Παραμένει η έκρυθμη κατάσταση στα Παλαιστινιακά Εδάφη, με τις ισραηλινές δυνάμεις να πυροβολούν εν ψυχρώ τους Παλαιστινίους, έφηβους στην πλειοψηφία τους, που διαδηλώνουν ενάντια στην ισραηλινή κατοχή και πετούν πέτρες στους πάνοπλους Ισραηλινούς στρατιώτες.
Άλλοι δύο έφηβοι σκοτώθηκαν και οκτώ τραυματίστηκαν σήμερα από πυρά Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας, κατά μήκος του φράχτη ασφαλείας που χωρίζει τον παλαιστινιακό θύλακα από το Ισραήλ, όπως ανακοίνωσαν οι παλαιστινιακές Υπηρεσίες Ασφαλείας.
Με το θάνατο των Μαρουάν Νταρμπάχ, 13 ετών και του 15χρονου Ομάρ Οτμάν, αυξάνεται στους 9 ο αριθμός των Παλαιστινίων που έχουν σκοτωθεί από την Παρασκευή από πυρά Ισραηλινών στρατιωτών στην περιοχή.
Σήμερα έγιναν οι κηδείες των Παλαιστίνιων που έχασαν τη ζωή τους σε χθεσινά επεισόδια. Δύο νεκροί κηδεύτηκαν στη Χεβρώνα της Δυτικής Όχθης, ένας στο Σουαφάτ, τον προσφυγικό καταυλισμό της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και άλλοι τέσσερις στη Λωρίδα της Γάζας.
Στην άσφαλτο ο κουρσάρος, με καράβι ένα Λάντα Νίβα,
πανιτέρα ρόσα τριουμφερά. Το Φεστιβάλ από τις τρεις και δέκα τελειωμένο, για να
μην ενοχλήσουμε τους αξιότιμους γείτονες σε ώρες κοινής ησυχίας. Αρκεί να
διαταράξαμε τουλάχιστον τον ταξικό λήθαργο ορισμένων και κάτι νυσταγμένες
συνειδήσεις που κουτουλάν από αυταπάτη σε αυταπάτη. Δίπλα στις τρεις γέφυρες,
του οκτάωρου οι πεσόντες, από τις τρεις κι εξήντα σκοτωμένοι, συρρέουν στο
μαγαζί, με πρώτο όνομα στη μαρκίζα τον Τερλέγκα. Οι αναμνήσεις νωπές, οι
συγκρίσεις αναπόφευκτες, όχι απαραίτητα με το καλλιτεχνικό πρόγραμμα ή τον
κόσμο που μάζεψε (κι εμείς Μάργκαρετ και Γιώργο Μάγγα είχαμε στην τελική), όσο
με το περιβάλλον και την έκφραση του προσώπου, τα άδεια βλέμματα των εδώ με τα
χαμόγελα που άφησες πίσω σου στο Ίλιο.
Έρχονται στο μυαλό οι φιγούρες κι ο χορός του Κουτσούμπα.
Τέτοιος ΓΓ
παληκαράς, λεβέντης και χορευταράς...
Και δώσ’ του γυροβολιές ο μερακλής γγ, να μη βάζει πισινό
κάτω και να χορεύει ζεϊμπεκιά από Μαργαρίτη, το κελί 33, όπου όλοι μέσα θε να
μπούμε, τώρα που θα μας βγάλουν στην παρανομία. Και να σου ένας κύκλος τριγύρω
του, οι μισοί να χειροκροτάνε κι οι άλλοι μισοί να τραβάνε βιντεάκια, όπως θα
παίρνει τις στροφές. Αρκεί να μην είναι πολύ απότομες, για να τις παρακολουθήσουμε
πολιτικά. Και να τα «γεια σου γραμματέα
με την παρέα σου» (δηλ τον Κατσώτη, που στο τέλος της βραδιάς ήταν
κατακόκκινος, από κάθε άποψη), από τη σύζυγο του Μάγκα, που του είχε ράψει ένα
χρυσό κοστούμι, για να μοιάζει, όπως είπε μια σφισσα, με Φερέρο Ροσέ.
-Κύριε Κουβανέ πρέσβη, μας κακομαθαίνετε.
-Έχουμε και τον πρέσβη του Βιετνάμ μαζί μας.
-Ναι αλλά αυτόν ποιος τον...
Και δώσ’ του σχόλια από μικροφώνου για τον ήλιο της
Ελλάδας (τον Κούτσι ντε), που θα λύσει όλα τα προβλήματα, όταν γίνει πρωθυπουργός.
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς η γραμμή, αλλά δεν ήταν τουλάχιστον σαν τις
πετυχεσιές της Βιτάλη. Ενώ ο Μαργαρίτης μας είπε ότι χαίρεται που ήρθε στο
Φεστιβάλ της πιο αληθινής νεολαίας. Η λιγότερο αληθινή, όπου είχε πάει εκ
παραδρομής πέρσι, φέτος δε διοργανώνει καν Φεστιβάλ και βασικά είναι ζήτημα αν
και κατά πόσο υφίσταται στην πραγματικότητα.
Η ομιλία του ΓΓ, που θα την πιάσουμε σε άλλο νήμα πιο
αναλυτικά, δεν κράτησε ούτε καν 40(!) λεπτά, κι αναφέρθηκε ακροθιγώς στη
χτεσινή βομβιστική επίθεση στην Τουρκία –που κι αυτή απαιτεί ειδικό, ξεχωριστό
νήμα, για να την αναλύσουμε. Αλλά ήταν καταδικασμένη, σε κάθε περίπτωση, να
μείνει επικοινωνιακά στη σκιά της ζεϊμπεκιάς του Κουτσούμπα στη λαϊκή σκηνή.
Κάποιοι χάρηκαν για το μερακλή κι ανθρώπινο γραμματέα που έχουμε. Άλλοι μπορεί
να το θεώρησαν ψιλοστημένο, αν κι είναι φανερό πως δεν ήταν, ούτε έγινε μπροστά
σε κάμερες για το θεαθήναι. Είναι ενδεικτικό πως το θέμα δεν έπαιξε καν στον
902, αλλά σε προσωπικούς λογαριασμούς σφων στο ΦΒ, κι από εκεί το πήραν το Ποντίκι
και άλλα μέσα.
Και αξίζει να σταθεί κανείς στη σοβαρότητα και τη
σεμνότητα που αποπνέει το κομματικό πόρταλ. Μπορεί να φαίνονται (κι είναι)
στερεότυπες και ξύλινες κάποιες κλασικές φράσεις για τους νέους (ου μην και
νιους) που αντάμωσαν και γλέντησαν, για τους αεθαλείς (τέλος πάντων)
καλλιτέχνες που ξεσήκωσαν το κοινό, κτλ, αλλά ο 902 δεν πούλησε ποτέ παραέξω
το...«ανθρώπινο πρόσωπο» του ΓΓ ή άλλα τέτοια προσωποκεντρικά θέματα. Και δεν
έπαιξε καν το περιστατικό με τη Βιτάλη, προστατεύοντας περισσότερο την ίδια,
παρά τη δική μας στάση.
Ο εναλλακτικός τίτλος του σημερινού κειμένου, θα μπορούσε
να είναι «Φεστιβάλ παντός καιρού». Γιατί γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς
γέλιο δε γίνονται –είναι σαν Φεστιβάλ χωρίς βροχή. Αλλά ό,τι κι αν κάνει ο
καιρός (που μάλλον απαλά μας πήγε μες στην καρδιά του Φθινοπώρου) μπορεί το
πολύ-πολύ να αποθαρρύνει κάτι λιπόψυχους που (άκουσον, άκουσον!) κυκλοφορούν με
ομπρέλα, όταν βρέχει. Αλλά δεν μπορεί να αποτρέψει το χαμό και τον πανικό της
τρίτης και τελευταίας μέρας του Φεστιβάλ.
Όπως είπε και ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ (τον γράφω έτσι,
για να μην τον μπερδέψω με το Μάκη με τα ψηλά ντεσιμπέλ, κι είναι κοντά το μι
με το λάμδα, σαν το μαρξισμό-λενινισμό): δεν
είστε και πάρα πολλοί σήμερα, μόλις δέκα χιλιόμετρα μακριά βρήκα να παρκάρω.
Και να φανταστείς πως αυτός (όπως κι ο Μάκης Παπαδόπουλος) βγήκε τη δεύτερη
μέρα, που δεν είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της η προσέλευση.
Κάτι που μας φέρνει αντιμέτωπους με τους χρυσούς κανόνες
και τα μεγάλα λάθη που κάνει κάποιος στο Φεστιβάλ.
-Έλα μωρέ,
δεν κάνει πολύ κρύο σήμερα, δε θα πάρω ζακέτα.
-Τι τη θες
την ομπρέλα, αφού δεν έχει πολλά σύννεφα ο ουρανός.
-Λέω να
στρίψω από τη Δημοκρατίας, που δεν έχει κίνηση.
Θα βρούμε
και πιο εύκολα να παρκάρουμε, στο Καρφούρ.
-Θα βάλω
τα μαύρα παπούτσια, πόσο να σκονιστούν πια;
Κι εγώ λέω
να βάλω ανοιχτό, δε νομίζω να βρέξει.
-Άσε μωρέ
τις καρέκλες. Θα βρούμε άλλες στη λαϊκή.
Και πάει
λέγοντας.
Έτσι κλείνουμε τις εκκρεμότητες της δεύτερης μέρας. Ο
Λάκης ήταν πιο φορμαρισμένος από άλλες χρονιές, γιατί είχε περισσότερους
συμπαίκτες να τον ξεκουράσουν, περίπου σαν το Διαμαντίδη στο φετινό
Παναθηναϊκό, που έπαιζε την Πέμπτη το ντέρμπι με τον αιώνιο, πάνω στην πρώτη
μέρα. Αλλά συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια, εδώ μέχρι και συναυλία της Lady Gaga έβαλε παράλληλα το σύστημα, για να μας κόψει τη φόρα και
τον κόσμο. Και ο Λάκης (αφού μας είπε, κομπιάζοντας και με αρκετό τρακ, περίπου
ό,τι είχε δηλώσει και στο Ριζοσπάστη για το Φεστιβάλ, και την ασφάλεια που
ένιωθε για το μέλλον του γιου του) έκανε τα γνωστά παιχνίδια του,
«σταμάτα-ξεκίνα», με το κοινό.
-Και βάφω τις
κουρτίνες... (αυτός)
-Στο χρώμα που
μισούσες... (από κάτω)
-Α ωραία, το
ξέρετε, θα το πούμε άλλες πέντε φορές.
Και πριν αρχίσει η τελευταία φορά:
-Δε μου λέτε;
Θέλετε να βάψετε εσείς μία και να μισήσω εγώ;
Στη λαϊκή σκηνή, οι Εν Καρδία έπαιξαν λίγη ώρα αλλά
ξεσήκωσαν τον κόσμο και κάτι τσιγγανάκια που χόρευαν ασταμάτητα, παίζοντας το
παιχνίδι «πόση σκόνη μπορούμε να σηκώσουμε με τα πόδια μας». Ενώ στη νεανική
έπαιζαν Κολεκτίβα, Μουζουράκης και οι Σόμπερ (που έπαιξαν και μια διασκευή του
ύμνου του Εαμ).
Η τρίτη μέρα είχε βασικά Ζαραλίκο, μετά όλους τους
υπόλοιπους, και μετά το χάος και τη μελαγχολία για ένα ακόμα Φεστιβάλ που
τελείωσε και μας άφησε λίγο πιο γέρους από πριν.
Ο Ζαραλίκος εμφανίστηκε με μπλούζα «με λιγουρεύεστε;»
Μίλησε για τη διαδοχή της ΝΔ, τον Τζιτζικώστα και τον Τζιτζικοδιώχτη Άδωνη.
Σημείωσε μια μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή παράγουμε περισσότερα «Μπέλα Τσάο» απ’
όσα μπορούμε να αντέξουμε –ιδίως τις μέρες του Φεστιβάλ. Αναφέρθηκε στον τάφο
του Ηφαιστίωνα και την υποθετική ανακοίνωση της Κετουκε της εποχής, πως τους
απλούς στρατιώτες τους τρώνε τα σκουλίκια και τα πουλιά, ενώ για τον πούστη
πήγε κι έχτισε ολόκληρο παλάτι –όχι με αυτή τη διατύπωση προφανώς, αλλά με
κάποια σύνθετη λέξη, που κανείς δε θα καταλάβει, πχ λυκοσυμμαχία. Είπε για τον
χρυσαυγίτη, που δεν αναπνέει, όταν υπάρχει αφρικανική σκόνη στην ατμόσφαιρα και
πάει να σκάσει Για το «ηρέμησε» που είναι η κυρίαρχη λογική του Σύριζα και λύση
σχεδόν για πάσα ασθένεια (μνημόνιο, απολύσεις, νέα μέτρα), οπότε μαζεύεις
σωρευτικά τόσα ηρέμησε, για να
ξεσπάσεις πχ σε ένα φανάρι «άντε μπι-μπιπ μωρή» και να πετύχεις τελικά, με βάση
το νόμο του Μέρφι, αντί για γυναίκα ένα ντούκι, για να την κάνεις με ελαφρά
πηδηματάκια. Το οποίο κάποτε λεγόταν «κότα λιράτη», αλλά τώρα επί Σύριζα το
λέμε «στροφή προς το ρεαλισμό».
Για τον άνετο Συριζαίο, που στο ψευτοδίλημμα «ευρώ ή
δραχμή» απαντάει «ό,τι θέλετε, αλλά εντός ευρώ». Για την αφισοκόλληση της
Ανταρσυα, δηλ του Σεκ, που ξεπερνάει και τη δική μας (ε όχι). Και για τα
κνίτικα νιάτα του, όταν σαν γνήσιος σύντροφος έχυνε αντί για σπέρμα αλευρόκολλα.
Για τη ζωή στον κόκκινο πλανήτη, όπου θα βρούμε γραφεία του Πασόκ και ίσως και
το άλλο μας μισό, για να γίνουμε 11 από 5,5%, σα δύο όρθια παλούκια στα πισινά
του συστήματος. Αλλά η καλύτερη ατάκα ήταν ίσως για την κεντρική σκηνή:
-Ποιος παίζει; Ο Μικρούτσικος; Αυτός ρε σφοι, τόσα χρόνια
«επτά σε παίρνει Αριστερά» τραγουδάει, κι όλο Πασόκ είναι...
Τι είπες τώρα...
Την ίδια στιγμή, λίγο πριν-λίγο μετά, βλέπαμε.
Το αεροπλανάκι (drone) να πετάει
χαμηλά πάνω απ’ τα κεφάλια μας, σίγουρος οιωνός πως θα βρέξει.
Το Μαργαρίτη (που έβγαλε πρόγραμμα τρεις ώρες σερί όρθιος,
χωρίς να καθίσει λεπτό) να λέει ένα τραγούδι στα τούρκικα, γιατί «δεν έχουμε τίποτα
να χωρίσουμε μεταξύ μας».
Το μάγο Τριστάν (χωρίς τους άλλους μάγους της παλιάς καλής
Ντέπορ) να κάνει τα κόλπα του υπό τους ήχους του Μάικλ Τζάκσον (ένα όνειρο έγινε
πραγματικότητα) και του Smooth Criminal, προκαλώντας
μου συνειρμούς του στιλ: Stalin, the smooth communist.
Και στο καπάκι να προειδοποιεί τα παιδιά να μην τα
επιχειρήσουν μόνα τους στο σπίτι, γιατί οι φωτιές είναι αληθινές. Ναι αλλά αξίζει
φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.
Τον κόσμο να γεμίζει ασφυκτικά και τις τρεις σκηνές και
να μη φεύγει με τίποτα, ζητώντας πάντα κι άλλο, λίγο ακόμα, ένα ανκόρ. Για αυτό
και η κε του μπλοκ θα επανέλθει στο θέμα με ένα καταληκτικό κείμενο.
12 Οκτώβρη 1944: Η μέρα που η λευτεριά φτερούγισε πάνω από την Αθήνα
Σαν αύριο και εβδομήντα ένα χρόνια πίσω, η Αθήνα ήτανε στο πόδι. Ηταν Πέμπτη, 12 του Οκτώβρη 1944.
Ο
κατακτητής δεν είχε προλάβει ακόμα να εκκενώσει την πόλη κι ο λαός από
τις συνοικίες, τα εργοστάσια, τα σχολεία, τα υπουργεία, τα καταστήματα,
ήταν ήδη στο δρόμο. Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ακαδημίας, το
Ζάππειο, η Ομόνοια, μια λαοθάλασσα τα 'χει πλημμυρίσει όλα. Πού βρέθηκαν
τόσες σημαίες, γαλανόλευκες και κόκκινες... Πανό, τεράστια πανό, του
ΕΑΜ και του ΚΚΕ, υψωμένα και συνθήματα για μια νέα Ελλάδα, με το λαό να
κάνει κουμάντο, ν' ακούγονται από παντού. Ψηλά στο βράχο της Ακρόπολης,
οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν τη γερμανική σημαία για να υψώσουν στη
θέση της την ελληνική. Στο χάραμα της μέρας, η πρώτη έκδοση του
«Ριζοσπάστη» δεν έχει ακόμα την είδηση, την προαναγγέλλει: «Ο "Ρίζος"
στο Κέντρο», έγραφε ένα από τα θέματα της πρώτης του σελίδας και
πληροφορούσε πως η εφημερίδα του ΚΚΕ είχε διακινηθεί την προηγούμενη
μέρα, για πρώτη φορά, στο κέντρο της πρωτεύουσας και είχε γίνει
ανάρπαστη. Η δεύτερη έκδοση ήταν έκδοση της Απελευθέρωσης και κυκλοφόρησε λίγο μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων. «Ωρα
έντεκα π.μ. - Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΑΣ - Οι
Γερμανοί εκκενώνουν οριστικά την πρωτεύουσα - Ο Γερμανός διοικητής και
όλο το στρατηγείο του Λυκαβηττού ανεχώρησαν - Η Αθήνα κηρύχτηκε
ανοχύρωτη», είναι οι τίτλοι της πρώτης σελίδας.
Και
στις εσωτερικές σελίδες αναφέρει: «Πριν φύγουν και οι τελευταίοι
Ούννοι, ο λαός ξεχύθηκε με σημαίες και ζητωκραυγές στους δρόμους. Απ' το
Πανεπιστήμιο, απ' τις τράπεζες, απ' όλα τα κέντρα οι τηλεβόες του ΕΛΑΣ
σαλπίζουν το χαρμόσυνο μήνυμα. Οι συνοικίες σε παραλήρημα ενθουσιασμού
ετοιμάζονται για το μεγάλο γιορτασμό. Στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη
αντιπροσωπείες του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ κατέθεσαν στεφάνι. Εξαλλος από τον
ενθουσιασμό ο συγκεντρωμένος κατά χιλιάδες λαός ζητωκραύγαζε.
Δακρύζοντας οι πολίτες αγκάλιαζε ο ένας τον άλλο. Ο προδότης
Ράλλης δημοσίευσε νόμο με την παραίτησή του. Θα δώσει - λέει - λόγο για
τις πράξεις του. Ανυπόμονος ο λαός περιμένει να δικάσει τον εγκληματία. Η γερμανική σημαία κατέβηκε απ' την Ακρόπολη και τα τελευταία γερμανικά τμήματα έφυγαν το πρωί απ' την Αθήνα».
Το ρεπορτάζ
Το
αναλυτικό ρεπορτάζ εκείνης της μέρας δίνει τις λεπτομέρειες: «Σε κάθε
γωνιά βουίζουν τα χωνιά. Κι η Αθήνα που έμαθε ν' ακούει στη φωνή τους το
κάλεσμα στην αντίσταση και στον αγώνα, τρέχει τώρα ν' ακούσει την
πρόσκληση στο γιορτασμό και στη χαρά. Ανεβασμένοι στ' αυτοκίνητα ρίχνουν
οι ΕΑΜίτες τα συνθήματα που τ' αρπάζει με μια φωνή ο κόσμος και τα
κάνει βουή και σάλπισμα για να φτάσουν απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας:
Κανένα άσυλο στους προδότες! Λευτεριά - Λαοκρατία!
Απ'
τον εξώστη του Μετοχικού ακούγεται η φωνή του ΚΚΕ. Χιλιάδες είναι ο
κόσμος που κρέμεται απ' τα χείλια του ομιλητή. Ατέλειωτες ζητωκραυγές
σκεπάζουν το λόγο του. Μα κανείς δε φεύγει. Ολοι περιμένουν να τους
μιλήσει ακόμη το Κόμμα τους, το Κόμμα του λαού, που πρώτο σήκωσε τη
σημαία της αντίστασης, της ενότητας και της λευτεριάς, που στάθηκε πάντα
μπρος, έδωσε αμέτρητα τα θύματά του κι οδήγησε το λαό στη Νίκη. Απ'
το Σύνταγμα ξεπροβάλλουν οι τροχιοδρομικοί. Βαγόνια κατάφορτα,
στολισμένα με συνθήματα, σημαίες και λουλούδια. Κι η θριαμβευτική κραυγή
της Ελλάδας αντηχεί ατέλειωτη: ΕΑΜ - ΚΚΕ. ΕΛΑΣίτες περνούν σ'
αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Ακράτητος ο κόσμος τούς κυκλώνει: "Ζήτω ο
Λαϊκός Στρατός! Ζήτω ο Στρατός της Λευτεριάς μας!". Το δίκοχο του
ΕΛΑΣίτη, όπου εμφανιστεί, ξεσηκώνει θύελλα ενθουσιασμού. Μπροστά
στο Πανεπιστήμιο βουερή θάλασσα ο κόσμος. Οι φοιτητές μας, που πρώτοι
στους πρώτους ακολούθησαν το σύνθημα της αντίστασης, μεταδίνουν τη φλόγα
τους, την πίστη, τον ενθουσιασμό τους. Κι όταν ο ομιλητής θυμίζει τα
θύματα που με το τίμιο αίμα τους πότισαν τη Λευτεριά, όλο το πλήθος
γονατίζει. Επιβλητικό αντηχεί το πένθιμο εμβατήριο: Πέσατε θύματα,
αδέρφια εσείς...».
Μπροστά
από την παλιά Βουλή, στη Σταδίου, περνάει μια μεγάλη πορεία εργατών της
ΠΑΟΥΕΡ και δίπλα τους, με τα καπελάκια οι τραμβαγιέρηδες. Στο τοιχάκι
του περιβόλου διακρίνονται συνθήματα του ΚΚΕ. ΕΑΜ - ΚΟΑ
Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου* // Ιδιαίτερη δημοσιότητα απέκτησε τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας η
πιλοτική «καθιέρωση» του 6αώρου σε υπαλλήλους του Δήμου στο Γκέτεμποργκ
(Götenborg) της Σουηδίας. Ωστόσο η ευφορία της πρώτης στιγμής
δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Σε συνάρτηση μάλιστα
με την διψήφια άνοδο της ακροδεξιάς σε όλες στις σκανδιναβικές χώρες
και τον αρνητικό ταξικό συσχετισμό θα ήταν οξύμωρο να εισάγονται έτσι
απλά «σοσιαλιστικά» μέτρα. Το 6άωρο στο Χαϊμνταλ (Νορβηγία) Πρώτα απ’ όλα για να κάνει νόημα η μείωση των ωρών εργασίας, ας πούμε
από 8 σε 6ώρες, θα πρέπει να μην συνοδεύεται με την εντατικοποίηση της
εργασίας. Όμως όπως αναφέρει ο διευθυντής μιας γαλακτοκομικής
επιχείρησης στο νορβηγικό Χαϊμνταλ (Heimdal) (εταιρεία της
«συνεταιριστικής» Τine), ο Τ. Μeierijer, όχι πολύ μακριά από το
Γκέτεμποργκ, η συμφωνία με το σωματείο όριζε ότι οι εργάτες θα παράγουν
σε 6 ώρες ότι παρήγαγαν σε 8. Ο ίδιος αναφέρει πως η παραγωγικότητα της
εργασίας αυξήθηκε κατακόρυφα κατά 50%.[1]
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, καθώς το «κέρδος» (απλήρωτη
εργασία/υπεραξία) για τον καπιταλιστή μπορεί να προκύψει, είτε από την
αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας (τεχνολογίες έντασης κεφαλαίου),
είτε από το χρόνο εργασίας (έκταση και ένταση). Αλλιώς πώς θα βγει η
ίδια δουλειά με λιγότερους εργάτες; Αντίθετα τοσυνδικαλιστικό κίνημα
έθετε το ζήτημα της μείωση του χρόνου εργασίας για να προσλαμβάνονται
νέοι εργάτες και να μειώνεται η ανεργία. Όμως αυτό, όπως είναι προφανές,
είναι περισσότερο ζήτημα ταξικής πάλης(ας πούμε σύνδεσης του μισθού με
την παραγωγικότητα της εργασίας κ.ά.) και λιγότερο διοικητική πράξη που
μπορεί να επιβληθεί μάλιστα σε συνθήκες υποχώρησης τους εργατικού
κινήματος. Προφανές είναι επίσης ότι το αντίστοιχο πιλοτικό πρόγραμμα
στο Γκέτεμποργκπου θα εφαρμόζεται περιορισμένα σε υπαλλήλους του Δήμου
θα βασίζεται στην εντατικοποίηση της εργασίας. Στις αιτίες της δυσφορίας και της φυγοπονίας Μια σοβαρή παράμετρος αυτού του «πιλοτικού» εγχειρήματος, όπως οι
ίδιοι οι εργοδότες λένε, είναι ότι μειώνονται οι μεγάλοι χρόνοι
παραμονής των εργατών εκτός εργασίας για λόγους «ασθενείας». Αυτός
εξάλλου είναι ένας από τους λόγους που αυτοί διάκεινται θετικά έναντι
αυτού του «νεωτερισμού». Από την άλλη αυτό αποτελεί και παραδοχή εκ
μέρους τους ότι ο χρόνος και ο χώρος εργασίας, -ο γραμμικός χρόνος του
κεφαλαίου, ο χρόνος κεφαλαιακής συσσώρευσης, και ο χώρος παραγωγής
(εργοστάσιο, επιχείρηση κ.λπ.)-, βιώνεται από τους εργάτες ως
καταναγκασμός. Αυτό σημαίνει ότι τοεργοστάσιο, η επιχείρηση κ.λπ.
καταπιέζει τις δημιουργικές ικανότητες των ανθρώπων, απωθεί την
πρωτοβουλία και την φαντασία διαχωρίζοντας την εργασία σε διευθυντική
και εκτελεστική. Η μονοτονία και η βαρεμάρα κυριαρχούν ενώ οι
επαναλαμβανόμενες κινήσεις του σώματος και των χεριών περιορίζουν
κρίσιμα την ανθρώπινη εμπειρία. Το φαινόμενο του «νευρωτικού» εργάτη,
όπως ανάγλυφα αποτυπώνεται στους Μοντέρνους Καιρούς του Ch. Chaplin, εδώ έχει τις διακλαδώσεις του. Εξάλλου εδώ απέβλεπε «ο επιστημονικός τρόπος» οργάνωσης της
εργασιακής διαδικασίας (τεϊλορισμός, φορντισμός κ.λπ.) που προκάλεσε
(εκτός από τον έλεγχο της μαστορικής εργασίας) όμως δυσφορία και
φυγοπονία μεταξύ των εργατών με αποτέλεσμα να υποχωρεί η παραγωγικότητα
της εργασίας (λούφα, λευκή απεργία κ.λπ). Αυτό το πρόβλημα κλήθηκε να
διαχειριστεί ο «έλεγχος ολικής ποιότητας» με τον εργάτη να παρακολουθεί
δήθεν το προϊόν από την αρχή ως το τέλος (τογιοτισμός, μεταφορντισμός
κ.λπ.). Η κύρια έγνοια των «πιονέρων» ιαπώνων μάνατζερ (1949) ήταν να
ενσωματώσουν εκ νέου στην εργασιακή διαδικασία ικανότητες και δεξιότητες
των εργαζομένων που ο τεϊλορισμός είχε απωθήσει δημιουργώντας την
ψευδαίσθηση ότι αίρεται η αλλοτρίωση ανάμεσα στον εργαζόμενο και το
δημιούργημά του. Η εισαγωγή της «ομαδικής εργασίας» (Team work) θα ήρε
επίσης την αλλοτρίωση μεταξύ των εργατών δημιουργώντας μια αίσθηση
«ψευδοσυλλογικότητας». Ως γνωστόν με τους τεϊλορικούς διαχωρισμούς
αποειδικεύεται, -παρόλο που η κοινωνικοποίηση της εργασίας οδηγεί στην
πολυειδίκευση του «συλλογικού εργάτη»- ο ατομικός εργαζόμενος, ενώ η
επιχείρηση ιδιοποιείται σύνθετες δεξιότητες και την αντίστοιχη
τεχνογνωσία που έχουν ενσωματωθεί στις μηχανές και στην εργασιακές
πρακτικές. Και όμως αυτόν τον χώρο εργασίας που έχει «εξανθρωπιστεί»
θέλουν να αφήσουν οι εργαζόμενοι του Χαϊμνταλ και του Γκέτεμποργκ μια
ώρα αρχύτερα, έστω και αν δουλέψουν πιο εντατικά. Ουσιαστικά φυγοπονούν
και έχουν τους λόγους τους.Μύθος λοιπόν η επιχείρηση που θέλει να
εμφανίζεται με την κουλτούρα της CorporateIdentity και μάλιστα στις
σκανδιναβικές χώρες, μύθος και η εκστρατεία «εξανθρωπισμού» της εργασίας
(humanization of the work place). Σήμερα μάλιστα που η γενίκευση των
ελαστικών σχέσεων εργασίας με την συνεπαγόμενη εργασιακή εξατομίκευση
(ατομική σύμβαση εργασίας κ.λπ.) τείνουν να γίνουν ο κανόνας στους
χώρους εργασίας, γενικεύεται και η εργασιακή επισφάλεια, η υποκειμενική
αβεβαιότητα και ο φόβος για το μέλλον. Το γεγονός αυτό καθιστά κάθε
άλλο παρά ελκυστική την εργασία και αυξάνει την υποβόσκουσα δυσφορία και
τις τάσεις φυγοπονίας. Επομένως, όπως το θέτει ο K. Marx, είναι πολύ
φυσιολογικό ο εργάτης την ώρα της εργασίας του να αισθάνεται έξω από τον
εαυτό του ενώ έξω από την εργασία να βρίσκει τον εαυτό του (K. Marx, Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα). Επιπρόσθετα μια σοβαρή παράμετρος του «πιλοτικού» προγράμματος
μείωσης των ωρών εργασίας, είναι, όπως λένε οι ίδιοι οι εργοδότες είναι
πως μαζί μειώνονται και οι μεγάλοι χρόνοι παραμονής των εργατών εκτός
εργασίας λόγω ασθένειας. Αντίθετα σε συνθήκες 8αώρου αυτοί «αρρώσταιναν»
πιο συχνά, κυρίως εξαιτίας της δυσφορίας στους τεϊλορικούς διαχωρισμούς
της εργασίας που υποτίθεται πώς η μεταφορντική (νεοτεϊλορική) οργάνωση
της εργασίας θα άμβλυνε. Ενδεχομένως η μείωση των ωρών εργασίας, -εφόσον
θα συνοδεύονταν από την αναβάθμιση της εργασίας, όπως διακήρυττε το
κίνημα για τον «εξανθρωπισμό» της εργασίας (οι άνθρωποι να
επιβεβαιώνονται στην εργασία τους κ.λπ.) και την εμπέδωση της «ομαδικής
εργασίας»- να οδηγούσε στην άμβλυνση αυτών των διαχωρισμών και στην εκ
νέου υποκειμενικοποίηση της εργασίας. Αλλά και πάλι εκεί που
εφαρμόστηκαν αυτοί οι εργασιακοί «νεωτερισμοί» Toyota, Volvo
(Uddevalla) κ.α. ούτε η εντατικοποίηση της εργασίας, ούτε η μείωση του
ελέγχου αποφεύχθηκε. Χαλάρωσε μεν ο ιεραρχικός (κάθετος έλεγχος),
δηλαδή ο έλεγχος από τα πάνω, αλλά αυτός διαχύθηκε για να περάσει στην
ομάδα. Ο έλεγχος ασκείται πλέον από τα κάτω (οριζόντιος έλεγχος) με τον
ένα εργάτη να ελέγχει τον άλλο «παίζοντας» την «αυτοδιαχείριση». Από την κατάργηση της μισθωτής εργασίας στον «εκπολιτισμό» του ελεύθερου χρόνου Aν όμως ο χρόνος εργασίας βιώνεται «ψυχοπλακωτικά», ως χρόνος
αγγαρείας, είναι ο ελεύθερος χρόνος, η λύση; Ο «εκπολιτισμός» του
ελεύθερου χρόνου αποτελεί σύμφωνα με κάποιους (Gorze, Νegt, Beck κ.ά.)
την μοναδική «έξοδο» από την μαζική ανεργία. Στο συγκεκριμένο συγκείμενο
παραγωγός υποκειμενικότητας, εν τέλει κοινωνίας δεν είναι η εργασία
αλλά ο ελεύθερος χρόνος. Αντίστοιχα οι κεντρικοί πρωταγωνιστές δεν είναι
οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου αλλά οι πολίτες που απαλλαγμένοι
από τον μόχθο, λαμβάνοντας μάλιστα σχετική αποζημίωση (μισθός πολίτη
κ.λπ.),συμμετέχουν(όπως στην αρχαία Αθήνα)στον ελεύθερο χρόνο τους στα
κοινά. Στην σημερινή τους μορφή αυτές οι ιδέες επωάστηκαν στο Μάη του
΄68 όταν η «φαντασία βρέθηκε στην εξουσία»και όταν διαφάνηκε ότι η
ταξική πάλη είναι «ένα νούμερο μεγαλύτερη» για τα νέα κοινωνικά κινήματα
και τα μεσαία και αστικά στρώματα. Αντί να τεθεί το ζήτημα στη σφαίρα
παραγωγής με όρους ταξικής δράσης (βλ. μεγάλες απεργίες, καταλήψεις
εργοστασίων κ.λπ.), και να τεθεί το ζήτημα της κοινωνικής οργάνωσης της
εργασίας, το ζήτημα τέθηκε στη σφαίρα αναπαραγωγής. Εκεί δηλαδή που
εμφανίζονταν αυτά τα στρώματα. Οι «μεταϋλιστικές αξίες» που καθοδηγούσαν
τον ακτιβισμό των μεσαίων στρωμάτων έπρεπε να συνδυάζουν την προσωπική
πραγμάτωση και αυτονομία με την κοινωνική «προσφορά» (φιλάνθρωπη,
εναλλακτική, οικολογική κ.ο.κ.), αξίες που εντοπίζονται εν πολλοίς στον
«τρίτο τομέα» (πέρα από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα) (βλ. Τρίτος
Δρόμος) (A. Giddens), την «εργασία για ένα χαμόγελο» (U. Beck)
κοντολογίς την απασχόληση στις ΜΚΟ, στις εθελοντικές οργανώσεις και στα
επιδοτούμενα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας.Πρόκειται ουσιαστικά για
μη αμειβόμενη εργασία που προσφέρεται εκτός αγοράς και με ένα επισφαλές
εργασιακό καθεστώς που συμπιέζει όμως τους μισθούς. Είναι προφανές ότι αυτή η προσέγγιση ξεκινώντας από την καπιταλιστική
οργάνωση της εργασίας (μισθωτή εργασία) αποδέχεται τη μαζική ανεργία ως
μια αναπότρεπτη εξέλιξη. Αυτή προκύπτει σύμφωνα με τον A. Gorze από την
εισαγωγή των νέων τεχνολογιών ως αυτές να είναι κοινωνικά ουδέτερες και
ως να μην έχουν καμία σχέση με τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και την
αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας για να τεθεί το ζήτημα αλλαγής
των κοινωνικών σχέσεων.Η προσέγγιση αυτή που είναι βαθιά επηρεασμένη από
την παράδοση της γερμανικής φιλοσοφικής ανθρωπολογίας (Heidegger,
Arendt, Adorno, Marcuse κ.ά.) καταγγέλλειτην τεχνολογία και την τεχνική
ανάπτυξη ως τις αιτίες μιας ανεπανόρθωτης πραγμοποίησης και
ανθρωπολογικής έκπτωσης. Αυτή εγκαταλείπει επίσης τον χώρο της μισθωτής
εργασίας που είναι χώρος αλλοτρίωσης και ετερονομίας, ως πεδίο
αντιπαράθεσης θεωρώντας πως ζητούμενο είναι η απελευθέρωση από την
εργασία και όχι η απελευθέρωση από την μισθωτή εργασία, επομένως και η
κατάργησή της. Αυτό σημαίνει για να έρθουμε στην ιστορία μας, ο χώρος
και οι συνθήκες εργασίας εγκαταλείπονται ως πεδίο διεκδίκησης, ως μέτωπο
αντιπαράθεσης. Σημασία έχει οι άνθρωποι να εργάζονται λιγότερο για να
έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της
εργασίας τους αλλά και την κούραση, τη μονοτονία, τη βαρεμάρα που
προκαλεί. Και μόνο ότι θα φεύγουν 2 ώρες νωρίτερα «αξίζει τον κόπο» έστω
και αν εκπέσουν σε υποκείμενα κατανάλωσης, όπως τους ορίζουν
προσεγγίσεις που βλέπουν τα κοινωνικά υποκείμενα να συγκροτούνται στη
σφαίρα κατανάλωσης (οι τρόποι κατανάλωσης ως πρακτικές διάκρισης) (M.
Weber, Z. Bauman, P. Bourdieuκ.ά). Πραγματικά για τους εργαζόμενους που εκτίθενται στις διαλυτικές
συνέπειες της αλλοτριωμένης και βιοποριστικής εργασία ο ελεύθερος χρόνος
βιώνεται, επειδή ο εργάσιμος είναι καταναγκασμός, πραγματικά ως χρόνος
ελευθερίας, χρόνος αναζωογόνησης και αναψυχής. Κατά κάποιο τρόπο ο
ελεύθερος χρόνος παίρνει αυτό το περιεχόμενο όχι επειδή ο ίδιος
προσφέρει όλες αυτές τις δυνατότητες αλλά ως αποζημίωση, ως φυγή, ως
αντίδραση στην καταπόνηση του ατόμου (σωματική και ψυχική) στο χώρο και
στο χρόνο της αλλοτριωμένης εργασίας. Ξεκινώντας οι προσεγγίσεις που
εστιάζουν στον ελεύθερο χρόνο από την εργασία των μεσαίων στρωμάτων, των
οποίων ο εργάσιμος χρόνος επικαλύπτεται από τον ελεύθερο χρόνο, καθώς
βιώνεται ως συνέχειά του (επειδή προσφέρεται σε (ημι)αυτόνομα
περιβάλλοντα), οδηγούνται σε αυθαίρετες γενικεύσεις. Και μόνο ότι οι
άνεργοι βιώνουν τον «ελεύθερο χρόνο» ως άδειο από κάθε κοινωνική σχέση
(ακόμη και προσωπική), ακόμη χειρότερα και από οποιαδήποτε εργασία με
ότι αυτό συνεπάγεται (απαξίωση, εμπαιγμός, έκπτωση σε αντικείμενα
φιλανθρωπίας και πρόνοιας κ.λπ) για την κοινωνική τους αναγνώριση λέει
πολλά για την αξιοπιστία αυτής της πρότασης. Εδώ η ανεργία βιώνεται ως
βιογραφική ρήξη, ως ασυνέχεια, ως «αποταξικοποίηση» με την έννοια ότι οι
άνεργοι αποκόβονται από την κοινότητα των παραγωγών του κοινωνικού
πλούτου. Και όμως ο «ελεύθερος» χρόνος των ανέργων, όπως έχει
καταδειχτεί σε μια κλασική κοινωνιογραφική μελέτη από τη δεκαετία του
΄30 Οι άνεργοι του Marienthal (P. Lazarsfeld,
M.Jahoda), αποδιοργανώνει τον ατομικό ψυχισμό αλλά και την κοινότητα των
προσωπικών και διϋποκειμενικών σχέσεων που δοκιμάζονται. Η διολίσθηση
στην απόγνωση και την κατάθλιψη γίνεται μέρος της κοινωνικής βιογραφίας
των ανέργων. Οι άνθρωποι χωρίς τις κοινωνικές σημαδούρες της εργασίας
ολισθαίνουν μέσα στο λαβύρινθο του καθημερινού χρόνου χάνοντας και τις
τελευταίες κοινωνικές και πολιτισμικές δεξιότητες (κοινωνικότητα,
πολιτιστικά, ανάγνωση κ.λπ.). Να λοιπόν που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά για να αφήσουμε τον
χρόνο και το χώρο εργασίας στις αλλοτριωτικές δυνάμεις του κεφαλαίου. Η
«φυγοπονία» από τη μισθωτή εργασία προκύπτει λοιπόν, όπως το έχει θέσει ο
K. Marx, επειδή οι άνθρωποι είναι αλλοτριωμένοι από τον εαυτό τους,
από αυτό που παράγουν και από τους άλλους. Το άδειασμα της εργασίας από
υποκειμενικά στοιχεία (οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν στην εργασία τον
εαυτό τους), η απαξίωσή τους ως παραγωγών, η υποπληρωμή της εργασίας,
χώρια η εκμετάλλευση (ιδιοποίηση απλήρωτης εργασίας), έχει τραυματικές
επιπτώσεις στην υγεία καιστον ψυχισμό των ανθρώπων. Αυτό όμως που
«πονάει ακόμη πιο πολύ» είναι η αίσθηση του ανεκπλήρωτου μιας ζωτικής
δραστηριότητας. Το άτομο στέκεται εκεί χωρίς ενδιαφέρον γι’ αυτό που
κάνει, βιώνοντας από παντού την αίσθηση της απόρριψης. Σύμφωνα με την
κυρίαρχη ηθική ο εργαζόμενος γίνεται «βάρος» στον εργοδότη αφού έχει
υπερβολικές απαιτήσεις ενώ η εργασία του παρόλο που συμβάλλει στον
Πλούτο των Εθνών δεν αναγνωρίζεται κοινωνικά «επιβαρύνοντας» τη χώρα.
Γι’ αυτούς τους λόγους μπαίνει σήμερα, σύμφωνα πάλι με το κυρίαρχο
αφήγημα, η κοινωνία σε μνημόνια. Γι’ αυτό εξάλλου μειώνεται ο βασικός
μισθός (όπου υπάρχει) κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι θέλουν να
δουλέψουν. Αν ρωτήσει κανείς τους άνεργους θα διαπιστώσει ότι αυτοί
είναι διατεθειμένοι και «αύριο το πρωί» να πιάσουν δουλειά. Αυτοί
αναζητούν μεν στην εργασία τα αναγκαία μέσα για επιβίωση (βιοπορισμός)
αποζητούν όμως και την επανασύνδεση με μια κοινωνική σχέση
(συλλογικότητα) που παράγει κοινωνία. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να
ερμηνευθεί αυτή η «εμμονή», αν δεν υπήρχε εκείνος ο διαλογικός εαυτός
που εκφράζεται στην εργασία και ο οποίος δημιουργεί από τη μια και
πραγματοποιείται από την άλλη; Οι συνέπειες αυτής της πραγμοποίησης θα
ήταν ίσως ανώδυνες για το άτομο, αν σ’ αυτή την διαδικασία ιδιοποίησης
της ζωντανής εργασίας δεν τραυματιζόταν ο ίδιος ως ανθρώπινη ύπαρξη και
δεν απαξιωνόταν. Αν η εργασία ακόμη και στη μισθωτή της μορφή, ήταν κάτι
το οποίο το άτομο ανάλογα με τις συνθήκες θα μπορούσε να διαχειριστεί,
ένα κομμάτι από το οποίο το άτομο ανάλογα με τη συγκυρία θα μπορούσε να
αποδεσμευτεί, διαφυλάσσοντας τις ζωντανές και δημιουργικές
δραστηριότητές του για τον ελεύθερο χρόνο, πως εξηγείται τότε το γεγονός
ότι οι συνέπειες για το άτομο είναι τόσο τραυματικές; Ακριβώς επειδή
αυτές προέρχονται από την αίσθηση της έκπτωσης ως ανθρώπινης ύπαρξης
αποδιοργανώνεται μαζί με τον κοινωνικό και ο ατομικός ψυχισμός. Αυτή τη
διαλεκτική σχέση της μισθωτής εργασίας (ως βιοποριστικής και
δημιουργικής) έχει υπόψη του ο S. Freud όταν λέει πως η εργασία
εκτιμάται λίγο από τους ανθρώπους σαν δρόμος προς την ευτυχία. Επειδή η
μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων εργάζεται αναγκαστικά «από αυτή τη
φυσική φυγοπονία πηγάζουντα δυσκολότερα κοινωνικά προβλήματα» (S. Freud, Ο Πολιτισμός πηγή δυστυχίας). Συμπερασματικά Αν λοιπόν ο τεϊλορισμός (φέρνοντας τον εργάτη στο
αντικείμενο εργασίας) αντιμετώπιζε την «αργοσχολία» των εργατών (F.W.
Taylor), και ο φορντισμός (φέρνοντας το αντικείμενο εργασίας στον
εργάτη) εκμηδένιζε κάποιους «ελεύθερους» χρόνους που απέμεναν στην
αλυσίδα συναρμολόγησης, τώρα κλείνουν πλήρως και μάλιστα με τη
«συμμετοχή» των ίδιων των εργαζομένων οι τελευταίoι πόροι στο χώρο και
στο χρόνο εργασίας. Με αυτή την έννοια το 6άωρο, όπως πάει να
εφαρμοστεί,συνιστά περισσότερο μια παρωδία του 8αώρου που ως γνωστόν
κατοχυρώθηκε μετά από σφοδρούς και αιματηρούς εργατικούς αγώνες. [1]www.spiegel.de/…/schweden-goeteborg-wi…
Σε
κάθε φεστιβάλ, λίγο πριν ξεκινήσει η κεντρική ομιλία, επαναλαμβάνεται
σταθερά το ίδιο σκηνικό. Και, πιστέψτε με, όσες φορές και αν το δει
κανείς , όσες φορές και αν το ζήσει είναι εντυπωσιακά συγκινητικό.
Θα
έλεγε κάποιος πως κάθε φορά το κόμμα , με επιμονή και πείσμα,
επισημαίνει μια διαχρονική αλήθεια στους ταξικούς του αντιπάλους.
Είμαστε εδώ. Δεν στριμωχνώμαστε, δεν τσουβαλιαζόμαστε, πυκνώνουμε τις
γραμμές με νέους ανθρώπους,άρα είμαστε το μέλλον και θα έρθει η ώρα που
θα στείλουμε την τάξη σας και τους υπηρέτες της , στα σκουπίδια της
ιστορίας. Δείτε το video
…«Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι τιμή και περηφάνια του ΚΚΕ, που αξιοποιεί την
πείρα του χτες γνωρίζοντας όμως ότι πάνω απ' όλα οφείλει να ανταποκριθεί σήμερα
στο επιτακτικό καθήκον να ενώσει το λαό, όχι γενικά και αφηρημένα, αλλά την
εργατική τάξη με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά, που έχουν
συμφέρον να αντιπαρατεθούν και να έρθουν σε ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων.
Μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο της
όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή μας, προβάλλει το
καθήκον της αντίστασης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να μη χυθεί το αίμα του λαού
για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, αλλά για μια Ελλάδα λεύτερη από κάθε
μορφής ταξική εκμετάλλευση και ιμπεριαλιστική καταπίεση - επιβολή, για μια
Ελλάδα του σοσιαλισμού.
Αποδείχτηκε περίτρανα ότι κανένας
λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της
πατρίδας του στα αστικά κόμματα και στην τάξη τους.
Δίχως το ΕΑΜ θα ήταν αδύνατη η νίκη. Δίχως το ΚΚΕ, που πρωτοστάτησε στην
ίδρυση και τη δράση του, θα ήταν αδύνατη η μεγάλη συμβολή της Ελλάδας στην
επιτυχή κατάληξη της νίκης στην Ευρώπη, το πρώτο μερίδιο της οποίας ανήκει στον
Κόκκινο Στρατό, στο σοβιετικό λαό, αλλά και στην ένοπλη πάλη των Γιουγκοσλάβων
και βεβαίως στους λαούς της Ευρώπης, που αν και οι περισσότεροι προδόθηκαν από
τις κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας, υπέφεραν και προσπάθησαν. Πολύ
σημαντικά στα Βαλκάνια ήταν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Αλβανίας και το
αντιφασιστικό της Βουλγαρίας.
Απ' αυτό προκύπτει και το εξής: Η
εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να είναι προετοιμασμένοι, μέσα και από
τον καθημερινό αγώνα, μέσα από την πολιτική τους πείρα, να μη χύσουν το αίμα
τους στο πλευρό της αστικής τάξης της χώρας τους, στο πλευρό ενός ιμπεριαλιστή
στην προσπάθειά του να νικήσει τον ανταγωνιστή του ιμπεριαλιστή, για τη διανομή
των αγορών, των σφαιρών επιρροής.
Στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που
ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο, αναφέρονται τα εξής: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε
σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς
οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε
ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα
να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση
του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης,
με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό
σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το
πιστόλι στον κρόταφο». H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΠΗΓΗ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΔΩ.
Παλαιστίνη: Μία έγκυος και η τρίχρονη κόρη της νεκρές από ισραηλινή επιδρομή
Μία
Παλαιστίνια έγκυος και η τρίχρονη κόρη της έχασαν τη ζωή τους από
αεροπορική επίθεση που εξαπέλυσε η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ στη
Λωρίδα της Γάζας με στόχο θέση της Χαμάς, ανέφεραν αξιωματούχοι των
ιατρικών αρχών.
Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν πως η ισχυρή έκρηξη σε μια
από τις θέσεις της Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας προκάλεσε την κατάρρευση
ενός κοντινού σπιτιού, ενώ οι κάτοικοι κοιμόντουσαν μέσα.
Ο Άσραφ αλ Κούντρα, εκπρόσωπος του κέντρου άμεσης
βοήθειας στη Γάζα, δήλωσε πως η γυναίκα που σκοτώθηκε ήταν ηλικίας 30
ετών και έγκυος, ενώ η κόρη της ήταν 3 ετών. Πρόσθεσε πως από την
επίθεση τραυματίστηκε ένα αγόρι ηλικίας 5 ετών και ένας άνδρας.
Ο ισραηλινός στρατός ανέφερε με ανακοίνωσή του πως οι αεροπορικές του δυνάμεις στόχευαν δύο αποθήκες οπλισμού της Χαμάς.
1. Είδα, όπως όλοι, τον
Κούρδο αγωνιστή που σκότωσαν οι Τούρκοι στρατιώτες και έσερναν δεμένο
από το λαιμό στους δρόμους. Με αυτούς η Μέρκελ προτείνει να
προστατέψουμε από κοινού το Αιγαίο. Η αστική Τουρκία είναι μια
οργανωμένη συμμορία, και όποιος πιστεύει σε μια συνεργασία μαζί της
πλανάται πλάνην οικτράν. Αν τα παιδιά του Νταβούτογλου τα μαθαίνουν να
επιδίδονται δημόσια σε τέτοιου είδους φρικαλεότητες, φανταστείτε τι
πράττουν όταν δεν τους βλέπει κανείς.
2.
Ενας συμβιβασμένος πρωθυπουργός δεν θ' αργήσει ν' αποσιωπά όπως όλοι
της σειράς του τα σοβαρά γεγονότα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα
γενικό κλονισμό. Δεν έχει στηρίγματα αυτό το καθεστώς των
μεταμφιεσμένων. Μπορεί ο Σύριζα να έχει ψευδαισθήσεις, ωστόσο η αλήθεια είναι μία: κάθε του κίνηση είναι και μια άρνηση της ζωής μας.
3.
Στα παλιά μου τα παπούτσια ποιος θ' αναρριχηθεί στην ηγεσία της Νέας
Δημοκρατίας. Πρόκειται για δευτερεύουσες μορφές με έντονη ροπή στα
καραγκιοζιλίκια. Πονηροί και ποτέ έξυπνοι, κατάφεραν να μας εξωθήσουν
στα άκρα, προσπαθώντας με επιμονή και μεγάλη δόση αναξιοπρέπειας να μας
μεταδώσουν, ως χρέος ευγένειας, το δόγμα της Δύσης. Και όλα αυτά
ενδεδυμένοι μια ψεύτικη συστολή, μια σοβαροφάνεια, που αφήνει δήθεν να
διαφανεί ότι η αφοσίωση στο λαό είναι κάτι περισσότερο από υπόθεση ζωής.
Ηδη όμως ο εξευτελισμός που έχουν υποστεί είναι μεγάλος: η Αριστερά
αντέγραψε τη Νέα Δημοκρατία στη λεπτομέρεια και τώρα ασκεί την πολιτική
εκείνης. Αλλά η ευτέλεια ενώνει: ο ανάγωγος Μεϊμαράκης και η ακατάδεχτη
Ντόρα συναντήθηκαν και τόνισαν στους υπόλοιπους υποψηφίους πως είναι
ευπρόσδεχτοι στο τραπέζι τους. Αυτή η
συγκίνηση δεν άργησε να γίνει ανεξέλεγκτη κόντρα, με τα γνωστά χτυπήματα
κάτω από τη μέση. Μάταια το βουβό δράμα του Κώστα Καραμανλή προσπαθούσε
να συγκρατήσει τους κούφιους μνηστήρες από τα πάθη τους.
4.
«Αν και τους ξέρω τους δρόμους, ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρντοβα». Το
θαυμάσιο ποίημα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα εκφράζει το συριακό δράμα. Η
αγωνία των Σύρων προσφύγων δεν έχει τελειωμό, όπως και η πάλη τους με το
ρατσισμό των Ευρωπαίων πολιτών. Οι πανίσχυροι διώκτες τους και
μελλοντικά αφεντικά τους, συνηθισμένοι στο να θυσιάζουν τον αδύναμο,
υποβάλλουν τους πρόσφυγες σε μικρούς και μεγάλους εξευτελισμούς, σαν μια
άσκηση για την πλήρη υποταγή των δυστυχισμένων στα σχέδιά τους. Ο
δόλος παίρνει τη μορφή της φιλανθρωπίας. Δεν υπάρχει πιο άθλια
συνωμοσία που να εξυφάνθηκε ποτέ σε βάρος αθώων εκ μέρους των Ιησουιτών
της Ευρώπης, που θέλουν να περνάνε σαν ευεργέτες και προστάτες των
θυμάτων τους.
5.
Δεν υπάρχει όριο ούτε τέλος στις πράξεις των χρυσαυγιτών. Διατηρούν το
πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού: πότε θα χτυπήσουν και ποιον. Η εικόνα τους
μέσα στο δικαστήριο είναι εντελώς απατηλή, φυσικά δεν έχουν μετανιώσει -
αφού αυτό δεν συνάδει με τη φύση τους -, και αισθάνονται ότι κανείς δεν
μπορεί να τους τιμωρήσει. Απλά παίζουν ψυχρά το παιχνίδι τους μεταξύ
δικαστηρίων και κοινοβουλίου. Από τη στιγμή που ο Φύσσας ανήκε στους
λυσσαλέους αντιπάλους της Χρυσής Αυγής, μοιραία είχε περάσει στην
απέναντι όχθη, γιατί άνθρωπος νεκρός δεν πολεμάει. Αρκούσε ένα παράσιτο
για το ποταπό έγκλημα, σχεδιασμένο να περάσει σε μια παγερή σιωπή, η
οποία ωστόσο δεν συντελέστηκε. Περιμένοντας την κατάληξη της δίκης, οι
χρυσαυγίτες κατορθώνουν, χρησιμοποιώντας δυναμικά ή καταχθόνια μέσα, να
εξασθενίσουν τις αντιστάσεις μιας μερίδας δημοσιογράφων στο όνομα της
ελευθερίας του Τύπου. Η αθλιότητα και η
τυφλότητα των δημόσιων πραγμάτων και η εποχή της αδράνειας δεν
επιτρέπεται να μας θέτει εκτός στόχου, που δεν είναι άλλος από το ξήλωμα
της οργάνωσης.
Γράφει η Χριστίνα Μαυροπούλου // Μακελειό σε διαδήλωση αριστερών οργανώσεων και συνδικάτων ενάντια στον πόλεμο Ώρα 10 το πρωί. Άγκυρα. Στον οδικό κόμβο έξω από το κεντρικό
σιδηροδρομικό σταθμό της τουρκικής πρωτεύουσας δύο εκρήξεις, με διαφορά
ορισμένων δευτερολέπτων, 10 με 20, σκορπίζουν τον τρόμο και κυρίως το
θάνατο. Πραγματοποιήθηκαν στην «καρδιά» της εν εξελίξει συγκέντρωσης
αριστερών και προοδευτικών οργανώσεων, στην διαδήλωση για την «ειρήνη»,
ενάντια στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει ο τουρκικός στρατός σε θέσεις
κούρδων ανταρτών στη νοτιοανατολική Τουρκία. Η ώρα της «πυροδότησης» των
βομβών και αυτή κομβική. Από το σιδηροδρομικό σταθμό έβγαιναν συνεχώς
διαδηλωτές από όλη την Τουρκία για να πάρουν μέρος στη διαδήλωση. Ο απολογισμός, μέχρι στιγμής, πολύνεκρος: 86 νεκροί και τουλάχιστον 186 τραυματίες, εκ των οποίων οι 28 σε κρίσιμη κατάσταση,
σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού Υγείας, ΜεχμέτΜουεζίνογλου.
Πρόκειται για προσωρινό απολογισμό, καθώς ώρα την ώρα ο αριθμός των
νεκρών μεγαλώνει. Οι εικόνες και τα βίντεο που τις τελευταίες ώρες
κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, είναι ανατριχιαστικά. Δεκάδες
ακρωτηριασμένοι, κορμιά αθώων ανθρώπων να κείτονται στην άσφαλτο μέσα σε
λίμνες αίματος, άνθρωποι να ψυχορραγούν παντού. Οι διοργανωτές, οργανώσεις ειρήνης, συνδικάτα και λαϊκές κινήσεις,
όπως η Συνομοσπονδία Εργαζομένων στο Δημόσιο Τομέα-(KESK),
ηΣυνομοσπονδία Προοδευτικών Εργατικών Συνδικάτων-( DİSK), η Ένωση
Γιατρών Τουρκίας (ΤΤΒ) και η Ένωση Επιμελητηρίων Μηχανικών και
Αρχιτεκτόνων- (ΤΜΜΟΒ)αλλά και το HDP, στόχευαν ότι η σημερινή
συγκέντρωση υπό το βασικό σύνθημα «Σε πείσμα του πολέμου, ειρήνη εδώ και
τώρα -Ειρήνη-Ψωμί-Δημοκρατίαα» θα μπορούσε να μετατραπεί σε πραγματικό
«σταθμό» για τις εξελίξεις στην Τουρκία, ειδικά υπό το πρίσμα ότι οι
εκλογές είναι προγραμματισμένες για την 1η Νοεμβρίου.
Πρόωρες εκλογές μετά το τεχνητό καθώς φαίνεται αδιέξοδο που
δημιουργήθηκε για το σχηματισμό κυβέρνησης βάσει των αποτελεσμάτων των
εκλογών της 7ης Ιουλίου, όπου το μέχρι πρότινος κυβερνών κόμμα ΑΚΡ του ΤαγίπΕρντογάν
έχασε την απόλυτη πλειοψηφία εξαιτίας του φιλοκουρδικόΚόμματος
Δημοκρατίας των Λαών HDP που έσπασε το όριο του 10% και μπήκε στη Βουλή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό το έγκλημα που συντελέστηκε σήμερα το πρωί στην Άγκυρα. Η στρατηγική της έντασης με όχημα τη δράση του παρακράτους, είναι
«εργαλείο» πολλών κυβερνήσεων ανά την υφήλιο. Η Τουρκία δε αποτελεί έναν
από τους πρωταθλητές. Από την Πρωτομαγιά του 1977, όταν παρακρατικοί
πυροβολούν το συγκεντρωμένο πλήθος –μισό εκατομμύριο διαδηλωτές μετά από
κάλεσμα της DISK- από την ταράτσα του ξενοδοχείου Intercontinental
δολοφονώντας 34 εργάτες και εργάτριες σε μια από τις πιο σκοτεινές
σελίδες της σύγχρονης τουρκικής ιστορίας, μέχρι σήμερα η στρατηγική της
έντασης και το δολοφονικό αμόκ του ακροδεξιού παρακράτους, είναι βασικό
εργαλείο καταστολής του τουρκικού λαϊκού κινήματος. Στρατηγική που έχει
υιοθετήσει και η κυβέρνηση του ΤαγίπΕρντογάν, σταδιακά, από το
καλοκαίρι του 2013, όταν η τουρκική νεολαία εξεγέρθηκε με αφορμή το
πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη. Στρατηγική που ολοένα την κλιμακώνει
κάνοντας χρήση του «βαθέους κράτους» του στρατού που κυβερνούσε σχεδόν
από πάντα την Τουρκία. Του βαθέους κράτους, που με τυμπανοκρουσίες
υποτίθεται ότι «πολέμησε» η κυβέρνηση του ΑΚΡ από το 2002, όταν και
ανήλθε στην εξουσία και έχει μείνει γνωστή ως «υπόθεση Εργενεγκόν». Η
κλιμάκωση αυτή έχει και πάλι του ίδιους στόχους: αριστερές,
κομμουνιστικές και φιλοκουρδικές οργανώσεις και κόμματα, συνδικάτα κά.
Πλέον χαρακτηριστικά δείγματα: Μερικές ημέρας πριν τις εκλογές του
καλοκαιριού, στις 20 Ιουνίου και πάλι δυο βόμβες εξερράγησαν σε
προεκλογική συγκέντρωση του HDP, Ντιγιάρμπακιρ, με δυο νεκρούς και 200
τραυματίες. Η τρομοκρατία έπεσαν στο κενό και το HDP όχι μόνο μπήκε για
πρώτη φορά στη Βουλή αλλά απέσπασε και το 10% των ψήφων.
Στις 20 Ιουλίου, κάτι λιγότερο από δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές,
μια ακόμη βομβιστική επίθεση σε πολιτιστικό κέντρο στην μεθοριακή πόλη
με τη Συρία Σουρούτς, με απολογισμό 31 νέους νεκρούς και 104 τραυματίες.
Όλοι τους μέλη κυρίως Κούρδοι, της Ομοσπονδίας των Ενώσεων
Σοσιαλιστικών Νεολαίων, από διάφορες περιοχές της Τουρκίας που είχαν
συγκεντρωθεί ώστε να υποστηρίξουν την επανάσταση της Ροζάβα, που διανύει
τον τρίτο χρόνο της, και να μεταβούν ώστε να βοηθήσουν στην
ανοικοδόμηση του Κομπάνι που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου
με το Ισλαμικό Κράτος- ISIS. Η επίθεση αυτή «νομιμοποίησε» την άμεση
συμμετοχή της Τουρκίας στον πόλεμο που φλέγεται στην Ευρεία Μέση
Ανατολή. Φυσικά η Τουρκία δεν βομβαρδίζει ούτε εξαπολύει επιθέσεις
ενάντια στους τζιχαντιστές, τους οποίους εξέθρεψε μαζί με τη Δύση, και
εξακολουθεί να τους έχει «οικότροφους» αλλά θέσεις Κούρδων ανταρτών, στη
νοτιοανατολική Τουρκία αλλά και εντός της Συρίας ακόμη και του Ιράκ. Με
πρόσχημα το «πόλεμο κατά όλων των τρομοκρατών που είναι εχθροί μας»,
όπως είχε ανακηρύξει τότε η κυβέρνηση, επετράπη και η χρήση της
αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ από τους Αμερικανούς, για πρώτη φορά
μετά το 2003, όταν απαγόρεψε τη χρήση της λόγω της διαφωνίας της
Τουρκίας στην επέμβαση κατά του Ιράκ. Το σενάριο κατά της τρομοκρατίας, εξακολουθεί να είναι η βασική
επιχειρηματολογία της κυβέρνησης καθώς σύμφωνα με το πρακτορείο Anadolu,
κυβερνητικοί αξιωματούχοι κάνουν λόγο για «τρομοκρατική ενέργεια»,
αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται πιθανώς για «τζιχανιστές». Ωστόσο
σύμφωνα με δηλώσεις των διοργανωτών της διαδήλωσης στην ηλεκτρονική
έκδοση του γερμανικού περιοδικού DerSpiegel, η βομβιστική επίθεση
συνδέεται με την ανακοίνωση ανακωχής από το ΡΚΚ, η οποία δυσκολεύει την
κυβέρνηση Ερντογάν στην προσπάθειά της «να φανεί ως αποφασιστική δύναμη
της τάξης χρησιμοποιώντας τη βίαιη πρακτική της κατά του ΡΚΚ». «Είμαστε αντιμέτωποι με ένα κράτος μαφία, ένα κράτος δολοφόνο» δήλωσε
ο ηγέτης του HDPΣελαχατίνΝτεμιρτάς, τονίζοντας ότι η κυβέρνηση έχει
πλέον βάψει τα χέρια της με αίμα. Αίμα, που συνεχίζει να κυλά ακόμη και αυτές τις στιγμές που γράφεται
το κείμενο και το οποίο θα πυροδοτήσει πολλαπλές εξελίξεις. Εξελίξεις
τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ευρεία Μέση Ανατολή, που έχει παραδοθεί
στις φλόγες του πολέμου και της καταστροφής. Φλόγες που έχουν ανάψει εδώ
και χρόνια, όλες, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και μαίνονται
μανιασμένες.
Η
το ζεις και το αφήνεις να μπει και να χαραχτεί μέσα σου ή σου ξεφεύγει
και ψάχνεις τρόπους να το μεταφέρεις σε κάποιο σημείο του σκληρού δίσκου
της ζωής σου με το νου, όπου και όσο μπορεί να μεταφερθεί.
Θα πουμε λοιπόν λόγια συνηθισμένα, αφού δε γίνεται να τα αποφύγουμε.
Το 41ο φεστιβάλ είναι άλλο ένα εκπληκτικά όμορφο φεστιβάλ.
Άλλο ένα που δε γίνεται να μην του ανήκει ο τίτλος του μεγαλύτερου πολιτιστικού γεγονότος της χρονιάς.
Θα μου πεις μπορεί το "πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς" να χωρέσει όσα ζούμε αυτά τα βράδυα στο Ίλιον; Οχι στα σίγουρα... αλλά τί να κάνουμε, κανείς δεν είπε ότι οι λέξεις μπορούν τα πάντα. Ειδικά όταν πρόκειται να περιγράψουν κάτι τόσο υπέροχο, πρέπει στο τέλος να παραδέχονται την ήττα τους.
Οι δυό πρώτες μέρες μέρες πάντως στο Ίλιον ήταν πραγματικά τόσο όμορφες που δεν ξεχνιούνται. Σαν ξαφνικό δώρο ή σαν ξαφνική εκδρομή στη χώρα που ονειρευόμαστε(και
όχι του ποτέ). που προέκυψε απ' το πουθενά έτσι με ένα κόκκινο
"εισιτήριο" των 4 ευρώ μέ ενα στιχάκι του Χικμέτ γραμμένο πάνω του με
πλαγιαστά γραμματάκια. Κι όποιος δεν έχει, δεν το πληρώνει ούτε αυτό.
Αφού λοιπόν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δε φτάνουν, θα τα πούμε με τα πιο λίγα. Τρομερή
συναυλία του Βασ.Παπακωνσταντίνου από τις καλύτερές του, με τον ίδιο το
Βασίλη σε μεγάλη φόρμα παρά τα 65 του πια! Όσο για τη μπάντα του, εκεί
κι αν είναι φτωχά τα λόγια. Τι να πει κανείς για όλα τα παιξίματα, αλλά
και για το σόλο στα τύμπανα πριν το τέλος... Και ο ήχος κοντά στο
τέλειο. Η συμμετοχή του Θηβαίου μικρή, μάλλον όσο χρειαζόταν.
Συναυλία Γλυκερίας- Βιτάλη που γράφει ιστορία.Τις
έχω δει τόσες φορές, ειδικά τη Γλυκερία την έχω ζήσει από κοντά
δουλευοντας μαζί της από το '87, κι όμως... το χθεσινό ήταν αλλιώς. Δύσκολο
για όσους ξέρουν τι είναι για το λαικό τραγούδι αυτές οι 2 μεγάλες
φωνές να μην συγκινηθούν βλέποντάς τες να ανεβαίνουν στη σκηνή χέρι-χέρι
με τόση χαρά βλέποντας όλον αυτό τον υπέροχο κόσμο να τις αποθεώνει και
να τραγουδάει όλα τα λόγια των τραγουδιών τους μαζί τους. Όσο για τα
λόγια που ξέφυγαν στο τέλος, ας μην το πολυαναλύσουμε... Για τα λόγια
και τις πολιτικές τους "γνώμες" της στιγμής, τους περισσότερους
καλλιτέχνες, καλύτερα να μην τους παίρνουμε τοις μετρητοίς πια.
Στη
λαική σκηνή οι Encardia με τα μπεντίρ στα χέρια ξεκίνησαν φέρνοντας την
κάτω Ιταλία μιας άλλης εποχής στο πάρκο Παρασκευή βράδυ κατά τις 10!
Άλλο ένα μικρό θαύμα.
Στο μαθητικό οι Sober, καθόλου ...sober, με ένα φοβερό δυναμικό ήχο δε μας άφηναν να ξεκολλήσουμε κι ας έπρεπε. Κι ύστερα οι Kollektiva με τρομερό το Θανάση Χουλιαρά μπροστά! Κι ύστερα ο Μουζουράκης με το απίστευτο χιούμορ του και τρομερή μπάντα σε μια ατμόσφαιρα που δε λέγεται."Πω πω...." λέει ο Μουζουράκης, "τι κόσμος...", "ρε σεις, αυτό είναι μόνο 5%;" "είσαστε πάρα πολλοί για να είσαστε ...τόσο λίγοι"! Φοβεροί μουσικοί, ωραία παράσταση και πολύ γέλιο.
Την
κεντρική σκηνή, όπου γινόταν χαμός εκείνη την ώρα με Λάκη Παπαδόπουλο,
Ζιώγαλα, Γιοκαρίνη και Φάμελο δεν την προλάβαμε. Δε γίνεται να τα δεις
και όλα, τι να κάνεις με ένα κορμί μονάχα;
Το ξεχωριστό και συγκινητικό φέτος ήταν η έκθεση για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Αυτό κι αν δεν περιγράφεται...
Και σήμερα το βράδυ βέβαια η ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ. Αν μας αφήσει ο καιρός που αγριεύει...
