Σουηδία: “Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν”

Από Πάνος Αλεπλιώτης

Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης //

Μια παλιά Αμερικάνικη ταινία είχε τίτλο  “Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν”
Το παρακάτω άρθρο μας την θυμίζει.
Άρθρο της Marina Weilguni
Εφημερίδα Riktpunkt, ΚΚ Σουηδίας 
“Αρνήθηκαν ΜΕΘ σε 81χρονο και κατέληξε.
Στις 9 Απριλίου παρουσίασε η Σουηδική τηλεόραση την περίπτωση του Hanna Altinsu από την πόλη Södertälje (πόλη νότια της Στοκχόλμης) έναν 81 χρονο που πέθανε από τον ιό.
Ο θάνατος ενός μεγάλου σε η ηλικία ανθρώπου όπως και η βαθειά θλίψη των συγγενών του δεν είναι κάτι το παράξενο.
 Είναι όμως τρομερό να περιγράφουν τα παιδιά του πως αρνήθηκαν εντατική θεραπεία σε κάποιον άνθρωπο που κατά τα άλλα ήταν υγιής σύμφωνα με το ρεπορτάζ. 
Η ιατρική ομάδα εκτίμησε πως οι άνθρωποι πάνω από 80 δεν έχουν πολλές πιθανότητες να θεραπευτούν και γιαυτό τον άφησαν να πεθάνει παρόλο που υπήρχαν διαθέσιμες ΜΕΘ. 
Ενδεχόμενα να μην μπορούσε να τα καταφέρει αν και έχουμε δει περιπτώσεις μεγάλων ανθρώπων σε ηλικία στην Ιταλία να θεραπεύονται. Αυτό που έκαναν στο Νοσοκομείο είναι κυνικά να μην του δώσουν μια τελευταία ευκαιρία. 
Όσο οι άνθρωποι δεν είναι πια παραγωγικοί στον καπιταλισμό δεν παίρνουν την περίθαλψη που χρειάζονται και δεν είναι μυστικό πως οι ηλικιωμένοι μας πεθαίνουν στα γηροκομεία επειδή επί πολλά χρόνια έχουν μειωθεί οι πόροι για την προστασία τους. 
Οι εργαζόμενοι στην “βοήθεια στο σπίτι”(εναλλακτική λύση αντί του Γηροκομείου) δεν προλαβαίνουν και στο πρόγραμμα της τηλεόρασης διηγείται γιατρός της εντατικής πως καλέστηκε σε έκτακτο περιστατικό ασθένειας από κορώνα, από υπονοσοκόμα που την περίμενε στο σπίτι του ηλικιωμένου χωρίς κανένα μέσο προστασίας. 
Στο ερώτημα πως είναι αυτό δυνατόν πήρε την απάντηση πως δεν υπάρχει εξοπλισμός προστασίας και δεν υπήρχε κανείς άλλος να βοηθήσει. Στην περίπτωση του Altinsu ο ασθενής ήταν μετανάστης και δεν είχε την ίδια δυνατότητα να ακουστεί η φωνή του.
Πόσο χαμηλά έχει πέσει η ηθική μιας κοινωνίας όταν φυσιολογικοί άνθρωποι δέχονται και εφαρμόζουν την ιδεολογία του καπιταλισμού και δεν αντιδρούν στις κατευθύνσεις που πηγάζουν από το επίκεντρο της εξουσίας;
Δεν έχει καμιά σημασία να δαιμονοποιήσουμε τους συγκεκριμένους γιατρούς που πήραν αυτή την απόφαση. Θέλω να τονίσω πόσο επικίνδυνη είναι η χωρίς περίσκεψη αποδοχή της ιδεολογίας της απάνθρωπης κερδοσκοπίας. 
Οι νόμοι και οι κανονισμοί που καθορίζουν την παροχή υγείας δεν έχουν προκύψει για το καλό των ανθρώπων αλλά για τις ανάγκες του κεφαλαίου και επιδέχονται αμφισβήτηση με βροντερή  φωνή. Δεν ισχύει μόνο ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό αλλά και ενάντια στην ιδεολογική ομίχλη που μας μετατρέπει σε υπάκουα εργαλεία της απανθρωπιάς”.
Marina Weilguni

Μαθήματα καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας από το Eurogroup

(«Το Κεφάλαιο» ξαναγράφεται πανομοιότυπα, από τη δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου αυτή τη φορά)

Eurogroup: Συμφωνία για πακέτο «στήριξης» 540 δισ. ευρώ (10/4/2020)

• Τα 540 δισ. είναι κέρδη και φόροι που αποσπάσθηκαν κατά 10% (κατ’ άλλους 5%) από τους έχοντες και κατέχοντες μεγάλο κεφάλαιο και κατά 90% από τους μη έχοντες της ΕΕ και είναι αποθηκευμένοι στο τραπεζικό σύστημα της ΕΕ
• Το 90% θα πάει στους έχοντες και κατέχοντες μεγάλο κεφάλαιο και το 10% στους μη έχοντες.
• Το 100% είναι δάνεια που μετατρέπονται σε εγγυημένο χρέος από τα κράτη προς το τραπεζικό σύστημα της ΕΕ, για να τα ξαναδανείσει.
• Το 90% του νέου χρέους θα το πληρώνει το 90% των μη εχόντων και το 10% θα (αν) το πληρώσει το 10% των εχόντων και κατεχόντων μεγάλο κεφάλαιο.
• Οι «θεσμοί», τα μνημόνια και οι τρόικες νεκρανασταίνονται και πάλι!

Δίκαια μοιρασιά! Κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία! Ήταν όνειρο του κεφαλαίου και έγινε πράξη στις πλάτες των λαών, ελέω κορονοϊού!

Ας δούμε τις μισές αλήθειες και τα ωραία ψέματα.

Να μερικά «αυτονόητα» από την ανακοίνωση του Σταϊκούρα για τα ποσά:

• Ενίσχυση των υγειονομικών συστημάτων… (όπως πχ με τον διπλασιασμό της ενοικίασης ιδιωτικών ΜΕΘ!)
• Αυξημένη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων
• Δρομολόγηση ενός ταμείου ανάκαμψης, με χρηματοδότησή του από «καινοτόμα χρηματοοικονομικά εργαλεία»… (ξέρουμε ποιοι θα τα πάρουν…)  
• Η απόφαση (…) θα πρέπει να αποτελέσει το εφαλτήριο για ακόμη πιο φιλόδοξες- μελλοντικά- ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες… ο νοών νοείτω! 

Να και ο Σεντένο:

• Οι χώρες που θα χρησιμοποιήσουν τις πιστωτικές γραμμές θα υπόκεινται στη «συνήθη εποπτεία των οικονομιών τους» από την ΕΕ… (για να μη ξεχνιόμαστε, οι «θεσμοί», τα μνημόνια και οι τρόικες νεκρανασταίνονται!)

• Με τη συμφωνία του Eurogroup προστατεύεται ο οικονομικός και κοινωνικός ιστός (της εκμετάλλευσης)!
• Στήριξη των εργαζομένων με 100 δισ.… (που θα δοθούν όμως μέσω επιχειρήσεων… )
• Στήριξη των επιχειρήσεων, με δάνεια ύψους 200 δισ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων..
• Στήριξη των κρατών - μελών με πιστωτικές γραμμές από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας… 240 δισ. ευρώ (βάλε κι άλλα δάνεια και χρέος, τώρα που γυρίζει!) 
• Δημιουργία ταμείου, που θα είναι προσωρινό και θα ενισχύσει τις επενδύσεις και τους «επενδυτές»!

 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ: Eurogroup: Συμφωνία για πακέτο στήριξης 540 δισ. ευρώ -, 10/4/2020

Ο Μαρξ 150+ χρόνια πριν.

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο μαρξισμός ξεπεράστηκε ανεπιστρεπτί και οι κομμουνιστές πιστεύουν ότι, ισχύουν ακόμη όσα έγραφε το 1867!

«Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους – αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος – βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. (…) Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής (καπιταλιστικής) συσσώρευσης. (…) Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεόγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργού σαν … να ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα.(…) Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, πού συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής (καπιταλιστικής) συσσώρευσης (…) Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, πού οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. (…) Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους». 

Πηγή: Κ. Μαρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781), εκδόσεις «Μόρφωση» 1963

Πηγή 

Σούπερμαντολίνη: Εσύ τι θα πάρεις για τον κορωνοϊό;

Ματριόσκα Η Κόκκινη

Ανάμεσα στα πολλά φαιδρά που ακούμε το τελευταίο διάστημα, ο βομβαρδισμός από ονομασίες ουσιών που πιθανόν ”νικούν” το κορωνοϊό  είναι η πιο επικίνδυνη και αχρείαστη πληροφόρηση που είχαμε ποτέ.

Σουπερμαντολίνη έπαιρνε ο Βουτσάς στην ταινία ”Ο άνθρωπος της καρπαζιάς ” το 1969, για να γίνει γενναίος και να παύσει να τρώει σφαλιάρες ακόμα και από τον Ρίζο (αν δεν κάνω λάθος).  Φυσικά, σουπερμαντολίνη δεν υπήρχε. Ένας φίλος του, θέλοντας να τον βοηθήσει, είπε ψέματα και στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόταν ο Βουτσάς ήταν πίστη στον εαυτό του.

Τις τελευταίες εβδομάδες ακούμε από παντού διάφορες ονομασίες ουσιών που χρησιμοποιούνται στα φάρμακα, όπως η χλωροκίνη η οποία χρησιμοποιείται σε φάρμακα που θεραπεύουν ανάμεσα στα άλλα την ελονοσία  και πιο πρόσφατα το νιτρικό οξύ που περιέχεται στο φάρμακο Βιάγκρα. Τα ΜΜΕ μαθαίνουν για τις χρήσεις αυτών των ουσιών είτε από τους γιατρούς που χρησιμοποιούν τις ουσίες πειραματικά στους ασθενείς του κορωνοϊού, είτε από επιστήμονες που πειραματίζονται σε διάφορα βιολογικά εργαστήρια.
Γνωρίζοντας πως το ενδιαφέρον του κόσμου είναι οξυμένο λόγω πανδημίας, αποφασίζουν να διοχετεύσουν αυτές τις πληροφορίες στο γενικό πληθυσμό με μοναδικό σκοπό να γεμίζουν το τηλεοπτικό τους χρόνο ή τις σελίδες τους χωρίς να καταλαβαίνουν την επικινδυνότητα που επισύρουν οι πράξεις τους. Κρύβονται πίσω από την ”σωστή, έγκυρη και έγκαιρη πληροφόρηση του κόσμου που έχει ανησυχία και ρωτά”. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί η Μαιρούλα από τα Εξάρχεια να πρέπει να γεμίσει το μυαλό της με ουσίες που τελειώνουν σε -κινη, -μίνη, -λίνη κ.λ.π εφόσον οι μελέτες γύρω από αυτές τις ουσίες είναι σε τόσο πρώιμο στάδιο; Τι της δίνει σαν ανακούφιση η πληροφορία μιας χημικής ουσίας που δεν ήξερε μέχρι χθες πως υπάρχει στα φάρμακα;

Το μεγαλύτερο ποσοστό που γενικού πληθυσμού ανήκει κοντά στο μέσο όρο δείκτη ευφυίας. Κάποιοι λίγο πιο πάνω, κάποιοι λίγο πιο κάτω. Αυτό είναι, πραγματικά, που μας σώζει σαν κοινωνία για να μην βρεθούμε νεκροί σαν το ζευγάρι των Αμερικάνων, το οποίο όταν άκουσε για την ουσία χλωροκίνη, πήγε και την ήπιε από το φάρμακο που καθάριζαν το ενυδρείο τους, για να προστατευτούν προληπτικά εναντίον του κορωνοϊού. Ναι, στην κοινωνία υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που δεν τους κόβει ιδιαίτερα και γι’ αυτό το λόγο, τα ΜΜΕ πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικά τι πληροφορίες δίνουν προς τα έξω.
Ο δείκτης ευφυίας δεν σε προστατεύει πάντα ή μάλλον για πάντα. Στην ίδια χώρα, στην Αμερική, υπήρξε δικηγόρος  ο οποίος ισχυρίζονταν πως αν βάλεις ένα πιστολάκι μαλλιών, σε υψηλή θερμοκρασία κάτω από την μύτη σου, ο ιός που βρίσκεται στην ρινική  κοιλότητα πεθαίνει. Δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες και θερμοκρασία, θα σας πω μόνο πως όποιος το δοκίμαζε θα πάθαινε εγκαύματα στο πρόσωπο πρώτου βαθμού. Ο άνθρωπος αυτός αναπαρήγαγε μια θεωρία, ένα γιατροσόφι, μια ανοησία, όπως θέλετε πείτε το, η οποία κυκλοφορούσε μέσα στο ίντερνετ για πολλούς μήνες. Ήταν χαζός; Δύσκολα το λες καθότι δικηγόρος. Τι του έλειπε; Η γνώση επί του θέματος και η κοινή λογική.
Φτάνει μόνο η εξυπνάδα, η γνώση και η κοινή λογική για να προστατευτείς από μια επικίνδυνη είδηση; Όταν κάποιος που είναι επιστήμονας ερωτάται από έναν δημοσιογράφο για το αν η χλωροκίνη κάνει καλό στην καταπολέμηση του κορωνοϊού και ο επιστήμονας, δεν κόβει την κουβέντα λέγοντας ”Ξέρετε δεν το γνωρίζουμε, το ψάχνουμε ακόμα” αλλά δίνει την απάντηση ”Είμαστε ακόμα στην αρχή αλλά φαίνεται να έχουμε θετικά αποτελέσματα”, τι πιστεύετε πως συγκρατεί ο τρομοκρατημένος άνθρωπος;

Τα θετικά αποτελέσματα. Ο φοβισμένος ψάχνει ελπίδα και θα κρεμαστεί από το τίποτα. Άνθρωποι που φοβούνται, άνθρωποι που νοσούν ή νοσούν οι οικείοι τους θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά, να βρουν την ουσία ή να γίνουν πειραματόζωα σε ένα αμφιλεγόμενο φάρμακο με σκοπό να σωθούν ή να σώσουν αγαπημένα πρόσωπα. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην περίπτωση του κορωνοϊού αλλά σε κάθε ασθένεια.
Πόσα φάρμακα, γιατροσόφια, παπατζιλίκια, ματόχαντρα και επικίνδυνες θεραπείες χόκους-πόκους έχουν χρησιμοποιήσει απελπισμένοι ασθενείς καρκίνου ή άλλων θανατηφόρων ασθενειών; Πόσοι έχουν θησαυρίσει στις πλάτες τους εκμεταλλευόμενοι το φόβο και την απελπισία των ασθενών και των οικείων τους; Ήταν όλοι χαζοί, αμόρφωτοι ή παράλογοι, όσοι δοκίμασαν τέτοια μαντζούνια; Ήταν σε τέτοια ψυχική κατάσταση που πλέον η λογική τους είχε τερματίσει.

Άρα για να φιλτράρεις μια είδηση πρέπει να έχεις: Εξυπνάδα, γνώση, κοινή λογική και κυρίως ψυχική ισορροπία. Σε καιρό πανδημίας, τα παραπάνω είναι τα πρώτα θύματα.

Πόσα νέα και παλιά γιατροσόφια είδατε να περνούν μπροστά από τα μάτια σας πριν αρχίσει η πανδημία; Σκόρδο, ζεστό νερό με λεμόνι, ελαιόλαδο, σπάνια φυτά, περίεργοι συνδυασμοί τροφών. Τα περισσότερα από αυτά έφταναν μέσω κοινωνικών δικτύων σαν δοκιμασμένες μέθοδοι προστασίας ή και ίαση του κορωνοϊου τάχα σαν ”προσωπικό μήνυμα” μια Κινέζας απο την Γιουχάν ή ενός Ιταλού από την Νάπολη που είτε δεν νόσησαν είτε νόσησαν και έγιναν καλά όταν ήπιαν βαλεριάνα με κανέλα μέσα σε παπάρια ελέφαντα (αυτή η συνταγή είναι δικιά μου, μην την δοκιμάσετε κάνω χιούμορ). Ο προσωπικός τόνος ήταν φυσικά για να τσιμπήσει αυτό που το διαβάζει και να πιστέψει πως όντως είναι ”το φάρμακο”. Αυτό που μας κρύβουν για να πλουτίσουν οι πολυεθνικές… Προφανώς..

Πέρα από τα γιατροσόφια, άνθισαν, φυσικά, και οι θεωρίες συνωμοσίας. Αναμενόμενες και πλήρως εναρμονισμένες με τον φόβο, την αμάθεια και την ευκολοπιστία των ανθρώπων. Δεν θα μιλήσω για το πόσοι άνθρωποι πραγματικά πιστεύουν πως φταίει η μπύρα Corona ή οι κεραίες 5 G. Είναι πολλοί. Μπορεί να τους κοροϊδεύουμε αλλά όλοι μας είμαστε επιρρεπείς σε θεωρίες συνωμοσίας, αρκεί να περιέχουν στοιχεία που θεωρούμε αληθή. Αυτό φαίνεται και από το πόσοι άνθρωποι πιστεύουν τα fake news.
Αν μια είδηση έχει λογικοφανή στοιχεία, τα πιστεύουν ακόμα και άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους ανεπηρέαστους από θεωρίες συνωμοσίας. Πραγματικά δεν βρήκα ούτε μια σοβαρή ιστοσελίδα που να μην αναπαρήγαγε το fake news πως παπάκια και δελφίνια εμφανίστηκαν στην Βενετία. Στην πραγματικότητα μια Ινδή έγραψε ψέματα και ποστάρισε παραποιημένες φωτογραφίες, οι οποίες επειδή πήγαν τόσο καλά στα likes, δεν ήθελε να τις κατεβάσει από τα κοινωνικά δίκτυα παρά την αποκάλυψη της αλήθειας. Η είδηση συνέχιζε να αναπαράγεται ξανά και ξανά από sites παρότι η αλήθεια κυκλοφορεί στο διαδίκτυο πλέον.

Δεν θα είναι μακριά η μέρα, που η είδηση θα επιστρέψει έως εξής: ” Η επιστροφή του ανθρώπου στους κανονικούς ρυθμούς ζωής, υποβάθμισε την ποιότητα του περιβάλλοντος. Χαρακτηριστικό είναι πως εκεί που είχαν αρχίσει να κολυμπούν παπάκια ξαναεπέστρεψε η μόλυνση”. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ παπάκι.. Πόσοι πιστεύετε όμως ότι θα πατήσουν ”κλαμμένη φατσούλα” ή ”έλεος”;
Το να πέσεις θύμα ενός τσαρλατάνου στα κοινωνικά δίκτυα είναι κάτι που δεν μπορείς να το ελέγξεις. Αυτοί που σίγουρα μπορούν να ελέγξουν τις ειδήσεις πριν τις βγάλουν προς τα έξω είναι τα επίσημα ΜΜΕ. Το γιατί δεν το κάνουν χωρά πολλή συζήτηση: Το άγχος να βγάλεις είδηση, από την μύγα ξύγκι, ήταν κάτι που πάντα υπήρχε στα μέσα ενημέρωσης, ύστερα υπάρχει και η είδηση που διαδίδεται επί σκοπού: είδαμε τα ψεύτικα πλάνα στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Εξυπηρέτησαν τις προθέσεις της κυβέρνησης μια χαρά.
Σε ό,τι αφορά τα φάρμακα βέβαια, εδώ δεν μιλάμε ούτε για διαστρέβλωση, ούτε για κακή πληροφόρηση. Εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για περιττή και άκρως επικίνδυνη πληροφόρηση. Αυτό συμβαίνει γιατί ο δημοσιογράφος και ο επιστήμονας είναι δυο ασύμβατοι άνθρωποι που προσπαθούν να συνεννοηθούν. Ο επιστήμονας ξέρει πως τα πάντα στην επιστήμη χρειάζονται χρόνο ενώ ο δημοσιογράφος μετρά τον χρόνο σε 15′ μέχρι να περάσει στο επόμενο θέμα. Ο ένας ξέρει πως ένα κατάλληλο φάρμακο ή εμβόλιο, θα βγει σε 3 ή 5 χρόνια ή και ποτέ και ο άλλος θέλει να πάει σε διαφημίσεις έχοντας αφήσει στον θεατή την πεποίθηση ”πως τον έχει ενημερώσει”. Παπάρια-μάντολες. (Αντίστοιχα στο ραδιόφωνο και στο σάιτ).

Αυτή η αγχώδης και συνεχής ενημέρωση, έχοντας ένα κοινό σε πλήρη σύγχυση και φόβο για το τι συμβαίνει, δημιουργούν και αντιφατικές ενημερώσεις, σε σημείο ο κόσμος να παλεύει να ερμηνεύσει, κατά το δοκούν, τον επιστημονικό λόγο ως σαν να ήταν χρησμός Πυθίας. Π.χ. το θέμα με την μάσκα έχει προκαλέσει μαλλιοτράβηγμα παγκοσμίως.
Οι επιστήμονες από την αρχή είπαν πως δεν είναι ξεκάθαρο αν η μάσκα ή τα γάντια προστατεύουν από τον ιό. Πολλοί άνθρωποι, έτρεξαν ωστόσο να τα προμηθευτούν δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα ανεφοδιασμού της αγοράς. Μην έχοντας προϊόντα στην αγορά όταν οι ειδικοί παρέα με τις κυβερνήσεις βγαίνουν να μιλήσουν για το θέμα της μάσκας, ακριβώς γιατί βρίσκονται δίπλα τους αναξιόπιστοι πολιτικοί, ο γενικός πληθυσμός πιστεύει πως: ” Πρέπει να φοράω μάσκα αλλά μου λένε να μην φοράω γιατί δεν έχουν μάσκες να μου δώσουν”.
Η αξιοπιστία που θα έπρεπε να έχουν οι ειδικοί χάνεται εξαιτίας της πολιτικής που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις. Βλέπεις σοβαρούς ανθρώπους να μαλλιοτραβιούνται για αντισηπτικά και μάσκες, όταν οι ειδικοί λένε πως όλοι μας θα εκτεθούμε κάποια στιγμή στον ιό και δεν είναι σίγουρο πως αυτά τα μέτρα θα μας προστατέψουν.

Αντιμετωπίζουμε ένα νέο ιό, ο οποίος δεν έχει εμβόλιο ή θεραπεία. Ξέρουμε αρκετά πράγματα αλλά αγνοούμε άλλα τόσα. Χρειάζεται χρόνος για να μάθουμε περισσότερα και η ενημέρωση μέρα-μέρα δεν βοηθά. Είμαστε σαν τα παιδάκια στο πίσω κάθισμα, που λέμε συνέχεια ”Φτάνουμε μπαμπά;”  κάθε δυο λεπτά, όταν το ταξίδι είναι 7-8 ωρών. Τόσο ενοχλητικοί γινόμαστε στους σοβαρούς επιστήμονες.
Τι να κάνουμε; Βαθιές ανάσες και να προσπαθούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι μέχρι να υπάρχει όντως ένα τέλος στην ιστορία αυτή. Υπομονή, να ακούμε προσεχτικά τις ειδήσεις, να διώχνουμε πληροφορίες άσχετες και παράλογες, να μην αφήνουμε την αντιπάθειά μας, τις πολιτικές μας πεποιθήσεις να μας τυφλώνουν και να κάνουμε τα ακριβώς αντίθετα γιατί ”ξέρω εγώ καλύτερα”. Αφήστε τον κύριο Πονηρίδη μέσα σας να κοιμηθεί. Προστατέψτε τον εαυτό σας και τους γύρω σας με μέτρα που δεν θα σας καταστήσουν υγιείς σωματικά αλλά άρρωστους ψυχικά. Κλείστε ίντερνετ και τηλεοράσεις, αναζητήστε την ηρεμία σε ένα καλό βιβλίο ή στη μουσική.
Η ανθρωπότητα έχει περάσει πολλά και θα περάσει άλλα τόσα. Η βλακεία πάντα υπήρχε γύρω μας και μέσα μας στο τέλος όμως επιβιώνει μόνο εκείνος που έχοντας ισορροπία με το εντός του καταφέρνει να χρησιμοποιήσει την λογική του προς όφελος δικό του και των ανθρώπων που αγαπά.

Ήταν κουρελού και γίνεται κουβάρι!

Μια ποικιλόχρωμη κουρελού ανόμοιων κρατών, άνισων οικονομιών και αταίριαστων λαών. Αυτή ήταν η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι χθες. Ένα πουλόβερ που άρχισε πρόσφατα να ξηλώνεται, με την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου και πλέον είναι έτοιμο να γίνει ένα μάτσο νήματα και να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Άλλωστε μαλλιά κουβάρια έγιναν χθες οι ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών σε μια συζήτηση που σχετίζεται με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που επιφέρει η πανδημία του κορωνοϊού και για μία επόμενη μέρα που όταν έρθει ίσως βρει τόσο την ευρωένωση, όσο και την ευρωζώνη, ένα οικοδόμημα γκρεμισμένο συθέμελα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έπαψε ποτέ να είναι μια λυκοσυμμαχία των κεφαλαιοκρατών και αυτό φάνηκε για μία ακόμη φορά χθες, όταν οι πλερέζες για τις εκατόμβες των νεκρών δεν μπόρεσαν να κρύψουν τα σάπια πρόσωπα που κρύβονται πίσω τους και εξυπηρετούν μόνο τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Τα ανδρείκελα με τα κοστούμια που χθες μάχονταν για το μέλλον της ένωσης δεν είναι παρά απλοί υπάλληλοι τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών και κεφαλαιοκρατών. Έτσι ήταν αναμενόμενο πως για τα συμφέροντα των αφεντικών τους θα γινόταν η διαμάχη και όχι προφανώς για τα συμφέροντα των λαών που αντιπροσωπεύουν στους θεσμούς.

Ο κορονοϊός ήταν ένα γερό χτύπημα στους πυλώνες της ευρωένωσης, οι οποίοι δε φαίνεται πλέον να μπορούν να αντέξουν το βάρος του οικοδομήματος. Άνθρακες αποδείχτηκε ο θησαυρός της ΟΝΕ και λογικό ήταν, αν σκεφτεί κανείς πως οι ρίζες της ανήκουν στην ένωση άνθρακα και χάλυβα που έφτιαξαν κάποτε οι ίδιοι που σήμερα τη γκρεμίζουν. Ο ισχυρός οικονομικά πυρήνας των βόρειο-ευρωπαίων δε δέχεται να συνεπωμιστεί τα βάρη των υπολοίπων, αδελφικών κατά τα άλλα, εθνών. Οι δε νότιοι, τα παλαιά γουρούνια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης (PIGS) δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να ανταπεξέλθουν και να βγουν από αυτή την τεράστια και απρόβλεπτη κρίση βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις. Οι μεν ζητούν ευρωομόλογο και οι άλλοι απαντούν με νέα μνημόνια και καταφυγή στον ESM. Το αδιέξοδο είναι τεράστιο και η διαφορά είναι πως τα σημερινά eurogroup δεν είναι σαν εκείνα που είχαν επίκεντρο την ψωροκώσταινα, που σε τελική ανάλυση την πετούσαν έξω μίαν ωραία πρωία και τελείωνε η ιστορία. Σήμερα η κρίση είναι διεθνής και πολύ πιο βαθιά. Οι απώλειες είναι τεράστιες για όλους, ασχέτως αν κάποιοι δύνανται να ματώσουν και να κλείσουν μόνοι τις πληγές τους, ενώ άλλοι χωρίς γενναίες μεταγγίσεις αίματος θα καταλήξουν αβοήθητοι, πάνω στο χειρουργικό τραπέζι των Βρυξελλών. Η μόνη πραγματική λύση με οικονομικούς όρους είναι η άμεση διάλυση της ευρωζώνης, η ανάκτηση των εκδοτικών προνομίων από τις εθνικές τράπεζες των χωρών και η επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, τα οποία θα μπορούν να πληθωριστούν κατά περίπτωση, εκ των αναγκών και εκ των δυνατοτήτων. Κάθε άλλη περίπτωση είναι αφενός προσωρινή, αναποτελεσματική και αδόκιμη και αφετέρου αποτελεί το χειρότερο σενάριο για τα λαϊκά νοικοκυριά. Είτε με ευρωομόλογο, είτε πολύ περισσότερο με οικονομική βοήθεια από τον ESM μέσω νέων μνημονίων, ο δρόμος θα είναι κακοτράχαλος και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό και αυτό διότι πολύ απλά δεν μπορεί η ίδια εργαλειοθήκη να επιδιορθώσει κάθε πρόβλημα. Άλλα κράτη είναι χτισμένα με μπετόν αρμέ και άλλα με ξύλο και άχυρα για σκεπή.

Η ευρωένωση από τη δημιουργία της ακόμη κατέστησε σαφές πως

δεν πρόκειται για μια κοινωνική συμμαχία των λαών, αλλά για μία οικονομική συνεργασία των κεφαλαιοκρατών στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Και αν αυτό ήταν θολό και δυσδιάκριτο για τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, έγινε ξεκάθαρο ήδη από τα χρόνια της κυβέρνησης του Σημίτη. Και αν αυτά ισχύουν για την ΕΟΚ, ΕΕ ή όπως αλλιώς θέλετε, για την ευρωζώνη είναι οφθαλμοφανές, έως και ηλίου φαεινότερον, πως από τα πρώτα της βήματα ξεκίνησαν και ισχυρές δονήσεις στα θεμέλια ολόκληρης της ένωσης. Είναι άλλο (και πολύ πιο ανώδυνο) να προσπαθεί κανείς να εφαρμόσει κοινές πολιτικές, κοινό δίκαιο, κοινούς θεσμούς σε μια ομάδα κρατών και εντελώς διαφορετικό (και αδύνατον) να εφαρμόσει κανείς κοινή οικονομική πολιτική, φορολογία κλπ. σε οικονομίες διαφορετικών ταχυτήτων. Η μετάβαση στο ευρώ ήταν ένας αγώνας ταχύτητας με κοινή γραμμή εκκίνησης, όχι όμως μεταξύ αθλητών ίδιας κατηγορίας, αλλά ενός αναβάτη σε μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, ενός διακοσάρη, ενός μαραθωνοδρόμου, ενός κολυμβητή, ενός απλού μεσήλικα, ενός υπέρβαρου και ενός κουτσού. Το νόημα μιας τέτοιας κούρσας είναι προφανώς ανύπαρκτο και θα καταλήξει γρήγορα σε φιάσκο. Έτσι έγινε και στην ευρωζώνη σε διάστημα μικρότερο των είκοσι ετών. Μόλις 18 χρόνια ζωής (ή καλύτερα επιβίωσης) μετράει το ευρώ και έχει καταφέρει να γεννήσει περισσότερες οικονομικές κρίσεις από ολόκληρη τη νομισματική ιστορία του κόσμου. Και αν σε συνθήκες ανάπτυξης και κανονικότητας γεννούσε κρίσεις στα μέλη του, σε συνθήκες παγκοσμίου πολέμου τι επρόκειτο να κάνει; Να απορροφήσει τους κραδασμούς και να βγει αλώβητο από την καταιγίδα; Προφανώς και όχι. Η πανδημία θα πάρει μαζί της -τώρα ή ίσως λίγο αργότερα- σίγουρα την ευρωζώνη, ίσως όμως και ολόκληρη την ευρωένωση. Πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Το μόνο

πραγματικό διακύβευμα της επόμενης ημέρας είναι το πως θα μπορέσουν οι λαοί να ορθοποδήσουν βγαίνοντας από αυτή τη λαίλαπα. Γιατί σαφώς και πάνω από όλα είναι η δημόσια υγεία, αλλά η υγεία δεν κλονίζεται μόνο από τη λοίμωξη καθ’ εαυτή, κλονίζεται και από τη φτώχεια, την πείνα, την ανέχεια που θα κυκλοφορούν εκεί έξω και μετά τον κορονοϊό και που καμία μάσκα, αντισηπτικό ή κοινωνική απομόνωση δεν μπορεί να τις σταματήσει. Τώρα οι περισσότεροι μένουμε σπίτι, παράλληλα όμως μένουμε άνεργοι, φτωχοί και εξαθλιωμένοι και το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο γι’ αυτό είναι ο σοσιαλισμός.

ΥΓ. Αρχίστε να κρατάτε κανένα κολλαριστό εικοσάευρω, αύριο ίσως να είναι συλλεκτικό…

Υγιαίνετε!

Διονύσης Μαλαπέτσας

«Μητρόπολη» των θυμάτων από την πανδημία

Η πανδημία του κορονοϊού στις ΗΠΑ (με πάνω από 450.000 νοσούντες και πάνω από 15.000 νεκρούς) αποκαλύπτει ωμά την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που αποτυπώνεται και στη γύμνια του δημόσιου συστήματος Υγείας. Τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που βρίσκονται εγκλωβισμένα στην πρέσα της εκμετάλλευσης, των ταξικών ανισοτήτων, του αποκλεισμού από ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, πληρώνουν μεγάλο τίμημα.
Τα στοιχεία που ανακοινώνονται το τελευταίο διάστημα για τα θύματα της πανδημίας είναι ανατριχιαστικά. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν οι φτωχοί Αφροαμερικανοί: Στο Σικάγο αποτελούν το 30% του πληθυσμού, αλλά το 73% των νεκρών από την πανδημία. Στο Μίσιγκαν και το Ιλινόις, οι Αφροαμερικανοί είναι το 15% του πληθυσμού, αλλά το 40% των νεκρών. Στη Λουιζιάνα είναι το 32% του πληθυσμού, αλλά το 70% των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Στο Μιλγουόκι οι Αφροαμερικανοί είναι επίσης το 73% των θυμάτων της πανδημίας.

* * *

Χιλιάδες φτωχοί Αμερικανοί, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, χάνουν τη ζωή τους αβοήθητοι μέσα στα σπίτια τους. Νοσηλευτές και τραυματιοφορείς, μιλώντας πρόσφατα σε δημοσιογράφους, έλεγαν πως τουλάχιστον το τελευταίο δίμηνο, χιλιάδες άτομα που βρίσκονταν νεκρά στα διαμερίσματά τους δεν υποβλήθηκαν σε ιατροδικαστικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί εάν ο Covid-19 ήταν η αιτία θανάτου, παρά τις μαρτυρίες ή τα στοιχεία. Γιατροί εκτιμούσαν πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων της πανδημίας είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που ανακοινώνεται επισήμως, καθώς από τον Γενάρη πολλές περιπτώσεις θανατηφόρας πνευμονίας πιθανώς ήταν περιστατικά Covid-19 που ποτέ δεν ελέγχθηκαν. Ακόμη και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις, στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν γίνονται ιατροδικαστικές έρευνες για τις αιτίες θανάτου, μεταξύ άλλων και λόγω έλλειψης προσωπικού.
Αρθρογραφία στον αμερικανικό Τύπο επισημαίνει επίσης τη μεγάλη θνησιμότητα μεταξύ των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από την πανδημία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι από εκεί προέρχονται και τα πιο ευάλωτα θύματα της επιδημίας, καθώς έρευνες δείχνουν ότι Αφροαμερικανοί και Λατίνοι έχουν τα υψηλότερα ποσοστά διαβήτη, παχυσαρκίας, καρδιολογικών προβλημάτων εξαιτίας κακής διατροφής, σκληρών συνθηκών ζωής, συνεχούς οικονομικής αβεβαιότητας, αδυναμίας πρόσβασης σε συστήματα Υγείας και υπηρεσιών προληπτικής ιατρικής. Γίνονται έτσι «μοιραία» οι ευπαθείς ομάδες που ξεκάνει ο κορονοϊός.

* * *

Αλλα και για όσους δεν βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού, ακόμα κι αν δεν συγκαταλέγονται στα εκατομμύρια των απόκληρων, ανασφάλιστων και αστέγων, που υπολογίζονται πάνω από 50 εκατομμύρια, η αναμέτρηση με το εμπορευματοποιημένο και ιδιωτικοποιημένο σύστημα της Υγείας είναι άνιση: Ενας εργαζόμενος και ασφαλισμένος πρέπει να πληρώσει έως και 30.000 δολάρια για μία βδομάδα νοσηλείας από κορονοϊό. Εάν δεν είναι ασφαλισμένος, πρέπει να βρει τουλάχιστον 70.000 δολάρια για μία βδομάδα νοσηλείας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης τόσο του «προοδευτικού» Ομπάμα, που διαφήμιζε το πρόγραμμα «Υγεία για όλους», όσο και του «συντηρητικού» Τραμπ, που αναμόρφωσε και αυτός το σύστημα.
Η σαπίλα του συστήματος φαίνεται και από το γεγονός ότι σε ορισμένες «αλυσίδες» ιδιωτικών κλινικών, ασκούνται πιέσεις σε γιατρούς και υγειονομικό προσωπικό για μισθολογικές μειώσεις της τάξης του 20% και 30%, επειδή η πανδημία περιόρισε την κυκλοφορία και επομένως τα έκτακτα περιστατικά (π.χ. τροχαία), ενώ αναβλήθηκαν και πολλά «προσοδοφόρα» χειρουργεία. Τέλος, η πανδημία έφερε για μια ακόμα φορά στην επιφάνεια τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας, με τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο και το πέταγμα στην ανεργία 10.000.000 Αμερικανών μόνο τον τελευταίο μήνα, αριθμός που προβλέπεται να πολλαπλασιαστεί.

* * *

Αυτή είναι λοιπόν η κατάσταση στη λεγόμενη ...«μητρόπολη» του καπιταλισμού, την πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη, που κρατάει τα σκήπτρα στις τεχνολογίες αιχμής, διαθέτοντας τους μεγαλύτερους κολοσσούς σ' αυτόν τον τομέα. Η εικόνα όμως της «υπερδύναμης», όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, καμιά σχέση δεν έχει με τις ανάγκες του λαού, που η υγεία, η ασφάλεια, ακόμα και η ζωή του, βρίσκονται εκτεθειμένα σε κανονικές και έκτακτες συνθήκες. Ετσι, μοιραία, η πανδημία του κορονοϊού επιβεβαιώνει ότι ο καπιταλισμός κακοφόρμισε και αναδίνει μόνο πόλεμο, φτώχεια, εκμετάλλευση, θάνατο.
Η ανωτερότητα και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, όπου σκοπός της οργάνωσης της παραγωγής θα είναι η ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών σε όλα τα πεδία, δεν προκύπτει μόνο από την εμπειρία των λαών στις χώρες όπου οικοδομούνταν τον περασμένο αιώνα, με την καθολική πρόσβαση σε δημόσιες και δωρεάν, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας, αλλά κυρίως από τις ανεξάντλητες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για ουσιαστική προστασία της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και του λαού, που εμποδίζει η πολιτική υπηρέτησης του καπιταλιστικού κέρδους.

Covid-19: Η κόλαση του πραγματικού στην εποχή του ιμπεριαλισμού

Ενα σύνηθες αφήγημα είναι να προσλαμβάνονται τα όσα λαμβάνουν χώρα εντός της καπιταλιστικής πραγματικότητας είτε ως απόρροια ενός συνεκτικού - ορθολογικού σχεδιασμού, είτε ως συνέπεια μιας ανορθολογικής, ανοίκειας ή ακόμα και εξαιρετικής εκβολής που διαταράσσει την εύρυθμη καπιταλιστική ροή.

Βρισκόμαστε σε χρόνο παρόντα αντιμέτωποι, με αφορμή την πανδημία Covid-19, με μια έκδηλη εργαλειοποίηση της πραγματικότητας, όπου είτε η πανδημία αποδίδεται στον μυστικισμό σκοτεινών κέντρων που απεργάζονται δυστοπικά σενάρια για την ανθρωπότητα, είτε προτάσσεται μια θεώρηση που εντοπίζει την πανδημία στην περιοχή της τυχαιότητας και της ασυμβατότητας με την καπιταλιστική πραγματικότητα.
Πρόκειται για μια διττά κίβδηλη ερμηνεία, που τοποθετεί το ζήτημα της πανδημίας, γενικότερα το ζήτημα της κάλυψης των υγειονομικών αναγκών του πληθυσμού, στο περιθώριο της επικράτειας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως και σε τεχνητή διάρρηξη προς τα εξίσου σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού, που τίθεται με νέους τρόπους σε πλήρη και ολιστική αμφισβήτηση.

Η πανδημία δεν συνιστά μια εξαιρετική κατάσταση, δεν αποτελεί μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως ακριβώς δεν είναι γέννημα ενός ανίερου και εν πολλοίς υποχθόνιου σχεδιασμού, ένα κτηνώδες πείραμα μια κυρίαρχης κάστας που υπέρκειται της οικτρής πραγματικότητας που βιώνει καθημερινά και αδιάλειπτα ο κόσμος της εργασίας. Μάταια αναζητούν οι σκαπανείς των ποικίλων θεωριών συνωμοσίας κάποιο μεγάλο σχέδιο, που υπερβαίνει μεταφυσικά τα κανονιστικά όρια της καπιταλιστικής κανονικότητας.

Η πανδημία είναι τόσο πραγματική, τόσο κανονική, τόσο πεζή και δυσώδης όσο και η καπιταλιστική πραγματικότητα που την κυοφόρησε και τη γέννησε. Είναι συνέπεια της εξάντλησης του φυσικού και κοινωνικού κεφαλαίου, είναι αποτέλεσμα της υποταγής των κοινωνικών αναγκών στην ακόρεστη δίψα της κυρίαρχης τάξης προκειμένου να επιτύχει κατακλυσμιαίους ρυθμούς κερδοφορίας.
Η σχέση της πανδημίας με το καπιταλιστικό καθεστώς τόσο στην χώρα μας όσο και διεθνώς είναι άρρηκτη, παρόλο που έντεχνα αποκρύπτεται. Πρόδηλα η εν λόγω απόφανση εδράζεται στη θέση ότι στο πλαίσιο ενός συστήματος όπου η στρατηγική κατεύθυνση αφορά τη μετατροπή αναφαίρετων κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της δημόσιας Υγείας, σε εμπόρευμα, τότε η ανθρώπινη ζωή υποτάσσεται και συντρίβεται εντός αυτής της στρατηγικής. Ταυτόχρονα, ο ταξικός χαρακτήρας της πανδημίας αφορά εκκωφαντικά τα αποτελέσματα αυτής, καθώς οι εργαζόμενοι και ο λαός, όντας σε δεινή οικονομική θέση, συνεχίζουν να εργάζονται εν μέσω πανδημίας σε άθλιες εργασιακές και υγειονομικές συνθήκες, βρισκόμενοι στο κέντρο μιας δίνης, διακυβεύοντας τη ζωή τους και τη ζωή των οικογενειών τους καθημερινά. Περαιτέρω, ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης που διαβιεί σε καθεστώς ανεργίας και μαύρης εργασίας, λογίζεται ως αόρατο, και ως εκ τούτου αποκλείεται από κάθε κρατική οικονομική αρωγή, όπως και από κάθε δυνατότητα πρόσβασης σε αξιοπρεπή περίθαλψη. Πρέπει να είναι σαφές: Οι καπιταλιστικές τάξεις σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο εμπορεύονται όχι εν κρυπτώ, αλλά φανερά, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας, τη ζωή και το θάνατο του κόσμου της εργασίας, σε ένα χυδαίο χρηματιστήριο που αποτιμά την ανθρώπινη ζωή με τα πεπερασμένα καπιταλιστικά σταθμά.

Ταυτόχρονα η πανδημία μετουσιώνεται σε μια δεσπόζουσα αφορμή για την καπιταλιστική κυριαρχία προκειμένου να τεθούν στο περιθώριο κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, όπως και ατομικές ελευθερίες που δεν ήταν ποτέ προϊόν δωροληψίας από τις κυρίαρχες τάξεις, αλλά ανάστροφα, συνιστούν ιστορικό απόσταγμα των διαχρονικών όπως και άοκνων αγώνων της εργατικής τάξης και του λαού σε παγκόσμιο επίπεδο. Ηδη δρομολογήθηκε στη χώρα μας η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, ενώ αποψιλώνονται τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, φιμώνονται οι υγειονομικοί που αποκαλύπτουν τη γύμνια του δημόσιου συστήματος Υγείας, αυξάνονται γεωμετρικά η καταστολή και ο αυταρχισμός, και την ίδια στιγμή οικοδομείται ένα κράτος προληπτικής και κατασταλτικής βίας, ώστε να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου, πλήρης υπακοή. Η καπιταλιστική κυριαρχία ουσιαστικά εντάσσει την πανδημία εντός των ορίων της κανονικότητάς της, διαστέλλοντας τα όρια της εξουσίας της και ταυτόχρονα συστέλλοντας τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα της εργατικής πλειοψηφίας.

Ο καπιταλισμός δεν σχεδίασε την πανδημία. Αυτή προέκυψε ως δομικό παράγωγο της άναρχης, ανορθολογικής και επιζήμιας για την ανθρωπότητα αυτοκαταστροφικής λειτουργίας του. Ωστόσο οι καπιταλιστικές τάξεις σχεδιάζουν τώρα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα μέλλον πλήρους ανελευθερίας, περαιτέρω εκμετάλλευσης και βαθιάς αλλοτρίωσης του κόσμου της εργασίας. Σχεδιάζουν ξεδιάντροπα στα ρυπαρά τεφτέρια τους, βυσσοδομώντας πάνω στα σώματα των προλετάριων, υποσκάπτοντας κάθε πιθανότητα χειραφέτησης από τα καπιταλιστικά δεσμά, κάθε ενδεχόμενο ενός μέλλοντος ελευθερίας και αξιοπρέπειας για τον κόσμο της εργασίας. Μια παρατεταμένη κοινωνική και οικονομική κρίση θα αντικρίσει η εργατική τάξη όταν θα βγει στους δρόμους και θα προσπαθήσει να επανασυνδέσει το νήμα της καθημερινότητάς της. Ενώ μέσα στην πανδημία τα διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα αποκομίζουν τεράστια κέρδη, τα κόστη που έχουν προκύψει για τη συνολική λειτουργία του συστήματος θα τα επωμιστούν οι εργατικές τάξεις και οι λαοί, που θα έρθουν αντιμέτωποι με μειώσεις μισθών, βαριά φορολογία, ανεργία και φτώχεια. Ο ανειρήνευτος και ταξικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος θα αποκαλυφθεί γυμνός, ωμός και αποκρουστικός, βίαιος και πολεμικός, προκειμένου να καθυποταχθεί το ταξικό εργατικό κίνημα και να ελεγχθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στον νέο κοινωνικό μεσαίωνα που δρομολογείται στιγμή με τη στιγμή.

Ωστόσο, δεν ζούμε τίποτε το εξαιρετικό. Τίποτε ξένο προς τον αέναο κοινωνικό κανιβαλισμό του καπιταλισμού. Βιώνουμε κάτι το εξαιρετικά κανονικό. Πρόκειται για την κόλαση του πραγματικού στην εποχή του ιμπεριαλισμού.
Οι δείκτες των ρολογιών σταμάτησαν. Η εργατική τάξη κρατά για άλλη μια φορά στα χέρια της την τύχη της ανθρωπότητας. Στις άδειες πόλεις ακούγεται όλο και πιο καθαρά το κάλεσμα των απελευθερωμένων εγγονών μας.
Πρόσκληση και πρόκληση συνάμα.

Χρήστος ΜΙΑΜΗΣ
Υποψήφιος διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,εργαζόμενος στην ιδιωτική Εκπαίδευση

«Κερδισμένος» χρόνος...

Από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η πανδημία και τέθηκαν σε ισχύ τα περιοριστικά μέτρα, η κυβέρνηση διαμηνύει ότι στόχος της είναι «να κερδίσουμε χρόνο», κυρίως σε ό,τι αφορά το σύστημα Υγείας, που όπως η ίδια παραδέχεται ήταν ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τις αυξημένες ανάγκες, λόγω των κενών και των ελλείψεων που έχει προκαλέσει διαχρονικά η αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων.
Σήμερα, μετά από σχεδόν ένα μήνα, σύμφωνα με τις επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις η κατάσταση δείχνει ελεγχόμενη, όχι επειδή άλλαξε κάτι ουσιαστικό στο σύστημα Υγείας, όχι επειδή ενισχύθηκε η πρόληψη, αλλά επειδή ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ακολούθησε τα μέτρα περιορισμού, ελπίζοντας στην προστασία της υγείας και της ζωής του.
Τι έκανε όμως αλήθεια η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα, που υποτίθεται ότι «κέρδιζε χρόνο»;
Μήπως τον αξιοποίησε για να ενισχύσει αποφασιστικά το δημόσιο σύστημα Υγείας, ικανοποιώντας τα πάγια αιτήματα των υγειονομικών για μαζικές και μόνιμες προσλήψεις, να δοθούν όλα τα απαραίτητα υλικά στα νοσοκομεία, να ανοίξουν όλες οι κλειστές ΜΕΘ και να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας, ώστε να υπάρχουν όλα τα μέσα διαθέσιμα στην προσπάθεια να σωθούν ζωές και να προστατευθεί η υγεία του λαού;
Μήπως τον αξιοποίησε για να επιβάλει μέτρα θωράκισης της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους μεγάλους χώρους δουλειάς;
Κάθε άλλο! Μέχρι και σήμερα, η κυβέρνηση όχι μόνο «σφυρίζει αδιάφορα» και προκλητικά για τα επείγοντα αιτήματα υγειονομικών και σωματείων, αλλά προσπαθεί και να τους φιμώσει, όπως φάνηκε και από τα κρούσματα αυταρχισμού την περασμένη Τρίτη, ή από τον τρόπο με τον οποίο τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ αντιμετώπισαν τη μέρα πανελλαδικής δράσης για την Υγεία.
«Από μέρα σε μέρα», όπως λέει, η κυβέρνηση συνεχίζει να ζυγίζει την κατάσταση με το κριτήριο του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο, το οποίο επιχειρεί να ντύσει και με επιστημονικοφανή μανδύα, εξαγγέλλοντας προσλήψεις προσωπικού που δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω», με ημερομηνία λήξης, πολλές από τις οποίες μάλιστα παραμένουν λόγια του αέρα.
Και την ίδια ώρα, ιδιαίτερα στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα σούπερ μάρκετ, στις αποθήκες, στα τηλεφωνικά κέντρα, σε μεγάλες βιομηχανίες, η εικόνα μιλάει από μόνη της, με την εκμετάλλευση να κάνει «υπερωρίες» και τα «μέτρα προστασίας» να ακούγονται σαν ανεκδοτο. Μέχρι και την υποχρέωση των επιχειρήσεων να έχουν εξειδικευμένους γιατρούς εργασίας κατάργησε μέσα στην αναμπουμπούλα της πανδημίας, ικανοποιώντας μία ακόμα πάγια απαίτηση των βιομηχάνων!
Τι άλλο κάνει η κυβέρνηση το διάστημα αυτό του «κερδισμένου χρόνου»; Δίνει δωράκια σε κλινικάρχες, καναλάρχες και εργολάβους, έδωσε και δίνει όλο το χρόνο στα ιδιωτικά κέντρα να κερδοσκοπούν πάνω στις αυξημένες ανάγκες του λαού, μοιράζει ζεστό χρήμα, εισφοροαπαλλαγές, αναστολές πληρωμών και νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, διαμορφώνει έδαφος για ένα καινούργιο, ακόμα χειρότερο εργασιακό περιβάλλον μετά την πανδημία, δίνοντας στους μεγάλους εργοδότες «εργαλεία» για μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, τα οποία ήρθαν για να μείνουν.
Ετσι, αφού πρώτα «κέρδισε χρόνο» για τη μεγαλοεργοδοσία, ώστε να προχωρήσει με την άνεσή της σε πάνω από 100.000 απολύσεις μέχρι τις 18 Μάρτη, ήρθε αμέσως μετά να νομοθετήσει μέτρα για τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, δίνοντας το «πράσινο φως» για νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, εκτίναξη της «ευελιξίας», περικοπές, απολύσεις «εν λευκώ», εκ περιτροπής εργασία κ.ο.κ.
Και, βέβαια, έχει στοχοπροσηλωθεί 24 ώρες το 24ωρο στα παζάρια με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ΕΕ για τη μορφή που θα έχουν τα πακέτα διάσωσης των επιχειρηματικών ομίλων, τα οποία θα φορτωθούν ξανά στις πλάτες των λαών, ήδη από την «επόμενη μέρα», με νέα μνημόνια διαρκείας, περικοπές και σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
Να λοιπόν πώς αξιοποιεί η κυβέρνηση το χρόνο που κέρδισε. Οχι για τις ανάγκες του λαού, τις οποίες συνθλίβει αυτό το σάπιο σύστημα, αλλά για τη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, μπροστά μάλιστα και σε μια νέα οικονομική κρίση, που διαφαινόταν από τα πριν και στην οποία, όπως όλα δείχνουν, η επιδημία ήρθε να παίξει το ρόλο του καταλύτη.
Αν κάτι επιβεβαιώνεται, λοιπόν, είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να δεχτούν να βάλουν σε «καραντίνα» τις διεκδικήσεις τους, όχι μόνο δεν πρέπει να δεχτούν να πληρώσουν και αυτήν την κρίση, αλλά δεν πρέπει κυριολεκτικά να χάσουν λεπτό στην οργάνωση, στη διεκδίκηση, στην πάλη για τις δικές τους ανάγκες.