Ρένα Δούρου: Στενές επαφές με τον Αλαφούζο

  Ρένα Δούρου: Στενές επαφές με τον Αλαφούζο

Από ΒΑΘΥ 

Καλές οι δημόσιες σχέσεις, τα αγιογραφικά πορτρέτα σε εφημερίδες όπως οι New York Times, οι φωτογραφίσεις σε «εναλλακτικά» έντυπα όπως το Antivirus, όμως οι πολιτικοί που δηλώνουν «αριστεροί» και «ριζοσπαστικοί» και κομπορρημονούν ότι «θα τα βάλουν με τα συμφέροντα» κρίνονται όταν καλούνται, από θέσεις εξουσίας, να αντιμετωπίσουν τα «συμφέροντα». Για τη συριζαία περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου η πρώτη κρίση ήρθε στον πρώτο κιόλας σαρανταήμερο της θητείας της, όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια νομικά (δυστυχώς για τη Δούρου και πολιτικά) εμπεριστατωμένη Πράξη του Ελεγκτικού Συνέδριου (Ε’ Κλιμάκιο - ΣΤ’ Διακοπών), η οποία μπλοκάριζε τη χρηματοδότηση του Αλαφούζου από την Περιφέρεια με 7 εκατ. ευρώ, για έργα επέκτασης του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Πολιτικά, το ΕΣ είπε πως είναι προκλητικό να σκορπίζονται λεφτά για γήπεδα (τα οποία μάλιστα έχουν προσωρινό χαρακτήρα), την ώρα που επιβάλλεται σκληρή λιτότητα. Νομικά (αυτό έχει και τη μεγαλύτερη σημασία, γιατί πρόκειται για το ανώτατο δημοσιονομικό δικαστήριο), είπε πως η συγκεκριμένη σύμβαση είναι αντισυνταγματική, διότι το άρθρο 102 παρ. 5 του Συντάγματος επιτρέπει τη μεταφορά αρμοδιοτήτων από το κράτος (εν προκειμένω τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού) στις Περιφέρειες, μόνο υπό τον όρο της μεταφοράς και των απαιτούμενων πόρων, όρος που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τηρήθηκε, καθώς η περιφέρεια αποφάσισε να διαθέσει τα 7 εκατ. ευρώ από δικούς της πόρους (αναλυτικά για την απόφαση του ΕΣ δείτε εδώ).

Γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο, ότι η Δούρου τηρεί στάση Πόντιου Πιλάτου, κάνοντας πλάτες στον Αλαφούζο (δείτε εδώ). Η εκτίμηση αυτή, που προέκυπτε από ρεπορτάζ που κάναμε, επιβεβαιώθηκε πλήρως με τη συνάντηση που είχαν Δούρου και Αλαφούζος την Τρίτη 7 Οκτώβρη και την ανακοίνωσε που εξέδωσε στη συνέχεια η Περιφέρεια. Ο Αλαφούζος ανακοίνωσε επίσημα ότι «η ΠΑΕ πρόκειται να προχωρήσει σε ένσταση κατά της αρνητικής απόφασης του Ε’ Κλιμακίου (ΣΤ’ Διακοπών) του Ελεγκτικού Συνεδρίου», η δε Περιφέρεια δε θα κάνει τίποτα! Δηλαδή, δε θα υποβάλει ένσταση κατά της Πράξης του ΕΣ, αλλά δε θα κάνει και παρέμβαση υπέρ της Πράξης.

Και μόνο το γεγονός ότι η Δούρου συναντήθηκε με τον Αλαφούζο και η ανακοίνωση της Περιφέρειας καταλήγει με τη φράση ότι «οι δύο πλευρές υπογράμμισαν την ανάγκη να αποκτήσει, με νομικά αδιάβλητο τρόπο, ο ιστορικός σύλλογος τις εγκαταστάσεις που ανταποκρίνονται στην ιστορία του», αποτελεί αβάντα στον μεγαλοκαπιταλιστή. Το γεγονός ότι η νέα περιφερειακή αρχή δεν κάνει καμιά κρίση για την Πράξη του ΕΣ, σημαίνει ότι αποδέχεται τη σύμβαση που κατήρτισε η προηγούμενη περιφερειακή αρχή, ελάχιστα πριν τη λήξη της θητείας της και ενώ ήταν ήδη απερχόμενη. Αυτή η στάση αποτελεί βέλος στη φαρέτρα του Αλαφούζου, που θα το χρησιμοποιήσει ενώπιον του ΣΤ’ Τμήματος του ΕΣ (θα κρίνει σε δεύτερο βαθμό τη σύμβαση), επικαλούμενος τη στάση της νέας περιφερειακής αρχής ως επιχείρημα υπέρ της νομιμότητας της σύμβασης.

Νομίζοντας ότι απευθύνεται σε Χαχόλους, η περιφερειακή αρχή του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει στην ανακοίνωσή της: «Η Περιφερειάρχης επανέλαβε την πάγια θέση της ότι η αναβάθμιση των αθλητικών εγκαταστάσεων οφείλει να σέβεται το νομικό πλαίσιο, το περιβάλλον, τους πολεοδομικούς κανόνες, καθώς και τη βούληση της κοινωνίας των πολιτών». Επειδή πολιτική δεν μπορεί κανείς να κάνει με πυθιακούς χρησμούς, ας μας απαντήσει σε μερικά απλά ερωτήματα η Δούρου:

α) Είναι σεβασμός στο νομικό πλαίσιο η χρηματοδότηση αθλητικών ανώνυμων εταιριών με λεφτά της Περιφέρειας, κατά παράβαση του άρθρου 102, παρ. 5 του Συντάγματος, όπως επισημαίνει η Πράξη 381/2014 του Ε’ Τμήματος του ΕΣ;

β) Είναι σεβασμός στο περιβάλλον η επέκταση του γηπέδου της Λεωφόρου, όταν στο πλαίσιο της λεγόμενης διπλής ανάπλασης προβλέπεται η κατεδάφισή του, για να πάρει μια ανάσα η «καταπλακωμένη» περιοχή των Αμπελοκήπων;

γ) Είναι σεβασμός στη βούληση της κοινωνίας των πολιτών η προκλητική αγνόηση της ανοιχτής επιστολής που απηύθυνε στη Δούρου και το Περιφερειακό Συμβούλιο το Συντονιστικό Κατοίκων Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας και γύρω περιοχών (δείτε εδώ), η οποία μάλιστα δημοσιεύτηκε με θετικό τρόπο ακόμη και στα κομματικά και φιλικά Μέσα του ΣΥΡΙΖΑ (Αυγή, stokokkino.gr, left.gr, ΕφΣυν); Γνωρίζει ασφαλώς η περιφερειάρχης ποιοι λοιδόρησαν αυτή την παρέμβαση ενός δυναμικού κοινωνικού κομματιού. Ηταν τα παπαγαλάκια του Αλαφούζου και του Μελισσανίδη, που περιμένει τη σειρά του για να πάρει 20 εκατ. ευρώ από την Περιφέρεια.

δ) Γιατί η Δούρου αποφάσισε μόνη της (κατά τη συνάντηση με τον Αλαφούζο είχε μαζί της μόνο την αντιπεριφερειάρχη Κεντρικού Τομέα Ερμίνα Κυπριανίδου) για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Η σύμβαση για τη χρηματοδότηση του Αλαφούζου εγκρίθηκε από το προηγούμενο Περιφερειακό Συμβούλιο. Δεν έπρεπε το ίδιο όργανο να αποφασίσει και για τη στάση της Περιφέρειας, μετά το μπλοκάρισμα της σύμβασης από το Ελεγκτικό Συνέδριο; Η Δούρου, όχι μόνο δεν έθεσε το ζήτημα στο Περιφερειακό Συμβούλιο για να πάρει απόφαση, αλλά δεν το έθεσε ούτε στην Περιφερειακή Οικονομική Επιτροπή, ούτε στην Εκτελεστική Επιτροπή που αποτελείται αποκλειστικά από στελέχη της παράταξής της. Αποφάσισε μόνη της, προσφέροντας ένα ακόμη λαμπρό δείγμα της αντίληψης που έχει για τη συλλογικότητα και τη δημοκρατική λειτουργία.

