Δημοσκόπηση Palmos Analysis: Ξέφυγε η διαφορά, έκπληξη στην 4η θέσηΚΚΕ 9,0%

Απρ 1, 2017

Ποια τα νέα δεδομένα της δημοσκόπησης της Palmos Analysis για την πρόθεση ψήφου;
Προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ 10,5 μονάδων στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής και περίπου 13 μονάδων στη πρόθεση ψήφου καταγράφεται στη δημοσκόπηση της Palmos Analysis για το Tvxs.gr.

Σε υψηλά επίπεδα η απροσδιόριστη ψήφος.
Τη μερίδα του λέοντος κατέχουν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ωστόσο δεν έχουν μετακινηθεί σε κάποιο άλλο κόμμα.
Ειδικότερα στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής (με πολλαπλή αναγωγή) της δημοσκόπησης της Palmos Analysis η ΝΔ συγκεντρώνει 35% και ο ΣΥΡΙΖΑ 24,5%.
Αναλυτικά τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της Palmos Analysis:
ΝΔ 35%
ΣΥΡΙΖΑ 24,5%
ΚΚΕ 9,0%
Δημοκρατική Συμπαράταξη 7,0%
Χρυσή Αυγή 6,5%
Ένωση Κεντρώων 3%
Πλεύση Ελευθερίας 2%
Ποτάμι 2%
Ανεξάρτητοι Έλληνες 2%
ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1,5%
Λαϊκή Ενότητα 1,5%
Το 6% των ερωτηθέντων της δημοσκόπησης της Palmos Analysis δήλωσε πως θα ψηφίσει «Άλλο Κόμμα».
Διαβάστε τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της Marc.

R

Αιφνιδιαστική παραίτηση Κουτσούμπα !!!

Εμβρόντητοι έμειναν οι Σύνεδροι στον Περισσό που συμμετέχουν στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ οταν ακουσαν τον ΓΓ τον Δημήτρη Κουτσούμπα το πρωί της τρίτης μέρας του Συνεδρίου να ανακοινώνει την παραίτηση του απο την θέση του ΓΓ,χωρίς μάλιστα να κάνει γνωστούς τους λόγους αυτής της  απόφασης .Μαλιστα  τον άκουσαν να προτείνει στην θέση του τον Νίκο Μπογιόπουλο ικανοποιώντας  ετσι ενα πάγιο αίτημα χιλιάδων ανθρώπων εξω απο το ΚΚΕ που πινουν νερό στο όνομα του Νικου .Οι συγκλονιστικές αυτές εξελίξεις που θα έκαναν οποιοδήποτε αλλο κομμα να συνταρραχθεί συθέμελα  δεν αναμένεται να επιρρεάσουν το ΚΚΕ γιατι ως γνωστόν το ΚΚΕ καθε αλλο παρα ειναι αρχηγικό κόμμα και το περισσότερο "κόμμα των μελών του" της Ελληνικής κοινωνίας 

και του χρονου

Ζυμώνοντας μύθους και «σχήματα» για τον εγκλωβισμό του λαού

Ζυμώνοντας μύθους και «σχήματα» για τον εγκλωβισμό του λαού

Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι στην προσπάθεια διαμόρφωσης εναλλακτικών αστικής διαχείρισης και με δεδομένα τα «ζόρια» στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, όσο και την ταύτιση στους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, που «βγάζει μάτι», τα αστικά κόμματα αναζητούν εναγωνίως τρόπους για να «διαχωριστούν» μεταξύ τους στα μάτια του λαού.
Υπερτονίζοντας μέχρι αστειότητας τις όποιες διαφορές τους, ρίχνοντας μέρα - νύχτα «βεγγαλικά» ο ένας στον άλλο και κατασκευάζοντας κάθε είδους θεωρητικές «κατασκευές» και «οχήματα», που σταλάζουν σιγά - σιγά στη λαϊκή συνείδηση τη διαμόρφωση νέων «συμμαχιών» και αντίστοιχων σχημάτων κυβερνητικής εναλλαγής έως τη λύση των λαϊκών προβλημάτων. «Μασκαρεύοντας» σε κάθε περίπτωση τις αγωνίες των καπιταλιστών, έτσι που να περνιούνται για αγωνίες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων και να μακροημερεύει η «σταθερότητα» του κεφαλαίου.

***

Μια «παραγωγική μέρα» σε αυτή την κατεύθυνση ήταν και η Τετάρτη, με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να διοργανώνουν ταυτόχρονα εκδηλώσεις «θεωρητικού περιεχομένου» και «αναζήτησης».
Στην πρώτη εκδήλωση, της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΚΙΕΑ), με θέμα «2017: Ελλάδα - Ευρώπη», κυριάρχησε το γνωστό πια σχήμα των «δημοκρατικών δυνάμεων» που πρέπει να συσπειρωθούν ενάντια στην «ακροδεξιά» και το «νεοφιλελευθερισμό», που απειλούν την υποτιθέμενη «κοινωνική» ΕΕ. Κεντρικό ρόλο δεν θα μπορούσε παρά να έχει ο προβληματισμός για το ποιο είναι το κατάλληλο «μείγμα» από «παλιά, δοκιμασμένη» σοσιαλδημοκρατία, με νέα, «φρέσκια» και «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία τύπου ΣΥΡΙΖΑ, για να δημιουργήσουν μια στέρεη αστική εναλλακτική.
Προτάσεις έπεσαν πολλές: ο Ν. Βούτσης μίλησε για την «επιτακτική ανάγκη διαμόρφωσης εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης», από «δυνάμεις της Αριστεράς, της Οικολογίας και της Σοσιαλδημοκρατίας», με την «αναδιαμόρφωση ενός πολιτικού αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου», «μπολιασμένη και από το ευρύ αντιμνημονιακό ρεύμα», το προηγούμενο αυτό «όχημα» εγκλωβισμού του λαού και αστικής εναλλαγής. Ολοι οι καλοί χωράνε, δηλαδή, σε αυτή τη λύση αστικής διαχείρισης, όποτε τη χρειαστεί το κεφάλαιο: είτε «μέσα στο χρονικό όριο» του τρίτου μνημονίου, είτε «για την Ελλάδα μετά τα μνημόνια».
Ο Ν. Φίλης, προβληματισμένος κατά την «Αυγή» «για το αν αρκούν ο εξωραϊσμός της κατάστασης και η αντιδεξιά ρητορική» για τον εγκλωβισμό του λαού, ζήτησε «προοδευτικό ευρωπαϊκό πόλο με σαφείς κοινωνικές αναφορές (...) αλλά χωρίς να αποκλείουμε άλλες πολιτικές δυνάμεις από τη δημιουργία συνθέσεων», κλείνοντας ξανά το μάτι στο ΠΑΣΟΚ για μελλοντικά σχήματα συνεργασίας.
Ο Φ. Κουβέλης ζήτησε προσέγγιση από «την ανάποδη», απευθυνόμενος στις άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας «να αναζητήσουν συμπλεύσεις με την Αριστερά και να κλείσουν το κεφάλαιο της συμπόρευσης με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική», βάζοντας για βολική «διαχωριστική γραμμή» τη «σύγκρουση» «μεταξύ των δυνάμεων που υποστηρίζουν την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και των δυνάμεων που θέλουν τη διάλυση ή τη διάσπαση της ΕΕ».
Για «κερασάκι στην τούρτα», ο Ν. Μαραβέγιας, καθηγητής στο ΕΚΠΑ, συνόψισε το θεωρητικό «σχήμα», μιλώντας για «έλλειψη πολιτικής προοπτικής στην Ευρώπη» και «άχρωμη τεχνοκρατία», που «απωθεί την πολιτική από το προσκήνιο» και δίνει αέρα στα πανιά της «ακροδεξιάς δημαγωγίας». Απέναντι σε αυτό το σκιάχτρο που στήνεται αξιοποιώντας επιλογές ή σκέψεις τμημάτων της αστικής τάξης, αλλά και υπαρκτές δυσκολίες στον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας, αντέταξε το σενάριο της «κοινής προσέγγισης» για «μπόλιασμα της μεγάλης οικογένειας της Σοσιαλδημοκρατίας από μια Αριστερά που θα δει πιο καθαρά την πραγματικότητα».

***

Την ίδια μέρα, λίγο παραπέρα, στην «επιμορφωτική συνάντηση» του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κων. Καραμανλή» με θέμα «Γνωρίζοντας την Οικονομία - Διαλύοντας τους μύθους», τα στελέχη της ΝΔ φιλοτεχνούσαν τον αγαπημένο τους μύθο του «λαϊκισμού» και καλούσαν το λαό να γνωρίσει και να «νιώσει» τους καημούς των καπιταλιστών.
Ζητώντας από τους εργαζόμενους να «κατανοήσουν τα σύνθετα χρηματοπιστωτικά φαινόμενα» (Κ. Χατζηδάκης), να αποβάλλουν την «προκατάληψη κατά της αγοράς και του κέρδους, κατά των πλουσίων» και να αντιληφθούν ότι «η κρίση οφείλεται στα δικά μας λάθη και αμαρτίες» (Αρ. Χατζής), να αποδεχτούν ως «θέλημα θεού» πως στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υπάρχουν «συνεχόμενες χρηματοπιστωτικές κρίσεις όπου κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν» (Ν. Φίλιππας).
Πάνω σε αυτά τα «βασικά», επισείοντας κάθε λογής «κινδύνους» που βγαίνουν από τα σπλάχνα του ιμπεριαλιστικού συστήματος που υπηρετούν, από τις «γεωπολιτικές ανατροπές» έως τη «δημογραφική μείωση», κάλεσαν σε συστράτευση διάσωσης της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» από το «λαϊκισμό», το θεωρητικό «τσουβάλι» όπου χωράνε όλα: και τα άλλα αστικά πολιτικά ρεύματα, που δεν χωρίζονται δα και με καμιά άβυσσο, όπως το αστικό ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού, και - κυρίως - η πάλη του εργατικού, λαϊκού κινήματος, που βαφτίζεται «άκρα» και «λαϊκισμός» που οδηγεί στην «εθνική» καταστροφή.
Το «τσουβάλι» του λαϊκισμού, άλλωστε, είναι για πάσα χρήση και πατάει πάνω στο άλλο αντιδραστικό κατασκεύασμα, εκείνο των «δύο άκρων», όπως είχαν επιβεβαιώσει την προηγούμενη μέρα οι ομιλητές στην «εσπερίδα» της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης με τίτλο «Η Ευρώπη απέναντι στο λαϊκισμό», με τον Α. Ανδριανόπουλο να λέει ότι ο «λαϊκισμός» «πατάει πάνω στην παχιά ιδεολογία, που μπορεί να είναι ένα σύστημα ιδεών όπως ο σοσιαλισμός, ο φιλελευθερισμός ή ο κομμουνισμός» και τον Φ. Κόσκο να λέει ότι «με έναν τρόπο συνδέει την άκρα Αριστερά με την άκρα Δεξιά».
Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι κάτω απ' αυτή την αστική «σημαία», της «μάχης ενάντια στο λαϊκισμό», συνωστίζονται πολλοί: η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, σχήματα όπως των 3 πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας, διευκολύνοντας και τις «ζυμώσεις» για μελλοντικά σχήματα αστικής διαχείρισης.

***

Τι μένει αν «ξεφλουδίσει» κανείς τα αλλόκοτα αυτά «αντι-ακροδεξιά» και «αντι-λαϊκίστικα» φρούτα; Το ίδιο «κουκούτσι»: Η ανάγκη για «κοινωνική συνοχή», η ανάγκη δηλαδή ταξικής ειρήνης και στοίχισης έτσι ή αλλιώς του λαού στη σταθερότητα του κεφαλαίου για το καλό της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως και η κοινή «αγωνία» για το μέλλον της ΕΕ και τη θέση της αστικής τάξης σε αυτή.
Οπως και η ανάγκη που επισημαίνει η Εισήγηση της ΚΕ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ που ολοκληρώνεται αύριο: «Οι εξελίξεις φέρνουν καθημερινά και νέα δεδομένα, μαζί με αυτά και "νέα" ή "αναπαλαιωμένα" ιδεολογήματα, απέναντι στα οποία το Κόμμα πρέπει να έχει ισχυρό μέτωπο. Το Κόμμα πρέπει να αποκτά σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό την ικανότητα να δημιουργεί ταξικά αντανακλαστικά, να διαμορφώνει κριτήριο κι εφόδια μπροστά στις νέες καμπές που θα έρθουν».

Οι «κατευθύνσεις» του ΣΕΒ

Οι «κατευθύνσεις» του ΣΕΒ

Η συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών σε ολοένα και λιγότερα χέρια, με την αποβολή από το «κάδρο» των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, αλλά και της μεγάλης πλειοψηφίας των μικρομεσαίων αγροτών, επιβεβαιώνεται ως τάση στο πλαίσιο των γενικότερων αναδιαρθρώσεων και του νέου «αναπτυξιακού μοντέλου», που συνδιαμορφώνουν η συγκυβέρνηση, το κουαρτέτο και ισχυρά τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου.
Αποκαλυπτική γι' αυτό είναι η τοποθέτηση του ΣΕΒ, ο οποίος σχεδόν διαμαρτύρεται στο τελευταίο Δελτίο του, επειδή η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων (34%) έναντι 16% στην ΕΕ, ενώ οι «αποκλίσεις» είναι ακόμη μεγαλύτερες σε κλάδους όπως το Εμπόριο, ο Τουρισμός, οι Μεταφορές και η αποθήκευση.
Οπως παρατηρεί ο ΣΕΒ, «τα μεγέθη αυτά αντανακλούν τη λειτουργία χιλιάδων μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων στην Ελλάδα», που εμποδίζουν την ταχύτερη συγκέντρωση σε κλάδους της οικονομίας, παρά τα μέτρα που πήραν διαχρονικά και παίρνουν προς αυτήν την κατεύθυνση όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, εξοντώνοντας χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ.
Παραπέρα, ο ΣΕΒ τονίζει: «Οταν το κράτος, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, απορροφά άνω του 30% των μισθωτών μιας οικονομίας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, καθιερώνοντας πρότυπα εργασιακών σχέσεων και αμοιβών που δεν συνάδουν με τις ανταγωνιστικές συνθήκες που επικρατούν στην ιδιωτική οικονομία, δημιουργούνται πρόσθετα εμπόδια στην ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας».
Μέσα σε λίγες λέξεις, οι εγχώριοι βιομήχανοι σκιαγραφούν και πιέζουν για τις επόμενες αντεργατικές ανατροπές, που είναι ήδη στα σκαριά. Χρησιμοποιούν ως άλλοθι ένα σχετικά καλύτερο επίπεδο μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει στο δημόσιο τομέα, για να ζητήσουν παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, απολύσεις στο Δημόσιο και συρρίκνωση της συμμετοχής του κράτους σε κλάδους όπου διατηρεί ακόμα μια σχετικά μεγαλύτερη παρουσία.
Το αυτονόητο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο ΣΕΒ, είναι ότι χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής δύναμης προκειμένου να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και να προσελκυστούν επενδύσεις. Οπως σημειώνουν με νόημα οι βιομήχανοι, «οι μεγάλες ξένες κερδοφόρες εταιρείες αποφεύγουν κατά κανόνα να εγκατασταθούν, ή περιορίζουν την έκταση των δραστηριοτήτων τους, στη χώρα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν ή δεν δημιουργούνται ευκαιρίες σχετικά ικανοποιητικής κερδοφορίας, που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν ιδιωτικές επενδύσεις».
Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, αυτά της συγκέντρωσης γης και παραγωγής σε λιγότερα χέρια, αντιμετωπίζεται από τους βιομήχανους και ο αγροτικός τομέας. Με βάση τα στοιχεία που παραθέτει ο ΣΕΒ, στην Ελλάδα, το 12,7% των απασχολούμενων είναι αγρότες, έναντι 4,4% στην ΕΕ, λέγοντας ότι «η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ από το 1981, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο τεχνολογικός μετασχηματισμός της παραγωγικής διαδικασίας και η συνακόλουθη εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό πολλών παραγωγικών πόρων στη γεωργία, λόγω των γενναιόδωρων εισοδηματικών ενισχύσεων που απολάμβαναν οι αγρότες από τα κοινοτικά κονδύλια».
Με άλλα λόγια, ο αγροτικός τομέας, λόγω του κατακερματισμού του, απορροφά μεγάλο μέρος των κρατικών και ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και ενισχύσεων, στερώντας πόρους από μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε άλλους κλάδους της παραγωγής, ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις του αγροτοδιατροφικού τομέα. Πέρα απ' όλα τα άλλα, αναφορές όπως αυτή δείχνουν το έντονο ενδιαφέρον των βιομηχάνων να επενδύσουν στον αγροτικό τομέα, και γι' αυτό το σκοπό ζητάνε την ανακατανομή κονδυλίων και πρόσθετα μέτρα υπέρ των μεγάλων εκμεταλλεύσεων και σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών.
Ολα αυτά «κουμπώνουν» και με το παραπάνω με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, ιδιαίτερα μπροστά στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, καθιστώντας επιτακτική ανάγκη να δυναμώσει η συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, να ενισχυθούν τα αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά του αγώνα τους.