Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 67: Η τακτική δημιουργίας “νεκρών ζωνών” του Κυβερνητικού Στρατού και η προπαγάνδα των “συμμοριόπληκτων”

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 67: Η τακτική δημιουργίας “νεκρών ζωνών” του Κυβερνητικού Στρατού και η προπαγάνδα των “συμμοριόπληκτων”

Σοβαρό ρόλο στην ήττα του ΔΣΕ έπαιξε η βίαιη εκκένωση από τον τακτικό στρατό των περιοχών, που ήταν θέατρα των μαχών, για τη δημιουργία “νεκρών ζωνών” και την απομόνωση των ανταρτών από τους αγροτικούς πληθυσμούς. Οι περισσότεροι ερευνητές της περιόδου εκείνης καταλήγουν ότι συνολικά 800.000 Ελληνες της υπαίθρου ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους. Οι επίσημες στατιστικές (αμερικανικές και της κυβέρνησης της Αθήνας) ανεβάζουν στις 684.000 τον αριθμό των βιαίως εκτοπισθέντων από τα χωριά τους. Ομως, στον αριθμό αυτό δεν περιλαμβάνονται πολλές κατηγορίες Ελλήνων – κυρίως αγροτών – που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, οι χιλιάδες αριστεροί της Πελοποννήσου, που κατέφυγαν στις μεγάλες πόλεις τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση – και πριν από το φούντωμα του Εμφυλίου – για να γλιτώσουν από την τρομοκρατία των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς.

Η τακτική της δημιουργίας “νεκρών ζωνών”

Η αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες, με την εκκένωση των αγροτικών περιοχών από τον πληθυσμό τους

Η συμπάθεια και η υποστήριξη του πληθυσμού της υπαίθρου στον αγώνα του ΔΣΕ οδήγησε τους μοναρχοφασίστες στην εκκένωση των χωριών, ώστε να δημιουργηθεί ένα κενό γύρω από τις μάχιμες μονάδες του

Η κυβέρνηση των Αθηνών δικαιολόγησε τις βίαιες εκτοπίσεις χωρικών, υποστηρίζοντας ότι ήταν “ανταρτόπληκτοι” ή “συμμοριόπληκτοι”. Στο βιβλίο “Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον αντισυμμοριακό Αγώνα (1946-’49)”, έκδοση του Αρχηγείου Στρατού 1971, αναφέρονται τα εξής: “680.000 γυμνητεύοντες και πεινώντες ανταρτόπληκτοι εβεβαίωσαν διά της φυγής των ότι παρ’ όλας τας υποσχέσεις του συμμοριτισμού, διά καλυτέραν αύριον και δημοκρατικήν ελευθερίαν, δε δύναται να ζήσουν υπό το κομμουνιστικόν καθεστώς… “

Το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να καταγγείλουν ότι “οι μοναρχοφασίστες γνωρίζοντας πολύ καλά τη συμπάθεια και την υποστήριξη του πληθυσμού στον αγώνα του ΔΣΕ, διέταξαν την εκκένωση των χωριών, ώστε να δημιουργήσουν ένα κενό γύρω από τις μάχιμες μονάδες μας… ” (Αύγουστος 1949).

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά για τους στόχους της επιχείρησης αυτής είναι τα αρχεία του ΟΗΕ, των αμερικανικών και των αγγλικών υπηρεσιών, όπου περιγράφεται – πολλές φορές με μια ωμή γλώσσα που ξενίζει – η τραγωδία την οποία έζησαν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες.

Το σχέδιο του ξεριζωμού

Η αναγκαστική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της υπαίθρου – η μεγαλύτερη στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία μετά το ξεκλήρισμα των Μικρασιατών – στηρίχτηκε στη βρετανική εμπειρία που είχε δοκιμαστεί με επιτυχία στις αποικίες του στέμματος, στην Αφρική και την Ασία και εφαρμόστηκε σταδιακά: 1.Πρώτο μέτρο ήταν ο αποκλεισμός από κάθε βοήθεια των χωριών που δε βρίσκονταν σε ασφαλείς περιοχές, σε περιοχές δηλαδή που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ.

Στις 6 Νοέμβρη 1946 ο Αμερικανός υποπρόξενος στη Θεσσαλονίκη George M. Widney, μετά από περιοδεία του στην Εδεσσα, το Αργος Ορεστικό, τη Φλώρινα και την Καστοριά, αναφέρει στους προϊσταμένους του: “Η ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία μια σκληρή πολιτική, ισοδύναμη με καταδίωξη απέναντι σε πρόσωπα και άτομα που εφοδιάζουν τις ένοπλες αριστερές συμμορίες ή που είναι επιδεκτικοί στην επιρροή τους”.

Ο Αμερικανός διπλωμάτης προσθέτει πως γίνονται σαφείς διακρίσεις στο θέμα της διανομής τροφίμων και εφοδίων της UNRRA (“Διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών για την Ανακούφιση και την Αποκατάσταση”), σε βάρος χωριών με πληθυσμούς που συμπαθούν την Αριστερά.

Ενας άλλος Βρετανός αξιωματούχος της UNRRA σε έκθεσή του επισημαίνει ότι ολόκληρα χωριά στην Ευρυτανία αφήνονταν χωρίς τρόφιμα για να μην πέσουν (τα εφόδια) στα χέρια των ανταρτών. Μάλιστα, κάνει λόγο και για θανάτους χωρικών από ασιτία.

Ακόμη, σε έγγραφο του Ιουλίου του 1948, που βρίσκεται στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, περιλαμβάνεται κατάλογος χωριών του νομού Φλώρινας, που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ και στα οποία επί 18 ολόκληρους μήνες δεν είχε φτάσει ούτε ένα δέμα βοήθειας.

2.Δεύτερο μέτρο, ήταν η απαγόρευση κυκλοφορίας, κυρίως στις ορεινές περιοχές και η φρούρηση των χωριών από μονάδες του Στρατού, της Εθνοφυλακής και τις Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου (τους γνωστούς ΜΑΥδες).

Οταν αυτά τα μέτρα δεν απέδιδαν, τότε προχωρούσαν στο επόμενο στάδιο που ήταν η εκτόπιση των “ανεπιθύμητων” πληθυσμών από τα χωριά. Και σ’ αυτό το μέτρο υπήρχαν διαβαθμίσεις:

- Αρχικά ο Στρατός “συμβούλευε” τους χωρικούς να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να κατέβουν στις πόλεις για λόγους ασφαλείας (σχετικά απόρρητα έγγραφα υπάρχουν στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, SDR 86800/7 – 2847). Αν ο κόσμος επέμενε να μείνει στις πατρογονικές του εστίες, τότε η εκκένωση γινόταν βίαια.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρονται σε απόρρητο έγγραφο (της 27ης Οκτωβρίου 1947) του γραφείου του στρατιωτικού ακόλουθου των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα προς τον γενικό διοικητή της Ομάδας Αμερικανικού Στρατού στην Ελλάδα (USAGG) για τη δραστηριότητα του 35ου Συντάγματος του Στρατού που έδρευε στις Σέρρες: “… Εχει απομακρύνει 1.500 άνδρες, ηλικίας 16 – 40 ετών, από χωριά της περιοχής του και του έχει εγκαταστήσει σε τρία στρατόπεδα. Οι οικογένειές τους θα ακολουθήσουν αργότερα”.

Οι επικυρίαρχοι Αμερικανοί ζητούσαν τακτικές αναφορές για την πορεία των εκτοπίσεων από τους υπευθύνους των μάχιμων μονάδων του Στρατού. Στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπάρχει έγγραφο (του 1947) του Ταγματάρχη Βέρου της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Γ’ Σώματος Στρατού, στο οποίο αναφέρεται ότι “ορισμένοι διοικητές του Γ’ Σώματος είχαν ζητήσει να εκκενωθούν περίπου 150 χωριά κοντά στην περιοχή που ελέγχονταν από τους αντάρτες, ώστε οι τελευταίοι να μην μπορούν να εξασφαλίσουν εφόδια από αυτά”.

Συνδυασμός με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις

Η εκτέλεση του σχεδίου για τις εκτοπίσεις συνδυάστηκε με τις μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού.

Η επιχείρηση “Τέρμινους” (Ανοιξη, Καλοκαίρι και Φθινόπωρο του 1947) στη Στερεά Ελλάδα, την Ηπειρο και τη Μακεδονία, με στόχο την εκκαθάριση της περιοχής, από τα Αγραφα έως την Κοζάνη, ήταν αποτυχημένη από καθαρά στρατιωτική άποψη. Απέδωσε, όμως, από την άποψη των εκτοπίσεων και της καταστροφής του συστήματος υποστήριξης του ΔΣΕ. Αμερικανικές πηγές καταγράφουν συρροή κατοίκων των χωριών στις πόλεις: Ο πληθυσμός της Κόνιτσας διπλασιάζεται, στα Γρεβενά βρίσκονται 11.000 πρόσφυγες και άλλοι 2.000 καθ’ οδόν από τα χωριά τους, 10.000 σε σύνολο 56.000 κατοίκων του νομού Καστοριάς, μεταφέρονται στην Καστοριά και το Αργος Ορεστικό.

Σε αποτυχία από στρατιωτική άποψη κατέληξε και η επιχείρηση “Χαραυγή” για την εκκαθάριση της Στερεάς. Ομως, το πέρασμα των δυνάμεων του ΔΣΕ υπό τον Διαμαντή στα Αγραφα, επέτρεψε στο Στρατό να “αδειάσει” μεγάλες περιοχές από τους κατοίκους τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αμάραντου και της Καστανιάς, χωριών του νομού Τρικάλων. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, ο πληθυσμός τους μειώθηκε κατά 50% μεταξύ των ετών 1940 και 1951.

Ο Φοίβος Γρηγοριάδης αναφέρει πως οι εκκενώσεις των χωριών έγιναν με εξαιρετικά βίαιες μεθόδους. Μάλιστα, ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος είχε διατάξει τη με συνοπτικές διαδικασίες εκτέλεση των χωρικών (“ληστοτρόφους” τους χαρακτηρίζει), που αρνούνταν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους.

Η “Χαραυγή” συμπίπτει με την εξέλιξη της μεγάλης επιχείρησης για τη μεταφορά παιδιών σε “ασφαλείς” περιοχές, τις γνωστές “παιδουπόλεις” της Φρειδερίκης. Η επιχείρηση αυτή γινόταν υπό την επίβλεψη της AMAG (Αμερικανική Αποστολή Βοήθειας στην Ελλάδα) που αποτελούσε και την πραγματική κυβέρνηση της χώρας μας τα χρόνια εκείνα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, από τις 800.000 εκτοπισμένους, οι 150.000 ήταν παιδιά, η πλειοψηφία των οποίων ακολούθησε τους γονείς τους στις πόλεις, ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα ιδρύματα της Φρειδερίκης.

Στην Πελοπόννησο το 1948, ο αριθμός των εκτοπισμένων είναι μικρός. Τα κεντρικά και νότια διαμερίσματα ελέγχονται από το ΔΣΕ και ο Στρατός αποφεύγει τις διεισδύσεις. Η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα αποδίδει τον μικρό αριθμό των προσφύγων και στην “καλή μεταχείριση των πληθυσμών από τους αντάρτες” (SDR 86800/ 3 – 2448, 86800/9 – 348). Ομως, το 1949 με την έναρξη της επιχείρησης “Περιστερά”, που κατέληξε στην καταστροφή των δυνάμεων του ΔΣΕ, ο αριθμός των προσφύγων αυξάνεται και σύμφωνα με τα στοιχεία των Αμερικανών φθάνει τις 17.000, για να πέσει κατακόρυφα με το τέλος των μαχών.

Και υπερβάλλων ζήλος…

Πολλές φορές οι εντεταλμένοι για τις εκτοπίσεις αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Ο αριθμός των εκτοπισμένων ξεπερνά τους αρχικούς σχεδιασμούς και επιβαρύνεται ο οικονομικός προϋπολογισμός των Αμερικανών. Ο αρχηγός της AMAG Dwight Griswold, με επείγον τηλεγράφημά του (στις 27-10-47) προς τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, του εφιστά την προσοχή γιατί, όπως σημειώνει: “Ο Ελληνικός Στρατός έχει απομακρύνει 300.000 άτομα από σπίτια που βρίσκονται σε περιοχές, τις οποίες κρατούν οι αντάρτες, ή στο θέατρο των επιχειρήσεων, κυρίως στη βόρεια και κεντρική Ελλάδα, για να εμποδίσει την αναγκαστική στρατολόγησή τους (σ. σ.: από το ΔΣΕ). Οι πρόσφυγες συνιστούν κρίσιμο εθνικό πρόβλημα, για το οποίο καταστρώνουμε σχέδια από κοινού με την Ελληνική Κυβέρνηση και τον Ελληνικό Στρατό (SDR 86800/ 10 – 2747)”. Λίγες ημέρες αργότερα (στις 13 Νοεμβρίου 1947), ο Griswold πάλι “κατηγορεί” την κυβέρνηση των Αθηνών, πως αφήνει τους εκτοπισμένους χωρίς καμιά φροντίδα.

Ακόμη, δε λείπουν οι περιπτώσεις ενεργειών κρατικών οργάνων, που “εκθέτουν” στη διεθνή κοινή γνώμη την κυβέρνηση των Αθηνών και τους προστάτες της. Ο Griswold σε τηλεγράφημά του προς την Ουάσιγκτον αναφέρει ότι η εκτόπιση από τις κυβερνητικές δυνάμεις “χιλιάδων παιδιών κάποτε με τη βία” αμαυρώνει τον σκοπό, για τον οποίο αγωνίζονται η κυβέρνηση των Αθηνών και οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Στα τέλη του 1948 οι Αμερικανοί εκτιμούν πως η επιχείρηση δημιουργίας “νεκρών ζωνών” για την απομόνωση του ΔΣΕ αποδίδει. Σε αναφορά του “Τμήματος Σχεδιάσεων και Επιχειρήσεων” του Αμερικανικού Στρατού, σημειώνονται και τα εξής: “50.000 κομμουνιστές ενταγμένοι σε ένα καλά οργανωμένο σύστημα συλλογής πληροφοριών υπήρχαν σε κάθε χωριό της Ελλάδας. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι συμμορίτες της Αυτοάμυνας και συνιστούσαν τόσο μεγάλο κίνδυνο, όσο και οι ένοπλοι αντάρτες. Ηταν οι υπηρεσίες πληροφοριών και εφοδιασμού των ανταρτικών δυνάμεων”.

Περισσότερο αποκαλυπτικός για τους στόχους της επιχείρησης ήταν ο τότε Αμερικανός ακόλουθος για θέματα Γεωργίας στην Ελλάδα Jay G. Diamond: “Η πολιτική εκκένωσης που ακολουθεί ο Ελληνικός Στρατός, έτσι όπως έχει συλληφθεί αρχικά, είχε στόχο να αποστερήσει τους αντάρτες από πηγές διατροφής και πληροφόρησης”.

Η τύχη των ξεριζωμένων

Η μεγάλη συγκέντρωση εκτοπισμένων στα αστικά κέντρα και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους υποχρέωσαν την κυβέρνηση των Αθηνών να προχωρήσει έστω και αργά στη δημιουργία μηχανισμών για την ανακούφισή τους. Στις 9 Μα`ϊου 1949, καταρτίστηκε ο σχετικός Αναγκαστικός Νόμος 894. Ομως, ακόμη και τότε το κράτος φέρθηκε μικρόψυχα σ’ αυτούς που τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Τους χώρισε σε τρεις κατηγορίες:

- Στην πρώτη περιλαμβάνονταν όσοι θεωρούνταν ότι “εγκατέλειψαν τα χωριά τους για να αποφύγουν τους αντάρτες”. Στην κατηγορία αυτή, ενέταξαν τις οικογένειες των επιστρατευμένων και των ανδρών του ΜΑΥ. Για όλους αυτούς προβλεπόταν η παροχή βοήθειας και ενισχύσεων.

- Αντίθετα, για τις άλλες δύο κατηγορίες, στις οποίες υπάγονταν όλοι οι ύποπτοι για συνεργασία με το Δημοκρατικό Στρατό, δεν προβλεπόταν βοήθεια. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες ζουν κάτω από δραματικές συνθήκες είτε σε πρόχειρα στρατόπεδα, είτε σε άθλιες κατοικίες στις μεγάλες πόλεις.

- Πολλοί απ’ αυτούς για να ζήσουν υποχρεώνονται να κάνουν τις πιο βαριές δουλιές και μη παραγωγικά επαγγέλματα, όπως αυτό του πλανόδιου πωλητή. Σε έγγραφο του υπουργείου Συντονισμού (Δεκέμβριος 1949) αναφέρεται πως το Σουφλί στον Εβρο είναι γεμάτο από άνεργους “συμμοριόπληκτους πρόσφυγες που ζουν παρασιτικά”.

- Οι εκτοπισμένοι αγρότες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, που είχαν μάθει να ζουν στην ύπαιθρο, υποχρεώνονται τώρα να περνούν τις περισσότερες ώρες της μέρας τους κάτω από φοβερές συνθήκες σε παλιές φυλακές, στρατώνες, ακόμη και σφαγεία.

Αποκομμένοι βίαια από το φυσικό τους χώρο, ακόμη και όταν διατάσσεται η επιστροφή στα χωριά τους, πολλοί αρνούνται να γυρίσουν, αφού με τη ζωή στους καταυλισμούς των μεγάλων πόλεων έχουν χάσει την κοινωνική συνοχή τους. Επίσης, τα χωράφια τους είναι πολύ μικρά και η παραγωγικότητα με τον πόλεμο έπεσε κατακόρυφα και ο αριθμός των ζώων τους μειώθηκε δραματικά. Και, το κυριότερο, τα χωριά τους είναι κατεστραμμένα από τις μάχες. Σε έγγραφο της στρατιωτικής διοίκησης Θεσσαλονίκης του Οκτωβρίου 1949, αναφέρονται και τα εξής: “Δεν είναι νοητό ουδέ επιτετραμμένον επί ΕΑΜοκρατίας να υπήρχαν Δημοδιδάσκαλοι εις όλα τα χωρία και ήδη ότε πλήρης ασφάλεια παρέχεται εις άπαντα τα επαναπατρισθέντα χωρία να μην υπάρχουν τοιούτοι”.

Πριν περάσουν λίγα χρόνια, οι ξεριζωμένοι του Εμφυλίου θα αποτελέσουν τη μαγιά του μεγάλου κύματος της εξωτερικής μετανάστευσης. Της μετανάστευσης – πληγής της μεταπολεμικής Ελλάδας, την οποία είχαν προαναγγείλει από τον Ιούλιο ήδη του 1949 οι Αμερικανοί επικυρίαρχοι της χώρας μας. Το “Γραφείο Αντικατασκοπευτικής Ερευνας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ” (OIR: OFFICE OF INTELLIGENCE RESEARCH) σε αναφορά του προτείνει, ως λύση στο πρόβλημα του “υπερπληθυσμού” των αγροτικών περιοχών, την εξωτερική μετανάστευση 80.000 – 10.000 ατόμων κάθε χρόνο – η οποία, κατά την άποψη των Αμερικανών, θα “εκμηδένιζε” την αναμενόμενη φυσική αύξηση του πληθυσμού.

Σημειώσεις:

1. Οι εκθέσεις των αμερικανικών υπηρεσιών δημοσιεύονται στη μελέτη της καθηγήτριας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Αγγελικής Λαΐου, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Μελέτες για τον Εμφύλιο 1945 – 1949″. Αναλυτικό ρεπορτάζ για το θέμα των εκτοπισμένων του Εμφυλίου δημοσιεύθηκε στο “Ποντίκι” στις 31/8/1995.

2. Πρόσφυγες σε όλη την Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημα αμερικανικά και ελληνικά έγγραφα:

Ιανουάριος 1947: 19.000

Μάιος 1947: 65.000

Σεπτέμβριος 1947: 238.000

Νοέμβριος 1947: 500.000

Μάρτιος 1948: 600.000

Μάιος 1949: 684.000

Οκτώβριος 1949: 684.000

Περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Η σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ

Η σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ 

 Πηγή:www.sansimera.gr

 Το Μπάμπι Γιαρ είναι ένα φαράγγι βόρεια του Κιέβου. Το 1941 έγινε ο τόπος εκτέλεσης για χιλιάδες εβραίους, τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

 Οι προελαύνουσες στο Ανατολικό Μέτωπο γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν το Κίεβο στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Εννιά μέρες αργότερα τοιχοκόλλησαν μια ανακοίνωση σε κάθε γωνιά της πόλης: «Όλοι οι Εβραίοι του Κιέβου και των περιχώρων διατάσσονται να παρουσιαστούν στις 8 το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου στη γωνία των οδών Μελνικόφσκι και Ντοκτούροφ, κοντά στο νεκροταφείο. Θα πρέπει να φέρουν μαζί τους οποιοδήποτε έγγραφο που να πιστοποιεί την ταυτότητά τους, καθώς και τα προσωπικά τους είδη. Όποιος παρακούσει τη διαταγή και βρεθεί σε άλλο μέρος της πόλης θα εκτελείται επιτόπου, όπως και κάθε πολίτης που θα εισέλθει σε κατοικία εβραίου και συλληφθεί να κλέβει».

 Οι περισσότεροι από τους 175.000 εβραίους της περιοχής πίστεψαν ότι θα κατέληγαν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όμως, οι Ναζί είχαν αποφασίσει ήδη από τις 26 Σεπτεμβρίου να τους εκτελέσουν σε αντίποινα για μια σειρά βομβιστικών ενεργειών κατά στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων από την σοβιετική αντίσταση.

 Ο εβραϊκός πληθυσμός του Κιέβου (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) συγκεντρώθηκε τελικά στο κοιμητήριο, περιμένοντας τα τρένα που θα τους μετέφεραν στην εξορία, όπως πίστευαν. Μόλις άκουσαν το κροτάλισμα των πολυβόλων κατάλαβαν ότι ήταν ήδη πολύ αργά για να ξεφύγουν από την κόλαση που τους περίμενε. Οι άνδρες των SS και οι ντόπιοι συνεργάτες τους οδηγούσαν τους εβραίους σε μικρές ομάδες των 10 ατόμων στο χείλος του φαραγγιού, όπου τους πολυβολούσαν, αφού πρώτα τους έγδυναν και τους χτυπούσαν ανηλεώς αν προέβαλαν αντίσταση. Στις 30 Σεπτεμβρίου η πρώτη πράξη της ανθρωποσφαγής είχε ολοκληρωθεί.

 Τη διαταγή είχε δώσει ο ίδιος ο αρχηγός των SS, o διαβόητος Χάινριχ Χίμλερ και την εκτέλεσή της ανέλαβε ο στρατηγός Φρίντριχ Γιέκελν. Σύμφωνα με την αναφορά του τοπικού τμήματος των SS προς την κεντρική διοίκηση στο Βερολίνο, 33.771 εβραίοι εκτελέστηκαν. Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και άλλους 60.000 ομοεθνείς τους, αλλά και τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, που εκτελέστηκαν λίγες μέρες αργότερα στο ίδιο σημείο.

 Ο υπεύθυνος της σφαγής Φρίντριχ Γιέκελν συνελήφθη από τους Σοβιετικούς και αφού προσήχθη σε δίκη εκτελέστηκε στη Ρίγα της Λετονίας στις 3 Φεβρουαρίου 1946.

 Η σφαγή στο Μπάμπι Γιάρ ενέπνευσε τον σπουδαίο ουκρανό ποιητή Γιεβγένι Γεφτουσένκο να γράψει ένα ποίημα με τον τίτλο «Μπάμπι Γιάρ». Το μελοποίησε ο μεγάλος ρώσος συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς και το ενέταξε στη Συμφωνία αρ. 13, που φέρει τον υπότιτλο «Μπάμπι Γιάρ».





Σχόλιο ΕκΤ: Ηταν άλλο ένα φρικτό κλασσικό ναζιστικό έγκλημα όπως και πολλά άλλα ανάμεσα στα οποία και αυτό του Κατίν στην Πολωνία. Το τελευταίο παρ' όλα αυτά οι μισθοφόροι "ιστορικοί" του καπιταλισμού με τη βοήθεια διάφορων ΜΜΕ επιχειρούν βρώμικα εδώ και χρόνια να το φορτώσουν στους Σοβιετικούς παρά τα τόσα ιστορικά στοιχεία. Η ανάγκη να συκοφαντησουν τους κομμουνιστές και ο φόβος πως ο κόσμος θα δει κάποτε την αλήθεια και θα στραφεί προς τα εκεί. 

 Αναρτήθηκε από  Γιώργος Σαρρής

Τα..3! (%!), οι φασίστες & τα «σχέδια αποσταθεροποίησης»(;)

Τα..3! (%!), οι φασίστες & τα «σχέδια αποσταθεροποίησης»(;) 

Συνειδητοποιησα οτι κουραστηκα να διαβαζω σχεδον καθημερινα τι εκανε και τι ειπε η ...Χ.Α! Λογικα δεν θα επρεπε να υπηρχαν στο κοινοβουλιο, ποσω μαλλον να δινει κανεις σημασια στο τι λενε αυτοι που μισουν τους παντες και αλληλομισουνται μεταξυ τους, αλλα ειναι ισως  νωρις, ακομη, να δουμε τη...φαση αυτη!  
Παντως  περισυ τετοια εποχη κανεις δεν ηξερε ουτε τα ..ονοματα τους και ειναι μια σπανια περιπτωση που η ...αγνοια θεωρειται ευτυχια! 


Καθε περισυ και καλυτερα... 

Δε ξερω, επισης, κατα ποσο αυτα που διαβαζουμε καθημερινα για τα σχεδια τους ανταποκρινονται στη πραγματικοτητα, ή ειναι απλα εικασιες απο τα ΜΜΕ, που ως γνωστον προβαλλουν οσους ...συμπαθουν, ενω διακριτικα εξαφανιζουν οσους αντιπαθουν! Αυτη ειναι η παγεια τακτικη τους, που δεν κανει εξαιρεσεις ουτε κι οταν μιλαμε για ενα..φασιστικο κομμα.


Γιατι, τι αλλο ειναι, εκτος απο φασιστες, οπως ειπε τις αλλες, ο Θανάσης Παφίλης, ενα απο τα ικανοτερα στελεχη του ΚΚΕ, που χρησιμοποιησε τη φραση "φασιστική οργάνωση που στήνει παραμάγαζο με πρόσχημα την εύρεση εργασίας" για τη Χρυσή Αυγή και ξεσηκώθηκαν οι βουλευτές της ΧΑ και επιτέθηκαν φραστικά στον Παφίλη. (Τι κανει ...νιαου νιαου στα κεραμιδια οταν μια οργανωση εκδιδει περιοδικο με φωτο του...Χιτλερ στο πρωτοσελιδο, ή προκαλει συνεχως με διαφορους τροπους!!) 

Η φραση..."φασιστική οργάνωση" ηταν που..ενοχλησε!!

Αδικο ειχε ο Παφιλης, οταν ισχυριστηκε οτι η Χ.Α χρησιμοποιώντας τον γνωστό μηχανισμό τραμπούκων, μπαίνει σε χώρους εργασίας, και μέσω «εκβιασμών» σε επιχειρηματίες για να προσλάβουν Ελληνες εργαζόμενους αντί για μετανάστες, προωθεί την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και ζητάει να απασχολήσουν Έλληνες με μεροκάματο 18 ευρώ, καταστρατηγώντας ετσι τις συλλογικές συμβάσεις; 

  

Τι αλλο να σκεφτει κανεις, οταν διαβαζουμε οτι ο υφυπουργός Εργασίας, Ν. Παναγιωτόπουλος, ούτε λίγο ούτε πολύ, εδωσε να εννοηθει οτι το εν λόγω ...παραμάγαζο μπορεί να λειτουργεί, αφού καλύπτεται από το νόμο για την ίδρυση των ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας. (!!) 

Η πρακτικη ομως των ακροδεξιων να παιζουν το ρολο του «ντίλερ» για λογαριασμό επιχειρηματιών, προκειμένου να τους εξασφαλίσουν φτηνούς εργάτες, δίχως δικαιώματα, καλλιεργώντας το ρατσισμό και το μίσος ανάμεσα στους εργαζόμενους, δεν ειναι καθολου καινουργια, οπως ξερουμε και απο την ιστορια. 


Εκεινο ομως που δεν εμαθα, ειναι αν πηρε απαντηση ο Χ. Παππάς, της Χρ. Αυγής, στη προσβλητικη, προκλητική έκφραση που χρησιμοποιησε οταν απευθυνθηκε στον Παφιλη: 

"Προκάλεσε ο κ. Παφίλης σήμερα, προκάλεσε επίτηδες. Το ΚΚΕ θα πάρει τα τρία,... στα εκατό στις επόμενες εκλογές. Τρία τοις εκατό θα πάρει; Ρωτάω θα το πάρει; Αμφιβάλω".


Αλλα οπως ειπε και ο Νικος Μπογιοπουλος, 

..ο λαϊκισμός,η γελοιότητα και η ξετσιπωσιά είναι συνώνυμα και σύμφυτα του φασισμού και το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο μυαλό, που να εξηγεί το γιατί εκείνο που περισσότερο και πάνω απ’ όλα μισεί ο φασισμός, είναι η νοημοσύνη! (..προσον, παντως, που δεν διαθετουν οσοι ψηφισαν Χ.Α, προσθετουμε εμεις!)
 Αναρτήθηκε από  Elva

Κι εμείς, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι

Περί σκανδάλων 

 Τί θα γίνει, τελικά, με κείνο το σιντί από την Ελβετία, ρε παιδιά; Θυμάστε ποιο λέω, έτσι; Εκείνο που είχε μερικές χιλιάδες ονόματα ελλήνων (μεταξύ άλλων) καταθετών; Που το 'χε στείλει η Γερμανία στον πρώην υπουργό οικονομικών, τον Παπακωνσταντίνου; Που το 'χε βάλει ο Παπακωνσταντίνου στο δεύτερο δεξιά συρτάρι τού γραφείου του (δεν κάνω πλάκα, ο ίδιος το είπε!) αλλά κοίταξε μια μέρα και δεν το βρήκε; Αυτό! Τί θα γίνει, λοιπόν; Βρέθηκε ή όχι; Κι αν δεν βρέθηκε, πότε θα βρεθεί, να βάλουμε στο χέρι τους φοροφυγάδες;

 Καταλάβατε; Μεριά ο Άκης, μεριά η Ελβετία, μεριά ο Καρούζος, μεριά οι κουμπάροι, μεριά τα αδερφοξάδερφα, μεριά η μαμμή, μεριά η λεχώνα...πάει το παιδί. Παναπεί, δηλαδή, δεν φταίει το σύστημα για την κατάντια μας αλλά μερικοί κοπριταραίοι που εκμεταλλεύτηκαν πρόσωπα και καταστάσεις για να πλουτίσουν παράνομα. Τόμπολα!

 Πρώτα-πρώτα, δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό στο να βγάλει κάποιος τα λεφτά του στην Ελβετία, στα Καϋμάν ή στις Βερμούδες. Μήπως δεν προβλέπει ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων εκείνη η κατάπτυστη συνθήκη τού Μάαστριχτ, την οποία υπενθυμίζω πως προσυπέγραψαν όλα τα κοινοβουλευτικά μας κόμματα πλην ΚΚΕ; Απόλυτη ελευθερία, μάλιστα. Θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα στην Αγγλία είχα βάλει στην τσέπη 60.000 δραχμές και με ξετίναξαν στο Ελληνικό για να βρουν μήπως είχα κρυμμένα κι άλλα. Σήμερα, δόξα τω Μάαστριχτ, μπορώ να πάρω μια βαλίτσα ευρώ και να τα πάω για διακοπές στην Μαγιόρκα, δίχως να μου μιλήσει κανένας. Οπότε, προς τί τόση φασαρία;

 Θα μου πει κάποιος ότι τα λεφτά που πάνε στην Ελβετία είναι -κατά μείζονα λόγο- προϊόντα ύποπτων ή παράνομων συναλλαγών, άρα αφορολόγητα. Πάει καλά. Κι αν δεν τα στείλω στην Ελβετία αλλά τα αφήσω στις ντόπιες τράπεζες; Αν στήσω με δαύτα καμμιά εικοσαριά υπεράκτιες (χυδαϊστί: οφ σορ) εταιρείες; Αν τα ρίξω στο χρηματιστήριο, όπου δεν ελέγχεται το πόθεν έσχες (καθ' ότι, όπως λέει ο νόμος, αν αγοράσω μια γκαρσονιέρα με ρωτάνε πού τα βρήκα αλλά αν αγοράσω καμμιά πεντακοσαριά χιλιάδες μετοχές τής Εθνικής απαγορεύεται να με ρωτήσουν); Πρέπει ντε και σώνει να στείλω το βρόμικο χρήμα μου στις ελβετικές τράπεζες; Δηλαδή, μαύρα λεφτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα; Στο κάτω-κάτω, τόσους μήνες τραβολογάνε τον φουκαρά τον Άκη, αλλά λογαριασμούς στην Ελβετία δεν του βρήκανε. 

 Πάμε παρακάτω. Φαίνεται πως η καραμέλλα που λέγεται "σκάνδαλα" δεν λυώνει με τίποτε σε τούτον εδώ τον τόπο, όσο και να την πιπιλήσουμε. Ας θυμηθούμε επί τροχάδην μερικά μεταπολεμικά σκάνδαλα που συγκλόνισαν τον τόπο: σύμβαση Κούπερ, υπόθεση Χατζηπάνου, σύμβαση Φίλη, σύμβαση Πεσινέ, Πεζόπουλος και Esso Pappas, σύμβαση Λίτον, Ωνάσης και διυλιστήρια, ΑΓΕΤ Ηρακλής και Καλτσεστρούτσι, υπόθεση Κοσκωτά, ξεπούλημα της ΔΕΗ, Πόρτο Καρράς, αργυρωρυχεία Χαλκιδικής, υπόθεση των "κουμπάρων", υπόθεση Ζήμενς κλπ κλπ. Ωραιότατη λίστα, αν και είναι ενδεικτική και αυστηρώς μεταπολεμική. Γιατί, αν πιάσουμε την Ιστορία από την αρχή, θα απαριθμούμε σκάνδαλα ίσαμε αύριο το μεσημέρι. Ακόμα και κατά το χτίσιμο της Ακρόπολης έγινε σκάνδαλο με τα μάρμαρα...

 Φυσικά, το φαινόμενο των σκανδάλων δεν είναι ελληνικό, έτσι; Άλλωστε, ως γνωστόν, το χρήμα δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε θρησκεία, ούτε ράτσα. Κεφάλαιο και σκάνδαλα είναι έννοιες σύμφυτες, παγκοσμίως και διαχρονικώς. Καθαρό κεφάλαιο, δίχως διαφθορά και διαπλοκή ανάμεσα σε κεφαλαιούχους και πολιτικό προσωπικό, ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Όπως λέει ο Άρης Φακίνος, "ο παράς δεν ταξιδεύει ποτέ χωρίς συνοδεία, σέρνει από πίσω του, όπως κι ένα κάρο φορτωμένο κοπριά, ένα σωρό ζούδια, μύγες, σκαθάρια, σκουλήκια: χρήμα καθαρό, τίμιο, αθώο δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο" ("Το όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα", εκδόσεις Κέδρος).

 Στην ουσία, οι -υποτιθέμενες- αποκαλύψεις των σκανδάλων ελέγχονται (τουλάχιστον στην συντριπτική τους πλειοψηφία) από το ίδιο το σύστημα, ώστε να λειτουργούν ως "ανακουφιστικές βαλβίδες" όταν υπερσυσσωρεύεται λαϊκή οργή. Με απλά λόγια, το κόλπο λειτουργεί ως εξής: κάθε φορά που το κεφάλαιο αντιμετωπίζει οποιοδήποτε πρόβλημα, η ευθύνη μετατίθεται στους πολιτικούς που κλέβοντας προσθέτουν βάρη στις πλάτες των φορολογουμένων, οπότε η λύση είναι να αλλάξουμε τους κλέφτες πολιτικούς με τίμιους, οι οποίοι θα διορθώσουν την κατάσταση.

 Απλά πράγματα, έτσι; Έφταιγε ο Άκης που έκλεβε αλλά θα στρώσουν τα πράγματα με τον αδιάλλακτο Αντώνη. Όπως έφταιγε ο Τρικούπης και θα έφτιαχνε η κατάσταση με τον Δεληγιάννη, όπως κατέστρεψε τον τόπο ο Σημίτης αλλά θα τον ξανάχτιζε -σεμνά και ταπεινά- ο μπουχέσας, όπως τα έκανε σκατά ο Γιωργάκης αλλά θα τα καθαρίσει ο Βενιζέλος, όπως η τρικομματική κυβέρνηση ΦΑΒΑ έφερε διέξοδο στα αδιέξοδα των μονοκομματικών κυβερνήσεων κλπ κλπ. Πάντοτε κάποιοι έρχονται να μας ταΐσουν ελπίδες πως τάχα θα ξεπλύνουν τα άγη των προηγούμενων.

 Κι εμείς, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, ασχολούμαστε με το ποιο θα 'ναι το πρώτο όνομα στην μαρκίζα, παρ' όλο που το μαγαζί έχει μονίμως το ίδιο πρόγραμμα...

cogito ergo

Ιδεολογική κρίση - Προγραμματική ανασυγκρότηση

Ιδεολογική κρίση - Προγραμματική ανασυγκρότηση

Το κομμουνιστικό κίνημα διανύει τη 17η δεκαετία του, αν θεωρήσουμε ως αφετηρία του την πρώτη έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου (1848).

Ωστόσο, θα ισχυριστούμε ότι ουδέποτε άλλοτε το διέτρεξε τέτοια βαθιάιδεολογική - οργανωτική κρίση, όσο την τελευταία περίπου 25ετία, με χρονολογία αναφοράς το 1986, έτος διεξαγωγής του 27ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, που υιοθέτησε την πολιτική της «περεστρόικα» (ανασυγκρότησης).

Περίπου από τότε τέθηκε σε κίνηση μια διαδικασία ακύρωσης όλων των βηματισμών του 20ού αιώνα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού (ανώριμου κομμουνισμού), δηλαδή στη διαμόρφωση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, στην πάλη για την εξάλειψη σχέσεων ατομικής ιδιοκτησίας οποιασδήποτε μορφής, στη διαμόρφωση νέων (κομμουνιστικού χαρακτήρα) νομικών - πολιτικών - πολιτιστικών σχέσεων, συνείδησης και πρακτικής.

Βέβαια, ο βαθμός στον οποίο συντελέστηκαν οι παραπάνω βηματισμοί, οι ιστορικοί σταθμοί και οι καμπές ποικίλλουν σε αυτό το πρώτο ιστορικά εκτεταμένο εγχείρημα στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, που τα φύτρα της συναντήσαμε από την πρωτοπόρα περίπτωση στη Ρωσία έως τα βάθη της Ασίας και το ανατολικό τμήμα της, από τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη έως την Καραϊβική.

Στον απολογισμό του ιστορικού κύκλου, θα λέγαμε ότι το καινούριο δεν απέκτησε με ταχύτητα την απαιτούμενη δύναμη και ωριμότητα ώστε να εξασφαλίσει την ανεπίστρεπτη νίκη του πάνω στο παλιό.

Εχουμε βαθιά συνείδηση ότι η ήττα του είναι ιστορικά πεπερασμένη, ότι η ιστορική νίκη του κομμουνισμού έναντι του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτη για την κοινωνική πρόοδο. Αυτή τη συνείδηση είχαμε ως ΚΚΕ και στην πιο δύσκολη φάση του αντεπαναστατικού κύκλου το 1991, χρονιά κρίσης για το ΚΚΕ. Τα γεγονότα, οι εξελίξεις που ακολούθησαν δικαίωσαν τις προβλέψεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ, επιβεβαίωσαν τον αντιδραστικό χαρακτήρα των αλλαγών από την ΕΣΣΔ έως την Κίνα, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων από τις ΗΠΑ έως την Ελλάδα.

Τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, ο βαθύς αντιδραστικός και ανασχετικός χαρακτήρας του στην κοινωνική ανέλιξη, στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, φαίνονται από το γεγονός ότι για πρώτη φορά γενικευμένα η εργατική δύναμη, δηλαδή η μισθωμένη απ' το κεφάλαιο εργασία, χάνει απόλυτα σε σχέση με την άνοδο της παραγωγικότητας και του όγκου του παραγόμενου υπερπροϊόντος. Οι εξαγωγές κεφαλαίου για άμεσες επενδύσεις, η μαζική εξαγωγή εργατικής δύναμης (μετανάστευση) στη διεθνή καπιταλιστική αγορά οδηγεί σε απαξίωση της εργατικής δύναμης, τροφοδοτεί τάση εξομοίωσης των ικανοποιούμενων κοινωνικών αναγκών προς τα κάτω και με μεγαλύτερη απόκλιση σε σχέση με τις επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις. Με αυτή την έννοια το βιοτικό επίπεδο εξισώνεται προς τα κάτω.

ΚΟΥΚΟΣ

Στην ανάλυση αυτής της κατάστασης έχουμε εκτενώς αναφερθεί με συλλογικές κομματικές εργασίες, με αρθρογραφία στην ΚΟΜΕΠ, με βιβλία του εκδοτικού «Σύγχρονη Εποχή».

Η παρούσα αναφορά επικεντρώνεται σε μια ιστορική ιδιαιτερότητα της ταξικής πάλης κατά την τελευταία 25ετία. Στο γεγονός ότι ο αντεπαναστατικός κύκλος της καπιταλιστικής οπισθοδρόμησης πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται υπό την ηγεσία κομμάτων τιτλοφορούμενων ως κομμουνιστικών (π.χ. του ΚΚ στην Κίνα). Σε αυτό άλλωστε συνίσταται το πρωτόγνωρο βάθος της ιδεολογικής - πολιτικής - οργανωτικής κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος.

Αλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι το γεγονός ότι ΚΚ που δρουν σε καπιταλιστικές χώρες «δε βλέπουν ότι κατ' όνομα ΚΚ ηγούνται της καπιταλιστικοποίησης». Πολύ περισσότερο, ιδεολογικά και πολιτικά, με την αιτιολογία του «εθνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό», του «ευρωπαϊκού» (παλιότερα «ευρωκομμουνισμού»), «λατινοαμερικάνικου», «ασιατικού», σοσιαλισμού - και ακόμα πιο εξειδικευμένα π.χ. «κινεζικού», «γαλλικού», «βραζιλιάνικου», «μεξικανικού», «βενεζουελάνικου», «βιετναμέζικου» - ΚΚ γίνονται στηρίγματα της μιας ή άλλης αστικής διακυβέρνησης, π.χ. του Ομπάμα ή προηγουμένως του Κλίντον έναντι των αντιπάλων τους στις ΗΠΑ, του Σουλεϊμάν έναντι του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Αλλού με το πρόσχημα της «δημοκρατίας», αλλού της «εθνικής ανεξαρτησίας» κι αλλού της «ευρωπαϊκής συνοχής», ΚΚ απεμπολούν την πεμπτουσία της κομμουνιστικής ταυτότητας: Την ταξική πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Εχει ξαναβρεθεί το κομμουνιστικό κίνημα σε τέτοια κατάσταση, δηλαδή στο όνομα του σοσιαλισμού να τον αρνείται;

Τηρουμένων των αναλογιών έχει ξαναβρεθεί, όταν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα - πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα) πρόδωσαν τις επαναστατημένες μάζες στη Γερμανία, στην Τσεχία, στην Ουγγαρία, συνθηκολόγησαν και υπηρέτησαν την αστική εξουσία. Ωστόσο, αυτή η προδοσία δεν πήρε καθολικό χαρακτήρα, λόγω της στάσης του Λένιν, του μπολσεβίκικου κόμματος, της νικηφόρας επανάστασης στη Ρωσία.

Σε αυτό το μεταίχμιο ανασυγκροτήθηκε ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά το επαναστατικό κίνημα, διαμορφώθηκε ως κομμουνιστικό κίνημα.

Παρ' όλα αυτά η ιστορία αποδεικνύει ότι δε συγκρούστηκε σε έκταση και βάθος με το μετουσιωμένο σε «σοσιαλδημοκρατία» οπορτουνισμό, ώστε να αντιμετωπίσει με επαναστατική ετοιμότητα και ωριμότητα τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις της δεκαετίας του 1930, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την έξοδο απ' αυτούς, διεκδικώντας την επαναστατική εργατική εξουσία. Αντίθετα, πολλά ΚΚ υποτάχθηκαν χωρίς επαναστατική στρατηγική και ευελιξία τακτικής στα αντιφασιστικά μέτωπα, στήριξαν μέσω λαϊκών μετώπων και συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας την καπιταλιστική μεταπολεμική ανασυγκρότηση.

Αλλά και στην άλλη όχθη, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τα ΚΚ λύγισαν υπό το βάρος των θυσιών της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, του πυρηνικού εξοπλισμού, θεωρητικών λαθών και οπορτουνιστικών πολιτικών επιλογών, παράγοντες που σταδιακά οδήγησαν σε ωρίμανση νέου τύπου προδοσίας. Προδοσία που ονομάστηκε «σοσιαλιστική ανανέωση» ή «μετάβαση προς το σοσιαλισμό» ή «σοσιαλισμός με αγορά» ή «αγορά με σοσιαλιστικό προσανατολισμό» ή «νέο οικονομικό μοντέλο του σοσιαλισμού».

Ετσι, σήμερα είναι περιορισμένες οι περιπτώσεις ΚΚ που δικαιώνουν τον κομμουνιστικό τίτλο τους και μάλιστα με κριτήρια όχι της περιόδου 1919 - 1989, αλλά με βάση την κατασταλλαγμένη σημερινή πραγματικότητα, την πείρα γεγονότων ολοκληρωμένων που αναπόφευκτα δίνουν ώριμα συμπεράσματα.

Η ιδεολογική και στρατηγική ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι διαλεκτικά συναρτώμενο εθνικό - διεθνιστικό καθήκον κάθε ΚΚ σε μια χώρα, κάθε ομάδας επαναστατών - κομμουνιστών που οφείλει να διαχωρισθεί από τον οπορτουνισμό στη χώρα του και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, χώρα με ΚΚ στην παρανομία ή στη νομιμότητα ή και στην εξουσία.

Ακόμα και αν η καπιταλιστικοποίηση γίνει πραγματικότητα και στο τελευταίο μετερίζι της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του προηγούμενου αιώνα, οι υλικές συνθήκες για το πέρασμα στον κομμουνισμό θα έχουν γίνει πιο ώριμες. Πάνω σε αυτή τη νέα πραγματικότητα θα επέλθει απότομη όξυνση των καπιταλιστικών αντιθέσεων, αβάσταχτη φτώχεια και κοινωνική δυστυχία που θα κυοφορήσει γενικευμένη πολιτική κρίση, επαναστατική κατάσταση. Το κρίσιμο είναι και θα είναι η κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, του ΚΚ.

Βέβαια, το κάθε ΚΚ στη χώρα του ξεκινά από διαφορετική κληρονομιά, παρά το γεγονός ότι κοινά και αδήριτα προβάλλουν δύο καθήκοντα: Η επεξεργασία προγράμματος πάλης για την επαναστατική εργατική εξουσία και το οικονομικό - πολιτικό περιεχόμενό της και οι αγωνιστικοί δεσμοί με τις μάζες, δεσμοί ζύμωσης και δράσης σε προγραμματική κατεύθυνση.

Και για τα δύο παραπάνω καθήκοντα οι βάσεις έχουν τεθεί στο Κόμμα μας τα τελευταία 15 χρόνια, ενώ σήμερα ατενίζονται στο φως νέων θετικότερων διεργασιών. Αυτές οι διεργασίες κάνουν επιβεβλημένη την ανάγκη επιτάχυνσης του προβληματισμού, των βηματισμών, για να μην πούμε των αλμάτων που απαιτούνται.

Στο παρόν άρθρο τίθενται πλευρές δύο σημαντικών ζητημάτων ως έναυσμα προβληματισμού.

α) Κοινωνική και ηλικιακή σύνθεση. Σύνδεση της ιστορικής συνέχειας με τη νεανική ορμή

Θεμέλιο του ΚΚ είναι η εργατική του σύνθεση, η οποία προβάλλει με μεγαλύτερη συνθετότητα και περιπλοκότητα απ' ό,τι πριν έναν αιώνα εξαιτίας της διεύρυνσης της εργατικής τάξης λόγω επέκτασης της κεφαλαιακής σχέσης και σε νέους κλάδους, όχι μόνο της μεταποίησης.

Επομένως, η εργατική σύνθεση του ΚΚ απαραίτητα πρέπει να αντιπροσωπεύεται από:

1) Μισθωτούς των βιομηχανικών μονάδων συγκέντρωσης εργατικού δυναμικού, τα μέσα παραγωγής των οποίων απευθείας θα μετατραπούν σε κοινωνική ιδιοκτησία και θα ενταχθούν στον κεντρικό σχεδιασμό, με την κατάκτηση της εξουσίας.

2) Μισθωτούς των επιχειρήσεων ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, μαζικής μεταφοράς, Κεντρικής Τράπεζας και μεγάλων εμπορικών τραπεζών (από την άποψη συγκέντρωσης λαϊκών καταθέσεων, στεγαστικών - καταναλωτικών - αγροτικών δανείων κλπ.), δηλαδή κλάδων στρατηγικής σημασίας στη διαδικασία ρήξης - ανατροπής της αστικής εξουσίας.

3) Μισθωτούς Κέντρων Υγείας, νοσοκομείων, μεγάλων διαγνωστικών κέντρων, ασφαλιστικών ταμείων, παιδικών σταθμών, εκπαιδευτηρίων.

Μια τέτοια αντιπροσώπευση εξασφαλίζει εκ των πραγμάτων και την κυριαρχία παραγωγικών ηλικιών στη σύνθεση του Κόμματος ώστε να πλειοψηφεί το μάχιμο στοιχείο και με δυνατότητα επικοινωνίας στη βάση της εργασιακής σχέσης.

Ειδικότερα η παραπάνω σύνθεση με στήριξη στις νεότερες ηλικίες έχει ως πλεονέκτημά της την ικανότητα πρόσληψης των εξελίξεων, τη νεανική ορμή - οραματική διάθεση. Επιπλέον, το ειδικό βάρος σε γυναίκες εξασφαλίζει την αμεσότητα της επικοινωνίας του Κόμματος με τις εργαζόμενες γυναίκες, που απαιτεί πρόσθετη προσπάθεια, γιατί επιπρόσθετες είναι οι δυσκολίες τους λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεών τους, της διαπλοκής της ταξικής εκμετάλλευσης - οικογενειακής επιβάρυνσης / ανισοτιμιών εξαιτίας του φύλου.

Στα μειονεκτήματα των νεότερων αλλά παραγωγικών ηλικιών - ακόμη ειδικότερα των γυναικών - είναι η μεγαλύτερη έκθεση στους κινδύνους απότομων αλλαγών - καμπών στην κοινωνική κίνηση (νέες αιχμές - γεγονότα αντιδραστικοποίησης) ή στην προσωπική κατάσταση (απόκτηση οικογένειας - παιδιών, ανεργία, απειλή απόλυσης κλπ.).

Επομένως, η ιδεολογική θωράκιση και η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση - αντοχή των νέων κομμουνιστών και κομμουνιστριών είναι στόχοι προτεραιότητας για τα καθοδηγητικά όργανα, ξεπερνώντας ορισμένη στενόμυαλη και στενόκαρδη αντιμετώπιση: Πρακτικισμό, τσιγκουνιά στον απαιτούμενο χρόνο, προχειρότητα στην εξατομικευμένη καθοδήγηση.

Η καθοδηγητική σχέση στον κρίκο της προς το κομματικό μέλος πρέπει να είναι ιδεολογικά- πολιτικά πλουσιοπάροχη, εξατομικευμένη ανάλογα με την ηλικία, το φύλο, την ιδιοσυγκρασία, τις ιδιαίτερες ικανότητες και δυσκολίες του καθενός και της καθεμιάς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέλη σε κάθε ΚΟΒ συχνά θα καλούνται στην υλοποίηση κεντρικότερα σχεδιασμένων δράσεων, ενιαίων καθηκόντων, για την αναγκαιότητα των οποίων θα πρέπει να εμπνέονται. Ομως, η καθοδήγηση προς το κομματικό μέλος δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στο παραπάνω καθήκον. Στοιχείο της καθοδήγησης, στη συλλογική και στην εξατομικευμένη μορφή της, είναι να κάνει το κομματικό μέλος ικανό να δράσει ως επαναστάτης στον τόπο εργασίας του, στον παιδικό σταθμό - σχολείο των παιδιών του, στο μαζικό φορέα στη γειτονιά του, να δράσει ως διαφωτιστής και οργανωτής λαϊκών μαζών, χωρίς να απομονώνεται λόγω της κυριαρχίας αστικών ή οπορτουνιστικών αντιΚΚΕ αντιλήψεων στις μάζες ή να σύρεται άβουλα πίσω από αυτές.

