Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας Τρίτη 20 Μάρτη.Όχι στη δανειακή σύμβαση δε θα ζήσουμε με αλυσίδες.

Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας Τρίτη 20 Μάρτη.Όχι στη δανειακή σύμβαση δε θα ζήσουμε με αλυσίδες.

Πάρτε μέρος στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ την Τρίτη 20 Μάρτη που η Βουλή συζητάει τη δανειακή σύμβαση - λαιμητόμο.

Να υψώσουμε φωνή αντίθεσης και καταδίκης σε μια συμφωνία που υποθηκεύει τη ζωή του λαού για πάνω από 30 χρόνια.
Γυρνάνε στο μεσαίωνα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα για τα κέρδη του κεφαλαίου, για τη σωτηρία των μηχανισμών της λειτουργίας του.
Φορτώνουν στο λαό απίστευτα βάσανα και φτώχεια, καταδικάζουν τα παιδιά των εργαζομένων στην ανεργία ή να δουλεύουν με 400 €. Όλα για τη σωτηρία του κεφαλαίου.
Η ΕΕ, η συγκυβέρνηση και άλλοι παρατρεχάμενοι, το βάρβαρο και απάνθρωπο σύστημα προσπαθούν να σώσουν, βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο του λαού. Με εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ και στη δύναμη της λαϊκής πάλης μπορούμε να ανατρέψουμε τα αντιλαϊκά σχέδια και να χαράξουμε το μέλλον προς όφελος των εργαζομένων.

Ελάτε να ακούσετε τη φωνή του ΚΚΕ, την πρότασή του για το πώς θα βγούμε από τη σημερινή τραγική κατάσταση.
Κλείστε τ' αυτιά σας στους διάφορους «σωτήρες» που δήθεν τώρα θυμήθηκαν το λαό, όταν επί χρόνια εφάρμοζαν την πολιτική που τον τσακίζει. Κλείστε τ' αυτιά σε όσους πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και ταυτόχρονα υπόσχονται στο λαό λύσεις σε όφελός του. Ακούστε προσεκτικά τη μοναδική ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση.
Εμπρός τώρα με το ΚΚΕ! Στους καθημερινούς αγώνες και στις εκλογές. Να παρεμποδίσουμε την καταστροφή του λαού, με οδηγό και προοπτική την ανατροπή της εξουσίας - δικτατορίας των μονοπωλίων. Λαός κυρίαρχος είναι ο λαός κάτοχος του πλούτου που παράγει. Έξω από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με λαϊκή εξουσία.


Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ!


ΤΡΙΤΗ 20 ΜΑΡΤΗ


ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΤΙΣ 6.30 μ.μ.
ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΙΣ 7.00 μ.μ.
και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας

Δεν είναι εύκολη η μάχη

Δεν είναι εύκολη η μάχη

Αναδημοσιεύεται σαν μία καλή συνέχεια της κουβέντας που άνοιξε με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση 

«Η διαφθορά γεννιέται από τη δυνατότητα ενός υπαλλήλου να κάνει τον νταβατζή».
Η δήλωση κατηγορηματική από τον αναλυτή τουMega. Δυστυχώς γι' αυτόν δεν απαντά σε απλά γεγονότα:
Τι έγιναν τα δισεκατομμύρια των περίφημωνΜεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων που δόθηκαν στους βιομήχανους και στα οποία στηρίχτηκε η πρώτη περίοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία; Τι έγιναν τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν επίσης στους βιομήχανους για το στήσιμο των περίφημων Βιομηχανικών Περιοχών σε κάθε πόλη της χώρας και στα οποία στηρίχθηκε η κυβέρνηση της ΝΔ μετά το 1991 και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που ακολούθησαν; Ο κατάλογος με τις ερωτήσεις για ένα προς ένα τα διάφορα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων μπορεί να μακρύνει, ώσπου να φτάσει στο τρέχον ΕΣΠΑ. Πρόκειται για έναν τρελό χορό δισεκατομμυρίων που έφυγαν νομιμότατα από τα κρατικά ταμεία για να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις που κατάληξαν κουφάρια. Από την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή και την Ξάνθη ως τα Γιάννενα, την Αρτα, τη Λάρισα, τη Θήβα και την Πάτρα.
Απ' όλο αυτό το φαγοπότι, οι μόνες επενδύσεις που έμειναν ζωντανές είναι οι δρόμοι μεγάλης κυκλοφορίας με διόδια. Ακριβώς γιατί δεν είναι επενδύσεις, αλλά μηχανές είσπραξης καθαρού χρήματος που παραχωρήθηκαν στους επενδυτές για να εισπράττουν απ' όλους εκείνους που ήδη έχουν προπληρώσει ακριβά με τους φόρους τους αυτές τις επενδύσεις.

Τα χέρια που σου κλέβουν τον ιδρώτα, να είναι "καθαρά"

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια για τη διαφθορά.Που βεβαίως υπάρχει, αλλά είναι δική τους του συστήματός τους, μόνο που δεν έφερε αυτή την κρίση. Η όλη φιλολογία παραπέμπει στην ήδη κραγμένη ιστορία με τα «καθαρά χέρια» στην Ιταλία. Που έφερε στο σβέρκο του ιταλικού λαού τον Μπερλουσκόνι και τους κεντροαριστερούς ιμπεριαλιστές. Και είναι καταπληκτικός ο συντονισμός όλων των αστικών καναλιών στον κεντρικό στόχο: Να πειστεί ο λαός ότι με μια επιχείρηση «καθαρά χέρια» θα δοθεί λύση στο πρόβλημά του. Είναι άτιμη επιχείρηση, είναι ύπουλη.
Αφήνει στο απυρόβλητο αυτούς που κλέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι - τους καπιταλιστές, χρησιμοποιεί 10-15 λαμόγια για να κάνει τον εργάτη να ψάχνει διαρκώς ποιος δίπλα του είναι το λαμόγιο. Και να ξεχνάει ότι από το 1952, με νόμο του κράτους ληστεύονται τα ασφαλιστικά ταμεία, ότι διαρκώς απαλλάσσονται οι καπιταλιστές από την υποχρέωσή τους να αποδίδουν εισφορές στα Ταμεία. Την ώρα που πρέπει να είναι παλλαϊκή απαίτηση το «καμία θυσία για την πλουτοκρατία», την ώρα που ένας μεγάλος αριθμός από τα λαϊκά στρώματα αρνείται να πληρώσει κάθε χαράτσι, η αστική προπαγάνδα καλεί τους εργαζόμενους να κυνηγάνε τον περιπτερά που δεν έκοψε απόδειξη για την εφημερίδα.
Η σαπίλα αφορά όλο το κορμί του συστήματος και ξεπερνιέται μόνο αν φύγουν απ' τη μέση οι σχέσεις παραγωγής που επιβάλλουν εξαθλίωση σε μεγάλες μάζες πληθυσμού για να αυξάνονται τα κέρδη μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών και του μηχανισμού που τους στηρίζει (μηχανισμός στήριξης του συστήματος είναι και τα λαμόγια που παρελαύνουν αυτές τις μέρες από τις οθόνες).

***

Αυτοί που ενοχοποιούν το λαό για τις δικές τους λαμογιές κι εκείνοι που πλασάρουν ως λύση την υπερψήφιση του μικρότερου κακού, έχουν κοινό παρονομαστή την ίδια επιδίωξη: Να μείνει στο απυρόβλητο το σύστημα.
[...]Για την εργατική τάξη, η λύση θα έρθει μόνο έχοντας σταθερή την πλώρη στην ανατροπή της αιτίας. Αυτό που σήμερα μοιάζει αδύνατο, είναι εύκολο όταν μπει το νερό στ' αυλάκι. Αρκεί τα βέλη να είναι στοχευμένα: Το «κανένα χαράτσι» χτυπάει το ταμείο των καπιταλιστών. Το «ούτε σεντς λιγότερο στους μισθούς» χτυπάει το ταμείο των καπιταλιστών. Το «δωρεάν φάρμακα», η «αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία», χτυπάνε το ταμείο των καπιταλιστών. Η συσπείρωση στις λαϊκές επιτροπές, η ενίσχυση του ΚΚΕ, η οργάνωση στα ταξικά σωματεία, η όλο και πιο έντονη απόκτηση συνείδησης ότι μπορούμε χωρίς τους καπιταλιστές, είναι ο δικός μας δρόμος.
Δύσκολος δρόμος, αλλά πραγματικά μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα.

Προδότες ...

Προδότες ...

Ακούμε συχνά τα τελευταία 2 χρόνια, πως οι αστοί πολιτικοί που διαχειρίζονται την εξουσία των μονοπωλίων, είναι προδότες. Κατα την άποψή μας, το σύνηθες αυτό συμπέρασμα, το οποίο εκτείνεται διάχυτο σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία ... προκύπτει απο μια σειρά λανθασμένων παραδοχών και τελικά λειτουργεί ως φραγμός ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας.

Τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά εάν το πρόβλημά μας ήταν οι προδότες πολιτικοί. Διότι ένας προδότης πολιτικός, μπορεί να απομακρυνθεί, να συλληφθεί, να δικαστεί, να εκτελεστεί και τελικά να αντικατασταθεί απο έναν μη προδότη πολιτικό, χωρίς να ακουμπήσει κανείς, ούτε εκατοστό απο τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης.

Είμαι σίγουρος πως οι τακτικοί αναγνώστες του μπλογκ, έχουν λυμμένα αυτά τα ζητήματα, αλλά θα αναφέρω 2 βασικές λανθασμένες παραδοχές και τους αστικούς μύθους που τις περιβάλλουν, για όποιον εκφράζεται απο την ιαχή της πλατείας ... προδότες.


Παραδοχή / Μύθος Α
Οι αστοί πολιτικοί και οι κυβερνητικές τους πλειοψηφίες, κατέχουν και ασκούν την εξουσία 

Σε έναν κόσμο όπου όλα πλεον βασίζονται στην εικόνα, η αστική πολιτική σκηνή ουσιαστικά αποτελεί ένα θεατρικό δρώμενο, μια καλοστημένη παράσταση, όπου οι πολιτικοί ασκούν εξουσία και ενίοτε βοηθούν και κανέναν επιχειρηματία ή παίρνουν στην χειρότερη καμια μίζα για να σπρώξουν έργα ή να προωθήσουν συμφέροντα.

