Αποχή-λευκό-άκυρο: αλήθειες και ψέμματα

 Αποχή-λευκό-άκυρο: αλήθειες και ψέμματα

Με αφορμή την "ανταλλαγή πυρών" ανάμεσα στους σχολιογράφους σχετικά με το αν πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε και με το τι πρέπει να ψηφίσουμε, το σημερινό σημείωμα είναι τεχνοκρατικό και νομίζω πως δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα για τα οποία κυκλοφορούν πολλές λανθασμένες απαντήσεις. Πάμε, λοιπόν, να δούμε μερικά "μυστικά" της εκλογικής ψήφου, όπως ισχύουν στο καθεστώς στο οποίο αναγκαστικά ζούμε:

Όταν οι συσχετισμοί δύναμης ήσαν διαφορετικοί: Εκλογές 31/3/1946 - αποχή 50%.

(α) Με βάση τον νόμο 3434/2006, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα. Έστω κι αν η λογική λέει ότι το λευκό συνιστά συνειδητή επιλογή τού ψηφοφόρου και σημαίνει ότι κανένα από τα υποψήφια κόμματα δεν τον εκφράζει, αυτός είναι ο νόμος και δεν αλλάζει. Συνεπώς, το λευκό έχει την ίδια ακριβώς αξία με το άκυρο.

(β) Το πρώτο σε ψήφους κόμμα επιδοτείται με 50 έδρες. Αυτό σημαίνει ότι οι υπόλοιπες 250 έδρες κατανέμονται με απλή αναλογική, άρα κάθε κόμμα παίρνει μία έδρα για κάθε 0,4% που συγκεντρώνει επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Δηλαδή, αν το πρώτο κόμμα φτάσει το 40,4% επί των εγκύρων, κερδίζει αυτοδυναμία 151 εδρών, όσα κι αν είναι τα άκυρα ή τα λευκά ψηφοδέλτια.

(γ) Κατ' επέκταση του προηγουμένου, η επίτευξη αυτοδυναμίας δεν έχει ευθεία σχέση με το πόσα κόμματα θα περάσουν το κατώφλι του 3% για να μπουν στην βουλή. Όποιο κόμμα βγει πρώτο με τουλάχιστον 40,4% των εγκύρων ψήφων, κερδίζει αυτοδυναμία είτε μπουν στην βουλή τρία κόμματα είτε μπουν δεκατρία.

(δ) Είναι απολύτως εσφαλμένη η εντύπωση ότι, ψηφίζοντας μικρά κόμματα, τιμωρείς τα μεγάλα. Κι αυτό διότι, με δεδομένο ότι όσα κόμματα δεν συγκεντρώνουν 3% δεν μπαίνουν στην βουλή, η κατανομή των εδρών γίνεται αναλογικά στα υπόλοιπα κόμματα. Ένα παράδειγμα: αν υποθέσουμε ότι τα εκτός βουλής κόμματα συγκεντρώνουν αθροιστικά 15%, το πρώτο κόμμα κερδίζει αυτοδυναμία αν μαζέψει 40,4% του υπολοίπου 85%. Δηλαδή, στο παράδειγμά μας η αυτοδυναμία κερδίζεται και με ποσοστο 40,4% Χ 0,85 = 34,34%! Με απλά λόγια: ψηφίζοντας περιθωριακά κόμματα, όχι απλώς δεν τιμωρείς τα μεγάλα αλλά τα ενισχύεις κιόλας!

(ε) Συνδυάζοντας τις δυο προηγούμενες παρατηρήσεις, μπορούμε να πούμε ότι, στην πράξη, όσο λιγώτερα κόμματα μπαίνουν στην βουλή τόσο ευκολώτερα επιτυγχάνει αυτοδυναμία το πρώτο κόμμα. Κι αυτό επειδή όσο περισσότερα κόμματα μένουν εκτός βουλής τόσο μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων συγκεντρώνουν αθροιστικά άρα τόσο περισσότερο χαμηλώνει το ποσοστό για αυτοδυναμία. Στις πρώτες εκλογές του 2012 (Μάιος), τα εκτός βουλής κόμματα συγκέντρωσαν σχεδόν 19%, οπότε το ποσοστό για αυτοδυναμία είχε πέσει στο 40,4 Χ 0,81 =32,72%. Αν συνέβαινε το ίδιο στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, ο ΣυΡιζΑ θα είχε πετύχει ισχυρή αυτοδυναμία με το 36,34% που συγκέντρωσε.

(στ) Είναι συνηθισμένος ο ισχυρισμός ότι η αποχή, το άκυρο και το λευκό ευνοούν το πρώτο κόμμα. Αν και αυτό είναι κατά βάση απολύτως εσφαλμένο, ουσιαστικά επαληθεύεται στην πράξη. Δειτε πώς:

Είπαμε πρωτύτερα ότι το πρώτο κόμμα εξασφαλίζει αυτοδυναμία με ποσοστό 40,4% επί των εγκύρων ψήφων. Με δεδομένο ότι στον τόπο μας υπάρχουν εγγεγραμμένοι σχεδόν 10.000.000 εκλογείς (τον Ιανουάριο ο αριθμός ήταν 9.911.495), το πρώτο κόμμα θα χρειαζόταν κάπου 4.000.000 ψήφους για να πετύχει αυτοδυναμία, αν ψήφιζαν όλοι. Αν η αποχή και οι μη έγκυρες ψήφοι φτάσουν το 50%, τότε το πρώτο κόμμα χρειάζεται μόνο 2.000.000 ψήφους για την αυτοδυναμία. Επειδή, λοιπόν, οι ψηφοφόροι των μεγάλων κομμάτων συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό εν σχέσει προς τους υπολοίπους, η αποχή και η μη έγκυρη ψήφος λειτουργεί υπέρ αυτών των κομμάτων.

(ζ) Απόρροια των προηγουμένων είναι το ότι όσο μεγαλύτερη συσπείρωση ψηφοφόρων παρουσιάζει ένα κόμμα τόσο περισσότερες έδρες εξασφαλίζει στην βουλή. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν 500.000 ψηφοφόροι οι οποίοι είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν το κόμμα Α. Δηλαδή, στο σύνολο των 10.000.000 εκλογέων, το κόμμα Α καταγράφει 5%. Αν η αποχή φτάσει το 50% αλλά η συσπείρωση του κόμματος Α παραμείνει 100% (αν ψηφίσουν όλοι οι οπαδοί του, δηλαδή), τότε το κόμμα θα πάρει 10%. Κι αν υποθέσουμε ότι η αποχή φτάσει το 80%, οι 500.000 ψήφοι δίνουν ποσοστό 25% επί των εγκύρων και 75 έδρες.

"Και τώρα πέστε μου, τι ψηφίσατε;" (Ζοζέ Σαραμάγκου, "Περί φωτίσεως")

Σύμφωνα με όσα αναφέραμε, λοιπόν, είναι ακατανόητη η στάση όλων όσων προπαγανδίζουν αποχή ή λευκή/άκυρη ψήφο. Η θέση τους περί προσπάθειας για "απαξίωση του ολιγαρχικού συστήματος που λέγεται κοινοβουλευτική δημοκρατία" όχι απλώς είναι απολύτως σεβαστή αλλά, εν πολλοίς, με βρίσκει και εμένα και πολλούς άλλους σύμφωνους. Μόνο που φοβάμαι πως αυτή η απαξίωση δεν πετυχαίνεται με τέτοιους τρόπους.

Ναι, είναι γεγονός ότι το σύστημα δεν κινδυνεύει με ανατροπή μέσω κοινοβουλευτικών αλλά μέσω επαναστατικών διαδικασιών. Δυστυχώς, όμως, καμμιά επαναστατική διαδικασία δεν μπορεί να έχει ελπίδα επιτυχίας δίχως λαϊκή συμμετοχή, δίχως δηλαδή ριζοσπαστικοποίηση ενός μεγάλου τμήματος των λαϊκών τάξεων. Υπ' αυτή την έννοια, η αποχή από τις εκλογές δεν συνιστά επαναστατική διαδικασία, δεν διευκολύνει την πολυπόθητη λαϊκή συμμετοχή σε μια τέτοια διαδικασία και δεν επιτρέπει την καταγραφή του συσχετισμού δυνάμεων. Οπότε...;


ΥΓ: Στο μυθιστόρημά του "Περί φωτίσεως", ο Ζοζέ Σαραμάγκου αναφέρεται σε μια πόλη όπου οι κάτοικοι ψήφισαν λευκό σε ποσοστό 83% και επακολούθησε ο κακός χαμός. Μόνο που στην πόλη τού Σαραμάγκου τα λευκά προσμετρώνται στα έγκυρα...

Δεν είναι θετική η αναδιάρθρωση του χρέους;

Δεν είναι θετική η αναδιάρθρωση του χρέους;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε μνημόνιο, ταυτόχρονα κέρδισε το να ανοίξει συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό δεν είναι θετικό για το λαό; Δεν θα επιβαρυνθεί λιγότερο από την αναδιάρθρωση του χρέους;

Το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους είναι στο πρώτο πλάνο του ΣΥΡΙΖΑ, ως ...κατάκτηση στις διαπραγματεύσεις που είχε με τους εταίρους του στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, ως ένα από τα θετικά της συμφωνίας. Στελέχη του ομολογούν ότι τα μέτρα θα είναι σκληρά για το λαό αλλά - λένε - τουλάχιστον έχουμε το ...χρέος. Να, λοιπόν, η νέα «κόκκινη γραμμή» τους. Μια «κόκκινη γραμμή» για τη συγκυβέρνηση, αλλά και το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ και κάποιους κύκλους της ΕΕ. Κοινή «κόκκινη γραμμή» που ενώνει τις επιδιώξεις των κυβερνώντων με αυτές ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Γιατί είδαμε ότι με αφορμή την έκθεση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους, η συγκυβέρνηση πανηγύριζε και μόστραρε τα ...ευρήματά της λες και ήταν παραγγελία. Το καλύτερο άλλοθι, για να κρυφτούν τα βάρβαρα μέτρα που συντάσσονταν από κοινού με τους «Γάλλους τεχνοκράτες», που έχουν όπως φαίνεται την «τεχνογνωσία» στο να σχεδιάζουν τον τρόπο, για να πιεις το αίμα του λαού και να τη βγάλουν καθαρή οι καπιταλιστές.

Η κουβέντα για το χρέος έχει ως στόχο να εγκλωβίσει το λαό. Τα μέτρα που θα παρθούν είναι, μεταξύ άλλων, και για να μπορεί να είναι βιώσιμο το όποιο χρέος, να μπορεί η χώρα να αποπληρώνει τις δόσεις στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, να ξαναβγεί στις αγορές, να ξαναδανειστεί από τις αγορές, να μοιράσει λεφτά στους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους, να επενδύσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και να έχουν κέρδη πάνω στα ερείπια των εργατικών δικαιωμάτων και τους μισθούς πείνας που θα φέρει το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το χρέος και τα ελλείμματα θα παραμένουν, θα αυξάνονται ή θα μειώνονται ανάλογα με τη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτό είναι το ζητούμενο. Εχει γίνει και θα ξαναγίνει και τώρα. Και ο λαός με χρέος ή χωρίς χρέος θα προσπαθεί να επιβιώσει με δυσκολία.

Το θέμα είναι ότι το χρέος δεν το έχει δημιουργήσει ο λαός, αλλά αυτός καλείται να το πληρώνει. Να φτύνει αίμα για να πληρώνει τα σπασμένα του καπιταλιστικού συστήματος, των κρατικών επιδοτήσεων προς τους επιχειρηματίες, των φοροαπαλλαγών στους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, των δαπανών για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς κ.ά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχαίρει για το χρέος και λέει ότι είναι ωφέλιμη η εξέλιξη της ελάφρυνσης του χρέους για το λαό. Η έκθεση του ΔΝΤ ζητά αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους, με πολύ μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του και προβλέπει την ανάγκη νέων ενισχύσεων - δανείων, πάνω από 50 δισ. ευρώ.
Φυσικά, η υιοθέτηση αυτής της πρότασης ισοδυναμεί με νέο, ακόμα πιο σκληρό μνημόνιο, όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα, όπως δείχνουν και η πείρα του προηγούμενου μεγάλου «κουρέματος» του κρατικού χρέους αλλά και οι προτάσεις του ΔΝΤ για την κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ο λαός θα συνεχίσει να αποπληρώνει, ενώ δεν ευθύνεται για τη διόγκωση του χρέους. Ωφελημένοι, με πρόσθετη κοινοτική χρηματοδότηση, θα είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Ο λαός δεν έχει κανένα όφελος από αυτήν την εξέλιξη εάν τελικά συμβεί. Και πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι μοναδικός δρόμος είναι ο ίδιος να πάρει την εξουσία στα χέρια του, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και να διαγράψει μια και καλή όλο το χρέος.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΠΟΨΙΝΟ ΝΤΙΜΠΕΪΤ

 ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΠΟΨΙΝΟ ΝΤΙΜΠΕΪΤ

Το μεγάλο γατόνι της μπλογκόσφαιρας ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟΣ εξασφάλισε (κύριος είδε πως ...) και μας παρουσίασε ΕΔΩ τις ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ που θα βάλουν οι Δημοσιογράφοι στο αποψινό Ντιμπέϊτ (ή τηλεμαχία αγγλιστί) .
Ο ιδιος θες απο μετριοφροσύνη ,θες λογω προσπάθειας να μην αποκαλυφθούν οι πηγές του μιλά για " κάποιες τυχαίες, υποθετικές..." 
ολοι όμως ξέρουμε πόσο έγκυρος και έγκριτος είναι 

Σφυροδρέπανος 

Τι πρόκειται να δούμε σήμερα στο ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών; Ας πάρουμε μια πρώτη γεύση με κάποιες τυχαίες, υποθετικές ερωτήσεις.

Πρώτος γύρος

-Κύριε Τσίπρα, εκτός από τον Αυριανισμό πιστεύετε πως υπάρχει κάτι άλλο που να σας συνδέει με το ΠΑΣΟΚ των χρόνων της Αλλαγής;

-Κύριε Μεϊμαράκη, τελικά «στήθος ή μπούτι»;

-Κύριε Λαφαζάνη, εφόσον είστε πιστοί εκφραστές και συνεχιστές του προγράμματος του Σύριζα, ισχύει η δήλωση του στελέχους σας, Κώστα Λαπαβίτσα, πως το πρόγραμμα του Σύριζα (κατά συνέπεια και το δικό σας) δεν είναι παρά ένας μετριοπαθής κεϊνσιανισμός;

-Κύριε Θεοδωράκη, πώς νιώθετε που η αστική τάξη φαίνεται να επιλέγει τελικά το Λεβέντη αντί για το δικό σου καμένο χαρτί;

-Κύριε Κουτσούμπα, δε θα απογοητευτείτε αν δε σας ρωτήσουμε κάτι για τη Λαϊκή Ενότητα και γιατί δε συνεργάζεστε μεταξύ σας;

-Κυρίε Καμμένο, έχετε κάποια πρόταση συνεργασίας από τα Τζάμπο, σε περίπτωση που δεν εκλεγείτε στη νέα Βουλή;

-Κυρία Γεννηματά, από τα μεγάλα κόμματα ποιο υποστηρίζετε;

Δεύτερος γύρος

-Κύριε Τσίπρα, γιατί βάλατε στα ψηφοδέλτιά σας τη Ραλλία Χρηστίδου κι όχι τη μεγάλη Άντζυ Σαμίου, που έχει δώσει  τόσο αγώνα στο Τουίτερ για την πρώτη φορά Αριστερά;

-Βαγγέλα σέξι, αν σκίσεις τον Αλέξη, πώς θα συνεργαστείς μετά μαζί του;

-Κύριε Λαφαζάνη, πώς καταφέρατε να συγκεντρώσετε στους συνδυασμούς σας, τόσο ανιδιοτελή στελέχη, που δε νοιάζονται για την έδρα και την προσωπική τους καριέρα;

-Κύριε Θεοδωράκη, τα διόδια σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας δεν είναι μια πρωτοποριακή ιδέα, που μόνο το Ποτάμι θα μπορούσε να υλοποιήσει;

-Κύριε Κουτσούμπα, για το Λαφαζάνη σας ρωτήσαμε; Δε σας ρωτήσαμε…

-Κύριε Καμμένο, μας ψεκάζουν, μας σκουπίζουν ή μας τελειώνουν;

-Κυρία Γεννηματά, φιλοδοξείτε να πεθάνει το Πασόκ στα δικά σας χέρια; Και τέλος πάντων, γιατί το καθυστερείτε;

Τρίτος γύρος

-Κύριε Τσίπρα, είχατε πει πως δεν είστε πρωθυπουργός παντός καιρού και δε θα μπορούσατε να υπηρετήσετε ένα σχέδιο με το οποίο δε συμφωνείτε. Από τη στιγμή που φέρατε το τρίτο μνημόνιο, υποθέτουμε πως συμφωνείτε να το υπηρετείτε ως πολιτικό σχέδιο;

-Βαγγέλα σέξι, εσύ θα σκίσεις μνημόνια ή μόνο τον Αλέξη;

-Κύριε Λαφαζάνη, τι θα κάνετε, αν μπει ξαφνικά στο ταξί η Ζωή Κωνσταντοπούλου και το πάει όπου θέλει αυτή;

-Κύριε Θεοδωράκη, τι πιστεύετε πως σας κάνει πιο φασίστες και πιο αντιπαθητικούς κι από τους Χρυσαυγίτες;

-Κύριε Κουτσούμπα, δεν είναι μια καλή ευκαιρία να σας ρωτήσω και για το κολέγιο όπου πήγε η κόρη της Αλέκας Παπαρήγα; Εσείς αλήθεια έχετε παιδιά; Με τι ασχολούνται και πού σπούδασαν;

-Κύριε Καμμένο, συμφωνείτε πως το πολύ το χάλι-γκάλι κάνει το παιδί Χαϊκάλη;

-Κυρία Γεννηματά, πιστεύετε ότι τα σημερινά πρωτοκλασάτα στελέχη σας μπορεί να τα αναγνωρίσει ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους;

Συνολικά προβλέπονται έξι γύροι, αλλά κατά βάθος όλοι το ξέρουν πως ο τρίτος γύρος είναι ο τελικός. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Η θεωρία των άκρων ... στην πράξη.

 Η θεωρία των άκρων ... στην πράξη.

   Είναι η προσπάθεια εξομοίωσης ... φασισμού και κομμουνισμού.

   Η συγκεκριμένη θεωρία αποτελεί επίσημη πολιτική της Ευρωπαικής Ενωσης (Ε.Ε.) ... εδώ και χρόνια, αλλά όπως φανταζόμαστε όλοι δεν θα έχει περιορισθεί μόνο στο θεωρητικό επίπεδο. Η Ε.Ε. προχώρησε και σε πρακτικές εφαρμογές !!! Οποιος το ακούει αυτό ... θα περίμενε να ακούσει και πραχτικά παραδείγματα για το πως η “δημοκρατική” Ε.Ε. ... “πατάσσει” τα δύο αυτά κακά άκρα. Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Υπάρχουν όλες σχεδόν οι χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης ... όπου τα κομμουνιστικά κόμματα είναι στην παρανομία ... αλλά – ώ του θαύματος – στις κυβερνήσεις τους μπαινοβγαίνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς οι τοπικοί καSSιδιάρηδες !!! 

 Δίδαγμα: Οι σύγχρονοι “δημοκράτες” αντιμάχονται τα δύο άκρα ... το εξής ένα ... το κομμουνιστικό. Καταλάβαμε.

   Αυτή η θεωρία προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία ... και να μας κρύψει πως ο φασισμός είναι η σιδερένια γροθιά του καπιταλισμού που στρέφεται ενάντια στους λαούς. Προσπαθεί επίσης να μας κρύψει ... πως ο καπιταλισμός όταν θα αναγκασθεί να χρησιμοποιήσει ξανά τον φασισμό ... θα έχει ελπίδες μόνο αν λείπουν απ΄το παιχνίδι οι κομμουνιστές. Οταν δηλαδή η θεωρία των δύο άκρων “βγαίνει” απ΄τα συστάρια ... σημαίνει πως οι μηχανισμοί εξουσίας της αστικής τάξης θεωρούν πιθανό ... να χρειαστεί να ξαμολύσουν σύντομα τα φασιστόσκυλα ενάντια στους λαούς που θα λυγίσουν ... ευκολότερα και με “λιγότερο κόστος” αν πρίν οι μηχανισμοί έχουν φροντίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να διαλύσουν τα κομμουνιστικά κόμματα και να απαλλαχθούν απο την δράση τους. 
Δίδαγμα: Είναι βλακώδες, ανιστόρητο, ύπουλο, αντιλαικό και κυρίως απραγματοποίητο ... να το “παίζει” κάποιος ταυτόχρονα και αντικομμουνιστής και αντιφασίστας. Και τα δυό μαζί δεν γίνονται.

   Το γνωρίζουν αυτό ... και αυτός είναι ο λόγος που προσπαθούν να το κρύψουν. Αλλος λίγο, άλλος πολύ. Ο πιό “διάσημος” τρόπος να το συγκαλύψουν είναι να δηλώνουν πως δεν αντικομμουνιστές ... αλλά αντισταλινικοί (να και μιά ευθεία δήλωση για το πως προτιμάνε εκείνους τους “κομμουνιστές” που ξέχασαν τις επαναστάσεις, τις ανατροπές και την πάλη των τάξεων), πως είναι αντιφασίστες ... παρότι υπηρετούν τον καπιταλισμό. Ή αλλοιώς πως θα κάνουν τον καπιταλισμό τόσο “ανθρώπινο” που δεν θα έχει ούτε την ανάγκη του φασισμού, ούτε και την απειλή του σταλινισμού !!! Είναι τόσο ηλίθιοι ιδεαλιστές που προσπαθούν με άλλον ένα τρόπο να πετύχουν το ακατόρθωτο. Να καταργήσουν την πάλη των τάξεων και να ξορκίσουν όλες τις ιστορικές της εκδοχές. Και την αντιδραστική του φασισμού και την επαναστατική του κομμουνισμού. Είναι όλοι αυτοί που καταδικάζουν μετά βδελυγμίας ... την βία από όπου και αν προέρχεται και βεβαίως τον ολοκληρωτισμό !!! 
Δίδαγμα: Οποιος (τάχα) αντιφασίστας “βαφτίζει” τον φασισμό ... ολοκληρωτισμό ... τότε ετοιμάζεται να πετάξει στο ίδιο σακί και κάποιους που δεν είναι φασίστες. Ποιοί να είναι άραγε ?? Οποιοιδήποτε σκέφτονται ταξικές ανατροπές και λαικές-εργατικές εξουσίες που θα διαταράξουν την “ηρεμία” της καπιταλιστικής δημοκρατίας.

 

   Ομως οι θερμοί υπερασπιστές της καπιταλιστικής δημοκρατίας και οι “τρομεροί” διώκτες της βίας και του ολοκληρωτισμού ... δεν σταματάνε εκεί. Προχωράνε παραπέρα την λαθροχειρία της ιστορίας. Να τι μας λένε. “Δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος του φασισμού εαν δεν υπήρχε η απειλή του κομμουνισμού” !!! Δηλαδή ?? “Η δράση των κομμουνιστών ευθύνεται για την άνοδο του φασισμού” !!! “Καταδικάζουμε και τον μαύρο και τον ερυθρό ολοκληρωτισμό” !!! Με αυτή την μνημιώδη παραβίαση της λογικής ... φτάνουν στην ίδιο συμπέρασμα κάθε λογής υπηρέτες του καπιταλισμού ... απο τους πιό ακραιφνείς δεξιούς, ένα τσούρμο κεντρώες μαριονέτες της σοσιαλδημοκρατίας, μέχρι το “αριστερό” συνοθύλευμα του “σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο” (λέγε μας ριζοσπάστες για να μη φανεί πόσο σοσιαλδημοκράτης είμαστε). Καταπληκτικό. Ο κάθε λογής υπηρέτης του καπιταλισμού απαιτεί απο την ιστορία ... να του παραχωρήσει την βεβαιότητα πως οι μάζες θα δέχονται ήσυχες την καπιταλιστική εκμετάλλευση παραιτημένες απο κάθε σκέψη ανατροπής κάτω απο τον φόβο της φασιστικής απειλής ... και το “δικαίωμα” ταυτόχρονα να προετοιμάζει και να εξοπλίζει τον φασιστικό πέλεκυ όπως αυτός νομίζει ενώ ταυτόχρονα το παίζει “αντιφασίστας”. Με λίγα λόγια πολύ πριν χρειαστεί να ξαμολύσουν τα φασιστόσκυλα ... τα χρησιμοποιούν σαν μπαμπούλα. Ξέρουν όλοι αυτοί καλά πως η ιστορία δεν κάνει τέτοια δώρα. Ξέρουν καλά πως η ιστορία δεν τελείωσε. Τρέμουν την στιγμή που θα αναγκασθούν να απαντήσουν στο δίλημμα που η ίδια ή θεωρία τους σαν “πουτάνα” θα τους θέσει αργά ή γρήγορα ... κομμουνισμός ή καπιταλιστική βαρβαρότητα (φασισμός-πόλεμος) ?? Τους λούζει κρύος ιδρώτας με κάτι σαν αυτό ... 

Δίδαγμα: Το φασιστικό τσεκούρι πριν το ρίξουν στο κεφάλι σου, θα επιχειρούν πάντα να το μπάσουν στο μυαλό σου. 

   Εκφασισμός !!! Δεν θα είχε πιάσει κανένας πόνος τους μηχανισμούς εξουσίας να μας δείχνουν συνεχώς το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού ... αν στο τέλος δεν μας έλεγαν ... “κοίτα τι θα πάθεις εαν αποσταθεροποιείς το σύστημα” !!! Μέχρι εκεί είναι αντιφασίστες. Ούτε βήμα παραπέρα. Σου λένε ... “κοίτα τι θα πάθεις” ... δεν σου λένε “κοίτα τι θα σου κάνουμε” !!! Σε θέλουν συνένοχο γι΄αυτά που θα συμβούν. Να το πρώτο σκαλοπάτι.

Εαν τους πιστέψεις, αυτόματα θα σε έχουν “τοποθετήσει” στην αντίπερα όχθη απο εκείνους που ακόμα επιμένουν στην ταξική ανατροπή. Αυτό θέλουν. Να ενοχοποιήσεις τις επαναστατικές δυνάμεις ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος ... να ταυτίσεις τα συμφεροντά σου με εκείνα των εκμεταλλευτών σου ... να σε αφοπλίσουν !!! Τότε θα έχουν καταφέρει να κάνουν κυρίαρχο τον αντικομμουνιαμό μέσα στην λαική μάζα. Κάθε λαική μάζα που “βλέπει” τους κομμουνιστές σαν εχθρούς είναι αντικειμενικά ... ακίνδυνη και αφοπλισμένη. Να και το επόμενο σκαλοπάτι του εκφασισμού.

Ομως κάθε αφοπλισμένη μάζα ... δεν παύει να πονάει, να ματώνει και να καταστρέφεται ... απ΄την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μπορεί ακόμα να αντιδρά ... και όσο αντιδρά η εξουσία τους θα κινδυνεύει. Ηρθε η ώρα οι εκμεταλλευτές ... την ανοργάνωτη αφοπλισμένη μάζα να την κάνουν πειθήνιο όργανο που θα το στρέψουν ενάντια στον ίδιο τον λαό που στενάζει. Και όσο οι μάζες αρνούνται να μπούν στον φασιστικό μηχανισμό της καπιταλιστικής εξουσίας ... τόσο χειρότερο γι΄αυτές. Οσο οι μάζες θα προσπαθούν να γλυτώσουν το κεφάλι τους απ΄την καταστροφή ... πεπεισμένες πως “ο δρόμος της επανάστασης είναι η καταστροφή τους” ... τόσο θα βυθίζονται στην βαρβαρότητα του φασισμού και στην πραγματική καταστροφή τους με μαθηματική ακρίβεια. 
Δίδαγμα: Ενας λαός εξαθλιωμένος έτσι κι΄αλλοιώς θα αντιδράσει. Ενας λαός “αφοπλισμένος” από την επαναστατική του προοπτική θα αντιδράσει αρρωστημένα και θα πέσει στην φασιστική παγίδα. Αυτό επιδιώκουν. Να αντιδράσει ο λαός με τον τρόπο που τους βολεύει. Να εκφασίσουν ολόκληρη την κοινωνία.

    Η σημερινή ΕΕ των καπιταλιστών μαζί και η ελληνική αστική τάξη με όλα τα πολιτικά κόμματα υπηρέτες της ... έχουν καλή γνώση της ιστορίας. Ο καπιταλισμός εξακολουθεί να χρησιμοποιεί όλα τα παλιά “καλά φασιστικά” κόλπα ... στην προσπάθεια να ξεπεράσει τις κρίσεις του. Η ίδια συνταγή. Το ξέσκισμα του αφοπλισμένου εργαζόμενου. Διαφωνούν μόνο ... στον χρόνο, στο μίγμα των εργαλείων, και στην ταχύτητα του ξεσκίσματος. Προφανώς αυτές οι διαφωνίες δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την υπεράσπιση των συμφερόντων του ενός ή του άλλου λαού, παρά μόνο με την υπεράσπιση των συμφερόντων των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου που ανταγωνίζονται μεταξύ τους και στις κρίσεις και στην ανάπτυξη. Είτε το θέμα το εξετάσουμε σε εθνική, υπερεθνική ή παγκόσμια βάση ... στην καπιταλιστική ανάπτυξη το κέρδος του καπιταλιστή το πληρώνουν διλπά και τρίδιπλα οι λαοί και στην καπιταλιστική κρίση πληρώνουν και την χασούρα του καπιταλιστή, παρ΄ότι στην κρίση μαζί με τους λαούς καταστρέφονται και πολλοί καπιταλιστές για να σωθούν οι λίγοι.Τα ίδια έκαναν και οι ναζί στην Γερμανία (σελίδες επί σελίδων μπορούν να γραφτούν) ... και μάλιστα έχοντας και αυτοί το ... οραμά τους για την Ενωμένη Ευρώπη. Το εκπληκτικό όμως είναι πως στις ίδιες πολιτικές στηρίχθηκε και ένα άλλο διάσημο πρόγραμμα για το ξεπέρασμα καπιταλιστικής κρίσης. Ενα πρόγραμμα “μισοφασιστικό” που όταν μιλάνε για αυτό ... οι αριστεροί σαν τους δικούς μας ... νομίζεις πως μιλάνε για κάποιο “εικόνισμα”. Είναι το αμερικάνικο New Deal !!! H αμερικάνικη εκδοχή του οικονομικού προγράμματος του φασισμού. Ακόμη και ο Μουσολίνι φρόντισε να αποδώσει τα εύσημα στον ... εαυτό του για το New Deal, δηλώνοντας στους New York Times (Ιούλης 1933), ότι … “το σχέδιο για το συντονισμό της βιομηχανίας ακολουθεί κατά γράμμα τη δική μας πολιτική συνεργασίας”. Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, υποστηρικτής της πολιτικής του New Deal έλεγε στο περιοδικό Time το 1976 ... “Ο φασισμός υπήρξε πράγματι η βάση για το New Deal. Ηταν η επιτυχία του Μουσολίνι στην Ιταλία, με την κυβερνητικά διευθυνόμενή του οικονομία, η οποία οδήγησε πολλούς από τους πρώτους οπαδούς του New Deal να πουν "ο Μουσολίνι όμως κάνει τα τρένα να έρχονται στην ώρα τους"” !!! Λοιπόν όλοι οι διαχειριστές του εκμεταλλευτικού συστήματος σε ολόκληρη την ιστορία του καπιταλισμού ... ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Τον εκφασισμό της κοινωνίας ... άσχετα εαν σε πολιτική μορφή αυτή η διαδικασία κάπου απέκτησε ανοιχτά φασιστικά χαρακτηριστικά ή εαν κάπου αλλού “κατάφερε” να παραμείνει μέσα στο κέλυφος της αστικής δημοκρατίας. Αυτό κάνει και τώρα, το ίδιο θα κάνει και στο μέλλον ο κάθε επίδοξος διαχειριστής.

 

Ο Βρώμικος Ρόλος Δύσης και Τουρκίας στην Συρία

Ο Βρώμικος Ρόλος Δύσης και Τουρκίας στην Συρία

της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Αν και έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για ποσοστά και αριθμούς προσφύγων που κάθε χώρα δέχεται ή προτίθεται να δεχτεί, πιστεύουμε ότι πίσω από τους αριθμούς αυτούς και την όψιμη ευαισθησία των πολιτικών ηγετών, κρύβεται το πραγματικό πρόσωπο της δυτικής πολιτικής. Την εικόνα του αποφασίσαμε σήμερα να ανασυνθέσουμε μέσα από  απόρρητα έγγραφα και τις πολύ σοβαρές αποκαλύψεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά που για κάποιον λόγο ξεχάστηκαν γρήγορα.

Τα σχέδια για την ανατροπή των ενοχλητικών καθεστώτων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής ξεκινάνε από τότε που τα αρπακτικά της Ουάσινγκτον μαζί με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, σχεδίαζαν την πρώτη εισβολή στο Ιράκ.

To 2007 o στρατηγός Wesley Clark σε ομιλία που έδωσε στο Σαν Φρανσίσκο  αναφέρεται σε μια συζήτηση που είχε το 1991 με τον τότε αναπληρωτή υπουργό άμυνας των ΗΠΑ Paul Wolfowitz. Κατά τη διάρκεια της, ο υφυπουργός του είπε ότι το Πεντάγωνο έχει εκπονήσει σχέδιο επέμβασης στη Μέση Ανατολή για την επόμενη δεκαετία με σκοπό την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Ο Clark αποκαλύπτει ακόμα ότι έξι εβδομάδες μετά την πτώση των δίδυμων πύργων το 2001, αξιωματούχος του υπουργείου άμυνας του είχε αναφέρει την ύπαρξη απόρρητου εγγράφου από το Πεντάγωνο στο οποίο περιγράφεται λεπτομερώς η πολιτική των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος σε επτά χώρες μέσα στην επόμενη πενταετία: η αρχή θα γινόταν με το Ιράκ, έπειτα με τη Συρία και το Λίβανο, για να ακολουθήσει η Λιβύη, η Σομαλία, το Σουδάν και να τελειώσει η επιχείρηση με το Ιράν.

Παρόμοια αποκάλυψη είχε κάνει και ο πρώην Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Roland Dumas όταν σε συνέντευξη του στη γαλλική τηλεόραση είπε ότι η Μεγάλη Βρετανία, για τουλάχιστον δύο χρόνια πριν τον συριακό εμφύλιο εκπαίδευε και προετοίμαζε την εξέγερση των ανταρτών σκοπεύοντας στην εκδίωξη του Άσαντ από την εξουσία .

Μεταξύ των ετών 2006 και 2010, οι ΗΠΑ δαπάνησαν πάνω από δώδεκα εκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουν και να προκαλέσουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και προπαγάνδα στη Συρία. Όπως αποκάλυψε το WikiLeaks που διέρρευσε  πάνω από 7000 απόρρητα έγγραφα, 6,3 εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν για την στήριξη του Κινήματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, μια άγνωστης και σκοτεινής οργάνωσης Σύρων αντιφρονούντων με έδρα το Λονδίνο. Ανάμεσα στις δραστηριότητες της οργάνωσης, ήταν και η λειτουργία του δορυφορικού καναλιού Barata, το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο στις διαμαρτυρίες του 2010 και 2011 στη Συρία.

Τα υπόλοιπα 6 εκατομμύρια οι ΗΠΑ τα δαπάνησαν για την στήριξη ανταρτών και ακτιβιστών αλλά και για επιμόρφωση δημοσιογράφων για την επικοινωνιακή διαχείριση της συριακής κρίσης προς όφελος των ανταρτών. Ο εκπρόσωπος του State Department, Mark Toner, παραδέχτηκε τον Απρίλιο του 2011 την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και την αυθεντικότητα των αποκαλύψεων του Wikileaks δικαιολογώντας το όμως ως «προώθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας στη Συρία» και βαφτίζοντάς του αντάρτες «κινήματα  πολιτών».

Ένα χρόνο αργότερα το 2012, ο υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Laurent Fabius, θα αναλάβει πρωτοβουλία να πείσει τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες να εξοπλίσουν τους αντάρτες χαλαρώνοντας το εμπάργκο όπλων που είχε θέσει η ίδια η ΕΕ και θα σπεύσει να αναγνωρίσει  την Εθνική Συμμαχία των Συριακών Επαναστατικών Αντιπολιτευτικών Δυνάμεων, ένα γκρουπ ανταρτικών ομάδων που δημιουργήθηκε στη Ντόχα του Κατάρ με χρηματοδότηση από τις χώρες του Κόλπου, ως τον μόνο εκπρόσωπο του Συριακού λαού, ζητώντας από τους εταίρους του να κάνουν το ίδιο. Ο Laurent Fabius είναι ο ίδιος υπουργός εξωτερικών που το 2011, αφού είχε στηρίξει την επέμβαση της Γαλλίας στη Λιβύη, ζήτησε από την ΕΕ να λάβει μέτρα ώστε να μην πλημμυρίσει η Γαλλία από χιλιάδες ‘μετανάστες’ που πιθανόν θα ζητούσαν καταφύγιο εκεί μετά την καταστροφή της Λιβύης.

Σύμμαχος της Γαλλίας στα σχέδια της για τη Συρία, θα είναι η Μεγάλη Βρετανία που θα στηρίξει την καμπάνια εξοπλισμού των ανταρτών και τη χαλάρωση των περιορισμών που έθετε η ΕΕ στην πώληση όπλων.

Η Γαλλία δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για εξοπλίσει τους Σύρους αντάρτες. Το 2014 ο Francois Hollande θα παραδεχτεί κυνικά σε συνέντευξη στην Le Monde ότι η Γαλλία ήδη από τα τέλη του 2012, εξόπλιζε και εκπαίδευε τους αντάρτες γιατί «είναι οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν τη δημοκρατική διαδικασία στην Συρία».

Μάλλον ο Γάλλος πρωθυπουργός έχει μια περίεργη αντίληψη για το τι σημαίνει δημοκρατική διαδικασία. Από τα σπλάχνα του ‘Ελεύθερου Συριακού Στρατού’ –που υποστήριζαν και εκπαίδευαν οι Γάλλοι και οι Βρετανοί και που αποτελεί το στρατιωτικό τμήμα της κυβέρνησης που αναγνώρισαν ως ‘εκπρόσωπο του συριακού λαού’- προέρχονται οι τζιχαντιστες του Μετώπου Al –Nusrah το οποίο θεωρείται παρακλάδι της Αλ Καιντα στη Συρία. H Washington Post αναφέρει ότι οι τζιχαντιστές εξελίχθηκαν γρήγορα στην πιο πετυχημένη και αποτελεσματική δύναμη των ανταρτών στον συριακό εμφύλιο . Με άλλα λόγια οι Γάλλοι για τουλάχιστον τρία χρόνια και με την βοήθεια των Βρετανών εξόπλιζαν τους τζιχαντιστές της Αλ Καιντα στη Συρία. Και όπως όλα δείχνουν δεν ήταν οι μόνοι που το έκαναν.

Πάμε πίσω στον Σεπτέμβριο του 2012. Το αμερικανικό προξενείο και μια μυστική βάση της CIA στη Βεγγάζη της Λιβύης δέχονται επίθεση από ντόπια ένοπλη ομάδα. Η επίθεση έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο του αμερικανού προξένου Christopher Stevens και τριών ακόμα υπαλλήλων. Ο Πρόεδρος Ομπάμα και η Χίλαρι Κλίντον δέχονται τα πυρά των ρεπουμπλικανών που τους κατηγορούν για ελλιπή προστασία των αμερικανών πολιτών. Κανείς όμως δεν ρώτησε γιατί οι ΗΠΑ είχαν προξενείο σε μια περιοχή που λυμαίνονταν οι ντόπιες ένοπλες ομάδες και τι ακριβώς έκανε εκεί. Σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο που διέρρευσε απο το Πεντάγωνο, ο πρόεδρος Ομπάμα και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογκάν είχαν έρθει σε μυστική συμφωνία στις αρχές του 2012 βάση της οποίας η CIA και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες MI6 θα αναλάμβαναν την μεταφορά του οπλοστασίου του Καντάφι εκτός Λιβύης και θα το διοχέτευαν στους σκληροπυρηνικούς του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, που δεν ήταν άλλοι από τους τζιχαντιστές του μετώπου Al Nusrah. Η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ είχαν αναλάβει την χρηματοδότηση της επιχείρησης της οποίας η κάλυψη ήταν μια αυστραλέζικη εταιρία. Ο γενικός διοικητής της CIA, David Petraeus ήταν ο διοικητής της επιχείρησης. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο γιατί οι Λίβυοι επιτέθηκαν στο προξενείο και σε τι αποσκοπούσαν, αυτό που φάνηκε ήταν ότι ο ρόλος του  δεν ήταν άλλος από το να προσφέρει κάλυψη στην μεταφορά όπλων στους τζιχαντιστές ..

Μετά τον θάνατο του αμερικανού πρέσβη οι ΗΠΑ διέκοψαν την δραστηριότητά τους στη Λιβύη, τα όπλα όμως ήταν ήδη στα χέρια των τζιχαντιστών.

Ας πάμε τώρα ένα χρόνο μετά, τον Αύγουστο του 2013. Είναι νωρίς το πρωί και ένας κίτρινος καπνός γεμίζει το προάστιο της Ghouta κοντά στη Δαμασκό, το οποίο ελέγχουν δυνάμεις ανταρτών. Λίγες ώρες αργότερα τα άψυχα σώματα πάνω από 1000 ανθρώπων, ανάμεσα τους και 300 παιδιά θα κείτονται στους δρόμους. Πρόκειται για μια από τις χειρότερες επιθέσεις με χημικά όπλα στην ιστορία του συριακού εμφυλίου. Ο πρόεδρος Ομπάμα θα δηλώσει συγκλονισμένος, ότι "η Συρία πέρασε την ‘κόκκινη γραμμή’", θα σπεύσει να κατηγορήσει το συριακό καθεστώς και θα ανακοινώσει στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ για να διώξει τον 'Ασαντ από την εξουσία. Δυο μέρες όμως πριν την επίθεση, θα αλλάξει γνώμη δηλώνοντας ότι δεν μπορεί να προχωρήσει στην στρατιωτική επέμβαση χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου.

Τι συνέβη λοιπόν και ξαφνικά ο Ομπάμα ζητούσε τη νομιμοποίηση μέσω του αμερικανικού Κογκρέσου; Την απάντηση θα δώσει ο βραβευμένος με Πούλιτζερ δημοσιογράφος Seymour Hersh ο οποίος θα αποκαλύψει ότι το μέτωπο Al Nusrah είχε προμηθευτεί χημικά όπλα και συγκεκριμένα αέριο Σαρίν, με τη διαμεσολάβηση Τούρκων και Σαουδάραβων, με σκοπό να πραγματοποιήσουν επίθεση μεγάλης έκτασης στη Συρία . Λίγους μήνες πριν την επίθεση, η τουρκική αστυνομία είχε συλλάβει αντάρτες του μετώπου Al Nusrah για κατοχή αερίου Σαρίν αλλά παρόλο που είχαν προταθεί βαριές ποινές μέχρι και 25 ετών, λίγο καιρό μετά αφέθηκαν ελεύθεροι. Ήταν η εποχή που ο Άσαντ με τη στήριξη των Ρώσων κέρδιζε σημαντικό έδαφος στη Συρία, κάτι που μάλλον ανησυχούσε τόσο τις ΗΠΑ, και την ΕΕ όσο και την Τουρκία και την Σαουδική Αραβία, για διαφορετικούς λόγους την κάθε μία. Χρειαζόταν μια κίνηση αντιπερισπασμού ώστε η κοινή γνώμη να στραφεί πάλι κατά του Άσαντ και να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή. Αν και η επέμβαση αυτή δεν έγινε, η αντίστροφη μέτρηση για το συριακό καθεστώς ξεκινάει. Τα όπλα του Καντάφι και τα άφθονα πετροδολάρια των Σαουδαράβων εξοπλίζουν και διασπούν τις ανομοιογενείς ομάδες ανταρτών, που πλέον υπολογίζονται σε χίλιες μέσα στο έδαφος της Συρίας.

Ένα χρόνο μετά την επίθεση στη Ghouta το Ισλαμικό Κράτος θα κάνει την εμφάνισή του, σκορπώντας τον τρόμο και τον θάνατο.

Το αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών οδήγησε σε περίπου τέσσερα εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες στις γύρω χώρες, χιλιάδες νεκρούς, και πάνω από 250,000 να προσπαθούν μέσα στο 2015 να περάσουν στην Ευρώπη. Τα πνιγμένα σώματα των προσφύγων τάραξαν τις συνειδήσεις αλλά δεν άλλαξαν τις πολιτικές. Η Ευρώπη από τη μια δίνει άσυλο και από την άλλη σχεδιάζει μυστικές πολεμικές επιχειρήσεις στη Λιβύη με τη δικαιολογία ότι θα χτυπήσει τα κυκλώματα διακινητών .

«Λαμόγια» ... στο χακί - Τα απίστευτα σκάνδαλα της χούντας

Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967!
Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και... η διαφθορά. Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χριστής διοίκησης»...
Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με ... επαίνους. «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»... Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973...
Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.
Εν αρχή μια παρατήρηση: Οι ισχυρισμοί περί «λιτού» βίου των δικτατόρων και περί «αδιάφθορης» χούντας βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα παρακμής που εξέπεμπαν αυτοί οι άνθρωποι έπειτα από την αποκαθήλωσή τους. Δεν είναι αυτό επιτομή των εννοιών «αφέλεια» ή «υποκρισία» - κατά περίπτωση;
Παρατήρηση δεύτερη: Όντως, «τα λαμόγια χρειάζονται έναν Παπαδόπουλο»- τουλάχιστον τα εκκολαπτόμενα. Χρειάζονται, για να πάρουν ... μαθήματα ταχύτητας, τόσο στη λήψη αποφάσεων, όσο και στη σύναψη καλών «κοινωνικών σχέσεων»...
Προτού καλά- καλά προλάβουν να ... ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωμάτων που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Κόλλια. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργικά καθήκοντα αργότερα, το Δεκέμβριο του 1967.
Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς.
Ομολογίες δια στόματος Σάββα Κωσταντόπουλου...
Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση. «Σύμπτωση»: Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διυλιστήριο της χώρας. Επειδή όμως σε θέματα διαπλοκής είναι αναγκαίος κάποιος ... πλουραλισμός, το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τάχθηκε στο πλευρό του Νιάρχου.
Τσάμπα οι – ενίοτε άγριες – διαμάχες που μαίνονταν επί χρόνια, για το θέμα αυτό, στο εσωτερικό της «αδιάφθορης» χούντας: Τελικά, το 1972, ο Ωνάσης αποσύρθηκε και το τρίτο διυλιστήριο ανέλαβαν οι Ανδρεάδης – Λάτσης. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.
Προτού «μιλήσουν» τα αποδεδειγμένα στοιχεία, ας δοθεί ο λόγος στον ίδιο τον προπαγανδιστικό ... στυλοβάτη της χούντας: Τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωσταντόπουλο. Η δικτατορία είχε συμπληρώσει μισό έτος ζωής, όταν ο Κωσταντόπουλος γνωστοποίησε - με επιστολή- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις του:
«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).
Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του '73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου '73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:
«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος)
Η αλήθεια είναι ότι για πολλά από αυτά τα σκάνδαλα ... δυνάμεθα μια χαρά να «γνωρίζωμεν» λεπτομέρειες, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ας προτάξουμε όμως τα πιο «light» κρούσματα, προτού παραδοθούμε στον ίλιγγο τον οποίο «εγγυώνται» τα οικονομικά μεγέθη ορισμένων ιστορικών ...ξαφρισμάτων.
«Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών». Πολλά μπορεί να εννοούσε ο Κωσταντόπουλος, αλλά ας περιοριστούμε στην οικογενειοκρατία, όπως την τίμησε η κορυφαία «τριανδρία» της χούντας. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος.
Ο βολέψας, του βολέψαντος- αδέλφια, γαμπροί, κουνιάδοι...
Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Τέτοια άλματα στην υπαλληλική ιεραρχία, θα τα ζήλευε και ο φημισμένος αθλητής του επί κοντώ, ο Χρήστος Παπανικολάου, o οποίος – ειρήσθω εν παρόδω- το 1967 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Τύνιδα.
Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές- όπως δείχνει και η ψύχωσή του με ... το μυστρί. Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. Κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην πλατεία Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες, κλπ. Πρακτικά πράγματα, πολλά χρήματα...
Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και – αργότερα- Βόρειας Ελλάδας. «Αι βέβαιοι μικρολοβιτούραι του Ματθαίου» συμπεριλαμβάνονταν στα πολλά συμπτώματα διαφθοράς του καθεστώτος, που διέγνωσε και κοινοποίησε με επιστολή του στον Κ. Καραμανλή ο γνωστός «γεφυροποιός», Ευάγγελος Αβέρωφ (Οκτώβριος 1968). Κατά τα φαινόμενα, όμως, ο Ματθαίου ήταν ... περιστεράκι εν συγκρίσει προς δυο άλλους «εθνοσωτήρες». Τον Ιωάννη Λαδά και το Μιχάλη Ρουφογάλη.
Ο Λαδάς απέκτησε το σκωπτικό προσωνύμιο «κύριος καθαρά χέρια», χάρη στη ροπή του προς τα ... θαλασσοδάνεια. Ο Ρουφογάλης, αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έγινε διάσημος για δυο βασικές συνήθειές του. Η πρώτη: Με τη γυναίκα του Ντέλλα, φωτομοντέλο που νυμφεύθηκε το '73, επιδόθηκαν σε «θορυβώδεις δεξιώσεις, δημοσίας εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξιν πλούτου» (εκφράσεις του Σάββα Κωσταντόπουλου). Η άλλη συνήθεια: Η εξασφάλιση δανειοδοτήσεων σε «ημετέρους», φυσικά με επιβάρυνση των κρατικών τραπεζών. Στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1974, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» αποκάλυψε δυο σχετικά έγγραφα του Ρουφογάλη. Μια κατηγορία δανείων αναφερόταν ως «χαριστικά και επισφαλή». Στα «χορηγηθέντα» δάνεια καταγραφόταν ποσό άνω του 1,5 δισεκατομμυρίου και στα «υπό έγκρισιν» πάνω του 1,6 δισεκατομμυρίου δρχ.
Προτού καν κλείσουν ένα μήνα στην εξουσία...
Ας δούμε όμως, με κάποια χρονική σειρά, μερικά από τα χουντικά ... κατορθώματα. Προτάσσουμε επτά κινήσεις τους- όλες, σκέτα ...ορόσημα.
Πρώτο «ορόσημο»: Σαν ... έτοιμοι από καιρό, οι «εθνοσωτήρες» υπέγραψαν την πρώτη τους τερατώδη σύμβαση, προτού καν συμπληρωθεί μήνας από το πραξικόπημα – ναι, τέτοια αδημονία είχαν! Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967 ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο.
Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης, από αυτές που θα «έφερνε» η εταιρεία.
Ίδια, περίπου, ρύθμιση για τη Litton είχε προωθήσει στη Βουλή το 1966 μια από τις «κυβερνήσεις των αποστατών» – εκείνη του Στεφανόπουλου. Οι αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, όμως, ακύρωσαν το εγχείρημα, το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Για την ακρίβεια, το ανέβαλαν για οκτώ μήνες.
Τι έκανε στην ουσία η Litton, αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Εμπράκτως η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Όμως – όλα κι όλα- η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της!
Η επίσημη εξήγηση του καθεστώτος για λύση της σύμβασης; «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν»...
Αυτό που η χούντα ομολόγησε εμπράκτως, νωρίτερα το είχε δηλώσει ευθαρσώς στο περιοδικό «Ramparts» ο Ρόμπερτ Αλαν, υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα: «Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις».
Ο Αλαν είχε κάθε λόγο να συμπαθεί το δικτατορικό καθεστώς και ουδέποτε έκρυψε αυτή του την ...αγάπη. Όταν κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα βασανιστήρια και τις διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων, είπε: «Οι περισσότεροι εξόριστοι και φυλακισμένοι ζουν σε νησιά, όπως είναι η Καταλίνα (σ.σ. θέρετρο στην Καλιφόρνιας). Είναι ελεύθεροι να πηγαίνουν και να έρχονται. Αναπνέουν καθαρό αέρα, βρίσκονται κάθε μέρα σε ωραίο ηλιόλουστο περιβάλλον και απλώς δεν έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».
Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ... θάμα
Δεύτερο «ορόσημο»: Το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η ...Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ...
Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί ... δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του '68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του '69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του '69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.
Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του '74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ...θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»...
Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.
Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι. Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε ... 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Η μεγάλη ευεργεσία προς τον κύριο Μακντόναλντ
Ήταν αδύνατον φυσικά να υπολογιστεί πόσοι ... αστέρες του καθεστώτος έλαβαν μέρος – με τους ευνοούμενούς τους- σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την «επίβλεψη» πάντως την είχε - όπως προείπαμε- σύσσωμη η ... αφρόκρεμα του καθεστώτος. Εάν υποτεθεί ότι το «Τάμα» κλήθηκε να άρει ... μια εκκρεμότητα 139 ετών (1829 – 1968), τότε το ποσό που εξαφάνισαν τα αρπαχτικά της χούντας αντιστοιχεί σχεδόν σε τρία εκατομμύρια δρχ για κάθε χαμένο χρόνο! Καθόλου άσχημα...
Κάποιοι ενδεχομένως διερωτώνται πώς «βγήκαν στη φόρα» τα οικονομικά στοιχεία του «Τάματος», προτού καταρρεύσει η χούντα. Η απάντηση είναι απλή: Είχε ήδη αποκαθηλωθεί - προ δυο μηνών- ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει τη «φαυλοκρατία» των «άλλων».
Τρίτο «ορόσημο»: Το 1969 φαίνεται πως οι ... μίζες της Litton είχαν ξεκοκαλιστεί. Ήταν λοιπόν ώρα για μία ακόμη μεγάλη, αποικιοκρατική σύμβαση, απ' αυτές που όταν υπογράφονται τρία τινά μπορεί να «μαρτυρούν» για τους διαχειριστές δημόσιου χρήματος: Αν δεν είναι ηλίθιοι, αν δεν νιώθουν - για κάποιο λόγο- εξαναγκασμένοι, τότε σίγουρα κάτι άλλο περιμένουν. Οι δυο τελευταίες εκδοχές φυσικά μπορούν να συνυπάρξουν...
Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικανός πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό απίστευτο.
Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι ... χακί φύλαρχοι της στρατοκρατούμενης ελληνικής Μπανανίας, όμως, δεν χαλιναγώγησαν τη γαλαντομία τους. Εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του ... Δημοσίου!
Το φοβερό ήταν ότι θα διεκπεραίωναν το έργο γηγενείς υπερεργολάβοι – ο Αμερικανός απλώς θα μεριμνούσε για μελέτες και δάνεια.Εάν ο Μακντόλαντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».
Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει.
«Στεγαστική αποκατάστασις» και θεσμοθέτηση ατιμωρησίας
Τέταρτο «ορόσημο»: Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες. Θα σε πετύχαινε ο αναρχο- κομμουνισμός «ασκεπή» και θα σου άνοιγε το κεφάλι...
Πέμπτο «ορόσημο»: Περίοδος εορτών ήταν, οι «εθνοσωτήρες» αποφάσισαν – ίσως εν όψει πρωτοχρονιάς - να κάνουν άλλο ένα καλό δώρο στον εαυτό τους. Καλό και ωφέλιμο στο ... διηνεκές – έτσι τουλάχιστον ήλπιζαν. Την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 1970, νομοθέτησαν τα «περί ευθύνης υπουργών». Μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι ... συνάδελφοί του.
Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες συμπεριέλαβαν κάτι ακόμη στη ρύθμιση: «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.
Εάν επιτύγχανε το κατοπινό εγχείρημα της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», με τον Μαρκεζίνη και τις ελεγχόμενες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα επιβίωνε αυτή η ασυλία που πρόσφεραν στην αφεντιά τους οι συνταγματάρχες. Δυστυχώς για αυτούς, έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατέστη ανέφικτη η «μετάσταση» τέτοιων χουντικών θεσμών στο κοινοβουλευτικό τοπίο.
Έκτο «ορόσημο»: Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).
Αυτό ήταν το δεύτερο χατίρι των συνταγματαρχών προς τον Πάππας. Το πρώτο – πιθανότατα και το μεγαλύτερο – είχε γίνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ΦΕΚ 1968/Α/201). Ήταν το «πράσινο φως» για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.
Ο Πάππας είχε απασχολήσει και για άλλο λόγο, εντονότατα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πριν από το πραξικόπημα: Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ είχαν καταγγείλει ως προνομιακούς ... μέχρι αηδίας τους όρους της επένδυσης που είχε κάνει στη Θεσσαλονίκη, με το διυλιστήριο της ESSO, το '62. Το φθινόπωρο του '64, μάλιστα, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου επέβαλλε στον Πάππας τροποποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης.
Χρηματοδότησαν και την εκστρατεία του ... Νίξον!
Ο Τομ Πάππας ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της χούντας. Τόσο γρήγορα συντελέστηκε η μεταξύ τους οικονομική – πολιτική διαπλοκή, ώστε το 1967, στην κυβέρνηση Κόλλια , διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης ένας προσωπάρχης του επιχειρηματία, ο Παύλος Τοτόμης. Στη συνέχεια ο Τοτόμης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΕΤΒΑ. Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.
«Παράλληλα»; ....Όχι ακριβώς. Κατά τα φαινόμενα ο Πάππας βρήκε τρόπο να ενώσει τις δυο μεγάλες ... συμπάθειές του, την ελληνική χούντα και το Νίξον. Με δεσμούς ... χρήματος. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον: Ότι η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Μετρητά, ζεστά- ζεστά... Είχαν «ζεσταθεί» από τη συνεχή κίνηση!
Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ' εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.
Έβδομο «ορόσημο»: Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 1972. Ο Παττακός έδωσε εντολή να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Ποια κρέατα; Της Αργεντινής. Αυτά που «μαύριζαν», αυτά που θα «ξέμεναν». Τα γνωστά και ως «κρέατα Μπαλόπουλου». Μαζί με το «Τάμα», ίσως το πιο ... εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας!
Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός κι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο ... πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο!
Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δυο, ήταν πως χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών...
Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά, εκείνα της Αργεντινής. Η προαναφερθείσα εντολή του Παττακού ήταν γραπτή και αναγνώστηκε στο δικαστήριο.
Ο Μπαλόπουλος έγινε σλόγκαν και ... στα γήπεδα
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του '74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «Τάματος»: Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς, η ανατροπή του Παπαδόπουλου.
Κάπως έτσι έμεινε στην ... Ιστορία το όνομα του Μπαλόπουλου, τον οποίον περιέβαλαν επίσης επίμονες φήμες για ατασθαλίες στον ΕΟΤ, όταν ήταν γραμματέας του οργανισμού.
Το σκάνδαλο των κρεάτων ενέπνευσε και τους ... φιλάθλους. Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε καλά, η κερκίδα τον αποκαλούσε με ευκολία «βόδι Αργεντινής» ή «κρέας του Μπαλόπουλου».
Μέσα σε αυτή τη ... θύελλα των σκανδάλων, φάνταζαν «παρωνυχίδες» ήσσονος σημασίας οι απ' ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες. Όσο για τη «λιτή» ζωή που έκαναν οι συνταγματάρχες και οι δικοί τους άνθρωποι, θα άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς τις εξιστορήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, τόσο για τη δική της ντόλτσε βίτα, όσο και για τη χλιδή της διαμονής της ίδιας και της Δέσποινας Παπαδοπούλου στο Παρίσι, όταν – κάποια στιγμή- το επισκέφθηκαν οι δύο τους.
Για την συνηθισμένη εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:
«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).
«Χαβιάρι Περσίας και παγωμένα καβούρια Αλάσκας»
Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ' όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».
Για την Ιστορία: Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν προβεβλημένοι επιχειρηματίες, όπως οι Λάτσης και Κιοσέογλου. Στο γάμο τους; Το ... αδιαχώρητο. Θυμάται η Ντέλλα: «Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων 'Τιτάν' με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία».
Αυτή ήταν λοιπόν η ... αδιάφθορη δικτατορία! Αναμφιβόλως, η χούντα μετέφερε ... πολύ μακριά τη σκυτάλη της διαφθοράς, την οποία – για να είμαστε ακριβείς- παρέλαβε από τα προγενέστερα χρόνια.
Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Siemens» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα... κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που – κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.
Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα ... αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...
Εάν λοιπόν όλα αυτά στιγμάτισαν την εικοσαετία 1954- 1974, γιατί σήμερα τόσα στόματα πιπιλίζουν μονότονα την «καραμέλα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το ...'74 και είχαν μαμά τη Μεταπολίτευση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που θεωρεί σωστή...

Στο ίδιο κάδρο

Στο ίδιο κάδρο

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, τα κόμματα που έχουν την ευθύνη γι' αυτά που βιώνει σήμερα ο λαός, προσπαθούν να βγουν από το κάδρο της αντιλαϊκής πολιτικής που με συνέπεια υπηρετούν και να κλέψουν ξανά την ψήφο του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μια «δεύτερη ευκαιρία», ζητώντας με θράσος από το λαό να προσπεράσει όσα του φόρτωσε στην πλάτη μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα το τρίτο μνημόνιο.
Σαν να μην ψήφισε μαζί με τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι νέες ανατροπές σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό, νέες περικοπές στις εναπομείνασες «κοινωνικές δαπάνες» και επέβαλε λιτότητα διαρκείας για το λαό, προβάλλει το επιχείρημα ότι αυτός μπορεί ως κυβέρνηση καλύτερα να επαναδιαπραγματευθεί πλευρές του αντιλαϊκού μνημονίου!
Κοροϊδεύει ωμά όταν λέει ότι το μνημόνιο δεν το υιοθετεί, ότι δεν είναι πολιτική του επιλογή και ότι θα προσπαθήσει να το αλλάξει «διά της πλαγίας», με επαναδιαπραγμάτευση και το δήθεν «παράλληλο πρόγραμμα».
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης επέβαλε το μνημόνιο και αυτόν το στόχο υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ, που ψήφισε το δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο, που διαχρονικά φιλοδώρησε το κεφάλαιο με φοροαπαλλαγές και προνόμια, που έχει βάλει τη σφραγίδα της στους περισσότερους από τους αντιασφαλιστικούς και αντεργατικούς νόμους της τελευταίας τουλάχιστον 25ετίας, προσπαθεί κι αυτή να βγει από το κάδρο και να ξεπλυθεί από τα αντιλαϊκά της ανομήματα.
Σαν να μην υπηρετούν την ίδια στρατηγική και σαν να μην ψήφισαν μαζί το τρίτο μνημόνιο, προσπαθεί να το χρεώσει αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεσμεύεται να το εφαρμόσει μέχρι κεραίας.
Για να χρυσώσει το χάπι, υπόσχεται ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», το οποίο παρουσίασε και ο Αντ. Σαμαράς πριν τις εκλογές του Γενάρη, σαν «δέλεαρ» προς το κεφάλαιο να ανανεώσει την εμπιστοσύνη της διακυβέρνησης στο κόμμα του.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης εννοείται ότι αποτελεί τον πυρήνα και αυτού του προγράμματος.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί προεκλογικά να παρουσιάσει το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ ως την αναβίωση του παλιού δικομματισμού, την οποία τάχα ξορκίζει, για να απαλλαγεί από τις ευθύνες που το βαραίνουν.
Θέλει να ξεχάσει ο λαός ότι μέχρι και τον περασμένο Γενάρη το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούσε με τη ΝΔ. Οτι οι υπουργοί στις κυβερνήσεις του, αυτοδύναμες και συνεργασίας, έχουν συγγράψει και υπογράψει ορισμένους από τους πιο βάρβαρους νόμους. Οτι και τώρα, μετά την ψήφο του στο τρίτο μνημόνιο, ασκεί πιέσεις για την ταχύτερη εφαρμογή του και μ' αυτό το στόχο επιδιώκει να συμμετέχει στην επόμενη συγκυβέρνηση.
Η «Λαϊκή Ενότητα» είναι από τα κόμματα που δίνει πραγματική μάχη για να βγει από το κάδρο της πολιτικής που έφερε το λαό στον γκρεμό. Μάταια όμως. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι συμμετείχε πρωταγωνιστικά στην κοροϊδία του λαού για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ούτε μόνο η συμμετοχή των στελεχών της στην τελευταία αντιλαϊκή συγκυβέρνηση.
Κυρίως είναι η προσήλωσή της στο στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, με αναβίωση των δεσμεύσεων που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο μέχρι και λίγους μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης.
Η Χρυσή Αυγή, τέλος, προσπαθεί να βγει από το κάδρο του συστήματος, που όμως υπηρετεί με τα μπούνια, παρεμβαίνοντας πολύμορφα, μέσα κι έξω από τη Βουλή για τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας και μάλιστα συγκεκριμένων μερίδων της.
Ολοι είναι μέσα στο ίδιο κάδρο: Του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της πολιτικής υπέρ των μονοπωλίων. Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να εκφράσει γνήσια εκείνους από τα λαϊκά στρώματα που έχουν τη διάθεση να αμφισβητήσουν το σύστημα και την πολιτική που τους εξοντώνει.