Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Η κυβέρνηση της ΔΦΑ μοιάζει με ένα κρεμμύδι που απαλλάσσεται σταδιακά από τα εξωτερικά του στρώματα και φανερώνει την καρδιά του: την πιο άγρια, προκλητική αντιλαϊκή επίθεση στους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους. Όπως είπε στη Βουλή η Αλέκα, τα ίδια έκαναν στην ουσία κι όταν ήταν στο 4%, όταν έπιναν νερό στο όνομα της Ενωμένης Ευρώπης του Μάαστριχτ. Δε μεταλλάχτηκαν, απλά αποκαλύφτηκαν.
Κι έτσι τώρα μιλάνε, χωρίς ντροπή και περιτύλιγμα, για το υψηλότερο αφορολόγητο όριο στην Ευρώπη -που πιάνει ακόμα κι όσους παίρνουν κάτι παραπάνω από το βασικό μισθό. Για τη μεταρρύθμιση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια (για να τσακιστούν μια ώρα αρχύτερα οι συντάξεις). Για τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων τους, που προστατεύουν τάχα τους αδύνατους (για αυτό είναι στο δρόμο κι αντιδρούν ο ΣΕΒ, οι επιχειρηματίες, κτλ).
Λένε πως μάτωσαν στη διαπραγμάτευση (φορώντας στο κεφάλι τους το φωτοστέφανο του μάρτυρα) ενώ ματώνουν τον εργαζόμενο λαό. Τον κοροϊδεύουν χυδαία πως δε θα κόψουν σχεδόν τίποτα από τις συντάξεις και τα ποσοστά αναπλήρωσής τους. Θεωρούν περσινά, ξινά σταφύλια το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι άλλες προεκλογικές τους δεσμεύσεις -γιατί μεσολάβησε κι άλλη εκλογική αναμέτρηση. Αλλά πετάνε κάτι από Μπρεχτ, Red Hot Chilly Peppers ή για τον Αληθινό Παλαμά και το Σικελιανό, για να δείξουν πόσο αριστεροί είναι κατά βάθος.
Αλλά δε νιώθουν την ανάγκη να απολογούνται σε ένα μικρό αριστεροχώρι, αφού απευθύνονται πια σε ευρύτερα ακροατήρια και λογοδοτούν σε υψηλά πρόσωπα (κουαρτέτα, εταίρους, Eurogroup). Ένα αριστεροχώρι που έγινε πια βαρίδιο και πετιέται σα στυμμένη λεμονόκουπα. Και με ψυχολογία απατημένου εραστή μετά το δημοψήφισμα, έχει μετατραπεί σε σκορποχώρι και δεν μπορεί να μαζέψει ούτε τα κομμάτια του μες στο τριήμερο, απουσιάζοντας επιδεικτικά από την κρίσιμη μάχη. Η πολυσυζητημένη (στον παράλληλο διαδικτυακό κόσμο) απόφαση του blogger Πιτσιρίκου να σταματήσει να γράφει, δεν ήταν παρά μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις χρεοκοπίας αυτού του χωριού και των αυταπατών του για την “αριστερή κυβέρνηση”.
Τι έμεινε λοιπόν; Η αντίσταση των γνωστών κι εξαιρετέων (από το πλην) Λακεδαιμονίων. Του μόνου χώρου που δεν έφαγε τη φόλα του ΠΑΣΟΚification στη νέα, κακέκτυπη εκδοχή του. Του μόνου χώρου που δεν πιάστηκε στον ύπνο (ή στην κατάθλιψη και τη μιζέρια) από τον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης και τις κατεπείγουσες διαδικασίες φαστ-τρακ. Που οργάνωσε τον αγώνα, δούλεψε αγόγγυστα για την επιτυχία της απεργίας, την περιφρούρησή της. Έδωσε μαζικό “παρών” και τις τρεις μέρες, χωρίς να λυγίσει από την κούραση, χωρίς να διαλυθεί πανικόβλητος στα εξ ων συνετέθη, όταν έπεσαν τα πρώτα χημικά στο Σύνταγμα (στο ίδιο έργο που βλέπουμε σταθερά, εδώ και χρόνια, στη μνημονιακή εποχή). Που μπήκε στο μάτι του ταξικού εχθρού και των κρατικών δυνάμεων καταστολής, όπως έδειξαν οι προσαγωγές των 30 απεργών οικοδόμων (για να περάσει το ταξικό μήνυμά της η ΔΦΑ).
Κι άφησε σπόρους, παρακαταθήκη, που μπορεί γρήγορα να καρπίσουν, κι ας μην ήταν σε θέση να νικήσουν με τον παρόντα συσχετισμό δύναμης. Ο ανήφορος δε βγαίνει με ένα σπριντ. Αλλά είναι μονόδρομος για την προετοιμασία της εφόδου στον ουρανό.