Η ταξική συνείδηση της εργατικης ταξης

 

Ο εργάτης μαθαίνει μεσα απο την εκμετάλλευση που την ζει στο πετσί του καθημερινά οτι ο ΜΟΝΟΣ τροπος να παλέψει και να βρει δίκιο ΔΕΝ είναι ούτε η αστική δικαιοσύνη ,ούτε ο "ευέλικτος" συνδικαλισμός ,ούτε το σκύψιμο και η καρπαζιά αλλά Ο ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ του αγώνας ΜΑΖΙ με τους άλλους συντρόφους του .

Αυτό είναι κάτι σαν ΦΥΣΙΚΟΣ νόμος στον καπιταλισμό ,γιατί είναι η φύση τέτοια των παραγωγικών σχέσεων του .Όταν το μάθει αυτό αρχίζει να χτίζεται η ταξική συνείδηση (συλλογική και ατομική) η οποία τον παει και παραπέρα σιγά σιγά (πχ "και τι τα θέλω τα αφεντικά τελικά?" ) .Ακόμα και ο ρουφιάνος του εργοδότη ,ακόμα και ο "κολλητός" του αφεντικού το μαθαίνει αργά ή γρήγορα αυτό ακριβώς γιατί η ίδια η φύση της εργοδοσίας είναι τέτοια που μπροστά στο κέρδος δεν μετρά φίλιες και συμμαχίες (ούτε καν συγγένειες) αλλά με αδίστακτο τρόπο αποκαλύπτεται "φάντης μπαστούνης" μια μέρα στα μάτια του κάθε πικραμένου εργάτη ,ακόμα και του πιο "απονήρευτου " .

Αυτό ο μικροαστός δεν πρόκειται να το ζήσει ποτέ στην πράξη ακριβώς γιατί είναι η φύση τέτοια του δικού του μοναχικού και ατομικού βίου .Μόνο εξ αντανακλάσεως και γνώσης μπορεί να συνταχθεί ο μικροαστός με την εργατική υπόθεση και μόνο αν πειστεί για το ΔΙΚΙΟ της

Πάτε στη Σοβιετική Ένωση; Θα σας εξαφανίσουν… – Ο Τζ. Στάινμπεκ ενάντια στην ασθένεια της Μοσχοβίτιδας

”.

Κατιούσα

Στο πλαίσιο του αφιερώματός μας στην Οχτωβριανή Επανάσταση, που πλησιάζει τα εκατό κείμενα (και βάζει πλώρη για να τα ξεπεράσει), αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα Τζον Στάινμπεκ “Ρώσικο ημερολόγιο” όπου παραθέτει τη μαρτυρία του για την εμπειρία του στο ταξίδι που έκανε αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με το φωτογράφο Ρόμπερτ Κάπα.
Όσοι περιμένουν να διαβάσουν κάτι στρατευμένο -έχοντας κατά νου τα Σταφύλια της Οργής- μπορεί να απογοητευτούν. Η ματιά του Στάινμπεκ είναι ρηχή κι επιφανειακή, έχει καυστικό χιούμορ, αλλά δε διεισδύει στην ουσία πέρα από τα φαινόμενα. Παίρνει μάλλον ίσες αποστάσεις (μιλώντας για Μοσχοβίτιδα και Ουασιγκτονίτιδα), οπότε η βασική αξία της μαρτυρίας του είναι ότι καταρρίπτει τα αντικομμουνιστικά στερεότυπα που καλλιεργούνται ήδη στην αμερικάνικη κοινωνία -και για τα οποία προφανώς δεν υπάρχουν αντίστοιχα στη σοβιετική, παρά τις ίσες αποστάσεις του Στάινμπεκ.

