Το ατύχημα έγινε στις 20:30 το βράδυ!!!

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΤΩΝ ΟΙΚΟΔΩΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΑΜΤΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ – ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Συνάδελφοι,

  Την Δευτέρα 25/02 άλλοι δύο συνάδελφοί μας προστέθηκαν στην τεράστια λίστα των εργατικών ατυχημάτων. Κατά τη διάρκεια εργασιών ανακαίνισης  του ξενοδοχείου Δελφίνια, οι δυο συνάδελφοι τραυματίστηκαν σοβαρά στην αντικατάσταση ανελκυστήρα χωρίς μάλιστα την άδεια για τη συγκεκριμένη εργασία. Το ατύχημα έγινε στις 20:30 το βράδυ!!! Μετά από σερί δουλειά όλο το σαββατοκύριακο, επιβεβαιώνεται και με αυτό το δυσάρεστο τρόπο η εντατικοποίηση της δουλειάς και η ανυπαρξία μέτρων ασφαλείας. Το σωματείο εκφράζει τη συμπαράσταση του στους συναδέλφους και τις οικογένειες τους και θα σταθεί διπλά τους σε ότι χρειαστούν.

Αυτή την περίοδο το νησί της Κέρκυρας είναι γεμάτο από κατασκευαστικά συνεργεία που εργάζονται νυχθημερόν για την «αναβάθμιση» του τουριστικού προϊόντος.

  Οι εργαζόμενοι της περιοχής έχουν πλούσια πείρα από τα «οφέλη» του τουρισμού. Σε κάθε Super Market, σε κάθε ξενοδοχειακή μονάδα, οι υπερωρίες σπάνε ρεκόρ, τα ρεπό ανύπαρκτα, εργοδοτικά εγκλήματα , τρομοκρατία και μια σειρά «δώρα» της ανάπτυξης

  Ο πρώτος κλάδος που βιώνει και προετοιμάζει την τουριστική σεζόν είναι ο κατασκευαστικός. Οικοδόμοι από κάθε άκρη της Ελλάδας εργάζονται στο αεροδρόμιο, σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και σε μια σειρά εργοτάξια και γιαπιά. Όσο πλησιάζει το Πάσχα, κανόνα αποτελεί ότι η εντατικοποίηση και η πίεση σπάνε κόκκαλα, ώστε να  ολοκληρωθούν τα έργα.

  Όσο η κυβέρνηση καμαρώνει για τα ρεκόρ ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, όσο οι μεγαλοξενοδόχοι ακονίζουν τα δόντια τους για ν’ απολαύσουν περισσότερα κέρδη, τόσο τα εργοτάξια μετατρέπονται σε σύγχρονα κάτεργα, με ανύπαρκτα μέτρα προστασίας και άθλιους όρους δουλειάς.

   Καταγγέλλουμε τη κυβέρνηση που έχει αφήσει υποστελεχωμενους τους αρμόδιους οργανισμούς που μπορούν να διασφαλίσουν την ύπαρξη μέτρων ασφαλείας  όπως για παράδειγμα το αρμόδιο κλιμάκιο που βρίσκεται στα Γιάννενα που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, με πέντε ανθρώπους να έχουν την ευθύνη τριών νομών, δεν μπορούν να γίνουν και πολλά.

 Έχουν ευθύνη η κυβέρνηση, η Ε.Ε ,η εργοδότες, όλα τα αστικά Κόμματα και τα τσιράκια τους οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές , για το τσάκισμα των δικαιωμάτων και των μισθών μας, για την ασυδοσία των καπιταλιστών για την εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί συνολικά στους χώρους δουλειάς. Αυτή είναι η περίφημη ανάπτυξη και η μεταμνημονιακη εποχή της κανονικότητας  που έχουν οραματιστεί.

Συνάδελφε,

Να μην επιτρέψουμε στον κλάδο μας, που τον τσάκισαν οι συμπληγάδες της ανεργίας, να καταγράφει πανελλαδικά ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων, όσα βέβαια καταγράφονται!

Να μην επιτρέψουμε να βαφτεί με το αίμα μας αυτή η ανάπτυξη. Να «θάβουν» στην κυριολεξία την άθλια και επικίνδυνη κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς.

Συνάδελφε,

Οργανώσου στο σωματείο, εμπιστεύσου τις ταξικές δυνάμεις!

Έλα να παλέψουμε για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων στο ύψος των σύγχρονων αναγκών μας. Να μην επιτρέψουμε να επικρατήσει η τρομοκρατία.

Απαιτούμε και θα επιβάλλουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας για προστασία των εργαζομένων στη δουλειά.

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ–ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

ΤΗΛ: 6977654252, 6977343350

Το Δ.Σ του Συνδέσμου Εργατοτεχνιτών Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Κέρκυρας

Ζντάνοφ, παιδεία, δημοκρατία. Ανοιχτά ζητήματα για το ρόλο της διανόησης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση

Κατιούσα

Μήνες πριν, η Κατιούσα δημοσίευσε στα πλαίσια σειράς βιογραφικών σημειωμάτων άρθρο σχετικά με τον Μπολσεβίκο ηγέτη Αντρέι Ζντάνοφ. Ο τίτλος του άρθρου χαρακτήριζε τον Ζντάνοφ «αμφιλεγόμενο επαναστάτη», γεγονός που είχε σχολιαστεί αρνητικά σε νήμα ιστορικού ιστολογίου της πάλαι ποτέ κόκκινης μπλογκόσφαιρας. Στόχος της κριτικής των σχολιαστών ήταν η αρνητική εκτίμηση της αρθρογράφου της Κατιούσα για τον αντίκτυπο της πολιτικής του Ζντάνοφ στην πολιτισμική ζωή της ΕΣΣΔ. Στην αστική ιστοριογραφία, το λεγόμενο Δόγμα Ζτάνοφ (ή Ζντάνοφσινα), αντιμετωπίζεται ως αντιδραστική στροφή στον πολιτισμό, στα πλαίσια προσπάθειας της κομματικής ηγεσίας να επιβληθεί στην σοβιετική διανόηση, της οποίας τον έλεγχο είχε απωλέσει κατά τα χρόνια του Β’ΠΠ. Κεντρικό επεισόδιο αυτής της διαδικασίας θεωρείται η επίθεση του Ζντάνοφ στην ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα και τον σατυρικό λογοτέχνη Μιχαήλ Ζοσένσκο.
Η κριτική των σχολιαστών στο άρθρο της Κατιούσα αφορούσε στο γεγονός ότι, κατά την κρίση τους, η αρθρογράφος υιοθετούσε την αστική, φιλελεύθερη κριτική στην Ζντανοφική πολιτική. Στη σοσιαλιστική κοινωνία, η διανόηση οφείλει να υπηρετεί τους σκοπούς της μετάβασης στην κομμουνιστική κοινωνία και φυσικά δεν μπορεί να ασχολείται με ό,τι της καπνίσει. Ο ρόλος λοιπόν της διανόησης και της πολιτιστικής παραγωγής στη σοσιαλιστική κοινωνία ήταν ο κεντρικός άξονας αυτή της αντιπαράθεσης.
Ανέσυρα αυτό το επεισόδιο από την πρόσφατη ιστορία της Κ ως αφορμή για να αναπτύξω κάποιες σκέψεις γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, το οποίο θεωρώ κεντρικής σημασίας τόσο για την ιστορική αποτίμηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του προηγούμενου αιώνα, όσο και για την χάραξη πολιτικής στρατηγικής για την σοσιαλιστική οικοδόμηση που έρχεται. Ευρέως εννοούμενη, η διανόηση είναι εκείνο το κοινωνικό στρώμα που αποτελείται από εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης οι οποίοι έχουν επιτελικό-σχεδιαστικό, όχι διεκπεραιωτικό ρόλο στην παραγωγή. Στην πιο περιοριστική του εκδοχή, που συχνά χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη, ο όρος υποδηλώνει τους εργαζόμενους στους κλάδους του πολιτισμού, της παιδείας και της ενημέρωσης.
Η διεύρυνση της διανόησης (και με τις δύο έννοιες) κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έχει νομοτελειακό χαρακτήρα. Αναπτύσσοντας διαρκώς τις παραγωγικές της δυνάμεις, η σοσιαλιστική οικονομία έχει την ανάγκη συνεχούς εκπαίδευσης νέου επιστημονικού και στελεχικού προσωπικού. Η ΕΣΣΔ του 1928 δεν είχε ανάγκη από πυρηνικούς μηχανικούς, σε αντίθεση φυσικά με την κατάσταση μερικές δεκαετίες αργότερα. Παρομοίως, αν και η σοβιετική οικονομία δεν βρέθηκε (δεν πρόλαβε να βρεθεί) ποτέ μπροστά στην ανάγκη μηχανικών λογισμικού, μπορούμε να υποθέσουμε ότι μια μελλοντική σοσιαλιστική οικονομία όχι μόνο αλλά θα δώσει ώθηση και στη δημιουργία νέων ειδικοτήτων στον κλάδο της πληροφορικής.1
Ο σοσιαλισμός όμως δεν είναι ξεχωριστός τρόπος παραγωγής αλλά ανώριμος κομμουνισμός. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι η ιστορική μετάβαση από την καπιταλιστική κοινωνία στην κομμουνιστική. Η μετάβαση αυτή όμως απαιτεί τη συνειδητή δημιουργία των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, καθώς και του ιδεολογικού και πολιτικού πλαισίου που θα της συντηρεί και επεκτείνει. Κοινωνικοί επιστήμονες θα πρέπει να καταγράφουν και να μελετούν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στη βάση αυτή, ιστορικοί και φιλόσοφοι θα εξετάζουν την πορεία της, θα αναδεικνύουν τις ατέλειές της και θα επεξεργάζονται τα θεωρητικά εργαλεία για τα επόμενα βήματά της. Δημοσιογράφοι και εκπαιδευτικοί θα εκλαϊκεύουν τα ευρήματα των επιστημόνων και θα τα μεταδίδουν στη νέα γενιά με σκοπό να διαμορφώσουν τους νέους ανθρώπους, που απελευθερωμένοι από τα πνευματικά δεσμά της εκμεταλλευτικής κοινωνίας θα γίνουν οι πραγματικοί χτίστες του νέου κόσμου.
Ο σοσιαλισμός λοιπόν έχει ανάγκη τη διανόηση. Γεννάται όμως το ερώτημα, πως συμβαδίζει ο κεντρικός αυτός ρόλος της διανόησης με την έννοια της εργατικής εξουσίας και το χαρακτήρα του σοσιαλιστικού κράτους ως εργατικού; Η πολιτική ζωή του Αντρέι Ζντάνοφ συνδέθηκε άρρηκτα με αυτό το ζήτημα.
Όταν ανέλαβε καθήκοντα ως γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης Λένινγκραντ μετά τη δολοφονία του Σεργκέι Κίροφ τον Δεκέμβρη του 1934, ο Ζντάνοφ φρόντισε να συνεχίσει και διευρύνει την έτσι και αλλιώς πολύμορφη πολιτιστική πολιτική του προκατόχου του. Το 1935 συμμετείχε στην συντακτική επιτροπή του νέου συντάγματος της ΕΣΣΔ, ως υπεύθυνος για την παιδεία. Οι πρωτοφανείς για την εποχή προβλέψεις για την εκπαίδευση στο Σύνταγμα του 1936 ήταν επομένως δικής του έμπνευσης σε μεγάλο βαθμό.
Ακόμα πιο ενδεικτικός της ιδιαίτερης επιρροής του Ζντάνοφ στην ιδεολογική δουλειά του Κόμματος, ήταν ο ρόλος του στο 18ο Συνέδριο του ΠΚΚ (μπ.), οι εργασίες του οποίου πραγματοποιήθηκαν τον Μάρτιο του 1939. Μέλος του ΠΓ, ο Ζντάνοφ ανέλαβε να παρουσιάσει της Θέσεις της ΚΕ για το νέο Καταστατικό του Κόμματος, καθώς και το σχετικό κείμενο. Οι Θέσεις είχαν ήδη δοθεί στην δημοσιότητα για τον προσυνεδριακό διάλογο ως προσχέδιο με την υπογραφή του Ζντάνοφ προκαλώντας έντονη συζήτηση στις σελίδες του κομματικού τύπου.2
Η ανανέωση του Καταστατικού εντασσόταν στο πλαίσιο της πολιτικής εκδημοκρατισμού των σοσιαλιστικών θεσμών που ακολουθούσε το ΠΚΚ (μπ.) μετά την επιτυχή οικοδόμηση των βάσεων της σοσιαλιστικής οικονομίας, σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις του 17ου Συνεδρίου το 1934. Στην παρέμβασή του, ο Ζντάνοφ συνέδεσε ευθέως την ανανέωση του Καταστατικού με την προ λίγων χρόνων ψήφιση του νέου Συντάγματος ως αναγκαίους νομικο-πολιτικούς εκσυγχρονισμούς που αντικατόπτριζαν τις κοινωνικές μεταβολές που είχαν συντελεστεί στην ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια των σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στη βάση αυτή, οι Θέσεις πρότειναν μεταξύ άλλων τις ακόλουθες τροποποιήσεις στο Καταστατικό:
1-Ενίσχυση των ΚΟΒ μέσω της κατοχύρωσης του εύρους των ευθυνών τους και του τρόπου λειτουργίας τους σε συγκεκριμένο άρθρο
2-Καταπολέμηση της γραφειοκρατίας μέσω της υποχρεωτικής εκλογής όλων των κομματικών αξιωμάτων με πολλαπλούς υποψηφίους και μυστική ψηφοφορία
3-Απαγόρευση των εκκαθαρίσεων ως οργανωτικό μέτρο
4-Κατάργηση της διαφοροποιημένης στρατολόγησης στο Κόμμα με βάση την ταξική καταγωγή
Το 18ο Συνέδριο ενέκρινε τελικά το σύνολο των προτάσεων της ΚΕ. Κατά κύριο λόγο, μέλη και οπαδοί του Κόμματος υποδέχτηκαν τις τροποποιήσεις στο Καταστατικό με ενθουσιασμό, βλέποντας σε αυτές την ωρίμανση του ΠΚΚ (μπ.) αλλά και της ίδιας της ΕΣΣΔ. Η κατάργηση των εκκαθαρίσεων και η καθιέρωση της αιρετότητας των οργάνων χαιρετήθηκαν ως σημαντική πολιτική κατάκτηση του Κόμματος στην κατεύθυνση της θεσμικής εμβάθυνσης της εργατικής εξουσίας. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το γεγονός ότι η πρόταση για την κατάργηση της διαφοροποιημένης στρατολόγησης προκάλεσε σημαντική αντίδραση κατά τον προσυνεδριακό διάλογο. Το ζήτημα είχε ως εξής. Μέχρι την τροποποίησή του, το Καταστατικό προέβλεπε διαφορετική ενταξιακή διαδικασία (συστάσεις και δοκιμαστική περίοδο) με βάση την ταξική καταγωγή των υποψηφίων. Ορίζονταν τέσσερεις κατηγορίες: α) βιομηχανικοί εργάτες με 5+ έτη στη βιομηχανία, β) εργάτες με λιγότερα από 5 έτη, εργαζόμενοι στον αγροτικό τομέα, στρατιωτικοί και επιστημονικό-τεχνικό προσωπικό άμεσα ενταγμένο στην παραγωγή, γ) αγρότες στα κολχόζ, ελεύθεροι τεχνίτες και δάσκαλοι δημοτικού, δ) λοιποί υπάλληλοι (διανόηση, διευθυντικό προσωπικό). Υποψήφιοι της πρώτης κατηγορίας χρειάζονταν συστάσεις από τρία μέλη με τουλάχιστον πενταετή κομματική ηλικία και περνούσαν δοκιμαστική περίοδο έξι μηνών. Υποψήφιοι της τέταρτης κατηγορίας χρειάζονταν συστάσεις από πέντε μέλη με τουλάχιστον δεκαετή κομματική ηλικία και εντάσσονταν στο Κόμμα ως δόκιμοι για τουλάχιστον δύο έτη.
Οι Θέσεις του Ζντάνοφ για το Καταστατικό πρότειναν την κατάργηση των κατηγοριών και τη θέσπιση μονοετούς δοκιμαστικής περιόδου για όλα τα υποψήφια μέλη. Η ριζική αυτή μεταβολή προκάλεσε σοβαρή αναστάτωση στις γραμμές του Κόμματος.  Κατά τη διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου, ο κομματικός τύπος γέμισε με παρεμβάσεις που εξέφραζαν την ανησυχία ότι η κατάργηση των κατηγοριών θα αλλοίωνε τον εργατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Ο Ζντάνοφ ανέλαβε να εξηγήσει το σκεπτικό της πρότασής του κατά την εισηγητική του ομιλία στο 18ο Συνέδριο.
Η κατηγοριοποίηση των υποψηφίων μελών είχε θεσμοθετηθεί κατά την περίοδο της ΝΕΠ, προκειμένου να περιφρουρήσει το Κόμμα από τα αστικά και μικροαστικά στοιχεία που ισχυροποιούνταν εκείνη την περίοδο στην ΕΣΣΔ. Σύμφωνα με τον Ζντάνοφ, η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού είχε άρει την ανάγκη τέτοιων μέτρων, καθώς η αστική τάξη είχε πλέον εξαλειφθεί και η νέα, προλεταριακής καταγωγής διανόηση της χώρας ήταν σοσιαλιστικό κοινωνικό στρώμα. Η διατήρηση των περιορισμών στην στρατολόγηση θα ακύρωνε την πολιτική του Κόμματος και την επιτυχία της, καθώς θα τιμωρούσε τους ίδιους ανθρώπους που η σοβιετική πολιτική σκόπευε να αναδείξει. Ο Ζντάνοφ σχολίασε χαρακτηριστικά ότι με το ισχύον καταστατικό, ένας σταχανοβίτης εργάτης με πολυετή πείρα στο εργοστάσιο που είχε αναδειχθεί σε διοικητική θέση στη βιομηχανία, θα έπρεπε να ενταχθεί στο Κόμμα με την τέταρτη κατηγορία ως κοινωνικά αναξιόπιστο στοιχείο.3
Σε αντίθεση λοιπόν με την επικρατούσα αντίληψη, ο πραγματικός Ζντάνοφ απείχε πολύ από τον φιλισταϊκό αντιδιανοουμενισμό που του προσάπτει η αστική ιστοριογραφία. Στην δεκαετία του ’30, πρωτοστάτησε στην θεσμοθέτηση του δικαιώματος στην παιδεία, στον εκδημοκρατισμό της κομματικής ζωής και στην ιδεολογική νομιμοποίηση της διανόησης στη σοσιαλιστική κοινωνία. Πως εξηγείται λοιπόν η μετέπειτα στάση του μπολσεβίκου ηγέτη απέναντι στους Αχμάτοβα-Ζοσένκο και την πολιτισμική διανόηση του Λένινγκραντ γενικότερα;
Η απάντηση είναι ότι ο Ζντάνοφ εξέφραζε την γραμμή του Κόμματος απέναντι στη διανόηση σε δύο πολύ διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες που έβαζαν πολύ διαφορετικά καθήκοντα μπροστά στους Σοβιετικούς κομμουνιστές. Στο 18ο Συνέδριο, ο Ζντάνοφ ανέλαβε να αναδείξει το γεγονός ότι η επιτυχία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης απαιτούσε την μεταβολή της στάσης των μπολσεβίκων απέναντι στη διανόηση, την υποδοχή της νέας γενιάς διανοουμένων που η ίδια η Σοβιετική εξουσία είχε αναθρέψει ως ισότιμους χτίστες της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η μετέπειτα επίθεση του Ζντάνοφ στους καλλιτέχνες έλαβε χώρα σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, κατά τη δύσκολη περίοδο ανοικοδόμησης της ΕΣΣΔ μετά την απόκρουση της φασιστικής εισβολής και ενώ εκδηλώνονταν οι αγεφύρωτες αντιφάσεις μεταξύ του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και των ιμπεριαλιστών. Στόχος του Ζντάνοφ ήταν να υποδείξει στο σύνολο της (καθ’ όλα προνομιούχου) διανόησης ότι το καθήκον της στη συγκεκριμένη περίοδο ήταν η πνευματική και ιδεολογική θωράκιση του Σοβιετικού λαού για τους αγώνες που έρχονταν και όχι η απόδραση στην τέχνη για την τέχνη.4
Καμία από τις δύο περιόδους της πολιτικής ζωής του Ζντάνοφ που είδαμε παραπάνω δεν είναι πιο «σωστή» ή χρήσιμη ως παρακαταθήκη από την άλλη. Ως εισηγητής στο 18ο Συνέδριο, ο Ζντάνοφ είχε δίκιο ότι θα ήταν παραλογισμός το Κόμμα να τιμωρεί πολιτικά τους ήρωες της εργασίας, δυσκολεύοντας την ένταξή τους στις γραμμές του. Ωστόσο, οι Θέσεις του Ζντάνοφ (και της ΚΕ) έφεραν μέσα τους το σπόρο της απώλειας του ταξικού χαρακτήρα του Κόμματος και του κράτους. Παρουσιάζοντας την διανόηση ως στρώμα με συμφέροντα ταυτόσημα με της εργατικής τάξης, οι Θέσεις προοικονομούσαν τη θεωρία του παλλαϊκού κράτους, ορόσημου της διαδικασίας επικράτησης του οπορτουνισμού στις γραμμές του ΚΚΣΕ. Παρόμοια, η πολιτική που ακολούθησε ο Ζντάνοφ στον τομέα του πολιτισμού την επόμενη δεκαετία εκκινούσε από τη σωστή αρχή ότι η σοσιαλιστική διανόηση πρέπει να υπηρετεί τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Όμως η επιθετικότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε το συγκεκριμένο ζήτημα αντικατόπτριζε περισσότερο την αδυναμία και ανασφάλεια του Κόμματος στο συγκεκριμένο τομέα παρά την ορθότητα της αντίληψής του. Ένα πραγματικά εδραιωμένο σοσιαλιστικό πολιτιστικό περιβάλλον θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ποίηση της Αχμάτοβα ως γραφικό, ίσως και ενδιαφέρον κατάλοιπο του παρελθόντος. Τόσο όμως στην εποχή του Ζντάνοφ όσο και αργότερα, η ΕΣΣΔ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του συνδρόμου κατωτερότητας μεγάλου μέρους της σοβιετικής διανόησης απέναντι στη Δύση με τίποτε περισσότερο από σε κάθε περίπτωση εξαιρετικές επιδώσεις στον κλασσικό – δηλαδή αστικό – πολιτισμό, όπως πχ στην κλασσική μουσική, το μπαλέτο, το θέατρο κλπ. Παρά τα αριστουργήματα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, η ΕΣΣΔ δεν στάθηκε ικανή να οικοδομήσει σοσιαλιστικό πολιτισμό που να ψυχαγωγεί τον λαό, διαπαιδαγωγώντας τον παράλληλα με κομμουνιστικές αρχές. Η προώθηση του λαϊκού πολιτισμού και της παράδοσης, αν και συνθήκη απαραίτητη, δεν στάθηκε από μόνη της ικανή να αποτελέσει τη βάση μια νέας σοσιαλιστικής μαζικής κουλτούρας. Αντίθετα, έδωσε κάλυψη σε φορείς εθνικιστικών, επί της ουσίας αντικομμουνιστικών αντιλήψεων που συνέβαλαν κατά πολύ στην ιδεολογική διάβρωση του ΚΚΣΕ και τελικά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.5
Στο σύνολο της λοιπόν, η Ζντανοφική στάση απέναντι στη διανόηση αντικατοπτρίζει τον αντιφατικό χαρακτήρα αυτού του κοινωνικού στρώματος στην σοσιαλιστική κοινωνία. Αναπτύσσοντας της παραγωγικές δυνάμεις και αυξάνοντας το μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων, ο σοσιαλισμός νομοτελειακά οδηγεί σε διεύρυνση της διανόησης ως προς το σύνολο του λαού. Ταυτόχρονα, στο βαθμό που δεν έχει αρθεί η αντίφαση διεκπεραιωτικής-επιτελικής, χειρονακτικής-πνευματικής εργασίας, η διανόηση παραμένει κοινωνικά διαφοροποιημένο στρώμα, με διακριτά συμφέροντα και τάσεις αυτονόμησης. Ο έλεγχος λοιπόν της διανόησης και η καθοδήγηση της από το ΚΚ είναι βασικός πολιτικός στόχος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στόχος που δεν επιτυγχάνεται αυτόματα ούτε με την μαζική ένταξη διανοουμένων στο Κόμμα ούτε με τον διοικητικό έλεγχο της δραστηριότητάς τους από αυτό.
Ο σοσιαλισμός του 20ου αι. δεν κατάφερε να δώσει ικανοποιητική λύση στα ζητήματά αυτά. Σκοπός αυτής της επισήμανσης δεν είναι φυσικά η ακύρωση των επιτευγμάτων του κομμουνιστικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα, αλλά η υπογράμμιση του γεγονότος ότι τα προβλήματα που δεν κατάφερε να λύσει ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε είναι τα προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο σοσιαλισμός που θα χτίσουμε. Η ιστορία της ΕΣΣΔ δεν δίνει έτοιμες απαντήσει. Δίνει όμως έγκαιρες προειδοποιήσεις για τους μελλοντικά εμπόδια στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και εκεί ακριβώς βρίσκεται η αξίας της.

1.Η ιστορία της πληροφορικής, της κυβερνητικής και των δικτύων στην ΕΣΣΔ έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και σχετίζεται άμεσα με την αδυναμία της σοβιετικής οικονομίας να ξεπεράσει τα αδιέξοδά της. Βλ. σχετικά εδώ.
2.Πράβντα, 1–2 Φλεβάρη 1939
3.18ο Συνέδριο του ΠΚΚ (μπ.): στενογραφική αποδελτίωση. Μόσχα, 1939, σ. 515
4.Ας σημειωθεί εδώ ότι η Αχμάτοβα, όπως και άλλοι διανοούμενοι, απομακρύνθηκε από το Λένινγκραντ κατά τη διάρκεια του πολέμου και επομένως δεν βίωσε τον εφιάλτη της πολιορκίας της πόλης
5.Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μετά το θάνατο του Ζντάνοφ, πολλοί συνεργάτες του Π.Ε. Λένινγκραντ καθαιρέθηκαν ή και συνελήφθησαν με την κατηγορία της προώθησης του ρωσικού εθνικισμού, στη λεγόμενη Υπόθεση Λένινγκραντ.

Είναι κάτι παιδιά

Urban Coyote

Την εποχή που ζούμε δυστυχώς δεν την διαλέξαμε. Ποτέ δεν είχαμε αυτή την επιλογή και όπως και να το κάνεις δεν είναι και η καλύτερη. Ο καθένας λοιπόν ψάχνει να βρει τις διεξόδους του, τις σταθερές του, αυτά που θα γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά του, αυτά που θα του χαρίσουν ενα χαμόγελο και μια γαλήνη. Αυτά που θα τον κάνουν να ξυπνήσει δυνατός την επόμενη μέρα να πάει στο μεροκάματο.
Έτσι είναι κάτι παιδιά που το Σάββατο το βράδυ δεν βγαίνουν έξω και κοιμούνται νωρίς, ξυπνώντας διαρκώς στον ύπνο τους απο λαχτάρα και ανυπομονησία. Γιατί η Κυριακή είναι η μέρα που μαζί με τους φίλους τους θα πάρουν τις μηχανές τους για μια μεγάλη εκδρομή ή μια βόλτα. Είναι εκεί που ένας θα περνάει τον άλλο και μετέπειτα στην ταβέρνα τα πειράγματα μεταξύ μπριζόλας και ρετσίνας θα δίνουν και θα παίρνουν. Είναι κάτι παιδιά που τα σαββατοκύριακα δεν είναι αραγμένα σε καφετέριες και υπολογιστές αλλά μέσα στα βουνά, σκαρφαλώνοντας ραχούλες και κάνοντας μικρά και μεγάλα άλματα μπροστά. Ενώ το μεσημέρι γυρνάνε λασπωμένα να φάνε ένα ζεστό πιάτο φαί και να αποκοιμηθούν στον καναπέ.
Είναι κάτι παιδιά που τις νύχτες δεν τα πιάνει ύπνος και λυσομανάνε με τις μηχανές τους σε όλες τις κεντρικές λεωφόρους. Κάνουν στάση για τσιγάρο χαζεύοντας τα φώτα που απλώνει κάθε βράδυ η πόλη, ενώ η μυρωδιά της άκαυτης βενζίνης είναι το δικό τους χαλαρωτικό. Είναι κάτι παιδιά που περνάνε ατέλειωτες ώρες σε αυτοσχέδια γκαράζ παρέα με γράσα, ροπόκλειδα, στροφάλους, σουβλάκια, μπύρες, πειράγματα και όμορφες κουβέντες. Κάποια άλλα που βλέπουν την ζωή να περνά διαγώνια στις στροφές της Επιδαύρου, του Α. Ιωάννη Ρώσσου, στο Μπράλο σημαδεύοντας πάντα για την κορυφή. Ενώ κάποια έχουν μηχανάκια που στάζουν λάδια, ρετάρουν, με στραβά τιμόνια και σκουριασμένες ακτίνες στους τροχούς, αλλά μόλις τα καβαλήσουν μεταμορφώνονται σε παγκόσμιους πρωταθλητές!
Όλα τα παραπάνω που περιγράφω είναι τα καταφύγια όλων αυτών των παιδιών. Τα δικά σου, τα δικά μου. Όλων μας. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουμε πάντα όσο θα θέλαμε, είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν οτι η πόρτα τους είναι πάντα ανοιχτή να μπούμε και να ξεχαστούμε για όσο το λέει η καρδιά μας.

Υ.Γ: To κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στα παιδιά που μου στείλαν την παραπάνω φωτογραφία. Καλούς δρόμους να έχετε μάγκες!

Για τον Αντρέα (7/9/1963 - 17/3/2019)

"Μπαμπά, πες μου ένα παραμύθι για να κοιμηθώ", επέμενε ο μικρός.

Κι εκείνος, που ποτέ δεν χαλούσε χατήρι σε άνθρωπο (πόσο μάλλον στα παιδιά του), έξυνε με αμηχανία τα γένια του και άρχιζε την διήγηση. Μια διήγηση που πάντοτε γινόταν με την δική του μοναδική οπτική.

"... και τότε ο κακός ο λύκος, μόλις είδε το αχυρένιο σπίτι, έβαλε τα γέλια. Ύστερα πήρε μια πολύυυυ βαθειά ανάσα και φύσηξε με όοοοολη του την δύναμη. Το αχυρένιο σπίτι σωριάστηκε με μιας και το τρομαγμένο γουρουνάκι το έβαλε στα πόδια για να γλιτώσει. Μα δεν πρόλαβε να τρέξει παρά μόνο λίγα μέτρα. Ο κακός ο λύκος το πρόλαβε και το έκανε μια χαψιά..."

"Αντρέα!", πετάχτηκε η γυναίκα του από δίπλα, "τι είναι αυτά που λες στο παιδί;"

"Τί του λέω;", ρώτησε με αθώο ύφος αυτός. "Θες να πω στο παιδί ψέματα, ότι το γουρουνάκι τρέχει πιο γρήγορα από τον λύκο; Με τέτοιες ανοησίες θες να μεγαλώσουν τα παιδιά μας;".

Δεν είχαν άδικο όσοι τον χαρακτήριζαν ως "αγαθό γίγαντα". Ένας μονίμως χαμογελαστός όγκος εκατόν ογδόντα οκτώ εκατοστών και εκατόν εξήντα κιλών, που μπορεί να τον πατούσες και να τον ξενύχιαζες αλλά ήταν εκείνος που πρώτος ζητούσε συγγνώμη επειδή έβαλε το πόδι του κάτω από το δικό σου. Πάντοτε έτοιμος για πλάκες και για καλαμπούρια και πάντοτε ετοιμόλογος, με ατάκες που έσπαζαν κόκκαλα.

"Ρε Αντρέα", τόλμησε κάποτε να παρατηρήσει κάποιος στην παρέα, "πρέπει να χάσεις κανένα κιλό".

"Θα τους πληρώσω τους κερατάδες", απάντησε ψύχραιμα εκείνος, "αλλά θα τους βγάλω το λάδι. Έξι θα χρειαστούν για να με σηκώσουν. Και θα βάλουν και διπλό πάτο στην κάσα, για να μη σπάσει και τους πέσω στον δρόμο".


Δεν χρειάστηκαν έξι τελικά. Από τα εκατόν εξήντα κιλά, είχαν απομείνει καμμιά εξηνταριά σήμερα το πρωί....

Είπαμε να κάνεις πλάκες, ρε αδερφέ μου, αλλά με τούτη την τελευταία σου δεν γέλασε κανένας. Να ξέρεις ότι δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ το ότι έφυγες και μ' άφησες πίσω...


Κοίτα να βρεις τον πατέρα εκεί που πας.
Καλό κατευόδιο!
Και καλή αντάμωση!

ΠΡΟΣ: «Ναι...Ναίδες» και «ΟΥΓΚαυγίτες» "ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ" ΜΑΣ !!

Λοιπόν ; Όλοι αυτοί που σήμερα τολμούν να μιλούν για το προσφυγικό, τι έλεγαν τότε ; 

Ποιός από όλους είπε ένα «ΟΧΙ» ; Ποιος είπε έστω ένα «ΜΑ …» ; 

Όλοι οι «Ναιναίδες» κι οι «ΕΕδες» είπαν στα αφεντικά τους αυτό που ξέρουν να λένε πάντα «YES SER» και μάλιστα στη στάση που έχουν συνηθίσει : στα γόνατα. Και πανηγύριζαν κιόλας.

TΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΚΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΕΝΟΣ.

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Από το 1985 και μέχρι το καλοκαίρι του 1987 ήμουν φαντάρος στην Πέτρα της Λέσβου. Από τότε ακόμα ερχόταν κάποιοι πρόσφυγες στις ακτές της Βόρειας Λέσβου. Τότε, που δεν υπήρχαν FRONTEX, ΜΚΟ κλπ, την περισυλλογή των προσφύγων την έκανε ο Στρατός. Κι ο συγχωρεμένος ο Βενιζέλος, που είχε το μαντρί του δίπλα στη θάλασσα και τους έβρισκε πρώτος τα χαράματα. Περιπολούσαμε τα χαράματα από την Εφταλού μέχρι τις "δυο πέτρες". Σχεδόν πάντα στην περίπολο αυτή, ήμασταν στρατιώτες από τα γύρω χωριά. Εγώ, ο Αχιλλέας, ο Στέλιος, ο Στρατής, ο Αλέκος κλπ. Τους πρόσφυγες τους μαζεύαμε, τους βάζαμε σ’ ένα "REO" και δεν ξανακούγαμε τίποτα πια γι’ αυτούς. Που τους πήγαιναν ;

Λίγα χρόνια μετά, κάποιο Πάσχα, καθώς κοιμόμουν πρωί στο δωμάτιό μου στο Μόλυβο, πάνω ακριβώς από το φούρνο του χωριού, ένα σούσουρο σήκωσε τη γειτονιά. Ξεχώριζα κάποιες "λέξεις κλειδιά" : "Ήρταν πάλι, "ψουμί τσι γάλα", "είνι πουλά μουρέλια". Οι γυναίκες του "Κόπανου", της προσφυγικής γειτονιάς μας έτρεξαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά : να τους περιθάλψουν. Ήταν καμιά τριανταριά, έξω από την αστυνομία. Νέοι και οικογένειες νέων με μικρά παιδιά. Συζήτησα μαζί τους. Άλλος πήγαινε στην Αυστρία πούχε αδερφή. Άλλος ήθελε να πάει στον Καναδά πούχε θείο. Όλοι κάπου συγκεκριμένα. Ήρθε μια κλούβα της αστυνομίας. Τους πήρε. Έφυγαν. Δεν τους ξαναείδε κανείς Μυτιληνιός.

ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΤΗ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ.
ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΦΕΡΝΕΙ ;

Ύστερα ήρθε η καταραμένη δεκαετία του ‘90. Οι σύμμαχοι και εταίροι μας, απελευθερώθηκαν από τη βαριά σκιά της "κόκκινης αρκούδας" κι άρχισαν να ετοιμάζουν ανεμπόδιστοι τους πολέμους τους για τα πετρέλαια και τις άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Μαζί με τους πολέμους τους, σχεδίασαν και τα "Δουβλίνα" τους, αλλά και τις ΜΚΟ τους.

Στην αρχή στο Μόλυβο όταν μάθαιναν για ένα πόλεμο π.χ. στο Ιράκ, ήξεραν ότι "περιμένουμε Ιρακινούς". Πρώτο φυσικά το λιμενικό. Με τα χρόνια έγιναν όλοι πιό διορατικοί. Μόλις πει κάποιος πρόεδρος των ΗΠΑ ότι π.χ. "ο Καντάφι έκλασε" ή "η Συρία δεν έχει δημοκρατία", ξέρουν όλοι οι Μολυβιάτες κι οι Σκαμιώτες : "περιμένουμε Σύριους ή Λύβιους".

ΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ... ΜΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥΣ.

Πήραν λοιπόν κι οι ΕΕδες του ΝΑΤΟ τα μέτρα τους. Είπαν απλά : "Οι πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα, μένουν εκεί". Αργότερα το προσδιόρισαν πιό αυστηρά. “Οι πρόσφυγες δεν μένουν γενικά στη χώρα που βγήκαν, αλλά μένουν στο νησί που βγήκαν". Με λίγα λόγια δημιούργησαν το πρόβλημα, με τη συμφωνία των Ελληνικών κυβερνήσεων και μας είπαν "τώρα διαχειριστείτε το". Δηλαδή "κόψτε τον κώλο σας". Κι οι Ελληνικές κυβερνήσεις λένε "ΟΚ" και κόβουν τους κώλους των προσφύγων και των κατοίκων των νησιών.
Δουβλίνο Ι (1990 - Κωσταντίνος Μητσοτάκης - Α. Σαμαράς),
Δουβλίνο ΙΙ (2003 - Κώστας Σημίτης),
Δουβλίνο ΙΙΙ (2008 - Κώστας Καραμανλής),
Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας (2016 - Αλέξης Τσίπρας).

ΚΟΙΤΑ ΠΟΙΟΙ ΤΟΛΜΑΝ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ.

Λοιπόν ; Όλοι αυτοί που σήμερα τολμούν να μιλούν για το προσφυγικό, τι έλεγαν τότε ; Ποιός από όλους είπε ένα «ΟΧΙ» ; Ποιος είπε έστω ένα «ΜΑ …» ; Όλοι οι «Ναιναίδες» κι οι «ΕΕδες» είπαν στα αφεντικά τους αυτό που ξέρουν να λένε πάντα «YES SER» και μάλιστα στη στάση που έχουν συνηθίσει : στα γόνατα. Και πανηγύριζαν κιόλας.

ΚΚΕ : "ΔΩΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ".

Ο μόνος που μιλούσε τότε ενάντια σ’ αυτές τις συμφωνίες ήταν το ΚΚΕ. Ο μόνος που έλεγε από την πρώτη στιγμή «δώστε στους πρόσφυγες ταξιδιωτικά έγραφα να πάνε όπου θέλουν κι όπου σκοπεύουν» ήταν το ΚΚΕ. Οι άλλοι ταυτίστηκαν με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και στους πολέμους και στην αισχρή κι απάνθρωπη διαχείριση του προσφυγικού. Ακόμα και τώρα μας καλούν να διαχειριστούμε την κρίση. Έκλεισαν όλο το νησί μέσα στη γυάλα με τους χιλιάδες πρόσφυγες και λένε "κανονίστε". Τι να έλεγαν άλλωστε. Η όποια λύση προϋποθέτει σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Κι όλοι αυτοί δεν είναι για τέτοια.

"ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ".

Σωστά. Τώρα είναι πάρα πολλοί σε σχέση με το 1987. Κι είναι πάρα πολλοί για να τους αντέξει η Μόρια κι η Χίος κι η Σάμος. Ψάξτε λοιπόν, ποιος φταίει. Κι απευθύνετέ σ’ όλους τους φωστήρες δυο ερωτήματα :

1. Γιατί έπαψαν να είναι "ελάχιστοι" οι πρόσφυγες κι έγιναν πολλοί ; Ποιός κάνει τον πόλεμο που τους διώχνει από το σπίτι τους ; Ποιός στραγγίζει τις χώρες τους από κάθε ίχνος πλούτου ( π.χ. η Νιγηρία είναι η πρώτη χώρα σε πετρέλαιο στην Αφρική κι η πιό φτωχή χώρα του κόσμου). Ποιοί Έλληνες έδωσαν γη και ύδωρ σ’ αυτούς τους στρατούς που προκαλούν τον πόλεμο ;

2. Ποιός απαγορεύει την έξοδο των προσφύγων από το νησί μας και τη χώρα μας ; Ποιός Έλληνας ψήφισε και υπέγραψε αυτές τις συμφωνίες που τους εγκλωβίζουν ; Και ποιος υποστήριζε χρόνια τώρα αυτά τα σκυμμένα δουλικά των ΕΕ και ΝΑΤΟ, που τα λέγανε κυβερνήσεις ; Με ποιο δικαίωμα τολμούν σήμερα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές ΕΥΡΩΝΑΤΟΙΚΕΣ δυνάμεις να μιλάνε για "προσφυγικό" και να υψώνουν και τους τόνους ;

ΜΙΛΑΝΕ ΟΛΟΙ, ΜΙΛΑΝΕ ΚΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ.

Και οι απαντήσεις βέβαια σ’ αυτά τα ερωτήματα, δεν βολεύονται, ούτε και με χρυσαυγήτικες κραυγές. Γιατί, για ένα καλοπροαίρετο άνθρωπο, που δεν είναι ουγκαυγίτης, δεν υπάρχει απάντηση χωρίς κατάρα στον πόλεμο, που αυτοί (οι φασίστες) τον επιδιώκουν κι ο εθνικισμός του στρώνει το δρόμο.

Δεν υπάρχει απάντηση χωρίς εχθρότητα στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, που οι φασίστες τους γλύφουν τα παπούτσια τους, από τότε ακόμα που "καθάρισαν" για λογαριασμό τους τον εμφύλιο με τις ναπάλμ.

Δεν υπάρχει απάντηση που σταματά την αναζήτηση ενόχων στα παιδάκια που πνίγονται μαζί με τον μπαμπά του ή σ’ αυτά που θα ήθελαν πολύ να πήγαιναν σχολείο.

Δεν είναι απάντηση σε κανένα θέμα να τα βάζουν με τον αδύναμο γιατί κιοτεύουν να τα βάλουν μ’ αυτόν που φταίει, δηλαδή με το αφεντικό τους.

Δεν είναι ούτε απάντηση, ούτε λύση, να επιτίθεσαι στο θύμα για να καλύψεις τον θύτη.

ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ ... ΤΙ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΚΕ ΚΙ Η ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ.

Θα πείτε … “Σωστά όλα αυτά, αλλά τώρα τι γίνεται”. Να το πείτε όμως πρώτα το … “Σωστά όλα αυτά”. Κι εμείς σας λέμε “τώρα τι να γίνει”. Δε μπορεί συνέχεια στο όνομα του “άμεσου” να ξεχνάμε τι έκαναν όλοι αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Αλλά δεν ήταν στις προθέσεις μου να καλύψω από όλες τις πλευρές το θέμα και να γράψω τόμο. Ούτε να αναφερθώ στο μεγάλο θέμα της διαχείρισης της κρίσης (ΜΚΟ, λεφτά, σκάνδαλα, ΗΟΤ SPOT, κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ). Ίσως την επόμενη φορά. Μια πλευρά ήθελα να θίξω, την πλευρά της πολιτικής ευθύνης. Πάντως σας παραθέτω δυο links όπου μπορείτε να δείτε αναλυτικά :

1. Τις αναλυτικές προτάσεις του ΚΚΕ, όπως αυτές κατατέθηκαν από τον Δημήτρη Κουτσούμπα στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για το προσφυγικό, κάπου το 2016. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=8807449

2. Τις πρόσφατες προτάσεις των εργατικών κέντρων Σάμου και Λέσβου για το θέμα της σημερινής διαχείρισης της κρίσης, με βάση τις οποίες έγιναν και οι σχετικές κινητοποιήσεις στα νησιά, που εκφράζουν και τη Λαϊκή Συσπείρωση.
https://www.samos24.gr/η-θέση-της-λαϊκής-συσπείρωσης-για-τ…/

+4

Manos Doukas

Α.ΜΠΑΛΟΥ-«Μούσια και Μουσεία»

            Θυμηδία και θλίψη προκαλεί, σε αυτούς που προσδοκούν αντιπαράθεση επικεντρωμένη σε ζωτικά προβλήματα, η προσπάθεια των συνδυασμών του κ. Θ. Γαλιατσάτου και της κ. Ρ. Κράτσα να στήσουν σκηνικό κούφιας, ευτελούς αντιδικίας για την ...ύπαρξη Μουσείου Γιαλλινά στην Κέρκυρα, με αφορμή σχετική περικοπή στην ιστοσελίδα της υποψήφιας της ΝΔ στην ΠΙΝ.

            Πρόκειται για γελοία σκιαμαχία. Προφανώς, οι «λακκούβες» και τα «μούσια» των συνδυασμών των ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ δεν έχουν τέλος.

            Η επιλογή από τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ αυτού του θέματος ως πεδίου δημόσιας αντιπαράθεσης μαρτυρεί την απόλυτη ένδεια των επιχειρημάτων του συνδυασμού του και αποτελεί ακόμη μία απόδειξη της στρατηγικής σύμπλευσής του με τους «γαλάζιους» συνδυασμούς της κ. Κράτσα και του κ. Σ. Σπύρου σε όλα τα βασικά θέματα που βασανίζουν τον λαό. Ο απολογισμός του στα θέματα του Πολιτισμού είναι τόσο φτωχός, άλλωστε, ώστε δικαιολογημένα οι πολίτες λένε «πενία τέχνας κατεργάζεται»!

            Απολύτως εξηγήσιμη είναι και η παράλειψή του να ενημερώσει ότι δύο χρόνια μετά την ένταξη στο ΕΣΠΑ του έργου της αναστήλωσης της οικίας του σπουδαίου Κερκυραίου ζωγράφου Άγγελου Γιαλλινά και της δημιουργίας Πινακοθήκης - Μουσείου Γιαλλινά, με όρους εμπορικής εκμετάλλευσης, δεν έχει ξεκινήσει ακόμη ούτε η δημοπράτησή του. Ο κ. Περιφερειάρχης εξάλλου επί μακρόν ήταν αρνητικός στη δημιουργία του Μουσείου, εν ονόματι του κόστους, αλλά δεν είχε αντίρρηση να υπογράφει αποφάσεις δημόσιας, παχυλής επιχορήγησης σειράς ξενοδοχειακών και άλλων επιχειρήσεων.

            Η προσπάθεια εξάλλου της κ. Κράτσα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να εμφανίσει τον συνδυασμό της υπέρμαχο του Πολιτισμού στα Ιόνια Νησιά προκαλεί εύλογη αποστροφή, όταν είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από τα πεπραγμένα του «γαλάζιου» προκατόχου του κ. Γαλιατσάτου στη θέση του Περιφερειάρχη, κ. Σ. Σπύρου. Οι μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, οι οποίες μάλιστα μερικές φορές στερούνται πολιτικού ήθους και ύφους, δεν κρύβουν την ταύτισή τους στην απόλυτη προτεραιότητα της ενίσχυσης μεγάλων ιδιωτικών επενδύσεων. 

            Η «Λαϊκή Συσπείρωση» καλεί τους πολίτες να αγωνιστούν μαζί της για την εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων και την αναζωογόνηση της δραστηριότητας των πολιτιστικών φορέων και των Μουσείων των Ιονίων Νήσων, που λειτουργούν σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας και πασχίζουν να συνεχίσουν να δημιουργούν ενώ γύρω τους ο πλούτος ρέει άφθονος και επιχορηγούνται πάμπλουτοι επιχειρηματίες.

            Για μας η πολιτιστική μας κληρονομιά και οι Τέχνες δεν αποτελούν περιττή πολυτέλεια. «Μαύρο» στις 26 του Μάη σ' αυτούς που δίκην σωτήρων προσβάλλουν τη νοημοσύνη του κερκυραϊκού λαού και καταφεύγουν σε αντιπαράθεση χωρίς αρχές και ουσία για τον λαό, εν ονόματι μάλιστα του Πολιτισμού!

Απόρρητα ντοκουμέντα της σχέσης ΕΣΣΔ – ΚΚΕ, περιόδου 1944 – 1952

Παναγιώτης Μανιάτης

Η ιστορική μελέτη  Άκρως Απόρρητο. Οι σχέσεις ΕΣΣΔ-ΚΚΕ, 1944-1952, του Νίκου Παπαδάτου, κινείται σε δύο βασικούς άξονες:
1.της δημοσίευσης ορισμένων σπάνιων αρχειακών υλικών που θα βοηθήσουν αναγνώστες και ερευνητές να εμπλουτίσουν τις πηγές τους.
2.της ιστορικής ερμηνείας των εν λόγω τεκμηρίων από μεριάς του.
Εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), 70 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου και σχεδόν 30 χρόνια από την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, η ελληνική βιβλιογραφία στερείται ακόμα σημαντικών πρωτογενών υλικών αναφορικά με τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) και της Σοβιετικής Ένωσης.
Στόχος του βιβλίου, μεταξύ άλλων, είναι να αρχίσει η συστηματική μελέτη των πρώην σοβιετικών αρχείων προκειμένου να εμπλουτιστεί η βιβλιογραφία περί του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Στις σελίδες του βιβλίου περιέχονται σημαντικά έγγραφα πρωτογενών αρχείων της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Επιπροσθέτως, αναφέρονται και καταγράφονται σημαντικές δευτερογενείς πηγές (άρθρα, βιβλία, μελέτες, κλπ.) οι οποίες είναι, έως σήμερα τουλάχιστον, σπάνιες και δυσεύρετες στην ελληνική γλώσσα.

Στο βιβλίο θα διαβάσετε και τέτοιας πηγής έγγραφα:
ΕΓΓΡΑΦΟ 36: ΑVΡ RF, 27/136/6. Φ. 67-69
Μετάφραση από τα αγγλικά
Ελήφθη από τη Βρετανική Πρεσβεία
μέσω ταχυδρομείου σης 17/12/1944
ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ
Η ιστορία της κυβέρνησης Παπανδρέου χρονολογείται από τη Διάσκεψη του Λιβάνου, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 1944. Τότε είχε επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ των ηγετών όλων των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ΕΑΜ, για σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού και όλοι οι εκπρόσωποι υπέγραψαν δήλωση για την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία από τότε είναι γνωστή ως Χάρτης του Λιβάνου. Μετά τη Διάσκεψη, οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν από τους ηγέτες τους έγκριση των όρων που οι ίδιοι αποδέχτηκαν σε αυτή. Ακολούθησαν μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ του ΕΑΜ και της κυβέρνησης Παπανδρέου και, τελικώς, στα τέλη του Αυγούστου, συμφώνησαν να μπουν στην κυβέρνηση στη Βάση του Χάρτη του Λιβάνου, χωρίς να επιμένουν σε κάποιες αξιώσεις που παρουσίασαν αργότερα.

2. Όταν στις 6 Σεπτεμβρίου η Ελληνική Κυβέρνηση μεταφέρθηκε από το Κάιρο στην Καζέρτα, ήταν μια κυβέρνηση όπως η κάθε κυβέρνηση που θα μπορούσε να σχηματιστεί. Όντας στην Ιταλία, ο καθηγητής Σβώλος διαβεβαίωνε τον κύριο Παπανδρέου, εξ ονόματος όλων των υπουργών του ΕΑΜ, ότι αυτοί είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση που είχε τότε σχηματιστεί (δες την ομιλία του κυρίου Ήντεν, στις 8 Σεπτεμβρίου). Πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας, ο στρατηγός Ουίλσον κάλεσε τους στρατηγούς Ζέρβα και Σαράφη σε πολιτικό συμβούλιο στην Καζέρτα. Στις 25 Σεπτεμβρίου, μεταξύ των δύο αυτών στρατηγών των ανταρτών και της ελληνικής κυβέρνησης επιτεύχθηκε συμφωνία υπαγωγής όλων των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των αντάρτικων δυνάμεων, στη διοίκηση του στρατηγού Σκόμπι.
3. Η ελληνική κυβέρνηση επέστρεψε στην Ελλάδα στις 18 Οκτωβρίου. Την ίδια εκείνη μέρα, ο κύριος Παπανδρέου, σε ομιλία του στην Αθήνα, καθόρισε την πορεία της μελλοντικής πολιτικής του. Οι υπουργοί μέλη του ΕΑΜ, συμπεριλαμβανομένων των δυο κομμουνιστών, διαβεβαίωναν αργότερα τον κύριο Παπανδρέου, όπως και τον κύριο Ήντεν, ότι ήταν σύμφωνοι με αυτή την ομιλία, η οποία περιλάμβανε ως όρο την αντικατάσταση των αντάρτικων τμημάτων από τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις. Αργότερα, στη συζήτηση για τις συγκεκριμένες μεθόδους διάλυσης των αντάρτικων ομάδων, όλη η κυβέρνηση συμφώνησε καταρχήν με το ακόλουθο σχέδιο:

α. Η αστυνομία ή η πολιτοφυλακή του ΕΑΜ που υπήρχε στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πόλεις πρέπει να διαλυθεί την 1η Δεκεμβρίου και να αντικατασταθεί από την εθνική φρουρά, η οποία θα επανδρωθεί απο ανθρώπους που γεννήθηκαν το 1906.
β. Στις 10 Δεκεμβρίου, όλοι οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ πρέπει να αποστρατευτούν και να αντικατασταθούν από τον εθνικό στρατό, ο οποίος θα σχηματιστεί μέσω κλήσης τριών άλλων ηλικιακών ομάδων.

4. Η απόφαση της κυβέρνησης δεν προέβλεπε την αποστράτευση της Ορεινής Ταξιαρχίας, η οποία έφτασε στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου, και του Ιερού Λόχου. Παρ’ όλα αυτά, οι υπουργοί του ΕΑΜ άρχισαν να επιμένουν στην αποστράτευση αυτών των ελληνικών τακτικών στρατιωτικών μονάδων. Στις 27 Νοεμβρίου, οι υπουργοί του ΕΑΜ, μετά από παράκληση του κυρίου Παπανδρέου, συνέταξαν οι ίδιοι το σχέδιο διατάγματος για την αποστράτευση, το οποίο όριζε την κατάργηση των αντάρτικων ομάδων μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου. Το διάταγμα αυτό αποτελούσε συμβιβασμό, σύμφωνα με τον οποίο οι ελληνικές τακτικές μονάδες δεν θα έπρεπε να αποστρατευθούν αλλά, ως αντιστάθμισμα σε αυτό, θα επιτρεπόταν στον ΕΛΑΣ να κρατήσει μια ταξιαρχία. Οι άλλοι υπουργοί συμφώνησαν με το σχέδιο διατάγματος, την τελευταία στιγμή όμως οι υπουργοί του ΕΑΜ επέμεναν στην αποστράτευση των τακτικών ένοπλων δυνάμεων. Η τελική απόφαση της κυβέρνησης αναβλήθηκε και το διάταγμα μέχρι το πρωί της 1ης Δεκεμβρίου, οπότε άλλα γεγονότα επιτάχυναν την κρίση, δεν είχε ακόμα υπογραφεί.
5. Η 1η Δεκεμβρίου ήταν η συμφωνημένη ημερομηνία κατά την οποία η αστυνομία του ΕΑΜ έπρεπε να παραδώσει τον οπλισμό της. Στον βαθμό που είναι γνωστό, οι υπουργοί του ΕΑΜ δεν διατύπωσαν ποτέ αντιρρήσεις για την απόφαση αυτή και το εν λόγω μέτρο δεν συμπεριλήφθηκε στο διάταγμα για την αποστράτευση, το οποίο συζητήθηκε τις προηγούμενες ημέρες. Ως εκ τούτου, ο κ. Παπανδρέου πρότεινε ένα διάταγμα το οποίο αποσκοπούσε στην υλοποίηση της απόφασης της κυβέρνησης να παραδώσει η αστυνομία του ΕΑΜ τον οπλισμό της. Οι υπουργοί του ΕΑΜ αρνήθηκαν να το υπογράψουν και τη νύχτα της 1ης προς 2α Δεκεμβρίου αποχώρησαν από την κυβέρνηση. Το πρωί της 1ης Δεκεμβρίου έγινε γνωστό ότι το ΕΑΜ προτίθεται να κηρύξει γενική απεργία. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο στρατηγός Σκόμπι απηύθυνε το απόγευμα από ραδιοφώνου μήνυμα προς τον ελληνικό λαό. Το κείμενο του μηνύματος, το οποίο μοιράστηκε και με τη μορφή προκηρύξεων, επισυνάπτεται.
6. Στις 2 Δεκεμβρίου, το ΕΑΜ ανακοίνωσε την ένταξη της αστυνομίας του ΕΑΜ στον ΕΛΑΣ. Αυτονόμησαν επίσης τον ΕΛΑΣ από την ελληνική κυβέρνηση και τον στρατηγό Σκόμπι. Στις 2 Δεκεμβρίου έγινε σαφές ότι μεγάλες δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατευθύνονται προς την Αθήνα.
7. Οι επίσημες ανακοινώσεις που ακολούθησαν δείχνουν ότι οι πρώτες αναφορές για ταραχές στις 3 Δεκεμβρίου ήταν λανθασμένες. Ρίχτηκαν χειροβομβίδες ακούστηκαν πυροβολισμοί έξω από την κατοικία υπουργού πριν τη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος. Στη διάρκεια αυτής της διαδήλωσης, η ελληνική αστυνομία που εμπόδιζε την πρόσβαση στην πλατεία αφοπλίστηκε και έγινε αντικείμενο κακομεταχείρισης πριν αρχίσουν οι πυροβολισμοί.

Μετέφρασε ο βοηθός σύμβουλος του 2ου Ευρωπαϊκού Τμήματος: (Λ. Κορολιούκ)
Στάλθηκε στους συντρόφους

1. Στάλιν
2. Μολότοφ
3. Βισίνσκι
4. Ντεκανόζοφ
5. Στο 2ο Ευρωπαϊκό Τμήμα
6. Στο 4ο Ευρωπαϊκό Τμήμα
7. Στον φάκελο

Στις σελίδες του πονήματος περιέχονται επίσης ορισμένες βιογραφικές πληροφορίες βασικών στελεχών του ΚΚΕ της περιόδου (από τους φακέλους τους στην Κομμουνιστική Διεθνή ή τα αρχεία του ΚΚΡ μπ.), καθώς επίσης και κάποιες στενογραφημένες συνομιλίες της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Τέλος, υπάρχουν σύντομα βιογραφικά (προσωπογραφίες) για βασικές προσωπικότητες της περιόδου, ηγέτες και στελέχη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ.



Ο Νίκος Παπαδάτος είναι διδάκτωρ ιστορίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και ιστορικός ερευνητής του διεθνούς ινστιτούτου Global Studies Institute (GSI, Γενεύη). H διδακτορική του έρευνα είχε θέμα την ιστορία των διασπάσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.
Την περίοδο 2017-2018 πραγματοποίησε τη μεταδιδακτορική του έρευνα στα Πανεπιστήμια Higher School of Economics (Μόσχα) και École des Hautes Études en Sciences Sociales (Παρίσι) με ειδίκευση τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ της Κομμουνιστικής Διεθνούς και των δυτικών κομμουνιστικών κομμάτων στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1930.
Διδάσκει ως επισκέπτης καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας, πολιτικών κομμάτων και κοινωνικών κινημάτων του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας Λομονόσοφ. Το 2019 έγινε μέλος της ερευνητικής ομάδας του Κέντρου Ρωσικών, Καυκάσιων και Ευρωπαϊκών σπουδών (CERCEC) της École des Hautes Études en Sciences Sociales.
Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Les communistes grecs et l’Union soviétique: histoire de la scission du Parti communiste de Grèce (1949-1968)» δημοσιεύτηκε από τις εκδόσεις L’ Harmattan στη Γαλλία το 2016.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983.

Microsoft και Amazon στην υπηρεσία του αμερικανικού στρατού!

Μετά τους εργαζόμενους της Google αντιδρούν και οι εργαζόμενοι της Microsoft, της Amazon, της Salesforce στη χρήση τεχνητής νοημοσύνης για στρατιωτικούς σκοπούς

«Δεν εγγραφήκαμε στην ανάπτυξη όπλων και απαιτούμε να έχουμε λόγο στο πώς χρησιμοποιείται η δουλειά μας […] Αρνούμαστε να δημιουργούμε τεχνολογία για τον πόλεμο και την καταπίεση […].

Ανησυχούμε που η «Microsoft» εργάζεται για να προμηθεύσει στρατιωτική τεχνολογία στο στρατό των ΗΠΑ, βοηθώντας την κυβέρνηση μιας χώρας να κάνει πιο θανατηφόρα όπλα χρησιμοποιώντας εργαλεία που κατασκευάζουμε».

Αυτά είναι μερικά αποσπάσματα της ανοιχτής επιστολής προς τον διευθύνοντα σύμβουλο του αμερικανικού μονοπωλίου πληροφορικής «Microsoft»,

την οποία υπέγραψαν και έδωσαν στη δημοσιότητα πριν από λίγες μέρες περισσότεροι από 100 εργαζόμενοι στην επιχείρηση.

Μπορεί ο αριθμός τους να είναι μικρός σε σύγκριση με τον συνολικό αριθμό εργαζομένων στο μονοπώλιο, όχι όμως και ο συμβολισμός.

Οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε αυτή την κίνηση μερικές μέρες πριν από την εταιρική παρουσίαση του «HoloLens 2», μιας βελτιωμένης εκδοχής του συστήματος επαυξημένης πραγματικότητας που κατασκευάζει η «Microsoft».

Με βάση το συμβόλαιο ύψους 480 εκατ. δολαρίων που σύναψε η εταιρεία με το στρατό των ΗΠΑ τον περασμένο Νοέμβρη, οι νέες συσκευές θα χρησιμοποιηθούν από στρατιώτες στο πεδίο της μάχης.

Η αρχική εκδοχή των συσκευών θα χρησιμοποιούνταν από αρχιτέκτονες και μηχανικούς για την κατασκευή κτιρίων και αυτοκινήτων, για την πραγματοποίηση εγχειρήσεων κ.ο.κ.

Το μονοπώλιο έχει ξανασυνεργαστεί για λόγους …εκπαίδευσης με τον αμερικανικό στρατό, αλλά είναι η πρώτη φορά που ανοιχτά κατασκευάζει εξοπλισμό μάχης.

Επιστολές προς κεφαλαιοκράτες

Στην ανοιχτή επιστολή τους οι εργαζόμενοι τονίζουν ότι με το νέο σύστημα

«Ο πόλεμος μετατρέπεται σε προσομοίωση «ηλεκτρονικού παιχνιδιού», απομακρύνοντας ακόμα περισσότερο τους στρατιώτες από τη ζοφερή αλήθεια του πολέμου και την πραγματικότητα της αιματοχυσίας».

Εργαζόμενοι της «Microsoft» είχαν διαμαρτυρηθεί το καλοκαίρι του 2018 και ενάντια στη συνεργασία της εταιρείας με τις μεταναστευτικές αρχές των ΗΠΑ, στο πλαίσιο του διαχωρισμού των παιδιών των μεταναστών στα σύνορα με το Μεξικό από τους γονείς τους.

Το σύστημα «HoloLens 2», επαυξημένης πραγματικότητας που κατασκευάζει η «Microsoft» για την εκπαίδευση των αμερικανών σταρτιωτών

Το ίδιο είχαν κάνει και 650 υπάλληλοι της «Salesforce».

Τον Οκτώβρη του 2018, με άλλη επιστολή τους, εργαζόμενοι της εταιρείας καλούσαν τους διοικούντες να αποσύρουν την πρότασή τους για συμβόλαιο ύψους 10 δισ. δολαρίων με το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ (πρόγραμμα JEDI), για αξιοποίηση του υπολογιστικού νέφους και της τεχνητής νοημοσύνης της «Microsoft» σε εξοπλισμούς και πολέμους την επόμενη δεκαετία.

Το 2017 η «Microsoft» είχε συνάψει με την αμερικανική κυβέρνηση συμβόλαιο για στρατιωτική χρήση του υπολογιστικού της νέφους «Azure».

Στο διαγωνισμό για το συμβόλαιο JEDI διαγωνίστηκαν αρχικά και οι «IBM», «Oracle» και «Google», αλλά οι δύο πρώτες αποσύρθηκαν, καταγγέλλοντας όρους που «φωτογράφιζαν» την «Amazon».

Η «Google» αποσύρθηκε δηλώνοντας ότι το συμβόλαιο

«ενδεχομένως δεν συνάδει με τις αρχές της»

για τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά ο πραγματικός λόγος μάλλον ήταν η ανησυχία ότι θα έχει συνέπειες στη στρατολόγηση νέων ταλαντούχων επιστημόνων, καθώς είχε προηγηθεί διαμαρτυρία άνω των 4.000 δικών της εργαζομένων, που υπέγραψαν ανοιχτή επιστολή προς τη διοίκηση.

Κείμενο υπογραφών εργαζομένων στην «Google», προς τον διευθύνοντα σύμβουλο να μη συμμετάσχει η εταιρεία στην παραγωγή τεχνολογίας οπλικών συστημάτων

Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να συνεργάζεται με τον αμερικανικό στρατό σε άλλα προγράμματα.

Από τη μεριά του, σε διαμαρτυρίες εργαζομένων της «Amazon» οι οποίοι επισήμαναν και την ιστορική εμπειρία από τη συνεργασία της IBM με τους ναζί, ο ιδιοκτήτης της, Τζεφ Μπέζος, απάντησε ότιQ

«για το καλό της εταιρείας είμαι αναγκασμένος να παίρνω δύσκολες αποφάσεις»,

όπως η συνεργασία με το στρατό.

Μέλλον ή παρόν;

Το ρωσικό αυτόνομο άρμα μάχης «Uran-9»

Στο μεταξύ, νέα όπλα που χρησιμοποιούν υπερσύγχρονες τεχνολογίες, μεταξύ αυτών και τεχνητή νοημοσύνη, όχι μόνο παράγονται ήδη, αλλά και δοκιμάζονται,

όπως το ρωσικό αυτόνομο τανκ «Uran-9», που όπως ανακοινώθηκε χρησιμοποιήθηκε σε μάχες στη Συρία.

Άλλα, όπως το αμερικανικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος «Reaper», έχουν ήδη πολλά χρόνια και πολλά ανθρώπινα θύματα στο ενεργητικό τους.

Στην κούρσα αξιοποίησης της τεχνητής νοημοσύνης για στρατιωτικούς σκοπούς δεν συμμετέχουν μόνο οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Σε αυτήν έχουν αποδυθεί όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με πρωταγωνιστικό ρόλο Κίνας, Ινδίας και Ιαπωνίας.

Βεβαίως οι σύγχρονοι πόλεμοι δεν διεξάγονται μόνο στο πεδίο της μάχης. Στην απόκτηση πληροφοριών, στον ψυχολογικό πόλεμο των μετόπισθεν και στον κυβερνοπόλεμο συμμετέχει και η ΕΕ.

Το αμερικανικό τηλεκατευθυνόμενο μη επανδρωμένο αεροσκάφος «Reaper» («Θεριστής») εν δράσει. Η Ελλάδα, την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγάγει σε σημαιοφόρο των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, φιλοξενεί τέτοια σκάφη σε βάση στη Λάρισα. Το κέντρο ελέγχου βρίσκεται στις ΗΠΑ

Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να αξιοποιηθεί – και ήδη αξιοποιείται – για αποτελεσματικότερη διαμόρφωση της ψυχολογίας συμμάχων και εχθρών,

με κατάλληλη διασπορά παραπληροφόρησης και φημών, αλλά και για τη λήψη αποτελεσματικότερων αμυντικών και επιθετικών μέτρων σχετιζόμενων με φίλια και εχθρικά συστήματα κυβερνητικής.

Συμμετέχοντας στο πλαίσιο τέτοιων δραστηριοτήτων, η Ελλάδα αποφασίστηκε να είναι η έδρα της σχολής κατασκόπων που θα δημιουργήσει η ΕΕ.

Κίνημα

Οι επιστήμονες σε οποιαδήποτε θέση στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, οι ερευνητές βασικών και εφαρμοσμένων επιστημών, έχουν καθήκον να αντιδρούν στην αξιοποίηση της ανθρώπινης γνώσης ενάντια στον άνθρωπο.

Οι αξιέπαινες και σημαντικές διαμαρτυρίες των Αμερικανών εργαζομένων σε μονοπώλια πληροφορικής ενάντια στη χρήση για στρατιωτικούς σκοπούς της υπερσύγχρονης τεχνολογίας που δημιουργούν, πρέπει να πάνε πιο πέρα.

Αμερικανικό ελαφρύ αυτόνομο όχημα μάχης

Οι επιστολές τους μπορούν να συμβάλουν στην αφύπνιση ευρύτερα του λαού για τους κινδύνους.

Δεν πρόκειται βεβαίως να αλλάξουν από μόνοι τους τη στάση των αφεντικών τους αφού ο πόλεμος γεννιέται από το εκμεταλλευτικό σύστημα, από τον καπιταλισμό.

Όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει πόλεμος και τα κράτη θα προετοιμάζονται γι’ αυτόν, προσπαθώντας να αποκτήσουν το πλεονέκτημα ή να μη βρεθούν σε μειονεκτική θέση έναντι των αντιπάλων και ανταγωνιστών τους στον στρατιωτικό εκβιασμό, στην πρόσβαση αγορών, στην εκμετάλλευση φυσικών πόρων και ανθρώπων.

Γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσουν παραπέρα την τεχνητή νοημοσύνη και τη ρομποτική σε μηχανισμούς θανάτου, είτε με τη συμβολή των ερευνητικών κέντρων των μονοπωλίων,

είτε χωρίς αυτή, με χρήση μόνο των κρατικών οργανισμών για την παραγωγή νέων στρατιωτικών τεχνολογιών.

Αυτόνομα μίνι άρματα της ρωσικής κατασκευάστριας όπλων «Καλάζνικοφ»

Οι διαμαρτυρίες θα γίνουν πιο ουσιαστικές και αποτελεσματικές αν συνδεθούν συνολικά με την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο,

αν αρχίσουν να αμφισβητούν το σύστημα, αν εμπνευστούν από την πάλη για τη ριζικά διαφορετική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και της παραγωγής,

τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική, που στηρίζεται στην ισότιμη συνεργασία μεταξύ των λαών, όχι στον ανταγωνισμό, που αναπόφευκτα καταλήγει κάποια στιγμή σε ανταγωνισμό μέχρι θανάτου…

Με πληροφορίες από NBCNews και Telegraph

Επιμέλεια: Σταύρος Ξεκνικουδάκης