30 Ιουλ 2014

Νεα σφαγη στη Γάζα - Οι Ισραηλινοί χτύπησαν ένα ακόμη σχολείο - καταφύγιο

Νεα σφαγη στη Γάζα - Οι Ισραηλινοί χτύπησαν ένα ακόμη σχολείο - καταφύγιο


Τουλάχιστον 20 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν ένα σχολείο του ΟΗΕ στη Λωρίδα της Γάζας που είχε μετατραπεί σε καταφύγιο βομβαρδίστηκε από τις ισραηλινές δυνάμεις, σε άλλη μια νύχτα «κόλασης». Σύμφωνα με τις υπηρεσίες πρώτων βοηθειών, οβίδες από άρματα μάχης έπληξαν δύο αίθουσες σχολείου της UNRWA, της υπηρεσίας του ΟΗΕ για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες, στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπαλίγια.
Τις τελευταίες 24 ώρες τουλάχιστον 100 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τις επιδρομές των Ισραηλινών, οι οποίοι εντείνουν τις επιθέσεις τους εναντίον μαχητών, ενώ τα ξημερώματα της Τετάρτης 32 ακόμα άνθρωποι προστέθηκαν στον απολογισμό των νεκρών. Οι Παλαιστίνιοι ήρθαν αντιμέτωποι για μία ακόμα νύχτα με το φόβο των βομβαρδισμών τα ξημερώματα της Τετάρτης, αυτή τη φορά όμως βυθισμένοι στο σκοτάδι καθώς ο μοναδικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στον παράκτιο θύλακα χτυπήθηκε από οβίδα.
Η μονάδα παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκε την Τρίτη από οβίδα και έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα να σταματήσει ολοκληρωτικά η λειτουργία του, αφήνοντας στο σκοτάδι το μεγαλύτερο μέρος των 1,8 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας. Σύμφωνα με αξιωματούχους, θα χρειαστούν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες προκειμένου να αποκατασταθούν οι ζημιές. Η καταστροφή της μονάδας δεν είχε μόνο αντίκτυπο στα νοικοκυριά αλλά επίσης και σε νοσοκομεία, προμήθειες νερού και συστήματα επεξεργασίας λυμάτων, δημιουργώντας κινδύνους για τη δημόσια υγεία, δήλωσαν αξιωματούχοι του ΟΗΕ, σημειώνοντας ότι ακόμα και πριν ξεσπάσουν οι διαμάχες το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν διαθέσιμο για λίγες μόνο ώρες την ημέρα.
Πυκνός μαύρος καπνός υψώθηκε πάνω από το εργοστάσιο καθώς τα συνεργεία έκτακτης ανάγκης έδιναν μάχη προκειμένου να θέσουν υπό έλεγχο την πυρκαγιά. Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 1.231 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και εκατοντάδες παιδιά, ενώ ο αριθμός των τραυματιών έχει ξεπεράσει τους 7.000. Το Ισραήλ από την πλευρά του έχει χάσει συνολικά 53 στρατιώτες και τρεις πολίτες, από την έναρξη των συγκρούσεων.
Ένα βήμα μπροστά και δυο πίσωμε τα περί εκεχειρίας
Στο μεταξύ το απόγευμα της Τρίτης το πρακτορείο Reuters μετέδωσε πως υπήρξε συμφωνία για εκεχειρία. Το πρακτορείο επικαλείται πληροφορίες που μετέδωσε ο ισραηλινός τηλεοπτικός σταθμός Channel 2, σύμφωνα με τον οποίο ισραηλινές πηγές αποκάλυψαν πως αποφασίστηκε κατάπαυση του πυρός «από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές» στη Λωρίδα της Γάζας. Λίγο αργότερα, ωστόσο, το Channel 2 «μάζεψε» την αναφορά του στα περί εκεχειρίας. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί πως δεν υπήρχαν αναφορές για το χρόνο έναρξης της εκεχειρίας, ούτε περισσότερες λεπτομέρειες. 
Σύμφωνα με τη Haaretz, πάντως, υψηλόβαθμος Ισραηλινός αξιωματούχος βρίσκεται στην Αίγυπτο και διαπραγματεύεται τους όρους μιας πιθανής ειρήνευσης στην περιοχή, ενώ η ισραηλινή εφημερίδα προσθέτει πως δύο αξιωματούχοι διαψεύδουν τη συμφωνία κατάπαυση του πυρός.

Παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών

 Παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών

Ο διακηρυγμένος στόχος του σοσιαλισμού περνάει μέσα από τη σύνδεση της σημερινής μη επαναστατικής κατάστασης (που επιβεβαιώνει αυτό τον χαρακτήρα της ακόμα και στα ξεσπάσματά της) και των συντριπτικά αρνητικών συσχετισμών με τη μελλοντική επαναστατική στιγμή, που θα ανατρέψει εκ βάθρων τόσο την κυρίαρχη μιζέρια στους κόλπους του κινήματος όσο και τη μίζερη κυριαρχία του καπιταλισμού που σαπίζει –μαζί με τον εαυτό του κι ολόκληρη την κοινωνία. Περνάει δηλ μέσα από τη συγκέντρωση δυνάμεων για τον τελικό σκοπό, το κέρδισμα συνειδήσεων, με δυο λόγια ό,τι περνάει από το χέρι μας για να ωθήσουμε το παρόν προς το επαναστατικό μέλλον ή μάλλον αντίστροφα, να πλησιάσουμε αυτό το μέλλον στη σημερινή συγκυρία.

Η σύνδεση αυτή συμπυκνώνει το πρόβλημα της σύνδεσης της επαναστατικής τακτικής με τη στρατηγική κι αποτελεί γόρδιο δεσμό για τις ταξικές δυνάμεις, που πρακτικά καλούνται να συνδυάσουν την καθημερινή πάλη και τις διεκδικήσεις των επιμέρους μετωπικών συσπειρώσεων με το στρατηγικό στόχο, με μια συνολική διέξοδο και πρόταση εξουσίας που θα την υλοποιήσει. Και η σύνδεση αυτή δε γίνεται να επιτευχθεί μόνο με πονηρά τακτικά τεχνάσματα αλλά και με συντονισμένες στρατηγικές κινήσεις αποφασιστικής σημασίας.

Οι δυνάμεις του ποικιλόχρωμου οπορτουνισμού προσπαθούν να γεφυρώσουν (ενδεχομένως και καλόπιστα σε ορισμένες περιπτώσεις) την απόσταση αυτή, μεταφέροντας στο σήμερα την εκκίνηση της επαναστατικής μετάβασης, της ανατροπής του αντιδραστικού τοπίου. Συχνά καταλήγουν όμως με μικροαστική ανυπομονησία (που οδηγεί ωστόσο στο αντίθετο αποτέλεσμα μιας αέναης σταδιακής μετάβασης, συνώνυμης της ματαίωσης) να αντικαθιστούν το κρίσιμο επαναστατικό άλμα με ελαφρά, μεταβατικά πηδηματάκια-μεταρρυθμίσεις, που δεν τρομάζουν την κοινή γνώμη, αλλά αντικειμενικά συνιστούν υπαναχώρηση και βημα(τάκια) προς τα πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών.

Αυτές οι μεταβατικές γεφυρούλες, σαν τα κρυφά περάσματα όπου κόβεις δρόμο στο επιτραπέζιο φιδάκι –και ενώ το φίδι του ναζισμού θεριεύει γύρω μας- θυμίζουν τελικά ένα σύγχρονο γεφύρι της άρτας, που για να στεριώσει, απαιτεί από τους εργάτες και την πολιτική τους πρωτοπορία να θυσιάσουν το πρόγραμμά τους και την αυτόνομη έκφρασή τους στο βωμό αταξικών μεταβατικών στόχων (εθνικό νόμισμα, εθνικοποιήσεις, παραγωγική ανασυγκρότηση). Και συνήθως πνίγουν στα στάσιμα νερά του ουτοπικού ρεφορμισμού τις ριζοσπαστικές διαθέσεις και την αγωνία ενός κόσμου με τον οποίο συναντιούνται.

Πρέπει λοιπόν να τα παραπέμψουμε όλα στου αγίου σοσιαλισμού ανήμερα και σε ένα αδιόρατο θολό μέλλον, όπου μόνον τότε θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες; Και μέχρι τότε να περιοριστούμε σε καθημερινές διεκδικήσεις και συμβατικούς, οικονομικούς αγώνες, χωρίς να βάζουμε αιτήματα-κρίκους που να ανεβάζουν τη μέση συνείδηση των εργατικών μαζών; Σαφώς και όχι.

Η κε του μπλοκ έχει διατυπώσει και σε παλιότερα κείμενα ως ιδέα τον παραλληλισμό του ανέτοιμου ακόμα ταξικού κινήματος με μια προνύμφη, που πρέπει πρώτα να σπάσει με τις δικές της δυνάμεις –κι όχι κάποιον κυβερνητικό σωτήρα- το κουκούλι της, για να αποκτήσει γερά φτερά και να γίνει μια κανονική πεταλούδα, έτοιμη για το μεγάλο άλμα και την έφοδο στον ουρανό. Οι καθημερινοί αγώνες για άμεσες διεκδικήσεις παίζουν αυτόν ακριβώς το ρόλο, για να μπορέσει να ωριμάσει και να δυναμώσει επαρκώς το κίνημα για το επαναστατικό άλμα, όταν προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες.

Η λογική δεν είναι να καούμε στο ζέσταμα και την προθέρμανση, πετώντας τάπες βαρελιών ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες για το μεγάλο αγώνα. Αλλά να προετοιμαστούμε κατάλληλα για αυτή τη στιγμή, συνειδητοποιώντας πως η επαναστατική κατάσταση, με τα χαρακτηριστικά που της αποδίδει ο λένιν (αδυναμία κυρίαρχων τάξεων να επιβάλλουν την κυριαρχία τους, απότομη επιδείνωση της φτώχιας κι ανεβασμένη δραστηριότητα των μαζών) δεν προκύπτει κατά βούληση και παραγγελία, αλλά ανεξάρτητα από τη δική μας θέληση, άσχετα (ή μάλλον σχεδόν ανεξάρτητα) από τη δράση του κόμματος και του επαναστατικού υποκειμένου γενικότερα. (Παρακάτω θα αναλυθεί το νόημα της παρένθεσης με την υπογράμμιση).

Την κρίσιμη στιγμή η πρωτοπορία δε βρίσκει έναν προς έναν αυτούς που θα την περιστοιχίσουν στην επαναστατική έφοδο. Ο λαός είναι που στρέφεται μαζικά προς την πρωτοπορία και τη βρίσκει στο δρόμο του. Το βασικό ζητούμενο λοιπόν για αυτή την πρωτοπορία είναι να φανεί έτοιμη, όταν προκύψει αντικειμενικά η επαναστατική κατάσταση, να την εκτιμήσει σωστά και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της συγκυρίας, καθοδηγώντας το επαναστατικό κίνημα (*που δεν είναι βέβαιο πως θα εκδηλωθεί, γιατί επαναστατική κατάσταση δε σημαίνει αυτομάτως και ξέσπασμα της επανάστασης, πόσο μάλλον την τελική της νίκη) ως το τέλος.

Επιστρέφοντας στον ορισμό του βλαδίμηρου για την επαναστατική κατάσταση, προσέχουμε πως δεν την εξαρτά αποκλειστικά από τον αντικειμενικό παράγοντα –εξάλλου από την άποψη των αντικειμενικών συνθηκών και της υλικής προετοιμασίας για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, αυτό είναι υπερώριμο. Ο ορισμός διαπλέκει διαλεκτικά τον αντικειμενικό με τον υποκειμενικό παράγοντα, την ανεβασμένη δραστηριότητα των μαζών. Ο αντικειμενικός χαρακτήρας εμφάνισης της επαναστατικής κατάστασης προκύπτει από την ίδια τη ροή των πραγμάτων, ανεξάρτητα από την υποκειμενική επιθυμία-εκτίμηση της επαναστατικής πρωτοπορίας, όχι όμως εντελώς ανεξάρτητα από τη δράση της και την αποτελεσματικότητά της. Η ιδεολογική ζύμωση των εργατικών μαζών, η οργανωτική τους ετοιμότητα, η ταξική συνείδηση και διαπαιδαγώγησή τους, η διαμόρφωση πολιτικού κριτηρίου από την ίδια τους την πείρα, ο εμπλουτισμός της πείρας αυτής με αγωνιστικές, κινηματικές διεργασίες, η εξαγωγή σωστών διδαγμάτων και συμπερασμάτων είναι «αντικειμενικές παράμετροι» που ωριμάζουν σε «ειρηνικές» συνθήκες με τον χρόνο, δεμένες άρρηκτα με τον υποκειμενικό παράγοντα και την ποιότητα της δουλειάς των κομμουνιστών.

Ο λένιν στον ορισμό του λέει πως δεν αρκεί να μη θέλουν οι από κάτω, αλλά να μη μπορούν και οι από πάνω. Κάτι που μεταφράζεται όμως κι αντίστροφα. Γιατί από μια άποψη, οι από πάνω πάντα θα μπορούν και θα βρίσκουν λύσεις για να επιβάλουν την κυριαρχία τους, όσο οι από κάτω θέλουν και αντιδρούν σπασμωδικά, χωρίς να ξέρουν τι (εναλλακτική) θέλουν.

Συνεπώς η αναμονή της επαναστατικής κατάστασης δεν είναι μια παθητική στάση ως τη δευτέρα παρουσία, που θα δικαιώσει τις προσδοκίες μας, φέρνοντας το πλήρωμα του χρόνου. Αλλά (οφείλει να είναι) μια γόνιμη περίοδος προπόνησης, προετοιμασίας, που μπορεί ίσως να επισπεύσει κιόλας ως ένα βαθμό την εμφάνιση αυτών των χαρακτηριστικών. Με αυτόν τον ισχυρισμό δε φτάνουμε στο άλλο άκρο της αναρχικής δοξασίας πως η οικονομική κρίση (γενικά κι όχι η επαναστατική κρίση) προκύπτει αποκλειστικά από τις εργατικές αντιστάσεις –η απουσία των οποίων φέρνει το νέο κύκλο ανάπτυξης- κι όχι αντικειμενικά από τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας. Δείχνουμε όμως τη δυναμική των πραγμάτων και του κινήματος, χωρίς την οποία η εμφάνιση των χαρακτηριστικών που σημειώνουμε μπορεί να περάσει αναξιοποίητη ή απαρατήρητη, σα μια ασυμπτωματική ασθένεια.

Το κρίσιμο λοιπόν είναι να σκεφτούμε πώς μπορούμε να φέρουμε πιο κοντά με τη δική μας δράση, να βάλουμε μπροστά την τόλμη και τη φαντασία μας για την ολόπλευρη ενίσχυση τη παρέμβασης του υποκειμενικού παράγοντα, για να βρούμε τους κρίκους που θα ανεβάσουν τη συνείδηση της εργατικής τάξης, ώστε να είναι σε θέση να αξιοποιήσει την επαναστατική κατάσταση, που θα προκύψει μελλοντικά.

Θα αφήσουμε όμως εδώ το νήμα αυτού του συλλογισμού, για να το ξετυλίξουμε, καλώς εχόντων των πραγμάτων, στην επόμενη ανάρτηση.

Ουκρανία: Κλιμακώνονται οι στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των ρωσόφωνων

 Ουκρανία: Κλιμακώνονται οι στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των ρωσόφωνων



Το Κίεβο συνεχίζει τις αιματηρές στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας, ενώ ταυτόχρονα οξύνονται οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που έχουν εμπλακεί στην περιοχή.

Τα oυκρανικά στρατεύματα ανακοίνωσαν ότι κατέλαβαν την πόλη Αβντιίβκα, ενώ τις τελευταίες ώρες επιχειρούν να καταλάβουν και το Ιλόβαϊσκ.

Η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας έχει πνίξει στο αίμα τους ρωσόφωνους, χτυπάει σπίτια και νοσοκομεία, σκοτώνει αμάχους και παιδιά. Στην πόλη Γκορλίφκα οι νεκροί άμαχοι έφτασαν τους 19, ανάμεσα τους και παιδιά, από τις επιθέσεις των τελευταίων ημερών. Μάλιστα ο oυκρανικός στρατός δεν δίστασε να πλήξει τη Μαιευτική Κλινική της συγκεκριμένης πόλης.

Νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας

Στο «διπλωματικό πόλεμο» που μαίνεται παράλληλα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επέβαλαν νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Ο Aμερικανός πρόεδρος, Μπάρακ Ομπάμα, δήλωσε ότι «η σημερινή ημέρα είναι μια υπενθύμιση πως όταν οι ΗΠΑ λένε κάτι το εννοούν». Ο Μπάρακ Ομπάμα ισχυρίστηκε ότι με τις νέες κυρώσεις, η ήδη αδύναμη οικονομία της Ρωσίας εξασθενεί ακόμη περισσότερο.

Οι νέες κυρώσεις έχουν οικονομικό χαρακτήρα και αφορούν σε τρεις τράπεζες και ένα ναυπηγείο. Στο εξής απαγορεύεται στους Αμερικανούς πολίτες να έχουν συναλλαγές με την VTB, τη δεύτερη σε μέγεθος ρωσική τράπεζα, τη θυγατρική της, τη Bank of Moscow, και τη Russian Agriculture Bank, την τράπεζα που χορηγεί δάνεια σε αγρότες.  Επίσης θα «παγώσουν» τυχόν περιουσιακά που έχει στις ΗΠΑ το ναυπηγείο United Shipbuilding Corp.

Ανάλογα μέτρα αποφάσισε να λάβει η ΕΕ. 

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπέι, και τον προέδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, οι νέες κυρώσεις «θα περιορίσουν την πρόσβαση ρωσικών κρατικών τραπεζών στις κεφαλαιαγορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα επιβάλουν εμπάργκο στο εμπόριο όπλων, θα επιβάλουν απαγόρευση στην εξαγωγή αγαθών διπλής (πολιτικής και στρατιωτικής) χρήσης, και θα περιορίσουν την πρόσβαση της Ρωσίας σε ευαίσθητες τεχνολογίες, ιδιαίτερα στον τομέα του πετρελαίου».

Αντίδραση της Ρωσίας για τις κυρώσεις

Ο Βλαντίμιρ Σιζόφ, εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δήλωσε ότι η ενίσχυση των οικονομικών κυρώσεων «δεν οδηγεί πουθενά». 

Όπως είπε, «η απόφαση επιβεβαιώνει το συμπέρασμα ότι η ΕΕ δεν μπορεί ή δεν θέλει ακόμη να εγκαταλείψει την οδό της ενίσχυσης της πίεσης μέσω των κυρώσεων, η οποία από μόνη της δεν οδηγεί πουθενά και, σε κάθε περίπτωση, δεν συμβάλλει στην αποκλιμάκωση της κατάστασης στην Ουκρανία».

Η «ανοικοδόμηση» που πάντα ακολουθεί

Η «ανοικοδόμηση» που πάντα ακολουθεί
Πριν λίγες μέρες ήταν ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Τζον Κέρι που είχε ανακοινώσει ότι η Ουάσιγκτον θα προσφέρει 47 εκατομμύρια δολάρια ως «ανθρωπιστική βοήθεια» στους αμάχους της Γάζας. Χωρίς καμιά ντροπή, εκείνοι που βαφτίζουν τις σφαγές παιδιών «δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται», βγαίνουν και καμώνονται τους ευαίσθητους ανθρωπιστές, που τάχα τρέχουν να βοηθήσουν τον ανυπεράσπιστο λαό της Παλαιστίνης. Αφού πρώτα τον «στραγγαλίζουν» με τους εποικισμούς, με τον οικονομικό αποκλεισμό, με την καταπάτηση του δικαιώματός του ακόμα και να συγκροτούν τα εδάφη του μια ενιαία επικράτεια, έρχονται μετά και του προσφέρουν «βοήθεια».
***
Χτες, ήταν η σειρά του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν να ανακοινώσει ότι η Ουάσιγκτον θα προσφέρει χρήματα (5,2 εκατομμύρια ευρώ) και για την ανοικοδόμηση της Ανατολικής Ουκρανίας. Ναι, της Ανατολικής Ουκρανίας, όπου από τον Απρίλη διεξάγεται μια «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση» που έχει ερημώσει ολόκληρες πόλεις, έχει δολοφονήσει παιδιά και αμάχους (το Σαββατοκύριακο σκοτώθηκαν δυο παιδιά ενός και πέντε χρόνων), έχει ξεσπιτώσει χιλιάδες και χιλιάδες, έχει βουλιάξει εκατομμύρια λαού στη διχόνοια. Της Ανατολικής Ουκρανίας, που το Κίεβο βομβαρδίζει καθημερινά αδιακρίτως, καταστρέφοντας σπίτια, αλλά και γέφυρες, εργοστάσια (τις προηγούμενες μέρες βομβαρδίστηκε περιοχή όπου ρωσικά ΜΜΕ ανέφεραν ότι λειτουργεί το δεύτερο μεγαλύτερο χημικό εργοστάσιο της Ευρώπης), αγωγούς φυσικού αερίου, συνολικά υποδομές στρατηγικής σημασίας για την καθημερινή ζωή του πληθυσμού. Το περίεργο (;) είναι ότι αυτή η επιχείρηση (τις συνέπειες της οποίας δήθεν έρχεται τώρα η Ουάσιγκτον να αποκαταστήσει) διεξάγεται με την πολιτική, αλλά και την οικονομική στήριξη των ΗΠΑ. Την περασμένη Παρασκευή ο Αμερικανός πρέσβης στο Κίεβο, Τζέφρι Πιατ, δήλωνε σε συνέντευξη Τύπου ότι η χώρα του θα προσφέρει 33 εκατομμύρια δολάρια στον ουκρανικό στρατό μέχρι το τέλος του 2014, στο πλαίσιο «διαφόρων προγραμμάτων» και «με προτεραιότητα την υπεράσπιση των συνόρων της χώρας».
***
Με λίγα λόγια, οι ιμπεριαλιστές από τη μια μεριά στηρίζουν τους βομβαρδισμούς χωριών και παραγωγικών μονάδων και από την άλλη χρηματοδοτούν την «ανοικοδόμησή» τους. Είναι μια «ανοικοδόμηση», που πάντα έρχεται, αργά ή γρήγορα, όχι όμως για να σώσει το λαό. Ερχεται για να μοιράσουν τα μονοπώλια τη λεία, πάνω σε ένα χάρτη που με το αίμα των λαών χαράσσονται τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα.
Αυτή η «ανοικοδόμηση» έφτασε και στο Ιράκ, όπου μετά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της περασμένης δεκαετίας «εμφανίστηκαν» πολυεθνικές από Ανατολή και Δύση για να αρπάξουν το φυσικό πλούτο του ιρακινού λαού. Το αποτέλεσμα είναι εκείνος σήμερα να αντιμετωπίζει καινούριους κινδύνους από τη νέα αναζωπύρωση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
***
«Ανοικοδόμηση» γνώρισαν και οι λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου με διάφορα οικονομικά «πακέτα» στήριξης, οι γέφυρες και οι υποδομές άρχισαν να χτίζονται ξανά, όχι με βάση τις λαϊκές ανάγκες και τις παραγωγικές δυνατότητες των πατρίδων τους αλλά με βάση τις επενδυτικές προτεραιότητες των πολυεθνικών και την άγρια δίψα τους για νέα κέρδη. Δίψα που με τη σειρά της συνέβαλε αποφασιστικά στο διαμελισμό των Βαλκανίων έτσι ώστε οι λαοί διαιρεμένοι να είναι ευκολότεροι στόχοι.
«Ανοικοδόμηση» ζει και ο λαός του Αφγανιστάν, όπου η διεθνής «αρωγή» του, που άρχισε το 2001, κανένα όφελος δεν έφερε στον ίδιο, ούτε καν τερματίζοντας τις συγκρούσεις με τους «τρομοκράτες» Ταλιμπάν, αφού η κρίσιμη γεωστρατηγική θέση της χώρας, πάνω σε πολύ σημαντικούς εμπορικούς και ενεργειακούς διαδρόμους, αποτελεί «αιτία πολέμου» για διάφορα μονοπωλιακά συμφέροντα που καθόλου εύκολα δεν παραιτούνται. Σήμερα, η χώρα βρίσκεται κατά πολλούς αντιμέτωπη με τον κίνδυνο διχοτόμησης.
***
Αυτή η «ανοικοδόμηση» αποτελεί πάντα πεδίο νέου γύρου αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου και των διεθνών συμμάχων τους. Φυσικά, εκείνος που βομβαρδίζεται εδώ και μήνες και βλέπει τα παιδιά του να χαροπαλεύουν, επειδή δεν έχουν γιατρό, δε θα αρνηθεί το σπίτι ή το νοσοκομείο που θα χτιστεί. Οταν όμως εκείνοι που του φτιάχνουν σπίτι είναι οι ίδιοι που έχουν βάλει το χέρι τους για το γκρέμισμά του πριν λίγο, πρέπει τουλάχιστον να προβληματιστεί. Οι καπιταλιστές κάθε χώρας ή απόχρωσης δεν μπορούν να γίνουν ανθρωπιστές. Ο πιο γνήσιος ανθρωπισμός μπορεί να διακρίνει όποιον αντιπαλεύει με κάθε κόστος όσους θέλουν τους ανθρώπους γρανάζια σε μηχανές πολέμου ή σε μηχανές αναπαραγωγής της εκμετάλλευσης και αρπαγής του πλούτου των εργατών.

A. M.

TOP READ