Με τους καπιταλιστές, που δε δίστασαν να εξαπολύσουν ιδιωτικούς στρατούς σε δολοφονικές επιθέσεις (είναι γνωστά αυτά που έγιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 20 του περασμένου Ιούνη, όπως αναλυτικά περιγράφονται εδώ) ευθυγραμμίζεται η Δούρου, επιβεβαιώνοντας τον Μπρεχτ που έγραφε πως όσοι νίπτουν τας χείρας τους το κάνουν συνήθως σε ματωμένους νιπτήρες. Η οικοδόμηση επιλεκτικών σχέσεων με καπιταλιστές είχε φανεί από την προεκλογική περίοδο ακόμη, με εκείνη την «τυχαία συνάντηση σε ψαροταβέρνα» της Δούρου με τον Μαρινάκη. Τώρα, κάνει πλάτες στον Αλαφούζο. Ισως αυτό εντάσσεται και σε μια προσπάθεια να έχει στήριξη από το μιντιακό του συγκρότημα στην υπόθεση της διαχείρισης των σκουπιδιών! Ακόμη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε με… στωικότητα ότι αυτά θα υπάρχουν, διότι η Δούρου είναι μόνη και από κάτω το κόμμα δεν έχει τίποτα που να μπορεί να τη στηρίξει!

Είναι πραγματικά λυπηρό, να περιμένει ο κόσμος από ένα υπερσυντηρητικό δικαστήριο, όπως είναι το Ελεγκτικό Συνέδριο, να υπερασπιστεί τη στοιχειώδη συνταγματική νομιμότητα, ενώ μια «αριστερή» περιφερειακή αρχή στέκεται δήθεν ουδέτερη μπροστά στη χοντροκομμένη και προκλητική παραβίασή της προς όφελος ενός καπιταλιστικού ομίλου.

Πηγή: eksegersi.gr

Με αφορμή το «Κόκκινο»...

Με αφορμή το «Κόκκινο»...

Όταν αναφέρεται κανείς σε κομματικά μέσα ενημέρωσης -όπως τέτοιο είναι και ο ραδιοσταθμός «Στο Κόκκινο»- πρέπει να παίρνει υπόψη του την ιδιομορφία που έχουν, αφού πρόκειται για μέσα διάδοσης των θέσεων του κόμματος και όχι για επιχειρήσεις που λειτουργούν με βάση το κέρδος.
Γι' αυτό και το ΚΚΕ ποτέ δεν στήριξε την κριτική του και την πολεμική του σε κάποιο κόμμα με βάση την κατάσταση που υπάρχει σε μέσα ενημέρωσης που διαθέτει. 
Το ΚΚΕ έχει αντιμετωπίσει και το ίδιο παρόμοιες δυσκολίες και προσπάθησε να τις αντιμετωπίσει με πολύ μικρότερες οικονομικές δυνατότητες από κείνα τα κόμματα που έχουν πολύ περισσότερους βουλευτές και μεγαλύτερο μερίδιο στην κρατική χρηματοδότηση. 
Όμως με την ευκαιρία, ας θυμίσουμε σε ορισμένους ότι όταν το ΚΚΕ, για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, έφτασε ακόμα και στο να στερηθεί τον «902», οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ τού κούναγαν το δάχτυλο, πρωτοστατώντας στην αντιΚΚΕ προπαγάνδα μαζί με άλλα κέντρα του συστήματος.

Ένα πολύ κακό κείμενο

 Ένα πολύ κακό κείμενο

Δεν υπάρχουν ίσως πολλά πράγματα που να προκαλούν μεγαλύτερη απογοήτευση από  ένα άρθρο στο διαδίκτυο που στηλιτεύει θεωρητικά κάποια κακώς κείμενα, αλλά καταλήγει απλώς να είναι το ίδιο ένα κακό κείμενο. Είναι κάτι αντίστοιχο με ένα ωραίο μήλο, που φημίζεται για το πόσο κόκκινο (πολιτικά) και σκληρό (στην κριτική του) είναι και αποδεικνύεται τελικά τζούφιο και χαλασμένο.

Ένα τέτοιο απροσδόκητα κακό κείμενο ήταν αυτό του διονύση τσακνή, που δημοσιεύτηκε στο ικεα την περασμένη βδομάδα, με τίτλο «εγώ ο μικροαστός». Προβληματίστηκα αρκετά αν θα ήταν σκόπιμο να ασχοληθεί και να απαντήσει κανείς, κυρίως εξαιτίας της σύγχυσης που προκαλεί και το διέπει σε αρκετά σημεία, με λογικά άλματα και άστοχες παρατηρήσεις.

Λέει πχ πως η αμηχανία του αριστερού συνίσταται στο ότι ξεκινάει με τα σωστά αναλυτικά εργαλεία παραμάσχαλα, αλλά καταλήγει να εντοπίζει το βασικό εχθρό στις φίλιες πολιτικές δυνάμεις. Αναρωτιέμαι αν σ’ αυτές τις.. φίλιες δυνάμεις συμπεριλαμβάνεται πχ και ο σύριζα ή ένα μέρος του –και αν δεν είναι για τον τσακνή, θα μπορούσε ωστόσο να τη θεωρεί τέτοια κάποιος άλλος και να προεκτείνει το ερώτημα, με παρόμοιο σκεπτικό. Δυσκολεύομαι ωστόσο να πιστέψω πως ο τσακνής δεν γνωρίζει –θεωρητικά και επιβεβαιωμένο πολλάκις στην πράξη- τον ορισμό που έδινε ο βλαδίμηρος για τον οπορτουνισμό, ως επιρροή της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα., κάτι που τον καθιστά κάθε άλλο παρά συγγενή πολιτική δύναμη.

Λέει επίσης πως αποφάσισε να επιστρέψει στο κόμμα στο οποίο εντάχθηκε έφηβος, αλλά βρήκε κλειστές πόρτες. Τι ακριβώς εννοεί όμως ο ποιητής-στιχουργός-μελωδός; Ποια πόρτα χτύπησε δηλ και βρήκε κλειστή, χωρίς να πάρει απάντηση; Ξανάδωσε βιογραφικό στο κόμμα αλλά απορρίφθηκε; Είδε να μην αξιοποιείται από το κόμμα τόσα χρόνια που έρχεται στο φεστιβάλ της οργάνωσης; Θεωρεί μήπως ότι αποκλείστηκε από το φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ, ενώ χτύπησε την πόρτα του κόμματος για να παίξει; Με ποια αφορμή γράφονται όλα αυτά τέλος πάντων;

Αλλά πριν πάμε σε αυτό, κάτι ακόμα σχετικό. Πιστεύει άραγε πως το ικεα στο οποίο αρθρογράφησε είναι κάτι ανοιχτό στον κόσμο; Ακόμα κι αν κάναμε μια υπόθεση εργασίας, ότι ο λαός πειθόταν μαζικά από την πολιτική γραμμή του ικεα, πού θα απευθυνόταν για να πλαισιώσει τις γραμμές του; Ποιον θα γνώριζε από τους συμμετέχοντες, πίσω από τα ψευδώνυμα και τα ανώνυμα κείμενα; Πώς θα διαπίστωνε στην πράξη την ενωτική-αντισεχταριστική στάση του ικεα, εφόσον μερικές δεκάδες άτομα διασπάστηκαν και χώρισαν τα τσανάκια τους από τον σύλλογο ‘κορδάτος’; Και πώς θα μάθαινε καν για μια διάσπαση που έγινε περίπου στα μουλωχτά; Δεν αντιλαμβάνεται ο ΔΤ ότι το καυστικό του σχόλιο για τους ρήτορες χωρίς κοινό και τους ηγέτες χωρίς οπαδούς, κολλάει γάντι με την ιστοσελίδα που τον φιλοξενεί κι είναι κάπως σαν αυτογκόλ; Και τέλος πάντων, τι είδους ανοιχτές πόρτες αφήνει το ίδιο το κείμενο του τσακνή, εφόσον δημοσιεύεται συνειδητά σε μια ιστοσελίδα, που δεν επιτρέπει το σχολιασμό και το διάλογο;

Ο τσακνής γράφει επίσης για τη διαλεκτική βάσης-ηγεσίας, ενώ μόλις λίγες γραμμές παραπάνω την καταστρατηγεί με τον κλασικό διαχωρισμό της κακής ηγεσίας (όσοι βρίσκονται στο πγ και την κε και έχουν αποκλειστικό προνόμιο την κομμουνιστική κοσμοθεωρία και την ιδιότητα του κομμουνιστή, κατοχυρωμένη με συμβολαιογραφική πράξη και μάρτυρες τους μαρξ και λένιν αυτοπροσώπως) με χυδαίες διατυπώσεις που μόνο σε φασιστάκους θα άρμοζαν –από αυτούς στους οποίους αναφέρεται πιθανότατα στο υστερόγραφό του. Και αν καταλαβαίνω καλά τα γραφόμενά του, θεωρεί πως μέσα από τους αγώνες θα ξεπηδήσουν νέοι ηγέτες του κόμματος, που θα ξανακάνουν το κκε αυτό που ήταν (κόμμα με ανοιχτές θύρες, και μπάτε σκύλοι αλέστε;), αντικαθιστώντας προφανώς την παρούσα ηγεσία, που δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά –κάτι που θα μπορούσε όμως να ερμηνευτεί με την ευρεία έννοια ακόμα και ως κάλεσμα με άμεσο στόχο να αλλάξει η ηγεσία του κκε.

Ας επιστρέψουμε όμως στο βασικό ερώτημα. Ποια είναι η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο; Ο τσακνής λέει πως (ενώ χτυπούσε την πόρτα μας) έμαθε πως «για εμάς τους εχθρούς του είναι κλειστές. Πράκτορες βλέπεις του όποιου σύγχρονου Μανιαδάκη, οπορτουνιστές και κρυφοΣΥΡΙΖΑΙΟΙ...» Ομολογώ πως δεν έχω υπόψη μου κάποιο επίσημο κομματικό ντοκουμέντο που να επιτίθεται προσωπικά στον τσακνή για τις απόψεις του και μάλιστα με τέτοιους χαρακτηρισμούς. Οπότε το α’ πληθυντικό πρόσωπο του ΔΤ αναφέρεται μάλλον στο ικεα ως σύνολο. Κι η φράση «έμαθα πως..» πρέπει να αναφέρεται στην χαφιέδικη διαρροή του εσωτερικού σημειώματος στο βήμα –που δεν πιστεύω πως το πληροφορήθηκε το ικεα από το σταυρόπουλο, μάλλον το αντίστροφο πρέπει να έγινε.

Κι ο τσακνής ως τι ακριβώς απαντάει σε αυτό το σημείωμα; Μας λέει δηλ εμμέσως πλην σαφώς πως είναι μέλος του ικεα; Και αν ναι, ας μου επιτραπεί μια επιπρόσθετη απορία: αυτός δεν ήταν που παραδέχτηκε σε συνέντευξή του πως τίμησε το σχέδιο β’ του αλαβάνου με την ψήφο του κι αρνήθηκε την πρόταση για να θέσει υποψηφιότητα για το ευρωκοινοβούλιο; Αυτός δε συνυπέγραψε μια έκκληση προσωπικοτήτων για τη συνεργασία σχεδίου β’ και ανταρσύα; Αυτά τα έκανε ως μέλος του ικεα, βάση κάποιου τακτικού σχεδίου ή αυτόνομα; Το κόμμα που ονειρεύεται να (ξανα)γίνει το κουκουέ θα έχει στις γραμμές του τον πολιτικό αριβίστα αλέκο και ως αιχμή της πολιτικής του γραμμής τον ευρωσκεπτικισμό του σχεδίου β’; Ε, τότε να λείπει καλύτερα (το μήλο και το) βύσσινο. Και με την ευκαιρία να πω ότι προσωπικά θεωρώ όντως κρυφοσυριζαίο, από καθαρά πολιτική κι όχι συνωμοσιολογική σκοπιά, οποιονδήποτε συντάσσεται με τον αλαβάνο, πχ το δεξιό τμήμα της ανταρσυα που φλερτάρει ανοιχτά (και με ανοιχτές θύρες) με το ενδεχόμενο μετωπικής συνεργασίας –αν όχι οργανικής συστράτευσης- με το σχέδιο β’. Σέβομαι όσους αποχώρησαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο το 89’ από το κόμμα, όχι όμως όσους σταβώνουν σήμερα το κλαδί από την ανάποδη, σε ρόλο πολιτικούς εκκρεμούς.

Δεν καταλαβαίνω επίσης πολύ καλά σε ποιον απευθύνεται το υστερόγραφο το κειμένου. Ελπίζω αποδέκτης του να είναι πράγματι οι διάφοροι φασίστες του διαδικτύου, που βγάζουν σπυράκια με τους.. «κρατικοδίαιτους θολοκουλτουριάρηδες», και η καλλιτεχνική οπτική που είχε εκφράσει με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ο αχιλλέας μπέος στις πρώτες «προγραμματικές» του δηλώσεις ως δήμαρχος βόλου. Αν πάλι έχω καταλάβει κάτι λάθος κι έχει ευρύτερους παραλήπτες το μήνυμά του, θα μπορούσα να προσυπογράψω το ίδιο κείμενο με εναλλακτικό τίτλο «εγώ ο ‘φασιστάκος’» (ως απάντηση στο «εγώ ο μικροαστός») και να κλείσω τα σχόλια, για να μη διαχυθεί και σε άλλους.. αλήτες η γενική κατακραυγή.

Προσωπικά πάντως δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τις καλλιτεχνικές επιλογές κι εμφανίσεις του ΔΤ. Ακόμα κι η μουσική που έγραψε για τις θεσμοφοριάζουσες πχ, που ήταν συριζαϊκό καλτ, ήταν το μόνο που ξεχώριζε απ’ ό,τι μου είπαν σφοι που την παρακολούθησαν. Και οφείλω να ομολογήσω πως μπορεί να μη συμφωνώ με διάφορα άρθρα και κατά καιρούς τοποθετήσεις του, αλλά σεβόμουν το πώς αντιμετώπιζε το κόμμα και την πολύ καθαρή στάση που είχε πχ στις δημοτικές εκλογές του 10’, οπότε τον φλέρταρε ο σύριζα για να του δώσει το χρίσμα του υποψηφίου στο δήμο αθηναίων και αυτός βγήκε δημόσια και δήλωσε τη στήριξή του στο σοφιανό. Κι είναι πραγματικά κρίμα αν αποφάσισε τώρα –είτε ως μέλος του ικεα είτε όχι- να τα διαγράψει όλα μονοκοντυλιά με τόσο κακές τοποθετήσεις, σαν κι αυτή, ανεξαρτήτως των όποιων διαφωνιών μπορεί να έχει/έχουμε.

Αποχώρηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ από το Πολύκεντρο της ΑΔΕΔΥ, το ΙΠΕΜ της ΔΟΕ και το ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ

 Αποχώρηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ από το Πολύκεντρο της ΑΔΕΔΥ, το ΙΠΕΜ της ΔΟΕ και το ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ

Κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ την Παρασκευή 3 Οκτώβρη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέθεσαν το εξής κείμενο αποχώρησης από το Κοινωνικό Πολύκεντρο της ΑΔΕΔΥ, το Ινστιτούτο Παιδαγωγικών Ερευνών - Μελετών (ΙΠΕΜ) της ΔΟΕ και το Κέντρο Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ) της ΟΛΜΕ:

«1. Το Κοινωνικό Πολύκεντρο ως ερευνητικό κέντρο, από την ίδρυσή του τυπικά έχει ως κύριο στόχο την τεκμηρίωση των θέσεων του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος και ιδιαίτερα της ΑΔΕΔΥ.

Στην πορεία και σταδιακά, το Κοινωνικό Πολύκεντρο της ΑΔΕΔΥ άλλαξε, έχασε αυτό το χαρακτήρα, και εξελίχθηκε σε κοινωνικό εταίρο και σύμβουλο της κάθε κυβέρνησης, για την αναμόρφωση του Δημόσιου Τομέα και του αστικού κράτους, μια αναμόρφωση που έχει σαφώς αντιδραστικό χαρακτήρα, γίνεται σε βάρος των Δημοσίων Υπαλλήλων και ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων.

Το Κοινωνικό Πολύκεντρο, σε όλες αυτές τις αναδιαρθρώσεις που έχουν γίνει στο Δημόσιο, αποτελεί το συνομιλητή της κυβέρνησης, και σαφώς αποτελεί μέρος του προβλήματος.

Αυτό όμως που ξεπέρασε κάθε όριο, είναι η συμβολή του Πολύκεντρου στην προώθηση της αξιολόγησης, που ανάμεσα στα άλλα έχει ως αποτέλεσμα και χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Μόλις πρόσφατα, μαζί με το Διαβαλκανικό Κέντρο πραγματοποίησε "επιμορφωτική" ημερίδα σε συνδικαλιστικά στελέχη, για την αναγκαιότητα και την προώθηση της αξιολόγησης (δομών υπηρεσιών, εργαζομένων). Διοργανώνει σεμινάρια δίνοντας βεβαιώσεις συμμετοχής και τίτλους πιστοποίησης, που μπορεί κάποιος να βάλει στο φάκελο της αυτοαξιολόγησής του! Επίσης, βεβαιώσεις συμμετοχής στις ημερίδες και τα σεμινάρια που διοργανώνουν, δίνουν και το ΙΠΕΜ της ΔΟΕ και το ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ. Τις βεβαιώσεις αυτές αξιοποίησαν και αξιοποιούν τα στελέχη της εκπαίδευσης (π.χ. σχολικοί σύμβουλοι) για να κερδίσουν πόντους στην αξιολόγηση και στην υπηρεσιακή τους εξέλιξη.

Πολύκεντρο, ΙΠΕΜ και ΚΕΜΕΤΕ μπαίνουν μπροστά για να περάσει η αξιολόγηση, και από το παράθυρο και από την πόρτα.

Ως εκ τούτου και μετά από αυτές τις εξελίξεις, κρίνουμε πως δεν μπορεί να συνεχιστεί η παρουσία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στα Διοικητικά Συμβούλια του Πολύκεντρου της ΑΔΕΔΥ, του ΙΠΕΜ της ΔΟΕ και του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ.

2. Αναλυτικότερα ενημερώνουμε τους συναδέλφους

Στην ίδια κατεύθυνση με το Πολύκεντρο και με ιδιαίτερη συμβολή στις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, κινήθηκαν και το ΙΠΕΜ της ΔΟΕ και το ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ. Πολλές από τις θέσεις που χρησιμοποίησε το υπουργείο Παιδείας, διαμορφώθηκαν από αυτά τα ινστιτούτα, διατυπώθηκαν σε μελέτες τους και σε εκπαιδευτικά συνέδρια. Η υπουργός Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου έχει δηλώσει: "Ευχαριστώ τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ. Δεν σας κρύβω ότι πολλές από τις θέσεις που διαμορφώσαμε ως κυβέρνηση, τις πήρα από τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ».

Υπάρχει πλήθος αποδείξεων γι' αυτό.

Το ΙΠΕΜ - ΔΟΕ πρωτοστάτησε στον εξωραϊσμό των 800 ολοήμερων σχολείων, με ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα, δηλαδή στην προώθηση του νέου σχολείου. Πρωτοστάτησε στον εξωραϊσμό και την αποδοχή των νέων σχολικών βιβλίων και του αντιδραστικού περιεχόμενου που έχουν, την ίδια ώρα που χιλιάδες γονείς και εκπαιδευτικοί τα είχαν απορρίψει.

Το ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ έχει προχωρήσει σε επεξεργασίες που στη συνέχεια υιοθετήθηκαν από το υπουργείο Παιδείας, όπως ο νόμος Διαμαντοπούλου για το νέο σχολείο (ν.3848/2010), οι αντιδραστικές αλλαγές στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση (νόμος ίδρυσης των ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ), η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.

3. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, τα έσοδα του Κοινωνικού Πολύκεντρου και του ΙΠΕΜ της ΔΟΕ προέρχονταν αποκλειστικά από την ΑΔΕΔΥ και τη ΔΟΕ. Σήμερα, το Κοινωνικό Πολύκεντρο της ΑΔΕΔΥ και το ΙΠΕΜ της ΔΟΕ αποτελούν καλά οργανωμένους και στελεχωμένους φορείς, που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κυβέρνηση, με πρόσχημα την υλοποίηση διαφόρων προγραμμάτων (π.χ. προγράμματα Δια Βίου Μάθησης). Το Κοινωνικό Πολύκεντρο υπογράφει για το λόγο αυτό σύμβαση επιχορήγησης και με το υπουργείο Εσωτερικών, ενώ το ΙΠΕΜ της ΔΟΕ υλοποιεί αυτή την περίοδο προγράμματα επιμόρφωσης ύψους 2 εκατ. ευρώ!!!

Μιλάμε δηλαδή για πακτωλό χρημάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πακτωλό χρημάτων για την ενσωμάτωση συνδικαλιστών και του συνδικαλιστικού κινήματος.

4. Ταυτόχρονα, με εντολή του ΔΣ της ΟΛΜΕ, το ΚΕΜΕΤΕ - ΟΛΜΕ υλοποιεί με τη στήριξη όλων των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων (δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ - ΜΕΤΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ), προγράμματα της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Εκπαιδευτικών (ETUCE), που έχουν ως στόχο την προώθηση της στρατηγικής της ΕΕ, όπως π.χ. πρόγραμμα για την προώθηση της αξιολόγησης. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, τα προγράμματα αυτά χρηματοδοτούνται από την ΕΕ.

Ας αναρωτηθεί κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος: Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν το Κοινωνικό Πολύκεντρο και το ΙΠΕΜ - ΔΟΕ συνέβαλλαν με τις θέσεις τους και τις μελέτες τους στο να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική, θα τους έδινε χρήματα η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αν το ΚΕΜΕΤΕ - ΟΛΜΕ αντιπάλευε με συνέπεια την πολιτική της ΕΕ, θα υλοποιούσε προγράμματα της ETUCE, που χρηματοδοτούνται από την ΕΕ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση των Εργοδοτών στην Εκπαίδευση (EFEE);

5. Όλα αυτά τα χρόνια ως και σήμερα, οι εκπρόσωποί μας στα Διοικητικά Συμβούλια συγκρούονταν, διαφωνούσαν, κατάγγελλαν τα προγράμματα και το γενικότερο ρόλο των Ινστιτούτων. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν έχουν συμφωνήσει σε κανένα από τα προγράμματα που υλοποίησαν Πολύκεντρο, ΙΠΕΜ και ΚΕΜΕΤΕ. Έχουν καταψηφίσει όλο το περιεχόμενο δράσης, κι έχουν καταγγείλει δημόσια το ρόλο τους, ενημερώνοντας τους Δημόσιους Υπάλληλους, τους εκπαιδευτικούς.

Εδώ και χρόνια απαιτούμε το κλείσιμό τους!

Είναι φανερό ότι μετά και τη σύνδεση που έχουν αυτά τα ερευνητικά κέντρα με την αξιολόγηση, μετά την πιστοποίηση του Πολύκεντρου και του ΙΠΕΜ ως ερευνητικού κέντρου, προκειμένου να μπορούν να εισπράττουν και κοινοτικά κονδύλια, μετά την εμπλοκή των ινστιτούτων ΙΠΕΜ και ΚΕΜΕΤΕ με τα προγράμματα της ETUCE και της ΕΕ, το ποτήρι ξεχείλισε.

Ως εκ τούτου, ως δυνάμεις του ΠΑΜΕ κάνουμε δημόσια γνωστή την αποχώρησή μας από το Πολύκεντρο, το ΙΠΕΜ και το ΚΕΜΕΤΕ. Ταυτόχρονα, θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τις δραστηριότητές τους, θα ενημερώνουμε τους συναδέλφους, και θα παρεμβαίνουμε.

Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη σήψη και τη σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, που αγκαλιάζει κάθε πλευρά και λειτουργία της συνδικαλιστικής δραστηριότητας.

Με την απόφασή μας και τη στάση μας αυτή, θέλουμε να προβληματίσουμε κάθε καλοπροαίρετο συνάδελφο.

Θέλουμε να σηματοδοτήσουμε με αυτόν τον τρόπο, την ανάγκη να δυναμώσει η αντιπαράθεση με ό, τι σάπιο υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τον παλιό και νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό, δίνοντας ταυτόχρονα πνοή, ελπίδα και προοπτική, στην πάλη για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και στο χώρο του Δημοσίου».

Μορφή, περιεχόμενο, και η περίπτωση του Χονγκ Κονγκ

 Μορφή, περιεχόμενο, και η περίπτωση του Χονγκ Κονγκ

Το σχεδιάκι αυτό -υποστηρικτικό του αντιδραστικού Occupy Central, ή αλλιώς της ‘επανάστασης της ομπρέλας’, ενάντια στον ‘ολοκληρωτισμό’ της ΛΔΚ- μπορεί να διαβαστεί και αλλιώς: Όταν έβρεχε αληθινές επαναστατικές ιδέες οι πολύχρωμες ‘επαναστάσεις’ και τα ‘κινήματα’ κρατούσαν ομπρέλα.

Σε αυτή την ανάρτηση θα αποπειραθούμε να περιγράψουμε εν συντομία το νομικο-πολιτικό σύστημα της Ειδικής Διοικητικής Περιοχής του Χονγκ Κονγκ που ανήκει στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ώστε να προσανατολιστούμε σε ό,τι αφορά την ανεδαφικότητα των αιτημάτων του νέου εγχειρήματος πολιτικής αποσταθεροποίησης και αλλαγής καθεστώτων των ΗΠΑ. Η αποπροσανατολιστική παρουσίαση του Occupy Central από τα δυτικά ΜΜΕ παραπέμπει -σύμφωνα με την προσφιλή τακτική- στην ύπαρξη ενός ανελεύθερου, τυραννικού, δικτατορικού καθεστώτος στην Κίνα, το οποίο απαγορεύει τις δημοκρατικές διαδικασίες στην περιοχή του Χονγκ Κονγκ. Από την άλλη έχουμε και την επιδερμική ανάλυση των οπορτουνιστών η οποία μιλάει για τη σημασία του Occupy Central ως αντίστασης κατά του νεοφιλελευθερισμού. Ας δούμε με ποιο τρόπο και οι δύο αυτές προσεγγίσεις είναι διαστρεβλωτικές της πραγματικότητας, καθώς αποσιωπούν σημαντικά στοιχεία της προκειμένου να αποπροσανατολίσουν από την πολιτική αποσταθεροποίησης στο κατώφλι ενός ακόμη ανταγωνιστή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Υπάρχει λοιπόν δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ; Υπάρχει άμεσα εκλεγμένο σώμα; Πριν απαντήσουμε στις ερωτήσεις αυτές ας ξεκινήσουμε από το πολιτικό καθεστώς του Χονγκ Κονγκ. Όπως βλέπουμε στον Βασικό Νόμο, το Χονγκ Κονγκ αποτελεί Ειδική Διοικητική Περιοχή και αναπόσπαστο μέρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (Άρθρο 1). Ο ίδιος ο Βασικός Νόμος είναι ο νόμος ανώτατης ισχύος στην Ειδική Διοικητική Περιοχή του Χονγκ Κονγκ. Υποστηρίζεται ότι ο Βασικός Νόμος αντλεί την ισχύ του από τη Διμερή συμφωνία του 1984 μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΛΔΚ). Η αλήθεια, όμως, είναι πως η αρμοδιότητα ερμηνείας του Βασικού Νόμου εμπίπτει αποκλειστικά στη δικαιοδοσία της Μόνιμης Επιτροπής του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Επιπρόσθετα, ως συνέπεια της αρχής ‘μια χώρα, δύο συστήματα’ το Σύνταγμα της ΛΔΚ πρέπει να θεωρηθεί ορθότερα ως η πηγή της ισχύος του Βασικού Νόμου. Σύμφωνα με την αρχή αυτή υπάρχει μία Κίνα, αλλά διακριτές κινέζικες περιοχές,  όπως το Χονγκ Κονγκ, μπορούν να διατηρούν την καπιταλιστική τους οικονομία και τα αντίστοιχα πολιτικο-νομικά συστήματα. Η αρχή ‘Μία χώρα, Δύο συστήματα’ κατοχυρώνεται στο Βασικό Νόμο, όπως φαίνεται στα πρώτα δέκα άρθρα. Ο υψηλός βαθμός αυτονομίας της Ειδικής Διοικητικής Περιοχής του Χονγκ Κονγκ εξουσιοδοτείται από το Εθνικό και Λαϊκό Κογκρέσο (Άρθρο 2), ενώ παράλληλα το αποικιακό καπιταλιστικό καθεστώς και ο αντίστοιχος τρόπος ζωής διατηρείται αμετάβλητος για τα επόμενα 50 χρόνια (Άρθρο 5).

Εδώ εντοπίζεται, θα έλεγε κανείς, και η ουσία του πολιτεύματος της περιοχής του Χονγκ Κονγκ. Η περιοχή του Χονγκ Κονγκ ως πρώην αποικία της Μεγάλης Βρετανίας με ανεπτυγμένες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και τις συνακόλουθες σχέσεις του νομικο-πολιτικού εποικοδομήματος, βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και έχει ένα μεταβατικής φύσης πολίτευμα, όπου, όμως, η θεμελιώδης ισχύς των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής επ’ ουδενί δεν αμφισβητείται τουλάχιστο ως το 2047. Ο Βασικός Νόμος προβλέπει πως το σοσιαλιστικό σύστημα της Κίνας δεν εφαρμόζεται στην περιοχή του Χονγκ Κονγκ, ενώ ρητά κατοχυρώνει το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας (Άρθρο 6). Παρόλαυτα, η γη και οι φυσικοί πόροι εντός της Περιοχής του Χονγκ Κονγκ αποτελούν κρατική ιδιοκτησία όπως και στην Κίνα. Η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ είναι αρμόδια για τη διαχείρισή της, τη χρήση, την ανάπτυξη και την παραχώρηση χρήσης σε ιδιώτες, νομικά πρόσωπα, ή οργανισμούς (Άρθρο 7). Ως επακόλουθο της συνταγματικά κατοχυρωμένης διατήρησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η περιοχή του Χονγκ Κονγκ κληρονομεί το νομικό σύστημα του προηγούμενου αποικιακού καθεστώτος (το Αγγλικό δίκαιο, common law, law of equity) που διατηρείται σε ισχύ, ενώ διατηρείται και η χρήση της Αγγλικής γλώσσας ως επίσημης (Άρθρα 8,9).

Κι ενώ η ουσία των καπιταλιστικών σχέσεων διατηρείται, σε ό,τι αφορά τη μορφή του πολιτεύματος βρίσκουμε ένα μείγμα στοιχείων. Δύο είναι τα βασικά διοικητικά όργανα της Ειδικής Περιοχής του Χονγκ Κονγκ. Ένα νομοθετικό, το Νομοθετικό Συμβούλιο, και ένα εκτελεστικό, ο Ανώτατος Εκτελεστικός Διοικητής. Όσον αφορά το εκτελεστικό όργανο της περιοχής του Χονγκ Κονγκ, αυτό έχει δικαιοδοσία για τις εσωτερικές υποθέσεις και τις εξωτερικές σχέσεις. Αντίθετα, η εκτελεστική εξουσία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας είναι υπεύθυνη σε θέματα άμυνας και εξωτερικών υποθέσεων.

Από την άλλη, το νομοθετικό σώμα εγκαθιδρύθηκε το 1843 ως αποικιακό συμβουλευτικό-νομοθετικό σώμα υπό τη Βρετανική εξουσία, αντλώντας την ισχύ του από βασιλικό διάταγμα της βασίλισσας Βικτώρια. Οι πρώτες εκλογές του Συμβουλίου έγιναν το 1985 και οι πρώτες με καθολική συμμετοχή έγιναν το 1991. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το εκλογικό σύστημα το οποίο είναι μικτό. Το πέμπτο Νομοθετικό Συμβούλιο του Χονγκ Κονγκ, αναδείχθηκε το 2012, αποτελείται από 70 μέλη, 35 εκλεγμένα μέσω γεωγραφικών εκλογικών περιφερειών και 35 μέσω λειτουργικών εκλογικών περιφερειών.

Το εκλογικό σώμα, λοιπόν, αποτελείται από γεωγραφικές και λειτουργικές εκλογικές περιφέρειες. Οι πρώτες συναντώνται στην πλειοψηφία των αστικών πολιτευμάτων. Οι λειτουργικές περιφέρειες, όμως, χωρίζονται με βάση το λειτούργημα, με βάση τον κλάδο εργασίας. Όχι στη βάση γεωγραφικών διαιρέσεων αλλά στη βάση των επαγγελματικών σωματείων. Υπάρχουν 29 λειτουργικές περιφέρειες που εκπροσωπούν διάφορους κλάδους της οικονομίας, όπως η Εργατική Περιφέρεια, η Περιφέρεια Μεταφορών, η Περιφέρεια Αγροκαλλιέργειας και Ιχθυοκαλλιέργειας, η Περιφέρεια Εκπαίδευσης, η Περιφέρεια Λογιστών, η Περιφέρεια Μηχανικών, η Περιφέρεια Νομικών, η Περιφέρεια Τουρισμού, δύο Βιομηχανικές Περιφέρειες, δύο Εμπορικές Περιφέρειες, κλπ. Η Εργατική Περιφέρεια, για παράδειγμα, αποτελείται από εργατικά συνδικάτα και οι ψηφοφόροι είναι αποκλειστικά εργαζόμενοι. Από τις εκλογές του 2012 υπάρχουν συνολικά 35 έδρες που κατανέμονται στους υποψηφίους λειτουργικών Περιφερειών.

Συνεπώς, ένα ενδιαφέρον ζήτημα που ανακύπτει σε ό,τι αφορά τη μορφή του πολιτεύματος είναι ο συνδυασμός της παραδοσιακής και κυρίαρχης σε αστικές δημοκρατίες μορφής διαίρεσης του εκλογικού σώματος σε γεωγραφικές περιφέρειες με τη μορφή των λειτουργικών περιφερειών, μορφή που προσιδιάζει σε σοβιετικού τύπου εκλογικό σύστημα. Η αντιφατική αυτή μορφή ίσως μπορεί να εξηγηθεί από την ιστορική εξέλιξη του πολιτεύματος στο Χονγκ Κονγκ όπως αυτό διαμορφώνεται από τη διαδικασία αποαποικιοποίησης στη βάση της αρχής ‘Μία χώρα-Δύο συστήματα’.

Σε αντίθεση, όμως, με την αδιαπραγμάτευτη διατήρηση του καπιταλιστικού περιεχομένου, η μορφή βρίσκεται εν εξελίξει. Το άρθρο 45 του Βασικού Νόμου ορίζει ότι η μέθοδος εκλογής του Ανώτατου Εκτελεστικού Διοικητή θα συγκεκριμενοποιείται υπό το πρίσμα των εκάστοτε συνθηκών στην Ειδική Διοικητική Περιοχή και με βάση τις αρχές της σταδιακής και εύρυθμης προόδου. Το ίδιο ορίζει και το άρθρο 68 όσον αφορά τη μέθοδο εκλογής του Νομοθετικού Συμβουλίου. Η συγκεκριμενοποίηση επιτελείται από την Μόνιμη Επιτροπή του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου της ΛΔΚ. Η διαδικασία ερμηνείας όντως λαμβάνει χώρα προοδευτικά όπως φαίνεται από το γεγονός ότι ανάμεσα στο 1997 και το 2012 ο αριθμός των εκλεγέντων μελών του Νομοθετικού σώματος με καθολική ψήφο αυξήθηκε, όπως συνέβη και με τον αριθμό των μελών της Εκλογικής Επιτροπής που εξέλεξε τον Ανώτατο Εκτελεστικό Διοικητή^[1].

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα και την νέα επικαιροποίηση της εκλογικής μεθόδου ανάδειξης του Ανωτάτου Διοικητή από την Μόνιμη Επιτροπή του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου της ΛΔΚ κατά την αρμοδιότητά της. Η Μόνιμη Επιτροπή επανερμήνευσε το Βασικό Νόμο υπό το πρίσμα των νέων συνθηκών και έφτασε στην απόφαση της 31^ης Αυγούστου, στην οποία προτείνει την εκλογή του Ανωτάτου Εκτελεστικού Διοικητή το 2017 με την εξής διαδικασία: Κατόπιν του σχηματισμού επιτροπής στα πρότυπα της ήδη υπάρχουσας εκλογικής επιτροπής, η οποία θα ορίσει δύο έως τρεις  υποψηφίους, καθένας εκ των οποίων πρέπει να λάβει τη στήριξη τουλάχιστον των μισών μελών της επιτροπής, ο Ανώτατος Διοικητής θα εκλεγεί με καθολική ψηφοφορία.

Στο άρθρο 45 του Βασικού Νόμου ορίζεται ως απώτερος στόχος της μεταβατικής διαδικασίας του πολιτεύματος η επιλογή του Ανώτατου Εκτελεστικού Διοικητή με καθολική ψηφοφορία μετά από ανάδειξη των υποψηφίων από ευρέως αντιπροσωπευτική επιτροπή σύμφωνα με τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό το άρθρο επικαλούνται οι συμμετέχοντες στο Occupy Central για τη διάψευση των προσδοκιών τους για δημοκρατική εκλογή. Όμως, το συγκεκριμένο άρθρο του θεμελιώδους νόμου του Χονγκ Κονγκ προβλέπει την επιλογή των υποψηφίων από αρμόδια επιτροπή σε κάθε περίπτωση.

Εξάλλου, οι σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις θα επιτρέψουν για πρώτη φορά την άμεση εκλογή του Ανώτατου Εκτελεστικού Οργάνου με ισοδύναμη ψήφο. Ως τώρα ποτέ δεν είχε υπάρξει άμεση εκλογή, αφού επί Βρετανικής κατοχής το κυβερνητικό όργανο διοριζόταν, ενώ το ισχύον καθεστώς προβλέπει, όπως είδαμε εκλογή από σώμα 1.200 εκλεκτόρων.

Συνεπώς, οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις είναι οι πιο δημοκρατικές στην ιστορία του Χονγκ Κονγκ, και δεν ξεφεύγουν από το γράμμα του Βασικού Νόμου.

Δεν είναι  αρκετά ‘δημοκρατικές’, όμως για το National Endowment for Democracy (NED), το χρηματοδοτούμενο από τις Η.Π.Α. ίδρυμα, γνωστό για τη συμμετοχή του στην προπαρασκευή αντιδραστικών κινημάτων προς εξυπηρέτηση των Αμερικανικών μονοπωλιακών συμφερόντων στην Ανατολική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική (Ουκρανία, Βενεζουέλα, κλπ.). Μισό εκατομμύριο δολάρια έχει ήδη επενδυθεί σε προγράμματα για ‘την ανάπτυξη της ικανότητας των πολιτών να συμμετέχουν σε δημόσιο διάλογο για την πολιτική αναμόρφωση’.

Εξάλλου, ο 17άχρονος προβεβλημένος από τα δυτικά ΜΜΕ ως ηγέτης του Occupy Central, Joshua Wong, φέρεται να έχει λάβει δωρεές και να έχει συναντηθεί επανειλημμένα συμβούλους των ΗΠΑ.  Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Jimmy Lai ιδιοκτήτη εφημερίδας που στρέφεται ενάντια στις αρχές του Πεκίνου, ο οποίος επίσης έλαβε χρηματοδότηση από το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων των ΗΠΑ με σκοπό τη βοήθεια του Occupy Central.

Με βάση την παραπάνω ανάλυση καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το πολίτευμα της περιοχής του Χονγκ Κονγκ περιλαμβάνει στοιχεία μετάβασης αλλά και έντονα στοιχεία διατήρησης. Τα στοιχεία που διατηρούνται, όμως, είναι τα καθοριστικά. Καθοριστική είναι η διατήρηση, η αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και αυτή δεν αμφισβητείται από κανένα Occupy Central, όπως δεν αμφισβητήθηκε και από κανένα Occupy Wall Street και από καμία ‘πλατεία’. Το καπιταλιστικό περιεχόμενο των κοινωνικών σχέσεων, που είχαν διαμορφωθεί υπό τον βρετανικό ζυγό, διασφαλίζεται, κατοχυρώνεται στο Βασικό Νόμο του Χονγκ Κονγκ, και επικαθορίζει τη μορφή του πολιτεύματος. 

Και ενώ το Χονγκ Κονγκ βρίσκεται στη λίστα με τις πέντε πόλεις όπου διαμένουν οι περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι (ενώ πρόσφατα έχασε την πρωτιά από το Λονδίνο ως η πιο ακριβή πόλη για διαμονή στελεχών στον κόσμο) κανείς από τους Occupy γιαλαντζί διαδηλωτές δεν διαμαρτυρήθηκε για το Άρθρο 5 του Βασικού τους Νόμου, για το ουσιαστικό περιεχόμενο της ‘δημοκρατίας’ που ζητάνε, δηλαδή τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Είναι, άρα, να απορεί κανείς για το ρόλο του Χονγκ Κονγκ ως Κινέζικης Ουκρανίας;

---

[1] Η Εκλογική Επιτροπή που εξέλεξε τον Ανώτατο Εκτελεστικό Διοικητή το 2012 αποτελείτο από 1200 μέλη από τους ακόλουθους κλάδους: 300 από το βιομηχανικό τον εμπορικό και τον χρηματιστικό κλάδο, 300 από τον κλάδο των επαγγελματιών, 300 από τον εργατικό, τον θρησκευτικό, τον κλάδο κοινωνικών υπηρεσιών και άλλους κλάδους, και 300 μέλη αποτελούμενα από μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου, εκπροσώπους των τοπικών συμβουλίων, αντιπροσώπους του Χονγκ Κονγκ στο Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο και εκπροσώπους του Χονγκ Κονγκ στην Εθνική Επιτροπή του Πολιτικού Συμβουλευτικού Συνεδρίου του Κινέζικου Λαού.

Δημήτρη Αβραμόπουλε, τα παιδιά κομματιάστηκαν στην άσκηση με πραγματικά πυρά που εσύ τα έστειλες!

 Δημήτρη Αβραμόπουλε, τα παιδιά κομματιάστηκαν στην άσκηση με πραγματικά πυρά που εσύ τα έστειλες!

Στο στρατό βιώνουμε άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες γιατί εσύ κάνεις περικοπές.

Γιατί εσύ στέλνεις στρατό εκτός συνόρων, εσύ δίνεις 16 δις ευρώ στο ΝΑΤΟ μόνο το διάστημα 2011-2013!

Γιατί εσύ διέταξες την ένταση των ασκήσεων με πραγματικά πυρά, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο θανατηφόρου δυστυχήματος!

Πριν ακόμη βγει το πόρισμα ακόμη και αυτής της προσχηματικής ΕΔΕ, ενώ κυβέρνηση και ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος εμφανίζονται από τα φιλικά ΜΜΕ ως "λευκές περιστερές" λες και αυτοί δεν έχουν τη μεγαλύτερη πολιτική ευθύνη για το τρομερό φονικό στο 505 Τάγμα Πεζοναυτών στο Βόλο.

Άρχισαν τα κροκοδείλια δάκρυα και τα συνηθισμένα εθνικιστικά λογύδρια...

Ο ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος δήλωσε:   

«Αυτά τα παιδιά έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος. Γιατί το καθήκον δεν εκτελείται μόνο στον πόλεμο αλλά και καθημερινά. Τα παλικάρια μας των Ενόπλων δυνάμεων εκπαιδεύονται για να είναι έτοιμα όταν χρειαστεί. Και στους τρεις αυτούς άτυχους νέους αποδίδουμε τον σεβασμό και την τιμή που τους αναλογεί», κατέληξε στην δήλωσή του ο υπουργός Εθνικής Άμυνας.

Δηλαδή μια μέρα πένθους στον κάθε νεκρό συνάδελφο!!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ...

Α και μια ελληνική σημαία πάνω σε κάθε φέρετρο...

Επίσης, τιμητικό άγημα... Τουφεκιές στον αέρα... Με άσφαιρα...

Τι σεβασμός, αλήθεια, τι τιμή στα τρία παιδιά....

Εμείς ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλε απαιτούμε ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού στους δολοφονημένους συναδέλφους από τις ασκήσεις με πραγματικά πυρά που διεξάγει ο Στρατός του οποίου ηγείστε, να Παραιτηθείτε.

Διαφορετικά, να πάρετε εσείς τα φέρετρα που ρίξατε μέσα τους κομματιασμένους συναδέλφους και να τα πάτε στις μανάδες τους.

Και να τους μιλήσετε για ΑΟΖ, ΝΑΤΟ και ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ, τα ενεργειακά οικόπεδα του Λάτση και των αμερικανικών πολυεθνικών.

Γιατί δεν είναι δυνατόν πάντα οι γόνοι των πλουσίων και τα βύσματα των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να είναι εξαφανισμένοι, και πάντα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών να πέφτουν κάτω από την εξάντληση και να κομματιάζονται στις ασκήσεις.

Η αστική πολιτική που εκπροσωπείται ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλε είναι ταξική, εχθρική και δολοφονική.

 Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος

Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

diktiospartakos.blogspot.com 

Αναρτήθηκε από Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων

Διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου

Διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου

Το προσχέδιο του προϋπολογισμού και το πλαίσιο των παζαριών με ΕΕ - ΔΝΤ επιβεβαιώνουν τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και στη φάση της ανάκαμψης

Οι προωθούμενες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης μόνο δεινά φέρνει στο λαό

Στο μέτωπο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων εστιάζει η συζήτηση για το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί για τη φάση εμπέδωσης και ανάκαμψης των επιχειρηματικών κερδών και του παραγόμενου ΑΕΠ. Τα μεγέθη του «ισοσκελισμένου» κρατικού προϋπολογισμού για το 2015 αποδεικνύουν το γεγονός ότι η επίθεση ενάντια στο λαό και το εισόδημά του θα συνεχιστεί και κλιμακωθεί και σε συνθήκες ανάκαμψης, γιατί μόνο έτσι μπορεί να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Σε αυτό το πλαίσιο, μέσω των «διαρθρωτικών παρεμβάσεων», όπως με την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», δρομολογούνται οι παραπέρα περικοπές στα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών.
Ταυτόχρονα, η φάση της ανάκαμψης ανοίγει δυνατότητες για την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία, μέσω των τεχνικών επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής τους. Στο ίδιο αντιλαϊκό κάδρο εντάσσεται και η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, οι βουλευτές του οποίου με την πρόταση νόμου που κατέθεσαν στη Βουλή αναγνώρισαν ολόκληρη την γκάμα των «έκτακτων» αντιλαϊκών φόρων και άλλων χαρατσιών που επιβλήθηκαν στο πλαίσιο των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που τους «κόφτει» είναι η είσπραξη των ποσών από τα καταχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά και μάλιστα χωρίς απολύτως καμιά εξαίρεση.

Σύσκεψη στο Μαξίμου και «έκτακτα» παζάρια με την τρόικα

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, με τη συγκατάθεση και της τρόικας, σχεδιάζει το λεγόμενο ...«ρεαλιστικό πλαίσιο» για την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία, τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων στις τράπεζες, πρώτα και κύρια των επιχειρηματικών.
Η προετοιμασία της κυβερνητικής αντιπροσωπείας ενόψει της ετήσιας συνόδου του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον (10 - 12 Οκτώβρη) ήταν στην ατζέντα της χτεσινής σύσκεψης υπό τον πρωθυπουργό, Αντ. Σαμαρά, με τη συμμετοχή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλου, του οικονομικού επιτελείου και του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, συζητήθηκαν και τα ζητήματα που συνδέονται με την αξιολόγηση της τρόικας.
Στη συνέχεια και σε μια μη αναμενόμενη εξέλιξη, οι υπουργοί Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, και Ανάπτυξης, Ν. Δένδιας, συναντήθηκαν εκ νέου με τα κλιμάκια της τρόικας, ενώ τα σχετικά παζάρια συνεχίζονταν μέχρι αργά το βράδυ.
Σύμφωνα με υψηλόβαθμο παράγοντα του υπουργείου Οικονομικών:
-- Η εφαρμογή του σχεδίου προγραμματίζεται σε δύο φάσεις, αρχής γενομένης με τη ρύθμιση για τις οφειλές προς την εφορία. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι φανερό το γεγονός ότι η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων είναι ζήτημα που συνδυάζεται με τους διαγνωστικούς ελέγχους που διενεργεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στη βάση των οποίων θα προσδιοριστούν οι νέες ανάγκες για την «κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών».
-- «Σύγκλιση» με την τρόικα καταγράφεται στο «διαρθρωτικό ορόσημο», που αφορά στο νέο κώδικα πολιτικής δικονομίας με επίδικο ζήτημα τον καθορισμό της αρχικής τιμής για τη διενέργεια των πλειστηριασμών. Αυτή συμφωνήθηκε να γίνει στα 2/3 επί της αντικειμενικής τιμής. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει «ενδιαφερόμενος», προβλέπεται η μείωση του ποσού στο 50% και στη συνέχεια η υπόθεση θα περνά στα δικαστήρια. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για ρύθμιση που αφορά καταρχήν τα χρέη στις τράπεζες.
Η συγκυβέρνηση προβάλλει ως φιλολαϊκό μέτρο το σχέδιο της μείωσης των αντικειμενικών τιμών, οι οποίες σήμερα διαμορφώνονται χαμηλότερα από τις εμπορικές τιμές. Παράλληλα, βέβαια, είναι φανερό το γεγονός ότι η μείωση των αντικειμενικών τιμών σε αυτή τη φάση διευκολύνει την «επιτυχή έκβαση» των πλειστηριασμών, οι οποίοι, σύμφωνα με το υπάρχον πλαίσιο, μπορούν να διενεργηθούν μόνο στο 100% της αντικειμενικής τιμής.
Σύμφωνα εξάλλου με στοιχεία μελέτης, που ήδη βρίσκεται στα «συρτάρια» του υπουργείου Οικονομικών, από το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών (περίπου 70 δισ. ευρώ) εισπράξιμο θεωρείται σήμερα το 20%, δηλαδή περίπου 14 - 15 δισ. ευρώ. Στα λαϊκά νοικοκυριά αυτής της κατηγορίας θα επικεντρωθεί, το επόμενο διάστημα, το ενδιαφέρον του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, προετοιμάζονται οι νέες ρυθμίσεις για την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Σύμφωνα με πληροφορίες, για χρέη μέχρι 15.000 ευρώ οι ρυθμίσεις μπορούν, υπό προϋποθέσεις, προβλέπουν μέχρι και 100 μηνιαίες δόσεις. Ταυτόχρονα, θα δοθούν «εκπτώσεις» επί των προβλεπόμενων σήμερα προστίμων και προσαυξήσεων, που θα κλιμακώνονται από 30% μέχρι και 90%, ανάλογα με τον αριθμό των δόσεων που θα επιλέξουν οι φορολογούμενοι με ληξιπρόθεσμα χρέη.

Ανάκαμψη για το κεφάλαιο

Στο μέτωπο των διαρθρωτικών παρεμβάσεων εστίασαν τις ομιλίες τους ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλος, και ο υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, στο πλαίσιο του συνεδρίου της «Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών».
Ο Ευ. Βενιζέλος σημείωσε ότι «έχουμε μειώσει το κόστος εργασίας, ξέρουμε ότι υπάρχει υψηλό κόστος χρήματος, υψηλό κόστος Ενέργειας, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο θέμα στην Ελλάδα που λέγεται παραγωγικότητα του κεφαλαίου. Εάν δεν αυξηθεί η παραγωγικότητα του κεφαλαίου με καινοτομίες, οι οποίες καινοτομίες μπορεί να είναι από κάτι τεχνολογικά σύνθετο μέχρι κάτι οργανωτικά πάρα πολύ απλό, δε θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε τη θέση μας μέσα στον ευρωπαϊκό και το διεθνή ανταγωνισμό».
Σύμφωνα εξάλλου με τον Γκ. Χαρδούβελη, «αποτρεπτικοί παράγοντες» σε ό,τι αφορά τα μεγέθη των ελληνικών εξαγωγών είναι το «μικρό μέγεθος» των εξαγωγικών επιχειρήσεων, το κόστος της Ενέργειας, η διαθέσιμη χρηματοδότηση και οι δυσμενείς διεθνείς μακροοικονομικές συνθήκες, δηλαδή η υποτονική ζήτηση λόγω χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης των εμπορικών εταίρων.
Οπως σημείωσε, οι ιδιωτικοποιήσεις«δεν είναι απλώς ένας τρόπος εισροής ρευστού», αλλά «τρόπος για την προσέλκυση και ξένων άμεσων επενδύσεων», συμπληρώνοντας ότι «το φορολογικό πλαίσιο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους» για την προσέλκυση των επενδύσεων. Διεκδικώντας γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας στην ευρύτερη περιοχή, σε όφελος του κεφαλαίου, σημείωσε ότι «η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης είναι ένα σημαντικό βήμα για να γίνει η Ελλάδα περιφερειακός εμπορικός κόμβος». Σε αυτό το πλαίσιο, ανέφερε ότι πάνω από 20 πολυεθνικές έχουν ήδη αναγνωρίσει αυτήν την προοπτική, με τη δημιουργία κέντρων logistics, συναρμολόγησης, έρευνας και τεχνολογίας στην Ελλάδα («Hewlett Packard», IBM, «Nokia», «Siemens», «Samsung» κ.ά.). Επισήμανε το γεγονός ότι οι ισχυροί ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι «αποκτούν σταδιακά τη δυνατότητα πρόσβασης με καλούς όρους στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου προς αναζήτηση χρηματοδότησης» («Τιτάν», «Freegoglass», Πειραιώς, «Intralot», ΕΛΠΕ).
Τέλος, ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Γ. Μανιάτης, επισήμανε ότι «τα τελευταία 10 χρόνια οι ΗΠΑ, ένας από τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές των ευρωπαϊκών βιομηχανιών και παραγωγών προϊόντων, μείωσαν κατά πάνω από 50% το ενεργειακό τους κόστος χρησιμοποιώντας το σχιστολιθικό αέριο, αφήνοντας μακράν πίσω τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες». Αναδεικνύοντας την επιχείρηση αναβάθμισης του γεωστρατηγικού ρόλου της χώρας, εστίασε στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και τους αγωγούς μεταφοράς.

Περί αλλαγής νοοτροπίας και ιδιωτικής χρηματοδότησης στα ΑΕΙ

Περί αλλαγής νοοτροπίας και ιδιωτικής χρηματοδότησης στα ΑΕΙ

Η υποχρηματοδότηση και οι περικοπές στα πανεπιστήμια είναι αναμφισβήτητα το νούμερο 1 πρόβλημα που εντοπίζουν διαχρονικά οι διοικήσεις των ιδρυμάτων και που το ιεραρχούν ψηλά και οι νέες πρυτανικές αρχές που εκλέχτηκαν σε Πανεπιστήμιο Αθήνας (ΕΚΠΑ) και Ε.Μ. Πολυτεχνείο. Πέρα όμως από τα ευχολόγια του τύπου «το κράτος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του», οι δυο πρυτάνεις των παραπάνω ιδρυμάτων, Θ. Φορτσάκης και Γ. Γκόλιας, αντίστοιχα, συμφωνούν ότι η εξεύρεση πόρων πρέπει να προέρχεται και από την αγορά και μάλιστα λένε πως αυτό πρέπει να γίνει προσωπική υπόθεση του κάθε πανεπιστημιακού:
Χαρακτηριστικά, δηλώνουν στην «Καθημερινή» της Κυριακής:
«Είναι ψευδεπίγραφο να μας ζητούν να βρούμε λεφτά μόνοι μας χωρίς να δίνουν κίνητρα στους πανεπιστημιακούς. Από την άλλη, η περιουσία των ιδρυμάτων είναι εν υπνώσει και πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Πρέπει η πανεπιστημιακή κοινότητα να ξεκολλήσει από τα ιδεοληπτικά ταμπού» (Θ. Φορτσάκης).
«Απαιτείται καλύτερη διαχείριση, πιο σφιχτή. Και οι συνάδελφοι δεν πρέπει να τα περιμένουν όλα από το κράτος, είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε πόρους από την αγορά. Ισως για κάποιους ακούγεται αιρετικό, αλλά πρέπει να το κάνουμε» (Γ. Γκόλιας).

***

Και οι δύο, δηλαδή, μιλούν για μια αναγκαία αλλαγή νοοτροπίας ώστε οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να γίνουν καλοί μάνατζερ, που ανάμεσα στα βασικά τους καθήκοντα θα είναι να βρίσκουν πόρους, να κλείνουν συμφωνίες με επιχειρήσεις, να επιλέγουν έρευνα και διδασκαλία σε εκείνους τους τομείς που μπορούν να αποφέρουν κέρδος για το ίδρυμα κι όχι στους επιστημονικούς τομείς που θα ανακουφίζουν το λαό και θα συμβάλλουν στην πρόοδό του. Ετσι, όμως, το περιεχόμενο της ανάπτυξης της επιστήμης θα υποτάσσεται όλο και περισσότερο στις απαιτήσεις της αγοράς.
Στο ίδιο πνεύμα ο πρύτανης του ΕΚΠΑ μιλά και για αξιοποίηση της περιουσίας των ιδρυμάτων. Για παράδειγμα, υπάρχουν κτίρια που ανήκουν στο ΕΚΠΑ, παραμένουν κλειστά και αίτημα του φοιτητικού κινήματος είναι να γίνουν δωρεάν εστίες για τους φοιτητές. Στο πνεύμα, όμως, της «αξιοποίησης» που περιγράφει ο νέος πρύτανης είναι να χρησιμοποιηθούν με τρόπο που θα αποφέρουν κέρδη στο ίδρυμα κι όχι με σκοπό την ανακούφιση των φοιτητών από άλλες πόλεις και των οικογενειών τους.

***

Βέβαια, μπορεί να επικαλεστεί κανείς ότι η σύνδεση πανεπιστημίων με επιχειρήσεις δεν είναι καινούριο φαινόμενο, αλλά υφίσταται τις τελευταίες δεκαετίες. Ηδη, πριν εφτά χρόνια, η χρηματοδότηση των ερευνητικών προγραμμάτων του ΕΜΠ βασιζόταν κατά τα 3/4 σε δημόσιους πόρους και κατά το 1/4 σε ιδιωτικά κονδύλια και μόνο το 2006, η εμπορική αξιοποίηση των ερευνητικών του προγραμμάτων απέφερε 66.000.000 ευρώ. Τι το διαφορετικό, λοιπόν, θέλουν να επιτύχουν οι δυο πρυτάνεις; Μα, όπως φαίνεται και από τις δηλώσεις τους, υπάρχουν ακόμα αντιστάσεις στα ιδρύματα.
Οταν οι πρυτάνεις λένε «...για κάποιους ακούγεται αιρετικό» ή κάνουν λόγο για «ιδεοληπτικά ταμπού» φαίνεται ότι δεν είναι όλοι οι πανεπιστημιακοί εμποτισμένοι με τη λογική της εμπορικής αξιοποίησης της δουλειάς τους, ή υπάρχουν και κάποιοι που αντιστέκονται στο νέο μοντέλο του πανεπιστημιακού - μάνατζερ. Οταν οι διοικήσεις, λοιπόν, μιλούν για ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας στα ιδρύματα στοχεύουν ακριβώς σε αυτό: Στο να κάμψουν όποιες αντιστάσεις υπάρχουν απέναντι στη μετατροπή της έρευνας και της διδασκαλίας σε εμπόρευμα, ακόμα κι αν αυτές προέρχονται από μια καθαρά αστική ακαδημαϊκή αντίληψη για το ρόλο και το χαρακτήρα των ιδρυμάτων.