Στην πραγματικότητα όμως, αυτοί που στην κυριολεξία ασκούν εξουσία, δεν είναι οι πολιτικές μαριονέτες, αλλά οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις, το μεγάλο κεφάλαιο. Κεφάλαιο ντόπιο και ξένο, με σχέσεις αλληλοεξάρτησης μεταξύ τους. Η κεντρική πολιτική γραμμή χαράσεται στις αίθουσες συνεδριάσεων των εταιρικών διοικητικών συμβουλίων και όχι στα γραφεία των κυβερνητικών κομμάτων. Ακόμα και η εξειδίκευση της γενικής γραμμής αμφισβητώ πως γίνεται σήμερα απο τους αστούς πολιτικούς αλλά από εξειδικευμένα στελέχη επιχειρήσεων και αστούς οικονομολόγους.

Οι αστοί πολιτικοί ουσιαστικά έχουν έναν και μόνο σκοπό, να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση πως ο λαός ελέγχει τις κυβερνητικές πλειοψηφίες και την πολιτική κατεύθυνση της χώρας μέσω των εκλογών. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να παίξουν ικανοποιητικά τον ρόλο του λαϊκού εκπροσώπου, να διαβάσουν καλά τον καλογραμμένο λόγο τους και να μελετήσουν ή να μάθουν απ'έξω όταν είναι δυνατόν, την απάντηση στις 10-15 στημένες ερωτήσεις των δικών τους δημοσιογράφων. Δεν πρέπει να χαθεί σε καμία περίπτωση το πέπλο της δημοκρατίας, που καλύπτει την δικτατορία των μονοπωλιακών ομίλων.

Παραδοχή / Μύθος Β
Οι αστοί πολιτικοί και οι κυβερνητικές τους πλειοψηφίες, εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό

Οι αστοί πολιτικοί δεν εκπροσωπούν τον εργαζόμενο λαό, αλλά έχουν κάνει μια σαφέστατη ταξική επιλογή να υπηρετήσουν την αστική τάξη, προς ίδιον όφελος φυσικά. Η ταξική τους αυτή επιλογή, τους τοποθετεί απέναντι απο τον λαό και ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, απο την στιγμή που τα συμφέροντα αστών και εργαζομένων είναι συγκρουόμενα.

Το ότι τους ψηφίζουν οι έλληνες εργαζόμενοι τόσα χρόνια, δεν αποτελεί απόδειξη για το ότι εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό. Το παιχνίδι της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κρίθηκε αναγκαίο απο τους κρατούντες την εξουσία, ώστε να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της κοινωνικής ηρεμίας και συνεργασίας, την στιγμή που κάτω απο την επιφάνεια κοχλάζουν οι ταξικές αντιθέσεις και η ταξική αντιπαράθεση.

Εξάλλου για να βγάλει κάποιος τα κατάλληλα πολιτικά συμπεράσματα σύμφωνα πάντα με το συμφέρον του, ατομικό και ταξικό, θα πρέπει να κατέχει και τις απαραίτητες πληροφορίες, μια κάποια πολιτική ή οικονομική γνώση, να του είναι γνωστό πως είναι δομημένο σήμερα το κοινωνικό σύστημα και πως λειτουργεί. Αυτή η γνώση δεν αποκτιέται εύκολα, ειδικά όταν η πληροφορία είναι απόλυτα ελεγχόμενη απο τα ιδιωτικά αστικά μέσα ενημέρωσης ή τα κρατικά μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται απο τους πολιτικούς εκπροσώπους μιας συγκεκριμένης τάξης.

Άρα για να συνοψίσουμε ...
οι αστοί πολιτικοί και οι κυβερνητικές τους πλειοψηφίες, εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, βάση μιας καθαρά ταξικής επιλογής. Προδότες θα ήταν στην περίπτωση μόνο, που πρόδιδαν αυτήν την επιλογή, που πρόδιδαν δηλαδή την τάξη την οποία εκπροσωπούν. Προδότες δεν είναι στην περίπτωση που περνάνε αντιλαϊκές πολιτικές και ασκούν ταξικό πόλεμο στους εργαζόμενους της χώρας. Δεν είχαν ποτέ τους στόχο να καλύψουν τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αλλά την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας των αφεντικών τους.

Είναι όμως ψεύτες, διότι λένε πως εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αναγκαστικά είναι ψεύτες, λόγω του αρνητικού συσχετισμού που έχει η αστική τάξη και τα σύμμαχα μικροαστικά τους στρώματα, μέσα στην κοινωνία. Και δεν μπορείς να αντικαταστήσεις ένα ψεύτη αστό πολιτικό με έναν μη ψεύτη. Διότι η δεύτερη κατηγορία, απλά δεν υπάρχει ...

Ποιά ΥΕΝΕΔ, εδώ έχουμε ΝΕΤ ...

Ποιά ΥΕΝΕΔ, εδώ έχουμε ΝΕΤ ...

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε και οι πολιτικές εκπομπές των ιδιωτικών αστικών ΜΜΕ όπως και των κρατικών εξάλλου, άρχισαν να διεκπεραιώνουν τον σκοπό της ύπαρξής τους. Παραπλάνηση, εκφοβισμός και διλήμματα χωρίς ουσία και νόημα. Πάνω απ'ολα η προστασία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, της αστική κυριαρχίας και των θεσμών τους.

Χθες το βράδυ, σειρά είχε η κρατική τηλεόραση μέσα απο το σήμα της ΝΕΤ και συγκεκριμένα η εκπομπή Πέμπτη βράδυ x2 με τον Γιάννη Πολίτη και την Πηνελόπη Γαβρά. Καλεσμένοι ήταν ο Πέτρος Ευθυμίου του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Τασούλας της ΝΔ, ο Μάκης Παπαδόπουλος του ΚΚΕ (για πρώτη φορά σε αυτήν την εκπομπή έβλεπα εκπρόσωπο του ΚΚΕ), ο Δημήτρης Μαύρος της MRB και στην απέναντι εξέδρα σε στύλ ανακριτών, ο δεξιός δημοσιογράφος Αντώνης Δελατόλας απο το Ποντίκι, η δημοσιογράφος Μαριάννα Πυργιώτη (μέλος της ΝΔ), ενώ υπήρχαν και διάφοροι "τυχαίοι" πολίτες και επαγγελματίες, όπως ο επιχειρηματίας Μενέλαος Κουλούρης, ο οποίος είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα γραμματέας των ΕΒΕ ...


Στόχος της εκπομπής είναι να καλυφθεί ο τηλεοπτικός χρόνος, όσο γίνεται δυνατόν περισσότερο, απο τις φωνές που οδηγούν στον μονόδρομο της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας. Να αντιμετωπιστεί δηλαδή, η φωνή του κομμουνιστή στο πάνελ, ο μόνος που θα μιλήσει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, απο μια "δημοκρατική" συστημική, πολλαπλή μονοφωνία.

Καταγράφοντας τον τηλεοπτικό χρόνο που δόθηκε στους εκπροσώπους των κομμάτων και στους τυχαίους μας πολίτες, έχουμε το εξής αποτέλεσμα (το δείγμα αναφέρεται στο δεύτερο μισό της εκπομπής).

Πέτρος Ευθυμίου (00:15 - 00:32) 17 λεπτά ασταμάτητης αερολογίας περι ευθύνης απέναντι στην πατρίδα, περι αναγκαίων μέτρων, περι ενός νέου κεντροαριστερού ΠΑΣΟΚ που θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες των μνημονίων, περι ενός ΠΑΣΟΚ που έκανε και λάθη, που δεν τόλμησε νωρίτερα .... μπλα μπλα μπλα ... Η μόνη διακοπή, ήταν μια ερώτηση 20 δευτερολέπτων του Αν. Δελατόλα, ώστε να του την πει ευγενικά πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αναγεννηθεί τώρα, αλλά αφού λήξουν τα μνημόνια.

Κώστας Τασούλας (00:32- 00:48) 16 λεπτά (που φάνηκαν σαν αιώνας) επαναλαμβανόμενης αοριστολογίας, περι ευθύνης, σοβαρότητας και πατριωτισμού, μερικές παραδοσιακές μπηχτές για το ΠΑΣΟΚ ότι δεν πήρε τα μέτρα όταν έπρεπε, μια υποκριτική αυτοκριτική ότι και η Νέα Δημοκρατία δεν έκοψε τους μισθούς απο το 2009 επειδή φοβόταν τις λαϊκές αντιδράσεις ... μπλα μπλα μπλα ...
Καμία διακοπή, καμία ερώτηση ... και στο τέλος ο Τασούλας άφησε και την βρωμιά του για το ΚΚΕ και την Βόρεια Κορέα ...

Και εκεί που όλοι περίμεναν πως τώρα θα ακούσουμε και ένα πραγματικά πολιτικό λόγο, γυρνάει ο Γιάννης Πολίτης βλοσυρός στον Μάκη Παπαδόπουλο, ο οποίος ήδη είχε διαμαρτυρηθεί, πως "τωρα θα ακούσουμε τι λέει ο κόσμος" ... και δίνει τον λόγο στον επιχειρηματία Μενέλαο Κουλούρη (τυχαία ξέχασαν πως ο συγκεκριμένος είναι εκτός απο επιχειρηματίας και γραμματέας του ΠΑΣΟΚ στους ΕΒΕ).

Μενέλαος Κουλούρης (00:49 - 00:54) 5 λεπτά αναφοράς στον κέντρο της Αθήνας, τις διαδηλώσεις, τις καταστροφές και τους επιχειρηματίες που προβληματίζονται για την κατάσταση.

Ύστερα μίλησε κάποιος κρασοπαραγωγός (δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομά του, αλλά είμαι σίγουρος πως και αυτός θα ήταν μέλος ή συνδικαλιστής της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ) για περίπου 6 λεπτάαπό τις 00:54 έως τις 01:00 που πήγαν σε διαφημίσεις, μέσα σε αστεϊσμούς για το κρασί ...

Σημειωτέον, όλοι έχουν μιλήσει μέχρι τώρα χωρίς ουσιαστικές διακοπές και έχουν αφεθεί να απλώσουν την όποια σκέψη τους.

