ISIS: Τα κέρδη των ΗΠΑ η φρίκη για την ανθρωπότητα

Στο χώρο της επικοινωνίας και της προπαγάνδας μερικές φορές ο θρίαμβος απέχει μερικές μόνο ανάσες από την πανωλεθρία. Αυτό συνειδητοποίησαν οι Βρετανοί δικαστές που ανέλαβαν την υπόθεση του Μπερλίν Γκίλντο, ενός Σουηδού πολίτη που κατηγορούνταν ότι εκπαιδευόταν για να συμμετάσχει σε δίκτυα τζιχαντιστών που μάχονται στη Συρία.

Καθώς συμπληρωνόταν ένας χρόνος από την κατάληψη της Μοσούλης από το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), οι δικαστές πίστευαν ότι θα στείλουν ένα σαφές μήνυμα για την αποφασιστικότητα του Λονδίνου στη μάχη απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία. Οι συνήγοροι του Γκίλντο όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν τις κατηγορίες, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά απέδειξαν ότι τα στρατόπεδα τζιχανιστών στα οποία εκπαιδεύονταν ο πελάτης τους χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες.
Ο Γκίλντο είχε έρθει σε επαφή με ομάδες όπως η αλ Νούσρα (παρακλάδι της Αλ Κάιντα το οποίο ενισχύονταν από δυτικές κυβερνήσεις και αραβικά καθεστώτα) και από τις οποίες ξεπήδησαν τα περισσότερα στελέχη του ISIS. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν λοιπόν οι δικηγόροι του ήταν να προσκομίσουν τα σχετικά ρεπορτάζ των New York Times και του Guardian αλλά και μια έρευνα του δημοσιογράφου Σίμουρ Χερς, που αποδείκνυε ότι η βρετανική MI6 συμμετείχε σε δίκτυο μεταφοράς ακραίων ισλαμιστών μαχητών και εξοπλισμού από τη Λιβύη προς σουνιτικές ομάδες της Συρίας.
Αν ήθελαν οι Βρετανοί δικαστές να καταδικάσουν τον Γκίλντο για τρομοκρατία θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο και για το «βαθύ κράτος» του Λονδίνου και ενδεχομένους την ίδια την κυβέρνηση της χώρας. Όπως ήταν φυσικό, ύστερα από μερικά τηλέφωνα, η δίκη ουσιαστικά ακυρώθηκε με την άρων άρων αθώωση του κατηγορούμενου ενώ η βρετανική κυβέρνηση επιδόθηκε σε ένα πληροφοριακό ανταρτοπόλεμο για να αποτρέψει τη μετάδοση της είδησης σε όλο τον κόσμο.
Ελάχιστες ιστορίες θα μπορούσαν να συνοψίσουν καλύτερα την σχιζοφρενική κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε η Μέση Ανατολή αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης ένα χρόνο μετά την πρώτη μεγάλη στρατιωτική νίκη του ISIS, που του επέτρεψε να ξεκινήσει την προέλαση στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ. Τα ίδια στελέχη ενόπλων δυνάμεων αλλά και μυστικών υπηρεσιών που φέρουν ακέραια την ευθύνη για την γιγάντωση του ISIS, παρουσιάζονται σήμερα ως υπερασπιστές της διεθνούς ασφάλειας από την τρομοκρατία. Μέσα σε αυτό το χρόνο όμως μοναδικός νικητής αναδείχθηκε ο ίδιος ο ISIS αλλά και η πολεμική βιομηχανία χωρών της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ.
Αναγνωρίζοντας την αποτυχία των μέχρι σήμερα κινήσεών του το Πεντάγωνο απαντά αυξάνοντας αισθητά τη στρατιωτική του παρουσία στο Ιράκ με την αποστολή άλλων 500 στρατιωτών και την κατασκευή νέων στρατιωτικών βάσεων. Αυτό που παραλείπουν βέβαια να σημειώσουν οι επιτελείς του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας είναι ότι αυτά ακριβώς τα όπλα και η τεχνογνωσία που έστελναν οι ΗΠΑ στο Ιράκ αποτέλεσαν τον πρώτο οπλισμό που επέτρεψε στον ISIS να επεκταθεί με τόση ταχύτητα. Όπως έγινε γνωστό πριν από μερικές εβδομάδες, μετά την κατάληψη της Μοσούλης οι τζιχαντιστές έκλεψαν από τον ιρακινό στρατό 2.300 οχήματα τύπου Humvee, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων αλλά και άρματα μάχης και βαρύ οπλισμό. Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια την αμερικανική πολεμική βιομηχανία να συνεχίσει την αποστολή οπλισμού αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Συγκεκριμένα το Δεκέμβριο αποφασίστηκε η αποστολή στο Ιράκ 175 αρμάτων μάχης M1A1 Abrams, αξίας 12.4 δισεκατομμυρίων δολαρίων και περίπου 1.000 οχημάτων Humvees εξοπλισμένων με πυροβόλα όπλα και ειδικούς εκτοξευτήρες χειροβομβίδων. Πριν καλά καλα ολοκληρωθεί όμως η συμφωνία γινόταν γνωστό ότι οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους απέσπασαν τεράστιες ποσότητες οπλισμού και από την επίθεση που πραγματοποιήσαν στο Ραμτάντι, της επαρχίας Ανμπάρ.
Ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος σχολιαστής δεν μπορεί πλέον να μην παρατηρήσει ότι η επέλαση του ISIS προσφέρει χρυσές δουλειές στους εμπόρους όπλων των ΗΠΑ αφού οι μάχες των τζιχαντιστών με τον ιρακινό στρατό πραγματοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά με όπλα αμερικανικής προέλευσης.
Την ίδια ώρα σύμφωνα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα το Ιράκ αντιμετωπίζει τη σημαντικότερη ανθρωπιστική κρίση της τελευταίας γενιάς καθώς τουλάχιστον τρία εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν λόγω της προέλασης του ISIS ενώ πάνω από 8 εκατομμύρια (σχεδόν το 25% του πληθυσμού) θα χρειαστούν άμεση αρωγή από προγράμματα των Ηνωμένων Εθνών. Αν συνυπολογίσει κανείς και τα κύματα προσφύγων από τη Συρία, το τέρας που ενίσχυαν για χρόνια οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες σε συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και άλλα αραβικά καθεστώτα, έχει προκαλέσει σε ένα χρόνο μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες.

Η απάντηση όμως που ήρθε από την Ουάσινγκτον απέναντι στην ανθρωπιστική καταστροφή «υπόσχεται» νένα εκατόμβη θυμάτων. «Η αποφυγή του θανάτου αμάχων δεν μπορεί να αποτελεί στρατηγικό στόχο των ΗΠΑ» σημείωνε χωρίς περιστροφές ο Άντονι Κόρντσμαν, από το ίδρυμα Center for Strategic and International Studies, εκφράζοντας τη θέληση μεγάλου τμήματος του στρατιωτικού κατεστημένου των ΗΠΑ αλλά και της Βρετανίας να προχωρήσουν σε ένα νέο κύκλο επιχειρήσεων στην περιοχή.
Μέχρι τότε η Ουάσινγκτον συνεχίζει να δρα δι’ αντιπροσώπων στην προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος Ασάντ στη Συρία, αφήνοντας στη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία το πρώτο λόγο στις μυστικές και λιγότερο μυστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή. Ένα χρόνο μετά την πρώτη του μεγάλη νίκη, το ISIS συμπεριφέρεται σαν το τέρας του Φρανκενσταϊν που ξέφυγε από το δημιουργό του. Με τη μόνη διαφορά ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο «δημιουργός» έχει ακόμη πολλές παράπλευρες οικονομικές και γεωστρατηγικές ωφέλειες να απολαύσει.

Είμαστε όλοι Παπαδήμος!

      

Αυτό ακριβώς έκαναν οι προβοκάτορες που έστειλαν την στράκα στρούκα στον πρώην πρωθυπουργό σφαγέα των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων. Να απαιτούν όλα τα «παπαγαλάκια» του συστήματος όχι απλά να λυπηθούμε για τον Παπαδήμο, αλλά να αισθανθούμε όλοι Παπαδήμος και να ρίξουμε τους τόνους απέναντι όχι μόνο σ’ αυτόν αλλά και απέναντι σ’ όλους τους χασάπηδες που τα χρόνια της κρίσης μακέλεψαν στην κυριολεξία τον λαό!

Η τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος του Παπαδήμου είναι μια προβοκάτσια που ευνοεί μόνο το αστικό κράτος και σε καμία περίπτωση τον λαό. Η προβοκατόρικη ενέργεια σε βάρος του Παπαδήμου είναι απόλυτα καταδικαστέα. Αλλά από αυτό μέχρι το να αρχίσουμε να φωνάζουμε «είμαστε όλοι Παπαδήμος», να κλαίμε, να τον ηρωοποιήσουμε και να πάψουμε να τον αποκαλούμε χασάπη, πάει πολύ! Οι τρομοκράτες οι οποίοι έστειλαν την στρακά στρούκα στον Παπαδήμο είναι γνωστοί άγνωστοι, χρήσιμοι για να λύνει το αστικό κράτος τα προβλήματά του και καμία σχέση δεν έχουν με τον λαό και το μαζικό λαϊκό κίνημα! Επίσης γνωστοί είναι και αυτοί που αιματοκύλησαν τόσα χρόνια τον Ελληνικό λαό και μεταξύ αυτών ο Παπαδήμος ο οποίος, μετά τον Τσίπρα που θα μείνει αξεπέραστος, έπαιξε τον ποιο βρώμικο ρόλο στην ψήφιση των αντιλαϊκών νόμων, αφού ανέλαβε πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης μετά τις τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις του 2011, μετά την προβοκατόρικη δράση του παρακράτους σε βάρος του λαϊκού κινήματος, μιας κυβέρνησης που κάθε εβδομάδα παραιτούνταν και κάθε εβδομάδα ψήφιζε όλο και πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, ενώ ο λαός την αντιμετώπιζε σαν υπηρεσιακή και περίμενε την διεξαγωγή των εκλογών! Όταν τελικά φτάσαμε στις εκλογές ο Παπαδήμος είχε ψηφίσει περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα και από τον Παπανδρέου!

Καθόλου δεν συμφωνούμε με την προβοκατόρικη τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος του Παπαδήμου από μηχανισμούς που φτιάχνονται και καθοδηγούνται από την ίδια μήτρα που γέννησε την «κόκκινη προβιά», καθόλου δεν συμφωνούμε με την εγκληματική ενέργεια σε βάρος του Παπαδήμου, αλλά από αυτό μέχρι το να ξεχάσουμε τα εγκλήματα του Παπαδήμου κι όλων των υπολοίπων σε βάρος του λαού, να ξεχάσουμε τις αυτοκτονίες και τους θανάτους από το άγχος λαϊκών ανθρώπων εξαιτίας της δράσης των διαφόρων Παπαδήμων και να φωνάξουμε «είμαστε όλοι Παπαδήμος», επειδή έγινε προβοκατόρικη εγκληματική ενέργεια σε βάρος του Παπαδήμου, υπάρχει αγεφύρωτη απόσταση.

Τάκης Φ.

Άλλοι 20 πνιγμένοι μετανάστες αλλά γι’ αυτούς δεν περισσεύουν δάκρυα!

      

Τουλάχιστον άλλοι 20 μετανάστες πνίγηκαν στον υγρό τάφο της Μεσογείου, ανοιχτά της Λιβύης, στην προσπάθειά τους να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο. Γι’ αυτούς λίγοι θα λυπηθούν και ακόμα λιγότεροι θα φωνάξουν είμαστε όλοι αράπηδες μουσουλμάνοι μετανάστες που σκυλοπνιγόμαστε στην προσπάθειά μας να σωθούμε από τις σφαίρες και την πείνα! Μερικοί μάλιστα θα χαρούν γιατί ακόμα 20 αράπηδες μουσουλμάνοι δεν θα λερώσουν την πολιτισμένη Ευρώπη μας!

Γι’ αυτούς τους 20 δεν πρόκειται να ακουστούν πολλά, δεν πρόκειται να χυθούν δάκρυα, δεν πρόκειται να τους αναζητήσει κανείς! Θα πάνε άκλαυτοι όπως πήγαν άκλαυτοι χιλιάδες άλλοι που μέχρι τώρα πνίγηκαν στην Μεσόγειο!

Σήμερα ο στρατός βούλιαξε τους δρόμους της Μεγάλης Βρετανίας για να σώσει τους Βρετανούς από τους Μουσουλμάνους Ισλαμιστές και σώζοντάς τους από τους Ισλαμιστές θα τους παραδώσει βορά στους Εγγλέζους καπιταλιστές να τους πιουν κι άλλο το αίμα, φορογδέρνοντάς τους και μειώνοντας κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις τους, χωρίς αυτοί να μπορούν να αντιδράσουν αφού ο στρατός θα είναι στους δρόμους για να αποτρέψει τρομοκρατικές ενέργειες απ’ όπου κι αν προέρχονται! Ίσως λίγοι θα βρεθούν να διαμαρτυρηθούν για τον στρατό στους δρόμους αφού αυτός θα φαντάζει ως προστάτης!

Και πώς να μην φαντάζει ως προστάτης ο στρατός και πώς να διαμαρτυρηθούν τα εγγλεζάκια, αφού αυτός ο στρατός είναι που μακελεύει σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη δημιουργώντας προσφυγικές ροές, αφού αυτός ο στρατός είναι που πνίγει μετανάστες και πρόσφυγες στη Μεσόγειο χωρίς τα εγγλεζάκια να βγάζουν «κιχ»! Συνήθισαν τα εγγλεζάκια να χαίρονται με τα κατορθώματα του στρατού τους που γίνονται για καλό κι έτσι πολύ εύκολα προσαρμόζονται με την αντικατάσταση της αστυνομίας από τον στρατό! Αποδέχονται την εσωτερική τρομοκρατία όσο εύκολα έχουν αποδεχτεί τους μαζικούς πνιγμούς μεταναστών χωρίς να τους καίγεται καρφί!

Και να ήταν μόνο τα εγγλεζάκια! Η συντριπτική πλειονότητα των λαών της γηραιάς ηπείρου έχει μπει στο ίδιο τρυπάκι! Να αποδέχεται και να χαίρεται με το μακέλεμα λαών καθώς και με τον εγκλωβισμό ή τον πνιγμό τους στους δρόμους της προσφυγιάς! Να αποδέχεται την βαρβαρότητα στην οποίαν συμμετέχει ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να βγάζει μιλιά! Και μετά να κλαίει και να λυπάται επιλεκτικά και υποκριτικά για τα νεκρά παιδιά του Μάντσεστερ χωρίς να βλέπει ότι και εκείνα θυσιάστηκαν στο βωμό του ίδιο κέρδους που θυσιάστηκε κι ο Αϊλάν! Στο βωμό του Καπιταλιστικού κέρδους που χρειάζεται νεκρούς και πνιγμένους τον 21^ο αιώνα!

Νάβις

Το ζευγάρι της χρονιάς

Το πιο κλασικό ζευγάρι στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ (μετά το Lakers-Celtics) δίνει για τρίτη σερί χρονιά ραντεβού για τη μονομαχία που θα αναδείξει τον πρωταθλητή: Golden State Warriors vs Cleveland Cavaliers.

Βασίλης Κρίτσας

Ποιο είναι το πιο κλασικό ζευγάρι στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ; Πιθανότατα το Λέικερς-Σέλτικς, από την εποχή του Μπερντ και του Μάτζικ -σε ένα πρωτάθλημα χωρίς μεγάλες παραδοσιακές αντιπαλότητες, που να κρατάν στο χρόνο και να ανατροφοδοτούνται από καινούρια επεισόδια. Ακόμα κι αυτό το ματσάρισμα όμως προέκυψε τρεις φορές συνολικά στη δεκαετία του 80′ (κι άλλες δύο την προηγούμενη) κι αυτές δεν ήταν συνεχόμενες (το 84′, το 85′ και το 87′). Αυτό συνέβη φέτος, με το ζευγάρι Γουόριορς-Καβαλίερς, που έχει εξελιχθεί στην κλασική μονομαχία της εποχής μας. Και είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που το ζευγάρι του τελικού επαναλαμβάνεται εις τριπλούν.
Το ζευγάρι της χρονιάς -ή μάλλον της δεκαετίας…

Δεν είναι όμως η μόνη κατηγορία όπου γράφουν ιστορία οι δύο ομάδες. Εκτός από τη συνέπεια στο καθιερωμένο πια ραντεβού τους, έχει μια σημασία και πόσο εύκολα έφτασαν φέτος σε αυτό. Οι Γουόριορς έγιναν η πρώτη ομάδα που φτάνει αήττητη στους τελικούς, από τότε που άλλαξε το σύστημα διεξαγωγής στον α’ γύρο (και πήγε στις τέσσερις νίκες) έχοντας μάλιστα τον προπονητή τους, Στιβ Κερ, στα πιτς λόγω ιατρικού προβλήματος. Οι Καβαλίερς παραλίγο να πετύχουν το ίδιο, ξοδεύοντας μόλις μία… ζωή, στον τελικό της Ανατολής, απέναντι στους Σέλτικς.
Ο Λεμπρόν Τζέιμς έγινε έτσι ο παίκτης με τα περισσότερα υπέρ του σκουπίσματα σε σειρές πλέι-οφ στην ιστορία του πρωταθλήματος, αφήνοντας πίσω του θρυλικές μορφές του ΝΒΑ. Αλλά το πιο λαμπρό επίτευγμα είναι πως με τους 35 πόντους που πέτυχε στον τελευταίο αγώνα στη Βοστόνη, ξεπέρασε το Μάικλ Τζόρνταν κι έγινε ο παίκτης με τους περισσότερους πόντους σε αγώνες της post season, μόλις στα 32 του χρόνια!

Αν ήταν γνωστό κι αναμενόμενο πως η Ανατολή είναι μια περιφέρεια που χρησιμεύει μάλλον ως σάκος προθέρμανσης πριν τους τελικούς για το Κλίβελαντ, κανείς δεν περίμενε παρόμοια εξέλιξη στους τελικούς της Δύσης. Το ζευγάρωμα του Γκόλντεν Στέιτ με το Σαν Αντόνιο ήταν αυτό ακριβώς που περίμενε να δει η φίλαθλη κοινή γνώμη εδώ και μια τριετία. Αλλά το ενδιαφέρον κράτησε ουσιαστικά μόλις ένα ημίχρονο, μέχρι τον τραυματισμό του Λέοναρντ και την κατάρρευση των Σπερς, που φημίζονται μεν για την ομαδική τους λειτουργία -ελέω Πόποβιτς- αλλά φέτος η απόδοσή τους βασίζονταν σε υπερβολικό βαθμό από τον Καβάι, που απέδειξε δια της απουσίας του πως μπορεί να ήταν κι ο πραγματικός MVP αυτής της χρονιάς.
Οι τελικοί ξεκινάνε σε μία βδομάδα έχοντας θεωρητικά φαβορί τους Γουόριορς, την ομάδα με το καλύτερο φετινό ρεκόρ και το πλεονέκτημα έδρας. Αλλά μην υποτιμάς ποτέ την καρδιά του πρωταθλητή, όπως είχε πει και ο Ρούντι Τομζάνοβιτς, σε ένα διάσημο μπασκετικό τσιτάτο. Το Κλίβελαντ απέδειξε φέτος -ιδίως στα πλέι-οφ- πως ανήκει δικαιωματικά στο κορυφαίο επίπεδο και δε φτάνει χαριστικά στους τελικούς, ελέω χαμηλού ανταγωνισμού στην Ανατολή.
Το σημαντικό είναι ότι οι δύο ομάδες φτάνουν στην τελική ευθεία στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και μάλλον πιο δυνατές σε σχέση με τους περσινούς τελικούς. Πέρσι το Γκόλντεν Στέιτ έκανε το καλύτερο ρεκόρ στα χρονικά του ΝΒΑ, με μόλις εννιά ήττες στην κανονική περίοδο, έκανε όμως άλλες τόσες μαζεμένες στα πλέι-οφ και η ιστορική επίδοση έμεινε χωρίς αντίκρισμα. Φέτος έκαναν οικονομία δυνάμεων (μόλις… 67-15 το ρεκόρ τους) και έβαλαν στο φουλ τις μηχανές τον τελευταίο μήνα, θυμίζοντας το road runner που αφήνει πίσω του το κογιότ από το Τέξας να απορεί τι το χτύπησε.

Παρόμοια τακτική ακολούθησαν κι οι Καβαλίερς, που έκαναν μια απότομη κοιλιά με συνεχόμενες ήττες στο τέλος της κανονικής περιόδου -αν και για κάποιους ήταν υπολογισμένη κίνηση, για να αποφύγουν στα σταυρώματα τους σκληροτράχηλους Ουίζαρντς.
Στο ενδιάμεσο όμως πέτυχαν μια εμφατική νίκη μες στη Βοστόνη, έδειξαν ποιος είναι το αφεντικό και μας προϊδέασαν για αυτό που θα ακολουθούσε: πρόκριση-αέρας στους τελικούς, με άλλες τρεις νίκες στη Βοστόνη, και επιβεβαίωση της εκτίμησης πως στην Ανατολή δεν υπάρχει εμπόδιο ικανό να τους σταματήσει.
Τώρα όμως;
Οι Γουόριορς έχουν ενισχυθεί με τον Ντουράν και με επιπλέον εμπειρία, οι Καβαλίερς έχουν το απαραίτητο υλικό (supporting cast) για να πλαισιώσει το Λεμπρόν και το θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα.
Η συνέχεια επί της οθόνης, σε ειδικό αφιέρωμα από το αθλητικό επιτελείο της Κατιούσα…

Cleveland Cavaliers Golden State Warriors Μπάσκετ ΝΒΑ τελικοί ΝΒΑ

Εργασιακός μεσαίωνας με μεροκάματα των 15 ευρώ!

Μεσαίωνας επικρατεί στην αγορά εργασίας με μισό εκατομμύριο ανασφάλιστους εργαζόμενους με πλήρη ωράρια που δηλώνονται ως μερικώς απασχολούμενοι, αλλά και μισθούς πείνας που καταβάλλονται με καθυστέρηση έως και 15 μήνες.

Η αγορά φαντάζει με εφιάλτη γεμάτο φτωχούς και αποδέχονται δουλειές του ποδαριού με ένα μεροκάματο που δεν ξεπερνά τα 15 ευρώ.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μελέτης των Σάββα Ρομπόλη (ομότ. καθ. Παντείου Πανεπιστημίου) και Βασίλη Μπέτση (υποψ. διδάκτορος Παντείου Πανεπιστημίου) που δημοσιεύουν Τα Νέα:

• Η μερική απασχόληση αποτελεί, κατά το 2016, το 50,3% των νέων προσλήψεων.
• Η ανασφάλιστη εργασία αφορά 1 στους 5 εργαζομένους (500.000 άτομα).
• Περίπου 300.000 εργαζόμενοι, ενώ στην πραγματικότητα απασχολούνται ως μισθωτοί, στην πράξη απασχολούνται ως αυτοαπασχολούμενοι αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου την υποχρέωση καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών.
• Περίπου 200.000 άτομα, ενώ εργάζονται 8 ώρες την ημέρα, στην πράξη καταχωρίζονται ως μερικά απασχολούμενοι.
• Περίπου 900.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ενώ εργάζονται καθημερινά και κανονικά, η καταβολή του μισθού τους γίνεται με καθυστέρηση από έναν μέχρι δεκαπέντε μήνες.
• Το 38% των εργαζομένων έχουν αποδοχές χαμηλότερες από τον κατώτατο μισθό. 

Πηγή: Το Βήμα

Αγώνας ταχύτητας

Οι φοιτητικές εκλογές κύλησαν σε κλίμα ημιθερινής ραστώνης κι αδιαφορίας. Υπήρχαν σαφώς εξαιρέσεις στον κανόνα και σημαντικές ανακατατάξεις, όπως η πρωτιά στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, κι αρκετές άλλες διακρίσεις, αλλά μιλάμε για το γενικό κλίμα και τη μεγάλη αποχή που έδωσε τον τόνο. Αφού να φανταστείς, δεν έπεσε καν η σελίδα του ΜΑΣ, από τις πολλές επισκέψεις...
Κι αν κάποιοι πίστευαν πως η δική μας βάση είναι μπετόν-αρμέ κι έρχεται βρέξει-χιονίσει, οπότε η πεσμένη συμμετοχή μας ευνοεί κι αυξάνει τα ποσοστά μας, έπεσαν έξω. Αφενός η μεγάλη άνοδος εκφράζεται μάλλον με κλίμα ενθουσιασμού και σχετικά αυξημένη συμμετοχή. Αφετέρου, αυτά τα μπετόν-αρμέ είναι τελικά λίγο σχετικά, όπως απέδειξε κι η πείρα από τις εκλογές του 12'.

Αντιθέτως, η πεσμένη συμμετοχή φέρνει στην επιφάνεια άλλα φαινόμενα και τάσεις: το νεκραναστημένο ζόμπι της ΠΑΣΠ, σαν ακέφαλο σώμα κότας που επανασυσπειρώνεται και αποκτά αυτόνομη οντότητα ως οργανισμός, ξαναπαίρνοντας τη δεύτερη θέση στα ΤΕΙ (αν και εμείς δεν πρέπει να υπολογίζουμε τα αποτελέσματα της Σίνδου, που -μολονότι νοθευμένα κι αναξιόπιστα- θα μας ανέβαζαν αισθητά). Το 40% της ΔΑΠ που ανέκτησε κάποιες "αντάρτικες" απώλειες του πρόσφατου παρελθόντος. Τη δική μας πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστά στα ΤΕΙ. Ακόμα και τη μικρή άνοδο του ανύπαρκτου Bloco, που φλέρταρε προς στιγμήν με την πτώση σε ποσοστά υπό του μηδενός, αλλά τελικά ξεπερνά τις Αγωνιστικές Κινήσεις και τη μονάδα, ενώ πήρε την πρωτιά και στα ΜΜΕ (όχι ΕΜΜΕ παιδιά, νισάφι) του ΑΠΘ, που έχει ξαναγίνει μεν, αλλά είναι η πρώτη φορά που το πετυχαίνει ως κυβερνητική δύναμη, και μάλιστα σε μια σχολή που πέρσι είχαμε αυτοδυναμία με 80%.
Πεθαίνει η μητέρα του ΓΓ, ο εγγονός του πατερούλη -που δεν του πολυέμοιαζε πάντως- κι ύστερα αυτό. Αποφράδα μέρα...

Κι ύστερα είναι το "έλα να δεις" του Κλίμοφ και των/της ΕΑΑΚ. Κι εντάξει να μη συμφωνείς για το άρθρο (η/τα) ή για το αν είναι πτέρυγα, σχήματα, παράταξη ή ό,τι άλλο. Όχι όμως και να μη βρίσκεις ποιος είναι και ποιος όχι ΕΑΑΚ. Υπήρχε ΕΑΑΚ σκέτο, ΕΑΑΚ με αστερίσκο*, με ΑΡΕΝ που είναι στη ΛαΕ, με ΑΡΕΝ που είναι μόνη της, με ΑΡΔΗΝ... Κι εσύ καταλαβαίνεις τελικά ότι έχεις γεράσει, όταν αδυνατείς να καταλάβεις ποιος είναι τι, σαν τη σκηνή με το ρωμαϊκό εμφύλιο από το "Αστερίξ Λεγεωνάριος", όπου ο Σκιπίωνας αηδιασμένος κηρύσσει υποχώρηση.
-Μα εδώ δεν καταγράφεστε ως ΕΑΑΚ;
-Μα όχι...
-Μα ναι...

*όπως στο site της νΚΑ, που έλεγε με αστερίσκο πως κατά τόπους η ΕΑΑΚ συνεργάζεται και με άλλες αριστερές δυνάμεις -sic. Και για να δείξει άνοδο των δυνάμεών της έδειχνε όπως πάντα μόνο μερικές σχολές (όχι συλλόγους, σχολές), που στα ΤΕΙ πχ μας έδιναν μέχρι χτες να έχουμε πάνω από 30% και να δίνουμε μάχη με τη ΔΑΠ για την πρώτη θέση... Και καταλαβαίνεις πότε/αν μια παράταξη δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα, όταν οι άλλοι με τις αλχημείες τους της δίνουν παραπάνω από ό,τι η ίδια στον εαυτό της.

Όσο για την "εκλογική απεργία" και τα ντου των "παιδιών", τα οργανωμένα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΑΤ (αυτούς τους γνωστούς άγνωστους) κτλ ήταν μπορώ να πω πιο προβλέψιμα κι από εκλογική νοθεία της ΔΑΠ, από την ανυπαρξία του Μπλόκου κι από Πασπίτικη εκδρομή στην Αράχωβα...

Β' μέρος με την απεργία των διανομέων-ντελιβεράδων, τη συγκέντρωσή τους στο πεδίο του Άρεως και τη μοτοπορεία που ακολούθησε. Είναι γνωστές σε όλους μας οι άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος, που το καθιστούν γαλέρα χωρίς κουπιά (αν είχε κουπιά, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να πιαστούν από κάπου και να γλιτώσουν κάποιες θανατηφόρες πτώσεις, όπως η πρόσφατη περίπτωση που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην απόφαση για απεργία).

Στην κινητοποίηση συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες δίκυκλα (ομολογώ πως δεν έχω ξανακάνει υπολογισμούς με μηχανάκια και δε μου ήταν πολύ εύκολο). Το μπλουζάκι του σωματείου έβαζε πολύ σωστά το σύνθημα "από τον αγώνα δρόμου στο δρόμο του αγώνα". Ενώ το πρώτο σύνθημα που ακούσαμε ήταν: "δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά, είμαστε εργάτες, γαμώ τα  αφεντικά".

Δεν ξέρω αν αυτό το σύνθημα εκφράζει κάποια ώριμη ταξική συνείδηση ή ακριβώς το αντίθετο. Αν όλο το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν ντελιβεράδες κι αν όντως απέργησαν όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί χτες. Αν η απόφαση για την απεργία πάρθηκε με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Αν έγινε κάποια ενημέρωση από το σωματείο στους χώρους δουλειάς -πέρα από την πετυχημένη διαδικτυακή διάδοση της κινητοποίησης και μιας αφίσας που τη "διαφήμιζε". Αν είναι λογικό και προτιμότερο οι διανομείς στον επισιτισμό πχ να οργανώνονται σε ξεχωριστό σωματείο βάσης, με βάση το εργαλείο της δουλειάς τους κι όχι στο κλαδικό σωματείο, μαζί με τους συναδέλφους τους.
Για πολλά από τα παραπάνω διατηρώ τις αμφιβολίες μου (ή την έμμεσα διατυπωμένη άποψή μου).
Αλλά...

Αλλά τα μέλη του σωματείου έκαναν έναν αγώνα, που τον οργάνωσαν μάλιστα με κάποιες απεργιακές φρουρές χτες το πρωί. Και σ ε κάθε περίπτωση, δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται, σηκώνει το ανάστημά του, κάνει ένα πρώτο βήμα -κι ας είναι μετέωρο...

Τα βέλη της κριτικής λοιπόν δεν πάνε σε αυτούς, αλλά σε κάποιους από τους διαδικτυακούς αλληλέγγυους, που λίγες μέρες πριν, θεωρούσαν τουφεκιά στον αέρα την 24ωρη πανεργατική απεργία, που δε βγάζει τίποτα, κοκ. Η αλληλεγγύη δεν εξαντλείται σε μια κοινοποίηση στο προφίλ μας ή στο να μην παραγγείλουμε φαγητό και καφέ για μια μέρα. Η αλληλεγγύη περνάει πρωτίστως μέσα από τη δική μας πράξη-δράση στο δικό μας χώρο. Κι ελέγχεται σοβαρά για την αξιοπιστία της, όταν αναλώνεται σε φραστική υποστήριξη για κάποια κινητοποίηση, αλλά γίνεται άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, για να δικαιολογήσει την απεργοσπασία, όταν φτάνει η δική μας σειρά.

Ο Παπαδήμος, οι τρεις τραυματισμένοι εργάτες στον Ασπρόπυργο και η εφημερία του Ευαγγελισμού που «χάθηκε»

 

Σοκαρισμένη (δεν) παρακολουθεί η κοινή γνώμη τις εξελίξεις που συνδέονται με τη σημερινή έκρηξη. Στο σημείο του θλιβερού συμβάντος έσπευσαν αμέσως αστυνομία, πυροσβεστική κι ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, για να παράσχει τις πρώτες βοήθειες στους τρεις τραυματίες.
Από καθαρή τύχη δε θρηνήσαμε νεκρούς, που θα έρχονταν να προστεθούν στη μακάβρια λίστα με τα θύματα αντίστοιχων περιπτώσεων. Η ανομία κι η ασυδοσία που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή καθιστούσαν μαθηματικά βέβαιο πως θα είχαμε, αργά ή γρήγορα, επανάληψη τέτοιων φαινομένων. Είναι ντροπή για την Ευρώπη του 21ου αιώνα να ανέχεται στην επικράτειά της τέτοια περιστατικά, τα οποία αμφισβητούν ευθέως το κεκτημένο και τις αξίες της.......Διαβάστε το ολόκληρο στην ΚΑΤΙΟΥΣΑ (κλικ!)

Είναι η τρομοκρατία "επαναστατική δράση";

Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»; Ας παραμερίσουμε, για να απαντήσουν κάποιοι αρμοδιότεροι ημών, αλλά και των κάθε λογής… «Ζορό»:

ΛΕΝΙΝ (σ.σ.: ένας «υποδεέστερος» προφανώς επαναστάτης σε σχέση με τους αυτόκλητους «εκδικητές»…) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα: 

«Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι «τρομοκράτες» απουσίασαν…». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).

«Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας (…) Η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος (…) Οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης… Οι σοσιαλιστές – επαναστάτες έχουν την αφέλεια να μην αντιλαμβάνονται πως η ροπή τους προς την τρομοκρατία βρίσκεται στην πιο στενή αιτιατή σύνδεση με το γεγονός ότι οι ίδιοι στάθηκαν από μιας αρχής και εξακολουθούν να στέκονται παράμερα από το εργατικό κίνημα, χωρίς, μάλιστα, να επιδιώκουν να γίνουν κόμμα της επαναστατικής τάξης που διεξάγει τον ταξικό της αγώνα… Το ότι η μοναδική «ελπίδα» της επανάστασης είναι το «πλήθος», ότι ενάντια στην αστυνομία μπορεί να παλέψει μόνο η επαναστατική οργάνωση που καθοδηγεί (στην πράξη, κι όχι στα λόγια) αυτό το πλήθος, αυτό είναι πια στοιχειώδες. Αυτό είναι ντροπή να το αποδείχνει κανείς. Και μόνο άνθρωποι που ξέχασαν τα πάντα και δε διδάχτηκαν απολύτως τίποτα, μπορούσαν να υποστηρίξουν το «αντίθετο» (…) Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ’ αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς (…). Εμείς, οι επαναστάτες (…) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές – επαναστάτες συμπεραίνουν: «Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι». Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Άπαντα», τ. 6, σελ. 381 – 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

«Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη… (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα τ. 7, σελ. 249).

 «(…) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (…)». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).

ΕΝΓΚΕΛΣ – Ένας ακόμα «υποδεέστερος» επαναστάτης των διαφόρων «ανταρτών»:  

«(…) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ’ την αστυνομία, – έγραφε ο Ένγκελς – δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(…)». (Φρ. Ένγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Άπαντα, τ. 39, σελ. 223).

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ – Ας έρθουμε σε κάποιον που υποτίθεται ότι οι τάχα «επαναστάτες» τον έχουν σε εκτίμηση: 

«Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα».(Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).

«Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).

ΤΡΟΤΣΚΙ – Ένας ακόμα που δεν ήξερε όσα γνωρίζουν αυτοί:

 «Η ατομική τρομοκρατία είναι ίσα – ίσα απαράδεκτη για μας γιατί ελαττώνει στις μάζες την ίδια την αυτοεκτίμησή τους, τις συμφιλιώνει με τις αδυναμίες τους και προσανατολίζει τα βλέμματά τους όπως και τις ελπίδες τους στην έλευση του μεγάλου εκδικητή, του απελευθερωτή που θα ‘ρθει μια μέρα και θα εκπληρώσει την αποστολή του» (Τρότσκι, «Για την ατομική τρομοκρατία», http://www.scribd.com).

ΜΑΡΞ/ΕΝΓΚΕΛΣ – Έτσι αντιμετώπιζαν οι επαναστάτες την ατομική τρομοκρατία. Μάλιστα οι Μαρξ και Ένγκελς, καταδεικνύοντας τι κρυβόταν πίσω από τη «Μυστική Συμμαχία» των Μπακούνιν – Νετσάγιεφ, έγραφαν: 

«Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρεία, που (…) δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. (…) Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης «Tagwacht» είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε: «Αν δεν είστε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και να ‘χει, ένα είναι φανερό: Κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι προξενήσατε εσείς»» («Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, «Για τον αναρχισμό», εκδόσεις «Καζάντζα»).

Αυτή είναι η «σχέση» των επαναστατών, των μαρξιστών, με την ατομική τρομοκρατία. Πράγματα γνωστά. Εδώ και 150 χρόνια.   

Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο: Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι»στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!) θα συνεχίσουν το βιολί τους.

Όπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.

Υστερόγραφο 1:

Η πολιτική των δοτών πρωθυπουργών και των καταστροφικών PSI, η «δημοκρατία» των Μνημονίων που επί Παπαδήμου πήγε τον κατώτατο μισθό από τα 751 ευρώ στα 490 για τους νέους, που παραχωρούσε τα αποθεματικά της Εργατικής Εστίας στα κοράκια, που εκτίναξε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα και στα φάρμακα του λαού,  είναι συνώνυμη του κοινωνικού εξανδραποδισμού. Αλλά ο κοινωνικός εξανδραποδισμός δεν θα τερματιστεί με την φυσική εξόντωση των «Παπαδήμων». Ούτε με την «ανάθεση» σε κουμπουροφόρους να αναλαμβάνουν αυτόκλητα να πάρουν «εκδίκηση» για λογαριασμό του λαού με όρους «προσωπικής βεντέτας». Θα τερματιστεί μόνο με την αχρήστευση της μήτρας που γεννά αυτές τις πολιτικές. Μόνο με την ανατροπή της δυνατότητάς να αναθέτει στον έναν μετά τον άλλον στους εκπροσώπους της την εφαρμογή του «δίκιου» της πλουτοκρατίας. Αυτό μόνο ο ανοιχτός, μαζικός πολιτικός αγώνας μπορεί να το καταφέρει. Μόνο έτσι τσακίζονται οι μηχανισμοί μιας «δημοκρατίας» που ενέργειες σαν αυτή εναντίον του Παπαδήμου της προσφέρουν το άλλοθι, από τη μια να ποζάρει σαν βαλλόμενη κι από την άλλη να εντείνει την κατασταλτική της βαρβαρότητα.

Υστερόγραφο 2:

Ευτυχώς σε αυτή τη χώρα έχουμε γνωρίσει αντάρτες. Πραγματικούς. Και μάθαμε από αυτούς ότι η εγωπάθεια του «εκλεκτού εκδικητή» δεν είναι αντάρτικο. Μάθαμε από αυτούς, από τους πραγματικούς αντάρτες, ότι ο «ελέω λαού» (!) τρομοκράτης δεν είναι «αντάρτης». Ο λαός δεν αναθέτει τις υποθέσεις του στους κουμπουροφόρους. Βγαίνει ο ίδιος στο προσκήνιο της Ιστορίας και παλεύει για το δίκιο του. Κι όταν χρειαστεί είναι ο λαός που γίνεται αντάρτης. Γιατί, τελικά, «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα ειν’ ο ίδιος ο λαός»! Όπως ακριβώς το λέει εκείνη η στροφή στον ύμνο του ΕΛΑΣ!

Νίκος Μπογιόπουλος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

Την Πέμπτη 25/5/2017 πραγματοποιήθηκε συνάντηση αντιπροσωπείας της ΤΕ

Κέρκυρας του ΚΚΕ, στο κτίριο του Α’ Πυροσβεστικού Σταθμού, με τα 2 σωματεία

Υπαλλήλων του Πυροσβεστικού Σώματος με επικεφαλής τους προέδρους τους κκ Γ. Μάζη

και Γ. Άνθη. Στη συνάντηση παραβρέθηκαν μέλη των ΔΣ των σωματείων και πυροσβέστες.

Οι συνδικαλιστές πυροσβέστες ενημέρωσαν την αντιπροσωπεία του ΚΚΕ για τη μεγάλη

αδικία που γίνεται σε βάρος τους, όπως και σε βάρος όλων των ένστολων, με τις μεγάλες

περικοπές μισθών - συντάξεων και επιδομάτων.

Εκτίμησαν θετικά το ενδιαφέρον του ΚΚΕ για τα προβλήματα τους, τη σταθερή

υποστήριξη των αιτημάτων τους και ειδικά τη θέση του που εκφράστηκε και με πρόταση

νόμου (που απορρίφθηκε από την κυβέρνηση) για τη μονιμοποίηση όλων των εποχικών

και των πυροσβεστών 5ετούς θητεία.

Αναφέρθηκαν διεξοδικά στην έλλειψη μέσων πχ 4 πυροσβεστικά αυτοκίνητα μεταξύ

των οποίων και αυτά 1 ης και 2 ης εξόδου είναι ακινητοποιημένα λόγω βλάβης και δεν

δίνονται χρήματα από το υπουργείο για να επισκευαστούν. Ανέδειξαν τη άθλια κατάσταση

του κτηρίου που στεγάζονται και τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής. Π.χ. ποντίκια

τριγυρνάνε στους χώρους, στη δεξαμενή καυσίμων μπήκαν νερά, με σοβαρούς κινδύνους

για την ετοιμότητα παρέμβασης των πυροσβεστικών οχημάτων. Τόνισαν ακόμα ότι

καθυστερεί αδικαιολόγητα 2,5 χρόνια η μεταφορά του Σταθμού στο κτήριο του παλιού

Νοσοκομείου όπου ήδη στεγάζεται η διοίκηση γιατί απαιτούνται 100.000 – 120.000 ευρώ

για τις απαραίτητες παρεμβάσεις που δεν δίνονται από καμία κρατική υπηρεσία. Τόνισαν

μάλιστα ότι με πρωτοβουλία των ίδιων των σωματείων έφτιαξαν τα σχέδια επισκευών που

αν και έχουν κατατεθεί από το καλοκαίρι του 2016 στην Περιφέρεια Ιονίων Νησιών δεν

έχουν εγκριθεί. Σημείωσαν ότι το Αρχηγείο του Πυροσβεστικού Σώματος δεν διαθέτει

διεύθυνση τεχνικών υπηρεσιών με αποτέλεσμα να απευθύνονται σε άλλες κρατικές

υπηρεσίες. Θεωρούν απαραίτητη τη σύσταση τέτοιας διεύθυνσης στο Αρχηγείο και

ζήτησαν από το ΚΚΕ να καταθέσει αν γίνεται ανάλογη τροπολογία στη Βουλή.

Εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για το αν θα έρθουν για την καλοκαιρινή περίοδο

τα πυροσβεστικά αεροσκάφη πετζετέλ.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ εξέφρασε την συμπαράσταση του κόμματος στα δίκαια

αιτήματα των υπαλλήλων του Πυροσβεστικού Σώματος και όλων των ένστολων για

αξιοπρεπή διαβίωση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, ως εργαζόμενοι. Ανέπτυξε την

εκτίμηση του κόμματος ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την πολιτική της υποστήριξης

των επιδιώξεων της Ελληνικής Αστικής Τάξης για αναβάθμιση της στην περιοχή της

Ανατολικής Μεσογείου εμπλέκει τη χώρα στους ανταγωνισμούς των μονοπωλιακών

ομίλων και των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών. Αυτή η πολιτική εγκυμονεί σοβαρούς

κινδύνους για εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Το ΚΚΕ καλεί το λαό,

τη νεολαία του και τους ένστολους να αντισταθούν σε αυτήν την επικίνδυνη πολιτική, να

παλέψουν ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία. Να οργανωθεί ο αγώνας της

εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για να μπει τέρμα στην αλλαγή

συνόρων σε πιθανή εισβολή – κατοχή αλλά και σε πιθανή συμμετοχή σε πολέμους εκτός

των συνόρων μας.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ έκανε παρουσίαση των αρνητικών εξελίξεων που αφορούν

και τους υπαλλήλους της Π.Υ. με την εφαρμογή των μνημονίων και την αναδιάρθρωση της

Π.Υ.

Επίσης η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ δεσμεύτηκε ότι θα πάρει πρωτοβουλίες για την

ανάδειξη και στήριξη των δίκαιων αιτημάτων των υπαλλήλων του πυροσβεστικού σώματος

όπως πχ παρέμβαση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ι.Ν. για την επίλυση του κτηριακού

προβλήματος και υπογράμμισε την ανάγκη άμεσης επισκευής των τεσσάρων

ακινητοποιημένων οχημάτων της πυροσβεστικής υπηρεσίας με έξοδα του Υπουργείου.

Ανέφεραν ότι αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα της μεγάλης μείωσης στον

Προϋπολογισμό του Υπουργείου και στα κονδύλια για τη συντήρηση των οχημάτων

(μείωση 3,3 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με πέρσυ).

Οι δύο αντιπροσωπείες συμφώνησαν να συνεχίσουν τη συνεργασία και την

αλληλοενημέρωση. 

Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

• 
  

Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

• 
  

του Κύριλλου Παπασταύρου

Ο αναρχισμός σαν ιδεολογικό ρεύμα αναπτύχθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα. Το αυθόρμητο που κυριαρχεί στο νεαρό εργατικό κίνημα, η έλλειψη πολιτικής πείρας συναντιέται με τις ουτοπικές θεωρίες των Μαξ Στίρνερ, Προυντόν κλπ. Ο Μαρξ έλεγε «ότι πίσω από κάθε φράση των αναρχικών χαμογελά ο μικροϊδιοκτήτης, που διαμαρτύρεται, γιατί ο καπιταλισμός αλώνει την ιδιοκτησία του». Στην εμφάνισή του ο αναρχισμός εκφράζει τη διαμαρτυρία στρωμάτων που αποτελούν ουσιαστικά κατάλοιπα της φεουδαρχίας στον καπιταλισμό και όχι το καινούργιο που φέρνει η εργατική τάξη. Γι’ αυτό το λόγο και ο αναρχισμός είχε κυρίως επιρροή σε αγρότες, μεσαία στρώματα της πόλης και καθυστερημένα τμήματα της εργατικής τάξης. Ο αναρχισμός είχε επιρροή σε χώρες και περιοχές όπως η Ιταλία, Ισπανία, Βαλκάνια, Λατινική Αμερική, όπου αυτά τα στρώματα αποτελούσαν ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού.

Από την απομάκρυνση του Μπακούνιν και των οπαδών του από την Α΄ Διεθνή μέχρι σήμερα ο αναρχισμός και οι αναρχικοί έχουν καταγράψει μια πορεία αντιπαράθεσης με το μαρξισμό-λενινισμό και το εργατικό κίνημα. Σήμερα, σε συνθήκες που διαμορφώνονται όροι για ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων του λαού και της νεολαίας σαν αποτέλεσμα της όξυνσης των κοινωνικών προβλημάτων από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η προσπάθεια κύκλων και μηχανισμών της άρχουσας τάξης για ενίσχυση και ανασυγκρότηση ενός «αναρχικού αυτόνομου αντιεξουσιαστικού» ρεύματος είναι εμφανής. Στόχος διπλός. Από τη μια η προσπάθεια να διαμορφώσουν ένα ακόμα ανώδυνο «κανάλι» διοχέτευσης της δυσαρέσκειας και της διαμαρτυρίας, από την άλλη να ενισχύσουν μηχανισμούς που θα οδηγούν το κίνημα να δίνει την αντιπαράθεση με τους όρους και στο έδαφος που θέλει το σύστημα.

Η ενίσχυση βέβαια αυτού του ρεύματος δεν είναι δυνατό να προκύψει μόνο ως επιλογή κέντρων και μηχανισμών χωρίς να υπάρχει και συγκεκριμένη κοινωνική βάση ευάλωτη σε αυτή την κατεύθυνση. Στο βαθμό που δεν υπερισχύσει στο κίνημα η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, μπορεί μέρος της αγανάκτησης και αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, ιδιαίτερα από τη νεολαία, να στραφεί και σε τέτοιου είδους κατευθύνσεις. Αλλωστε υπάρχουν και μια σειρά ακόμα στοιχεία που την ευνοούν: Το ιδεολογικό περιβάλλον των τελευταίων χρόνων που χαρακτηρίζεται από τον έντονο αντικομμουνισμό και την αντισοσιαλιστική προπαγάνδα, η προώθηση ατομικών προτύπων, η γενική ενίσχυση του ατομισμού, η ενίσχυση «πλουραλιστικών προτύπων», η αποθέωση της θεωρίας της «ελευθερίας επιλογής», η ένταση της καταστολής, της κρατικής τρομοκρατίας κλπ.

Θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι ελευθεριακές, αναρχικές και αναρχοσυνδικαλιστικές αντιλήψεις δε συναντάμε μόνο σε αναρχικές ομάδες αλλά και σε άλλες δυνάμεις όπως το ΝΑΡ και ο χώρος των ΕΑΑΚ στην εκπαίδευση, ενώ ακόμα και η Νεολαία του ΣΥΝ με τις θέσεις της «χαϊδεύει αυτιά» των αναρχοαυτόνομων ομάδων. Κρίναμε σκόπιμο για μια πιο ολοκληρωμένη ενημέρωση των αναγνωστών να τελειώσουμε το άρθρο με ένα κεφάλαιο σύντομης περιγραφής του αναρχικού ρεύματος στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Μια πλήρης αναφορά στην εξέλιξη του ρεύματος αυτού από την μεταπολίτευση έως σήμερα ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος άρθρου.

Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσουμε να κωδικοποιήσουμε τα βασικά ζητήματα αντιπαράθεσής μας με τις αναρχοαυτόνομες αντιλήψεις, αποδεικνύοντας παράλληλα ότι αυτές δεν είναι καινούργιες, αλλά αναμάσημα αντιλήψεων που επέδρασαν στο εργατικό κίνημα στις αρχές της συγκρότησής του. Επίσης να αποκαλύψουμε την αντιδραστικότητά τους, κρίνοντας τόσο τη θεωρητική άποψη όσο και την πράξη των αναρχικών.

Χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι ο αναρχισμός δε βασίζεται σε ένα συγκροτημένο σύστημα φιλοσοφίας και ιδεών, αλλά κυρίως σε ένα συνονθύλευμα αντιλήψεων διάφορων φιλοσόφων.

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η πλειοψηφία της νεολαίας στον καπιταλισμό και ιδιαίτερα στο ιμπεριαλιστικό στάδιό του ζει σε μια αντίφαση. Από τη μια διαμορφώνεται η αντίληψη, τόσο αντικειμενικά όσο και μέσα από συστηματική προπαγάνδα, ότι ζει σε μια «ελεύθερη κοινωνία», ότι έχει «ελευθερία επιλογής» σε όλους τους τομείς της ζωής της. Από την άλλη, μέσα στην ίδια τη ζωή αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μπροστά της ορθώνονται οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση, τον πολιτισμό, την έκφραση, τη δημιουργία, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το εργασιακό μέλλον, η αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, ο αυταρχισμός.

Ο καπιταλισμός και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία παρουσιάζονται σαν ελεύθερη κοινωνία. Το αστικό σύνταγμα λέει ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι. Η αλήθεια είναι ότι ο εργάτης στον καπιταλισμό είναι ελεύθερος σε σχέση με το δούλο και το δουλοπάροικο που αναγκάζονταν με φυσικό ή νομικό καταναγκασμό να δουλεύουν για το δουλοκτήτη και το φεουδάρχη αντίστοιχα, αποτελούσαν μέρος της ιδιοκτησίας τους. Η εκμετάλλευση και καταπίεση στον καπιταλισμό είναι συγκαλυμμένη. Η ελευθερία που προσφέρει ο καπιταλισμός έχει σαν όριό της τον οικονομικό καταναγκασμό που λέει με απλά λόγια ότι όποιος δεν πουλήσει την ικανότητα του για δουλιά (την εργατική του δύναμη) στον καπιταλιστή δε θα μπορέσει να ζήσει. Ο εργάτης, το παιδί του εργάτη που θα γίνει εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικρομεσαίος υφίσταται την καταπίεση της οικονομικής λειτουργίας του καπιταλισμού που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αυτή η οικονομική λειτουργία βέβαια προστατεύεται νομικά και πολιτικά, όλος ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί με στόχο την προστασία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και των κερδών. Οι περίφημες «κρατικές παρεμβάσεις» δεν κάνουν τίποτα άλλο από αυτό, οι νόμοι, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, οι αντιλαϊκές πολιτικές. Στον καπιταλισμό σαν πρώτο δικαίωμα αναγνωρίζεται αυτό της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, η ελευθερία του καπιταλιστή. Αυτό είναι ελευθερία για την ελάχιστη μειοψηφία της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού λειτουργούν αντικειμενικά με τέτοιο τρόπο ώστε ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και πιο λίγα χέρια και οι κρατικές παρεμβάσεις κινούνται στα πλαίσια αυτών των νόμων, φροντίζουν να εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία τους. Οταν αμφισβητείται πολιτικά η ελευθερία του καπιταλιστή, δηλαδή όταν αμφισβητείται η ελευθερία του κέρδους, η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η εξουσία του, έχουμε ειδικά σκληρά μέτρα σε πολιτικό επίπεδο, πολιτική αντίδραση, καταστολή, αυταρχισμό, διώξεις, δίκες μέχρι και κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, φασισμό και δικτατορίες.

Ο μαρξισμός-λενινισμός θεωρεί ότι ελευθερία σημαίνει η δυνατότητα του ανθρώπου να κατανοήσει τις αντικειμενικές συνθήκες της φυσικής και κοινωνικής πραγματικότητας και να δράσει με βάση αυτή τη γνώση και κατανόηση για να την αλλάξει προς το συμφέρον του. Για παράδειγμα ο άνθρωπος στην πρωτόγονη κοινωνία δεν μπορούσε να είναι ελεύθερος από τα φυσικά φαινόμενα εφόσον δεν είχε τη δυνατότητα να παρέμβει και σε ένα βαθμό να επιβληθεί στο φυσικό περιβάλλον. Η ελευθερία του ανθρώπου δεν μπορεί να ξεπεράσει φυσικά όρια (π.χ. κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει το νόμο της βαρύτητας και να πετάξει επειδή μόνο το θέλει). Δεν μπορεί όμως να υπάρξει ούτε έξω από τις κοινωνικές συνθήκες. Κανένας δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος από την κοινωνία στην οποία ζει. Τα δεδομένα κατανόησης της αναγκαιότητας και των αντικειμενικών συνθηκών τα δίνει η κοινωνία. Και αυτό βέβαια σχετίζεται και με το επίπεδο της πολιτιστικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Π.χ. δε θα μπορούσε στη φεουδαρχία να διαπιστωθεί επιστημονικά η αναγκαιότητα μιας κοινωνίας χωρίς ταξική εκμετάλλευση, όπως μπορεί να γίνει κατανοητή στον καπιταλισμό, όχι γιατί οι καταπιεσμένοι δε θα το ήθελαν αλλά γιατί δε θα μπορούσαν αντικειμενικά να το προσεγγίσουν με τα μέσα που διέθεταν (πείρα, ανάπτυξη της παραγωγής, επιστήμη) και ακόμα περισσότερο να χαράξουν δραστηριότητα για να το πετύχουν.

Η ελευθερία λοιπόν για το μαρξισμό-λενινισμό είναι σχετική. Η έννοια ελευθερία έχει ταξικό περιεχόμενο. Δηλαδή ελευθερία για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας, για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα σημαίνει κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, σημαίνει κοινωνική ιδιοκτησία και διαφέρει ριζικά από τον τρόπο με τον οποίο ορίζουν την ελευθερία οι αστοί και μικροαστοί διανοητές.

Η αταξική κομμουνιστική κοινωνία χαρακτηρίζεται από τους κλασσικούς σαν βασίλειο της ελευθερίας γιατί τότε η ανθρωπότητα απαλλαγμένη από τις αντιθέσεις του καπιταλισμού, από τους κοινωνικούς περιορισμούς θα μπορεί να θέσει ολοκληρωμένα στην υπηρεσία της τις νομοτέλειες κίνησης της κοινωνίας και της φύσης. Τότε «...η ελεύθερη ανάπτυξη του κάθε ατόμου, αποτελεί την προϋπόθεση της ελεύθερης εξέλιξης της κοινωνίας» (Κ. Μαρξ).

Οι αναρχικοί είναι οπαδοί της «απόλυτης ελευθερίας». Η ρίζα αυτής της αντίληψης είναι μικροαστική. Δηλαδή εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον καπιταλισμό μικροαστικά στρώματα που βλέπουν την ύπαρξή τους να αμφισβητείται από την καπιταλιστική ανάπτυξη, την ιδιοκτησία τους να χάνεται, να καταστρέφεται από το μονοπώλιο. Διεκδικούν το «δικαίωμά τους» στη μικρή ιδιοκτησία. Αυτή είναι η βάση του αναρχισμού, ανεξάρτητα αν αναρχικές ομάδες αναφέρονται στην εργατική τάξη και την εκμετάλλευση. Κάθε ιδεολογικό ρεύμα στη κοινωνία αντανακλά ταξική θέση, αντανακλά ταξικά συμφέροντα. Ο «κλασσικός» αναρχισμός άλλωστε δηλώνει σαν στόχο του την οικοδόμηση μιας κοινωνίας που θα στηρίζεται στην ομοσπονδία αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων μικρών παραγωγών-ιδιοκτητών.

Η αναρχική άποψη περί ελευθερίας φιλοσοφικά στηρίζεται στην αντίληψη ότι το άτομο είναι ελεύθερο «φυσικά» και ανεξάρτητο από την κοινωνία. Αρα η ένταξή του στη κοινωνία συνοδεύεται από καταπίεση. Αυτή η θέση μοιάζει με τη φιλελεύθερη αντίληψη περί ελευθερίας και ουσιαστικά παραγνωρίζει ότι το άτομο είναι προϊόν της κοινωνίας. Βέβαια εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχουν διαφορές. Οι βασικοί εκφραστές του αναρχικού ατομισμού ήταν ο Στίρνερ[1] και ο Προυντόν[2]. Στη πορεία Μπακούνιν[3] και Κροπότκιν[4] υιοθέτησαν «άναρχο-κομμουνιστικά δόγματα» τα οποία δε στηρίζονταν στην ατομική ιδιοκτησία αλλά στην κοινοτική, εκφράζοντας ιδεολογικά τους άκληρους αγρότες της Ρωσίας. Τα πειράματα του Μπακούνιν και του Κροπότκιν για «ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες» στα πλαίσια του καπιταλισμού οδηγήθηκαν, όπως και τα ανάλογα των ουτοπικών σοσιαλιστών στις αρχές του 19ου αιώνα, σε τραγική αποτυχία.

Χαρακτηριστικό για την αντίληψη του αναρχισμού για την ελευθερία είναι το παρακάτω απόσπασμα: «Οσο υπάρχει έστω και ένας φυλακισμένος άνθρωπος κανείς μας δε θα είναι ελεύθερος» - «όσο υπάρχουν φυλακές είμαστε όλοι φυλακισμένοι» - «η ρήξη με το οικογενειακό καθεστώς, το σαμποτάρισμα της σχολικής πλήξης, η άρνηση του χακί εκβιασμού του στρατού, οι κοπάνες, οι λούφες, οι συγκρούσεις με τα αφεντικά, η απαξίωση της λαμπρής καριέρας- όλες αυτές οι καθημερινές απειθαρχίες συνιστούν μια αντισυμβατική προσωπική στάση…».

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

Ο μαρξισμός - λενινισμός θεωρεί ότι η καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι η βάση του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος. Δε θα μπορούσε να υπάρχει καπιταλισμός χωρίς να στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Και όταν λέμε εκμετάλλευση την εννοούμε με την οικονομική και όχι την ηθική έννοια. Με τον όρο καπιταλιστική εκμετάλλευση εννοούμε ότι οι καπιταλιστές, οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής καρπώνονται την υπεραξία που είναι αποτέλεσμα της απλήρωτης εργασίας.

Το κράτος για τους μαρξιστές-λενινιστές είναι όργανο εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης, που το χρησιμοποιεί για να επιβάλει τα ταξικά της συμφέροντα. Στον καπιταλισμό το κράτος επιβάλλει και περιφρουρεί τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Το κράτος λοιπόν αποτελεί μέρος του εποικοδομήματος της κοινωνίας (μαζί με τους άλλους αστικούς θεσμούς και την κυρίαρχη ιδεολογία), το οποίο στηρίζεται και εκφράζει την οικονομική βάση της κοινωνίας, δηλαδή τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Το κράτος διαμορφώνεται ιστορικά σαν μια αναγκαιότητα που προκύπτει από τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας και την εμφάνιση της εκμετάλλευσης.

Οι αναρχικοί αντίθετα θεωρούν ότι αιτία ύπαρξης της εκμετάλλευσης και κατά συνέπεια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι η εξουσία. Γι’ αυτό και θέτουν σαν πρώτο το ζήτημα της κατάργησης του κράτους. Η αντίληψή τους περί κράτους στηρίζεται ακριβώς στη θέση τους για απόλυτη ελευθερία. Η ύπαρξη εξουσίας και κράτους -σύμφωνα με τους αναρχικούς- περιορίζει την αυτονομία και διαχωρίζει ταξικά την κοινωνία. Κάθε άτομο και κάθε κοινότητα θα πρέπει να είναι απόλυτα αυτόνομα. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει κεντρική διοίκηση και οργάνωση της κοινωνίας. Το μοντέλο αυτό όταν προσπάθησαν να το εφαρμόσουν στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου συνέβαλαν στην αποδιοργάνωση της Ισπανικής δημοκρατίας και στην ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων από τους φασίστες.

Οι αναρχικοί δίνουν στην εξουσία και στο κράτος μεταφυσικό χαρακτήρα. Αν η εξουσία και το κράτος σε κάθε κοινωνία δεν εκφράζουν πολιτικά αυτήν την τάξη που κυριαρχεί σε οικονομικό πρώτα από όλα επίπεδο, αν δεν εκφράζουν την οικονομική κυριαρχία μιας τάξης, τότε τι εκφράζουν; Μήπως εκφράζουν μια θολή μεταφυσική κυριαρχία που πηγάζει από πού; Πώς εξηγούν ότι η ιστορική εμφάνιση του κράτους ακολουθεί τον ταξικό διαχωρισμό της ανθρώπινης κοινωνίας;

Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορούμε να μιλάμε περί κράτους γενικά. Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ γενικά κράτος και γενικά εξουσία. Κάθε κράτος και εξουσία στην ανθρώπινη ιστορία είχε και έχει σαφές ταξικό περιεχόμενο, είναι μηχανισμός καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη. Η αταξική αντίληψη των αναρχικών για το κακό Κράτος τους οδηγεί στην άρνηση και της αναγκαιότητας της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι κομμουνιστές θεωρούν ότι η αταξική, η αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία θα είναι και α-κρατική, για τον απλούστατο λόγο, θα έχει εξαλειφθεί ο λόγος ύπαρξης του κράτους που δεν είναι άλλος από την ύπαρξη των τάξεων.

Η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη είναι όμως απαραίτητος όρος για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό ήταν συμπέρασμα του Μαρξ πριν από την Παρισινή Κομμούνα και επιβεβαιώθηκε από αυτήν. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η εξουσία της εργατικής τάξης που σε συμμαχία με τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα έχει σαν βασικό καθήκον τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Τα βασικά μέσα παραγωγής κοινωνικοποιούνται. Η οικονομία μπαίνει σε κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό. Η ταξική πάλη συνεχίζεται και μετά την επανάσταση και μετά την κατάληψη της εξουσίας. Αυτή η ταξική πάλη παίρνει διάφορες μορφές. Η προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης δε σταματάει, η αναγκαστική ύπαρξη σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μικρής εμπορευματικής παραγωγής διατηρεί προϋποθέσεις καπιταλιστικής παλινόρθωσης, η ιδεολογική διαπάλη οξύνεται. Μέχρι να εξαλειφθούν τα παραπάνω και άλλες αντιθέσεις όπως η αντίθεση πνευματικής - χειρωνακτικής εργασίας κλπ., είναι αντικειμενική και η ύπαρξη του κράτους. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι με μια έννοια «μισό-κράτος» γιατί στηρίζεται στη μαζική συμμετοχή και ενεργοποίηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων, γιατί είναι όργανο καταπίεσης της μειοψηφίας από τη πλειοψηφία, γιατί από τη στιγμή της συγκρότησής του έχει το σπόρο της σταδιακής απονέκρωσής του, λειτουργεί με στόχο να διαμορφώσει τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις απονέκρωσής του. Το κράτος είναι αντικειμενικά αναγκαίο στο βαθμό που η ανάπτυξη της κοινωνίας δεν έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να ισχύει το «από καθέναν ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του», δηλαδή κομμουνιστική κατανομή και άρα να έχουν διαμορφωθεί οι αντικειμενικοί όροι για την εξάλειψή του. Με αυτήν την έννοια η δικτατορία του προλεταριάτου διαφέρει ποιοτικά από το κράτος και την εξουσία των εκμεταλλευτικών συστημάτων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.

Οι σύγχρονοι αναρχικοί αξιοποιούν την επικράτηση της αντεπανάστασης στην Ανατολική Ευρώπη για να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους ότι η εξουσία ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις αναπαράγει την εκμετάλλευση, να επιβεβαιώσουν τη θεωρία που διατύπωνε ο Τζ. Οργουελ[5] στη «Φάρμα των Ζώων». Σε όλη την πορεία τους έπαιρναν «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και σήμερα φτάνουν να χειροκροτούν την ανατροπή του σοσιαλισμού.

Σε αυτήν την άποψη θα βρούμε τη ρίζα του συνθήματος: «Ούτε κομμουνισμός ούτε δημοκρατία, κάτω ο κρατισμός, ζήτω η αναρχία». Και επίσης την εξήγηση της παρακάτω ανάλυσης: «Σήμερα οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την ανατροπή δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τις νέες συνθήκες κυριαρχίας, το νεοφιλελευθερισμό και τη Νέα Τάξη, αλλά και τα εντός του κινήματος αριστερά, συνδικαλιστικά και μεταρρυθμιστικά υπολείμματα του «Παλαιού Κόσμου» και της «Παλαιάς Τάξης Πραγμάτων» που μάχονται με νύχια και με δόντια για τον εξωραϊσμό του υπάρχοντος κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος, για τη διάσωση του έθνους-κράτους και του εθνικού καπιταλισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός και ο αντίπαλός του, ο προστατευτισμός του κράτους είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, όπως ήταν το ίδιο και το δίπολο της καπιταλιστικής Δύσης και της γραφειοκρατικής Ανατολής, πράγμα που ταλάνισε το παλιό επαναστατικό κίνημα και ως ένα βαθμό το κατάντησε όργανο της σοβιετικής αυτοκρατορίας την εποχή της διπολικής τάξης πραγμάτων. Η κατάρρευση των καθεστώτων του αν-υπαρκτού σοσιαλισμού και της παραδοσιακής αριστεράς άνοιξε το δρόμο για νέες ευκαιρίες στο αντικαπιταλιστικό κίνημα. Για μας όχι μόνο δεν έχει φτάσει το τέλος της ιστορίας αλλά μόλις τώρα αρχίζει…»[6].

Η αλήθεια όμως βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Μια σειρά παρεκκλίσεις από τον επιστημονικό κομμουνισμό οδήγησαν στις ανατροπές και όχι η εφαρμογή των κατευθύνσεών του. Τις αιτίες των ανατροπών δεν μπορούμε να τις αναζητήσουμε στην αναπαραγωγή εκμετάλλευσης η οποία δεν υπήρχε, αλλά στην ιδεολογική υποχώρηση στον ιμπεριαλισμό σε συνδυασμό με αδυναμίες στην αντιμετώπιση σύνθετων καθηκόντων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Οι κομμουνιστές θεωρούν ότι η ταξική πάλη είναι η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας στις ταξικές κοινωνίες. Η ιστορία όλης της ανθρωπότητας είναι ιστορία αντιπαράθεσης κοινωνικών τάξεων. Οι κομμουνιστές μελετώντας την ιστορική εξέλιξη των οικονομικών σχέσεων, την ιστορική διαμόρφωση των τάξεων έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν γενικότερα συμπεράσματα για την κοινωνική εξέλιξη, να διατυπώσουν νόμους που διέπουν αυτήν την εξέλιξη.

Οι νόμοι αυτοί είναι χρήσιμοι όχι μόνο για την ερμηνεία της κοινωνικής εξέλιξης αλλά για την καθοδήγηση της ταξικής πάλης και της κοινωνικής επανάστασης. Η διαμόρφωση και επεξεργασία του επιστημονικού κομμουνισμού από τους Μαρξ-Ενγκελς αρχικά και στη συνέχεια από το Λένιν αποτέλεσε καθοριστικό βήμα στην κοινωνική εξέλιξη. Η εργατική τάξη (το προλεταριάτο) που είναι πρωτοπορία της κοινωνίας με τη καθοδήγηση του κόμματός της μπορεί συνειδητά να αξιοποιήσει αυτές τις νομοτέλειες για την αλλαγή της κοινωνίας, για την κοινωνική επανάσταση. Ο αναρχισμός είναι μια καθαρά αντιεπιστημονική θεωρία. Ο ίδιος ο Μπακούνιν έλεγε ότι «ο δικός μου σοσιαλισμός δεν είναι επιστημονικός όπως του Μαρξ είναι ενστικτώδης»[7].

Οι αναρχικοί δε δέχονται σαν πρωτοπορία την εργατική τάξη. Γι’ αυτούς δεν είναι η αντικειμενική θέση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό που ορίζει την πρωτοπορία, αλλά η θέληση για εξέγερση. Ο Μπακούνιν θεωρούσε ότι τέτοιο ρόλο μπορούσε να παίξει η νεολαία και ιδιαίτερα οι φοιτητές και το λούμπεν προλεταριάτο.

Οι αναρχικοί αρνούνται τις νομοτέλειες στην ανθρώπινη ιστορία και βέβαια στην ταξική πάλη. Θεοποιούν το ρόλο της βούλησης, του αυθόρμητου και του τυχαίου στην εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς να αναγνωρίζουν την ιστορική διαμόρφωση της συνείδησης σε συνάρτηση με τις αντικειμενικές συνθήκες, με τη θέση στην παραγωγή. Γι’ αυτούς η επανάσταση είναι μια εξέγερση που θα έρθει κάτω από την αυθόρμητη δράση των μαζών, μέσα από μια διαδικασία συνεχών «ρήξεων» και «αντιπαράθεσης» με το κράτος. Δεν έχει αξία η διαδικασία προετοιμασίας των μαζών για την επανάσταση, η χειραφέτησή τους από την αστική πολιτική. Σήμερα αυτή η άποψη σε ορισμένους αναρχικούς φτάνει να συγγενεύει με τις θεωρίες για το τέλος των ιδεολογιών: «Κανέναν δε συγκινεί πια καμιά μεγάλη υπόσχεση, καμιά σημαία, κανένα λάβαρο ούτε κόμμα, ούτε οργάνωση, ούτε συνδικάτο, ούτε σωματείο που αναζητά ακόμη τη δικαίωση στο παρελθόν του και με τρικλοποδιές και πονηριά την επιβεβαίωση στο παρόν και στο μέλλον. Οποιος θέλει να μπει στο παιχνίδι του αγώνα θα πρέπει να αποβάλει κριτικά και ίσως επώδυνα όλα τα σημάδια του παρελθόντος που κρέμονται σαν αντίκες πάνω από το κεφάλι του. Η συγκρότηση του μετώπου αντίστασης και ρήξης με το καθεστώς δε μπορεί να μεταφραστεί σε παντοπωλείο ή σούπερ μάρκετ παλαιών ιδεών, σχημάτων και οργανώσεων… η εικόνα του αγωνιστικού παρελθόντος δεν παρέχει πια κανένα εχέγγυο, για να μην πούμε μόνο δυσπιστία. Οι διατεταγμένες πορείες των μπλοκ με στρατιωτικούς βηματισμούς, οι καταγγελίες και οι θυροκολλήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι οξύνσεις των πολιτικών αντιπαραθέσεων των κομμάτων, οι λαϊκίστικες κορώνες και η σχιζοειδής υπερβολή των ακροαριστερών, ακόμα και των αναρχικών, δε συγκινούν παρά μόνο τους ευσυγκίνητους… χρειάζεται κριτική ρήξη με το παρελθόν, σύνθεση και άνοιγμα για να είμαστε αυτό που μπορούμε να γίνουμε… ρήξη με το παρελθόν σημαίνει ρήξη με τα επιτροπάτα και τα καπετανάτα των -ισμών, ρήξη με τις εμμονές των ιδεολογιών, ρήξη με τη γκρίνια και την ανέχεια των αιρέσεων…»[8].

Ετσι με κάποιο «μαγικό» και μεταφυσικό τρόπο οι «μάζες» θα εξεγερθούν και θα καταργήσουν το κράτος. Αυτό επί της ουσίας σημαίνει ότι οι αναρχικοί αρνούνται την πολιτική πάλη και την ταξική πάλη, αρνούνται τη συνειδητή δράση των μαζών για την ανατροπή του καπιταλισμού. Συνέπεια αυτής της αντίληψης αλλά και της άρνησης κάθε είδους οργανωμένης πάλης στο όνομα της «αντί ιεραρχίας» και της «αυτοοργάνωσης» είναι ότι αρνούνται την ύπαρξη και το ρόλο του Κόμματος. «Γνωρίζουμε πως η συνεργασία, η αλληλεγγύη και ο συντονισμός της δράσης μας, έξω και πέρα από κάθε ρυμούλκηση σαστισμένων «αυθεντιών» και «πρωτοποριών» είναι η λυδία λίθος της αποτελεσματικότητας του αγώνα για την αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία… παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας έξω και πέρα από διαμεσολαβήσεις όποιων επίδοξων «πρωτοποριών», «σωτήρων» και «αυθεντιών», «καμία εμπιστοσύνη στα κόμματα (μικρά ή μεγάλα), στους πολιτικούς και στην πολιτική»[9].

Οι αντιλήψεις των αναρχικών οδηγούν αντικειμενικά στον πολιτικό αφοπλισμό του προλεταριάτου, την υποταγή του στην αστική πολιτική. Αυτό τους οδηγεί σε επικίνδυνες αποπροσανατολιστικές και διασπαστικές απόψεις για τους στόχους που πρέπει να έχει το κίνημα. Χαρακτηριστική είναι και η θέση «αυτοδιαχειριζόμενου» στεκιού για την κατάσταση στην εκπαίδευση κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων κατά του νόμου Αρσένη: «Οποιος μιλάει για την εκπαίδευση και ζητάει 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο είναι ή ηλίθιος ή Κνίτης».

«Το σχολείο είναι ένας θεσμός αναγκαίος για τη στήριξη, ύπαρξη και διαιώνιση του κρατικού μηχανισμού. Ενας θεσμός που στόχος του είναι η ένταξη καλογρασαρισμένων γραναζιών στην παραγωγική διαδικασία του συστήματος… ο καθηγητής είναι αυτός που πρέπει να καταφέρει μέσα από ένα πραγματικό οπλοστάσιο ποινών και κανόνων την ομαλή λειτουργία αυτού του βάρβαρου και απάνθρωπου θεσμού. Είναι εκείνος που σαν αυθεντία και παντογνώστης θα διακηρύξει την υποταγή κατέχοντας ξεχωριστή θέση στην αίθουσα, την έδρα… είναι αυτός που θα σπρώξει έξυπνα τους νέους στον ανταγωνισμό, βαθμολογώντας τους, κριτικάροντας την κάθε τους κίνηση και τιμωρώντας τους σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα του σχολείου, το ποινολόγιο… έτσι ανενόχλητος και ασφαλής στην έδρα του ή στο καγκελόφραχτο γραφείο του θα συνεχίσει να βαθμολογεί απρόσιτος, προτάσσοντας τους νέους στη ρουφιανιά, το γλείψιμο και την υποταγή… Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως είναι δυνατόν να απαιτούν αύξηση των μισθών τους (για να κάνουν τη δουλειά τους πιο ενδιαφέρουσα) όταν παράλληλα δε δείχνουν καμία διάθεση να απορρίψουν τον εξουσιαστικό ρόλο που τους επιβλήθηκε… Δημόσια δωρεάν παιδεία για την ΟΛΜΕ και το υπουργείο είναι μια παιδεία πλήρως οργανωμένη και ελεγχόμενη από το κράτος (με στόχο την άριστη μεταφορά τη κυρίαρχης ιδεολογίας στους μαθητές) η οποία απλά θα προσφέρεται στο μαθητή δωρεάν… το ζήτημα για εμάς δεν είναι η δημόσια δωρεάν παιδεία αλλά μια παιδεία ελεύθερη… ο συγκεκριμένος αγώνας των καθηγητών στον οποίο δε διακρίνεται μια συνολικότερη αμφισβήτηση των κυρίαρχων επιλογών μπορεί να ζητά αλληλεγγύη από άλλα κοινωνικά κομμάτια και κυρίως από τους μαθητές; Δεν ξεχνάμε το τι συνέβη όταν οι ίδιοι οι μαθητές μέσα από καταλήψεις είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός των άλλων και τους καθηγητές τους… απαιτείται τελικά η αμφισβήτηση του ρόλου του καθηγητή και τελικά η απόρριψή του…».

Ενδεικτικός είναι ακόμα ο τρόπος που οι αναρχικοί αναλύουν μια σειρά ζητήματα όπως το Παλαιστινιακό: «Αλληλεγγύη στην Ιντιφάντα: κατά του Σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και του προτεκτοράτου του Αραφάτ».

«Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που κινδυνεύει από την «τρομοκρατία», που απειλείται και όπως για κάθε κράτος η φυσική του αντανακλαστική κίνηση είναι να δολοφονεί…οι σφαγές των κρατών και η αντίσταση των καταπιεσμένων μας θυμίζουν πως Ελευθερία και Εξουσία δε συμβιβάζονται… η νέα Ιντιφάντα είναι μια κοινωνική εξέγερση ενάντια τόσο στην ισραηλινή κατοχή όσο και στις κατασταλτικές δυνάμεις της παλαιστινιακής αρχής και των παλαιστίνιων εξουσιαστών…η νέα Ιντιφάντα χτύπησε την «εθνική ενότητα» που όπως ονειρεύεται κάθε κρατιστής, ονειρεύονταν και οι παλαιστίνιοι εξουσιαστές με επικεφαλής τον Αραφάτ… η προοπτική ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους δε μπορεί παρά να αποτελεί μια προοπτική εκτόνωσης του κοινωνικού πολέμου. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας αλλά και η «εθνική ενότητα» για την αντιμετώπιση των ισραηλινών κυριάρχων τείνουν να εγκλωβίσουν την κοινωνική εξέγερση στο στόχο της «δημιουργίας ενός νέου ανεξάρτητου κράτους».

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μη αναγνωρίζοντας την ταξική πάλη και το ρόλο της στην επαναστατική εξέλιξη ένα μέρος των αναρχικών υποστηρίζει την ατομική τρομοκρατία. Αυτό το είδαμε και με αφορμή τις συλλήψεις και δίκες της «17Ν» και την προσπάθεια να τους εμφανίσουν σαν λαϊκούς αγωνιστές. Η υποστήριξη στην ατομική τρομοκρατία αναδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης τους στις μάζες και τις αυταπάτες ότι με ενέργειες ατομικής τρομοκρατίας (δολοφονίες, δολιοφθορές κλπ.) μπορούν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό… «να περιμένω να γίνει επανάσταση αυτό δε γίνεται. Η αναμονή είναι ο καθημερινός βιασμός μου από το σύστημα, δεν μπορώ να τη δεχτώ ως επαναστατική πρακτική. Περίμενα πάρα πολύ…»[10].

Ο Μαρξ και ο Λένιν έκαναν σοβαρή κριτική στη θέση για ατομική τρομοκρατία. Στην εποχή του Μαρξ εμφανίζεται ο περίφημος Νετσάγιεφ[11] ενώ ο Λένιν έκανε πολεμική στο άρθρο του για τον «επαναστατικό τυχοδιωκτισμό» στους επαναστάτες - σοσιαλιστές για τη θέση τους για την ατομική τρομοκρατία. Εκτός από το ανόητο και το ανεδαφικό της ατομικής τρομοκρατίας υπάρχει από τη φύση της και το στοιχείο της προβοκάτσιας. Οι Μαρξ και Ενγκελς με κείμενα τους ανέδειξαν ότι η τυχοδιωκτική δράση του Νετσάγιεφ που συνδέονταν με το Μπακούνιν λειτούργησε προβοκατόρικα[12] με αποτέλεσμα να χτυπηθεί το ρωσικό δημοκρατικό επαναστατικό κίνημα. Ανεξάρτητα το πόσο συνδέεται άμεσα ή έμμεσα η ατομική τρομοκρατία με μηχανισμούς του κράτους λειτουργεί προβοκατόρικα, τυχοδιωκτικά για να αποπροσανατολίζει το επαναστατικό κίνημα από τα βασικά του καθήκοντα. Να δημιουργεί το έδαφος για να συκοφαντείται το κίνημα και ταυτόχρονα να διαμορφώνει όρους, ώστε η μάχη να δίνεται στο έδαφος του αντιπάλου με τρόπο που συμφέρει την άρχουσα τάξη.

Ο ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Με βάση τις παραπάνω θέσεις μπορούμε να καταγράψουμε μια ιστορική πορεία που αναδεικνύει τον αντιδραστικό ρόλο που έπαιξαν οι αναρχικοί στην ιστορία από την εποχή της εμφάνισης του αναρχισμού σαν ρεύμα (μέσα 19ου αιώνα) μέχρι σήμερα.

Συνοψίζοντας τις βασικές τους θέσεις:

- Υποστηρίζουν την «απόλυτη ατομική ελευθερία».

- Παλεύουν για μια «ουτοπική» κοινωνία-ομοσπονδία αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων.

- Αρνούνται τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης και την πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

- Αδυνατούν να κατανοήσουν το χαρακτήρα της εκμετάλλευσης.

- Δίνουν στο κράτος και την εξουσία μεταφυσικό περιεχόμενο.

- Αντιστρέφουν τη σχέση βάσης-εποικοδομήματος. Θεωρούν ότι το κράτος γεννά την εκμετάλλευση. Δεν αντιλαμβάνονται δηλαδή το κράτος σαν αναγκαιότητα που προκύπτει στις ταξικές κοινωνίες.

- Υποστηρίζουν την ατομική τρομοκρατία.

Οι παραπάνω αντιλήψεις όπως είναι φυσικό διαμορφώνουν ένα αντιδραστικό πλαίσιο δράσης που ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις έρχεται σε σύγκρουση με την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου. Οι αντιλήψεις αυτές οδήγησαν και στην ιδεολογική και πολιτική χρεοκοπία του αναρχισμού στον 20ό αιώνα που έπαψε να αποτελεί σοβαρή δύναμη στο εργατικό κίνημα.

Ορισμένα ιστορικά στοιχεία της αντιπαράθεσης παραθέτουμε στη συνέχεια.

Οι Μαρξ - Ενγκελς άσκησαν σοβαρή κριτική στις φιλοσοφικές-ιδεαλιστικές θέσεις των Προυντόν, Στίρνερ που ουσιαστικά θεοποιούσαν το άτομο και την απόλυτη ελευθερία του, την ατομική ιδιοκτησία. Μάλιστα το έργο του «Η αθλιότητα της Φιλοσοφίας» ο Μαρξ το αφιερώνει για να κάνει πολεμική στις φιλοσοφικές θέσεις του Προυντόν, ενώ κριτική στον Στίρνερ γίνεται μέσα από το έργο του Ενγκελς «Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασσικής Γερμανικής φιλοσοφίας» και στην «Αγία Οικογένεια».

Ο Μπακούνιν εμφανίζεται σαν θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού με ένα κράμα ουτοπικών σοσιαλιστικών ιδεών και προυντονισμού (ο ίδιος θεωρούσε τον Προυντόν δάσκαλό του). Στην Α΄ Διεθνή (Διεθνή Ενωση των Εργατών) ξεσπά αντιπαράθεση ανάμεσα στον Κ. Μαρξ και στον Μπακούνιν γύρω από σημαντικά θεωρητικά ζητήματα σε σχέση με το Κράτος, την ταξική πάλη κλπ. Ο Μπακούνιν και οι οπαδοί του μετά από σκληρή διαπάλη διαγράφονται από τη Διεθνή. Η Παρισινή Κομμούνα έρχεται να επιβεβαιώσει τη μαρξιστική θέση για την επαναστατική εξουσία και τα καθήκοντά της. Ο Μπακούνιν συνδέεται με το Νετσάγιεφ, υποστηρίζει την ατομική τρομοκρατία και διαμορφώνει σχέδια εξέγερσης. Οι οπαδοί του Μπακούνιν παίζουν σοβαρό ρόλο στο προβοκάρισμα των ταξικών αγώνων της εποχής.

«Κληρονόμος» των ιδεών του Μπακούνιν ήταν ο Κροπότκιν. Η περίοδος που έζησε ο Κροπότκιν και ανέπτυξε τις θεωρίες του είναι η περίοδος που ο καπιταλισμός περνά στο ανώτατο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Ο αναρχισμός ταυτίζεται με την μικροαστική διαμαρτυρία όχι στον καπιταλισμό που αναπτύσσεται αλλά στον καπιταλισμό που αρχίζει να σαπίζει και γίνεται πιο επιθετικά αντικομμουνιστικός. Ο πρώτος ιμπεριαλιστικός πόλεμος βρίσκει τον Κροπότκιν να παίρνει σοβινιστικές θέσεις. Ο Κροπότκιν αρχίζει να αναζητά «φύτρα του κομμουνισμού, νησίδες κομμουνισμού» στα πλαίσια του καπιταλισμού προσεγγίζει ολοένα το ρεφορμισμό. Ταυτόχρονα η Οκτωβριανή Επανάσταση και η εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής εξουσίας βρίσκει τους περισσότερους αναρχικούς με την πλευρά της αντεπανάστασης. Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος τους στην ανταρσία της Κροστάνδης[13] ενάντια στη σοβιετική εξουσία.

Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα διαμορφώνεται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ένα ρεύμα αναρχοσυνδικαλιστικό με βασική επιρροή σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αργεντινή κλπ. Ουσιαστικά αποτελεί προσπάθεια προσαρμογής του αναρχισμού στις νέες συνθήκες του ιμπεριαλισμού. Το αναρχοσυνδικαλιστικό ρεύμα αρνείται την πολιτική πάλη του προλεταριάτου, έχει έντονα ρεφορμιστικά στοιχεία, αναμασά τις θεωρίες των ομοσπονδιών των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, προπαγανδίζει τις θεωρίες της άμεσης δράσης και τις πράξεις ατομικής τρομοκρατίας και σηκώνει σημαντικό βάρος στην αντισοσοσιαλιστική, αντισοβιετική προπαγάνδα στην περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση. Είναι χαρακτηριστική η φράση του Ντουρούτι (αρχηγού των ισπανών αναρχικών) την περίοδο της διχτατορίας του Πριμόντε Ριβιέρα «προτιμάμε τη διχτατορία της δεξιάς αστικής τάξης από τη διχτατορία των κομμουνιστών». Αυτή την τακτική εξέφρασαν και οι αναρχικοί τη περίοδο του εμφυλίου στην Ισπανία. Στην Ισπανία είχαν διαμορφωθεί δύο αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις, η FAI (Ομοσπονδία Αναρχικών Ιβηρικής) και η CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών). Είχαν επιρροή σε ορισμένα μέρη της Ισπανίας. Στη Βαρκελώνη προσπάθησαν να εφαρμόσουν το κοινωνικό τους πρότυπο. Από τα πρώτα μέτρα που πήραν ήταν να ανοίξουν τις φυλακές και να απελευθερώσουν κάθε εγκληματικό στοιχείο που στελέχωσε αργότερα τις φασιστικές μονάδες. Αρνήθηκαν κάθε συντονισμό με την κεντρική κρατική εξουσία της Δημοκρατικής Ισπανίας, συνέβαλαν στην αποδιοργάνωση και μαζί με τους τροτσκιστές ανέπτυξαν μια εκτεταμένη αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Με αυτό τον τρόπο αποτέλεσαν αντικειμενικά την «5η φάλαγγα του Φράνκο» που δρούσε στα μετόπισθεν, συνέβαλαν στη φασιστική νίκη και στην ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι αναρχικοί επιστρατεύονται στα πλαίσια της ψυχροπολεμικής αντισοβιετικής και αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας. Στηρίζουν κάθε αντεπαναστατική προσπάθεια στη σοσιαλιστική Ευρώπη (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία)[14]. Η επιρροή τους περιορίζεται σε χώρους διανοουμένων και της φοιτητικής νεολαίας. Το αναρχικό ρεύμα συναντιέται με τις θεωρίες διάφορων αστών και μικροαστών κοινωνιολόγων για νέες αντιθέσεις που γίνονται κυρίαρχες (π.χ. μεταξύ γονιών - παιδιών, μεταξύ των δύο φύλων, ο καταναλωτισμός, τα περιβαλλοντικά ζητήματα, σεξουαλική απελευθέρωση κλπ.), για εξαφάνιση της εργατικής τάξης, για την αυτονομία των κινημάτων κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ντανιέλ Κον Μπεντίντ[15] αναρχικού φοιτητή «ηγέτη» του Μάη του ’68. Ο αναρχισμός μπλέκεται με νέες «αριστερίστικες» και «νεοτροτσκιστικές» αντιλήψεις με κύρια χαρακτηριστικά την κριτική σε φαινόμενα της ζωής στο σύγχρονο καπιταλισμό στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες και την πολεμική στο «ξεπερασμένο» κομμουνιστικό κίνημα, τη Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλισμό. Αυτές οι αντιλήψεις δανείζουν και δανείζονται επιχειρήματα στην αντισοσιαλιστική τους προπαγάνδα από τους μαοϊκούς και τους ευρωκομουνιστές.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Στο 19ο αιώνα έδρασαν αναρχικές ομάδες στον Πύργο και την Πάτρα κάτω και από την επιρροή Ιταλών αναρχικών. Με την άνοδο του εργατικού κινήματος οι ομάδες αυτές σύντομα περιθωριοποιούντια και διαλύονται. Ουσιαστικά η συγκροτημένη εμφάνιση των αναρχο-αυτόνομων (α/α) στις σύγχρονες συνθήκες γίνεται στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’79-’80 ενάντια στο ν. 815 τροφοδοτούνται από αριθμό φοιτητών που έχει προέλθει από τη διάσπαση του «Ρήγα Φεραίου» (νεολαία του «ΚΚΕ εσ») και την ίδρυση της «Β΄ Πανελλαδικής» (αποτέλεσε τον πυρήνα των Αριστερών Συσπειρώσεων της δεκαετίας του ’80), καθώς και φοιτητές που έχουν αποχωρήσει από μαοϊκές οργανώσεις εξαιτίας της κρίσης του μαοϊσμού και των πολιτικών φορέων του («ΚΚΕ (μ-λ)», ΕΚΚΕ κλπ.). Ενας άλλος παράγοντας υπήρξε η αυθόρμητη ριζοσπαστικοποίηση φοιτητικών μαζών με τα παράλληλα κενά στην ιδεολογική-πολιτική παρέμβαση της ΚΝΕ. Ο τότε υπουργός πολιτισμού της ΝΔ Ανδρέας Ανδριανόπουλος δήλωνε την ημέρα των φοιτητικών εκλογών του 1980 στην εφημερίδα «Καθημερινή»: «Οι αναρχοαυτόνομοι είναι μια μεγάλη ελπίδα για την επανανακάλυψη των αξιών της ελευθερίας από την ελληνική νεολαία και τον απεγκλωβισμό της από τα μαρξιστικά δεσμά».

Το ρεύμα αυτό συνδέθηκε με περιθωριακά ρεύματα μουσικής, τέχνης και τρόπου ζωής (όπως το πανκ) που ήταν «μόδα» εκείνη τη περίοδο και ενισχύθηκαν από την άρχουσα τάξη και τους μηχανισμούς της στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν αντίβαρο στην παρέμβαση της ΚΝΕ στα ζητήματα του πολιτισμού. Από την πρώτη στιγμή ανέπτυξαν μια έντονη αντι-ΚΝΕ δραστηριότητα (βλ. Χημείο κλπ.). Ιδιαίτερα ενισχύθηκαν για να παίξουν αυτό το ρόλο από το ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και Αθλητισμού χρηματοδοτούσε και ενίσχυε έντυπα και εκδηλώσεις τέτοιων ομάδων.

Η πορεία αυτών των ομάδων δεν είναι ευθύγραμμη, συνδέεται με στιγμές του κινήματος και με τις πολιτικές εξελίξεις. Ο χώρος αυτός δεν μπόρεσε από μόνος του να αποκτήσει ερείσματα στο νεολαιίστικο κίνημα. Αξιοποιήθηκε από άλλες δυνάμεις στην αντι-ΚΚΕ εκστρατεία και κυρίως από «αριστεριστές» του «Ρήγα Φεραίου» αλλά και την Ν. ΠΑΣΟΚ. Παράγοντας που συντέλεσε να ξεφουσκώσει αυτό το ρεύμα ήταν η άνοδος της επιρροής της ΚΝΕ και των αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων στο κίνημα της νεολαίας.

Η κρίση στο Κόμμα και την ΚΝΕ και οι ανατροπές του σοσιαλισμού στα χρόνια ’89-’91 συμπίπτουν και με τις μαθητικές κινητοποιήσεις ’90-’91 ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ (νόμοι Κοντογιαννόπουλου - Σουφλιά), ενώ ταυτόχρονα είναι και η περίοδος του πρώτου Τρομονόμου. Η έντονη καταστολή των μαθητικών κινητοποιήσεων που φτάνει στη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα, η φετιχοποίηση της μορφής της κατάληψης, η αδύναμη παρέμβαση της ΚΝΕ, ενισχύουν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αυτές τις ομάδες με μικρές ηλικίες.

Αυτή την περίοδο διαμορφώνεται η «Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων για την Πολύμορφη Δράση» που περιλαμβάνει έναν αριθμό αναρχικών ομάδων («Συσπείρωση Αναρχικών», εφημερίδα «Εξέγερση», εφημερίδα «Αναρχική Παρέμβαση», ομάδα «Οτανις», ομάδα «Ξανά στους Δρόμους» κλπ.). Η άρχουσα τάξη προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αρνητική συγκυρία για το λαϊκό κίνημα για να ξεμπερδεύει μια για πάντα με την αντιιμπεριαλιστική πορεία του Πολυτεχνείου. Παράλληλα οι «αριστεριστές» που συγκροτούν τα ΕΑΑΚ (αποτελούνται από τις δυνάμεις της τότε «ΚΝΕ-ΝΑΡ», «Αριστερών Συσπειρώσεων» και τα απομεινάρια του «Ρήγα Φεραίου» και εκείνη την εποχή έχουν σημαντική επιρροή στο φοιτητικό κίνημα) δίνουν πολιτική κάλυψη στην προβοκατόρικη δράση α/α ομάδων θεωρώντας τους κοινωνικούς αγωνιστές.

Από το ’90 μέχρι το ’95 διαμορφώνονται στον α/α χώρο δύο ακόμα ομάδες. Η μια είναι αυτή που συσπειρώνεται γύρω από την εφημερίδα «Αλφα» και αποτελεί μια προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα πιο πολιτικό πλαίσιο δράσης των α/α παίρνοντας αποστάσεις από τα «μπάχαλα» - όπως αποκαλούν τους υπόλοιπους - η οποία «εξαφανίζεται» γύρω στο 1997 -1998. Η άλλη είναι μετεξέλιξη της ΣΑΚΕ (Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας) σε «Ενωση για την Επαναστατική Ανατροπή» που εκδίδει την εφημερίδα «Κόντρα».

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1995 είναι καθοριστικά. Στις 15.11 εξελίσσεται δολοφονική επίθεση των α/α με μολότοφ ενάντια στα μέλη της ΚΝΕ που υλοποιούσαν την απόφαση της ΕΦΕΕ για περιφρούρηση του Πολυτεχνείου. Το προβοκατόρικο σχέδιο ολοκληρώνεται στις 17 και 18 Νοέμβρη με την κατάληψη του κτιρίου του Πολυτεχνείου, την άρση του ασύλου, την επέμβαση των ΜΑΤ και τη σύλληψη 500 ατόμων. Την επόμενη χρονιά η απόφαση φορέων του λαϊκού κινήματος να συγκροτήσουν Επιτροπή Εορτασμού, προσπάθεια στην οποία πρωτοστατεί το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, βάζει εμπόδιο στη συνέχιση της προβοκατόρικης δράσης τους στις ημέρες του Πολυτεχνείου και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις ώστε η επέτειος του Πολυτεχνείου να ξαναπάρει αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και να διασφαλιστεί η πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Η άνοδος της επιρροής της ΚΝΕ στο νεολαιίστικο κίνημα, ιδιαίτερα στο μαθητικό και το φιλειρηνικό αντιιμπεριαλιστικό, η ακύρωση της προβοκάτσιας στους εορτασμούς του Πολυτεχνείου, η διασφάλιση της αντιιμπεριαλιστικής πορείας της 17ης Νοέμβρη, η άνοδος της ΠΚΣ στα ΑΕΙ και ΤΕΙ βάζει αυτές τις ομάδες στο περιθώριο. Η δράση τους στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 συντονίζεται με την προσπάθεια της κυβέρνησης να συκοφαντήσει το ρόλο της ΚΝΕ στους αγώνες μαθητών και φοιτητών, παίρνει χαρακτηριστικά αντικομμουνιστικών συμμοριών με οργανωμένες επιθέσεις ενάντια σε μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, σε γραφεία του Κόμματος, σε σχολές κλπ. Σε αυτή την προσπάθειά τους για μια ακόμη φορά βρίσκουν τη συγκαλυμμένη ή απροκάλυπτη στήριξη μιας μερίδας του αστικού Τύπου (Ελευθεροτυπία, Αυγή), των αριστερίστικων ομάδων και του ΣΥΝ.

Στη διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του Κλίντον στην Αθήνα το 1999, έγινε ολοφάνερη η σχέση αυτού του χώρου με κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, ακόμα και με ξένες υπηρεσίες. Η συντονισμένη δράση τους με τις δυνάμεις καταστολής συνέβαλε στο να μετατραπεί η Αθήνα σε πεδίο μάχης, στο να γνωρίσει η μαζική αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση της νεολαίας και του λαού της Αθήνας μια άγρια καταστολή. Αντίστοιχο ρόλο έπαιξαν και τον Ιούνη του 2003 στη Θεσσαλονίκη, που αποτέλεσε σταθμό της δράσης αυτού του χώρου.

Σήμερα βασικές ομάδες που τοποθετούνται στο χώρο αυτό είναι: Η «Συνεργασία Αναρχικών Ατόμων και Ομάδων για την Πολύμορφη Δράση» που αυτοπροσδιορίζεται και σαν «Μπλακ Μπλοκ» και κινείται σε πανελλαδικό επίπεδο. Εκδίδει τη βδομαδιάτικη εφημερίδα «Διαδρομή Ελευθερίας», που έχει τιράζ -σύμφωνα με τους εκδότες της- 10.000 αντίτυπα και διακινείται σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Η ομάδα αυτή λειτουργεί επίσης και δύο χώρους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με το όνομα «Αναρχική Αρχειοθήκη» και έχει σαν στόχο την προώθηση της «αναρχικής παράδοσης». Γύρω από την εφημερίδα «Κόντρα» λειτουργεί η «Ενωση για την Επαναστατική Ανατροπή». Αυτή η ομάδα εμφανίζεται και σαν «Ινστιτούτο Κοινωνικών Μελετών» και θεωρεί τον εαυτό της «αντιεξουσιαστική μαρξιστική - λενινιστική συλλογικότητα». Με αφορμή τον Τρομονόμο, στη συνέχεια τις δίκες της 17Ν και την εξάμηνη προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ, διαμορφώθηκε μια ομάδα απαρτιζόμενη κυρίως από παλιούς αναρχικούς που εμφανίζεται με δύο μορφές: τη «Συσπείρωση Ενάντια στην Κρατική Τρομοκρατία» και την «Αντιεξουσιαστική Κίνηση Σαλόνικα 2003» (τώρα εμφανίζεται σαν «Αντιεξουσιαστική Κίνηση»). Η ομάδα αυτή αποτελεί την πιο συγκροτημένη προσπάθεια παρέμβασης του αναρχο-αυτόνομου χώρου. Αυτή η προσπάθεια συνδέεται με νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, κυρίως ένταση της κρατικής καταστολής, ένταση της δυσαρέσκειας και της αμφισβήτησης από λαϊκά στρώματα. Σύμφωνα με τις διακηρύξεις της επιδιώκει να μην ταυτιστεί με το λεγόμενο «μπλακ μπλοκ», να βγάλει τον αναρχο-αυτόνομο χώρο από το περιθώριο και να συνδεθεί με αγώνες του λαού. Τον Οκτώβρη του 2003 οργάνωσαν πανελλαδική συνάντηση και αποφάσισαν να προχωρήσουν σε πανελλαδική κίνηση, να δημιουργήσουν την «Αντιεξουσιαστική Κίνηση Φοιτητών» και να ιδρύσουν αντιεξουσιαστικά κέντρα στις πόλεις, να εκδόσουν πανελλαδική εφημερίδα, τη «Βαβυλωνία». Στόχος τους είναι να μην περιοριστούν σε αυτούς που αυτό-προσδιορίζονται ιδεολογικά σαν αναρχικοί, αλλά να διαμορφώσουν ένα ευρύτερο αντιεξουσιαστικό, αντικαπιταλιστικό ρεύμα συγκεντρώνοντας ευρύτερες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Σε ορισμένες πρωτοβουλίες τους συνεργάζονται και συντονίζονται με άλλες αυτόνομες και αριστερίστικες κινήσεις.

Τέλος, υπάρχει ένας αριθμός αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών και καταλήψεων που ξεκίνησαν να λειτουργούν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αποτελούν κέντρα δράσης αυτού του χώρου. Προσπαθούν μέσα από αυτή τη δράση να αποκτήσουν έρεισμα σε τοπικό επίπεδο μέσα από σειρά πολιτικών, πολιτιστικών εκδηλώσεων, ενασχόληση με τοπικά προβλήματα κλπ. Στην Αθήνα λειτουργούν 10 στέκια και σε άλλες πόλεις 13. Τέτοια στέκια υπάρχουν επίσης και σε ορισμένες Πανεπιστημιακές σχολές. Σε αυτούς τους χώρους συνυπάρχουν επιρροές από όλες τις «τάσεις» και ομάδες του αναρχο-αυτόνομου χώρου, ενώ σε ορισμένα συμμετέχουν και αριστεριστές.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Β. Ι. Λένιν: «Επαναστατικός Τυχοδιωκτισμός». Απαντα, τ. 6, σελ. 381-385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Β. Ι. Λένιν: «Κράτος και Επανάσταση». Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Ι. Β. Στάλιν: «Αναρχισμός ή Σοσιαλισμός». Απαντα, τ. Α', σελ. 323-324, 379-382, 398-405, έκδοση ΚΕ του ΚΚΕ.

Ουίλιαμ Ζ. Φόστερ: «Ιστορία των τριών Διεθνών», σελ. 136 - 139, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ».

Φ. Γ. Πολιάνσκι: «Σοσιαλισμός και Σύγχρονος Αναρχισμός», εκδόσεις: «ΓΝΩΣΕΙΣ».

Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς: «Η Αγία Οικογένεια». εκδόσεις «Αναγνωστίδη».

---

Ο Κύριλλος Παπασταύρου είναι μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

[1] Μαξ Στίρνερ (1806-1856): Ψευδώνυμο του Σμίτ Κασπάρ. Γερμανός φιλόσοφος, νεοχεγγελιανός και ιδεολόγος του αναρχισμού. Ο Στίρνερ ουσιαστικά πρόβαλε τον αναρχικό ατομισμό. Θεωρούσε σαν δημιουργική δύναμη της ιστορίας την αυτοσυνείδηση. Απορρίπτοντας κάθε κανόνα ηθικής και συμπεριφοράς θεωρούσε ότι πηγή του δικαίου και της ηθικής είναι η δύναμη κάθε ξεχωριστής προσωπικότητας. Ο μηδενισμός και ο αναρχισμός είναι η βασική συνισταμένη των θεωριών του που την περίοδο 1840-1860 επηρέασαν έναν αριθμό μικροαστών διανοούμενων, όπως ο Μ. Α. Μπακούνιν, ο Φ. Νίτσε κλπ. Οι Μαρξ - Ενγκελς στο έργο τους «Η Γερμανική Ιδεολογία» απέδειξαν το αβάσιμο της κριτικής του Στίρνερ ενάντια στον κομμουνισμό και κατέρριψαν τις θεωρίες του.

[2] Προυντόν Πιερ Ζοζέφ (1809-1865): Γάλλος μικροαστός σοσιαλιστής θεωρητικός του αναρχισμού. Εγινε γνωστός από το βιβλίο του «Τι είναι ιδιοκτησία;» (1840) όπου διακήρυττε ότι η ιδιοκτησία είναι κλοπή. Τη περίοδο 1844-1845 γνωρίζεται στο Παρίσι με τους εξόριστους νεοχεγγελιανούς και τον Κ. Μαρξ. Στο έργο του «Σύστημα οικονομικών αντιφάσεων ή φιλοσοφία της αθλιότητας» προτείνει τον ειρηνικό δρόμο μετασχηματισμού της κοινωνίας με τη μεταρρύθμιση των πιστώσεων και της κυκλοφορίας και επιτίθεται δριμύτατα ενάντια στον κομμουνισμό. Ο Μαρξ στο έργο του «Η αθλιότητα της Φιλοσοφίας» κατέκρινε με τη σειρά του τις ιδέες του Προυντόν. Το 1848 εκλέγεται βουλευτής της Συντακτικής Συνέλευσης. Αναπτύσσει θεωρίες για τη Συνεργασία των τάξεων και την κατάργηση του κράτους. Το 1849 καταδικάζεται 3 χρόνια για προσβολή στο πρόσωπο του Προέδρου Λουδοβίκου Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Το 1851 επιδοκιμάζει το πραξικόπημα του Βοναπάρτη θεωρώντάς το ιδιότυπη κοινωνική επανάσταση. Το 1858 φυλακίζεται ξανά για αντικληρικό έργο, δραπετεύει και διαφεύγει στο Βέλγιο. Επιστρέφει το 1862. Στο τέλος της ζωής του επεξεργάζεται το Πρόγραμμα των οπαδών της αμοιβαιότητας.

[3] Μπακούνιν Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς (1814-1876): Ρώσος επαναστάτης ένας από τους ιδρυτές του αναρχισμού. Φοίτησε στη σχολή Πυροβολικού της Πετρούπολης, αποστρατεύτηκε το 1835. Το 1840 φεύγει στο εξωτερικό. Προσχώρησε στους «αριστερούς χεγκελιανούς». Παίρνει μέρος σε διάφορες εξεγέρσεις σε όλη την Ευρώπη. Το 1850 συλλαμβάνεται στη Σαξονία και παραδίνεται στις τσαρικές αρχές από τους Αυστριακούς. Το 1857 στέλνεται εξορία στη Σιβηρία. Το 1861 δραπετεύει και μέσω Ιαπωνίας-ΗΠΑ επιστρέφει στην Ευρώπη. Το 1864-1867 ζει στην Ιταλία όπου και διαμορφώνει τις βασικές αναρχικές αντιλήψεις επηρεασμένος από τον Προυντόν. Μέχρι το θάνατό του 1876 στη Βέρνη, ταξιδεύει σε Γαλλία - Ελβετία - Ιταλία προπαγανδίζει τις ιδέες του, παίρνει μέρος σε διάφορες εξεγέρσεις. Στα τέλη του 1864 προσχώρησε στη Διεθνή Ενωση των Εργατών (Α΄ Διεθνή). Συγκρότησε τη μυστική «Διεθνή Αδελφότητα» με στόχο την υπονόμευση και τη διάσπαση της Διεθνούς. Οι Μαρξ - Ενγκελς άνοιξαν αποφασιστικό μέτωπο ενάντια στις αντιλήψεις αλλά και στην τακτική του Μπακούνιν. Το 1872 στο Συνέδριο της Χάγης ο Μπακούνιν και οι οπαδοί του διώχνονται από τη Διεθνή

[4] Κροπότκιν Πιοτρ Αλεξέγεβιτς (1842-1921): Ρώσος θεωρητικός του αναρχισμού, κοινωνιολόγος, γεωγράφος και γεωλόγος. Καταγόταν από παλιά πριγκιπική οικογένεια. Υπήρξε ακόλουθος του τσάρου. Διαμορφώνει δημοκρατική επαναστατική άποψη κατά την περίοδο που υπηρετούσε στη Σιβηρία. Το 1872 ταξιδεύει σε Βέλγιο και Ελβετία και προσχωρεί στην πτέρυγα της Διεθνούς που ακολουθούσε το Μπακούνιν. Επέστρεψε στη Ρωσία και ανέπτυξε επαναστατική δράση. Συνελήφθη το 1874, το 1876 δραπετεύει και φεύγει στο εξωτερικό όπου ζει πάνω από 40 χρόνια. Αναπτύσσει την αναρχική θεωρία που ονομάζει αναρχικό κομμουνισμό. Το 1905-1907 τάσσεται υπέρ της επανάστασης. Το 1907 παίρνει μέρος σαν προσκεκλημένος στο 5ο Συνέδριο του ΣΔΕΡΚ. Το 1914 με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου παίρνει θέση υπεράσπισης της πατρίδας. Το 1917 γυρνά στη Ρωσία. Σε λόγο του στο Κρατικό Συμβούλιο στη Μόσχα κάνει λόγο για κοινωνική ειρήνη. Παρά το γεγονός ότι ήταν αντίπαλος του κράτους εκτίμησε το διεθνή ρόλο της Οκτωβριανής Επανάστασης και του ρόλου των Σοβιέτ. Το 1919 -1920 συναντήθηκε με το Λένιν. Το 1920 απευθύνθηκε στο διεθνές προλεταριάτο με έκκληση να εμποδίσει τη στρατιωτική επέμβαση των χωρών τους στη Ρωσία. Ο Κροπότκιν παρουσίασε ένα πλούσιο επιστημονικό έργο στον τομέα της γεωγραφίας και γεωλογίας.  

[5] «Αναρχικός» Βρετανός συγγραφέας-δημοσιογράφος που όπως αποδείχτηκε πρόσφατα το όνομά του υπήρχε στις λίστες της Ιντέλιτζεντ Σέρβις για τη χρηματοδότηση αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, ενώ ο ίδιος είχε φτιάξει λίστα κομμουνιστών και αριστερών δημοσιογράφων που είχε παραδώσει στις βρετανικές αρχές την περίοδο του ψυχρού πολέμου.

[6] Από την ιδρυτική διακήρυξη της «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης».

[7] Μ. Μπακούνιν: «Ο Θεός και το Κράτος».

[8] Από την ιδρυτική διακήρυξη της «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης».

[9] Προκήρυξη αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού.

[10] Από προκήρυξη αναρχικών.

[11] Νετσάγεφ Σεργκέι Γκενάγεβιτς (1847-1882). Παράγοντας του ρωσικού επαναστατικού κινήματος. Πήρε μέρος στις φοιτητικές ταραχές 1868-69. Τον Ιανουάριο του 1869 αφού διέδωσε ότι πιάστηκε δήθεν από τη τσαρική αστυνομία έφυγε στη Μόσχα και το Μάρτιο πέρασε έξω από τα σύνορα. Στη Γενεύη παρουσιάστηκε σαν αντιπρόσωπος επαναστατικής επιτροπής που δήθεν δραπέτευσε και έτσι απέκτησε την εμπιστοσύνη του Μπακούνιν. Το Σεπτέμβρη του 1869 επέστρεψε στη Μόσχα δήθεν σαν εξουσιοδοτημένος από το Ρώσικο τμήμα της ανύπαρκτης «Παγκόσμιας Επαναστατικής ένωσης». Ιδρυσε τμήμα της μυστικής εταιρίας «Λαϊκή Εκδίκηση» που δήθεν υπήρχε παντού. Το Νοέμβρη δολοφόνησε το μέλος της οργάνωσής του φοιτητή Ι. Ι. Ιβάνοφ με το πρόσχημα ότι είναι προδότης επειδή έβλεπε με δυσπιστία τις προθέσεις του. Το Δεκέμβρη του 1869 ξεκίνησαν συλλήψεις και κατέφυγε στο εξωτερικό. Η πολεμική των Μαρξ - Ενγκελς στο Νετσάγεφ και η αποκάλυψη της προβοκατόρικης δράσης του πείθουν το Μπακούνιν και άλλους επαναστάτες να διακόψουν κάθε σχέση μαζί του. Τον Ιανουάριο του 1871 ξεκινά η περίφημη «Δίκη Νετσάγεφ» που οδήγησε στη παραπομπή 87 ρώσων δημοκρατών και επαναστατών σε δίκη. Η ευρωπαϊκή αντίδραση προσπαθούσε να την παρουσιάσει σαν δίκη της Α΄ Διεθνούς. Η Α΄ Διεθνής διαχωρίζει επίσημα τη θέση της από το Νετσάγεφ. Τον Αύγουστο του 1871 συλλαμβάνεται στη Ζυρίχη και παραδίδεται στις τσαρικές αρχές. Το 1873 καταδικάζεται για το φόνο του φοιτητή Ιβάνοφ. Πέθανε το 1882 στη φυλακή.

[12] Ο Νετσάγιεφ και Μπακούνιν έστελναν επιστολές που καλούσαν για εξέγερση στη Ρωσία και πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, με παραλήπτες ανθρώπους που είχαν παλιότερα συνδεθεί με το δημοκρατικό κίνημα. Οι επιστολές με ευκολία έπεσαν στα χέρια της τσαρικής ασφάλειας οι οποίοι αποκάλυψαν προετοιμασία εξέγερσης. Με αυτό το πρόσχημα οι τσαρικές αρχές προχώρησαν σε μαζικές συλλήψεις δημοκρατών.

[13] «Το χαρακτηριστικότερο στα γεγονότα της Κροστάνδης είναι ακριβώς οι ταλαντεύσεις του μικροαστικού στοιχείου. Τίποτε σχεδόν διαμορφωμένο, ξεκάθαρο, συγκεκριμένο δεν υπάρχει. Νεφελώδη συνθήματα όπως «ελευθερία», «ελεύθερο εμπόριο», «απελευθέρωση από το ζυγό», «σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους» ή «επανεκλογή των σοβιέτ» ή «λύτρωση από τη δικτατορία του κόμματος» κλπ. Τόσο οι μενσεβίκοι όσο και οι σοσιαλεπαναστάτες διακηρύσσουν ότι το κίνημα της Κροστάνδης είναι «δικό τους» κίνημα... Ολόκληρη η συμμορία των λευκοφρουρών κινητοποιείται αστραπιαία για την Κροστάνδη, με ταχύτητα, μπορεί να πει κανείς τηλεγράφου... Πάνω από μισή εκατοντάδα ρωσικές εφημερίδες των λευκοφρουρών που κυκλοφορούν στο εξωτερικό, επιδίδονται σε μια λυσσαλέα καμπάνια «για την Κροστάνδη». Οι μεγάλες τράπεζες, όλες οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου διοργανώνουν εράνους για την υποστήριξη της Κροστάνδης. Η δήλωση του Μάρτοφ στη βερολινέζικη εφημερίδα του ότι η Κροστάνδη δε διακήρυξε μόνο μενσεβικικά συνθήματα, αλλά κι απέδειξε ακόμα, ότι είναι δυνατό ένα αντιμπολσεβίκικο κίνημα, που να μην υπηρετεί εντελώς τους λευκοφρουρούς, τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, η δήλωση αυτή αποτελεί κλασικό παράδειγμα ενός αυτάρεσκου μικροαστού νάρκισσου. Ας κλείσουμε λοιπόν τα μάτια μπρος στο γεγονός, ότι όλοι οι γνήσιοι λευκοφρουροί χειροκροτούσαν τους αποστάτες της Κρονστάνδης και ότι συγκέντρωναν χρήματα για την υποστήριξή της από τις τράπεζες». Β. Ι. Λένιν «Σχετικά με τη φορολογία σε είδος». Απαντα, τ. 43, σελ. 246-247.

[14] Οι αναρχικοί στη Δ. Ευρώπη καλούσαν σε αλληλεγγύη στους αντεπαναστάτες το 1956 στην Ουγγαρία, το 1968 στην Τσεχοσλοβακία, το 1980 στην Πολωνία. Μάλιστα ειδικά για την Ουγγαρία θεωρούν ότι ήταν επανάσταση με αναρχικά χαρακτηριστικά. Για την Ουγγαρία έχει γράψει ιδιαίτερα ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης που θεωρείται θεωρητικός του «αυτόνομου» χώρου.

[15] Ο Ν. Κ. Μπεντίντ ακολουθώντας με συνέπεια την αντικομμουνιστική του πορεία σήμερα είναι βουλευτής των Γερμανών Πρασίνων, από τους φανατικούς χειροκροτητές των ανατροπών των σοσιαλιστικών καθεστώτων, οπαδός της ΕΕ και θερμός υποστηρικτής του ΝΑΤΟϊκού πολέμου ενάντια στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας.