16 Μαρ 2013

ΔΕΣΜΩΤΕΣ, ΣΠΑΣΤΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΣΑΣ !!!


ΔΕΣΜΩΤΕΣ, ΣΠΑΣΤΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΣΑΣ !!! 


«Η καπιταλιστική κρίση που μαστίζει την ευρωζώνη, σηματοδοτεί ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων και της κυβέρνησης Σαμαρά με στόχο τη μείωση της τιμής εργατικής δύναμης, στο κατώτερο επίπεδο για την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών.

Η αλματώδης αύξηση της ανεργίας στα 27 εκατ., η μαζική φτώχεια και η εξαθλίωση σε πάνω από 120 εκατ. το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η κατεδάφιση των δημόσιων συστημάτων ασφάλισης και πρόνοιας αποκαλύπτουν την αντιδραστική στρατηγική του ευρωενωσιακού οικοδομήματος. 

Η υποκρισία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι προκλητική. Το ποσό που προβλέπουν για την αντιμετώπιση της ανεργίας αντιστοιχεί σε λιγότερο από 100 ευρώ ανά άνεργο και αυτό θα δοθεί σε ΜΚΟ ή σε επιχειρηματίες. 

Η εξέλιξη της κρίσης οξύνει τις αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο των αγορών, των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της. 

Τα μείγματα της καπιταλιστικής διαχείρισης 
και οι αστικοί ανταγωνισμοί όπως αυτοί εκφράζονται και στη χώρα μας,
με πυρήνα τη ΝΔ από τη μια και το ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, 
έχουν κοινό παρανομαστή: την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, της κερδοφορίας των μονοπωλίων. 

Εκφράζουν προτεραιότητες και συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου. Περίτρανη απόδειξη για την αστική διαχείριση της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ, 
αποτελεί το Κοινό Ψήφισμα που συνυπέγραψαν και ψήφισαν από κοινού στο ευρωκοινοβούλιο, για το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ) 2014 - 2020,  
που έχει κεντρικό άξονα την προώθηση της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ «Ευρώπη 2020», 
που τσακίζει τα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζομένων. 

Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της ΕΕ και οι αστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των κρατών στη Ν.Α Μεσόγειο με επίκεντρο των εξελίξεων τη δεδομένη στιγμή στη Συρία, αυξάνουν τους κινδύνους γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην ευρύτερη περιοχή. 

Ο φόβος, όπως εκφράστηκε από Ζ.Κ. Γιούνκερ για την αντίδραση της εργατικής τάξης και των λαών είναι κοινός για τις κυβερνήσεις. Γι’ αυτό σε όλη την ΕΕ κλιμακώνουν την καταστολή και τον αντικομμουνισμό. 

Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, η νεολαία έχουν πολλά πια στοιχεία και αποδείξεις για να εμπιστευτούν τις θέσεις, τις προβλέψεις, την πρόταση συμμαχίας και διεξόδου που προτείνει το ΚΚΕ για να αποκρούσουν τον πόλεμο στη ζωή και τα δικαιώματά τους, για μια ανάπτυξη προς όφελός τους, χωρίς τα δεσμά των μονοπωλίων και της ΕΕ».

(Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου τής ΚΕ του ΚΚΕ, σχετικά με τη Σύνοδο Κορυφής και την τοποθέτηση του πρωθυπουργού).

 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ

Το "ιδιώνυμο" είναι εδώ


Το "ιδιώνυμο" είναι εδώ 
 Είναι γνωστό ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν εκείνος που εμπνεύσθηκε το περίφημο "ιδιώνυμο" (Ν.4229/1929). Τί ήταν το "ιδιώνυμο"; Η λέξη σημαίνει "ειδικό" και πέρασε στην ιστορία ως ένα ειδικό αδίκημα, το οποίο ανακάλυψε η άρχουσα τάξη για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Ο νόμος προέβλεπε φυλάκιση από 6 μήνες και πάνω για όποιον "επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικράτειας ή ενέργεια υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμού". Με άλλα λόγια, ο Βενιζέλος ποινικοποίησε την σκέψη! Και, μάλιστα, όπως εξήγησε ο ίδιος, την κομμουνιστική σκέψη!

[Λεπτομέρεια: ο ίδιος ο Βενιζέλος απέρριψε πρόταση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες.]

 Χάρη στο "ιδιώνυμο", διαλύθηκαν όλες οι μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση εργατικές οργανώσεις και άρχισαν να καταφτάνουν οι πρώτοι κομμουνιστές στην Μακρόνησο ως εξόριστοι. Μέχρι το 1936 είχαν συλληφθεί ως παραβάτες αυτού του νόμου περισσότερα από 16.500 άτομα, εκ των οποίων 3.031 εξορίστηκαν. Η μεταξική δικτατορία "εκσυγχρόνισε" τις διατάξεις τού βενιζελικού νόμου με τον Α.Ν. 117/1936, ο οποίος εντατικοποιούσε τους ελέγχους των φρονημάτων και θέσπιζε τις γνωστές "δηλώσεις μετανοίας".

 Μετά τον πόλεμο, η "ευνομούμενη" πολιτεία έδωσε νέα πνοή στο τεταρταυγουστιανό δημιούργημα με τον Α.Ν. 509/1947, ο οποίος όριζε ότι οι παραβάτες θα δικάζονταν από στρατοδικεία κι όχι από πολιτικά δικαστήρια. Αυτός ο νόμος προέβλεπε θανατική ποινή για όσους καταδικάζονταν ως "ηγέτες στασιαστών" και ισόβια δεσμά για τους απλούς στασιαστές. Εννοείται ότι χαρακτηριζόταν στασιαστής όχι μόνο όποιος έπαιρνε όπλο αλλά και όποιος απλώς διετύπωνε άποψη περί ανατροπής τού καθεστώτος. Συνεπώς, αν ίσχυε σήμερα το "ιδιώνυμο", όσοι δηλώνουν ότι "όλοι οι πολιτικοί θέλουν κρέμασμα" ή "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή", θα ήσαν τυχεροί αν την γλίτωναν με ισόβια.

 Στα τέλη Ιουνίου 1947, το τότε υπουργικό συμβούλιο, σε ολονύκτια σύσκεψη αποφάσισε "εκτεταμένης κλίμακας προληπτικές συλλήψεις" μετά από πληροφορίες ότι "οι κομμουνισταί εσκόπευον να προκαλέσουν σοβαράς ταραχάς" (σ.σ.: σ' εκείνη την κυβέρνηση, υπουργός στρατιωτικών ήταν ο Γεώργιος Στράτος και υπουργός δημοσίας τάξεως ο Ναπολέων Ζέρβας, ενώ στο σχήμα συμμετείχε και ο Γεώργιος Παπανδρέου). Τις επόμενες δυο νύχτες έγιναν κάπου 5.000 συλλήψεις, με σημείο συγκέντρωσης τις ναυτικές φυλακές της νήσου Ψυττάλειας. Δυο μήνες αργότερα, η "δημοκρατική" κυβέρνηση ίδρυσε τον Οργανισμό Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου. Τελικά, χάρη στον Α.Ν. 509/1947, μέσα στην πενταετία 1946-1951 συνελήφθησαν πάνω από 11.000 άτομα, από τα οποία εκτελέστηκαν πάνω από 5.000. Ανάμεσα στους "επικίνδυνους" εκτελεσθέντες, υπήρξαν και γριές και ανήλικα παιδιά.

 Φυσικά, χάρη σ' αυτόν τον νόμο φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν χιλιάδες απλών ανθρώπων ίσαμε το 1974, οπότε και το τερατούργημα του "ιδιώνυμου" καταργήθηκε από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. 


 Ίσως να αναρωτιέστε πώς και μου θυμήθηκε σήμερα το "ιδιώνυμο". Δείτε λίγο τα παραπάνω ιστορικά δεδομένα και θα καταλάβετε. Αν εξαιρέσουμε τον Μεταξά (ο οποίος, πάντως, ανέλαβε κυβερνήτης με τις ευλογίες τόσο του Βενιζέλου όσο και των λοιπών πολιτικών αρχηγών), όλοι όσοι "βελτίωσαν" την νομοθεσία τού "ιδιώνυμου" ανήκουν στους...προοδευτικούς: ο Βενιζέλος έκανε την αρχή, ο Παπαναστασίου δεν ζήτησε την καταψήφισή του αλλά την επέκτασή του και στους φασίστες, ο Σοφούλης πέρασε τον Α.Ν. 509/1947, ο Γεώργιος "γέρος-της-δημοκρατίας" Παπανδρέου δεν έβγαλε κιχ για το πογκρόμ τού 1947 ενώ συνυπέγραψε και την σύσταση του Οργανισμού Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου (τον "Νέο Παρθενώνα", για να θυμηθούμε και τον ακαδημαϊκό Παναγιώτη Κανελλόπουλο). Κανένα απ' αυτά τα ονόματα δεν ανήκε στην "δεξιά"!

 Φαίνεται ότι ο Σαμαράς έρχεται να καλύψει αυτό το κενό. Φυσικά, δεν μπορεί να επαναφέρει το "ιδιώνυμο" (τουλάχιστον ώσπου να αλλάξει το σύνταγμα) αλλά, όπως γνωρίζουμε, η "δημοκρατία" έχει πολλές λύσεις. Για παράδειγμα:
  - Η άμεση απόλυση δημοσίου υπαλλήλου, ο οποίος κατηγορείται ως επίορκος, δίχως να αναμένεται το αποτέλεσμα της δίκης του, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η δίωξη εκείνου που τόλμησε να δημοσιεύσει στο διαδίκτυο θέση κατά των χρυσωρυχείων τής Χαλκιδικής, ως δήθεν ηθικού αυτουργού στον εμπρησμό των εγκαταστάσεων της εταιρείας, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε απόλυση εργαζομένους, χάρη στην προσωπική και υποκειμενική έκθεση κάποιου (ο οποίος μπορεί να είναι και "καλοθελητής"), δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η δίωξη αναρχικών, λόγω των ιδολογικών τους τοποθετήσεων και όχι επειδή προέβησαν σε συγκεκριμένες παράνομες πράξεις, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η ποινή δεκαήμερης φυλάκισης "για έλλειψη σεβασμού και υπακοής" σε δύο μέλη της διοίκησης του Συνδέσμου Υποστήριξης Μελών Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΥΣΜΕΔ), επειδή "τόλμησαν" να υποβάλουν ερώτηση προς την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων περί των μισθολογικών και των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η επιστράτευση των απεργών, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.
 - Η επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας κατά απεργών, δεν λέγεται αλλά είναι ιδιώνυμο.

