Η ασύγγνωστη προκλητικότητα της κ. Δούρου.

 Η ασύγγνωστη προκλητικότητα της κ. Δούρου.

Ας δούμε πρώτα το σχετικό ρεπορτάζ.

Στην κριτική που της άσκησε η βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη επειδή δεν πήγε ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη της με τον Ηλία Κασιδιάρη απαντά η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου.

«Η κυρία Κανέλλη, που διαθέτει νομική παιδεία, θα όφειλε να γνωρίζει ότι ουδείς εμφανίζεται αυτόκλητα ως μάρτυρας σε ποινικό δικαστήριο», φέρεται να σχολιάζει.

Η Ρένα Δούρου ουδέποτε εκλήθη ως μάρτυρας στη δίκη της κ. Κανέλλη. Κατά συνέπεια δεν μπορούσε να παραστεί αυτόκλητα στη δίκη αυτή.

Ασύγγνωστη «άγνοια»;" καταλήγει η ανακοίνωση της Ρένας Δούρου. 

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Αυτό που φαίνεται πως αγνοεί η  κ. Δούρου, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά, είναι το γεγονός  ότι η Αριστερά πάντα ήταν σε "πόλεμο" με τους φασίστες. Είναι γνωστά όσα συνέβησαν στις δεκαετίες 40,50,60. Πέρα από όποιες ιστορικές παραλείψεις ή λάθη της , η Αριστερά πολέμησε ,με κάθε τρόπο, σφοδρά το φασισμό.Μάτωσε, δεινοπάθησε, εξοντώθηκε , κυριολεκτικά, στα κολαστήρια. Ήξεραν ποιον πολεμούσαν οι αριστεροί ποιος "κρυβόταν' πίσω από αυτούς, ποιες ήταν οι επιδιώξεις τους.Γνώριζαν ότι οι φασίστες την εποχή εκείνη ήταν το μακρύ χέρι του Αμερικανονατοϊκού παράγοντα. Απόδειξη του πολέμου αυτού τα πολλά θύματα: κομμουνιστές, αριστεροί , δημοκρατικοί πολίτες, που έβαψαν με το αίμα τους μάντρες. Κορυφαίο παράδειγμα στη δεκαετία του 60 ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης.

Η Αριστερά κυρία Δούρου, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, ιστορικά , είχε ανοιχτό μέτωπο με τους φασίστες. Όμως αυτή ήταν η Αριστερά της πάλης εναντίον της ΕΟΚ τότε, και του ΝΑΤΟ. Ήταν κάτι που εσείς δεν είστε. Ποτέ δε χρειάστηκαν ούτε προσκλήσεις , ούτε ιδιαίτερα παρακάλια για να κατέβουν στο δρόμους και να αντιπαλέψουν το τέρας με πολύ πιο οδυνηρές συνέπειες για τις ζωές τους, από μερικά χαστούκια ή μπουνιές ή ένα ποτήρι νερό.  Φαντάζομαι ότι σας είναι (;) γνωστά όλα όσα σχετίζονται με το  κίνημα της 10ετίας του 60.  Και για να προλάβω παρανοήσεις , αναφέρω πως έχω διαβάζει το Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ  , και συμφωνώ απόλυτα με όλες τις εκτιμήσεις που κάνει.

Τίποτα λοιπόν από την ηθική της Αριστεράς δεν έχετε. Γιατί αλλιώς θα ξέρατε ότι ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι υποχρέωση του κάθε προοδευτικού ανθρώπου, οι κομμουνιστές έχουν συγκεκριμένη αντίληψη για το θέμα, και δε γίνεται με προσκλήσεις. Είναι αυτό που νιώθει σαν ανάγκη ο καθένας. Να υπερασπιστεί δηλαδή την ανθρώπινη υπόσταση, το λιγότερο, απέναντι σε αυτά τα τέρατα. Αυτό ακριβώς έκανε η Λιάνα Κανέλλη όταν σε υπερασπίστηκε. ΑΥΤΟ ΦΥΣΙΚΆ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ.
Είχες υποχρέωση λοιπόν κ. Δούρου να είσαι εκεί παρούσα στο ακροατήριο, για να στηρίξεις ηθικά και πολιτικά έναν άνθρωπο που σε υπερασπίστηκε.Δεν χρειαζόσουν καμιά πρόσκληση από κανέναν. Απλά έπρεπε να ήσουν εκεί, να ορθώσεις , λέμε τώρα, το ανάστημά σου στα φασιστοειδή που προκαλούσαν τους πάντες και τα πάντα. Δεν το έκανες και είναι φανερό γιατί...
Η προσπάθειά σας να  σας  στριμώξετε εκλογικά το ΚΚΕ απέτυχε παταγωδώς σε σημείο που η ενόχληση σας να  μην κρύβεται. Σας βολεύει , και το διαδίδετε, ότι αν αποτύχετε εσείς θα σας διαδεχθεί στην εξουσία η Χρυσή Αυγή, άρα την χρειάζεστε δυνατή για να λειτουργεί σαν φόβητρο για τη διαιώνιση της εξουσίας σας. Αυτό φυσικά δε σας βγήκε , ούτε θα σας προκύψει. Πλανάσθε πλάνην οικτράν  και θα το διαπιστώσετε σύντομα. Η Λαϊκή Εξουσία , όσο και αν την  ξορκίζετε, είναι κοντά.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

Αθλητική Κυριακή

 Αθλητική Κυριακή

Αν θεωρήσουμε την ιταλία κάτι ενιαίο ως χώρα, το ποδόσφαιρό της ακολουθεί κι αυτό βίο παράλληλο και παρακμιακό με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Κι ας μην έχει ξεκαθαριστεί ακόμα αν το κολοσσαίο στην ύστερη αρχαιότητα ήταν κοινή έδρα για ρόμα και λάτσιο και αν η κατασκευή του τοποθετείται χρονικά παλιότερα από τα τελευταία πρωταθλήματα των δύο ομάδων, που είχαν έρθει μεν στις αρχές του τρέχοντος αιώνα, αλλά μοιάζουν ήδη προϊστορικά από μια άποψη.

Στο μεταίχμιο της τελικής εκδήλωσης των ανατροπών, τέλη 80’ με αρχές 90’, το ιταλικό πρωτάθλημα δεν είχε πάρει απλά τη σκυτάλη από τις (αποκλεισμένες για πέντε χρόνια από την ευρώπη) αγγλικές ομάδες, που κυριαρχούσαν μέχρι τότε, αλλά συγκέντρωνε και την αφρόκρεμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Έχουμε και λέμε: η μίλαν των τριών ολλανδών (βαν μπάστεν, γκούλιτ, ράικαρντ) που εξελίχθηκε στην κορυφαία ομάδα της επόμενης εικοσαετίας. Η απάντηση της ίντερ των τριών γερμανών (μπρέμε, κλίνσμαν, ματέους) που έφερε και τον μπέργκαμπ, λίγα χρόνια αργότερα. Η γιούβε στη μετα-πλατινί εποχή που πήρε τον ρας από τη λίβερπουλ. Η νάπολι του μεγάλου ντιέγκο, με αλεμάο, καρέκα δίπλα του. Μέχρι κι η σαμπντόρια με δίδυμο-φωτιά, βιάλι-μαντσίνι, είχε πάρει έναν τίτλο στο ενδιάμεσο κι ύστερα έπαιξε στον όμιλο του παναθηναϊκού, στο πρώτο δοκιμαστικό τσου-λου.

Κι ακόμα, το ξεκίνημα το μπάτζιο στη φιορεντίνα, το ξεπέταγμα του τοτό σκιλάτσι στο μουντιάλ του 90’ (με τον τσάο, μία από τις πιο συμπαθητικές μασκότ στα χρονικά) και της πάρμα σε διεθνείς και εγχώριες οργανώσεις. Ή και πιο παλιά ακόμα, η 2^η θέση της βερόνα στο πρωτάθλημα, η ρόμα να φτάνει στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών, κι άλλα που δεν έχω προλάβει, για να τα θυμάμαι από πρώτο χέρι.

Η πραγματική τραγωδία μιας παρακμής όμως δεν είναι αυτός καθαυτός ο ξεπεσμός, αλλά η προσκόλληση στα περασμένα και τους τύπους, που μας ξεγελά πως μπορεί να φέρει πίσω κάτι που χάθηκε οριστικά. Οι ομάδες του καμπιονάτο παίζουν μία ταχύτητα κάτω από τα κορυφαία πρωταθλήματα πρώτης γραμμής (πριμέρα ντιβισιόν, πρέμιερ λιγκ, μπουντεσλίγα) με τον ίδιο ρυθμό που έπαιζαν και το 90’. Ενώ το αγαπημένο ίσως σύστημα-σχήμα είναι το 3-5-2, που ήταν πρωτοπόρο στη δεκαετία με τις βάτες, όταν το εφάρμοζε η σοβιετία του λομπανόφσκι, αλλά σήμερα αρέσει μόνο στο λαϊκό στρώμα, που έτσι και κάνει σήμερα το 1-0 η μπάρτσα στο κλάσικο, πχ στο δεκάλεπτο, θα αρχίσει να λέει «όλοι πίσω», για να το κρατήσουμε με κατενάτσιο.

Είχαν βέβαια μια μικρή αναλαμπή στο φετινό europa league, με πέντε ομάδες τους στους 16 της διοργάνωσης, αλλά ήδη έχασαν τις τρεις ως τους 8. Τουλάχιστον όμως δεν έπαθαν το κάζο των άγγλων, που έμειναν χωρίς ομάδα στην τελική 8άδα του τσου λου και του γιουρόπα, τελειώνοντας την ευρωπαϊκή τους χρονιά ήδη από το μάρτιο.

Ακόμα κι έτσι πάντως, θα μπορούσαν να έχουν ένα αρκετά ενδιαφέρον πρωτάθλημα με ισοαδύναμες ομάδες και ισχυρό μεταξύ τους ανταγωνισμό. Στην πράξη όμως κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει τα πρωτεία της γιουβέντους (που φέτος έχει ευκαιρία να επιστρέψει στα ημιτελικά του τσου-λου μετά από μία δεκαετία και βάλε). Η αποκάλυψη του σκάνδαλου καλτσιόπολις έριξε (θεωρητικά) το σύστημα μότζι και (πρακτικά) τη γιούβε στη serie b κι ήταν η μεγάλη δικαίωση της ίντερ του μοράτι, που κυνήγησε την υπόθεση, κυριαρχώντας τα επόμενα χρόνια. Αλλά κατέληξε κάτι σαν το σχήμα της αριστερής παρένθεσης, μέχρι την επιστροφή δηλ της βέκια σινιόρα και την αποκατάσταση του κατεστημένου της και της προαιώνιας ισορροπίας.

Με ρωτούσε πχ ο redfly ποιος είναι δεύτερος στη βαθμολογία κι αν καλπάζει κανείς πίσω από τη γιούβε, και γέλασα αμήχανα γιατί μπορούσα να σκεφτώ πολλά ψοφάλογα, αλλά κανέναν καθαρόαιμο να καλπάζει σα βισ’νις θύελλα. Οι ομάδες του μιλάνο είναι για λύπηση, βολοδέρνοντας στη μέση της βαθμολογίας, και θα είναι ευχαριστημένες αν προλάβουν κάποιο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Η νάπολι του μπενίτεθ κινδυνεύει να απολέσει τα κεκτημένα της τρίτης θέσης (μεγάλε ράφα). Κι η ρόμα βολεύεται με το ρόλο της αιώνιας δεύτερης, που μπορεί να τον χάσει στην οντισιόν με τη μισητή συμπολίτισσα λάτσιο.

Τις μέρες που ήμασταν εκεί, η ρόμα υποδέχτηκε τη σαμπντόρια, υπό συνεχή, εκνευριστική ψιχάλα, αλλά δεν ήταν αυτός ο βασικός λόγος που οι τιφόζι της έφυγαν σα βρεγμένες γάτες από το ολίμπικο, μετά την ήττα (0-2) και την αποκαρδιωτική εμφάνιση. Και το γλυκό έδεσε τρεις μέρες αργότερα, με το 0-3 από τη φιορεντίνα και τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, όπου ο πορτιέρο των τζιαλορόσι ξεπέρασε και την ποδοσφαιρική ευφυΐα του μιχόπουλου σε αυτή τη φάση.

Εμείς πάλι πιστεύαμε πως θα μπορούσαμε να πάρουμε άρωμα από την αναμέτρηση και την ατμόσφαιρα στα προεόρτια του αγώνα, αλλά υπολογίσαμε λάθος, γιατί δεν μπορείς να κάνεις το γύρο του σταδίου χωρίς εισιτήριο και χρειάζεσαι τουλάχιστον 25 ευρώ, για να προμηθευτείς το φτηνότερο (εντάξει παιδιά, το ψοφήσατε, μέχρι και το μουσείο του βατικανού έχει φτηνότερη είσοδο). Έτσι φτάσαμε μόνο στον προθάλαμο της θρυλικής curva sud και πήραμε δωρεάν το φύλλο της gazzetta dello spor, που μοίραζαν κάτι κοπέλες, της πιο παλιάς αθλητικής εφημερίδας παγκοσμίως, εάν δεν κάνω λάθος, με πορεία στον χρόνο που ξεπερνά τον ένα αιώνα.

Κι αυτό το τέσσερα πάλι, τι είναι; Δεν μπορεί να μην είναι ελληνικό...

Σε αυτή την πόλη που στα δυο έχει σχιστεί, η ρόμα δεν εκφράζει απαραίτητα κάτι πολύ ριζοσπαστικό, όπως τα σφυροδρέπανα στο πέταλο των φανατικών της λιβόρνο (που ‘ναι στη δεύτερη κατηγορία, με καλές πιθανότητες ανόδου) ή σαν την τυπική ωραιοποιημένη εικόνα που μπορεί να έχει «το κίνημα» για τους ούλτρας. Αλλά την αυτονόητη επιλογή απέναντι στους φασίστες της λάτσιο, κάτι σαν τίμιο, καλό πασόκ, χωρίς αυταπάτες.
Αν και οι λατσιάλι έχουν μάλλον διακριτική, μειοψηφική παρουσία. Η ρόμα κυριαρχεί στην πόλη (που έχει το ίδιο έμβλημα –της τροφού-λύκαινας- με την ομάδα), στα μαγαζιά και τους υπαίθριους πάγκους με τη φιγούρα-καρικατούρα του τόττι (που βαδίζει αισίως στα 39, θεωρητικά στην τελευταία του χρονιά στα γήπεδα, αν και υποψιάζομαι πως μπορεί τελικά να τον βαλσαμώσει η ομάδα του) δίπλα σε αυτή του συνονόματού του πάπα. Κάτι που μας δίνει την ευκαιρία να ορίσουμε, μια και καλή, την επετηρίδα με τους διάφορους φραγκίσκους του κόσμου τούτου.

Φραντζέσκο τότι, φραντζέσκος κώστας, φραγκισκάτος, φραγκίσκος αλβέρτης, σαν φρανσίσκο, και κάπου εκεί, αν δεν ξεχάσαμε κάποιον, τελευταίος και καταϊδρωμένος ο αργεντίνος πάπας. Ντάξει ρε φίλε, ποιος είσαι δηλ; Ο τόττι; Αυτός έχει την μπλάζι. Εσύ τι έχεις;

Όλα αυτά βέβαια υπό την αίρεση ότι θεωρούμε την ιταλία ενιαία χώρα. Που ακόμα και ποδοσφαιρικά να το δεις, ο βιομηχανικός βορράς (μιλάνο, τορίνο, κτλ) δε μπορεί να μπει σε σύγκριση με τα τρόπαια του νότου (νάπολι και με την ευρεία έννοια και οι ομάδες της ρώμης). Κάτι που κατάλαβε άψογα ο μαραντόνα και το αξιοποίησε διχάζοντας το κοινό της πόλης του, της ν(ε)άπολης, στον ημιτελικό του μουντιάλ του 90’ μεταξύ αργεντινής κι ιταλίας.

Ο πιο βασικός διαχωρισμός όμως, πέρα από γεωγραφικά σχήματα βορρά-νότου, δεξιάς-αριστεράς, κτλ, είναι αυτός που φαίνεται πχ από την περίπτωση πχ ενός νεαρού ιταλού, που έπεσε στις γραμμές του τρένου, όταν έκλεισε η μεταγραφή του κρέσπο στη λάτσιο, για 20 εκ. ευρώ, γιατί δεν άντεχε τη ζωή του να εξευτελίζεται και δίπλα της να στήνεται τέτοιος χορός εκατομμυρίων.

Φτάνοντας, αντικειμενικά λόγω έκτασης, προς το τέλος του κειμένου, διαπιστώνω πως έχουν μείνει πολλά σημεία ακάλυπτα, που θα επιχειρήσω να τα πιάσω κωδικοποιημένα κι επιγραμματικά στον επίλογο.

-Η παράλληλη παρακμή της σκουάντρα ατζούρα, που δεν πήρε τα χρώματά της από τη σημαία της ιταλίας, αλλά από κάποιο βασίλειο του βορρά, αν θυμάμαι καλά, και έχει μια περίεργη παράδοση που τη θέλει να κατακτά μεγάλους τίτλους, όταν ταλανίζεται από μεγάλα ποδοσφαιρικά σκάνδαλα. Από το μουντιάλ του 06’ όμως, έμεινε δύο φορές εκτός από τη φάση των ομίλων, ενώ η τελευταία της αναλαμπή ήταν ο τελικός στο γιούρο του 12’ και ο αποκλεισμός της γερμανίας με τα γκολ του μπαλοτέλι μπρος στην εμβρόντητη μέρκελ, ένας «αντιμνημονιακός» θρίαμβος αντίστοιχης συμβολικής αξίας, με τα τέσσερα μετάλλια του επίσης έγχρωμου τζέσε όουενς στο βερολίνο, μπροστά στον χίτλερ.

Πού είναι όμως οι παίκτες με τη μεγάλη στόφα να αντικαταστήσουν τον γερόλυκο πίρλο; Πού είναι οι μεγάλοι αμυντικοί της παράδοσης του κατενάτσιο; Και ποιος άλλος, πέραν του βεράτι –άντε και του ικάρντι- γεμίζει το μάτι από την καινούρια φουρνιά;

-Η θρυλική domenica sportiva, που ενέπνευσε τον τίτλο της ανάρτησης, αλλά και της δικής μας αθλητικής κυριακής, που δεινοπαθεί στα χέρια του δαπίτη μπακόπουλου, είχε πρώτο θέμα την περασμένη βδομάδα την πρεμιέρα της φόρμουλα 1, γιατί η φεράρι είναι ένα είδος θρησκείας για τους ιταλούς, που περιμένουν να δουν αν ο φέτελ μπορεί φέτος να γίνει ο νέος σουμάχερ και να ξαναδώσει τίτλους στη σκουντερία. Αν κι ομολογώ πως εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, το άθλημα έχει πάψει να κεντρίζει το δικό μου τουλάχιστον ενδιαφέρον, από τη στιγμή που νικάει νομοτελειακά το καλύτερο αμάξι και το οδηγικό ταλέντο περνάει σε δεύτερη μοίρα.

Το βόλεϊ και το μπάσκετ έπιαναν μαζί ένα πεντάλεπτο προς το τέλος (για γκολ από τα άλλα πρωταθλήματα, ούτε λόγος να γίνεται). Κι ενώ συζητούσαμε εκ των υστέρων με το sniper για την κατάρα του αυτοκράτορα άρη, που δεν έχει νικήσει ποτέ ιταλική ομάδα σε εκτός έδρας αγώνα κι η μόνη νίκη του επί ιταλικού εδάφους ήταν ο επεισοδιακός τελικός του τορίνο, συνειδητοποιήσαμε πως όλες σχεδόν οι μεγάλες δυνάμεις του παλακανέστρο (το μπάσκετ στα ιταλικά) που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε, έχουν οδηγηθεί στην χρεοκοπία και την απαξίωση. Οι δύο ομάδες της μπολόνια, βίρτους και φορτιτούντο (που τρόμαζες να μάθεις κάθε χρονιά τον καινούριο τους χορηγό: κίντερ, μπάκλερ, κνορ, τιμσίμστεμ). Η (στεφανέλ) τριέστε, η βαρέζε, η μπενετόν τρεβίζο με το μποστονγκαρντενικό παρκέ του παλαβέρντε, ακόμα κι η σιένα. Κι έχει μείνει μόνο η μιλάνο, σκιά του παλιού εαυτού της, όταν κατέβαινε ως τρέισερ και φίλιπς. Περασμένα μεγαλεία…

Αντί κατακλείδας, μπορείτε να διαβάσετε δύο άλλα αθλητικά κείμενα της κε του μπλοκ
Το πρώτο για τον τελικό του κόπα ντελ ρέι, μπάρτσα-μπιλμπάο, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο ηλεκτρονικό περιοδικό Ατέχνως.
Και το δεύτερο, μια ωδή στα ταμπλό που αγαπήσαμε, στο τεύχος του τριμηνιαίου περιοδικού humba, που κυκλοφορεί.

Διαφώτιση και οργάνωση με κέντρο τα σωματεία

Διαφώτιση και οργάνωση με κέντρο τα σωματεία

Από την παρέμβαση συνδικάτων της Αττικής στο υπουργείο Εργασίας την περασμένη Πέμπτη

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

«Ο αγώνας για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος αποκτά σήμερα εξαιρετική σημασία και πρέπει να αφυπνίσει κάθε τίμιο εργάτη και συνδικαλιστή και ειδικά μπροστά στα νέα εμπόδια που επιχειρεί να ορθώσει η εργοδοσία και η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία.
Καλούμε κάθε συνδικαλιστή, κάθε σωματείο, κάθε εργαζόμενο να προβληματιστούν. Να βάλουν κριτήρια και σκέψεις στη δράση τους. Δεν μπορεί το κίνημα να έχει τους ίδιους στόχους με την εργοδοσία και τις πολυεθνικές (...) Οι στόχοι μας δεν μπορεί να είναι ίδιοι και για εμάς καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας (...)
Κύριο και βασικό περιεχόμενο της ανασύνταξης είναι και παραμένει η αλλαγή συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις δυνάμεις που παλεύουν για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και σ' αυτές που δρουν υπέρ του κεφαλαίου. Και για τους δύο δε γίνεται. Που παλεύουν για κατάργηση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των αντεργατικών νόμων και όχι για συνέχιση της ίδιας πολιτικής με άλλη κυβέρνηση.
Για ρήξεις και ανατροπές με τα μονοπώλια και την ΕΕ και όχι για διαιώνιση της εξουσίας τους, της εκμετάλλευσης. Για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών αναγκών και όχι για διαχείριση της φτώχειας. Για το δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης».
Το απόσπασμα αυτό είναι από το «Κάλεσμα της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ για την ανασύνταξη του κινήματος», που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 6 Σεπτέμβρη 2013. Κάτω από το φως των εξελίξεων, κυρίως με τη νέα κατάσταση που διαμορφώνει η κυβερνητική εναλλαγή, το κάλεσμα του ΠΑΜΕ διατηρεί στο ακέραιο την επικαιρότητά του.

Προσκαλούν σε συμβιβασμό

Από την πρώτη ώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να εντάξει το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο σχεδιασμό της διαπραγμάτευσης που κάνει υπέρ του κεφαλαίου. Αυτό το στόχο υπηρετούσαν, μεταξύ άλλων, και οι συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν δήθεν αυθόρμητα τις μέρες που συνεδρίαζε το Γιούρογκρουπ, τον περασμένο μήνα.
Σ' αυτό αποσκοπεί και η προσπάθεια των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ σε Ομοσπονδίες και Συνδικάτα, μαζί με πρώην συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους, να καλλιεργήσουν κλίμα αναμονής και προσδοκιών, αν όχι να αποσπάσουν την ανοιχτή στήριξη των εργαζομένων στη νέα συγκυβέρνηση.
Το ίδιο όμως κάνουν και οι ενώσεις των εργοδοτών, που στηρίζουν απλόχερα την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις, αυτές τις πρώτες 60 περίπου μέρες. Καλλιεργούν κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» και την ίδια ώρα ζητάνε από την κυβέρνηση να υλοποιήσει τους «25 άξονες πολιτικής» που περιέχονται σε επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό, για την «ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας», που, σύμφωνα με την άποψή τους, «μπορεί να επιτευχθεί με τη δημιουργική συνεργασία της κυβέρνησης και των βιομηχανικών Συνδέσμων της χώρας», στη βάση αντιλαϊκών στόχων που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους.
Δεν πρέπει, τέλος, να διαφεύγει της προσοχής ότι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να αναλάβουν τα σκήπτρα του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Το παράδειγμα με την ΟΜΥΛΕ, όπου ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Χρυσής Αυγής στους τεχνικούς του ΟΛΠ συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο αποκαλυπτικό, αλλά και επικίνδυνο.

«Σχολείο» η συμμετοχή στο σωματείο

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ήταν και παραμένει σημαντικός ο ρόλος των πρωτοβάθμιων συνδικάτων στη διαφώτιση και την οργάνωση των εργαζομένων, για να μην περάσουν ο εφησυχασμός και η απογοήτευση, να αποδυναμωθεί η αλλαγή φρουράς ανάμεσα στον παλιό και νέο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, να υπερνικηθούν τα επιπλέον εμπόδια που βάζει στην προσπάθεια της ανασύνταξης.
Εκεί χρειάζεται να επικεντρωθεί η δουλειά των ταξικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από το πώς είναι διαμορφωμένοι οι συσχετισμοί σε κάθε σωματείο. Ασφαλώς, εκεί όπου οι ταξικές δυνάμεις έχουν την πλειοψηφία, η ευθύνη είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Σήμερα, χρειάζονται σωματεία ζωντανά, με μαζικές διαδικασίες, όπου θα συζητιούνται οι εξελίξεις, όχι μόνο στην επιχείρηση και στον κλάδο, αλλά γενικότερα στην οικονομία και την πολιτική. Θα κουβεντιάζεται το πλαίσιο και θα διαμορφώνεται το σχέδιο δράσης με τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Θα συζητιέται συλλογικά η πείρα από έναν αγώνα ή από έναν κύκλο κινητοποιήσεων, ώστε να διορθώνονται αδυναμίες και να αφομοιώνονται τα θετικά στοιχεία.
Χρειάζονται σωματεία που θα συσπειρώνουν και θα βοηθάνε να ανεβαίνει ο πήχης των διεκδικήσεων απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος, να αναπτυχθούν αγώνες με αιτήματα, όπως να καταργηθούν όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι του μνημονίου, να ανακτηθούν οι απώλειες που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις και να υπάρξουν πραγματικές αυξήσεις, με σημείο εκκίνησης τις κλαδικές συμβάσεις που ίσχυαν πριν από την κρίση.
Αγώνες με αυτά τα αιτήματα βοηθάνε να ωριμάζει στις εργατικές συνειδήσεις η αναγκαιότητα της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που προσπαθεί να χειραγωγήσει το κίνημα. Δεν μπορεί να γίνει χωρίς να δυναμώνουν οι πρωτοβουλίες από τα κάτω, που θα παρακάμπτουν τις εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες.

Εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη

Στην εισήγηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ (14/2/2015) σημειωνόταν σχετικά: «Ενα κεντρικό πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε είναι να γίνεται συζήτηση, να γενικεύεται η πείρα πώς πρέπει να προετοιμάζονται οι Γενικές Συνελεύσεις, οι συγκεντρώσεις, οι συσκέψεις κατά Σωματείο και στον τόπο δουλειάς. Οι εργατικές συνελεύσεις είναι σχολείο όπου εκπαιδεύονται δυνάμεις, δυναμώνουν οι δεσμοί με τους εργαζόμενους, ατσαλώνονται, αποτελεί μέσο για την αλλαγή συσχετισμών. Γι' αυτό τις πολεμούν οι άλλες δυνάμεις.
Ενα άλλο ζήτημα που πρέπει να διορθώσουμε είναι η οργανωμένη συζήτηση, η σύσκεψη, για να εκφράζουν γνώμη οι εργαζόμενοι, όσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, στις συλλογικές διαδικασίες. Οπου γίνεται υπάρχουν θετικά αποτελέσματα. Δείχνει εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη».
Το ίδιο σημειωνόταν και στην εισήγηση προς τη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής στις 8/9/2014: «Παλεύουμε για ζωντανά σωματεία, που θα κατακτούν και θα βελτιώνουν συνεχώς τη συλλογική λειτουργία. Η ευκαιριακή αντιμετώπιση των απαιτήσεων της συλλογικής λειτουργίας αδυνατίζει, αφοπλίζει, αποκόβει το σωματείο από το χώρο του. Η συλλογική λειτουργία δεν είναι το όποιο καθήκον, αλλά η βάση για να αναπτύξει το σωματείο μαζική και ταξικά προσανατολισμένη δράση, να δεθεί με το χώρο δουλειάς, να αναπτύξει γερούς δεσμούς με τα μέλη του».
Τέλος, γι' αυτό το ζήτημα, το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για την ανασύνταξη έγραφε: «Να προχωρήσει η διαδικασία της ανασύνταξης με Συνδικάτα που θα λειτουργούν δημοκρατικά και θα αποκτούν δύναμη από τη συμμετοχή των εργαζομένων στο σχεδιασμό της δράσης τους».

Να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα

Η προετοιμασία του πανελλαδικού συλλαλητηρίου την 1η Νοέμβρη 2014 πρόσφερε σπουδαία πείρα για το πώς μπορούν οι ταξικές δυνάμεις, αν δουλέψουν σχεδιασμένα και σωστά, με επίκεντρο το σωματείο, να προκαλέσουν διεργασίες που αποκαλύπτουν και δυσκολεύουν τον αντίπαλο, αποσπούν δυνάμεις από την επιρροή του, βάζουν σε κίνηση εργαζόμενους που μέχρι τότε ήταν αδιάφοροι ή αδρανείς. Τους προηγούμενους μήνες ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε πολλά άρθρα συνδικαλιστών, που μεταφέρουν αυτόν τον τρόπο δουλειάς και τα αποτελέσματά του.
Οπως, όμως, τονίστηκε στην τελευταία Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΠΑΜΕ, η πείρα αυτή έχει αξία μόνο όταν συζητιέται πλατιά και γενικεύεται ως τρόπος δουλειάς σε ολοένα και περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ανεξάρτητα αν μπροστά μας έχουμε μια πανελλαδική, κλαδική, τοπική, ή επιχειρησιακή κινητοποίηση.
Στην εισήγηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής σημειωνόταν για το σχέδιο δράσης στις νέες συνθήκες: «Ξεκινάμε από κάθε κλάδο, σωματείο και περιοχή από αυτά που κατακτήσαμε όλη αυτή την περίοδο (στο άνοιγμα, στη συσπείρωση, στην αξιοποίηση ανθρώπων, στα βήματα στην κοινωνική συμμαχία κ.λπ.). Χρειάζεται όμως να κατανοηθεί ότι η εδραίωση και η διεύρυνση αυτών που κερδήθηκαν απαιτούν νέες πρωτοβουλίες τόσο κεντρικά, όσο κατά κλάδο και τοπικά. Στο πανελλαδικό συλλαλητήριο τέθηκε ο βασικός πυρήνας του πλαισίου διεκδικήσεων και των αιτημάτων. Σε αυτά να επιμείνουμε αλλά και σε αναγκαίες συμπληρώσεις.
Να μπουν μπροστά μαχητικά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και να αντιπαλεύουμε τη στάση αναμονής και ανάθεσης που καλλιεργείται. Να σημάνουμε συναγερμό σε κάθε χώρο. Μαχητικά να αντιπαλέψουμε τις μειωμένες απαιτήσεις, που θα μας πάνε πολύ πίσω σε κατακτήσεις και δικαιώματα, τη λογική η κυβέρνηση "ας κάνει ένα - δύο πράγματα και όλα καλά", που καλλιεργούν κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και άλλοι.
Να μην περνάει η λογική ότι η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική θα αποκαλυφθεί μόνη της, αν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν διαφωτίζουν τους εργαζόμενους, αν δεν δυναμώσει η διαπάλη με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, νέο και παλιό, με τη μεγαλοεργοδοσία, αν δεν αναπτυχθεί δράση γενικά και κατά κλάδο και τόπο δουλειάς».

Η φτώχεια στη Γερμανία σπάει κόκαλα...

Η φτώχεια στη Γερμανία σπάει κόκαλα...

Η έξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και η καπιταλιστική ανάπτυξη δε φέρνουν κανένα όφελος για το λαό

Ουρά σε γραφείο ανεργίας στη Γερμανία

Σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων ΑΠΕ - ΜΠΕ, 26/2/2015 η ανεργία στη Γερμανία μειώθηκε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δύο δεκαετιών και πλέον το Φλεβάρη και συνεχίζει να είναι το χαμηλότερο από την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990. Το ποσοστό της ανεργίας μειώθηκε στο 6,9% το Φλεβάρη, από 7% το Γενάρη, ποσοστό το οποίο αντιστοιχεί σε ένα σύνολο περίπου 3,017 εκατ. ανέργων, έναν αριθμό μειωμένο κατά περίπου 15.000 πρόσωπα ανάμεσα στους δύο μήνες. «Σταθερή σαν βράχος. Η αγορά εργασίας της Γερμανίας συνεχίζει την επιτυχία της, δίνοντας περαιτέρω ενδείξεις για την ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης (...) Κοιτώντας μπροστά, η αγορά εργασίας αναμένεται (...) να συνεχίσει να είναι ένας από τους κύριους παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη», σχολίασε ο Κάρστεν Μπρέσκι, οικονομολόγος της ING.

Βαθαίνουν οι κοινωνικές ανισότητες

Και ενώ τα επίσημα στοιχεία παρουσιάζουν μείωση της ανεργίας, την ίδια ώρα σε ρεπορτάζ του REUTERS, («Ημερησία» 20/2/2015), αναφέρεται ότι «ποτέ άλλοτε η φτώχεια δεν ήταν τόσο διευρυμένη στη Γερμανία». Αυτό επισήμανε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου στο Βερολίνο ο Ούλριχ Σνάιντερ, πρόεδρος της «Paritatische Gesamtverband», της Ομοσπονδίας στην οποία συμμετέχουν 10.000 οργανώσεις κοινωνικής αρωγής και του τομέα της Υγείας.
Στην έκθεση, που τιτλοφορείται «Ραγισμένη Δημοκρατία» καταγράφεται το υψηλότερο «στην ιστορία» ποσοστό φτώχειας μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990, καθώς αυξήθηκε από το 15% το 2012 στο 15,5% το 2013 (12,1 εκατομμύρια άνθρωποι το 2012, 12,5 εκατομμύρια το 2013, επί του συνόλου του πληθυσμού των 80 εκατομμυρίων κατοίκων).
Μονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι και πολλοί ανήλικοι πλήττονται ως επί το πλείστον, υπογραμμίζεται στην έκθεση, που εξηγεί ότι το 43% των μονογονεϊκών οικογενειών και σχεδόν το 60% των ανέργων έχει καταγραφεί ότι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, έχοντας κατά μέσον όρο εισοδήματα μικρότερα του 60% του μέσου εισοδήματος στη Γερμανία. Επίσης 1,3 εκατομμύριο άνθρωποι, παρότι εργάζονται, χρήζουν πρόσθετης οικονομικής στήριξης, 2,5 εκατομμύρια παιδιά πηγαίνουν σχολείο δίχως να έχουν πάρει πρωινό, ενώ εκατομμύρια χαμηλοσυνταξιούχοι τρέφονται ανεπαρκώς. Αλλωστε, υπάρχουν συνταξιούχοι με 180 ευρώ σύνταξη! Στη Γερμανία είναι χαρακτηριστική η έκφραση «άνεργος = άστεγος». Ισως ακούγεται υπερβολικό, αλλά επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων νοικιάζει σπίτι για να μένει, το δε νοίκι είναι στο ύψος σχεδόν του μισού κατώτατου μισθού, αν δεν έχει δυνατότητα φιλοξενίας, ο άνεργος δεν μπορεί να πληρώσει νοίκι και γίνεται άστεγος.
Ο Σνάιντερ ανέφερε ότι οι συνταξιούχοι έχουν πληγεί «από το 2006 από την πλέον ραγδαία άνοδο της φτώχειας», καταγγέλλοντας επιπλέον την «πλήρη αποσύνδεση» μεταξύ των θετικών αποτελεσμάτων που καταγράφει η γερμανική οικονομία και της ανόδου της φτώχειας στη χώρα.
Αλήθεια, τι σημαίνουν τα πιο πάνω στοιχεία; Οτι βαθαίνουν οι κοινωνικές ανισότητες. Είναι γεγονός ότι οι ελαστικές ή ευέλικτες μορφές εργασίας επεκτείνονται έτσι που μαζί με τα διάφορα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας - γενικευμένα στην ΕΕ, άρα εφαρμόζονται και στη Γερμανία - να εμφανίζουν τυπικά μειωμένη την ανεργία. Υπήρξε στα μέσα του 2014 αρθρογραφία με την επισήμανση ότι η ανεργία στη Γερμανία μειώνεται, αλλά οι συνολικές ώρες εργασίας δεν αυξάνονται. Αρα έχουμε ευελιξία. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μορφές «μίνι τζομπς», δηλαδή «μικρή εργασία» άρα ελαστικές, ευέλικτες μορφές εργασίας, μικροαπασχόληση διαφόρων μορφών, εξαπλώνονται ραγδαία στη Γερμανία. Αυτό βεβαίως συνοδεύεται από ραγδαία μείωση μισθού. Για παράδειγμα με 400 ευρώ, τόσος είναι ο μισθός των «μίνι τζομπς», στη Γερμανία δεν μπορείς να ζήσης, αφού μόνο το ενοίκιο είναι μεγαλύτερο. Και στα «μίνι τζομπς» δουλεύουν πάνω από 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι και αυξάνονται. Αρα και η εκτίμηση ότι η αγορά εργασίας της Γερμανίας συνεχίζει την επιτυχία της, δίνοντας περαιτέρω ενδείξεις για την ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης, μάλλον καλλιεργεί παρηγοριά. Γιατί η άνοδος της φτώχειας άλλο πράγμα, το αντίθετο, δείχνει.
Επίσης, η όποια ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας της Γερμανίας - γιατί υπήρξε μετά την κρίση, δηλαδή από το 2010 και μετά (στο τέλος του 2014 εκδηλώθηκε επιβράδυνση της οικονομίας της Γερμανίας) - δε συνοδεύτηκε από άμβλυνση της φτώχειας.

Και στις ΗΠΑ

Το ίδιο έχει συμβεί και στις ΗΠΑ. Πρόσφατα ο Π. Κρούγκμαν έγραψε στους «New York Times»: «Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην Αμερική του 2015 και εκείνη της δεκαετίας του 1990. Η τηλεόραση είναι πολύ καλύτερη, η κατάσταση των εργαζομένων πολύ χειρότερη». Επίσης στην «HuffPost Greece» δημοσιεύθηκε στις 21/01/2015 και αναδημοσιεύτηκε στο «reporter.gr» ρεπορτάζ από το ετήσιο διάγγελμα του Μπ. Ομπάμα το οποίο αναφέρει: «Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας τραπεζικής κρίσης, ο Μπάρακ Ομπάμα θέτει θέμα μείωσης των οικονομικών ανισοτήτων και ρύθμισης της αγοράς εργασίας. Η αύξηση του κατώτατου μισθού είχε αναγγελθεί από την κυβέρνηση Ομπάμα εδώ και 2 χρόνια, ωστόσο τώρα που η ανεργία μειώνεται στις ΗΠΑ, κατάφερε να φέρει ξανά το θέμα στο τραπέζι. Φυσικά το σημείο αφετηρίας είναι εξαιρετικά χαμηλό: Ο Ομπάμα θεσμοθέτησε κατώτατο μεροκάματο 10 δολαρίων για τους εργαζόμενους με ομοσπονδιακά συμβόλαια».
Και όλ' αυτά όταν η καπιταλιστική οικονομία των ΗΠΑ έχει βγει εδώ και δύο χρόνια από την κρίση και αναπτύσσεται με ρυθμούς περίπου 2,5%. «Η ανάπτυξη επιβεβαιώνεται αλλά οι μισοί πολίτες χάνουν τα εισοδήματά τους. Οι ανισότητες αυξάνονται όπως και εκείνοι που έχουν όλο και λιγότερα να ξοδέψουν.Την ίδια ώρα, εταιρείες όπως η "Apple" αλλά και άλλοι παγκόσμιοι κολοσσοί κάθονται πάνω σε βουνά ζεστού χρήματος που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Τα χρήματα συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων "happy fews", επιχειρήσεων και ιδιωτών» (από άρθρο του Eric Le Boucher στην οικονομική εφημερίδα «Les Echos»).
Αλλωστε, η διαχείριση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου προϋπέθετε μέτρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, μειώσεις από παροχές του κράτους σε υπηρεσίες προς τα λαϊκά στρώματα, φόρους, άρα μείωση γενικότερα και του εργατικού εισοδήματος και του εισοδήματος των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Πριν από χρόνια οι αντιλαϊκές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

Η φτώχεια, λοιπόν, μπορεί να αυξάνεται με την αύξηση των ολοένα και περισσότερων κακοπληρωμένων εργαζομένων όπως τα «μίνι τζομπς», αλλά και την καταβαράθρωση της όποιας «κοινωνικής» πολιτικής υπήρχε στη Γερμανία. Τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από τη φτώχεια αναδεικνύουν και άλλο ένα ζήτημα που έχει σχέση με τις δραστικές περικοπές στην όποια κοινωνική - επιδοματική πολιτική υπήρχε έως το 2004, με την πολιτική που αποφάσισαν και άρχισαν πρώτοι να εφαρμόζουν οι σοσιαλδημοκράτες υπό τον Γκ. Σρέντερ, την «Ατζέντα 2010». Γι' αυτό πλήττονται μονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι, άνεργοι και πολλοί ανήλικοι.
Αλλά το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους. Αλλωστε, μόλις πρόσφατα έδωσαν μια μικρή αύξηση στους κατώτατους μισθούς κατά 1,8%, με δεδομένο ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έως και το 2009 οι Γερμανοί εργοδότες, σε συνεργασία με την κυβέρνηση, κατάφεραν να παγώσουν ουσιαστικά τους μισθούς, αφού έως το 1999 ήταν στάσιμοι, στη συνέχεια έως το 2009 μειώθηκαν, ενώ μετά έδιναν αυξήσεις 0,5% έως 0,7%. Αύξηση μισθών 3,4% επίσης εξασφάλισε το γερμανικό συνδικάτο IG Metall, (συνδικάτο μετάλλου που συμπεριλαμβάνει και την αυτοκινητοβιομηχανία), με την προσδοκία να υπάρξει αύξηση στην κατανάλωση, αύξηση της ζήτησης ως μέσο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Βεβαίως, μετά το πάγωμα των μισθών και την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, που σημαίνει τεράστια αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης όλα τα προηγούμενα χρόνια, τα μονοπώλια στον κλάδο του μετάλλου έβγαλαν τεράστια κέρδη. Τώρα μετά από τόσα χρόνια «πάγωμα» και με στόχο την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης επιστρέφουν ένα μικρό μέρος με την αύξηση μισθών. Αλλωστε, οι καπιταλιστές έδιναν από μόνοι τους αύξηση 2,2%.
Πρόσφατα, σύμφωνα με τη Γιούροστατ, στη Γερμανία καταγράφεται αύξηση 5,4% στον όγκο των λιανικών πωλήσεων το μήνα Γενάρη του 2015 σε σχέση με το Γενάρη του 2014. Αυτό έρχεται μετά από υποχώρηση της εγχώριας ζήτησης 2% τουλάχιστον από τον Αύγουστο του 2014 και μετά. Εκτιμάται ότι οφείλεται στην πτώση της τιμής του πετρελαίου που συνέβαλε στη μείωση των τιμών των εμπορευμάτων. Ισως και να έχει βάση, αλλά ήδη η τιμή του πετρελαίου ξαναπαίρνει την ανιούσα. Αρα δεν είναι σταθερό στοιχείο συμβολής στη συνεχή αύξηση της ζήτησης, συνεχή αύξηση των λιανικών πωλήσεων.
Επίσης, από μόνο του ως στοιχείο, η αύξηση των λιανικών πωλήσεων, η αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης δεν μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές ως προς την αντιστροφή του φαινομένου της φτώχειας όσο και αν δείχνει στη δοσμένη στιγμή αύξηση της εσωτερικής ζήτησης. Αφενός γιατί δεν δείχνει αναλυτικά στοιχεία σε ποια είδη αυξήθηκε η λιανική πώληση και από ποιες κοινωνικές δυνάμεις, ποιες ανθρώπινες ανάγκες καλύπτει αυτή η αύξηση και για ποιους, αφετέρου δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι αυτά τα τμήματα του πληθυσμού, που αναφέρονται παραπάνω ότι ζουν στη φτώχεια, αλλά και τα τμήματα των εργαζομένων που αμείβονται ελάχιστα, έχουν ελαστικές σχέσεις εργασίας κλπ., μειώνονται, δηλαδή αυξάνεται το εισόδημά τους.

Στρατηγική του κεφαλαίου οι αναδιαρθρώσεις

Εχουμε πολλές φορές αναφέρει ότι οι αντεργατικές, αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που ωθούν σε μεγάλη φτώχεια, αλλά είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αφού επιδρούν στην αύξηση των κερδών του, αυξάνοντας ταυτόχρονα την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και τη φτώχεια, δεν εφαρμόζονται μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ΕΕ, όπως δείχνουν τα στοιχεία και για τη Γερμανία, τη λεγόμενη ατμομηχανή της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω στοιχείων δείχνει ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είτε σε συνθήκες ανάπτυξης είτε σε συνθήκες κρίσης αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου για τη διευκόλυνση της διευρυμένης αναπαραγωγής κερδών και κεφαλαίου. Δείχνει ταυτόχρονα ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις αντιφάσεις του, από τη μια να θέλει αύξηση της ζήτησης άρα και ανάλογα εισοδήματα και από την άλλη να μην τα εξασφαλίζει, γιατί εμποδίζεται η αύξηση του ποσοστού κέρδους. Ολ' αυτά όπως και η κρίση που αποτελούν την αιτία της κόλασης που ζει η εργατική τάξη, είναι σύμφυτα με το σύστημα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και μόνον η κοινωνικοποίησή τους, δηλαδή η ανατροπή του καπιταλισμού, θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από τα βάσανα της ζωής τους.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Σημάδια κλιμάκωσης και διαρκές παζάρι

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Σημάδια κλιμάκωσης και διαρκές παζάρι

Το μικρό κορίτσι στο Ντεμπάλτσεβε που ελέγχουν οι πολιτοφύλακες προσπαθεί να επιβιώσει δίπλα στο κατεστραμμένο από τον ουκρανικό στρατό σπίτι του

Νέες αλληλοκατηγορίες για παραβιάσεις της συμφωνίας εκεχειρίας στο Μινσκ από την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου και τους ρωσόφωνους πολιτοφύλακες των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ χαρακτήρισαν και αυτή τη βδομάδα. Πιο σοβαρή όμως εξέλιξη ήταν η έγκριση νόμου στην ουκρανική Βουλή, την περασμένη Τρίτη, μετά από πρόταση του Προέδρου Πέτρο Ποροσένκο, με τον οποίο παραχωρούνται ειδικό καθεστώς και περιορισμένης κλίμακας αυτονομία στις περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας που ελέγχουν οι πολιτοφύλακες, εφόσον όμως διεξαχθούν εκεί τοπικές εκλογές, υπό τη δικαιοδοσία του Κιέβου και βάσει του ουκρανικού νόμου. Αυτή η απόφαση, που εμφανίζεται από την κυβέρνηση ως πιστή ερμηνεία της συμφωνίας του Μινσκ, από την άλλη πλευρά θεωρείται, και όχι αβάσιμα, ως «κατάφωρη παραβίαση». Επίσης, «λάδι στη φωτιά» της αντιπαράθεσης ρίχνουν και οι δηλώσεις του Προέδρου και του πρωθυπουργού.
Ο Πρόεδρος Ποροσένκο έβαλε στο τραπέζι την αποστολή «ειρηνευτικών» δυνάμεων του ΟΗΕ και της ΕΕ για να επιβληθεί η συμφωνία, ζήτημα που βέβαια δεν προβλεπόταν πουθενά. Ομως, ο ίδιος με δηλώσεις του επιμένει και δείχνει τις προθέσεις του. «Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι οι εταίροι της Ουκρανίας και μπορούμε να ζητήσουμε τη συμβολή τους», λέει κυνικά και ξέροντας ότι αυτό δεν πρόκειται να περάσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, γιατί θα βάλει βέτο η Ρωσία, και κάνει λόγο για συμφωνία σε επίπεδο των δυνάμεων που συμμετείχαν και στη συμφωνία του Μινσκ. Αλλά την ίδια ώρα κάνει επίθεση στη Ρωσία λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και μετά την κατάληψη του Ντονμπάς το μεταπολεμικό σύστημα ασφάλειας στον κόσμο δεν λειτουργεί. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, δυστυχώς, ένα από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έγινε επιτιθέμενο». Βέβαια, κάνει ...γαργάρα τη στήριξη που του έδωσαν οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί του που παρενέβησαν ανοιχτά στα εσωτερικά της χώρας ανατρέποντας την προηγούμενη αστική κυβέρνηση του Β. Γιανουκόβιτς, όταν αυτή επιχείρησε να παζαρέψει και με την ΕΕ και με τη Ρωσία.
Ο αντιδραστικός πρωθυπουργός Αρσένι Γιατσενιούκ, γνωστός για τις ...εξαίσιες σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια κυβερνητικής συνεδρίασης, δήλωσε ότι «κανείς από την ουκρανική πλευρά δεν είχε μεγάλες ελπίδες ότι η Ρωσία και οι τρομοκράτες θα σέβονταν και θα συμμορφώνονταν με τους όρους της ειρηνευτικής συμφωνίας που υπεγράφη στο Μινσκ», και συνέχισε: «Πρώτα από όλα, για να συμμορφωθούν με τις συμφωνίες του Μινσκ, οι Ρώσοι τρομοκράτες θα πρέπει να εγκαταλείψουν τα εδάφη της Ουκρανίας και να δώσουν τη δυνατότητα στην Ουκρανία να προχωρήσει στη διεξαγωγή ειλικρινών και διαφανών εκλογών, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα». Ετσι, καταλήγει ότι θα απελευθερωθούν τα «κατεχόμενα εδάφη με κάθε τρόπο».
Ολα αυτά βέβαια δεν είναι στο πνεύμα του συμβιβασμού του Μινσκ αλλά προδιαθέτουν κλιμάκωση της σύγκρουσης.

Η συμφωνία και η ...παρερμηνεία της

Θυμίζουμε ότι η συμφωνία του Μινσκ, που εγκρίθηκε και από τις ηγεσίες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας και άφηνε βέβαια περιθώρια διαφορετικών ερμηνειών για το ζήτημα της αυτονομίας, προέβλεπε ότι μετά την απόσυρση των βαρέων όπλων (που έχει συμβεί στις περισσότερες περιοχές), θα ξεκινούσε διάλογος σχετικά με τις λεπτομέρειες της διενέργειας τοπικών εκλογών, σύμφωνα με την ουκρανική νομοθεσία και το νόμο της Ουκρανίας «σχετικά με την προσωρινή διαταγή της τοπικής αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ», καθώς και τη μελλοντική λειτουργία των εν λόγω περιοχών. Προβλεπόταν η διαδικασία να συζητηθεί και να συμφωνηθεί με τις επιμέρους περιοχές του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ στο πλαίσιο της Τριμερούς Ομάδας Επαφής και οι εκλογές να διεξαχθούν σύμφωνα με τα σχετικά πρότυπα του ΟΑΣΕ.
Βεβαίως, διάλογος δεν έγινε με την προώθηση της απόφασης του ουκρανικού Κοινοβουλίου της 17ης Μάρτη. Αντίθετα, οι δηλώσεις περί κατεχόμενων περιοχών και τοπικών εκλογών που θα επιβάλει η ουκρανική κυβέρνηση, εξόργισαν τις αρχές των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών αλλά και τη Ρωσία, που έφερε το θέμα της μη τήρησης της συμφωνίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Προβλεπόταν ότι η συνταγματική μεταρρύθμιση στην Ουκρανία μέχρι το τέλος του 2015, με βασικό χαρακτηριστικό την αποκέντρωση (λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά των επιμέρους περιφερειών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ), θα γινόταν σε συμφωνία με τους εκπροσώπους των περιοχών αυτών, καθώς και η έγκριση του νόμου για το ειδικό καθεστώς τους και τις σχέσεις με τη Ρωσία.
Μετά τη διενέργεια τοπικών εκλογών, με βάση τον ουκρανικό νόμο και τη συνταγματική μεταρρύθμιση, έως το τέλος του 2015 το ουκρανικό κράτος επανακτά τον πλήρη έλεγχο στα σύνορα σε ολόκληρη τη ζώνη των συγκρούσεων.
Προφανώς, και στα 13 σημεία της συμφωνίας υπήρχαν αμφισημίες για πολλά ζητήματα που ήταν αναμενόμενο να προκαλέσουν τριβές. Τέτοια είναι η απαλλαγή από την τιμωρία, την παρενόχληση και τις διακρίσεις των ατόμων που συνδέονται με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις περιοχές, το δικαίωμα της γλώσσας, η συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης με την κεντρική εξουσία στο διορισμό των επικεφαλής των εισαγγελέων και των δικαστηρίων, η δυνατότητα των κεντρικών εκτελεστικών αρχών να συνάπτουν με τις αρμόδιες τοπικές αρχές μια συμφωνία σχετικά με την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη, το κράτος να στηρίξει την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη των επιμέρους περιφερειών του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, βοήθεια από την κεντρική κυβέρνηση για διασυνοριακή συνεργασία σε επιλεγμένες περιοχές και τη Ρωσική Ομοσπονδία, δημιουργία των μονάδων πολιτοφυλακής για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης, δηλαδή τοπική αστυνομία. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου υπάρχουν σημαντικός ορυκτός πλούτος και εκμεταλλεύσεις και άρα και σημαντικά συμφέροντα.
Ετσι, με βάση την απόφαση του ουκρανικού Κοινοβουλίου οι επικεφαλής των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, Αλεξάντερ Ζακχρατσένκο και Ιγκόρ Πλοτνίτσκι (και υπογράφοντες τη συμφωνία του Μινσκ), αντίστοιχα, κατήγγειλαν ότι δεν δίνεται το ειδικό καθεστώς και αυτό εξαρτάται από τοπικές εκλογές με βάση τον ουκρανικό νόμο, χωρίς να προηγηθεί ο διάλογος για την πολιτική και συνταγματική διευθέτηση. Ετσι, κατέληξαν ότι εφόσον «παραβιάζεται η συμφωνία, πλέον δεν υπάρχει καμία δέσμευση». Κάτι που προϊδεάζει για κλιμάκωση.
Ο δε υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, ήταν έντονα επικριτικός λέγοντας ότι η απόφαση του Κοινοβουλίου παραβιάζει τη συμφωνία του Μινσκ και κάλεσε τις ηγεσίες της Γερμανίας και της Γαλλίας να ασκήσουν πιέσεις στην ουκρανική κυβέρνηση να αλλάξει στάση.

Πιο συχνές οι μάχες

Στο πεδίο της γραμμής αντιπαράθεσης οι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες κατήγγειλαν ότι μόνο την Πέμπτη και την Παρασκευή έγιναν 32 επιθέσεις του ουκρανικού στρατού εναντίον τους συνήθως με ελαφριά όπλα. Στην πόλη Αβντέφκα (κοντά στη γραμμή αντιπαράθεσης, που ελέγχεται από τις δυνάμεις του Κιέβου) στρατιωτικό όχημα που έφερε πολυβόλο άνοιξε πυρ κατά θέσεων πολιτοφυλάκων, σκοτώνοντας 3 και τραυματίζοντας άλλους τόσους ενώ και αυτοί ανταπάντησαν με ένα 1 νεκρό στρατιωτικό. Το περιστατικό αυτό, όπως και η επίθεση του ουκρανικού στρατού στο χωριό Σιρκίνο, κοντά στη Μαριούπολη, και η κίνηση μεγάλου αριθμού αρμάτων μάχης καταγγέλθηκαν έντονα στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) που επιβλέπει την εκεχειρία.
Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης η αντίδραση των κατοίκων του χωριού Κονσταντινόφκα, στην επαρχία του Ντονέτσκ, που ελέγχει ο στρατός, για το θάνατο ενός οκτάχρονου κοριτσιού, που παρασύρθηκε από τεθωρακισμένο όχημα των ουκρανικών δυνάμεων μαζί με άλλη μια γυναίκα και ένα κοριτσάκι που νοσηλεύονται. Οπως αποδείχτηκε, ο οδηγός του οχήματος ήταν μεθυσμένος, όπως συμβαίνει συχνά στην πόλη. Ετσι, οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα και απαίτησαν την απομάκρυνση του στρατού από την περιοχή τους.

Κυρώσεις, επιφυλάξεις, ασκήσεις και παζάρια

Η σύγκρουση στην Ουκρανία, που έχει ενδοαστικό χαρακτήρα (κόντρα τμημάτων του κεφαλαίου που επιλέγουν διαφορετικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες με τις ΗΠΑ, ΕΕ και την καπιταλιστική Ρωσία) και ενδοϊμπεριαλιστικό για τη γεωστρατηγική σημασία και τον πλούτο της Ουκρανίας, είχε τη θέση της και στις διεργασίες και συζητήσεις στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή για τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία. Τελικά, στην απόφαση γίνονται συστάσεις στη Ρωσία, να εφαρμόσει κατά γράμμα τα προβλεπόμενα στη συμφωνία του Μινσκ, και δηλώνεται ότι η ΕΕ θα διατηρήσει τις κυρώσεις μέχρι την «πλήρη εφαρμογή της συμφωνίας του Μινσκ». Συγκεκριμένα, σημειώνεται: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι έτοιμο να λάβει περαιτέρω μέτρα, εάν είναι απαραίτητο». Δηλώνεται ακόμα ότι «δεν αναγνωρίζει και συνεχίζει να καταδικάζει την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης από τη Ρωσική Ομοσπονδία». Ακόμα διαμηνύει τη στήριξη στην αστική τάξη της Ουκρανίας στις μεταρρυθμίσεις, δηλαδή στα μέτρα που θα πληρώσει ο λαός. Ταυτόχρονα έγινε αποδεκτή από τους «28», και την Ελλάδα, η πρόταση για συγκρότηση μιας «ομάδας επικοινωνίας που θα αντιμετωπίσει τη ρωσική προπαγάνδα».
Την ίδια ώρα κλιμακώνεται και η στρατιωτική προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα. Με τα ναυτικά ΝΑΤΟικά γυμνάσια στη Μαύρη Θάλασσα, την επιχειρησιακή άσκηση στα επιτελεία Northwood της Βρετανίας για «διαχείριση» μιας «κρίσης» σε ένα «εικονικό» κράτος που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, δηλαδή, σαν να λέμε ...Ουκρανία, τα γυμνάσια με εκπαιδευτές Αμερικανούς στη Δυτική Ουκρανία. Και από την άλλη μεριά τα ρωσικά γυμνάσια στην Κριμαία και τη Βαλτική.
Πάντως, την ίδια ώρα που ...φορτώνεται το μπαρούτι, οι μπίζνες και τα παζάρια για τα μονοπώλια δεν περιμένουν. Στοιχείο αυτού οι συνομιλίες την Παρασκευή το βράδυ στις Βρυξέλλες ανάμεσα σε Ουκρανία, Ρωσία για το ρωσικό φυσικό αέριο και την τιμή πώλησής του με τη διαμεσολάβηση της ΕΕ, που επίσης «καίγεται», την ίδια ώρα που προσπαθεί να «απεξαρτηθεί» από τη ρωσική Ενέργεια, ζήτημα όχι και τόσο εύκολο.

Η Κριμαία στην «ομίχλη» της «δημιουργικής ασάφειας»

Η Κριμαία στην «ομίχλη» της «δημιουργικής ασάφειας»

Από τη συγκέντρωση στην Αγ. Πετρούπολη που διοργάνωσε το κυβερνητικό κόμμα στη Ρωσία, για να γιορτάσει τον ένα χρόνο από την ενσωμάτωση της Κριμαίας

Πριν από ένα χρόνο, η Κριμαία ενσωματώθηκε στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η εξέλιξη αυτή ακολούθησε μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, με τη στήριξη από πλευράς τους εθνικιστικών, ακόμη και φασιστικών δυνάμεων, για την επίτευξη των γεωπολιτικών τους στόχων έναντι της καπιταλιστικής Ρωσίας.
Η Ρωσία, που διατηρούσε ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κριμαία, χάρη σε συμφωνία, που είχε με όλες τις προηγούμενες ουκρανικές κυβερνήσεις, επικαλέστηκε την ανάγκη προστασίας του ρωσικού πληθυσμού (περίπου του 60% του πληθυσμού της Κριμαίας), από τους Ουκρανούς εθνικιστές, καθώς και το δικαίωμα της «αυτοδιάθεσης». Ετσι, κάνοντας χρήση των στρατιωτικών δυνάμεων και της υπεροχής του ρωσικού στοιχείου στον πληθυσμό της χερσονήσου, εμπόδισε την κινητοποίηση των βαριά οπλισμένων 20 χιλιάδων Ουκρανών στρατιωτικών, που βρίσκονταν στη χερσόνησο και στήριξε τη διενέργεια δημοψηφίσματος, στη βάση του οποίου ενσωματώθηκε η Κριμαία στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Σ' εκείνο το δημοψήφισμα, στο οποίο έλαβε μέρος το 83% των κατοίκων, η συντριπτική πλειοψηφία (το 97%) τάχθηκε υπέρ της ένταξης της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Η «επάνοδος στην Πατρίδα»

Η ενσωμάτωση της Κριμαίας στα εδάφη της Ρωσίας χαρακτηρίζεται από τη ρωσική ηγεσία ως «επάνοδος της Κριμαίας στην Πατρίδα». Κι αυτό γιατί η Κριμαία ποτέ δεν αποτέλεσε ένα ξεχωριστό κράτος. Ηταν ρωσικό έδαφος, που αποσπάστηκε από την οθωμανική αυτοκρατορία από το 1783 κι ως τέτοιο παρέμεινε και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, αφού ανήκε στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρωσίας. Από το Φλεβάρη του 1954 πέρασε διοικητικά στη σύνθεση της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, στο πλαίσιο όμως της ενιαίας χώρας, της ΕΣΣΔ.
Βεβαίως, παρά την υπεροχή του ρωσικού στοιχείου, που εξασφάλισε επί της ουσίας τον αναίμακτο χαρακτήρα της «επανόδου», πάνω από 20 χιλιάδες Ουκρανοί, που φαίνεται πως δεν συμβιβάστηκαν με την εξέλιξη, εγκατέλειψαν τη χερσόνησο.
Η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία έχει αλλάξει τα δεδομένα στη Μαύρη Θάλασσα και στην Αζοφική. Τόσο από στρατιωτικής πλευράς, όσο κι από οικονομικής. Είναι χαρακτηριστικό πως στα χέρια της Ρωσίας πέρασαν 18 κοιτάσματα φυσικού αερίου.

Η αντίδραση ΗΠΑ - ΕΕ

Ωστόσο, αυτή η «επάνοδος της Κριμαίας στην Πατρίδα», αν και παρουσιάζεται ως ένα τετελεσμένο γεγονός από τη ρωσική ηγεσία, εξακολουθεί να συναντά τη σφοδρή αντίθεση όχι μόνον της ουκρανικής ηγεσίας, που θεωρεί την Κριμαία «κατεχόμενη ζώνη», αλλά και των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Στις 27/3/2014 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με ψήφισμά της (68/262) χαρακτήρισε παράνομο το δημοψήφισμα για την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία. Το ψήφισμα, που στήριξαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, ψήφισαν 100 από τα 193 κράτη του ΟΗΕ. 11 ψήφισαν κατά (Ρωσία και Αρμενία, Βενεζουέλα, Βολιβία, Λευκορωσία, Ζιμπάμπουε, Κούβα, ΛΔ Κορέας, Νικαράγουα, Σουδάν, Συρία), ενώ άλλα 58 κράτη (μεταξύ αυτών Κίνα, Βραζιλία, Ν. Αφρική, Ινδία, Καζαχστάν), ψήφισαν «λευκό».
ΗΠΑ και ΕΕ έχουν επιβάλει στη Ρωσία κυρώσεις, όχι μόνον με την κατηγορία της στρατιωτικής εμπλοκής της στις εξελίξεις που διαδραματίζονται στην νοτιοανατολική Ουκρανία, στην περιοχή του Ντονμπάς, αλλά και εξαιτίας της συνεχιζόμενης «ρωσικής κατοχής», όπως θεωρούν, της Κριμαίας.

Η πραγματική ενσωμάτωση

Μέσα στο χρόνο που πέρασε ολοκληρώθηκε η διαδικασία πολιτικής ενσωμάτωσης της Κριμαίας στη Ρωσία. Εγιναν εκλογές στα διάφορα επίπεδα, δημιουργήθηκαν παραρτήματα των ρωσικών πολιτικών δυνάμεων στην Κριμαία, εκλέχτηκαν οι εκπρόσωποι στα διάφορα επίπεδα εκπροσώπησης της χώρας. Η οικονομική και πολιτιστική ζωή (εκπαιδευτικό σύστημα) συνδέθηκε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στην ανάλογη ρωσική. Η κεντρική ρωσική κυβέρνηση ξόδεψε για την Κριμαία κάθε μέρα περίπου 0,5 δισεκατομμύριο ρούβλια, και συνολικά στο χρόνο 140 δισεκατομμύρια ρούβλια.
Ωστόσο, αν και έχει περάσει ένας χρόνος, εξακολουθούν να παραμένουν άλυτα μια σειρά ζητημάτων, που αφορούν την οικονομική σύνδεση με τη Ρωσία. Ενα σημαντικό ζήτημα, που παραμένει άλυτο, είναι η χερσαία σύνδεση της Κριμαίας με τη Ρωσία. Η Ουκρανία, από τη μεριά της, έχει κλείσει τα σύνορά της, και έχει διακόψει και τη σιδηροδρομική επικοινωνία της Ρωσίας με την Κριμαία, που διέρχεται από το έδαφός της. Ετσι, η επικοινωνία γίνεται αεροπορικώς και με φέριμποτ, που συνδέουν το λιμάνι του Κερτς με τη ρωσική περιοχή του Κρασναντάρ.
Κάθε μέρα, τα φέριμποτ εκτελούν πάνω από 110 δρομολόγια, μεταφέροντας έως 4,5 χιλιάδες αυτοκίνητα, 22,5 χιλιάδες επιβάτες και μέχρι 200 σιδηροδρομικά βαγόνια. Ωστόσο, αυτή η κίνηση, ιδιαίτερα τις τουριστικές περιόδους, αλλά και όταν δυσκολεύει ο καιρός, δεν επαρκεί. Οι ρωσικές αρχές δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη αν θα προχωρήσουν στην κατασκευή γέφυρας ή τούνελ, ώστε να δώσουν μια πιο ολοκληρωμένη λύση στο πρόβλημα.
Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι αυτό της τροφοδοσίας νερού. Η Ουκρανία έκλεισε το κανάλι που έδινε στη χερσόνησο έως και το 85% της κατανάλωσης του νερού της. Οι ρωσικές αρχές προωθούν μια σειρά επιλογές, όπως ο υποθαλάσσιος αγωγός νερού από την περιοχή του Κουμπάν, οι γεωτρήσεις στην ίδια την Κριμαία, η εγκατάσταση μονάδων αφαλάτωσης. Είναι πιθανό ότι θα χρειαστεί να τις χρησιμοποιήσει όλες. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι είτε αυτές μπορούν να δώσουν περιορισμένα μεγέθη νερού ή είναι πολύ ακριβές, όσον αφορά το κόστος υλοποίησής τους. Κι αυτό όταν είναι φανερό πως μια ομαλοποίηση των σχέσεων με την Ουκρανία θα επανέφερε χωρίς ιδιαίτερα οικονομικά βάρη τη ροή του νερού από την Ουκρανία. Ο καθένας, όμως, καταλαβαίνει ότι με μια κατάσταση πλήρους κλιμάκωσης στη σύγκρουση Ρωσίας με την Ουκρανία, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Τέλος, σοβαρό πρόβλημα είναι η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, που και σήμερα κατά 70% εξαρτάται από την παροχή μέσω Ουκρανίας, και την καλοκαιρινή περίοδο φτάνει και το 90%. Τη χρονιά που πέρασε η Ουκρανία κάμποσες φορές απροειδοποίητα διέκοψε την παροχή ρεύματος. Τελικά, έχει υπογραφεί μια συμφωνία μεταξύ των ρωσικών και ουκρανικών επιχειρήσεων ηλεκτρικής ενέργειας, βάσει της οποίας η Ρωσία στέλνει μέσω της Ουκρανίας, την ανάλογη ποσότητα ρεύματος στη χερσόνησο. Εννοείται πως η Ρωσία προσανατολίζεται στην απευθείας σύνδεση του δικτύου της με αυτό της Κριμαίας, μέσω υποθαλάσσιου καλωδίου.

Προσαρμογή μέσα σε καθεστώς κυρώσεων

Ωστόσο, η παραπέρα καπιταλιστική ενίσχυση κι ανάπτυξη της οικονομίας της Κριμαίας, αντιμετωπίζει και το ζήτημα των δυτικών κυρώσεων, με τις οποίες απαγορεύονται οι επενδύσεις στην Κριμαία. Αυτό εμποδίζει όχι μόνον επενδύσεις δυτικών επιχειρηματιών. Δρα αποτρεπτικά και για τους μεγάλους Ρώσους επενδυτές. Οι τελευταίοι, που είναι σ' ένα σφιχταγκάλιασμα με τον δυτικό οικονομικό κόσμο (στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ενοποίησης), φοβούνται να επενδύσουν στην Κριμαία, εξαιτίας στοχευμένων κυρώσεων, που μπορούν να τους επιβληθούν. Ετσι, θα σκεφτούν πάρα πολύ ακόμη το να αναλάβουν τις περίπου 400 επιχειρήσεις, που ανήκαν στο ουκρανικό κράτος ή σε ορισμένους επιχειρηματίες και πέρασαν στα χέρια του ρωσικού κράτους.
Οι εργαζόμενοι της περιοχής είδαν μέσα σε ένα χρόνο να αυξάνουν οι τιμές σε βασικά καταναλωτικά αγαθά, σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της Κριμαίας. Στα είδη διατροφής αυτή η αύξηση έφτασε το 53% (φρούτα 82,9%, κρέας 64%, ψωμί 34,2%). Βεβαίως, ανάλογες αυξήσεις στις τιμές έγιναν και στην υπόλοιπη Ρωσία, όπου τα είδη διατροφής αυξήθηκαν κατά μέσο όρο κατά 22%. Η επιπλέον αύξηση των τιμών στην Κριμαία, σε σχέση με την «ουκρανική περίοδο», οφείλεται στο κόστος μεταφοράς τους. Την ίδια ώρα, ωστόσο, και οι μέσοι μισθοί στην Κριμαία, σύμφωνα με την ίδια υπηρεσία, αυξήθηκαν κατά 52,6%. Ο μέσος μισθός στην Κριμαία φτάνει τα 17.200 ρούβλια ή τα 260 ευρώ. Ουσιαστικά, δηλαδή, με βάση αυτά τα στοιχεία δεν φαίνεται κάποια ουσιαστική χειροτέρευση ή καλυτέρευση της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων.
Επιπλέον, πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του πως η όλη εξέλιξη συνοδεύτηκε, τόσο για εκείνους που έμειναν στην Κριμαία, όσο και για εκείνους που έφυγαν από αυτήν, από την αύξηση των «πατριωτικών», ακόμη και εθνικιστικών αισθημάτων. Ετσι, αυτό που λέμε κοινωνικά ζητήματα, κοινωνικό - οικονομική κατάσταση, έχουν περάσει σε μια δεύτερη μοίρα.

Ενας ακόμη «κόμπος» στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις

Σε όλες τις τελευταίες ειρηνευτικές προσπάθειες, τόσο από τη Ρωσία, όσο κι από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, τονίζεται η ανάγκη «σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας» της Ουκρανίας. Ωστόσο, αν προσπαθήσει κανείς να διαβάσει πίσω από τις γραμμές, θα δει πως όταν μιλάει γι' αυτήν η Ρωσία βγάζει απ' έξω την Κριμαία, ενώ αντίθετα ΗΠΑ και ΕΕ εντάσσουν στην «εδαφική ακεραιότητα» της Ουκρανίας και την Κριμαία. Αυτή η «δημιουργική ασάφεια» δίνει, προς τον παρόν, τη δυνατότητα μιας διπλωματικής κινητικότητας για τα ζητήματα της ουκρανορωσικής αντιπαράθεσης. Ως πότε όμως;
Το ερώτημα απασχόλησε και τον νέο Ελληνα υπουργό Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά. Σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Spiegel», όταν ρωτήθηκε για την «προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία», απάντησε το παροιμιώδες: «Η προσάρτηση της Κριμαίας έλαβε χώρα πριν αναλάβω εγώ ως υπουργός Εξωτερικών». Βεβαίως, στη συνέχεια της συνέντευξης δήλωσε πεντακάθαρα πως και στο ζήτημα αυτό η στάση της νέας ελληνικής κυβέρνησης συμπίπτει με αυτήν της προηγούμενης κυβέρνησης και συνολικά της ΕΕ, αφού, όπως υποστηρίζει «ένα δημοψήφισμα επιτρέπεται να διεξαχθεί μόνον σύμφωνα με το σύνταγμα μιας χώρας». Κάτι, δηλαδή, που δεν έγινε στην περίπτωση της Κριμαίας.
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ αυτό που επέβαλαν με τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στην περίπτωση του Κοσσόβου, τώρα το αρνούνται πεισματικά στην περίπτωση της Κριμαίας. Γίνεται φανερό πως το ζήτημα της Κριμαίας εντάσσεται στο συνολικότερο «γόρδιο δεσμό» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και μόνο η πάλη για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και σχεδιασμούς, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, μπορεί να τον λύσει.

Προσδοκώντας «ανάσταση» της διαστημοσυσκευής Φιλέ

Προσδοκώντας «ανάσταση» της διαστημοσυσκευής Φιλέ

Τα ρεύματα των εκλυόμενων αερίων και σκόνης από την επιφάνεια του κομήτη, που είναι πια πολλαπλά και έντονα καθώς πλησιάζει στο περιήλιο, μεγαλώνουν την κόμη και την ουρά του

Σε φάση τακτικού ελέγχου για ενδεχόμενο σήμα ζωής από τη διαστημοσυσκευή Φιλέ, που προσεδαφίστηκε στις 13 Νοέμβρη 2014 στον κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο μπήκε εδώ και μια βδομάδα το μητρικό σκάφος της αποστολής «Ροζέτα», που συνάντησε και ακολουθεί τον κομήτη στην πορεία του από τον περασμένο Αύγουστο. Η διαστημοσυσκευή Φιλέ, λόγω πολλαπλών προβλημάτων στη φάση καθόδου, έκανε ανώμαλη προσεδάφιση, μετά από τουλάχιστον τρεις αναπηδήσεις, για να καταλήξει τελικά με ανορθόδοξη κλίση σε σημείο για το οποίο οι επιστήμονες δεν είναι ακόμα απολύτως βέβαιοι.
Εξαιτίας της ανώμαλης προσεδάφισης, η Φιλέ βρέθηκε σε περιοχή όπου φωτίζεται μόνο ένα μέρος της για λίγες ώρες κάθε μέρα. Γι' αυτό μετά από την όπως - όπως πραγματοποίηση του προγράμματος παρατηρήσεων που επρόκειτο να κάνει, έπεσε σε χειμερία νάρκη, καθώς η μπαταρία της άδειασε και η προσπίπτουσα ηλιακή ακτινοβολία δεν ήταν επαρκής για να την ξαναγεμίσει. Με βάση τον προγραμματισμό της, η Φιλέ όλο αυτό το διάστημα θα προσπαθούσε τη λιγοστή ενέργεια που θα προσλάμβανε να τη χρησιμοποιήσει για να θερμαίνεται, ώστε να μην παγώσει τελείως. Τώρα που ο κομήτης πλησίασε αρκετά στον Ηλιο και η θερμοκρασία του άρχισε να ανεβαίνει, οι επιστήμονες ελπίζουν ότι η Φιλέ θα κατάφερε να «επιζήσει» και θα μπορέσει να επικοινωνήσει.

Ζήτημα θερμοκρασίας και Ενέργειας

Οψη της περιοχής «Χάπι» (αρχαίο αιγυπτιακό όνομα) στο «λαιμό» του Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο

Σύμφωνα με τον προγραμματισμό της, αν η θερμοκρασία της ανέβει πάνω από τους -45^oC και η ισχύς που της δίνουν τα φωτοβολταϊκά της κύτταρα ξεπεράσει τα 5,5 βατ, τότε αυτόματα θα ενεργοποιήσει τις τηλεπικοινωνίες της για να ακούσει το κάλεσμα της «Ροζέτας». Αλλά ακόμα και αν το ακούσει, για να μπορέσει να απαντήσει σ' αυτό, χρειάζεται η ενεργειακή της δυνατότητα να ξεπεράσει τα 19 βατ. Μόνο τότε θα είναι εφικτή η αμφίδρομη επικοινωνία μητρικού σκάφους και ακάτου.
Η μεγαλύτερη πιθανότητα επικοινωνίας είναι σε κάποιο από τα 11 περάσματα που θα κάνει η «Ροζέτα» πάνω από την περιοχή που πιθανολογείται ότι βρίσκεται η Φιλέ, περάσματα που θα γίνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας σε αυτή την πλευρά του κομήτη, ώστε να πέφτει η μέγιστη ηλιακή ενέργεια στην άτυχη διαστημοσυσκευή. Ακόμη κι αν η μπαταρία της έχει καταστραφεί από το κρύο και η ενέργεια δεν φτάνει για να απαντήσει η Φιλέ, ο επαναπρογραμματισμός που της έγινε πριν τη διακοπή της επαφής τον περασμένο Νοέμβρη, προβλέπεται ότι θα τη φέρει σε λειτουργική κατάσταση ακόμη και χωρίς μπαταρία. Αν τελικά καταφέρει να επικοινωνήσει, οι επιστήμονες θα εκτιμήσουν τα δεδομένα που θα στείλει για την ...υγεία της και θα καταστρώσουν κατάλληλο πρόγραμμα αξιοποίησης των δέκα επιστημονικών οργάνων που φέρει.

Η διαστημοσυσκευή Φιλέ θεωρείται ότι πρέπει να βρίσκεται στην περιοχή του μικρού λοβού που σημειώνεται με την κόκκινη έλλειψη

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η Φιλέ φωτίζεται μόλις 1,3 ώρα κατά τη διάρκεια του ημερονυκτίου του Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο, που διαρκεί 12,4 ώρες. Αν η μπαταρία τελικά λειτουργεί, τότε τα πειράματα θα μπορούν να γίνονται και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο κομήτης αναμένεται να φτάσει στο περιήλιο τον ερχόμενο Αύγουστο και καθώς πλησιάζει σ' αυτό, θα δέχεται όλο και περισσότερη ενέργεια, αυξάνοντας τις προσδοκίες «ανάστασης» της Φιλέ.

Παγάκια στο λαιμό του κομήτη

Κατά τ' άλλα η «Ροζέτα» συνεχίζει την αποστολή της στέλνοντας φωτογραφίες που αποτυπώνουν λεπτομέρειες της επιφάνειας του κομήτη, αλλά και τη σταδιακή αύξηση της έκλυσης αερίων και σκόνης. Σε πρόσφατη συνάντηση των ερευνητών και της επιστημονικής ομάδας της αποστολής «Ροζέτα», διαπιστώθηκε ότι η δραστηριότητα του κομήτη είναι λιγότερο έντονη απ' ό,τι αναμενόταν σε αυτή την απόσταση από τον Ηλιο. Αυτό σημαίνει ότι αν το γνώριζαν από πριν θα μπορούσαν να είχαν προγραμματίσει μερικές ακόμη κοντινές πτήσεις γύρω από τον κομήτη, πράγμα που τώρα είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Αλλωστε, ενδέχεται η μικρότερη δραστηριότητα που καταγράφηκε να σχετίζεται με την επιλογή που έγινε για λόγους ασφάλειας η «Ροζέτα» να «πετά» πάνω από τις λιγότερο ενεργές περιοχές.

Μια ακόμα από τις καταπληκτικές φωτογραφίες του κομήτη που έστειλε η «Ροζέτα»

Επειδή η βαρύτητα ενός κομήτη είναι πολύ μικρή, η ποσότητα αερίων και σκόνης που εκλύει γίνεται κρίσιμη όταν η τριβή με τα εξαρτήματα του σκάφους φτάσει να δώσει αντίθετη συνισταμένη δύναμη, ίση ή μεγαλύτερη από τη δύναμη της βαρυτικής έλξης. Το σκάφος θα μπορούσε να χαθεί στο Διάστημα, ή να πρέπει να καταναλώσει πολύ καύσιμο για να ξανάρθει κοντά στον κομήτη. Ετσι ήδη από το Φλεβάρη οι σχεδιαστές της αποστολής απέρριψαν κάθε δυνατότητα πραγματοποίησης επιπλέον κυκλικών τροχιών στηριγμένων μόνο στη μικρή βαρυτική έλξη του Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο.
Με σύνθεση και ειδική επεξεργασία φωτογραφιών του κομήτη σε διάφορα μήκη κύματος, οι επιστήμονες αποτύπωσαν τη συγκριτικά πιο γαλαζωπή απόχρωση του «λαιμού» του. Απ' αυτή την περιοχή μεταξύ των δύο λοβών γίνονται οι μεγαλύτερες εκλύσεις αερίων και σκόνης. Το γαλαζωπό χρώμα, όπως έχει διαπιστωθεί και σε άλλους κομήτες φαίνεται να σχετίζεται με τη μεγαλύτερη έκθεση πάγου νερού στην επιφάνεια αυτών των περιοχών. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι σε κάποια φάση της περιπλάνησής του στο ηλιακό σύστημα, ο 67P/C-G δέχτηκε ισχυρές βαρυτικές δυνάμεις από κάποιο πλανήτη ή δορυφόρο, που είχαν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των λοβών, δίνοντάς του το σχήμα που έχει σήμερα. Η απομάκρυνση αυτή ενδέχεται να αποκάλυψε φρέσκα στρώματα πλούσια σε πάγο, ακριβώς στην περιοχή του «λαιμού» του, που μάκρυνε (ή δημιουργήθηκε) ως αποτέλεσμα του βαρυτικού επεισοδίου.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: http://blogs.esa.int/rosetta/