Σκασίλα μας για την πλειοψηφία – Εργοδοτικός συνδικαλισμός αλά ΗΠΑ

Κατιούσα

Στα παλιά του παπούτσια έγραψε η ηγεσία του συνδικάτου ταχυδρομικών διανομέων (International Brotherhood of Transfers) την απόφαση των εργαζομένων που ψήφισαν στην UPS κατά της νέας συλλογικής σύμβασης που ισχύει από τις 5 Οκτώβρη και αφορά 243.000 εργαζόμενους της εταιρίας-κολοσσού.
Οι νέες συμβάσεις προβλέπουν μικρότερες αμοιβές για τους διανομείς και περικοπή της παραπάνω αμοιβής για εργασία τα Σαββατοκύριακα. Ακόμα και μετά από 5 χρόνια προϋπηρεσίας, προβλέπεται οι εργαζόμενοι να λαμβάνουν μόλις 6 δολάρια την ώρα.
Η απαράδεκτη αυτή συμφωνία απορρίφθηκε σε ψηφοφορία από το 54,2% των εργαζόμενων. Από την πλευρά της η ηγεσία του συνδικάτου αρνείται να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, επικαλούμενη το γεγονός πως ψήφισαν λιγότεροι από το 50% των εγγεγραμμένων μελών του σωματείου. Αποκρύπτουν βέβαια πως η χαμηλή σχετικά συμμετοχή, περί το 44,3%, συνδέεεται με τον εφησυχασμό και την αδιαφορία για συνδικαλιστική δράση, που η ίδια καλλιεργεί συστηματικά μεταξύ των εργαζομένων.
Επιπλέον, όπως δηλώνει η Τζόαν Ελέν Μίλερ, εκλεγμένο μέλος του Σωματείου “Teamsters for a Democratic Union” κι εργαζόμενη στην εταιρία επί 25 χρόνια, η διοίκηση του σωματείου δεν έχει κανένα νομικό πάτημα να μην αναγνωρίσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Η Μίλερ μάλιστα κατηγορεί ευθέως το γενικό πρόεδρο του σωματείου Τζέιμς Χόφα, υπεύθυνο των διαπραγματεύσεων για τη νέα σύμβαση, όπως και ένα ακόμα υψηλόβαθμο συνδικαλιστικό στέλεχος, για διαφθορά. Για το λόγο αυτό εξάλλου δημιουργήθηκε το παράλληλο σωματείο στο οποίο συμμετέχει η ίδια.
Με τις νέες συμβάσεις, οι εργαζόμενοι οι οποίοι μπαίνουν υποχρεωτικά στο σωματείο με την πρόσληψή τους, καταβάλλοντας και 250 ευρώ τέλος εγγραφής, αποκτούν δικαίωμα πρόσβασης στο συνταξιοδοτικό ταμείο της επιχείρησης, μόνο αν έχουν κλείσει πενταετία στη δουλειά, πράγμα καθόλου βέβαιο.
Οι συνθήκες εργασίας είναι εξαντλητικές, ενώ οι εργαζόμενοι φορούν ηλεκτρονικές συσκευές χειρός που καταγράφουν κάθε τους βήμα. Πριν λίγο καιρό η Μίλερ κλήθηκε να απολογηθεί για ποιο λόγο έκανε 12 λεπτά από μια στάση στην άλλη. Πριν λίγο καιρό, εργολαβική εταιρία συνεργαζόμενη με την UPS, απέλυσε εργαζόμενο, επειδή ανέβασε στα ΜΚΔ βίντεο με απεργία εργαζομένων στην επιχείρηση, με την ίδια την UPS να διατείνεται πως δεν είχε εμπλοκή στο συμβάν.
Με πληροφορίες από jungewelt.de

Πόσοι γνωρίζουν για αυτό το μνημείο ;

Ο χρήστης Διονυσης Βιτουλαδιτης κοινοποίησε μια δημοσίευση.

Διαχειριστής · 48 λεπτά

 

Konstantinos Mpourxas

1 ώρα

Στην περίβολο του Νοσοκομείου Σωτηρία υπάρχει ένα μνημείο 283 εκτελεσμένων αναπήρων πολέμου του 1940 !

 
Πόσοι γνωρίζουν για το μνημείο ; 

Πόσοι γνωρίζουν γιατί εκτελέστηκαν 283 αναπηροι ; Πόσοι γνωρίζουν πως η συνέχεια του Ελληνικού αστικού κράτους επι κατοχής με τους ταγματασφαλίτες για το ευχαριστώ στους αναπήρους του Αλβανικού μετώπου τους έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα αποτελειώνοντας το έργο των Ιταλών φασιστών εισβολέων;

Πόσα σχολεία έχουν επισκεφτεί το μνημείο να μάθουν γιατί εκτελέστηκαν ανάπηροι πολέμου και από ποιους ;

Πόσοι σήμερα γνωρίζουν πως οι πρόγονοι των σημερινών φασιστοειδών που κρατούν δέκα δέκα τις Ελληνικές σημαίες και μάλιστα η κυβέρνηση τους επιτρέπει να συμμετάσχουν στις γιορτές της 28ης ...πόσοι γνωρίζουν πως ταγματασφαλιτες που υμνούν και τους έχουν πρότυπο τα σημερινά φασιστοειδή εκτέλεσαν 283 αναπήρους πολέμου του 40 ;

Ποιον τιμούν σήμερα τα φασιστοειδή ; Τους αναπήρους η' τους εκτελεστές τους ;

Σήμερα το αστικό κράτος θα μας δείξει ξανά την γνωστή εικόνα με τα στοιβαγμένα απο στρατιώτες βαγόνια που έφευγαν με ενθουσιασμό για το μέτωπο !

Και ο λαός καλά έκανε και το ίδιο θα ξανακάνει σε κάθε ξένο εισβολέα !
Αλλα η αστική τάξη και εξουσία πόσο σχέση έχει μ' αυτόν τον αγνό πατριωτισμό του λαού ; 

Το πόσο σχέση έχει φωτογραφιζεται ανάγλυφα σ' αυτό το μνημείο των 283 εκτελεσμενων αναπήρων πολέμου !

Φωτογραφιζεται στο χαρακτικό του Τασου όπου Ελληνες ταγματασφαλίτες του συνεργαζόμενου με τον κατακτητή αστικού κράτους εκτελούν αναπήρους πολέμου !

Οχι μόνο η αστική τάξη δεν έχει καμιά σχέση με τον αγνό πατριωτισμό του λαού αλλά είναι ακριβώς απέναντι !

Εδω το ολο ιστορικό με το το πογκρόμ ενάντια στους αναπήρους πολέμου της Αλβανίας..

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς - εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.

Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Πλησίαζε ο χειμώνας 1941 - 42 και το φάσμα της πείνας ήταν ορατό. Το Σεπτέμβρη του 1941, ιδρύθηκε το ΕΑΜ που αμέσως επιδόθηκε σε ένα δύσκολο και επικό αγώνα για την ανύψωση του ηθικού του λαού και την πάλη του για την επιβίωση και τη λευτεριά του. Τα μηνύματα του ΕΑΜ πρώτοι τα πήραν οι ανάπηροι του πολέμου στα νοσοκομεία.
 Αρχισε η οργάνωση των νοσοκομείων στο ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη 1941 πραγματοποιείται η πρώτη οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση. Οι ανάπηροι μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αρχών κατοχής.

Ραχοκοκαλιά το ΚΚΕ

Στα νοσοκομεία αρχίζει οργασμός οργανωτικής δουλειάς. Συγκροτούνται σε όλα τα νοσοκομεία Επιτροπές, καθώς και παννοσοκομειακή Επιτροπή. Στα νοσοκομεία δεν κατάφεραν ποτέ να εγκατασταθούν οι διοικήσεις που διόρισαν οι κυβερνήσεις των Ράλληδων. Το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους μαγαζάτορες, τους εργαζόμενους.

Σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας για ψωμί και συσσίτια, στις εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη, στις εθνικές διαδηλώσεις στις 24 Φλεβάρη, 5 και 25 του Μάρτη, 25 Ιούνη και 22 Ιούλη του 1943, προπορεύονταν οι ανάπηροι και τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους καροτσάκια - «μηχανοκίνητες φάλαγγες» τα είχε ονομάσει τότε ο λαός - με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια, να υποβαστάζουν τους κουτσούς ή να οδηγούν τους τυφλούς.

Οι ανάπηροι συντονίζουν και συντάσσουν τις δυνάμεις τους. Καθορίζουν τρία κέντρα δράσης και συμπαράστασης στον αναπτυσσόμενο λαϊκό αγώνα. Λυκαβηττό - Τουρκοβούνια - Κέντρο Αθήνας, προς τα οποία συγκλίνει η δράση τριών γειτονικών ομάδων νοσοκομείων. Πυρήνας και ραχοκοκαλιά του αγώνα σε όλα τα νοσοκομεία ήταν το ΚΚΕ και η Αχτίδα Αναπήρων. Ο γραμματέας της Αχτίδας Μπάμπης Παναγόπουλος και πολλά στελέχη της, και κατά τη διάρκεια της Κατοχής και μετέπειτα, δολοφονήθηκαν και ακολούθησαν το δρόμο των άλλων αγωνιστών στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στις εξορίες.
Ματαίωσαν τα σχέδια εξόντωσης

Η ανάπτυξη του αγώνα των αναπήρων εξοργίζει τις ελληνικές και γερμανοϊταλικές αρχές κατοχής. Στόχος τους τώρα είναι η διάλυση των νοσοκομείων. Εγινε η σκέψη να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες. 
Πλήρωσαν με ακριβό τίμημα: 46 νεκρούς. Ομως, ούτε ένας Ελληνας δεν πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο.

Στις 22 Ιούλη 1943, νέα διαδήλωση με εθνικά και άλλα αιτήματα. Οι κατακτητές σκόπευαν να κατεβάσουν στην Αθήνα τους Βούλγαρους φασίστες. Μπροστάρηδες πάλι οι ανάπηροι με τα καροτσάκια τους και οι όρθιοι με τις πατερίτσες τους. Το Σεπτέμβρη του 1943, συνθηκολόγησε η Ιταλία. Στα νοσοκομεία μαζεύονται όπλα των Ιταλών που πηγαίνουν στην Αντίσταση.

Για τους κατακτητές όμως και τη δοσίλογη κυβέρνηση, το ποτήρι ξεχείλισε. Το αντιστασιακό κίνημα φουντώνει. Η μόνη αντιμετώπισή του από τις φασιστικές αρχές είναι η τρομοκρατία, οι εκτελέσεις. Τα νοσοκομεία τούς μπαίνουν εμπόδιο στα αντεθνικά σχέδιά τους. Πρέπει να τα διαλύσουν και να παραδώσουν τους ανάπηρους στους Γερμανούς. Αφού η στάση των αναπήρων του πολέμου ενέπνεε ευρύτερα λαϊκά στρώματα στο να πάρουν την απόφαση της αντίστασης, της αντιπαράθεσης, της σύγκρουσης. Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες μετά την επίσημη απαγόρευση της δράσης του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» ακολούθησε απόφαση για τη διάλυση του Συνδέσμου των Αναπήρων Πολέμου.

Νύχτα φρίκης

Στις 30 Νοέμβρη 1943 τη νύχτα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι σαν αστακοί με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με γερμανικά καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του αρχιγκεσταπίτη Φον Στρόουπ που στεκόταν αδυσώπητος και κτηνώδης πάνω σ' ένα αυτοκίνητο, περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν. Ηταν τρεις η ώρα το πρωί. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Εσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο. Το σκοτάδι της νύχτας και η παγωνιά της βραδιάς μεγάλωνε τη φρίκη.

Τετράγωνα ολόκληρα γύρω από τα νοσοκομεία είχαν κυκλωθεί. Τα καμιόνια, αφού γέμιζαν με ανάπηρους, χωρίς τα ξύλινα μέλη τους, χωρίς τα γυάλινα μάτια τους, έφευγαν με μεγάλη ταχύτητα και άδειαζαν τα «φορτία» τους στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου. Εγιναν 283 εκτελέσεις.

Το ολο ιστορικό είναι απο τον Ριζοσπάστη Κυριακή 19 Οχτώβρη 2008
Τα στοιχεία έχουν παρθεί από δημοσιευμένες μαρτυρίες των Σπύρου Διλιντά και Αριστείδη Μούχαλου Ανάπηροι και οι ίδιοι του Αλβανικού μετώπου και παρόντες στα γεγονότα

1 κοινοποίηση

44

Έξω τα κόμματα, μέσα οι μπάτσοι σε πανεπιστήμια της Βραζιλίας

Κατιούσα

Η απαγόρευση κάθε πολιτικής και κομματικής δραστηριότητας στα πανεπιστήμια παρουσιάζεται μαζί με την αστυνομοκρατία ως πανάκια δια πάσα νόσο για τις παθογένειες της ανώτατης εκπαίδευσης. Στη Βραζιλία, όπου ήδη υπάρχει τέτοια νομοθεσία, το αποτέλεσμα δικαστές κι αστυνομία “εν ονόματι του νόμου” να δρουν ουσιαστικά υπέρ του ακροδεξιού υποψήφιου Ζαΐρ Μπολσονάρο, εισβάλλοντας στις σχολές και απαγορεύοντας την “κομματική προπαγάνδα”.
Όπως καταγγέλλεται, δικαστές και αστυνομικοί πραγματοποίησαν έρευνες και κατέσχεσαν υλικό σε 17 πανεπιστήμια, σε 9 κρατίδια της χώρας. Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, η αρμόδια δικαστής έδωσε εντολή να κατέβει αντιφασιστικό πανό από την πρόσοψη της νομικής σχολής, απειλώντας με κυρώσεις τον πρύτανη αν δε συμμορφωνόταν.

Το πανώ στη νομική του Ρίο που κατέβηκε με δικαστική εντολή

Στο κρατικό πανεπιστήμιο της Παραΐμπα, ομοσπονδιακοί αστυνομικοί μπήκαν στις αίθουσες εν ώρα μαθήματος, ανακρίνοντας φοιτητές και καθηγητές μετά από καταγγελία πως την προηγούμεν μέρα στο προαύλιο είχε γίνει εκδήλωση με διανομή φυλλαδίων υπέρ του κεντροαριστερού Φερνάντο Αντάντ. Στην πραγματικότητα, η προκήρυξη που συνέταξαν καθηγητές το ιδρύματος είναι τυπικά νόμιμη, καθώς δεν αναφέρει κανένα όνομα υποψήφιου κόμματος.
Σε τρία ακόμα πανεπιστήμια διακόπηκαν ή απαγορεύτηκαν προληπτικά εκδηλώσεις και διαλέξεις κατά του φασισμού και μία που αναφέρει ρητά την απόρριψη της υποψηφιότητας του Μπολσονάρο.
Η δράση των αρχών στηρίζεται στη νομοθεσία που απαγορεύει την “εκλογική προπαγάνδα” στα πανεπιστήμια, αλλά και σε μια σειρά χώρους, όπως στάσεις ΜΜΜ και γέφυρες μεταξύ άλλων.
Τη δυσαρέσκειά του εξέφρασε ο Δικηγορικός Σύλλογος στο κρατίδιο του Ρίο, καταγγέλλοντας περιορισμό του δικαιώματος έκφρασης και παραβίαση της αυτονομίας των πανεπιστημίων.
Με πληροφορίες από oglobo.com

Φρανσουά Μιτεράν – Ο “εφικτός σοσιαλισμός” του “Γάλλου Παπανδρέου”

Κατιούσα

Χτες ήταν τα γενέθλια του Φρανσουά Μιτεράν, του σοσιαλιστή ηγέτη που γεννήθηκε στις 26 Οκτώβρη του 1916 και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταπολεμική πορεία της χώρας του.
Το Μιτεράν θα μπορούσαμε να τον περιγράψουμε και ως έναν Ανδρέα Παπανδρέου αλά γαλλικά, καθώς είχαν παράλληλες πορείες, έζησαν την ίδια σχεδόν περίοδο -πεθαίνοντας την ίδια χρονιά, με λίγους μήνες διαφορά- και παρουσίαζαν πολλές ομοιότητες, που έφταναν ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο, με την ερωτική τους ζωή -με το Μιτεράν να διατηρεί παράλληλη εξωσυζυγική σχέση, από την οποία απέκτησε κι ένα παιδί, χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ την πρώτη του σύζυγο.
Οι πιο ουσιαστικές ομοιότητες ήταν βέβαια πολιτικές, καθώς στις αρχές της δεκαετίας του 80′ μια σειρά εκλογικών νικών των Σοσιαλιστών στον ευρωπαϊκό Νότο και τη Γαλλία άλλαξε το χρώμα του πολιτικού χάρτη της Ευρώπης κι υποτίθεται πως θα άλλαζε και τους συσχετισμούς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνοντας πολύ σύντομα όμως τα όριά του. Εξάλλου η κυβέρνηση Μιτεράν υπηρέτησε πιστά τη στρατηγική της γαλλικής αστικής τάξης, που περνούσε μέσα από το γαλλο-γερμανικό άξονα, τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, με τα αποτελέσματα που βιώνουν οι λαοί της Ευρώπης, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο ήταν η σχέση του Μιτεράν με την Εθνική Γαλλική Αντίσταση, καθώς αιχμαλωτίστηκε από τους Ναζί, απέδρασε από το στρατόπεδο στο οποίο κρατούνταν και στη συνέχεια εργάστηκε στην Επιτροπή Κρατουμένων του καθεστώτος Βισί ενώ ισχυρίζεται πως το 1943 εντάχθηκε στις γραμμές της Γαλλικής Αντίστασης. Στο Ριζοσπάστη διαβάζουμε όμως πως αμφισβητήθηκαν έντονα αυτοί οι ισχυρισμοί.

Η εκδοχή αυτή, που ο ίδιος ο Μιτεράν καλλιέργησε, αμφισβητήθηκε έντονα μετά τη δημοσίευση ενός βιβλίου το 1994, του οποίου ο συγγραφέας, επικαλούμενος μαρτυρίες και στοιχεία της εποχής, υποστήριζε ότι ο Μιτεράν γνώριζε για τις παραδώσεις Εβραίων στους Γερμανούς και για το θάνατο που τους περίμενε επί καθεστώτος Βισί. Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε ήταν τεράστιος. Ο Φρανσουά Μιτεράν σε μια απολογητική συνέντευξη, που έδωσε τότε, είχε υποστηρίξει ότι δε γνώριζε αυτές τις δραστηριότητες, όμως το σκοτεινό αυτό σημείο του παρελθόντος του μετέπειτα “μεγάλου άνδρα” της Γαλλίας, δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ.

