Μακρόν: Τί θέλει ένας τραπεζίτης στην Πνύκα;

Καθώς η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει, γιατί επισκέπτεται την χώρα ένας ακόμη οπαδός του ακραίου κέντρου που ισχυρίζεται ότι μπορεί να μεταρρυθμίσει την Ε.Ε. από το εσωτερικό, αξίζει να θυμηθούμε ορισμένους βασικούς σταθμούς στην καριέρα του Γάλλου προέδρου – από τα χρόνια του τραπεζίτη της Ρότσιλντ, μέχρι τη χαριστική βολή στα εργασιακά κεκτημένα της Γαλλίας.

Ο Μακρόν αποτέλεσε τον τρίτο τραπεζίτη που ανέλαβε την ηγεσία μιας χώρας της Ε.Ε. μετά την Ιταλία και την Ελλάδα, όχι όμως με κάποιου είδους κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, όπως στην περίπτωση Παπαδήμου και Μόντι, αλλά με ένα μιντιακό «πραξικόπημα».
Όπως εξηγούσε ο Νίκος Σμυρναίος, ο Μακρόν είναι δημιούργημα του γαλλικού μιντιακού κατεστημένου που τον εκτόξευσε σε μερικούς μήνες από την αφάνεια στην κορυφή του πολιτικού σκηνικού.

Ποσοστό των Γάλλων που κρίνει θετικά τη δράση του Μακρόν (πηγή: Ipsos, αντιπροσωπευτικό δείγμα 1000 ατόμων)

«Η έκρηξη της αναγνωρισιμότητας και της δημοφιλίας του Μακρόν στηρίχθηκε σε μια τεράστια καμπάνια προβολής του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ με τους ιδιοκτήτες των οποίων ο υποψήφιος διατηρεί πολύ καλές σχέσεις. Για παράδειγμα, όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα, στα περιοδικά L’Express και L’Obs και στην εφημερίδα Le Monde, ιδιοκτησίας δύο κροίσων των τηλεπικοινωνιών των Patrick Drahi και Xavier Niel αντίστοιχα, οι οποίοι στηρίζουν τον Μακρόν, ο τελευταίος συγκέντρωσε μεγαλύτερο αριθμό άρθρων από όσο οι τρεις εν δυνάμει αριστεροί και κεντροαριστεροί υποψήφιοι μαζί».

Όπως μας θύμιζε ο Λεωνίδας Βατικιώτης, «ο Μακρόν έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Ολάντ. Το όνομά του, για παράδειγμα, φέρει ο νόμος που διεύρυνε το ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων, ενώ είναι ηθικός αυτουργός όλων των μέτρων που φιλελευθεροποίησαν την οικονομία, έτσι ώστε το 2016 το 86,4%των συνολικών προσλήψεων να είναι προσωρινές θέσεις κι εξ αυτών το 80% να αφορά συμβάσεις διάρκειας μικρότερης του 1 μήνα».
Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε ότι πίσω από την εικόνα θριάμβου που δημιουργούσαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ο Μακρόν ήταν ένας από τους πλέον αποτυχημένους νικητές στην μεταπολεμική ιστορία της Γαλλίας, αφού στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών συγκέντρωσε μόλις το 15,4 των ψήφων των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Επίσης, ο Μακρόν εξελέγη μέσα στον προστατευτικό θύλακα στρατιωτικής τάξης και ασφάλειας που δημιούργησε το Γαλλικό κράτος ανανεώνοντας πέντε φορές το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και απαγορεύοντας τουλάχιστον 155 δημόσιες συνελεύσεις και δεκάδες διαδηλώσεις.
Και ποιο ήταν το μεγάλο κατόρθωμα του προέδρου αφού ανέλαβε την εξουσία; Η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων που κερδήθηκαν τον 20ο αιώνα στη Γαλλία. Στις προθέσεις του Μακρόν περιλαμβάνεται το δραστικό ψαλίδισμα δεκάδων επιδομάτων ανεργίας (το κόστος των οποίων περνά από τος εργοδότες στους πολίτες, μέσω ειδικού φόρου), αλλά και του κατώτατου μισθού.
Όπως εξηγούσε το περιοδικό Marianne, πρότυπο του Μακρόν αποτελούν τα λεγόμενα «κέντρα εργασίας» που δημιούργησε η Θάτσερ στην Αγγλία αναγκάζοντας τους ανέργους να δέχονται εξαιρετικά χαμηλόμισθες θέσεις χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς αν δεν ήθελαν να χάσουν ολοκληρωτικά τα επιδόματα.
Το θατσερικό μοντέλο προτείνεται όμως, και για τα ταμεία των συντάξεων, που θα ενωθούν με στόχο να επικρατήσει ο ελάχιστος παρονομαστής των χαμηλότερων συντάξεων ανεξαρτήτως προϋπηρεσίας.

Αυτός είναι ο τραπεζίτης που δηλώνει ότι θέλει να μεταρρυθμίσει την Ε.Ε. της λιτότητας από το εσωτερικό. Προφανώς εννοούσε να φέρει το πρότυπο της Ε.Ε. στο εσωτερικό της Γαλλίας.

ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ

Συνωστισμός υποψηφιοτήτων για τη θέση του αρχηγού του νέου φορέα της αποκαλούμενης Κεντροαριστεράς, που συσπειρώνει κάτω από ενιαία ηγεσία κόμματα τα οποία στις επόμενες εκλογές φοβούνται πως θα εξαφανιστούν από τον εκλογικό χάρτη. Στην Ελλάδα της εξαθλίωσης και της φτώχειας οι συνεχιζόμενες προσπάθειες μετεξέλιξης των αστικών κομμάτων, που εκτρέπουν τις πολιτικές αναζητήσεις από την αφετηρία των προβλημάτων, ανταποκρίνονται στις ανάγκες της καπιταλιστικής βάσης που απαιτεί μονοσήμαντες πολιτικές επιλογές προσαρμοσμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου. Όλα τα αστικά κόμματα δεν μπορούν πια ούτε να υποκρίνονται τους αντιπάλους και μοιάζει να εξαντλείται και η μορφοποίηση σε κομματίδια κάποιων από τα ιδεολογικά συστατικά τους, την ίδια στιγμή όμως που ο τύπος διαχείρισης του συστήματος που αυτά εκφράζουν και παραμένει κυρίαρχος και δεν φαίνεται προς το παρόν να αμφισβητείται από μεγάλη πλειοψηφία. Μοιάζει στις νέες οικονομικοκοινωνικές συνθήκες να ξαναβρίσκει την ισορροπία της η πολιτική σκηνή των αστικών κομμάτων,  αναπαλαιωμένη ίσως και μετεξελιγμένη,  σίγουρα όμως αποθρασυμένη  –όχι μόνο η θρασύτητα της Χ.Α αλλά και η διολίσθηση της Ν. Δημοκρατίας σε θέσεις της το δείχνει.

               Στην προσπάθεια για παγίωση αυτής της  πολιτικής αναπαλαίωσης  και κανονικοποίησης του πολιτικού βίου επιστρατεύονται διανοούμενοι και δημοσιογράφοι που θα θεωρητικοποιήσουν την σταθεροποίηση της κατάστασής μας στα όρια –και πέραν των ορίων- της εξαθλίωσης. Συντονισμένα και σχεδόν επιθετικά προβάλλονται απόψεις για αστική δημοκρατία και φιλελευθερισμό, ενώ δεν σταματά η συνεχής απαξίωση του μαρξισμού ποικιλοτρόπως. Μετά τα διλήμματα και τις απειλές επανέρχεται επιθετικά φτιασιδωμένη η  αστική ιδεολογία για να εκμαιεύσει την ανοχή  και αποδοχή μας.

               Κι έρχεται στο προσκήνιο ο θαυμασμός για τη δημοκρατική και ρασιοναλιστική ευρωπαϊκή παράδοση της κριτικής  κάθε αυθεντίας και επομένως απόρριψης κάθε ολοκληρωτισμού, που σημαίνει απόρριψη του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, προβάλλεται η αντίθεση ανάμεσα στις δημοκρατικές αρχές από τη μια και στις μαρξιστικές ή λενινιστικές αρχές που έφεραν τον ολοκληρωτισμό. Και δίνεται η διαβεβαίωση πως «η ανθρωπότητα δεν πρόκειται να απορρίψει ξανά τους δύο πυλώνες της νέας εποχής: την ελεύθερη αγορά και τη φιλελεύθερη δημοκρατία».  Μαγική λέξη είναι η ελευθερία. Και η ελευθερία ταυτίζεται με την απουσία καταναγκασμών στις ατομικές επιλογές –ελευθερία στην προσωπική ζωή, στις κοινωνικές σχέσεις, στις οικονομικές δραστηριότητες.

               Ένα νοητικό παράδειγμα από τον Robert Nozick είναι ενδεικτικό για την έννοια αυτής της ελευθερίας που πολλοί από τους φιλελεύθερους ισχυρίζονται πως υπερασπίζονται. Έστω λοιπόν πως υπάρχει μια κοινωνία 24 ατόμων, όπου στην ύστατη θέση της κλίμακάς της βρίσκεται ο εργάτης Ω. Ο Ω έχει να αντιμετωπίσει το δίλημμα της εργασίας (υποταγής) σε έναν καπιταλιστή ή του θανάτου από την ασιτία. Σύμφωνα με τον Nozick παρά το πιεστικότατο δίλημμα, (στην ουσία, μη δίλημμα) ο Ω δεν είναι σε καμιά περίπτωση λιγότερο ελεύθερος από τους Α έως Ψ, εφόσον αυτοί έχουν πράξει εθελούσια και εντός των δικαιωμάτων τους. Η συνθήκη που αντιμετωπίζει ο Ω, ασχέτως του πόσο απεχθής είναι, δεν αφορά τη δικαιοσύνη. Αν ο Ω επιλέξει να εργαστεί για τον καπιταλιστή, η επιλογή του δεν είναι προϊόν εξαναγκασμού, αλλά ίδιας και ελεύθερης βούλησης. Δεν θεωρείται πως ο Ω είναι ελεύθερος επειδή μπορεί να επιλέξει μεταξύ δυο ενδεχομένων (με το δεύτερο να αποτελεί την πείνα), αλλά επειδή απλώς δεν έχει προηγηθεί κάποια παραβίαση δικαιωμάτων. Μ’  άλλα λόγια μπορεί  οι πράξεις των Α έως Ψ να μειώνουν τις διαθέσιμες επιλογές του Ω, ωστόσο αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μειώνει την ελευθερία του.

Οι απολογητές λοιπόν του καπιταλισμού μέσα από έννοιες όπως δικαιοσύνη κι ελευθερία προσπαθούν να τον δικαιώσουν. Μόνο που η ελευθερία τους εμφανίζεται μονοσήμαντη, έτσι που να επιστρατευθεί  στην υπεράσπιση της ιδιοκτησίας η οποία βέβαια προσδιορίζεται  ως αποκρυστάλλωση της ελευθερίας. Υπονοείται πάντα πως ο εργάτης λαμβάνει περισσότερα από όσα θα λάμβανε σ’ ένα κόσμο χωρίς ιδιοκτησία, ενώ όσον αφορά τους εργάτες που δεν βρίσκουν αγοραστές για την εργατική τους δύναμη, η υπόρρητη ή και εκφρασμένη άποψη είναι πως ούτως ή άλλως δεν θα επιβίωναν, αυτοί είναι υπεύθυνοι για την ανικανότητά τους.

Η μεγάλη επιθυμία των φιλελεύθερων για προστασία της ελευθερίας στην τελική δεν αφορά όλους, εφόσον ελευθερία εννοείται στην πραγματικότητα η ελευθερία των ιδιοκτητών να πράττουν όπως θέλουν με την περιουσία τους. Κι αν ακόμα μοιάζει προβληματική η σύνδεση καπιταλισμού και ελευθερίας, αυτό όμως που προέχει είναι να αποδειχτεί πως το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού ο κομμουνισμός, δεν μπορεί να διατηρηθεί παρά με κόστος την ίδια την ελευθερία. Και μέσα από νοητικά τεχνάσματα, υπόρρητες παραδοχές στην ουσία ο τυπικός σύγχρονος αστός της καπιταλιστικής κοινωνίας θεωρείται ο καθολικός τύπος του φυσικού ανθρώπου.

Στα επιχειρήματά τους επικρατεί μια  φορμαλιστική αντίληψη του δικαίου και του ηθικού που  αγνοεί την άσκηση της εξουσίας, την κατοχή των μέσων παραγωγής, τη συσχέτιση της ανισότητας ως προς την ιδιοκτησία με την ανισότητα σε σχέση με την εξουσία και τις συνέπειες της για την ελευθερία του ατόμου. Και όλοι αρνούνται να δουν την καταγωγή της ιδιοκτησίας, τα ιστορικά συμφραζόμενά της, δεν βρίσκουν, γιατί δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ακόμα και με τις δικές τους έννοιες δικαίου ή ελευθερίας,  στα θεμέλιά της αυθαιρεσίες και ανομίες. Και αν θέλοντας να δώσουν αιωνιότητα στο παρόν πολιτικοοικονομικό σύστημα δημιουργούν άχρονα και καθολικά υποκείμενα στα παραδείγματα, όμως αυτά δεν είναι παρά προϊόντα των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών.

Μόνο που  το δίκαιο και η ελευθερία δεν εξαντλείται στο επίπεδο μιας αποστειρωμένης  μικροκοινωνίας χωρίς προβλήματα επιβίωσης,  σε ένα ατομικιστικό περιβάλλον όπου αγνοείται η έννοια του κοινωνικού γίγνεσθαι και παύει ο ιστορικός χρόνος.  

Απλά μαθήματα αστικής δημοκρατίας

Κατιούσα

Ο Μακρόν έρχεται στη χώρα μας να κλείσει χρυσές μπίζνες για το γαλλικό κεφάλαιο. Αλλά εκτός απ’ το σύνθημα «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία», χρειάζεται κι ένα περιτύλιγμα για νομιμοποίηση, αλα Ομπάμα, με ιδανικά, αξίες και διαλέξεις σην Πνύκα, στην Εκκλησία του Δήμου, στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.
Την ίδια ώρα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φροντίζει για να ακουστούν πιο καθαρά και δυνατά οι κούφιοι, δεκάρικοι λόγοι περί δημοκρατίας, χωρίς κινηματικές παρεμβολές και «παράσιτα». Αποφάσισε να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας παραδίδοντας απλά μαθήματα σύγχρονης «αστικής δημοκρατίας».
Από κοντά και τα ΜΜΕ, που σε κάθε μεγάλη κινητοποίηση έχουν ρεπορτάζ με αγανακτισμένους πολίτες και την ταλαιπωρία τους, ενώ τώρα… είναι απλώς Πέμπτη. Κι έχουμε απλώς ΣΥΡΙΖΑ – που έχει ξεχάσει πια τις πορείες και τις… «εξαλλοσύνες» του πρόσφατου παρελθόντος.
Μένει να δούμε τις επιλεκτικές ευαισθησίες κάποιων «φιλελεύθερων φωνών» σε αυτή την απαγόρευση κι αν θα την εντάξουν στο γνωστό φαιδρό αφήγημα περί «σκληρού, σταλινικού καθεστώτος» ή αν θα πάνε πάσο, γιατί τους βρίσκει σύμφωνους.
Κι αν απορούν πώς ένας ομοϊδεάτης τους νομιμοποιεί με την επίσκεψή του μια ανεύθυνη «αριστερή κυβέρνηση», οι μπίζνες είναι υπεράνω «ιδεολογικών διαφορών» ή μάλλον είναι «ιδεολογία», υπέρτατη αξία και «ιδανικό» για τον αστικό πολιτικό κόσμο, σε όλες τις αποχρώσεις του.

«Άρα λοιπόν για ποιον νομοθετείτε»

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Απέρριψε τις τροπολογίες του ΚΚΕ για την ανακούφιση εργαζομένων και ανέργων (VIDEO)

 

Απέρριψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τις τέσσερις τροπολογίες για την ανακούφιση εργαζομένων και ανέργων, που κατέθεσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας.

Η υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου, προσπάθησε να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν δέχθηκε την αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου για την καταβολή των δεδουλευμένων, που προέβλεπε η μία από τις τροπολογίες του ΚΚΕ, με το επιχείρημα ότι «χρειάζεται περαιτέρω συζήτηση με το υπουργείο Δικαιοσύνης» για αυτό το ζήτημα.

Ειδικά για την τροπολογία που προβλέπει τη δίωξη των μεγαλομετόχων και των μελών των ΔΣ των εταιρειών που δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους, η Έφη Αχτσιόγλου την απέρριψε, λέγοντας πως για τις Ανώνυμες Εταιρείες αυτό «είναι ρήγμα στο εταιρικό δίκαιο»!

«Άρα λοιπόν για ποιον νομοθετείτε», της απάντησε ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ, Χρήστος Κατσώτης, στηλιτεύοντας την άρνηση της κυβέρνησης να δεχθεί την αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου για την προστασία των εργαζομένων. 

902gr 

Ελλας – Γαλλια – Εργοδοσια…

Σήμερα και αύριο η χώρα θα ζήσει με μια «υποχρεωτική» ευφορία επειδή μας επισκέπτεται ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, φέρνοντας – υποτίθεται – πολλά «δώρα» για τον ελληνικό λαό. Θα ακούσουμε ξανά εκείνο το παλιό …σύνθημα:«Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία».

Χαρακτηριστικά είναι, άλλωστε, τα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων στην Ελλάδα και η ενθουσιώδης τηλεοπτική κάλυψη που γίνεται. Η εφημερίδα «Τα Νέα»αφιερώνει το πρωτοσέλιδο της στον …αυτοκράτορα Μακρόν (δείτε εδώ το πρωτοσέλιδο και θα καταλάβετε μόλις δείτε τη φωτογραφία που συνοδεύει τον τίτλο. «Εμανουέλ Μακρόν στα «Νέα»: «Εμπιστεύομαι τους Έλληνες»»). Η «Καθημερινή», στο ίδιο κλίμα, γράφει για την εφ’ όλης συνέντευξη του Γάλλου προέδρου στην εφημερίδα, υπό τον τίτλο «Μακρόν: Η Γαλλία θα στηρίξει την Ελλάδα στο νέο ξεκίνημα».  Η «Αυγή» μας εξηγεί στο πρωτοσέλιδο της τι σηματοδοτεί η επίσκεψη Μακρόν, υποστηρίζοντας: «Συνεργασία για μια δημοκρατική οικονομική διακυβέρνηση». Στην«Εφημερίδα των Συντακτών» διαβάζουμε στην πρώτη σελίδα: «Μπίζνες αλά γαλλικά – Μεγάλες προσδοκίες από την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου».

Σε όλα τα δημοσιεύματα και τις αναλύσεις – εδώ και μέρες – διαφημίζεται πως ο Μακρόν έρχεται στην Ελλάδα με πολλούς ισχυρούς επιχειρηματίες της χώρας του. Το είπε από νωρίς άλλωστε, ο …δηλωμένος «κομμουνιστής» αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, Γιώργος Κατρούγκαλος, σε συνέντευξη του «Πρακτορείο 104,9 FM» (31-8-2017): «Μαζί με τον Πρόεδρο Μακρόν έρχεται η αφρόκρεμα του γαλλικού επιχειρηματικού κόσμου και θα συναντηθούν με τους αντίστοιχους δικούς μας επιχειρηματίες σε μια εκδήλωση που θα μιλήσουν και οι δύο αρχηγοί για τις προοπτικές που ανοίγονται για επενδύσεις και συνεργασία στην Ελλάδα».

Από τότε μέχρι σήμερα η κυβέρνηση επιδιώκει να δημιουργήσει ένα κλίμα ευφορίας για την επίσκεψη Μακρόν, θέλοντας να μας πείσει πως το όφελος για τη χώρα είναι διπλό: Επενδύσεις στην Ελλάδα από μεγάλες εταιρείες γαλλικών συμφερόντων και ένα μήνυμα συμβολικό – με την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου – για την καλή πορεία της οικονομία της χώρας και την προοπτική της για έξοδο από την κρίση… Ο Κώστας Ζαχαριάδης, διευθυντής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτήρισε την επίσκεψη Μακρόν «σινιάλο εμπιστοσύνης που θα συμβολίσει και την αρχή της εξόδου από την πολύ δύσκολη φάση που έχει βρεθεί η χώρα». (ΣΚΑΪ 6-7-2017).

Πριν δούμε τους επιχειρηματίες που συνοδεύουν τον Μακρόν στην επίσκεψη του δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε πως τέτοια κοινή χαρά κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης και πολλών ΜΜΕ (που άλλα στηρίζουν περισσότερο την κυβέρνηση και άλλα περισσότερο την αξιωματική αντιπολίτευση) είχαμε να δούμε από τότε που ήρθε ο Ομπάμα στην Ελλάδα, λίγο πριν λήξει η προεδρική του θητεία.

Είναι το γνωστό παραμύθι: Πρέπει να …ενωθούμε για να πάρουμε τα «δώρα» των φίλων μας των Γάλλων. Το παραμύθι αυτό πολλοί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες το …διαβάζουν και ελάχιστοι το πιστεύουν. Δεν νομίζουμε είναι και πολλοί εκείνοι που έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι εκπρόσωποι του γαλλικού κεφαλαίου συνοδεύουν τον Μακρόν ως …φιλέλληνες. 

Οι άνθρωποι έρχονται για να κάνουν χοντρές μπίζνες, να βγάλουν κέρδος σε τιμές ευκαιρίας, σε μια χώρα ρημαγμένη, και φθηνό εργατικό κόστος. Θα κάνουν, δηλαδή, ό,τι κάνουν και οι δεκάδες θυγατρικές εταιρείες γαλλικών συμφερόντων που υπάρχουν ήδη στην Ελλάδα, ό,τι κάνουν και γαλλικές εταιρείες που έχουν κοινοπραξίες με ελληνικές επιχειρήσεις.

Με λίγα λόγια οι Γάλλοι επιχειρηματίες έρχονται να (μας) αγοράσουν και να επενδύσουν σε ένα μεγάλο εύρος παραγωγικής δραστηριότητας, από την Ενέργεια και τον ΟΛΘ μέχρι τομείς της ύδρευσης στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Ποιες «δουλειές» θα κλείσουν θα το δούμε μετά την επίσκεψη, αν και – προφανώς – κάποιες από αυτές έχουν κλείσει ήδη.

Διαβάστε ορισμένα από τα ονόματα που συνοδεύουν τον Μακρόν – σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία – και θα καταλάβετε πόσο …φιλελληνική είναι η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου:

Ο πρόεδρος και γενικός διευθυντής της Total (πετρελαϊκή εταιρεία) Πατρίκ Πουϊγιάν, ο γενικός διευθυντής της BPI (Αναπτυξιακή Τράπεζα της Γαλλίας) Νικολά Νταφούρκ,ο συνιδρυτής της εταιρείας Kiss Kiss Bank Bank (πλατφόρμα χρηματοδότησης media, πολιτισμού, ψυχαγωγίας και μουσικής) Αντριέν Ομόν, ο πρόεδρος του ομίλου Roullier (λιπάσματα και ζωοτροφές) Ενί Μπουαγιέ, ο εκτελεστικός πρόεδρος της Saur (εταιρεία υδάτων) Λουί-Ρος Μπουργκάρντ, ο πρόεδρος και γενικός διευθυντής των εργαστηρίων Ineldea (καλλυντικά, βιταμίνες κ.λπ.) Νικολά Καπελέρ, ο πρόεδρος και γενικός διευθυντής της Suez Environnement(εταιρεία νερού και περιβάλλοντος) Ζαν Λουίς Σοσό, ο γενικός διευθυντής της Cooperl (εταιρεία επεξεργασίας χοιρινού κρέατος) Εμανουέλ Κομόλ, ο πρόεδρος και γενικός διευθυντής της Biocodex (φαρμακευτική εταιρεία) Ζαν-Μαρί Λεφέβρ, ο  πρόεδρος και γενικός διευθυντής της Sanofi (φαρμακευτική εταιρεία) Γκιγιόμ Λερουά, ο πρόεδρος και γενικός διευθυντής της Orchestra (εταιρεία παιδικού ενδύματος) Πιέρ Μεστρ, το μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Vinci (τεχνική εταιρεία) Νικολά Νοτεμπέρ,ο πρόεδρος της Aerospace Valley (αεροδιαστημική εταιρεία) Αγκνές Παϊγιάρ, ο πρόεδρος του ομίλου BPCE (χρηματοπιστωτικό ίδρυμα) Φρανσουά Περόλ, ο γενικός διευθυντής της Alstom (τρένα, μέσα μαζικής μεταφοράς) Ανρί Πουπάρτ – Λαφάρζ.

Ο Μακρόν έρχεται στην Ελλάδα σε μια περίοδο που στη χώρα του θέλει να περάσει ένα από τα πιο αντιδραστικά «πακέτα» εργασιακών «μεταρρυθμίσεων» στην ιστορία της Γαλλίας. Οι αντιδράσεις από τα συνδικάτα (ιδιαίτερα από την ισχυρή στη Γαλλία CGT) έχουν ήδη ξεκινήσει και στις 12 Σεπτεμβρίου αναμένονται δυναμικές κινητοποιήσεις.

Επίσης, σύμφωνα με έρευνες η πλειοψηφία των Γάλλων είναι αντίθετοι στα μέτρα που προωθεί ο Μακρόν για τον εργατικό κώδικα. Συγκεκριμένα 58% είναι κατά της «μεταρρύθμισης του εργατικού κώδικα», σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου Harris Interactive για τον ραδιοφωνικό σταθμό RMC και την ειδησεογραφική ιστοσελίδα Atlantico. Μάλιστα, το 71% των ερωτηθέντων υποστηρίζει πως οι αλλαγές που επιδιώκονται «θα μειώσουν τη δύναμη των συνδικάτων στις επιχειρήσεις» και το 54% πως θα «επιδεινωθούν οι συνθήκες εργασίας των μισθωτών».

Το ιδεολογικό σκεπτικό των μεταρρυθμίσεων είναι γνωστό και δεν αφορά μόνο τη Γαλλία: Εργαζόμενοι – σκλάβοι χωρίς επί της ουσίας συνδικαλιστική δραστηριότητα και εκπροσώπηση, εργαζόμενοι χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και αδύναμοι μπροστά τον εργοδότη, ενίσχυση των ψευδαισθήσεων για τα …κοινά συμφέροντα εργαζομένων – εργοδοτών. Όλα αυτά ονομάζονται αλλιώς, βέβαια, στην προπαγάνδα για τέτοιου είδους μέτρα. Τα λένε «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας», μέτρα για «νέες θέσεις εργασίας», «ανάπτυξη» κ.α

Αρκούν οι δηλώσεις του Πιερ Γκατάζ, προέδρου της Ένωσης Γάλλων Βιομηχάνων «Medef» για να αντιληφθούμε τι «δώρα» ετοιμάζουν για τους Γάλλους εργαζόμενους. Ο Γκατάζ, που έχει χαρακτηρίσει τα μέτρα «μια πρώτη φάση στη διαμόρφωση ενός εργατικού δικαίου προσαρμοσμένου με την πραγματική καθημερινότητα των εταιρειών», δεν έκρυψε πως τις αλλαγές που φέρνει ο Μακρόν «τις περιμέναμε εδώ και δεκαετίες».

Ο Μακρόν, λοιπόν, εκτός από τα «δώρα» που θα φέρει θα έρθει να διαφημίσει κι ένα παράδειγμα επέκτασης της εργασιακής εκμετάλλευσης και έντασης των περιορισμών των εργατικών δικαιωμάτων, το οποίο ήδη θαυμάζουν πολλοί εγχώριοι πολιτικοί και – φυσικά – οικονομικοί παράγοντες της χώρας μας. 

Μια δήλωση της υπουργού Εργασίας της Γαλλίας, Μιριέλ Πενικό, άλλωστε το είπε ανοιχτά πως πρέπει να αλλάξει «η συμπεριφορά του κοινωνικού διαλόγου στη χώρα μας». 

Το αντεργατικό «πακέτο» Μακρόν, το οποίο ανακοινώθηκε από την υπουργό Εργασίας Μιριέλ Πενικό, έχει στόχο να πετάξει τα συνδικάτα τελείως έξω από τις εργασιακές διαπραγματεύσεις (πρώτα σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στη συνέχεια σε μεγαλύτερες)  για τις συμβάσεις αλλά και κάθε δικαίωμα των εργαζομένων.

Συγκεκριμένα, επιδιώκεται  οι διαπραγματεύσεις να μη γίνονται με εκλεγμένους αντιπροσώπους των εργαζομένων στα συνδικάτα , αλλά και με …ανεξάρτητους εργαζόμενους που δεν έχουν σχέση με το ανάλογο συνδικάτο.

Σε αυτή το σχέδιο θα βοηθήσει (τους εργοδότες) η ενίσχυση της επιλογής για διαπραγματεύσεις συμβάσεων και δικαιωμάτων σε επίπεδο επιχείρησης, έναντι των διεκδικήσεων για τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αυτό, με το πρόσχημα της …προσαρμογής των δυνατοτήτων και των ιδιαιτεροτήτων της κάθε επιχείρησης θα μπορεί να διαμορφώσει και συνθήκες περισσότερων εργοδοτικών συνδικαλιστών στην κάθε εταιρεία, που θα έχουν τον πρώτο λόγο στα δικαιώματα των συναδέλφων τους, αφού θα έχει αποδυναμωθεί η δυνατότητα παρέμβασης και απόφασης των κλαδικών συνδικάτων ακόμα περισσότερο. 

Στο αντεργατικό «πακέτο» Μακρόν προτείνεται, μεταξύ άλλων,  να μπει όριο (πλαφόν) στις αποζημιώσεις των εργαζομένων διευκολύνοντας τις απολύσεις από τους εργοδότες και την ανακύκλωση φθηνού εργατικού δυναμικού, επέκταση της δυνατότητας καθορισμού από τους εργοδότες των μισθών και των ωραρίων, επαναπροσδιορισμό τι σημαίνει άδικη απόλυση. 

Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και της ανακοινώσεις του υπουργού Οικονομίας της Γαλλίας, Μπρουνό Λε Μέρ, ο οποίος προανήγγειλε, σε εκδήλωση της Ένωσης Γάλλων Βιομηχάνων «Medef» μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις από το  33,3% στο 25% μέχρι το τέλος της θητείας του Μακρόν, το 2022. 

Με κλειστά μάτια

«Μήνυμα εμπιστοσύνης» φέρνει ο Μακρόν στην Αθήνα, έγραφε η χτεσινή «Αυγή» για την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου που ξεκινάει σήμερα. Τι είναι αυτό που «εμπιστεύεται» ο Εμ. Μακρόν; Προφανώς το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων της, διαμορφώνει έδαφος «φιλικό» για να θησαυρίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Εμπιστεύεται το ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κινείται αταλάντευτα στο δρόμο της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Αλλωστε, ο Γάλλος Πρόεδρος καταφτάνει επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας στελεχών επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι, αυτά που «εμπιστεύονται» περισσότερο από καθετί άλλο, είναι η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, οι φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, οι μισθοί πείνας, το δικαίωμα να απολύουν ομαδικά χωρίς εμπόδια και γενικότερα το «φιλικό στην επιχειρηματικότητα» περιβάλλον. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, παρόμοια μέτρα σχεδιάζει και στη Γαλλία ο Εμ. Μακρόν. Λογικό είναι, επομένως, να «εμπιστεύεται» με κλειστά μάτια την ελληνική κυβέρνηση...

Η επίσκεψη Μακρόν...

«Η Γαλλία συγκαταλέγεται παραδοσιακά μεταξύ των χωρών που επιδεικνύουν έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον για την ελληνική αγορά», τονίζεται στο κεφάλαιο «Γαλλικές επενδύσεις στην Ελλάδα», της ετήσιας έκθεσης που συνέταξε η ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι σχετικά με τις διμερείς οικονομικές και επιχειρηματικές σχέσεις, και πώς διαμορφώθηκαν το 2016, δίνοντας τις σχετικές κατευθύνσεις για το 2017 και παραπέρα. Η Εκθεση αυτή γίνεται επίκαιρη με την επίσκεψη σήμερα και αύριο στην Ελλάδα του Γάλλου Προέδρου Εμ. Μακρόν, τον οποίο συνοδεύει μια κουστωδία μεγαλοεπιχειρηματιών. Πρόκειται για επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται ήδη και θέλουν να επεκτείνουν τις επενδύσεις τους στην Ελλάδα, είτε αναζητούν επενδυτικές ευκαιρίες στο τραπέζι με το «ψητό», όπως απλώνεται σε μια σειρά τομείς και κλάδους της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας. Σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον τους για την Ελλάδα συνδέεται άμεσα με τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που έγιναν την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης και κυρίως αυτές που αφορούν την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την «απελευθέρωση» τομέων της οικονομίας. Σημαντικό κίνητρο είναι επίσης τα πλεονεκτήματα που συνεπάγονται για τα μονοπώλια η γεωστρατηγική θέση της χώρας και η βαθύτερη εμπλοκή της στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με στόχο την αναβάθμιση του ρόλου της στα ενεργειακά και άλλα σχέδια στην περιοχή.

***

Ετσι, η Εκθεση παρατηρεί ότι «κατά την πενταετία 2011 - 2015 και ιδιαίτερα το 2014 σημειώνεται μείωση των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών των Γάλλων, που θα μπορούσε να αποδοθεί στη βαθιά ύφεση, αλλά και την ανησυχία για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και το σχετιζόμενο επιχειρηματικό κίνδυνο. Εντούτοις, αρκετές γαλλικές επιχειρήσεις συνέχισαν να προωθούν επιχειρηματικά σχέδια σε διάφορους τομείς της ελληνικής οικονομίας». Αλλωστε, σύμφωνα και με πρόσφατα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας, που επικαλείται η πρεσβεία, «παρά τη σημαντική πτώση των γαλλικών επενδύσεων προς τη χώρα μας, η Γαλλία ευρίσκετο το έτος 2015 στην 4η θέση των ξένων άμεσων επενδύσεων στην Ελλάδα, όπως και το 2014, με περίπου 1,9 δισ. ευρώ επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, μετά τη Γερμανία (4,9 δισ. ευρώ), το Λουξεμβούργο (4,5 δισ. ευρώ) και την Ολλανδία (4,4 δισ. ευρώ)». Κάνοντας μια χαρτογράφηση των γαλλικών κεφαλαίων που έχουν τοποθετηθεί στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, στην Εκθεση τονίζεται: «Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται σήμερα περίπου 120 θυγατρικές εταιρείες γαλλικών ομίλων και επιχειρήσεων, μεικτές επιχειρήσεις ή κοινοπραξίες με αντίστοιχες ελληνικές». Οσο για τις προτεραιότητες των γαλλικών επιχειρήσεων, αυτές εντοπίζονται στην Ενέργεια, στον Τουρισμό, στις βασικές υποδομές (δημόσια έργα - αυτοκινητόδρομοι), υπηρεσίες κοινής ωφέλειας - ύδρευση (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), τις Μεταφορές (ειδικότερα τους σιδηροδρόμους) και τον τομέα της Υγείας.

***

«Την τελευταία δεκαετία οι γαλλικές επενδύσεις στην Ελλάδα κατευθύνονται κυρίως στην Ενέργεια (ηλεκτρισμός και Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας)», σημειώνει η έκθεση και προσθέτει: «Ομως η δραστηριοποίηση των γαλλικών εταιρειών επεκτείνεται και σε άλλους τομείς - κλάδος τροφίμων και ποτών, τομέας παροχής υπηρεσιών (ασφαλιστικές εταιρείες, δίκτυα διανομής, τουριστικές επιχειρήσεις) κ.α.». Σε μια πιο λεπτομερή καταγραφή, αναλύεται η μέχρι τώρα δραστηριότητα γαλλικών μονοπωλιακών ομίλων σε κλάδους όπως η Βιομηχανία («Lafarge» - τσιμέντο, «Michelin» - ελαστικά, «S&B» - ορυκτά, «Nexans» - καλώδια, «Safran» και «Thales» - αεροναυπηγική, αμυντικά συστήματα, «Schneider» - ηλεκτρολογικό υλικό), τα Οχήματα («PSA Peugeot» και «Renault»), η Ενέργεια («Ηρων ENGIE» - μακροχρόνια διαχείριση τεχνικών εγκαταστάσεων, ενεργειακή διαχείριση και διαχείριση τεχνικών εγκαταστάσεων, «Schneider Electric», DCNS και «Total»), οι Υποδομές και οι Μεταφορές («Vinci», CMA-CGM - θαλάσσιες μεταφορές, «Geodis», «Alstom»), τα καταναλωτικά προϊόντα («Baccarat», BIC, «L'Oreal», «Hermes», «Seb», «Dior»), η Φαρμακοβιομηχανία («Sanofi - Aventis», «Pierre Fabre Farmaka», «Biomerieux»), τα Δίκτυα διανομής («Leroy Merlin»), τα Τρόφιμα («Danone», «Delifrance», «Groupe - Bel»), οι Ασφάλειες (AXA, «Groupama», CNP, «Credit Agricole Life», «Bureau Veritas Greece») και ο Τουρισμός («Accor», «Club Med»).

***

Στις φίρμες που αναφέρονται στο σκέλος αυτό της Εκθεσης, θα αναγνωρίσει κανείς πολλές από τις εταιρείες που συνοδεύουν τον Μακρόν στην Ελλάδα. Θα αναγνωρίσει όμως και μεγαθήρια που έχουν κατά καιρούς απασχολήσει την επικαιρότητα για την εφαρμογή σκληρών αντεργατικών μέτρων και πρακτικών, πάντα εντός του πλαισίου που διαμορφώνει η νομοθεσία της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι μεταλλευτικές δραστηριότητες γαλλικού μονοπωλίου στη Φωκίδα, όπου οι αντεργατικές ανατροπές, τα «ατυχήματα» και η περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης είναι στην «ημερήσια διάταξη», σύμφωνα με καταγγελίες των εργαζομένων και του σωματείου τους. Σε κάθε περίπτωση, ο Μακρόν και η κουστωδία του που φτάνουν σήμερα στην Ελλάδα, δεν είναι οι «Μάγοι με τα δώρα», όπως προσπαθεί να τους παρουσιάσει η κυβέρνηση για να καλλιεργήσει προσδοκίες στο λαό. Το επενδυτικό τους ενδιαφέρον ξεκινάει από την προσδοκία να επεκτείνουν τα κέρδη τους, αξιοποιώντας τα αντεργατικά - αντιλαϊκά πλεονεκτήματα που τους προσφέρει η ελληνική οικονομία, μετά από οχτώ σχεδόν χρόνια κρίσης. Επομένως, κανένα ενδιαφέρον δεν πρέπει να δείξει ο λαός για το πόσα και ποια μονοπώλια θα επενδύσουν κεφάλαια, ανταγωνιστικά προς άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, που επίσης ενδιαφέρονται να κάνουν δουλειές στην Ελλάδα. Δική του έγνοια πρέπει να είναι η οργάνωση της πάλης και το δυνάμωμα των ταξικών αγώνων, για ανάκτηση των απωλειών και σύγχρονα δικαιώματα, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και των μνημονίων, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Αυτή την προοπτική σηματοδοτεί και το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.

Χιλιοπαιγμένο έργο

Με καταιγιστικό χρονοδιάγραμμα εξελίσσονται οι αντιλαϊκές διεργασίες και οι σχεδιασμοί κυβέρνησης - κουαρτέτου γύρω από την 3η «αξιολόγηση».
Προτεραιότητα έχουν η περαιτέρω περικοπή των κρατικών κονδυλίων που έχουν απομείνει για την κάλυψη στοιχειωδών λαϊκών αναγκών, οι νέες αντεργατικές ανατροπές, αλλά και οι «διαρθρωτικές» παρεμβάσεις που αποσκοπούν στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, με «απελευθέρωση» τομέων της οικονομίας, συγχωνεύσεις και εξαγορές.
Για «αξιολόγηση» - εξπρές κάνουν λόγο οι κυβερνητικοί παράγοντες και άλλα αστικά επιτελεία, ενώ φαίνεται να «καλοβλέπουν» το κλείσιμο αυτής της διαδικασίας στο συμβούλιο Γιούρογκρουπ στις 4 Δεκέμβρη, με στόχο να «ανοίξει», όπως λένε, «ο δρόμος για τις αγορές».
Θυμίζουμε ότι ο τυπικός όρος για την ολοκλήρωση της 3ης «αξιολόγησης» είναι να ψηφιστούν τα «εφαρμοστικά» νομοσχέδια για τα 95 «προαπαιτούμενα» που προβλέπονται σε αυτήν τη φάση.
Με αυτόν το στόχο, η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη να «ανεβάσει στροφές». Ταυτόχρονα, προσπαθεί να καλλιεργήσει την αίσθηση ότι η 3η «αξιολόγηση» περιλαμβάνει «ήπια» μέτρα και παρεμβάσεις, για να κρύψει το ταξικό, αντιλαϊκό της περιεχόμενο και να προλάβει τις λαϊκές αντιδράσεις.
Την ίδια ώρα, ολοένα και πιο έντονα ακούγονται «μουρμούρες» από το κουαρτέτο για «καθυστερήσεις» που ήδη καταγράφονται στα προαπαιτούμενα και για «αστάθμητους παράγοντες» που ενδεχόμενα να καθυστερήσουν την 3η «αξιολόγηση», όπως το ενδεχόμενο να χρειαστεί νέος κύκλος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, στο οποίο καταγράφεται διχογνωμία μεταξύ των θεσμών.
Με τον ίδιο τρόπο επανέρχονται οι διαφορές ΕΕ - ΔΝΤ για τη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, ως στοιχείο που επιδρά επίσης στη διαδικασία της «αξιολόγησης». «Το ΔΝΤ αποτελεί αστάθμητο παράγοντα» τονίζουν με νόημα κυβερνητικές πηγές, αναφορικά με το χρονοδιάγραμμα και τις τυχόν «εμπλοκές» που μπορεί και να προκύψουν στην πορεία, για υποθέσεις βέβαια ολότελα ξεκομμένες και απόλυτα εχθρικές προς τα λαϊκά συμφέροντα.
Η πείρα από όλες τις αξιολογήσεις, τόσο στο πλαίσιο του τρέχοντος μνημονίου, όσο και των δύο προηγούμενων, έχει καταδείξει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα θα πολλαπλασιάζονται στην πορεία, ανεξάρτητα από την έκβαση των αντιλαϊκών στόχων που έχουν τεθεί. Ανεξάρτητα κι από την όποια ανάκαμψη ή πτώση της οικονομικής δραστηριότητας και του παραγόμενου ΑΕΠ.
Η πείρα δείχνει, επίσης, ότι οι διαφορές μεταξύ των «θεσμών» και οι ανταγωνισμοί καπιταλιστικών κρατών και κέντρων για ζητήματα πολύ πέρα απ' αυτά που εμπλέκεται άμεσα η Ελλάδα, είναι παράγοντες που αξιοποιούνται σταθερά από τις κυβερνήσεις, τη σημερινή και την προηγούμενη, για να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν το λαό.
Ετσι, τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα παρουσιάζονται άλλοτε ως αποτέλεσμα των «παράλογων απαιτήσεων του ΔΝΤ» και άλλοτε ως συνέπεια της δυσκολίας που έχουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους οι «θεσμοί».
Το ίδιο κλίμα φτιάχνεται και τώρα, ενόψει της 3ης «αξιολόγησης»: Από τη μια, η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη για όλα όσα έχουν συμφωνηθεί και, από την άλλη, εκφράζει την ανησυχία της ότι η ατζέντα των αντιλαϊκών ανατροπών μπορεί να διευρυνθεί, όχι όμως με δική της ευθύνη. Στην πραγματικότητα, προαναγγέλλει νέα μέτρα, πρόσθετα σε αυτά που παρουσιάζονται έως τώρα, όπως έγινε και με τις προηγούμενες «αξιολογήσεις», όταν η κυβέρνηση έλεγε ότι «το Ασφαλιστικό έκλεισε με τη μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου» και προέκυψε νέο αντιασφαλιστικό τσεκούρι για μετά το 2019!
Επομένως, ο λαός το έχει ξαναδεί το έργο. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δημιουργεί την αίσθηση του «μια από τα ίδια» και «ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει». Αντίθετα, χρειάζεται να πεισμώσει και να οργανωθεί, να διεκδικήσει και να παλέψει, να ανοίξει δρόμο για την ανάκτηση απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Να μην τους κάνει τη χάρη παραμένοντας θεατής των εξελίξεων στη γωνία. Να κάνει σινιάλο αντεπίθεσης, με εφαλτήριο το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ για τη ΔΕΘ, το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.