(01:00 - 01:04) 4 λεπτά ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

Μάκης Παπαδόπουλος (01:04-01:10) 6 λεπτά γεμάτα διακοπές, μετά τις μια το βράδυ και αφού οι τηλεθεατές ακόμα ψάχνονται στο ζάπινγκ ... Δεν τόλμησε όμως να ξεκινήσει ο Μάκης Παπαδόπουλος για τα αίτια της κρίσης και τον δρόμο ανάπτυξης της Λαικής Οικονομίας, και ο Γιάννης Πολίτης σε συνδυασμό με την Πηνελόπη Γαβρά, άρχισαν να τον χτυπούν με διάφορες ερωτήσεις απο το κοινό του διαδικτύου !!! Και τι ερωτήσεις έχει το κοινό ? Μα φυσικά, το μέγα πολιτικό ερώτημα, εαν το ΚΚΕ θα συνεργαστεί με την ΔΗΜΑΡ και το ΣΥΡΙΖΑ ... Απο κοντά άρχισε να διακόπτει και ο Π. Ευθυμίου με τον Κ. Τασούλα, ενώ ο Μάκης Παπαδόπουλος, ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του, άρχισε να αγνοεί τις διακοπές και συνέχισε να απλώνει τον πολιτικό του λόγο. Ξαφνικά ο Δελατόλας θυμήθηκε ότι πρέπει να κάνει και μια ερώτηση, και η ερώτηση αφορούσε το γιατί ο κόσμος του θεσσαλικού κάμπου, δεν έχει πειστεί τα τελευταία 30 χρόνια απο τον λόγο του ΚΚΕ ! Με αυτά και αυτά ολοκληρώθουκαν τα 6 λεπτά και ο Γιάννης Πολίτης πέρασε γρήγορα ξανά στον Κ. Τασούλα της ΝΔ.

Κώστας Τασούλας (01:10 - 01:16) 6 λεπτά στα οποία προσπάθησε να μας πείσει ο κύριος Τασούλας πως απο την μια η χώρα πνιγόταν απο τον υπερβολικό κρατισμό (σε στυλ απάντησης των πολιτικών θέσεων του ΚΚΕ που ακούστηκαν), ενώ απο την άλλη δεν υπήρχε κράτος για να λύσει τα προβλήματα !! Φυσικά και ο Μάκης Παπαδόπουλος αυτήν την αρλούμπα δεν την άφησε ασχολίαστη. Ο Τασούλας όμως δεν ήθελε διάλογο με κάποιον που μπορεί να τον ξεβρακώσει, οπότε προχώρησε χωρίς να απαντήσει ...

Μαριάννα Πυργιώτη (01:16 - 01:19) 3 λεπτά, τοποθέτηση και ερώτηση προς τον Ευθυμίου, για τις ακροδεξιές οργανώσεις ... δηλαδή την Χρυσή Αυγή.

Πέτρος Ευθυμίου (01:19 - 01:26) 7 λεπτά αρλουμπολογίας περι ακραίων ομάδων, και της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς, έτσι για να τα ανακατέψουμε όλα μαζί ... Και φυσικά ο Μάκης Παπαδόπουλος, ξανά δεν άφησε ασχολίαστη τις αστειότητες του Ευθυμίου, αναφέροντας την σημασία της Σοσιαλδημοκρατίας στην άνοδο του ναζισμού στην προπολεμική Γερμανία, πράγμα που έκανε τον Ευθυμίου να αντιδράσει λιγουλάκι ... ώστε να πει πως και "Σοσιαλιστές", εκτελέστηκαν απο τον Χίτλερ ... Η δήλωση της ημέρας απο τον Πέτρο Ευθυμίου, ήταν πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τυχαίοι πολίτες, δηλαδή ο πράσινος Κουλούρης & μια νεαρά φοιτήτρια της ΔΑΠ ή της ΠΑΣΠ (01:26 - 01:29) 3 λεπτά κλείσιμο με μπλα μπλα ... και μια ερώτηση της φοιτήτριας για την ανεργία η οποία όμως απευθυνόταν μόνο στους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, καθώς το ΚΚΕ είναι κάθετο ... όπως η ίδια είπε. Κάθετο σε τι άραγε ?

Και η εκπομπή έκλεισε με μια 2λεπτη αναφορά (01:29-01:31) του Πέτρου Ευθυμίου στην ερώτηση της φοιτήτριας.

Σύνολο : 76 λεπτά
Πέτρος Ευθυμίου : 26 λεπτά χωρίς διακοπές
Κώστας Τασούλας : 23 λεπτά χωρίς διακοπές
Τυχαίοι πράσινοι και γαλάζιοι πολίτες/δημοσιογράφοι : 17 λεπτά
Μάκης Παπαδόπουλος : 6 λεπτά με 3-4 διακοπές
Διαφημίσεις : 4 λεπτά

ή με άλλα λόγια

Συστημικές φωνές και κυρίαρχη αστική προπαγάνδα 70 λεπτά
Αντισυστημικές φωνές και λαϊκή προπαγάνδα 6 λεπτά

Βλέπετε, σήμερα δεν χρειαζόμαστε μια ΥΕΝΕΔ, απο την στιγμή που η ΝΕΤ και η πολλαπλή μονοφωνία (συντομογραφία: πολυφωνία) της, όπως είχε πει και ο Αντώνης σε παλαιότερο άρθρο, αντιμετωπίζει καλύτερα και πιο "δημοκρατικά", την λαϊκή αντιπολίτευση του ΚΚΕ.

Αντί επιλόγου, ένα απόσπασμα απο δελτίο ειδήσεων του MEGA, κατα την προεκλεογική περίοδο του 2009, στην οποία ξανά ο Μάκης Παπαδόπουλος τα βάζει με όλους στο πάνελ ώστε να πει την άποψή του. Δείτε το, έχει ενδιαφέρον ...

Η Δύση... ανταποδίδει ταξικά

Η Δύση... ανταποδίδει ταξικά

Η σοβιετική επίθεση δε θορύβησε μόνο τους Γερμανούς, που έβλεπαν το ανατολικό τους μέτωπο να λυγίζει μπρος στην ορμή του Κόκκινου Στρατού, αλλά και τους Αγγλοαμερικανούς οι οποίοι, υπολογίζοντας το μακροπρόθεσμο ταξικό τους συμφέρον, δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος να λήξει με κορυφαία των νικητών - και προπαντός ισχυρή - την ΕΣΣΔ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει άλλωστε πως η γενικότερη τακτική της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, ήταν, αν όχι η συντριβή, τουλάχιστον η πλήρης εξασθένιση του σοβιετικού κράτους, το οποίο και άφησαν αβοήθητο σ' όλες τις κορυφαίες στιγμές των πολεμικών του αναμετρήσεων με τους ναζί.

Από τα μέσα του 1944 ακόμη, όταν άρχισε να γέρνει η πλάστιγγα σε βάρος των δυνάμεων του Αξονα και μια σειρά χώρες απελευθερώνονταν, οι Αγγλοαμερικανοί δε δίστασαν να έρθουν και σε ανοικτές συμφωνίες με τους χιτλερικούς, έχοντας ως κύριο σκοπό τους να εμποδίσουν την προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων προς τη Δύση. Ετσι, για παράδειγμα, η Αγγλία συμφώνησε με τη Γερμανία να μην ενοχλήσει τα στρατεύματα της τελευταίας κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα, ούτως ώστε ο Κόκκινος Στρατός στην προέλασή του να έχει να αντιμετωπίσει πολύ ισχυρή αντίσταση (βλέπε αναλυτικά: Β. Μαθιόπουλου: "Η Ελληνική Αντίσταση 1941 - 1944 και οι Σύμμαχοι", εκδόσεις "Παπαζήση", σελ. 51-52). Η γραμμή αυτή, των συμφωνιών με τη Γερμανία, συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση και στην τελευταία φάση του πολέμου στην Ευρώπη, από τη στιγμή δηλαδή που ξεκίνησε η μεγάλη σοβιετική επίθεση ως την οριστική συνθηκολόγηση των ναζιστών. Ετσι για παράδειγμα στις αρχές Μάρτη του 1945 ξεκίνησαν στην Ελβετία διαπραγματεύσεις μεταξύ του απεσταλμένου της Γερμανίας στρατηγού Βολφ και εκπροσώπων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, που αποσκοπούσαν στο να διευκολυνθεί η προέλαση των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων προς ανατολάς με τη μεταφορά των γερμανικών δυνάμεων για ενίσχυση του μετώπου με τον Κόκκινο Στρατό. Οι διαπραγματεύσεις - στις οποίες οι Αγγλοαμερικανοί δε δέχτηκαν να συμμετέχουν Σοβιετικοί - κράτησαν δύο εβδομάδες και απ' ό,τι φαίνεται, όπως έδειξαν και τα γεγονότα στη συνέχεια, κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Μάλιστα ο Στάλιν σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, με ημερομηνία 3/4/1945, είναι απόλυτα σαφής και κατηγορηματικός: "οι διαπραγματεύσεις - γράφει στον Αμερικανό πρόεδρο - διεξήχθησαν και ετερματίσθησαν διά συμφωνίας με τους Γερμανούς, συμφώνως προς την οποίαν ο Γερμανός διοικητής εις το δυτικόν μέτωπον στρατάρχης Κέσελριγκ εδέχθη να ανοίξη το μέτωπον και να αφήση να διέλθουν προς ανατολάς τα αγγλο-αμερικανικά στρατεύματα και οι Αγγλοαμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής" ("Αλληλογραφία Στάλιν - Τσόρτσιλ - Ατλι - Ρούσβελτ - Τρούμαν", εκδόσεις "Μέλισσα", τόμος β', σελ. 200).

Η πραγματικότητα στο πεδίο των μαχών ήταν αυτή που περιγράφει ο Στάλιν στο μήνυμά του προς το Ρούσβελτ. Από τα τέλη Μάρτη του '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο "συμβολικό" πόλεμο. Οι λίγες δυνάμεις που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση, ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου ως το τέλος έδωσε λυσσασμένες μάχες με το σοβιετικό στρατό (υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ: "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος", εκδόσεις "20ός Αιώνας", σελ. 406).