 Συμπέρασμα: χάρη στον Σαμαρά, το "ιδιώνυμο" είναι εδώ. Κι όχι μόνο είναι εδώ αλλά σχεδιάζεται και η νομοθετική κάλυψή του, με προσχήματα τόσο την πολυθρύλητη "εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση" όσο και τις επιταγές των μνημονίων. Καιρός ήταν να βάλει ένα λιθαράκι σ' αυτό το ανοσιούργημα και ένας πρωθυπουργός τής δεξιάς. Όσο κι αν ο λεγάμενος επικουρείται από έναν "σοσιαλιστή" και έναν "δημοκράτη αριστερό", η δόξα θα είναι όλη δική του.

ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ


ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ


Άρθρο της Ναυσικάς Κυριάκη
Κέρκυρα 16/03/2013

Η έκρηξη των ιδιωτικοποιήσεων που δρομολογεί η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, δεν έχει στόχο την ανάπτυξη, όπως ισχυρίζεται. Το αντίθετο μάλιστα. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, τον ορυκτό πλούτο, στις συγκοινωνίες, έχουν στόχο να αποκτήσει ζωτικό χώρο το μεγάλο κεφάλαιο, να διασφαλίσει κερδοφορία και να πληγούν άμεσα τα εργατικά δικαιώματα ούτως ώστε οι επενδύσεις να είναι συμφέρουσες για τους ιδιώτες.
Είναι πλέον φανερό ότι και η Κέρκυρα έχει μπει στη διαδικασία ξεπουλήματος της δημόσιας λαϊκής περιουσίας εδώ και πολύ καιρό. Ξεκινά από την εποχή των Καποδιστριακών δήμων, που κατατμήθηκε η Κέρκυρα σε «τιμάρια» και είχαμε το καταπληκτικό φαινόμενο των 13 δήμων των πέντε χωριών, όπου το εκάστοτε ευνοούμενο κομματικό στέλεχος αναλάμβανε τη διοίκηση με τη μορφή εκλεγμένου άρχοντα. Εκείνους λοιπόν, τους ένδοξους για την τοπική αυτοδιοίκηση καιρούς, ο κάθε απόλυτος άρχοντας της επικράτειας των πέντε – πεντέμισι χωριών εξυπηρετούσε τους υπηκόους με διάφορα ανώδυνα(;) μικρορουσφίετα. Με αυτό τον τρόπο ήταν ευχαριστημένοι μαζί του και πάντοτε πρόθυμοι να τον εξυπηρετήσουν και εκείνοι.
Έτσι κάθε φορά που ένας μικροεπαγγελματίας του τουρισμού έκανε κάποια μικρή καταπάτηση, πολλές φορές και από άγνοια νόμου, ο δήμαρχος έκανε τα στραβά μάτια, όχι «για να φάει ένα κομμάτι ψωμί ο λαός», αλλά για να τον κρατάει σε ομηρία αν του χρειαστεί κάτι στο μέλλον.

 Όταν κάποιος μεγάλος ξενοδοχειακός όμιλος, στην ίδια περιοχή έκανε μια μεγάλη, αντίστοιχη του μεγέθους του καταπάτηση και αυτό έβλαπτε τα μικρά συμφέροντα των μικρών επαγγελματιών, τότε παρενέβαινε η δημοτική αρχή, πρώτα με το καλό, ανάπτυξη στην περιοχή, θέσεις εργασίας και στη συνέχεια με το ύπουλο, καταγραφή των παρανομιών κλπ.
Η καταπάτηση και εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας  άρχισε να γίνεται γενικός κανόνας, γιατί και  οι κύριοι δήμαρχοι φιλοδοξούσαν να αφήσουν «έργα» στην περιοχή τους. Το ίδιο βέβαια και οι νομάρχες. Έτσι ακολούθησε μια σειρά καταπληκτικών ιδιωτικών έργων,  με δημαρχιακές και νομαρχιακές ευλογίες. Κάβος, Ασπρόκαβος, Πετριτή, Μάλτα, Αη Γιώργης, Σιδάρι, Αχαράβη νταμάρια Τρουμπέτα κλπ Επίσης με τις ευλογίες της δικαιοσύνης, η οποία ερμήνευε το νόμο κατά πως το επιθυμούσαν διάφοροι βουλευτές με πολιτικό πολιτισμό ή τον αγνοούσε παντελώς. Την συνεισφορά τους έδωσαν και αρκετά πολιτικά κόμματα, ακόμα και αυτά που τα στελέχη τους μας καλούν στην πεισματική αντίσταση και αγώνα για το ξεπούλημα του Ερημίτη μέσω των «κούλουμων». Δεν έλειψαν δε και οι προοδευτικοί δικηγόροι.
Σήμερα με τον ορατό κίνδυνο της γενίκευσης του ξεπουλήματος, ο Κερκυραϊκός λαός στέκεται ανήμπορος να αντιδράσει. Τα διάφορα αρπαχτικά που μεγαλούργησαν σε αυτό το τόπο τον κάνουν να νοιώθει ένοχος και συνεργός τους. 
 Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει ότι, όχι μόνο δεν μπορεί να είναι ένοχος, σύμφωνα με το «όλοι μαζί τα φάγαμε», αλλά ότι χρησιμοποιήθηκε και έπεσε θύμα εκμετάλλευσης  του μπλοκ εξουσίας και των αφεντικών του. 
Με αυτό τον τρόπουποθήκευσαν τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του. Με αυτό τον τρόπο επίσης υποθήκευσαν το τόπο.Τον έκαναν να χάσει τη ταξική του συνείδηση, να νομίζει ότι πρωτοστατεί σαν επιχειρηματίας στην ανάπτυξη και συμβάλει και αυτός με τον τρόπο του στην γενικότερη διακυβέρνηση της δημοκρατικής κατά τα άλλα χώρας. Αποδιοργανωμένος πλέον, μακριά από τους αγώνες της εργατικής τάξης στην οποία τελικώς ανήκει αλλά δεν θέλει να το ξέρει, ο μικροεπιχειρηματίας Κερκυραίος πείθεται για άλλη μια φορά από τους επιτήδειους χειραγωγούς του, ότι το μέλλον είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. 
 Του Ερημίτη, του αεροδρομίου, του λιμανιού, της μονάδας ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων κλπ. 
Έτσι θα συνεχίσει να είναι υποχείριο του κάθε απατεώνα, τζάμπα επιχειρηματία, θα ανταγωνίζεται στην κατανάλωση τους υπόλοιπους, θα τροφοδοτεί τσάμπα πρώτη ύλη την μονάδα του τυχερού μειοδότη του ΣΔΙΤ, και θα πληρώνει τα χαράτσια για η σωτηρία της χώρας και για να ζήσει καλύτερες μέρες._

Η Αμερική των αστέγων... η Αμερική που «δεν είδε» ο Τσίπρας


Η Αμερική των αστέγων... η Αμερική που «δεν είδε» ο Τσίπρας 

 Έρευνα που διεξήγαγε η WilderResearch τον Οκτώβρη του 2012 στην πολιτεία της Μινεσότα κατέγραψε πάνω από 10.200 αστέγους (ενήλικες, νέοι, παιδιά), αριθμός αυξημένος κατά 6% από την τελευταία μέτρηση του 2009.

Παιδιά και νέοι ως 21 χρονών αποτελούν περίπου το μισό του άστεγου πληθυσμού της Μινεσότα. Από αυτούς τους 10.200, οι 3.546 ήταν παιδιά με τους γονείς τους και το 46% ήταν νέοι 21 χρονών και κάτω.

Η έρευνα κατέγραψε μια αύξηση του 4% στο αριθμό των οικογενειών που μένουν άστεγες στο σύνολό τους και αύξηση 22% στον αριθμό των άστεγων οικογενειών με δύο γονείς. Επίσης, καταγράφεται άλμα στον αριθμό των ενήλικων άνω των 55 που μένουν άστεγοι.

Η αύξηση των άστεγων μεταξύ 2009-2012 έρχεται να προστεθεί στην ακόμα μεγαλύτερη αύξησή τους μεταξύ του 2006 και 2009, που ήταν 25%, ενώ ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι αυξάνεται ο αριθμός των άστεγων οικογενειών με δύο γονείς.

Να σημειωθεί ότι η Μινεσότα είχε το 2008 ακαθάριστο εγχώριο προϊόν 262 δισ. δολάρια με κατά κεφαλήν εισόδημα τα 42,772 δολάρια, το δέκατο υψηλότερο στις ΗΠΑ.

Η εταιρεία θα δώσει στη δημοσιότητα λεπτομερή στοιχεία για το υπόβαθρο και τα χαρακτηριστικά των αστέγων στα μέσα Απρίλη.

Αυτή είναι η «αθέατη» πλευρά της Αμερικής, αυτή που βιώνει η πλειοψηφία του αμερικανικού και όχι μόνο λαού. Όχι μόνο στη Μινεσότα, αλλά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου 46.200.000 Αμερικανοί ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, αριθμός που αντιστοιχεί στο 15,1% του πληθυσμού. Αυτό είναι το μείγμα διαχείρισης του Ομπάμα, το πρότυπο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε να δηλώσει στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ ότι «ένα πράγμα που ως Έλληνας παρατηρώ περπατώντας στους δρόμους σας, είναι ότι η Αμερική δε βρίσκεται στην κατάσταση κατάθλιψης την οποία δυστυχώς βιώνει η χώρα μου σήμερα»...

Καθημερινά αποδεικνύεται ότι κανένα μείγμα διαχείρισης, όπως κι αν ονομαστεί, σοσιαλδημοκρατικό, αριστερό, πράσινο, εναλλακτικό δεν θα φέρει ανακούφιση στα λαϊκά προβλήματα. Γίνεται ξεκάθαρο ότι μόνος δρόμος για τους εργαζομένους είναι η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.


902.gr

Απολιθωμένες αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 04


Απολιθωμένες αμπελοφιλοσοφίες στον Κόκκινο Πλανήτη 04


Η τέταρτη ραδιοφωνική μας απόπειρα κινείται στον αστερισμό μιας ανάπτυξης, που έρχεται ως καταστροφικός μεσαίωνας, επιβεβαιώνοντας όσο ποτέ την επικαιρότητα του διλήμματος: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Ξεκινάει από την Ιερισσό, που κινδυνεύει άμεσα από την πολλή ανάπτυξη, περνά από τις συναντήσεις κορυφής του Σαμαρά, που τρέφει με φιλέτα τις ύαινες, γιατί είναι πάνω στην ανάπτυξη, μνημονεύει τις δηλώσεις και τις Μεγάλες Προσδοκίες του Ντίκενς-Προβόπουλου για ανάπτυξη μες στο 14, νοσταλγεί μαζί με τον Τσίπρα τον εθνάρχη Καραμανλή και τους ρυθμούς ανάπτυξης επί διακυβέρνησής του, για να καταλήξει στην αντι-Μερκελική Γερμανία του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι και το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού.
Επίσης αποτίνουμε μικρό φόρο τιμής στον Ούγκο Τσάβες και στο «ελληνικό Στάλινγκραντ» που ταπείνωσε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής και την επίσημη πολιτεία που τους κάλεσε. Και περιμένουμε τις παρατηρήσεις του αναγνωστικού κοινού, για να είμαστε βελτιωμένοι την επόμενη φορά. Αν πάντως ισχύει η λαϊκή παροιμία ότι το καλό αργεί να γίνει, τότε η δική μας εκπομπή, που ηχογραφήθηκε με την τρίτη (και φαρμακερή), ίσως να αγγίζει την τελειότητα –λέμε τώρα…
 
 
Και κλασικά για το εξωτερικό...


Τα τραγούδια που aκούγονται -με την σειρά- είναι :

1. In the cycle (Interstellar)
2. Machine Head (Bush)
3. Boulevard of Broken Dreams (Green Day)
4. Clocks (Coldplay)
5. Kein Zurueck (Wolfsheim)
6. Burn (The Cure)
7. Uprising (Muse)
8. If you tolerate this (Manic Street Preachers)
9. Wicked Game (HIM)
10. Where is my mind (Pixies)

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Το «θαύμα» της ανάπτυξης για το κεφάλαιο


ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Το «θαύμα» της ανάπτυξης για το κεφάλαιο
Οι εργαζόμενοι χάνουν δικαιώματα, πολλαπλασιάζονται οι φτωχοί
Ουρά σε γραφείο εύρεσης εργασίας στη Γερμανία
Οι επόμενοι έξι μήνες, μέχρι την 22η Σεπτέμβρη, ημερομηνία των γενικών εκλογών, θα είναι ενδιαφέροντες εάν όχι κρίσιμοι. Μέχρι σήμερα τα διεθνή ΜΜΕ προβάλλουν υπέρ το δέον τον καλπασμό της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ στη διεκδίκηση μιας τρίτης συνεχόμενης θητείας που την παρουσιάζουν ως «νίκη της πολιτικής της λιτότητας». Βασικό επιχείρημα είναι ότι η κρίση δεν έχει «αγγίξει» τους Γερμανούς πολίτες και ακριβώς γι' αυτό το λόγο επικροτούν τους χειρισμούς της Γερμανίδας καγκελαρίου. Μέχρι στιγμής. Συνάμα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα υπάρξει αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης με τον κυβερνητικό εταίρο, το κόμμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών (FDP). Ωστόσο, λύση πρέπει να βρεθεί και το γερμανικό κεφάλαιο απεργάζεται σειρά σχεδίων.
Καταρχήν έχει γνώση της πραγματικότητας, σε αντίθεση με τα βασικά επιχειρήματα που προβάλλει ο γερμανικός και διεθνής αστικός Τύπος που είναι επιφανειακά εάν όχι σαθρά.
Η κρίση σοβεί και απλώς παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις. Παράλληλα, η σωρεία των στοιχείων και των εκθέσεων για την πορεία της γερμανικής οικονομίας του τελευταίου χρονικού διαστήματος καταδεικνύουν τη σαφή επιβράδυνσή της με τελευταία τα στοιχεία που παρουσίασε την προηγούμενη Δευτέρα το Εθνικό Γραφείο της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας, όπου καταγράφεται η μερική συρρίκνωση του εμπορικού πλεονάσματος καθώς οι εισαγωγές αναπτύχθηκαν πιο γρήγορα από τις εξαγωγές. Μόνιμη επωδός ότι η βασική αιτία είναι η κρίση, δηλαδή η καπιταλιστική κρίση και η εκδήλωσή της στην Ευρωζώνη.
Πέραν τούτου, οι εκθέσεις και τα στατιστικά στοιχεία όσον αφορά στην κατάσταση των εργαζομένων και τη φτώχεια καταρρίπτουν με συντριπτικό τρόπο το επιχείρημα περί «θωράκισής» τους από την κρίση. Είναι γεγονός ότι έγκαιρα οι γερμανικές κυβερνήσεις, όχι φυσικά της Αγκελα Μέρκελ, αλλά αυτές των Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων υπό τον καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ, προώθησαν τις αναδιαρθρώσεις με την «Ατζέντα 2010» και τις μεταρρυθμίσεις Hartz.
Νυν νεόπτωχοι
Η ...«θωράκιση» λοιπόν συνίσταται στα 7 εκατομμύρια των εργαζομένων με 400 ευρώ, στους «ενοικιαζόμενους εργαζόμενους», στην αύξηση του χρόνου εργασίας, συνοδευόμενη με μείωση των αποδοχών, στη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, σε δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, σε αύξηση της ανισότητας και, φυσικά, της φτώχειας.
Ειδικά στα αστικά κέντρα. Στο Βερολίνο, στη Λιψία, στο Ανόβερο, στη Βρέμη, στο Ντόρτμουντ και στο Ντούιζμπουργκ ένας στους τέσσερις έως ένας στους πέντε κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ενωσης Ινστιτούτων Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής. Κατά το διάστημα 2005 - 2011 το ποσοστό της φτώχειας έχει αυξηθεί από 17,5% σε 19,6%, ενώ στις 15 μεγαλύτερες πόλεις της χώρας το ποσοστό είναι σημαντικά υψηλότερο από ό,τι στην υπόλοιπη χώρα.
Αποκαλυπτική ήταν και η «Εκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο στη Γερμανία», που δόθηκε στη δημοσιότητα τις προηγούμενες μέρες και με καθυστέρηση μηνών, αφορά δε στην περίοδο 2007 - 2012, η τέταρτη κατά σειρά από το 2001.
Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραΐσει την πραγματικότητα, η έκθεση διαπιστώνει ότι το 50% των φτωχότερων Γερμανών μοιράζεται το 1% της συνολικής κρατικής περιουσίας, ενώ το 10% των πλουσιότερων μοιράζεται τη μισή.
Οι μικροί μισθοί ενός τμήματος του εργατικού δυναμικού της χώρας, το οποίο δεν καλύπτεται από τον κατώτερο μισθό, και η κυριαρχία της μερικής απασχόλησης αποτελούν, σύμφωνα με τα σωματεία των εργαζομένων, την άλλη όψη του «γερμανικού θαύματος».
Ακόμη μεγαλύτερη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα
Σύμφωνα με την έκθεση, οι καθαροί μισθοί μειώθηκαν κατά 6,1% στο διάστημα 2007 - 2010 για το 10% των χαμηλότερα αμειβόμενων εργαζομένων. Στην αποκαλούμενη «ατμομηχανή» της Ευρώπης, μία στις τέσσερις θέσεις εργασίας χαρακτηρίζεται από υποαπασχόληση και συνθήκες επισφάλειας καθώς είναι γενικευμένο το εργασιακό «μοντέλο» των «minijobs» («μίνι-τζομπ»), μία μορφή μερικής απασχόλησης που εφαρμόστηκε σταδιακά στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων Hartz IV που αφορούσαν στην αγορά εργασίας. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, που δόθηκαν στη δημοσιότητα, τον περασμένο Οκτώβρη υπήρχαν περίπου 180.000 καινούριοι εργαζόμενοι με το καθεστώς της επινοικίασης. Ενα ακόμη μοντέλο εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης που εξαπλώνεται στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια είναι η εργασία μετά από κλήση - τηλεφώνημα (Arbeit auf Abfuf). Πρόκειται για μια μορφή μερικής απασχόλησης με πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας. Ολο και περισσότερες επιχειρήσεις, εμπορικά καταστήματα φτιάχνουν μια δεξαμενή «εργαζομένων», τους οποίους χρησιμοποιούν κατά βούληση. Ο εργαζόμενος δεν ξέρει πότε και για πόση ώρα θα εργαστεί και δεν έχει κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα (Υγεία, Ασφάλιση). Οι μηνιαίες απολαβές κυμαίνονται συνήθως από 100 έως 300 ευρώ και η πλειονότητα αυτών έχει μηνιαίες απολαβές περίπου 150 ευρώ, τις οποίες συμπληρώνει το κράτος με κάποιο επίδομα ανεργίας. Συνεπώς, είναι ένας εργαζόμενος - άνεργος.
Οι διαπραγματεύσεις για τη νέα αναθεώρηση των μεταρρυθμίσεων Hartz, που έχουν εξαθλιώσει εκατομμύρια Γερμανούς, έχουν αρχίσει εδώ και καιρό ενώ η προετοιμασία της κοινής γνώμης ξεκίνησε με τη δημοσιοποίηση της έκθεσης αξιολόγησης για το κράτος πρόνοιας εκ μέρους του υπουργείου Οικονομικών. Ειδικά για τις δαπάνες όσον αφορά στα επιδόματα, που τις χαρακτηρίζει «ανεπαρκείς, αναποτελεσματικές και αντιπαραγωγικές». Στο στόχαστρο μπαίνουν τα επιδόματα για το παιδί, για τις οικογενειακές εισφορές για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι συντάξεις χηρείας, το ταμείο χρηματοδότησης για την εύρεση κατοικίας και το εκπαιδευτικό κόστος κ.ά.
Νέες εφεδρείες για το κεφάλαιο
Οι δυσκολίες της αστικής διαχείρισης, η σταδιακή κατάρρευση του συγκυβερνώντος Φιλελεύθερου Κόμματος (FDP) δημιουργούν την ανάγκη νέας χειραγώγησης του λαού. Ετσι εμφανίστηκε ένας νέος πολιτικός σχηματισμός, η «Alternative fur Deutschland» (AfD - Εναλλακτική λύση για τη Γερμανία). Στόχος των ιδρυτών του είναι να συγκροτηθεί σε πολιτικό φορέα η λεγόμενη τάση των «ευρωσκεπτικιστών», πυρήνας των οποίων είναι ένα τμήμα της γερμανικής αστικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που εναντιώνονται στο κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, εστιάζοντας στο αν η Ευρωζώνη θα πρέπει να διατηρήσει τη σημερινή της μορφή ή όχι.
Η συγκρότηση του συγκεκριμένου κόμματος έρχεται ακόμα πιο φανερά να αναδείξει τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της γερμανικής αστικής τάξης, που εξαιτίας της κρίσης γίνεται όλο και πιο επιθετική.
Η «εναλλακτική λύση» που ευαγγελίζεται δεν έχει καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, όπως δείχνει και η λίστα με τους ιδρυτές του. Ανάμεσά τους είναι ο Κόνραντ Ανταμ, εκδότης και πρώην δημοσιογράφος της αστικής εφημερίδας «Frankfurter Allgemeine Zeitung», ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ, πρώην υπουργός στο κρατίδιο της Εσσης, και ο Μπερντ Λούκε, καθηγητής Μακροοικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, επί 33 χρόνια μέλος του κυβερνώντος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) της καγκελαρίου Μέρκελ, ο οποίος αποχώρησε τον Απρίλη του 2011. Βασικός υποστηρικτής και χρηματοδότης του κόμματος είναι ο πρώην πρόεδρος της Γερμανικής Ενωσης Βιομηχανιών, Χανς Ολαφ Χένκελ, ο οποίος, συν τοις άλλοις, χαρακτηρίζει τώρα «μεγαλύτερο λάθος της καριέρας» του την υποστήριξη που παρείχε στην καθιέρωση του ευρώ. Υποστηρικτές του νέου κόμματος είναι συντηρητικοί οικονομολόγοι, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι, που τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται με την ταμπέλα του «ευρωσκεπτικιστή». Μεταξύ αυτών οι καθηγητές Γιαχίμ Σταρμπάτι και Βίλχελμ Χάνκελ, που είχαν προσφύγει στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, ζητώντας να ακυρωθεί η «διμερής βοήθεια προς την Ελλάδα».
Το νέο κόμμα προσπαθεί να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, επικαλούμενο δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι το 26% των Γερμανών θα υπερψήφιζε έναν πολιτικό φορέα που θα στήριζε την εγκατάλειψη του ευρώ από τη Γερμανία. Κεντρικό θέμα του προγράμματος της AfD είναι η εξασφάλιση της πολιτικής και νομικής δυνατότητας για αντικατάσταση του ευρώ από εθνικά νομίσματα ή μικρότερες νομισματικές ενώσεις, που παραπέμπει στα σχέδια για μια μικρότερη Ευρωζώνη, αποτελούμενη από τις χώρες του σημερινού «σκληρού πυρήνα» του ευρώ. Οι άλλοι δύο κεντρικοί στόχοι, όπως αναφέρονται στην ιστοσελίδα του κινήματος, είναι η επιστροφή στις προβλέψεις του Μάαστριχτ για μη παροχή εγγυήσεων στα χρέη άλλων κρατών - μελών, που σημαίνει κατάργηση του Μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, καθώς και η υποχρεωτική διενέργεια δημοψηφισμάτων για το νόμισμα, το κόστος των «πακέτων διάσωσης» και κάθε μεταβίβαση εθνικής κυριαρχίας σε κοινοτικό επίπεδο ενώ, τέλος, ζητάνε την «άμεση απαγόρευση αγοράς προβληματικών ομολόγων από την ΕΚΤ».
Μάχιμη και ετοιμοπόλεμη
Η επιθετικότητα του γερμανικού κεφαλαίου δεν περιορίζεται στα σύνορα της χώρας ή της ΕΕ. Μία ακόμη διάσταση της επέκτασης και της επιθετικότητάς του είναι η ολική επαναφορά της Γερμανίας και στο στρατιωτικό σκέλος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Η συμμετοχή της στη ΝΑΤΟική δύναμη κατοχής στο Αφγανιστάν (ISAF) ήταν μόνο η αρχή ενώ οι παλινδρομήσεις της όσον αφορά στη Λιβύη ή τώρα στη Συρία είναι μία ακόμη καταγραφή των εσωτερικών αντιθέσεων του γερμανικού κεφαλαίου αλλά και των αντιθέσεων με τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Οι παλινδρομήσεις ήρθαν εκ νέου στο προσκήνιο κατά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι. Στα τέλη του Φλεβάρη η Γερμανία ανακοίνωσε την αποστολή 330 στρατιωτών στο Μάλι, απόφαση που εγκρίθηκε από το γερμανικό Κοινοβούλιο αρχές του Μάρτη, ανατρέποντας την αρχική θέση περί μη στρατιωτικής εμπλοκής. Τι συνέβη; Και πάλι οι γραμμές που χωρίζουν τις «ενδοαστικές παρατάξεις» είναι ασαφείς αλλά ο στόχος απολύτως σαφής καθώς η Γερμανία εντατικοποιεί τις ενέργειές της και την προετοιμασία της για τη συμμετοχή της ή τη διάνοιξη νέων μετώπων, κυρίως πολεμικών, με στόχο την εξασφάλιση νέων πρώτων υλών.
Το μήνυμα αυτό καταγράφηκε με εξαιρετική σαφήνεια στο άρθρο «Αποστολή εξασφάλισης πρώτων υλών: Νέα σειρά μαθημάτων της Γερμανίας», στην οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt», μία εκ των χαρακτηριστικών «εκπροσώπων Τύπου» της γερμανικής ολιγαρχίας. «Τα προηγούμενα πολιτικά μέτρα για να εξασφαλιστούν οι πρώτες ύλες φθάνουν στα όριά τους», σημειώνει, προσθέτοντας εμφατικά ότι η εξάρτηση από τις πρώτες ύλες είναι η «αχίλλειος πτέρνα» της γερμανικής οικονομίας. «Η βιομηχανία ταλανίζεται από το φόβο ότι ο τομέας της υψηλής τεχνολογίας στη Γερμανία θα μπορούσε να αποκοπεί από τις πρώτες ύλες», αναφέρει το άρθρο. Για να το πετύχουν, ζητούν να χρησιμοποιηθούν στρατιωτικές δυνάμεις και το άρθρο αναφέρει τη συνέντευξη στο «Ρόιτερς», τη Δευτέρα 18/2, του επικεφαλής της Rohstoffallianz (Συμμαχίας για τις Πρώτες Υλες), Ντιρκ Πάσκερτ, που ζήτησε ευθαρσώς μια «στρατηγικά προσανατολισμένη εξωτερική πολιτική στον τομέα της οικονομίας και της ασφάλειας» και που καταλήγει καλώντας να διεξαχθούν πόλεμοι για τις πρώτες ύλες.

Αλλάζει η εικόνα για το ρόλο του Ρεύματος του Κόλπου


ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΗΠΙΟ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Αλλάζει η εικόνα για το ρόλο του Ρεύματος του Κόλπου
Εδώ και έναν αιώνα, τα παιδιά στο σχολείο διδάσκονται ότι ένα μεγάλο ωκεάνιο ρεύμα, γνωστό ως το Ρεύμα του Κόλπου (Gulf Stream), μεταφέρει θερμά νερά από την τροπική περιοχή του Ατλαντικού Ωκεανού προς τη βορειοδυτική Ευρώπη. Καθώς φτάνει εκεί, τα νερά του θερμαίνουν τον υπερκείμενο αέρα. Αυτός ο αέρας μεταφέρεται προς το εσωτερικό, κάνοντας το χειμώνα στην Ευρώπη πιο ήπιο από πλευράς θερμοκρασιών, σε σχέση με το χειμώνα στις βορειοανατολικές ΗΠΑ.
Ισως είναι καιρός να τροποποιηθεί αυτή η καθαρή και νοικοκυρεμένη εικόνα για το πώς έχουν τα πράγματα. Η έκρηξη ενδιαφέροντος για το παγκόσμιο κλίμα οδήγησε τους επιστήμονες να μελετήσουν πολύ λεπτομερέστερα τις κλιματικές επιπτώσεις του Ρεύματος του Κόλπου, ανακαλύπτοντας ότι το φαινόμενο είναι αρκετά πιο πολύπλοκο. Με βάση τα υπολογιστικά μοντέλα που κατασκευάστηκαν και τα ωκεανογραφικά δεδομένα, προέκυψαν νέες ερμηνείες για το μηχανισμό που κάνει το χειμώνα στην Ευρώπη να είναι συνήθως πιο ήπιος από εκείνον στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος στις ακτές της Αμερικής. Μάλιστα, μία από τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν μπορεί να εφαρμοστεί και στο ανάλογο φαινόμενο που συμβαίνει στον Ειρηνικό Ωκεανό και κάνει το χειμώνα στις βορειοδυτικές ΗΠΑ να είναι πιο ζεστός συγκριτικά με εκείνον στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος στην Ανατολική Ρωσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μέση θερμοκρασία στην Ιρλανδία είναι 20 βαθμούς Κελσίου υψηλότερη σε σχέση με τη Νέα Γη στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού. Ιδια θερμοκρασιακή διαφορά έχουν το Βανκούβερ του Καναδά με το νοτιότερο άκρο της χερσονήσου Καμτσάτκα, στην άλλη άκρη του Ειρηνικού.
Υπολογιστικά πειράματα
Πρόσφατες μελέτες δημιουργούν αμφιβολίες και για μια δημοφιλή επιστημονική εικασία που διατυπώθηκε πριν από μερικά χρόνια, σύμφωνα με την οποία η τήξη των πάγων της Αρκτικής θα μπορούσε να μπλοκάρει το Ρεύμα του Κόλπου, προκαλώντας καταστροφική μεταβολή του καιρού στην Ευρώπη. Παρ' όλ' αυτά, οι νέες μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε να επηρεάσει την ισχύ του Ρεύματος του Κόλπου, με αποτέλεσμα κάπως πιο κρύους χειμώνες στη Βόρεια Ευρώπη.
Η πραγματοποίηση πειραμάτων υπό πλήρως ελεγχόμενες συνθήκες για τη μελέτη του κλίματος, όπως γίνεται με τα εργαστηριακά πειράματα σε άλλες επιστήμες, δεν είναι δυνατή. Οι απαντήσεις για την επίδραση του Ρεύματος του Κόλπου και της κλιματολογικής αλλαγής στον καιρό της Ευρώπης στηρίζονται κυρίως σε εικονικά πειράματα των ροών του νερού στους ωκεανούς και του αέρα στην ατμόσφαιρα, που γίνονται με τη βοήθεια υπολογιστικών μοντέλων. Οσο περισσότερα δεδομένα από μετρήσεις του φαινομένου στη φύση τροφοδοτούνται στα μοντέλα, τόσο πιο κοντινά στην πραγματικότητα είναι τα αποτελέσματα που βγάζει. Η ερμηνεία νέων δεδομένων μπορεί να οδηγήσει και στον εντοπισμό κάποιου παράγοντα (φαινομένου, φυσικής διεργασίας) που είχε παραβλεφθεί ή υποτιμηθεί και ο οποίος εισάγεται στο μοντέλο, αλλάζοντας τη συμπεριφορά του σημαντικά, έως και ριζικά. Τα νέα μοντέλα (βλ. εικόνες) που έχουν προταθεί για την επίδραση του Ρεύματος του Κόλπου προσπαθούν να συνδυάσουν καλύτερα περισσότερους παράγοντες απ' ό,τι η συμβατική ερμηνεία, αλλά κανένα προς το παρόν δεν συναντά την πλήρη αποδοχή των επιστημόνων.
Σε αναζήτηση δεδομένων
Τα περισσότερα από τα ωκεανογραφικά δεδομένα έχουν ηλικία ενός αιώνα, ενώ ακριβή δεδομένα από δορυφόρους υπάρχουν μόνο για τα τελευταία 30 χρόνια. Το διεθνές ωκεανογραφικό πρόγραμμα «Αργώ», στο πλαίσιο του οποίου γίνεται καταγραφή θερμοκρασιών και αλμυρότητας του νερού από 3.000 αισθητήρες τοποθετημένους σε σημαδούρες διάσπαρτες σε όλο τον κόσμο, επιτρέπει τη δημιουργία χαρτών πραγματικού χρόνου για το τι συμβαίνει στα ανώτερα 2.000 μέτρα νερού όλων των ωκεανών. Η διάταξη των αισθητήρων τοποθετήθηκε πριν από μια δεκαετία και τα δεδομένα που έχει δώσει μέχρι σήμερα δείχνουν ότι σε σύγκριση με ωκεανογραφικά δεδομένα της δεκαετίας του 1980, παρατηρείται αύξηση της μέσης θερμοκρασίας των ωκεανών κατά 0,2 βαθμούς Κελσίου. Κατά 0,1% αυξήθηκε και η αλμυρότητα των επιφανειακών υδάτων, ενώ αντίθετα σε βάθος μερικών εκατοντάδων μέτρων τα νερά των ωκεανών έγιναν αρκετά πιο φρέσκα, πιθανώς λόγω του κρύου νερού από τους πάγους που λιώνουν. Αν αυτές οι μεταβολές θα έχουν κάποια επίδραση στο κλίμα της Ευρώπης ή ευρύτερα, παραμένει ερώτημα προς απάντηση. Εκείνο που επιβεβαιώνεται είναι ότι το ισοζύγιο της ηλιακής ενέργειας που προσπίπτει στη Γη και της ενέργειας που επανακτινοβολείται στο Διάστημα είναι θετικό προς τη μεριά της συγκράτησης περισσότερης ενέργειας απ' ό,τι στο παρελθόν.
Καθώς τα επόμενα 10 χρόνια οι επιστήμονες θα εξετάζουν σε συνδυασμό τις μετρήσεις από δορυφόρους και τα δεδομένα από το πρόγραμμα «Αργώ», θα μπορέσουν να βελτιώσουν τα κλιματολογικά μοντέλα, ώστε να προσδιορίσουν καλύτερα τον ακριβή μηχανισμό της επίδρασης του Ρεύματος του Κόλπου στην Ευρώπη και γενικότερα τον τρόπο που τα θαλάσσια ρεύματα επηρεάζουν το κλίμα στον πλούσιο σε νερό πλανήτη Γη.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το «πραξικόπημα της κουτάλας»


Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το «πραξικόπημα της κουτάλας»
Τα τελευταία χρόνια ζούμε την όξυνση των προβλημάτων του καπιταλιστικού συστήματος, την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και των «υπαλλήλων» του ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους ανεξαιρέτως. Οσο, λοιπόν, οξύνονται τα προβλήματα του συστήματος τόσο προσπαθούν να θολώσουν το τοπίο της πραγματικής ζωής. Ο τρόπος πλέον είναι εύκολος διότι όλοι αυτοί βρίσκονται μέσα στα σπίτια μας μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, δηλαδή τηλεοράσεων κατά βάση, ραδιοφώνων κ.ά. Η χειραγώγηση του λαού ξεκινά από την τρομοκράτηση μέσω της δήθεν αναλυτικής και πληρέστερης «ενημέρωσης», προχωρά στην υποβάθμιση της ποιότητας τηλεοπτικών προγραμμάτων και αποβλακώνει πλήρως το νου προσφέροντας εκπομπές και «reality», προβάλλοντας το λεγόμενο «lifestyle», το οποίο είναι εντελώς ξένο και απόμακρο με την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, σε μια προσπάθεια να την πείσουν ότι πρέπει να γίνει κτήμα της για να είναι «in» . Για όσους δεν πείθονται με αυτό υπάρχουν κι άλλα στον μπαχτσέ της «ψυχαγωγίας» του πόπολου. Οι τελευταίες ανακαλύψεις έχουν να κάνουν με την τέχνη και τον πολιτισμό. Αμ τι νομίζατε, θα μας άφηναν άτεχνους και απολίτιστους; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στις Δημοκρατίες, που, ως γνωστόν, δεν έχουν αδιέξοδα!!!
Εχουμε τέχνες, λοιπόν, με χορούς και τραγούδια, στην υπηρεσία της αυτού μεγαλειότητος του κεφαλαίου, όπου τρέχουν να συνδράμουν πάσης φύσεως «υπηρέτες» της ...τέχνης - φιλάνθρωποι που όλως τυχαίως τους περισσότερους τους είχε ξεχάσει και η μάνα τους ή ξεκίνησαν σειρές καινούριες στα κανάλια των βόθρων της αστικής προπαγάνδας και μαζί με το μαστίγιο πρέπει να δώσουν στο λαουτζίκο και το καρότο (το δικαίωμα δηλαδή), να ειρωνευτούν, να χλευάσουν, να νιώσουν ότι ως κυρίαρχος λαός μπορεί και διαμορφώνει αποτελέσματα και παράλληλα προσφέρει κοινωνικό έργο, μέσω των τηλεφωνημάτων που πληρώνει για να γεμίζουν τα ταμεία με τον Α' ή Β΄ τρόπο.

Και επειδή τα πάντα πάνε καλά και ο λαός πρέπει να μορφώνεται, έχουν βαλθεί να μας μάθουν τι θα πει γαστρονομία!! Γιατί, ως γνωστόν, η σύγχρονη έννοια της γαστρονομίας πρέπει να γίνει κατάχτηση του νεοέλληνα μιας και έχει ήδη λυμένο το βασικό του ζήτημα, τη διατροφή του!! Πρέπει να γνωρίζει πώς και τι φτιάχνετε στα «gourmet» εστιατόρια αυτής της κατά τ' άλλα ακμάζουσας χώρας που ο λαός τρώει παντεσπάνι ή πιο ρεαλιστικά έχει κάνει το «σκατό του παξιμάδι»!!! Και μη γελάτε καθόλου, διότι είναι παγκόσμια πατέντα αυτό, αγαπητοί μου, και οι μόνοι που το έχουν καταφέρει αυτό είναι όσοι ανήκουν στην εργατική τάξη, στην εργατική τάξη κάθε λαού που εξαθλιώνεται και αποβλακώνεται.
Από το πρωί, λοιπόν, μόλις ξυπνήσουμε παρελαύνουν απ' όλα τα κανάλια λογής λογής μάγειροι, οι οποίοι μπορεί αύριο ή και σήμερα ακόμη να μην έχουν δουλειά. 25.000 εστιατόρια έκλεισαν τον τελευταίο χρόνο και χιλιάδες εργαζόμενοι του επισιτισμού έμειναν άνεργοι. Σε εκατοντάδες ξενοδοχεία έμειναν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι ενώ τα μεγάλα αφεντικά αύξησαν τον τζίρο τους. Εμειναν χωρίς συμβάσεις, χωρίς βαρέα, χωρίς ωράρια, με καραβιές δήθεν μαθητών - σκλάβων από την Ανατ. Ευρώπη και με τα τσιράκια των μεγαλοξενοδόχων, με πρωτεργάτες την Ομοσπονδία του επισιτισμού, να τρέχουν να προλάβουν για να αποδείξουν στα αφεντικά τους την ...αξία τους!!!
Αλλά από την άλλη στην κοινωνία θα πρέπει να φαίνεται ότι είναι σημαντικοί οι μάγειροι των καναλιών, που όταν λένε στη συνταγή τους βούτυρο, η φωνή του Θεού - σκηνοθέτη τους φωνάζει (ΟΧΙ ΒΟΥΤΥΡΟ, ΒΙΤΑΜ ΘΑ ΤΟ ΛΕΣ!!! ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΧΟΡΗΓΟΣ ΜΑΣ!!!). Εκείνοι πασχίζουν για μιας στιγμής δημοσιότητα μπας και τους δει κάποιος επιχειρηματίας ή για να ικανοποιήσουν την εγωπάθειά τους και από την άλλη τα κανάλια κάνουν τη δουλειά τους, η οποία είναι το κέρδος και ταυτόχρονα να πείσουν τον κόσμο ότι όλα αυτά είναι τόσο προσιτά και τόσο απαραίτητα, ότι πρέπει ν' ασχολούνται με τη «γαστρονομία» και ας μην έχουν χρήματα να ταΐσουν τα παιδιά τους και να τους μένει η ψευδαίσθηση ότι είναι όλα καλά. Να μην μπορούν να σκεφτούν τα πραγματικά τους προβλήματα για να μην μπορούν ν' αντιδράσουν!!
Ας κοιτάξουμε λίγο τις εκπομπές που υπάρχουν και θα καταλάβουμε πολλά. Στη μια μεγάλος αρχιμάγειρος - εστιάτορας (ο βραβευμένος μας) γυρίζει ανά την Ελλάδα σε κάθε κακομοίρη που από ανάγκη (οι περισσότεροι) έβαλε τις οικονομίες του και άνοιξε ένα εστιατόριο, ταβέρνα, χωρίς γνώση του αντικειμένου, αλλά παρασυρμένος από το πρότυπο που δημιουργεί η «ελεύθερη αγορά» του καπιταλισμού, ευελπιστώντας (ο αφελής) ότι θα μοιάσει στους μεγάλους του κλάδου και θα έχει κι αυτός ένα μερίδιο από την πίτα. Κούνια που τον κούναγε όμως. Αν οι μεγάλοι ήταν τόσο αφελείς δεν θα ήταν «μεγάλοι»!!! Αν ο καπιταλισμός δεν ήταν οργανωμένος και οπλισμένος σαν αστακός για να υπερασπίσει την τάξη που τον εκπροσωπεί, δεν θα υπήρχαν φτωχοί και πλούσιοι. Αυτοί λοιπόν οι «κακόμοιροι», που αρνούνται να δουν τα πραγματικά ζητήματα που δημιουργεί αυτό το τερατώδες σύστημα στο 99% των λαών (όπως έλεγαν και οι Αμερικανοί διαδηλωτές) φωνάζουν να τους σώσει το ίδιο το σύστημα μέσω των «βραβευμένων chefs» των καναλιών. Των καναλιών των καπιταλιστών. Αυτών δηλαδή που κατάντησαν τη ζωή μας κουρελόχαρτο, αυτών που έχουν στα χέρια τους την «ενημέρωσή μας», είναι ταυτόχρονα εφοπλιστές, βιομήχανοι, ξενοδόχοι, τραπεζίτες και ό,τι άλλο μπορούν οι άνθρωποι. Σκληρά εργαζόμενοι οι «κύριοι» αυτοί!!! Ξέρετε πόσος κόπος χρειάζεται για να μπορέσεις ν' αρπάξεις τον πλούτο που παράγουν οι άλλοι και ταυτόχρονα να τους πείσεις ότι σου χρωστάνε κι από πάνω;
Πάει λοιπόν ο «βραβευμένος» και τους πλακώνει στα μπινελίκια, τους εξευτελίζει, τους ισοπεδώνει, δίνει και πέντε συνταγές και φεύγει ικανοποιημένος για το έργο του!! Ολοι εμείς παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον την εκπομπή, θαυμάζοντας την ικανότητα του «βραβευμένου» και την «ηλιθιότητα» του εστιάτορα, έχοντας το αίσθημα της ικανοποίησης ότι ο «βραβευμένος» έβαλε στη θέση του τον «ακαμάτη» εστιάτορα!!! Το θέμα είναι ότι ο «ακαμάτης» μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε απελπισμένος από εμάς και μετά από ένα μήνα από το «σώσιμό του» θα κλείσει.
Με τι χαιρόμαστε λοιπόν; Με την καταστροφή κάποιων οικογενειών, αυτό θα πρέπει να καταλάβουμε!! Και τα αφεντικά των καναλιών πληρώνουν αδρά γι' αυτήν την ηθική και πνευματική αποχαύνωση!!! Παράλληλα δημιουργούν εστιατόρια στα οποία δουλεύουν και παράλληλα «εκπαιδεύονται» άνεργοι οι οποίοι μετέχουν σε «reality» και εμείς βλέπουμε το πόσο καλά «εκπαιδεύονται» και τι ωραία πιάτα βγάζουν, όπως και πόσο πονόψυχοι είναι οι συντελεστές αυτού του έργου, εφόσον «προσπαθούν» να βοηθήσουν ανέργους!! Δεν βλέπουμε όμως ότι αυτά τα παιδιά στην πραγματικότητα εκπαιδεύονται στην υποταγή, στην εξάρτηση, στην αφαίρεση κάθε στοιχειώδους δικαιώματος στη ζωή. Δεν βλέπουμε ότι δουλεύουν σκληρά, άμισθοι, ανασφάλιστοι, χωρίς καμιά προοπτική στην πραγματικότητα και ταυτόχρονα οι συντελεστές βγάζουν χρήματα πάνω στην απέλπιδα προσπάθεια αυτών των παιδιών. Οι πελάτες του εστιατορίου πληρώνουν όσα θα πλήρωναν σε ένα κανονικό πολυτελές εστιατόριο!!
Σε άλλη εκπομπή όπου διαγωνίζονται ερασιτέχνες ή επαγγελματίες και ο ένας παίζει το ρόλο του καλού πατρικού κριτή και σφουγγίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του τρεμάμενου μπροστά του διαγωνιζόμενου, ο άλλος σκληρός και ο τρίτος γεμάτος επαγγελματική ευγένεια. Αλήθεια, θα θέλανε τα παιδιά τους ή τα αδέρφια τους να περνούν τέτοιες δοκιμασίες χωρίς νόημα και ουσία; Θα θέλανε να βλέπουν τους δικούς τους ανθρώπους να κλαίνε δημοσίως γιατί ο σκληρός, ο καλός και ο ευγενικός τους απέρριψαν; (σε τι τόσο ζωτικό άραγε;) Στα εστιατόρια που κατέχουν όμως οι άνθρωποι εργάζονται σκληρά, πολλές φορές χωρίς ωράριο, κάτω από τεράστιες πιέσεις, με φωνές και βρισιές και βέβαια κανείς δεν σφουγγίζει το πρόσωπο κανενός!!! Κι όλα αυτά γιατί; Μόνο και μόνο για να μπορέσουν να μας αποσπάσουν από τα πραγματικά μας προβλήματα, που είναι τα πετσοκομμένα μεροκάματα για όσους τα έχουν κι αυτά, τα χαράτσια, οι αγοραπωλησίες σε βάρος του λαού μας, το ξεπούλημα της ίδιας της ζωής της εργατικής τάξης προκειμένου να μη μειωθούν τα κέρδη των αφεντάδων και χάσουν τις γαστρονομικές τους συνήθειες όπως το χαβιάρι.
Εμείς, όμως, αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου και να μην επηρεαζόμαστε είναι ότι το χαβιάρι τους είναι χαβιάρι μας!! Εμείς το παράγουμε, εμείς κοπιάζουμε και ιδρώνουμε και δεν πρέπει να θέλουμε ούτε σφουγγοκωλάριος, ούτε αποχαύνωση, ούτε να τους το χαρίζουμε. Δικός μας ο πλούτος που παράγουμε, δική μας η ζωή, δικό μας και το χαβιάρι!!! Καιρός να ξυπνήσουμε και ν' αφήσουμε τους μαέστρους των καναλιών και κάθε είδους μαέστρο να παίζει μόνος του!!!

Φ. Ν.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ Στην υπηρεσία κερδοφορίας των λίγων


ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Στην υπηρεσία κερδοφορίας των λίγων
Το ευρωπαικό ποδόσφαιρο βρίσκεται δεμένο στα σχέδια των επιχειρηματιών για περισσότερα κέρδη
Eurokinissi
Την περασμένη Κυριακή είχαμε αναφερθεί - με αφορμή μια σχετική έκθεση - στα οικονομικά της Super League. Και στο γεγονός ότι η βιτρίνα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου (και στην Ελλάδα) αποτελεί μια τεχνητή φούσκα. Η οποία υφίσταται, υπό την προστασία της εκάστοτε κυβέρνησης, με μοναδικό γνώμονα τα κέρδη (οικονομικά και άλλα) των αρχόντων του.
Επισημαίνοντας ότι - παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις - αυτά που διαπιστώνουμε στη Super League, βλέπουμε και στις άλλες χώρες. Αφού η γενεσιουργός αιτία βρίσκεται στον ίδιο τον καπιταλισμό και τη φύση του. Στο σημερινό δημοσίευμα λοιπόν θα δούμε, μέσω χαρακτηριστικών παραδειγμάτων, τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και πώς όλα λειτουργούν με αγοραία αντίληψη (καπιταλισμός).
Ευρωπαϊκές Λίγκες: «Γίγαντες» με... γυάλινα πόδια
Ξεκινάμε την περιήγησή μας από την Ισπανία. Οπου την περασμένη χρονιά, τα χρέη των ποδοσφαιρικών εταιρειών ήταν περίπου 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ... Μόνο στην εφορία οι οφειλές ξεπερνούσαν τα 750 εκατομμύρια (Πριμέρα Ντιβισιόν περίπου 490 εκατ., Σεγούντα Ντιβισιόν 185 και οι υπόλοιπες κατηγορίες περίπου 78 εκατ. ευρώ), έχοντας παρουσιάσει μια αύξηση περίπου 25% την τελευταία τετραετία. Τα χρέη σεασφαλιστικά ταμεία δεν είναι επίσημα γνωστά. Αφού οι αρμόδιοι ζητούν δικαστική απόφαση για να τα δώσουν... Ετσι άλλοι τα υπολογίζουν σε περίπου 700, άλλοι σε 600, άλλοι σε 500 και άλλοι σε 10 (!) εκατ. ευρώ.
«Πρωταθλήτρια» στα συνολικά χρέη ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης με 660 εκατ. ευρώ και ακολουθούσε η Μπαρτσελόνα με 548, η Βαλένθια με 470 και η Ατλέτικο Μαδρίτης με 452 εκατ. ευρώ.
Την Τρίτη έγινε γνωστό πως δικαστήριο έκρινε παράνομη τη στήριξη των τοπικών αρχών (εγγυητές) προς τη Βαλένθια. Και έτσι ο έλεγχος των «Νυχτερίδων» πέρασε στην τράπεζα Bankia, η οποία για ν' αποφύγει τη χρεοκοπία, χρειάστηκε κρατικά λεφτά (τα οποία βρίσκονται από δανειστές και θα τα πληρώσουν - μαζί με τ' άλλα - πολλαπλάσια οι Ισπανοί)...
Από την Ισπανία μεταφερόμαστε στην Αγγλία και την Πρέμιερ Λιγκ. Σύμφωνα με δημοσίευμα - βασισμένο στους δημοσιευμένους ισολογισμούς για τη σεζόν 2010/2011 - της εφημερίδας «Guardian» (Μάη του 2012) ο τζίρος ήταν περίπου 2,8 δισ. ευρώ και οι ζημιές περίπου 485 εκατ. ευρώ...
Την πρώτη εξάδα σε τζίρο αποτελούσαν οι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (410 εκατ.), Αρσεναλ (317), Τσέλσι (275), Λίβερπουλ (228), Τότεναμ (202), Μάντσεστερ Σίτι (190). Η τελευταία όμως ήταν πρωταθλήτρια σε παθητικό με 244 εκατ. Την ακολούθησαν Τσέλσι (84) και Λίβερπουλ (61). Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει δάνεια περίπου 380 εκατ. ευρώ, η Φούλαμ 235 και η Νιούκαστλ 161 εκατ.
Οι ομάδες της Πρέμερ Λιγκ και της Πριμέρα Ντιβισιόν είχαν το 2011 σύνολο χρεών περίπου 6,5 δισ. ευρώ.
Ας επιστρέψουμε στη... γειτονιά μας, σταματώντας στην Ιταλία. Σύμφωνα με την έκθεση «Report Calcio 2012», την οποία δημοσίευσε η ομοσπονδία της χώρας (FIGC) πέρσι το Μάρτη, οι απώλειες για τη σεζόν 2010-11 ήταν 428 εκατ. ευρώ. Ποσό αυξημένο κατά 23,2% συγκριτικά με την προηγούμενη περίοδο. Τα έσοδα έφτασαν στα 2,5 δισ. ευρώ και τα έξοδα ανέρχονται στα 2,9 δισ. ευρώ. Μόνο στη «βιτρίνα» (Serie A) τα χρέη αυξήθηκαν μέσα σ' ένα χρόνο από 2,3 στα 2,6 δισ. ευρώ.
Σε έρευνά της η UEFA, σε περίπου 600 ποδοσφαιρικές εταιρείες των 53 ομοσπονδιών - μελών της, για το οικονομικό έτος 2008, διαπίστωσε πως οι 20 μεγαλύτερες παρουσίασαν «μαύρη τρύπα» ύψους 344 εκατομμυρίων ευρώ. Και αν προστεθούν οι μεταγραφές το ποσό φτάνει τα 735 εκατομμύρια ευρώ. Το 35% από αυτές, δηλαδή οι 224 από τις 600, παρουσίασαν αρνητικά οικονομικά στοιχεία. Οι απώλειες συνολικά ήταν 680 εκατ. ευρώ που έφτασαν το 2010 στα 1,2 δισ. ευρώ και το 2011 περίπου στα 1,6 δισ. ευρώ (αύξηση 33%).
Το Φλεβάρη η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία δημοσιοποίησε μια έρευνα για την περίοδο 1993 - 2011. Τα έσοδα των ποδοσφαιρικών εταιρειών για το 2010 ήταν 12,8 δισ. ευρώ. Οι 73 πλουσιότερες ποδοσφαιρικές εταιρείες - με περισσότερα από 50 εκατ. ευρώ ετήσια έσοδα - αντιπροσωπεύουν το 10% του συνολικού αριθμού (734) των ευρωπαϊκών που αγωνίζονται στην πρώτη κατηγορία της χώρας τους.
Ο γενικός γραμματέας της UEFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, δήλωσε (μεταξύ άλλων):
«Νομίζω ότι υπάρχουν μερικά ενθαρρυντικά μηνύματα που εξάγονται. Αυτά είναι, κατά τη δική μου άποψη, ότι, παρά τη γενική οικονομική κατάσταση, τα έσοδα στην κορυφαία κατηγορία ομάδων έχουν αυξηθεί και πάλι (...). Είμαστε τώρα σε ένα ύψος κερδών της τάξης των 13,2 δισ. ευρώ. Κατά μέσο όρο πενταετίας υπάρχει αύξηση κατά 5,6% ανά έτος. Μπορείτε να μου πείτε ποια άλλη βιομηχανία έχει αύξηση κερδών κατά 5,6% κάθε χρόνο τα τελευταία τέσσερα ή πέντε χρόνια, όταν βιώνουμε μια οικονομική κρίση η οποία πλήττει όλους μας; Αυτό δείχνει ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως επιχειρηματικός τομέας είναι υγιής από απόψεως εσόδων».
«Να σωθεί το προϊόν»
Τα παραπάνω λοιπόν είναι η απεικόνιση του ποδοσφαίρου στον καπιταλισμό. Το οποίο - παρά τις προσχηματικές αναφορές - δεν είναι (γι' αυτούς) άθλημα αλλά επιχειρηματικός τομέας. Και ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουν.
Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση ενός εκ των ομιλητών (Β. Μανασής, οικονομολόγος) στο 1ο Διεθνές Συνέδριο Διοίκησης Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου «Footballabout». Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Οι οικονομολόγοι καταλήγουν ότι είναι αναπόφευκτη η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Super League με χαρακτηριστικά των αμερικανικών λιγκών. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν 2-3 σχέδια. Ο αριθμός των ομάδων θα είναι μεταξύ 60 και 80. Θα είναι χωρισμένες σε 4 περιφέρειες, ανά την Ευρώπη. Θεωρούν ότι αυτό είναι αναπόφευκτη εξέλιξη»...
Υπενθύμισε την «G14» (ένωση των ισχυροτέρων ποδοσφαιρικών εταιρειών στην Ευρώπη) που «εκβίασε την UEFA. Η οποία έκανε ανασχεδιασμό του Champions League και έδωσε περισσότερα χρήματα στις μεγάλες ομάδες, για να κατευνάσει τις αντιδράσεις»... Και συνέχισε, περιγράφοντας το μέλλον, εντός καπιταλισμού: «Πάντα αυτός που οδηγεί τα πράγματα είναι ο μεγάλος, ο ισχυρός. Αυτό λοιπόν θα γίνει όταν οι 10-15 μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης υπολογίσουν ότι κάτι τέτοιο είναι προς το συμφέρον τους. Νομοτελειακά θα γίνει. Αυτήν τη στιγμή το καλύτερο εμπορικά προϊόν διοργανώνεται από την UEFA.
Θα ήταν πιο δυνατό, σαν προϊόν, αν το έκαναν οι ομάδες. Και αυτό θέλουν να κάνουν, να το πάρουν στα χέρια τους. Οπως π.χ. εδώ στην Ελλάδα οι ΠΑΕ πήραν το πρωτάθλημα από την ΕΠΟ και το διαχειρίζονται μόνες τους. Κάτι τέτοιο θα γίνει και σ' ευρωπαϊκό επίπεδο. Υπάρχει ακόμα και η πρόβλεψη - για να αποκτήσει αποδοχή από περισσότερες δυνατές ομάδες - να υπάρχει εκτός από Super League, που θα είναι κλειστή, και μια δευτέρου επιπέδου. Κάτι αντίστοιχο με το Europa League. Ενδεχομένως και με τις ομάδες να γίνονται 100. Τραβώντας σχεδόν όλο το ενδιαφέρον σ' ευρωπαϊκό επίπεδο.
Στην περίπτωση αυτή που, τα εθνικά πρωταθλήματα θ' αποκτήσουν την πραγματική τους διάσταση. Που θ' αφορά την παραγωγή παιχτών, οι οποίοι θα αφομοιώνονται στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Αυτά σ' ένα βάθος χρόνου περίπου 10ετίας»...
Για την Ευρωπαϊκή Ενωση «ο αθλητισμός (σ.σ. άρα κυρίως το δημοφιλέστερο κομμάτι του, το ποδόσφαιρο) αποτελεί μεγάλο και ταχέως αναπτυσσόμενο τομέα της οικονομίας»... Ο αθλητισμός αποτελεί πάνω από το 3% του Ακαθάριστου Προϊόντος της ΕΕ.
Στις 18 Γενάρη 2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε ανακοίνωση με τίτλο «Ανάπτυξη της ευρωπαϊκής διάστασης στον αθλητισμό». Στην έκθεση για την προετοιμασία της διαβάζουμε πως η Επιτροπή Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής κάλεσε την αρμόδια Επιτροπή Πολιτισμού και Παιδείας να λάβει υπόψη της «ότι ο αθλητισμός είναι ένας δυναμικός οικονομικός τομέας ικανός να αποφέρει σημαντικά άμεσα έσοδα και έμμεσα οικονομικά οφέλη, και θα μπορούσε συνεπώς να συμβάλει στη Στρατηγική "Ευρώπη 2020"».
Τι σημαίνει αυτό; Να συντελέσει στην αύξηση ανταγωνιστικότητας υπέρ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, στην παγκόσμια οικονομία. Αντιμετωπίζεται ο αθλητισμός (κυρίως δε το ποδόσφαιρο) ως εμπόρευμα, ώστε να αυξηθούν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών, τα έσοδα της ΕΕ και να ενισχυθεί στον ανταγωνισμό της με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Γ. Κ.

«Κι αν χιονίζει στο πνεύμα... Ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει»


«Κι αν χιονίζει στο πνεύμα... Ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει»

Γρηγοριάδης Κώστας
«Η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη»
(Π. Νερούντα)
Και την έχουμε τόση ανάγκη σήμερα. Εχουμε ανάγκη να ακουμπήσουμε στις λέξεις των ποιητών, στα ποιητικά εκείνα σύμβολα, τα γεννημένα στο παρελθόν μέσα από τα οποία αναγνωρίζουμε καινούρια πάντα μηνύματα, αδέσμευτα και οικουμενικά, αναγκαία και ικανά να «θρέψουν» και τις σημερινές και αυριανές νέες γενιές.
Γιατί «το ποίημα» -όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος- «ξεπηδάει από μιαν ανάγκη να αποδοθεί η σιωπή, από μιαν εντολή της ανθρώπινης προϊστορίας, ιστορίας και μεθιστορίας. Μια εντολή που δίνεται στον ποιητή άθελά του κι εκφράζεται μέσα απ' αυτόν. Γράφοντας ποίηση κάνει μια μάχη, σώμα με σώμα, με το θάνατο. Κι όταν λέμε θάνατο δεν εννοούμε μόνο το φυσικό, αλλά και όλες τις μορφές κοινωνικού θανάτου. Η καταπίεση, η σκλαβιά, οι επιθυμίες που δεν εκπληρώνονται, είναι μια καθημερινή εκτέλεση, ένας θάνατος. Κι όσο θα υπάρχει ο θάνατος, θα υπάρχει και η αντίσταση στο θάνατο».
Θα υπάρχει η ποίηση. Οσο για το «τι αντιπροσωπεύει η ποίηση σε μια τέτοια κοινωνία ηθικού χάους, ο Οδυσσέας Ελύτης απαντά: «Είναι ο μόνος χώρος, όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση».
Παγκόσμια Μέρα Ποίησης η 21η Μάρτη και η ανάγκη προστρέχει να πάρει δύναμη από εκείνους που με μια ρηξικέλευθη ματιά μεταμόρφωσαν τη ζωή και τα πράγματα, στοχάστηκαν μέσω της ποίησης και δε «χάθηκαν». Δε «χάθηκαν» γιατί, μέσω της ποίησης, συνομίλησαν με τον κόσμο, βλέποντάς τους σαν φίλους και συναγωνιστές στον ίδιο δρόμο, για τον ίδιο σκοπό, για τα ίδια όνειρα, σε εποχές συγκρούσεων και αγώνων, διωγμών και ελπίδων, καταστροφών και προσδοκιών που δεν επιτεύχθηκαν ακόμη.
Ο ποιητής πιστεύει πάντα στην αξία της ζωής γιατί, αν πραγματικά τη θεωρούσε μάταιη, δε θα είχε λόγο να γράφει. «Ακόμη και η άρνηση της ζωής» - πίστευε ο Γιάννης Ρίτσος - «όταν γίνεται τέχνη, μετασχηματίζεται σε κατάφασή της. Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμη και η επαφή μας με έργα παρακμής μάς δημιουργεί αίσθημα ευφορίας. Η ποίηση και όλη γενικά η τέχνη έχει μια ενέργεια εξυγιαντική».
Εχουμε ανάγκη να νιώσουμε... «Σφίξαμε το χέρι τόσων συντρόφων! Οταν καμιά φορά λιποψυχάμε/ νιώθουμε σαν ένα μαχαίρι να τρυπάει την παλάμη μας/ η ανάμνηση του χεριού τους./ Κι όταν κάνουμε το καθήκον μας/ νιώθουμε κάτω απ' την παλάμη μας κάτι σίγουρο κι ακέριο/ σα να κρατάμε μες στα χέρια μας / ολάκερο τον κόσμο»... (Τ. Λειβαδίτης).
Η αληθινή ποίηση απευθύνεται και στους λίγους και στους πολλούς, προσφέροντας πάντα, και στους λίγους και στους πολλούς, περισσότερα απ' όσα μπορούνε να πάρουν. Ας αναζητήσουμε εκείνους τους χρυσούς κρίκους που συνδέουν τις ψυχές και των Λίγων και των Πολλών, με τον κόσμο των Οραμάτων και των Μορφών, μέσα από την ποίηση. Ας αναζητήσουμε εκείνους τους ποιητές που η ποίησή τους δεν είναι μια εκκεντρική συγγραφική ενασχόληση, για σκεπτόμενους διανοούμενους με περίπλοκες ψυχοσυνθέσεις, αλλά ένας δρόμος συνεχούς ρίσκου και ανατροπής. Ενα παιχνίδι σοβαρό, υγιές, αλλά και παράδοξο, που μπορεί να κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν μια μαγική περιοχή απρόβλεπτων συνδυασμών και οδηγώντας στην κατάκτηση της ελευθερίας.
Εκείνους τους ποιητές που συνομίλησαν με τον κόσμο, βλέποντάς τους σαν φίλους και συναγωνιστές στον ίδιο δρόμο, για τον ίδιο σκοπό, για τα ίδια όνειρα, σε εποχές συγκρούσεων και αγώνων, διωγμών και ελπίδων, καταστροφών και προσδοκιών που δεν επιτεύχθηκαν ακόμη. Εκείνους που «στρατεύτηκαν» με τα οράματα των λαών και απέδειξαν με τα έργα τους πως η τέχνη έχει σκοπό.
Αλλά κι εκείνους που μπορεί να φαίνεται ότι ταξιδεύουν με την ποιητική γλώσσα στην άρνηση... Αλλα ας σκεφτούμε ότι ακόμη και πίσω από την άρνηση υπάρχει μια πίστη που προστατεύει από την απελπισία και μια στιβαρή αίσθηση των πραγμάτων που προφυλάσσει από τη διάλυση και το μηδενισμό.
Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ποίηση δικαιούμαστε να συμφωνήσουμε με τον Γιάννη Ρίτσο: «Ο κόσμος, σου λέω, είναι όμορφος/ Ο,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις/ όμορφος/ Το μέλλον είναι σίγουρο/ αδελφέ μου./ Ο,τι κι αν γίνει - σίγουρο./ Δεν υπάρχουν πια αποσιωπητικά/ στη φωνή ή στη σιωπή μας./ Ομορφος. Μπορείς να κάνεις πίσω/ τους τροχούς του ήλιου;». Γιατί η ποίηση είναι «μια βαθιά αλληλεγγύη» στη ζωή.
Ναι... «Κι αν χιονίζει στο πνεύμα... Ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει»... (Ν. Καρούζος).

Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ


Περί ψευδαισθήσεων
1. Η νέα εκκλησία του πολίτη είναι αυτή των ψευδαισθήσεων. Τον ανακουφίζει από τη βάσανο της λογικής, αιτιολογεί κάθε τερατωδία και του χαρίζει έναν ύπνο δίχως όνειρα.
2. Η ψευδαίσθηση οδηγεί τον πολίτη στις δεισιδαιμονίες, στην παντοδυναμία του τυχαίου, στις προβλέψεις των μέντιουμ, στην αυθεντία κάθε τραπεζίτη και στη βεβαιότητα ότι η σωτηρία θα κάνει την εμφάνισή της όποτε αποφασίσει εκείνη.
3. Η ψευδαίσθηση τοποθετεί τον πολίτη στο κέντρο του γαλαξία και τονίζει τη ματαιοδοξία του κυρίως τη στιγμή που ο ίδιος καταστρέφεται ολοσχερώς. Η ψευδαίσθηση δεν αναγνωρίζει αιτία, δεν καταδέχεται επιχειρήματα, έχει τα δικά της μυστήρια και τους υπουργούς της που κρίνουν, αποκαλύπτουν και ταλανίζουν το μυαλό του πολίτη πριν το παραδώσουν στην ασάφεια και στη χάβρα της εξουσίας. Από τη στιγμή που πουλάνε πραγματικότητες μακριά από κάθε νόημα και παρουσία της λογικής, εγκαθιδρύουν τυραννία τους.
4. Το καθεστώς Σαμαρά δημιουργεί, προκαλώντας σύγχυση, μια υπεραισιοδοξία που εκπορεύεται από ανθρώπινα ερείπια και η οποία διογκώνει την απληστία του. Ακούραστη υπέρμαχη του καθεστώτος είναι η φράξια της Ευρώπης, που τους κινεί. Η φράξια κάθε λίγο βγάζει ακτινογραφίες του πολίτη για να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις αντοχές του. Οσο βεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει θέμα κλονισμού, διότι ο καθένας από μας περιμένει την προσωπική του ανάσταση, δεν της καίγεται καρφί αν εμείς διορθώνουμε μικρές ατέλειες, κάνουμε αυτοκριτική και γενικώς περιμένουμε. Η φράξια συχνά απαιτεί την ευγνωμοσύνη, γιατί εξαιτίας της κατάστασής μας ξοδεύουν, ενώ τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να είχαν δοθεί σε κάτι πιο χρήσιμο, όπως η ολική επαναφορά της αποικιοκρατίας στις χώρες της Αφρικής.
5. Το να κατηγορήσουμε τους Ευρωπαίους ότι μας παραπλανούν ή ότι δεν είναι έντιμοι προκαλεί πολύ μεγάλο γέλιο. Δεν έχουμε πια το δικαίωμα να ζούμε μέσα σε υπεκφυγές, συμβιβασμούς, χρησιμοποιώντας ένα σωρό προσχήματα. Το να αναζητάμε ηθικό στήριγμα από τους προτεστάντες είναι τουλάχιστον αφελές.
6. Η ηλίθια έπαρση των υπουργών της κυβέρνησης εκπορεύεται από την παθητικότητα του πολίτη. Οι πράξεις των υπουργών έχουν σχεδιαστεί με βάση τις δικές μας αδυναμίες. Οσο η αρρώστια του ατομικισμού απλώνεται, δεν μπορούν να μας σώσουν ούτε τα ιερατεία αλλά ούτε κι ο διάβολος. Το κακό δεν υπάρχει μέσα στους κύκλους της κυβέρνησης, αλλά στους δικούς μας.
7. Για μια ακόμη φορά η αστική τάξη βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της μαζί μας. Η ρητορική της εξαντλείται στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και στην παρωδία της δικαιοσύνης. Δεν καταφέραμε να γίνουμε επιβλαβείς και επικίνδυνοι για την τάξη τους, και το γνωρίζουν. Ο πολίτης είναι αποσβολωμένος, ελπίζοντας στις αρετές της μεγαλοδωρίας από μια τάξη που η μόνη θέση που της αξίζει είναι μπροστά σ' ένα λαϊκό δικαστήριο.
8. Τώρα που ζωντανεύουν ξανά ο φόβος και η αθλιότητα, το μόνο δίλημμα που πρέπει να μας ταλανίζει είναι αν θα αφεθούμε να παραλύσουμε ή αν θα δημιουργήσουμε το ηλεκτρικό πεδίο που θα δώσει λαβή στην ύπαρξή μας να κινηθεί. Η φράξια των Ευρωπαίων δεν αποτελείται από παράφρονες, όπως αρέσκονται πολλοί να πιστεύουν, αλλά από καθάρματα των οποίων η διαύγεια θα έπρεπε να αποτελεί για μας το παράδειγμα. Πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε τα μέλη της φράξιας σαν εγκληματίες πολέμου, του οποίου δεν προλαβαίνουμε να μετράμε θύματα.
9. Ο λεγόμενος λαϊκός άνθρωπος που θαυμάζει τα λεγόμενα ανώτερα στρώματα μπαίνει για μία ακόμη φορά στο ρόλο του θύματος που επηρεάζεται από αποφάσεις στις οποίες δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συμμετέχει. Ετσι έφτασε ο άνθρωπός μας να χρησιμοποιεί το γνωστό επιχείρημα των πιθήκων: «Μην ακούς κακό, μη βλέπεις κακό, μη λες κακό». Ενα ακόμη ελάττωμα, αλλά θανατηφόρο αυτή τη φορά.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

TOP READ