-Πως τον θέλετε τον κομμουνιστή σας;

 -Πως τον θέλετε τον κομμουνιστή σας;

 

Ανάμεσα στις απόψεις που με τόση κουτοπονηριά διαδίδουν οι διάφοροι καλοθελητές επαναστάτες του καναπέ, ανιστόρητοι και αγράμματοι καθώς είναι, η πιο αηδιαστική είναι εκείνη για το πως πρέπει να είναι ο κομμουνιστής:

1.Ο κομμουνιστής πρέπει να είναι ρακένδυτος γιατί είναι ένα είδος ερημίτη

2.Να ζει σε παγκάκια ή σε υπόγεια

3.Ο κομμουνιστής πρέπει να τρώει φακές γιατί τα κοψίδια είναι για τους πλούσιους, το ιδανικό θα ήταν να τρώει ακρίδες χωρίς μέλι(βλ1)

4.Ο κομμουνιστής πρέπει να πηγαίνει με τα πόδια στη δουλειά, για να δίνει το καλό παράδειγμα,

5.Ο κομμουνιστής πρέπει να τους σώσει ενώ αυτοί θα κάνουν διακοπές,

6.Ο κομμουνιστής πρέπει να περάσει από το σπίτι τους να τους πάρει από το χεράκι,

7.Ο κομμουνιστής πρέπει να τους λέει αυτά που θέλουν να ακούσουν με τρόπο που να καταλαβαίνουν και τα νήπια,

8.Ο κομμουνιστής πρέπει να είναι ο κομπάρσος σε μιούζικαλ του Δαλιανίδη,

9.…Βάζει ο καθείς ότι νομίζει…

___________
Ο κομμουνιστής είναι αυτός που μέσω της οργανωμένης πάλης, στην κοινωνία και τον εργασιακό του χώρο παλεύει να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Παλεύει για να έχουν όλοι όσοι συνεισφέρουν με τη δουλειά τους στην παραγωγή αγαθών, στη διανομή τους, στην υγεία, στην παιδεία, παντού, να έχουν στέγη που να καλύπτει με άνεση, να έχουν να ντυθούν ζεστά, να διατρέφονται σωστά με ότι επιθυμούν, να έχουν άνετα και γρήγορα μέσα μαζικής μεταφοράς για να μην χρειάζεται να καλύπτουν την ανάγκη τους για μετακίνηση με το ΙΧ.

Να μπορούν όλοι να χαίρονται τις ομορφιές της πατρίδας μας έχοντας εξασφαλισμένο το δικαίωμα των διακοπών

Το καλό παράδειγμα ο κομμουνιστής το δίνει με τις εκατοντάδες εκδικητικές απολύσεις και διώξεις που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια.

Το καλό παράδειγμα ο κομμουνιστής το δίνει με την δράση του, όταν βάζοντας στην άκρη την προσωπικότητα του και μπροστά το δίκιο της τάξης για να σου δώσει την ανακοίνωση να τη διαβάσεις, εσύ στραβομουτσουνιάζεις γιατί τον θεωρείς βαρετό.

Θα τρόμαζες αν καταλάβαινες πόσο βαρετό θεωρεί εσένα κουτοπόνηρε…ΜΠΟΥ!

Πηγή: Στρυχνίνη

Μέσω TRASH

Ο Στάλιν τι σχέση έχει με το πολιτικό προσωπικό των λεφτάδων;!

 Ο Στάλιν τι σχέση έχει με το πολιτικό προσωπικό των λεφτάδων;!

Δεν μπορούν αν δεν πιάσουν στο στόμα τους τον Στάλιν. Ζούνε με τον φόβο του και καλά κάνουν, γιατί δεν μπορεί οι λαοί να ανεχτούνε για πολύ ακόμα να πεθαίνουν από την πείνα εν έτη 2016. Με αφορμή τα εγκαίνια στο αεροδρόμιο της Πάρου ένας μιαρός έφτασε να πιάσει στο στόμα του τον Στάλιν μέσω… Μελβούρνης!

Κάποιος δημοτικός υπάλληλος καλούσε σε αντισυγκέντρωση, μέσω facebook, με αφορμή την παρουσία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια του αεροδρομίου της Πάρου! Καλούσε μάλιστα σε «θερμή “υποδοχή” του πολιτικού απατεώνα της αριστεράς»! Η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος παρενέβη και ζήτησε από το αστυνομικό τμήμα της Πάρου να συλλάβει τον συγκεκριμένο υπάλληλο, ως επικίνδυνο για πρόκληση επεισοδίων σε βάρος του πρωθυπουργού και να τον αφήσει ελεύθερο όταν τελειώσει η φιέστα! Έτσι και έγινε!

Κατά την απελευθέρωση του εν λόγω υπαλλήλου ένας πονηρός αιρετός, που συμπαραστεκόταν στον υπάλληλο, έκανε δηλώσεις κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ για «Σταλινικές τακτικές»! Ο συγκεκριμένος αιρετός προφανώς ξέχασε ότι σε εποχές που αυτός και η παράταξή τους θα διαφέντευαν τον τόπο δεν θα υπήρχε προληπτική κράτηση, αλλά βασανισμός, φυλάκιση και ίσως εκτέλεση για υποκίνηση σε απόπειρα εναντίον του πρωθυπουργού!

Αλλά η κόντρα του πολιτικού προσωπικού του συστήματος σ’ αυτό το επίπεδο δεν είναι το αντικείμενο αυτής της γραφής! Αντικείμενο αυτής της γραφής είναι η προβοκατόρικη χρησιμοποίηση των «Σταλινικών τακτικών»! Ο εν λόγω αιρετός ξεχνάει ότι οι «Σταλινικές τακτικές», δεν υπηρετούσαν το καπιταλιστικό κράτος, δεν κοιτούσαν πώς θα κάνουν τους πλούσιους πάμπλουτους και τους φτωχούς ετοιμοθάνατους! Οι «Σταλινικές τακτικές» προσπαθούσαν να ριζώσουν το κράτος της ισοτιμίας, το λαϊκό κράτος όπου άνθρωπος δεν θα εκμεταλλευόταν άνθρωπο. Τι σχέση λοιπόν μπορεί να έχουν οι Τσιπραίικες μέθοδοι με τις Σταλινικές;! Οι Τσιπραίικες μέθοδοι όπως και οι μέθοδοι του αιρετού που μίλησε για «Σταλινικές μεθόδους» είναι στην υπηρεσία του αστικού κράτους, το οποίο προσπαθεί να εξαθλιώσει την συντριπτική πλειονότητα του κόσμου ώστε να πλουτίσουν μια χούφτα παράσιτα! Αμφότεροι ανήκουν στο πολιτικό προσωπικό του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός. Άρα οι τακτικές τους μπορούν να παρομοιαστούν με αυτές του Ρούσβελτ ή του Χίτλερ αφού το καπιταλιστικό κράτος υπηρετούσαν κι εκείνοι με τον σκληρότερο τρόπο, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτές του Στάλιν!

Δυστυχώς μία ακόμα από τις μεγάλες ζημιές που έκανε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είναι ότι έδωσε στα συναιτεράκια του, με τα οποία μαζί ψήφισε το 3^ο μνημόνιο, το δικαίωμα να του ασκούν κριτική ως αριστερό και να διαπράττουν την ιεροσυλία να τον συσχετίζουν με τον Στάλιν, προσβάλλοντας τον Στάλιν και τα 20 εκατομμύρια των Σοβιετικών πολιτών και στρατιωτών που έπεσαν υπό τις διαταγές του για να τσακίσουν τον φασισμό, που ελλείψει του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης αναβιώνει σήμερα πολύμορφα και απειλεί να ισοπεδώσει πλήρως τους λαούς.

Νότα αισιοδοξίας το ότι το πολιτικό προσωπικό του συστήματος τρέμει ακόμα βλέποντας τον Στάλιν στα όνειρά του!

Νικολαΐδης Χρηστάκης  

Πηγή:agkidapress.gr

Θερινό δελτίο θυέλλης

 Θερινό δελτίο θυέλλης

Συνεχίζοντας στο χτεσινό μήκος κύματος

Ο Στίβεν Χόκινγκ ψηφίζει Πανσπουδαστική
Και ο Στίβεν Χόκινγκ; Και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν; Ναι, είναι αλήθεια, είναι μαζί μας, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Εντάξει, όχι να γίνουν οργανωμένα μέλη, αν και ο Αλβέρτος συμφωνούσε γενικά με το στρατηγικό μας στόχο (δες μπροσούρα "γιατί σοσιαλισμός;"). Αλλά Πανσπουδαστική θα ψήφιζαν, δεν μπορεί. Δεν είναι τυχαίες εξάλλου οι κόκκινες πρωτιές σε όλα σχεδόν τα Φυσικά τμήματα ανά την Ελλάδα.

Τελευταία αφορμή ένα άρθρο (δοκίμιο) του Χόκινγκ στη Γκάρντιαν, όπου λέει στρογγυλεμένα -και όπως μπορεί να πει κανείς αυτά τα πράγματα σε ένα φιλελεύθερο ακροατήριο, για να τα καταλάβει και να τα δεχτεί- ότι πρέπει να αλλάξει τη στάση του απέναντι στον πλούτο, τα πράγματα, τη γνώση, τις δημόσιες δαπάνες (που στη δική του περίπτωση το βοήθησαν να παραμείνει ζωντανός) αλλά και την ιδιοκτησία.

Να συνεργαστούμε όλοι μας για ένα κοινό όραμα και η προσπάθεια μας αυτή μπορεί να διασφαλίσει ότι η ανθρωπότητα μπορεί να επιβιώσει. Θα πρέπει να προσαρμοστούμε, να επανεξετάσουμε και να αλλάξουμε κάποιες από τις θεμελιώδεις παραδοχές μας σχετικά με το τι εννοούμε με τον όρο πλούτου, την κατοχή πλούτου, τι είναι δικό μου και τι δικό σου. Ακριβώς όπως τα παιδιά, θα πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε.

Εντάξει, δεν μπορεί να περιμένει κανείς περισσότερα μάλλον από κάποιον με τη θέση του Χόκινγκ. Και όσα λέει στη συνέχει για το Brexit και τον απομονωτισμό δεν είναι αναγκαστικά θέση υπέρ της ΕΕ, αλλά γνήσια ανησυχία για μια υπαρκτή (κι όχι ακριβώς ελπιδοφόρα) τάση.

Ο Τόσκας στηρίζει το οργανωμένο, συλλογικό κίνημα

Είναι ίσως από τα πιο πετυχημένα τρολαρίσματα όλων των εποχών. Η επέμβαση της αστυνομίας στις καταλήψεις στέγης για πρόσφυγες και μετανάστες έφερε την κλασική σκηνή Σύριζα εναντίον Σύριζα, όπου το κόμμα εκφράζει την αντίθεσή του με την πολιτική της κυβέρνησης και (νομίζει πως) κρατάει καθαρή τη (σχιζοφρενική) συνείδησή του. Ο Τόσκας όμως ήρθε να δώσει απόλυτη κάλυψη -αν τυχόν κάποιοι είχαν ψευδαισθήσεις πως το βαθύ, αστυνομικό κράτος δρα αυτόβουλα και αυθαίρετα, για να εκθέσει πολιτικά την κυβέρνηση. Το γαμάτο της υπόθεσης είναι πως θέλησε να τις δικαιολογήσει, με ντεμέκ σοβαρό πολιτικό σκεπτικό, γιατί η λύση του προβλήματος θα 'ρθει συλλογικά κι οργανωμένα, κι όχι μέσα από τέτοιες (καλοπροαίρετες πλην μεμονωμένες) κινήσεις.

Το τρολάρισμα είναι τόσο προλεκάλτ κι έμπλεο Πασοκιάς, που δεν αποκλείεται να βρει και συνέχεια.

Να χτυπήσουν δηλ τα ΜΑΤ μια απεργιακή κινητοποίηση, γιατί τα αιτήματά της είναι συντεχνιακά κι οικονομίστικα ή ρεφορμιστικά, χωρίς να αναδεικνύουν την αιτία και το στρατηγικό στόχο πάλης.

Να χτυπήσουν μια αντι-ιμπεριαλιστική κινητοποίηση πχ έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, γιατί το αντι-ιμπεριαλιστικό στοιχείο πρέπει να μπολιάζεται με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, και να μην έχει χαρακτήρα αντίθεσης απέναντι σε μια (παγκόσμια) υπερδύναμη.

Να χτυπήσουν μια κινητοποίηση έξω από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πχ σε μια επίσκεψη κλιμακίου της Τρόικα, γιατί έτσι δεν αναδεικνύονται οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης και των κρατούντων...

Και να διαλύσουν με χημικά τις καθιερωμένες πορείες της 6ης Δεκέμβρη, γιατί αναλώνονται σε ένα στείρο αντιμπατσικό μέτωπο, αντί να θέσουν στο στόχαστρο το αστικό κράτος συνολικά και την οικονομική εξουσία του κεφαλαίου.

Τι ωραία που περνά κανείς, όταν έχει μια κυβέρνηση με μαρξιστικό υπόβαθρο, γεμάτη κομμουνιστές κι αποστάτες της τάξης τους, σαν τον Κατρούγκαλο...

Ο αριστερός Κουτσογιωργισμός

Αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε την "αριστερή, εναλλακτική" αλλεργία απέναντι στο ΚΚΕ, με αφορμή το δημοψήφισμα. Η οποία, αντί να παραδεχτεί εκ των υστέρων, έστω, πως το ΚΚΕ είχε δίκιο για όσα προειδοποιούσε τον ελληνικό λαό, κι ήταν το μόνο που την άλλη μέρα του δημοψηφίσματος υπερασπίστηκε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, υψώνουν το δάχτυλο για να του πουν πως δε δικαιούται να ομιλεί, με ύφος χιλίων κουτσογιώργηδων, όπως έγραψε κι ο Μπογιό. Γιατί το ΚΚΕ φταίει, ακόμα κι όταν έχει δίκιο. Ποιος του είπε να δικαιωθεί δηλαδή;

Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά είναι πως το Press Project επέλεξε ή αναγκάστηκε να δώσει βήμα σε κάποιον από το κόμμα, για να απαντήσει. Και για να ένιωσε αυτήν την ανάγκη, πάει να πει πως ένας κόσμος (κι όχι απαραίτητα δικός μας, δεν είναι αυτό το βασικό κοινό της ιστοσελίδας) δεν τρώει το κουτόχορτο που του πασάρουν κι αντιδρά.

Υλικό για τσαούσες

Ενημέρωση προς όσους πρόθυμους έχουν βάλει στο στόχαστρο το γγ και στόχο ζωής να βρίσκουν υλικό για να αγανακτήσουν.

Πήγε στο Προεδρικό Μέγαρο για τη γιορτή της (αστικής) Δημοκρατίας. Ήταν συνοφρυωμένος αλλά φορούσε γραβάτα.

Χτες κυκλοφόρησε και μια φωτό, όπου μια τηλεπερσόνα της σειράς θέλησε να βγει σέλφι μαζί του. Να υπενθυμίσω πως στη μαθητική σκηνή του Φεστιβάλ (πρόπερσι στη ΛΔ του Βορρά) είχε γίνει και διαγωνισμός για την καλύτερη σέλφι.

Κι επίσης έδωσε μια συνέντευξη στα Παραπολιτικά, που περιέχει και σημεία με πιο προσωπικά στοιχεία (για τα παιδικά του χρόνια).

Αυτά. Μην τα αφήσετε αναξιοποίητα, κρίμα θα είναι...

Θερινή ψηφοφορία

Στο κατώφλι του Αυγούστου, που θεωρητικά δεν έχει ειδήσεις, η κε του μπλοκ βάζει μετά από καιρό (και δοκιμαστικά) μια προλεκάλτη ψηφοφορία να τρέχει τον επόμενο μήνα, με το καίριο ερώτημα: ποιος πιστεύετε ότι εκφράζει γνήσια σήμερα το πνεύμα του "παλιού, καλού Σύριζα"; Για να πάρει τη θέση του και να έχουμε μία από τα ίδια. Άλλες ιδέες και προτάσεις για υποψηφιότητες δεν μπορούν να προστεθούν εκ των υστέρων, αλλά είναι ευπρόσδεκτες.

Υγ: κι επειδή αυτές οι αναρτήσεις ήταν συνήθως βούτυρο στο ψωμί του 4.14. Πού χάθηκε αυτή η ψυχή και γιατί εγκατέλειψε τα διαδικτυακά εγκόσμια;

Πλασάρουν το παλιό ντυμένο σαν νέο

Πλασάρουν το παλιό ντυμένο σαν νέο

MotionTeam

«Η οικονομική κρίση ήταν το αποτέλεσμα της ήττας της μεταπολίτευσης, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι το πέρασμα σε μια Νέα Μεταπολίτευση». Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η μπαρούφα της βδομάδας, καθώς με όρους Twitter (δικαίωμα να γράφουν έχουν όσοι χρησιμοποιούν μόνο 140 χαρακτήρες) ο πρωθυπουργός κατόρθωσε να εξαφανίσει τις νομοτελειακές για τον καπιταλισμό κρίσεις, να αποδώσει ευθύνες σε μια αόριστη «μεταπολίτευση» και να παρουσιάσει σαν σωτήρα μια εξίσου αόριστη «νέα μεταπολίτευση». Δεν πρόκειται, όμως, για βλακεία καθώς σταθερά και επαναλαμβανόμενα η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να εξαφανίσει από το προσκήνιο την αιτία για τα δεινά του λαού, να παρουσιάζει κάθε φορά κάποιον φαντασιακό εχθρό απέναντι στον οποίο η ίδια θα μπορεί να εμφανίζεται ως ο σωτήρας που θα δώσει λύση. Μιλώντας για το «νέο» διαρκώς προσπαθεί να κρύψει το απαίσιο πρόσωπο του παλιού που εκπροσωπεί.
Η κυβέρνηση μιλά για «νέο ξεκίνημα» και «επαναθεμελίωση της δημοκρατίας», όταν όλες αυτές οι κορόνες σταματάνε έξω από τους χώρους δουλειάς, καταρρέουν μπροστά στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για ένταση της καταστολής στο εσωτερικό και κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε όλο τον κόσμο, γίνονται «αέρας» όταν οι «κατεπείγουσες» ανάγκες του κεφαλαίου οδηγούν όλες τις κυβερνήσεις του να παραβιάζουν συστηματικά, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και fast track διαδικασίες, ακόμα και όσα προβλέπονται για τη λειτουργία του αστικού κοινοβουλίου...
Μιλά για «αποτελεσματική προστασία και διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων», την ώρα που όχι μόνο διατηρεί στο ακέραιο όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των προκατόχων της, αλλά προσθέτει συνεχώς νέα βάρη στην πλάτη του λαού, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου.

Μυρίζει μπαρούτι

Λένε πως η καλή μέρα φαίνεται απ' το πρωί (και το αντίστροφο). Πράγματι, από την αρχή της βδομάδας ήταν καθαρό πως στο πλαίσιο της «εθνικής γραμμής» στα Εργασιακά, που χάραξαν με τον «κοινωνικό διάλογο» η κυβέρνηση, οι εργοδότες και η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, έβγαινε επιθετικά μπροστά η γραμμή υπεράσπισης και κατοχύρωσης της σημερινής εργασιακής ζούγκλας, ως βάση για να προωθηθούν οι αξιώσεις για νέες ανατροπές που προβάλλουν διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Αυτό επιβεβαιώθηκε απόλυτα με το υπόμνημα που κατέθεσε η κυβέρνηση στην Επιτροπή των ειδικών για τα Εργασιακά και τις θέσεις που διατύπωσαν δημόσια οι βιομήχανοι.
Το ξεκίνημα της βδομάδας είχε κι άλλα κακά μαντάτα. Το μακελειό στο Μόναχο, με θύτη έναν Γερμανοϊρανό, που, παρά τα όσα γράφονται για το ψυχολογικό του προφίλ, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υποτιμηθεί ότι ήταν θαυμαστής του ακροδεξιού μακελάρη της Νορβηγίας Μπρέιβικ, καθώς επίσης ότι συνόδευε τις δολοφονικές του επιθέσεις με συνθήματα ενάντια στους ξένους, όσο και η αποτυχημένη επίθεση αυτοκτονίας στο Ανσμπαχ, που σύμφωνα με εκτιμήσεις έχει τη σφραγίδα του ISIS, ήδη αξιοποιήθηκαν για τη λήψη έκτακτων μέτρων από τη γερμανική κυβέρνηση. Αναμενόμενη είναι και η παραπέρα αξιοποίησή τους στην κατεύθυνση ενεργότερης στρατιωτικοποίησης της Γερμανίας, που ούτως ή άλλως έχει βάλει στόχο την αναβάθμιση του στρατού και του εξοπλισμού της, αφού υπολείπονται της οικονομικής της δύναμης, αλλά και της ενεργότερης εμπλοκής της στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Το τοπίο, δηλαδή, μυρίζει μπαρούτι, γίνονται βήματα σε αντιδραστική κατεύθυνση. Αντικειμενικά, αυτά τα γεγονότα και άλλα που μπορεί να ακολουθήσουν στο μέλλον, υποχρεώνουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να ενισχύσουν την πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, σε κάθε είδους εμπλοκή της χώρας μας στα επικίνδυνα σχέδια.

Επιδιώκουν συμβιβασμό του λαού

Στο εσωτερικό η κυβέρνηση, σταθερή στην τακτική του αποπροσανατολισμού από τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα και τις πραγματικές τους αιτίες, συνέχισε μ' ένα μπαράζ κινήσεων που είχαν αρχίσει με την ιστορία του εκλογικού νόμου, ακολουθήθηκαν από τις εξαγγελίες για τη συνταγματική αναθεώρηση και είχαν σαν κερασάκι στην τούρτα τα περί «νέου κοινωνικού κράτους για όλους».
Την ίδια ώρα, δηλαδή, που γενικεύει την αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου, η κυβέρνηση λανσάρει τα συνθήματα της «νέας μεταπολίτευσης», της «νέας Ελλάδας», του «κοινού καλού» κ.ο.κ., συνθήματα που με χαρακτηριστική ευκολία ανταλλάσσουν τα αστικά κόμματα μεταξύ τους, ακριβώς γιατί συντελούν στο κουκούλωμα του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής που τσακίζει το λαό, στην απόκρυψη της αλήθειας ότι δεν μπορεί να υπάρχει «κοινό καλό» για τα κέρδη των μονοπωλίων και τα λαϊκά δικαιώματα. Τις δικές τους «πάσες», εξάλλου, σε αυτήν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού δίνουν και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με πιο πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα την κοκορομαχία που έστησαν στη Βουλή, με αφορμή το αίτημα της ΝΔ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το 3ο μνημόνιο που υπέγραψαν μαζί με την κυβέρνηση. Ντύνουν με «προοδευτικό» μανδύα τις περαιτέρω αντιδραστικές αλλαγές που προωθούν, προκειμένου να εξασφαλίζονται παράλληλα η περιβόητη «ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτικών στο κράτος», η μέγιστη δυνατή νομιμοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, ο συμβιβασμός του λαού στη ζωή με ψίχουλα.
Με παρεμβάσεις τους στη Βουλή ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και άλλοι βουλευτές του Κόμματος, κατά τη διάρκεια της συζήτησης της πρότασης της ΝΔ, ανέδειξαν ότι απάντηση στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν ο λαός, οι εργαζόμενοι, δεν δίνεται με εξεταστικές επιτροπές. Μόνο με τη δική τους πάλη μπορούν οι ίδιοι να τιμωρήσουν όσους ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, με ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, με λαϊκή συμμαχία και συσπείρωση με το ΚΚΕ. Σχολιάζοντας ειδικότερα τα περί «νέας κοινωνικής πολιτικής», το ΚΚΕ σημείωσε πως αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από την «ταξική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία πήρε την αντιλαϊκή σκυτάλη από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει τη φτωχοποίηση του λαού για λογαριασμό του κεφαλαίου. Ούτε το "να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι" δεν ισχύει για την κυβέρνηση, που βάζει ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση, καταργεί το ΕΚΑΣ, μειώνει μισθούς και συντάξεις, διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ, αυξάνει τους φόρους στο λαό, ενώ στο κεφάλαιο προσφέρει φοροαπαλλαγές, νέα προνόμια και επενδυτικά πακέτα».

Διαρκής ο κόφτης

Πέρα από το «δημοσιονομικό κόφτη» που έχει θεσμοθετήσει η κυβέρνηση σε συμφωνία με τους συμμάχους της, η πραγματικότητα είναι ότι έχουν ενεργοποιηθεί και λειτουργούν δεκάδες μικροί κόφτες σε όλα τα επίπεδα, από τα νοσοκομεία, τα σχολεία μέχρι την Τοπική Διοίκηση. Η πολιτική αυτή δεν είναι προσωρινή, δεν είναι έκτακτης ανάγκης, όπως εμφανίζει η κυβέρνηση. Είναι μόνιμη, είναι απαραίτητο στοιχείο του στόχου της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Τα μόνα προσωρινά, και μάλιστα με μικρή ημερομηνία λήξης, το πολύ δύο χρόνων, είναι τα ψίχουλα και τα μπαλώματα που υποσχέθηκε για να ξεγελάσει αυτούς που με την πολιτική της οδηγούνται στη σχετική και απόλυτη φτωχοποίηση.
Διδακτική για την όλη εξέλιξη είναι και η ιστορία με το ΕΚΑΣ που κόπηκε και τα αντισταθμιστικά που ανακοίνωσε η κυβέρνηση ότι προωθεί στη θέση του. Σημειώναμε χαρακτηριστικά σε ένα από τα κύρια άρθρα του «Ριζοσπάστη»: «Το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου είναι βαρέλι δίχως πάτο. Από το ΕΚΑΣ, που ήρθε ως αποτέλεσμα της αντασφαλιστικής πολιτικής που οδήγησε στη μείωση των συντάξεων, φτάσαμε στην κατάργησή του και σήμερα σε ορισμένα προσωρινά ψίχουλα ως αντιστάθμισμα. Σε μια οικονομία και ένα κράτος που λειτουργούν με κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλίων δεν μπορεί να μπει φρένο στον αντεργατικό - αντιλαϊκό κατήφορο. Η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας, η στήριξη της ανάκαμψης απαιτούν θυσίες δίχως τέλος. Το μόνο που μπορούν να προσφέρουν σε χιλιάδες ανέργους, χαμηλοσυνταξιούχους, εργαζόμενους για ένα κομμάτι ψωμί είναι μια ζωή συντηρούμενη στο όριο της επιβίωσης. Εχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αρνηθούν να παζαρέψουν τι άλλο θα χάσουν. Μαζί με την υπεράσπιση όσων τους έχουν απομείνει, με την πάλη για να ανακτήσουν όσα έχασαν, να παλέψουν με σημαία τα σύγχρονα εργατικά δικαιώματά τους με κριτήριο τις ανάγκες και τις δυνατότητες που διαμορφώνει η εποχή μας. Μια πάλη που αντικειμενικά έρχεται σε σύγκρουση με τον στενό κορσέ της καπιταλιστικής οικονομίας είτε σε κρίση είτε σε ανάκαμψη».

Υπάρχουν και καλές ειδήσεις

Η βδομάδα, πάντως, κλείνει με καλές ειδήσεις: Νέες υπογραφές προστίθενται κάθε μέρα στο κείμενο - κάλεσμα που προτείνουν Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις για «να οργανώσουμε με τόλμη το μεγάλο μέτωπο αγώνα για τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαμε σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και κυρίως την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν ή καταργούν τις ΣΣΕ». Στα καλά νέα οι κινητοποιήσεις των αγροτών, οι Επιτροπές Αγώνα στη «Μαρινόπουλος», η απεργία στα «Λιπάσματα», κι άλλες μικρές αλλά σημαντικές κινητοποιήσεις που δείχνουν πως το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» δεν έχει υιοθετηθεί από το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Η ανάκτηση των απωλειών, η διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών προβάλλουν ως κυρίαρχα στοιχεία που πρέπει να γίνονται ισχυρότερα όσο πλησιάζει ο Σεπτέμβρης, περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους της, θα επιχειρήσει και πάλι να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο.

Δυσοίωνες προβλέψεις για την οικονομία Ευρωπαϊκής Ενωσης - Ευρωζώνης

Δυσοίωνες προβλέψεις για την οικονομία Ευρωπαϊκής Ενωσης - Ευρωζώνης

Το κτίριο της Κομισιόν με τις σημαίες φαίνεται επιβλητικό. Η καπιταλιστική οικονομία έχει ζόρια που τα πληρώνουν οι λαοί

Επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρωζώνη στο 1,4% το 2017, εκτιμά σε πρόσφατη έκθεσή του το ΔΝΤ, από το 1,6% το 2016. Αυτή η εκτίμηση γίνεται με την προϋπόθεση σχετικά γρήγορης διαπραγμάτευσης της Βρετανίας με την ΕΕ, που θα διατηρεί πλήρη αδασμολόγητη πρόσβαση στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι ακόμη και αυτό το σενάριο θα προκαλέσει επιβράδυνση στις επενδύσεις. Λέει ακόμη ότι οι μεσοπρόθεσμες προοπτικές για την Ευρωζώνη είναι «μέτριες» και περιορίζονται από τα προβλήματα στην καπιταλιστική οικονομία που έχει προκαλέσει έτσι κι αλλιώς η κρίση, όπως η υψηλή ανεργία, το αυξημένο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και οι διαρθρωτικές αδυναμίες.
Την ίδια ώρα, όμως, το ΔΝΤ κάνει εκτιμήσεις και για άλλους παράγοντες, οι οποίοι προκαλούν κινδύνους στην οικονομία της Ευρωζώνης, και μάλιστα είναι εντοπισμένοι σε οικονομίες ισχυρών καπιταλιστών κρατών, όπως Ιταλία, Γαλλία, αλλά και Γερμανία.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ (ΑΠΕ), η ανάκαμψη της ιταλικής οικονομίας «υπόκειται σε κινδύνους», με το ρυθμό ανάπτυξης να προβλέπεται στο 1,1% φέτος και στο 1,3% το 2017. Οι κίνδυνοι προέρχονται, μεταξύ άλλων, από την αστάθεια της χρηματοπιστωτικής αγοράς, την αύξηση των μεταναστών, την επιβράδυνση του παγκόσμιου εμπορίου. Αυτή η διαδρομή της ανάπτυξης θα σήμαινε επιστροφή στα προ της κρίσης (του 2007) επίπεδα παραγωγής μόνο στα μέσα της δεκαετίας του 2020.

Δεν είναι μόνο οι τράπεζες αλλά και η βιομηχανία

Είναι καιρός τώρα που αστικά ΜΜΕ, αναφερόμενα στο τραπεζικό σύστημα της Ιταλίας, γράφουν περίπου τα εξής:
Το τραπεζικό σύστημα της Ιταλίας φαίνεται να έχει εισέλθει στη δίνη μιας νέας χρηματοπιστωτικής κρίσης που προκαλεί «πονοκέφαλο» τόσο στη Φρανκφούρτη όσο και στις Βρυξέλλες. Μετά από πολλά χρόνια ύφεσης το ύψος των «κόκκινων δανείων» ανέρχεται στα 360 δισ. ευρώ. Για το σύνολο της ιταλικής οικονομίας, το ποσό αυτό αποτελεί πλέον ένα επιπρόσθετο βαρύ φορτίο. Οι επενδυτές, από τη μεριά τους, δείχνουν να μην εμπιστεύονται το ιταλικό τραπεζικό σύστημα. Κατά συνέπεια, η χορήγηση νέων δανείων επιβραδύνεται, με αποτέλεσμα να καθυστερεί ολοένα και περισσότερο η προσδοκώμενη οικονομική ανάκαμψη της χώρας. Ταυτόχρονα, υπάρχει μεγάλη πτώση της αξίας των μετοχών των μεγαλύτερων ιταλικών τραπεζών, που σε συνδυασμό με τον τρόπο διάσωσης, δηλαδή το γεγονός ότι πληρώνουν οι μέτοχοι των τραπεζών και οι καταθέτες για τις ζημιές, δεν δημιουργούν συνθήκες προσέλκυσης κεφαλαίων.
Ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα; Τα 360 δισ. ευρώ «κόκκινα δάνεια». Αδυναμία αποπληρωμής, άρα σημάδι κρίσης, πιθανής καταστροφής κεφαλαίου.
Ας δούμε, όμως, πώς προκλήθηκαν τέτοια προβλήματα.
Σε πρόσφατα ρεπορτάζ των «Financial Times» («euro2day»), αναφέρονται τα εξής: «Η Ιταλία είναι αντιμέτωπη με δύο δεκαετίες χαμένης ανάπτυξης, με αρνητικές επιπτώσεις στην ανεργία και στους πραγματικούς μισθούς. Η Ιταλία υποφέρει από χαμηλές επενδύσεις, χαμηλό ποσοστό συμμετοχής του εργατικού δυναμικού και σχεδόν ανύπαρκτη ανάπτυξη της παραγωγικότητας. Ο ΟΟΣΑ υπολογίζει τις προοπτικές ανάπτυξης στο -0,1%. Ο κίνδυνος είναι πως μια όλο και πιο ισχνή ικανότητα να απορροφηθούν οι απώλειες, θα δημιουργήσει πρόβλημα στην ανάπτυξη του τραπεζικού δανεισμού και ως εκ τούτου θα σταματήσει την οικονομική ανάκαμψη, που τώρα ξεκινάει με καθυστέρηση. Αν και η Ιταλία μπορεί να είναι η χώρα στην οποία ηχούν πιο δυνατά τα "καμπανάκια του κινδύνου", ωστόσο η κατάσταση αυτή είναι στην πραγματικότητα ένα απλό στιγμιότυπο στους τριγμούς της οικονομίας της Ευρωζώνης λόγω του υποκεφαλαιοποιημένου τραπεζικού της συστήματος».
Οι συγκεκριμένες αναφορές αναδεικνύουν προβλήματα καπιταλιστικής ανάπτυξης που προκαλούνται από ένα επικίνδυνο μείγμα χαμηλών επενδύσεων και οξύτατων αδυναμιών του χρηματοπιστωτικού συστήματος με κινδύνους για όλη την Ευρωζώνη.

Το ενδεχόμενο «ντόμινου» στην ΕΕ

Την ίδια ώρα, το «Bloomberg» εκτιμά ότι αν η κατάσταση των ιταλικών τραπεζών είναι το ένα τεράστιο πρόβλημα της οικονομίας της Ιταλίας, το άλλο είναι η υποτονική επίδοση της βιομηχανικής της παραγωγής. Τα τελευταία στοιχεία είναι απογοητευτικά και δείχνουν ότι η ιταλική βιομηχανική παραγωγή υποχώρησε 0,6% το Μάη 2016, έναντι αύξησης 0,4% τον Απρίλη. Μάλιστα, η μείωση κατά 0,6% είναι τόσο σε μηνιαία όσο και σε ετήσια βάση.
Δεν είναι δηλαδή οι τράπεζες το μοναδικό άγχος για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, αλλά και η επίδοση της βιομηχανίας της.
Ταυτόχρονα, η αρνητική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ιταλικές τράπεζες μπορεί να υπονομεύσει ακόμη περισσότερο την οικονομία της ΕΕ.
Πρόσφατα στοιχεία από τη «Standard & Poor's», όπως αναφέρει το «Capital.gr», δείχνουν ότι οι τράπεζες σε ολόκληρη την ΕΕ έχουν επενδύσει περισσότερο από ποτέ στο κρατικό χρέος, αυξάνοντας την έκθεσή τους στα 791 δισ. ευρώ από 355 δισ. το Σεπτέμβρη του 2008. Το συνολικό ποσό που έχουν δανείσει οι διεθνείς τράπεζες στην Ιταλία και μόνο αγγίζει τα 550 δισ. ευρώ.
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Bank For International Settlements (BIS), η χώρα η οποία έχει τη μεγαλύτερη έκθεση στο ιταλικό χρέος και άρα το μεγαλύτερο πιστωτικό ρίσκο σε περίπτωση που επιδεινωθεί η τραπεζική κρίση στην Ιταλία, είναι η Γαλλία.
Η συνολική έκθεση των γαλλικών τραπεζών στο ιταλικό χρέος υπερβαίνει τα 250 δισ. ευρώ. Αυτό είναι τριπλάσιο από το ύψος της έκθεσης της δεύτερης πιο εκτεθειμένης ευρωπαϊκής χώρας, της Γερμανίας, της οποίας οι τράπεζες κατέχουν ιταλικά ομόλογα αξίας 83,2 δισ. ευρώ. Μόνο η Deutsche Bank έχει πάνω από 11,76 δισ. ευρώ έκθεση στα ιταλικά ομόλογα.
Οι άλλες οικονομίες που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο «μόλυνσης» είναι η Ισπανία (44,6 δισ.), οι ΗΠΑ (42,3 δισ.), το Ηνωμένο Βασίλειο (29,770 δισ.) και η Ιαπωνία (27,6 δισ.).
Η Deutsche Bank επίσης έχει τεράστια προβλήματα. Η μετοχή της έχασε το 14% της αξίας της σε μία μόνο μέρα, την επομένη του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, υποχώρησε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 30 ετών, ενώ από την αρχή του έτους συνολικά έχει υποχωρήσει κατά 45,22%. Επίσης, το ΔΝΤ στην ετήσια έκθεσή του εκτιμά ότι αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για όλες τις τράπεζες, όχι μόνο της Ευρώπης αλλά παγκοσμίως.
Σε συνδυασμό με την κατάσταση στην Ιταλία, δεν είναι τυχαίο ότι κάνει προτάσεις για ανακεφαλαιοποίηση, όπως, χορήγηση από ευρωενωσιακό ταμείο διάσωσης 150 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ενώ έχει καταθέσει σχέδιο που θα βοηθήσει τον τραπεζικό τομέα της ΕΕ να ξεπεράσει την τρέχουσα κρίση με σημείωμα 37 σελίδων, στο οποίο διατυπώνονται προτάσεις που θα ενισχύσουν τη σταθερότητα του ιταλικού και ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Αρα, ένα το κρατούμενο ο φόβος του ντόμινου στο τραπεζικό σύστημα κρατών - μελών της Ευρωζώνης από την αρνητική κατάσταση των ιταλικών τραπεζών.

Και σε άλλες οικονομίες υπάρχει πρόβλημα

Την ίδια ώρα, το ΔΝΤ εκτιμά ότι το γαλλικό ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 1,25% το 2017, αντί για 1,5% που ήταν η αρχική εκτίμησή του. Βλέπει, δηλαδή, και στη Γαλλία επιβράδυνση.
Να προσθέσουμε εδώ ότι τη δυναμική ανάκαμψη σε Ιταλία - Γαλλία δυσκολεύει εκτός των άλλων και το τεράστιο κρατικό χρέος και για τα δύο κράτη, πάνω από 2,3 τρισ. ευρώ, που σε συνδυασμό με τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας εμποδίζει τις δημόσιες επενδύσεις και τη χρηματοδότηση επιχειρηματικών ομίλων για επενδύσεις.
Αλλά και στη Γερμανία δεν είναι ενθαρρυντική η κατάσταση. Το ΔΝΤ βελτίωσε ελάχιστα την πρόβλεψή του για το 2016, ανάπτυξη 1,7%, σε σύγκριση με προηγούμενες προβλέψεις για 1,5%, υποβάθμισε όμως την πρόβλεψή του για το 2017 στο 1,5% από το 1,6%. «Αναμένουμε ότι η κινητήριος δύναμη της ανάπτυξης θα είναι η εσωτερική ζήτηση, παρά η εξωτερική», εκτιμά το ΔΝΤ. Αλλά μόνο με την εσωτερική ζήτηση οι αβεβαιότητες παραμένουν.
Και στην Πορτογαλία η κατάσταση δεν είναι ενθαρρυντική, οι τράπεζές της είναι και αυτές φορτωμένες με επισφαλή δάνεια και έχουν σημαντικές ελλείψεις κεφαλαίων. Σύμφωνα με το «Capital.gr.», «"η χώρα είναι αντιμέτωπη με μια συστημική τραπεζική κρίση. Το πορτογαλικό τραπεζικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί σε ένα δύσκολο περιβάλλον," όπως είχε προειδοποιήσει το ΔΝΤ σε πρόσφατη έκθεσή του. "Οι τράπεζες έχουν ρευστότητα, αλλά η αδύναμη ποιότητα ενεργητικού, τα χαμηλά περιθώρια επιτοκίων καθώς και η υποτονική αύξηση των χορηγήσεων παραμένουν τροχοπέδη για την κερδοφορία τους".
Η μεγαλύτερη τράπεζα της Πορτογαλίας από άποψη καταθέσεων, η Caixa Geral de Depositos, χρειάζεται μια ένεση μετρητών ύψους 5 δισ. ευρώ, ενώ η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζά της, η BCP, αντιμετωπίζει παρόμοια ζητήματα και δυνητικά μπορεί να χρειαστεί κεφάλαια ύψους 2,5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Barclays. Που εκτιμά ότι η ανάπτυξη στη χώρα θα πέσει κάτω από το 1% το 2016».
Να θυμίσουμε εδώ ότι η Κομισιόν «τιμώρησε» Πορτογαλία και Ισπανία επειδή δεν έπιασαν τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας.

Ο λαός πληρώνει κρίση και ανάκαμψη

Από την εικόνα που δίνουν τα ίδια τα αστικά επιτελεία αλλά και την πραγματικότητα που εκφράζει αυτή η εικόνα για την καπιταλιστική οικονομία των ΕΕ - Ευρωζώνης αλλά και των κρατών - μελών τους φαίνεται ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη που προσδοκούν αφενός δεν έχει δυναμική, αφετέρου δεν έχουν εξαλειφθεί οι κίνδυνοι πιθανού πισωγυρίσματος σε ύφεση.
Και το πληρώνουν οι λαοί είτε σε κρίση είτε σε ανάκαμψη. Για παράδειγμα, στην Ιταλία, σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας Istat για το 2015, οι άνθρωποι που ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας ξεπέρασαν τα 4,5 εκατομμύρια (4.598.000) και οι οικογένειες το 1,5 εκατομμύριο (1.582.000) αντιπροσωπεύοντας το 7,6% του πληθυσμού που κατοικεί στη χώρα. Η Istat αναφέρει ότι τα ποσοστά απόλυτης φτώχειας αυξήθηκαν στο βορρά από το 5,7% στο 6,7% και στο νότο από 9% στο 10%. Δεν μεγαλώνει, λοιπόν, μόνο στην Ελλάδα η εξαθλίωση.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της αδύναμης ανάκαμψης, των κινδύνων ακόμη και για ύφεση στην ΕΕ, πασχίζουν καπιταλιστές και αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα να βγάλουν την οικονομία από την κρίση, αλλά ζορίζονται. Ο ΣΕΒ εστιάζει στις δυσκολίες προσέλκυσης κερδοφόρων επενδύσεων, επισημαίνοντας πως η «επενδυτική άπνοια δεν είναι εύκολο να αντιστραφεί, καθώς το διεθνές οικονομικό περιβάλλον είναι ιδιαίτερα αρνητικό», μιλώντας για «διεργασίες που επηρεάζουν όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου». Δηλαδή, φαύλος κύκλος διεθνώς.
Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν, ούτε το πότε θα γίνει καπιταλιστική ανάκαμψη ούτε για δικά τους οφέλη απ' αυτήν. Μονόδρομος η διεκδικητική πάλη για κάλυψη των απωλειών από την κρίση, κατάργηση όλων των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων, ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική ρότα.

Λ.

Η άνοδος των θηλαστικών

Η άνοδος των θηλαστικών

Πρόσφατες ανακαλύψεις απολιθωμάτων δείχνουν ότι η βιολογική εξέλιξη έβαλε τα θεμέλια για την κυριαρχία των θηλαστικών, πολύ πριν ο αστεροειδείς και άλλοι παράγοντες εξοντώσουν τους δεινόσαυρους, καθαρίζοντας το πεδίο

Καλλιτεχνική απεικόνιση θηλαστικού, που μεταφέρει σε ασφαλές μέρος το νεογέννητο πιτακόσαυρο που έχει πιάσει. Βασίζεται σε απολίθωμα ηλικίας 130 εκατομμυρίων ετών, στο οποίο οστά πιτακόσαυρου βρέθηκαν μέσα στη θωρακική κοιλότητα (στη θέση του στομαχιού), ενός πρώιμου θηλαστικού ρεπενομάμους

Τα θηλαστικά που υπάρχουν σήμερα περιλαμβάνουν τα μονοτρήματα (ωοτόκα), τα μαρσιποφόρα και τη μεγαλύτερη υποκατηγορία, τα πλακουντοφόρα, στα οποία ανήκει και ο άνθρωπος. Οι κοντινότεροι συγγενείς και πρόγονοι των θηλαστικών, τα θηλαστικόμορφα, προέρχονται με τη σειρά τους από τα κυνόδοντα, πιο πρωτόγονα είδη, που διατηρούσαν πολλά από τα χαρακτηριστικά των δικών τους προγόνων, των ερπετών.
Τα παλιότερα απολιθώματα θηλαστικόμορφων χρονολογούνται πριν από 210 εκατομμύρια χρόνια, στο τέλος της Τριασικής γεωλογικής περιόδου. Μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα, σχεδόν όλη η ζωή πάνω στη Γη κινδύνεψε να εξαφανιστεί, λόγω της πολύ μεγάλης ηφαιστειακής δραστηριότητας στο τέλος της Πέρμιας περιόδου. Οταν τα γιγαντιαία αμφίβια και ερπετά που κυριαρχούσαν κατά την Πέρμια περίοδο βγήκαν από τη μέση, πολλές σημαντικές νέες ομάδες ζώων εμφανίστηκαν εξελικτικά στο προσκήνιο. Οι χελώνες, οι σαύρες, οι βάτραχοι, οι κροκόδειλοι, οι δεινόσαυροι (μερικοί από τους οποίους εξελίχτηκαν σε πουλιά) και τα θηλαστικόμορφα, εμφανίστηκαν αυτή την εποχή ραγδαίων αλλαγών.
Αν και τα θηλαστικόμορφα άρχιζαν να αποκτούν μερικά δυνατά χαρακτηριστικά των σημερινών θηλαστικών, αυτά τα μικροσκοπικά ζώα της Τριασικής κάθε άλλο παρά κυριαρχούσαν στο ζωικό βασίλειο. Κυρίαρχοι ήταν οι δεινόσαυροι και οι κροκόδειλοι, που είχαν αρχίσει να φτάνουν σε θηριώδη μεγέθη. Ομως ό,τι τους έλειπε σε μέγεθος, τα θηλαστικόμορφα το διέθεταν σε ποικιλία.

Το απολίθωμα του πρώιμου θηλαστικού Agilodocodon scansorius, από την Κίνα, ηλικίας 165 εκατ. ετών, δείχνει ότι οι προσαρμογές για τη ζωή πάνω στα δέντρα είχαν ξεκινήσει νωρίτερα απ' ό,τι θεωρούσαν έως τώρα οι επιστήμονες

Το στερεότυπο ήταν έως πρόσφατα ότι η εξέλιξη των θηλαστικών λίμνασε επί δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, μέχρι την εξαφάνιση των δεινοσαύρων. Τα μικρά θηλαστικά του Μεσοζωικού αιώνα που τελειώνει πριν 66 εκατομμύρια χρόνια θεωρούνταν ότι ζούσαν στο περιθώριο, τρώγοντας έντομα και χαμηλή βλάστηση. Τα νέα απολιθώματα που βρέθηκαν αποδεικνύουν ότι ζώντας παράλληλα με τους δεινόσαυρους τα θηλαστικά επέδειξαν μεγάλη ικανότητα προσαρμογής και ακριβώς αυτή η ικανότητα ήταν το κλειδί της επιτυχίας τους.

Οι ρίζες

Στην περίπτωση των θηλαστικόμορφων οι οξείες αισθήσεις και ο ακριβής μυικός συντονισμός (που και τα δύο σχετίζονται με το μεγαλύτερο μέγεθος εγκεφάλου), μαζί με τον αυξημένο μεταβολισμό, τα βοήθησαν να ευημερούν στο κρύο και στο σκοτάδι της νύχτας. Αυτά τα χαρακτηριστικά ίσως βοήθησαν τα θηλαστικά να αντιμετωπίσουν και την κατάσταση όταν ήρθε μια νέα καταστροφή. Τα γεωλογικά ευρήματα δείχνουν ότι πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια, η υπερήπειρος Παγγαία διασπάστηκε και τεράστια ηφαίστεια ανάβλυσαν λάβα, στάχτη, καπνό και δηλητηριώδη αέρια, που έκαναν τα οικοσυστήματα να καταρρεύσουν. Τα θηλαστικόμορφα προφανώς κατάφεραν να αντιμετωπίσουν αυτό το δύσκολο για τη ζωή περιβάλλον και να βρουν οικολογικές γωνιές, μη προσβάσιμες στα άλλα σπονδυλωτά του καιρού τους.
Οι δεινόσαυροι, που επέζησαν, εξελίχτηκαν και έδωσαν τα είδη δεινοσαύρων που κυριάρχησαν έως το τέλος της Ιουρασικής περιόδου. Τριάντα εκατομμύρια χρόνια μετά την καταστροφή τα θηλαστικά εκδήλωσαν μια νέα εξελικτική έκρηξη. Πληθώρα απολιθωμάτων αυτής της περιόδου βρέθηκαν την τελευταία δεκαετία σε εξαιρετική κατάσταση διατήρησης, σε μια περιοχή της νοτιοανατολικής Κίνας. Τα είδη που προέκυψαν περιλαμβάνουν ένα που έμοιαζε με κάστορα, το πρώτο θηλαστικό που μπορούσε να κολυμπήσει, ένα άλλο που έμοιαζε με σημερινό τυφλοπόντικα, ένα τρίτο που μπορούσε να σκαρφαλώνει σε δέντρα και να τρέφεται από τους χυμούς τους και ένα τέταρτο σαν ιπτάμενος σκίουρος, που πηδάει - πετάει ανάμεσα στα δέντρα.
Στη μέση Ιουρασική περίοδο, πριν από 174 έως 164 εκατομμύρια χρόνια, ο αριθμός των ειδών των θηλαστικών εκτινάχθηκε στα ύψη. Σε αυτήν την εποχή βρίσκονται οι ρίζες όλων των σημερινών ομοταξιών θηλαστικών. Αρκετά από τα είδη αυτά εξαφανίστηκαν στην πορεία, όπως άλλωστε και τα μονοτρήματα και τα μαρσιποφόρα περιορίστηκαν σε πολύ μικρούς αριθμούς. Ηταν όμως πειραματισμοί της φυσικής επιλογής που επέτρεψαν στα θηλαστικά ως σύνολο να δοκιμάσουν διάφορα είδη τροφής και μεθόδους μετακίνησης.
Στην αυγή της Κρητιδικής περιόδου, πριν από 145 εκατομμύρια χρόνια, ένα νέο χαρακτηριστικό προστέθηκε εξελικτικά στα θηλαστικά: οι γομφίοι που έχουν ανά ζευγάρι ταιριαστές προεξοχές και εσοχές και λειτουργούν σαν γουδί και γουδοχέρι, επιτρέποντας το μάσημα πιο σκληρής τροφής. Η ομοταξία των θηρίων, στην οποία ανήκουν τα πλακουντοφόρα και τα μαρσιποφόρα άρχισε να διαφοροποιείται έντονα. Ωστόσο, δεν είχε έρθει η ώρα για να «λάμψουν» αυτά τα πρωτοποριακά ζώα. Ηταν ακόμα λίγα και μικρού μεγέθους. Κάποια ελαφρώς πιο πρωτόγονα τρικονόδοντα θηλαστικά ήταν πιο μεγαλόσωμα, όπως ο 14 κιλών ρεπενομάμους, που έτρωγε και μικρούς δεινοσαύρους και για αρκετό καιρό βρίσκονταν σε πιο πλεονεκτική θέση.

Ανθοφορία

Τότε κάτι απρόσμενο συνέβη, κάτι που θα άλλαζε την πορεία των θηλαστικών. Εμφανίστηκε ένας εντελώς νέος τύπος φυτών, τα αγγειόσπερμα, τα ανθοφόρα και καρποφόρα δέντρα και θάμνοι, στα οποία ανήκουν τα περισσότερα από τα σημερινά φυτά. Τα αγγειόσπερμα είχαν μεγάλη επιτυχία και εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο, προσφέροντας νέες πηγές τροφής στα θηλαστικά: τα φρούτα και τα λουλούδια τους, καθώς και τα έντομα που τρέφονταν με αυτά. Η ομοταξία των θηρίων ευημέρησε, ενώ ζώα όπως ο ρεπενομάμους σιγά σιγά έφθιναν μέχρι που εξαφανίστηκαν στο τέλος της Κρητιδικής.
Πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, τα θηλαστικά τα πήγαιναν καλά ως σύνολο, αλλά βρίσκονταν ακόμα χαμηλά στην τροφική πυραμίδα, καθώς στην κορυφή βρίσκονταν ζώα όπως ...ο Τυρανόσαυρος. Η τύχη των θηλαστικών - και πολλών άλλων ζώων - άλλαξε μέσα σε μια στιγμή, όταν ένας μεγάλος αστεροειδής προσέκρουσε στην περιοχή του σημερινού Μεξικού, εξαπολύοντας σεισμούς, τσουνάμι, κατακλυσμιαίες εκρήξεις ηφαιστείων και ανεξέλεγκτες πυρκαγιές σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτές οι καταστροφές, μαζί με πιο μακροχρόνιες αλλαγές του κλίματος και γενικά του περιβάλλοντος, λύγισαν τους δεινοσαύρους. Τα θαυμαστά ζώα που κυριάρχησαν επί 150 εκατομμύρια χρόνια πάνω στη Γη εξαφανίστηκαν μέσα σε μια γεωλογική στιγμή.
Την οικολογική πίεση την ένιωσαν και τα θηλαστικά. Ανάμεσα σε αυτά που την αντιμετώπισαν καλύτερα ήταν τα πλακουντοφόρα, αυτά που γεννάνε σχετικά αναπτυγμένα μικρά. Μελέτες DNA έδειξαν ότι ο κοινός πρόγονος των πλακουντοφόρων έζησε μαζί με τους δεινοσαύρους στο τέλος της Κρητιδικής. Αλλά μόνο μετά τη μαζική εξαφάνιση στο τέλος της Κρητιδικής μπόρεσαν τα θηλαστικά να κυριαρχήσουν στον πλανήτη. Η εξαφάνιση του Τυρανόσαυρου, του Τρικεράτοπα και της παρέας τους ήταν η σπίθα που πυροδότησε την επανάσταση του πλακουντοφόρων, η οποία εξελίχθηκε μέσα σε μερικές χιλιάδες χρόνια, μια στιγμή στη γεωλογική κλίμακα. Στην 200 εκατομμυρίων ετών ιστορία των θηλαστικών, εξαιτίας της επιτυχίας των πλακουντοφόρων, άρχισε να γράφεται 60 εκατομμύρια χρόνια αργότερα το πιο λαμπρό κεφάλαιο, το κεφάλαιο της εποχής του ανθρώπου.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Δεμένοι με τα συμφέροντα των πολυεθνικών και της αστικής τάξης

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Δεμένοι με τα συμφέροντα των πολυεθνικών και της αστικής τάξης

Eurokinissi

Βασικό στέλεχος στο φασιστικό καθεστώς του δικτάτορα Φράνκο είχε διατελέσει ο πρώην πρόεδρος της ΔΟΕ Ισπανός Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ

Στον καπιταλισμό είναι γνωστό και μάλιστα με αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι ο αθλητισμός από ανάγκη του ανθρώπου και δικαίωμα μετατρέπεται σε εμπόρευμα, με προφανή σκοπό το κέρδος λίγων. Από τη μετατροπή ακόμα και της απλής άσκησης σε ακριβή πολυτέλεια για τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα, που χρειάζεται να πληρώσουν, μέχρι τη δημιουργία του όλου οικοδομήματος του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, την εκμετάλλευση είτε της ίδιας της λαϊκής ανάγκης για άθληση είτε της μαζικής αγάπης που χαίρουν ο αθλητισμός και τα σπορ, αξιοποιούνται ως σημαντικό πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και φυσικά το «φιλέτο» σε αυτό το κυνήγι κέρδους αποτελούν οι διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις.

Γιορτή και ευκαιρία για την αστική τάξη

Γιατί μπορεί η αστική τάξη να διαφημίζει τις διοργανώσεις αυτές ως «γιορτές του αθλητισμού», που τάχα προάγουν τη «συναδέλφωση» κ.τ.λ., ωστόσο το τι επικρατεί πίσω από τη βιτρίνα δεν μπορεί να κρυφτεί. Από τον πόλεμο συμφερόντων μεταξύ των πολυεθνικών για το ποια θα έχει το μεγαλύτερο κέρδος, την εμπορική εκμετάλλευση της μάζας των φιλάθλων μέχρι και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις που βρίσκουν το δρόμο τους για τα γήπεδα (βλέπε, π.χ., περίπτωση αποκλεισμού της Ρωσίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο). Το πραγματικό παιχνίδι συνεπώς διεξάγεται εκτός των αγωνιστικών χώρων.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι οποίοι μάλιστα αποτελούν και την αιχμή του δόρατος της αστικής τάξης είτε στον τομέα της εκμετάλλευσης είτε στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις της. Και παρά το χαρακτηρισμό τους «ως γιορτής των λαών» από την αναβίωσή τους ακόμα, η όλη διοργάνωση είχε τα χαρακτηριστικά μιας γιορτής της αστικής τάξης όπου τα λαϊκά στρώματα ήταν ουσιαστικά αποκλεισμένα. Κυρίως όμως αποτέλεσαν εξ αρχής, έστω δειλά δειλά τα πρώτα χρόνια, λίγο πιο «θερμά» τα επόμενα και «αδυσώπητα» την τελευταία 30ετία περίπου, την ευκαιρία για πραγματικούς «αγώνες κέρδους» και κάθε είδους «ξεκαθαρίσματα» μεταξύ των πολυεθνικών.

Eurokinissi

Ως αποτέλεσμα της τεράστιας εμπορευματοποίησης, οι 5 Ολυμπιακοί κύκλοι θεωρούνται πλέον ένα από τα πλέον εμπορικά σήματα παγκοσμίως

Καθόλου τυχαία, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι με το πέρασμα των χρόνων από την πρώτη διοργάνωση της Αθήνας το 1896, οι πέντε Ολυμπιακοί κύκλοι έφθασαν να θεωρούνται ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα στον κόσμο και ως εκ τούτου στον καπιταλισμό μετατράπηκαν σε ένα από τα ισχυρότερα «εμπορικά σήματα» παγκοσμίως. Αν σκεφθεί κανείς ότι την προηγούμενη διοργάνωση στο Λονδίνο το 2012 υπολογίζεται ότι παρακολούθησαν συνολικά 6 δισ. άνθρωποι, είναι προφανές ότι ως «καταναλωτικό κοινό» κάθε άλλο παρά απαρατήρητο μπορεί να περάσει από τις πολυεθνικές του χώρου.

Εξ αρχής στα πλοκάμια της εμπορευματοποίησης

Από την αρχή της σύγχρονης ιστορίας τους οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνδέθηκαν με την εμπορευματοποίηση, έστω και με έμμεση μορφή. Μετά την επιλογή της Αθήνας για την πρώτη διοργάνωση του 1896 είναι χαρακτηριστικό ότι οι επιλογές που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, όπως στο Παρίσι το 1900 και το Σεντ Λιούις το 1904, ήταν άμεσα συνδεμένες με τις παγκόσμιες εμπορικές εκθέσεις που διοργανώνονταν στις δύο πόλεις. Γι' αυτό και οι ημερομηνίες διεξαγωγής των Αγώνων συνέπεσαν με αυτές και στις δύο περιπτώσεις και λειτούργησαν ως «κράχτης» για τις εκθέσεις προκειμένου να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο. Η σχέση αυτή ήταν, λοιπόν, αρχικά έμμεση, πολύ σύντομα όμως αυτό άλλαξε. Το 1908, στη διοργάνωση του Λονδίνου, και πάλι εν μέσω μιας μεγάλης αγγλο-γαλλικής, έκθεσης οι διοργανωτές επέτρεψαν τη διαφήμιση κάποιων εταιρειών στους Αγώνες είτε με φυλλάδια, είτε με πανό στο στάδιο, είτε ακόμα και με πληρωμένες καταχωρήσεις σε κάποια προγράμματα των Αγώνων. Και αν η περίπτωση του Λονδίνου μπορεί να θεωρηθεί ότι έβαλε πρώτη ...το νερό στο αυλάκι, η αντίστοιχη της Στοκχόλμης το 1912 ήταν σίγουρα αυτή που άφησε αυτό το νερό να ...τρέξει για τα καλά.
Από την καθιέρωση του εθνικού λαχείου από τους Σουηδούς προκειμένου να βρεθούν τα λεφτά για την ανέγερση του σταδίου, την παραχώρηση των αποκλειστικών δικαιωμάτων για φωτογραφίες σε συγκεκριμένες εταιρείες (άνθιζε η συγκεκριμένη βιομηχανία εκείνη την εποχή) μέχρι το δικαίωμα σε ιδιώτες και εταιρείες να εκμεταλλευτούν εμπορικά τους χώρους έξω από το στάδιο, η αλυσίδα της εμπορευματοποίησης απέκτησε ουσιαστικά τον πρώτο της κρίκο. Το σκηνικό δεν άλλαξε και μετά τη διακοπή εξαιτίας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με την Αμβέρσα το 1920 να «πρωτοτυπεί» ακόμα περισσότερο και να επιτρέπει στην παρέλαση των αθλητών την ύπαρξη και εμπορικών σημάτων εταιρειών.
Η νέα ώθηση που υπήρξε στους Αγώνες μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και φυσικά η είσοδος των ραδιοτηλεοπτικών μέσων και ειδικά της τηλεόρασης από τη διοργάνωση της Ρώμης το 1960 και μετά, αποτέλεσαν το πρόσφορο έδαφος προκειμένου να γιγαντωθεί η εμπορευματοποίηση και να φθάσουμε σταδιακά στη σημερινή κυριαρχία των χορηγών.

Ο σκοτεινός ρόλος των «Αθανάτων»

Φυσικά, όλα αυτά δεν ήρθαν από μόνα τους. Βασικός παράγοντας και «στήριγμα» σε όλη αυτήν την πορεία ήταν και είναι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ), στην οποία ανήκει άλλωστε και η διαχείριση αυτής της εμπορευματοποίησης. Η σύνθεση της ΔΟΕ, άλλωστε, από καταβολής της στο Παρίσι το 1894 και παρά τις μεγαλοστομίες των μελών της για «ευ αγωνίζεσθαι», «αγώνες για τους λαούς» κ.τ.λ., φανέρωνε τον ταξικό της χαρακτήρα αφού τα μέλη της ήταν από την πρώτη στιγμή βαρόνοι και εύποροι κάτοχοι «αστικών τίτλων ευγενείας». Στο πέρασμα των χρόνων, μάλιστα, τη σύνθεσή της θα αποτελούσε η αφρόκρεμα του καπιταλιστικού συστήματος, ακόμα και με διασυνδέσεις στο φασιστικό και ναζιστικό χώρο, ενώ η λειτουργία της θα βασιζόταν (και βασίζεται) κυρίως στην εξυπηρέτηση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, με γνωστό τον ενεργό ρόλο της στις εκάστοτε ενδοαστικές αντιπαραθέσεις.
Την ίδια ώρα, είναι γνωστή και καταγεγραμμένη η εχθρότητα που ιστορικά έδειξαν οι λεγόμενοι «αθάνατοι» (όπως ονομάζονται τα μέλη της ΔΟΕ αφού διατηρούν διά βίου τα προνόμια της θέσης) προς την ΕΣΣΔ και τα σοσιαλιστικά κράτη, αλλά και για καθετί προοδευτικό. Για παράδειγμα, χαρακτηριστική είναι η «ουδετερότητα» της Επιτροπής στη διαμαρτυρία της Ομοσπονδίας Στίβου της ΕΣΣΔ για τους διαβόητους αγώνες στίβου του 1969, υπό την αιγίδα της αντίστοιχης Ομοσπονδίας της ΟΔ Γερμανίας, όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι περιοχών που ανήκαν στις σοσιαλιστικές χώρες, όπως η Ανατολική Πρωσία, η Πομερανία, η Σιλεσία, ενώ στα διπλώματα των νικητών εμφανιζόταν ο χάρτης της Γερμανίας με τα σύνορα του 1937, επί ναζιστικού δηλαδή καθεστώτος. Αντίθετα, ένα χρόνο πριν έδειξε ιδιαίτερο ζήλο στο να αφαιρέσει τα μετάλλια των δύο μαύρων Αμερικανών Ολυμπιονικών στη διοργάνωση του 1968 στο Μεξικό, Τζο Κάρλος και Τόνι Σμιθ, όταν αυτοί διαμαρτυρήθηκαν (με το περίφημο υψωμένο μαύρο γάντι στο βάθρο) για τη στάση της χώρας τους απέναντι στους μαύρους. Στην ίδια διοργάνωση, λίγες μέρες πριν, η ΔΟΕ είχε «χαιρετίσει» τη δολοφονία 400 διαδηλωτών - κυρίως φοιτητών - που εναντιώνονταν στη διοργάνωση, από τις μεξικανικές αρχές του δικτάτορα Γκουστάβο Ντίας.