Αρχίζει η μπίζνα

 Αρχίζει η μπίζνα

κατά το αρχίζει το ματς, του Κηλαηδόνη...

Κάθε φορά που κάποιο τηλεοπτικό παπαγαλάκι (απ' αυτά που δε χρειάζεται να μπουν σε κλουβί, για να μην το σκάσουν, εφόσον σκάνε στο φαΐ και τους τρέφει το σύστημα, για να εγκλωβίζουν -δηλαδή να βάζουν σε κλουβιά- τους αποχαυνωμένους τηλεθεατές, που κοιτάζουν μαγεμένοι το πουλάκι και χάφτουν την προπαγάνδα του αμάσητη, σαν τους νεοσσούς που περιμένουν με ανοιχτό το στόμα να τους θρέψουν) λέει πως η πολιτική δεν (πρέπει να) έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό, ένας "αθάνατος" της ΔΟΕ κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια ή για να ελέγξει τις τσέπες του και να βεβαιωθεί πως δεν του σούφρωσαν τα δωράκια που του χάρισαν οι διάφορες υποψήφιες πόλεις, για να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα της κρίσης του.

Το απλοϊκό σχήμα που σερβίρεται στο κοινό για κατανάλωση είναι πως ο αθλητισμός (μας) ενώνει, ενώ η πολιτική χωρίζει. Κι οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι γενικώς κακοί άνθρωποι, σε αντίθεση με τους αθλητές, που κατεβαίνουν όμως πολύ συχνά στον πολιτικό στίβο, για να φέρουν ψηφαλάκια και να κάνουν κοινοβουλευτική καριέρα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο αθλητισμός αποτελεί προέκταση της πολιτικής και (πολιτισμένη) προσομοίωση του πολέμου, οπότε και συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, για να παραφράσουμε τον Κλαούζεβιτς. Και δεν εννοώ καταστάσεις σαν την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής και διάφορες καφενειακές αναλύσεις, που απευθύνονται σε ψηφοφόρους-χούλιγκαν με οπαδικό IQ. Αλλά τη βαθύτερη αλληλοσύνδεση των φαινομένων, που καθιστά εξόχως πολιτική τη λύση από τα αδιέξοδα και τις νοσηρές καταστάσεις στον αθλητισμό (κι όχι μόνο).

Μια απλή ματιά στην ιστορία των αγώνων θα πείσει και τον πλέον αφελή για του λόγου το αληθές. Κι αν η ιστορική αναδρομή προϋποθέτει τη μνήμη, που δεν είναι πάντοτε το δυνατό μας σημείο, βοά κι η τρέχουσα επικαιρότητα, με τον αποκλεισμό των ρωσικών ομάδων από μια σειρά αθλήματα (στίβος, άρση βαρών) και δεκάδων πρωταθλητών (όπως της τσαρίνας Ινσιμπάγεβα).

Η κίνηση αυτή ήταν τόσο εντυπωσιακή, που παραπέμπει σε ψυχροπολεμική (ου μην και θερμοπολεμική) περίοδο κι αντανακλά τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, χωρίς ωστόσο να αντιστοιχεί στο πραγματικό επίπεδο όξυνσής τους -εκτός κι αν προφητεύει και προαναγγέλλει την κλιμάκωσή τους στο άμεσο μέλλον. Με τα υπάρχοντα δεδομένα πάντως μοιάζει με μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης του... ευρωατλαντικού στρατοπέδου, όπου τα αναβολικά είναι απλώς η αφορμή για την επίθεση, με τη Ρωσία στο στόχαστρο. Από την άλλη, η ΔΟΕ κράτησε διπλωματικά κάποιες ισορροπίες, αρνήθηκε να αποκλείσει συλλήβδην τη ρωσική αποστολή και πέταξε το μπαλάκι σε κάθε ομοσπονδία ξεχωριστά, να αποφασίσει τα του οίκου της.

Αναφέρω τα αναβολικά ως αφορμή, γιατί οι Ρώσοι είναι μάλλον οι μόνοι που θα την πληρώσουν και θα θυσιαστούν, για να στεριώσει το γεφύρι της κάθαρσης, λες και οι δικές τους γλώσσες είναι μπλε -όπως στο "Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες"- ενώ οι άλλες καθαρές και αθώες περιστερές, σαν την αφίσα των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας.

Ω μα δεν είναι σωστό να πάμε στην καλύβα εκεί κάτω, που κανένας δε φυλάει τα βράδια και είναι γεμάτη με μαγικό ζωμό.
Μήπως εσύ Ιντεφίξ έχεις καταλάβει τους αντιχυτρικούς κανονισμούς αυτής της χώρας; Κι εντάξει, άμα έχεις πέσει στη χύτρα με το ζωμό, όταν ήσουνα μικρός. Άμα πέσεις με το μηχανάκι όμως, ενώ σε περιμένουν για έλεγχο, λίγο πριν την τελετή έναρξης, τότε τι ακριβώς γίνεται;

Επίδειξη δύναμης έμοιαζε να είναι κι η εκπαραθύρωση της Ρούσεφ από την προεδρία της Βραζιλίας (άλλης μιας δύναμης των BRICs), πριν από λίγους μήνες. Όχι πως απειλούσε τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ή ότι ακολουθούσε κάποια πολιτική ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων (αξίζει να θυμηθούμε πως λίγο πριν το Μουντιάλ του 14' είχε ξεκινήσει εξέγερση, με αφορμή τις αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων για τα λεωφορεία, που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι). Αλλά γιατί το μεγάλο αφεντικό απαιτεί πλήρη ευθυγράμμιση και συμμόρφωση προς τας υποδείξεις, χωρίς να ανέχεται καμία απολύτως παρέκκλιση.

Κι όπως θα έλεγε και ο Κουμπερτέν, που μάθαμε να τον τιμάμε στο σχολείο για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων:

Δεν είμαστε εκλεγμένοι (εννοεί τη ΔΟΕ). Ανανεωνόμαστε μόνοι μας και η θητεία μας είναι ισόβια. Χρειάζεται μήπως τίποτα περισσότερο για να εξοργιστεί μια κοινή γνώμη που όλο και περισσότερο συνηθίζει να βλέπει την αρχή του εκλέγειν να επεκτείνεται και να υποτάσσει σιγά-σιγά όλους τους θεσμούς; Έχω μάθει πολλά πράγματα σε αυτή τη χώρα, μεταξύ άλλων ότι το καλύτερο μέσο για να διατηρήσεις την ελευθερία και να υπηρετήσεις τη δημοκρατία δεν είναι πάντα να επαφίεσαι στις εκλογές, αλλά αντίθετα να συντηρείς, μέσα στο μεγάλο εκλογικό ωκεανό, νησίδες όπου μπορεί να εξασφαλίζεται η συνέχεια μιας ανεξάρτητης και σταθερής προσπάθειας.

Αντίστοιχες δημοκρατικές ευαισθησίες έχουν και τα δικά μας μεγάλα αφεντικά στην Ελλάδα, που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και δημοσιογράφους με ανεξάρτητο πνεύμα και κριτική ικανότητα. Έτσι, ιδίως μετά την απόλυση του Σπυρόπουλου από την τηλεόραση του ΟΤΕ (που ήταν και μεγάλο όνομα, με σχετική ασυλία) για ένα ξώφαλτσο κριτικό σχόλιο που δεν είχε κάνει καν στον αέρα (αλλά σε ένα άρθρο του), άπαντες κυκλοφορούν με το σκατό στην κάλτσα και τα σάλια από το γλείψιμο να στάζουν στο πουκάμισό τους, καθώς επιδίδονται σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το πιο δουλικό, γλιτσερό σχόλιο για την ομάδα του (εκάστοτε) πολυχρονεμένου πασά.

Έτσι, για παράδειγμα, ο εκφωνητής του ΑΝΤ-1 μας εξηγούσε γιατί ο Ολυμπιακός -που δεν έκανε ούτε φάση- ήταν το αφεντικό στο γήπεδο και περίμενε έξυπνα πίσω τον αντίπαλο. Ένας άλλος έκανε ανάλυση γιατί ήταν η μεγαλύτερη η αποτυχία του ΠΑΟΚ (που ναι μεν έπαιζε με τον Άγιαξ, αλλά προηγήθηκε νωρίς κι έχασε ένα δικό του παιχνίδι). Κι ο γλοιώδης Κάρπετ εξηγούσε πως για τον αποκλεισμό φταίει το EURO toy 04', o Σάντος και η αμυντικογενής λογική "νίκη με μισό-μηδέν" που καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια.
Φαντάσου δηλαδή να έπρεπε να σχολιάσουν τη δίκη για το NOOR-1.

Οπότε μένουμε να τα λέμε μεταξύ μας και να εκτονωνόμαστε στα social media, όπου δεν κινδυνεύουμε, όχι λόγω της ανωνυμίας του διαδικτύου (αστεία πράγματα), αλλά της ασημαντότητάς μας. Ενώ οι υπόλοιποι κινδυνεύουν και επιλέγουν το νόμο της ομερτά. Όπως λέει αστειευόμενος και ο Ζαραλίκος, "έχω κάνει πρόβα με τσιμέντο στα πόδια και δεν είναι καθόλου βολικό, δε βγαίνει το πρόγραμμα¨.

Αυτό που φαίνεται να καίει πάντως τους Ολυμπιακούς (που δεν έχουν καμία σχέση με τους αγώνες, απλή συνωνυμία) είναι η εικόνα διάλυσης της ομάδας, τον τελευταίο μήνα, που απαξιώνεται σαν εταιρία του δημοσίου, με τη διαφορά πως αντί να ξεπουλά τα περιουσιακά της στοιχεία, τα δανείζει. Ενώ ο Μαρινάκης φαίνεται φευγάτος, να γλυκοκοιτάζει την επένδυσή του στην Αγγλία (Νόττιγχαμ Φόρεστ), που είναι το μεγαλύτερο πλυντήριο για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, και να αδιαφορεί για (ή να μην ελέγχει) τις εξελίξεις στην ΕΠΟ.

Όλα αυτά μπορεί να αποδειχτούν απλή οφθαλμαπάτη από τη φωτογραφία της στιγμής -που λένε και οι δημο(σ)κόποι, αλλά ανοίγουν την όρεξη κάποιων πεινασμένων (για τίτλους) και τους κάνουν να ονειρεύονται πως ήγγικεν η ώρα για μια αλλαγή φρουράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πόσο ελπιδοφόρα μπορεί να είναι αυτή βέβαια -αν και εφόσον υπάρξει- μπορεί να μας το δείξει η αλλαγή φρουράς σε κυβερνητικό επίπεδο με την πρωτοδεύτερη φορά αριστερά και τη βαθύτερη σύνδεσή της με το Ντεμοτεχνείο και την "αριστερή, εναλλακτική ΑΕΚ" -άλλο αν μπήκε προσωρινά ανάμεσά τους ως αγκάθι το θέμα του γηπέδου.

Κατά τα άλλα, είναι να τρελαίνεται κανείς καθώς βλέπει οπαδούς να τρελαίνονται για τα... διαφυγόντα κέρδη της ομαδάρας και της προεδράρας και τα εκατομμύρια ευρώ που τους στοίχισε ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός (γκρέξιτ παντού με Σύριζα). Ενώ τους διαφεύγει συστηματικά πως το δικό μας ταμείο είναι μείον κι η τσέπη μας άδεια και τρύπια, σαν στημένος τερματοφύλακα, που δεν αντιδρά ποτέ. Γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.
Αλλά ντάξει μωρέ, πώς κάνεις έτσι για πέντε ευρώ...

Αντιλαϊκό σφαγείο

Αντιλαϊκό σφαγείο

Οι πληροφορίες για «υστέρηση» των φορολογικών εσόδων του κράτους για το μήνα Ιούλη επανέφεραν στο προσκήνιο τη συζήτηση γύρω από το ενδεχόμενο ενεργοποίησης του «δημοσιονομικού κόφτη», δηλαδή της «αυτόματης» περαιτέρω σύνθλιψης στα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού που συνδέονται με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Συγκυριακή ή όχι η εμφανιζόμενη «απόκλιση» μετριέται σε σχέση με το διογκωμένο αντιλαϊκό στόχο που έχει τεθεί για τον Ιούλη, όταν άρχισαν να εφαρμόζονται στην πράξη τα χαράτσια τελευταίας κοπής που επέβαλε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στον ΦΠΑ, τους ειδικούς φόρους πάνω στη λαϊκή κατανάλωση καθώς και στα εισοδήματα των μισθωτών, συνταξιούχων και άλλων κατηγοριών του λαϊκού πληθυσμού. Σε αυτό το φόντο, από τη μια πλευρά η συγκυβέρνηση από την άλλη τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης συνεχίζουν τη διελκυστίνδα γύρω από το κατάλληλο μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής, που με τον ένα ή τον άλλο «τρόπο» θα επιφέρει το ίδιο «ισοδύναμο» αποτέλεσμα.
Την ίδια ώρα, η συγκυβέρνηση μέσα από επικοινωνιακού χαρακτήρα «ελιγμούς» και με αμφίσημες δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων έρχεται υπενθυμίσει την ύπαρξη του «δημοσιονομικού κόφτη» ως προειδοποίηση προς το λαό, για να είναι συνεπής στην καταβολή των βαριών χαρατσιών που έχει μπροστά του (ΕΝΦΙΑ, δόσεις φόρου εισοδήματος κ.λπ.).
Αντιλαϊκά χαράτσια, που συνδυάζονται με την παραπέρα μείωση των συντάξεων αλλά και τις γενικευμένες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις μέσω της αυξημένης μηνιάτικης παρακράτησης φόρου από τα λογιστήρια των επιχειρήσεων και τα ασφαλιστικά ταμεία, που ήδη έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται. «Στον επόμενο τόνο», θα προστεθούν και νέα αντιλαϊκά μέτρα, όπως, για παράδειγμα, η παραπέρα απογείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης της λαϊκής οικογένειας, μέτρο που ήδη έχει ψηφιστεί, προκειμένου να εφαρμόζεται από φέτος το φθινόπωρο...
Ολα τα παραπάνω, μαζί με τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων της μνημονιακής περιόδου, έχουν προϋπολογιστεί στη μάζα των κρατικών φορολογικών εσόδων, ενώ και η όποια αστοχία από την ολοένα και διευρυνόμενη φοροληστεία του λαού, διαμορφώνει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση και του «δημοσιονομικού κόφτη».
Σε κάθε περίπτωση και πριν από την ενεργοποίηση του «αυτόματου κόφτη», η κυβέρνηση θα προχωρά σε νέα αντιλαϊκά μέτρα προκειμένου να εξυπηρετήσει τους στόχους για τα ματοβαμμένα πλεονάσματα. Σχετικά με την κατάρτιση του επόμενου κρατικού προϋπολογισμού η σχετική εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών χαρακτηριστικά τονίζει: «Τα ανώτατα όρια δαπανών (...) καθώς και οι στόχοι του δημοσιονομικού αποτελέσματος ενδέχεται να αναμορφωθούν σε περίπτωση που προκύψουν μεταβολές στις βασικές παραμέτρους εκτιμήσεων ή υιοθετηθούν νέες πολιτικές καθώς και σε περίπτωση μεταβολών στο υπό κατάρτιση Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2017 - 2020». Είναι φανερό το γεγονός ότι τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα βρίσκονται προ των πυλών, ενώ στην υπηρεσία του κεφαλαίου βρίσκεται και η «δαμόκλειος σπάθη» με την ενεργοποίηση του «δημοσιονομικού κόφτη», που προβλέπει οριζόντιες περικοπές σε συντάξεις, μισθούς, επιδόματα.
Την ίδια ώρα, είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι από τις περικοπές του «δημοσιονομικού κόφτη» εξαιρούνται όλες οι δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ). Και, βέβαια, έχει τη σημασία του το γεγονός ότι το ΠΔΕ αποτελεί αποφασιστικό εργαλείο για τη λειτουργία του λεγόμενου «αναπτυξιακού νόμου», μέσω του οποίου διοχετεύεται ζεστό κρατικό χρήμα για τη στήριξη των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από το «δημοσιονομικό κόφτη» εξαιρούνται και οι δαπάνες της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών, καθώς αυτή αποτελεί τον πυρήνα του κρατικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού...

«Ποζάρουν» κοροϊδεύοντας τους ασθενείς

«Ποζάρουν» κοροϊδεύοντας τους ασθενείς

Οταν στηρίζεις την εξουσία των μονοπωλίων, τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης και ταυτόχρονα πασχίζεις να πείσεις ότι είσαι «αριστερή», φιλολαϊκή κυβέρνηση, είναι προφανές ότι δεν έχεις κανένα δισταγμό να ασκήσεις μικροπολιτική, κοροϊδεύοντας ακόμα και ανθρώπους που έχουν προβλήματα υγείας, πολλές φορές σοβαρά, τα οποία τελικά όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται, αλλά επιδεινώνονται ακριβώς γιατί το σύστημα Υγείας υπηρετεί το κέρδος και όχι τις ανθρώπινες ανάγκες.
Το ίδιο αδίστακτα ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Πολάκης πόζαρε προχτές μπροστά από μια φωτογραφική μηχανή στο νοσοκομείο της Θήρας, για να δείξει ότι λειτουργεί και, με βάση το κείμενο που ο ίδιος ανέβασε στα αποκαλούμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «να την πει» στους προηγούμενους υπουργούς Υγείας, των προηγούμενων κυβερνήσεων, γιατί αυτοί δεν το λειτούργησαν! Στο ίδιο κείμενο εμφανίζονται, προφανώς ανερυθρίαστα, ο ίδιος και η κυβέρνηση ως υπέρμαχοι του δημόσιου συμφέροντος, την ώρα που το νοσοκομείο Θήρας το διαχειρίζεται η Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας (ΑΕΜΥ) και η βασική χρηματοδότηση του νοσοκομείου θα γίνεται από την επιχειρηματική του δράση, από την πώληση υπηρεσιών στους ασθενείς.

***

Το κύριο ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι η αξιοθρήνητη στάση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, αλλά ότι η σημερινή κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες ανοίγουν δρόμους για την κερδοφόρα δράση των μονοπωλίων και στην Υγεία και αυτό κοστίζει και σε ζωές. Οσες πόζες και αν πάρει ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας δεν μπορεί να κρύψει από τους ασθενείς και τις οικογένειές τους το Γολγοθά που βιώνουν σε κάθε τους βήμα. Δεν ξέρουν πού και αν θα βρουν εγκαίρως γιατρό, πολλές φορές πολύμηνες αναμονές οδηγούν σε θανάτους. Δεν ξέρουν αν υπάρχουν φάρμακα και πόσο βαθιά πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη τους, για να πληρώσουν ένα μέρος ή και το σύνολο της τιμής τους. Βάζουν από μόνοι τους λεφτά για να αγοράσουν υλικά, γιατί τα νοσοκομεία δεν έχουν να τα προμηθεύσουν. Το λιγοστό νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό κυριολεκτικά τρέχει και δε φθάνει. Ελάχιστα χέρια για πολλές κλίνες και πολλά χειρουργεία, χωρίς τα απαραίτητα υλικά και εργαλεία.

***

Και αυτά δεν είναι ισχυρισμοί. Είναι η πραγματικότητα του αντικαρκινικού νοσοκομείου «Μεταξά», στο οποίο λείπει το 25% του αναγκαίου προσωπικού, η λίστα αναμονής για γιατρό φτάνει τους τρεις μήνες, κρίσιμα μηχανήματα δεν λειτουργούν ή υπολειτουργούν.
Είναι η πραγματικότητα του νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία», που έχει 585 κενές οργανικές θέσεις, οι νοσηλευτές σε κλινικές είναι δύο ανά βάρδια (!) όσο βαριά περιστατικά κι αν έχουν να αντιμετωπίσουν, η έλλειψη αναισθησιολόγων αναβάλλει προγραμματισμένα χειρουργεία ή σημαντικές εξετάσεις Μαγνήτη, μια τραπεζοκόμα πρέπει να φροντίσει 70 ασθενείς και μια καθαρίστρια έχει 70 κλίνες στην ευθύνη της.
Είναι το νοσοκομείο Λευκάδας, που έχει «στεγνώσει» από υγειονομικό και αναλώσιμο υλικό, με τον προϋπολογισμό να έχει μειωθεί κατά 50% τα τελευταία πέντε χρόνια.
Είναι το νοσοκομείο Αργοστολίου, που η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας δεν λειτουργεί λόγω έλλειψης προσωπικού. Είναι το νοσοκομείο Λήμνου, όπου η παθολογική λειτουργεί με τρεις εξωτερικούς συνεργάτες ιδιώτες γιατρούς. Είναι τα Κέντρα Υγείας «φαντάσματα» που έχουν ελάχιστο προσωπικό και βρίσκονται υπό διάλυση. Είναι ακόμα το Κέντρο Υγείας της Θήρας, η μοναδική δημόσια μονάδα Υγείας του νησιού, που έκλεισε η κυβέρνηση για να μεταφέρει το προσωπικό στο νοσοκομείο. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Είναι συνολικά ένα σύστημα Υγείας με 220 κρεβάτια Μονάδων Εντατικής Θεραπείας κλειστά, με ένα μεγάλο τμήμα του προσωπικού να δουλεύει με δελτία παροχής υπηρεσιών, μέσω εργολάβων ή με ατομικές συμβάσεις έργου, με έλλειψη τουλάχιστον 30.000 εργαζόμενων.
Είναι το σύστημα Υγείας στην υπηρεσία των μονοπωλίων, το σύστημα Υγείας στον καπιταλισμό που μόνο στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης το 2013 στοίχισε 577.500 θανάτους, οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε έγκαιρη υγειονομική περίθαλψη, και τέτοια δεν υπάρχει, παρά το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για σύγχρονα, καθολικά, κρατικά και δωρεάν συστήματα Υγείας, που θα δίνουν έμφαση στην Πρόληψη, ώστε να σώζονται άνθρωποι.
Τους ανθρώπους που υποφέρουν, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τις μονάδες Υγείας που βρίσκονται σε διάλυση, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν οι φωτογραφικές πόζες υπουργών κυβερνήσεων του κεφαλαίου.

Καταγγέλλει την επιβράβευση της βάρβαρης πολιτικής του Ισραήλ

Καταγγέλλει την επιβράβευση της βάρβαρης πολιτικής του Ισραήλ

Copyright 2016 The Associated

Από τις κατεδαφίσεις των σπιτιών των Παλαιστινίων από την ισραηλινή κατοχή

Την επιβράβευση από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, συμπεριλαμβανομένης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, της βάρβαρης πολιτικής του ισραηλινού κράτους ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό, που οξύνεται με νέα μέτρα το τελευταίο διάστημα, καταγγέλλει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, με Ερώτηση του ευρωβουλευτή του Κόμματος Κώστα Παπαδάκη στην επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Φ. Μογκερίνι, αναφέροντας τα εξής:
«Απαράδεκτες είναι οι συνθήκες κράτησης των Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φύλακες ανάμεσά τους και των απεργών πείνας, συμπεριλαμβανομένου του ΓΓ του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αγωνιστή Αχμαντ Σαντάατ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα από την αρχή του 2016, οι ισραηλινές δυνάμεις πραγματοποιούν εβδομαδιαίως πάνω από 80 συλλήψεις νεαρών Παλαιστινίων για την τρομοκράτηση του παλαιστινιακού λαού. Στη Δυτική Οχθη συνεχίζουν την κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών και αγροτικών εγκαταστάσεων, ακόμη και πηγαδιών, με το πρόσχημα της "έλλειψης άδειας οικοδόμησης" των κατοχικών αρχών, ισοπεδώνοντας μέχρι τώρα πάνω από 160 σπίτια, όσα δηλαδή ολόκληρη την περσινή χρονιά, πετώντας στο δρόμο πάνω από 700 Παλαιστίνιους.
Με βάση όλα τα παραπάνω, ερωτάται η Υπατη εκπρόσωπος για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ:
Πώς τοποθετείται στο δίκαιο αίτημα του Παλαιστινιακού λαού για την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστινίων πολιτικών κρατούμενων και άμεσα μέτρα για την προστασία της ζωής και της υγείας των πολιτικών κρατουμένων απεργών πείνας;
Πώς τοποθετείται επίσης στα παρακάτω γεγονότα ξεκάθαρης επιβράβευσης της πολιτικής του Ισραήλ όπως:
-- η συνεχιζόμενη αναβάθμιση των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών σχέσεων με το Ισραήλ των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
-- η επιλεκτική "ευαισθησία" της ΕΕ σε κατεδαφίσεις από το Ισραήλ κτιρίων και υποδομών χρηματοδοτούμενων από την ίδια που εξυπηρετούν ανάγκες των ευρωενωσιακών μονοπωλίων για την επιχειρηματική δράση τους στην περιοχή, ενώ ο παλαιστινιακός λαός υποφέρει.
-- η αναγόρευση του πρεσβευτή του Ισραήλ στη θέση του επικεφαλής της "Νομικής Επιτροπής» του ΟΗΕ";»