Τον αποχαρακτηρισμό της Ακρόπολης από αρχαιολογικό χώρο ζητάει το Eurogroup!

       

Απίστευτο κι όμως αληθινό;! Κι όμως το Eurogroup ζητάει τον αποχαρακτηρισμό της Ακρόπολης από αρχαιολογικό χώρο, διότι όπως διευκρινίζει σε δήλωσή του δεν μπορεί μία χώρα να χρωστάει τόσα χρήματα στους δανειστές και να αφήνει ανεκμετάλλευτο τον ωραιότερο λόφο της πρωτεύουσας! Το Eurogroup βέβαια τονίζει ότι δεν πρόκειται να βεβηλωθεί ο ιερός βράχος αλλά ίσα – ίσα θα αναδειχτεί και θα προβληθεί! Το Eurogroup εγγυάται και την επιστροφή των Καρυάτιδων! Βέβαια θέτει ως προϋπόθεση για όλα αυτά να αποχαρακτηριστεί από αρχαιολογικός χώρος η Ακρόπολη ώστε να χτιστεί στον λόφο πολυτελές ξενοδοχείο το οποίο θα αναλάβει και την διαχείριση της Ακρόπολης και του μουσείου της Ακρόπολης! Η ανακοίνωση του Eurogroup υπογραμμίζει ότι μία χώρα που χρωστά τόσα χρήματα και βρίσκεται σε μνημόνια και εποπτεία δεν μπορεί να κρατά ανεκμετάλλευτη την Ακρόπολη και να μην την δίνει έναντι μεγάλου ενοικίου για επιδείξεις μόδας, διαφημιστικά γυρίσματα, γυρίσματα ταινιών πορνό και ότι άλλο προκύψει!

Πάλι όμως δεν είναι Πρωταπριλιά και όλα τα παραπάνω είναι υπερβολικά πρωταπριλιάτικα για να είναι αληθινά! Βέβαια επειδή με τον ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα είναι πρωταπριλιά, γιατί όλα τα παραπάνω να μη γίνουν πιστευτά;! Σάμπως πόσο απέχουν από το ότι το Eurogroup απαιτεί να καταστραφούν αρχαιοελληνικά ευρήματα εάν αυτά βρίσκονται σε τοποθεσίες των οποίων το ξεπούλημα είναι προαπαιτούμενο του 3^ου μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ;!

Ναι καλά διαβάσατε και αυτό δεν είναι Πρωταπριλιάτικο, όπως η είδηση για τον αποχαρακτηρισμό της Ακρόπολης! Οι αρμόδιες υπηρεσίες της Κομισιόν εξετάζουν την απόφαση που έλαβε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για την κήρυξη περίπου 280 στρεμμάτων χώρου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος καθώς η ιδιωτικοποίηση του πρώην αεροδρομίου του «Ελληνικού» είναι προαπαιτούμενο του τρίτου μνημονίου. Η Κομισιόν παρεμβαίνει στο έργο του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και ζητά την καταστροφή αρχαίων γιατί απαιτεί την λεία της! Άραγε πόση είναι η απόσταση που χωρίζει αυτήν την παρέμβαση από την παρέμβαση για τον αποχαρακτηρισμό της Ακρόπολης;!

Πρώτη φορά Αριστερά και απ’ ότι φαίνεται πλησιάζει η ιδιωτικοποίηση του Παρθενώνα πολύ γοργά, αφού οι δανειστές έχουν πάρει απίστευτη φόρα με τον αγαπημένο και εκλεκτό τους πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα!

Οράτιος Μενιππίδης

Εδώ ο καλός ο εργοδότης…

Κατιούσα

Κατά βάθος, η ταξική πάλη είναι μια παρανόηση. Ή έστω τυχερό. Κάπως σαν το γάμο. Αν βρεις ένα καλό παιδί ή μάλλον έναν καλό εργοδότη, θα ζήσετε μαζί ευτυχισμένοι -σε λιβάδια, με ξέπλεκες κοτσίδες- από τον ιδρώτα σου και τη δουλειά σου. Ναι αλλά αυτός βάζει την ιδέα, την τόλμη και το κεφάλαιο απ’ το ΕΣΠΑ. Τι άλλο να κάνει πια; Να μας φέρνει δηλαδή και τις παντόφλες;
Όχι βέβαια. Εμείς θα του τις φέρνουμε…
Τι εστί καλός εργοδότης; Είναι σαν τον αγά του σπιτιού, που δε σε χτυπάει πολύ σαν τους άλλους και σου παίρνει πότε-πότε και κάνα κόσμημα, καθιστώντας περιττή κάθε άλλη διεκδίκηση -τι να κάνεις, να κάτσεις να μαλώσεις;
Κι είδες τι ουδέτερες και αθώες που είναι οι λέξεις; Δεν του προσφέρουμε εμείς την υπεραξία μας, αυτός μας δίνει δουλειά και μας ευεργετεί…
Εργοδότες σαν το Σκλαβενίτη, που “είναι καλός” γιατί δεν ανοίγει τις Κυριακές -αφού δεν τον συμφέρει- κι άρχισε τις μισθολογικές περικοπές στα στελέχη του, που θα συμπιέσουν προς τα κάτω και τους άλλους. Ή σαν το MARKET IN που έδινε σαφείς οδηγίες στους υπαλλήλους του, ποιο ψηφοδέλτιο να ρίξουν στην κάλπη -όπως αποκαλύπτει ο σημερινός Ριζοσπάστης.

Σε βγάζει κι από τον μπελά να τρέχεις για τα κοινά, να οργανώνεσαι και να προβληματίζεσαι. Αφού το κάνει για σένα ο εργοδότης σου και τα στελέχη του…
Εργοδότες σαν τον Παπαστράτο, που απέλυσε άτομο με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ), αλλά τον διαφημίζει σαν πλασιέ ο Τσίπρας. Και σαν το βραβευμένο Καρέλια, που σύμφωνα με καταγγελίες, επιχειρεί να επιβάλει την 7ήμερη εργασία.
Κι επειδή αυτά δεν είναι αρκετά, έρχεται η απόφαση του Άρειου Πάγου, που λέει ότι η εργοδοσία μπορεί να αλλάξει μονομερώς τους όρους της σύμβασης (τόπο, τρόπο και χρόνο εργασίας), αρκεί να μην… το παρακάνει.
Για δες καιρό που διάλεξε να φύγει ο Τσακνής από την ΕΡΤ, τώρα που οι στίχοι (και οι στόχοι) της “Σύμβασης” γίνονται πραγματικότητα ή μάλλον ωχριούν μπροστά της.
Όσες φορές χρειάστηκε να την συμβουλευτώ
μονίμως είχα άδικο κι έπρεπε να πληρώνω
κι αν κάποτε αποφάσιζα μονάχος να σκεφτώ
η σύμβαση απαγόρευε να σκέφτομαι και μόνος.
Τώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει καίριο χτύπημα στο δικαίωμα για απεργία, που μπορεί να μας φαίνεται αυτονόητο, αλλά εντάξει, αν μετά από τόσες καλές ειδήσεις θέλει κανείς να απεργήσει, ε αυτό λέγεται αχαριστία…

Ένας σοβιετικός Ροβινσώνας

(των Ηλία Ιλφ και Ευγενίου Πετρόφ)

Σήμερα η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα σοβιετικής σάτιρας. Τη μετάφραση την βρήκε στο ιστολόγιο γνωστού υποστηρικτή της μνημονιακής κυβέρνησης, με μια μάλλον κακόπιστη αναφορά (μου φάνηκε να υστερεί) στο αφιέρωμα της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση και ειδικότερα σε μια ανάρτηση που αναφερόταν στη σοβιετική σάτιρα. Και την θεωρώ μάλλον κακόπιστη, με την έννοια πως στην Κατιούσα ποτέ δε γράψαμε πως κάναμε κάποια συνολική ή εξαντλητική αναφορά στη σοβιετική σάτιρα. Κι επειδή στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνονται πολλά σχόλια, όπως το υπ' αριθμόν 88, που λέει πως χρησιμοποιήσαμε στοιχεία της εφημερίδας του Ραχόι (της Ελ Παΐς), για να δείξουμε ποιος στηρίζει την ανεξαρτησία στην Καταλονία, κι ας αναφέρουμε στη δεύτερη κιόλας παράγραφο πως η έρευνα διενεργήθηκε από καταλανικό ινστιτούτο.

Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω μικρή σημασία έχουν κι αναφέρονται απλώς παρεμπιπτόντως. Αυτό που έχει σημασία αντιθέτως είναι το ζουμί, δηλαδή το σατιρικό διήγημα των Ιλφ και Πετρόφ, που δημοσιεύτηκε πιθανότατα στην Πράβδα -όπως προκύπτει από σχόλια της ίδιας ανάρτησης- και αν μη τι άλλο καταρρίπτει σε μεγάλο βαθμό το εύκολο δυτικό στερεότυπο, για τους Σοβιετικούς που δεν μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα και να κριτικάρουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας τους και του κράτους τους. Καλή ανάγνωση.

Η συντακτική επιτροπή του δεκαπενθήμερου εικονογραφημένου περιοδικού Ο κόσμος της περιπέτειας παραπονιόταν για έλλειψη λογοτεχνικής ύλης. Έλειπαν τα λογοτεχνήματα που θα τραβούσαν και θα διατηρούσαν την προσοχή των νεαρών αναγνωστών.

Τους έστελναν βέβαια πολλά χειρόγραφα, αλλά κανένα δεν ταίριαζε: παραήταν σοβαρά και βαρετά. Για να λέμε την αλήθεια, το πιθανότερο ήταν να προκαλέσουν κατάθλιψη στους νεαρούς αναγνώστες αντί να τους συναρπάσουν. Ο αρχισυντάκτης όμως ήθελε να συναρπάσει το κοινό του.

Τελικά, αποφάσισαν να παραγγείλουν ένα μυθιστόρημα που θα το δημοσίευαν σε συνέχειες.

Ένας κλητήρας έτρεξε να ειδοποιήσει τον συγγραφέα Μολδαβάντσεφ, και την επόμενη μέρα ο Μολδαβάντσεφ καθόταν στον άνετο καναπέ στο γραφείο του αρχισυντάκτη.

— Καταλαβαίνετε, είπε με έμφαση ο αρχισυντάκτης, θέλουμε κάτι φρέσκο, ζωντανό, που να αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη με συναρπαστικές περιπέτειες. Θα θέλαμε, με δυο λόγια, έναν σοβιετικό Ροβινσώνα Κρούσο. Θέλουμε μια ιστορία που ο αναγνώστης να μη μπορεί να την αφήσει πριν την τελειώσει.

— Ροβινσώνα Κρούσο; Ναι, γίνεται, απάντησε λακωνικά ο συγγραφέας.

— Αλλά όχι έναν οποιονδήποτε Ροβινσώνα –έναν σοβιετικό Ροβινσώνα.

— Μα φυσικά! Ένας Ρουμάνος Ροβινσώνας δεν θα ταίριαζε.

Ο συγγραφέας δεν σπαταλούσε τα λόγια του. Φαινόταν με την πρώτη ματιά πως ήταν άνθρωπος της δράσης.

Και πράγματι, ετοίμασε το μυθιστόρημα ακριβώς σύμφωνα με τις προδιαγραφές. Ο Μολδαβάντσεφ δεν ξέφυγε πολύ από το διάσημο πρωτότυπό του. Στο κάτω κάτω, ο Ροβινσώνας είναι Ροβινσώνας.

Λοιπόν, ένας σοβιετικός νέος ναυαγεί. Ένα κύμα τον ρίχνει σε ένα έρημο νησί. Βρίσκεται μόνος, ανυπεράσπιστος, απέναντι στην παντοδύναμη φύση. Κάθε λογής κίνδυνοι τον περιτριγυρίζουν: άγρια ζώα, πυκνή βλάστηση, οι μουσώνες που πλησιάζουν. Αλλά ο σοβιετικός μας Ροβινσώνας, γεμάτος ζήλο και ενέργεια, ξεπερνάει όλους τους κινδύνους, ακόμα κι όσους μοιάζουν ανυπέρβλητοι. Κι ύστερα από τρία χρόνια, μια σοβιετική εξερευνητική αποστολή τον βρίσκει να χαίρει άκρας υγείας. Έχει δαμάσει τη φύση, έχει χτίσει μια καλύβα, με παρτέρια ολόγυρα, εκτρέφει κουνέλια, έχει ράψει μια μπλούζα τύπου Τολστόι από τις ουρές των πιθήκων κι έχει διδάξει έναν παπαγάλο να τον ξυπνάει κάθε πρωί με το παράγγελμα: «Προσοχή! Πέταξε το πάπλωμα! Πέταξε το πάπλωμα! Ώρα για την πρωινή γυμναστική!»

— Πολύ καλό! αναφώνησε ο αρχισυντάκτης. Αυτό με τα κουνέλια είναι τέλειο, απολύτως επίκαιρο. Ξέρετε, όμως, δεν καταλαβαίνω πολύ καλά ποιο είναι το κεντρικό θέμα του έργου σας.

— Ο αγώνας του ανθρώπου κόντρα στη φύση, απάντησε ο Μολδαβάντσεφ με τη συνηθισμένη του λακωνικότητα.

— Ναι, αλλά δεν βλέπω κάτι που να είναι ειδικά σοβιετικό.

— Αλλά ο παπαγάλος; Αντικαθιστά το ραδιόφωνό μας –ένας τέλειος εκφωνητής.

— Ναι, ο παπαγάλος είναι καλή ιδέα. Κι αυτό με τα παρτέρια, πολύ καλό. Αλλά στο έργο σας δεν υπάρχει η αίσθηση της σοβιετικής κοινωνίας. Πού είναι, αίφνης, η τοπική επιτροπή; Πού αναδείχνεται ο καθοδηγητικός ρόλος των συνδικάτων μας;

Ο Μολδαβάντσεφ ξαφνικά ζωντάνεψε. Μόλις διαισθάνθηκε ότι το μυθιστόρημά του μπορεί να μη γίνει δεκτό, η επιφυλακτικότητά του έδωσε τη θέση της στην ευγλωττία.

— Μα, τι σχέση έχει η τοπική επιτροπή; Αφού το νησί είναι ακατοίκητο!

— Ναι, έχετε δίκιο. Είναι ακατοίκητο. Πρέπει όμως να υπάρχει μια τοπική επιτροπή των συνδικάτων. Εγώ δεν είμαι βέβαια λογοτέχνης, αλλά στη θέση σας θα έβαζα την επιτροπή. Είναι κάτι το σοβιετικό, καταλαβαίνετε.

— Μα, είπαμε ότι όλο το μυθιστόρημα στηρίζεται ακριβώς στο γεγονός ότι το νησί είναι ακατ….

Τη στιγμή εκείνη, ο Μολδαβάντσεφ έτυχε να κοιτάξει κατάματα τον αρχισυντάκτη. Η φράση του έμεινε μισή. Τα μάτια εκείνα έλαμπαν με μια τέτοια κενή αθωότητα, με εκείνο το άδειο γαλάζιο του πρωινού μαρτιάτικου ουρανού, που ο Μολδαβάντσεφ αποφάσισε αμέσως να συμβιβαστεί.

— Φυσικά, έχετε δίκιο, είπε, ανασηκώνοντας τους ώμους. Μα βέβαια, πώς δεν το σκέφτηκα αμέσως; Από το ναυάγιο σώζονται δύο άνθρωποι: ο Ροβινσώνας μας και ο πρόεδρος της τοπικής επιτροπής των συνδικάτων.

— Και δυο εξωκομματικοί, πρόσθεσε ψυχρά ο αρχισυντάκτης.

— Όι, αναφώνησε ο Μολδαβάντσεφ.

— Δεν θέλω «Όι». Δυο εξωκομματικοί και μια κοπέλα, δραστήριο κομματικό μέλος, που θα εισπράττει τις συνδρομές.

— Μα γιατί να βάλουμε και την εισπρακτόρισσα; Ποιανού συνδρομές θα εισπράττει;

— Του Ροβινσώνα, φυσικά.

— Μα, θα μπορούσε ο Πρόεδρος να εισπράττει τη συνδρομή του Ροβινσώνα. Τι θα πάθει;

— Κάνετε λάθος, σύντροφε Μολδαβάντσεφ, μεγάλο λάθος. Κάτι τέτοιο είναι εντελώς ανεπίτρεπτο. Ο πρόεδρος της τοπικής επιτροπής δεν πρέπει να χάνει τον καιρό του με ασήμαντες λεπτομέρειες και να τρέχει αριστερά δεξιά να μαζεύει τις συνδρομές των μελών. Είμαστε αντίθετοι σε κάτι τέτοιο. Πρέπει να αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις στα σοβαρά ηγετικά του καθήκοντα.

— Ωραία, να βάλουμε και την εισπρακτόρισσα, υποχώρησε ο Μολδαβάντσεφ. Καλύτερα έτσι, θα έλεγα. Θα παντρευτεί τον πρόεδρο –ή ακόμα και τον Ροβινσώνα. Αυτό θα μας έδινε γουστόζικα επεισόδια.

— Δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Μην ξεπέσουμε σε φτηνή χυδαιότητα ή σε νοσηρό ερωτισμό. Αρκεί να εισπράττει τις συνδρομές των μελών και να τις κρατάει σε ένα αλεξίπυρο χρηματοκιβώτιο.

Ο Μολδαβάντσεφ μετατοπίστηκε νευρικά πάνω στον καναπέ.

— Συγγνώμη, αλλά πώς θέλετε να βρεθεί αλεξίπυρο χρηματοκιβώτιο σ’ ένα ακατοίκητο νησί;

Ο αρχισυντάκτης έμεινε για λίγο σκεφτικός.

— Μισό λεπτό, αναφώνησε. Στο πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος έχετε μια πολύ ωραία σκηνή. Εκτός από τον Ροβινσώνα και τα μέλη της τοπικής επιτροπής των συνδικάτων, το κύμα ρίχνει στην ακρογιαλιά και διάφορα αντικείμενα…

— Ένα τσεκούρι, ένα ντουφέκι, έναν διαβήτη, ένα βαρελάκι ρούμι κι ένα μπουκαλάκι με αντισκορβουτικό φάρμακο, απαρίθμησε θριαμβικά ο συγγραφέας.

— Το ρούμι ξεχάστε το, τον έκοψε ο αρχισυντάκτης. Και τι είναι πάλι αυτό το αντισκορβουτικό; Τι το χρειαζόμαστε; Καλύτερα βάλτε ένα μπουκαλάκι μελάνι. Και βέβαια, ένα αλεξίπυρο χρηματοκιβώτιο.

— Μα γιατί στην ευχή χρηματοκιβώτιο; Οι συνδρομές των μελών της τοπικής συνδικαλιστικής επιτροπής θα μπορούσαν μια χαρά να φυλάγονται στην κουφάλα ενός κοκοφοίνικα. Ποιος θα τις κλέψει;

— Ποιος; Γιατί όχι ο Ροβινσώνας; Ή ο πρόεδρος της τοπικής επιτροπής; Ή οι εξωκομματικοί; Ή και τα μέλη της επιτροπής;

— Επέζησαν και τα άλλα μέλη της επιτροπής από το ναυάγιο; ρώτησε με αγωνία ο Μολδαβάντσεφ.

— Ναι, κι αυτά.

Ακολούθησε σιωπή.

— Μήπως να βάλουμε το κύμα να ξεβράζει στην ξηρά κι ένα τραπέζι, για τις συνεδριάσεις της επιτροπής; ρώτησε με σαρκασμό ο συγγραφέας.

— Ο-πωσ-δή-πο-τε! Οι κατάλληλες συνθήκες εργασίας είναι απαραίτητες. Γιά να δούμε, χρειάζεται ακόμα μια καράφα νερό, ένα κουδούνι κι ένα τραπεζομάντηλο. Το τραπεζομάντηλο μπορεί να είναι όποιο χρώμα θέλετε, κόκκινο ή πράσινο. Δεν θέλω να επέμβω στη δημιουργική δουλειά σας. Αλλά, αγαπητέ μου, πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να δώσουμε στον αναγνώστη μια εικόνα από τις μάζες, τα πλατιά στρώματα του εργαζόμενου λαού.

— Το κύμα δεν μπορεί να ρίξει στην ακτή μάζες, αντέτεινε ο Μολδαβάντσεφ. Αυτό πάει κόντρα στην πλοκή. Γιά φανταστείτε ένα κύμα που να ρίχνει στην ακτή καμιά δεκαριά χιλιάδες ανθρώπους –θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

— Αυτό ακριβώς μας λείπει, λίγο υγιές, αισιόδοξο, ζωογόνο γέλιο, τον έκοψε ο αρχισυντάκτης.

— Μα δεν γίνεται ένα κύμα να κάνει τέτοιο πράγμα.

— Κύμα; Και γιατί να είναι κύμα; ρώτησε έκπληκτος ο αρχισυντάκτης.

— Πώς αλλιώς θα βρεθούν οι λαϊκές μάζες στο νησί; Δεν είναι ακατοίκητο;

— Ποιος σας είπε πως είναι ακατοίκητο; Με μπερδέψατε. Α, να το ξεκαθαρίσουμε. Υπάρχει ένα νησί –ή, καλύτερα, μια χερσόνησος, είναι πιο σίγουρα έτσι. Και συμβαίνουν μια σειρά από διασκεδαστικές, πρωτότυπες, συναρπαστικές περιπέτειες. Οργανώνεται η δουλειά των συνδικάτων, αλλά υπάρχουν πολλές αδυναμίες. Η κοπέλα, το κομματικό μέλος, αποκαλύπτει μερικά ελαττώματα –ας πούμε σε σχέση με την είσπραξη των συνδρομών. Οι εργατικές μάζες τη στηρίζουν. Το ίδιο και ο πρόεδρος, που μετανιώνει για τα λάθη του. Προς το τέλος του μυθιστορήματος μπορείτε να βάλετε μια γενική συνέλευση. Θα είναι πολύ αποτελεσματική, εννοώ από λογοτεχνική άποψη. Αυτό ήταν –τελειώσατε.

— Και ο Ροβινσώνας; τραύλισε ο Μολδαβάντσεφ.

— Χμ, ναι. Καλά που μου τον θυμίσατε. Δεν μου αρέσει και πολύ αυτός ο Ροβινσώνας. Καλύτερα βγάλτε τον εντελώς. Παράξενος χαρακτήρας, απροσάρμοστος, κλαψιάρης πεσιμιστής.

— Κατάλαβα το πνεύμα σας, είπε πένθιμα ο Μολδαβάντσεφ. Αύριο θα έχετε το μυθιστόρημα.

— Ωραία λοιπόν. Πηγαίνετε σπίτι σας και δημιουργήστε. Απροπό, στην αρχή του μυθιστορήματος έχετε βάλει ένα ναυάγιο. Δεν το βγάζετε καλύτερα; Χωρίς ναυάγιο θα είναι πιο συναρπαστική η ιστορία. Σύμφωνοι; Πολύ ωραία, καλή σας μέρα.

Όταν βρέθηκε μόνος του, ο αρχισυντάκτης χαμογέλασε ικανοποιημένος.

— Επιτέλους, αναφώνησε, επιτέλους θα έχουμε μια συναρπαστική περιπέτεια –κι ένα γνήσιο λογοτεχνικό έργο.

Fraport: η αποικιοκρατική σύμβαση (5)

(IB) Όπως προκύπτει και από την σύμβαση (κεφ. 11, σελ. 110 κ.ε.) αλλά και από τις οικονομικές καταστάσεις της Fraport, την ώρα που η εταιρεία εκδηλώνει ενδιαφέρον να αναλάβει τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, διαθέτει ίδια κεφάλαια μόλις 24.000 ευρώ, ήτοι το ελάχιστο που απαιτεί ο νόμος για μια ανώνυμη εταιρεία. Βεβαίως, η σύμβαση προβλέπει ότι οι μέτοχοι υποχρεούνται να καταβάλουν μέσα σε συγκεκριμένες προθεσμίες (πίνακας σελ. 106) συνολικά κάπου 326 εκατομμύρια ως κεφάλαιο στο συρτάρι κι άλλα τόσα ως δευτερογενές χρέος, έτσι ώστε η "δεσμευτική επένδυση" να φτάσει σκάρτα 652 εκατομμύρια. Να, λοιπόν, η απάντηση στο ερώτημα πόσα κεφάλαια θα επενδύσει η Fraport στα 14 αεροδρόμια: σκάρτα 652 εκατομμύρια μάξιμουμ.

Φτάνουν αυτά τα λεφτά για να γίνουν όλα όσα έχει υποσχεθεί η Fraport; Όχι βέβαια! Γι' αυτό η σύμβαση προβλέπει ότι "ο παραχωρησιούχος θα διασφαλίσει ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή είναι διαθέσιμη χρηματοδότηση για την πλήρη και ορθή υλοποίηση της παραχώρησης" [σελ. 108, § 9.2.1]. Το πρόβλημα είναι ότι οι καθορισμένες δανειακές συμβάσεις εγκρίνονται εγγράφως από το δημόσιο με υπουργική απόφαση και, μάλιστα, μέσα σε 15 μέρες από την υποβολή σχετικού αιτήματος της Fraport. Ουσιαστικά, δηλαδή, η εταιρεία δανείζεται με την σύμφωνη γνώμη (άρα και την εγγύηση) του κράτους.

Το ωραίο είναι ότι το δημόσιο σχεδόν υποχρεώνεται να συναινεί σε όλα αυτά τα αιτήματα: "(...) το Δημόσιο δεν θα αρνείται ούτε θα καθυστερεί χωρίς εύλογη αιτία τη συναίνεσή του για την έγκριση και τον ορισμό ως Καθορισμένης Δανειακής Σύμβασης κάθε σύμβασης που τεκμηριώνει την αναχρηματοδότηση των Καθορισμένων Δανειακών Συμβάσεων" [σελ. 109, § 9.2.3].

Επειδή υπάρχουν και αναγνώστες που δυσκολεύονται στην κατανόηση κειμένων οικονομικού περιεχομένου, ας γίνουμε λίγο πιο αναλυτικοί. Στις 11 Απριλίου 2017, η Fraport κατέβαλε στο δημόσιο 1,234 δισ. ως "προκαταβολή άμεσης παραχώρησης". Πού τα βρήκε, αφού εκείνη την στιγμή τα κεφάλαιά της μόλις που ξεπερνούσαν τα 300 εκατομμύρια; Είχε πάρει δανεικά, θα μου πείτε. Μάλιστα. Με εγγύηση τι; Απλούστατον: τα μελλοντικά της δικαιώματα από την σύμβαση και την έγκριση (ουσιαστικά, δηλαδή, την εγγύηση) του ελληνικού κράτους. Προσέξτε το πλάνο: σου πουλάω ένα σπίτι για εκατό χιλιάρικα αλλά, επειδή στην τσέπη έχεις μόνο είκοσι πέντε, μπαίνω εγγυητής για να πάρεις από την τράπεζα τα υπόλοιπα ως δάνειο. Δεν είναι όμορφο πλάνο;


(ΙΓ) Σίγουρα έχετε ακούσει για τα πανωπροίκια που πληρώνουμε ως κράτος στους εργολάβους των εθνικών οδών. Μιλάω για τις περιπτώσεις (και με την προηγούμενη κυβέρνηση και με την τωρινή, την αριστερή), που πάνε οι εργολάβοι στον υπουργό μεταφορών με στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τα έσοδά τους από διόδια είναι μειωμένα σε σχέση με όσα περίμεναν τότε που έπαιρναν την δουλειά και, επειδή έτσι προβλέπουν οι συμβάσεις τους, το υπουργείο τούς πληρώνει την διαφορά για να μη ζημιώσουν. Γνωστά αυτά και δικαίως αγαναχτήσαμε όταν τα μάθαμε. Ε, λοιπόν, κάτι παρόμοιο προβλέπει και η σύμβαση με την Fraport:

- (Ι) "Εάν κατά την διάρκεια της περιόδου παραχώρησης ο παραχωρησιούχος αποδείξει ότι λόγω Γεγονότος Ευθύνης Δημοσίου μειώθηκαν τα έσοδά του, συμπεριλαμβανομένων των μειώσεων λόγω ανεπαρκών επιδόσεων τις οποίες υπέστη αποκλειστικά λόγω γεγονότος ευθύνης δημοσίου, το δημόσιο θα αποζημιώσει τον παραχωρησιούχο (...)" [σελ. 216, § 30.4.1].

- (ΙΙ) "Εάν κατά την διάρκεια της περιόδου παραχώρησης ο παραχωρησιούχος αποδείξει ότι λόγω Γεγονότος Ευθύνης Δημοσίου προέκυψε ουσιώδης αύξηση στις δαπάνες λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης (...) σε σύγκριση με τις αντίστοιχες προβλέψεις, το δημόσιο θα αποζημιώσει τον παραχωρησιούχο για την διαφορά (...)" [σελ. 217, § 30.4.4].

Μη βιαστείτε να σχολιάσετε ότι "αφού το δημόσιο ευθύνεται για την ζημιά που έπαθαν οι άνθρωποι, ας πληρώσει να βάλει μυαλό" γιατί θα αδικήσετε τον εαυτό σας. Και θα τον αδικήσετε επειδή δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να αποκληθεί ως "Γεγονός Ευθύνης Δημοσίου". Προσέξτε:

"Ως Γεγονός Ευθύνης Δημοσίου νοείται κάθε γεγονός που ρητά αναφέρεται στην παρούσα σύμβαση ως Γεγονός Ευθύνης Δημοσίου καθώς και κάθε γεγονός (συμπεριλαμβανομένων Γεγονότων Καθυστέρησης και της υποχρέωσης του Φορέα Παροχής Αεροναυτιλιακών Υπηρεσιών να παρέχει την Απαιτούμενη Χωρητικότητα Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας) [...], το οποίο έχει δυσμενή επίδραση στα έσοδα του παραχωρησιούχου στη διάρκεια της περιόδου παραχώρησης ή/και επηρεάζει ουσιωδώς την παροχή των υπηρεσιών αεροδρομίου" [σελ. 18].

Να το πούμε με απλά λόγια; Αναστέλλονται επί τρίωρο οι προσγειώσεις και οι απογειώσεις σε κάποιο αεροδρόμιο λόγω διακοπής ηλεκτροδότησης ή λόγω βλάβης σε κάποιο μηχάνημα; Φταίει το δημόσιο και πρέπει να αποζημιώσει την Fraport για διαφυγόντα έσοδα. Απεργούν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας; Φταίει το δημόσιο και πρέπει να αποζημιώσει την Fraport για διαφυγόντα έσοδα. Μειώνεται η κίνηση στα αεροδρόμια του ανατολικού Αιγαίου λόγω προκλητικότητας των τούρκων ή λόγω των προσφύγων; Φταίει το δημόσιο και πρέπει να αποζημιώσει την Fraport για διαφυγόντα έσοδα.

11/4/2017: Οι Αλεξάντερ Τσίνελ (αριστερά) και Δημήτρης Κοπελούζος (δεξιά) παραδίδουν
στον διευθύνοντα σύμβουλο του ΤΑΙΠΕΔ Αντώνη Λεούση επιταγή 1,234 δισ. ως προκαταβολή.

Κάπου εδώ λέω να ολοκληρώσω γιατί κουράστηκα και βαρέθηκα. Όχι δηλαδή πως δεν θα μπορούσα να γράφω σχετικά και την άλλη βδομάδα (π.χ.: αν η Fraport κρίνει ότι ένα αεροδρόμιο χρειάζεται επέκταση, το δημόσιο είναι υποχρεωμένο να κάνει τις αναγκαίες απαλλοτριώσεις με έξοδά του και μετά να τις παραχωρήσει και αυτές [σελ. 122 κ.ε., § 14.1.7]) αλλά δεν νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι ουσιαστικό. Είπαμε λίγα αλλά έχουμε αρκετό μυαλό για να καταλάβουμε πολύ περισσότερα.

Ως επίλογο, σας φύλαξα δυο κερασάκια:

- (Ι) "Εάν η Απαιτούμενη Χωρητικότητα Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας δεν επιτευχθεί για δυο διαδοχικές περιόδους αιχμής, ο παραχωρησιούχος δύναται να αγοράσει υπέρ του Φορέα Παροχής Υπηρεσιών Αεροναυτιλίας τον απαραίτητο εξοπλισμό αεροναυτιλίας ώστε να επιτευχθεί η Απαιτούμενη Χωρητικότητα Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας και να αφαιρέσει το κόστος του εν λόγω εξοπλισμού από την οφειλόμενη εισφορά σύμφωνα με το άρθρο 28.9" [σελ. 217, § 30.7].

(ΙΙ) "Ο παραχωρησιούχος θα δικαιούται στο ακέραιο το  ποσό των Τελών Εκσυγχρονισμού και Ανάπτυξης Αεροδρομίου που επιβάλλεται στους αναχωρούντες επιβάτες" [σελ. 207, § 28.10].

Αυτό το τελευταίο είναι για όσους γκρίνιαζαν επειδή πλήρωναν διόδια σε δρόμους που δεν είχαν φτιαχτεί ακόμη. Και για να τελειώνουμε: ήρθαν οι επενδυτές να εκσυγχρονίσουν τα αεροδρόμιά μας με δικά μας λεφτά. Γεια σας!

Επιστολή νεοσυλλέκτων στο ΚΕΠΒ Θήβας

Σε επιστολή τους νεοσύλλεκτοι στρατιώτες του ΚΕΠΒ Θήβας αναφέρουν:
«Μπαίνοντας ως νεοσύλλεκτοι στο Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού της Θήβας με την Ε' ΕΣΣΟ του Σεπτεμβρίου 2017 ήρθαμε αντιμέτωποι με μια σειρά προβλήματα.
1) Από τη μία νιώθουμε ότι ως απλοί στρατιώτες δεν αποτελούμε πρώτη προτεραιότητα για το Στρατό. Πολλές από τις εγκαταστάσεις στις οποίες διαβιούμε ή ο εξοπλισμός τον οποίο χρησιμοποιούμε (θάλαμοι, ντουζιέρες, τουαλέτες κ.λπ.) είναι αρκετά παλιά και εμφανίζουν πολλές δυσλειτουργίες. Παράλληλα, το ΚΨΜ του στρατοπέδου είναι ιδιωτικό, με αποτέλεσμα πολλά από τα προϊόντα τα οποία πουλά να είναι αρκετά ακριβά. Επίσης υπάρχουν ελλείψεις ακόμη και σε καθαριστικά, αλλά και φάρμακα, όπως για παράδειγμα η παρακεταμόλη (το γνωστό Depon). Η μόνιμη δικαιολογία είναι ότι "ο Στρατός δεν έχει λεφτά". Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Ελλάδα είναι η 2η χώρα σε στρατιωτικές δαπάνες για το ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ. Επομένως, λεφτά για να καλυφτούν οι ανάγκες των φαντάρων υπάρχουν κι εκεί θα έπρεπε να κατευθύνονται!
2) Ταυτόχρονα, μας ανησυχεί πολύ η πιθανή επαναχρησιμοποίηση του στρατοπέδου στον Άραξο από το ΝΑΤΟ, με την ενδεχόμενη μάλιστα αποθήκευση πυρηνικών όπλων εντός αυτού. Μια τέτοια εξέλιξη θα θέσει τη χώρα μας αλλά και την ειρήνη στη γύρω περιοχή σε ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους. Πρέπει να κλείσουν τώρα όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις που χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα!
3) Τέλος, θεωρούμε απαράδεκτες τις υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν στο γειτονικό hot spot, στο οποίο φιλοξενούνται πάνω από 500 πρόσφυγες και μετανάστες με τις οικογένειές τους (μεταξύ αυτών και πολλά παιδάκια). Στο συγκεκριμένο χώρο υπάρχει γιατρός από τη ΜΚΟ "Γιατροί του Κόσμου" μόνο 11.00-14.00 κάθε μέρα και όλες τις υπόλοιπες ώρες εάν προκύψει κάποιο έκτακτο περιστατικό καλείται ο Στρατός να στείλει κάποιο γιατρό από το στρατόπεδό μας για να αντιμετωπίσει το περιστατικό ή να καλέσει το ΕΚΑΒ σε βαρύτερες περιπτώσεις. Θεωρούμε ότι είναι ευθύνη του κράτους να εξασφαλίσει μόνιμη και αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να ζουν αξιοπρεπώς και να μην είναι έρμαια της μοίρας τους και των ΜΚΟ».

Οι νεκροθάφτες ως «υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων»

Τον αντικομμουνισμό, το ψέμα και τη διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ από βουλευτές και τον υπουργό Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε ο βουλευτής του Κόμματος, Γιάννης Δελής.  Οι νεκροθάφτες ως «υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων» σχετικά με το νομοσχεδίο για τη «νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου», το οποίο έγινε δεκτό κατά πλειοψηφία στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής κι αναμένεται να εισαχθεί στην Ολομέλεια το επόμενο διάστημα.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Γ. Δελή:

«Πρέπει να υπάρχει νομική αναγνώριση της αλλαγής του φύλου στα νομικά έγγραφα ενός trans ατόμου; ΑΣΦΑΛΩΣ!

Η νομική αναγνώριση, όμως, αυτού του δικαιώματος χρειάζεται να βασίζεται σε ορισμένα μέτρα για την κοινωνική, επιστημονική στήριξη του ατόμου για να βοηθηθεί ουσιαστικά να επιλύσει αυτή τη σύγκρουση προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, με βάση την ατομική του απόφαση.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο όχι μόνο δεν θεσμοθετεί την ολόπλευρη κοινωνική προστασία τέτοιων περιπτώσεων, αλλά την ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΙ.

Στο νομοσχέδιο υιοθετείται και αναπαράγεται ο άκρως ανορθολογικός, αντιεπιστημονικός, ιδεαλιστικός διαχωρισμός ανάμεσα στο «βιολογικό» και «κοινωνικό» φύλο.

Yποβαθμίζετε – σχεδόν πλήρως – ότι το φύλο προσδιορίζεται αντικειμενικά. Αποδέχεστε ως κριτήριο του προσδιορισμού του φύλου ενός ατόμου τον άκρατο υποκειμενισμό.

Το λέει πιο καθαρά η ίδια η ΕΕ σε κείμενά της:

«Είναι ο τρόπος που αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε για το φύλο.»

Επιδιώκετε, δηλαδή, να διαπεράσει στη στάση και να ποτίσει τη συνείδηση των ανθρώπων το εξής:

«Σημασία δεν έχει η πραγματικότητα που ζεις, αρκεί να σκέφτεσαι και να μιλάς διαφορετικά για αυτήν.»

Αντίστοιχα, διαστρεβλωμένα κριτήρια προσπαθείτε να διαμορφώσετε και για την έννοια του ατομικού δικαιώματος.

Κανένα ατομικό δικαίωμα δεν ολοκληρώνεται έξω
από τα συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα

Κι επειδή δεν θέλετε και δεν μπορείτε να ικανοποιήσετε κοινωνικά δικαιώματα καθολικά για όλες και όλους, υποκριτικά παρουσιάζεστε υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων.

Και λέτε ότι:

«Με αυτό το νομοσχέδιο θεραπεύονται οι κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος των trans ατόμων ή ότι βγαίνουν από το κοινωνικό περιθώριο.»

Τις κοινωνικές διακρίσεις, την κοινωνική περιθωριοποίηση – που βιώνουν κι άλλες ομάδες του πληθυσμού κι άλλοι άνθρωποι – δεν την αντιμετωπίζεις με τη θεσμοθέτηση ατομικών δικαιωμάτων απομονωμένα από το κοινωνικό πλαίσιο.

• Μπορούν άραγε αυτές να αντιμετωπιστούν με μια απλή δικαστική απόφαση ή διοικητική πράξη, με μια απλή αλλαγή του φύλου στην ταυτότητα;

Είναι τουλάχιστον αφέλεια, αφού το νομοσχέδιο δεν θίγει τις κοινωνικές αιτίες που γεννούν το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, την πολύμορφη βία, στη συγκεκριμένη περίπτωση με βάση την ταυτότητα φύλου.

Κι εδώ η κυβέρνηση έχει ευθύνες γιατί με τον τυχοδιωκτικό τρόπο που ανοίγει το θέμα, δίνει «πάσα» για να αναπτυχθούν αντιδραστικές διαφωνίες με το νομοσχέδιο.

Είναι χαρακτηριστικές και ανατριχιαστικές οι απόψεις που εκφράστηκαν από τη ναζιστική ΧΑ, που επανέφερε στο σήμερα τις θεωρίες του Μεσαίωνα.

Αναρωτήθηκε χθες η εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ:

«Tο ΚΚΕ που διαφωνεί με το νομοσχέδιο, πώς θα κοιτάξει στα μάτια αυτούς τους ανθρώπους που τραβάνε τα μύρια όσα για τις όποιες επιλογές τους;

Με σεβασμό και πνεύμα αλληλεγγύης, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι το ΚΚΕ είναι μαχητικά δίπλα τους απέναντι σε όποιους ρατσιστές και σκοταδιστές τους προσβάλλουν και τους επιτίθενται.

Για να δούμε όμως εσάς του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων κομμάτων! Τι θαρρείτε!

• Ότι ξεπλένεστε για την αντιλαϊκή σας πολιτική με τέτοια νομοσχέδια που δεν αντιμετωπίζουν επί της ουσίας τα πραγματικά προβλήματα αυτών των συνανθρώπων μας;
• Μήπως τους εξαιρείτε από την επίθεση που έχετε εξαπολύσει στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα;

Και για να δούμε πώς θα κοιτάξετε στα μάτια εσείς όλοι τους φτωχοποιημένους συνταξιούχους, τους απλήρωτους εργαζόμενους που πληθαίνουν, τους μεροκαματιάρηδες που δεν τα βγάζουν πέρα, τους ανέργους που ζουν το δικό τους δράμα, πώς θα κοιτάξετε στα μάτια τα υποσιτισμένα παιδιά που λιποθυμούν μες στα σχολεία!».

Ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Δελής απάντησε στο χυδαίο αντικομμουνισμό από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ:

«Περιμέναμε απαντήσεις στα επιχειρήματά μας για το νομοσχέδιο, περιμέναμε αντεπιχειρήματα γιατί εμείς επιδιώκουμε την ουσιαστική αντιπαράθεση, θέλουμε αυτή να διεξάγεται ανοιχτά, ειλικρινά και τίμια. Αποδείξατε ότι ούτε μπορείτε ούτε θέλετε!

Ομολογώντας την αδυναμία τους να απαντήσουν στην τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία του ΚΚΕ, αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατέφυγαν στον αντικομμουνισμό. Αντικομμουνισμός είναι η διαστρέβλωση και η παραποίηση των θέσεων του ΚΚΕ προκειμένου να τις αντιμετωπίσετε.

Το χορό έσυρε πρώτος ο κ. Καραγιαννίδης, ο οποίος κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι έχει πάρει διαζύγιο με την επιστήμη ισχυρίστηκε:

«Η επιστήμη είναι ορθολογική, μόνο εάν συμφωνεί με τα δεδομένα τους.»

Οι νεκροθάφτες ως «υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων»

Αυτή ήταν η απάντησή του και νόμισε πως «ξεμπέρδεψε» με τη βασική κριτική του ΚΚΕ στον αντιεπιστημονικό – ιδεαλιστικό διαχωρισμό ανάμεσα στο «βιολογικό» και «κοινωνικό» φύλο, διαχωρισμό στον οποίο βασίζεται και τον οποίο αναπαράγει το νομοσχέδιο.

Διαστρέβλωσε τα όσα είπαμε ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ότι είπαμε:

«Τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας είναι αποτέλεσμα της σήψης της αστικής δημοκρατίας.»

και φυσικά διάνθισε την τοποθέτησή του με τις απαραίτητες αντικομμουνιστικές «πινελιές» για το «σταλινισμό».

Η τοποθέτηση του κ. Καραγιαννίδη δεν έχει καμία σχέση με κριτική στις επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις του ΚΚΕ.

Είναι ένα εμετικό αντικομμουνιστικό παραλήρημα και θα πρέπει να το σκεφτεί πάρα πολύ καλά ο λαός, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί άνθρωποι.

Μάλιστα, ο κ. Καραγιαννίδης έφτασε να αρνείται και την πραγματικότητα. Μας είπε ότι λέμε ψέματα ότι υπάρχουν υποσιτισμένα παιδιά.

Δεν υπάρχουν κατά τον κ. Καραγιαννίδη υποσιτισμένα παιδιά στα σχολειά.

• Τότε γιατί υπάρχουν αυτά τα ανεπαρκή κονδύλια στον προϋπολογισμό για να δίνονται γεύματα στα παιδιά;
• Στη Θεσσαλονίκη χίλια τόσα παιδιά δέχονται αυτά τα γεύματα, επειδή είναι φαγωμένα και δεν είναι υποσιτισμένα;

Τελικά, την απάντηση στον κ. Καραγιαννίδη για το αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν πεινασμένα παιδιά, τη δίνει η ίδια η πραγματικότητα. Φυσικά και υπάρχουν και υπάρχουν γιατί στηρίζετε και ψηφίζετε μια τέτοια πολιτική.»

Πηγή: 902.gr

Μοιραστείτε το!

Εμπρός για τις πόλεις κράτη του δουλοκτητικού συστήματος;

   

Από herko 

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Αλλά όχι όλοι. Αυτοί που πρέπει να μικρύνουν για να ‘ναι λιγότερο ανταγωνίσιμοι.
Από την ανακοίνωση του ΚΚ Λαών της Ισπανίας:
«Μόνο με την ήττα του καπιταλιστικού κράτους οι λαοί της Ισπανίας θα ανοίξουν δρόμο που θα επιτρέπει ελεύθερη δημοκρατική απόφαση του μέλλοντός τους. Μονομερής απόφαση ανεξαρτησίας δεν έχει κανένα πραγματικό αποτέλεσμα σε ένα κράτος όπου η εξουσία των μονοπωλίων παραμένει άθικτη, κατά συνέπεια και η ικανότητά του να ασκεί βία…».
Σε αντίθεση με την Καταλονία του σήμερα, την Τσεχοσλοβακία και την Γιουγκοσλαβία του… χθες, στον πίνακα αποτελεσμάτων του σοβιετικού δημοψηφίσματος (4/1991) σχετικά με το αν παραμείνει η ΕΣΣΔ ως είχε, βλέπουμε να επικρατεί το «Ναι» με μεγάλη πλειοψηφία και να υπερέχει συντριπτικά στις μουσουλμανικές δημοκρατίες. Οι λαοί των δημοκρατιών αυτών φαίνεται να μην είχαν λόγους «ανεξαρτητοποίησης».

Στους τρεις χάρτες που ακολουθούν, βλέπουμε την Ευρώπη μέχρι την δεκαετία του ’80 (1ος), την Ευρώπη όπως είναι σήμερα (2ος) και την Ευρώπη όπως ενδέχεται να γίνει. Κι άντε μετά να μάθουμε γεωγραφία και ιστορία ξανά. Ειδικά όσοι (κι είναι πολλοί) δεν γνωρίζουν, ακόμη, που ήταν το Βερολίνο σε σχέση με την Λ.Δ. της Γερμανίας.

Κι όμως είναι τόσο απλό «να ξέρουμε τον ένοχο και να γνωρίζουμε την αιτία».

Με «ταυτότητα» ... τον αντικομμουνισμό

«ΚΚΕ και εκκλησία της Ελλάδος συμπλέουν»... Αυτό υποστηρίζει χτεσινό άρθρο της «Αυγής», με αφορμή την τοποθέτηση του Κόμματος στο νομοσχέδιο για την «ταυτότητα φύλου». Ο αρθρογράφος, σε έναν αχταρμά που επικαλείται τη διαλεκτική, τα βάζει όλα στο μίξερ, αφήνοντας ακόμα και υπονοούμενα ταύτισης του Κόμματος με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Ολα αυτά με μπόλικο αντικομμουνισμό, αναφορές σε Στάλιν, «δόγματα» κ.λπ. Και όλα αυτά γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση δεν μπορούν να απαντήσουν ουσιαστικά, παρά μόνο αφοριστικά, στα ζητήματα που αναδεικνύει το ΚΚΕ για το εν λόγω νομοσχέδιο. Το ΚΚΕ θέτει συγκεκριμένα αντικειμενικά επιστημονικά, κοινωνικά κ.ά. κριτήρια για όσους και όσες τίθεται η ανάγκη διόρθωσης φύλου, ως ένα ατομικό δικαίωμα, που όμως εξασφαλίζεται μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικών μέτρων. Σε αυτά, η κυβέρνηση απαντά με κραυγές περί σκοταδισμού και τα ρίχνει στο «πυρ το εξώτερον». Δεν αποδέχεται το φυλετικό διαχωρισμό άντρα - γυναίκα ως αντικειμενικό γεγονός, παρουσιάζει αποσπασμένα τα φυλετικά χαρακτηριστικά, που προσδιορίζονται βιολογικά, από την αντίληψη που έχει το άτομο για το φύλο που ανήκει. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να συσκοτίσει ότι το ΚΚΕ με συνέπεια αντιπαλεύει κάθε είδους ρατσισμό και διάκριση σε χρώμα, φυλή, έθνος, φύλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Ομως σκοταδισμός είναι η αστική αντίληψη περί «ατομικών δικαιωμάτων», που τα διαχωρίζει από τα κοινωνικά, και γι' αυτό αποτελεί τη βάση κάθε ανορθολογικής προσέγγισης της κοινωνικής πραγματικότητας. Οπως επίσης «σκοταδισμός» και «μεσαίωνας» είναι η αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, που χτυπά τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα όλων, ανεξαρτήτως φύλου, κάτι που η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει κάτω από κάλπικες ευαισθησίες.

«Ελλειμμα» για τα λαϊκά δικαιώματα

Με αφορμή το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2018, η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι ο ΕΦΚΑ από ελλειμματικός γίνεται πλεονασματικός. Φορώντας μάλιστα το «φωτοστέφανο» του ικανότερου διαχειριστή, διαλαλεί ότι θα μοιράσει και «κοινωνικό μέρισμα» σε ορισμένους απ' αυτούς που ζουν σήμερα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, εξαιτίας και της δικής της πολιτικής!
Η απάτη που επιχειρεί η κυβέρνηση χρειάζεται να απαντηθεί οργανωμένα και αποφασιστικά από ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Τα πλεονάσματα του ΕΦΚΑ είναι το δικό τους «έλλειμμα» σε εισόδημα και παροχές, μιας και διαμορφώθηκαν από τις απανωτές περικοπές στις συντάξεις, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, την καθυστέρηση στην απονομή νέων συντάξεων.
Κι όλα αυτά, προκειμένου να «ευθυγραμμιστούν» οι ασφαλιστικές δαπάνες του κράτους με το στόχο της δημοσιονομικής προσαρμογής και σαν λεπίδι να θερίσουν τα δικαιώματα στη σύνταξη και στις παροχές Υγείας. Αλλά και για να απαλλαγεί η εργοδοσία από ένα μεγαλύτερο μέρος των υποχρεώσεών της απέναντι στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση.
Εξίσου προκλητική είναι όμως και η στάση της ΝΔ, που κατηγορεί την κυβέρνηση για «μαγειρεμένα» στοιχεία, επειδή υπηρετεί την ίδια ταξική - αντιλαϊκή πολιτική και στο Ασφαλιστικό. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, μαζί με άλλα αστικά κόμματα, έβαλαν φαρδιά -πλατιά την υπογραφή τους στο 3ο μνημόνιο, με το οποίο, αφού καθαγίασαν τα πρώτα δύο, «έστυψαν» τους συνταξιούχους, αύξησαν όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργησαν ασφαλιστικά δικαιώματα.
Αλλά και τώρα, για ποιο πράγμα τσακώνονται; Σίγουρα όχι για το γεγονός ότι 4 στις 10 συντάξεις είναι σήμερα κάτω από 500 ευρώ μεικτά, αποτέλεσμα της πολιτικής που κληροδοτεί ο ένας στον άλλο. Ούτε διαφωνούν για τη μείωση της κρατικής χρηματοδότης στα ασφαλιστικά ταμεία και τις απαλλαγές που ψήφισαν προς τις επιχειρήσεις. Αντίθετα, και οι δύο θεωρούν κίνδυνο για τη «δημοσιονομική σταθερότητα» τις συντάξεις και ανησυχούν μήπως το Ασφαλιστικό υπονομεύσει το «επιχειρηματικό κλίμα».
Είτε με «ελλείμματα», είτε με «πλεονάσματα» στα ασφαλιστικά ταμεία, οι περικοπές στις συντάξεις και στις άλλες παροχές θα συνεχίζονται στο διηνεκές, γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γι' αυτό άλλωστε η κυβέρνηση, παρά τα πανηγύρια για τον πλεονασματικό ΕΦΚΑ, δεν πρόκειται να πάρει πίσω τα αντιασφαλιστικά μέτρα που ψήφισε στο όνομα των ελλειμματικών Ταμείων, ούτε θα επιστρέψει τη 13η και 14 σύνταξη που έκοψαν οι προηγούμενοι.
Αντίθετα, θα εφαρμόσει κανονικά τις νέες περικοπές στις καταβαλλόμενες συντάξεις μέχρι 18%, καταργώντας τη λεγόμενη «προσωπική διαφορά», και θα επιβάλλει στους συνταξιούχους, όπως και σε όλους τους χαμηλόμισθους, φτωχούς αγρότες και επαγγελματίες, τη μείωση του αφορολόγητου, που θα οδηγήσει στην περικοπή ακόμα μιας σύνταξης, και μάλιστα από τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Η στρατηγική του κεφαλαίου αντιμετωπίζει την Ασφάλιση ως κόστος, τις κρατικές δαπάνες για συντάξεις και Υγεία ως δημοσιονομικό πρόβλημα. Με αυτήν τη στρατηγική, που συνυπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα, έχουν να αναμετρηθούν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι. Κυρίως, όσοι τώρα μπαίνουν στην παραγωγή και θα γνωρίσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα με προδιαγραφές Μεσαίωνα.
Γι' αυτό χρειάζεται ο αγώνας για ανάκτηση των απωλειών σε συντάξεις και άλλα ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά και για υπηρεσίες Υγείας με βάση τις σύγχρονες πραγματικές ανάγκες. Αγώνας που να στοχεύσει τον αντίπαλο, την καρδιά του προβλήματος, που δεν είναι λογιστικό, αλλά πολιτικό και αφορά το ποιος κάνει κουμάντο στην οικονομία. Τα κέρδη των καπιταλιστών είναι ασύμβατα με τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις λαϊκές ανάγκες, κι αυτό το συμπέρασμα πρέπει να αποτελεί οδηγό οργάνωσης και δράσης.

Αντιστρέφουν την πραγματικότητα και για τους παιδικούς σταθμούς

Τη στιγμή που πάνω από 42.000 παιδιά οικογενειών που είχαν κάνει αίτηση στο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για δωρεάν παιδικό σταθμό έμειναν εκτός προγράμματος, ενώ χιλιάδες ακόμα, που δεν μπορούν να υπολογιστούν με ακρίβεια, μένουν εκτός επειδή οι γονείς δεν έχουν να πληρώσουν τα τροφεία στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, ή επειδή δεν μπορούν να βρουν μια θέση σε αυτούς, η κυβέρνηση ισχυρίζεται: «Είναι ύψιστη προτεραιότητά μας οι δομές παιδικής φροντίδας. Ικανοποιήθηκαν όλα τα αιτήματα των οικογενειών που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, καθώς και το σύνολο των ατόμων με αναπηρία». Και καυχώνται επειδή υπήρξε μια πρόσθετη χρηματοδότηση - σταγόνα στον ωκεανό των πραγματικών αναγκών. Εδώ βέβαια το θράσος και το ψέμα της κυβέρνησης περισσεύουν. Λέει, για παράδειγμα, ότι ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των φτωχών οικογενειών με το μοίρασμα άλλων 10.000 κουπονιών από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για αναδιανομή όσων περίσσεψαν, αφού εκείνοι που τα πήραν αρχικά (μεταξύ των οποίων και χιλιάδες φτωχές οικογένειες, οικογένειες με ανέργους κ.τ.λ.), δεν κατάφεραν να βρουν μια θέση σε αντίστοιχη δομή κοντά στην περιοχή τους για να το αξιοποιήσουν. Το γεγονός εξάλλου ότι η κυβέρνηση πανηγυρίζει πως με το μοίρασμα των κουπονιών κάλυψε τα αιτήματα των πιο φτωχών οικογενειών, δείχνει ότι το ίδιο το σύστημα υπηρετεί την αναδιανομή της φτώχειας ανάμεσα στους περισσότερο και τους λιγότερο φτωχούς και όχι βέβαια την ανάγκη να έχουν όλα τα παιδιά δωρεάν μια θέση στην Προσχολική Αγωγή, η οποία υπονομεύεται επίσης από τη μεγάλη έλλειψη κρατικών παιδικών σταθμών σε όλη τη χώρα, με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες να αναγκάζονται τελικά να κρατάνε τα παιδιά τους στο σπίτι.

***

Τα στοιχεία για το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ μιλούν από μόνα τους: Συνολικά, κατατέθηκαν αιτήσεις για 150.000 παιδιά, για δωρεάν παιδικούς σταθμούς και δομές ΑμεΑ. Εννοείται ότι χιλιάδες ακόμα οικογένειες δεν μπήκαν καν στον κόπο να καταθέσουν αίτηση, ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα απορριφθούν, επειδή τα εισοδήματά τους ήταν ελάχιστα υψηλότερα από τα προβλεπόμενα στην προκήρυξη. Από τις αιτήσεις που κατατέθηκαν, σε πρώτη φάση, είτε γιατί δεν πληρούσαν τα τυπικά κριτήρια είτε γιατί δεν επαρκούσε η χρηματοδότηση, κόπηκαν περισσότερα από 55.000 παιδιά. Τα κουπόνια μοιράστηκαν τελικά σε περίπου 95.000 δικαιούχους και ακολούθησε η αναδιανομή των 10.000 αδιάθετων κουπονιών που αναφέραμε παραπάνω, συν μερικές χιλιάδες ακόμα, από μια πρόσθετη χρηματοδότηση που εξασφαλίστηκε. Παρά τα πανηγύρια της κυβέρνησης, όμως, συνολικά 42.000 παιδιά, για τα οποία κατατέθηκε αίτηση, μένουν εκτός του προγράμματος... Αυτή είναι η πραγματικότητα. Βέβαια, οι παιδικοί σταθμοί δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα για το πώς η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιστρέψει την πραγματικότητα. Στον τσελεμεντέ της «κοινωνικής» της τάχα πολιτικής για τις οικογένειες που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, περιγράφονται και άλλα μέτρα, όπως η θέσπιση «ειδικού επιδόματος τριτέκνων και πολυτέκνων», την ίδια στιγμή που περικόπτουν κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα από φτωχές οικογένειες. 'Η δίνουν «επίδομα στήριξης τέκνων», όταν με τα αλλεπάλληλα φορολογικά μέτρα λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα και παράλληλα αναγκάζουν μια οικογένεια για να ντύσει και να ταΐσει τα παιδιά της να πληρώσει τετραπλάσια απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Δίνουν επίσης επίδομα ενοικίου σε ορισμένες οικογένειες, την ίδια ώρα που υπογράφουν συμφωνίες για επίσπευση των πλειστηριασμών ακόμα και πρώτης κατοικίας, με αποτέλεσμα χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά να ζουν την αβεβαιότητα και το φόβο τού να πεταχτούν στο δρόμο...

* * *

Πριν από λίγο καιρό το ΚΚΕ κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή για τα προβλήματα στους παιδικούς σταθμούς, στην οποία αναφερόταν ανάμεσα σε άλλα: «Η φοίτηση των παιδιών στις δομές των παιδικών σταθμών δεν είναι απλά μια ανάγκη των γονέων για να βρουν εργασία, ή να συνεχίσουν αυτήν που μπορεί να έχουν. Είναι βασική ανάγκη και δικαίωμα του παιδιού, προκειμένου να κοινωνικοποιηθεί, να αναπτυχθεί ολόπλευρα. Ως τέτοιο δικαίωμα και ανάγκη χρειάζεται να προσφέρεται, με ευθύνη αποκλειστικά του κράτους, σε σύγχρονες και ασφαλείς δομές, με ολοκληρωμένο παιδαγωγικό πρόγραμμα και για όλα τα παιδιά». Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την επικαιρότητα των θέσεων του ΚΚΕ, που αναδεικνύει την ανάγκη για ολοκληρωμένο σχέδιο αγωγής και φροντίδας για όλα τα παιδιά, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, σε κατάλληλες δομές, πλήρως στελεχωμένες με εξειδικευμένο και βοηθητικό προσωπικό. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τα νέα ζευγάρια να παλέψουν για: Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία για όλους, δίχρονη υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή. Προνήπια και νήπια στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο. Ολοήμερο Νηπιαγωγείο για όλα τα παιδιά. Σίτιση για όλα τα παιδιά με ευθύνη του κράτους. Ολα τα παιδιά κάτω των 4 ετών σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς, χωρίς τροφεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους (νηπιαγωγούς και βρεφονηπιοκόμους). Αιτήματα και στόχοι που απαντούν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και βρίσκονται στον αντίποδα της πολιτικής και των σχεδιασμών της κυβέρνησης και του κράτους, που στερούν την Προσχολική Αγωγή από χιλιάδες παιδιά, ενώ φορτώνουν αλύπητα την εργατική - λαϊκή οικογένεια με χαράτσια, θυσίες και μέτρα, στο όνομα της ανάκαμψης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.