Νέα δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών κατά προσφύγων

Νέα δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών σε πρόσφυγες έγινε την Πέμπτη 20 Απρίλη, στον καταυλισμό της Σούδας στη Χίο, ανάλογη με εκείνη που είχε γίνει τον περασμένο Νοέμβρη, όταν κινδύνεψαν ανθρώπινες ζωές. Τότε, οι χρυσαυγίτες είχαν πετάξει στον καταυλισμό πέτρες και μολότοφ από ύψος 10 έως και 20 μέτρων, ενώ είχαν κάψει και σκηνές προσφύγων. Προχτές το βράδυ, από την επίθεση με πέτρες στον καταυλισμό τραυματίστηκαν τρεις πρόσφυγες.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, από την προχτεσινή επίθεση αναγνωρίστηκαν και συνελήφθησαν το μέλος της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή Ματθαίος Μερμηγκούσης και ένα άλλο φασιστοειδές γνωστό στην περιοχή... Σύμφωνα με μαρτυρίες, την ώρα της επίθεσης κάτοικοι της περιοχής διαμαρτύρονταν καλώντας τους χρυσαυγίτες να αποχωρήσουν. Μάλιστα, τα φασιστοειδή προκάλεσαν ζημιές και στους δρόμους της πόλης. Οι δύο συλληφθέντες οδηγήθηκαν στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Χίου κατηγορούμενοι για απρόκλητη επίθεση και σωματική βλάβη σε βάρος μεταναστών. Ο Μερμηγκούσης αντιμετωπίζει και την κατηγορία για αντιποίηση αρχής επειδή ισχυρίστηκε ότι είναι αστυνομικός. Ο συγκεκριμένος έχει κατηγορηθεί σύμφωνα με πληροφορίες και για επίθεση κατά διευθυντή ιστότοπου στη διάρκεια ρατσιστικής συγκέντρωσης και πορείας προς τον καταυλισμό της Σούδας το βράδυ της 14ης Σεπτέμβρη 2016.
Πριν την επίθεση στον καταυλισμό και οι δύο είχαν παρεισφρήσει σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατοίκων της περιοχής Αγίας Αννας Καπέλα, στο Δημοτικό Συμβούλιο της Χίου, εναντίον της δραστηριότητας ισπανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης στο νησί. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, ομάδα της ναζιστικής οργάνωσης επιτέθηκε στον αστυνομικό διευθυντή του νησιού, που ήταν με πολιτική περιβολή και παρενέβη για να γλυτώσει από τα χέρια των ακροδεξιών περαστικό οδηγό αυτοκινήτου που διαπληκτίστηκε μαζί τους. Το περιστατικό έληξε χωρίς να γίνουν συλλήψεις...

Ανακοίνωση της «Λαϊκής Συσπείρωσης»

Η «Λαϊκή Συσπείρωση» Χίου εξέδωσε ανακοίνωση για τα γεγονότα, εξηγώντας αναλυτικά τι ακριβώς συνέβη την περασμένη Πέμπτη στο Δημοτικό Συμβούλιο. Συγκεκριμένα, αναφέρει:
«Η "Λαϊκή Συσπείρωση" δήμου Χίου καταγγέλλει το φασιστικό εσμό που χειραγώγησε και έδωσε τον τόνο στον κόσμο που συγκεντρώθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, για να διαμαρτυρηθεί, λόγω της απόφασης ΜΚΟ να ενοικιάσει την κλινική "Αυγουστή", προκειμένου να παράσχει υπηρεσίες υγειονομικού ενδιαφέροντος, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια τον δήμο και κατ' επέκταση την τοπική κοινωνία.
Με μπροστάρηδες γνωστούς υπόδικους φασίστες, υποψήφιους βουλευτές της εγκληματικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή", προπηλάκιζαν και έβριζαν όποιον θεωρούσαν αντίπαλο και εχθρό σπέρνοντας το μίσος και την ξενοφοβία.
Με την προβιά του πολίτη μία εξ αυτών έφτυσε τους δημοτικούς συμβούλους, αναδεικνύοντας το ήθος που διέπει τους φασίστες, αποπροσανατολίζοντας για άλλη μια φορά για τις αιτίες των προβλημάτων και τους υπεύθυνους.
Δυστυχώς, μετρημένη στα δάκτυλα μερίδα των κατοίκων της περιοχής, μιμήθηκε αυτές τις συμπεριφορές και μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο, εναντίον της δημοτικής συμβούλου της "Χιακής Συμπολιτείας", γεγονός που καταδικάσαμε από την πρώτη στιγμή.
Η συνέχιση των επεισοδίων στο χώρο της Σούδας με τους φασίστες προβοκάτορες να ρίχνουν πέτρες στους πρόσφυγες και την Αστυνομία να τους κυνηγά μεν, αλλά να μη συλλαμβάνει κανένα τους, αποδεικνύει το στημένο σκηνικό έντασης από μεριά των χρυσαυγιτών που διψούν για αίμα, αλλά και την κατ' εξακολούθηση αναποτελεσματικότητα της Αστυνομίας στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Τα παραπάνω επεισόδια αναδεικνύουν και τις ευθύνες όλων όσων με δικαιολογημένη αγανάκτηση για τα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας κινητοποιούνται, χωρίς όμως να διαχωρίζουν τη δράση τους από τους φασίστες, αλλά τους αφήνουν να έχουν και τον πρώτο λόγο.
Ως "Λαϊκή Συσπείρωση" αναδείξαμε τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τον εγκλωβισμό των προσφύγων στο νησί μας και τη χώρα, αναδείξαμε τις ευθύνες της για την ανεξέλεγκτη δράση των ΜΚΟ στο προσφυγικό πρόβλημα, αφού με τη δική της συνενοχή λειτουργούν λες και είναι σε ξέφραγο αμπέλι, καταγγείλαμε την ίδια και τα άλλα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ , ΚΕΝΤΡΩΟΥΣ) που συμφώνησαν στην επαίσχυντη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, που μετέτρεψε τη χώρα μας σε αποθήκη ψυχών. Αναδείξαμε τα δικαιώματα των προσφύγων, ανθρώπων που είναι θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Μέση Ανατολή και αλλού με τον έναν ή άλλον τρόπο.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με συγκεκριμένο σχέδιο έχει αφήσει την τοπική κοινωνία με τους φόβους και τις ανασφάλειές της, με την τσακισμένη της ζωή από την καπιταλιστική κρίση, έρμαιο στο φασιστικό δηλητήριο των χρυσαυγιτών, αφού αντί να απεγκλωβίζει κόσμο από το νησί, αντί να κλείσει τη Σούδα σύμφωνα και με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, βγάζει την ουρά της απέξω, ώστε να πετύχει τους στόχους της που είναι η δημιουργία νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων, υλοποιώντας την πολιτική της ΕΕ.
Έτσι εξηγείται το ότι οι ΜΚΟ λύνουν και δένουν πάνω στο νησί, έτσι εξηγείται η υποστελέχωση του νοσοκομείου που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει λόγω και των προσφυγικών ροών, έτσι εξηγούνται οι καθυστερήσεις στο άσυλο, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στη ΒΙΑΛ, η διατήρηση της Σούδας κλπ.
Για όλους αυτούς τους λόγους καταψηφίσαμε τη δημιουργία της συγκεκριμένης δομής στην πρώην κλινική "Αυγουστή" και επιστήσαμε την προσοχή της δημοτικής αρχής απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο προς το οποίο πρέπει με σαφήνεια να οριοθετηθεί, αφήνοντας στην άκρη "χλιαρές" συμπεριφορές, που δίνουν το δικαίωμα να μας φτύνουν.
Ξεκαθαρίζουμε για άλλη μια φορά ότι ως ΛΑΣ παλεύουμε για:
- Άμεση μετακίνηση από τα νησιά των προσφύγων και μεταναστών προς την ηπειρωτική χώρα και απεγκλωβισμό τους από τη χώρα.
- Καταδίκη της πολιτικής της ΕΕ και της συμφωνίας με την Τουρκία, που ψήφισε και υλοποιεί η κυβέρνηση και μετατρέπει τα νησιά του Αιγαίου σε ειδική ζώνη εγκλωβισμού των προσφύγων και των μεταναστών.
- Ανθρώπινοι και αξιοπρεπείς ανοιχτοί και δημόσιοι προσωρινοί χώροι υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών - προσφύγων, που θα λειτουργούν με ευθύνη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, με την πρόσληψη των εργαζομένων που σήμερα είναι σε ΜΚΟ και με προσωρινές συμβάσεις σε διάφορα προγράμματα (ΟΑΕΔ, Πρώτη Υποδοχή, Επιτροπή Ασύλου κλπ.). Σε αυτά θα παρέχεται ιατροφαρμακευτική φροντίδα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, διερμηνεία και νομική αρωγή. Να υπάρξει ειδική μέριμνα από κρατικούς φορείς για ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, ΑμεΑ, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.
- Καμία συμμετοχή ΜΚΟ.
- Να δοθεί άσυλο ή προσωρινό ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατοχής ή εμφυλίων.
- Να αποζημιωθούν οι κάτοικοι από τις ζημιές που έχουν υποστεί.
- Να καταδικαστούν οι τραμπουκισμοί και η βία των ναζιστικών - φασιστικών ομάδων. Να απομονωθούν αυτοί που ενοχοποιούν για τα προβλήματα τα θύματα, τους πρόσφυγες και αθωώνουν τους υπεύθυνους.
- Να φύγουν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα από το Αιγαίο και να σταματήσει η συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, πριν έρθει η σειρά μας!».

Δες ακομα

• 

  ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

  Εκδήλωση για μετανάστες και πρόσφυγες εργάτες την Κυριακή 30 Απρίλη

  22/04/2017 12:59  

Η άλλη Ελένη

 Η άλλη Ελένη

Επειδή αναφέρθηκε σε μια πρόσφατη ανάρτηση κι άνοιξε μια σχετική κουβέντα, η κε του μπλοκ αντιγράφει κι αναδημοσιεύει στο κυριακάτικο ιστορικό ένθετο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Β. Καββαθά "η άλλη Ελένη" που κατά τη γνώμη μου αποτυπώνει πιο πειστικά τα πραγματικά γεγονότα και τις αιτίες τους.

Τα αποσπάσματα προέρχονται από το κεφάλαιο του βιβλίο όπου ο συγγραφέας συνομιλεί με το Δημήτρη Γκαστή, στέλεχος του ΔΣΕ που εκτέλεσε χρέη δικαστή, και δίνει μεταξύ άλλων μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη δικαστική υπηρεσία του ΔΣΕ και τον τρόπο λειτουργία των δικαστηρίων στην ελεύθερη ορεινή Ελλάδα. Εδώ, ωστόσο, επικεντρώνουμε αυστηρά στα στοιχεία που αφορούν ειδικά τη συγκεκριμένη υπόθεση.

Ο Δημήτρης Γκαστής ήτανε στη διάθεσή μου. "Ξέρω ότι ήρθες να μιλήσουμε για την "Ελένη" του Γκατζογιάννη. Ας το πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα με τη σειρά. Τι γράφει για μένα;"
(Ακολουθούν τα σχετικά αποσπάσματα από την Ελένη του Γκατζογιάννη).

Γνώριζα πως ο Δημήτρης Γκαστής, ως δικαστής της Ενδέκατης Μεραρχίας του αντάρτικου στρατού στα βουνά του Γράμμου, είχε στείλει πολλούς στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά αν περίμενα να μοιάζει με φονιάς, βρήκα απεναντίας μια καλόβολη φυσιογνωμία ενός χαριτωμένου αβρού παρήλικος με περιποιημένο μουστάκι, τετράγωνα κοκάλινα γυαλιά και κυματιστά γκριζωπά μαλλιά. Φορούσε σανδάλια, ιταλική φανέλα του συρμού και φαρδιά πανταλόνια. Με οδήγησε στα δροσερά άδυτα του σπιτιού του, όπου μιντέρια με μαξιλάρια τριγύριζαν τους στολισμένους με χειροτεχνήματα τοίχους. Καφές και σοκολατάκια κατέφτασαν για να τιμηθεί ο επισκέπτης.
Ενώ του εξηγούσα πως ήμουν ο Ελληνοαμερικάνος δημοσιογράφος και συγκέντρωνα το υλικό ενός βιβλίου για τον εμφύλιο πόλεμο, ο πρώην δικαστής με άκουγε προσεχτικά, ύστερα χαμογέλασε κι έγινε διαχυτικός. Περηφανευόταν για την ευρυμάθειά του και μου υπέδειξε ένα μακρύ κατάλογο βιβλίων που έπρεπε να συμβουλευτώ, αλλά τον διαβεβαίωσα πως τα είχε διαβάσει όλα. Αφού πείσθηκε πως είχα την απαιτούμενη προπαίδεια, άρχισε να μου περιγράφει τη διεξαγωγή των δικών στα ανταρτοδικεία όπου είχε προεδρεύσει. "Αφήναμε τον κατηγορούμενο να μιλήσει για ν' απολογηθεί όσο ήθελε", είπε, "και επιτρέπαμε σε όποιον επιθυμούσε να σηκωθεί και να τον υπερασπιστεί, κάτι που μήτε στα πολιτικά δικαστήρια δε γίνεται σήμερα".

(σ.σ.: παρεμβάλλω την παρένθεση αυτή για να παραθέσω τι σημειώνει ο Γκαστής σχετικά με τον Γκατζογιάννη: Εκείνος δε μου είπε τίποτα για τη δίκη της μάνας του. "Για το Αντάρτικο θα γράψω" μου είπε. Με εξαπάτησε και μένα όπως τους άλλους. Και μέσα από το ειδικό έβγαλε το γενικό (του) συμπέρασμα. Δεν είχε πει τίποτα ούτε και στον άνθρωπο που μου τον έστειλε, έναν επιθεωρητή - δάσκαλο. Γιατί ο Γκατζογιάννης χρησιμοποιούσε αυτή τη μέθοδο. Χωρίς να εξηγεί τι κάνει, πετύχαινε να τον στέλνει ο ένας στον άλλον. Εγώ, λόγου χάρη, τον έστειλα στον Καλλιανέση... Αλλά, επαναλαμβάνω, χωρίς να ξέρω τους σκοπούς του. Άμα με ρωτούσε, θα του έλεγα πώς γίνανε τα πράγματα. Πώς λειτουργούσε η Δικαιοσύνη στο βουνό. Έτσι ώστε να μη ρίχνει τα βάρη στον Λύκα που ήτανε ένας απλός εισηγητής...)

(...)

Απλά τον ρώτησα κάποια στιγμή "γιατί την εκτελέσανε..."
Σκεφτότανε ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Μου απάντησε χωρίς περιστροφές: "Ήταν πληροφοριοδότης του εχθρού. Τα στοιχεία που έδινε ήτανε ακριβή. Μας εντοπίζανε και μας βομβαρδίζανε -χωρίς να ξεφεύγουν ρούπι από το στόχο τους. Μ' αυτές τις πληροφορίες χάθηκαν εκατοντάδες αγωνιστές. Αυτή είναι η αλήθεια. Όσο γι' αυτά που λέει, για τη θυσία της μάνας του, κλπ, είναι παραμύθια. Γεγονός είναι ένα: η μάνα του Γκατζογιάννη κάρφωνε έναν αγώνα -πρόδιδε αγωνιστές. Δεν καθότανε στ' αυγά της. Ήθελε να παίξει ενεργό ρόλο σ' έναν εμφύλιο. Από τη μια μεριά. Και πλήρωσε με τη ζωή της..."

-Αυτά που μου λέτε τα ξέρετε από πρώτο χέρι; Μπορώ, δηλαδή, να θεωρήσω ότι είναι υπεύθυνα, από έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει άμεση γνώση των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στο Λια τον Αύγουστο του 1948;

-Δε σας κρύβω ότι ενδιαφέρθηκα να μάθω συγκεκριμένα πράγματα, όταν διάβασα για πρώτη φορά αυτήν την ιστορία στην "Ακρόπολη". Άνθρωποι δικοί μας, της Υπηρεσίας Πληροφοριών και Επαγρύπνησης, όπως τους λέγαμε εμείς στη Μεραρχία, μου είπανε: "Την εκτελέσανε γιατί την πιάσανε επανειλημμένα να δίνει πληροφορίες..."

-Αυτό το στοιχείο θα το ήθελα πιο συγκεκριμένο -και όσο το δυνατόν πιο σαφές. Είναι κάτι που το άκουσα ως δεδομένο στο Λια -αλλά από πουθενά δεν έχει επιβεβαιωθεί.

-Έγραφε σημειώματα, και τα πήγαινε σ' ένα χωράφι, όπου έκανε δήθεν καλλιέργειες. Αυτό το κτήμα ήτανε στη γραμμή των συνόρων -εκεί δηλαδή που χωριζότανε η περιφέρεια. Στη ζώνη των πολεμικών επιχειρήσεων ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό και τον Εθνικό! Τα έβαζε κάτω από μια πέτρα... Τα παίρνανε οι αντίπαλοι, και με βάση τα στοιχεία που τους έδινε μας βομβαρδίζανε... Γρήγορα μπήκανε ψύλλοι στ' αυτιά των δικών μας, που βλέπανε ότι τους χτυπάει καίρια ο στρατός και η αεροπορία. Πώς είναι δυνατόν να ξέρουνε οι απέναντι πού είναι η Διοίκηση της Μεραρχίας; Αφού όλα ήταν καμουφλαρισμένα, καλυμμένα, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη φαίνονται... Άρχισαν να παρακολουθούν ορισμένα άτομα, να υποψιάζονται μερικούς... Ανάμεσά τους ήτανε κι η μάνα του Γκατζογιάννη... Μια απλή γυναικούλα του λαού. Ανώτερη πάσας υποψίας σε πρώτη φάση. Όμως, όπως αποδείχτηκε, είχε διασυνδέσεις. Και δεν ήταν τόσο αθώα, όσο θέλει να την παρουσιάζει ο γιος της. Κατέβαινε στα Γιάννενα, στην Παραμυθιά. Έκανε ταξίδια... Ήτανε πληροφοριοδότης. Τώρα από πού τις έπαιρνε τις πληροφορίες και πού τις πήγαινε είναι κάτι που δεν έχει ξεκαθαριστεί. Αυτό που είναι βέβαιο είναι το αποτέλεσμα που έφερνε: πολλοί πλήρωσαν με τη ζωή τους τη δράση της. Και φυσικά ήτανε από τη μεριά των δικών μας!

-Εδώ, στο βιβλίο, βγαίνει ότι ήτανε μια γυναίκα αγράμματη...
-Σας λέω πράγματα από πρώτο χέρι. Από ανθρώπους που τα ζήσανε. ήτανε εκεί. Και δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Το κακό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πρόσφυγες. Μένουν στη Σοβιετική Ένωση. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να τους βρει κανείς. Εμείς τα είπαμε αυτά μια εποχή που συναντηθήκαμε εδώ, στην Ελλάδα. Και ανταλλάξαμε πληροφορίες και απόψεις για την υπόθεση.
-Δηλαδή τα πράγματα, οι διαδικασίες της δίκης βασίστηκαν σ' αυτά τα στοιχεία κατά την άποψή σας.

(...)

-Αν δεν καταλάβει κανείς την ιεραρχία -το πώς, δηλαδή, λειτουργούσε το Δικαστικό Τμήμα- δε θα μπορέσει να καταλάβει ποιος είχε την ευθύνη μιας δίκης. Ο Γκατζογιάννης έδειξε ότι δεν κατάλαβε ή δεν ήθελε να καταλάβει κάτι τέτοιο. Προτιμούσε ν' αποδώσει την ευθύνη σε κάποιον ζωντανό. Και βρήκε τον Λύκα που του ολοκλήρωσε το σενάριο...

-Λέει επίσης ότι αιτία για τη θανατική καταδίκη που της επιβλήθηκε ήτανε το γεγονός ότι φυγάδευσε τα παιδιά της...

-Ξέρω, αναφέρεται στο περιβόητο "παιδομάζωμα". Είμαι σε θέση να ξέρω από πρώτο χέρι ότι εμείς, που αποτελούσαμε στελέχη του Δημοκρατικού Στρατού, βλέπαμε ότι τα σπασμένα του Εμφυλίου Πολέμου τα πλήρωναν τα παιδιά. Τα γυναικόπαιδα. Οι άμαχοι... Ο Εθνικός Στρατός -οι "μπουραντάδες" όπως τους λέγαμε τότε, γιατί τους θεωρούσαμε "παιδιά" του Μπουραντά, του διαβόητου δημιουργού των ταγμάτων ασφαλείας -χτυπούσε αδιάκριτα... Έτσι είπαμε ότι: όποιος θέλει να σώσει τα παιδιά του, να τα στείλει στις Ανατολικές χώρες. Εκεί μπορούσαμε, εκεί τα στέλναμε. Και άμα τελειώσει ο πόλεμος να τα πάρει πίσω. Και για περισσότερη σιγουριά είπαμε να τα συνοδέψουν οι μανάδες. Έτσι, εκατοντάδες γυναικόπαιδα πήρανε το δρόμο για τις λαϊκές δημοκρατίες. Φυσικά, αυτή η ενέργεια έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης, και βαφτίστηκε έτσι για να θυμίζει το παιδομάζωμα των Τούρκων, που φτιάχνανε τους γενίτσαρους, και τους στέλνανε να πολεμήσουν ενάντια στην πατρίδα τους. Σ' αυτή την περίπτωση, τα παιδιά γύρισαν πίσω επιστήμονες. Και αγαπάνε την πατρίδα περισσότερο από ορισμένους άλλους... Εμείς κάναμε πόλεμο ζωής ή θανάτου. Δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα γυρίσουν πίσω να μας βοηθήσουν(!) όπως γράφτηκε. Είχαμε ανάγκη από άντρες. Και όχι από παιδάκια. Τέλος πάντων. Ο Γκατζογιάννης χτίζει την ιστορία πάνω σ' αυτό το ρεφρέν. Μιλάει για εκδίκηση. Ξεχνάει ότι εμείς ευνοούσαμε αυτή τη φυγή. Θέλαμε να σωθούν τα παιδιά της. Και αν μας το έλεγε τότε, θα τη διευκολύναμε να τα περάσει στη μεριά που δε γινόταν πόλεμος. Αρκεί να μη μένανε στα χωριά. Να μην είναι εκεί που γίνονται οι βομβαρδισμοί. Να μην πέσουνε στα χέρια των οργάνων του Τσακαλώτου. Που δεν άφηναν τίποτα όρθιο.

-Μπορεί αυτό το βιβλίο να θεωρηθεί ντοκουμέντο -κατά την άποψή σας;
-Ντοκουμέντο για την ανατομία ενός ψέματος. Και όχι για την ανατομία ενός εγκλήματος, όπως αποκαλεί τη δίκη και καταδίκη της μάνας του. Είναι ένα κατασκεύασμα με πολλές εικόνες. Και δεν μπαίνει στην ουσία που είναι: μια γυναικούλα αποφασίζει να παίξει το ρόλο του πληροφοριοδότη. Και πληρώνει για την αποκοτιά της... Δεν την εκτελούν αμέσως μόλις διώχνει τα παιδιά της. Αλίμονο αν εκείνη την εποχή δικάζαμε και καταδικάζαμε τις μανάδες που διώχνανε τα παιδιά τους. Αλίμονο, αν κάναμε αδίκημα την πράξη που ευνοούσαμε. Τότε τί λαϊκή δημοκρατία επαγγελόμαστε. Αφού ξέραμε ότι πολλές τα στέλνανε εκτός πολεμικής ζώνης, στην Κόνιτσα, στη Μακεδονία...

Λίγα λόγια για την ΛΔ Β ЮЮЮ ЮΚορέας

Επειδή τα όσα γίνονται τόσα χρόνια στην Κορεατική χερσόνησο δεν μπορούν να έχουν ως μοναδική εξήγηση το «καθεστώς των ΚΙΜ» , καλό θα ήταν να πούμε δυο κουβέντες. Η Κορέα πήγε πεσκέσι στους αμερικανούς ως κατάκτηση των Ιαπώνων από το 1895. Μέχρι τότε διοικούταν από αυτοκράτορες για +1000 χρόνια. Οι «ελευθερωτές» αμερικάνοι ήθελαν όλο το «οικόπεδο» της κορεατικής χερσονήσου «άρτιο και οικοδομήσιμο» για πάρτη τους, αδιαφορώντας αν επί 50 χρόνια είχε αναπτυχθεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο απελευθερωτικό κομμουνιστικό κίνημα εναντίον της Ιαπωνικής κατοχής. Επιπλέον λόγω της καλής συνεργασίας τους μεταπολεμικά με τις Ιαπωνικές αρχές και λόγω της αποστράτευσης μεγάλου αριθμού ανδρών που ακολούθησε το τέλος του πολέμου, εμπιστεύθηκαν την αστυνόμευση περιοχών στις πρώην ιαπωνικές αρχές σχεδόν παντού στην απελευθερωμένη Ασία.

 Εδώ δεν έφεραν ακριβώς πίσω τους γερμανούς, αλλά επέλεξαν τους συνεργάτες τους !!!! Τάθελαν όλα δικά τους , αλλά δεν τους κάθισε η μπίλια. Οι κορεάτες αντιστάθηκαν λυσσαλέα στην αμερικανική κατοχή , και με την βοήθεια της Κίνας και της ΕΣΣΔ έδωσαν σκληρά μαθήματα στον επικυρίαρχο. Μην πιστεύοντας στην αντίσταση που προέβαλαν οι αμερικανοί έκαναν τα χειρότερα εγκλήματα πολέμου στον πόλεμο της Κορέας. Χρησιμοποίησαν κάθε «σύγχρονο όπλο» της εποχής αδιαφορώντας για τις απώλειες αμάχων. Μέσα σε μόλις τρία χρόνια που κράτησε η σύραξη , το βορειο κομμάτι της χώρας έχασε πάνω από το 1/3 του πληθυσμού του. Οι κτηνωδίες των αμερικανών και του «εκστρατευτικού σώματος « υπό την σημαία του ΟΗΕ δεν είχαν προηγούμενο. 

Αυτό είναι περασμένο βαθιά στο DNA του κορεατικού λαού ακόμα και αυτών που ζούν στο νότιο τμήμα της χώρας. Δεν θα μπορούσε κανένα «καθεστώς των ΚΙΜ» να γίνεται αποδεκτό, αν δεν υπάρχει η ιστορική μνήμη για τα χειρότερα. Ο λαός στο βόρειο τμήμα της χώρας υπομένει βαρύτατες θυσίες για να συνεχίζει να υπάρχει ως ελεύθερο κράτος. Φυσικά αναγκαίο γι αυτό είναι να είναι καλά εξοπλισμένος για να αντιπαρατεθεί στην όποια έξωθεν απειλή. Και οι αμερικάνοι, ποτε δεν σταμάτησαν να απειλούν την Κορέα με πυρηνικό βομβαρδισμό. Πολύ σωστά η Κορέα φρόντισε να αναπτύξει πυραυλική τεχνολογία αιχμής και πιστεύω είναι πολύ κοντά να κατέχει πυρηνικό όπλο αποτροπής.

κοκκινος Ιvan

Είσαι φίλαθλος-οπαδός του Ολυμπιακού:Στείλε Τη στα χρυσαυγουλα:

Ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού που οι Κασιδιάριδες έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα

«Σύντροφοι, χαίρομαι που σαν αθλητής θα κόψω αύριο το πρωί το νήμα, χαρίζοντας σε όλους τους φιλάθλους την ωραιότερη νίκη της ζωής μου. Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του Σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου» 

Οι τελευταίες στιγμές του ήρωα του ΕΛΑΣ Νίκου Γόδα 

Νησάκι Λαζαρέτο, Κέρκυρα. Ξημερώματα 19ης Νοεμβρίου 1948 

Κατέβηκε τα πέτρινα σκαλοπάτια με σταθερό βήμα. 

Προχώρησε λίγα μέτρα, συνοδεία των αστυφυλάκων, προς τον χώρο εκτελέσεων. Στάθηκε στη μέση. 

Το ύφος του δεν πρόδιδε φόβο. 

Έβγαλε το πανωφόρι του και έμεινε μόνο με τη φανέλα. Την κόκκινη φανέλα με τις λευκές κάθετες ρίγες. Κοίταξε το εκτελεστικό απόσπασμα. Ο αξιωματικός κρατούσε ένα μαύρο ύφασμα. Τον πλησίασε και τον ρώτησε: «Μελλοθάνατε, έχεις κάποια τελευταία επιθυμία;». 

Ο άνδρας τού αποκρίθηκε: «Έχω. Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή». 

Στο «επί σκοπόν» έφερε το αριστερό του χέρι στην καρδιά και έπιασε το σήμα της αγαπημένης του ομάδας. Τράβηξε την μπλούζα και χαμήλωσε το κεφάλι. Φίλησε τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο και φώναξε: «Ζήτω ο Ολυμπιακός, ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός, ζήτω το ΚΚΕ». 

Στο «Πυρ» τα μάτια του τρεμόπαιξαν, πριν οι σφαίρες τού ξεσκίσουν το κορμί και κόψουν το νήμα της ζωής του στα 28 του χρόνια. 

Λίγες ώρες νωρίτερα 

Οι μελλοθάνατοι στο κάτεργο της Κέρκυρας μόλις είχαν πάρει το δείπνο τους. Ο Νίκος Γόδας είχε καλή διάθεση. Πήγε στο κελί του, έψησε μάλιστα και έναν τούρκικο καφέ, άναψε τσιγάρο, έφερε το πρόσωπό του στο μικρό φινιστρίνι της σιδερένιας πόρτας του και άρχισε να σιγοτραγουδάει για να τον ακούνε οι συγκρατούμενοί του: «Απόψε γύρισα νωρίς, στην καμαρούλα μας μην απορείς…». 

Από τα διπλανά κελιά οι σύντροφοί του τον επευφημούσαν με σιγανή φωνή και κάποιοι δειλά τον χειροκροτούσαν. 

Ξαφνικά στην πτέρυγα έπεσε σιωπή. Ακούστηκαν τα βαριά βήματα από μια ομάδα δεσμοφυλάκων και χωροφυλάκων που περπατούσαν στον άδειο διάδρομο. Τα βήματα πλησίαζαν και δημιουργούσαν ηχώ. Σταμάτησαν μπροστά από το κελί του παίκτη του Ολυμπιακού και ξεκλείδωσαν. 

Οι σύντροφοί του κατάλαβαν ότι πλέον είχαν έρθει τα στερνά του. «Γεια σου Νικόλα» φώναζαν και χτυπούσαν με τις μεταλλικές τσάσκες τους τα κάγκελα των πορτών τους. 

Η πόρτα άνοιξε βαριά με έναν ανατριχιαστικό ήχο. Μέσα στο κελί του Γόδα βρίσκονταν και άλλοι δυο συγκρατούμενοί του. 

Ήξεραν όλοι πως οι χωροφύλακες είχαν έρθει για να πάρουν κάποιον, αλλά δεν ήξεραν ποιον. 

Μόνο ο Γόδας κάθισε ψύχραιμος στο κρεβάτι του με το πανωφόρι του ριγμένο στους ώμους του και συνέχισε να καπνίζει. 

Ένιωθε ότι ήρθαν για εκείνον. 

Ο επικεφαλής χωροφύλακας τον κοίταξε κατευθείαν και του είπε: «Νίκο, ήρθε κάποιος από τους παράγοντες του Ολυμπιακού και σε θέλουνε στο γραφείο του διευθυντή». 

Ο Γόδας χαμογέλασε: «Μα εξήγησα στον κ. Διευθυντή ότι δεν τον χρειάζομαι». 

Ο χωροφύλακας συνέχισε: «Σε θέλει όμως αυτός». 

Ο Γόδας κοίταξε τους υπόλοιπους χωροφύλακες. Είχαν όλοι χαμηλωμένο το κεφάλι και κανείς δεν τον κοίταζε. 

Αμέσως κατάλαβε: «Είσαστε ψεύτες, βρε! Ντροπή σας! Μου παίζετε ένα άτιμο παιχνίδι. Πέστε μου καθαρά, πάω για εκτέλεση, ναι ή όχι;». 

Ο επικεφαλής χωροφύλακας δεν βρήκε το θάρρος να πει την αλήθεια: «Όχι, στ’ ορκίζομαι, στο γραφείο σε θέλουν». 

Ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, που είχε καταπλήξει τους πάντες με το ταλέντο του, την ταχύτητα και τη δύναμή του στο γήπεδο, ο άνδρας από το Αϊβαλί που είχε τιμήσει τη φανέλα του Ολυμπιακού, ο άνθρωπος που κυνήγησε λυσσασμένα τους προδότες Έλληνες και τους χαφιέδες του Μπλόκου της Κοκκινιάς, χαμογέλασε πικρά: «Τους όρκους σας τους ξέρω. Σταθείτε, λοιπόν, να ντυθώ κι έρχομαι». 

Ξεντύθηκε, και για τελευταία φορά έβαλε κατάσαρκα το λευκό παντελονάκι και την ερυθρόλευκη φανέλα που τα είχε κρυμμένα στη βαλίτσα. 

Από πάνω φόρεσε το παλτό του με τον γιακά όρθιο. 

Η πομπή του θανάτου περνούσε από τα κελιά. Οι κρατούμενοι έκλαιγαν. Κάποιοι από αυτούς έσπαγαν την παγερή σιωπή: «Βάστα γερά, Νικόλα, αδερφέ μας», «Καλή αντάμωση, Νίκο». 

Με την ερυθρόλευκη φανέλα ο Νίκος Γόδας συνοδευόμενος από χωροφύλακες, οδηγείτο στο απόσπασμα. Στη μέση της ακτίνας των μελλοθανάτων σταμάτησε. 

Κοίταξε γύρω του. 

Κοίταξε ψηλά στα άλλα κελιά. Τότε αποχαιρέτησε και εκείνος τους συντρόφους του: «Σύντροφοι, χαίρομαι που σαν αθλητής θα κόψω αύριο το πρωί το νήμα, χαρίζοντας σε όλους τους φιλάθλους την ωραιότερη νίκη της ζωής μου. Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του Σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου». 

Τρία χρόνια πριν 

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Έκτακτο Στρατοδικείο 

Η δικαστική αίθουσα ήταν κατάμεστη. 

«Συγγενείς» των θυμάτων, μαυροφορεμένες γυναίκες με μαντίλες, πατέρες που κοίταζαν το πάτωμα και άναβαν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, αδέρφια που περίμεναν να λιντσάρουν τους κατηγορουμένους. Ηλεκτρισμός. Οι στρατοδίκες πίστευαν ότι θα είχαν ένα εύκολο έργο. 

Η πλαϊνή πόρτα άνοιξε και οι 25 κατηγορούμενοι, δεμένοι με χειροπέδες, ο ένας πίσω από τον άλλον, προχώρησαν προς το εδώλιο. 

Δεν είχαν το κεφάλι σκυμμένο όπως θα περίμενε κάποιος. Κοίταζαν τον κόσμο με γεμάτο βλέμμα, δίχως προκλήσεις. 

Οι συγγενείς ξέσπασαν και κάποιοι άρχισαν να πλησιάζουν επικίνδυνα: «Δολοφόνοι», «Κατσαπλιάδες», «Κουμμούνια, θα πεθάνετε», «Αλήτες», «Θάνατος».

 Η δύναμη της χωροφυλακής και οι στρατιώτες μέσα στην αίθουσα δήθεν συγκρατούσαν το οργισμένο πλήθος, αλλά το άφησαν σε κοντινή απόσταση από τους κατηγορουμένους. Μπορούσε άνετα να τους προπηλακίζει και να τους φτύνει. 

Σε λίγες στιγμές θα ξεκινούσε άλλη μια 

δίκη - παρωδία, από τις πολλές που έστηνε το καθεστώς για να στείλει στην εξορία και στον θάνατο εκείνους που πολέμησαν τον κατακτητή. 

Μάρτυρες κατηγορίας φυσικά δεν ήταν άλλοι παρά πρώην συνεργάτες των Ες Ες και πρωταγωνιστές της σφαγής του Μπλόκου της Κοκκινιάς, 

που τότε κατέδιδαν Έλληνες στους Γερμανούς και τώρα, με τον μανδύα της εθνικοφροσύνης, έλυναν και έδεναν. 

Οι κατηγορούμενοι αντιμετώπιζαν την ποινή του θανάτου. Το κατηγορητήριο ανέφερε ότι στο Άσυλο Αλητοπαίδων Κοκκινιάς, οι κομμουνιστές κατέσφαξαν 400 αθώους πολίτες κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. 

Οι εξαγριωμένοι «συγγενείς» των θυμάτων ζητούσαν εκδίκηση. Το ίδιο και ο Τύπος της εθνικής παρατάξεως που με πηχυαίους τίτλους μιλούσε για «θανόντες εθνικόφρονες, θύματα του ΕΛΑΣ στο λεγόμενο “Άσυλο Αλητοπαίδων”». 

Οι στρατοδίκες είχαν βγάλει από πριν την απόφασή τους. Οι «συγγενείς» περίμεναν να την ακούσουν πώς και πώς. 

«Το σφαγείο των Δεκεμβριανών», «Η νέα Ούλεν», «Οι κομμουνιστές έσφαζαν 

ακόμη και παιδιά με στομωμένα κονσερβοκούτια και πετούσαν τα θύματά τους σε ομαδικούς τάφους». 

Οι μάρτυρες κατηγορίας αναφέρονταν σε ομαδικούς τάφους στη βορινή πλευρά του Ασύλου με 70 πτώματα. Σε παραπλήσιο πηγάδι γεμάτο πτώματα αγνώστου αριθμού. 

Σε μια σπηλιά στο Σχιστό με 27 πτώματα χωροφυλάκων και συνολικά μέχρι και 107 πτώματα. Οι εφημερίδες χαρακτήρισαν τη χαράδρα στο Σχιστό ως «Κόκκινη Χαράδρα, η οποία δέχθηκε εκατοντάδες θανόντες».

Τι κι αν, όπως αποδείχτηκε, τα περισσότερα πτώματα και τα περισσότερα πειστήρια από πτώματα ανήκαν σε ΕΛΑΣίτες.

 Τι κι αν μεγάλος αριθμός θυμάτων ανήκε σε φονευθέντες από τους Γερμανούς λίγο πριν από την αποχώρησή τους, καθώς στο Άσυλο στρατοπέδευε γερμανική μονάδα. Ψιλά γράμματα. Τι κι αν παρουσιάστηκαν στοιχεία από την υπεράσπιση ότι χειρουργοί είχαν διαταχθεί από την Ασφάλεια να κόβουν μαστούς από γυναικεία πτώματα και να δημιουργούν κακώσεις σε άλλα πτώματα, ώστε οι ιατροδικαστές να συντάσσουν εκθέσεις αποδίδοντας ευθύνες στους ΕΛΑΣίτες. 

Τίποτε δεν συγκίνησε τα αυτιά των στρατοδικών. Ακόμη και όταν παρουσιάστηκε γυναίκα που κατέθεσε πως έχασε τον άνδρα της από καρδιά και τον είχε στο νεκροτομείο. Την επομένη που πήγε να τον πάρει για να τον θάψει, οι χωροφύλακες της έδειξαν έναν κουβά με κομμένα τα μέλη του και το κεφάλι του και της είπαν πως το έκαναν οι κομμουνιστές: «Μα χθες ήταν αρτιμελής. Τι μου λέτε; Ο άνδρας μου πέθανε από καρδιά». 

Οι στρατοδίκες απαντούσαν: 

«Δεν μας ενδιαφέρουν, μάρτυς, τα οικογενειακά σας. Επί του θέματος να μας μιλήσετε». Και η χήρα απάντησε: «Μα για το θέμα σας μιλάω. Ο άνδρας μου δεν φονεύτηκε στο Άσυλο όπως λέτε. Πέθανε από καρδιά. Δεν μένουμε στην Κοκκινιά»...

Ψιλά γράμματα. 

Ακόμη και όταν η υπεράσπιση έφερε τα ντοκουμέντα από το ληξιαρχείο που αποτύπωναν την αλήθεια, δεν ίδρωσε κανενός το αυτί. 

Οι στρατοδίκες στο έργο τους και οι «συγγενείς» στο δικό τους. 

Τι έγραφαν τα ντοκουμέντα; 

Οι ληξιαρχικές εγγραφές θανάτων αναφέρουν: Στο χρονικό διάστημα από 18.11.1944 έως 26.1.1945 εγγράφηκαν 29 θάνατοι με αιτιολογία την εκτέλεση από τους στασιαστές (ΕΛΑΣιτες). 

Επρόκειτο για άνδρες, εκ των οποίων οι 20 ανήκαν στη Χωροφυλακή και εξ αυτών οι 13 είχαν τόπο κατοικίας τον Πειραιά ή την Αθήνα, δηλαδή δεν ήταν Κοκκινιώτες. 

Τα επίσημα έγγραφα μιλούσαν για νεκρούς κατά τις μάχες των Δεκεμβριανών. 

Όσο για τα εκατοντάδες φρικτά βασανισμένα και παραμορφωμένα πτώματα, εκείνα ανήκαν ακόμη και σε καρδιοπαθείς που πέθαναν σε άλλες περιοχές. Ψιλά γράμματα… 

Η «σκληρή κομμουνιστική» Κοκκινιά έπρεπε να διαλυθεί. 

«Η Μόσχα της Αττικής» έπρεπε να πάψει να υπάρχει. 

Στους κατηγορουμένους έπρεπε να δοθεί ένα καλό μάθημα. 

Και ένας από αυτούς, ο Νίκος Γόδας, έπρεπε παραδειγματικά να τιμωρηθεί. 

Ή να αποκηρύξει… 

Για τον λόγο αυτόν του είχαν φορτώσει στον φάκελό του την κατηγορία της δολοφονίας…70 ανδρών της Χωροφυλακής!!! 

Οι μάρτυρες κατηγορίας δεν ξεπερνούσαν τους 75, ενώ οι μάρτυρες υπεράσπισης ήταν περισσότεροι από 100. Η στημένη κωμωδία έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν κλήθηκαν να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας τρεις άνθρωποι που όλος ο Πειραιάς ήθελε να λιντσάρει. 

Θεόδωρος Σαραντάρης: Πράκτορας της Ειδικής Ασφάλειας.

 Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί τον έστειλαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Από εκεί που μια Πρωτομαγιά ξεκίνησαν 200 πατριώτες για να εκτελεστούν στην Καισαριανή από τους ναζί. Φυσικά δεν τον έστειλαν «ως» κρατούμενο, αλλά «σαν» κρατούμενο. 

Ο Σαραντάρης έδινε πληροφορίες στους Γερμανούς για όλους τους κρατουμένους. 

Λίγο αργότερα ο Σαραντάρης, με τα μηχανοκίνητα του Μπουραντά και μεγάλες μονάδες των Ες Ες, περικύκλωσαν την Κοκκινιά και δολοφόνησαν εν ψυχρώ Έλληνες πατριώτες. 

Λουκάς και Δημήτρης Κασιδιάρης: Αδέλφια από τα Μανιάτικα του Πειραιά. Ο ένας ήταν πρεσαδόρος και ο άλλος οδηγός. Τα αδέλφια Κασιδιάρη ήταν από τους πρωταιτίους του Μπλόκου της Κοκκινιάς. 

Δίχως να φορούν κουκούλα και ενώ οι Γερμανοί είχαν γονατιστούς όλους τους άνδρες της περιοχής, τα αδέλφια Κασιδιάρη περνούσαν ανάμεσά τους και έδειχναν με το δάχτυλο στους Γερμανούς ποιοι έκαναν αντίσταση. 

Οι Γερμανοί, δίχως δεύτερη κουβέντα, τους σήκωναν όρθιους, τους έστηναν στον τοίχο και τους δολοφονούσαν. 

O Λουκάς και ο Δημήτρης Κασιδιάρης ανήκαν στην Ειδική Ασφάλεια, που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς επί Κατοχής. 

Δεν πολέμησαν για την απελευθέρωση, δεν έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. 

Προτίμησαν να συνεργαστούν με τους ναζί και να προδίδουν. 

Από τα πρακτικά της δίκης προκύπτει πως όλοι οι μάρτυρες κατηγορίας, άνηκαν είτε στα Τάγματα Ασφαλείας είτε στην Ειδική Ασφάλεια είτε ήταν χωροφύλακες, ενωμοτάρχες, μοίραρχοι κ.ο.κ. 

Όπως, για παράδειγμα, 

και ο μάρτυρας κατηγορίας Γεώργιος Σγούρος, που ως αρχηγός του Β’ Τάγματος Ασφαλείας οργάνωσε το Μπλόκο στην Κοκκινιά τον Αύγουστο του 1944. 

Στον καταιγισμό ερωτήσεων 

από την υπεράσπιση ο ταγματασφαλίτης αρκέστηκε να πει πως «σε αυτό το Μπλόκο (της Κοκκινιάς) μερίμνησε για να σωθεί κόσμος». 

Και οι μέρες περνούσαν και οι κατηγορίες έπεφταν στο κενό η μια μετά την άλλη, αλλά «οι στασιαστές έπρεπε να παταχθούν».

 Και κάποιο ξημέρωμα στις 4.30 το πρωί οι στρατοδίκες έβγαλαν την απόφασή τους.

Έντεκα από τους κατηγορουμένους «εις θάνατον», εννέα σε ισόβια και πέντε απαλλάχθηκαν. 

Ανάμεσα στους 11, 

ήταν και ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ο λοχαγός του ΕΛΑΣ Νίκος Γόδας. 

Ο Νίκος Γόδας, το 1944, πολέμησε τους Γερμανούς και τους Έλληνες συνεργάτες τους, επικεφαλής του επίλεκτου 5ου λόχου του ΕΛΑΣ, στη μάχη της 7ης Μαρτίου στην Κοκκινιά. 

Επίσης έλαβε μέρος σε μάχες στον Πειραιά και στο Πέραμα, όπως και στην κρίσιμη επιχείρηση για την προστασία της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Power, η σημερινή ΔΕΗ Κερατσινίου) από γερμανικό σαμποτάζ, κατά την εκκένωση της Αθήνας και του Πειραιά από τις κατοχικές δυνάμεις. 

Κάποιοι είπαν πως, κατά τη διάρκεια της «μάχης της Ηλεκτρικής» με τους Γερμανούς, ο Γόδας βρέθηκε στα πολυβολεία του όρους Αιγάλεω και από ’κεί κατέρριψε ένα γερμανικό αεροσκάφος. 

Φήμες που οργίαζαν, έλεγαν πως πολλοί άνθρωποι, απλοί ολυμπιακοί που καμία σχέση δεν είχαν με τα πολιτικά, επισκέφτηκαν τον Μιχάλη Μανούσκο, Πειραιώτη μεγαλοβιομήχανο με εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας και τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, και ζήτησαν να μεσολαβήσει για να μην εκτελεστεί ο Γόδας. 

Ο Μανούσκος, ο οποίος ήταν και δήμαρχος του Πειραιά, ενώ το 1951 υποψήφιος βουλευτής με τον συνδυασμό του Παπάγου «Ελληνικός Συναγερμός», φέρεται να απάντησε για τον Γόδα: «Όπως έστρωσε να κοιμηθεί». 

Ο θάνατος δεν τρόμαξε τον Γόδα. 

Ποτέ του δεν τον φοβήθηκε. Ο ίδιος ενώ ήξερε τη μοίρα του αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Έμεινε πιστός στις ιδέες του. 

Κάποια στιγμή σε μια μάχη με τους Άγγλους γύρω και μέσα στο νεκροταφείο της Ανάστασης, ο ανθυπολοχαγός του ΕΛΑΣ Σταμάτης Σκούρτης άκουσε τον λοχαγό του, Νίκο Γόδα, καθώς οι σφαίρες σφύριζαν δίπλα του, να αυτοσαρκάζεται, να γελά και να λέει: «Ωραία θα ’ναι να σκοτωθούμε εδώ, δεν θα χρειασθούμε και τάφο». 

Ο Νίκος Γόδας, εκτός από τον Ολυμπιακό, λάτρευε και τα ρεμπέτικα ως γνήσιος Ίωνας και Πειραιώτης. Μετά την εκτέλεσή του, επεστράφησαν στην οικογένειά του τα ρούχα και το ρολόι του. 

«Τα ρούχα, το ρολόι μου, θα στα γυρίσω πίσω, γιατί μες στο Γεντί-Κουλέ τα νιάτα μου θ’ αφήσω» λέει ένα ζεϊμπέκικο του Τσιτσάνη, που ο Γόδας σιγοτραγουδούσε στο κελί του. 

Ο Σταμάτης Σκούρτης και ο Σπύρος Ανδρεάδης, οι δυο μελλοθάνατοι μαζί με τον Γόδα, σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949. 

* Πληροφορίες από το ντοκιμαντέρ του Χρήστου Γόδα για τον θείο του, Νίκο 

** Πληροφορίες και πρακτικά της δίκης από τον ιστοτοπο: redagainstthemachine.gr

***Το σκίτσο του Νίκου Γόδα είναι από του Κωνσταντίνου Ρουγγέρη από τον "Οδηγητή" 

**** ΣΣ: Η φωτογραφία αρχής, με τον ταγματασφαλίτη δεν απεικονίζει τον Λουκά ή τον Δημήτρη Κασιδιάρη από τη Λάγια Λακωνίας. Κάθε ομοιότητα με το επίθετο επαφίεται στην κρίση και τη λογική του αναγνώστη. 

από: ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΓΙAΝΝΗΣ

Δημοσιεύτητκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1962 στις 30-03-17.

«Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές»!

«Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές»!

Μαθαίνοντας ποντιακά γραμμένα με μαύρο μελάνι

Η Πάσα Αγγελίνα (αριστερά) δίπλα στον Ι. Β. Στάλιν στο 10ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Νεολαίας της ΕΣΣΔ (Κομσομόλ) το 1936

Το μαύρο μελάνι του αντικομμουνισμού περνά από πολλούς και ποικίλους διαύλους προκειμένου να διοχετευτεί και να δηλητηριάσει τις λαϊκές συνειδήσεις. Διαύλους συχνά φαινομενικά «αθώους», που ούτε καν θα τους φανταζόταν κανείς. Εναν από αυτούς αποτελεί και το εγχειρίδιο εκμάθησης της ποντιακής διαλέκτου του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.

Σε αυτό, λοιπόν, περιέχεται κείμενο βασισμένο (όπως αναφέρεται) σε «αφήγηση - κατάθεση ψυχής της γιαγιάς Δεσποίκ στον γράφοντα εγγονό της, για τα δυο παιδιά της, τον Γιάνγκον και τον Γιωρίτς... που συνέλαβε το σταλινικό καθεστώς, στα 1938». Συνοδεύεται, δε, και από «ανάλογο» πρόλογο, που «εισάγει» τον αναγνώστη στην «περίοδο» και τα «γεγονότα των σταλινικών εκκαθαρίσεων και των διωγμών των Ελλήνων Ποντίων, οι οποίοι για δεύτερη φορά... χρειάστηκε ν' αφήσουν και πάλι τις "πατρογονικές" εστίες και μ' έναν "ποχτσά" στην πλάτη, όσοι γλιτώνουν τη σύλληψη, να πάρουν το δρόμο της δεύτερης προσφυγιάς».
Κάθε πρόταση και ένα χονδροειδές ψέμα. Κάθε πρόταση και ένα κρεσέντο χυδαίου, δυσώδους αντικομμουνισμού.
«Οι σοβιετικές αρχές το 1937 και 1938», σημειώνεται, «εξαπολύουν ένα κύμα διώξεων σε βάρος όχι μόνο των Ελλήνων που ζούσαν στα ρωσικά παράλια του Καυκάσου και της Νότιας Ρωσίας, αλλά και άλλων μειονοτήτων... επειδή αποτελούσαν εμπόδιο στην προσπάθεια πολιτιστικής ομογενοποίησης και ένταξης στο σοβιετικό πολιτικό σύστημα».

Ο Ηρωας της Σοβιετικής Ενωσης Γρηγόριος Μπαχτσιβαντζής

Ποτέ και καμιά δίωξη δεν υπήρξε στη Σοβιετική Ενωση με εθνικά κριτήρια. Τουναντίον, η ΕΣΣΔ υπήρξε υπόδειγμα ανάπτυξης, φιλίας και ισότιμης συμβίωσης των 100 και πλέον εθνοτήτων που τη συναπάρτιζαν, καταπολεμώντας κάθε μορφή εθνικής καταπίεσης, σοβινισμού, εθνικισμού, φυλετισμού κ.ο.κ. Το «σπίτι του Παβλόφ», ένα κτίριο - ερείπιο του Στάλινγκραντ, που μια χούφτα Σοβιετικών μαχητών από 7 διαφορετικές εθνότητες μετέτρεψε σε απόρθητο φρούριο απέναντι στις πολλαπλάσιες δυνάμεις των ναζί επί 2 μήνες, αποτελεί ένα από τα πολλά «μνημεία» της σοβιετικής πολιτικής έναντι των εθνοτήτων. Ακόμα και εκείνοι που έφυγαν από την ΕΣΣΔ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μαζί με τα οπισθοχωρούντα στρατεύματα του Αξονα (για να καταλήξουν στη συνέχεια στις ΗΠΑ ως «μάρτυρες» της «κόλασης» του κομμουνισμού) παραδέχονται πως «η ισότητα μεταξύ των εθνών πρέπει να θεωρηθεί ως ένα επίτευγμα του σοβιετικού συστήματος»¹.

Την περίοδο 1937 - 1939 η σοβιετική εξουσία προχώρησε πράγματι στη λήψη έκτακτων μέτρων με σκοπό την όσο το δυνατόν καλύτερη θωράκιση της ΕΣΣΔ έναντι του επερχόμενου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Στόχος τους: Οι δυνάμεις της αντεπανάστασης, τα κατάλοιπα των παλιών εκμεταλλευτριών τάξεων, που πρόσφατα είχαν ηττηθεί στη μάχη της κολεκτιβοποίησης και πλέον είχαν περάσει σε άλλες μορφές υπονόμευσης. Βεβαίως, σε πολλές περιοχές, οι δυνάμεις αυτές προσπάθησαν να «ντύσουν» την αντίθεσή τους προς τη σοβιετική εξουσία με «εθνικό» μανδύα. Ομως, ούτε οι επιδιώξεις τους ούτε αντίστοιχα η αντιμετώπισή τους είχαν εθνικό χαρακτήρα, αλλά καθ' όλα ταξικό. Την αναγκαιότητα των έκτακτων μέτρων (παρά τα όποια λάθη, αυθαιρεσίες και υπερβολές, που καταδίκασε πρώτη η σοβιετική εξουσία) παραδέχτηκε ακόμη και ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, J. Davis, υπογραμμίζοντας σχετικά στο ημερολόγιό του πως το γεγονός ότι «δεν υπήρχαν πεμπτοφαλαγγίτες στη Ρωσία το 1941» οφειλόταν ακριβώς στην «κάθαρση (σ.σ. της περιόδου 1937 - 1939, η οποία) καθάρισε τη χώρα και την εξασφάλισε από την προδοσία»².

Και πάλι... πτωματολογία!

Μνημείο για τους Ελληνες μαχητές του Κόκκινου Στρατού που έπεσαν στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο

Συνεχίζοντας ο πρόλογος του εν λόγω κειμένου, δεν θα μπορούσε να μην ξεπέσει και στη γνωστή όσο και προσφιλή στον αντικομμουνισμό πτωματολογία. «Ειδικά στην περιοχή του Σότσι», αναφέρεται σχετικά, «όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα του κειμένου, μέσα σε έξι μόλις μήνες συλλαμβάνεται το 70% των ενηλίκων Ελλήνων ανδρών, που στη συνέχεια βασανίζεται και τουφεκίζεται. Αλλοι καταδικάζονται σε καταναγκαστικά έργα και στέλνονται στη Σιβηρία, ενώ 20.000 περίπου Ελληνίδες με τα παιδιά τους, πιεζόμενες από τις σοβιετικές αρχές να εγκαταλείψουν τη χώρα, καταφθάνουν την άνοιξη του 1938 ως πρόσφυγες στα ελληνικά λιμάνια».

Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν έμεινε κανείς Ελληνας στον Καύκασο μετά το 1938! Αν είναι έτσι, τότε πού βρέθηκαν οι χιλιάδες Ελληνες μαχητές του Κόκκινου Στρατού (13.000 μόνο από την Τσάλκα), που το 1941 - 1945 μαζί με τους άλλους σοβιετικούς λαούς συνέτριψαν τη ναζιστική στρατιωτική μηχανή γράφοντας με χρυσά γράμματα την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών; Σε ποιους αναφέρονται τα ηρώα των πεσόντων, που ακόμα στέκονται περήφανα στην περιοχή; Και γιατί έδωσαν τη ζωή τους;
Να σημειωθεί πως ένας από τους 9 Ελληνες που τιμήθηκαν με την ύψιστη διάκριση του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης» ήταν και ο Γρηγόριος Μπαχτσιβαντζής, γέννημα - θρέμμα του Καυκάσου. Πραγματικός «άσος» των αιθέρων, ο Μπαχτσιβαντζής ξεχώρισε στην αεράμυνα της Μόσχας καταρρίπτοντας πολλά εχθρικά αεροσκάφη, ενώ για τη συνολικότερη προσφορά του μνημονεύτηκε από τον ίδιο τον πρώτο κοσμοναύτη της Ιστορίας Γιούρι Γκαγκάριν ως ένας από τους πιλότους που άνοιξαν το δρόμο για την πρώτη πτήση ανθρώπου στο Διάστημα (τιμητικά το όνομά του δόθηκε και σε έναν κρατήρα της Σελήνης). Σύμφωνα όμως με την αντικομμουνιστική «ανάγνωση» της Ιστορίας, ο Μπαχτσιβαντζής και οι χιλιάδες άλλοι που προαναφέραμε θα έπρεπε να ήταν, στην καλύτερη μεν περίπτωση πρόσφυγες ή στη φυλακή, στη χειρότερη δε νεκροί...

Ελληνες της ΕΣΣΔ δηλώνοντας «έτοιμοι για την εφαρμογή του 5χρονου Πλάνου»!

Εγιναν συλλήψεις στην περιοχή του Σότσι και γενικότερα; Η απάντηση είναι πως ναι, έγιναν, ούτε κατ' ελάχιστο όμως στο βαθμό που αναγράφονται. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών, έως το 1939 είχαν συλληφθεί συνολικά 2.177 Ελληνες σε όλη την ΕΣΣΔ (77 από τα χωριά της περιφέρειας του Σότσι, όπου δήθεν διαδραματίζονται τα «γεγονότα»), εκ των οποίων μάλιστα πάνω από το 1/3 αφέθηκαν ελεύθεροι λίγο αργότερα³.
Υπήρξαν επαναπατρισμοί τη δεκαετία του 1930; Υπήρξαν. Και πάλι, όμως, ούτε στο βαθμό - και κυρίως - ούτε για τους λόγους που αναφέρονται. Το γιατί εξηγούν οι ίδιοι οι Πόντιοι σε συνεντεύξεις τους (παρά την «εμμονή» αυτών που τους ρωτούσαν να «εκμαιεύσουν» άλλα):
«-- Δηλαδή από φόβο φύγατε; Γιατί φύγατε; Φοβόσασταν και φύγατε; -- Το 1939 που φύγαμε από φόβο δεν φύγαμε. Με την άδεια φύγαμε. Ελεύθερα. Αν είχες διαβατήρια και άδεια απ' την πρεσβεία πήγαινες στην Ελλάδα. -- Δηλαδή γιατί φύγατε; -- Γιατί θέλαμε να πάμε στην Ελλάδα, στην πατρίδα. Σε ξένα μέρη ήμασταν». Και μια άλλη: «-- Διωγμούς εκεί από το κομμουνιστικό καθεστώς είχατε; -- Οχι! Οχι, δεν το είπαμε; Παρακαλώ... -- Γιατί φύγατε; -- Υπήρχε μια αρρώστια να πάμε στην Ελλάδα. Οταν ήρθανε οι δικοί μου στην Ελλάδα... εγώ δεν έφυγα μαζί τους... -- Για την Ελλάδα τι ακούγατε; -- Για την Ελλάδα; Θαύμα! Γι' αυτό μαζεύτηκαν όλοι και φύγανε εδώ...»⁴.
Ο επαναπατρισμός στην Ελλάδα υπήρξε πράγματι διαχρονικός πόθος, ιδιαίτερα μεταξύ των Ποντίων προσφύγων από την Τουρκία, παρά τα πολλά και διαρκή προσκόμματα που τους έβαζαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, φοβούμενες ότι «μετέφεραν εις τας αποσκευάς των και τα μικρόβια του κομμουνισμού»! Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, πως από εκείνους που επαναπατρίστηκαν, πολλοί επέστρεψαν και πάλι στην ΕΣΣΔ βλέποντας την πραγματικότητα της καπιταλιστικής Ελλάδας (ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1920), ενώ ακόμα περισσότεροι εντάχθηκαν στους ταξικούς αγώνες συστρατευόμενοι με το ΚΚΕ. Το έπραξαν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε η εφημερίδα «Εμπρός» να γράψει στις 12 Μάρτη 1930 πως «εις ολόκληρον την περιφέρειαν Κιλκίς και ιδίως εις τινά παραμεθόρια χωριά κατοικούμενα υπό Καυκασίων, ο κομμουνισμός επεκράτησεν απ' άκρου εις άκρον».
Αντίστοιχα, στη συνέχεια, πύκνωσαν τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού. Οι τόμοι «Επεσαν για τη Ζωή» είναι πράγματι γεμάτοι με ονόματα Ποντίων από την ΕΣΣΔ που έδωσαν τη ζωή τους στους σκληρούς λαϊκούς αγώνες της περιόδου. Οπως ο Αρίστος Βασιλειάδης (γεννηθείς στην Κριμαία), μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που το 1948 καταδικάστηκε σε θάνατο από το Εκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης και εκτελέστηκε. `Η ο Αδάμ Μουζενίδης (γεννηθείς στον Καύκασο), αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μαχητής του ΔΣΕ, που το 1948 σκοτώθηκε σε αεροπορική επίθεση στα Κρούσια του Νομού Κιλκίς⁵.
Η εκδοχή, τέλος, πως είτε μέσω της φυσικής εξόντωσης είτε μέσω της προσφυγοποίησης, οι Ελληνες της ΕΣΣΔ γνώρισαν ουσιαστικά μια «δεύτερη γενοκτονία» διαψεύδεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από τα ίδια τα πληθυσμιακά δεδομένα της εποχής, που δείχνουν πως όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά αυξήθηκαν και μάλιστα με μεγαλύτερους ρυθμούς απ' ό,τι ο γενικός μέσος όρος (+44,76% έναντι +40,61% στο διάστημα 1926 - 1959)⁶.

Η ανύπαρκτη KGB και τα υπαρκτά όπλα

Επιστρέφοντας στο κείμενο, διαβάζουμε:
«Ενα πρωινό η Κα-Γκε-Μπε εισβάλλει στο σπίτι της γιαγιάς για να συλλάβει τους δύο προαναφερθέντες γιους της» που «κρύβονταν στα βουνά, λόγω της επικήρυξης των Ποντίων... από το 1936».
Στη συνέχεια, μάλιστα, ακολουθεί λεπτομερής περιγραφή της σύλληψης και της «παλικαρίσιας» στάσης τους, έτοιμοι να «τραβήξουν τα τουφέκια τους κάτω από το κρεβάτι» και να σκοτώσουν τους Κα-Γκε-ΜΠίτες, κ.ο.κ. (σημειωτέον, η KGB ιδρύθηκε κοντά δύο δεκαετίες αργότερα, το 1954, αλλά προφανώς η αναφορά σε αυτήν «προσθέτει» περισσότερη έμφαση / τραγικότητα στην αφήγηση). Για να αναφωνήσει στο τέλος η γιαγιά:
«Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές»!
Καμιά «επικήρυξη» Ποντίων δεν υπήρξε, ούτε το 1936 ούτε βεβαίως αργότερα. Επομένως, το ότι κρύβονταν στα βουνά και είχαν όπλα, μάλλον συνηγορεί στο ενδεχόμενο να μην ήταν και τόσο «αθώοι» όσο παρουσιάζονται. Οι περαιτέρω υποθέσεις γύρω από τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα ή ουσία, μιας και πέρα από τη συγκεκριμένη αφήγηση δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία. Αυτό που γνωρίζουμε, ωστόσο, είναι πως υπήρχαν και Ελληνες που πήραν - καθ' ομολογία τους - τα όπλα και τα έστρεψαν κατά της σοβιετικής εξουσίας.
Σε επιστολή π.χ. του Α. Ελευθεριάδη προς τις προξενικές αρχές (1935) αναφέρεται χαρακτηριστικά:
«Πλην εάν εγώ απηλλάγην εκ των δεινών της Κομμουνιστικής Ρωσίας υπάρχουν εκεί οικογένειαι υποφέρουσι τα πάνδεινα διότι είναι εχθροί του κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι άνθρωποι ούτοι υπό την ηγεσίαν μου κατ' επανάληψιν εξεγερθέντες κατά τα έτη 1929 και ιδίως κατά τα έτη 1931 - 1932 έστρεψαν τα όπλα εναντίον των κομμουνιστών, πλην όμως δεν είχον την τύχην να ιδούν τας προσπαθείας των ευδοκιμούσας, βραδύτερον δε συνελαμβάνοντο μεθ' εμού και εξορίζοντο εις την Σιβηρίαν υποφέροντες τα μέγιστα υπό των κομμουνιστών»⁷.
Ο Η. Ευσταθίου (από το Σοχούμ) αναφέρει επίσης στη μαρτυρία του:
«Τον Μάρτιο του 1931 ξεκίνησε προπαγάνδα για κίνημα κατά των Μπολσεβίκων... Κινηθήκαμε κάτοικοι της Μανέας και Αζάντας το καλοκαίρι, Ιούνιο - Ιούλιο του 1931. Η συγκέντρωση έγινε στο Τσέτελ... Μερικοί είχαν όπλα. Περιμέναμε εγγλέζικο βαπόρι να φέρει όπλα, αλλά ματαιώθηκε... Μαζεύτηκαν και λεφτά. Πιο πριν γινόντουσαν μυστικές συναντήσεις και μαζεύονταν χρήματα. Μας είπαν ότι 11 η ώρα θα ερχόταν το βαπόρι. Πρώτα θα ξεκινούσαμε από τα χωριά μας και θα μπαίναμε στο Σοχούμ. Ομως απέτυχε και κοιμηθήκαμε έξω, δεν πήγαμε σπίτια μας. Οι καπνέμποροι έφυγαν πιο νωρίς...»⁸.
Οπως, επομένως, υπήρχαν Ελληνες (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) που συνέδραμαν ποικιλοτρόπως τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στηρίζοντας τη σοβιετική εξουσία, έτσι υπήρχαν και Ελληνες (σε μεγάλο βαθμό προερχόμενοι από τις παλιές εκμεταλλεύτριες τάξεις) που την αντιμάχονταν. Οι τελευταίοι σαφώς αντιμετωπίστηκαν - και έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Οι σοβιετικοί λαοί, τόνισε σχετικά η Τ. Σιβηριάδη, «δεν κάνανε την επανάσταση το 1917 για να έρθουνε κάποιοι... και να εγκληματούν εις βάρος της σοβιετικής εξουσίας»⁹.

