«Γιατί φοβούνται τη δύναμη των εργαζομένων!»

 

 – Άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στην «Εφημερίδα των Συντακτών»

Άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί σήμερα. Το άρθρο έχει ως εξής:

Όταν ομολογούν τους φόβους τους

Μαζί με τις ανατροπές του αιώνα και το “ξεχείλωμα” του εργάσιμου χρόνου, το νομοσχέδιο-τερατούργημα της ΝΔ επιχειρεί ένα βαρύ πλήγμα στη συνδικαλιστική δράση και το απεργιακό δικαίωμα, επεκτείνοντας προηγούμενους νόμους, ιδιαίτερα το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ουσία επιδιώκουν να βάλουν νέα εμπόδια στην πάλη του εργατικού κινήματος, φωτογραφίζοντας τα ταξικά σωματεία, επιδιώκουν να μετατρέψουν την απεργία σε μια συμβολική πράξη, επιστρατεύοντας ακόμα και το ηλεκτρονικό φακέλωμα, διώξεις συνδικαλιστών κλπ.

Τίθεται επομένως το ερώτημα: Αν ο οργανωμένος συλλογικός αγώνας των εργαζομένων είναι κάτι “ξεπερασμένο” ή “αναποτελεσματικό”, όπως ισχυρίζονται διάφοροι από όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων, γιατί η κυβέρνηση και το κεφάλαιο επιδιώκουν να τον “βάλουν στο γύψο”; Και μάλιστα σε μία περίοδο που το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα δεν διανύει και την καλύτερή του φάση, εξαιτίας κυρίως της χρόνιας, διαλυτικής δράσης του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού…

Η απάντηση είναι αυτονόητη: Γιατί φοβούνται τη δύναμη των εργαζομένων! Οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου αποτελούν την επίσημη ομολογία αυτού του φόβου! Φοβούνται ένα κίνημα που οργανώνει την πάλη των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, ένα κίνημα χειραφετημένο από τη στρατηγική του κεφαλαίου, που δεν θα γίνεται σκαλοπάτι για να “ανεβοκατεβαίνουν” κυβερνήσεις, αλλά θα συγκρούεται με το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Σε αυτήν την κατεύθυνση δρα το ΚΚΕ, δίνοντας όλες του τις δυνάμεις, αναδεικνύοντας πως σήμερα “πρόοδος” είναι η μείωση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και όχι οι συνθήκες δουλειάς του 1920. Οι μάχες της περιόδου είναι μία σπουδαία παρακαταθήκη για να πεταχτεί στον “κάλαθο των αχρήστων” το αντεργατικό τερατούργημα, να μπουν οι βάσεις μιας πραγματικής εργατικής – λαϊκής συνολικής αντεπίθεσης.

Η «Αρι­στε­ρά» του μπά­φου

 

 Οι πρό­σφα­τες αθλιό­τη­τες που εκ­στό­μι­σε σε συ­νε­ντεύ­ξεις
του ο σύμ­βου­λος του Αλ. Τσί­πρα και στέ­λε­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κ. Κα­ρα­νί­κας απο­τε­λούν αντα­νά­κλα­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής και πο­λι­τι­κής ιδιο­συ­γκρα­σί­ας της «Αρι­στε­ράς» που εκ­προ­σω­πεί.

Πρό­κει­ται για εκεί­νη την «Αρι­στε­ρά» η οποία ανέ­κα­θεν επι­θυ­μού­σε έναν λαό «ναρ­κω­μέ­νο» από τις αυ­τα­πά­τες της δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος. Μια νε­ο­λαία που, αντί να αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στην υπάρ­χου­σα βαρ­βα­ρό­τη­τα και εκ­με­τάλ­λευ­ση, να ανα­ζη­τά διέ­ξο­δο από την ατο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στις ψευ­δαι­σθή­σεις των ου­σιών.

Η «Αρι­στε­ρά» του Κα­ρα­νί­κα έχει φρο­ντί­σει εδώ και δε­κα­ε­τί­ες να λει­τουρ­γεί ως το «όπιο» της ερ­γα­τι­κής τάξης. Στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 την «πό­τι­ζε» με τις αυ­τα­πά­τες ενός υπο­τι­θέ­με­νου κα­λύ­τε­ρου κό­σμου που θα ανα­δύ­ο­νταν από τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στις σο­σια­λι­στι­κές χώρες ενώ, ταυ­τό­χρο­να, υπερ­ψή­φι­ζε την Συν­θή­κη του Μά­α­στρι­χτ συμ­με­τέ­χο­ντας – από κοι­νού με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – στην θε­με­λί­ω­ση του ευ­ρω­ε­νω­σια­κού τε­ρα­τουρ­γή­μα­τος.

Όταν ενέ­σκη­ψε η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, η ίδια «Αρι­στε­ρά» λει­τούρ­γη­σε και πάλι ως το μακρύ χέρι του συ­στή­μα­τος, φρο­ντί­ζο­ντας να κάνει την δου­λειά που αδυ­να­τού­σαν να φέ­ρουν σε πέρας η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο εγκλώ­βι­σε – και στην συ­νέ­χεια διο­χέ­τευ­σε – την δί­καιη αγα­νά­κτη­ση με­γά­λου τμή­μα­τος του λαού σε ακίν­δυ­να για την αστι­κή τάξη μο­νο­πά­τια, αλλά εμπό­τι­σε χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους και νέους με το «χασίς» της «κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς». Τα έργα και οι ημέ­ρες της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι γνω­στά.

Το θέμα των ναρ­κω­τι­κών, πέραν της επι­στη­μο­νι­κής του βάσης, είναι βαθιά πο­λι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό. Η «σκλα­βιά» της μα­στού­ρας και της εξάρ­τη­σης είναι άμεσα συν­δε­δε­μέ­νη με την αλ­λο­τρί­ω­ση του σύγ­χρο­νου αν­θρώ­που. Τι πιο βο­λι­κό για την άρ­χου­σα τάξη από μια νε­ο­λαία με «ναρ­κω­μέ­νη» σκέψη, με ζωή σε «κα­τα­στο­λή», έρ­μαιο και βορά στα νύχια της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της χει­ρα­γώ­γη­σης.

Η πο­λι­τι­κή κα­τα­δί­κη της, από τους ερ­γα­ζό­με­νους, τα λαϊκά στρώ­μα­τα, τη νε­ο­λαία, είναι το λι­γό­τε­ρο που αρ­μό­ζει στην «Αρι­στε­ρά» του μπά­φου.

Νίκος Μότ­τας

Ενα «περίεργο» Ευρωπαϊκό, πολλοί επικίνδυνοι πειραματισμοί, ακόμα περισσότερα κέρδη

Στη μείωση της χασούρας από την περσινή αναβολή ευελπιστεί η UEFA

Με καθυστέρηση ενός χρόνου, το πρώτο σφύριγμα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου ακούστηκε την Παρασκευή 11 Ιούνη στο Ολυμπιακό Στάδιο της Ρώμης, με τον αγώνα Ιταλίας - Τουρκίας για τον 1ο όμιλο και τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους να λαχταρούν να δουν καλή μπάλα. Εστω και κόντρα στα «προγνωστικά», με τους παίκτες να «σέρνονται» μετά από μια - κοντά - διπλή σεζόν, και με την ατμόσφαιρα - ελέω πανδημίας - να θυμίζει κάτι από... θάλαμο νοσοκομείου.

Ας όψονται τα συμφέροντα και τα κέρδη που παίζονται γύρω από τη διοργάνωση (χορηγίες, διαφημίσεις, πίεση από εταιρείες στοιχημάτων κ.λπ.), που δεν σήκωναν άλλη αναβολή.

Το Euro 2020 που γίνεται το 2021

Πρόκειται αναμφίβολα για ένα ιδιόμορφο Ευρωπαϊκό, όπως δείχνει και η διατήρηση της περσινής του ονομασίας, «Euro 2020», και μάλιστα διατηρώντας την πρωτοτυπία που είχε αρχικά αποφασιστεί, αφού λόγω του επετειακού χαρακτήρα της διοργάνωσης - που το 2020 συμπλήρωσε 60 χρόνια - οι αγώνες θα διεξαχθούν σε 11 ευρωπαϊκές χώρες και όχι σε μία ή δύο όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Με την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου να ευελπιστεί - έστω και υπό τις ειδικές συνθήκες που επιβάλλει η κατάσταση με την πανδημία και με καθυστέρηση 12 μηνών - να σώσει το κορυφαίο προϊόν της σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, αλλά και τα κέρδη που συσχετίζονται με αυτό.

Γιατί μπορεί επίσημα η UEFA να ανακοίνωσε πως αυτό έγινε για να διατηρηθεί ο επετειακός χαρακτήρας της διοργάνωσης και ως «υπενθύμιση για το πώς όλη η ποδοσφαιρική οικογένεια θα συσπειρωθεί για να αντεπεξέλθει στις συνθήκες της πανδημίας και τις δύσκολες στιγμές που η Ευρώπη και ο κόσμος περνούν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο» - αν και δεν έδειξε την ίδια «ευαισθησία» για την απληρωσιά και τα τεράστια προβλήματα χιλιάδων αθλητών, προπονητών και των οικογενειών τους αυτόν τον έναν χρόνο - στην πραγματικότητα όμως είναι κοινό μυστικό ότι αυτό έγινε με γνώμονα τις χορηγικές συμφωνίες τεράστιων ποσών που είχαν επιτευχθεί πολύ πριν το 2020 με τις πολυεθνικές.

Μέχρι την ανακοίνωση της αναβολής - περίπου τον Απρίλη του 2020 - η UEFA είχε ήδη αντλήσει σημαντικούς πόρους από τις συμφωνίες για τη διοργάνωση αλλά και από την πώληση προϊόντων με το συγκεκριμένο «brand name», με τη διαδικασία παραγωγής μάλιστα να μη διακόπτεται. Ετσι η οποιαδήποτε αλλαγή ονομασίας - έστω κι αν επρόκειτο για τη χρονιά - θα ισοδυναμούσε με μεγάλη οικονομική χασούρα τόσο για την ίδια την UEFA όσο και για τους χορηγούς. Δείγμα κι αυτό των παιχνιδιών κέρδους που παίζονται στο έδαφος του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου.

Επικίνδυνοι πειραματισμοί με τους φιλάθλους...

«Μια κάποια λύση» έπρεπε όμως να βρεθεί και στο πλέον σημαντικό κομμάτι για τα κέρδη της διοργάνωσης, αυτό της παρουσίας των φιλάθλων, που - μαζί με τα τηλεοπτικά και λοιπά συμβόλαια - λειτουργούν ως η κινητήρια δύναμη στον «μύλο» των κερδών του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου.

Οι προσδοκίες των διοικούντων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για γεμάτα γήπεδα και μετακινήσεις φιλάθλων από χώρα σε χώρα δεν ευδοκίμησαν, λόγω και της γενικότερης κατάστασης με την πανδημία. Η λύση τελικά βρέθηκε με... πειραματισμούς και τα σχέδια να περιλαμβάνουν την παρουσία συγκεκριμένου αριθμού φιλάθλων στα 11 γήπεδα της διοργάνωσης.

Αυτό προέκυψε κατόπιν ειδικών συμφωνιών της UEFA με τις κυβερνήσεις των ισάριθμων διοργανωτριών χωρών, προκειμένου να παρακαμφθεί το υγειονομικό πρωτόκολλο που ίσχυε σε κάθε χώρα, σε άλλη μια επιβεβαίωση ότι αυτά δεν καθορίζονται με «καθαρά επιστημονικά κριτήρια» και κριτήριο την υγεία των λαών, όπως λένε οι κυβερνήσεις, και η ελληνική, αλλά με κριτήριο, σε όλα τα «γήπεδα», τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Εξάλλου, χαρακτηριστικό είναι και το πώς λύθηκαν «με συνοπτικές διαδικασίες» και τα όποια προβλήματα, όπως π.χ. συνέβη στην περίπτωση του Μπιλμπάο, όπου η τοπική κυβέρνηση της Χώρας των Βάσκων δεν επέτρεψε την παρουσία φιλάθλων, με αποτέλεσμα η UEFA να προχωρήσει σε αλλαγή έδρας και να ορίσει τη Σεβίλλη, ενώ σε μια αντίστοιχη περίπτωση διαφωνίας με την ιρλανδική κυβέρνηση, οι αγώνες της φάσης των ομίλων που επρόκειτο να διεξαχθούν στο Δουβλίνο μεταφέρθηκαν τελικά στο Λονδίνο, που αρχικά είχε οριστεί μόνο για τη διεξαγωγή των ημιτελικών, του τελικού και του μικρού τελικού. Ενώ μόλις την τελευταία στιγμή επιτεύχθηκε συμφωνία με τους αρμοδίους της Γερμανίας σχετικά με τον αριθμό φιλάθλων που θα υπάρχουν στο στάδιο «Alianz Arena» του Μονάχου.

...και τους αθλητές

Η «μπάλα» παίρνει φυσικά και τους αθλητές. Ο προβληματισμός εστιάζεται σε δύο τομείς: Τον κίνδυνο ύπαρξης θετικών κρουσμάτων και την υπερβολική κούραση των παικτών.

Ηδη λίγο πριν την έναρξη, Ισπανία και Σουηδία ήταν δύο από τις Εθνικές ομάδες που χτυπήθηκαν από κρούσματα κορονοϊού, προκαλώντας αναστάτωση τόσο στις ίδιες όσο και στους προσεχείς αντιπάλους τους στη διοργάνωση. Ενώ δεν ήταν λίγα τα μέλη των εθνικών αποστολών που κατηγόρησαν τη διοργανώτρια UEFA για έλλειψη γενικότερου σχεδίου προστασίας των μελών των ομάδων της διοργάνωσης. Την κατηγόρησαν επίσης για την επιμονή της στην πραγματοποίηση της διοργάνωσης σε 11 διαφορετικές χώρες αντί για την επιλογή ενός σχεδίου τύπου «φούσκας» και την πραγματοποίηση των αγώνων σε συγκεκριμένα στάδια. Κάτι που σαφώς θα είχε λιγότερο ρίσκο ...αλλά και μικρότερη προοπτική για περισσότερα κέρδη για τους διοργανωτές.

Σοβαροί προβληματισμοί όμως επικρατούν και για την κατάσταση στην οποία θα βρεθούν οι περισσότεροι διεθνείς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι στα γήπεδα της διοργάνωσης θα συμπληρώσουν έναν χρόνο συνεχόμενης ενεργού δράσης, με ελάχιστα διαστήματα διακοπής. Σημειωτέον, μετά το περσινό παγκόσμιο lockdown (και) στον αθλητισμό, η UEFA και οι περισσότερες ευρωπαϊκές Λίγκες, προκειμένου να αντισταθμίσουν τη χασούρα της διακοπής του Μάρτη του 2020, αποφάσισαν πριν την έναρξη της νέας αγωνιστικής σεζόν τη συνέχιση και ολοκλήρωση των διοργανώσεων που είχαν διακοπεί.

Ετσι, σύμφωνα και με δηλώσεις των ειδικών των ομάδων, ο κίνδυνος για σοβαρούς τραυματισμούς είναι ιδιαίτερα αυξημένος για τους ποδοσφαιριστές στο φετινό Euro. Mε τους τελευταίους, φυσικά, δεμένους με τα «χρυσά συμβόλαια» των πολυεθνικών, να καλούνται να ξεπεράσουν την κούραση και να βρεθούν στις επάλξεις της ...παράστασης των κερδών.