Υπάρχει πλήθος στοιχείων που φανερώνει το βρώμικο ρόλο που έπαιξαν σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης - και σ' αυτή την τελική φάση του πολέμου - η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Αρκεί, όμως, η παράθεση ενός και μόνο μηνύματος που ο Τσόρτσιλ έστειλε στο Ρούσβελτ την 1η Απρίλη 1945, για να να κατανοηθεί πλήρως η ταξική στρατηγική στόχευση των δύο αυτών χωρών. "Τα ρωσικά στρατεύματα - έγραφε ο Τσόρτσιλ στον Αμερικανό πρόεδρο - αναμφίβολα θα καταλάβουν όλη την Αυστρία και θα μπουν στη Βιέννη. Εάν καταλάβουν και το Βερολίνο, τότε δε θα δημιουργούσαν την ισχυρή εντύπωση ότι αυτά πρόσφεραν τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην κοινή νίκη, και αυτό δε θα δημιουργήσει το κλίμα που θα προκαλεί σοβαρές και εξαιρετικά σημαντικές δυσκολίες στο μέλλον; Γι' αυτό κι εγώ νομίζω ότι από πολιτική άποψη, εμείς πρέπει να προελάσουμε όσο μπορούμε πιο βαθιά ανατολικά της Γερμανίας και στην περίπτωση που το Βερολίνο θα είναι μέσα στα όρια της προέλασής μας, αναμφίβολα πρέπει να το καταλάβουμε" (στο ίδιο, σελ. 413).

Πιστεύει άραγε κανείς πως οι Αγγλοαμερικανοί θα δίσταζαν να έρθουν σε συμφωνία με τα ταξικά τους αδέλφια, τους Γερμανούς, για να πετύχουν έναν τέτοιο στόχο όπως τον περιγράφει ο Τσόρτσιλ; Η απάντηση και το ιστορικό συμπέρασμα είναι πολύ εύκολο να εξαχθούν απ' τον καθένα.

Κείμενα: Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

25/1/2009

 -- Η εποποιία του Στάλινγκραντ

13/6/2004

 -- Γιατί καθυστέρησε το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου

11/5/2003

 -- Οι επιδιώξεις των Αγγλοαμερικανών

28/4/2002

 -- Η Κόκκινη Σημαία της Νίκης υψώνεται στο Ράιχσταγκ

13/5/2001

 -- Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Η Κόκκινη Σημαία της Νίκης υψώνεται στο Ράιχσταγκ

Η Κόκκινη Σημαία της Νίκης υψώνεται στο Ράιχσταγκ

Το Ράιχσταγκ έπεσε. Σε πρώτο πλάνο ο στρατάρχης Ζούκοφ

Ηταν 30 Απριλίου του 1945 και ώρα 21.50 όταν ο επιλοχίας Μ. Α. Φ. Γιεγκόροφ και ο λοχίας Μ. Β. Καντάρια του σοβιετικού στρατού έστησαν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, τη Σημαία της Νίκης, πάνω από τον κεντρικό Τρούλο του Ράιχσταγκ. Αμέσως μετά, ο διοικητής της 3ης στρατιάς κρούσης στρατηγός Β. Ι. Κουζνετσόφ, που παρακολουθούσε προσωπικά την ιστορική μάχη κατάληψης του Ράιχσταγκ, πήρε στο τηλέφωνο το κέντρο διοίκησης και ανακοίνωσε στο στρατάρχη Ζούκοφ: «Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ζήτω, σύντροφε στρατάρχη!»¹.

Παρόλο που δεν είχαν τελειώσει οι μάχες και τα ναζιστικά στρατεύματα συνέχιζαν να αμύνονται μέσα στο Βερολίνο, το γεγονός είχε ξεχωριστή σημασία.

Ηταν πια φανερό πως ο πόλεμος στην Ευρώπη από στιγμή σε στιγμή τελείωνε οριστικά. Αλλά η σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ είχε διπλή σημασία. Δε φανέρωνε μόνο το τέλος του πολέμου. Ταυτόχρονα αποκάλυπτε στα ματιά ολόκληρης της ανθρωπότητας, στο παρόν, αλλά και στο μέλλον ως ιστορία, τον πραγματικό νικητή του πολέμου. Την επομένη ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής Τάξης.

Εκείνη ακριβώς τη μέρα, η κόκκινη σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ, έδειχνε στο παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας πως η νίκη κατά του φασισμού ήταν πρωτίστως νίκη ενός λαού και ενός κράτους. Του σοβιετικού λαού και του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία, της Σοβιετικής Ενωσης. Ας δούμε όμως με περισσότερες λεπτομέρειες αυτό το ιστορικό γεγονός.

Η μεγάλη επίθεση

Μάης 1945: Σοβιετικοί στρατιώτες στο Βερολίνο

Ηταν 6 Ιανουαρίου του 1945, όταν ο Στάλιν έλαβε από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ένα αγωνιώδες τηλεγράφημα:

«Εις την Δύσιν - έγραφε ο Βρετανός πρωθυπουργός² - διεξάγονται πολύ σκληραί μάχαι και εις κάθε στιγμήν είναι δυνατόν να απαιτηθούν από την Ανωτάτην Διοίκησιν μεγάλαι αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπικήν σας πείραν πόσον ανησυχητική είναι η κατάστασις, όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται επί πολύ ευρέως μετώπου, ύστερα από προσωρινήν απώλειαν της πρωτοβουλίας. Ο στρατηγός Αϊνζεχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητον να γνωρίζη εις γενικάς γραμμάς τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχη βεβαίως αντίκτυπον επί όλων των ιδικών του και των ιδικών μας αποφάσεων... Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον ημπορούμε να υπολογίζωμεν επί μεγάλης ρωσικής επιθέσεως εις το μέτωπον του Βίσλα ή εις κάθε άλλον τόπον κατά την διάρκειαν του Ιανουαρίου ή εις κάθε άλλην στιγμήν που Σεις θα δεχθήτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε... Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον».

Τι είχε άραγε συμβεί ώστε ολόκληρη η Δύση - Βρετανοί και Αμερικανοί, διά στόματος Τσόρτσιλ - να παρακαλάει για μια επίθεση του Κόκκινου Στρατού;

Λίγες μέρες πριν σταλεί αυτό το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ προς στο Σοβιετικό ηγέτη και συγκεκριμένα στις 16 Δεκεμβρίου του 1944 τα γερμανικά στρατεύματα κατάφεραν να ξεδιπλώσουν μεγάλη αντεπίθεση στις Αρδένες, να δημιουργήσουν πανικό και να σπείρουν την αποδιοργάνωση στα νώτα των αμερικανικών στρατευμάτων και μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου να έχουν διεισδύσει στην άμυνα των συμμαχικών στρατευμάτων σε βάθος 90 περίπου χιλιομέτρων. Στις αρχές Ιανουαρίου 1945 οι γερμανικές δυνάμεις πραγματοποίησαν, με μεγάλη επιτυχία, επίθεση στην Αλσατία, στην περιοχή του Στρασβούργου και απείλησαν την ίδια την πόλη που η συμμαχική διοίκηση ήταν έτοιμη να την εκκενώσει, γεγονός που αποτράπηκε την τελευταία στιγμή. Εν τω μεταξύ η αντεπίθεση των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων, στις 3 Ιανουαρίου, στο βόρειο πλευρό των γερμανικών μονάδων που είχαν προωθηθεί στις Αρδένες, δεν είχε την παραμικρή επιτυχία. Ετσι η κατάσταση των συμμαχικών δυνάμεων στο δυτικό μέτωπο παρέμενε κρίσιμη και μια δεύτερη Δουγκέρκη ήταν προ των πυλών. Σε κείνες ακριβώς τις συνθήκες, ολόκληρη η Δύση έστρεφε τα μάτια προς την Ανατολή, αναζητώντας τη διέξοδο στα στρατεύματα της Σοβιετικής Ενωσης.

30.4.1945: Η Κόκκινη Σημαία πάνω από το Ράιχσταγκ

Στις 7/1/1945 ο Στάλιν έστειλε τη δική του απάντηση στο αγωνιώδες μήνυμα του Τσόρτσιλ. «...Ετοιμαζόμεθα - έγραφε ο Σοβιετικός ηγέτης³- δι' επίθεσιν, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επίθεσίν μας. Εν τούτοις το Επιτελείον της Ανωτάτης Διοικήσεως υπολογίζον την θέσιν των συμμάχων μας, απεφάσισε να τελειώση με σύντονον ρυθμόν τας προετοιμασίας και αδιαφορούν διά τον καιρόν, θα αρχίση ευρείας κλίμακος επιθετικάς επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών εις όλον το κεντρικόν μέτωπον, το βραδύτερον εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξωμεν παν το δυνατόν, διά να συνδράμωμεν τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα».

Η μεγάλη σοβιετική στρατιωτική επίθεση ξεκίνησε στις 12/1/1945. Την αρχή έκανε το Πρώτο Ουκρανικό Μέτωπο από τις θέσεις εξόρμησης δυτικά του Σαντομίρ. Στις 14/1, το Δεύτερο Λευκορωσικό Μέτωπο ξεδίπλωσε τη δική του επίθεση από την αριστερή όχθη του Βιστούλα νότια της Βαρσοβίας. Στις 15/1 ήταν η σειρά του Τρίτου Λευκορωσικού Μετώπου να εξαπολύσει επίθεση στην Ανατολική Πρωσία. Ταυτόχρονα το Τέταρτο Ουκρανικό Μέτωπο εξαπέλυσε επίθεση στα Καρπάθια. Η επίθεση των σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων ήταν τεραστίων διαστάσεων. Κάλυπτε ένα μέτωπο 1.200 χιλιομέτρων - από τη Βαλτική ως τα Καρπάθια - με τη συμμετοχή 150 μεραρχιών. Ολόκληρος ο κόσμος είχε μείνει άφωνος. «Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος» έγραφαν οι αγγλικές εφημερίδες και το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει ότι «ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση»⁴.

Λίγο πριν εκδηλωθεί η σοβιετική επίθεση, οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις τοποθετούσαν το τέλος του πολέμου στα τέλη του 1945 κι αυτό όχι άδικα. Η συνολική δύναμη της σοβιετικής πολεμικής μηχανής ήταν ακόμη άγνωστη, οι Δυτικοί γνώριζαν πως από μόνοι τους δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα και η Γερμανία παρέμενε ακόμη ισχυρή. Στα τέλη του 1944 - αρχές του 1945 ο γερμανικός στρατός, παρά τις βαριές του ήττες στο ανατολικό μέτωπο, είχε στις τάξεις του 5.400.000 άνδρες, 28.500 πυροβόλα και όλμους, 3.950 άρματα και 1.960 αεροπλάνα. Οι εφεδρείες του, που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων, αριθμούσαν 2.433.000 άνδρες, 2.700 πυροβόλα, 5.300 άρματα και άλλα επιθετικά όπλα και 3.270 αεροπλάνα⁵. Υπό αυτές τις συνθήκες κανείς δεν περίμενε πως η στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ θα εκμηδενιζόταν μέσα σε λίγους μήνες. Κι όμως από τη στιγμή που ξεκίνησε η σοβιετική επίθεση δε χρειάστηκαν περισσότερο από 40 μέρες για να καταρρεύσουν όλα σχεδόν τα ουσιώδη στρατιωτικά εμπόδια που μπορούσε να προβάλει ο γερμανικός στρατός. Με τεράστια ορμή οι δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού συνέκλιναν προς το Βερολίνο, σφίγγοντας όλο και περισσότερο την τανάλια γύρω από τον κάποτε αήττητο στρατό του Χίτλερ.

Δολοπλοκίες της Δύσης και των χιτλερικών

Οταν ξεδιπλώθηκε σ' όλη της την έκταση η σοβιετική επίθεση και φάνηκε καθαρά ότι το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη ήταν ζήτημα του άμεσου χρονικού διαστήματος, η γερμανική αντίσταση στο δυτικό μέτωπο εξασθένησε απότομα, ενώ στο ανατολικό πήρε φρενώδη χαρακτηριστικά. Μάλιστα το ανώτατο στρατηγείο της Γερμανίας πήρε τη βάρβαρη απόφαση να μετατρέψει το ανατολικό τμήμα της χώρας σε κρανίου τόπο. Επρεπε να καταστραφούν όλες οι βιομηχανίες, οι αποθήκες τροφίμων, οι γέφυρες, οι σιδηροδρομικές γραμμές, οι αυτοκινητόδρομοι, τα φράγματα, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, τα ορυχεία, οτιδήποτε, με δυο λόγια, που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον Κόκκινο Στρατό⁶.

Στο τέλος Φεβρουαρίου του 1945, τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα πέρασαν εύκολα τη «γραμμή Ζίγκφριντ» των γερμανικών οχυρών κι ακόμη πιο εύκολα πέρασαν το σοβαρό υδάτινο φράγμα στο Ρήνο, αφού οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν ανατίναξαν τις γέφυρές του καθώς υποχωρούσαν. Ολη αυτή η κατάσταση μύριζε άσχημα, γεγονός που δεν άργησε να αποκαλυφθεί.

Στις αρχές Μαρτίου του 1945, το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, που πληροφορήθηκε το γεγονός, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά το νόμιμο αυτό δικαίωμά της απορρίφθηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Επρόκειτο για μια σαφέστατη παραβίαση των αρχών της αντιχιτλερικής συμμαχίας που κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί τότε όλη τη σημασία της. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν δύο εβδομάδες και αποσκοπούσαν στη διευκόλυνση της προέλασης των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων προς Ανατολάς με τη μεταφορά των γερμανικών δυνάμεων από το δυτικό μέτωπο στο μέτωπο με τον Κόκκινο Στρατό. Εκ των υστέρων, κρίνοντας από τα ίδια τα γεγονότα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως οι διαπραγματεύσεις εκείνες κατέληξαν σε συμφωνία. Η σοβιετική ηγεσία πάντως δεν αμφέβαλε καθόλου γι' αυτό. Μάλιστα ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: «Οι διαπραγματεύσεις - έγραφε⁷ - διεξήχθησαν και ετερματίσθησαν διά συμφωνίας με τους Γερμανούς, συμφώνως προς την οποίαν ο Γερμανός διοικητής εις το δυτικόν μέτωπον στρατάρχης Κέσσελριγκ εδέχθη να ανοίξη το μέτωπον και να αφήση να διέλθουν προς ανατολάς τα αγγλο- αμερικανικά στρατεύματα και οι Αγγλο-αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».

Η πραγματικότητα στο πεδίο των μαχών ήταν αυτή που περιγράφει ο Στάλιν στο μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ. Από τα τέλη Μαρτίου του '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο «συμβολικό» πόλεμο. Οι λίγες δυνάμεις που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση, ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου ως το τέλος έδωσε σκληρότατες μάχες με το σοβιετικό στρατό⁸. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν ήταν σε θέση να φράξει το δρόμο του Κόκκινου Στρατού προς το Βερολίνο, αν και οι χιτλερικοί προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο, χωρίς βεβαίως να το καταφέρουν, να το παραδώσουν στους Δυτικούς.

Η Μάχη του Βερολίνου

Η επιχείρηση του Βερολίνου άρχισε στις 16 Απριλίου του 1945. Σε όλη τη ζώνη πυρός, ο εχθρός χρησιμοποίησε ένα εκατομμύριο άνδρες, 10.400 πυροβόλα και όλμους, 1.500 άρματα και αυτοκινούμενα βαρέα όπλα και 3.300 αεροπλάνα⁹. Το συγκρότημα του Βερολίνου αυτό καθ' αυτό αριθμούσε 200 περίπου χιλιάδες άνδρες, 3.000 κανόνια και όλμους, 250 άρματα μάχης και βαριά πολλαπλά ρουκετοβόλα¹⁰. Χωρίς αμφιβολία η πόλη είχε μετατραπεί σε μια ιδιαίτερα οχυρωμένη περιοχή. Τα στρατεύματα της πόλης τα διοικούσε ο ίδιος ο Χίτλερ, αν και διοικητής τους είχε οριστεί ο στρατηγός πυροβολικού Βάιντλινγκ.

Από την πρώτη ημέρα της επίθεσης ο Κόκκινος στρατός διέσπασε την πρώτη γραμμή άμυνας του εχθρού κι άρχισε η μάχη για τη δεύτερη αμυντική γραμμή. Τις πρώτες τέσσερις ημέρες της επίθεσης στα στρατεύματα του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου προχώρησαν 30 χιλιόμετρα σε έκταση μετώπου 70 χιλιόμετρα. Τα στρατεύματα του 1ου Ουκρανικού Μετώπου, που άρχισαν ταυτόχρονα την επίθεση, διέσπασαν τις εχθρικές γραμμές στις τρεις πρώτες ημέρες και προχώρησαν σε μια μεγάλη κυκλωτική κίνηση κατά των γερμανικών δυνάμεων νοτιότερα του Βερολίνου. Τα σχέδια του γερμανικού στρατηγείου να διατηρήσει την αμυντική γραμμή στους ποταμούς Οντερ και Νάισε, ώσπου να φτάσουν στο Βερολίνο τα αμερικανικά στρατεύματα απέτυχαν παταγωδώς.

Εν τω μεταξύ μέσα στο Βερολίνο γίνονταν σκληρότατες οδομαχίες. Από τις 26 Απριλίου άρχισε ο κατακερματισμός της πόλης σε τμήματα. Στις 28 του μηνός το συγκρότημα του Βερολίνου κόπηκε σε τρία απομονωμένα τμήματα και η γερμανική διοίκηση έχασε την ικανότητα να διευθύνει τα στρατεύματά της. Δύο ημέρες μετά τα σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν με έφοδο το Ράιχσταγκ και έστησαν στο θόλο του την Κόκκινη Σημαία της Νίκης. Την 1η Μαΐου του 1945 ανακοινώθηκε πως ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Στις 2 Μαΐου και ώρα 3 το μεσημέρι, τα γερμανικά στρατεύματα σταμάτησαν κάθε αντίσταση. Το Βερολίνο είχε πέσει.

Λίγες ημέρες αργότερα ο πόλεμος στην Ευρώπη θα τελείωνε οριστικά και ο Στάλιν θα προέβαινε σε μια σύντομη ανακεφαλαίωσή του.

«Πριν από τρία χρόνια - έλεγε ο Σοβιετικός ηγέτης στο διάγγελμά του στις 9 Μαΐου 1945¹¹ - ο Χίτλερ δήλωσε δημόσια πως μέσα στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ενωσης και η απόσπαση από αυτή του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα: "Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί". Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ. Η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημά τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ενωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία».

1. Στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκοφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 2ος, σελ. 410.

2. «Αλληλογραφία Στάλιν - Τσώρτσιλ - Ατλη - Ρούσβελτ - Τρούμαν», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Α` σελ. 348-349.

3. «Αλληλογραφία Στάλιν - Τσώρτσιλ - Ατλη - Ρούσβελτ - Τρούμαν», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Α` σελ. 349.

4. Λ. Γιερεμέγιεφ: «Η Σοβιετική Ενωση στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο» εκδόσεις «Ζαχαρόπουλος», σελ. 115-116.

5. «Ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 2ος, σελ. 310-311 και Λ. Γιερεμέγιεφ: «Η Σοβιετική Ενωση στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο» εκδόσεις «Ζαχαρόπουλος», σελ. 110.

6. Υπουργείον Αμύνης ΕΣΣΔ: «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», Σύνταξη: Γ. Α. Ντεμπόριν, Εποπτεία: Στρατηγός Ι. Ι. Ζούμπκοφ, εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ, Αθήνα 1959, τόμος Β`, σελ. 220-221.

7. «Αλληλογραφία Στάλιν - Τσώρτσιλ - Ατλη - Ρούσβελτ - Τρούμαν», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος β`, σελ. 200.

8. Υπουργείον Αμύνης ΕΣΣΔ: «Β` Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις «20ός Αιώνας», σελ. 406.

9. Λ. Γιερεμέγιεφ: «Η Σοβιετική Ενωση στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο» εκδόσεις «Ζαχαρόπουλος», σελ. 122.

10. Υπουργείον Αμύνης ΕΣΣΔ: «Β` Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945», εκδόσεις ΚΥΨΕΛΗ, τόμος Γ`, σελ. 95.

11. Ι. Β. Στάλιν: «Ο Μεγάλος Πόλεμος για την Πατρίδα», εκδόσεις «ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ», Αθήνα 1946, σελ. 136-137.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

9/3/2008

 -- Η μάχη του Στάλινγκραντ

5/6/2005

 -- ΙΣΤΟΡΙΑ {{ 2 }}

13/5/2001

 -- Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

9/5/1999

 -- Οι Αγγλοαμερικανοί

9/5/1999

 -- Η Δύση... ανταποδίδει ταξικά

Οι Αγγλοαμερικανοί

Οι Αγγλοαμερικανοί

Παρά τις βαριές ήττες που είχε δεχτεί στο ανατολικό μέτωπο, ο γερμανικός στρατός στα τέλη του 1944 - αρχές του 1945, παρέμενε αρκετά ισχυρός. Είχε στις τάξεις του 5.400.000 άνδρες, 28.500 πυροβόλα και όλμους, 3.950 άρματα και 1.960 αεροπλάνα. Ακόμη οι εφεδρείες του, που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων, αριθμούσαν 2.433.000 άνδρες, 2.700 πυροβόλα, 5.300 άρματα και άλλα επιθετικά όπλα και 3.270 αεροπλάνα. (Λ. Γιερεμέγιεφ: "Η Σοβιετική Ενωση στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο" εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, σελ. 110 και "Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος 1939 - 1945", εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή", τόμος 2ος, σελ. 310 - 311). Υπό αυτές τις συνθήκες κανείς δεν περίμενε πως η στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ θα εκμηδενιζόταν μέσα σε λίγους μήνες. Αντίθετα, ακόμη και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις τοποθετούσαν μια πιθανή συνθηκολόγηση της Γερμανίας στο τέλος του '45. Περισσότερο απ' όλους είχαν κάθε λόγο να είναι απαισιόδοξοι οι Δυτικοί, οι Εγγλέζοι και οι Αμερικανοί, οι οποίοι στα τέλη Δεκεμβρίου του 1944 δέχτηκαν μια ισχυρότατη επίθεση από τις γερμανικές δυνάμεις στις Αρδένες με αποτέλεσμα να είναι προ των πυλών μια δεύτερη Δουγκέρκη. Αλλά κι αυτή τη φορά τα κάστανα από τη φωτιά κλήθηκε να τα βγάλει ο Σοβιετικός στρατός.

Η ΕΣΣΔ σώζει άλλη μια φορά τη Δύση

Στις 6/1/1945 ο Ουίν. Τσόρτσιλ στέλνει ένα αγωνιώδες μήνυμα προς τον Στάλιν εκλιπαρώντας, ουσιαστικά, για βοήθεια δεδομένου ότι η κατάσταση των δυτικών δυνάμεων ήταν κάτι περισσότερο από τραγική ύστερα από τη γερμανική αντεπίθεση στις Αρδένες. "Εις τη Δύσιν - γράφει ο Τσόρτσιλ - διεξάγονται πολύ σκληραί μάχαι και εις κάθε στιγμήν είναι δυνατόν να απαιτηθούν μεγάλαι αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπικήν σας πείρα πόσον ανησυχητική είναι η κατάστασις όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται επί πολύ ευρέως μετώπου ύστερα από προσωρινήν απώλειαν της πρωτοβουλίας. Ο στρατηγός Αϊζενχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητον να γνωρίζη εις γενικάς γραμμάς τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχη βεβαίως αντίκτυπον επί όλων των ιδικών του και των ιδικών μας σπουδαιοτάτων αποφάσεων... Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον ημπορούμε να υπολογίζωμεν επί μεγάλης ρωσικής επιθέσεως εις το μέτωπον του Βίσλα ή εις κάθε άλλον τόπον κατά τη διάρκειαν του Ιανουαρίου ή εις κάθε άλλην στιγμήν που Σεις θα δεχθήτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε... Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον".

Ο Στάλιν θα μπορούσε να απαντήσει στον Τσόρτσιλ με τέτοιο τρόπο που να τον παραπέμπει στην αδιάφορη - έως και υπονομευτική για την ΕΣΣΔ - στάση που κράτησε η Δύση όταν τα γερμανικά στρατεύματα πολιορκούσαν το Στάλινγκραντ. Ομως ένα σοσιαλιστικό κράτος δε θα μπορούσε να ζυγίσει τις τύχες της ανθρωπότητας με τον τρόπο που τις ζύγιζαν οι ιμπεριαλιστές. Γι' αυτό στις 7/1/1945 ο Σοβιετικός ηγέτης απαντώντας στο αγωνιώδες μήνυμα του Βρετανού πρωθυπουργού έγραφε μεταξύ άλλων: "... Ετοιμαζόμεθα δι' επίθεσιν, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επίθεσίν μας. Εν τούτοις το Επιτελείον της Ανωτάτης Διοικήσεως, υπολογίζον τη θέσιν των συμμάχων μας, απεφάσισε να τελειώση με σύντονον ρυθμόν τας προετοιμασίας και αδιαφορούν διά τον καιρόν, θα αρχίση ευρείας κλίμακος επιθετικάς επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών εις όλον το κεντρικόν μέτωπον, το βραδύτερον εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξωμεν παν το δυνατόν, διά να συνδράμωμεν τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα". ("Αλληλογραφία Στάλιν - Τσόρτσιλ - Ατλη - Ρούσβελτ - Τρούμαν", εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Α σελ. 393 - 394).

Ετσι στις 12/1/1945 τα σοβιετικά στρατεύματα εξαπέλυσαν μια επίθεση τεράστιας εκτάσεως που διέλυσε τη ναζιστική στρατιωτική μηχανή και κατέληξε στη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών της 9ης Μαϊου του ίδιου έτους. Ηταν τόσο μεγάλη αυτή η στρατιωτική ενέργεια του Κόκκινου στρατού που στην κυριολεξία άφησε ολόκληρο τον κόσμο άναυδο. "Η μεγάλη ρωσική επίθεση - έγραφε για παράδειγμα η βρετανική εφημερίδα The Manchester Guardian - που άρχισε στις 12/1, μετέβαλε πλέον την όψη του πολέμου... Η ίδια η εξέλιξη των μαχών αφήνει άναυδο τον καθένα... Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος... Τύπος και στρατιωτικοί αρμόδιοι συμφωνούν ότι εκεί κρίνεται τώρα η τύχη του πολέμου, ότι πρόκειται για την τελική δοκιμασία". Αλλά και το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων υποχρεωνόταν να αναγνωρίσει ότι "ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση" (Λ. Γιερεμέγιεφ, στο ίδιο, σελ. 115 - 116).

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

5/6/2005

 -- ΙΣΤΟΡΙΑ {{ 2 }}

20/6/2004

 -- Η απόβαση στη Νορμανδία και η αλήθεια για την αντιφασιστική νίκη

11/5/2003

 -- Οι επιδιώξεις των Αγγλοαμερικανών

28/4/2002

 -- Η Κόκκινη Σημαία της Νίκης υψώνεται στο Ράιχσταγκ

13/5/2001

 -- Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Σελίδα 24

Η λαϊκή εξουσία διέξοδος από την κρίση του σάπιου καπιταλισμού

Η λαϊκή εξουσία διέξοδος από την κρίση του σάπιου καπιταλισμού

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Είναι παράδειγμα που εμπνέει και αναγνωρίζεται πλατιά σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.

Μεγάλος αριθμός Ελλήνων μεταναστών και Γερμανών εργαζομένων, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ και συμμετείχε στις πολιτικές εκδηλώσεις στο Σάρντορφ (Στουτγκάρδη) και στο Μόναχο, με ομιλητή τονΓιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Η ταυτόχρονη μετάφραση στα γερμανικά έδωσε στους Γερμανούς καλεσμένους τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την ομιλία και να συμμετέχουν στη συζήτηση, εκτιμώντας πολύ θετικά τις προσπάθειες του ΚΚΕ.

Στο πλαίσιο της επίσκεψης στο Μόναχο, ο Γ. Μαρίνος συναντήθηκε με πολλούς μετανάστες και εκπροσώπους μαζικών φορέων της περιοχής, τους ενημέρωσε για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τους διαβεβαίωσε για τη στήριξη του ΚΚΕ για όλα τα προβλήματα, για τα σχολεία, τους νέους μετανάστες. Ταυτόχρονα, ανέπτυξε τις θέσεις του Κόμματος για τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Ο καπιταλισμός δοκιμάζεται από κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που συγκεντρώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ότι το σύστημα είναι σε χρόνια παρακμή, γίνεται συνεχώς και πιο επικίνδυνο, είναι ιστορικά ξεπερασμένο. Αυτό το διαπίστωσαν οι εργαζόμενοι τόσο στη φάση της ανόδου της οικονομίας, που άρχισε το ξήλωμα θεμελιακών δικαιωμάτων, όσο και στη φάση της κρίσης, που το κεφάλαιο γίνεται ακόμα πιο επιθετικό και τα αστικά κόμματα εφαρμόζουν πολιτική κατεδάφισης κάθε κατάκτησης, επιβάλλουν μέτρα που μειώνουν δραματικά την τιμή της εργατικής δύναμης, εξαθλιώνουν τις εργατικές, λαϊκές οικογένειες.

Αυτό γίνεται στο σύνολο της ΕΕ. Αυτό κάνουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην Ελλάδα. Επιβολή μισθών 400 - 500 ευρώ, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και διάλυση κάθε κοινωνικής παροχής, για να υπηρετήσουν την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η κινδυνολογία, τα εκβιαστικά διλήμματα των υποστηρικτών του συστήματος δεν μπορεί να σταματήσει τον τροχό της Ιστορίας. Η λύση που υπερασπίζονται είναι βάρβαρη. Η κοινωνία τους γεννάει ανεργία, φτώχεια, μετανάστευση και ο λαός έχει υποχρέωση να δει μπροστά, να δώσει τη μάχη με όλα τα μέσα και να αγκαλιάσει την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ που λέει καθαρά: Εργατική, λαϊκή εξουσία, για να πάρουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι τα μέσα παραγωγής που αυτοί δημιούργησαν, τον πλούτο που παράγουν.

Οι προσδοκίες για την καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ψεύτικες. Κι αυτό αποδεικνύεται τόσο με την προηγούμενη πείρα της Ελλάδας, όσο και την πείρα της Γερμανίας, η οποία διαθέτει την ισχυρότερη οικονομία στην ΕΕ, δεν χτυπήθηκε βαριά από την κρίση, αλλά η επίθεση του κεφαλαίου είναι ολομέτωπη. Συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, πάνω από ένα εκατομμύριο οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, ελαστικές μορφές εργασίας, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών στο φόντο των 2,5 εκ. ανέργων και της επέκτασης της φτώχειας».

Δυνάμωμα ταξικής πάλης με ενισχυμένο ΚΚΕ

Ο Γ. Μαρίνος στάθηκε ιδιαίτερα στους αγώνες του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, μίλησε για τον απεργιακό αγώνα των Χαλυβουργών στον οποίο εκδηλώνεται μεγάλη αλληλεγγύη από Ελληνες μετανάστες και Γερμανούς εργαζόμενους. Μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Είναι παράδειγμα που εμπνέει και αναγνωρίζεται πλατιά σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Η στρατηγική του ΚΚΕ, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταξική πάλη, ο αγώνας για την εξουσία, η αύξηση του κύρους του μέσα στο λαό και η ανοδική του πορεία, ανησυχούν τις δυνάμεις του κεφαλαίου, τα αστικά κόμματα και τους κάθε λογής συμβιβασμένους, τους οπορτουνιστές, που ψευδολογούν και προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία της πάλης των κομμουνιστών.

Η επίθεση που εξελίσσεται κατά του ΚΚΕ από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τους μηχανισμούς του συστήματος, είναι επίθεση κατά της εργατικής τάξης, κατά των λαϊκών στρωμάτων. Αποσκοπεί στο χτύπημα της πρωτοπόρας δύναμης για να γονατίσουν το λαό, να περάσουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου. Κι αυτό αφορά όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα τι είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές, είναι κριτήριο που πρέπει να καθορίσει τη στάση τους, ώστε ο θετικός προβληματισμός για την πολιτική και την πάλη του ΚΚΕ να μετατραπεί σε αποφασιστική στήριξη, να δώσει στο Κομμουνιστικό Κόμμα πολύ μεγαλύτερη δύναμη, στους καθημερινούς αγώνες και στην κάλπη».

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

10/6/2011

 -- Καθοριστική η συμβολή του ΚΚΕ στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης

25/1/2011

 -- Για στρατηγική και τακτική με βάση τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού

17/6/2009

 -- Με όλες μας τις δυνάμεις δίνουμε το αγωνιστικό «παρών» σε όλα τα μέτωπα πάλης

7/2/2009

 -- Με σχεδιασμένα βήματα για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας

25/10/2008

 -- Το Συνέδριο αφορά όλες τις λαϊκές δυνάμεις

Η διάσκεψη των ηγετών του αντιχιτλερικού συνασπισμού στην Τεχεράνη, 28/11- 1/12/1943

Η διάσκεψη των ηγετών του αντιχιτλερικού συνασπισμού στην Τεχεράνη, 28/11- 1/12/1943

Ο Βοροσίλοφ κρατά το ξίφος που χάρισαν οι Αγγλοι στο λαό του Στάλινγκραντ

«Νομίζω πως η ιστορία μάς ευνοεί.

Εθεσε στη διάθεσή μας πολύ μεγάλες

δυνάμεις και πολύ μεγάλες δυνατότητες.

Ελπίζω ότι θα πάρουμε όλα τα μέτρα

ώστε στη σύσκεψη αυτή, στον απαιτούμενο

βαθμό, στα πλαίσια της συνεργασίας, να

χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη εκείνη και

την εξουσία, που μας εμπιστεύτηκαν οι

λαοί μας».

Ι. Β. Στάλιν¹

Στο διάστημα από 28 Νοέμβρη έως 1 Δεκέμβρη του 1943 πραγματοποιήθηκε στην Τεχεράνη η πρώτη διάσκεψη των τριών κυριότερων κρατών της αντιχιτλερικής συμμαχίας με τη συμμετοχή του ηγέτη της ΕΣΣΔ Ι. Β. Στάλιν, του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Φρ. Ρούζβελτ, και του Βρετανού πρωθυπουργού, Ου. Τσόρτσιλ. Επρόκειτο για ένα σπουδαίο βήμα όσον αφορά στην εδραίωση της συνεργασίας των αντιφασιστικών δυνάμεων, που δε θα ήταν, βεβαίως, δυνατό να γίνει αν προηγουμένως τα σοβιετικά στρατεύματα, με τις μεγάλες τους νίκες μέσα στο 1943, δεν είχαν πετύχει μια ριζική στροφή στην πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συντριβή των γερμανικών στρατευμάτων στο Στάλινγκραντ ήταν το κορυφαίο γεγονός, που αποτέλεσε και την απαρχή της κρίσης του φασιστικού συνασπισμού. Υστερα ακολούθησαν τα ισχυρότατα πλήγματα που κατάφερε ο Κόκκινος Στρατός, το καλοκαίρι του '43, στις βασικές δυνάμεις της Βέρμαχτ στις περιοχές του Οριόλ, του Κουρσκ καθώς και στην αριστερή όχθη του Δνείπερου στην Ουκρανία. Πλήγματα αποφασιστικής σημασίας, που συνέβαλαν στις επιτυχίες των αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων στη Σικελία και στη χερσόνησο των Απεννίνων, οδηγώντας έτσι στην πτώση του καθεστώτος του Μουσολίνι και στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας.

Στιγμιότυπο από τη μάχη του Στάλινγκραντ

Σημαντικά γεγονότα, ως απόρροια της ουσιαστικής στροφής του πολέμου, ήταν επίσης η ενδυνάμωση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στις κατεχόμενες από τον άξονα χώρες, η προσχώρηση νέων χωρών στην αντιχιτλερική συμμαχία αλλά και η ραγδαία ανάπτυξη ενός ισχυρότατου λαϊκού κινήματος σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και αλλού, που τασσόταν υπέρ μιας στενής στρατιωτικής συνεργασίας των χωρών αυτών με την ΕΣΣΔ.

Μετά απ' όλα αυτά οι εξελίξεις στο φασιστικό στρατόπεδο υπήρξαν ραγδαίες. Το οικοδόμημα της φασιστικής Νέας Τάξης παρουσίαζε εμφανείς ρωγμές. Η Ιαπωνία άρχισε να προβληματίζεται όσον αφορά στην πορεία των πραγμάτων και το δικό της ρόλο. Οι ηγετικοί κύκλοι των κυρίαρχων τάξεων της Φινλανδίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας - αν και οι χώρες τους συνέχιζαν να πολεμούν στο πλευρό του Χίτλερ - άρχισαν να διερευνούν τη δυνατότητα προσχώρησης στο πλευρό των ΗΠΑ και της Αγγλίας, εκτιμώντας πως μια επικείμενη ήττα τους από τον προελαύνοντα σοβιετικό στρατό θα σήμαινε - εκτός των άλλων - και απώλεια της εξουσίας τους. Τέλος, οι ουδέτερες χώρες όλο και περισσότερο ψύχραιναν τις σχέσεις τους με τη Γερμανία. Η Σουηδία, για παράδειγμα, τον Αύγουστο του '43 απαγόρευσε τη διέλευση απ' το έδαφός της των γερμανικών πολεμικών μεταφορικών μέσων και αρνήθηκε να χορηγήσει άδεια εισόδου στις αμαξοστοιχίες που μετέφεραν αδειούχους Γερμανούς στρατιώτες. Επίσης, η Πορτογαλία δέχτηκε να χρησιμοποιούν οι Αγγλοι τις πολεμικές της, ναυτικές και αεροπορικές, βάσεις στις Αζόρες και η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία να ενισχύσει τις σχέσεις της με την Αγγλία και τις ΗΠΑ².

Στάλιν, Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ στην Τεχεράνη

Για τις κυριότερες δυνάμεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού ήταν πλέον επιτακτική ανάγκη να συντονιστούν. Η γρήγορη λήξη του πολέμου - που φάνταζε κάτι περισσότερο από ρεαλιστική - αλλά και η ανάγκη προσδιορισμού και επεξεργασίας των αρχών συγκρότησης του μεταπολεμικού κόσμου δεν άφηναν περιθώρια για καθυστερήσεις και διαφορετικές συμπεριφορές.

Η προετοιμασία της διάσκεψης

Η ανάγκη συντονισμού των ηγετικών δυνάμεων του αντιχιτλερικού συνασπισμού είχε αποκτήσει επιτακτικό χαρακτήρα και για έναν επιπλέον λόγο: Το καλοκαίρι του '43 οι μεταξύ τους σχέσεις δοκίμασαν μια ισχυρή κρίση λόγω της παρελκυστικής τακτικής που ακολουθούσαν οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία απέναντι στην ΕΣΣΔ όσον αφορά στο ζήτημα του ανοίγματος του δεύτερου μετώπου στη Δυτική Ευρώπη. Ηταν τότε που η σοβιετική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα λέγοντας τα πράγματα ακριβώς με το όνομά τους. «Μου γράφετε - απαντούσε ο Στάλιν στους Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ³ - ότι αντιλαμβάνεσθε πλήρως την απογοήτευσίν μου. Οφείλω να σας δηλώσω ότι εις την περίπτωσιν αυτήν δεν πρόκειται απλώς περί απογοητεύσεως της Σοβιετικής Κυβερνήσεως, αλλά περί διατηρήσεως της εμπιστοσύνης της προς τους συμμάχους, η οποία υποβάλλεται εις βαρείας δοκιμασίας».

Το πρώτο μεγάλο βήμα για το ξεπέρασμα της κρίσης έγινε με τη διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών των τριών μεγάλων δυνάμεων, που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα, στο διάστημα από 19 έως 30 Οκτώβρη του 1943. Η διάσκεψη αυτή, πέραν της ειδικής σημασίας που είχε, προετοίμασε ουσιαστικά τη διάσκεψη των τριών ηγετών στην Τεχεράνη.

Στη Μόσχα οι υπουργοί των Εξωτερικών μεταξύ άλλων συζήτησαν το θέμα του ανοίγματος του δεύτερου μετώπου και η αγγλοαμερικανική πλευρά δεσμεύτηκε - κρατώντας κάποιες επιφυλάξεις - ότι μέσα στο 1944 θα γινόταν εισβολή των στρατευμάτων της στη Γαλλία. Ακόμη επιτεύχθηκε συμφωνία για τον τρόπο που θα λύνονταν τα επείγοντα προβλήματα τα οποία συνδέονταν με τη διεξαγωγή του πολέμου, συζητήθηκε το θέμα της Ιταλίας και λήφθηκαν σημαντικές αποφάσεις, αποφασίστηκε να συγκροτηθεί κοινή επιτροπή για τη μελέτη και την προώθηση λύσεων όσον αφορά στο ζήτημα του τερματισμού του πολέμου και της συνθηκολόγησης εχθρικών κρατών. Τέλος, έγιναν βολιδοσκοπήσεις όσον αφορά στο μέλλον της Γερμανίας, εκφράστηκε η θέληση για την αποκατάσταση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της Αυστρίας, αναγνωρίστηκε η ανάγκη ίδρυσης μιας διεθνούς οργάνωσης για τη διαφύλαξη της ειρήνης και της ασφάλειας στον πλανήτη και διακηρύχτηκε η απόφαση των τριών μεγάλων δυνάμεων να συνεχίσουν τον πόλεμο έως τη στιγμή της άνευ όρων συνθηκολόγησης των χωρών του φασιστικού άξονα⁴.

Πέραν, όμως, όλων αυτών η Σοβιετική Ενωση φρόντισε, πριν από τη Διάσκεψη της Τεχεράνης, να ξεκαθαρίσει τη θέση της, μπροστά στα μάτια των λαών της υφηλίου, όσον αφορά στις αρχές συγκρότησης του μεταπολεμικού κόσμου. Μιλώντας, στις 6 Νοέμβρη 1943, μπροστά στο Σοβιέτ και στα κομματικά όργανα της Μόσχας, με την ευκαιρία της 26ης επετείου της Οχτωβριανής Επανάστασης, ο Ι. Β. Στάλιν υπογράμμισε ανάμεσα στα άλλα⁵: «Μαζί με τους συμμάχους μας έχουμε την υποχρέωση:

1) Να απελευθερώσουμε τους λαούς της Ευρώπης από τους φασίστες επιδρομείς και να τους βοηθήσουμε να αναδημιουργήσουν τα εθνικά τους κράτη, που διαμελίστηκαν από τους φασίστες υποδουλωτές: οι λαοί της Γαλλίας, του Βελγίου, της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Ελλάδας και άλλων κρατών, που βρίσκονται κάτω από το γερμανικό ζυγό, πρέπει να ξαναγίνουν ελεύθεροι και ανεξάρτητοι.

2) Να δώσουμε στους απελευθερωμένους λαούς της Ευρώπης το πλήρες δικαίωμα και την πλήρη ελευθερία να λύσουν μόνοι τους το ζήτημα για το σύστημα της διακυβέρνησής τους.

3) Να πάρουμε τα μέτρα που χρειάζονται ώστε όλοι οι φασίστες εγκληματίες, οι υπεύθυνοι για το σημερινό πόλεμο και τα βάσανα των λαών, σε οποιαδήποτε χώρα κι αν κρύβονται, να τιμωρηθούν αυστηρά και να πληρώσουν για όλα τα κακουργήματα που έκαναν.

4) Να αποκαταστήσουμε στην Ευρώπη μια τέτοια τάξη πραγμάτων που ν' αποκλείει πέρα για πέρα τη δυνατότητα μιας νέας επίθεσης από μέρους τη Γερμανίας.

5) Να αποκαταστήσουμε ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης μια μακρόχρονη οικονομική, πολιτική και εκπολιτιστική συνεργασία, βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και βοήθεια, για να ανορθωθεί η οικονομία και ο πολιτισμός που κατέστρεψαν οι Γερμανοί».

Υπό αυτές, σε γενικές γραμμές, τις συνθήκες οι τρεις μεγάλες δυνάμεις της αντιχιτλερικής συμμαχίας πήγαν στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, αν και οι Βρετανοί επιχείρησαν, πριν φτάσουν στην ιρανική πρωτεύουσα, να διαμορφώσουν κοινή γραμμή με τους Αμερικανούς σε όλα τα ζητήματα, οργανώνοντας μια συνάντηση στο Κάιρο ανάμεσα στον Τσόρτσιλ και στον Ρούζβελτ. Το εγχείρημα αυτό δεν είχε επιτυχία. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις δύο αυτές ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες δεν άφησαν περιθώριο συμβιβασμού, δεδομένου ότι η Βρετανία δεν παραιτούνταν από την πρωτοκαθεδρία της στον καπιταλιστικό κόσμο και οι ΗΠΑ δεν εννοούσαν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να κυριαρχήσουν.

Ας δούμε όμως τις έγινε στην Τεχεράνη.

Η Διάσκεψη της Τεχεράνης

Η Διάσκεψη της Τεχεράνης, όπως προαναφέραμε, διάρκεσε τέσσερις μέρες. Το σύνολο δε των συνομιλιών των ηγετών των τριών χωρών, που πήραν μέρος είτε εν ολομελεία, είτε ανά δύο - μαζί και των υπουργών Εξωτερικών καθώς και των στρατιωτικών τους επιτελείων, που είχαν και ξεχωριστές συζητήσεις - έφτασε περίπου τις 35 ώρες. Απ' αυτές, οι δεκαοχτώ ώρες συζήτησης αφιερώθηκαν στο ζήτημα του ανοίγματος του δεύτερου μετώπου στη Δυτική Ευρώπη⁶. Τίποτα το παράξενο δεν υπάρχει σ' αυτό το γεγονός αν το δει κανείς στο πλαίσιο των ταξικών ανταγωνισμών, που αντικειμενικά εκφράζονταν στο εσωτερικό της αντιχιτλερικής συμμαχίας. Οι Αγγλοαμερικανοί γνώριζαν πάρα πολύ καλά πως ο ταξικός τους αντίπαλος, ο σταθερός τους, δηλαδή, αντίπαλος ήταν η ΕΣΣΔ και ο πρόσκαιρος οικονομικοστρατιωτικός τους ανταγωνιστής οι δυνάμεις του φασιστικού άξονα. Επρεπε, λοιπόν, να κάνουν ό,τι ήταν δυνατό για να εξασθενίσουν κι εντέλει να νικήσουν προοπτικά και τους δύο. Γι' αυτό όχι μόνο δε βιάζονταν να βοηθήσουν την ΕΣΣΔ με το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου, αλλά έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να είναι σε θέση στην κατάλληλη χρονική στιγμή να ανακόψουν την προέλαση του Κόκκινου Στρατού στη Δυτική Ευρώπη.

Στην Τεχεράνη ο Τσόρτσιλ προσπάθησε να πάρει τη συγκατάθεση των συμμάχων - και κυρίως της ΕΣΣΔ - για πολεμικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια, στέλνοντας ουσιαστικά στις ελληνικές καλένδες το ζήτημα του δεύτερου μετώπου στη Δυτική Ευρώπη. «Η Σοβιετική Ενωσις - γράφει ο Κοραντής⁷ - ανεφαίνετο ως ο μέλλων μέγας νικητής του πολέμου. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ποίας φιλοδοξίας θα τρέφει τότε; Εάν οι Αγγλοαμερικανοί επετύγχανον από τούδε να εξασφαλίσουν ισχυράν θέσιν εις τα Βαλκάνια θα ήσαν ικανοί να αντιτάξουν ένα φραγμό εις τας φιλοδοξίας ταύτας».

Τελικά, τα αντισοβιετικά σχέδια των ιμπεριαλιστών δεν πέρασαν. Ο Τσόρτσιλ δεν κατάφερε να πάρει έγκριση για τα πολεμικά του σχέδια στα Βαλκάνια. Ετσι, ΗΠΑ και Μ. Βρετανία υποχρεώθηκαν να έρθουν σε συμφωνία με την ΕΣΣΔ, που προέβλεπε ότι το Μάη του 1944 θα άνοιγαν το δεύτερο μέτωπο στη Γαλλία.

Στην Τεχεράνη συζητήθηκε - μεταξύ άλλων - αναλυτικά το γερμανικό ζήτημα, και με τη σθεναρή αντίσταση της ΕΣΣΔ δεν έγινε δυνατή η συμφωνία που επιδίωκαν οι Αμερικανοί για διαμελισμό της Γερμανίας (η τελική διευθέτηση του γερμανικού ζητήματος παραπέμφθηκε στην ευρωπαϊκή συμβουλευτική επιτροπή). Ακόμη συζητήθηκε το Πολωνικό, όπου ο Τσόρτσιλ δεσμεύτηκε πως η εστία του μεταπολεμικού πολωνικού κράτους θα ήταν ανάμεσα στον ποταμό Οντερ και στη «γραμμή Κόρζον», με την ενσωμάτωση στην Πολωνία της Ανατολικής Πρωσίας και της επαρχίας Οπελν. Στη Διάσκεψη εγκρίθηκε δήλωση των τριών μεγάλων δυνάμεών υπέρ της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράν, καθώς και κοινή διακήρυξη υπέρ της διατήρησης και ενίσχυσης της αντιχιτλερικής συμμαχίας, ώστε να ανταποκριθεί και να εκπληρώσει την αποστολή της⁸.

Η Διάσκεψη της Τεχεράνης ήταν ένα σημαντικότατο από κάθε άποψη γεγονός. Ισχυροποίησε την αντιχιτλερική συμμαχία, έδωσε ισχυρή ώθηση στους αγώνες των λαών κατά του φασισμού, κατέδειξε την αύξηση της επιρροής και του διεθνούς κύρους της ΕΣΣΔ, ματαίωσε ορισμένα πολύ βασικά αντικομμουνιστικά σχέδια του αγγλικού ιμπεριαλισμού, όπως αυτό των πολεμικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια⁹. Δίκαια, επομένως, αποτελεί έναν από τους κορυφαίους σταθμούς στην ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

1. Εισαγωγική ομιλία στη Διάσκεψη της Τεχεράνης. Βλέπε: «Τεχεράνη-Γιάλτα-Πότσδαμ: Ντοκουμέντα», εκδόσεις Σ.Ε., σελ. 46

2. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος Β΄, σελ. 10-101

3. «Η αλληλογραφία Στάλιν-Τσόρτσιλ-Ρούζβελτ-Τρούμαν», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Α΄, σελ. 165 και τόμος β΄ σελ. 77

4. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ι 1-Ι2, σελ. 408-409

5. Ι. Β. Στάλιν: «Ο Μεγάλος Πόλεμος Για Την Πατρίδα», εκδόσεις «Τα Νέα Βιβλία», Αθήνα 1946, σελ. 89

6. Α. Κοραντή: «Τεχεράνη-Γιάλτα-Πότσδαμ», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, σελ. 116

7. Α. Κοραντή, στο ίδιο, σελ. 115-116

8 Βλέπε: «Τεχεράνη-Γιάλτα-Πότσδαμ: Ντοκουμέντα», εκδόσεις Σ.Ε., σελ. 110-113

9 Υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ: «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις «20ός αιώνας», Αθήνα 1959, σελ. 318-324.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

12/2/2012

 -- ΓΙΑΛΤΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

13/6/2004

 -- Γιατί καθυστέρησε το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου

10/2/2002

 -- Η Διάσκεψη της Γιάλτας

5/3/2000

 -- Η ιστορική αλήθεια και τα ...παραμύθια

12/2/1995

 -- Οι διαστρεβλώσεις της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας