ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΑΠΡΙΛΗ, ΣΤΙΣ 7 μ.μ. ΣΤΟ ΣΑΡΟΚΟ

Το πρωί του Σαββάτου 14 Απρίλη, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ - Βρετανίας - Γαλλίας εξαπέλυσαν επίθεση ενάντια στη Συρία. Η επίθεση αυτή βασίστηκε σε διάφορα προσχήματα (όπως η εισβολή στο Ιράκ για τα ακόμα άφαντα όπλα του Σαντάμ). Γίνεται με τη στήριξη και ανοχή της υπόλοιπης λυκοσυμμαχίας των ΝΑΤΟ - ΕΕ και κυβερνήσεων που υποκρίνονται τους "Πόντιους Πιλάτους", ανοίγοντας το δρόμο για τη νέα σφαγή

Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν - Με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν.

Πραγματικός λόγος της επίθεσης είναι ο ανηλεής ανταγωνισμός των μακελάρηδων των λαών για τον έλεγχο των πηγών Ενέργειας, των αγορών και των δρόμων μεταφοράς. Έλεγχος που προϋποθέτει "φιλικά" καθεστώτα ή χάος, όπως είδαμε στη Λιβύη και στο Αφγανιστάν.

Με την επίθεση των ΗΠΑ - Βρετανίας - Γαλλίας περνάμε σε νέα φάση κλιμάκωσης των ανταγωνισμών στην περιοχή, αλλά και γενικότερα, καθώς συγκεντρώνονται τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις, από όλες τις μεριές του κόσμου, με το χέρι στη σκανδάλη.

Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που μιλά για την Ελλάδα ως "πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας", τη στιγμή που μας βάζει στη μέση του κυκλώνα. Είναι ψέμα ότι η Ελλάδα δεν συμμετέχει στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα, όταν η κυβέρνηση έχει κάνει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι για τα αεροπλανοφόρα και την αρμάδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Όταν συνεργάζεται με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Όταν η Τουρκία έχει ήδη εισβάλει σε Κύπρο και Συρία και μπαινοβγαίνει στο Αιγαίο, στηριζόμενη στην ανοχή των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ που έχουν σβήσει τα σύνορα στο Αιγαίο και θέλουν να την αξιοποιήσουν εναντίον της Ρωσίας. Η στάση των Ελληνικών κυβερνήσεων υπέρ των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ εξυπηρετεί τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της Ελλάδας, που σαν κοράκια περιμένουν τα συμβόλαια που θα βγουν μετά την καταστροφή και τη δολοφονία των λαών.

Οι αντεργατικές πολιτικές στο εσωτερικό της κάθε χώρας πηγαίνουν παράλληλα με την εξωτερική πολιτική των προκλητικών φιλοπόλεμων δηλώσεων και των εμπορικών ανταγωνισμών, των οικονομικών πολέμων. Ο πόλεμός τους είναι η συνέχεια της Ειρήνης τους.

Η πολιτική τους γεννά φτώχεια - πολέμους - προσφυγιά.

Άμεση συνέπεια της γενίκευσης του πολέμου θα είναι ο νέος μαζικός ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια τους. Το νέο κύμα προσφύγων, για το οποίο υποκριτικά μιλάνε αυτοί που το προκαλούν.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στο νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα είναι κίνδυνος για το λαό, με απρόβλεπτες συνέπειες. Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας τώρα πρέπει μαζικά να ορθώσουν μέτωπο ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ που δολοφονούν λαούς, αλλάζουν τα σύνορα, οδηγούν ολόκληρες χώρες και περιοχές στο χάος και την καταστροφή για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Γιουγκοσλαβία, Ουκρανία…

Φονιάδες των λαών - Για τα κέρδη των καπιταλιστών.

Τώρα Ξεσηκωμός για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, η βάση της Σούδας που αποτελεί στρατηγικό κέντρο για τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Τώρα Ξεσηκωμός για να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιώτες από αποστολές εκτός συνόρων, για την αποδέσμευση της χώρας μας απ' το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Απέναντι στους πολέμους των ιμπεριαλιστών, οι εργαζόμενοι έχουμε να αντιτάξουμε τις αξίες της φιλίας και της Αλληλεγγύης.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο -  Για την τελική νίκη των λαών.

Συμμετέχουμε μαζικά στην κινητοποίηση που διοργανώνει η Γραμματεία Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν, την Δευτέρα 23 ΑΠΡΙΛΗ, στις 7 μ.μ. στο ΣΑΡΟΚΟ.

Γερμανία: Δεκάδες νεοναζί υπηρετούν στην αστυνομία και τον στρατό

Οι γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας έχουν εντοπίσει δεκάδες δημοσίους υπαλλήλους, ακόμη και στην αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις, που ανήκουν σε νεοναζιστική οργάνωση.
Σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel, σε έκθεση των υπηρεσιών ασφαλείας εκτιμάται ότι υπάρχει «υψηλός διψήφιος αριθμός» δημοσίων υπαλλήλων που ανήκουν στη νεοναζιστική οργάνωση Reichsbuerger ή «Πολίτες του Ράιχ», η οποία υποστηρίζει ότι το Ράιχ συνεχίστηκε και μετά την ήττα της Γερμανίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ήδη διερευνώνται περιπτώσεις 11 μελών της αστυνομίας της Βαυαρίας και οι πέντε από αυτούς έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα. Αναφέρθηκαν επίσης άλλα 11 μέλη της οργάνωσης που υπηρετούν στην ομοσπονδιακή αστυνομία της Γερμανίας και τα τέσσερα από αυτά υποχρεώθηκαν να παραδώσουν τα υπηρεσιακά όπλα τους.
Στις ένοπλες δυνάμεις έχουν εντοπιστεί πέντε πρόσωπα που ενδέχεται να ανήκουν στους «Πολίτες του Ράιχ».
Η υπηρεσία πληροφοριών απέφυγε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο για το δημοσίευμα του περιοδικού. Μέχρι πρόσφατα οι αρχές εκτιμούσαν ότι οι «Πολίτες του Ράιχ» είχαν περίπου 16.500 μέλη σε όλη τη Γερμανία.
Τον Οκτώβριο του 2016 στη Βαυαρία ένα μέλος του νεοναζιστικού «Πολίτες του Ράιχ» πυροβόλησε και σκότωσε έναν αξιωματικό της αστυνομίας όταν αστυνομικοί προσπάθησαν να μπουν στο σπίτι του για να κατασχέσουν τα κυνηγετικά και άλλα όπλα που είχε στην κατοχή του.

Ήταν τόσο «Tίμιοι»: Όσο και οι Τρεις βίλες του Παπαδόπουλου ?!!

Ελλάς – Ελλήνων – Φασιστών

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα (…) οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

***

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους.

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).

Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.

1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!

2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…

3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. 
Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. 
Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. 
Γράφει:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.

*

– Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com».

του Νίκου Μπογιόπουλου

Πηγή: Ημεροδρόμος, 21/4/2017

Βαρουφάνς όλου του κόσμου ενωθείτε

Κατιούσα

Ένα φάντασμα πλανιέται (πλάνην οικτρά) πάνω από την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα του κομμουνισμού, ούτε αυτό της Σοβιετικής Ένωσης που ακόμα στοιχειώνει σαν εφιάλτης τον ύπνο και την ιστορική μνήμη των αστών. Είναι το διάστημα που ο Γιάννης Βαρουφάκης ήταν υπουργός Οικονομικών, η φανταχτερή, ενοχλητική παρουσία του στα Eurogroup, και το Diem 25.
Στις 5 Μάη συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ, και με αυτήν την αφορμή επίκεινται διάφορες τιμητικές επετειακές εκδόσεις κι εκδηλώσεις. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί όμως με την πρωτοβουλία του οίκου Vintage Classics, που θα επανεκδώσει στα αγγλικά το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” -ίσως το βιβλίο με τη μεγαλύτερη επιρροή στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία- με πρόλογο του… Γιάνη Βαρουφάκη. Όπως είχε πει και στον καιρό του ο Μαρξ “αν αυτό είναι μαρξισμός, τότε εγώ δεν είμαι μαρξιστής…”

Ο μαθητής του Γκαλμπρέιθ, ο υπουργός του Τσίπρα, ο οπαδός του New Deal και του “κοινωνικού συμβολαίου με το λαό” -αλά Ανδρέας- που έκρινε από το βήμα της Βουλής σωστό κι απαραίτητο το 70% του Μνημονίου, προλογίζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και σημειώνει την επικαιρότητά του στο σήμερα. Σα να προλογίζει ο Κέινς το Κεφάλαιο ή ο Κάουτσκι το “Κράτος κι Επανάσταση”!
Για τους κομμουνιστές ο Μαρξ ποτέ δεν έπαψε να είναι επίκαιρος. Για τους… “μαρξιστές” τύπου Βαρουφάκη, ο Μαρξ είναι ξανά επίκαιρος, με άλλα λόγια πουλάει, κι αυτοί μπορούν να πουλήσουν οτιδήποτε “πουλάει”, για να χτίσουν το προφίλ τους και το νέο πολιτικό τους μαγαζάκι. Μαγαζάκι, που αν πιστέψουμε τις δηλώσεις του νο 2 του κάτι-σαν-κόμματος Κλέωνα Γρηγοριάδη, ευελπιστεί να συνενωθεί με εκείνα της Ζωής και του Λαφαζάνη για την ανασύσταση του Σύριζα του παλιού του ορθόδοξου…
Υστερόγραφο:
Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω
στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες
καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες
απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο

Μανουέλ Ντουάρτε, Αλμπέρτο Κόμπος, Ναΐμ Ασχάμπ… μα να μην έχουν μια στροφή και για το Γιάνη!

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΤΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΘΕΛΕΙ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

 

Η << ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ >> δεν θέλει τον λαό να κινητοποιείται, να αγωνίζεται, να διατρανώνει την αντίθεση του στους εγκληματίες ιμπεριαλιστές, που ματώνουν τους λαούς, για τις ενεργειακές πήγες, τον...

δρόμο μεταφοράς τους, για την χάραξη νέων ζωνών επιρροής, όπως αξιώνουν τα μονοπώλια, οι καπιταλιστές που εκπροσωπούν.

Θέλουν τον λαό στο περιθώριο της κοινωνικής – πολιτικής ζωής και πάλης, για αυτό απαξιώνει, προβοκάρει, τους χιλιάδες λαού που είναι αυτό τον καιρό στους δρόμους και φωνάζουν ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για καμιά συμμετοχή της χώρας μας σε αυτούς, να κλείσουν οι βάσεις, που εφορμούν οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, της ΗΠΑ, της Ε.Ε., για τα δολοφονικά τους σχέδια.

Να θυμίσουμε ότι η << χρυσή αυγή >> είναι αυτή που υπερθεμάτιζε της εκλογής Τράμπ στις ΗΠΑ και έτρεχε μέλι το στόμα της για αυτόν, είναι αυτή που έγραφε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας της, << ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ >>, για την νίκη Τράμπ στις Αμερικανικές εκλογές.

Σήμερα υποκριτικά και αποπροσανατολιστικά κάνει λόγο για συνολικό σχέδιο του σιωνισμού που χτύπησε και βομβαρδίζει την Συρία και όχι οι ιμπεριαλιστές που χαϊδεύει, με πρώτο τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κόπτεται δήθεν για τον Συριακό λαό, την ώρα που εδώ τους θεώρει λαθροεισβολείς και τους στοχοποιεί, ενεργοποιώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον τους.

Η << χρυσή αυγή >> βγάζει λάδι τον ιμπεριαλισμό στα νέα εγκλήματα που εξαπολύει με στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς τους και σαν δύναμη καιροσκοπική και συστημική, γίνεται ουρά των ιμπεριαλιστών, κουνώντας μια την σημαία του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, μια του Ρώσικου ιμπεριαλισμού.

Η << χρυσή αυγά >> δεν βλέπει ότι ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε Αμερικανονατοικό στρατόπεδο και ότι συμμετέχει στην προπαρασκευαστική διαδικασία, για την επίτευξη των δολοφονικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών , αλλά προβοκάρει, ειρωνεύεται τις μαζικές, μαχητικές διαδηλώσεις του λαού μας, που από την πρώτη στιγμή των βομβαρδισμών βρέθηκε στους δρόμους κυρίως στις μεγάλες πόλεις, να καταγγείλει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τα νέα εγκλήματα τους, ύστερα από καλέσματα του ΚΚΕ, των ταξικών οργανώσεων, των οργανώσεων του αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Κινητοποιήσεις που έθαψαν κατά κόρον τα ΜΜΕ των καπιταλιστών και υποβάθμισαν, παίρνοντας την σκυτάλη η << χρυσή αυγή >>, να τις χλευάζει μέσα από το σάιτ της, να διαβρώνει, να υπονομεύει το περιεχόμενο τους.

Για άλλη μια φορά στην υπηρεσία του συστήματος η << χρυσή αυγή >>, παίζει τον ρόλο του συκοφάντη, που παραπλανεί και αποπροσανατολίζει, για να αναπαράξει, με τα δικά της λογύδρια, την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, που θέλει τον λαό απαθή, αδρανή, στο περιθώριο την κοινωνικής – πολιτικής ζωής, νοιώθοντας ανίκανο να κάνει κάτι, να δράσει, η εκπαιδεύοντας τον, να απαξιώνει την οργανωμένη πάλη, την κοινωνικοπολιτική συμμετοχή, τους αγώνες του λαού.

Αυτός είναι ενός από τους στόχους της << χρυσής αυγής >> στις σημερινές συνθήκες για λογαριασμό του συστήματος, να απαξιώνει, να χλευάζει την λαϊκή πάλη, την λαϊκή οργάνωση, τις διεκδικήσεις, την πάλη του λαού ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την πάλη για μια καλύτερη ζωή.

Ο λαός καθημερινά μπορεί να βγάζει συμπεράσματα για τον ρόλο και τον χαρακτήρα της << χρυσής αυγής >>. Αποτελεί δύναμη του συστήματος, αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξικά εχθρική προς τα συμφέροντα του λάου.

Τα ρατσιστικά της λογύδρια, η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός και η ξενοφοβία που προωθεί δεν είναι πατριωτισμός.

Ο πατριωτισμός του Ελληνικού λαού ποτέ δεν ταυτίστηκε με αυτά, αλλά με την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές κατακτητές, στους αγώνες για δουλειά με δικαιώματα, στους αγώνες ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για μια χώρα κυρίαρχη και ανεξάρτητη από τον λαό της, χωρίς καπιταλιστές - εκμεταλλευτές και δυνάστες ιμπεριαλιστές.

Αυτός ο αγώνας είναι γνήσιος πατριωτικός και συνάμα ταξικός, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει και πραγματικός νοικοκύρης στο τόπο του, προοπτική που ναρκοθετούν με τις πολιτικές τους και υπονομεύουν όλα τα αστικά κόμματα, τα κόμματα του κεφαλαίου, οπορτουνιστές και φασίστες.

Στη ταξική ενότητα των εργαζομένων, στην κοινωνική συμμαχία με τους μικρομεσαίους της πόλης και του χωριού, στην καθημερινή πάλη και αγώνα με αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο, για την αντεπίθεση. Εκεί βρίσκεται η αξιοπρέπεια και η προοπτική του λαού.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι κομμουνιστές μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ δίνουν καθημερινά με όρους αυτοθυσιών, αυταπάρνησης και ανιδιοτέλειας τον καλύτερο εαυτό τους.

Σαββίδης Παναγιώτης 

Μια δικτατορία θα μας σώσει: του προλεταριάτου

Σφυροδρέπανος

Μα καλά, χούντα έχουμε;
Ακούμε συχνά πολλούς να λένε για τη χούντα που δεν τελείωσε το 73′ -αλλά το 74′ ως γνωστόν. Για τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζών, του ΔΝΤ. Του Καραμανλή, του Σύριζα κοκ, ανάλογα με την κυβέρνηση και αυτόν που τοποθετείαται.
Είναι όντως έτσι;
Όχι, δεν έχουμε χούντα, με την έννοια του στρατιωτικού καθεστώτος. Κι είναι σημαντικό, από μία άποψη, να μην έχουμε εύκολους τέτοιους χαρακτηρισμούς, παντού και πάντα, για να μην τους καίμε και να μη χάνουμε σε αξιοπιστία υπερβάλλοντας.
Η δημοκρατία τους όμως βρωμάει χούντα. Και είναι φορές που δε νοιάζεται ούτε καν για τα (κοινοβολευτικά) προσχήματα και τους δημοκρατικούς μανδύες που φοράει. Λαϊκές ετυμηγορίες που πάνε στο καλάθι των αχρήστων, νόμοι που γίνονται λάστιχο κι εφαρμόζονται -ή παραβιάζονται- κατά το δοκούν και συμφέρον, ξύλο και συλλήψεις σε όποιον αντιδρά κι αντιστέκεται, την ίδια ώρα που τα τάγματα κρούσης των φασιστοειδών δρουν ανενόχλητα, φυλλάδες που διαφημίζουν το έργο της επταετίας και τους πρωταγωνιστές της, ρατσισμός σε έξαρση, εθνικιστικά παραληρήματα, ιερατείο που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει.
Η “Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών” δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας και μοιάζει να έχει ιδεολογική και υλική ηγεμονία.
Τα όρια μεταξύ αστικής δημοκρατίας και δικτατορίας γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα. Ο φασισμός είναι ο πιο επιθετικός καπιταλισμός -αλλά δεν παύει να είναι στην ουσία του καπιταλισμός κι όχι κάποια μορφή άρνησης της αστικής δημοκρατίας. Κι αυτό δεν το σημειώνουμε γιατί μας είναι αδιάφορη η μορφή του πολιτεύματος και οι δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το σημαντικό είναι, σε κάθε περίπτωση, να αναδεικνύουμε την ταξική τους ουσία, που είναι η δικτατορία της αστικής τάξης, και τα δικά της συμφέροντα που υπαγορεύουν τις πολιτειακές αλλαγές, και τη λειτουργία αυτής της δημοκρατίας, που δεν παύει να είναι κράτος, δηλαδή όργανο κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, που επιβάλλει το “δίκιο” και συμφέρον της με κάθε μέσο, θεμιτό κι αθέμιτο, σύννομο ή μη, κοινοβουλευτικό ή και όχι.
“Μόνο μια χούντα μας σώζει” λένε κάποια σταγονίδια κι επαναλαμβάνουν με στόμφο τη σοφία τους, για να την πιστέψουν και οι ίδιοι. Παρεμπιπτόντως, η χούντα σημαίνει ένωση και προέρχεται ετυμολογικά από την ισπανική λέξη για το μαζί [juntos]. Ας παίξουμε με τους δικούς τους όρους και ας τους απαντήσουμε. Μόνο μια δικτατορία μας σώζει: του προλεταριάτου. Με άλλα λόγια, η εξουσία της εργατικής τάξης, που θα ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της μια και καλή, και θα χτίσει μια κοινωνία χωρίς αδικία και καταπίεση.

Ποιος ταΐζει τα γεράκια του ΝΑΤΟ;

Του Αεροπεζοναύτη

Ρητορικό είναι το ερώτημα, αφού δεν υπάρχει ημέρα που να μην επιβεβαιώνεται ότι με αρχιεπισιτιστή τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα κόμματα-συνεργούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ τροφοδοτείται η εναέρια, επίγεια και θαλάσσια πολεμική δράση των γερακιών του πολέμου.

Ανοικτά, πλέον, συντάσσονται με τον πόλεμο και τη βαρβαρότητα τα αστικά κόμματα, αφού όλοι οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο έχουν ορμητήριο πλέον τη χώρα μας και κωφεύουν συνειδητά.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αναστολές, αφού πέταξε την πλερέζα της αριστεράς, έβαλε πλώρη ως καθαρόαιμο άλογο της σοσιαλδημοκρατίας για τα καταγώγια της βαρβαρότητας.

Αυτό που ζητούσε, τη στήριξη δηλαδή του διεθνούς κεφαλαίου, πλέον την έχει και την έχει γιατί δεσμεύεται να υπηρετήσει και να διευκολύνει τα γεωπολιτικά συμφέροντα του ΝΑΤΟ και της διεθνούς και εγχώριας αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.


Ο υπουργός Εξωτερικών γυρίζει ως ατζέντης από χώρα σε χώρα προς διαχείριση των εθνικών θεμάτων. Αυτά είναι προπέτασμα καπνού. Όλοι γνωρίζουν ότι τα εθνικά θέματα της χώρας, οι κυβερνήσεις που αποδέχονται να λειτουργούν στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, εντάσσονται και διαχειρίζονται κατά πώς ορίζουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Η αγόρευση του ΣΥΡΙΖΑ ως το καλύτερο παιδί των ΗΠΑ των τελευταίων δεκαετιών από τον «πάτερ φαμίλια» Αμερικανό πρέσβη κ. Πάιατ δίνει προβάδισμα έναντι της ΝΔ και αυτό ανοίγει την όρεξη για περισσότερες διευκολύνσεις στο αμερικανοΝΑΤΟικό σύμπλεγμα στην περιοχή.

Από εκεί που πουλούσε «επαναστατηλίκι» στην Κουμουνδούρου, έφτασε να γεμίζει τα ντεπόζιτα των γερακιών του ΝΑΤΟ για να βομβαρδίζουν όλους τους λαούς της περιοχής, να δίνει στέγη και τροφή στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ και δεν ξέρουμε τι άλλο δίνει ακόμη.

Τα κάνει όλα, μα όλα, ανεξάρτητα αν σκούζει, κλαίει και οδύρεται για τον πόλεμο.

Πιο βρώμικη πολιτική, που ξεπερνάει και τα όρια της απατεωνιάς, είναι να εμπλέκεις τη χώρα σου σε πιθανό πόλεμο.

Η Συρία δεν απέχει πολύ από την Ελλάδα. Τι νομίζει η κυβέρνηση, ότι οι πόλεμοι κερδίζονται μόνο στην πρώτη γραμμή;

Μήπως δεν γνωρίζουν όλοι ότι ο εφοδιασμός και η υποστήριξη είναι τα κλειδιά σε έναν πόλεμο;

Όταν η χώρα μας αποτελεί ορμητήριο και κινητήρια δύναμη του εφοδιασμού και της υποστήριξης των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, τότε ξεπερνάμε τα όρια της εμπλοκής, βρισκόμαστε ήδη σε πόλεμο.

Το ότι δεν είναι εμφανές επιχειρησιακά, αυτό είναι στη βαθύτερη ανησυχία μας.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα που συναινούν στους βομβαρδισμούς της Συρίας, ερμηνεύοντας τους ως μέρος της εθνικής πολιτικής, αναλαμβάνουν μεγάλη ευθύνη απέναντι στο ελληνικό λαό. Πολύ φοβούμαστε ότι οδηγούν το λαό σε περιπέτειες.

Εμπιστοσύνη στα γεράκια ο λαός δεν μπορεί να έχει, είναι από τη φύση τους αρπακτικά. Οι φωλιές τους, στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στάζουν αίμα.
Μπροστά στα κέρδη, ο πόλεμός τους βαφτίζεται ειρήνη. Ελευθερία για τα γεράκια του ΝΑΤΟ είναι η ελεύθερη πτώση για αρπαγή του πλούτου όπου Γης.

Απέναντι σε ό,τι σχεδιάζουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, άμεσα θα πρέπει να σταθεί ένα ρωμαλέο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, απεγκλωβισμού από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Να διώξουμε τα πολεμικά ορμητήρια των βάσεων από τη χώρα μας.

Τη δύναμή του ο λαός να τη δείξει τώρα με ένα γενικό ξεσηκωμό. Να πάρουν το μήνυμα όλοι ότι στη χώρα μας τα γεράκια του πολέμου είναι ανεπιθύμητα για πάντα.

902.gr

Τέσσερις δολοφονημένοι Παλαιστίνιοι από τις ισραηλινές σφαίρες στις σημερινές διαδηλώσεις

       

Τέσσερις Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από ισραηλινά πυρά κοντά στα σύνορα της Γάζας με το Ισραήλ, κατά τις σημερινές διαδηλώσεις, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας.

Οι τελευταίοι θάνατοι είναι ένα 15χρονο αγόρι από την Τζαμπαλίγια και ένας 29χρονος, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες πυροβολήθηκε σε περιοχή ανατολικά του Χαν Γιουνίς. Νωρίτερα ένας άνδρας 25 ετών πέθανε αφού πυροβολήθηκε ανατολικά της Τζαμπαλίγια, ενώ ένας 24χρονος άνδρας σκοτώθηκε από ισραηλινές σφαίρες στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, όπως αναφέρουν τα τοπικά ΜΜΕ.

Χιλιάδες Παλαιστίνιοι διαδηλωτές συμμετέχουν στις σημερινές διαδηλώσεις, που πραγματοποιούνται για τέταρτη Παρασκευή και θα συνεχιστούν μέχρι τις 15 Μάη, την επέτειο της «Νάκμπα», την οποία οι Παλαιστίνιοι θεωρούν ως «μέρα της Καταστροφής», λόγω του μαζικού διωγμού από τη γη τους.

Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 35 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και χιλιάδες τραυματίστηκαν από Ισραηλινούς πυροβολισμούς.

Business as usual: Χίτλερ και αμερικανικό κεφάλαιο

Κατιούσα

Με αφορμή τη γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ το 1889 σαν σήμερα, θυμόμαστε μια συγκριτικά λιγότερο προβεβλημένη πτυχή της στήριξης του επιχειρηματικού κόσμου στους ναζί, εκείνη των οικονομικών σχέσεων της Γερμανίας με αμερικανικούς κολοσσούς, η οποία είχε εκδηλωθεί σε μεμονωμένες περιπτώσεις, με γνωστότερη εκείνη του Χένρυ Φορντ ήδη από τη δεκαετία του ’20, για να φτάσει τελικά, βάσει των στοιχείων του ιστορικού Μπέρντ Γκράινερ, στα μέσα της δεκαετίας του ’30 να περιλαμβάνει το 26% των μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Ανάμεσα τους το “αφάν γκατέ” της επιχειρηματικής ελίτ της χώρας, στο οποίο περιλαμβάνονταν μεγαθήρια όπως οι:  Standard Oil, General Motors, Ford, IBM, Coca-Cola, Du Pont, Union Carbide, Westinghouse, GeneraI Electric, Goodrich, Singer, Kodak, ITT, J. P. Morgan. Ο κοινός αντικομμουνιστικός αγώνας, αλλά κυρίως η ελπίδα διασφάλισης μεγάλων κερδών, ελπίδα που εν πολλοίς πραγματοποιήθηκε, ιδιαίτερα στη διάρκεια του πολέμου, ήταν τα βασικά αίτια στήριξης των ναζί, η οποία δεν απέκλειε ασφαλώς και την εξίσου σημαντική ή και μεγαλύτερη συνεργασία με τους συμμάχους. Παρακάτω θα σταθούμε συνοπτικά, μέσα από έναν μακρύ κατάλογο, σε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις εταιρειών και επιχειρηματιών που “διακρίθηκαν” για την αμοιβαία επωφελή σχέση τους με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Ford Motor Company

Η περίπτωση του Χένρυ Φορντ και της εταιρείας του είναι η γνωστότερη, καθώς ο γνωστός αντισημίτης μεγιστάνας ήταν πρότυπο για τους ναζί σχεδόν από την αρχή της δημιουργίας τους, με τη συμπάθεια σύμφωνα με κάποιους να εκφράζεται αμφίπλευρα και με οικονομικό αντίκρυσμα. Για παράδειγμα, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν το 1922 μια έκκληση της εφημερίδας Berliner Tagesblatt στον Αμερικανό πρέσβη στο Βερολίνο Houghton, να ερευνήσει τις καταγγελίες για χρηματοδότηση του νεαρού τότε Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος από τον Φορντ. Αλλά και ο Βαυαρός βουλευτής του τοπικού κοινοβουλίου Έρχαρντ Άουερ ανέφερε σε έκθεσή του προς τον πρόεδρο του Ράιχ Φρήντριχ Έμπερτ, πως υπήρχαν πληροφορίες για χορηγίες του Φορντ στο Χίτλερ, με μεσάζοντα τον εκπρόσωπο του Φορντ στη Γερμανία, Γουόρεν Άντερσον. Βέβαιη είναι πάντως η παρασημοφόρηση του Φορντ από το ναζιστικό καθεστώς το 1938, με το παράσημο του Αετού, από τις ανώτερες τιμητικές διακρίσεις που απένειμε το Τρίτο Ράιχ σε ξένους υπηκόους, την οποία δεν επέστρεψε παρά τις σχετικές πολιτικές πιέσεις ούτε μετά την κήρυξη πολέμου από τις ΗΠΑ στη Γερμανία.

Ο Χένρυ Φορντ βραβεύεται από τους ναζί (1938)

Η ανώνυμη εταιρεία Ford Motor Company είχε ανοίξει στο Βερολίνο ήδη από το 1925, ενώ μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί, επελέγη ως πρόεδρος του ΔΣ ο Heinrich Albert, δικηγόρος γνωστός στα χρόνια της Βαϊμάρης για την υπεράσπιση που πρόσφερε στους ναζί. Επισήμως από το 1939 η θυγατρική της Φορντ, με το όνομα Ford-Werke AG στο εξής, είχε περιορίσει τις σχέσεις της με τα κεντρικά στις ΗΠΑ, διακόπτοντάς τες όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο. Έτσι προσπαθούν οι ποικιλώνυμοι απολογητές της εταιρείας να την απαλλάξουν από την κατηγορία της συνεργασίας, οι αριθμοί όμως μιλούν από μόνοι τους, καθώς η μητρική εξακολουθούσε να κατέχει το 52% των μετοχών της θυγατρικής, η οποία κατασκεύασε μεταξύ άλλων το ένα τρίτο των φορτηγών του στρατού της Βέρμαχτ, ενώ ως το 1943 η μισή εργατική της δύναμη ήταν προϊόν καταναγκαστικής εργασίας, προερχόμενο από τις κατεχόμενες από τους ναζί χώρες.

General Motors

O έτερος πυλώνας της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, η General Motors, είχε επεκτείνει τις δραστηριότητές της στη Γερμανία το 1931 με την εξαγορά της Όπελ στο Ρίσελσχάιμ, και σύντομα εξελίχθηκε σε βασικό προμηθευτή του τακτικού βομβαρδιστικού Ju 88 και του καταδιωκτικού και βομβαρδιστικού ME 262. Παρότι το αίτημα της εταιρείας να αναλάβει την κατασκευή αυτού που έγινε γνωστό ως “Φολκσβάγκεν” (Όχημα του λαού) απορρίφθηκε από το καθεστώς με την αιτιολογία ότι ήταν “εργοστάσιο προσανατολισμένο στην Αμερική”, η εταιρεία κατόρθωσε να υπερκεράσει επιχειρηματικά τη Φορντ, εκμεταλλευόμενη τις άρισες σχέσεις του CEO της Γουίλιαμ Κνούτσεν, που συνάντησε προσωπικά το Γκαίρινγκ τον Οκτώβρη του 1933. Η διακήρυξη συμπάθειας για τη νέα κυβέρνηση ήταν μόνιμη επωδός σε συνελεύσεις μετόχων της εταιρείας, που είχαν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι, αφού ως το 1935 είχαν κατορθώσει να αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους από 35% σε 50%, χάρη στις παραγγελίες των ναζί.  Το Μάη εκείνης της χρονιάς ο αντιπρόεδρος της GM, υπεύθυνος ευρωπαϊκών θεμάτων Τζέιμς Μούνεϋ, συναντήθηκε με το Χίτλερ και το Ρίμπεντροπ διασφαλίζοντας τη διαβεβαίωσή τους ότι οι επενδύσεις τους στη Γερμανία ήταν ασφαλείς. Ακολούθως, ο Μούνεϋ έστειλε επιστολή στο Χίτλερ, όπου επαινούσε τη “δυνατή, οραματική ηγεσία” του. Τρία χρόνια μετά, ένα μήνα αφότου είχε λάβει το βραβείο ο ανταγωνιστής του Φορντ, έλαβε το “Μεγαλόσταυρο” και ο ίδιος.

Από το Γενάρη του 1936 έγινε από τους σημαντικότερους προμηθευτές της πολεμικής βιομηχανίας του Ράιχ, ιδρύοντας στο Βραδεμβούργο το πιο σύγχρονο εργοστάσιο κατασκευής φορτηγών στην Ευρώπη, εκ των οποίων το ένα τρίτο πήγαινε στη Βέρμαχτ. Το μοντέλο Opel Blitz ειδικά ονομάστηκε “Ραχοκοκκαλιά της Βέρμαχτ” και χρησιμοποιήθηκε στα μέτωπα της Πολωνίας, της Γαλλίας και της ΕΣΣΔ. Απαντώντας στην κριτική για τη συνέχιση της συνεργασίας και μετά την προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας, ο διευθυντής της επιχείρησης Άλφρεντ Σλόαν δήλωσε πως  οι επιχειρηματικές σχέσεις με τους ναζί ήταν “Άκρως επικερδείς”. Μετά το ξέσπασμα του πολέμο Γερμανοί μάνατζερ ανέλαβαν τον έλεγχο της Όπελ, κάτι που χρησιμοποιήθηκε ως ελαφρυντικό για τη στάση της GM στον Πόλεμο. Ωστόσο τόσο τον Οκτώβρη του 1939, όσο και στο διάστημα Φεβρουαρίου Μαρτίου 1940, μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου δηλαδή, ο Μούνεϋ επισκέφτηκε δύο φορές τους Γκαίρινγκ και Χίτλερ, κάτι που δε συνηγορεί καθόλου υπέρ της άποψης περί “απώλειας ελέγχου” πάνω στις δραστηριότητες της εταιρείας στη Γερμανία. Ακόμα κι όταν ανακρίθηκε τον Ιούλη του 1941 από το FBI, o Mούνεϋ δήλωσε πως δε σκόπευε να κάνει τίποτε “που θα θύμωνε το Χίτλερ”.

IBM

ο ιδρυτής της IBM (1924) Tόμας Γουότσον, είχε ήδη εξαγοράσει κατά 90% την Dehomag, εταιρεία πρόδρομο της δικής του από το 1922, καθιστώντας την θυγατρική της επιχείρησης που ίδρυσε δυο χρόνο μετά την εξαγορά. Οι πρώτες επαφές με τις ναζιστικές αρχές χρονολογούνται από το 1937, οδηγώντας την δυο χρόνια μετά στην πρώτη θέση των κερδρών μεταξύ των αμερικανικών εταιρειών στη Γερμανία, χάρη και στο γεγονός πως στα δικά της συστήματα βασίστηκε η απογραφή του πληθυσμού το 1939, η οποία συνεχίστηκε στα κατεχόμενα εδάφη μετά τον πόλεμο, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον εντοπισμό και την εξολόθρευση των Εβραίων της Ευρώπης. Το 1935 ο Γουότσον ταξίδεψε στο Βερολίνο για τα 25 χρονα της Dehomag, παρευρισκόμενος σε δεξίωση στο πολυτελές ξενοδοχείο Adlon, παρουσία του υπουργού οικονομικών του Ράιχ, Γιάλμαρ Σαχτ. Ο Γουότσον υποστήριξε σθεναρά τη μη επιβολή εμπάργκο κατά της Γερμανίας από τις ΗΠΑ, και πίεσε να γίνει η παγκόσμια σύνοδος εμπορίου στο Βερολίνο. Για τις υπηρεσίες του αυτές βραβεύτηκε το 1937 με την ανώτατη τιμητική διάκριση που μπορούσε να δοθεί σε αλλοδαπό “Το Μεγαλόσταυρο προσφοράς του Φύρερ με τον έναστρο γερμανικό αετό”, βραβείο που επέστρεψε ωστόσο τον Ιούνη το 1940, φερόμενος προνοητικότερα από άλλους συναδέλφους του, χωρίς ωστόσο ποτέ να εγείρει ενστάσεις για τη φύση των δραστηριοτήτων της θυγατρικής στις κατεχόμενες ζώνες, η οποία διεξήγαγε απογραφές μέχρι και λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου.

Ο Τομ Γουότσον (πρώτος πίσω από το Χίτλερ αριστερά) συναντά το Φύρερ στο Βερολίνο

Standard Oil

Στην περίπτωση της πετρελαϊκής Standard Oil New Jersey, και συγκεκριμένα της θυγατρικής της στη Γερμανία DAPG, στο επίκεντρο βρίσκονται κυρίως οι σχέσεις της με την εταιρεία-σήμα κατατεθέν του ναζισμού, την IG-Farben, που παρήγαγε μεταξύ άλλων συνθετική βενζίνη, καουτσούκ, πυρίτιδα και δηλητηριώδη αέρια, λειτουργώντας ως στυλοβάτης της πολεμικής μηχανής του Τρίτου Ράιχ. H Standard Oil, είχε αναπτύξει επαφές μέσω του προέδρου της Ουόλτερ Τίγκλ ήδη από το 1926, ενώ από το 1928 είχαν προχωρήσει και στη δημιουργία ενός άτυπου καρτέλ. Ιδιαίτερα χρήσιμες φάνηκαν αυτές οι επαφές στους ναζί λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, το καλοκαίρι του 1939, όταν η Λουφτβάφε είχε ανάγκη από τετρααιθυλιούχο μόλυβδο, κάτι που διασφάλισε η Standard Oil, μέσω IG-Farben, με την προμήθεια 500 τόνων της χημικής ουσίας. Στη συνέχεια, η DAPG και η IG-Farben ίδρυσαν από κοινού την Ethyl, που χωρίς αντιρρήσεις της μητρικής Standard Oil άρχισε να παρασκευάζει στη Γερμανία τον τετρααιθυλιούχο μόλυβδο. Η αμερικανική εταιρεία υπέγραψε μνημόνιο με την IG, όπου δεσμευόταν η συνεργασία τους να μη διακοπεί από μια πιθανή είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο εναντίον του Ράιχ. Η DAPG καθ’όλη τη διάρκεια της εξουσίας των ναζί, προχωρούσε σε δηλώσεις στήριξης του καθεστώτος, ενώ από το 1937 συμμετείχε στη δημιουργία εργοστασίου στο Πέλιτς, όπου κατασκευάζονταν αεροπορικά καύσιμα από πίσσα και άνθρακα, σε περίπτωση εμπάργκο καυσίμων στη Γερμανία αν ξεσπούσε πόλεμος. Πιθανή είναι και η εμπλοκή της Standard Oil στην προμήθεια ειδικών καυσίμων μέσω τρίτων χωρών στη Γερμανία, τουλάχιστον μέχρι και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο.

Δικτατορία '67 - '74: Ενα αστικό καθεστώς «ειδικού σκοπού» και η στάση του ΚΚΕ

Τρικ που κυκλοφόρησε η ΚΝΕ την Πρωτομαγιά του 1969

Το γεγονός γνωστό: Στις 21 Απρίλη 1967, με βάση το σχέδιο «Προμηθεύς», έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα υπό τους Γ. Παπαδόπουλο, Στ. Παττακό και Ν. Μακαρέζο. Ο στρατός κατέλαβε μια σειρά καίρια σημεία της πρωτεύουσας (κυβερνητικά κτίρια, ΟΤΕ, ΕΙΡ κ.ά.), βασικά άρθρα του Συντάγματος αναστάλθηκαν και η χώρα κηρύχθηκε σε «κατάσταση πολιορκίας».
Καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, διενεργήθηκαν χιλιάδες συλλήψεις μελών και στελεχών του ΚΚΕ, της ΕΔΑ, της ΔΝΛ και του συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν μαζικά στον ιππόδρομο του Φαλήρου, καθώς και στα γήπεδα του Απόλλωνα, της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού. Συνελήφθησαν, επίσης, ορισμένα ηγετικά στελέχη των αστικών πολιτικών κομμάτων.
Την ίδια μέρα, σημειώθηκαν οι τρεις πρώτες δολοφονίες της χούντας: Του 15χρονου Βασίλη Πεσλή και της 25χρονης Μαρίας Καλαβρού στην Αθήνα και του ΕΔΑΐτη Βασίλη Μπεκροδημήτρη στη Θεσσαλονίκη. Τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος (21 του Απρίλη - 8 του Μάη) σκοτώθηκαν επίσης 7 στρατιωτικοί, ενώ άλλοι 10 τραυματίστηκαν, έχοντας εναντιωθεί στη χούντα. Τα στοιχεία αυτά δόθηκαν από τον υπουργό Αμυνας, Ε. Αβέρωφ, την 1η Δεκέμβρη 1975, απαντώντας σε σχετική Ερώτηση στη Βουλή («Ριζοσπάστης», Μάρτης του 1969, 25 Μάη 1976).
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε προκήρυξή του προς τον ελληνικό λαό, που μεταδόθηκε την ίδια μέρα από το ραδιοφωνικό σταθμό «Φωνή της Αλήθειας», κατήγγειλε τους πραξικοπηματίες καλώντας λαό και στρατό σε αντίσταση: «Τα στρατευμένα παιδιά του λαού και οι πατριώτες αξιωματικοί καλούνται ν' αρνηθούν να γίνουν ανδράποδα της χούντας και δήμιοι των γονιών, των αδελφών και των παιδιών τους. Κάθε πόλη και χωριό, κάθε εργοστάσιο και γραφείο πρέπει να γίνει μετερίζι δημοκρατικής αντίστασης». Ταυτόχρονα, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατήγγειλε την εμπλοκή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο πραξικόπημα, προειδοποιώντας για την «άμεση σοβαρότατη απειλή» που διαμορφωνόταν για την Κύπρο.

Η συνέχεια επίσης γνωστή: Νέοι τόποι μαρτυρίου δίπλα στους παλιούς: Στρατόπεδο πεζοναυτών στον Διόνυσο, Στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι, ΕΑΤ ΕΣΑ στην Αθήνα, Μπουμπουλίνας, Γιούρα, Λέρος, Σαμοθράκη, Σπάρτη, Κύθηρα, Αβέρωφ, Κορυδαλλός, Ωρωπός, Αίγινα, Γεντί Κουλέ, Αλικαρνασσός κ.ά. Κατά το «κάθε πόλη και γήπεδο», κάθε φυλακή και κολαστήριο.

***

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με αφορμή την επέτειο από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 21ης του Απρίλη, το αστικό πολιτικό προσωπικό συνηθίζει να δίνει όρκους στη δημοκρατία γενικώς. Και σαν ο διάολος το λιβάνι, σβήνει το επίθετο που χαρακτηρίζει αυτήν τη δημοκρατία: Αστική, απ' την κορφή έως τα νύχια, απ' την πλουμιστή φορεσιά έως μέσα στο μεδούλι της.
Χρόνια τώρα, με αφορμή τις αναφορές στις επετείους από τη δικτατορία του '67, η αστική τάξη κάνει μια πολύπλευρη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση για την υπεράσπιση και προβολή των καλών της αστικής δημοκρατίας. Με στόχο τη θωράκιση της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κράτους, μέσω του συνταγματικού και άλλου θεσμικού εκσυγχρονισμού, όπως και την ανανέωση - αναδόμηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Σκοπός είναι να εξασφαλίζεται αποτελεσματικότερα η απρόσκοπτη λειτουργία του αστικού κοινοβουλευτισμού, να στηρίζονται πιο σταθερές αστικές κυβερνήσεις, να εφαρμόζεται πιο απρόσκοπτα η αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική.

«Πλήρης τάξις και ασφάλεια επικρατεί εις ολόκληρον την χώραν» πληροφορούσε ένας από τους τίτλους στα «ΝΕΑ» μια βδομάδα μετά το πραξικόπημα

Η 21η του Απρίλη και η εφτάχρονη διάρκεια της δικτατορίας αξιοποιούνται, παράλληλα, στη στρατηγική της αντικομμουνιστικής και της αντισοσιαλιστικής εκστρατείας, σε μια περίοδο, μάλιστα, που ο καπιταλισμός, κυριαρχώντας παγκόσμια, έχει αναδείξει όλα τα σύμφυτα αντιδραστικά ταξικά χαρακτηριστικά του και τις αξεπέραστες αντιφάσεις του, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Διαφορές που δεν αναιρούν τον χαρακτήρα

Τι ήταν, όμως, η στρατιωτική δικτατορία (21 Απρίλη 1967 - 23 Ιούλη 1974) και ποια η διαφορά της από την αστική δημοκρατία με την κοινοβουλευτική της μορφή;
Ηταν μία μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, μία άλλη μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας σε σχέση με τη μορφή που αντικατέστησε και τη μορφή που την διαδέχτηκε - αυτήν της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Ασφαλώς και ανάμεσα σε αυτές, τις προ και μετά από τη δικτατορία μορφές κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, υπάρχουν αισθητές διαφορές, από τις οποίες οι σημαντικότερες είναι:
α) Η αστική νομοθεσία σε σχέση με την ύπαρξη και τη λειτουργία του ΚΚΕ (καθεστώς παρανομίας και διώξεων με βάση τους νόμους 375/1936 και 509/1947 στην προ της δικτατορίας περίοδο, καθεστώς νομιμότητας και κατάργηση του 509 στις 23 Σεπτέμβρη 1974 και του 375 στις 4 Οκτώβρη 1982, σταδιακή άρση του καθεστώτος παρανομίας για τους πολιτικούς πρόσφυγες κ.λπ.).

β) Βασιλευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία πριν τη δικτατορία, προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά από τη δικτατορία. Η σημαντική διαφορά σε σχέση με την κατάργηση του βασιλικού θεσμού αποτυπώθηκε και στο νέο Σύνταγμα (1975).
Σε κάθε περίπτωση - πριν, μετά και κατά τη δικτατορία - η ιδεολογία του καθεστώτος ήταν η ιδεολογία της καπιταλιστικής τάξης ως τάξης εξουσίας. Βέβαια, όπως στο νομικό και στο πολιτικό εποικοδόμημα της καπιταλιστικής εξουσίας στην ιστορική τους εξέλιξη συναντάμε διαφορές, έτσι και στην ιδεολογία της συναντάμε διαφοροποιήσεις, που, ωστόσο, δεν αναιρούν τον χαρακτήρα της.
Η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974 υπήρξε ένα αστικό καθεστώς «ειδικού σκοπού» ή «έκτακτης ανάγκης», μία προσπάθεια λύσης των συσσωρευμένων αντιθέσεων στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και με προορισμό την απρόσκοπτη συνέχιση της εξυπηρέτησης των αναγκών της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, της διατήρησης του ελέγχου επί της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας και την ισχυροποίηση και την αναβάθμιση, εντέλει, της ελληνικής αστικής τάξης μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Εκφραση της όξυνσης των αντιθέσεων

Αναφερόμενοι στα γεγονότα εκείνης της εποχής, είμαστε υποχρεωμένοι να εντοπίσουμε ότι η προσέγγισή τους από τα επιτελεία του αστικού «δημοκρατικού τόξου» διακρίνεται από απουσία αντικειμενικότητας και επιφανειακή παρουσίαση, που διαπερνά τις περισσότερες σχετικές αναλύσεις.
Πρώτον, ως προς τον ταξικό χαρακτήρα της χούντας, τη στάση σειράς αστικών πολιτικών δυνάμεων πριν το 1967 απέναντι στο ενδεχόμενο δικτατορίας, καθώς και το ρόλο τους στην πολιτική εναλλαγή του 1974.
Τη δεκαετία του 1950 - και περισσότερο του 1960 - μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης και των αστικών πολιτικών δυνάμεων αναπτύσσονταν τάσεις υπέρ του εκσυγχρονισμού του αστικού πολιτικού συστήματος, ενώ, ταυτόχρονα, η Ελλάδα προετοιμαζόταν για την ένταξη στην ΕΟΚ.
Αναδείχτηκαν αντιθέσεις - ορισμένες από τις οποίες προϋπήρχαν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα - που αφορούσαν το ρόλο και τις εξουσίες του θρόνου, καθώς και τον έλεγχο στο στρατό. Οξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων εκφραζόταν και στο Κυπριακό, που διαπλεκόταν με τις διεθνείς εξελίξεις και αντιθέσεις λόγω της σημασίας της Κύπρου για τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Τα «Ιουλιανά» και οι τριγμοί που υπέστη το αστικό πολιτικό σύστημα καλλιέργησαν το έδαφος για τη δικτατορία, δεν αποτελούσαν, όμως, τη γενεσιουργό αιτία της. Οι βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στη στρατιωτική δικτατορία βρίσκονταν στις ενδοαστικές αντιθέσεις σε ολόκληρο το πλέγμα του αστικού κράτους, όπως θεμελιώθηκε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας και κυρίως από το 1946. Εκδηλώνονταν σε συνθήκες αλληλεπίδρασης της διαπάλης ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και στο καπιταλιστικό σύστημα, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που οξύνονταν.
Το 1967 οι συνταγματάρχες ενήργησαν έχοντας τουλάχιστον την ανοχή, αν όχι και τη στήριξη, μηχανισμών των ΗΠΑ, οι οποίες, αν και καθυστέρησαν την επίσημη αναγνώριση της χουντικής κυβέρνησης για 9 μήνες μετά από την επιβολή της, την στήριξαν ολόπλευρα σε όλη τη διάρκεια της επταετίας. Στο πλαίσιο της επιθετικής πολιτικής τους κατά της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εξυπηρετούνταν από το γεγονός ότι η χούντα είχε σταθερές φιλοαμερικανικές, ΝΑΤΟικές και αντικομμουνιστικές θέσεις. Βέβαια, η χούντα έκανε και επιμέρους επιλογές που διαφοροποιούνταν από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, δίχως, φυσικά, να βγαίνει από το γενικό πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής ΝΑΤΟικής συμμαχίας ή να το αμφισβητεί. Συνέχισε τη γραμμή των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων ως προς τη μη αναγνώριση του Ισραήλ. Στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967 είχε δεχτεί να χρησιμοποιηθούν από τις ΗΠΑ οι βάσεις τους στην Ελλάδα, ενώ κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973 αρνήθηκε, τουλάχιστον επίσημα, να χρησιμοποιηθούν. Ομως, τελικά, η χουντική κυβέρνηση δεν αντέδρασε όταν οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τη Σούδα στον πόλεμο υπέρ του Ισραήλ.

Το «υπέρτατο αγαθό»

Ενα δεύτερο ζήτημα προκύπτει από το γεγονός ότι με αφορμή τις αναφορές στη χούντα, οι αστοί πολιτικοί χαρακτηρίζουν τη δημοκρατία των τελευταίων 43 χρόνων ως την καλύτερη και τη μακροβιότερη από τη σύσταση του ελληνικού κράτους.
Πρόκειται για την ακριβόλογη ταξική τοποθέτηση που χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά, για να ενισχύεται η ευρύτερη αποδοχή της δημοκρατίας με το «υπερταξικό» της προπέτασμα καπνού.
Το κρίσιμο συμπέρασμα που προκύπτει από τα τελευταία 44 χρόνια λειτουργίας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όσον αφορά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι ότι σε αυτήν την περίοδο σταθεροποιήθηκε και ισχυροποιήθηκε παραπέρα η θέση του ελληνικού καπιταλισμού. Επιπλέον, η ανάπτυξή του επέτρεψε μία πιο ουσιαστική ενσωμάτωσή του στο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, όπως διαμορφώθηκε με την ωρίμανση της ΕΟΚ σε ΕΕ.
Καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - αυτές είναι η πεμπτουσία της αστικής τάξης και των κομμάτων της, αυτές περιφρουρούν και θωρακίζουν.
Αναγορεύοντας την αστική δημοκρατία σε υπέρτατο αγαθό, θέλουν να συγκαλύψουν την ταξική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Εξωραΐζουν την ΕΕ, που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό (θεωρία των «δύο άκρων»), ως υπόδειγμα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ευημερίας, αποσιωπώντας το χαρακτήρα της ως ένωσης ιμπεριαλιστικής. Επιμελημένα συγκαλύπτουν το φόβο που καλλιεργούν (άμεσα και έμμεσα) οι κεφαλαιοκράτες σε κάθε τόπο δουλειάς, τους εκβιασμούς που ασκούν στους εργατοϋπαλλήλους, τις προβοκάτσιες, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που στήνουν, την εξαγορασμένη εργατική αριστοκρατία που πρακτορεύει τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. θέλουν να μην αντιληφθούν οι μισθωτοί εργαζόμενοι τη βαθύτερη αιτία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, την αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων γενικά, αυτών που μαίνονται κοντά μας (Συρία κ.α.) και εκείνων που προετοιμάζονται. Συγκαλύπτουν το ρόλο που έπαιξε και παίζει το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος στην πραγματοποίηση σημαντικών ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επιχειρήσεων (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.α.) και στην ιμπεριαλιστική ειρήνη «με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών».
Για όλα αυτά, ισοδυναμεί με εμπαιγμό ο ισχυρισμός ότι η αρχή της «λαϊκής κυριαρχίας» υλοποιείται και επισφραγίζεται μέσα από τη διεξαγωγή των εκλογών, αφού ο λαός καλείται με αυτές να επιλέξει ποιο αστικό κόμμα θα τον ποδοπατάει. Κι αυτό, γιατί την ίδια στιγμή ο «κυρίαρχος λαός» μαστίζεται από την ανεργία, την εξαθλίωση, την ανασφάλεια, την έλλειψη κοινωνικών υποδομών και γενικά όλα τα αποτελέσματα που φέρνει η καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Ο εμπαιγμός γίνεται οξύτερος όταν επικαλούνται τη λαϊκή κυριαρχία, στο όνομα, μάλιστα, της Αριστεράς και του σοσιαλισμού, στη δεκαετία του 1980 κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο.
Πρόκειται για δυνάμεις που η πολιτική τους βρίσκεται σε αντίθεση με τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στις ΗΠΑ, στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ, αγώνες για το μισθό, για τα εργατικά - συνδικαλιστικά δικαιώματα κ.λπ.

Η ψήφος της πλειοψηφίας

Πώς αντιλαμβάνονται τη «λαϊκή κυριαρχία» οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, το έχουν ομολογήσει εξέχοντες αστοί πολιτικοί και πριν τη δικτατορία. Μιλώντας στο Συμβούλιο του Στέμματος, το 1965, ο αρχηγός της Ενωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, είπε:
«...αι εκλογαί είναι ιδεώδης ευκαιρία αντιμετωπίσεως των μαζών (...) είναι τόσον ισχυρόν σήμερα το κράτος, ώστε ουδείς δύναται να διαταράξη την δημοσίαν τάξιν... Αντιθέτως υποστηρίζω, ότι μόλις προκηρυχθούν εκλογαί θα επέλθη αυτομάτως εκτόνωσις (...) αλλάσσουν μέτωπον αι μάζαι, στρέφονται εναντίον αλλήλων (...) αι εκλογαί είναι καταπραϋντικόν, είναι βότανον της εκτονώσεως» (Τάσος Βουρνάς, «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας», σελ. 374, 375-376, εκδ. Αφών Τολίδη, Αθήνα, 1980).
Ο ταξικά σκεπτόμενος και δρων Γεώργιος Παπανδρέου, ο αδιάλλακτα τοποθετημένος υπέρ της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αντιμετώπιζε με αυτόν τον τρόπο τις λαϊκές μάζες που συνέχιζαν ηρωικά τον λεγόμενο «ανένδοτο αγώνα», μπλεγμένες, ωστόσο, στα γρανάζια του «114», δηλαδή, δίχως να το συνειδητοποιούν, στην υπεράσπιση ενός καπιταλιστικού και άρα αντιλαϊκού Συντάγματος.
Οτι η αστική κοινοβουλευτική μορφή διακυβέρνησης έχει ταξικό, συγκαλυμμένα δικτατορικό χαρακτήρα, το διακήρυξε με τον τρόπο του ο δημοσιογράφος Σάββας Κωνσταντόπουλος. Το 1966 είπε σε διάλεξή του:
«Υπόθεση: Το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνει περισσότερο από 50% των ψήφων (...) Θα του δοθεί η Εξουσία;... (...) Ο κανόνας, ότι η πλειοψηφία κυβερνά, έχει αξία μέσα στον κύκλο της Δημοκρατίας και ποτέ εναντίον και επί ζημία της Δημοκρατίας (...) Η Δημοκρατία στην περίπτωσι αυτή έχει το καθήκον να θεωρήση την ψήφο της πλειοψηφίας (...) σαν παράνομη και απαράδεκτη» (Σάββας Κωνσταντόπουλος, «Ο φόβος της δικτατορίας», σελ. 124, 125, 128, Αθήναι, 1966).

Ο χαρακτήρας του κράτους

Η αντιπαράθεση για τη δικτατορία 1967-1974 καθώς και οι ιδεολογικές συγκρούσεις μετά από το 1974 (η ονομαζόμενη «περίοδος της Μεταπολίτευσης», όρος που δεν είναι επιστημονικά δόκιμος) εκ των πραγμάτων θέτουν στο επίκεντρο το ζήτημα του χαρακτήρα του κράτους, το οποίο από τη δεκαετία του 1950 τα «μη δεξιά» κόμματα χαρακτήριζαν ως «κράτος της Δεξιάς». Ακολούθησε η ΝΔ, η οποία μετά από το 1981 έκανε λόγο για «ΠΑΣΟΚικό κράτος». Ο ενδοαστικός καβγάς συνεχίζεται με παραλλαγές. Σήμερα, που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, από μια σειρά αστικές πολιτικές δυνάμεις ακούγονται ξανά τα περί κομματικοποίησης του κράτους (περί «αριστερού» ή ακόμα και «κομμουνιστικού» δήθεν κράτους).
Ο ιδεολογικός - πολιτικός χαρακτηρισμός για το «κράτος της Δεξιάς», ουσιαστικά, συγκάλυπτε τον πραγματικό ταξικό διαχωρισμό στην κοινωνία και έδινε τη δυνατότητα στην αστική πολιτική να ενσωματώνει τις εργατικές και λαϊκές μάζες σε άλλες αστικές εναλλακτικές γραμμές, όπως του «Κέντρου», που τασσόταν υπέρ του λεγόμενου «κράτους δικαίου» και της «ισονομίας». Η αντιπολιτευτική επιχειρηματολογία ενάντια στο «κράτος της Δεξιάς» εμφάνιζε το αστικό κράτος ως τη συνισταμένη των επιμέρους κοινωνικών συμφερόντων και όχι ως όργανο της αστικής ταξικής κυριαρχίας, όπως στην πραγματικότητα είναι.
Αδιαμφισβήτητο γεγονός, βέβαια, αποτελεί ότι μέχρι το 1974 στους πιο δυναμικούς κρατικούς μηχανισμούς και στη δημόσια διοίκηση προσλαμβάνονταν άτομα «εγνωσμένης εθνικοφροσύνης».
Μετά από μερικά χρόνια, όταν στη διακυβέρνηση βρισκόταν η Νέα Δημοκρατία, οι νέες ανάγκες που γεννούσε η καπιταλιστική ανάπτυξη επέβαλαν να πραγματοποιηθεί η ενσωμάτωση των λαϊκών δυνάμεων και μέσω μίας πιο διευρυμένης λειτουργίας του κράτους.
Ο περιορισμός των διακρίσεων, κατά κανόνα στους χώρους της εκπαίδευσης και της δημόσιας διοίκησης, προχώρησε περισσότερο όταν έγινε κυβερνητικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ, με στόχο τη διεύρυνση των συμμαχιών της αστικής τάξης και την εξασφάλιση μίας μονιμότερα ελεγχόμενης εκλογικής βάσης.
Η διαμάχη για το «κράτος της Δεξιάς» ή το «ΠΑΣΟΚικό» ή άλλο εντασσόταν και εντάσσεται στην ενδοαστική σύγκρουση για το ποιο κόμμα του κεφαλαίου θα έχει το πάνω χέρι στη διαχείριση του συστήματος, οργανώνοντας αυτό τις αστικές συμμαχίες με τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Υπερταξικός χαρακτηρίζεται και ο στρατός. Στην πραγματικότητα, ο στρατός, γενικότερα οι Ενοπλες Δυνάμεις μπορεί να αποτελούνται από σύνολο ξεχωριστών ατόμων, όμως, αυτά είναι ιεραρχικά τοποθετημένα και συγκροτούν έναν ενιαίο μηχανισμό, που κινείται σύμφωνα με καθορισμένη κατεύθυνση, ως μηχανισμός της αστικής εξουσίας. Και αυτό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα άτομα που βρίσκονται στο στρατό είναι διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων. Ο στρατός (στο όνομα του «έθνους») κινείται και δρα ταξικά, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι οι δυνάμεις που τον συναποτελούν είναι όλες σύμφωνες με την αποστολή του ως δύναμης ΝΑΤΟικής και καταστολής του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Είναι υποχρέωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, του κομμουνιστικού κινήματος να παρεμβαίνει στη συνείδηση και στη στάση των εφέδρων στρατευμένων παιδιών του λαού, ακόμα και των μόνιμων αξιωματικών και υπαξιωματικών, ιδιαίτερα σε συνθήκες πανεθνικής κρίσης, πολέμου κ.λπ.

Η κατάσταση του ΚΚΕ

Η δικτατορία της 21ης του Απρίλη βρήκε το ΚΚΕ εκτός νόμου από το 1947 και, μάλιστα, χωρίς Κομματικές Οργανώσεις στην Ελλάδα επί 10 χρόνια, μετά από την Απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ του '58 (5-10 Γενάρη 1958) να τις διαλύσει. Συνιστούσε ωρίμανση της γραμμής του οπορτουνισμού στο Κόμμα με τη μορφή και του οργανωτικού οπορτουνισμού, του λικβινταρισμού, που επικυρώθηκε στη συνέχεια από το 8ο Συνέδριό του (1961) («Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος 1949 - 1968», σελ. 417-426, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2011).
Τότε, το Κόμμα βρισκόταν κάτω από την επίδραση της επιθετικής επιδίωξης της οπορτουνιστικής ομάδας που δρούσε στην ΚΕ και στο ΠΓ και στο Κλιμάκιο της ΚΕ (που βρισκόταν μέσα στην Ελλάδα πολλά χρόνια πριν το απριλιανό πραξικόπημα).
Το κρίσιμο πρόβλημα της ανασυγκρότησης των Κομματικών Οργανώσεων εμφανίστηκε ακόμα πιο οξυμένο, αφού από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας εκατοντάδες στελέχη που είχαν αποφυλακιστεί ένα και δύο χρόνια πριν τη δικτατορία (ορισμένα είχαν αρχίσει να ανησυχούν για την κατάσταση που επικρατούσε στην ΕΔΑ και προβληματίζονταν), βρέθηκαν «εν μία νυκτί» στα Γιούρα και στη συνέχεια στο Παρθένι και στο Λακκί της Λέρου, εξόριστα μαζί με χιλιάδες άλλους κομμουνιστές και «φακελωμένους» αγωνιστές.
Το Κλιμάκιο της ΚΕ που δρούσε μέσα στην Ελλάδα, με τα μέλη του ενταγμένα στα κεντρικά όργανα της ΕΔΑ, ενημέρωνε ή λογοδοτούσε με διάφορους τρόπους στην καθοδήγηση που ήταν στο εξωτερικό, δεν ελεγχόταν από μέλη του Κόμματος στην Ελλάδα, αφού δεν υπήρχαν Κομματικές Οργανώσεις Βάσης (ΚΟΒ). Αρα, η ΚΕ του ΚΚΕ δεν είχε πλήρη δυνατότητα ουσιαστικού ελέγχου των πληροφοριών και των εκτιμήσεων που μεταβίβαζε το κομματικό Κλιμάκιο από την Ελλάδα.
Παρ' όλα αυτά, το Κόμμα, αν και βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση, ίσως στη χειρότερη όλης της ιστορικής πορείας του από την ίδρυσή του το 1918, από την πρώτη στιγμή επιβολής της δικτατορίας αναμετρήθηκε με την ευθύνη εναντίωσης, πάλης με στόχο την ανατροπή της.
Το ΚΚΕ είχε βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία - και δεν μπορούσε να τις χάσει ούτε εξαιτίας των δικών του λαθεμένων αποφάσεων, ούτε πολύ περισσότερο λόγω διώξεων, εκτελέσεων, δολοφονιών, τρομοκρατίας. Τον Απρίλη του 1967, διέθετε αντανακλαστικά που είχαν ριζώσει μέσα στην αγωνιστική δράση του και τις αμέτρητες θυσίες, που το είχαν καταξιώσει σ' ένα σημαντικό μέρος του λαού και διεθνώς. Παρέμενε ως παρακαταθήκη η μακρόχρονη προσφορά του σε μισονόμιμες, μη νόμιμες συνθήκες, στις συνθήκες της Κατοχής και κατά τη διάρκεια της ηρωικής ταξικής αναμέτρησης των 33 ημερών του Δεκέμβρη του 1944, του τρίχρονου ταξικού αγώνα του ΔΣΕ (1946 - 1949). Διέθετε αντανακλαστικά που οφείλονταν, επίσης, στην αναγνώριση του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού, της αναγκαιότητας πάλης για το σοσιαλισμό, στην επιμονή του στη συνεπή υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος κατά τη διαπάλη του με το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτά τα αντανακλαστικά εκδηλώθηκαν από την πρώτη στιγμή, με την απόφασή του να διαθέσει στον αγώνα, με κάθε θυσία, όσες δυνάμεις διέθετε στο εσωτερικό, να στρατολογήσει νέες, αλλά και με αποστολές στελεχών από το εξωτερικό, προκειμένου άμεσα να ξεκινούσε η μαζική δράση για την ανατροπή της δικτατορίας.
Ηταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της χούντας στον ιμπεριαλιστικό παράγοντα, ευρωπαϊκό ή αμερικανοΝΑΤΟικό, γενικότερα δεν την ανέθετε αποκλειστικά σε αστικές δυνάμεις. Προειδοποιούσε το λαό ότι τα αστικά κόμματα, οι ηγέτες τους έκαναν συνεννοήσεις πίσω από την πλάτη του με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ και άλλους Ευρωπαίους αστούς ηγέτες, για να γίνει αλλαγή σκυτάλης, ώστε να χειραγωγηθεί και να ελεγχθεί ο λαϊκός παράγοντας. Η αστική τάξη και οι πολιτικοί ηγέτες της, όπως και οι οπορτουνιστές, φοβόντουσαν ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση, δηλώνοντάς το καθαρά από την αρχή ή στην πράξη με τη γενικότερη πολιτική τους γραμμή. Χαρακτηριστική ήταν η θετική στάση τους απέναντι στην προσπάθεια της χούντας να πάρει μέτρα «φιλελευθεροποίησης» της δικτατορίας, ώστε να δώσει δυνατότητα επανεκκίνησης της αστικής δημοκρατίας, ζήτημα που το χρησιμοποιούσε προκειμένου να καθησυχάζει την αντίθεση και την ανησυχία του ελληνικού λαού.

Ανασυγκρότηση και οργάνωση της αντίστασης

Με την επιβολή της δικτατορίας, το ΚΚΕ ήταν υποχρεωμένο να ιδρύσει Κομματικές Οργανώσεις μέσα στην Ελλάδα. Στηρίχτηκε στα κομματικά στελέχη που στη συνέχεια υπεράσπισαν τις Αποφάσεις της 12ης Πλατιάς Ολομέλειας (5-15 Φλεβάρη 1968) και δεν είχαν συλληφθεί.
Συνέβαλε, βέβαια, και η πλειοψηφία των εξόριστων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, που έγγραφα και επώνυμα δημοσιοποίησαν τη στήριξή τους στην Ολομέλεια. Σε όλη τη διάρκεια της επταετίας, το ζήτημα της στρατολόγησης και ανάδειξης στελεχών σε παράνομες συνθήκες γινόταν πιο επιτακτικό, εξαιτίας και των συλλήψεων μελών της ΚΕ και άλλων στελεχών που έμπαιναν παράνομα στην Ελλάδα.
Από τα πιο σοβαρά προβλήματα αποτέλεσε η διαμόρφωση νέου Κλιμακίου στο εσωτερικό (αφού το κέντρο βάρους του αγώνα αντικειμενικά ήταν μέσα στην Ελλάδα), που ανασυγκροτήθηκε στα τέλη του 1968.
Πραγματοποιήθηκε, έτσι, το πρώτο βήμα για την ενίσχυση της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας και των άλλων Κομματικών Οργανώσεων στις βασικές περιοχές και σε νησιά, ενώ μεγάλης σημασίας γεγονός αποτέλεσε η δημιουργία της ΚΝΕ.
Η περίοδος 1968-1971 αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη για την ανασυγκρότηση του Κόμματος, όχι μόνο εξαιτίας των συνεπειών της διάσπασης, αλλά και γιατί η Ασφάλεια κατάφερνε να συλλαμβάνει μέλη του Κλιμακίου και άλλων Οργάνων, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται έως ένα βαθμό η παραπέρα ανάπτυξη της δουλειάς του Κόμματος. Οι διαδοχικές συλλήψεις στελεχών που είχαν καθοδηγητικό ρόλο στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων σε όλη τη διάρκεια της επταετίας οφείλονταν - πέρα από τη δράση των επιτελείων και των μηχανισμών της χούντας, της Ασφάλειας - στην έλλειψη προετοιμασίας, στην απουσία μηχανισμού υποστήριξης, αλλά και στις σοβαρές παραβιάσεις των συνωμοτικών κανόνων από καθοδηγητικά στελέχη (εξαιτίας των συνεπειών ένταξής τους στην ΕΔΑ, στην υποχώρηση της μαρξιστικής - λενινιστικής διαπαιδαγώγησης). Οπωσδήποτε, οφείλονταν και στα λάθη και στις σοβαρές αδυναμίες που παρουσίασε το ΠΓ στην οργάνωση και καθοδήγηση της παράνομης δουλειάς. Παρά τις δυσκολίες, τα εμπόδια και τις αντιφάσεις, ήταν ανοδική η γενική πορεία και δράση του ΚΚΕ στις δοσμένες συνθήκες.
Το ΚΚΕ και δίπλα του η ΚΝΕ αποτέλεσαν την ψυχή της αντιδικτατορικής πάλης. Τάχτηκαν υπέρ της δράσης με κάθε μορφή για την ανατροπή της δικτατορίας, μην αποκλείοντας και την ένοπλη πάλη. Το Κόμμα είχε εκφράσει επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα της πάλης με τη μορφή βομβιστικών ενεργειών, στο βαθμό που αυτές εμφανίζονταν ως οι πιο σημαντικές και έβαζαν σε δεύτερη μοίρα την οργάνωση των μαζών σε ένα ισχυρό αντιδικτατορικό κίνημα (Αρχείο ΚΚΕ, Εγγραφο 2715, «Απομαγνητοφωνημένα Πρακτικά 15ης Ολομέλειας της ΚΕ», σελ. 19).
Το ΚΚΕ, από την αρχή και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, έριξε βάρος στον οργανωμένο αγώνα με αφετηρία και πεδίο δράσης τα εργατικά - λαϊκά αιτήματα και με στόχο να εξελιχτούν οι αγώνες σε μαζικές πολιτικές εκδηλώσεις κατά της χούντας. Πρόβαλε αιτήματα για την απελευθέρωση των κρατουμένων, τη χορήγηση γενικής αμνηστίας.
Οπως προκύπτει από τα ντοκουμέντα των Ολομελειών της ΚΕ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και τα ντοκουμέντα του 9ου Συνεδρίου, η εργατική τάξη - αλλού αυθόρμητα (κάτω από την πίεση των προβλημάτων και τη σχεδόν καθολική αντίθεσή της στη χούντα), αλλού με την ώθηση των κομμουνιστών - χρησιμοποιούσε ως μορφές πάλης διαμαρτυρίες, ακόμα και μικροαπεργίες, που σε ορισμένες περιπτώσεις αποσπούσαν παραχωρήσεις ή απέκρουαν νέους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της χούντας. Το μεγαλύτερο βάρος της πολιτικοποίησης, σε συνδυασμό με τη μαζικότητα, ανέδειξαν οι αγώνες της σπουδαστικής και φοιτητικής νεολαίας το 1972-1973, για τις ακαδημαϊκές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για την ανατροπή της χούντας, που στηρίχτηκαν ενεργά από εργατικές - λαϊκές μάζες, με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο.

Ι. Τ.