Στο ίδιο σημείωμα ο Μιτεράν αναφέρεται ως χαρισματικός αλλά ταυτόχρονα “πολιτικός χαμαιλέων, που, όπως έχουν επανειλημμένως επισημάνει οι πολιτικοί αναλυτές, είχε το μεγάλο χάρισμα να καλλιεργεί κατά βούληση την εικόνα του και το παρελθόν του, ώστε να επικεντρώνεται στο παρόν και στο μέλλον“.
Το βασικό ενδιαφέρον στοιχείο όμως σε αυτόν τον παραλληλισμό ήταν η σχέση του με το Γαλλικό ΚΚ, κατ’ αντιστοιχία του “αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων” για να δανειστούμε έναν παλιότερο όρο από την ελληνική πολιτική ιστορία. Στην περίπτωση της Γαλλίας βέβαια η σχέση μεταξύ σοσιαλιστών και κομμουνιστών εκφράστηκε βαθύτερα με εκλογική και κυβερνητική συμμαχία στη βάση ενός κοινού πολιτικού προγράμματος. Ο Μιτεράν, που είχε διατελέσει ήδη υπουργός σε διάφορες μεταπολεμικές κυβερνήσεις, διεκδίκησε το αξίωμα του Προέδρου ως κοινός υποψήφιος του δικού του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του ΓΚΚ, και μετά από κάποιες εκλογικές ήττες, νίκησε στην αναμέτρηση του 1981, για να κερδίσει άλλη μια επταετία στις εκλογές του 1988.
Όπως διαβάζουμε στο ίδιο σημείωμα του Ριζοσπάστη.

Το 1971 ο Φ. Μιτεράν ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους Κομμουνιστές και τη Ριζοσπαστική Αριστερά με βάση το “Κοινό Πρόγραμμα Διακυβέρνησης”. Ηττάται στις προεδρικές εκλογές του 1974 από τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, όμως είναι ο μεγάλος νικητής των προεδρικών εκλογών του 1981. Μέχρι το 1986 κυβερνά με απόλυτη πλειοψηφία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και μάλιστα μέχρι το 1984 αναθέτει τρεις κυβερνητικές θέσεις στους κομμουνιστές. Από το 1982, η σοσιαλιστική κυβέρνηση εφαρμόζει σκληρή πολιτική λιτότητας, παραβιάζοντας το κοινό πρόγραμμα με τους κομμουνιστές. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού οι τελευταίοι αποχωρούν από την κυβέρνηση, μετά από δύο χρόνια.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του, μετά από δύο επταετίες;

Δεν είναι λίγες οι φωνές που ακούστηκαν στη Γαλλία, ότι μετά τη δεύτερη μεγαλύτερη διακυβέρνηση από την εποχή του Ναπολέοντα, η Γαλλία έχει το διπλάσιο αριθμό ανέργων από αυτόν που είχε το 1981, περισσότερους αστέγους και πολύ περισσότερα σκάνδαλα σε κυβερνητικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Δεν ήταν λίγοι οι Γάλλοι που υποστήριξαν ότι “Παραμέρισε τα ιδανικά του, την πολιτική του, τα πιστεύω του για την εξουσία και τελικά μας αφήνει σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που μας βρήκε”.

Στα θετικά σημεία της διακυβέρνησής του περιλαμβάνονται κάποιοι εκσυγχρονισμοί αστικού χαρακτήρα, όπως η κατάργηση της θανατικής ποινής και ότι η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται αδίκημα, καθώς και κάποιες εργατικές κατακτήσεις, όπως η μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 έτη (κάτι που ίσχυε μόνο στη Σοβιετική Ένωση). Σε κάθε περίπτωση, ισχύει αυτό που είχε δηλώσει και ο Χαρίλαος Φλωράκης για τις πρώτες ημέρες της “Αλλαγής” του ΠΑΣΟΚ: “αλλαγές βλέπω, Αλλαγή δε βλέπω“.
Αυτό ήταν το στίγμα αλλά και το ταβάνι του “εφικτού σοσιαλισμού” του Μιτεράν, όπως λεγόταν ένα βιβλίο του που είχε κυκλοφορήσει και στα ελληνικά, εκθέτοντας τις βασικές πολιτικές ιδέες του. Και το ταβάνι αυτό δεν ήταν ζήτημα προσώπων ή τιμιότητας. Ήταν πρωτίστως ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών και της στρατηγικής των Γάλλων κομμουνιστών, αλλά και των διδαγμάτων που έβγαλαν από την πείρα και την ιστορία τους…

ΤΑ "ΟΧΙ" ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΙ ΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, -ΑΛΛΆ ΟΙ ΛΑΟΙ !!

 

Κοιμόταν του καλού καιρού ο Μεταξάς όταν πήγε και τον ξύπνησε ο ομοιδεάτης του ο Ιταλός Γκράτσι στις 3 τα ξημερώματα της 28ης Οκτώβρη 1940.

Μόλις τον είδε ο Μεταξάς έκανε χαρούλες κι άρχισαν τις μεταξύ τους φιλοφρονήσεις (αχ τι καλός που είσαι, όχι εσύ είσαι καλύτερος και τέτοια...) γιατί μεταξύ τους υπήρχε μια συμπάθεια.
Εεεε ήταν και οι δυο εκπρόσωποι από αδελφά καθεστώτα...

Πήρε να διαβάζει λοιπόν κι ο Μεταξάς το τελεσίγραφο.
Πού να πάει το μυαλό του για πόλεμο...(έκανε δηλ πώς δεν ήξερε).

Και τι να δει;;; 

Οι αγαπημένοι του Ιταλοί φασίστες ήθελαν να περάσουν ελεύθερα από την Ελλάδα στις 6 το πρωί.
Μα καλα κι αυτοί οι χριστιανοί...στις 6 το πρωί;;
Και του το λένε τις 3 τα χαράματα;; 3 ώρες πριν;;;Το θεό τους δεν είχαν!
Τι να προλάβει να κάνει κι αυτός ο έρμος;;;

- Αδύνατον! αναφώνησε τότε ο πρώθυ και δικτάτορας Μεταξάς. Ακόμη κι αν θέλω να ενδώσω πώς να προλάβω μέσα σε τρεις ώρες να πάρω διαταγές από το Βασιλέα και να μεταβιβάσω τις αναγκαίες οδηγίες;;;;
Και έβαλε τα κλάματα.

- Ώστε έχουμε πόλεμο, ψέλλισε γαλλιστί μυξοκλαίγοντας με θαμπωμένα τα γυαλιά από το κλάμα και τρεμάμενα χέρια

και σπεύδει αμέσως να τηλεγραφήσει στον άλλο ομοϊδεάτη τους, τον Χίτλερ, μπας και μεσολαβήσει κι αυτός ο χριστιανός και δε γίνει πόλεμος με τον ομοϊδεάτη τους το Μουσολίνι.
Κρίμα δεν ήταν φασίστες μεταξύ τους να πολεμούν ενώ μπορούσαν τόσο καλά να τα βρουν!

Εν τω μεταξύ λίγες μέρες πριν ο αρχιστράτηγος Αλ. Παπάγος, έλεγε πως αν μας επιτεθούν οι Ιταλοί «θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων».

Αλλά μόλις έγινε γνωστή η αξίωση της ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους δρόμους φωνάζοντας αυτός το ΟΧΙ και ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.

Είναι φανερό λοιπόν ότι τα ΟΧΙ δεν τα λένε μπαγλαμάδες Μεταξάδες αλλά οι λαοί.

*****

Μαργαρίτης: "...έχει μεγάλη σημασία στη ιστορία να μάθουμε να βλέπουμε κ με τα μάτια των πεθαμένων και όχι να τους δανείζουμε τα δικά μας μάτια για να βλέπουμε αυτό που εμείς επιθυμούμε για το παρελθόν..." 

 --https://www.youtube.com/watch?v=RURHpNaiPg0&feature=share&fbclid=IwAR1KcByrZUT3g_I9p7n9FM2NsoUdNf7HikyrB-Xz-Kkc0AoQjj8BwRgPNTY

Μικροί ήρωες: ο Γιώργος κι η Κατερίνα

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
"Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα".

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα..

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά,
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.
Χωρίς το Σπίθα ίσως να `ταν πιο καλά,
παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική,
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή,
μέσα στις σφαίρες μες στο κρύο, μες την πείνα,
με τους Ε γ γ λ έ ζ ο υ ς να εξοπλίζουνε τη XI
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση:

"Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει".

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό,
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ,
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Όπου κι αν είσαι, θα `χεις γεράσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

Απ' τη σ. Κατερίνα  

Νέα δολοφονία κοινωνικού αγωνιστή δασκάλου στην Κολομβία – 173 τα θύματα μόνο μέσα στο 2018

Κατιούσα

Δεν κλείνει ο κύκλος του αίματος στην Κολομβία, δυο χρόνια μετά την υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ των ανταρτών του FARC και της κυβέρνησης της Κολομβίας. Ο δάσκαλος Χοσέ Ντομίνγκο Ουλκούε Κολάζο δολοφονήθηκε την περασμένη Δευτέρα στην πόλη Σαντάντερ ντε Κιλιτσάο. Ο Κολάζο είναι ένας από τους 173 κοινωνικούς αγωνιστές που έχω δολοφονηθεί μέσα στο 2018 στη Λατινική Αμερική. Συνολικά, από την 1η Γενάρη του 2016, όταν και επήλθε η συμφωνία FARC- κυβέρνησης, 478 αγωνιστές έχουν πέσει θύματα δολοφονίας. Ο φόνος έγινε απόγευμα προς βράδυ την ώρα που ο Ουλκούε γύριζε σπίτι με τη μοτοσικλέτα του, όταν δέχτηκε πυροβολισμούς στο στήθος, για να εκπνεύσει λίγο αργότερα στο νοσοκομείο. Το θύμα ήταν δάσκαλος στο σχολείο Μπέντζαμιν Ντιντίνκουε, όπου έδινε ιδιαίτερο βάρος στη μεταλαμπάδευση αξιών στους μαθητές του.
Μεταξύ των θυμάτων, περίπου οχτώ στους δέκα είναι μέλη οργανώσεων χωρικών ή ιθαγενών. 30% συνδέονται με την οργάνωση FARC, 15% είναι γυναίκες, και αρκετοί ήταν μέλη του αντιπολιτευόμενου κόμματος του Γκουστάβο Πέτρο. 13% σχετίζονται με την καλλιέργεια κόκας, κυρίως όσοι διαμαρτύρονται για την με τη βία εκρίζωση των καλλιεργιών τους, που είναι συχνά το μόνο διαθέσιμο εισόδημα για τους φτωχούς χωρικούς των περιοχών αυτών.
Σύμφωνα με οργανώσεις δικαιωμάτων, η στοχοποίηση κοινωνικών αγωνιστών γίνεται μέσω παράνομης παρακολούθησης από τις υπηρεσίες πληροφοριών του κράτους, ποινικοποίηση των αγώνων μέσω του δικαστικού συστήματος, φόνους κρατικών οργάνων χωρίς καμία νομιμοποίηση, εκτελέσεις από παραστρατιωτικές οργανώσεις με ανοχή του κράτους και υπερβολική χρήση βίας από την κατασταλτική μονάδα Esmad. Η έκρηξη της βίας και η παντελής αθέτηση των κυβερνητικών υποσχέσεων για δημιουργία υποδομών στις τέως ελεγχόμενες από το FARC περιοχές εξάλλου έχει οδηγήσει μερίδα ανταρτών σε επιστροφή στα όπλα και καταφυγή σε μικρά στρατόπεδα στα ορεινά της χώρας.

Πολύνεκρη επίθεση σε συναγωγή στις ΗΠΑ – Σύλληψη υπόπτου με ρατσιστικό ιστορικό

Κατιούσα

Νέο ρατσιστικό έγκλημα στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, όταν μεσήλικος λευκός άντρας με γένια εισέβαλε σε συναγωγή της πόλης φωνάζοντας το σύνθημα “Όλοι οι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν” και πυροβολώντας αδιακρίτως. Ο αριθμός των θυμάτων είναι ασαφής ως τώρα, με ΜΜΕ να μεταδίδουν φόβους ακόμα και 11 νεκρούς. Πολλοί έχουν τραυματιστεί και μεταφερθεί σε τοπικά κέντρα υγείας, ενώ μεταξύ των τραυματιών βρίσκονται και τρεις αστυνομικοί. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, κρατείται άνδρας 40 ετών, ο οποίος φέρεται να διατηρούσε λογαριασμό στο τουίτερ, όπου αναρτούσε αντισημιτικά και ρατσιστικά μηνύματα.
Ο δήμαρχος της πόλης Μπιλ Πεντούτο ζήτησε από τους κατοίκους της γειτονιάς Σκούιρελ Χιλ να παραμείνουν στα σπίτια τους μέχρι νεοτέρας. To έγκλημα έρχεται λίγες μέρες αφότου ένας ρατσιστής φονιάς εισέβαλε με δολοφονική πρόθεση σε εκκλησία μαύρων, πριν τελικά σκοτώσει δυο ηλικιωμένους έγχρωμους σε παρακείμενο μανάβικο.
Η κυβέρνηση Τραμπ, μετά από την τεράστια ανοχή -τουλάχιστον- που επέδειξε στο κύμα ρατσιστικής και φασιστικής βίας που κατακλύζει τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, επιχειρεί τώρα να αξιοποιήσει, με τη βοήθεια μερίδας των ΜΜΕ το έγκλημα μίσους για την ενίσχυση των νόμων οπλοφορίας. Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν η κατάσταση επιβάλλει αυστηρότερους νόμους περί οπλοκατοχής, ο Τραμπ απάντησε ουσιαστικά πως αν οι παρευρισκόμενοι ήταν οπλισμένοι, η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική.
Με πληροφορίες από το live streaming του sanfrancisco.cbslocal.com

Λούλα ντα Σίλβα – το νεοκεϊνσιανό βραζιλιάνικο θαύμα με τα κοντά ποδάρια

Κατιούσα

Ίνδαλμα της ροζ Αριστεράς στην Ελλάδα και το εξωτερικό επί χρόνια, ο Λούλα Ινάσιου ντα Σίλβα υπήρξε πρωθυπουργός της Βραζιλίας σε μια εποχή που είδε τη χώρα να αναδεικνύεται σε διεθνή παράγοντα ισχύος με συμμετοχή στους BRICS, με την οικονομική ανάπτυξη να επιτρέπει την εφαρμογή ενός νεοκεϊνσιανού προγράμματος που λείανε κάποιες γωνίες σε μια κοινωνία ακραίων ανισοτήτων. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, τα αντικειμενικά αδιέξοδα της “επεκτατικής” πολιτικής στον καπιταλισμό, όπως και τα πολυάριθμα σκάνδαλα διαφθοράς, που αναδείχθηκαν ιδιαίτερα επί της διαδόχου του Ντίλμα Ρούσεφ, εμπλέκοντας και τον ίδιο προσωπικά, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μίγμα στη βραζιλιάνικη κοινωνία, το οποίο αξιοποιεί επιτυχώς ο ακροδεξιός Μπολσονάρο που προωθεί την υποψηφιότητά του ως εγγύηση κάθαρσης και πάταξης της διαφθοράς. Παρουσιάζει πάντως ενδιαφέρον πως, σε αντίθεση με τη Ρούσεφ που δεν κατόρθωσε καν να εκλεγεί γερουσιαστής στον α’ γύρο των εκλογών στη χώρα, ο Λούλα ακόμα και μες στη φυλακή (ή ίσως ακριβώς εξαιτίας της φυλάκισής του) διαθέτει ένα σημαντικό λαϊκό έρεισμα, ευρύτερο του κόμματός του PT (Κόμμα Εργαζομένων), που ουσιαστικά περιορίζει τη ρητορική του στην επίκληση του κινδύνου που αντιπροσωπεύει ο Μπολσονάρου.
Γεννήθηκε το 1945 στο Περναμπούκο και σε μικρή ηλικία μετακόμισε με τα επτά αδέρφια του στη βιομηχανική περιοχή του Σάου Πάουλου. Ο πατέρας εγκατέλειψε την οικογένεια κι ο Λούλα από 12 χρονών δούλευε για να την συντηρήσει μεταξύ άλλων ως λουστράκος. Εξειδικεύτηκε ως μεταλλεργάτης και παρακολούθησε νυχτερινό σχολείο. Μέσω του αδερφού του ήρθε σε επαφή με το συνδικαλιστικό κίνημα, κατορθώνοντας ως το 1975 να αναδειχθεί στα ηγετικά κλιμάκια του τοπικού συνδικάτου μεταλλεργατών. Για τη συνδικαλιστική κι απεργιακή του δράση ο Λούλα καταδόθηκε απο τη Volkswagen Βραζιλίας στη στρατιωτική δικτατορία της χώρας, οδηγώντας σε σύλληψη και κράτησή του για ένα μήνα το 1980.
Δύο χρόνια μετά, ίδρυσε μαζί με άλλους συνδικαλιστές, διανοούμενους κι πολιτικούς το Κόμμα Εργατών που γρήγορα απέκτησε ρίζες σε όλη τη χώρα. Μετά την πτώση της χούντας εξελέγη το 1986 στη βραζιλιάνικη Εθνοσυνέλευση. Το 87 συμμετείχε ενεργά στη συγκρότηση του νέου Συντάγματος της χώρας το 88′, πετυχαίνοντας τη νομική κατοχύρωση κάποιων εργατικών δικαιωμάτων, όχι όμως και την αλλαγή καθεστώτος μεγαλογαιοκτησίας.
Διεκδίκησε για πρώτη φορά την προεδρία το 1989 και σε όλες τις αναμετρήσεις έκτοτε, αντιμετωπίζοντας πολεμική από την αστική τάξη που φοβόταν την εκλογή ενός “σοσιαλιστή” στην εξουσία της χώρας.
Πέτυχε το στόχο του το 2002, όταν στρογγυλές τις θέσεις, ακόμα και το ντύσιμό του, εμφανιζόμενος για πρώτη φορά με κοστούμι και γραβάτα, προοικονομώντας αντίστοιχες σκηνές στην Ελλάδα. Απέσυρε την πάγια θέση του για (…) αποπληρωμής του δημόσιου χρέους και απέσπασε την εμπιστοσύνη σημαντικών τμημάτων του βιομηχανικού κεφαλαίου, που λίγο πριν τις εκλογές ανακοίνωσε την κατασκευή ενός νέου μοντέλου αυτοκινήτου στη Βραζιλία με αντίστοιχες θέσεις εργασίας. Ακομα πιο αξιοσημείωτη είναι η εύνοια που έδωσε το ΔΝΤ στην υποψηφιότητα Λούλα, τον οποίο και συνεχάρη δημόσια για την εκλογή του στις 27 Οκτώβρη 2002, ανήμερα των πεντηκοστών γενεθλίων του. Το 2006 ο Λούλα κατόρθωσε πάλι να εκλεγεί πρόεδρος, κυρίως χάρη στην ψήφο των φτωχών περιοχών του Βορρά που επωφελήθηκαν από μέτρα καταπολέμησης της πείνας και της έλλειψης στέγης, παρότι θεωρείται υπερβολικός ο ισχυρισμός της κυβέρνησής του πως επί ημερών του το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε κάτω από τΑ όρια της φτώχιας έπεσε από 40% σε 20%.
Από το 2013 ο Λούλα βρέθηκε στο επίκεντρο σκανδάλων διαφθοράς, αρχικά με την κατηγορία της εξαγοράς της ψήφου βουλευτών υπέρ της πολιτικής του και το 2015 για δωροληψία από την εργολαβική εταιρεία Odebrecht με αντάλλαγμα την ανάληψη έργων σε μια σειρά χώρες. Το 2017 ο Λούλα καταδικάστηκε σε 9,5 χρόνια φυλάκισης για την υπόθεση Odebrecht, ποινή που τον επόμενο χρόνο αυξήθηκε σε 12 χρόνια. Από τον Απρίλη του 2018 ο Λούλα εκτίει ποινή φυλάκισης στην πόλη Κουριτίμπα, με τον ίδιο και τους οπαδούς του να κάνουν λόγο για πολιτική σκευωρία. Παρά τις προσπάθειές του να ξαναείναι υπψηφιος για την προεδρία, με σύμμαχο την επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, καθώς η καταδίκη του δεν έχει τελεσιδικήσει ακόμα, το Ανώτατο εκλογικό Δικαστήριο αποφασισε να απορρίψει το αίτημα του πρώην προέδρου. Κατόπιν αυτού αποφάσισε να στηρίξει την υποψηφιότητα του Φερνάντο Αντάντ… του ΡΤ, επαναλαμβάνοντας μόλις χτες την ανάγκη συσπείρωσης γύρω από το σχετικά άγνωστο υποψήφιο. Η απόσυρση Λούλα από την προεδρική κούρσα ήταν “δώρο” για τον Μπολσονάρου που έκτοτε βλέπει τα ποσοστά του να εκτοξεύονται, καθιστώντας πολύ πιθανή την επικράτησή του στον αυριανό β’ γύρο των εκλογών.

Έβο Μοράλες – Ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος και τα όρια της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης στη Βολιβία

Κατιούσα

Ο Έβο Μοράλες έχει γράψει ήδη τη δική του ιστορία ως ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος στην ιστορία της Βολιβίας, συμπληρώνοντας ήδη 13 χρόνια διακυβέρνησης. Οι προσδοκίες για ριζοσπαστικές αλλαγές σε μία από τις φτωχότερες χώρες της Λ. Αμερικής δεν επαληθεύτηκαν, καθώς η εσωτερική πολιτική, παρά τα σημαντικά βήματα εθνικοποιήσεων που έγιναν για την αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας δεν ξεπέρασε τα όρια μιας αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Η κόπωση του πληθυσμού εξάλλου, που με μεγάλο ποσοστό τον εξέλεξε στο τιμόνι της χώρας επί τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις, διαφάνηκε και στο Συνταγματικό δημοψήφισμα του 2016, όταν ο Μοράλες απέτυχε να διασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση για παράταση της δυνατότητας επανεκλογής του για τέταρτη θητεία. Επί ημερών του, ωστόσο, η Βολιβία αναδείχτηκε σε συνεπή αντιιμπεριαλιστική δύναμη της αμερικανικής ηπείρου, στενή σύμμαχο της ιδεολογικά όμορης Βενεζουέλας αλλά και της Κούβας. Ο Μοράλες δεν έπαψε να καταγγέλλει σε κάθε ευκαιρία την πολιτική των ΗΠΑ, ενώ πριν λίγες μέρες χαρακτήρισε τη χώρα “εχθρό της ειρήνης”, με αφορμή την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία με τη Ρωσία για τους πυραύλους.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο βολιβιανό οροπέδιο των Άνδεων από οικογένεια ιθαγενών της φυλής Αϊμάρα. Η οικογένειά του ήταν φτωχή σε βαθμό που πολλές φορές το μόνο φαγητό ήταν η καλαμποκόσουπα. Η αδερφή του Έστερ περιέγραφε τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης ως εξής: “Η μάνα μου θεράπευε τον πυρετό μόνο με κόκα και ζάχαρη, κάποιες φορές αυτό μας γιάτρευε. Αν ο πυρετός ήταν τόσο υψηλός, που πονούσε, η μάνα μας έβαζε ζάχαρη και κόκα κάτω από τη μασχάλη. Γύρω από τα πόδια μας τύλιγε ένα μαύρο πανί. Που σημαίνει: ή θα τα βγάλεις πέρα ή θα πεθάνεις”. Συνολικά η οικογένεια έχασε τέσσερα αγόρια σε παιδική ηλικία.
Ο Μοράλες τελείωσε μόνο το δημοτικό, δουλεύοντας παράλληλα σε φούρνο. Άρχισε να δραστηριοποιείται στο συνδικάτο των αγροτικών κοινοτήτων, χτίζοντας σχολεία, δρόμους και κέντρα υγείας. Εξελέγη το 1993 βουλευτής της “Ενωμένης Αριστεράς” κι αργότερα ανέλαβε με φίλους ένα υπό διάλυση κόμμα το MAS (Movimiento Al Socialismo). Εξελέγη βουλευτής, αλλά στερήθηκε την έδρα του το 2002 λόγω κατηγοριών περί τρομοκρατίας, με αφορμή επεισόδια στη διάρκεια βίαιας εκρίζωσης φυτειών κόκας, κατά τις οποίες είχαν σκοτωθεί τέσσερις αγρότες, τρεις στρατιώτες κι ένας αστυνομικός.
Στις επόμενες εκλογές της ίδιας χρονιάς όμως ο Μοράλες κατόρθωσε παρά το μικρό του ποσοστό σε εθνικό επίπεδο να αναδειχθεί σε ισχυρό παίκτη της πολιτικής σκηνής, λόγω της αντιπαράθεσής του με τον αμερικανό Rocha. Στη συνέχεια το MAS έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, πρωτοστατώντας σε κοινωνικούς αγώνες και διαδηλώσεις κατά του προέδρου Κάρλος Μέσα, αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση. Στις εκλογές της 18ης Δεκέμβρη 2005, ο Μοράλες εξελέγη από τον πρώτο γύρο με 54,1% υποσχόμενος να “καταργήσει 500 χρόνια διακρίσεων”. Το 2006 ξεκίνησε το σχέδιο συνταγματικής αναθεώρησης που προέβλεπε του πλούσιου σε υδρογονάνθρακες υπεδάφους, του σιδηρόδρομου και της βαριάς βιομηχανίας. Η αντίδραση της αντιπολίτευσης, που υποκίνησε αυτονομιστικά κινήματα σε κάποιες περιφέρειες της χώρας, καθστέρησε την υιοθέτηση της αναθεώρησης ως το Γενάρη του 2009, όταν ήδη είχαν γίνει παραχωρήσεις προς την αντιπολίτευση. Εξάλλου οι εθνικοποιήσεις ποτέ δεν άγγιξαν συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, καθώς, όπως είχε δηλώσει πριν λίγα χρόνια ο αντιπρόεδρος του Μοράλες: “Δεν είμαστε ενάντια στην ελεύθερη αγορά. Είμαστε υποστηρικτές ενός σοσιαλιστικού μοντέλου με έναν βολιβαριανό καπιταλισμό, όπου τα κέρδη από τους υδρογονάνθρακες μεταφέρονται σε άλλους τομείς, όπως ο αγροτικός”.
Ο Μοράλες επανεξελέγη με το ακόμα συντριπτικότερο 64% στις προεδρικές εκλογές του 2009 και με 60% σε εκείνες του 2014, όπου απέσπασε μεγάλα ποσοστά σε ευπορότερες περιοχές, που παραδοσιακά συντάσσονταν με την αντιπολίτευση, αντανακλώντας την ικανοποίηση τμημάτων της αστικής τάξης- που παλιότερα σχεδίαζε μέχρι και τη δολοφονία του προέδρου -με τις “προσεκτικές” μεταρρυθμίσεις του Μοράλες.
Η κυβέρνηση Μοράλες προχώρησε εξ αρχής σε αναδιανομή γης, χωρίς ωστόσο να περιορίσει σημαντικά την υπερσυγκέντρωση της γης σε λίγα χέρια, καθώς διανεμήθηκαν κυρίως χαμηλής παραγωγικότητας λατιφούντια. Από την άλλη, οι αυξήσεις φόρων κι οι εθνικοποιήσεις αύξησαν τα έσοδα του κράτους κατά 460% ως το 2013, επιτρέποντας ένα σημαντικό πρόγραμμα κοινωνικής πολιτικής, που άμβλυνε -χωρίς να εξαλείψει- τις σοβαρότερες πτυχές της ανέχειας στη χώρα. Η πτώση της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ωστόσο ήταν πλήγμα για το βολιβαριανό αναδιανεμητικό μοντέλο, αν και με συνέπειες μικρότερες από ό,τι στη Βενεζουέλα. Σε κάθε περίπτωση, η επιδείνωση της οικονομίας και τα σκάνδαλα διαφθοράς, για ένα εκ των οποίων καταδικάστηκε και μια πρώην σύντροφος του προέδρου θεωρείται πως ευθύνονται για την ήττα του στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση.
Ο Μοράλες, πέρα από τη διαχρονική του σύγκρουση με την Ουάσιγκτον, διέκοψε επίσης τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ το 2009, ενώ το 2014 απαίτησε την πληρωμή αποζημιώσεων από το ΔΝΤ στη Βολιβία. Εχθρικός προς την καθολική εκκλησία, προσπάθησε να ιδρύσει δική του κρατικά ελεγχόμενη εκκλησία, την “Ανανεωμένη Καθολική Αποστολική Εκκλησία του κράτους”, προσπάθεια που ναυάγησε μπροστά στην ισχύ της επίσημης εκκλησίας.

“Αλήτες” και “Πρόβατα” χαρακτήρισε μέλη 15μελούς καθηγητής του Μουσικού Σχολείου Πειραιά

Κατιούσα

Την απαράδεκτη συμπεριφορά καθηγητή του Μουσικού Σχολείου Πειραιά καταγγέλλουν μαθητές του απερχόμενου 15μελους, ο οποίος με αφορμή τις εκλογές για ανάδειξη νέου 15μελους συμβουλία και το μαθητικό συλαλλητήριο, υπερέβη κάθε έννοια παιδαγωγικής δεοντολογίας εξυβρίζοντας τους μαθητές που συμμετείχαν στο προηγούμενο συμβούλιο ως “αλήτες” και “πρόβατα”, επειδή “μιλώντας για πολιτική κάνουν κακό στο σχολείο”. Είναι φανερό βέβαια ποιοι θέλουν τους μαθητές πρόβατα, άβουλα και πειθήνια στα κελεύσματα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των εκάστοτε κυβερήσεων. Οι θιγόμενοι μαθητές δεν πτοήθηκαν βέβαια από αυτή την ανοίκεια επίθεση, αλλά με τη σειρά τους απάντησαν απευθυνόμενοι στους παλιούς συμμαθητές τους με επιστολή, διατρανώντας πως θα συνεχίσουν να παλεύουν για τα δικαιώματά τους, όσα εμπόδια κι αν βρεθούν στο δρόμο τους, ενώ υπήρξε και παρέμβαση της ΕΛΜΕ στο σχολείο. Παρακάτω αναδημοσιεύουμε την επιστολή που λάβαμε στο μέηλ της σελίδας, μαζί με τις πληροφορίες που προηγήθηκαν:

Προς τους μαθητές του Μουσικού σχολείου Πειραιά,

Θέλουμε με αυτό το ανοιχτό γράμμα να ακουστεί η δική μας φωνή, να απαντήσουμε σε όσα λέγονται μέσα στις τάξεις των παλιών μας συμμαθητών για εμάς χωρίς εμάς. Γιατί πρέπει να μπουν ορισμένα πράγματα “στη θέση τους”.

6 χρόνια στο σχολείο αυτό βρεθήκαμε στις ίδιες τάξεις, στο ίδιο προαύλιο, δουλέψαμε στα ίδια μουσικά σύνολα με πολλά από τα παιδιά. Ωστόσο, ένας συγκεκριμένος καθηγητής μας χαρακτήρισε «αλήτες», «πρόβατα» και ότι κάναμε κακό στο σχολείο γιατί μιλούσαμε για πολιτική, ενώ είμαστε μικροί.

Κύριε καθηγητή, ξέρουμε ότι έχετε εντολές να κάθονται «φρόνιμοι» οι μαθητές, να βαφτίζεται «αλητεία» ο αγώνας για όσα έχουμε ανάγκη. Ξέρουμε κι έχουμε ξανακούσει όσα είπατε από υπουργούς, κυβερνήσεις, διάφορα παπαγαλάκια του συστήματος.

Όμως εμείς οι μαθητές ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που κάνουν κακό στο σχολείο!

Τα εμπόδια που συναντάμε στη ζωή μας, το άγχος, το τρέξιμο, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου είναι αποτέλεσμα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων.

Αλήθεια, η πολιτική με την οποία «δεν έχουμε δικαίωμα» να ασχολούμαστε, περιμένει να ενηλικιωθούμε για να μας αφήσει χωρίς θέρμανση, χωρίς βιβλία και καθηγητές;

Περίμενε να ενηλικιωθούμε για να απολύσει τους γονείς μας;

Περίμενε να ενηλικιωθούμε για να μας κόψουν το ρεύμα στο σπίτι;

Περίμενε να ενηλικιωθούμε για να βλέπουμε εικόνες φρίκης με παιδιά της ηλικίας μας και μικρότερα που πνίγονται στην γειτονιά μας;

Από την άλλη, είμαστε αρκετά μεγάλοι για αυτά που τους συμφέρει…

Η σημερινή κυβέρνηση, θεωρεί αρκετά ώριμους τους μαθητές των ΓΕΛ από τη δευτέρα λυκείου να πάρουν μια πολύ σημαντική απόφαση για τη ζωή τους και να επιλέξουν σε ποια σχολή θέλουν να περάσουν.

Θεωρεί αρκετά ώριμους τους μαθητές των ΕΠΑΛ και από τα 16 θέλει να τους βάλει να δουλεύουν τσάμπα για τους επιχειρηματίες στο όνομα της «μαθητείας».

Μερικές από τις πράξεις «αλητείας»…

Εμείς οι μαθητές τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να κάνουμε τα δικά μας όνειρα πραγματικότητα.

Για να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο των γονιών μας, που είναι να μας δουν να ζούμε καλύτερα απ’ ό, τι έζησαν αυτοί.

Σε αυτόν τον αγώνα βρίσκουμε πολλά εμπόδια, αλλά βρίσκουμε και θάρρος ο ένας από τον άλλο, συζητάμε, ανταλλάσσουμε σκέψεις και όνειρα, είμαστε ενωμένοι ενάντια σε όλους όσους θέλουν να συνηθίσουμε στην αδικία που ζούμε, σε όλους όσοι θέλουν να παίρνουμε μισή γνώση, να ζούμε μισή ζωή…

Στο Μουσικό σχολείο Πειραιά με μεράκι και αγάπη οργανώσαμε συναυλία αλληλεγγύης για τους συμμαθητές μας πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν από τη χώρα τους…

Στο Μουσικό σχολείο Πειραιά με συνελεύσεις αποφασίσαμε πολλές φορές ενωμένοι με τα υπόλοιπα μουσικά σχολεία της Αθήνας να παλέψουμε για υποδομές, καθηγητές, χώρους που θα καλύπτουν τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχουμε για να μάθουμε καλύτερα αυτό που αγαπάμε…

Στο Μουσικό σχολείο Πειραιά συζητούσαμε συχνά γι’ αυτά που μας ενώνουν, τα όνειρα και τις αγωνίες μας για καλύτερο μέλλον, για καλύτερο σχολείο που δε μας κοιτάει στην τσέπη, αλλά θα μας μορφώνει, θα μας κάνει πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους, θα μας δίνει εφόδια για να σπουδάσουμε αυτό που θέλουμε, γιατί εμείς αγαπάμε τη γνώση…

Στο Μουσικό σχολείο Πειραιά αποφασίσαμε με συλλογικό τρόπο μαζί με δεκάδες σχολεία της Αθήνας και του Πειραιά, να δείξουμε τη δύναμη μας κόντρα σε αυτούς που έχουν κάνει τη χώρα μας συνένοχη σε πολέμους…

Στο Μουσικό σχολείο Πειραιά νιώθουμε τυχεροί για τους γονείς και τους καθηγητές μας, που ήταν στο πλάι μας σε όλους τους αγώνες που δώσαμε, στον αγώνα για μόρφωση, για καλύτερη ζωή, για ζωή με ψηλά το κεφάλι!

Έχουμε πολλούς αγώνες να κάνουμε ακόμα για τα δικαιώματα μας! Και θα το κάνουμε όσα εμπόδια κι αν βρίσκουμε μπροστά μας!

Σήμερα, εμείς οι απόφοιτοι, άλλοι ως φοιτητές, σπουδαστές και άλλοι ως εργαζόμενοι συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για όλα αυτά που το σύστημα μας στερεί κι έχουμε ανάγκη. Ξέρουμε ότι στη μάχη που δίνουμε για σπουδές, δουλειά και ζωή με δικαιώματα, μαζί είμαστε πιο δυνατοί!

Οι εργαζόμενοι γονείς μας, οι καθηγητές, οι φοιτητές κι οι μαθητές ενωμένοι έχουμε τη δύναμη βάζοντας στο στόχαστρο τους πραγματικούς υπαίτιους να κερδίσουμε έναν κόσμο όμορφο, δίκαιο. Γι’ αυτό, ούτε εσείς ούτε κανείς δε μπορεί να μας απαγορεύσει να συνεχίσουμε σε κάθε κάλεσμα των παλιών μας συμμαθητών να είμαστε παρόντες!

Μαζί με τους μαθητές, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα σχολείο που θα μας μορφώνει χωρίς διακρίσεις, χωρίς εμπόδια. Που θα δίνει ολόπλευρη γνώση και όχι σκόρπιες γνώσεις με το σταγονόμετρο. Για ένα σχολείο στο οποίο θα είμαστε δημιουργικοί και όχι αριθμοί ονομάτων για τα απουσιολόγια, που δε θα μας κοιτάει στην τσέπη, για παιδεία που δεν θα είναι εμπόρευμα.

«Αλητεία» κύριε καθηγητή, εμείς θεωρούμε να βλέπει κάποιος τον κόσμο της αδικίας και να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, οπότε το χαρακτηρισμό σας τον επιστρέφουμε!

Μέλη 15μελούς Μουσικού σχολείου Πειραιά 2017-2018

Υπόθεση του λαού η αντίσταση στη φασιστική εισβολή και κατοχή...

Στιγμιότυπο από την Απελευθέρωση της Αθήνας τον Οκτώβρη του 1944

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτώβρη 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα επέδωσε στον δικτάτορα Ι. Μεταξά το τελεσίγραφο του Μουσολίνι, με το οποίο ζητούσε να επιτρέψει στον ιταλικό στρατό να καταλάβει μέσα στο ελληνικό έδαφος διάφορες θέσεις στρατηγικής σημασίας. Ενα τελεσίγραφο που τελικά απορρίφθηκε από τη μεταξική δικτατορία, στο πλαίσιο της επιλογής ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, της πλήρους ευθυγράμμισής της με τη Μ. Βρετανία, στάση απόλυτα συνεπής με τα προτάγματα και τους πολύχρονους δεσμούς που έχει διαχρονικά η ελληνική αστική τάξη και ειδικά το κραταιό εφοπλιστικό κεφάλαιο με τη βρετανική πολιτική.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν απότοκο των ιστορικών συμβάσεων ειρήνης που επιβλήθηκαν στους ηττημένους από τους νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνδυασμό με την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, που επέτρεψε στους ηττημένους - και ηττημένοι ήταν κυρίως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία - να ξαναπροβάλουν σε δεύτερο χρόνο τις αξιώσεις τους. Οι αντιθέσεις αυτές οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο από τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 1929, μια περίοδος όπου οξύνθηκαν όλες οι αντιθέσεις που μαστίζουν τον καπιταλισμό.
Το σύνολο αυτών των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με το χαρακτήρα του καπιταλισμού την εποχή του ιμπεριαλισμού, οδήγησε στο ξέσπασμα του πολέμου. Με αυτήν την έννοια ο πόλεμος αυτός ήταν ιμπεριαλιστικός, επομένως άδικος για τους λαούς όλου του κόσμου, ταυτόχρονα βεβαίως δίκαιος για το λαό της ΕΣΣΔ που υπεράσπιζε τη σοσιαλιστική του πατρίδα από την επέμβαση για την ανατροπή της εξουσίας του.

Το παραμύθι της «εθνικής ενότητας»

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η αστική τάξη και τα κόμματά της αξιοποιούν την επέτειο της 28ης Οκτώβρη, πλασάροντας στο λαό το παραμύθι της λεγόμενης «εθνικής ενότητας» και «ομοψυχίας», που δήθεν υπήρξαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής. Τις προβάλλουν έτσι ως προϋπόθεση για την ευημερία και την προκοπή του λαού, ενώ την ίδια στιγμή συντρίβουν τη ζωή του για λογαριασμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Κρύβουν το γεγονός ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής τσακίσματος του λαού που ακολουθήθηκε σε καιρό ειρήνης, αλλά που στον πόλεμο συνεχίζεται με άλλα, ένοπλα μέσα.
Καμιά εθνική ενότητα δεν υπήρξε λοιπόν στον ιταλοελληνικό πόλεμο. Υπήρξαν ασφαλώς αυταπάτες στις λαϊκές μάζες κυρίως κατά το ξέσπασμα του πολέμου, όχι όμως και πραγματική εθνική ενότητα, γιατί αυτή είναι ανύπαρκτη σε μια ταξική κοινωνία, είτε σε συνθήκες ειρήνης είτε σε εμπόλεμες συνθήκες. Κι αυτό φάνηκε περίτρανα στο τέλος του ιταλοελληνικού πολέμου, κατά τη διάρκεια της κατοχής, αλλά και αργότερα.
Η στάση της αστικής τάξης και μαζί των κατακερματισμένων και σε βαθιά κρίση πολιτικών της δυνάμεων είναι αρκετά διδακτική, για το τι σημαίνει στην πράξη «εθνική ενότητα».
Ενα τμήμα της, οι φυγάδες πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες, διαμόρφωσε κυβερνητικό - κρατικό κέντρο στο εξωτερικό (στην Αίγυπτο) και ο βασιλιάς εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.
Ενα άλλο τμήμα της (οι δοσίλογοι) συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Ενα τρίτο λούφαξε στην Αθήνα, ενώ έπαιρνε και μέρος στην υπονόμευση του λαϊκού αγώνα.
Και, τέλος, ένα τέταρτο οργάνωσε ορισμένη δράση κατά των κατακτητών σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, ενώ παράλληλα είχε διαύλους συνεργασίας και με τους Γερμανούς, για να χτυπήσει το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.
Στόχος όλων ήταν η διατήρηση της αστικής εξουσίας μετά τον πόλεμο.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον πόλεμο

Στις συνθήκες εκείνες που η Ιταλία είχε κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα, το ΚΚΕ διαμόρφωσε θέση για το Β΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο μέσα σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, με τις δυνάμεις της αστικής κρατικής καταστολής να επιδίδονται σε όργιο διώξεων, βασανισμών και εκτελέσεων, με τις Οργανώσεις λαβωμένες από το αστικό κράτος.
Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες το ΚΚΕ πήρε θέση απέναντι στον πόλεμο με τα τρία ιστορικά γράμματα που έγραψε μέσα από τα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας ο Νίκος Ζαχαριάδης, ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος και τις θέσεις που διατύπωσε η λεγόμενη «Παλιά Κεντρική Επιτροπή», η οποία είχε συγκροτηθεί από ελεύθερα μέλη της ΚΕ, αυτούς που είχαν απομείνει εκτός φυλακών.
Το πρώτο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη γράφτηκε στα τέλη Οκτώβρη αμέσως μετά την έναρξη του πολέμου, το δεύτερο γράφτηκε στις 26 Νοέμβρη του 1940 και το τρίτο γράμμα γράφτηκε στις 15 Γενάρη του 1941. Οι θέσεις που εκφράστηκαν σε αυτά τα τρία γράμματα αναφορικά με το χαρακτήρα του πολέμου και επομένως με την αρμόζουσα στάση που έπρεπε να κρατήσουν οι κομμουνιστές είχαν αντιφάσεις. Γεγονός που αντανακλούσε τις συνολικές αντιφάσεις που χαρακτήριζαν τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον χαρακτήρα του πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών τα προηγούμενα χρόνια. Αυτές οι αντιφάσεις εξέφραζαν βασικά τη στρατηγική αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος να συνδέσει την πάλη ενάντια στην εισβολή και κατοχή με την πάλη για να δώσει μια για πάντα ο λαός τέλος στο σύστημα που γεννά τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το μήνυμα του φυλακισμένου ηγέτη του ΚΚΕ, από το πρώτο γράμμα του, έδωσε τον προσανατολισμό ώστε το ΚΚΕ να αναλάβει να σηκώσει το τιμητικό βάρος του αγώνα ενάντια στην εισβολή και στη συνέχεια ενάντια στην κατοχή. Με τις ελάχιστες δυνάμεις του και πληγωμένο από το μένος της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας εναντίον του, αποδύθηκε σ' έναν τιτάνιο αγώνα, στον οποίο έδωσε το αίμα του και την ψυχή του.
Η λαϊκή εποποιία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, του ηρωικού Δεκέμβρη του 1944, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας αποτελεί μια δεκαετία δράσης που προσφέρει πολύτιμα διδάγματα για τη σύγχρονη επαναστατική πάλη. Το ΚΚΕ έχει μελετήσει διεξοδικά αυτήν τη φλογερή του πορεία και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα, τα οποία το εξοπλίζουν με το σύγχρονο Πρόγραμμά του, ώστε οι μάχες του σήμερα και του αύριο να στεφθούν με επιτυχία, να έχουν έπαθλο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Στον εφησυχασμό απαντάμε με αποφασιστική λαϊκή οργάνωση και πάλη

Η καλλιέργεια του εφησυχασμού γύρω από όλα τα μέτωπα κυριαρχεί στην προπαγανδιστική εκστρατεία της κυβέρνησης, που επικεντρώνει στα υποτιθέμενα «μέτρα υπέρ της κοινωνίας» που θα φέρει στη Βουλή, στη μετατροπή της χώρας σε δήθεν «πυλώνα σταθερότητας» στην περιοχή, μέσω της εμπλοκής σε θανάσιμους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στη διερεύνηση σκανδάλων πολιτικών προσώπων κ.ο.κ. Βεβαίως, όσο περισσότερο η κυβέρνηση καλλιεργεί το κλίμα τού «κάτι αλλάζει», τόσο περισσότερο ο λαός πρέπει να ανησυχεί, να οργανώνεται και να αντιπαρατίθεται όλο και πιο αποφασιστικά με την πολιτική της.

Μέτρα κομμένα και ραμμένα για το κεφάλαιο

Π.χ. τα υποτιθέμενα μέτρα «αποκατάστασης αδικιών» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση στη ΔΕΘ και προτίθεται να εφαρμόσει, είναι κυρίως μέτρα για την επιπλέον τόνωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, αφού περιλαμβάνουν μια σειρά από διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, όπως μείωση ασφαλιστικών εισφορών, μείωση φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων κ.λπ.
Από την άλλη, η κυβέρνηση καλεί το λαό να πει κι ευχαριστώ για το ανακάτεμα της φτώχειας που επιχειρεί, βαφτίζοντας «παροχές» τα ψίχουλα του «κοινωνικού μερίσματος» στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα του λαού μας, που δίνονται εφάπαξ και μάλιστα με αυστηρά οικονομικά κριτήρια.
Τα παραπάνω μέτρα, που από τη μία στηρίζουν την καπιταλιστική κερδοφορία και από την άλλη διαμοιράζουν τη φτώχεια στο λαό, στηρίζονται στις αιματηρές περικοπές σε κρατικές δαπάνες που αφορούν στοιχειώδεις εργατικές ανάγκες, κάτι που άλλωστε αποτυπώνεται και στα προσχέδια του κρατικού προϋπολογισμού για το 2019. Αλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση διατυμπανίζει ότι οι όποιες «παρεμβάσεις» δεν πρόκειται να αμφισβητήσουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις που ματώνουν τους εργαζόμενους.
Γι' αυτό ο λαός πρέπει να δει πίσω από τον προπαγανδιστικό κουρνιαχτό του ΣΥΡΙΖΑ, να συνειδητοποιήσει ότι το «πακέτο» που διαφημίζει η κυβέρνηση δεν περιλαμβάνει αποκατάσταση των απωλειών που είχε τα προηγούμενα χρόνια, αντίθετα πρόκειται ακριβώς για την επισφράγιση της μονιμοποίησής τους. Την επισφράγιση, δηλαδή, του ότι θα ματώνει διαρκώς για να εξασφαλίζονται πακέτα στήριξης των μονοπωλίων και μερικά εφάπαξ ψίχουλα για τους πιο εξαθλιωμένους. Συνεπώς, κανένα «τέλος» δεν μπαίνει στις «μνημονιακές πολιτικές», όπως λέει η κυβέρνηση, αφού παραμένει άθικτο όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο που οικοδομήθηκε από τα τρία μνημόνια.
Απάντηση επίσης πρέπει να πάρει και η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει «φιλολαϊκή πολιτική» με «ξένα κόλλυβα», να εμφανίσει ως «παροχές» τις δικαστικές αποφάσεις, που πάρθηκαν κάτω από την πίεση πολύχρονων εργατικών - λαϊκών αγώνων, που είναι αποτέλεσμα διεκδικήσεων, οι οποίες στηρίχτηκαν αποφασιστικά από το ΚΚΕ. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με την καταβολή αναδρομικών σε μισθωτούς, που κερδήθηκαν από εργαζόμενους δικαστικά, και η κυβέρνηση θα καταβάλει ένα μέρος τους μέσω του πρωτογενούς πλεονάσματος, δηλαδή φορτώνοντας τα βάρη ξανά στο λαό.
Το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ουσιαστική ανακούφιση και αποκατάσταση απωλειών, όσο μένει άθικτο το αντεργατικό - αντιλαϊκό μνημονιακό οπλοστάσιο, ότι κανένας δρόμος προς όφελος των λαϊκών αναγκών δεν ανοίγει όσο παραμένουν οι «δημοσιονομικοί κόφτες», τα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου και της ανακατανομής της φτώχειας. Οτι όποιο εμπόδιο μπει στην αντιλαϊκή πολιτική και η παραμικρή βελτίωση για τους εργαζόμενους, θα είναι αποτέλεσμα σκληρής πάλης, δράσης και παρέμβασης του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος σε σύγκρουση με το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, και δεν πρόκειται να χαριστεί από καμιά κυβέρνηση του κεφαλαίου, όπως η σημερινή.

Το δέντρο της σκανδαλολογίας και το δάσος της σαπίλας τους

Η κυβέρνηση, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανοχή του λαού στην πολιτική της, αξιοποιεί και το ξαναζέσταμα της σκανδαλολογίας μετά την προφυλάκιση του Γ. Παπαντωνίου, για να εκπέμψει το μήνυμα της «κάθαρσης», προαναγγέλλοντας ουσιαστικά και νέες διώξεις, φορώντας το μανδύα του «νέου» που μάχεται ενάντια στο «παλιό». Την ίδια στιγμή, κορυφαία πολιτικά στελέχη του «παλιού πολιτικού συστήματος» έχουν πιάσει στασίδι μέσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως, όσο σημαντικό είναι για το λαό να διερευνώνται τέτοιες σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς, με εμπλοκή μάλιστα κορυφαίων κυβερνητικών αξιωματούχων, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην πατάει την μπανανόφλουδα του ΣΥΡΙΖΑ. Να βλέπει την ουσία, ώστε να μην εγκλωβίζεται στις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που στήνουν η κυβέρνηση και η ΝΔ, γύρω από τη διαφθορά, το ρόλο της Δικαιοσύνης κ.ο.κ. Να συνειδητοποιεί δηλαδή ότι αυτό το σύστημα, που στηρίζεται στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, αποτελεί τη μήτρα των σκανδάλων και της διαφθοράς, ότι τα σκάνδαλα είναι σύμφυτα με τον καπιταλισμό. Γι' αυτό άλλωστε δεν υπάρχει καπιταλιστικό κράτος στον κόσμο όπου να μην αποκαλύπτονται κάθε τόσο σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς, με εμπλοκή κορυφαίων μονοπωλιακών ομίλων («Siemens», «Novartis», Volkswagen κ.λπ.).
Να μην επιτρέπει επίσης ο λαός το «δέντρο» της σκανδαλολογίας γύρω από τα εξοπλιστικά να του κρύβει το «δάσος» των «νόμιμων» δισεκατομμυρίων ευρώ που κάθε χρόνο εξοικονομούνται από το υστέρημά του για τις ΝΑΤΟικές δαπάνες. Το περιβόητο δηλαδή όριο του 2% του ΑΕΠ, το οποίο διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δαπανούν για τη στήριξη των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Σε αυτό το σάπιο περιβάλλον αναφύονται τα κάθε λογής σκάνδαλα, ως το απαραίτητο συμπλήρωμα της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, που τσακίζει μισθούς και συντάξεις, που μπλέκει το λαό σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι.

Μαγνήτης ιμπεριαλιστικών επιθέσεων με ευθύνη της κυβέρνησης

Τα παραμύθια της κυβέρνησης και ο εφησυχασμός που καλλιεργεί στους εργαζόμενους καταρρέουν μπροστά και στις εξελίξεις στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Καταρρέουν μπροστά στους οξυμένους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μπροστά στο νέο ξέσπασμα κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο που προδιαγράφεται. Και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία είναι απολύτως εκτεθειμένη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κάτι που άλλωστε αποτυπώθηκε και στους πρόσφατους κλυδωνισμούς του τραπεζικού συστήματος.
Πλευρά αυτών των ανταγωνισμών, στους οποίους εμπλέκεται και η Ελλάδα, είναι η πρόσφατη ανακοίνωση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι αποχωρεί από τη συμφωνία με τη Ρωσία για τα πυρηνικά όπλα μικρού και μεσαίου βεληνεκούς. Τέτοιες εξελίξεις πρέπει να σημάνουν καμπανάκι για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, ειδικά αν συνδυαστούν με τις ανακοινώσεις της Ρωσίας, που απαντώντας στην παραπάνω μονομερή πράξη των ΗΠΑ είπε ότι «θα απαντήσει στοχοποιώντας τις χώρες όπου θα έχουν τις βάσεις τους πύραυλοι των ΗΠΑ». Μια εξέλιξη που επιβεβαιώνει όσα το ΚΚΕ επισημαίνει εδώ και καιρό καταγγέλλοντας την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία μετατρέπει τη χώρα μας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι κάθε βάση που στήνεται στην Ελλάδα αποτελεί μαγνήτη επιθέσεων, ειδικά αν συνυπολογιστεί ότι στον Αραξο η κυβέρνηση σχεδιάζει να «φιλοξενήσει» όπλα «ειδικού σκοπού», δηλαδή πυρηνικά των ΗΠΑ. Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν την καλύτερη απάντηση στην αισχρή προπαγάνδα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί Ελλάδας που μετατρέπεται σε «πυλώνα σταθερότητας» λόγω της ενισχυμένης στρατιωτικής - επιχειρηματικής παρουσίας των ΗΠΑ σε νευραλγικούς κλάδους και σημεία της χώρας (Αλεξανδρούπολη, Σούδα, Σύρος κ.ά.).
Οι μεγάλες συγκεντρώσεις του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκαν τη Δευτέρα και την Τρίτη που μας πέρασαν, στο πλαίσιο του διημέρου πανελλαδικής δράσης ενάντια σε παλιές και νέες βάσεις του θανάτου, ήταν μια σημαντική απάντηση στην κυβέρνηση. Εστειλαν το μήνυμα ότι τα σχέδιά της για μετατροπή της χώρας μας σε πολεμικό ορμητήριο συναντούν αντιδράσεις, ότι υπάρχουν πρωτοπόρες δυνάμεις μέσα στην εργατική τάξη που διεκδικούν την απεμπλοκή από αυτούς τους θανατηφόρους σχεδιασμούς.

Μπροστά οι δικές μας ανάγκες

Τη σκυτάλη στη δράση των κομμουνιστών, των μελών και φίλων του Κόμματος, των πρωτοπόρων αγωνιστών παίρνει τώρα η μαχητική προετοιμασία της απεργίας που έχει προκηρυχθεί από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και πλήθος σωματείων για τις 14 Νοέμβρη. Οι καθημερινές πρωτοβουλίες σε χώρους δουλειάς, οι συνελεύσεις, οι κινητοποιήσεις, κάθε μορφή δράσης, που όλο και πυκνώνουν, θα δώσουν απάντηση στο σχεδιασμό της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των συνδικαλιστών της, αποτελούν το σίγουρο δρόμο για να φτάσει παντού το κάλεσμα του ξεσηκωμού.
Η απεργία στις 14 Νοέμβρη θα είναι απάντηση στο κάλεσμα της κυβέρνησης στο λαό να διαλέξει από πού και πόσα θα χάσει, να συμβιβαστεί με τις μειωμένες απαιτήσεις. Θα δώσει το στίγμα της αντεπίθεσης, με σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων!».