Η Ευρώπη των «Μακρόν» και η Ευρώπη των λαών

   

Από atexnos3 

Γράφει ο Νίκος Μόττας 

Ούτε μια, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά 75 φορές ανέφερε τη λέξη «Ευρώπη» (και τα παράγωγα της), μέσα σε μόλις 15 λεπτά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά την χθεσινή προσφώνηση του στο δέιπνο προς τιμήν του γάλλου προέδρου. Την τιμητική του είχε δε το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», στο οποίο ο κ.Πρόεδρος δεν παρέλειψε να αναφερθεί τουλάχιστον 6 φορές. Είχε προηγηθεί η ομιλία του Μακρόν με φόντο τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης, του οποίου τον συμβολισμό χρησιμοποίησε προκειμένου να «ρητορεύσει» για το μέλλον της Ευρώπης.

Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο κ.Μακρόν- όπως άλλωστε ο κ.Τσίπρας, ο κ.Μητσοτάκης, ο κ.Παυλόπουλος- έχουν γνήσιο ενδιαφέρον για την Ευρώπη, για το παρόν και κυρίως το μέλλον της. Το θέμα, ωστόσο, είναι για «ποιά Ευρώπη» κόπτονται και τα συμφέροντα «ποιάς Ευρώπης» προωθούν; Της Ευρώπης των «Μακρόν», ή της Ευρώπης των λαών; Το ερώτημα είναι, ασφαλώς, ρητορικό.

Γνωρίζουμε καλά για ποιά «Ευρώπη» μιλούν. Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η βαθιά αντιλαϊκή, αντιδραστική αυτή «συμμαχία λύκων» του κεφαλαίου, της οποίας τα «κεκτημένα» οι λαοί τα ζούν εδώ και χρόνια στο πετσί τους:

• Της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το μνημόνιο των μνημονίων, απ’ όπου απορρέει όλο το πλαίσιο των αντιλαϊκών, αντεργατικών πολιτικών και η οποία αποτέλεσε τη βάση για τον εργασιακό μεσαίωνα της «Λευκής Βίβλου» της ΕΕ.

• Των περισσότερων από 120 εκατομμυρίων ανθρώπων (25% του πληθυσμού της ΕΕ) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 20 εκατομμυρίων παιδιών ηλικίας κάτω των 18 που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Του σχεδόν 10% των ευρωπαίων που στερούνται βασικά καθημερινά αγαθά.
• Των περισσότερων από 4 εκατομμύρια αστέγων που κοιμούνται στα πεζοδρόμια των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, την ίδια στιγμή που τουλάχιστον 11 εκατομμύρια κατοικίες παραμένουν απούλητες.
• Των 9 εκατομμυρίων γάλλων (14,1% του πληθυσμού) και 12,5 εκατομμυρίων γερμανών που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας.
• Των αντεργατικών νόμων (βλ. νόμοι «Μακρόν» και «Ελ Κομρί» στη Γαλλία το 2016), της αντιλαϊκή βαρβαρότητας, με ή χωρίς μνημόνια, σε όλη την ΕΕ, την ευελιξία στην αγορά εργασίας προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, της ελαστικής απασχόλησης, του εργασιακού ωραρίου-«λάστιχο», της ενοικίασης εργαζόμενων από της αυστηρής λιτότητας, της ανταγωνιστικότητας για την αύξηση των κερδών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, κλπ.
• Του ρατσισμού, της ανόδου των φασιστικών μορφωμάτων, της ανιστόρητης και προκλητικής εξίσωσης κομμουνισμού και ναζισμού. Η Ε.Ε. που διοργανώνει αντικομμουνιστικές φιέστες και που αβαντάρει, με κάθε τρόπο και μέσο, την αναβίωση του ναζισμού-φασισμού σε μια σειρά χώρες, από τη Βαλτική μέχρι την Ουκρανία. Είναι η ίδια Ε.Ε. που όταν δεν πνίγει προσφυγόπουλα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, κλείνει τα σύνορα της στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Τα «κεκτημένα» της Ευρώπης τους, πέραν των ευρωπαίων εργαζομένων, τα έχουν ζήσει και τα ζουν και άλλοι λαοί. Εκεί όπου η Ε.Ε., από κοινού με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, συμμετείχε και συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, υπό το πρόσχημα της «δημοκρατίας» και του «ανθρωπισμού». Στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Συρία, το Μάλι, την Κεντροαφρικανική δημοκρατία και αλλού.

Αυτή είναι, λοιπόν, η Ε.Ε., η «Ευρώπη τους», των καπιταλιστών, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των τραπεζικών κολοσσών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Γι’ αυτήν την Ευρώπη κόπτονται οι κάθε λογής «Μακρόν», ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα λοιπά αστικά κόμματα.

Απάντηση στην Ευρώπη των «Μακρόν» είναι η Ευρώπη των λαών, των εργαζόμενων, των φτωχών λαϊκών στρωμμάτων. Είναι η κλιμάκωση του αγώνα για να συνδεθεί η πάλη για αποδέσμευση από την Ε.Ε. με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Σαρανταπέντε επενδυτές κι εξήντα αρχοντάδες

Κατιούσα

Ο οικοδεσπότης πέταξε μερικές ατάκες για τη Γαλλική Επανάσταση και την Κομμούνα του Παρισιού. Ο φιλοξενούμενος απάντησε προτείνοντας Λαϊκές Συνελεύσεις για το νέο οδικό χάρτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (;!). Και τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με τις πρώτες κυρίες, τους 45 επενδυτές (κι εξήντα αρχοντάδες) της συνοδείας, τους Γάλλους που είναι σύμμαχοί μας (κατά το “οι Γερμανοί είναι φίλοι-εταίροι μας”) κτλ.
Αλλά αυτά είναι απλώς το περιτύλιγμα. Τι έχουν να περιμένουν στην πραγματικότητα οι Έλληνες εργαζόμενοι από την επίσκεψη Μακρόν; Η κυβέρνηση συνεχίζει το εμπόριο ελπίδας, στο οποίο ειδικεύεται, αυτή τη φορά γύρω από τους επενδυτές και την ανάπτυξη που έρχεται. Κι η “Εφημερίδα των Συντακτών” έρχεται σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου να μας κάνει λιανά τη γραμμή την επίσημη, κυβερνητική γραμμή.
Ο Μακρόν, λοιπόν, σύμφωνα με το κύριο άρθρο της εφημερίδας, έρχεται σε μια κρίσιμη συγκυρία να μας βοηθήσει για να κλείσει η αξιολόγηση και να βγούμε από την επιτροπεία των δανειστών! Παραδέχεται βεβαίως, ότι οι επενδυτές έλκονται από το κέρδος και δεν πρόκειται να έρθουν από φιλελληνισμό ή από φιλευσπλαχνία. Αλλά αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς, κι η ελληνική κυβέρνηση κινείται με βάση τα δεδομένα και τις εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν, για την απεμπλοκή μας από τα μνημόνια.

Άλλη εφημερίδα, ίδια λογική

Αλλά το καλύτερο σημείο δεν το έχουμε πιάσει ακόμα. Είναι αυτό όπου αναλύει την κρίση και τη διέξοδο από αυτήν.

Η ανάταξη της οικονομίας, η άνοδος του ΑΕΠ, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η αύξηση των κρατικών εσόδων και των πρωτογενών πλεονασμάτων περνάνε μέσα από τις επενδύσεις. Αλλά για τις επενδύσεις χρειάζονται κεφάλαια. Και τα κεφάλαια δεν τα έχουμε. Αν τα είχαμε, δεν θα ήμασταν σε κρίση. Συνεπώς πρέπει να τα βρούμε.

Όσοι νόμιζαν πως η κρίση προέρχεται από υπερσυσσώρευση κεφαλαίων κι όχι από την έλλειψή τους, μπορούν να σκίσουν τα πτυχία τους και να μάθουν μπαλίτσα από τον άρχοντα (και τους άλλους 59 που ακολουθούν τους 45 επενδυτές). Όσοι πιστεύουν πως το κεφάλαιο, κινούμενο στη λογική του μέγιστου κέρδους (κι όχι του κέρδους απλά κι αόριστα) περιμένει να πέσει κι άλλο η αξία της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα, σε επίπεδα Βουλγαρίας κι άλλων χωρών, για να επενδύσει και να είναι ανταγωνιστικό, πλανώνται οικτρά. Το πρόβλημα ήταν απλώς πως δεν είχαμε κεφάλαια, κι η ελληνική κυβέρνηση φροντίζει να τα φέρει (με βάση τις υπάρχουσες εναλλακτικές) εξασφαλίζοντας συμπράξεις και στρατηγικούς συμμάχους και στους Έλληνες επιχειρηματίες. Κάτι που προεξοφλεί ουσιαστικά την είσοδο γαλλικών κεφαλαίων στην ΕΥΑΘ (και θα δούμε και πού αλλού).
Αυτά λέει η εφημερίδα για να καθησυχάσει το αριστερό αναγνωστικό κοινό της, που μπορεί πχ να ανησυχεί για το ξεπούλημα και τις μπίζνες που κλείνουν. Αλλά όποιος δεν τρώει κουτόχορτο για την έλλειψη κεφαλαίων (ως αιτία της κρίσης) και δε βολεύεται με τα δεδομένα και τις “υπάρχουσες εναλλακτικές”, γνωρίζει αν μη τι άλλο πως δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει και να χαίρεται, μαζί με τον κυβερνητικό τύπο και τον υπόλοιπο αστικό εσμό.

Η σεξιστική και έμφυλη βία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

   

Από herko 

Σχολιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //

Έχουν πολύ ενδιαφέρον (και προκαλούν άλλη τόση ενόχληση και θυμό ενώ δημιουργούν κι ένα αρνητικό προηγούμενο) οι συχνές προσπάθειες, εντός κι εκτός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να δικαιολογηθεί ή και να αγνοηθεί η σεξιστική και έμφυλη βία με το πρόσχημα ότι και οι άντρες (ετεροφυλόφιλοι – ετεροκανονικοί κτλ) είμαστε αρκετές φορές θύματα χλευασμού ή και σεξουαλικής παρενόχλησης. Όπως ενοχλούν οι απόψεις (οι οποίες αναπαράγουν τις λογικές της πατριαρχίας ακόμα και όταν χρησιμοποιούν προοδευτικό λόγο και επιχειρήματα) που στα διάφορα περιστατικά σεξιστικής βίας εστιάζουν στις ευθύνες του θύματος, ότι για παράδειγμα δεν ήταν αρκετά υποψιασμένο και άρα έχει κάποια ευθύνη σε αυτό (το οτιδήποτε) που τους συνέβη – είναι, με λίγα λόγια, ακριβώς η ίδια λογική που στην περίπτωση ενός βιασμού ρίχνει με ελαφρά συνείδηση την ευθύνη στο θύμα γιατί φορούσε κοντή φούστα! Αλλά βέβαια το να κρίνει κάποιος καθ’ έδρας όσα συμβαίνουν στον άλλο είναι εύκολη υπόθεση, το ζήτημα είναι όμως πως αντιμετωπίζονται αυτά τα προβλήματα…
Θα έλεγα όμως ότι τα πράγματα είναι πιο απλά. Για να πέσει θύμα, λοιπόν, σεξουαλικού χλευασμού ένας άντρας αυτό σημαίνει ότι στα μάτια της γυναίκας που τον επικρίνει φαίνεται ως ανίκανος να υπερασπιστεί τον ρόλο του ως ο σούπερ ντούρος εραστής που πρέπει να αποδεικνύει την ψυχική και σωματική του ανωτερότητα απέναντι στην γυναικεία ποταπότητα που αναζητά και μόνο ένα προστάτη στη ζωή της, αλλά και που πρέπει να επιβεβαιώνει την δυνατότητα του να κάνει οικογένεια ενώ παράλληλα για να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα – εργοδότης – αφέντης που τον παρενοχλεί αναπαράγει ένα πρότυπο που πρώτοι εφάρμοσαν οι άντρες συνάδελφοι της. Με λίγα λόγια, έχουμε μία αναπαραγωγή διάφορων πολύ συγκεκριμένων σεξιστικών προτύπων που και πάλι η γυναίκα φαίνεται (και είναι, ασφαλώς) το κυρίως θύμα κι αυτό γιατί από τη μία πλευρά αναπαράγει πρότυπα συμπεριφοράς που της είναι ξένα και από την άλλη γιατί κατά βάθος υποτάσσει τον εαυτό της στις κοινωνικές νόρμες που επιβάλλει ένα σύστημα, ο καπιταλισμός δηλαδή, που αλλοτριώνει συνειδήσεις με μόνο σκοπό την παραγωγή και εκμετάλλευση υπεραξίας χωρίς φυσικά, την διάθεση οποιασδήποτε αμφισβήτησης από την πλευρά της καταπιεσμένης εργατικής τάξης.
Χρειάζεται ο καθένας και η καθεμία από εμάς, ιδιαίτερα όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας κομμουνιστή, αριστερό, αντιφασίστα ή αντισεξιστή, να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτά τα ζητήματα και να μην αναπαράγουμε την κυρίαρχη άποψη. Είναι απαραίτητο επίσης να γνωρίζουμε ότι το κυρίαρχο κοινωνικό και σεξουαλικό πρότυπο της ετεροκανονικότητας δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του συστήματος που το δημιούργησε. Έτσι ενώ από τη μία πλευρά ο καπιταλισμός δημιουργεί τις υλικές συνθήκες ώστε να ζει κανείς την προσωπική του ζωή ανεξάρτητα από την οικογένεια (σεξουαλική ελευθερία) – όχι όμως και σε περίοδο κρίσης, από την άλλη στην προσπάθεια του να στηρίξει την οικογένεια διαιωνίζει αντιδραστικά ιδεολογήματα όπως τον σεξισμό, την ομο/αμφι/τρανσφοβία, πολυφοβία φορτώνοντας παράλληλα τα βάρη της αναπαραγωγής και της φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων, των αρρώστων στην οικογένεια, ειδικά στις γυναίκες και χωρίς κοινωνική μέριμνα. Βλέπουμε λοιπόν, ότι και ο αγώνας για την απελευθέρωση της γυναίκας από τα δεσμά του νοικοκυριού δεν μπορεί να είναι διαφορετικός από τη συνολική μάχη για την κοινωνική απελευθέρωση. Φυσικά, σε αυτή την μάχη τα αρσενικά υποκείμενα της εργατικής τάξης, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν θέση. Αντίθετα, είναι πολύ σημαντικό να αγωνιστούν με το Παιδί, τον Μετανάστη, τον Ομοφυλόφιλο κι αυτόν ακόμα τον «παντοδύναμο» Άνδρα για την κοινή τους απελευθέρωση.

Ρωσία, η χώρα όπου πραγματοποιείται και το απίθανο

Κατιούσα

Ο Ανατόλ Φρανς (1844-1924) ήταν γάλλος συγγραφέας, κριτικός και κοινωνικός παράγοντας. Στο απόσπασμα που εντάσσουμε στο πλαίσιο του αφιερώματος για τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης, ο Ανατόλ Φρανς στηλιτεύει τους ιμπεριαλιστές που βούλιαξαν την ανθρωπότητα στο αίμα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και βρίσκει την ελπίδα στην επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Σοβιετική Ρωσία, τη χώρα όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα, ακόμα και το απίθανο.

Είμαι γέρος πια και κρατιέμαι μακριά από τα γεγονότα, μα από το ερημητήριο μου παρακολουθώ τι γίνεται στον κόσμο…
Μας κυβερνάει σήμερα μια πολυπληθής συμμορία ανθρώπων, που έκανε λεφτά στον πόλεμο. Οι μιλιταριστές αυτοί και οι αντιδραστικοί αποθρασύνονται μέρα με τη μέρα κι όλο πιο επίμονα εφαρμόζουν τα σχέδιά τους.
Όμως τώρα υπάρχει μια ελπίδα, ότι η κατάσταση θα καλυτερέψει.
Καίει πάλι η φλόγα στις καρδιές των ανθρώπων.
Ρίξτε μια ματιά στην Ανατολή!
Νομίζαμε ότι για το ρώσικο λαό δεν υπήρχε διέξοδος από το σκότος του τσαρισμού.
Για επανάσταση, πόσο μάλλον για νικηφόρα επανάσταση, δεν υπήρχαν ελπίδες.
Όμως η Ρωσία είναι η χώρα, όπου πραγματοποιείται και το απίθανο. Αυτό το απίθανο πραγματοποιούν οι μπολσεβίκοι τώρα και θα το ολοκληρώσουν.
1921
Πηγή Η επανάσταση που άλλαξε την πορεία του κόσμου, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1977, σελ. 174.

Επιμέλεια Παναγιώτης Μανιάτης

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση.