Μα κάτι άλλαξε από χτες

Μα κάτι άλλαξε από χτες

με λοιπόν σε ένα προηγούμενο κείμενο πως το ζήτημα δεν είναι η τυπική αλλαγή μιας χρονιάς, αλλά η αλλαγή του χρόνου, της κατάστασης γύρω μας, του κόσμου γενικότερα. Διαφορετικά ο νέος χρόνος θα γίνει κρητικός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς, ενώ εμάς θα μας πάρουν τα σώβρακα. 

Όπως είχε γράψει πα

Λέγαλιότερα κι ένας άλλος blogger, το θέμα με αυτές τις (φ)άγιες μέρες, δεν είναι ότι αλλάζουμε μέσα μας και γινόμαστε λίγο καλύτεροι. Αλλά ότι στην πραγματικότητα όλα παραμένουν αφόρητα ίδια κι απαράλλαχτα, στάσιμα κι επαναλαμβανόμενα.

Σαν την αλλαγή του 81’, που τελικά ήταν μια τυπική δικομματική εναλλαγή σε αστικά πλαίσια, με σοσιαλιστική παραλλαγή, που γέννησε γρήγορα την ανάγκη για απαλλαγή, όχι από το πασόκ με τη στενή έννοια, αλλά από τις αυταπάτες που εκφράζει και θρέφαμε μέσα μας, ενώ επιβιώνουν μέχρι και σήμερα με διάφορες μορφές.

Ή σαν την αλλαγή της αλλαγής (και τον επαναπροσδιορισμό του επαναπροσδιορισμού της αλλαγής), που είχε ζητήσει κάποτε ο λεωνίδας.

Αν και η αλλαγή πάνω στην αλλαγή και κόντρα αλλαγή δεν έχει συνήθως πολύ καλά αποτελέσματα κι αυτό το γνωρίζουν από πρώτο χέρι και με πολύ πρακτικό τρόπο, όσοι ασχολούνται με την μπάλα και θυμούνται πχ το πάθημα του αλέφαντου σε ένα τελικό κυπέλλου. Ο οποίος ήταν μεγάλος οπαδός του ανδρέα και της πολιτικής αλλαγής κι άλλαζε συχνά τα ξενικά ονόματα, σε βαθμό που να τα κάνει αγνώριστα, αλλά σχεδόν ποτέ το αγαπημένο του κοντομάνικο.

Τι να σου κάνει όμως κι ο αλέφαντος με τρεις αλλαγές μόνο, όταν χωλαίνει όλη η ενδεκάδα; Είναι όπως με τα τζίνι, που έχεις μονάχα τρεις ευχές κι η πρώτη είναι να είχες άλλες χίλιες, αλλά προφανώς δεν πιάνει. Άσε που το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Και βασικά δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά του κοινωνικού-οικονομικού συστήματος που παίζει η ομάδα. Κι αυτό δεν αλλάζει έτσι απλά, όσες αλλαγές προσώπων κι αν γίνουν.

Κι εδώ είναι ο κόμπος του ζητήματος. Πόσο έτοιμοι και πρόθυμοι είμαστε να δεχτούμε κάποιες αλλαγές στη ζωή μας και βασικά να παλέψουμε για να τις επιβάλουμε. Θα μου πεις ότι η αλλαγή είναι κάτι αντικειμενικό, που συμβαίνει ανεξάρτητα από τη θέλησή μας και δεν μπορούμε να την ακυρώσουμε. Δεν είμαστε άλλωστε τίποτα αλαζόνες, που πιστεύουν πως αυτοί δεν αλλάζουν ποτέ. Όλα τριγύρω αλλάζουνε.

Μα όλα τα ίδια μένουν. Και για να φτάσουμε σε μια βαθιά, ουσιαστική αλλαγή, την πραγματική αλλαγή που έλεγε κάποτε και στα προγραμματικά του κείμενα το κόμμα, πρέπει να σκεφτούμε τι μας φταίει, ποια είναι η αιτία του και να παλέψουμε συνειδητά για να το αλλάξουμε.

Το ζήτημα ωστόσο σκοντάφτει σε μια γενική ψυχολογική απροθυμία για μεγάλες αλλαγές. Όπως στο πρώτο καρέ της περιπέτειας του αστερίξ στην ισπανία, όπου ρωτάει τον οβελίξ αν θα ήθελε να πάρουν ψάρια, έτσι για αλλαγή, από τον αλφαβητίξ, κι αυτός απαντάει: «γιατί αλλαγή; Αφού έφαγα μόνο δυο αγριογούρουνα σήμερα».

Σκοντάφτει όμως και σε διάφορα αναχώματα ή υποκατάστατα της πραγματικής αλλαγής, που την περιορίζουν σε μικρές κι ανώδυνες λεπτομέρειες. Όπως είχε πει κι ο θυμόσοφος χαρί-λαος κάποτε: αλλαγές βλέπω, αλλαγή δε βλέπω.

Τι μπορεί να σημαίνει πρακτικά αυτό; Να λέμε πχ ότι η ενδεκάτη σεπτέμβρη ήταν η μέρα που άλλαξε τον κόσμο, σαν το μαθητή που άκουσε πολλές φορές το μάθημά του και το αποστήθισε απέξω, με τη μέθοδο της υπνοπαιδείας και μπόλικο τηλεοπτικό όπιο, που ναρκώνει συνειδήσεις. Ή να κάνουμε ζάπινγκ από το ένα κανάλι στο άλλο, χωρίς ποτέ να κλείνουμε την τηλεόραση. Η οποία πλέον έχει τόσο κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας, ώστε όλοι σχεδόν κάνουμε αλλαγή χρόνου μαζί με το χαζοκούτι –και πριν καμιά δεκαριά χρόνια, κάποιους η νέα χρονιά τους βρήκε να περιμένουν να βγει ο νικητής του big brother.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που καταλαβαίνουν την τηλεόραση ως προέκταση του συστήματος και ως πιο ευαίσθητοι προσπαθούν να την αλλάξουν από μέσα, σχολιάζοντας τα τηλεοπτικά δρώμενα και τα κακώς κείμενα, τάχα για να τα σατιρίσουν. Έτσι καταλήγει η μισή τηλεόραση να σχολιάζει την άλλη μισή και αντιστρόφως, κι όλοι μαζί να αναπαράγουν το ίδιο ρηχό λάιφ-στάιλ ως κυρίαρχη ιδεολογία, με λιγοστά ποιοτικά άλλοθι για ξεκάρφωμα.

Κάποιοι άλλοι λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε πρώτα μέσα μας, να αλλάξουμε συνειδήσεις, για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Αλλά όπως έλεγε και το σύνθημα ενός παλιού φεστιβάλ (πρέπει) να αλλάξουμε τη ζωή μας, αλλάζοντας τον κόσμο –κι όχι ανάποδα, που είναι ιδεαλιστικό. Οι άνθρωποι έρχονται σε σχέσεις μεταξύ τους, όπως τα κομμάτια ενός παζλ. Και δεν μπορούν  να αλλάξουν θεαματικά, χωρίς να τους ενδιαφέρει το σύνολο, για να αλλάξουν όλη την εικόνα, ούτε όταν βλέπουν ότι δεν ταιριάζουν σε αυτό το σύνολο και μένουν στο περιθώριο, αντί να προσπαθήσουν να την αλλάξουν.

Υπάρχουν τέλος κι αυτοί που βλέπουν την αλλαγή ως μια εύκολη, ανώδυνη επιστροφή στην κοιλιά της μητέρας και την ασφάλεια του παλιού, καλού καιρού, όπου όλα ήταν καλύτερα. Αλλά ο χρόνος δεν είναι εμπόρευμα, για να το γυρίσουμε πίσω και να το αλλάξουμε με κάτι άλλο της αρεσκείας μας. Ζούμε μονάχα μια φορά κι αν δεν κάνουμε εγκαίρως αυτά που επιτάσσουν οι απαιτήσεις του καιρού μας, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.

Πολλές φορές οι αλλαγές δε βολεύουν ούτε κι εμάς τους ίδιους, που έχουμε συνηθίσει να δρούμε και να κινούμαστε σε κουτάκια, με ένα αμετάβλητο στιλ. Και νομίζουμε (ή τείνουμε εμπειρικά σε αυτό το συμπέρασμα τα τελευταία χρόνια) πως κάθε αλλαγή είναι προς το χειρότερο. Σε κάθε περίπτωση όμως το ζητούμενο παραμένει αυτό που είχε γράψει ως κατακλείδα στις θέσεις για το φόιερμπαχ. Να μη μείνουμε στη μία ή την άλλη ερμηνεία του κόσμου, όπως έκαναν μέχρι τώρα οι φιλόσοφοι, αλλά να (τον κατανοήσουμε για να) τον αλλάξουμε.

Και καθώς φτάνουμε στον επίλογο του κειμένου, στο μυαλό μου παίζει ο στίχος από εκείνο το παιδικό τραγουδάκι.

Το παπούτσι σου βρωμάει, άλλαξέ το.

Και στο καπάκι πηγαίνει συνειρμικά σε έναν άλλο από μια διασκευή του (παλιού, καλού χάρρυ κλυνν).

Ω ελλάδα, ω πατρίδα, που μυρίζεις ποδαρίλα.

Και δε γίνεται να μη σκεφτείς για το σημερινό του κατάντημα, αυτό που τραγουδούσαν μαζί ο μηλιώκας με την αφροδίτη μάνου.

Τα όνειρά μας κόκκινα

Τα όνειρά του… (έλα ντε;)

Ρούχα που όμως ξεπλύθηκαν

Και έχουνε γίνει ροζ

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ελλάδα

 Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ελλάδα

Ρώσοι στρατιώτες στα χαρακώματα

Ηταν 10 το πρωί της 29ης Μαΐου/11 Ιουνίου του 1917. Ολόκληρος ο κόσμος βρισκόταν παρασυρμένος στη δίνη ενός μεγάλου πολέμου που έμεινε στην ιστορία ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και μέσα σ' αυτή τη δίνη η μικρή Ελλάδα βίωνε το δικό της δράμα. Εκείνη ακριβώς τη μέρα και ώρα ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλέξανδρος Ζαΐμης ανέβαινε στο γαλλικό θωρηκτό «Μπρουίζ», που ήταν ελλιμενισμένο στον Πειραιά, για να συναντήσει τον Σαρλ Σελεσίν Ζονάρ, ύπατο αρμοστή των αυτοανακηρυσσόμενων «Προστάτιδων Δυνάμεων» της Ελλάδας (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), ύστερα από πρόσκληση του τελευταίου. Η συνάντηση των δύο ανδρών υπήρξε σύντομη και ο εκπρόσωπος των τριών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, που τύγχανε να είναι και οι κύριες δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ, του ενός εκ των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, δεν έδειχνε να έχει καιρό για χάσιμο. Χωρίς καθυστέρηση, επέδωσε στον Ελληνα πρωθυπουργό μια άκρως προκλητική τελεσιγραφική διακοίνωση, η οποία έλεγε:



«Κύριε πρόεδρε,
αι προστάτιδες της Ελλάδος Δυνάμεις, απεφάσισαν ν' αποκαταστήσουν την ενότητα του Βασιλείου, χωρίς να θίξουν τας μοναρχικάς συνταγματικάς διατάξεις, ας έχουσιν εγγυηθή εις την Ελλάδα. Επειδή η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος παρεβίασε, προφανώς εξ ιδίας πρωτοβουλίας το Σύνταγμα, του οποίου εγγυήτριαι τυγχάνουν η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία, έχω την τιμή να δηλώσω εις την Υμετέραν Εξοχότητα, ότι ο Βασιλεύς απώλεσε την εμπιστοσύνην των Προστατίδων Δυνάμεων και ότι αύται, θεωρούσιν ότι απηλλάγησαν των έναντι αυτού υποχρεώσεων, αίτινες απορρέουσιν εκ των δικαιωμάτων της προστασίας αυτών. Εχω επομένως ως αποστολήν, επί τω σκοπώ αποκαταστάσεως της συνταγματικής νομιμότητος, να αξιώσω την παραίτησιν της Α.Μ. του Βασιλέως Κωνσταντίνου, όστις θέλει υποδείξει μεταξύ των κληρονόμων του, εν συμφωνία με τας Προστάτιδας Δυνάμεις, τον Διάδοχον Αυτού. Είμαι υποχρεωμένος να ζητήσω απάντησιν εντός προθεσμίας είκοσι τεσσάρων ωρών. Δεχθήτε παρακαλώ Κύριε τη διαβεβαίωσιν της εξόχου προς Υμάς εκτιμήσεως  ΖΟΝΝΑΡ».

Ενα από τα όπλα που πρωτοδοκιμάστηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο: τα αεροπλάνα!

Μετά την επίδοση της τελεσιγραφικής διακοίνωσης ο Ζονάρ ξεκαθάρισε προφορικώς στο Ζαΐμη ότι οι Προστάτιδες Δυνάμεις δε θα δέχονταν ως αντικαταστάτη του Κωνσταντίνου το διάδοχο Γεώργιο κι ότι αν η ελληνική κυβέρνηση προέβαλε αντίσταση αρνούμενη να συμμορφωθεί με τις ανωτέρω απαιτήσεις τους, δε θα δίσταζαν να μεταβάλουν την Αθήνα σε σωρό ερειπίων1.

Χωρίς αμφιβολία η κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολη για το μονάρχη της Ελλάδας, πολύ περισσότερο που η χώρα εδώ και πολύ καιρό ήταν χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα. Ετσι το απόγευμα της ίδιας ημέρας συνήλθε το Συμβούλιο του Στέμματος με τη συμμετοχή πρώην πρωθυπουργών και των αρχηγών των κομμάτων της Βουλής και μετά από δίωρη συνεδρίαση αποφάσισε την αποδοχή των όρων της τελεσιγραφικής διακοίνωσης του Ζοννάρ, την αποχώρηση δηλαδή από την Ελλάδα, χωρίς να παραιτηθεί, του Βασιλέως Κωνσταντίνου και την τοποθέτηση στη θέση του στο θρόνο του γιου του Αλέξανδρου. Τις αποφάσεις αυτές μετέφερε προς τον Ζονάρ με επιστολή του, το ίδιο βράδυ, ο πρωθυπουργός Αλ. Ζαΐμης2. Η αναχώρηση επομένως του Κωνσταντίνου ήταν πλέον ζήτημα ωρών ενώ ταυτόχρονα η χώρα έμπαινε στη δίνη καινούριων εξελίξεων, χωρίς φυσικά να βγαίνει από την κοινωνικοπολιτική κρίση στην οποία την είχε βάλει ο πόλεμος. Ας δούμε πώς φτάσαμε ως αυτό το σημείο.

Ο πόλεμος

Οβίδα των 400 χιλιοστών του γαλλικού πυροβολικού, φορτώνεται με ειδικό γερανό σε φορτηγό για να μεταφερθεί στο μέτωπο

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα στις αρχές του καλοκαιριού του 1917, αλλά και όσες προηγήθηκαν αυτών ήταν απόρροια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια νωρίτερα από μια τουλάχιστον μη σοβαρή, για έναν τέτοιο πόλεμο, αφορμή. Μια αφορμή που - όπως συνήθως λέγεται σε παρόμοιες περιπτώσεις - αν δεν είχε υπάρξει σίγουρα θα έπρεπε να εφευρεθεί. Ηταν 28 Ιούνη του 1914 όταν ο διάδοχος του θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος και η σύζυγος του Σοφία Χότεκ, πριγκίπισσα του Χόενμπεργκ, δολοφονήθηκαν στο Σαράγιεβο από Σέρβους εθνικιστές. Το Σαράγιεβο για το διάδοχο και τη σύζυγο του ήταν το τέρμα μιας περιοδείας κατά την οποία επιθεώρησαν μεγάλα θερινά γυμνάσια του Αυστροουγγρικού στρατού στη Βοσνία. Εμελλε όμως να αποδειχτεί και το τέρμα του ταξιδιού της ζωής τους. Τη δολοφονία τους κατάφερε να πραγματοποιήσει ο Γαβρίλο Πρίντσιπ, μαθητής του Γυμνασίου, αν και για την πραγματοποίησή της είχαν χρησιμοποιηθεί άλλοι δύο: ο Νέντελκο Γκαμπρίνοβιτς, αποτυχών μαθητής της εμπορικής σχολής που είχε εργαστεί ως μαθητευόμενος ξυλουργός, κλειδαράς και τυπογράφος και ο Τρίφκο Γκρούμπιτς, επίσης μαθητής Γυμνασίου. Πρέπει μάλιστα να σημειωθεί ότι λίγη ώρα πριν ο Γ. Πρίντσιπ πετύχει να εκτελέσει τον Φραγκίσκο - Φερδινάνδο και τη σύζυγό του, ο Ν. Γκαμπρίνοβιτς επιχείρησε, ανεπιτυχώς, να πράξει το ίδιο εκτοξεύοντας αυτοσχέδια χειροβομβίδα εναντίον των υποψηφίων θυμάτων 3.


Οι εκτελεστές ασφαλώς δεν είχαν δράσει ιδία πρωτοβουλία. Το νεαρό και μόνο της ηλικίας τους, αλλά και το ριψοκίνδυνο της πράξης που καλούνταν να φέρουν σε πέρας απαιτούσε οργάνωση και σχέδιο που δεν ήταν ανύπαρκτα. Πίσω από το σχεδιασμό και την πραγματοποίηση της δολοφονίας βρισκόταν η σερβική μυστική εθνικιστική οργάνωση «Ελευθερία ή Θάνατος», γνωστότερη με το όνομα «Μαύρη Χειρ» λόγω της μυστικότητας και της σατανικότητας με την οποία ενεργούσε. Αρχηγός της ήταν ο διευθυντής του 2ου Επιτελικού Γραφείου του σερβικού στρατού, συνταγματάρχης Ντράγκουτιν Ντιμιτρίεβιτς - Αππις που συγχρόνως συμμετείχε και σε μια δεύτερη μυστική οργάνωση η οποία έφερε τον τίτλο «Εθνική Αμυνα»4.

Εργοστάσιο κοπής και ραφής στρατιωτικών στολών. Από την εποχή ακόμη της ειρήνης τα πολεμικά εργοστάσια της Γερμανίας εργάζονταν για την κατασκευή, σε μεγάλες ποσότητες, των νέων στολών του γερμανικού στρατού

Χωρίς αμφιβολία η δολοφονία του διαδόχου το αυστροουγγρικού θρόνου ήταν μια πράξη που έμοιαζε περισσότερο με προβοκάτσια δεδομένου ότι δεν υπήρχε σοβαρή δικαιολογία για την τέλεσή της και φυσικά τίποτα το θετικό δεν είχε να προσφέρει στη Σερβία και στους ομοεθνείς της στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη που βρισκόταν κάτω από αυστροουγγρική κατοχή. Μπορούσε όμως να δικαιολογηθεί στο πλαίσιο ενός ακραίου εθνικισμού τον οποίο καλλιεργούσαν χωρίς όρια την περίοδο εκείνη οι αστικές τάξεις ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου.


Οπως και να 'χει οι ιθύνοντες της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας αξιοποίησαν το γεγονός ως αφορμή για μια πολεμική εξόρμηση εναντίον της εξαντλημένης από τους Βαλκανικούς Πολέμους Σερβίας, ούτως ώστε να ισχυροποιήσουν τη θέση της χώρας τους στη Βαλκανική Χερσόνησο. Για την ακρίβεια ό,τι έκαναν ήταν αποτέλεσμα κοινής συνεννόησης με τη Γερμανία. Ετσι η αυστροουγγρική διπλωματία συνέταξε ένα τελεσίγραφο προς την κυβέρνηση της Σερβίας που περιλάμβανε τέτοιους όρους οι οποίοι δεν μπορούσαν να γίνουν αποδεκτοί, τουλάχιστον στο σύνολό τους. «Τόσο στο Βερολίνο όσο και στη Βιέννη - γράφει ο Marc Ferro5 - η σύγκρουση με τη Σερβία ήταν γεγονός. Παρ' όλα αυτά υπήρχε ένας αστάθμητος παράγοντας: οι πιθανές αντιδράσεις των Μεγάλων Δυνάμεων». Τις αντιδράσεις αυτές ανέλαβε να διερευνήσει η Γερμανία, η διπλωματία της οποίας άρχισε να βολιδοσκοπεί την αγγλική πλευρά με σκοπό να διαπιστώσει τις πιθανές αντιδράσεις της τελευταίας στο ενδεχόμενο αυστροουγγρικής πολεμικής δράσης κατά της Σερβίας. Και αγγλική κυβέρνηση επιδόθηκε στο συνήθη ρόλο της του «διαίρει και βασίλευε». Από τη μία ενθάρρυνε τη Γερμανία ώστε να προωθηθούν τα αυστρογερμανικά σχέδια στα Βαλκάνια κι από την άλλη σε συζητήσεις με τη ρωσική διπλωματία άφηνε να εννοηθεί πως η Γερμανία θεωρεί κυριότερο αντίπαλό της τη Ρωσία αλλά σε περίπτωση πολέμου η τελευταία μπορούσε να ελπίζει στην αγγλική υποστήριξη6. Ηταν ηλίου φαεινότερον πως η Βρετανική Αυτοκρατορία επιδίωκε έναν ευρωπαϊκό πόλεμο που δε θα την άγγιζε αλλά θα της εξασφάλιζε την παγκόσμια κυριαρχία μέσα από τον εκμηδενισμό ή την εξασθένιση όλων των Ευρωπαίων ανταγωνιστών της. Η τραγική δε, ειρωνεία είχε να κάνει με το γεγονός πως αυτός ο πόλεμος, που κάθε άλλο παρά άφησε ανέπαφη την Αγγλία, ήταν πολύ κοντά. Περισσότερο κοντά απ' όσο αυτή τον υπολόγιζε.

Γάλλοι στρατιώτες νεκροί από τα χημικά αέρια των Γερμανών. Ο θάνατος ήταν φρικτός. Οι στρατιώτες στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τα συμπτώματα της ασφυξίας ανέπνεαν ολοένα και με μεγαλύτερη ένταση και ολοένα και περισσότερη ποσότητα αερίων εισέρχεταν στα πνευμόνια τους
  ως ότου πέθαιναν από ασφυξία

Στις 23 Ιούλη η κυβέρνηση της Αυστροουγγαρίας επέδωσε στην κυβέρνηση του Βελιγραδίου ένα τελεσίγραφο με δέκα όρους που αν το σερβικό κράτος τους αποδεχόταν στο σύνολό τους θα έπρεπε να παραιτηθεί από τα κυριαρχικά του δικαιώματα. Ετσι, το τελεσίγραφο απορρίφθηκε από το Βελιγράδι, με αποτέλεσμα στις 28 Ιούλη στα σερβοαυστριακά σύνορα να αρχίσουν πολεμικές επιχειρήσεις που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αγκάλιασαν ολόκληρη την Ευρώπη.


Στις 31 Ιούλη δημοσιεύτηκε διάταγμα του τσάρου Νικολάου Β' που καλούσε τους Ρώσους σε γενική επιστράτευση ενώ τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας η γερμανική κυβέρνηση με τελεσίγραφό της ζητούσε από την τσαρική κυβέρνηση να πάρει πίσω την εν λόγω απόφασή της. Η άρνηση της ρωσικής πλευράς είχε ως αποτέλεσμα, το βράδυ της 1ης Αυγούστου του 1914, η Γερμανία να κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Στις 3 Αυγούστου η Γερμανία κήρυξε, επίσης, τον πόλεμο στη Γαλλία και την επομένη η Αγγλία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία7.

Ο πρώτος ιμπεριαλιστικός πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει και τίποτα δεν ήταν σε θέση να τον σταματήσει εκείνη τη στιγμή. Η δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου ήταν μόνο η σπίθα που άναψε τη φωτιά και σε καμία περίπτωση το εύφλεκτο υλικό που σκόρπισε τον όλεθρο στον πλανήτη για 4 ολόκληρα χρόνια. Πώς, επομένως, συγκεντρώθηκε τόσο εύφλεκτο υλικό; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να δοθεί αν δεν εξετάσουμε τα γεγονότα στο κοινωνικοπολιτικό τους πλαίσιο το οποίο προσδιορίζεται με το πέρασμα του καπιταλιστικού συστήματος εκείνης της εποχής στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, το περιεχόμενο του οποίου προσδιόρισε με μεγαλοφυή επιστημονικό τρόπο ο Β.Ι. Λένιν, στο περίφημο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».8

Οι οικονομικοί όροι του πολέμου

Ο θάνατος ενός στρατιώτη στο πεδίο της μάχης του Υπρ

Το προτσές μετασχηματισμού του παλιού καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού σε μονοπωλιακό καπιταλισμό - ιμπεριαλισμό ολοκληρώθηκε προς τα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Ασφαλώς εδώ δεν είναι δυνατό να περιγράψουμε ολόκληρη αυτή την πορεία. Θα δώσουμε μόνο ορισμένα στοιχεία ενδεικτικά για κάθε μία από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής.


Στη Γερμανία, π.χ., το 1905 υπήρχαν το λιγότερο 285 καρτέλ που συνενώνανε στους κόλπους τους 12 χιλιάδες επιχειρήσεις, παρήγαγαν τα 3/5 σχεδόν από το συνολικό όγκο των προϊόντων και κυριαρχούσαν στους σπουδαιότερους κλάδους της βιομηχανίας. Το 1911 τα καρτέλ έφτασαν τα 550 με 600. Γιγάντια μονοπωλιακά συγκροτήματα συνδεδεμένα στενά με τις μεγαλύτερες τράπεζες συγκέντρωναν στα χέρια τους ολόκληρους κλάδους της βιομηχανίας και η οικονομική δύναμη είχε συγκεντρωθεί στα χέρια μιας μικρής ομάδας μονοπωλητών.

Στις ΗΠΑ το 1901 είχαν ιδρυθεί 75 τραστ που συνενώνανε περισσότερες από 1.600 επιχειρήσεις με συνολικό μετοχικό κεφάλαιο περίπου 3 δισ. δολάρια. Οι μονοπωλιακές αυτές επιχειρήσεις στο διάστημα 1903 - 1905 έδιναν το 75% της παραγωγής γαιάνθρακα, το 84% της παραγωγής πετρελαίου κ.ο.κ.

Από κοντά, αλλά με διαφορετικούς ρυθμούς και ιδιαιτερότητες, αναπτύχθηκαν τα μονοπώλια και στις υπόλοιπες ισχυρές χώρες εκείνης της εποχής, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ιαπωνία, στη Ρωσία, στην Αυστροουγγαρία κλπ. Τα αγγλικά, για παράδειγμα, μονοπώλια οργανώνονταν προπαντός στους βιομηχανικούς κλάδους που συνδέονταν άμεσα με την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου στις αποικίες και στις εξαρτημένες χώρες.

Εντυπωσιακή ήταν επίσης και η ανάπτυξη του τραπεζιτικού κεφαλαίου, το οποίο ραγδαία συμφύονταν με το βιομηχανικό, δημιουργώντας έτσι το χρηματιστικό κεφάλαιο. Στις αρχές του 20ού αιώνα στη Γερμανία κυριαρχούσαν εννέα μεγάλες τράπεζες του Βερολίνου (με πιο ισχυρές τη «Γερμανική Τράπεζα» και την «Εταιρία Προεξοφλήσεων» ). Στη Γαλλία κυριαρχούσαν τρεις τράπεζες και στις ΗΠΑ δύο που συνδέονταν άμεσα με τα χρηματιστικά συγκροτήματα Ροκφέλερ και Μόργκαν. Στην Αγγλία οι τράπεζες στην ανάπτυξή τους ακολουθούν τον αποικιακό χαρακτήρα του βρετανικού κεφαλαίου γενικότερα. Στα 1904 υπήρχαν 50 αποικιακές τράπεζες με 2.279 αποικιακά παραρτήματα, όταν οι γαλλικές τράπεζες, για την ίδια χρονική περίοδο είχαν 136 αποικιακά παραρτήματα και οι γερμανικές 70. Στα 1910 τα αποικιακά παραρτήματα των αγγλικών τραπεζών έφτασαν τα 5.4499.

Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι τα όρια των εθνικών αγορών δεν ήταν ικανά να συγκρατήσουν τη δράση των μονοπωλίων. Ετσι με το ξημέρωμα του 20ού αιώνα εμφανίζεται σε γιγαντιαίες διαστάσεις η εξαγωγή κεφαλαίου και ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων για το μοίρασμα των αγορών και σφαιρών επιρροής ανάμεσά τους. Ενας ανταγωνισμός που προκαλούσε συνεχείς τριβές ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, μεγάλες κρίσεις όπως η μαροκινή κρίση στα 1905-1906 και 1911 και η βοσνιακή στα 1908-1909 αλλά και περιφερειακούς πολέμους όπως ο ισπανοαμερικανικός στα 1898, ο πόλεμος των Αγγλων εναντίον των Μπόερς στα 1899-1902, ο Ρώσο-ιαπωνικός πόλεμος στα 1903- 1904, ο Ιταλοτουρκικός στα 1911-1912) και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913.

Συνεπώς ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος δε μοιάζει καθόλου με κεραυνό εν αιθρία αλλά με τη φυσική συνέπεια όσων προηγήθηκαν της έκρηξής του. Ξεκίνησε επίσημα στις 2 Αυγούστου 1914 και κράτησε ως τις 11 Νοέμβρη 1918. 

Οι δύο αντιμαχόμενοι στρατιωτικοπολιτικοί συνασπισμοί που συγκρούστηκαν ήταν η «Τριπλή Συνεννόηση» (Τριπλή Αντάντ) και η «Τριπλή Συμμαχία» (Κεντρικές Δυνάμεις). Στην «Τριπλή Συνεννόηση» - που συγκροτήθηκε στα 1907 όταν η Ρωσία και η Αγγλία ήρθαν σε συμφωνία που συμπλήρωνε την αγγλογαλλική συμφωνία του 1904 - κυριαρχούσαν η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία. Στην «Τριπλή Συμμαχία» δέσποζαν η Γερμανία, η Αυστροουγγαρία και η Ιταλία. Η συγκρότησή της ξεκίνησε με τη γερμανοαυστριακή στρατιωτική συμμαχία του 1878 που ολοκληρώθηκε με την προσχώρηση σ' αυτήν της Ιταλίας το 1883.

Οι συνασπισμοί αυτοί στην πορεία του πολέμου άλλαξαν αισθητά. Η Ιταλία, για παράδειγμα, στην αρχή της αναμέτρησης δήλωσε ουδετερότητα και στη συνέχεια επιχείρησε να συμπαραταχτεί με κάποιον από τους δύο συνασπισμούς που θα της έδινε τα ανταλλάγματα που ζητούσε. Τελικά το Μάη του 1915 πέρασε με το μέρος της Αντάντ αλλά το κενό της στην Τριπλή Συμμαχία κάλυψε η Βουλγαρία, που επίσης στην αρχή του πολέμου δήλωσε αυστηρή ουδετερότητα, αλλά το φθινόπωρο του 1915 πέρασε στο πλευρό των κεντρικών δυνάμεων. Το ίδιο έκανε και η Τουρκία, με αποτέλεσμα η Τριπλή Συμμαχία να γίνει τετραπλή (Γερμανο-αυστρο-βουλγαρο-τουρκική). Επιπλέον, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το παζλ των εμπολέμων συμπληρώνουν και μια σειρά μικρότερες χώρες που πήραν τα όπλα τασσόμενες στο πλευρό του ενός ή του άλλου στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού, αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες που από σκοπιμότητα ενεπλάκησαν καθυστερημένα, στις 6/4/1917 για να πάρουν μέρος στη μοιρασιά της λείας των νικητών.

Στα όσα έχουμε ήδη αναφέρει αξίζει να προσθέσουμε μια τοποθέτηση του Λένιν που μέσα σε λίγες λέξεις συμπυκνώνει όλο το περιεχόμενο του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Εγραφε χαρακτηριστικά ο ηγέτης των Μπολσεβίκων10: «Η αρπαγή των εδαφών και η υποδούλωση ξένων εθνών, η καταστροφή του ανταγωνιζόμενου έθνους, η καταλήστευση του πλούτου του, η απόσπαση της προσοχής των εργαζόμενων μαζών από τις εσωτερικές πολιτικές κρίσεις της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας και των άλλων χωρών, η διαίρεση και η εθνικιστική εξαπάτηση των εργατών και η εξόντωση της πρωτοπορίας τους με σκοπό την εξασθένιση του επαναστατικού προλεταριάτου - αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο, το νόημα και η σημασία του σημερινού πολέμου».

Ας επιστρέψουμε όμως στα καθ' ημάς για αν εξετάσουμε τη θέση της Ελλάδας μέσα σ' εκείνη τη ζοφερή πραγματικότητα.

Η Ελλάδα κατά την έναρξη του πολέμου

Την εποχή που ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος η Ελλάδα είχε βγει μέσα από δύο Βαλκανικούς Πολέμους που την είχαν ενισχύσει εδαφικά. Η εδαφική επέκταση του ελληνικού κράτους από τα 63.211 τετραγωνικά χιλιόμετρα έφτασε στα 120.308 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός από τα 2.631.912 κατοίκους έφτασε στα 4.718.221 κατοίκους. Η επέκταση του κράτους προς την κατεύθυνση της Ηπείρου, των νησιών του Αιγαίου και της Κρήτης, ιδιαίτερα δε προς τη Μακεδονία, άλλαζαν εντελώς την εικόνα του11. Νέες δυνατότητες ανοίγονταν για την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και νέα προβλήματα αναφύονταν. Σε γενικές γραμμές η βάση πάνω στην οποία κινούνταν ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν εξαιρετικά ασταθής κι αυτό δεν οφειλόταν μόνο στην καθυστέρηση ανάπτυξης που παρουσίαζε συγκρινόμενος με τον καπιταλισμό της Δυτικής Ευρώπης. Εκείνη την περίοδο, λόγω της κρίσης του, σε αστάθεια βρισκόταν ολόκληρο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ενώ η ελληνική αστική τάξη είχε επιπροσθέτως να αντιμετωπίσει και το μεγάλο πρόβλημα της αφομοίωσης των νέων εδαφών και πληθυσμών που είχαν περιέλθει στην κατοχή της μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Επίσης εδώ πρέπει να συνυπολογίσουμε και τη σύμφυση του ελληνικού με το ξένο κεφαλαίο διαφορετικών ισχυρών καπιταλιστικών κρατών που προκαλούσε διαιρέσεις και τριγμούς στο εσωτερικό της ελληνικής μπουρζουαζίας. Βεβαίως αρχικά η ελληνική μπουρζουαζία φαινόταν να κρατά ουδετερότητα στον πόλεμο. Η ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο, στο ξεκίνημά του ήταν μια αναγκαιότητα για την κυρίαρχη τάξη, την οποία δεν μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς. Επιπλέον, ήταν και μια λαϊκή απαίτηση. «Η χώρα μας - γράφει ο Σεραφείμ Μάξιμος12 - δεν μπορή να καταταχθή μήτε στη μία μήτε στην άλλη κατηγορία. Η σύγκρουση των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους δημιούργησε, κατά την πορεία της, ισχυρό ουδετερόφιλο ρεύμα μέσα στις λαϊκές μάζες, στα μικροαστικά της στρώματα. Το αβέβαιο για την έκβαση του πολέμου, το "ποιος από τους δυο θα νικήση;" Σε συνδυασμό με τη βελγική και σερβική τραγωδία παγιώσανε στις μάζες αυτή την αντίληψι ότι μια χώρα μικρή σαν την Ελλάδα δε θα έπρεπε να πάρη μέρος σε μια τέτοια γιγαντομαχία».

Με την πολιτική της ουδετερότητας συμφωνούσαν αρχικά όλες οι πολιτικές παρατάξεις της άρχουσας τάξης αν και, όπως ορθώς έχει αναφερθεί13 «ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα εκδηλώσει από τις πρώτες μέρες της ευρωπαϊκής κρίσης την απόφασή του να συμπορευτεί με τις Δυνάμεις της Συνεννοήσεως», δηλαδή με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ. Αλλά τότε, πού κυρίως οφείλεται η αρχικώς ουδετερόφιλη στάση του Βενιζέλου; Πέραν των όσων έχουμε αναφέρει, οφείλουμε να προσθέσουμε πως υπέρ της ουδετερότητας της Ελλάδας εκείνο το διάστημα ήταν και η Μ. Βρετανία, επειδή τούτο υπαγόρευαν τα συμφέροντά της στην Εγγύς και στην Απω Ανατολή. «Οι ιμπεριαλιστές - έγραφε, ορθώς, ο Στάλιν σε ένα άρθρο του το 1918 - θεωρούσαν πάντα την ανατολή σαν βάση της ευημερίας τους. Μήπως τα αμέτρητα φυσικά πλούτη των χωρών της Ανατολής (βαμβάκι, πετρέλαιο, χρυσάφι, κάρβουνο και μεταλλεύματα) δεν ήταν το "μήλον της Εριδος" για τους ιμπεριαλιστές όλων των χωρών; Ετσι εξηγείται ουσιαστικά το γεγονός, ότι πολεμώντας για την Ευρώπη και φλυαρώντας για τη Δύση, οι ιμπεριαλιστές ποτέ δεν έπαψαν να σκέφτονται την Κίνα, τις Ινδίες, την Περσία, την Αίγυπτο, το Μαρόκο, γιατί στην πραγματικότητα επρόκειτο πάντα για την ανατολή. Ετσι εξηγείται κυρίως ο ζήλος που δείχνουν για την τήρηση της "τάξης" και του "νόμου" στις χώρες της Ανατολής. Αλλιώς δε θα ήταν εξασφαλισμένα τα βαθιά μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού»14. Σε σχέση με την Ελλάδα, τα αγγλικά συμφέροντα στην Ανατολή υπαγόρευαν την ελληνική ουδετερότητα στο βαθμό που ουδέτερη παρέμενε και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, στο βαθμό δηλαδή που η σταθερότητα παρέμενε ακλόνητη στην Εγγύς Ανατολή. Τη θέση αυτή η βρετανική πολιτική ηγεσία την εξέφρασε απερίφραστα στον Ελ. Βενιζέλο τον Αύγουστο του 1914, όταν εκείνος έθεσε το ερώτημα στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ αν θα θεωρούσαν σύμμαχό τους την Ελλάδα στην περίπτωση που η τελευταία αναγκαζόταν να υπερασπίσει στρατιωτικώς τη Σερβία από επίθεση της Τουρκίας ή της Βουλγαρίας. «Εφ' όσον η Τουρκία παρέμεινεν ουδετέρα, η Ελλάς έδει να παραμείνη ουδετέρα. Εν εναντία όμως περιπτώσει η Μεγάλη Βρετανία ήτο πρόθυμος να δεχτεί την Ελλάδα ως Σύμμαχον», έλεγε η αγγλική απάντηση15 που όμως δεν έκανε την παραμικρή νύξη για τη Βουλγαρία, γεγονός που υποδήλωνε ότι γι' αυτή τα αγγλικά σχέδια δε συναρτόνταν από τη στάση του τουρκικού παράγοντα. Πολύ σύντομα το παζλ της αγγλικής πολιτικής θα αποκάλυπτε και άλλα κομμάτια του.

Ο διχασμός της ελληνικής αστικής τάξης

Η Τουρκία τάχθηκε στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων από τον Αύγουστο του 1914 όταν υπέγραψε μυστική συνθήκη αμυντικής και επιθετικής συμμαχίας με τη Γερμανία. Το Σεπτέμβρη του ιδίου έτους προχώρησε σε επιστράτευση και τον Οκτώβρη ανέλαβε πολεμική δράση ερχόμενη σε στρατιωτική σύγκρουση με τη Ρωσία στο αρμενικό μέτωπο16. Ο πόλεμος πλέον είχε φτάσει στην πόρτα της Ελλάδας που τώρα πια δεχόταν τις πιέσεις των Αγγλογάλλων να εγκαταλείψει την ουδετερότητα και να ταχθεί στο πλευρό τους. Πιέσεις βεβαίως ασκούνταν και από τις Κεντρικές Δυνάμεις ενώ το άθλιο παζάρι για τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο έναντι εδαφικών ανταλλαγμάτων έδινε κι έπαιρνε. Οι δύο ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί δεν τσιγκουνεύονταν καθόλου στις υποσχέσεις που έδιναν κι ούτε βεβαίως είχαν τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό όταν έβγαζαν στον πλειστηριασμό ολόκληρα κομμάτια της Βαλκανικής. Νυν υπέρ πάντων τα συμφέροντά τους.

Στο εσωτερικό πάντως της Ελλάδας η κυρίαρχη τάξη που είχε οργανικούς δεσμούς με το ξένο κεφάλαιο άρχισε να διχάζεται κι διχασμός αυτός έβρισκε την πλήρη έκφρασή του στους πολιτικούς της εκπροσώπους. Η μία πτέρυγα της, με ηγέτη τον βασιλιά Κωνσταντίνο έκλινε προς το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων. Η άλλη, με ηγέτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο τασσόταν ανεπιφύλακτα με το μέρος της ΑΝΤΑΝΤ. Η γερμανόφιλη πτέρυγα εμφανιζόταν με το σύνθημα της ουδετερότητας, όχι όμως από αντιπολεμική διάθεση αλλά από ψυχρό υπολογισμό. «Στο βάθος της καιροσκοπικής πολιτικής του αντιβενιζελισμού - γράφει ο Σεραφείμ Μάξιμος17 - υπήρχε πάντοτε το αντιπολεμικό αίσθημα. Ο εργατικός κόσμος και γενικά οι μικροαστικές μάζες δε θέλανε τον πόλεμο, γιατί δεν είχαν κανένα συμφέρον. Αυτό το κατάλαβε καλύτερα απ' όλους η δυναστεία. Γι' αυτό και όταν είδε πως ήταν αδύνατο να ωθήση τη χώρα σε πόλεμο υπέρ της Γερμανίας, έντυσε στάσπρα το γερμανικό της αετό, άλλαξε τη στραταρχική ράβδο του Κάιζερ με "κλάδο ελαίας" και παρουσιάστηκε ουδετερόφιλη και ειρηνόφιλη, ευχαριστημένη, γιατί με τα αντιπολεμικά της συνθήματα αντιδρούσε και στην Αντάντ και στη φιλελεύθερη μπουρζουαζία, ενώ σφυρηλατούσε δεσμούς αίματος με τη μεγάλη λαϊκή μάζα». Η στάση της Αντατόφιλης πλευράς, υπαγορευόταν από την ταύτιση συμφερόντων του ισχυρού τμήματος του ελληνικού κεφαλαίου με το δυτικοευρωπαϊκό και ιδιαίτερα με το αγγλικό κεφάλαιο, που είχε σφυρηλατηθεί από την εποχή της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους.

Στις 21 Σεπτέμβρη του 1915 η Βουλγαρία κήρυξε γενική επιστράτευση και στις 4 Οκτώβρη μπήκε επισήμως στον πόλεμο, στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 30 Σεπτέμβρη πολεμικός στόλος της ΑΝΤΑΝΤ κατέπλευσε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την επομένη τα «συμμαχικά» στρατεύματα άρχισαν να αποβιβάζονται και να λαμβάνουν πολεμική διάταξη. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ επεκτάθηκαν όλο το 1916. Η Μακεδονία και η Θεσσαλονίκη τελούσαν υπό γαλλικό στρατιωτικό νόμο, τα ελληνικά παράλια ελέγχονταν πλήρως από το στόλο της, στον Πειραιά αποβιβάστηκαν «συμμαχικά» στρατεύματα και προς τα τέλη Νοέμβρη του ιδίου έτους επιχειρήθηκε η κατάληψη της Αθήνας με αιματηρά αποτελέσματα αφού ελληνικά τμήματα ατάκτων αντιστάθηκαν ενώ οβίδες από τα «συμμαχικά» πλοία έπλητταν το Ζάππειο και τα ανάκτορα18.

Στα τέλη του 1916 η χώρα χωρίστηκε ουσιαστικά στα δύο. Το ζήτημα της συμμετοχής ή όχι στον πόλεμο ταλάνισε την πολιτική ζωή της χώρας όλο το 1915 και το 1916. Οι κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν αλλά στο επίκεντρο πάντοτε βρίσκονταν οι δύο βασικές παρατάξεις στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πριν. Ετσι στις 16/29 Αυγούστου του 1916 ξέσπασε στη Θεσσαλονίκη βενιζελικό κίνημα το οποίο βεβαίως κατάφερε να επικρατήσει με τις γαλλικές λόγχες. Λίγο αργότερα στη συμπρωτεύουσα έφτασε ο ίδιος ο Βενιζέλος και το Οκτώβρη του ιδίου έτους σχημάτισε κυβέρνηση. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου δεν άργησε να δώσει πλήρη διαπιστευτήρια στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ αφού στις 24 Νοέμβρη 1916 κήρυξε τον πόλεμο κατά τη Γερμανίας. Κι αυτές φυσικά της το ανταπέδωσαν όταν προκάλεσαν την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου και τη βοήθησαν να θέσει υπό τον έλεγχό της όλη τη χώρα.

Αντί επιλόγου

Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος εγκατέλειψε την Ελλάδα μαζί με την οικογένειά του στις 2/15 Ιούνη του 1917 από τη Σκάλα Ωρωπού και μέσω Ιταλίας εγκαταστάθηκε στην Ελβετία19. Την επομένη της αναχώρησής του ο Λένιν σε άρθρο του στην «ΠΡΑΒΝΤΑ» έγραφε20: «"Κάτω από την πίεση της συμμαχικής διπλωματίας ο βασιλιάς Κωνσταντίνος (της Ελλάδας) υπόγραψε την παραίτησή του από το θρόνο" - αυτά γράφει απ' αφορμή την παραίτηση η εφημερίδα του κυρίου Μιλιουκόφ, πρώην υπουργού Εξωτερικών στην Προσωρινή "επαναστατική" κυβέρνηση. Την Ελλάδα τη στραγγάλισαν οι κύριοι σύμμαχοι διπλωμάτες προκαλώντας στην αρχή το βενιζελικό κίνημα (Ο Βενιζέλος είναι πρώην υπουργός του Κωνσταντίνου που πέρασε στην υπηρεσία του αγγλικού κεφαλαίου), αποσπώντας ένα μέρος του στρατού, αρπάζοντας με τη βία ένα μέρος του ελληνικού εδάφους, και τέλος, εξαναγκάζοντας με την "πίεση¨" το "νόμιμο" μονάρχη να παραιτηθεί, δηλαδή επιβάλλοντας μια επανάσταση από τα άνω. Τι είδους ήταν και είναι αυτή η "πίεση" το ξέρει ο καθένας: ασκήθηκε πίεση με την πείνα, την Ελλάδα την απόκλεισαν τα πολεμικά καράβια των Αγγλογάλλων και των Ρώσων ιμπεριαλιστών, την Ελλάδα την άφησαν χωρίς ψωμί... Αυτή είναι η πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου».

Τα σχόλια περιττεύουν. Τα πράγματα είχαν ακριβώς όπως τα περιγράφει ο Λένιν και τα όσα επακολούθησαν τον δικαιώνουν πλήρως. Ο Βενιζέλος ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη στις 12/25 Ιούνη του 1917 και την επομένη το βράδυ ήταν στον Πειραιά. Στην Αθήνα οδηγήθηκε με την προστασία των γαλλικών λογχών αφού η πρωτεύουσα είχε καταληφθεί από τα γαλλικά στρατεύματα21. Η κυβέρνησή του ορκίστηκε στις 14/27 Ιούνη και μία μέρα μετά έμπασε τη χώρα και επισήμως στον πόλεμο διακόπτοντας τις διπλωματικές σχέσεις με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Σε λίγο στο εσωτερικό της χώρας επιβλήθηκε μια «κεκαλυμμένη δικτατορία», σύμφωνα με τον ορισμό του Κ. Ζαβιτζιάνου22, μπροστά στην οποία μάλλον ωχριούν οι απροσχημάτιστες δικτατορίες. Εν πάση περιπτώσει, έστω κι έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου εύκολα για το Βενιζέλο και την ΑΝΤΑΝΤ. Οπως σημειώνει ο καθηγητής Γ.Β. Λεονταρίτης «οι Σύμμαχοι και ο Βενιζέλος δε συνέλαβαν παρά σταδιακά και αργοπορημένα τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων που θα αντιμετώπιζαν στην προσπάθειά τους να επιστρατεύσουν ένα διχασμένος έθνος για τους σκοπούς ενός πολέμου τον οποίο είχε μάθει να φοβάται και να αποστρέφεται η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών»23.

1 Σπ.Α. Σκόντρα: «Ιστορία του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου 1914- 1918», εκδόσεις «ΚΕΚΡΟΨ», Αθήναι 1969, τόμος Γ', σελ. 221.

2 Σπ. Β. Μαρκεζίνη:«Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», Εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», τόμος 4ος, σελ. 210-211.

3 Σπ.Α. Σκόντρα: «Ιστορία του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου 1914-1918», εκδόσεις «ΚΕΚΡΟΨ», Αθήναι 1969, τόμος Α', σελ. 22-32.

4 «Η ιστορία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου», εκδόσεις «Φιλολογική», Γενάρης 1962, σελ. 30-31.

5 Marc Ferro: «Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος 1914-1918», εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», σελ. 91.

6 Ακαδημία επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ζ2, σελ. 728.

7 Ν. Ψυρούκη: «Ιστορία της Αποικιοκρατίας», εκδόσεις «Επικαιρότητα», τόμος Ε', σελ. 113.

8 Β.Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 27, σελ. 305-433.

9 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ζ2, σελ. 563-624.

10 Β.Ι. Λένιν: «Ο πόλεμος και η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας», Απαντα, εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 26, σελ. 15.

11 Κωνσταντίνου Σβολόπουλου: «Η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική 1900-1945», εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ», σελ. 97-98.

12 Σεραφείμ Μάξιμου: «Κοινοβούλιο ή δικτατορία;», εκδόσεις «Στοχαστής», σελ. 10-11.

13 Κωνσταντίνου Σβολόπουλου, στο ίδιο, σελ. 109.

14 Ι. Στάλιν: Απαντα, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952, τόμος 4ος, σελ. 193

15 Σπ.Α. Σκόντρα: «Ιστορία του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου 1914- 1918», εκδόσεις «ΚΕΚΡΟΨ», Αθήναι 1969, τόμος Β', σελ. 351. Σπ. Β. Μαρκεζίνη: «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», τόμος 3ος, σελ. 281.

16 «Η ιστορία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου», εκδόσεις «Φιλολογική», Γενάρης 1962, σελ. 202.

17 Σεραφείμ Μάξιμου, στο ίδιο, σελ. 10.

18 Τάσος Βουρνάς: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας - 1909-1940», εκδόσεις «ΤΟΛΙΔΗ», σελ. 176-190.

19 Γ. Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», εκδόσεις «20ός Αιώνας», τόμος XIII, σελ. 483.

20 Λένιν: Απαντα, εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 32, σελ. 258.

21 Σπ.Β. Μαρκεζίνη: «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», τόμος 4ος, σελ. 220-221.

22 Κωνσταντίνου Ζαβιτζιάνου: «Αι Αναμνήσεις του εκ της Ιστορικής Διαφωνίας Βασιλέως Κωνσταντίνου και Ελευθερίου Βενιζέλου όπως την έζησε (1914-1922)», Αθήναι 1946-47, τόμος Β', σελ. 22-25.

23 Γεώργιος Β. Λεονταρίτης: "« Ελλάδα στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο 1917-1918», εκδόσεις Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ. 69.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: Ριζοσπάστης

Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Άρθρο του Δημήτρη Κουτσούμπα στην εφημερίδα «Τα Νέα»

 Άρθρο του Δημήτρη Κουτσούμπα στην εφημερίδα «Τα Νέα»

Το 2014 να γίνει χρονιά λαϊκής αγωνιστικής ανάτασης! Δεν είναι μόνο ευχή, αλλά και κάλεσμα του ΚΚΕ προς το λαό της πατρίδας μας για να γίνει ο ίδιος πραγματικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην οργάνωση της αντίστασης παντού, στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους αγρότες και επαγγελματίες, τη νεολαία και τις γυναίκες. Το 2014 να γίνει χρονιά παραπέρα ισχυροποίησης του ΚΚΕ. Όλα αυτά αποτελούν ταυτόχρονα στόχο και στοίχημα για όλα τα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ. Σε αυτή τη συλλογική προσπάθεια βλέπουμε τις προσωπικές μας προσδοκίες, την ατομική μας συμβολή για να ανταποκριθούμε με επιτυχία στις ανάγκες και τα καθήκοντα της εποχής στον 21ο αιώνα για την υπόθεση του σοσιαλισμού, που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος και επίκαιρος.

Η πρόταση του ΚΚΕ για την ώριμη ανάγκη αποδέσμευσης από την ΕΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικό πανεθνικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας με εργατική - λαϊκή εξουσία, είναι η μόνη ρεαλιστική και αναγκαία προς όφελος του λαού. Στην κατεύθυνση αυτή, ο λαός μας μπορεί να αποκτά αντοχή και δύναμη. Να προσπερνά τις παγίδες των υποσχέσεων της κυβέρνησης ότι το 2014 θα είναι έτος «ανάκαμψης» και για τα λαϊκά στρώματα και για το μεγάλο κεφάλαιο -αποδεικνύοντας έτσι για άλλη μια φορά ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως κόμματα της πλουτοκρατίας δεν μπορούν να οδηγήσουν το λαό στην ευημερία. Να μην πέφτει επίσης στην παγίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, με τα συνθήματα περί «ανατροπής», που σύντομα θα αποδειχτούν εξίσου κάλπικα και ανεδαφικά. Να μπορεί να ξεχωρίζει «πίσω από τις λέξεις», που αναμασά ο οποιοσδήποτε Αλέξης, ότι οι όποιες διαφορές στα πλαίσια του διπολισμού και του ευρωμονόδρομου θα μας οδηγήσουν σε νέες χαμένες τετραετίες, σε νέο φαύλο κύκλο κρίσης.

Το 2014 μπορεί να γίνει ένα βήμα μπροστά, να γιγαντωθεί μια δυναμική -πραγματική, όχι στα λόγια- εργατική λαϊκή αντιπολίτευση, τέτοια που έχει ανάγκη σήμερα ο λαός και ο τόπος, έμπειρη, δημιουργική, εγγύηση ανατρεπτική με ισχυρό το ΚΚΕ παντού, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στην Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση, στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές και την ύπαιθρο. Για να ενισχυθεί η αντίσταση, να δυναμώσει η αλληλεγγύη, η διεκδίκηση μέτρων προστασίας και ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών, των ανέργων, όλων όσοι υποφέρουν. Να αντιμετωπιστεί η φασιστική δημαγωγία και εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Για να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας και της προοπτικής, με το λαό στην εξουσία, προκειμένου να μπει οριστικό τέλος στα βάσανα που συσσωρεύουν στο λαό το καπιταλιστικό σύστημα, οι κρίσεις του, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο.

πηγη: 902

Όταν ο ...«χουβαρντάς» Καρέλιας απέλυε εργαζόμενους, ή αλλιώς, η προσπάθεια αγιοποίησης ενός καπιταλιστή

 Όταν ο ...«χουβαρντάς» Καρέλιας απέλυε εργαζόμενους, ή αλλιώς, η προσπάθεια αγιοποίησης ενός καπιταλιστή

Πως «αγιοποιείται» ένας καπιταλιστής; Μα φυσικά με το να εμφανίζεται ότι είναι τόσο γαλαντόμος απέναντι στους εργαζόμενους ώστε να τους δίνει επιπλέον επίδομα. Η περίπτωση της καπνοβιομηχανίας "Καρέλιας" είναι χαρακτηριστική. Μοίρασε λέει 2,5 εκατομμύρια ευρώ στους εργαζόμενους και επιπλέον επίδομα για την χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα... Τι μας λέτε; Να μην ξεχάσουν οι εργαζόμενοι να του στήσουν άγαλμα για την χάρη αυτή (λες και δεν κερδίζει υπεραξία απ' την εργασία των εργαζόμενων ο Καρέλιας και ο κάθε Καρέλιας, αυτά κάνουν πως δεν τα ξέρουν ορισμένοι).

Πάμε λίγο πίσω στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν:

Απολύσεις στην εταιρεία «Καρέλια ΑΕ» παρά την αύξηση της κερδοφορίας της.
Ημερ/νία: 29/10/2013.
Πηγή: 902.gr.

Σε δύο απολύσεις προχώρησε η Διοίκηση της εταιρείας «ΚΑΡΕΛΙΑ ΑΕ» στην Καλαμάτα, σε μία περίοδο μάλιστα που οι πωλήσεις της εταιρείας αυξήθηκαν, φτάνοντας σχεδόν στα 13,5 δισ. τσιγάρα, αριθμός που αποτελεί νέο ρεκόρ αυξάνοντας παράλληλα και την κερδοφορία της.

Τις απολύσεις καταγγέλλει η Γραμματεία Μεσσηνίας του ΠΑΜΕ προσθέτοντας ότι «παρά τα υπερκέρδη της εταιρείας, οι απολύσεις προστίθενται στην απόλυση εργαζόμενης τον Αύγουστο».

Η Γραμματεία του ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και να δώσουν αποστομωτική απάντηση με τη μαζική συμμετοχή τους στην πανεργατική απεργία στις 6 Νοέμβρη.

Όπως τονίζει, «Η καπνοβιομηχανία δεν διαφέρει, όπως κάποιοι θέλουν να παρουσιάσουν, σε τίποτα από τον κάθε μεγαλοεργοδότη –επιχειρηματία- εργοστασιάρχη.

Στύβουν σαν λεμονόκουπα τους εργαζόμενους που τους παράγουν τον πλούτο και μετά τους πετάνε στον καιάδα, χωρίς να υπολογίζουν ούτε αυτούς, ούτε τις οικογένειές τους.

Η Καπνοβιομηχανία "Καρέλια" δεν εξαγνίζεται με τις επικοινωνιακές γιορτές βράβευσης των καλών και συνεπών εργαζομένων, που τους αναγκάζει να πηγαίνουν για εργασία με 40 πυρετό, για να μην χάσουν το επίδομα παρουσίας στην εργασία όλες τις ημέρες του χρόνου».

Για να δούμε τι γράφουν και τα μη-κομμουνιστικά "Παραπολιτικά" (αναδημοσίευση απ' το... όχι-και-τόσο-μαρξιστικό Fpress.gr).

Γιατί η Καρέλιας από τα bonus πέρασε στις απολύσεις!!! (14/11/2013).

Τι μεσολάβησε όμως για μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας, με υγιή οικονομικά μεγέθη, «στιβαρή» χρηματοοικονομική διάρθρωση και μηδενικό δανεισμό να προχωρήσει σε απολύσεις εργαζομένων, οι οποίες -όπως καταγγέλλει το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας- δεν θα είναι και οι τελευταίες; [...]
Σήμερα η καπνοβιομηχανία Καρέλια είναι η δεύτερη σε μέγεθος καπνοβιομηχανία στην ελληνική αγορά και η μοναδική που παραμένει σε ελληνικά χέρια. Εχει δυνατότητα παραγωγής 45 εκατομμυρίων τσιγάρων ημερησίως και διαθέτει αντιστοίχως 45.000 σημεία πώλησης σε όλη την Ελλάδα. Η Εταιρεία κατέχει το 0,32% της παγκόσμιας κατανάλωσης με παρουσία σε 70 και πλέον χώρες του κόσμου (στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη, στη Βόρειο Αμερική, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, αλλά και στην Άπω Ανατολή). Σημειώνεται πωςστο πρώτο εξάμηνο του 2013 οι πωλήσεις της ανήλθαν σε 346,6 εκατ. ευρώ από 307,4 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα το 2012, ενώ τα καθαρά κέρδη διαμορφώθηκαν σε 20,5 εκατ. ευρώ από 25,6 εκατ. ευρώ. Επιπλέον, για τη χρήση του 2012 η γενική συνέλευση των μετόχων ενέκρινε τη διανομή μερίσματος 8,52 ευρώ ανά μετοχή.

Θέλετε να πάμε ακόμη πιο πίσω, στο 2003; Έτσι για να δούμε πόσο Άγιος είναι επιτέλους αυτός ο καπνοβιομήχανος. Να ξέρουμε ν' ανάψουμε λαμπάδα ίσα με το μπόι του όταν επισκεπτούμε την Τήνο...

Προσπαθεί να τα μαζέψει ο Καρέλιας.

Αύριο η δίκη των συνδικαλιστών, που διώκονται γιατί μοίραζαν προκηρύξεις στο εργοστάσιο.
Ημερ/νία: 12/6/2003.
Πηγή: Ριζοσπάστης.

Σε δίκη σύρονται αύριο Παρασκευή 13 Ιούνη συνδικαλιστικά στελέχη του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας και της Ομοσπονδίας Καπνεργατών, επειδή το 1998 πέρασαν την πύλη του εργοστασίου του Καρέλια και μοίρασαν προκηρύξεις στους εργαζόμενους. Η μηνυτήρια αναφορά του Καρέλια έχει προκαλέσει το κοινό αίσθημα του λαού της πόλης και στην προσπάθειά του να βγει από τη δύσκολη θέση, ελίσσεται με στόχο να μη φτάσει η υπόθεση στο δικαστήριο. Στον ελιγμό του αυτό, έχει βρει πρόθυμους μια σειρά εργοδοτικούς συνδικαλιστές, με προεξάρχοντα τον πρόεδρο του εργοστασιακού σωματείου Παναγιώτη Ψυλλάκη (ΔΑΚΕ) που είναι μέλος της διοίκησης του ΕΚ Καλαμάτας και ταυτόχρονα κατηγορούμενος!!! Οπως αναφέρει σε ανακοίνωση - μνημείο, το μόνο που... καταδικάζει είναι «η απόφαση της εταιρίας να μηνύσει τον τρόπο που επέλεξαν οι συνδικαλιστές να μοιράσουν τις προκηρύξεις»(!!!) Ούτε τα γεγονότα με το όνομά τους δεν τολμούν να πουν οι συνδικαλιστές του πιο άγριου εργοδοτικού ενδοτισμού, μη θιχτεί η εταιρία. Και στη συνέχεια αναφέρει, πως «έπειτα από απόφαση της εταιρίας να ανακαλέσει την παραπάνω μήνυση (σ.σ. αλήθεια, από πού προκύπτει αυτό;)» και συμπληρώνει: «Μετά από αυτή την εξέλιξη, θεωρούμε οποιαδήποτε κίνηση γίνει, είτε από πλευράς εταιρίας, είτε από πλευράς συνδικαλιστών, ότι μας βρίσκει αντίθετους». Πάντως, οι συνδικαλιστές που ανήκουν στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα περιμένουν τον Καρέλια στο δικαστήριο.

Σε ανακοίνωσή της η Γραμματεία Μεσσηνίας του ΠΑΜΕ αφού χαρακτηρίζει απαράδεκτη και προκλητική την ανακοίνωση του εργοστασιακού σωματείου, επισημαίνοντας πως ο κατήφορος του εργοδοτικού συνδικαλισμού δεν έχει πάτο, υπογραμμίζει: «Οταν ο καπιταλιστής ξεπερνάει τα εσκαμμένα και κάνει μήνυση σε στελέχη του ΕΚ, της Ομοσπονδίας και του ίδιου του σωματείου επειδή μπήκαν στο εργοστάσιο και μοίρασαν προκηρύξεις χωρίς την άδειά του (!), τι πρέπει να γίνει, αν όχι να σηκώσουν οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος την Καλαμάτα στο πόδι, να κάνουν τον κάθε εργοδότη να μετανιώσει ακόμα και που το σκέφτηκε; Η δε κυβέρνηση των εργοδοτών να πληρώσει το πολιτικό κόστος; Δεν είδαν στο κλητήριο θέσπισμα που πήραν από το χωροφύλακα, ότι υπάρχει η διατύπωση ότι μπήκαν παράνομα στο χώρο που χρησιμοποιεί για την εργασία του ο δικαιούχος (δηλαδή ο Καρέλιας) και δε βρήκαν λόγια από το πλουσιότατο ελληνικό λεξιλόγιο να του πουν, δημοσίως, ποιος εργάζεται σε αυτό το χώρο, πώς βγαίνουν τα μεγάλα κέρδη της επιχείρησης και τι σημαίνει εργασία;».

«Βγάζουν λάδι» κυβέρνηση και Καρέλια.

Ημερ/νία: 2/8/2003.
Πηγή: Ριζοσπάστης.

Για πλαστογραφία καταγγέλλει την πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) η Γραμματεία Καλαμάτας του ΠΑΜΕ, καθώς όπως καταγγέλλει έδωσαν ανακοίνωση στον τοπικό Τύπο παρουσιάζοντας ομόφωνη απόφαση που αφορούσε την αναίτια απόλυση του συνδικαλιστή εργαζόμενου Γιάννη Δωδέκατου από την εργοδοσία της καπνοβιομηχανίας «ΚΑΡΕΛΙΑ ΑΕ».

Καταγγέλλοντας την πλαστογραφία, η Γραμματεία καταθέτει τη θέση της όπως τη διατύπωσε και στη διοίκηση του ΕΚ, η οποία αναφέρει ότι το ΠΑΜΕ θεωρεί την απόλυση του συνδικαλιστή όχι μόνο απαράδεκτη αλλά και ενταγμένη μέσα στα γενικότερα σχέδια κυβέρνησης και βιομηχάνων, να εντείνουν την τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς προκειμένου να μπορούν ανενόχλητοι να μεγαλώνουν την εκμετάλλευση και τα κέρδη τους. Δεν ξεχνάμε πως ο βιομήχανος ΚΑΡΕΛΙΑΣ έχει στείλει στα δικαστήρια συνδικαλιστικά στελέχη της Ομοσπονδίας Καπνεργατών και του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας.

Από τις πολλές διαφημιστικές
(ουσιαστικά) καταχωρήσεις της εταιρίας

Η διαφωνία, όπως σημειώνει στη συνέχεια η Γραμματεία του ΠΑΜΕ, έχει να κάνει και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τέτοιες και άλλες καταστάσεις η πλειοψηφία εκδίδοντας μόνο μια ανακοίνωση και συμπληρώνει: Εμείς δεν έχουμε καμιά αυταπάτη για την τακτική τους και το ρόλο τους, ξέρουμε καλά ότι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους ούτε μέσα από τα δικαστήρια ούτε να περιμένουν τίποτα από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Οι ίδιοι έχουν το χρέος να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα, επισημαίνει, και αυτό μπορεί να γίνει: Με τη συσπείρωση και την ταξική ενότητα. Με τον ταξικό και ανυποχώρητο αγώνα για να μπουν στο περιθώριο οι εκμεταλλευτές και τα όποια πολιτικά και συνδικαλιστικά «τσιράκια τους». Με την κατάκτηση της εξουσίας ώστε να διαφεντεύουν πραγματικά τη ζωή και τα πλούτη των κόπων τους.

ΚΑΠΝΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΡΕΛΙΑ.

Καταδίκασαν τη συνδικαλιστική δράση.

Ημερ/νία: 24/9/2003.
Πηγή: Ριζοσπάστης.

Ούτε ένα 24ωρο δεν πέρασε από την καταδίκη του γραμματέα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη ...ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά στην Καλαμάτα και αποδεικνύοντας ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί, δικαίωσε τον γνωστό καπνοβιομήχανο Καρέλια. Συγκεκριμένα, χτες έγινε μετά από αναβολή η δίκη 13 συνδικαλιστών μελών της Ομοσπονδίας Καπνεργατών Ελλάδος (ΟΚΕ), ύστερα από μήνυση του βιομήχανου, επειδή το 1998 κατά τη διάρκεια γενικής απεργίας μοίραζαν ανακοινώσεις στους εργαζόμενους στο εργοστάσιο. Το δικαστήριο τελικά χτες καταδίκασε τους 10 από τους 13 συνδικαλιστές σε τρίμηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για... παραβίαση εργασιακής ειρήνης.

Είναι κι αυτή μια ακόμα καταδίκη της συνδικαλιστικής δράσης που προστίθεται στις πολλές ακόμα που έχουν γίνει στα πλαίσια της καταπάτησης κάθε δικαιώματος και οργανωμένης πάλης και αγώνα που προωθούν κυβέρνηση και βιομήχανοι. Προσπαθούν μ' αυτόν τον τρόπο να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους και να βάλουν εμπόδια στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να εφαρμόσουν τις αντεργατικές πολιτικές τους.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, είχαν άξιους συμπαραστάτες και τους εργατοπατέρες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ, στην Ομοσπονδία Καπνεργατών Ελλάδος. Αυτό καθώς από την προηγούμενη δίκη, η οποία είχε αναβληθεί έκαναν ξεκάθαρο στο βιομήχανο όχι απλά ότι δε θα αντιδράσουν αλλά και τη θέλησή τους να τα βρουν μαζί του, φτάνοντας στο σημείο να πάρουν μέχρι και χρήματα για τα έξοδά τους και από την άλλη κατήγγειλαν τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, επειδή δεν υποτάχτηκαν στον Καρέλια.

Τις ίδιες προσπάθειες έκαναν και χτες στο δικαστήριο, έχοντας μάλιστα στο πλευρό τους και τον συνδικαλιστή της Αυτόνομης Παρέμβασης Α. Καλύβη που βρέθηκε στο δικαστήριο εκ μέρους της ΓΣΕΕ, θέλοντας να πείσουν τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να συμβιβαστούν ώστε να μη γίνει η δίκη και να λήξει το θέμα εκεί... Κάτι που φυσικά δεν έγινε, αφού και πάλι οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δε δέχτηκαν να σκύψουν το κεφάλι και υπερασπίστηκαν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Δεν σας αρκούν; Πάμε ακόμη πιο πίσω... Πάμε στο 1998.

Καταγγέλλουν τον αυταρχισμό.

Ημερ/νία: 6/6/1998.
Πηγή: Ριζοσπάστης.

Ο "χουβαρντάς" Αντρέας Καρέλιας

Την απαράδεκτη συμπεριφορά της εργοδοσίας της καπνοβιομηχανίας ΚΑΡΕΛΙΑ στην Καλαμάτα, που "προσέλαβε" όλη την αστυνομική δύναμη της πόλης για να αποτρέψει την είσοδο συνδικαλιστών της Ομοσπονδίας Καπνεργατών στο εργοστάσιο και να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους που πραγματοποιούσαν στάση εργασίας, καταγγέλλει με ανακοίνωσή του τοΕργατικό Κέντρο Καλαμάτας και καλεί όλους τους εργαζόμενους της πόλης να καταδικάσουν αυτά τα φαινόμενα.

Στην ανακοίνωση επίσης τονίζεται ότι "οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, όπως η διακίνηση προκηρύξεων και η ενημέρωση από τα δευτεροβάθμια όργανα και το Εργατικό Κέντρο, δεν εμποδίζονται με ΜΑΤ και αστυνομία και τέτοιου είδους απειλές".

Πηγή: Rev-now

Πολιτική οικονομία-καρτούν

 Πολιτική οικονομία-καρτούν

Δεν ξέρω πόσες θεωρίες για τα αίτια της κρίσης έχουν εκπονήσει οι αστοί δεξιάς και αριστεράς: σχηματικά, θυμάμαι από τη δεξιά τα περί "σπάταλου βίου", τα περί "καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε", τα περί "δεν παράγουμε τίποτα" και τα  περί των "λαμογιών" που "τα έφαγαν".

Στα αριστερά, από όσο θυμάμαι, κυρίαρχησε το ωραίο στόρι περί "νεοφιλελεύθερου πειράματος" (έτσι ρε παιδί μου, για να δούμε τι θα γίνει!), μαζί με τη θεωρία του "καζινοκαπιταλισμού" και του ανεξέλεγκτου της αισχροκέρδειας των μεγαθηρίων του χρηματιστικού κεφαλαίου και των τραπεζών και, τέλος, τα περί Βορρά που απομυζά τον Νότο, γερμανικής εισβολής, οικονομικού πολέμου εναντίον του έθνους, κλπ (υπάρχουν βέβαια αρκετές περιοχές αλληλεπίδρασης μεταξύ δεξιών και αριστερών παπατζιλικίων: αυτό δεν είναι νέο, το βιώσαμε στο πετσί μας στην εποχή των "οικονομολόγων" και της αποθέωσής τους στις πλατείες).

Τώρα είδα μια νέα θεωρία: ότι "η βαθύτερη αιτία της κρίσης" είναι...ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι! Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτό ήταν συνέπεια, καθώς η κρίση καταστρέφει τους ανταγωνιστές των ισχυρότερων μονοπωλίων και ξαναμοιράζει την πίττα σε λιγότερα και μεγαλύτερα κομμάτια!

Μ' αυτά και μ' αυτά, θυμήθηκα πως έχω καιρό να μεταφράσω από το βιβλίο του Simon Clarke Η θεωρία της κρίσης στον Μαρξ και ότι πρέπει να προχωρήσω με αυτή τη δουλειά πριν προλάβουν να μας κάνουν το μυαλό γιαούρτι. 

Θυμίζω πάντως την απολαυστική εισαγωγή του βιβλίου:

Κάθε φορά που υπάρχει φάση ανάπτυξης, οι απολογητές του καπιταλισμού ισχυρίζονται πως η τάση προς την κρίση που έχει ταλαιπωρήσει το καπιταλιστικό σύστημα από τις απαρχές του έχει επιτέλους ξεπεραστεί. Όταν η φάση ανάπτυξης ανακοπεί, οι οικονομολόγοι διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα προσφέρει μια αποσπασματική εξήγηση της κατάρρευσης. Η κρίση των αρχών του 90 ήταν το αποτέλεσμα του απρόσεχτου δανεισμού της δεκαετίας του 80. Η κρίση των αρχών του 80 ήταν το αποτέλεσμα υπερβολικών κρατικών δαπανών στα τέλη της δεκαετίας του 70. Η κρίση των μέσων του 70 ήταν το αποτέλεσμα της πληθωριστικής χρηματοδότησης του πολέμου στο Βιετνάμ...η κρίση της δεκαετίας του 30 ήταν το αποτέλεσμα λανθασμένων τραπεζιτικών πολιτικών....κάθε κρίση έχει και άλλη αιτία, και όλες οι αιτίες καταλήγουν στην ανθρώπινη αποτυχία, ενώ καμία στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Κι όμως, οι κρίσεις επαναλαμβάνονται περιοδικά τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Οι αστοί οικονομολόγοι πρέπει να αρνούνται ότι οι κρίσεις είναι ενδογενείς στην κοινωνική μορφή της καπιταλιστικής παραγωγής διότι ολόκληρη η οικονομική θεωρία βασίζεται στην υπόθεση ότι το καπιταλιστικό σύστημα αυτορυθμίζεται, και έτσι ότι το βασικό καθήκον του θεωρητικού οικονομολόγου είναι να ταυτοποιεί τις ελάχιστες συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να διατηρηθεί αυτή η αυτορύθμιση, έτσι ώστε κάθε κατάρρευση να ταυτοποιείται ως αποτέλεσμα εξαιρετικών αποκλίσεων από το φυσιολογικό.

Ακόμα και οι περισσότερο απολογητικοί οικονομολόγοι δεν μπορεί να μην παρατηρούν ότι υπάρχουν επαναλαμβανόμενες κρίσεις. Αλλά, ακολουθώντας τις παραδόσεις της κλασικής πολιτικής οικονομίας, οι οικονομολόγοι εξηγούν αυτές τις κρίσεις ως ενδεχομενικά φαινόμενα. Η βασική λειτουργία των δυνάμεων της προσφοράς και της ζήτησης εγγυάται ότι υπάρχει πάντοτε μια τάση προς την ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι οι κρίσεις μπορούν να έλθουν μόνο ως αποτέλεσμα εξωτερικών σοκ, τα οποία ανατρέπουν για λίγο την ισορροπία, ή εσωτερικών αναταραχών, οι οποίες παρεμποδίζουν ή ανατρέπουν τις διαδικασίες εξισορρόπησης της αγοράς.

[...]

Μετά από διακόσια χρόνια επανάληψης αυτών των ανοησιών θα περίμενε κανείς οι οικονομολόγοι να έχουν οσμιστεί ότι κάτι βρωμάει. Το είδος των εξηγήσεων που δίνουν στις κρίσεις οι οικονομολόγοι μοιάζει με το να αρνείται ένας επιστήμονας την επανάληψη των εποχών ως φυσικό φαινόμενο, αποδίδοντας την επιστροφή της άνοιξης κάθε χρόνο σε κάποια υπερφυσική δύναμη. Το θεωρητικό πρόβλημα δεν είναι η εξήγηση των συγκεκριμένων αιτιών αυτής ή εκείνης της κρίσης, όπως δεν είναι επιστημονικό ζήτημα να εξηγήσει ο επιστήμονας την ακριβή ημερομηνία κατά την οποία έρχεται η άνοιξη σε μια συγκεκριμένη χρονιά. Το επιστημονικό καθήκον είναι η εξήγηση της τακτικής επανάληψης των οικονομικών κρίσεων ως φυσιολογικού μέρους των αναπτυξιακών τάσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτό είναι το καθήκον που ανέλαβε ο μαρξισμός, προσπαθώντας να αποδείξει ότι οι κρίσεις δεν είναι απλώς επιφανειακές στρεβλώσεις στην συσσώρευση κεφαλαίου, αλλά ότι η τάση προς την κρίση είναι εγγενής στην κοινωνική μορφή της καπιταλιστικής παραγωγής.

[...]

Η μαρξιστική θεωρία της αναγκαιότητας της κρίσης, της κρίσης ως απαραίτητης έκφρασης της εγγενώς αντιφατικής μορφής της καπιταλιστικής παραγωγής, είναι αυτή που χαράζει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην "μεταρρύθμιση" και στην "επανάσταση", ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία, η οποία αναζητά θεσμικές μεταρρυθμίσεις μέσα σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο, και στον σοσιαλισμό, ο οποίος αναζητά ένα θεμελιακά διαφορετικό είδος κοινωνίας. Αν οι κρίσεις είναι καθαρά ενδεχομενικές, ή αν σηματοδοτούν απλώς τη μετάβαση από μία φάση, "καθεστώς" ή "κοινωνική δομή" της συσσώρευσης σε μια άλλη (Aglietta, 1979; Bowles, Gordon και Weisskopf, 1984), τότε δεν υπάρχει αντικειμενική αναγκαιότητα για τον σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό κίνημα δεν έχει κοινωνική βάση. Αν ένας μεταρρυθμισμένος καπιταλισμός μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, τότε η ταξική πάλη χάνει το αντικειμενικό της θεμέλιο και ο σοσιαλισμός καταλήγει ηθικό ιδεώδες, το οποίο δεν έχει καμία ιδιαίτερη σχέση με τις ανάγκες και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης, αλλά εκφράζει ένα επιμέρους σύνολο ηθικών αξιών που δεν έχει προνομιούχο ταξική βάση ούτε περισσότερη αξία από οποιεσδήποτε άλλες.

Και κατά βάση, αυτό επιδιώκουν οι αστοί, δεξιά κι αριστερά: να πείσουν τους πάντες ότι το ζήτημα, τόσο με τον καπιταλισμό όσο και με τον σοσιαλισμό, είναι κατά βάση...ηθικό, ώστε να τους πείσουν επίσης πως η εναλλακτική είναι και πάλι η "ηθική", είτε αυτή είναι η "ηθική" των γορίλων που θα "τιμωρήσουν" τα "λαμόγια" (αλλά κατά λάθος μαχαιρώνουν εργάτες), είτε είναι η "ηθική" των τελάληδων του τάχαμου σοσιαλιστικού συνθήματος "ο άνθρωπος πάνω απ' τα κέρδη", λες και υπάρχει κανένα σημείο στην καπιταλιστική παραγωγή όπου αυτή η προτεραιότητα έχει οποιοδήποτε νόημα ως απόφαση, λες και δεν έχουν ποτέ διανοηθεί όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι ότι αν, στο έδαφος του καπιταλισμού, το κέρδος έμπαινε ποτέ σε δεύτερη μοίρα, η συντριπτική πλειοψηφία των αγαθών δεν θα παραγόταν και δεν θα ανταλλασσόταν καν, αφήνοντας την μεγάλη πλειοψηφία των "ανθρώπων" να λυσσάξουν στην πείνα, πάντα πάνω από τα κέρδη όμως.

Κρύβουν τη «νόμιμη» κλοπή

Κρύβουν τη «νόμιμη» κλοπή

Η αστική προπαγάνδα ούτε λίγο ούτε πολύ πανηγυρίζει γιατί αντιμετωπίζεται το «σύστημα της διαφθοράς». Με υπερπροβολή της «υπόθεσης Κάντα» και τις μίζες για τα εξοπλιστικά, ένα μέρος των οποίων επέστρεψε στο κράτος. Οποία επιτυχία λοιπόν... Τώρα το σύστημα γίνεται τίμιο... Αρα και καλό για το λαό. Αυτό πάνε να περάσουν στις λαϊκές συνειδήσεις, χρησιμοποιώντας έναν ακόμη παράγοντα, προκειμένου να συμβάλουν στην ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική, αποπροσανατολίζοντας από το κύριο: Οτι καμιά υπόθεση «καθαρά χέρια» δεν αντιμετώπισε, δεν έλυσε λαϊκά προβλήματα, αλλά δεν μπόρεσε και να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγείου», του σάπιου πολιτικού συστήματος, ακριβώς επειδή υπηρετεί το σάπιο καπιταλισμό και τα κέρδη. Παράδειγμα η Ιταλία. Ολα τα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος, Χριστιανοδημοκρατικό, Σοσιαλιστικό κ.λπ. «εξαφανίστηκαν», ηγέτες τους καταδικάστηκαν, αλλά ήρθε ο Μπερλουσκόνι και έκανε τα ίδια. Οσοι σηκώνουν τη σημαία της κάθαρσης και της εξυγίανσης του συστήματος, υπερασπιζόμενοι τον καπιταλισμό, τα μονοπώλια και την εξουσία τους εμπαίζουν το λαό, κρύβουν τη μεγαλύτερη, «νόμιμη» κλοπή των μεγαλοεπιχειρηματιών, την κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι.