“Ρήγας και επανάσταση” – Για το έργο και το μαρτυρικό τέλος του Ρήγα και των επτά συντρόφων του

Κατιούσα

Η έκθεση, η οποία αναπτύσσεται στην Αίθουσα “Ελευθέριος Βενιζέλος” και στο Περιστύλιο, επιχειρεί να αναδείξει μέσα από τεκμήρια που συγκεντρώθηκαν απ’ όλη την Ελλάδα -το Βελεστίνο, το Ναύπλιο, την Τήνο, το Μέτσοβο, τον Βόλο, τη Χίο, τη Ζαγορά, την Καστοριά, τη Σιάτιστα, τα Ιωάννινα- τους πνευματικούς και ιδεολογικούς όρους που οδήγησαν τον Ρήγα στη μετάβαση από τον λόγιο πατριωτισμό στη ριζοσπαστική επαναστατική δράση, όπως και στη δραματική κατάληξη με τον βίαιο και οδυνηρό θάνατο του ίδιου και των επτά συντρόφων του.
Μέσα από τις έξι ενότητες της έκθεσης αναδεικνύεται η σημασία της Χάρτας και τα δίκτυα επιρροής και δράσης του Ρήγα. Παρουσιάζονται σπάνιες παλαίτυπες εκδόσεις, χάρτες, εφημερίδες, κειμήλια και έργα τέχνης –πίνακες και γλυπτά– από τις συλλογές της Βιβλιοθήκης της Βουλής και από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές από διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Στόχος της είναι να αναδείξει το έργο και το μαρτυρικό τέλος του Ρήγα και των επτά συντρόφων του τα χρόνια που προηγήθηκαν της Ελληνικής Επανάστασης και του Αγώνα που οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Ο Ρήγας σχεδίασε ένα επαναστατικό κίνημα που οραματιζόταν το πέρασμα από τον δεσποτισμό σε μια δημοκρατική πολιτεία που περιλάμβανε όλους τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυρίως της Βαλκανικής Χερσονήσου.
Επισκέψεις στην έκθεση «Ρήγας και επανάσταση»:
Κάθε Σάββατο και Κυριακή (από 10:00 έως 14:00) η επίσκεψη στην έκθεση είναι ελεύθερη για όλους τους πολίτες. Είσοδος από τη Λεωφόρο Β. Σοφίας, με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας.
Μία Κυριακή το μήνα, ώρα 11:00, πραγματοποιούνται ξεναγήσεις στην έκθεση (χωρίς ξενάγηση στο κτήριο της Βουλής). Διάρκεια: περίπου 60΄. Για να δηλώσετε συμμετοχή, τηλεφωνήστε από Δευτέρα έως Πέμπτη (09:00–16:00) στα τηλέφωνα 210 373 5247 ή 210 373 5245.
Είναι προγραμματισμένες ξεναγήσεις για τις ακόλουθες Κυριακές: 7/4/2019, 5/5/2019, 9/6/2019.
Οι επισκέψεις και οι ξεναγήσεις στην έκθεση πραγματοποιούνται σε όλη τη διάρκεια του έτους, εκτός του μηνός Αυγούστου και των επίσημων αργιών.

Μιλήστε για την Σοβιετική Ένωση!

Κατιούσα

Πριν από 28 περίπου χρόνια υποστέλλονταν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο από τον Μοσχοβίτικο ουρανό!
Η Σοβιετική Ένωση αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε, δεν υπήρχε πιά.
Ο Μονεταρισμός το θρησκευτικό δόγμα των «ελεύθερων αγορών» έδειχνε να είναι νικητής ύστερα από μια μάχη δεκαετιών .Και ο Φιλελευθερισμός η «ιδεολογία» του άρχιζε να γίνεται κυρίαρχο Παγκόσμιο πολιτικό δόγμα.
Μας πήρε χρόνια κι αρκετές ερμηνευτικές ταλαντεύσεις μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτό που είχε συμβεί. Ένα αμήχανο γιατί, βολόδερνε στη σκέψη των περισσότερων από εμάς.
Τι ήταν αυτό που αφού εφαρμόστηκε ανατράπηκε στο 1/3 του πλανήτη με πρώτη την χώρα  των Ενωμένων Σοβιέτ;
Η μήπως δεν ήταν ανατροπή αλλά μια εσωτερική υπόθεση «προδοσίας» αφού κυριάρχησαν οι δυνάμεις της αντεπανάστασης;
Ήταν τελικά Σοσιαλισμός, «Κρατικός» Σοσιαλισμός ή μια Σοβιετικού τύπου Οικονομία σε ένα ιδιότυπο καθεστώς κεντρικού σχεδιασμού;
Ήταν η αρχή του Τεϊλορισμού που εφαρμόστηκε στο σύνολο της παραγωγικής διαδικασίας που αποξένωσε – αλλοτρίωσε τους Σοβιετικούς εργαζόμενους;
Πώς θα μπορούσε να συνδυαστεί η υποταγή σε επίπεδο τεχνικής με την ευρεία Δημοκρατία των Σοβιέτ σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό;
Ή μήπως η ανάγκη για βαριά βιομηχανία στις συνθήκες της απειλής του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, η «αναπτυξιακή ιδεολογία», η λατρεία της υλικής παραγωγής και της ποσότητας, η ιδεολογία των μεγάλων έργων ήταν ο μοναδικός δρόμος προς τη νίκη και την παγκόσμια επικράτηση;
Γιατί τελικά δεν «συναντήθηκε» στις συνθήκες αυτές με ολοκληρωμένο τρόπο η βιομηχανική με την αγροτική παραγωγή;
Θα μπορούσε άραγε να κάνει έστω κάποια βήματα η διαδικασία της απονέκρωσης του κράτους η επιβλήθηκε από τις συνθήκες μια αντίστροφη πορεία χωρίς επιστροφή;
Θα μπορούσε άραγε να δοθεί πραγματικό και όχι τυπολατρικό-γραφειοκρατικό περιεχόμενο στη δημοκρατία των Σοβιέτ;
Αν θέλουμε ν αποφύγουμε τις ανόητες η ακόμη και πονηρές «εξηγήσεις» (φταίει ο Στάλιν, ο Μπρέσνιεφ) πρέπει να σκύψουμε ξανά στην ιστορία αυτής της εποποιίας!
Εκτός αν πρέπει να εμπιστευτούμε τις «Χρουτσοφικές» δοξασίες περί προσωπολατρείας προκειμένου να τελειώνουμε γρήγορα και αφοριστικά με την Ιστορική πραγματικότητα!
Πολύ φοβάμαι πως έτσι συμπεριφερόμαστε στην Ιστορία (μας) με τρόπο αντι-υλιστικό και αντι-διαλεκτικό, δίνοντας τις γνωστές μάχες χαρακωμάτων…
Όλα αυτά σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά σκόρπια ερωτήματα σε μια προσπάθεια να κρίνουμε με την εκ των υστέρων… ευκολία.
Προφανώς αυτά τα πολύ σπουδαία για την Ιστορία και την ύπαρξη μας δεν είναι υπόθεση ενός άρθρου, ούτε μιας απλής τοποθέτησης.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως ο Σοσιαλισμός –γιατί τέτοιος ήταν – άφησε ένα μοναδικό κενό στην ανθρωπότητα, πριν απ όλα στην εργατική τάξη όλου του κόσμου.
Η Κοινωνική iδιοκτησία στα μέσα παραγωγής – γιατί τέτοια ήταν – δεν υπάρχει πιά σε κανένα σχεδόν μέρος του πλανήτη !
Ούτε το αντίπαλο δέος στην παγκόσμια καπιταλιστική ισορροπία του τρόμου, υφίσταται πλέον.
Οι χώρες που κάποιοι γνωρίσαμε από κοντά, οι σοσιαλιστικές χώρες, λείπουν απ’ τον παγκόσμιο χάρτη!
Ήταν σε τελική ανάλυση χώρες με την ισορροπημένη φροντίδα για κάθε μέλος της κοινωνίας.
Με την περίθαλψη για όλους,τη δωρεάν και απρόσκοπτη μόρφωση στα σχολειά, τις σχολές και τα πανεπιστήμια. Την προγραμματισμένη ειδίκευση, την μηδενική ανεργία. Τον πολιτισμό και την βαθύτατη κουλτούρα της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης! Τους πολίτες να απολαμβάνουν τις φυσικές ομορφιές και να ζουν με αξιοπρέπεια.
«Ξεκουράζομαι» για τους μυημένους στην Ρωσική γλώσσα ήταν η λέξη που πιστοποιούσε τον αναγκαίο ανθρώπινο χρόνο στην καθημερινότητα κάθε εργαζόμενου στις χώρες αυτές .Μια λέξη-δικαίωμα στο στόμα εκατομμυρίων ανθρώπων , στην καθημερινή πρακτική , την ζωή τους.
Οι έρευνες στους σημερινούς πολίτες των χωρών αυτών – όσες βγαίνουν στη δημοσιότητα – πιστοποιούν το εξής: Υπάρχουν χώρες, ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, που σε ποσοστό πάνω από 60% οι πολίτες τους αναπολούν τη ζωή που είχαν πριν τις ανατροπές!
Δηλώνουν απερίφραστα πως οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων – παρ όλες τις δυσκολίες – ήταν απείρως καλύτερες, πιο ανθρώπινες, αξιοβίωτες!
Η απόπειρα «ν’ αγγίξουμε τους ουρανούς» σε συνθήκες που επέβαλλε η επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 σήμερα φαντάζει σαν μια Ιστορική συνθήκη που χάθηκε.
Δεν παύει ωστόσο να υπενθυμίζει πως άξιζε και αξίζει να πραγματοποιηθεί ξανά στην διάρκεια του 21^ουΑιώνα.
Η Ιστορία για λόγους προφανείς δεν επαναλαμβάνεται. Η Ιστορική αναγκαιότητα όμως παίρνει σήμερα ευρύτερες κοινωνικές -«παγκοσμιοποιημένες» διαστάσεις.
Αφορά την ίδια την ύπαρξη του γένους των ανθρώπων σε συνθήκες ανάπτυξης των επιστημών, της τεχνολογίας και του πολιτισμού που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Κάποιοι – και ήμασταν χιλιάδες – επισκεφτήκαμε τις χώρες αυτές προκειμένου «να δούμε» την τότε ζωή μας στην «άμεσα» μελλοντική της εκδοχή!
Κάποιοι άλλοι βρεθήκαμε εκεί «εκλεκτοί» φιλοξενούμενοι , προκειμένου να σπουδάσουμε στα υπέροχα πανεπιστήμιά και τις σχολές τους.
Ζήσαμε κάποια από τα νεανικά μας χρόνια στα οικοτροφεία με τις άριστες συνθήκες διαβίωσης, στις βιβλιοθήκες,τα διαβαστήρια, τις υπέροχες βραδιές φιλίας τα πάρτυ τα ξενύχτια, τους έρωτες!
Εκεί μας δίνονταν η δυνατότητα να συναντήσουμε την Σοβιετική κουλτούρα και έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.
Πες μας σύντροφε πώς ήταν;
Πές μας αν άξιζε τον κόπο και τις θυσίες…
Πές μας για τη ζωή εκεί/τότε!
Αυτά είναι τα ερωτήματα εκατοντάδων συντρόφων , χιλιάδων φίλων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων!
Δεν υπάρχει ευκολότερη και εντιμότερη απάντηση στα ερωτήματα αυτά από την παρακάτω:
Η «χειρότερη» εκδοχή της ζωής στον Σοσιαλισμό όπου και όπως οικοδομήθηκε δεν συγκρίνεται με την«καλύτερη» εκδοχή της σημερινής παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής θηριωδίας.
Το Οκτάωρο , η μηδενική ανεργία , οι σταθερές αμοιβές , οι απίστευτες κοινωνικές παροχές στην υγεία , την παιδεία και τον πολιτισμό αποτελούσαν το μέτρο σύγκρισης αυτής της άλλης κοινωνίας, του Σοσιαλισμού.
Αναφέρομαι στα παραπάνω για όλους εκείνους που κάνουν πως ξεχνούν! Αυτούς που σήμερα δεν νοιώθουν καμία ντροπή στην απόπειρα τους να ξαναγράψουν την Ιστορία αλλοιώνοντας την Ιστορική πραγματικότητα και μνήμη.
Περισσότερα από 20 εκατομμύρια Σοβιετικών πολιτών έδωσαν ότι πολυτιμότερο , τη ζωή τους ,στη νικηφόρo μάχη κατά του φασισμού!
Και οργίζομαι με όλους εκείνους τους ανιστόρητους που σήμερα έχουν το θράσος να συμψηφίζουν σε «Ευρωπαικές μέρες μνήμης» τον Σοσιαλισμό και τον Ναζισμό!
Αναφέρομαι επίσης σε όλους αυτούς που σκύβουν το κεφάλι μπροστά στους πρόσκαιρους παγκόσμιους «νικητές»: Ας γνωρίζουν πως εκτός από παραχαράκτες της Ιστορικής πραγματικότητας ,μετατρέπονται στους χειρότερους συστημικούς απολογητές! Πρόκειται για τους «Σολζενίτσιν» της εποχής μας που εφαρμόζουν κατά γράμμα τη λιτότητα των μονοπωλιακών επιταγών ταυτόχρονα με την καθαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων και το ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας!
Αυτό το «Μιλήστε για την Σοβιετική Ένωση» αποτελεί σήμερα την μεγαλύτερη Ιστορική παρακαταθήκη για το διεθνές Κομμουνιστικό κίνημα και όχι μόνο!
Αποτελεί ταυτόχρονα την αναγκαία και ικανή συνθήκη προκειμένου να προχωρήσουμε στις επεξεργασίες και τα πρακτικά κινηματικά καθήκοντα του μέλλοντος μας.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί πότε – πότε συναντάω στόματα ερμητικά κλειστά , «κορμιά δυστυχισμένα» ,βολεμένα, αλλοτριωμένα, πρόθυμα να απολογηθούν με μια στάση ζωής γεμάτη ατομισμό ανεπάρκεια και προδοσία ταξική!
Συναντάω όμως και ανθρώπους αξιοπρεπείς , παλαιούς φίλους και συντρόφους που αποτιμούν την ιστορική πραγματικότητα με το βλέμμα μπροστά και καρδιά απ το «μέλλον» που έζησαν στις χώρες εκείνες.
Ας το ξεκαθαρίσουμε μέσα μας πριν απ όλα: Ακόμη και τα λάθη μπορεί να επαναλαμβάνονται, η Ιστορία ποτέ!
Η δική μου προτροπή είναι απλή: Μιλήστε, μιλήστε, μιλήστε ΚΑΙ για την Σοβιετική Ένωση και ότι οικοδομήθηκε σ αυτήν! !
Γιατί η αλίμονο αν ποτέ αφήσουμε την υπόθεσή μας να γίνει «ξένο σώμα» στην Ιστορία!
Και προ παντός: Αλίμονο αν εμείς, απολογηθούμε σ’ αυτούς...

Λ

 

Η UNICEF επιβεβαιώνει: η Κούβα έχει μηδενικό ποσοστό παιδικού υποσιτισμού

Από Ομάδα ¡H.lV.S! στο Μαρ 11, 2019 Ατέχνως, Επικαιρότητα

Η πείνα και ο υποσιτισμός θερίζουν κυριολεκτικά όλης της γης τους κολασμένους, την ώρα που -μόλις χτες κυνικά και προκλητικά μας ενημερώνουν (Forbes) πως «ο ιδρυτής της Amazon Jeffrey Preston Bezos παραμένει ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο μπροστά από τον Μπιλ Γκέιτς και τον Ουόρεν Μπάφετ, αλλά ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ υποχωρεί τρεις θέσεις και ο Μάικλ Μπλούμπεργκ ανεβαίνει δύο», με τον Μπέζος, που κατέχει περίπου το 16% της Amazon να «αυξάνει τη διαφορά με τον δεύτερο Μπιλ Γκέιτς, συνιδρυτή της Microsoft που έγινε φιλάνθρωπος» (sic!!). ΣΣ |> Για να καταλάβουμε σε απλά νούμερα για τι ποσά μιλάμε, τα περιουσιακά στοιχεία αυτών των δέκα χρυσοκάνθαρων είναι (σε δις $) |> 131+96,5+82,5+76,5+64+62,7+58+62,3+55,5+50,8=739,8 δις …που ισοδυναμεί με σχεδόν τέσσερις Ελλάδες (369% του ΑΕΠ μας).


Σχετικά με τον παιδικό υποσιτισμό, που για όλους μας είναι -λαϊκά, ταυτόσημος με τα σκελετωμένα παιδάκια ειδικά από την Αφρική, υπάρχουν δύο πλευρές: Η πρώτη αυτό που θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε στον όρο «ελλειποβαρές»: το παιδί (που γεννιέται 2,5-3kg) και πρέπει να παίρνει βάρος κατά ΜΟ 2-3kg το χρόνο δηλ. στα πέντε (5) του χρόνια να είναι ~13-18kg. Η δεύτερη,  σύμφωνα και με την “UNICEF” είναι λιγότερο προφανής: «το στερεότυπο του παιδιού που πεθαίνει απ’ την πείνα και έχει καταστεί το παγκόσμιο σύμβολο του υποσιτισμού, δίνει ανακριβή εικόνα του προβλήματος, στην πραγματικότητα, οι περισσότερες περιπτώσεις υποσιτισμού είναι απολύτως αθέατες.



Επειδή το θέμα είναι κοινωνικά τεράστιο, θα σταθούμε πιο αναλυτικά σε επόμενο σημείωμα, εισαγωγικά αναφέρουμε πως, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο υποσιτισμός συντελεί σε περισσότερους από το ένα τρίτο όλων των θανάτων παιδιών κάτω των πέντε ετών. Κλέβει τη δύναμη των παιδιών και καθιστά τις ασθένειες πιο επικίνδυνες. Πάνω από το ένα τρίτο των παιδιών που πεθαίνουν από πνευμονία, διάρροια και άλλες ασθένειες θα μπορούσαν να είχαν επιβιώσει αν δεν ήταν υποσιτισμένα. Αλλά και τα παιδιά που επιβιώνουν από υποσιτισμό συχνά έχουν ασθενή υγεία σε όλη τη ζωή τους και μειωμένες νοητικές ικανότητες που περιορίζουν τη δυνατότητά τους να μάθουν και να κερδίσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Έτσι παγιδεύονται σε ένα φαύλο κύκλο ασθενικής υγείας και φτώχειας από γενιά σε γενιά. Διατροφικές ανεπάρκειες κατά τη διάρκεια της κρίσιμης περιόδου των 1.000 πρώτων ημερών από τη σύλληψη, μέχρι και τα δεύτερα γενέθλια ενός παιδιού, μπορεί να μειώσουν την ικανότητά του να καταπολεμά και να επιβιώνει ασθένειες και μπορεί να υποσκάψουν τις κοινωνικές και νοητικές του δυνατότητες. Ο υποσιτισμός προκαλείται από φτωχή διατροφή και ανεπαρκή φροντίδα και. Εάν ένα παιδί πάσχει από διάρροια – εξαιτίας της έλλειψης καθαρού νερού και υγιεινής ή από κακές πρακτικές υγιεινής – θα αποστραγγίσει τα θρεπτικά στοιχεία από το ίδιο του το σώμα…

Η UNICEF επιβεβαιώνει: η Κούβα έχει 0% παιδικό υποσιτισμό

Η ύπαρξη στον αναπτυσσόμενο κόσμο 146.000.000 ελλειποβαρών παιδιών κάτω των πέντε ετών, είναι μια εικόνα ξένη με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα του νησιού της επανάστασης, που, όπως αναγνωρίζεται σε όλο τον κόσμο είναι μακράν έξω από το τεράστιο αυτό κοινωνικό πρόβλημα.

Αυτά τα ανησυχητικά στοιχεία που εμφανίστηκαν σε έκθεση της UNICEF, με θέμα την Παιδική ηλικία (έκθεση σχετικά με τη διατροφή), υπάρχει ο συγκεκριμένος πίνακας στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών.

Σύμφωνα με το έγγραφο, το ποσοστό των λιποβαρών παιδιών (ΣΣ |> ο όρος έχει να κάνει με το μειωμένο βάρος σε σχέση με τα διεθνή standards) είναι 28% στην Υποσαχάρια Αφρική, 17% στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, 15% στην Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό και 7% στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική. Ο πίνακας ολοκληρώνεται από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, με 5% και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες, με 27%.

Η Κούβα δεν έχει τέτοια προβλήματα, είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής που έχει εξαλειφθεί ο υποσιτισμός των παιδιών, χάρη στις προσπάθειες της κυβέρνησης για τη βελτίωση της διατροφής του λαού, ιδιαίτερα των πλέον ευάλωτων ομάδων.

Η σκληρή πραγματικότητα στον κόσμο δείχνουν ότι 852.000.000 άνθρωποι υποφέρουν από πείνα και ότι 53.000.000 από αυτούς ζουν στη Λατινική Αμερική. Μόνο στο Μεξικό, υπάρχουν 5.200.000 που υποσιτίζονται και στην Αϊτή, 3.800.000, ενώ σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο πεθαίνουν από την πείνα περισσότερα από 5.000.000 παιδιά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, δεν θα ήταν και πολύ «ακριβό» να επιτευχθεί η βασική υγεία και διατροφή για όλους τους κατοίκους του Τρίτου Κόσμου. Επαρκούν για την επίτευξη αυτού του στόχου 13 δις επιπλέον δολάρια ετησίως (ΣΣ |> μόνο το 1,76% της περιουσίας των δέκα χρυσοκάνθαρων, που αναφέραμε και λιγότερο από το 0,3% από τους 100 πιο πλούσιους του πλανήτη). Ψίχουλα συγκριτικά με τα δισεκατομμύρια της εμπορικής διαφήμισης, με τα 400 δις των  ναρκωτικών  …να θυμίσουμε και τα οκτώ δις που δαπανώνται στις Ηνωμένες Πολιτείες για καλλυντικά.

Αποτελεί τιμή η αναγνώριση της Κούβας, από τον  Οργανισμό Τροφίμων & Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO) πως αποτελεί τη χώρα με τα καλύτερα αποτελέσματα στη Λατινική Αμερική σ’ ότι αφορά στην καταπολέμηση του υποσιτισμού.

Το κουβανικό κράτος είναι αυτό που εγγυάται εκείνο που ονομάζουμε «βασικό καλάθι» τροφίμων που επιτρέπει τη στοιχειώδη διατροφή του πληθυσμού, μέσω ενός καλά οργανωμένου δικτύου διανομής και ελέγχου, που συνεχώς βελτιώνεται.

Ομοίως, «πραγματοποιούνται οικονομικές αναπροσαρμογές σε άλλες αγορές και τοπικές υπηρεσίες για τη βελτίωση της διατροφής του λαού της Κούβας με τη συνεχή μείωση του ελλείμματος τροφίμων». Συγκεκριμένα, αυξάνει επαγρύπνηση και η ετοιμότητα όσον αφορά τα μέσα διαβίωσης των παιδιών και των εφήβων: «η προσοχή στη διατροφή αρχίζει με την προώθηση ενός καλύτερου και φυσικότερου -ποιοτικού, τρόπου διατροφής του λαού μας».

Το ζήτημα του υποσιτισμού δεσπόζει στην εκστρατεία του ΟΗΕ για την επίτευξη των αναπτυξιακών στόχων, που εγκρίθηκε κατά τη σύνοδο κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων που πραγματοποιήθηκε το 2000, και έχει μεταξύ των στόχων την εξάλειψη της ακραίας φτώχειας και της πείνας (ΣΣ |> αναφέρεται -όπως και σε άλλα σημεία σε σχέδιο / ευχολόγιο του ΟΗΕ -ως συνήθως επί χάρτου,  με καταληκτική ημερομηνία το 2015, που φυσικά δεν υλοποιήθηκε, δεν παύει όμως να έχει αξία).

Και βέβαια θα επισημάνουμε, τις σοβαρές δυσκολίες που βρήκε μπροστά του το νησί της επανάστασης από το οικονομικό, εμπορικό και πολιτικό εμπάργκο, που επιβλήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες σχεδόν για πέντε δεκαετίες και ισχύει ακόμη, παρά τις καταδίκες από τους διεθνείς οργανισμούς.
Η Κούβα ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και είναι περήφανη που ούτε ένα από τα 146.000.000 παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών που ζουν στον κόσμο δεν είναι Κουβανός-ή.

(Με πληροφορίες από την Prensa Latina)

Οι δύο κόσμοι του Αμβούργου

Κατιούσα

Aπό τη μία οι τίτλοι, από την άλλη η κουλτούρα και η διαφορετική φιλοσοφία. Η Ζανκτ Παόυλι υποδέχεται το Αμβούργο έπειτα από εννιά χρόνια και ο Θάνος Σαρρής γράφει για τη μάχη της πόλης, στην οποία δεν διακυβεύεται μόνο το γόητρο.
«Λένε πως ποτέ δεν αλλάζει την ομάδα που υποστηρίζεις, όμως στο Αμβούργο τη δεκαετία του ’80 τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μεγάλωσα ως υποστηρικτής της HSV, αλλά η όλη κατάσταση με τους νεο-ναζί έγινε αφόρητη για μένα. Και δεν ήμουν ο μόνος». Ο δημοσιογράφος Γιοργκ Μάρβεντελ της Suddeutsche Zeitung μεγάλωσε στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, μαθαίνοντας να ανήκει στην μπλε-μαύρη-άσπρη πλευρά της. Η κατεύθυνση που πήρε η κερκίδα στα ταραγμένα 80s τον έκανε να αναθεωρήσει. Επέλεξε να βάλει τον χαρακτήρα πάνω από τους τίτλους, να περάσει την κόκκινη γραμμή που για την πλειοψηφία των οπαδών θεωρείται αδιάβατη. Επέλεξε να γίνει οπαδός της Ζανκτ Πάουλι.
Κι όμως, στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 80′, όταν το ισχυρό Αμβούργο έπαιζε Σάββατο και η μικρότερης δυναμικής Πάουλι Κυριακή, υπήρχε κόσμος που πήγαινε και στα δύο γήπεδα, παρακολουθώντας και τις δύο ομάδες της πόλης του. Η αντιπαλότητα δεν υπήρχε, γιατί κυρίως δεν υπήρχε ανταγωνισμός ανάμεσα στους δύο. Ο «δεινόσαυρος» αποτελεί μία από τις πιο ιστορικές ομάδες της Bundesliga, την μόνη εκ των ιδρυτικών μελών της κατηγορίας που δεν είχε υποβιβαστεί ποτέ μέχρι εκείνη την μαύρη μέρα του 2018.  Μεσουρανούσε την περίοδο εκείνη, ούσα πρωταθλήτρια το 1979, το 82′ και το 83′, συνδυάζοντας την τελευταίο εγχώριο τίτλο με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης απέναντι στη Γιουβέντους. Η ομάδα του Μάγκατ, o σύλλογος που είχε καταφέρει να πάρει τον Κίγκαν από τη Λίβερπουλ, το συγκρότημα του τεράστιου Ερσντ Χάπελ, είχε εξελιχθεί στο αντίπαλο δέος της Μπάγερν Μονάχου, σε ένα μεγαθήριο με ευρωπαϊκή αίγλη, με τεράστια οπαδική βάση και μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση. H Πάουλι από την άλλη, το 1979 ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δεν πήρε άδεια και υποβιβάστηκε στην Oberliga Nord. Χρειάστηκε να φτάσει το 1984 για να επιστρέψει στην δεύτερη κατηγορία. Σταδιακά συγκέντρωνε εναλλακτικό κόσμο, αλλά χωρίς να έχει ιδιαίτερα μεγάλη προσέλευση. Κι όμως, κατάφερε να εξελίξει την ταυτότητά της σε κάτι μεγαλύτερο από το ποδόσφαιρο. «Εδώ δεν έχουμε τίτλους, αλλά αντίθετα έχουμε κάτι πολύ καλύτερο. Μια ιστορία να πούμε», έγραφε χαρακτηριστικά έξω από το γήπεδό της.
Δεν ήταν ότι το Αμβούργο στη δεκαετία του ’80 εξελίχθηκε σε κλαμπ ακροδεξιών. Στην κερκίδα του εμφανίστηκαν νεοναζί, όπως όμως και σε αρκετές άλλες ομάδες της Γερμανίας την περίοδο εκείνη, χωρίς φυσικά να καταφέρουν να ταυτίσουν την ύπαρξή τους με την παράδοση του συλλόγου. Άφησαν ωστόσο ρετσινιά. Η Πάουλι, από την άλλη, εξελίχθηκε στο αντίπαλο δέος όλων αυτών των μορφωμάτων που παρασιτικά εμφανίστηκαν στις μεγάλες κερκίδες. Έγινε η φωνή του underground, η ψυχή της Reeperbahn, του δρόμου με τα κόκκινα φανάρια και την επαναστατική διάθεση. Συγκέντρωσε τριγύρω της τους πάνκηδες, τους κινηματικούς, τους αμφισβητίες.  Και απέναντί τους έβλεπαν το Αμβούργο. Κάτω από την πειρατική σημαία, ενώθηκαν όσοι σήκωναν ανάστημα απέναντι στον φασισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία. Ο αστικός θρύλος θέλει τη σημαία με τη νεκροκεφαλή να εισάγεται από έναν τύπο με το προσωνύμιο Δόκτωρ Μαμπούζε, από τον φανταστικό κακό των βιβλίων του Ζακ Νορμπέρ και η κουλτούρα των πειρατών έκανε πολλούς να γίνουν μέρος της. Ενώ η ιστορία της συμπολίτισσας βασιζόταν αμιγώς στο ποδόσφαιρο και στις επιτυχίες εντός γηπέδου, στις κερκίδες του Millerntor έμοιαζε να αντηχεί όλος ο χαρακτήρας της πόλης.
«Στη Ζανκτ Πάουλι τα πάντα είναι πιο οικεία και από τη στιγμή που τα δίνεις όλα, οι οπαδοί είναι στο πλευρό σου χωρίς όρους», έλεγε τον Ιανουάριο ο «βετεράνος» Άλεξ Μάιερ, που επέστρεψε στην ομάδα με την οποία έκανε ντεμπούτο.  «Η ατμόσφαιρα σε κάθε παιχνίδι είναι απίστευτη. Εδώ, οι οπαδοί αγαπάνε την ομάδα. Όχι μόνο στα εντός έδρας παιχνίδια, τα οποία είναι όλα sold out, αλλά και στα εκτός. Κάποιες φορές κάνουν ταξίδι 8-9 ωρών, αλλά είναι εκεί μαζί μας. Η στήριξή τους είναι απίστευτη. Το μότο τους είναι απλό: κερδίζουμε μαζί, χάνουμε μαζί», υποστήριξε στο gazzetta.gr ο Δημήτρης Διαμαντάκος, ο πρώτος Έλληνας που φοράει τη φανέλα με τον Άγιο Παύλο. Οι παίκτες μπαίνουν στην κουλτούρα του κλαμπ, φορούν μπλούζες με αντιφασιστικά συνθήματα, μαγειρεύουν για τους άστεγους, συμμετέχουν στις δράσεις αλληλεγγύης. Η συλλογικότητα είναι εμφανής παντού.
Οι του Αμβούργου, πάντως, δεν ενθουσιάζονται με την διαφορετικότητα των γειτόνων, θεωρώντας όλη τη φιλοσοφία τους απλά έναν τρόπο για να πουλάνε περισσότερα προϊόντα του συλλόγου. Επιθετικό μάρκετινγκ, το οποίο αγγίζει όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι μια ομάδα που έχει παίξει μόλις οκτώ σεζόν στη Bundesliga, πουλά περισσότερα προϊόντα από τη συμπολίτισσα, που έχει έξι πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, ένα Πρωταθλητριών Ευρώπης και ένα Κυπελλούχων. Η Ζανκτ Πάουλι πράγματι είναι τρομερά δημοφιλής και εκτός Γερμανίας, όμως όταν οι οπαδοί της ακούν τα περί μάρκετινγκ, καλούν τους κακεντρεχείς να δουν πώς εκμεταλλεύονται τα χρήματα, καθώς και τα μηνύματα που στέλνουν μέσω των προϊόντων τους. Βλέπετε, οι «πειρατές» συνεχίζουν να έχουν τη δομή αθλητικού σωματείου, να ανήκουν δηλαδή στα μέλη τους, ενώ το Αμβούργο από το 2014 άλλαξε δομή και οφείλει σε μεγάλο βαθμό την πτώση του στους χειρισμούς του Κλάους Μίχελ Κίνε, ο οποίος απέκτησε περίπου το 20% των μετοχών και επένδυσε πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ.
Με δική του χρηματοδότηση επέστρεψε ο Φαν ντερ Φάαρτ και αποκτήθηκαν κάποια άλλα «ονόματα», με στόχο να μεγαλώσει το κλαμπ. Η συνεχώς αυξανόμενη επιρροή του Κίνε στον σύλλογο είχε ως αποτέλεσμα κόντρες με τεχνικούς διευθυντές, απολύσεις προπονητών, μεταγραφές από κοντινούς του ατζέντηδες. Στο βιβλίο Der Abstieg, οι δημοσιογράφοι Τομπίας Έσερ και Ντάνιελ Γιοβάνοβ τον περιγράφουν ως το «προπατορικό αμάρτημα του συλλόγου». Η πτώση ήταν συνεχής την τρέχουσα δεκαετία. Η HSV κατάφερε να γλιτώσει δύο φορές των υποβιβασμό στα πλέι άουτ, μια να σωθεί για έναν βαθμό, όμως πέρυσι το ρολόι σταμάτησε στα 54 χρόνια και τις 261 ημέρες. Την τελευταία αγωνιστική ο «δεινόσαυρος» νίκησε την Γκλάντμπαχ, αλλά η Βέρντερ Βρέμης επικράτησε μέσα στην έδρα της Κολωνίας και τον έστειλε για πρώτη φορά στην ιστορία στην Zweite Liga. Πλέον, το ρολόι απεικονίζει την ηλικία του κλαμπ, που άλλαξε τακτική και προσπαθεί να αναγεννηθεί σε περισσότερο «ποδοσφαιρικές» βάσεις, αλλά πάλι με τη λογική του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου.​

Yποβιβασμός και ξανά λοιπόν στην ίδια κατηγορία με την Πάουλι της διαφορετικής φιλοσοφίας, των μελών, των συνελεύσεων και της σταθερότητας των τελευταίων ετών. Το Αμβούργο ήταν σε συναγερμό για μια εβδομάδα πριν το ντέρμπι του πρώτου γύρου στην έδρα της HSV. «Πέσιμο» των μεν σε συναυλία πανκ, «ντου» των δε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας χορογραφίας. Αυτοκόλλητα στους σταθμούς, πλαστικές σακούλες γεμάτες με άχυρο, βαμμένες στα χρώματα του αντιπάλου να κρέμονται από γέφυρες. Ο δρόμος με τα κόκκινα φανάρια είχε συνοριογραμμή, η αστυνομία ήταν παντού. Το 0-0 ήταν η εκεχειρία μετά τη μάχη, όμως τώρα περιθώρια δεν υπάρχουν. Οι δύο ομάδες της πόλης διεκδικούν την άνοδο στη Bundesliga και σε περίπτωση νίκης, η Πάουλι μειώνει στον έναν βαθμό από τον «δεινόσαυρο» στην τρίτη θέση, η οποία οδηγεί σε πλέι οφ με τον τρίτο από το τέλος της πρώτης κατηγορίας. Οι οπαδοί των γηπεδούχων φορούν ακόμα μπλουζάκια από εκείνο το 1-0 του 2011, που δεν κράτησε την Ζανκτ Πάουλι στην κατηγορία, αλλά έφερε νίκη στην έδρα του μεγαλύτερου αντιπάλου. Φανταστείτε μια από τις δύο να συνδυάσει την άνοδο με νίκη στο ντέρμπι. Ένα ντέρμπι, που όπως εξηγεί στην DW η Λένα, οπαδός της Ζανκτ Πάουλι, «δεν είναι πολιτική μάχη, αλλά σύγκρουση φιλοσοφιών για το πώς πρέπει να λειτουργεί το ποδόσφαιρο…».
Από: gazzetta.gr

Το Φασισταριό του “Μακελειού”

Κατιούσα

Με ένα άθλιο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα, η γνωστή για τις φιλοφασιστικές και φιλοχρυσαυγίτικες θέσεις της «εφημερίδα» «Μακελειό», επιλέγει να ξεράσει αντικομμουνισμό και χυδαίο σεξισμό, φτάνοντας σε επίπεδα πρωτόγονης επίθεσης.
Το «Μακελειό» επιστρατεύει τον οχετό, με ένα πρωτοσέλιδο – όπως λέει – «αυστηρώς ακατάλληλο για μπολσεβίκους» (!) στο οποίο βγάζει στα «μανταλάκια» τις γυναίκες που στελεχώνουν την κυβέρνηση, την περιφέρεια κ.λ.π. και τις στοχοποιεί με χυδαίους χαρακτηρισμούς – που καμία σχέση δεν έχουν με πολιτική αντιπαράθεση – αποδεικνύοντας ότι ο απόπατος είναι η θέση, στην οποία ανήκει ο φασισμός και οι φασίστες.
Ήδη, το δημοσίευμα έχει προκαλέσει αντιδράσεις, που καλούν και σε παρέμβαση της Δικαιοσύνης.
Από 902.gr

Ξεπλένοντας τους Ναζί χρυσαυγίτες με συνταγή… Espresso

Από atexnos3 

«Ο Μιχαλολιάκος απασφαλίζει» γράφει το κυριακάτικο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Espresso», ενημερώνοντας τους αναγνώστες της πως φιλοξενεί… «καταιγιστική συνέντευξη» του φυρερίσκου της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής.

Άλλο ενα καραμπινάτο ξέπλυμα της χρυσαυγίτικης συμμορίας. Αυτήν τη φορά όχι με «ρεπορτάζ» για τα… «προσκοπάκια» της Χρυσής Αυγής που «προστατεύουν γιαγιάδες στα ATM» (βλέπε Πρώτο Θέμα), αλλά με συνέντευξη του αρχιφασίστα Μιχαλολιάκου.

Συνέντευξη που αρκεί να διαβάσει κανείς δυο-τρεις ερωτήσεις για να ξεράσει απ’ την προσπάθεια της εφημερίδας να… φιλοτεχνήσει το πορτραίτο του δήθεν «πατριώτη» και «διωκόμενου» Μιχαλολιάκου. Του Μιχαλολιάκου που παραδέχονταν δημόσια πως «είναι η σπορά των ηττημένων του ’45» και που στην συνέντευξη επιχειρεί να παρουσιαστεί ως… «αγνός πατριώτης».

Του ίδιου εμετικού φυρερίσκου που, μετά απ’ όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για την εγκληματική δράση της ναζιστικής συμμορίας του, αποκαλεί τους τραμπούκους βουλευτές και τα στελέχη του «αγωνιστές» και «ανθρώπους του λαού». Του χιτλερίσκου που – σαν γνήσιος φασίστας που δεν έχει ίχνος τσίπας και αξιοπρέπειας- δηλώνει ξεκάθαρα πως «δεν ντρέπεται για τίποτε».

Μάλιστα, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς τον ξεπλυματικό χαρακτήρα του δημοσιεύματος, η Espresso μας… ενημερώνει και για τις προσωπικές συνήθειες του αρχιναζί! Γνωστή τακτική, που θυμίζει φιλοναζιστικά δημοσίευματα της δεκαετίας του ’40 που επιχειρούσαν να παρουσιάσουν την- υποτιθέμενη- «ανθρώπινη πλευρά» του Αδ. Χίτλερ, με αναφορές στα… κατοικίδια και την φημολογούμενη φιλοζωϊα του.

Όλα αυτά δημοσιεύονται στο ίδιο σκανδαλοθηρικό έντυπο που πριν περίπου ενα χρόνο, στη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου, κυκλοφορούσε με «προσφορά» τα «κλαρίνα της Χούντας».

Φασιστίλα, σήψη και εμετός που κονταροχτυπιέται στα ίσια με σκουπιδοφυλλάδες τύπου «Μακελειό»… 

Οι “ταραχές του Μάρτη” στο Βερολίνο 1919 – Η άγνωστη σφαγή 1200 απεργών από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία

Κατιούσα

Είναι Μάρτης του 1919 στη Γερμανία, η επανάσταση των Σπαρτακιστών έχει τσακιστεί, οι ηγέτες του ΚΚΓ Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ έχουν δολοφονηθεί. Οι πρωτοπόροι εργάτες όμως «δεν παραδέχτηκαν την ήττα» και συνέχιζαν τους αγώνες. Από τα μέσα Φλεβάρη, μεγάλα τμήματα βιομηχανικών περιοχών, όπως στην Άνω Σιλεσία, την Κεντρική Γερμανία και τη Ρηνανία – Βεστφαλία βρίσκονται σε διαρκείς κινητοποιήσεις πολιτικών απεργειών. Από τις 3 Μάρτη μπαίνει στο χορό και το Βερολίνο. Οι εργάτες παλεύουν για την εξουσία των συμβουλίων τους και την κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, οι αστοί ζητούν επίμονα την αποκατάσταση της «τάξης», με τη συνδρομή του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, που ήδη έχει βουτήξει επανειλημμένα τα χέρια της στο αίμα εργατών. Το κύρος του ανάμεσα στο προλεταριάτο βρίσκεται στον ναδίρ. Η κυβέρνηση της Βαϊμάρης, μιας μικής πόλης καλά προστατευμένης από τα Φράικορπς του στρατηγού Μέρκερ, ντεφάκτο όμως ήταν αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμος εξαιτίας των απεργιών στην Κεντρική Γερμανία. Η δυσαρέσκεια ήταν τόσο μεγάλη, που επεκτάθηκε και στο «Κεντρικό Συμβούλιο της Γερμανικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας», το οποίο στην πραγματικότητα αποτελούνταν μόνο από μέλη πιστά στο SPD. Μετά την ανακήρυξη του καγκελάριου Έμπερτ σε πρόεδρο της χώρας από την Εθνοσυνέλευση και το σχηματισμό συγκυβέρνησης σοσιαλδημοκρατών και αστικών κομμάτων υπό το Φίλιπ Σάιντεμαν, τα μέλη του συμβουλίου αμφισβητούσαν το δικαίωμα των Έμπερτ και Σάιντεμαν «να λέγονται σοσιαλιστές», χαρακτηρίζοντάς τους «εντελώς εθνικοφιλελεύθερους».
Την 1^η Μάρτη το συμβούλιο αυτό αναγκάστηκε να συγκαλέσει το δεύτερο εθνικό συνέδριο συμβουλίων, κατόπιν πίεσης του Συμβουλίου Εργατών και Στρατιωτών του Βερολίνου. Ο ηγέτης του, Ρίχαρν Μίλερ είχε επισημάνει πως ολόκληρη η Γερμανία βρίσκεται «σε επαναστατικό αναβρασμό», την ώρα που η κυβέρνηση αρνούνταν με οποιοδήποτε τρόπο να αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτών των συμβουλίων. Προϋπόθεση για τη λήξη της απεργίας, πρόσθετε ο Μίλερ, ήταν να «δημιουργηθεί ένα σύστημα σοσιαλιστικών συμβουλίων». Στο τέλος του συνεδρίου εμφανίστηκε μια αντιπροσωπεία του εργοστασίου της AEG στο Χένιγκσντορφ, ζητώντας την κήρυξη γενικής απεργίας με αίτημα την αναγνώριση των συμβουλίων και την κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων. Ο Μίλερ, που έπαιξε πολλές φορές περίεργο ρόλο εκείνες τις μέρες, δήλωσε πως δεν υπήρχε πια χρόνος για κάτι τέτοιο, γιατί ο χώρος έπρεπε να αδειάσει λόγο προγραμματισμένης δεξίωσης(!). Στο νέο συμβούλιο πληρεξουσιών που εξελέγη, οι Σοσιαλδημοκράτες έλαβαν από έξι έδρες, όπως και οι Ανεξάρτητοι Σοσιαλδημοκράτες (USPD), που είχαν διασπαστεί από την πλειοψηφία το 1917 λόγω των αντιπολεμικών τους θέσεων, ενώ οι κομμουνιστές κατέλαβαν δύο έδρες.
Η κυβέρνηση εξήγγειλε κοινωνικοποιήσεις στους κλάδους της ενέργειας και των ορυχείων για να κερδίσει χρόνο σε βάρος των εργατών, προειδοποιώντας πως «άτακτες κοινωνικοποιήσεις θα πατάσσονταν αδίστακτα». Το όργανο του SPD Vorwärts πανηγύριζε μάλιστα πως «σύντομα θα καταργούνταν η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Παράλληλα οι πόλεις με τους «ανήσυχους» εργάτες γέμισαν αφίσες με συνθήματα όπως «Αυτό είναι σοσιαλισμός» και «Η κοινωνικοποίηση έφτασε». Ένα τμήμα ταλαντευόμενων υποστηρικτών του SPD φάνηκε να πείθεται από αυτές τις ψευδεπίγραφες εξαγγελίες, που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με επίσημες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών πριν λίγους μήνες, που διακήρυσσαν πως η «κοινωνικοποίηση είναι λάθος» και αυτό που επιδιώκεται είναι απλώς ο «κρατικός έλεγχος» της δραστηριότητας των μεγάλων εταιρειών.
Παράλληλα, ο υπουργός άμυνας Γκούσταβ Νόσκε ετοίμαζε σιωπηρά και μεθοδικά τη στρατιωτική καταστολή της αναμενόμενης γενικής απεργία στο Βερολίνο, κινητοποιώντας εκτεταμένες μονάδες του στρατού. Στις αρχές Μάρτη του 1919 32.000 άντρες ήταν έτοιμοι για άμεση εισβολή στην πόλη. Παράλληλα, στις 28 Φλεβάρη ο διοικητής της πόλης Άλμπερτ Κλαβούντε απαγόρευσε όλες τις υπαίθριες συναθροίσεις στο Βερολίνο. Ως τις 3 Μάρτη ωστόσο, ήδη μια σειρά μεγάλων εταιρειών βρίσκονταν σε απεργία, χωρίς να έχει ληφθεί ακόμα κεντρική απόφαση. Εκείνο το πρωί, η «Κόκκινη Σημαία», όργανο του ΚΚΓ, εμφανίστηκε με πρωτοσέλιδο που καλούσε σε γενική απεργία με σύνθημα «Κάτω οι Έμπερτ – Σάιντεμαν – Νόσκε, οι δολοφόνοι, οι προδότες! Κάτω η Εθνοσυνέλευση! Όλη η εξουσία στα εργατικά συμβούλια!». Από την άλλη η εφημερίδα προειδοποιούσε τους εργάτες να μην ακολουθήσουν όσους καλούσαν εδώ και τώρα σε ένοπλη εξέγερση. Την ίδια μέρα το όργανο του SPD προσπαθούσε να καθησυχάσει τα πνεύματα, υποστηρίζοντας πως τα αιτήματα των εργατών θα ικανοποιούνταν και δεν υπήρχε λόγος απεργίας, ενώ οι Ανεξάρτητοι Σοσιαλιστές που εκείνες τις μέρες είχαν συνέδριο, τήρησαν στάση θεατή, διακηρύσσοντας μεν τη «θερμή τους συμπάθεια» προς τους απεργούς, αρνούμενοι όμως να συμμετάσχουν οργανωτικά στην απεργία ή να καλέσουν σε επέκτασή της σε όλη τη Γερμανία.
Τελικά το Συμβούλιο των πληρεξουσίων αποφάσισε την ίδια μέρα να προκηρυχθεί η απεργία, έντονη όμως ήταν η προσπάθεια των σοσιαλδημοκρατών συνδικαλιστών να αναλάβουν την ηγεσία της. Με διάφορες μεθοδεύσεις τα κατάφεραν, ωθώντας τους κομμουνιστές σε αποχώρηση από το Συμβούλιο και σχηματισμό μιας δικής τους απεργιακής επιτροπής. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκε επίθεση στον εκδοτικό του οίκο και το τυπογραφείο της εφημερίδας του με χειροβομβίδες. Παραστρατιωτικά σώματα εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό κατά των κομμουνιστών, με αποτέλεσμα να πέσει στα χέρια τους στις 10 Μάρτη ο ηγέτης του ΚΚΓ της εργατικής συνοικίας Νοϊκέλν, ο Λέο Γιόγκιχες, παλιός σύντροφος της Ρόζας, και να δολοφονηθεί την ίδια μέρα.
Παράλληλα οι διαθέσεις των εργατών ριζοσπαστικοποιούνταν, ενώ στην απεργία άρχισαν να συμμετέχουν και μικροεπιχειρήσεις, όπως και εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και στα τυπογραφεία, εμποδίζοντας την κυκλοφορία των αστικών εφημερίδων. Ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι συμμετείχαν σε αυτή τη μεγαλειώδη απεργία, η οποία ωστόσο υπονομεύτηκε τόσο από τους σοσιαλδημοκράτες της πλειοψηφίας, όσο και από το USPD.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση από τις 3 Μάρτη είχε κηρύξει το Βερολίνο σε κατάσταση πολιορκίας, ψάχνοντας μια αφορμή για επέμβαση του στρατού. Αυτή δόθηκε με τα επεισόδια στην πλατεία Αλεξάντερπλατς το απόγευμα της ίδιας μέρας, ενώ είναι άγνωστο πόσα από αυτά οφείλονταν σε γνήσια οργή των εργατών και πόσα σε προβοκάτσιες.
Παρά την απαγόρευση των διαδηλώσεων, χιλιάδες άνθρωποι είχαν κατακλύσει την κεντρική αυτή πλατεία της πόλης και τους δρόμους στα πέριξ. Σύντομα ξεκίνησαν συγκρούσεις με την αστυνομία με νεκρούς κι από τις δυο πλευρές. Τη νύχτα έγιναν πολλές, συντονισμένες προφανώς επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, 32 τον αριθμό. Η κυβέρνηση εξέλαβε τις επιθέσεις, που ακόμα και το USPD χαρακτήρισε προβοκάτσιες, ως πρόσχημα για να μιλήσει για απόπειρα εξέγερσης των σπαρτακιστών και να δημοσιοποιήσει την επιβολή κατάστασης πολιορκίας. Η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί «Η Κόκκινη Ένωση Στρατιωτών», που συνδεόταν με το ΚΚΓ, για τις επιθέσεις στους αστυνομικούς έπεσε στο κενό, αφού στη δίκη που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλη του 1919 και οι 90 κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.
Στις 4 Μάρτη οι διαδηλώσεις συνεχίστηκανμ παρουσία ισχυρών δυνάμεων του στρατού. Σε μια ανακοίνωσή του, το ΚΚΓ προσπαθούσε να προλάβει τις προβοκάτσιες: «Μην μπαίνετε σε άσκοπες ανταλλαγές πυροβολισμών, για τις οποίες αδημονεί ο Νόσκε, για να χύσει νέο αίμα. Μείνετε μαζί στους χώρους εργασίας, για να είστε ικανοί για δράση ανά πάσα στιγμή!»
Όταν στρατιώτες από την Αλεξάντερπλατς άρχισαν να πυροβολούν στο πλήθος, απάντησαν ένοπλοι από τα παρακείμενα σπίτια και στο τέλος της μέρας υπήρξαν 13 νεκροί. Το ίδιο βράδυ ένα φράικορπς που βρήκε φιλοξενία ανατολικά του Βερολίνου σε ιδιοκτησία του μεγιστάνα Βίλχελμ φον Ζίμενς, προχώρησε προς το κέντρο της πόλης και κατέλαβε κτίρια της αστυνομίας και ένα τεχνικό λύκειο, οδηγώντας σε πλήρη εκτράχυνση των συγκρούσεων. Οι άντρες του πρώην «ΛαΪκού Ναυτικού» έλαβαν εντολή να εκκενώσουν την πλατεία και τότε πέρασαν με το μέρος των εργατών, παραδίδοντάς τους τα όπλα και προσπαθώντας να καταλάβουν αποτυχημένα και με πολλούς νεκρούς το αρχηγείο της αστυνομίας. Ναύτες και εργάτες έστησαν οδοφράγματα, χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο. Στα οδοφράγματα βρίσκονταν κομμουνιστές και μέλη του USPD, αναρχικοί κι αναρχοσυνδικαλιστές, ακόμα και μέλη του κυβερνώντος κόμματος στον κοινό αγώνα κατά των μιλιταριστών.
Η εντολή ο στρατός να μην παίρνει αιχμαλώτους, αλλά να σκοτώνει επιτόπου κάθε ένοπλο που θα συλλάμβανε, δόθηκε στις 9 Μάρτη, μετά την ψευδή είδηση πως 60 αστυνομικοί είχαν δολοφονηθεί από Σπαρτακιστές. Ήδη επί μέρες διαδίδονταν από το σοσιαλδημοκρατικό και αστικό τύπο  κατασκευασμένα νέα για εκατοντάδες νεκρούς αστυνομικούς. Μεταξύ 9 και 16 Μάρτη οι άντρες του Νόσκε εγκατέστησαν ένα απερίγραπτο καθεστώς τρόμου. 1200 ήταν μόνο οι επίσημοι καταγεγραμμένοι νεκροί, ενώ πολλά πτώματα που δεν ταυτοποιήθηκαν απλά πετάχτηκαν στο ποτάμι της πόλης. Στις όχθες του Σπρεε ξεβράζονταν για βδομάδες πτώματα εργατών. Πολλά από τα θύματα ήταν γυναίκες, παιδιά, αλλά και ηλικιωμένοι, που κατηγορούνταν όχι για άμεση συμμετοχή στις συγκρούσεις, αλλά απλώς για το ότι συμμετείχαν σε εργατικά κόμματα ή για «ύποπτη συμπεριφορά», ενώ κάποιες δολοφονίες ήταν έργο καταδοτών.
Στις 13 Μάρτη, όταν κορυφωνόταν το κύμα τρομοκρατίας στις εργατογειτονιές της πρωτεύουσας, ο Νόσκε δήλωσε στην Εθνοσυνέλευση πως έκανε το καθήκον του και πως «δε φοβόταν την ετυμηγορία του έθνους». Η κατάσταση πολιορκίας διατηρήθηκε για μήνες ακόμα, ως τα τέλη του 1919, ενώ μια εξεταστική επιτροπή που ιδρύθηκε εντελώς προσχηματικά για να εξετάσει τις «ταραχές» του Μαρτίου, διαλύθηκε στις αρχές του 1920 χωρίς να συντάξει καν πόρισμα.
Με στοιχεία από το άρθρο του Leo Schwarz, “Rueckkehr zur Ordnung.