Από τη στιγμή που μαθεύτηκε ότι θα πηγαίναμε στη Σοβιετική Ένωση, όλοι άρχιζαν να μας βομβαρδίζουν με συμβουλές, νουθεσίες και προειδοποιήσεις, κυρίως, πρέπει να πω, όσοι δεν είχαν πάει ποτέ εκεί.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα μας είπε με έντρομη φωνή: “Θα εξαφανιστείτε, θα εξαφανιστείτε αμέσως μόλις περάσετε τα σύνορα!”
Μα εμείς, στο όνομα της δημοσιογραφικής ακρίβειας, αποκριθήκαμε: “Γνωρίζετε κανέναν που εξαφανίστηκε;”
“‘Οχι”, απάντησε εκείνη, “Εγώ προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν, αλλά πολλοί έχουν εξαφαιστεί”.
Τότε εμείς είπαμε: “Μπορεί πράγματι να είναι αλήθεια, αλλά δεν το ξέρουμε. Μήπως θα μπορούσατε να μας δώσετε το όνομα κάποιου που εξαφανίστηκε; Γνωρίζετε κανέναν που να ξέρει κάποιον που να εξαφανίστηκε;”
Κι εκείνη αποκρίθηκε: “Χιλιάδες έχουν εξαφανιστεί”.
Ένας άντρας με έξυπνο πρόσωπο και βλέμμα γεμάτο περιέργεια, ο ίδιος μάλιστα που πριν από δυο χρόνια είχε παρουσιάσει στο κλαμπ Στορκ το πλήρες σχέδιο για την απόβαση στη Νορμανδία, μας είπε: “Πρέπει να σας εκτιμούν πολύ στο Κρεμλίνο, αλλιώς δε θα σας άφηναν να μπείτε στη χώρα. Θα πρέπει να σας έχουν εξαγοράσει”.
Εμείς είπαμε: “Όχι, απ’ όσο ξέρουμε, δε μας εχουν εξαγοράσει. Το μόνο που θέλουμε είναι να κάνουμε μια δημοσιογραφική ανταπόκριση”.
Σήκωσε τα μάτια του και μας λοξοκοίταξε. Είχε κι αυτός τα πιστεύω του. Ο άνθρωπος που πριν από δύο χρόνια ήξερε τι είχε στο νου του ο Αϊζενχάουερ τώρα ήξερε τι είχε στο νου του ο Στάλιν.
Ένας ηλικιωμένος κούνησε το κεφάλι του και μας είπε: “Θα σας βασανίσουν, αυτό θα κάνουν. Θα σας ρίξουν σε ένα μαύρο μπουντρούμι και θα σας βασανίσουν. Θα σας πιέσουν αλύπητα και θα σας αφήσουν να πεθάνετε της πείνας, μέχρι που θα είστε έτοιμοι να πείτει ό,τι θέλουν να πείτε”.
Εμείς ρωτήσαμε: “Γιατί; Για ποιο λόγο; Τι έχουν να κερδίσουν;”
“Ετσι κάνουν σε όλους”, είπε εκείνος. “Διάβασα ένα βιβλίο τις προάλλες…”
Ένας έγκριτος επιχειρηματίας μας είπε: “Ώστε πάτε στη Μόσχα, ε; Πάρτε μαζί σας μερικές βόμβες και πετάξτε τες στα κόκκινα καθίκια”.
Μας έπνιξαν στις συμβουλές. Μας είπαν τι τρόφιμα να πάρουμε μαζί μας, γιατί αλλιώς θα πεθάνουμε της πείνας, ποιους διαύλους επικοινωνίας να κρατήσουμε ανοιχτούς, μυστικούς τρόπους για να βγάλουμε έξω το υλικό μας. Τελικά, το πιο δύσκολο ήταν να εξηγήσουμε ότι εμείς θέλαμε μόνο να κάνουμε ένα ρεπορτάζ για το πώς ήταν οι Ρώσοι, τι φορούσαν και πώς συμπεριφέρονταν, τι κουβέντιαζαν μεταξύ τους οι αγρότες και τι έκαναν για να ανοικοδομήσουν τα κατεστραμμένα τμήματα της χώρας τους. Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο ήταν να εξαφανίσουμε αυτό. Διαπιστώσαμε ότι χιλιάδες άνθρωποι υπέφεραν από οξεία Μοσχοβίτιδα – μια πάθηση που σου επιτρέπει να πιστεύεις την οποιαδήποτε ανοησία και να αρνείσαι να δεις τα πραγματικά γεγονότα. Βέβαια, αργότερα διαπιστώσαμε ότι οι Ρώσοι πάσχουν από Ουασιγκτονίτιδα, την ίδια ασθένεια. Ανακαλύψαμε ότι όπως εμείς βάζουμε κέρατα και ουρά στους Ρώσους, έτσι και οι Ρώσοι βάζουν κέρατα και ουρά σ’ εμάς.
Ένας ταξιτζής μας είπε: “Αυτοί οι Ρώσοι κάνουν μπάνιο όλοι μαζί, άντρες και γυναίκες, χωρίς ρούχα”.
“Αλήθεια;”
“Ναι, βέβαια”, μου είπε. “Αυτό είναι αληθινό”.
Από τις ερωτήσεις μας προέκυψε ότι είχε διαβάσει μια περιγραφή της φινλανδικής σάουνας. Ωστόσο εκνευρίστηκε πολύ με τους Ρώσους γι’ αυτό.
Αφού ακούσαμε όλες αυτές τις πληροφορίες, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο κόσμος του σερ Τζον Μάντεβιλ (συγγραέας ταξιδιωτικών βιβλίων που έζησε στο 14ο αιώνα) κάθε άλλ παρά είχε εξαφανιστεί, ότι ο κόσμος των ανθρώπων με δύο κεφάλια και των ιπτάμενων ερπετών δεν είχε χαθεί. Και πραγματικά, τον καιρό που λείπαμε εμφανίστηκαν οι ιπτάμενοι δίσκοι, κάτι που δεν ανατρέπει καθόλου τη θεωρία μας. Μας φαίνεται μάλσιτα πως η πιο επικίνδυνη τάση στον κόσμο σήμερα είναι η επιθυμία να πιστέψεις μια φήμη, αντί να εντοπίσεις ένα πραγματικό στοιχείο.
Πήγαμε στη Σοβιετική Ένωση με το μεγαλύτερο απόθεμα διαδόσεων που είχε συγκεντρώσει ποτέ κανείς σε ένα μέρος. Σε αυτό το κείμενο επιμένουμε σε ένα πράγμα: αν αναφέρουμε κάποιες διαδόσεις, θα πούμε ότι πρόκειται για διαδόσεις (…) Όσα καταγράφουμε είναι όσα συνέβησαν σ’ εμάς. Δεν πρόκειται για τη ρωσική ιστορία, αλλά απλώς για μία ρώσικη ιστορία.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Μπρεχτ: Ο φασισμός είναι καπιταλισμός

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ τάχθηκε χτες εναντίον "κάθε προκατάληψης" απέναντι στη νέα κυβέρνηση της Αυστρίας υπό τον συντηρητικό καγκελλάριο Σεμπάστιαν Κουρτς, που θα συγκυβερνήσει με τους φασίστες τού "Κόμματος της Ελευθερίας της Αυστρίας" (FPÖ). 

"Ο στόχος μου δεν είναι να κάνω το παραμικρό σχόλιο για την κυβέρνηση που σχηματίστηκε. (…) Είμαι εναντίον κάθε προκατάληψης", δήλωσε ο Γιούνκερ έπειτα από μια συνάντηση στις Βρυξέλλες με τον Κουρτς. Καμμιά έκπληξη δεν μας προκαλεί, φυσικά, η τοποθέτηση του προέδρου της Κομισιόν. Στην "δημοκρατική" Ευρωπαϊκή Ένωση των κυβερνήσεων του κεφαλαίου χωράνε και οι φασίστες. Αρκεί να γίνεται η δουλειά. Να εφαρμόζονται τα αντιλαϊκά μέτρα, να προωθούνται οι πολιτικές στήριξης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, να στηρίζονται οι ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις της λυκοσυμμαχίας.

Βρυξέλλες, 19/12/2017: Σεμπάστιαν Κουρτς - Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ

Το φασιστικό, νεοναζιστικό κόμμα της Αυστρίας, στην νέα κυβέρνηση θα κατέχει το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Εξωτερικών και το υπουργείο Άμυνας. Με τους υπουργούς αυτής της κυβέρνησης, οι οποίοι προωθούν και ασπάζονται τη φασιστική ιδεολογία, θα συνδιαλέγονται οι υπουργοί των κρατών-μελών και θα συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες.

Αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού όπως ευθαρσώς δήλωσε ο Γιούνκερ, "αυτή η κυβέρνηση πήρε θέση πολύ καθαρά υπέρ της Ευρώπης κι αυτό είναι που μετράει για εμένα"! Φυσικά για την Ευρώπη των μονοπωλίων και του ξεζουμίσματος των λαών της, δεν χωρούν… ευαισθησίες. Και οι φασίστες χωράνε.  

"Θα κρίνουμε την αυστριακή κυβέρνηση, όπως όλες τις κυβερνήσεις, από τις πράξεις της (...) το κυβερνητικό πρόγραμμα μας βρίσκει σύμφωνους σχεδόν κατά 100%», τόνισε ο Γιούνκερ, δίνοντας το ξεκάθαρο στίγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, ο οποίος μετά την συνάντηση του με τον νέο καγκελλάριο της Αυστρίας Κουρτς, που συνεργάστηκε με το FPÖ, δήλωσε βέβαιος για τον "εποικοδομητικό ρόλο" (!) που θα διαδραματίσει η κυβέρνηση της Αυστρίας στην Ε.Ε.

Για όσους έχουν ακόμα αμφιβολίες για το ρόλο και τη στάση τής Ε.Ε., ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας κατά των λαών, πιστεύουμε ότι... πείστηκαν από τις δηλώσεις των ηγετών της. Για τον Γιούνκερ, τον Τουσκ, την Μέρκελ, τον Μακρόν, τον Τσίπρα και όλους τους ηγέτες των 27, δεν τίθεται θέμα για την σύνθεση της Αυστριακής κυβέρνησης. Bussiness as usual, που λένε και στις ΗΠΑ.

Βιέννη: εικόνα από την μεγάλη διαδήλωση κατά της συμμετοχής των φασιστών στην κυβέρνηση

Αντί άλλου σχολίου, παραθέτουμε ένα κείμενο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, από το έργο του "Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια", με τίτλο "Ο φασισμός είναι καπιταλισμός":  

Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.

Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για τον φασισμό όταν δεν θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς νά 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία; Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς νά 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για την βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει την βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν με ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα.

Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να είναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στην δικιά τους χώρα δε θα ήταν ποτέ δυνατόν να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια -για την ώρα- μέσα απ' ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στην βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις, σ' αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή από την στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία.

Η μάχη του ΕΛΑΣ στο Μικρό Χωριό

Από το Σεπτέμβρη του 1942, οκτώ μήνες μετά την επίσημη ανακοίνωση για τη συγκρότηση του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού και τη δημιουργία της Κεντρικής Επιτροπής του, ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός πέρασε σε εντονότερη δράση εναντίον των στρατευμάτων Κατοχής. Στη Ρεκά, στο Κρίκελο, στο Γοργοπόταμο, στη σιδηροδρομική γέφυρα Αξιού, στο χωριό Χρύσω, στο Μεταλλείο Πηγής, στο Μικρό Χωριό δόθηκαν γερά χτυπήματα κατά των τυράννων.

Η σημαντικότερη μάχη αυτής της περιόδου (αν εξαιρέσουμε το μείζον γεγονός της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου) ήταν η μάχη του Μικρού Χωριού Ευρυτανίας, όπου, στις 18 Δεκέμβρη του 1942, τμήμα του ΕΛΑΣ του Αρχηγείου Ρούμελης, χτύπησε σε ενέδρα την εμπροσθοφυλακή ιταλικού συντάγματος, που είχε βγει από το Καρπενήσι για καταδίωξη των ανταρτών. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο διοικητής του ιταλικού συντάγματος. Και η μάχη, την οποία τραγούδησε η λαϊκή μούσα, έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα σε μια νευραλγική περιοχή της Κεντρικής Ελλάδας. Πολύ σύντομα, μετά τη μάχη του Μικρού Χωριού και τα άλλα χτυπήματα του ΕΛΑΣ που προηγήθηκαν, η ιταλική φρουρά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πόλη του Καρπενησίου.

Ετσι, ένα χρόνο μετά τη συγκρότηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ το τουφέκι του απελευθερωτικού στρατού βροντούσε σε ολόκληρη την Ελλάδα, σκορπούσε το φόβο και ανησυχία στους κατακτητές, αναπτέρωνε το φρόνημα και τις ελπίδες του λαού, που έστελνε τα παιδιά του να πυκνώσουν τις γραμμές του λαϊκού στρατού. Στις ορεινές περιοχές της χώρας ο ΕΛΑΣ δημιούργησε τις πρώτες ελεύθερες νησίδες και απάλλαξε τον πληθυσμό αυτών των περιοχών από το ζυγό του κατακτητή και των οργάνων του.

Ο στρατηγός Σαράφης αναφερόμενος σ’ αυτή την περίοδο γράφει ότι «ο πληθυσμός όχι μονάχα ανέπνευσε, όχι μόνο ευγνωμονούσε τους αντάρτες, αλλά και άρχισε να τους βοηθάει με κάθε τρόπο». Η πείρα, που συγκέντρωσε από την ως τότε πολεμική του δράση ο ΕΛΑΣ, η ανάδειξη στελεχών, πρώην αξιωματικών ή και απλών μαχητών – αγωνιστών, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για το πέρασμα της ένοπλης δράσης σε καινούριο, ανώτερο επίπεδο.

Αντάρτικο τραγούδι: Ο Άρης (του Μικρού Χωριού)

Θρασύτατος και προκλητικότατος ο πρωθυπουργός

        

Για μία ακόμη φορά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε στη Βουλή θρασύτατος και προκλητικότατος κατά τη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού. Ο πρωθυπουργός, που με πολιτικό πραξικόπημα σε συνεργασία με την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ ανέτρεψε την απόφαση του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα και ψήφισε τρίτο μνημόνιο, ισχυρίστηκε ότι οδήγησε την χώρα σε εκλογές μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου με όλα τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι και ο Ελληνικός λαός του έδωσε την πλειοψηφία!

Ο θρασύτατος και προκλητικότατος πρωθυπουργός για μία ακόμα φορά είπε ψέματα αφού οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 αφού πρώτα διέπραξε το πολιτικό πραξικόπημα! Η απόφαση του δημοψηφίσματος του 2015 δεν ανακλήθηκε ποτέ από τον λαό! Τα παπατζιλίκια του παπατζή πρωθυπουργού ότι ο λαός νομιμοποίησε το πραξικόπημά του είναι ιστορίες για αγρίους όπως ιστορίες για αγρίους ήταν ότι θα έσκιζε τα μνημόνια! Ο πρωτοπόρος του ψέματος μάλιστα ξέχασε να πει χθες στη Βουλή τα προεκλογικά ψέματα που είπε για μία ακόμη φορά τον Σεπτέμβρη του 2015 όταν μιλούσε για αντισταθμιστικά μέτρα και άλλες τέτοιες απατεωνιές!

Ο θρασύτατος και προκλητικότατος πρωθυπουργός, το όργανο των λεφτάδων, ξέχασε επίσης να πει ότι σκορπίζοντας το φόβο και την απογοήτευση κατάφερε να στείλει στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 περίπου 800.000 ψηφοφόρους στην αποχή! Ο πρωθυπουργός που παριστάνει τον αριστερό έστειλε 800.000 ανθρώπους στον καναπέ τους και αυτό το κάνει γαργάρα!

Ο θρασύτατος και προκλητικότατος πρωθυπουργός μπορεί και «κελαηδάει» με αυτόν τον πρόστυχο τρόπο και να προκαλεί τη συνείδηση και τη νοημοσύνη του λαού επειδή το αστικό πολιτικό σύστημα του κάνει πλάτες, επειδή οι δικαστές με τους οποίους δήθεν βρίσκεται σε αντιδικία, τον στήριξαν στο πολιτικό πραξικόπημα του καλοκαιριού του 2015! Ο λαός όμως ότι έγραψε δεν το ξεγράφει! Ο λαός έγραψε ότι ένας απατεώνας, μαζί με τον θίασό του, τον εξαπάτησε και συνεχίζει να τον εξαπατά κάνοντας σπουδαία εκδούλευση στους λεφτάδες! Ο λαός πάνω απ’ όλα έμαθε ότι στην αστική δημοκρατία δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά του με εκλογές αφού πάντα όταν η βούλησή του είναι αντίθετη με την βούληση των λεφτάδων τα αποτελέσματα των εκλογών θα ανατρέπονται. Ο λαός έμαθε ότι η ψήφος του έχει αξία μόνο όταν αυτή είναι σύμφωνη με τα συμφέροντα των λεφτάδων και των απατεώνων αστών πολιτικών που βρίσκονται στη δούλεψη των λεφτάδων. Ο λαός έμαθε ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από κανέναν αυτόκλητο σωτήρα και ότι ο ίδιος πρέπει να πάρει με επανάσταση στα χέρια του την εξουσία!

Νάβις

Κοινή συνισταμένη

Πολλή κουβέντα γίνεται - κι άλλος τόσος φραμπαλάς - από την πλευρά της κυβέρνησης για την «εμπιστοσύνη» που δείχνουν αγορές και «επενδυτές» στην ελληνική οικονομία, που δημιουργεί κερδοφόρες προοπτικές. Το «μυστικό», βέβαια, δεν είναι άλλο απ' την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις άλλες αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις». Και ως προς αυτό, η «ομοφωνία» είναι χαρακτηριστική: Μόλις προχτές, ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ καλούσε τα αμερικανικά μονοπώλια να επενδύσουν στην Ελλάδα, γιατί «δεν υπάρχει πιο ανταγωνιστική οικονομία από πλευράς μισθών στην Ευρωζώνη αυτήν τη στιγμή». Τα ίδια έλεγε και τον περασμένο Σεπτέμβρη σε Αγγλους «επενδυτές» ο Ελληνας υπουργός Οικονομίας, υπογραμμίζοντας τη «δυνατότητα κερδοφορίας» τους με βάση το γεγονός ότι το 2016 «το εργατικό κόστος στην Ελλάδα ήταν μόνο το 47,7% της ΕΕ». Ενώ ενδιάμεσα ο ΣΕΒ παρουσίαζε τις «εκτιμήσεις» του για το «μέλλον της εργασίας», λέγοντας ότι «η επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυε πριν την κρίση, είναι μια ανιστόρητη ουτοπία, που δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας». Να, λοιπόν, ποια είναι η κοινή συνισταμένη κυβέρνησης - κεφαλαίου - ιμπεριαλιστικών οργανισμών και τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τη «δίκαιη» ανάπτυξη: Θυσίες χωρίς τέλος, για να διατηρείται η «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου. Η μόνη προσδοκία μπορεί να έρθει όχι από τα εχθρικά σχέδια του κεφαλαίου, αλλά από το δικό τους οργανωμένο αγώνα, που θα στρέφεται ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο.

Σόου με τους τραπεζίτες

Ενα σόου, με επωδό την ...υπόδειξη από τον πρωθυπουργό «οι τράπεζες να παίξουν το ρόλο τους», στήθηκε τη Δευτέρα, κατά τη συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με το προεδρείο της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών. Η συνάντηση αυτή εντάσσεται στην προσπάθεια να αντιστραφεί το κλίμα από τους πλειστηριασμούς και να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός εγγυάται με τις πρωτοβουλίες του το κεραμίδι της λαϊκής οικογένειας.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση υποσκάπτει μεθοδικά ακόμα και τα υποτυπώδη μέτρα προστασίας που υπήρχαν έως τώρα από τα «κοράκια», ενώ οι τράπεζες, αξιοποιώντας τους νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, ετοιμάζουν πλιάτσικο στο σπίτι της λαϊκής οικογένειας, προκειμένου να μειώσουν την έκθεσή τους στα «κόκκινα» δάνεια και να ανταποκριθούν στα «stress tests», με τους όρους που θέτει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Η χρονική στιγμή της συνάντησης δεν επιλέχθηκε τυχαία. Είναι μια περίοδος που κλιμακώνεται η επιθετικότητα κυβέρνησης - κεφαλαίου με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, ενώ σταδιακά μετά το κλείσιμο της «αξιολόγησης» είναι πια ξεκάθαρο ότι με ποικίλους τρόπους αίρεται κάθε προστασία της λαϊκής κατοικίας.
Μπροστά σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα η κυβέρνηση προσπαθεί να καθησυχάσει το λαό, επικαλούμενη την «άτυπη συμφωνία» με τους τραπεζίτες να μην πλειστηριάζονται κατοικίες αξίας κάτω από 300.000 ευρώ, που εκφράζει συγκυριακά και τις προτεραιότητες του τραπεζικού κεφαλαίου. Σε καμιά περίπτωση, όμως, αυτό δε σημαίνει «απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας», όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, συνιστά την «απόλυτη κοροϊδία». Αλλωστε, ο ίδιος ο πρόεδρος των τραπεζιτών, πριν από λίγο καιρό, δήλωνε ότι «δεν υπάρχει κάποια συμφωνία...».
Με τα περί «μεγαλοοφειλετών και μπαταχτσήδων» η κυβέρνηση, από τη μια, προσπαθεί να κουκουλώσει την πραγματικότητα, να αποπροσανατολίσει από το γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζει είναι πολιτική στήριξης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των τραπεζών, από το γεγονός ότι αυτών το λογαριασμό πληρώνουν οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Από την άλλη, να επιταχύνει μια σειρά μέτρων στήριξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας», χρηματοδότησης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, το ξαλάφρωμα των τραπεζών από τα βάρη, στα οποία εντάσσονται και τα «κόκκινα» δάνεια των λαϊκών οικογενειών, που περιλαμβάνονται στους λεγόμενους «στρατηγικούς κακοπληρωτές».
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση πονηρά επαναλαμβάνει τη συκοφαντία ότι όσοι αντιδρούν στους πλειστηριασμούς, προστατεύουν τάχα τους «μεγαλοοφειλέτες», όταν είναι φανερό ότι οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, σε συνδυασμό με την επικείμενη αλλαγή της νομοθεσίας, δίνουν το σύνθημα στις τράπεζες και στα funds να ορμήσουν καταπάνω στη λαϊκή κατοικία. Κι ενώ η πραγματικότητα βοά, ο Αλ. Τσίπρας βρίσκει το θράσος να λέει ότι είναι «fake news» οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, καλώντας τους τραπεζίτες να προστατέψουν και τους εαυτούς τους από τις συκοφαντίες!
Από την πλευρά τους, βέβαια, οι τραπεζίτες υπήρξαν πιο ειλικρινείς. Οπως είπαν στη συνάντηση, θα συνεχίσουν να κινούνται «εντός του θεσμικού πλαισίου», αξιοποιώντας όλα τα εργαλεία που τους παρέχει η κυβέρνηση, με τα οποία εντείνονται οι εκβιασμοί στις λαϊκές οικογένειες για να δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν στις τράπεζες, ώστε να χαρακτηριστούν «συνεργάσιμες», αφού, σε διαφορετική περίπτωση, κάθε είδους «προστασία» πάει περίπατο.
Η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να προφυλάξει το σπίτι της λαϊκής οικογένειας, γιατί αποστολή της είναι να κάνει τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο, να διασφαλίσει τα συμφέροντά του. Γι' αυτό στήνει ολόκληρο μηχανισμό για το ηλεκτρονικό «σφυρί», προωθεί την άρση της τοπικής αρμοδιότητας των συμβολαιογράφων, σπρώχνει τα δάνεια σε funds. Κι από πάνω, στήνοντας σόου όπως το χτεσινό με τους τραπεζίτες, προσπαθεί μάταια να κοροϊδέψει το λαό, βλέποντας ότι η προπαγάνδα της για τους πλειστηριασμούς δύσκολα πιάνει τόπο...

Οταν η Τοπική Διοίκηση θέλει περισσότερη ... αυτονομία

Στο πρόσφατο συνέδριο της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), εκφράστηκε με τον πλέον σαφή τρόπο η συναίνεση της ηγεσίας στις προσεχείς αντιδραστικές διοικητικές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση, ώστε να προσαρμοστεί η Τοπική Διοίκηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις ανάγκες του κεφαλαίου, με πρώτη προτεραιότητα το τσάκισμα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Απαίτησαν από την κυβέρνηση να τους δώσει μεγαλύτερη αυτονομία και να αποτελέσουν τον βασικό πυλώνα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σαν «λαγός» της κυβέρνησης, η ηγεσία της ΚΕΔΕ μεταξύ άλλων ζήτησε να πάρει στην ευθύνη της και τα νηπιαγωγεία, προμηνύοντας αντιδραστικές αλλαγές στο σύνολο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Μια αξίωση που είναι απόλυτα ταιριαστή με τα σχέδια της κυβέρνησης και είναι ρητά διατυπωμένη στο 3ο μνημόνιο για περισσότερη αυτονομία συνολικά στην Εκπαίδευση. Με υπερβάλλοντα ζήλο, η ηγεσία της ΚΕΔΕ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) προλαβαίνει την κυβέρνηση, προετοιμάζει το έδαφος, νομιμοποιεί τις αντιδραστικές αλλαγές στη συνείδηση του λαού και ζητά να περάσουν στην ευθύνη των δήμων οι δομές των νηπιαγωγείων. Δυστυχώς, υπάρχει πικρή πείρα στις λαϊκές οικογένειες από την «αποκέντρωση» αρμοδιοτήτων του κράτους στους δήμους.

* * *

Για να σκαλίσουμε λίγο τη μνήμη μας, πριν από είκοσι χρόνια, τα ίδια κόμματα στην Τοπική Διοίκηση, συμπλέοντας με τις αξιώσεις του κεφαλαίου για «λιγότερο κράτος» και «αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων», προκειμένου να αποδεσμευτούν κεφάλαια και να πάνε ζεστά στους επιχειρηματικούς ομίλους, πρωτοστάτησαν και πήραν στην ευθύνη τους τους παιδικούς σταθμούς. Ποια είναι όμως η εικόνα, είκοσι χρόνια μετά; Η κάλυψη των όποιων αναγκών γίνεται με το ευρωπαϊκό κουπόνι, που φέτος υπάρχει και του χρόνου καταργείται, ή φέτος το παιδί σου το δικαιούται και του χρόνου βλέπουμε. Από τη βρεφική ηλικία μέχρι και τεσσάρων χρόνων, χιλιάδες παιδιά μένουν στο σπίτι τους. Φέτος δόθηκαν κουπόνια σε βρέφη, μόνο που δεν υπάρχουν ανάλογες δομές για να γραφτούν. Τέλος, για όσα από τα παιδιά δεν ενταχθούν στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα και καταφέρουν να βρουν μια θέση στον παιδικό σταθμό, ο γονιός βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα τροφεία και για άλλες ανάγκες. Πάνω από το 50% των εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων εργάζονται με κάθε είδους εργασιακή σχέση, ενώ δεν χρειάζεται να περιγράψουμε την εικόνα των κτιριακών υποδομών. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Υπηρετώντας αυτήν την εχθρική πολιτική απέναντι στις ανάγκες και τα δικαιώματα των παιδιών, συνεχίζουν επιθετικά στην ίδια αντιλαϊκή ρότα. Αντί να απολογούνται για το χάλι που επικρατεί στο χώρο της Προσχολικής Εκπαίδευσης, τολμάνε να μιλήσουν ενάντια στην υποχρεωτικότητα της Προσχολικής Εκπαίδευσης, υπηρετώντας το συνολικό σχεδιασμό για το πέρασμα και των νηπιαγωγείων στους δήμους.

* * *

Από κοντά και η πλειοψηφία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, άξιος βαστάζος της πολιτικής των εργοδοτών τους, που προσπαθεί να στοιχίσει τους εργαζόμενους κάτω από ξένη σημαία. Να υιοθετήσουν δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αιτήματα που διευκολύνουν την πολιτική που τσακίζει τη ζωή και τα δικαιώματά τους. Τέλος, τι θα κάναμε χωρίς τους επιστήμονες που συμπληρώνουν όλο το αντιλαϊκό κάδρο με «επιστημονικά επιχειρήματα»... Ακούσαμε, από τον ΠΑΣΥΒΝ (Πανελλήνιος Σύλλογος Βρεφονηπιοκόμων), ότι το παιδί τεσσάρων ετών θα αποκτήσει δυσλεξία εάν παρακολουθήσει το πρόγραμμα του νηπιαγωγείου! Τι ...συγχρονισμός και πολυφωνία για να τεκμηριωθεί, να καλλωπιστεί και να νομιμοποιηθεί αυτή η πολιτική! Βέβαια, η απόφαση της ΚΕΔΕ πρωτίστως εξυπηρετεί την κυβέρνηση, με την οποία έχουν αποδειχθεί καλά συνεταιράκια στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει. Ετσι, το «κατηγορηματικό όχι» της ΚΕΔΕ στο θέμα της υποχρεωτικότητας αποτελεί βολικό άλλοθι για την κυβέρνηση. Αφού κατά την προσφιλή τακτική του το υπουργείο Παιδείας έριξε ένα πυροτέχνημα για τη θεσμοθέτηση της διετούς Προσχολικής Εκπαίδευσης, αμέσως μετά αράδιασε τα ατελείωτα προαπαιτούμενα για την υλοποίηση της εξαγγελίας, για να καταλήξει ο υπουργός Παιδείας ότι ο σχεδιασμός είναι σε βάθος τριετίας. Δηλαδή, χαίρε βάθος αμέτρητο! Εφόσον κλείσουν οι «αξιολογήσεις» και τα προγράμματα και φυσικά ούτε λόγος για μόνιμους διορισμούς και ίδρυση νέων νηπιαγωγείων, ενώ στο τέλος ανέφερε τις διαφωνίες που υπάρχουν στην κοινωνία για τη θεσμοθέτηση της υποχρεωτικότητας (βλέπε απόφαση ΚΕΔΕ).

* * *

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η ηγεσία της ΚΕΔΕ στέκονται απέναντι στις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών προσχολικής ηλικίας και των οικογενειών τους. Γι' αυτό χρειάζεται πιο αποφασιστικά να βρεθεί στο επίκεντρο των διεκδικήσεων το αίτημα για μια θέση στους παιδικούς σταθμούς όλων των παιδιών, από τη γέννησή τους μέχρι τα 4 χρόνια και δίχρονη Προσχολική Αγωγή με ευθύνη του υπουργείου Παιδείας. Είναι ανάγκη να προσληφθεί το αναγκαίο μόνιμο παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό σε όλες τις προσχολικές δομές, στους παιδικούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία. Να ιδρυθούν σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις, που θα εξασφαλίζουν όχι μόνο την ασφάλεια των παιδιών, αλλά θα διευκολύνουν το περιεχόμενο της παιδαγωγικής πράξης. Να διαμορφωθεί ενιαίο, αναβαθμισμένο, επιστημονικά τεκμηριωμένο πρόγραμμα, να γίνεται περιοδική επιμόρφωση των παιδαγωγών ώστε να παρακολουθούν τα σύγχρονα πορίσματα της επιστήμης. Αυτά όλα είναι ανάγκη να γίνουν αιτήματα άμεσης διεκδίκησης, τσαλακώνοντας αποφάσεις συνεδρίων ή σχεδιασμούς της κυβέρνησης που τσακίζουν τη ζωή και το μέλλον των παιδιών.

Αγγελική ΓΚΟΥΣΚΟΥ
Μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