Σε Στρογγυλή – Αγ. Ματθαίο, Χαραλάμπους – Μπορμπότης

Την Κυριακή 11/05/2014 υποψήφιοι της “Λαϊκής Συσπείρωσης” πραγματοποίησαν περιοδεία στα χωριά Στρογγυλή και Άγιος Ματθαίος. Επικεφαλής του κλιμακίου των υποψηφίων ήταν ο Υποψήφιος Δήμαρχος Κέρκυρας Μπάμπης Χαραλάμπους και ο Υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Κέρκυρας Γιάννης Μπορμπότης.

Στα πλαίσια της περιοδείας πραγματοποιήθηκε ομιλία και πλούσια συζήτηση σε καφενείο της Στρογγυλής ενώ  στον Αι Μαθιά έγινε ανοικτή ομιλία έξω από το Πολιτιστικό Κέντρο του χωριού με μεγάλη συμμετοχή κατοίκων.

Τα προβλήματα που κυρίως απασχόλησαν ήταν το θέμα του χαρατσιού, του νερού αλλά και της γενικότερης πολιτικής κατάστασης.

Οι υποψήφιοι της Λαϊκής Συσπείρωσης, “ανέδειξαν τις ευθύνες της δημοτικής αρχής σχετικά με το θέμα του διπλού χαρατσιού και την αδράνεια που επέδειξε στην επίλυση του προβλήματος αυτού. Θύμισαν επίσης ότι η πάγια θέση της Λαϊκής Συσπείρωσης ήταν η κατάργηση όχι μονό του διπλού αλλά όλου του χαρατσιού αφού είναι πέρα για πέρα ένα άδικο μέτρο. Ο Δήμος έχει τεράστιες ευθύνες για το ότι δεν ακολούθησε την πρόταση της Λαϊκής Συσπείρωσης για δυναμικές κινητοποιήσεις και αρκέστηκε μόνο σε μία απροετοίμαστη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα μάτια του κόσμου, πραγματικά στο και 5 αφού είναι πλέον έρθει και η 5^η δόση του χαρατσιού.

Αναφορικά με το θέμα του νερού, αναφέρθηκε ότι το κόστος του νερού είναι απαράδεκτο και ότι η Λαϊκή Συσπείρωση δεσμεύεται για την μείωση των παγίων του νερού για τα λαϊκά στρώματα. Επίσης, είναι αναγκαία η εξοικονόμηση των τεράστιων ποσοτήτων νερού που χάνονται από αυτό που αντλείται από το Γαρδίκι. Υπολογίζεται ότι το νερό που χάνεται κατά την μεταφορά μέσω του κεντρικού αγωγού είναι σχεδόν το 50% από αυτό που αντλείται. Αυτό σημαίνει τεράστια σπατάλη ηλεκτρικού ρεύματος που καταναλώνεται για την άντληση και αύξηση του κόστους συνολικά. Με τη χρηματοδότηση της Περιφέρειας θα πρέπει να ανακατασκευαστεί το απαρχαιωμένο δίκτυο και έτσι θα προκύψει εξοικονόμηση χρημάτων ύψους έως και 1 εκ € το χρόνο (η άντληση κοστίζει 0,30 € το κυβικό και η απώλειες είναι περίπου 10.000.000 κυβικά το χρόνο). Τέλος, η Λαϊκή Συσπείρωση θεωρεί ότι το νερό δεν είναι εμπόρευμα, όπως λέει η ΕΕ και ο Δήμος Κέρκυρας, αλλά αγαθό και για αυτό προτίθεται να καταργήσει τη ΔΕΥΑΚ ως επιχείρηση και να την εντάξει ως Υπηρεσία Ύδρευσης στα πλαίσια του Δήμου με την μετατροπή των εργαζομένων σε Δημοτικούς Υπαλλήλους.  

Τέλος, οι υποψήφιοι της Λαϊκής Συσπείρωσης κάλεσαν τους παρευρισκόμενους να εκμεταλλευτούν τις εκλογές του Μάη έτσι ώστε να δείξουν την αντίθεση τους με τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Το κριτήριο και το σκεπτικό της ψήφου θα πρέπει να είναι το ίδιο αφού το κάθε πρόβλημα απορρέει από την υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ σε επίπεδο χώρας, Περιφέρειας και Δήμου. Η άρρηκτη σύνδεσή όλων αυτών μεταξύ τους κάνει απαραίτητη την ενιαία ψήφο στα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης στο Δήμο Κέρκυρας και στην Περιφερεία Ιονίων Νήσων αλλά και στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στην Ευρωβουλή”.

Βομβαρδισμοί του ουκρανικού πυροβολικού στο Σλαβιάνσκ

 Βομβαρδισμοί του ουκρανικού πυροβολικού στο Σλαβιάνσκ

Καθώς οι πόλεις Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ διεξάγουν δημοψηφίσματα στα οποία αποφάσισαν με σχεδόν καθολική πλειοψηφία την αυτονόμησή τους, οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου συνεχίζουν την επιχείρηση καταστολής των αντικυβερνητικών ακτιβιστών.

Οι ταραχές στα νοτιοανατολικά της χώρας έχουν στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, ενώ νωρίς το πρωί οι ουκρανικές δυνάμεις βομβάρδισαν σημεία ελέγχου στο Σλαβιάνσκ, σύμφωνα με τον ρεπόρτερ του RIA Novosti. Όπως μεταδίδει, εκρήξεις και βολές πυροβολικού ακούγονται σε σημεία ελέγχου στις παρυφές της πόλης.

Οι συγκρούσεις επανελήφθησαν, όπως σχεδόν κάθε μέρα, στο χωριό Αντρίφκα, που βρίσκεται επί της "γραμμής του μετώπου" στη νότια είσοδο της πόλης του Σλαβιάνσκ, η οποία είναι περικυκλωμένη από τις ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις, που εξαπέλυσαν "αντιτρομοκρατική επιχείρηση" στην περιοχή στις 2 Μαΐου, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ. Το Itar Tass μεταδίδει ότι οι εκρήξεις συμβαίνουν με συχνότητα του λεπτού, ενώ υπάρχουν και απώλειες αλλά δεν αναφέρεται ακόμη ακριβής αριθμός νεκρών και τραυματιών.

"Η ουκρανική κρίση μπορεί να έχει σοβαρές οικονομικές συνέπειες"

Οι ουκρανικές δυνάμεις εξαπολύουν επίθεση από τον πύργο τηλεόρασης στο βουνό Καρατσούν κι ενώ λέγεται ότι πυροβολούν προς τα σημεία ελέγχου όπου βρίσκονται οι αυτονομιστές, ωστόσο οβίδες βομβαρδίζουν σπίτια των κατοίκων της περιοχής.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, άλλα δύο άτομα πέθαναν στο νοσοκομείο μετά τις αιματηρές συγκρούσεις στην Οδησσό στις 2 Μαΐου ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών στους 48. Ακόμη 43 άτομα παραμένουν νοσηλευόμενα, από τα οποία δύο σε κρίσιμη κατάσταση, σύμφωνα με το Odessa.ua.

Ο Βιατσεσλάβ Πονομαριόφ, ο ισχυρός άνδρας του Σλαβιάνσκ, ανακοίνωσε ότι η συμμετοχή στο χθεσινό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της περιοχής ήταν της τάξης του 80%. Ο τοπικός ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ανατόλι Χμελεβόι, εκ των διοργανωτών της ψηφοφορίας, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ότι περιμένει ότι το ποσοστό που ψήφισε "ναι" θα πρέπει να ανέρχεται στο 90%, αφού "όσοι ψήφισαν, ψήφισαν 'ναι' ". Η Ιρίνα Μαρκίνα, μέλος της τοπικής εκλογικής επιτροπής, άφησε να εννοηθεί ότι περιμένει ότι το ποσοστό του "ναι" θα υπερβαίνει το 90%.

Αβέβαιο το μέλλον της Ουκρανίας

Στην ερώτηση εάν θα υπάρξει και δεύτερο δημοψήφισμα με ερώτημα αυτή τη φορά την ένωση με τη Ρωσία, ο Βιατσεσλάβ Πονομαριόφ απάντησε: "Σε τρεις ημέρες, μπορούμε να οργανώσουμε δημοψήφισμα, ό,τι και να είναι αυτό".

Οι ψηφοφορίες που οργανώθηκαν χθες από τους φιλορώσους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία, οι οποίες χαρακτηρίσθηκαν "παράνομες" από το Κίεβο και τη διεθνή κοινότητα, αφορούσαν την ανεξαρτητοποίηση των μονομερώς ανακηρυγμένων λαϊκών δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.

Το Κρεμλίνο σέβεται την έκβαση των δημοψηφισμάτων

ο "μεταβατικός πρόεδρος" της Ουκρανίας Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ

Το δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στην ανατολική Ουκρανία είναι "μια φάρσα προπαγάνδας χωρίς νομικά αποτελέσματα", δήλωσε ο "μεταβατικός πρόεδρος" της Ουκρανίας Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ, ενώ εκπρόσωπος του προέδρου της Ρωσίας δήλωσε πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα διαμορφώσει την αντίδρασή του στα δημοψηφίσματα για την ανεξαρτησία που διεξήχθησαν στην ανατολική Ουκρανία "αναλόγως του αποτελέσματος".

"Η φάρσα που οι τρομοκράτες αποκαλούν δημοψήφισμα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κάλυμμα προπαγάνδας για τους φόνους, τις απαγωγές, τις βιαιότητες και άλλα σοβαρά εγκλήματα", δήλωσε ο Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ απευθυνόμενος στο κοινοβούλιο.

Οι αρχές του Κιέβου "θα συνεχίσουν το διάλογο μ' αυτούς που στην ανατολική Ουκρανία δεν έχουν αίμα στα χέρια και είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν τους στόχους τους με νόμιμο τρόπο", πρόσθεσε, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

(Στο βίντεο ναζιστές του δεξιού τομέα "μεταχειρίζονται" οπαδό του δημοψηφίσματος)

Στο μεταξύ στη Μόσχα, ο εκπρόσωπος του προέδρου Πούτιν, ο Ντμίτρι Πεσκόφ, σε δηλώσεις του που δημοσιεύονται σήμερα από την εφημερίδα "Κομερσάντ", διευκρίνισε πως ο ρώσος πρόεδρος θα αντιδράσει στα δημοψηφίσματα "αναλόγως του αποτελέσματος" και πως "είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς εκ των προτέρων" ποια θα είναι η αντίδραση αυτή. Ο Πεσκόφ χαρακτήρισε "απόλυτη βλακεία" τις δυτικές επικρίσεις για τη στάση της Μόσχας στην ουκρανική κρίση.

Πηγή: Κουτί της Πανδώρας

Βλέπε ακόμη:

• Τα τζίνια του Γιανουκόβιτς

Στις Μόσχες αδελφές μου, στις Μόσχες

 Στις Μόσχες αδελφές μου, στις Μόσχες

Οι σοσιαλιστικές νησίδες δεν έχουν θέση στο σύγχρονο καπιταλιστικό αρχιπέλαγος και δε διαθέτουν καν την κεϊνσιανή γλύκα αυταπατών του πρόσφατου παρελθόντος. Το κοντινότερο που έχει υπάρξει ποτέ ίσως στην ουτοπία αυτών των νησίδων είναι κάτι νησιά του αιγαίου και του ιονίου που αποτελούσαν από πάντα σχεδόν εκλογικά προπύργια του κουκουέ, με σταθερά διψήφια ποσοστά, μέχρι να προκύψει η νεοπασοκική λαίλαπα τον ιούνη του 12’.

Δύο (δηλ τρία αν βάλουμε και τη σάμο) από αυτά τα νησιά βρίσκονται στην περιφέρεια του βόρειου αιγαίου και είναι η ικαρία στο νομό σάμου και πιο βόρεια η λέσβος, που οι περισσότεροι πάντως τη λένε μυτιλήνη, ίσως για να τονίσουν την ιδιαίτερη προφορά των ντόπιων. Οι ζωντανές εξωτερικές συνδέσεις στην τηλεόραση με ανταποκριτές που μας καλωσορίζουν από το «λιμάνι της μυτιλιήνιης» είναι ίσως πιο κλασικές κι από τους ‘λιλιπούτειους καρναβαλιστές’ της πάτρας με την ελίζα καλλίτση και τον σπηλιωτόπουλο να απαγγέλλει τον περίφημο στίχο «πυκνιοί καπνιοί». Αλλά πού να καταλάβετε βρε αστοιχείωτοι ότι ο πρωτοπόρος άρης (καμία σχέση με τον ποδοσφαιρικό) έχει εισαγάγει στην ελλιηνιική το ισπανικό ñ, όπως λέμε iñiesta (ινιιέστα). Που σίγουρα κι αυτό ελληνικό θα ‘ναι για να ‘χει περισπωμένη, ε λιακο (ο τόνος στο «ο»);

Ανάμεσά τους υπάρχει βέβαια η χίος, που δε θα μας απασχολήσει εκτενώς σε αυτό το κείμενο. Τα βασικά της χαρακτηριστικά πάντως, πέρα από τα μαστιχόδεντρα, είναι δύο: α. ότι το λιμάνι της είναι απολύτως φυσιολογικά στραμμένο προς τα κοντινότερα παράλια, δηλ στο ανατολικό τμήμα που κοιτάζει προς την τουρκία, κι έχει γυρίσει την πλάτη της προς το υπόλοιπο αιγαίο, που τα.. ταχύπλοα καμάρια των εφοπλιστών θέλουν δεκάωρο και βάλε να το διασχίσουν, για να πετύχουν τη βέλτιστη οικονομία στα καύσιμα και να σπάσουν τα νεύρα κάθε επιβάτη. Αλλά τι τα θες, το παμε καταστρέφει τον τουρισμό. Κι έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, που είναι ο υποψήφιος της λασυ, μάρκος σκούφαλης, ένας δραστήριος εκπαιδευτικός, που χαίρει γενικότερης αναγνώρισης και εκτίμησης και είχε μπει για τη δράση του στο στόχαστρο της σαπίλας του ντουνιά και των κρατικών μηχανισμών της.

Υπάρχουν επίσης η καταπράσινη σάμος από άποψη φυσικής ομορφιάς, που κοκκινίζει αισθητά από την άποψη της πολιτικής ομορφιάς, των ψαρών η ολόμαυρη ράχη, η λήμνος που είναι κολαστήριο για πολλούς φαντάρους και όσοι λένε πως πέρασαν καλά στη θητεία τους εκεί πρέπει να θεωρηθούν προστατευόμενο είδος. Και λίγο παραδίπλα ο αι-στράτης, μαρτυρικός τόπος εξορίας (είναι κι αυτή μια ελληνική γωνιά) για κομμουνιστές κι απλούς προοδευτικούς ανθρώπους. Κι από τα στρατόπεδα κρατουμένων που είχαν αρνηθεί να αναγνωρίσουν τις αποφάσεις της έκτης και έβδομης ολομέλειας για τον ζαχαριάδη. Εκεί έκαναν εξορία το 36’ ο βάρναλης κι ο γληνός ως βουλευτής του παλλαϊκού μετώπου –και το λέω αυτό για να κάνω παρενθετικά ‘ρεκλάμα’ σε ένα βιβλίο για τις αναμνήσεις του βάρναλη από τηνεξορία, σε επιμέλεια ηρακλή κακαβάνη, που θα κυκλοφορήσει απ’ τον καστανιώτη μες στους επόμενους μήνες.

Μετά από τα ορεκτικά, που είναι το ήμισυ του παντός, περνάμε στο κυρίως πιάτο με τις μικρές μόσχες, όπως τιτλοφορείται κι ένα βιβλίο-έκπληξη (η οποία μετριάζεται βλέποντας κανείς τη σκοπιά του συγγραφέα) του γνωστού ιστορικού μαρατζίδη από το νέο κύμα της αναθεωρητικής σχολής, που επιχειρεί πχ να δικαιολογήσει στη βάση της «κόκκινης τρομοκρατίας» τη συγκρότηση των ταγμάτων ασφαλείας.

Η πιο μοσχοβίτικη ελληνική γωνιά είναι ίσως ο ηρωικός μανταμάδος στο βορειοανατολικό μέρος της λέσβου, με τα σοβιετικά ποσοστά (λατρεμένο αστικό κλισέ) του κόμματος, που έφτασαν και το 80% των ψήφων (σφυροδρεπανέλια, όπως τα λένε ακόμα και σήμερα κάποιοι ντόπιοι) σε κάποιες αναμετρήσεις. Η πρώτη σπορά έπιασε ρίζες ήδη από το 22’, με τη διαφωτιστική δουλειά των φαντάρων που γυρνούσαν από το μικρασιατικό μέτωπο, για να κορυφωθεί την περίοδο της αντίστασης με το αντάρτικο και το περίφημο ‘go back’ των μυτιληνιών στους άγγλους «σωτήρες». Ο μανταμάδος είχε ανέκαθεν πολλούς εργάτες γης –χωρίς να είναι πάντως ιδιαίτερα φτωχή περιοχή. Η απήχηση του κουκουέ ωστόσο εξηγείται πρωτίστως με ιστορικούς παρά με καθαρά ταξικούς και κοινωνικούς όρους.

Στο μανταμάδο το κόμμα ήταν κάτι σαν παράδοση, διαχρονική αξία που μεταφερόταν από γενιά σε γενιά μαζί με τα ήθη και έθιμα του τόπου. Πολλά νέα παιδιά έμπαιναν από μαθητές στην οργάνωση κι όσοι δε στήριζαν το κόμμα ή δεν αγόραζαν ριζοσπάστη, κυκλοφορούσαν στο δρόμο δαχτυλοδεικτούμενοι. Ενώ λίγο έξω απ’ το χωριό υπάρχει ένας μεγάλος βράχος με τρία κόκκινα γράμματα «κκε» κι ένας άλλος που επαυξάνει «κκε –η αλήθεια», η οποία γράφεται πάντα με κόκκινο –κι ας μοιάζει κάποιες φορές με πλάκες που έπεσαν εξ ουρανού. Αλλά εάν δείχνει κάτι αυτό, δεν είναι η καθυστερημένη πολιτική συνείδηση, όπως περίπου υπονοεί στο βιβλίο του ο μαρατζίδης, αλλά η αγροτική καταγωγή του λαού και ο εντελώς ιδιαίτερος τρόπος δημιουργικής πρόσληψης κάποιων πολιτικών θέσεων και της βαθιάς πεποίθησης πως το δίκιο είναι με το μέρος μας κι η ιστορία θα μας δικαιώσει.

Ο τελευταίος κομμουνιστής δήμαρχος στο μανταμάδο ήταν ο καρατζιτζής, εκπαιδευτικός με μια ανεξάντλητη βιβλιοθήκη, που χαίρει γενικότερης εκτίμησης –τόσο ο ίδιος, όσο κι η βιβλιοθήκη του. Χάσαμε όμως τον καποδιστριακό δήμο το 06’, γιατί βάρυνε η ψήφος των γύρω χωριών, ενώ από το 10’ η λέσβος είναι ένας ενιαίος δήμος, που δεν έχουμε ρεαλιστικές πιθανότητες να το διεκδικήσουμε, παρά τα πολύ καλά ποσοστά που έχουμε και σε άλλες γωνιές του νησιού –πχ σε αγιάσο και καλλονή.

Αν ο μανταμάδος είναι το ηρωικό γαλατικό χωριό με την πατροπαράδοτη πολιτική κατεύθυνση, η ικαρία είναι ολόκληρο γαλατικό νησί, με ιδιαίτερο στιλ και τρόπο λειτουργίας, για να σπάει κάπως η καταθλιπτική μονοτονία του καπιταλιστικού αρχιπελάγους. Πολλά μαγαζιά πχ ανοίγουν το μεσημέρι και λειτουργούν απογευματινές ώρες κυρίως –κάποια εξ αυτών μάλιστα χωρίς να έχουν καν κάποιον στην υποδοχή, οπότε καλείσαι να αυτοεξυπηρετηθείς και να αφήσεις στον πάγκο ό,τι προαιρείσαι.

Μαγαζί μπορείς χωρίς αφεντικά.

Γενικώς οι κάτοικοι είναι τόσο χαλαροί, που ενώ βγάζουν πολύ ωραίο κρασί για παράδειγμα, το καλοκαίρι γίνεται σαν ξίδι από την θερμοκρασία, γιατί προφανώς βρίσκουν πολύ μπελαλίδικους τους ενδεδειγμένους τρόπους αποθήκευσής του. Κι αυτό είναι ίσως το μόνο μελανό σημείο που μπορεί να βρει κανείς στα τοπικά πανηγύρια, που μαζεύουν χιλιάδες κόσμου και αποτελούν το βασικό έσοδο των χωριών, έτσι που είναι απομονωμένα και ξεχασμένα από θεό και ανθρώπους –σε τέτοιο βαθμό, που κάποιοι ντόπιοι, όπως λέει ο μη αστικός μύθος, θεωρούν δικούς τους παραδοσιακούς χορούς, εκτός από το νικαριώτικο, και το τάγκο ή τη σάλσα, που χορεύουν στα πανηγύρια. Άντε λοιπόν να φοβίσεις αυτό το λαό ότι αν έρθουν στα πράγματα οι κομμουνιστές, η χώρα θα είναι καταδικασμένη σε διεθνή απομόνωση και θα γίνει σαν την κούβα.

Οι νικαριώτες γνωρίζουν πολή καλά τα αδιέξοδα των ψευδοδιλημμάτων και των στημένων δίπολων. Έχουν ζήσει από πρώτο χέρι τι εστί η λεγόμενη φυλή των γκρούβαλων, κάτι σαν εναλλακτικοί κάφροι, από τον τζαμπατζή που θα σου πάρει το φαΐ και το ποτό όταν σηκωθείς να χορέψεις στο πανηγύρι, μέχρι κάποιους ασυνείδητους ελεύθερους κατασκηνωτές, που αναγκάστηκαν να τους διώξουν οι ντόπιοι γιατί αποτελούσαν σταθερή πηγή ρύπανσης και βρώμιζαν το ποτάμι τους –αν και προφανώς δεν είναι όλοι έτσι· ούτε είναι τυχαίο που προτιμούν την ικαρία και το χαλαρό της κλίμα.

Πολλές φορές στο πλοίο της γραμμής, οι γκρούβαλοι υποχρεώνονται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνύπαρξη, σαν κοινωνικό πείραμα, με τους τρέντι φλώρους που ταξιδεύουν με το ίδιο πλοίο για μύκονο, γιατί, σαν τον άρη κι αυτοί, δεν έχουν λεφτά να πάνε κάπου αλλού. Έτσι μπορείς να δεις στο κυλικείο πχ έναν προσεγμένο νεαρό στην τρίχα να ανησυχεί μήπως η τυρόπιτα που παρήγγειλε πάρα πολύ λάδι, ενώ ο υπάλληλος με τη σειρά του ανησυχεί μήπως του βουτήξει τίποτα στα μουλωχτά, μόλις γυρίσει την πλάτη του, ο γκρούβαλος που καραδοκεί στη γωνία.

Έχουν ζήσει όμως και τη γλύκα της άλλης πλευράς, με τον πλην λακεδαιμονίων συνασπισμό, από τον αϊβαλιώτη του λαος μέχρι διάφορους αριστερούς της κακιάς ώρας, που διαφημιζόταν περίπου σαν εκείνη την παλιά διαφήμιση ενός ουίσκι: το κουκουέ φεύγει, η ανάπτυξη έρχεται. Τώρα όμως που οι ντόπιοι βίωσαν τα καλούδια της περιβόητης ανάπτυξης και τα δρομολόγια των πλοίων μειώθηκαν ακόμα περισσότερο, είναι πιθανό να αλλάξουν ξανά γνώμη και να αποκατασταθεί στο νησί η κόκκινη (κι εργατική) τάξη πραγμάτων σε αυτές τις εκλογές.

Η οποία δεν υπήρχε πάντα, καθώς οι ντόπιοι στην πλειοψηφία τους ήταν με το βασιλιά. Άρχισαν να αλλάζουν σταδιακά όμως, γιατί εκτίμησαν τους εξόριστους κομμουνιστές, που έφτιαξαν μάλιστα και τους πρώτους δρόμους στο νησί με την προσωπική τους, εθελοντική εργασία. Και οι κομμουνιστές παραμένουν ως και σήμερα καρφί στο μάτι των επιχειρηματιών και μεγαλοξενοδόχων, που θέλουν να κάνουν την ικαρία κάτι σαν εναλλακτική μύκονο, χωρίς ελεύθερες παραλίες, δωρεάν ξαπλώστρες και ομπρέλες κι άλλα τέτοια αναχρονιστικά ήθη και έθιμα.

Πέραν των άλλων, το βόρειο αιγαίο είναι η περιφέρεια στην οποία δίνει ρέστα η αναθεωρητική λεβεντιά του οπορτουνισμού. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, ήδη από τα χρόνια της διάσπασης, με όσα έγιναν και στην εφημερίδα «εμπρός» οι σύντροφοι της λέσβου και του «αριστερά στη μυτιλήνη». Το ξανάδαν μπροστά τους με το λαοπλάνο αλέξη να ξιφουλκεί ‘go back’ κατά της μέρκελ, την ώρα που ομνύει όρκους πίστης στην εε κι ονειρεύεται νέο σχέδιο μάρσαλ. Το έζησαν από πρώτο χέρι οι νικαριώτες σύντροφοι στις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Το επιβεβαίωσαν πρόσφατα και οι σάμιοι, που εξέδωσαν αυτή την ανακοίνωση για συριζαίους υποψήφιους που λένε ότι είναι με το κκε, για να ψαρέψουν ψήφους –όπως με τις.. αθώες σημαίες του κκε στις συγκεντρώσεις του πασοκ της αλλαγής.

Ο σύριζα δεν έβαλε υποψήφια την κυρίτση της ερτ  μόνο ως αριστερό άλλοθι, απλά για να χρυσώσει το χάπι και να μετριάσει τις αντιδράσεις για το βουδούρη και τον κάθε καριπίδη –που τελικά κόπηκε και συνεχίζει με στήριξη ανελ, που και αυτοί δυνάμει σύμμαχοι του σύριζα είναι. Την έβαλε πονηρά σκεπτόμενος λόγω της καταγωγής της από κομμουνιστή πατέρα και της προηγούμενης δράσης της στο παμε, για να εισχωρήσει (θα έγραφα λεηλατήσει, αλλά έχει ψωμιά να φάει ακόμα για να φτάσει το πασοκ) στη δική μας εκλογική βάση κι αυτές τις κόκκινες μόσχες, γιατί ξέρει πως μόνο έτσι έχει ελπίδες να διεκδικήσει (αυτήν ειδικά) την περιφέρεια -ενώ κάτι παρόμοιο προσπαθεί να κάνει και στο δήμο λέσβου. Ως γιαλαντζί αριστεροί γνωρίζουν πολύ καλά πως τα κάστρα αλώνονται ευκολότερα από μέσα, από όσους λένε πως είναι κι αυτοί με το μέρος μας.

Αλλά οι δικές μας μικρές μόσχες έχουν αντέξει σε πολύ δύσκολους καιρούς κι έχουν αναπτύξει γερά αντισώματα, για να υποστείλουν τώρα την κόκκινη σημαία στους επίδοξους γκόμπι της νέας εποχής και να αφήσουν τις κόκκινες νησίδες να βουλιάξουν στο καπιταλιστικό αρχιπέλαγος.

Η Ουκρανία και η ευρω- Κοντσίτα (με το μούσι της)

 Η Ουκρανία και η ευρω- Κοντσίτα (με το μούσι της)

...μια πολιτική «χορηγία» της ΕΕ...

   Είναι γεγονός και είναι συγκλονιστικό: Σχεδόν 80 χρόνια από την μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε η ανθρωπότητα, ο ναζισμός επιστρέφει στο ευρωπαϊκό έδαφος με τη μορφή της επίσημης κρατικής πολιτικής! Ο ναζισμός, χύνει ξανά το αίμα ανθρώπων στην Ευρώπη, ως επίσημη κρατική πολιτική!

   Το νέο στοιχείο, το «ποιοτικά αναβαθμισμένο» στοιχείο της ναζιστικής κτηνωδίας, που έρχεται από την Ουκρανία, είναι ακριβώς αυτό: Ότι τα εγκλήματά τους οι ναζί δεν τα διαπράττουν, πλέον, μόνο ως μαχαιροβγάλτες, σε σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια. Ο ναζισμός, πλέον, δεν περιορίζεται να δρα ως τσιράκι του επίσημου καθεστώτος της βίας και της καταστολής. Οι ναζί, πλέον, δεν δολοφονούν μόνο ως παραστρατιωτικές και παρακρατικές μαριονέτες κρυμμένοι στα σκοτάδια του εκάστοτε καθεστώτος που προστρέχει στις υπηρεσίες τους. Οι θηριωδίες των ναζί δεν περιορίζονται μόνο στις νυκτερινές πρακτικές του υποκόσμου. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη, μετά από 80 χρόνια φρίκης και ολοκαυτώματος, το ναζιστικό έγκλημα αποτελεί πλέον επίσημη κρατική πολιτική, είναι επίσημη κρατική πρακτική άσκησης εξουσίας!

   Αυτό ακριβώς συντελείται στην Ουκρανία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει: Οι ναζί έχουν βγει στους δρόμους και καίνε ανθρώπους. Ζωντανούς! Το διέπραξαν στην Οδησσό και το διέπραξαν ως συγκυβερνήτες της λεγόμενης «μεταβατικής κυβέρνησης».

   Οι ναζί, ως κομμάτι της εκεί «τρόικας» που συνθέτει την λεγόμενη «μεταβατική κυβέρνηση», έχουν βγει στους δρόμους και εκτελούν ανθρώπους. Μέρα – μεσημέρι! Και το κάνουν χωρίς να φορούν «στολές παραλλαγής». Φορούν την επίσημη στολή του στρατού της Ουκρανίας! Το διέπραξαν στην Μαριανούπολη και στο Ντονιέτσκ.

   Οι ναζί έχουν βγει στους δρόμους και δίπλα στα αποβράσματα των χουλιγκάνων που συνθέτουν τα «Τάγματα Εφόδου» διαθέτουν, ταυτόχρονα, και ελεύθερους σκοπευτές. Που προωθούν τις πολιτικές εξελίξεις στήνοντας προβοκάτσιες και σκορπίζοντας τον θάνατο. Το διέπραξαν στο Κίεβο.

   Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία, α) η αρχική αναγόρευση του ναζισμού σε πολιτικό μέγεθος, β) η κατοπινή ενθρόνισή του σε κυβερνητικές καρέκλες, γ) η τρέχουσα αναγνώρισή του από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους ως η επίσημη κρατική πολιτική της Ουκρανίας, γίνονται με την έγκριση της ΕΕ!  Όλα αυτά γίνονται με την σφραγίδα των Βρυξελλών!

   Όλα αυτά γίνονται με την συνηγορία του – βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης – Ομπάμα. Η υφυπουργός Εξωτερικών του τελευταίου (η περιβόητη κυρία Νιούλαντ) αποδείχτηκε ότι παζάρευε στο γραφείο της με τους εκπροσώπους των ναζί της Ουκρανίας την υποστήριξή τους στα σχέδια των ΗΠΑ έναντι του ποσού των 5 – 10 εκατομμυρίων ευρώ... Οι αμερικάνικες πολυεθνικές εταιρείες των μισθοφόρων του θανάτου, αυτές που υπογράφουν συμβόλαια συνεργασίας με το Πεντάγωνο του κ.Ομπάμα (όπως η «Blackwater», περιλάλητη για τις θηριωδίες της στο Ιρακ), εκτελούν ανθρώπους αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία, στο πλευρό του κυβερνητικού στρατού… 

  

   Τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία συνιστούν ασφαλή απόδειξη για το τι ανθρωποθυσία συνεπάγεται η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων και τι κρύβεται πίσω από τα χαμόγελα των εκπροσώπων του «πολιτισμένου κόσμου»: Ενώ οι εικόνες από την Μαριανούπολη πάγωναν το αίμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, με τον στρατό, υπό τις εντολές των ναζιστών, να δολοφονεί αμάχους με σφαίρες στο κεφάλι, οι μεν Μέρκελ και Ολάντ ακολουθούσαν πιστά το πρόγραμμα της κρουαζιέρας τους στη Βαλτική, ο δε Πούτιν έπαιζε χόκευ…

   Παρεμπιπτόντως: Αλήθεια, έχετε ακούσει κάποια δήλωση της προεδρεύουσας το τρέχον εξάμηνο στην ΕΕ (της Ελλάδας, ντε!), για τα όσα συντελούνται στην Ουκρανία; Υπέπεσε στην αντίληψή σας κάποια δήλωση του προεδρεύοντα κ.Σαμαρά, πρώην συνεργάτη του κ.Μπαλτάκου, γνωστού  από την διακίνηση της θεωρίας των «δυο άκρων»; Είδατε ή ακούσατε κάποια παρέμβαση εκ μέρους του προεδρεύοντα υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, του κ.Βενιζέλου προς την κυβέρνηση της Ουκρανίας; Η τελευταία δήλωση του κυρίου «ψηφίστε Ελιά για να έχουμε σταθερότητα» ήταν εκείνη που έκανε όταν συναντήθηκε και χαιρέτισε την εν λόγω κυβέρνηση των ναζί και φιλοναζί εταίρων. Τότε, όπως είχε δηλώσει, δεν διαπίστωσε κάτι ναζιστικό επάνω τους, διότι, όπως είχε συμπληρώσει, στη συνάντηση με την οποία  τους αναγνώρισε πολιτικά - για λογαριασμό τόσο της Ελλάδας, όσο και της ΕΕ – αυτό το ζήτημα (αν είναι ναζί, δηλαδή) δεν τον είχε απασχολήσει…

   Οι εξελίξεις στην Ουκρανία συνιστούν ασφαλή απόδειξη για το τι κρύβεται πίσω από τα κηρύγματα περί την ευρωενωσιακή «ελευθερία» και «δημοκρατία». Τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία είναι μια πολιτική «χορηγία» της ΕΕ. Όλης της ΕΕ !!!    Και της ΕΕ της Μέρκελ και της ΕΕ του Ολάντ. Και της ΕΕ του Βορρά και της ΕΕ του Νότου. Και της ΕΕ των «κεντροαριστερών» και της ΕΕ των «κεντροδεξιών». Και της ΕΕ εκείνων που την εξυμνούν και της ΕΕ των άλλων που θέλουν να την «αλλάξουν». Που δημιουργούν αυταπάτες ότι αυτή η ΕΕ, η θεραπαινίδα της πολιτικής που εκτρέφει τον φασισμό και τον ναζισμό, που τροφοδοτεί από την Λεπέν και τον Κασιδιάρη μέχρι την Μουσολίνι και τον Γιάρος του ουκρανικοιύ «Δεξιού Τομέα», μπορεί, τάχα, να μεταμορφωθεί σε «Ευρώπη των λαών»…

   Η «αγία οικογένεια» της ΕΕ, ο βαστάζος και χορηγός του ναζισμού στην Ουκρανία, δεν έγινε σε μια νύχτα το συνώνυμο της ευρωπαϊκής «μαυρίλας». Η ΕΕ που οικτίρει τα «αποσχιστικά δημοψηφίσματα», όπως τα αποκαλεί, στην Ανατολική Ουκρανία, είναι η ίδια που με την πολιτική της αποτελεί τον ηθικό (και φυσικό) αυτουργό τους. Είναι η ΕΕ που τα ίδια δημοψηφίσματα στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας και του Κοσσυφοπεδίου τα αποκαλούσε «αγλάισμα δημοκρατίας»…  

   Δεκαετίες τώρα, η ΕΕ αποτελεί τον παγκόσμιο υποβολέα της θεωρίας των «δύο άκρων». Είναι αυτή, η ΕΕ των μονοπωλίων (εκείνων των μονοπωλίων που, όπως η «Ζήμενς» και η «Κρουπ», ανέβασαν τον Χίτλερ στην καγκελαρία) που μηχανεύεται αθλιότητες για να συσχετίζει ανιστόρητα και συκοφαντικά το φασισμό με τον κομμουνισμό και επιδίδεται σε έναν παγκόσμιο ιδεολογικό «μακαρθισμό».

   Είναι η ΕΕ που πριν από τα οικονομικά μνημόνια φρόντισε να συντάξει τα αντικομμουνιστικά μνημόνια, αντλώντας από το «επιστημονικό| ναζιστικό-γκεμπελικό οπλοστάσιο του «πες, πες κάτι θα μείνει».

   Είναι εκείνη, η ΕΕ, που στα μισά κράτη - μέλη της παρατηρείται ενίσχυση της ακροδεξιάς και στα άλλα μισά επαναλαμβάνεται η συμμετοχή στις κυβερνήσεις φασιστικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων.

   Είναι η ΕΕ, όλη η ΕΕ, που στις 21/12/2010 – και για δεύτερο συνεχόμενο έτος – αρνήθηκε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να υιοθετήσει ψήφισμα, με το οποίο καταδικάζονταν η ηρωοποίηση όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των «Βάφεν SS», οι δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, η ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, η βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, η παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας. Η ΕΕ και όλα τα κράτη - μέλη της, αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν το ψήφισμα και επέλεξαν την... αποχή!

   Η ΕΕ που παρέχει καθεστώς «εταιρικής σχέσης» στην φιλοναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, που στηρίζει μια κυβέρνηση που πυροβολεί ανθρώπους στο κεφάλι στη μέση του δρόμου, που ευλογεί τα «Τάγματα Εφόδου» που καίνε ανθρώπους ζωντανούς στην Οδησσό, είναι η ίδιας ΕΕ που χρόνια τώρα παρακολουθεί σε κράτη – μέλη της να αναστηλώνονται τα χιτλερικά σύμβολα! Να αναρτώνται μνημεία των «Ες Ες»! Να βαφτίζονται οι δοσίλογοι «εθνικοί ήρωες». Να ανακηρύσσεται η 9η Μάη (μέρα νίκης κατά του φασισμού) σε «μέρα πένθους» (!) στις Βαλτικές χώρες…

   Ήταν ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ για θέματα διεύρυνσης, ο «κύριος» Φερχόιγκεν, που το 2012, πριν ακόμα από τα γεγονότα στην Ουκρανία, που δήλωνε ότι καλώς διώκονται οι κομμουνιστές στις Βαλτικές χώρες, την ίδια ώρα που οι εκεί κυβερνήσεις των κρατών – μελών της ΕΕ αποκαθιστούσαν τους φασίστες!

   Αυτή είναι η ΕΕ εντός της οποίας χειμάζεται (και) ο ελληνικός λαός. Η ΕΕ εκτός από τρόικες, εκτός από Μνημόνια, εκτός από οικονομικούς «δολοφόνους», τρέφει – επίσημα πλέον – στις αγκάλες της και ναζί δολοφόνους. Κι αυτή η ΕΕ δεν αλλάζει. Το γεγονός είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας για να μην το λάβουν υπόψη τους οι ψηφοφόροι στις 25 του μήνα και για να μην το σταθμίσουν ως - μείζονος σημασίας – κριτήριο ψήφου.

*

        Υστερόγραφο: Από τη μια οι υστερικές ιαχές περί «ευρυχωρίας» με τις οποίες μας φλόμωσαν τα ΜΜΕ με αφορμή την νικήτρια της… «Γιουροβίζιον». Από την άλλη οι φωτιές που καίνε στην Ουκρανία.

Από την μια η αοιδός Κοντσίτα με την ευρωπαϊκή βιομηχανία του θεάματος να ποντάρει πάνω της τη διάχυση μιας παρακμιακής ιδεολογίας που θέλει να βαφτίσει άσκηση ελευθερίας και δημοκρατίας τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό μιας καρικατούρας σουφραζέτας με μόνο προσόν της ότι φοράει μούσι. Κι από την άλλη η ίδια βιομηχανία του θεάματος που πατρονάρει τον ναζισμό ως «απελευθερωτή» και «δημοκράτη».

Βάλτε τα δίπλα – δίπλα. Από όπου και να κοιτάξεις την «ευρω-Κοντσίτα» των Βρυξελλών, πίσω από τον αποβλακωτικό ευρωενωσιακό φερετζέ των κηρυγμάτων της νεοταξίτικης πολιτικής και αισθητικής περί «ελευθερίας» και "ανεκτικότητας", χάσκει το…  μούσι που μας πουλάνε.    

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ουκρανία: Συντριπτικό το «ναι» στην αυτοδιάθεση στα δημοψηφίσματα σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ

Ουκρανία: Συντριπτικό το «ναι» στην αυτοδιάθεση στα δημοψηφίσματα σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ

Η ψηφοφορία στο Λουγκάνσκ (Φωτογραφία ΑΡ)

Με συντριπτικό ποσοστό πέρασε η πρόταση για αυτοδιάθεση, στα δημοψηφίσματα που έγιναν την Κυριακή στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ. Οι διοργανωτές του δημοψηφίσματος ανακοίνωσαν ότι και στις δύο ανατολικές περιοχές τα ποσοστά του «ναι» και η συμμετοχή ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Το ερώτημα ήταν «συμφωνείτε με την ανεξαρτησία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ» ή «Συμφωνείτε με την ανεξαρτησία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λούγκανσκ;».
Συντριπτικό το «ναι», μεγάλη η συμμετοχή
«Το 86,7% ψήφισε υπέρ και το 10,19% κατά», δήλωσε ο Ρομάν Λιαγκιν, επικεφαλής της εκλογικής επιτροπής που έχει συσταθεί στο Ντονέτσκ από τους κατοίκους που αντιδρούν στην αντιδραστική νέα αστική εξουσία του Κιέβου. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι 0,74% ήταν άκυρα ενώ το ποσοστό συμμετοχής έφτασε 74,87%. «Απαιτούμε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και θα το κατακτήσουμε», είπε επίσης ο Λιάγκιν σημειώνοντας ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σήμαινε ότι οι προγραμματισμένες για τις 25 Μάη προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας δεν θα πραγματοποιηθούν στην περιοχή του Ντόνετσκ. Από τη δική τους πλευρά οι εκπρόσωποι των εξεγερμένων κατοίκων στο Λουγκάνσκ την άλλη περιοχή, όπου επίσης διεξήχθη δημοψήφισμα, ανέφεραν ότι το 95% είπε «ναι» και μόνο ένα ποσοστό 5% καταψήφισε την πρόταση για την ανεξαρτητοποίηση. Η συμμετοχή ξεπέρασε το 80%.
Αψήφισαν την καταστολή
Η συμμετοχή ήταν μεγάλη παρά το γεγονός ότι το Κίεβο συνέχισε την στρατιωτική επιχείρηση καταστολής με στόχο να τρομοκρατήσει του ψηφοφόρους, ενώ δεν έλειψαν και οι εν ψυχρώ δολοφονίες. Στην πόλη Κρασνοάρμεϊσκ, στην ανατολική Ουκρανία ένας άνδρας σκοτώθηκε από πυροβολισμό και ένας δεύτερος τραυματίστηκε την ώρα που οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου.
Αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι το περιστατικό σημειώθηκε όταν μέλη ενός τάγματος της Εθνοφρουράς άνοιξαν πυρ την ώρα που το πλήθος προσπαθούσε να εμποδίσει την είσοδό τους στο δημοτικό κτίριο.
Αντιδράσεις από Ρωσία, ΗΠΑ, ΕΕ
Ο Ρώσος πρόεδρος «θα σχηματίσει άποψη για τα δημοψηφίσματα με βάση τα αποτελέσματα» δήλωσε ο εκπρόσωπός του Ντμίτρι Πεσκοφ, ξεκαθαρίζοντας παράλληλα ότι ο Πούτιν «δεν κάλεσε αλλά συνέστησε» να αναβληθούν τα δημοψηφίσματα. Μάλιστα δικαιολόγησε την απόφαση των κατοίκων των ανατολικών περιοχών λέγοντας ότι ήταν δύσκολο να ακολουθήσουν τη συμβουλή του Πούτιν, «μεσούσης της επιχείρησης καταστολής του Κιέβου».
Η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου χαρακτήρισε τα δημοψηφίσματα στις ανατολικές περιοχές της χώρας παράνομα και είπε ότι τα ψηφοδέλτια είναι «ποτισμένα με αίμα», ενώ οι ΗΠΑ ήδη έχουν ανακοινώσει ότι δεν αναγνωρίζουν το αποτέλεσμά του. Στο ίδιο μήκος κύματος η Ευρωπαϊκή Ένωση ανακοίνωσε ότι το δημοψήφισμα είναι παράνομο και σήμερα θα κάνει ένα ακόμη βήμα προς την επέκταση των κυρώσεων σε επιχειρήσεις, αλλά και σε μεμονωμένα άτομα που συνδέονται με την προσάρτηση της περιοχής της Κριμαία στη Ρωσική Ομοσπονδία.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΞΟΝΑ

 ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΞΟΝΑ

Αναδημοσιεύουμε ως εξαιρετικού 
ενδιαφέρονtος το παρακάτω κείμενο, χωρίς και να το προσυπογράφουμε 100%, αυτό ή άλλες απόψεις του συγγραφέα του.

του Δημήτρη Πατέλη

Ουκρανία: το αληθινό πρόσωπο του Ευρωατλαντικού φασιστικού άξονα.
Ενός άξονα που καίει ζωντανούς και εκτελεί μαζικά όποιους ανθίστανται!

Η καθεστωτική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση οργιάζει: συγκαλύπτει, διαστρεβλώνει, παρουσιάζει το μαύρο ως άσπρο και τανάπαλιν. Ρώσοι και ρωσόφονοι είναι τουλάχιστον οι μισοί κάτοικοι της Ουκρανίας, οι πλέον συμπαγείς πληθυσμοί των οποίων βρίσκονται στο πλέον βιομηχανικά ανεπτυγμένο Νοτιοανατολικό ήμισύ της. Ο ίδιος ο όρος “Ουκρανία”, σημαίνει “Ακριτική”.
Ερώτηση: ακριτική τίνος;

Οι εξεγερμένοι τ. σοβιετικοί – Ρώσοι, που η φασιστική χούντα τους απαγορεύει τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, βαφτίζονται “φιλορώσσοι” αποσχιστές-αυτονομιστές και “δάκτυλος της Μόσχας”. Τι διεκδικούν;
 Κύριο σύνθημά τους: “Δεν θα περάσει ο φασισμός”. Δεν αναγνωρίζουν το καθεστώς της χούντας του Κιέβου που προέκυψε από το αντισυνταγματικό ένοπλο φασιστικό πραξικόπημα του Φεβρουαρίου, διεκδικούν διαπραγματεύσεις και δημοψήφισμα για ευρεία οικονομική και πολιτική αυτονομία στα πλαίσια ομοσπονδιοποίησης της χώρας, καθιέρωση της ρωσικής ως ισότιμης επίσημης γλώσσας, έξοδο από το μηχανισμό του ΔΝΤ, της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αξιοπρεπείς μισθούς, παιδεία, υγεία, ασφάλιση κ.ο.κ. Η αστική αντεπανάσταση που δρομολογήθηκε με την εποποιία της “περεστρόικα” και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης κορυφώνεται. Το γεωστρατηγικό σχέδιο που έλκει την καταγωγή του από το Βίσμαρκ και το Χίτλερ (να πεισθούν Ουκρανοί και Λευκορώσοι ότι δεν είναι Ρώσοι και να στραφούν εναντίον των τελευταίων) επανενεργοποιείται. Άλλωστε έχει δοκιμαστεί με επιτυχία στην τ. Γιουγκοσλαβία και αλλού. Οι πράξεις της εμπόλεμης φασιστικής προληπτικής αντεπανάστασης κλιμακώνονται στην Ουκρανία και διεθνώς.

Η απαγόρευση των εορτασμών της επετείου της αντιφασιστικής νίκης του 1945 την 9η Μαΐου στην Ουκρανία, και η πρόθεση θέσπισης στη θέση της “ημέρας μνήμης για τη σοβιετική κατοχή”, προϊδέαζε για το σχεδιασμό της χούντας. Τα κρατικά και παρακρατικά όργανα του καθεστώτος του Κιέβου 2.5.14 εξαπέλυσαν δύο συντονισμένες “αντιτρομοκρατικές” δολοφονικές επιχειρήσεις κατά του “εχθρού λαού” στην Οδησσό και στην εξεγερμένη Νοτιοανατολική χώρα.

Ένπλοι στην αποβιβάζονται στην "Ελληνική πλατεία" της
Οδησσού. Πηγή

Στο κέντρο της Οδησσού στην Ελληνική πλατεία, στο σημείο που είχε στήσει αντίσκηνα το κίνημα διαμαρτυρίας κατά της χούντας του Κιέβου, το μεσημέρι, άρχισαν να συρρέουν σαφώς μη ντόπιοι νεαροί. Όπως και εδώ, έτσι και στην Ουκρανία, “σοβαρά” μέλη της ολιγαρχίας του κεφαλαίου, φροντίζουν να έχουν υπό τον έλεγχό τους (υπό την “ευγενική χορηγία τους”…), πολιτικό προσωπικό, κεντρικά ΜΜΕ, στρατιές “έγκυρων δημοσιογράφων”, και ποδοσφαιρικές ομάδες, με τις αντίστοιχες δυνάμεις φανατικών του γηπέδου. Οι τελευταίες είναι προνομιακό πεδίο στρατολόγησης και δραστηριοποίησης ακροδεξιών, εθνικιστικών και φασιστικών ομάδων με παρακρατική δράση. Έτσι, εκείνο το μεσημέρι στην Οδησσό, ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς σοβαρές διαφορές σε τρεις συμπορευόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες συνιστώσες του όχλου: φανατικούς χούλιγκαν της κερκίδας, μέλη του φασιστικού “Δεξιού τομέα” με περιβραχιόνια και λοιπά διακριτικά και μέλη του τελευταίου και λοιπών εθνικιστικών ακροδεξιών ομάδων του “μαϊντάν”, που (αν και ένστολοι πλέον της “εθνοφρουράς” πραιτοριανών της χούντας του Κιέβου) είχαν εντολή για δράση στη συγκεκριμένη επιχείρηση με πολιτικά. Πολλοί ήταν επιδεικτικά οπλισμένοι, όχι μόνο με λοστούς, ρόπαλα, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, μαχαίρια κ.ο.κ., αλλά και με πυροβόλα όπλα. Αρκετοί ήταν μεθυσμένοι ή/και υπό την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών. Υπό τα συνθήματα “Ζήτω η Ουκρανία”, “Θάνατος στους εχθρούς” και “Σφάξτε τους Ρώσους (“Μοσκαλί”)” άρχισαν επίθεση σε σαφώς ολιγάριθμη άοπλη ομάδα αντιφασιστών διαδηλωτών που διεκδικούσαν την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας και επισημοποίηση της ρωσικής γλώσσας. Οι ένοπλοι ακροδεξιοί (περί τους 1500) ανάγκασαν τους άοπλους διαδηλωτές (λιγότερους από 500) να βρουν καταφύγιο στο κτίριο των συνδικάτων, έκαψαν και λεηλάτησαν τα αντίσκηνά τους και άρχισαν μεθοδικά να πυρπολούν το κτίριο με καταιγισμό από βόμβες μολότοφ, πυροβολώντας όποιον επιχειρούσε να διαφύγει απ’ τους άνω ορόφους του φλεγόμενου κτηρίου, τσακίζοντας και εξευτελίζοντας δημόσια τους αιμόφυρτους τραυματίες που έπεφταν.

Λίγο πριν την επίθεση των ναζί, η αστυνομία -που αρχικά προσπάθησε να αποτρέψει τη σύγκρουση- παίρνει εντολή να απομακρυνθεί. Ενώ το πολυόροφο κτίριο καίγεται, όσοι επιβιώνουν πηδούν από τους επάνω ορόφους για να σωθούν με τους ένοπλους φασίστες να κάνουν σκοποβολή στα κορμιά τους, ή καταφεύγουν στην οροφή. Η πυροσβεστική υπηρεσία, παρεμποδίζεται από τους φασίστες εμπρηστές να προσεγγίσει το φλεγόμενο κτίριο, καθυστερεί επί πάνω από μισή ώρα, ενώ όταν καταφθάνει, τα πρώτα πυροσβεστικά οχήματα δεν έχουν νερό στις αντλίες και σκάλες! Οι όποιοι διασωθέντες (μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, ανήλικοι και ηλικιωμένοι), αιμόφυρτοι και με πολλαπλά εγκαύματα και τραύματα, λιντσάρονται απ’ το φασιστικό όχλο, προπηλακίζονται ανηλεώς μπροστά στις κάμερες και τελικά συλλαμβάνονται από τη “διακριτική” αστυνομία (πάνω από 130 διαδηλωτές), για να απαγγελθούν εναντίον τους διώξεις για “φόνο εκ προμελέτης”, για υποκίνηση του εμπρησμού (ναι, κατηγορούνται οι ίδιοι ως υπεύθυνοι του εμπρησμού που τους έκαψε ζωντανούς) και επί εσχάτη προδοσία (καθ’ ότι θεωρούνται ξενοκίνητοι πράκτορες αυτονομιστές)!

Ταυτόχρονα, 2.5.14, 4:30 ξημερώματα, ξεκινά ευρείας κλίμακας πολεμική επιχείρηση των πιστών στη χούντα του Κιέβου στρατιωτικών δυνάμεων εναντίον του εξεγερμένου λαού στη Νοτιοανατολική χώρα. Η επιχείρηση διεξάγεται με πραγματικά πυρά, με την εμπλοκή αεροπορίας, τεθωρακισμένων, αλεξιπτωτιστών, καταδρομέων και πεζοπόρων τμημάτων. Σε ερωτηματολόγια που συμπληρώνουν οι άνδρες που συμμετέχουν στην “αντιτρομοκρατική” επιχείρηση, βασικό σημείο που καλούνται να συμπληρώσουν, είναι η ετοιμότητά τους να πυροβολούν γυναίκες! Δύναμη κρούσης και εδώ – οι μεταμφιεσμένοι σε “εθνοφρουρά” φασίστες, με το προσφιλές στις φασιστικές εκατονταρχίες μελανοχιτώνων μαύρο χρώμα στολής…

Να ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο του Ιμπεριαλισμού της εποχής, του Ευρωατλαντικού φασιστικού άξονα: καίει ζωντανούς (όπως έκανε 2.5.14 στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού) και εκτελεί μαζικά όποιους ανθίστανται (Σλαβιάνσκ, Κραματόρσκ Μαριούπολη, Λουγκάνσκ, Κωνσταντινόφκα και αλλού)!

Η συντριπτική πλειονότητα των άρθρων, ανταποκρίσεων και “αναλύσεων” των ασφυκτικά ελεγχόμενων ΜΜΕ της Εσπερίας (των ελληνικών φερεφώνων συμπεριλαμβανομένων) “φωτίζει” τα γεγονότα στο πνεύμα της γκεμπελικής απροκάλυπτης προπαγανδιστικής μηχανής του επιτιθέμενου Ευρωατλαντικού άξονα.

Τα ελεγχόμενα από τη χούντα ΜΜΕ μετατρέπουν τον εμπρησμό και τη σφαγή σε ζωντανό θέαμα, μεταδίδοντας συγχρόνως παραλήρημα θριάμβου από επιφανείς καθεστωτικούς πολιτικούς για το “εθνοσωτήριο” γεγονός! Ενδεικτικές αντιδράσεις πολιτικών παραγόντων που είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι ανατριχιαστικές. Ο διορισμένος απ’ τη χούντα κυβερνήτης της Οδησσού χαρακτήρισε στο Facebook τις ενέργειες των φασιστών στην πόλη του “καθ’ όλα νόμιμες”! Η προβεβλημένη βουλευτής Ειρήνη Φαριόν συνεχάρη δημοσίως τους εμπρηστές δολοφόνους, με την ευχή “οι διάβολοι να ψήνονται στην κόλαση”! Η Γιούλια Τιμοσένκο συνεχάρη δημοσίως τους εμπρηστές και σφαγείς της Οδησσού. Η χούντα του Κιέβου χαρακτηρίζει τα γεγονότα “απόκρουση ένοπλης προβοκάτσιας της Μόσχας”!

Οι πρωταγωνιστές της σφαγής, αναρτούν μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα της θηριωδίας τους, της βεβήλωσης απανθρακωμένων πτωμάτων και του πλιάτσικου στο διαδίκτυο με εθνικιστική υπερηφάνεια, διανθισμένα με ιαχές για αίμα και τιμή, για ευεργετική εθνοκάθαρση, “Ουκρανία στους Ουκρανούς”, “φυσική επιλογή των ισχυρών” και κόλαση για τα “αλλοεθνή σκουλήκια, σκαθάρια και ερπετά”! ΗΠΑ και Ε.Ε. διακηρύσσουν ότι οι ενέργειες της εκλεκτής τους χούντας είναι δικαίωμα και υποχρέωσή της…

Ποιοι πρωταγωνιστούν στο μαζικό έγκλημα; Ποιους χαιρετίζει ο “Δυτικός κόσμος” ως φορείς της νομιμότητας και του “κρατικού μονοπωλίου στη χρήση βίας”; Την εκεί “Χρυσή Αυγή” και τους ομοίους της. Οργανώσεις και άτομα που απροκάλυπτα υπερηφανεύονται ότι είναι συνεχιστές των ταγμάτων ασφαλείας της κατοχής, του Μπαντέρα και της μεραρχίας Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά» (είχε συσταθεί τον Απρίλιο του 1943 με προσωπική οδηγία του Γκίμλερ). Η δράση της «Γκαλιτσινά» σε ευρείας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις γενοκτονίας εναντίον ανταρτών και αμάχων στη Δ. Ουκρανία, στη Λευκορωσία, όσο και σε σειρά ευρωπαϊκών κρατών (στη Σλοβακία και τη Γιουγκοσλαβία) έχει καταδικαστεί και στις αποφάσεις της Δίκης της Νυρεμβέργης.

Αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι συντονισμένες στρατηγικές επιλογές Ουάσιγκτον, Βρυξελλών και των εκλεκτών τους της χούντας του Κιέβου. Οι ίδιοι διεθνείς παράγοντες που εξόρκιζαν τον τελευταίο νόμιμο και άκρως ενδοτικό στις αξιώσεις τους πρόεδρο Γιανουκόβιτς να μη κάνει χρήση βίας εναντίον των χρηματοδοτούμενων και υποκινούμενων απ’ τους ίδιους ένοπλων διαδηλώσεων, τώρα οργανώνουν και προτρέπουν τέτοιες επιθέσεις, επικαλούμενοι το “κρατικό μονοπώλιο στην άσκηση βίας”. Άλλωστε, η βοηθός του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ σε θέματα της Ευρώπης και της Ευρασίας Βικτώρια Νούλαντ δήλωσε με αφοπλιστικό κυνισμό: “Οι ΗΠΑ επένδυσαν περίπου $5 δις στην Ουκρανία από το 1991, από τότε που έγινε πάλι ανεξάρτητο κράτος μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Τα χρήματα αυτά δαπανήθηκαν για τη στήριξη των θελήσεων του ουκρανικού λαού που ζήτησε να έχει μια δυνατή δημοκρατική κυβέρνηση η οποία να εκπροσωπεί τα συμφέροντά του” .

Ένα πράγμα σηματοδοτούν όλα αυτά: πρέπει να καταστεί σαφές στους ανά την υφήλιο υποτελείς της Νέας Τάξης, ότι το μονοπώλιο της βίας ανήκει στον άξονα που προβάλλει αξιώσεις για παγκόσμια διακυβέρνηση και στις μαριονέτες του. Οι λαοί πρέπει να αντιληφθούν, ότι στην παραμικρή αντίθεσή τους στο καθεστώς αποικιοποίησης, λιτότητας ΔΝΤ – Ε.Ε., σε κάθε διεκδίκηση ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας, θα συνθλιβούν παραδειγματικά από τη διακρατική “σιδερένια φτέρνα”. Η επιβολή καθεστώτος “ελεγχόμενου (;) χάους”, το “διαίρει και βασίλευε”, είναι μονόδρομος για τη διατήρηση, παράταση και εδραίωση της κυριαρχίας του άξονα της εποχής.

Οι επιλογές αυτές δεν εκφράζονται μόνο με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και των αντιφρονούντων της χούντας του Κιέβου. Το ΝΑΤΟ και η Κοινοβουλευτική συνέλευση του (Ρήγα 5.4.14) αποφασίζει σε πολεμικό κλίμα κατάπαυση κάθε συνεργασίας με τη Ρωσία και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας της (αλήθεια, έκαναν απολογισμό ενώπιον των ψηφοφόρων τους για τη στάση που τήρησαν εκεί οι Έλληνες βουλευτές, επικεφαλής της αντιπροσωπίας των οποίων είναι ο κ. Ε. Στυλιανίδης;). Το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ έλαβε σχετικές αποφάσεις (Decision 2014/145/CFSP). Τι έχει να δηλώσει στον ελληνικό λαό επ’ αυτού ο κ. ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος; Παρόμοιες ήταν και οι αποφάσεις των υπουργών Άμυνας της ΕΕ (15.4.14), υπό την προεδρία της Ύπατης Εκπροσώπου Catherine Ashton ως επικεφαλής του Mηχανισμού, παρόντος του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Anders Fogh Rasmussen. Τι έχει να δηλώσει στον ελληνικό λαό επ’ αυτού ο “υπέρμαχος της Ελληνορωσικής φιλίας” Υπουργός Άμυνας κ. Δ. Αβραμόπουλος; Η γενική κατεύθυνση έχει διατρανωθεί και σε επίπεδο κορυφής της ΕΕ (βλ. συνόδους κορυφής για την ουκρανική κρίση 6.3.14, 10.4.14, βλ. και ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ. Βρυξέλλες, 6 Μαρτίου 2014. ∆ήλωση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων για την Ουκρανία), στη Σύνοδο κορυφής ΕΕ – ΗΠΑ στις Βρυξέλλες (26.3.14) και αλλού. Τι να πει κανείς και για το “Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την ρωσική πίεση επί των χωρών της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης και ιδιαίτερα την αποσταθεροποίηση της ανατολικής Ουκρανίας” (2014/2699(RSP); Άθλιο και το ψήφισμα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εξ ίσου απαράδεκτη η στάση της Ελληνικής αντιπροσωπίας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης υπό την κα Ν. Μπακογιάννη.

Που διαφοροποιήθηκαν άραγε κατά το ελάχιστο οι τροϊκανοί ταγοί της χώρας βάσει των “εθνικών συμφερόντων” που δήθεν πρεσβεύουν; Τι έχουν να πουν στο αφελές ποίμνιό τους ο κ. Πρωθυπουργός και οι περί αυτόν “υπερπατριώτες”, οι ιδιοκτήτες, και κληρονόμοι της (πιο ακροδεξιάς από ποτέ) πολυκατοικίας για τον πόλεμο που διεξάγουν ομοθυμαδόν εντός του Ευρωατλαντικού άξονα εναντίον των “ομοδόξων”, των “Ρώσων αδελφών μας” (εξεγερμένων της Ουκρανίας και Ρ.Ο.); Τους επιτρέπει άραγε η χριστιανική τους συνείδηση (κατανυκτική κατά τα λοιπά αναφορικά με τους αγίους τρεις παίδας τους εν καμίνω της Παλαιάς Διαθήκης και τους αγίους τεσσσαράκοντα που μαρτύρησαν στη λίμνη της Σεβαστείας σε κάμινο πυρός…) αυτή τη συνενοχή στη στυγερή δολοφονία των τεσσαράκοντα έξι νεομαρτύρων στη σημερινή κάμινο πυρός της Οδησσού; Απολύτως τίποτε, μιας και τόσο η εκεί φασιστική γενοκτονία, όσο και ο εδώ εξανδραποδισμός του λαού με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, εγγράφονται ακριβώς στις ίδιες στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου που υπηρετούν πιστά!

Επιεικώς φαιδρή είναι η στάση ίσων αποστάσεων, όπως αυτή που εξέφρασαν η Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ δια του κ. Δ. Παπαδημούλη: «… Σκοπός μας δεν είναι να ασκήσουμε επιρροή στη χώρα με τον τρόπο που προσπαθούν να το κάνουν η Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ. Είμαστε αντίθετοι στη χρήση βίας και από την κυβέρνηση και από τους διαδηλωτές… Αν θέλουμε να συμβάλουμε θετικά, πρέπει να είμαστε έντιμοι διαμεσολαβητές. Θα πρέπει να διεκδικήσουμε μια πολιτική λύση σύμφωνη με τη δημοκρατία και τις αξίες του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι δεν καταφεύγουν στη βία, είτε μιλάμε για την αστυνομία είτε για τους διαδηλωτές. Όποια και αν είναι η προέλευση της βίας, είναι κατακριτέα…»!

Εξ’ ίσου φαιδρή ήταν και η επιλεκτική φραστική σπουδή κάποιων “εθναμυντόρων” για τη φασιστική απαγόρευση όχι όλων των γλωσσών πλην ουκρανικής, αλλά αποκλειστικά της ελληνικής!…
Η όποια (παθητική ή ενεργητική) συνέργεια πολιτικών δυνάμεων και προσώπων στο φασιστικό έγκλημα είναι επιπλέον επιβαρυντική. Θα έλθει η στιγμή να λογοδοτήσουν ενώπιον του λαού. Η ατιμωρησία δεν κρατάει αιώνια.

Στοιχειώδης εξέταση των θεσμικών και εξωθεσμικών δομικών στοιχείων της Ε.Ε. πείθει ότι τα παραπάνω δεν είναι τυχαίες εκτροπές δήθεν “ακραίων νεοφιλελευθέρων” τύπου Μέρκελ και Σόιμπλε. Είναι στρατηγικές επιλογές της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης των Ευρωατλαντικών δομών. Κάθε αυταπάτη (;) περί δυνατότητας μεταρρύθμισης αυτών των δομών είναι επικίνδυνα παρελκυστική, είναι καταστροφική για το κίνημα.

Να ποιο είναι λοιπόν το αληθινό πρόσωπο του Ιμπεριαλισμού της εποχής, του Ευρωατλαντικού φασιστικού άξονα: καίει ζωντανούς (όπως έκανε 2.5.14 στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού) και εκτελεί μαζικά όποιους ανθίστανται (Σλαβιάνσκ, Κραματόρσκ Μαριούπολη, Λουγκάνσκ, Κωνσταντινόφκα και αλλού) με όρους γενοκτονίας! Το “ελληνικό” τροϊκανό καθεστώς και οι καθ’ ημάς φανατικοί “ευρωπαϊστές” γίνονται σήμερα συνένοχοι στο έγκλημα.

Η Ουκρανική “Χρυσή Αυγή” (ο Δεξιός τομέας και τα ποικίλης “σοβαρότητας” παρακλάδια του), έχει κυβερνητικές, αστυνομικές και στρατιωτικές θέσεις-κλειδιά, με τις ευλογίες ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΑΣΕ και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων. Οι φασίστες ντύνονται “Εθνοφρουροί”, εκπαιδεύονται ταχύρρυθμα, εξοπλίζονται και εξαπολύονται κατά των αντιφρονούντων του άξονα.
Αλλοδαποί και ντόπιοι μισθοφόροι της Blackwater και των θυγατρικών παραφυάδων της, χωρίς διακριτικά, αναλαμβάνουν τη βρώμικη δουλειά μαζί με τις φασιστικές εκατονταρχίες. “Ολιγάρχες” διορισμένοι από τη χούντα του Κιέβου ως κυβερνήτες στις εξεγερμένες περιφέρειες, προκηρύσσουν έναντι 10.000 δολ. ΗΠΑ κάθε κεφάλι Ρώσου-αυτονομιστή. Φασιστικές διακρατικές, κρατικές και παρακρατικές δομές λειτουργούν απροκάλυπτα σε αγαστή συνεργασία.

Το λαϊκό κίνημα στην Ανατολική Ουκρανία αποκτά όλο και πιο σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, έκδηλα στη συγκλονιστική επιστολή των ανθρακωρύχων του Ντονμπάς, που την γράφουν απευθυνόμενοι στους ανθρακωρύχους της ΕΕ. 

Πολλά εξαρτώνται σ’ αυτόν τον εν εξελίξει πόλεμο από τη στάση της Ρωσίας και των υπολοίπων χωρών του υπό διαμόρφωση πόλου των BRICS (μαζί με Βραζιλία, Ινδίες, Κίνα, Νότιο Αφρική, άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής) και από τις προοπτικές ολοκληρώσεων που μπορούν αυτές να πρεσβεύουν. Άλλωστε, η “ουκρανική κρίση” συνιστά κατ’ εξοχήν εκδήλωση σύγκρουσης συμφερόντων, αναφορικά με τις προοπτικές της εναλλακτικής ολοκλήρωσης που πρεσβεύει η Τελωνειακή Ένωση (αρχικά Ρωσίας, Λευκορωσίας και Καζακστάν) έναντι των Ευρωατλαντικών δομών. Η σχετική ανάκαμψη της κεφαλαιοκρατικής πλέον Ρωσίας, με τη διεκδίκηση εκ μέρους της διεθνούς ρόλου “ισχυρού παίκτη”, σε συντονισμό με τις χώρες BRICS, συνιστά απειλή για τον Ευρωατλαντικό άξονα, που έπρεπε να αντιμετωπιστεί όσο αποφασιστικά γίνεται. Το γεγονός ότι πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν τον υπό διαμόρφωση πόλο διαδραματίζουν οι χώρες που γνώρισαν τις μεγαλύτερες πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ου αι., προσδίδει ιδιότυπα χαρακτηριστικά σε αυτόν τον πόλο.

Ωστόσο, δεν πρέπει να καλλιεργούνται αυταπάτες. Η σημερινή κεφαλαιοκρατική Ρωσία (παρά το γεγονός ότι καμία αντεπανάσταση δεν μπορεί να ανατρέψει ολοσχερώς τις κατακτήσεις μιας γνήσιας επανάστασης), δεν είναι η Σοβιετική Ένωση. Η νεοπαγής αστική τάξη της, με αντικρουόμενα συμφέροντα, είναι καταδικασμένη να κινείται σε ένα πλέγμα διεθνών και εσωτερικών αντιφάσεων. Ως κεφαλαιοκρατική δύναμη, είναι υποχρεωμένη να παίζει με τους όρους της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ως αναδυόμενη κεφαλαιοκρατική δύναμη, είναι υποχρεωμένη να στρέφεται κατά των στρατηγικών επιλογών των παραδοσιακών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κληροδοτημάτων του 20ου αι., να ενισχύει χώρες και περιφέρειες με ισχυρά αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Σε αυτό το πλαίσιο προβαίνει σε στρατηγική συνεργασία, όχι μόνο με την Κίνα, αλλά και με τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, τη Βραζιλία κ.ο.κ., διαγράφει το χρέος της Κούβας, ανανεώνει τις σχέσεις με το Βιετνάμ κ.ο.κ.

Η Μόσχα, μετά την ακαριαία απόκρουση του τυχοδιωκτισμού της αμερικανοκίνητης Γεωργίας το 2008, τη σθεναρή πολιτική-διπλωματική στάση της έναντι της Συρίας και τη διοργάνωση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι, βρέθηκε μπροστά σε μια θανατηφόρο απειλή, με την ωμή προσπάθεια προσάρτησης του συνόλου της Ουκρανίας στο Ευρωατλαντικό άρμα, με το ένοπλο πραξικόπημα και τη χούντα του Κιέβου. Η προσπάθεια αυτή συνιστά σαφή επιθετική πράξη στον εν εξελίξει Γ’ θερμό Ιμπεριαλιστικό Παγκόσμιο Πόλεμο. Με συντονισμένες καίριες κινήσεις (χωρίς να κινητοποιήσει πρακτικά άλλες δυνάμεις από αυτές που προέβλεπαν οι συμβατικές της υποχρεώσεις για το Ναύσταθμο του Ευξείνου Πόντου), στη βάσει της λαϊκής ετυμηγορίας, κατόρθωσε την επανένωση με την Κριμαία, χωρίς ούτε έναν πυροβολισμό. Σηματοδότησε έτσι την έναρξη μιας εποχής, όπου η παθητική αποδοχή εκ μέρους της τετελεσμένων μοναδικής εναπομείνασας υπερδύναμης και των δορυφόρων της έχει παρέλθει. Όσο κι αν προσπαθεί η προπαγάνδα να αντιστρέψει τα γεγονότα, οι κινήσεις της Μόσχας είναι κατ’ ουσία αμυντικές.

Νατοϊκές βάσεις στη μεθόριό της με την Ουκρανία (που ως κρατική υπόσταση ήταν γέννημα της ΕΣΣΔ), σημαίνουν σε στρατιωτικούς τεχνικούς όρους πτήση ενός λεπτού βαλλιστικών πυραύλων για να διανύσουν απόσταση 500 χιλιομέτρων ως τη Μόσχα. Στη συνέχεια τα πράγματα περιπλέκονται.

Μήπως η Μόσχα αρκείται στην επιτυχή επανένωση της στρατηγικής σημασίας Κριμαϊκής χερσονήσου; Αντέχει οικονομικά και στρατιωτικά σήμερα το ενδεχόμενο εμπλοκής σε ευρείας κλίμακας σύρραξη; Είναι άραγε έτοιμο το καθεστώς της Μόσχας (οι εκεί ολιγάρχες και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι) να δεχτεί τον ιό ενός εξεγερτικού εργατικού απελευθερωτικού κινήματος “ομογενών” της εγγύς αλλοδαπής, ή θα επιτρέψει τη σφαγή των εξεγερμένων, με ανακούφιση συνοδευόμενη από κροκοδείλια “ανθρωπιστικά” δάκρυα; Η συμφωνία της Γενεύης και οι έμμεσες προτροπές για μετανάστευση διωκόμενων από τη χούντα του Κιέβου Ρώσων (ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου στελεχών της εξαιρετικά πολύτιμης για το Στρατιωτικό – Βιομηχανικό σύμπλεγμά της βιομηχανίας της Ανατολικής Ουκρανίας) είναι ενδείξεις που συνηγορούν υπέρ της πιθανότητας αυτού του τραγικού σεναρίου. Υπέρ αυτού του σεναρίου συνηγορεί και η απροθυμία της Μόσχας να προβεί σε κινήσεις που θα επιβεβαίωναν το ρόλο της επιθετικής κατακτητικής δύναμης που της προσάπτει η Δυτική προπαγάνδα.

Η “εθνική ενότητα” γύρω από την κυβέρνηση Πούτιν και η αναβάθμιση του κύρους της Ρωσίας λόγω συγκυρίας, εμπεριέχει ένα στοιχείο εξαιρετικά γόνιμο, η διαχείριση του οποίου είναι άγνωστο αν είναι εφικτή για το σημερινό Κρεμλίνο. Η συγκυρία έχει αναδείξει στο προσκήνιο και έχει επικαιροποιήσει ένα πνεύμα αντιφασισμού, με ρίζες στην υπέρτατη θυσία του σοβιετικού λαού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (27 εκατομμύρια νεκροί). Όποια πολιτική και ιδεολογική δύναμη επιτύχει να διευρύνει και να εμβαθύνει αυτό τον αντιφασισμό, αναδεικνύοντας ότι ο φασισμός είναι ακριβώς η έκφραση των πλέον επιθετικών δυνάμεων του κεφαλαίου, θα επιτύχει σημαντική καμπή στη συνείδηση των λαών της Ρωσίας και όχι μόνο…

Το σενάριο της διακρατικής χούντας του άξονα εμπεδώνεται στην Ουκρανία για να εκλάβει γενικευμένη μορφή σε κάθε “αδύναμο κρίκο”. Είναι σαφές ότι παρόμοιο σενάριο έχει εκπονηθεί και για την ίδια τη Ρωσία, βρίσκοντας έδαφος στις αντιθέσεις της νεοπαγούς αστικής τάξης και στην πολιτική τους έκφραση. Η εφαρμογή του πήρε κάποια αναστολή λόγω των χειρισμών Πούτιν στην Κριμαία. Ήδη γίνεται λόγος δημόσια για την ανάγκη εκκαθάρισης της εδραιωμένης στη Ρωσία “πέμπτης φάλαγγας”, ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση.

Οι κάτοικοι του Ντονιέτσκ (κατά βάση εργατική τάξη βαριάς βιομηχανίας, μηχανοκατασκευών, αεροδιαστημικής, ανθρακωρύχοι, μεταλλωρύχοι κ.ο.κ.) έχουν ανακηρύξει με την ένοπλη εξέγερσή τους Λαϊκή Δημοκρατία, και στρέφονται κατά “ολιγαρχών”, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ & ΕΕ. Που είναι ο διεθνισμός της απανταχού αριστεράς των σαλονιών, των τελετουργικών ακτιβισμών και του καθεστωτικού καθωσπρεπισμού; Ακόμα κι αν η θεωρητική τους ένδεια τυφλώνει, λησμόνησαν άραγε την ιστορία (η Φασιστική επίθεση-εισβολή του τότε άξονα στην Ισπανία, ο πολιτικός – “εμφύλιος” – πόλεμος και η επέμβαση ιταλογερμανικών ορδών το 1936, ήταν πράξη του Β’ Παγκοσμίου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου).

Οι φασιστικού τύπου πολεμικές επιχειρήσεις του Ευρωατλανικού άξονα στην Ουκρανία δεν είναι εξαίρεση “λύσεων”, αλλά ο κανόνας που επιφυλάσσεται σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την αποικιοποίηση και άλλων “ασθενών κρίκων”, όπως είναι οι χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης και της Ε.Ε., και πρωτίστως της Ελλάδας. Γι’ αυτό και ο λαός, σε αντίθεση με δογματικά αγκυλωμένα σχήματα, κατανοεί ότι σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο του άξονα οι Ρώσοι-ρωσόφωνοι της Ουκρανίας, αύριο εμείς και πολλοί άλλοι. Εδώ αποκαλύπτεται και η δήθεν “αντισυστημικότητα” του φασισμού των ημερών μας, η προπαγάνδα του οποίου προσπαθεί να αξιοποιήσει σε εθνικιστική βάση τα εν πολλοίς παραδοσιακά αυθόρμητα πλειοψηφικά αισθήματα αλληλεγγύης του ελληνικού λαού προς το ρωσικό. Η προπαγάνδα αυτή ενισχύεται και από εκείνο τον τύπο αριστεράς, που προσφέρει το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης λαών “ασθενών κρίκων” βορά στους κατ’ επάγγελμα πατριδοκάπηλους και φασίστες. Η αριστερά αυτή, αντί να προσδώσει σε αυτά τα αισθήματα αλληλεγγύης αυθεντικό διεθνιστικό και ταξικό περιεχόμενο, τα εκχωρεί εργολαβικά στον εθνικισμό και στο φασισμό…

Οι όποιες τακτικές συμμαχίες στον αγώνα του επαναστατικού κινήματος, το κατά περίπτωση στρατηγικό τους βάθος, έχουν σημασία σε συνάρτηση με τη σύνδεσή τους με την επαναστατική προοπτική ενοποίησης της ανθρωπότητας. Το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση οφείλουμε να το κατανοούμε στη βάση της αντίληψης και της γόνιμης ανάπτυξης της λενινιστικής παράδοσης, στη βάση της επιστημονικής διάγνωσης του σύγχρονου σταδίου της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας, των αντιθέσεων, των κινητηρίων κοινωνικών, οικονομικών δυνάμεων και των πολιτικών τους εκφάνσεων (των στρατιωτικών συμπεριλαμβανομένων, ιδιαίτερα σε συνθήκες πολέμου). Στο βαθμό που μια σύγκρουση έχει χαρακτηριστικά επίθεσης, κατάκτησης, αποικιοποίησης κ.ο.κ., τα εξεγειρόμενα εναντίον της ιμπεριαλιστικής αποικιοποίησης κινήματα (λαϊκά, δημοκρατικά, εθνικοαπελευθερωτικά κ.ο.κ.), είναι εκ των πραγμάτων φυσικοί σύμμαχοι του επαναστατικού διεθνιστικού κινήματος. Ακόμα και εάν τίθεται ως ζήτημα διεκδίκησης μια διεθνής συνεργασία σε ισότιμη και όχι σε ληστρική-αποικιοκρατική βάση, αυτό λειτουργεί σε συνθήκες παγκόσμιας δομικής κρίσης και ιμπεριαλιστικής σύρραξης υπέρ της υπονόμευσης της κυριαρχίας των πλέον επιθετικών δυνάμεων του κεφαλαίου, άρα, προς όφελος της επαναστατικής προοπτικής. Πολλώ μάλλον δε, όταν υπάρχει σαφής αντιιμπεριαλιστικός και αντιφασιστικός προσανατολισμός.

Το επαναστατικό κίνημα που τηρεί “ίσες αποστάσεις” στις μείζονος κλίμακας συγκρούσεις, εκ των πραγμάτων συντάσσεται με τους ισχυρότερους επιθετικούς κύκλους του κεφαλαίου, προσφέροντας με τη σύγχυση που καλλιεργεί ανεκτίμητη υπηρεσία στην άρχουσα τάξη. Το κίνημα δεν μπορεί να αγνοεί τα παραδοσιακά και αυθόρμητα αισθήματα αλληλεγγύης ενός λαού προς κάποιον άλλο.

Ωστόσο, δεν μπορεί και να περιορίζεται σε αυτά, χωρίς θεωρία και στρατηγική, χωρίς να τα συνδέει με τη διεθνιστική επαναστατική προοπτική ενοποίησης της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει πουθενά “καθαρό” δίπολο κεφαλαίου – εργασίας. Σε κάθε κοινωνική σύγκρουση, σε κάθε κρίση και πόλεμο μεγάλης κλίμακας, οι ταξικές αντιθέσεις περιπλέκονται με πληθώρα ιστορικών και πολιτισμικών κληροδοτημάτων, στη βάση των οποίων εδράζεται εν πολλοίς και η ανισομέρεια των δυνάμεων του κεφαλαίου σε περιφερειακή και διεθνή κλίμακα. Προσλαμβάνει ποικίλα εθνικά, εθνοτικά, θρησκευτικά κ.ο.κ. χαρακτηριστικά και γεωπολιτικές εκφάνσεις, που απαιτούν εναργή επιστημονική ανάλυση, πέρα από αφηρημένα σχήματα και δογματικά στερεότυπα. Η γεωστρατηγική “φιλοσοφία” του ιμπεριαλισμού των τελευταίων δεκαετιών (σε έργα τύπου “σύγκρουσης των πολιτισμών” του Σ. Χάντικτον ή “μεγάλης σκακιέρας” του Ζ. Μπζεζίνσκι) και η εμμονή στη χάραξη των συγκρουσιακών ζωνών των μελλοντικών παγκόσμιων συρράξεων, ακριβώς στη γραμμή που οριοθετείται στην Ουκρανία και κατατείνει στα Βαλκάνια, δεν είναι τυχαία. Ούτε και η σημασία των γεωγραφικών, ιστορικών και πολιτισμικών παραγόντων ταυτότητας πληθυσμών. Ωστόσο, το επαναστατικό κίνημα δεν μπορεί να περιορίζεται στην αστική γεωπολιτική-γεωστρατηγική σκοπιά, για την οποία τα μόνα κοινωνικά υποκείμενα είναι τα “αταξικά” και εν πολλοίς ανιστορικά θεωρούμενα κρατικά και διακρατικά μορφώματα, δηλαδή οι εκάστοτε κυρίαρχες ελίτ ενός αενάως συγκρουσιακού μεν, πλην όμως βιώσιμου καπιταλισμού.

Ρώσοι είναι οι εργάτες του Ντονιέτσκ, που με την ένοπλη εξέγερσή τους διακήρυξαν την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας τους στα Νοτιοανατολικά της Ουκρανίας και μάχονται ηρωικά κατά του Ευρωατλαντικού εισβολέα και των τοπικών του οργάνων, κατά της φασιστικής χούντας του Κιέβου. Ακόμα και αν δεν έχουν αντίστοιχο επαναστατικό πολιτικό υποκείμενο (και ποιός έχει σήμερα, ώστε να τους διδάσκει αφ’ υψηλού;). Ακόμα κι αν δεν έχουν σαφείς προγραμματικούς στόχους, ακόμα και αν δίπλα στα κόκκινα λάβαρα με το σφυροδρέπανο, στο ίδιο οδόφραγμα υψώνεται η “τρικολόρε” σημαία της σημερινής Ρωσίας (κληροδότημα της τσαρικής), ενώ στην τσέπη υπάρχει εικόνισμα αγίου (όπως στο πτώμα του αντιφασίστα διαδηλωτή που κάηκε ζωντανός στην Οδησσό).

Ρώσοι είναι και οι εκπρόσωποι της χρηματιστικής ολιγαρχίας, που πλούτισαν στη βάση της ληστρικής συσσώρευσης-εκποίησης του πλούτου που έχει παραχθεί απ’ τον ηρωικό αγώνα, τον ιδρώτα και το αίμα του σοβιετικού λαού, αλλά εδράζονται σε διαφορετικού τύπου επιχειρηματικές δραστηριότητες (εξαγωγή πρώτων υλών και ενέργειας, χρηματοπιστωτικό τομέα, βιομηχανία, στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα κ.ο.κ.), με διαφορετικούς βαθμούς δραστηριοποίησης στο παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα). Ρώσοι είναι και οι “αδελφοί” του Δεξιού τομέα, οι νοσταλγοί του συνεργάτη των ναζί στρατηγού Βλάσοφ, οι μοναρχικοί επίδοξοι αποικιοκράτες ρατσιστές που επιδιώκουν εθνοκαθάρσεις στην πλέον πολυεθνική ομοσπονδία του κόσμου (πάνω από 130 λαοί και εθνότητες βρίσκονται στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας), με τα σατανιστικά, παγανιστικά ή “ορθόδοξα” παρακλάδια τους. Συνεπώς, δεν είναι όλοι οι Ρώσοι “αδέλφια μας” άνευ όρων. Όπως δεν είναι και όλοι οι Έλληνες. Ούτε είναι δεδομένη η περαιτέρω στάση της ρωσικής κοινωνίας και των λοιπών BRICS. Όλα είναι υπό διακύβευση στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Η χούντα και η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία, παρουσιάζει -τηρουμένων των αναλογιών- εκπληκτικές ομοιότητες με το Δεκέμβρη του 1944 στην Ελλάδα. Εδώ, το επαναστατικό κίνημα οφείλει να αποκαλύψει τη γύμνια και την υποκριτική-δημαγωγική αθλιότητα του χρυσαύγουλου φασισμού, που επιχειρεί ανενδοίαστα να καπηλευθεί μονοπωλιακά τα αισθήματα αλληλεγγύης προς το ρωσικό λαό. Ο φασισμός είναι εξ ορισμού ο πλέον συνεπής ακραίος αντικομμουνισμός, η πλέον απροκάλυπτη πολεμική μορφή της αντεπανάστασης. Μπορούν αυτά τα μορφώματα να είναι αλληλέγγυα με τους εξεγερμένους της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονμπάς; Αυτοί που υπερηφανεύονται ότι είναι οι “νικητές στο Γράμμο και στο Βίτσι”, οι θαυμαστές του Χίτλερ και του ναζισμού, οι συνεχιστές του έργου των γερμανοτσολιάδων και των ταγμάτων ασφαλείας, αυτών που έσφαζαν χιλιάδες, αποκαλώντας τους αντιφασίστες “ανθέλληνες”, “Ρώσους” και “όργανα της Μόσχας”, οι θαυμαστές της Αμερικανοκίνητης χούντας της επταετίας (η βάρβαρη ασφάλεια της οποίας συνελάμβανε ανθρώπους στη βιβλιοθήκη των οποίων έβρισκε έργα του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι!), μας προέκυψαν εσχάτως και “ρωσόφιλοι” αλληλέγγυοι;! Τολμούν αυτοί να δηλώνουν δήθεν αλληλέγγυοι προς το λαό που συνέτριψε με τον ηρωισμό του το 75% των δυνάμεων του τότε φασιστικού άξονα, με εκατόμβες νεκρών στον αντιφασιστικό αγώνα; Νομίζουν ότι ο ελληνικός λαός και η διεθνής κοινότητα έχουν μνήμη χρυσόψαρου; Αιδώς Αργείοι! Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις της χρεοκοπημένης αριστεράς, που ευνοούν με την αμηχανία και την αφωνία τους αυτή τη μαζική προπαγανδιστική απάτη του καθ’ ημάς φασισμού.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία στην Ελλάδα και Διεθνώς, όπως αποδεικνύει και το παράδειγμα της σημερινής Ουκρανίας, ο φασισμός δεν είναι “αταξικό” φαινόμενο, υπεράνω δεξιών και αριστερών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Ο φασισμός (παρ’ όλες τις επιμέρους ιστορικές ιδιαιτερότητές του) ήταν, είναι και θα είναι ακροδεξιός, η πιο βάρβαρη και αδίστακτη δύναμη κρούσης των πλέον επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου. Αυτό οφείλουμε να το λαμβάνουμε υπ’ όψιν ιδιαίτερα σήμερα, όπου, λόγω του διεθνοποιημένου εν πολλοίς χαρακτήρα των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, είναι ανέφικτη η αναβίωση σε καθαρή μορφή φασιστικού μοντέλου κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης του 20ου αι., με στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας σε εθνική βάση, ιδιαίτερα σε χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης, όπως η Ελλάδα. Ο σημερινός φασισμός, όπως δείχνει και ο Ευρωατλαντικός άξονας, έχει νομοτελώς χαρακτηριστικά βίαιης διακρατικομονοπωλιακής επιβολής με παγκόσμιες αξιώσεις.

Σε συνθήκες ανισομέρειας και ιμπεριαλιστικού πολέμου αποκτά ιδιαίτερη σημασία η κλιμάκωση του πατριωτικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, της διεκδίκησης λαϊκής κυριαρχίας σε διεθνιστική και επαναστατική κατεύθυνση. Μόνο συνδεδεμένος οργανικά με την πάλη για λαϊκή κυριαρχία στον «ασθενή κρίκο» μπορεί να έχει προοπτική ο ταξικός διεθνιστικός αγώνας. Ο αγώνας αυτός, οργανωμένος σε μετωπική προγραμματική βάση, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο καλείται να αντιπαλέψει “εκδοχές τερατωδών μορφών επιθετικού κοσμοπολιτισμού και σοβινισμού, τύπου «ευρωπαϊκού (Ε.Ε.) φασισμού» ή/και φασισμού του πυρήνα της Ευρωζώνης ή/και της Ε.Ε. έναντι της περιφέρειας είτε/και άλλων ολοκληρώσεων και πόλων-συνασπισμών. Εδώ γίνεται καταφανής η εγκληματική ευθύνη ορισμένου τύπου εκφυλιστικής αριστεράς, που συνέβαλλε μακροχρόνια στην υποκατάσταση του επαναστατικού προλεταριακού διεθνισμού με τον ευρωκεντρικό κοσμοπολιτισμό, δηλαδή, με την ιδεολογία του πλέον επιθετικού κεφαλαίου της Ε.Ε. Εξ’ ίσου εγκληματική και συμπληρωματική προς την ευρωλάγνο κοσμοπολίτικη διολίσθηση, είναι και εκείνη η «υπεραριστερή» δήθεν διεθνιστική εκδοχή ιδεολογημάτων και νοοτροπιών, που σπεύδει ανιστορικά, αντιδιαλεκτικά και αντιεπιστημονικά να ταυτίζει κάθε αναφορά στο εθνικό ζήτημα και στην πατρίδα με τον αστικό εθνικισμό και με το φασισμό, παρέχοντας πολύτιμη υπηρεσία στον τελευταίο” (βλ. Τι είναι και τι επιδιώκει η Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ).

Αυτός ο ιδιότυπος Ευρωατλαντικός φασισμός των ημερών μας, δεν είναι η εξαίρεση της εποχής , αλλά ο κανόνας που θα συναντούμε στο εξής. Επιπλέον, “η εναλλακτική προοπτική σωτηρίας του λαού δεν συνιστά στροφή σε έναν πρωτόγονο εθνικό απομονωτισμό, αλλά τουναντίον ανάπτυξη διεθνούς συντονισμού του αγώνα και διεθνούς οικονομικής συνεργασίας σε ισότιμη βάση, -ιδιαίτερα με χώρες που βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο- και με την αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων. Με το νικηφόρο διεθνιστικό αγώνα του, ο λαός θα ανοίγει το δρόμο για έναν άλλο τρόπο και τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης υπέρ των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος, με προοπτική το σοσιαλισμό και την κομμουνιστική ενοποίηση της ανθρωπότητας” (Ιδρυτική Διακήρυξη ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ).

Είναι διεθνιστικό καθήκον η υπεράσπιση του ηρωικού αγώνα και της ένοπλης εξέγερσης του λαού της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας. Οφείλουμε να στηρίξουμε με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις τον αγώνα του. Ακόμα και αν ηττηθούν και σφαγιασθούν, έχουν ήδη γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, παρακαταθήκες των νικηφόρων αγώνων που έρχονται.

Όποιοι δεν προετοιμάζουν το λαό για αυτά που γίνονται και έρχονται, υπονομεύοντας ή/και ακυρώνοντας τη συγκρότηση μάχιμου (αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού) κοινωνικοπολιτικού μετώπου, με τις πράξεις ή/και τις παραλείψεις τους, γίνονται εκ των πραγμάτων συνένοχοι στο φασιστικό έγκλημα των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου.
__________
Σημειώσεις

1. Παντελώς άθλια θεραπαινίδα του Ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι εκείνη η αριστερά, που στη φωτιά αυτής της σύγκρουσης, το μόνο που βρήκε να προτάξει είναι το σύνθημα “έξω η χιτλερική Ρωσία από την Ουκρανία”…
2. Βάσει ορισμένης προσέγγισης, ο φασισμός στην Ουκρανία, δήθεν δεν είναι παρά μια εξαίρεση, ενώ εν γένει τα δίπολα «αριστερά—δεξιά» και «σοσιαλισμός/σοσιαλδημοκρατία―εθνικοσοσιαλισμός/φασισμός» είναι δήθεν ξεπερασμένα… Βάσει παρόμοιων προσεγγίσεων, τα περί της ανόδου του «φασισμού» στην Ευρώπη είναι “μύθος”… Στην πραγματικότητα, η άνοδος αυτή είναι “αδύνατη σε οποιαδήποτε χώρα πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ. Στην πραγματικότητα, τα δήθεν «φασιστικά» κόμματα είναι συνήθως νέο-εθνικιστικά κόμματα που έχουν στόχο την εθνική κυριαρχία, η οποία καταρρέει στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που διαχειρίζεται η Υ/Ε και η ΕΕ. Το μόνο ίσως πραγματικά νεοναζιστικό κίνημα σήμερα είναι το Ουκρανικό, στο οποίο στηρίχθηκε το «πραξικόπημα από τα κάτω» που οργάνωσε η Υ/Ε για την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ!”. Έτσι, τα καθ’ ημάς και τα ανά την υφήλιο φασιστικά μορφώματα, δεν είναι παρά …αγγελικοί διεκδικητές “οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) ” (βλ. Φωτόπουλος Δ. Η άνοδος του φασισμού και άλλα παραμύθια. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (19-20 Απριλίου 2014) ). Παρόμοιες απόψεις, εκτός από ανεδαφικές, είναι και επικίνδυνες για την νομιμοποίηση του φασισμού στις συνειδήσεις ανθρώπων που αναζητούν εναγωνίως έρεισμα στην αγωνία και τον αγώνα τους.

Κερατσίνι 4.5.2014