Η «μαύρη» Ιστορία απέναντι στην πραγματικότητα

Το κείμενο που περιλαμβάνεται στο εγχειρίδιο εκμάθησης της ποντιακής διαλέκτου του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών, αν δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, πρόκειται - στην καλύτερη περίπτωση - για μια άκρως υποκειμενική και αποσπασματική πρόσληψη προσώπων και πραγμάτων (αφήγηση της αφήγησης), που, βεβαίως, καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, αναπαράγεται (σκόπιμα) ένας χυδαίος αντικομμουνισμός, που όχι μόνο δεν τιμά, αλλά προσβάλλει κατάφωρα την ιστορική πορεία των Ελλήνων της ΕΣΣΔ, το ρόλο και τη συνεισφορά τους στην οικοδόμηση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο.
Στη «μαύρη» αυτή εκδοχή της Ιστορίας δεν χωρά π.χ. το γεγονός ότι οι Ελληνες της ΕΣΣΔ υπήρξαν πρωτοπόροι στο κίνημα της κολεκτιβοποίησης. Το κολχόζ «Βοροσίλοφ», για παράδειγμα, υπό την πολιτική καθοδήγηση του Χ. Ε. Λαβασσά (Ελληνα εργάτη και μέλους του Κόμματος των Μπολσεβίκων, που στάλθηκε για να συνδράμει το όλο εγχείρημα), αναδείχθηκε δεύτερο ανάμεσα στα καλύτερα κολχόζ σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ. Η νεαρή Ελληνίδα αγρότισσα Πάσα Αγγελίνα, επικεφαλής μιας πρωτοπόρας ομάδας γυναικών «τρακτεριστών», εξελίχθηκε σε πανσοβιετικό σύμβολο του πνεύματος πρωτοβουλίας, μαχητικότητας και εφευρετικότητας στην αγροτική παραγωγή. Στα 24 της χρόνια τιμήθηκε με το παράσημο Λένιν, ενώ το 1937 εκλέχθηκε στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ (έτσι η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής εκλέχθηκε στην ΕΣΣΔ και όχι στην καπιταλιστική Ελλάδα, όπου τότε οι γυναίκες δεν είχαν καν το δικαίωμα της ψήφου στις εθνικές εκλογές).
Δεν χωρούν, επίσης, οι Ελληνες της ΕΣΣΔ που διακρίθηκαν στην παραγωγή, όπως π.χ. ο σταχανοφικός Γιάννης Ποπαντόπουλος, που το 1936 εξαιρόταν στον σοβιετικό Τύπο έχοντας αυξήσει τη νόρμα του ως τορναδόρος κατά 280% (γιατί στην ΕΣΣΔ οι άνθρωποι του μόχθου τιμούνταν, όντας οι πρωταγωνιστές της κοινωνίας - και όχι παρίες, όπως στον καπιταλισμό). Δεκάδες Ελληνες της ΕΣΣΔ κατέκτησαν τον τίτλο του «Ηρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας», του «Βετεράνου της Εργασίας», του «Διακεκριμένου Εκπαιδευτικού», «Νομικού», «Μηχανικού», «Αρχιτέκτονα», κ.ο.κ.
Δεν χωρά το γεγονός ότι το 1939 ο ένας στους δέκα Ελληνες της ΕΣΣΔ κατείχε δίπλωμα ανώτερης εκπαίδευσης (την ίδια στιγμή μάλιστα που στην καπιταλιστική Ελλάδα το ποσοστό αναλφαβητισμού στα προσφυγόπουλα ήταν 43% - και πώς βεβαίως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν το 1930 σχεδόν το 1/3 των εργαζομένων στα εργοστάσια της Αθήνας και του Πειραιά ήταν παιδιά;).
Δεν χωρούν μορφές των σοβιετικών Γραμμάτων και Τεχνών, με παγκόσμια μάλιστα εμβέλεια, όπως ο Οδυσσέας Δημητριάδης, ο Αλέξανδρος Σγουρίδης και τόσοι άλλοι. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα ότι ο Δημητριάδης υπήρξε διευθυντής του Θεάτρου Μπολσόι και της κρατικής ορχήστρας της ΕΣΣΔ, ότι το 1980 επιμελήθηκε την τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας, κ.λπ.; `Η ότι ο Σγουρίδης υπήρξε πρόεδρος της Διεθνούς Ενωσης Επιστημονικού Κινηματογράφου, βραβευμένος στα Διεθνή Φεστιβάλ της Βενετίας το 1946 και του Κάρλοβι Βάρι το 1950; Ποιος γνωρίζει τα έργα τους;
Ολα τα παραπάνω θεωρούνται «ανάξια λόγου»; Γιατί δεν γίνονται αυτά αντικείμενο μελέτης και εκμάθησης, αντί μιας χιλιομασημένης αντισοβιετικής προπαγάνδας; Ορισμένες από τις λαμπρότερες σελίδες του ποντιακού - και όχι μόνο - ελληνισμού διαγράφονται από το μαύρο μελάνι του αντικομμουνισμού, διαβρώνοντας και γαλουχώντας τις συνειδήσεις στη «λογική» ότι η εργατική εξουσία είναι «έγκλημα», ενώ η καπιταλιστική εκμετάλλευση «μονόδρομος».

Οι Ελληνες κολχόζνικοι απαντούν

Αντί επιλόγου, ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα από τις επιστολές των Ελλήνων αγροτών των κολχόζ του Καυκάσου «Κόκκινη Σημαία», «Νίκη του Οκτώβρη» και «Νέα Ζωή» το 1933, ως απάντηση στην τότε αντικομμουνιστική εκστρατεία του ελληνικού αστικού Τύπου («Εστία», «Καθημερινή», «Πατρίς», κ.ά.) πως δήθεν από την πείνα είχαν «πεθάνει όλα σχεδόν τα βρέφη των Ελλήνων του Καυκάσου», ενώ οι ενήλικες είχαν καταλήξει να τρώνε «κεφτέδες από ανθρώπινο κρέας»!
«Οπως τώρα εσάς σας εκμεταλλεύονται οι καπιταλιστές και τσιφλικάδες, έτσι εκμεταλλεύονταν και μας πριν την επανάσταση... Τα σπίτια μας ήτανε φτιαγμένα από καλάμια. Αντί παπούτσια, φορούσαμε γουρουνοτσάρουχα. Τρεφόμασταν με ψωμί και νερό... Η Οκτωβριανή Επανάσταση μάς απελευθέρωσε. Κάθε οικογένεια πήρε 5,5 στρέμματα για κάθε ψυχή. Στους φτωχούς δίνονταν τα καλύτερα χώματα. Η σοβιετική κυβέρνηση μάς έδινε σπόρο, πίστωση για να αγοράσουμε άλογα κ.λπ. Το 50% από μας δεν πληρώναμε καθόλου φόρο. Η ζωή μας καλυτέρεψε πολύ... Σήμερα το κολχόζ μας είναι γερά εξοπλισμένο με μηχανές... Μόνο με την πραγματοποίηση της βιομηχανοποίησης της ΕΣΣΔ, που γίνεται με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος... μπορούμε να καθυποτάξουμε τη φύση. Μόνο με την κολεκτιβοποίηση οι μηχανές μπαίνουν στην υπηρεσία του συνόλου των κολχόζνικων και όχι μιας χούφτας κουλάκων.
Το κολχόζ μας... οργάνωσε 3 γιασλιά (βρεφικούς σταθμούς) κοντά στον τόπο της δουλειάς με 223 παιδιά... [Σε αυτά] δίνει το γιασλί 400 γραμμάρια ψωμί, σούπα, γάλα, κ.λπ. Δωρεάν. Σε κάθε γιασλί υπάρχει υπηρεσία ειδική από 3 γυναίκες. Ο γιατρός τα επισκέπτεται συχνά. Επί τσάρου το σχολείο του χωριού μας είχε 3 τάξεις. Τώρα έχει 7 με 14 δασκάλους. Τα παιδιά που πάνε στο σχολείο τρώνε πρόγευμα δωρεάν...
Εξασφαλίζουν σε σας μια τέτοια ζωή οι καπιταλιστές, που γράφουν πως υπάρχει πείνα στην Ρωσία; Εμείς ξέρουμε ότι μόνο τη δυστυχία, την ανεργία και την τρομοκρατία σάς εξασφαλίζουν, για να βγουν αυτοί από την αγιάτρευτη κρίση τους (πρόκειται για τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 1929 - 1933, που χτύπησε και τη χώρα μας)... Κι επειδή βλέπουν ότι μ' όλη την επίθεση που σας κάνουν δεν μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση τους ετοιμάζονται να σας στείλουν σε νέους πολέμους... Οι εφημερίδες τους δημοσιεύουν ανήκουστες συκοφαντίες για την ΕΣΣΔ. Εσείς όμως, σύντροφοι, δεν πρέπει να τους πιστέψετε... Τα όπλα που θα σας δώσουν πρέπει να τα γυρίσετε ενάντια στους καπιταλιστές σας, να τους ανατρέψετε... και να κατακτήσετε την εξουσία για να ζήσετε και σεις ευτυχισμένοι, όπως και μείς»¹⁰.
Παραπομπές
1. Βλ. συνεντεύξεις του Harvard Interview Project, στο Martin T, The affirmative action empire, εκδ. Cornell University Press, London, 2001, σελ. 388 - 389.
2. Davis J E, Mission to Moscow, εκδ. Gollancz, London, 1945, σελ. 184.
3. Φάκελος Β/3/Ρ, Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών.
4. Συνέντευξη Ρ30, Ρ17 και Ρ18 (Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού).
5. ΚΕ του ΚΚΕ, «Δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας. Ούτε το κράτος σας...». Η διαδρομή και η θυσία 28 μελών της ΚΕ του ΚΚΕ, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2017, σελ. 47 και 149.
6. Πογκόσοβα Γ., Οι Ελληνες στο σύστημα των εθνικών σχέσεων της ΕΣΣΔ, εκδ. «Κυριακίδης», Θεσσαλονίκη, 2002, σελ. 187.
7. Φάκελος 45.5, Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών.
8. Μαρτυρία Ηλιάδη Ευσταθίου (Συλλογή Ν. Σαλπιστή).
9. «Αθηναϊκός Κούριερ», 21 - 28 Ιούλη 2006.
10. «Νέος Ριζοσπάστης», 29, 20 και 31 Αυγούστου 1933.
* Ολα τα παραπάνω στοιχεία - και ακόμα περισσότερα - περιέχονται στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» «Οι Ελληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ».

Του Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
*Ο Αναστάσης Γκίκας είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