Η ιδεολογική - πολιτική αλλά και μαζική ικανότητα καλλιεργείται, κατακτάται μέσα από την οργανωμένη συλλογική παρέμβαση της ΚΟΒ στο χώρο ευθύνης της, διδάσκεται, δεν αφήνεται στις περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένες ατομικές προϋποθέσεις.

Στοιχείο της συλλογικής παρέμβασης είναι η ιδεολογική συζήτηση, η πολιτική ενημέρωση, η θεματική συνέλευση και σύσκεψη, η ανταλλαγή και αξιολόγηση πείρας, η συζήτηση για τη δράση άλλων πολιτικών δυνάμεων, τους στόχους διεκδίκησης με τους οποίους παρεμβαίνουν σε μαζικές οργανώσεις, τη συνειδητοποίηση και αποκάλυψη των ταξικών συμφερόντων που υποστηρίζουν, π.χ. η αντίδραση του ΙΣΑ για τις νομοθετικές αλλαγές στον τομέα της Υγείας, αντίδραση με κυριαρχούσες τις θέσεις της ΝΔ από τη σκοπιά ενός ανώτερου τμήματος αυτοαπασχολούμενων γιατρών.

Πλούσιο περιεχόμενο της ΚΟΒ, καθώς και της ΟΒ με ευθύνη της ΚΟΒ, συνιστά όλος αυτός ο προσανατολισμός. Ενίσχυση της ικανότητας των μελών Κόμματος και ΚΝΕ, ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση στις μάζες σημαίνει πολυμορφία στην προσέγγισή τους, στην προσπάθεια οργάνωσής τους, ανάδειξη του ταξικού - πολιτικού στοιχείου σε οποιαδήποτε ανάγκη - διεκδίκηση - μορφή οργάνωσης, από το σωματείο μέχρι τον αθλητικό, πολιτιστικό σύλλογο.

Η κρίση στο κομμουνιστικό κίνημα δεν ήταν μόνο ιδεολογική κρίση, είχε και οργανωτικές αρνητικές συνέπειες, αφού συχνά οδήγησε σε απώλειες διαδοχής ηλικιών - γενιών, απώλεια στη ροή μετάδοσης πείρας στην επιστήμη της καθοδήγησης, στη δουλειά με τις μάζες.

Οι συνέπειες και οι απαιτήσεις εξόδου από την πρωτοφανή κρίση του κομμουνιστικού κινήματος οδήγησαν σε δυσκολίες διάταξης στελεχών, σε μονομέρειες, ακόμα και σε πρόωρη κόπωση δυνάμεων έτσι ώστε να δυσκολεύεται η πολύπλευρη μετάδοση γνώσης και πείρας από κρίκο σε κρίκο, σε όλη την έκταση των αχτιδικών στελεχών, των γραμματέων και γραφείων ΚΟΒ και ΟΒ.

Σήμερα, όμως, έχουμε και την κρίσιμη μάζα και την ιδεολογική - πολιτική προϋπόθεση και επιρροή για να προχωρήσουμε με ταχύτερο βηματισμό, η οργανωτική ανασυγκρότηση να γίνει εργαλείο κομμουνιστικής πρωτοπορίας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την επίτευξη της λαϊκής συμμαχίας με στόχο την πολιτική εξουσία.

β) Η σχέση κομματικής βάσης - καθοδήγησης

Το ζήτημα της διαλεκτικής σχέσης κομματικής βάσης - καθοδήγησης ίσως είναι από αυτά τα ζητήματα στα οποία χρειάζεται να βαθύνουμε, γιατί μάλλον είναι περιορισμένη η πρακτική και η γενίκευση συμπερασμάτων από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, του «κόμματος νέου τύπου» που καθιέρωσε ο Λένιν και η Κομμουνιστική Διεθνής.

Ο μπολσεβικισμός διαμόρφωσε ΚΚ κυρίως «επαγγελματιών επαναστατών», που δεν αντιμετώπισαν την πίεση και τις συνέπειες της μακρόχρονης αστικής νομιμότητας, ενώ εξ αντικειμένου έδρασαν κυρίως σε συνθήκες που τα παιδιά της εργατικής τάξης και των χωρικών βρέθηκαν με όπλα, σε συνθήκες που η μεν τσαρική εξουσία είχε φθαρεί η δε αστική δεν είχε διαμορφωθεί. Αλλά και η δράση των κομμουνιστών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είχε κυρίως να αντιμετωπίσει τη μονομέρεια του οικονομικού αγώνα απέναντι στους κεφαλαιοκράτες και όχι την πλήρη ενσωμάτωσή του στο σύστημα, τηνιδεολογική - πολιτική υποταγή στη σοσιαλδημοκρατία που πλέον έχει αστικοποιηθεί.

Οι αγωνιστικές σχέσεις των κομμουνιστών με τις μάζες γίνονται πιο δύσκολες σε συνθήκες πολύ ισχυρών - έμπειρων αστικών κρατών, με μεγάλη υποχώρηση στο εργατικό κίνημα, με ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος, με ηλεκτρονικά μέσα πλατιάς και καθημερινής διάδοσης της αστικής πολιτικής ζύμωσης, με πολυδαίδαλο μηχανισμό εξαγοράς συνειδήσεων, με δεκάδες οπορτουνιστικών - αναρχοαυτόνομων οργανώσεων και άλλα.

Η δραματική αρνητική εμπειρία συνεδρίων, όπως τα 27ο και 28ο του ΚΚΣΕ, που σφράγισαν τη μετάλλαξη κομμουνιστικών σε αστικά κόμματα, προκαλεί την αγωνία μελών ΚΚ σε άλλες χώρες που αναρωτιούνται πώς μπορεί να ανέβει η ευθύνη τους στην εσωκομματική διαπάλη, στη διασφάλιση του επαναστατικού εργατικού χαρακτήρα του κόμματος.

Μια τέτοια έκφραση ανησυχίας ήταν, π.χ., οι πολλές ερωτήσεις - παρατηρήσεις που είχαν διατυπωθεί κατά την προσυνεδριακή συζήτηση του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ και αφορούσαν την πολιτική του ΚΚ Κίνας που οδηγούσε σε ισχυροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων.

Και σήμερα, πολλά μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ διατυπώνουν ερωτήματα για τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚ Κούβας ως προς το χαρακτήρα των προτεινόμενων οικονομικών - πολιτικών αλλαγών, το λεγόμενο «νέο οικονομικό μοντέλο του σοσιαλισμού» που δίνει δυνατότητα συσσώρευσης και κατακράτησης υπερπροϊόντος σε κάθε κρατική επιχείρηση, με διαφοροποίηση της πολιτικής μισθών, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει την εμπορευματική παραγωγή, την επιβολή φόρων σε τοπικό επίπεδο.

Συχνά η αγωνία εκφράζεται με το ερώτημα «ποια η αντίδραση της κομματικής βάσης», της ίδιας της εργατικής τάξης, αν και πώς μπορεί να πάρει στα χέρια της την υπεράσπιση του σοσιαλισμού από λάθη της καθοδήγησης, από ουτοπικές επιλογές στις οποίες σπρώχνονται μέλη του καθοδηγητικού οργάνου επηρεαζόμενα από ένα στενό πυρήνα της καθοδήγησης με συνειδητές επιλογές συμβιβασμού απέναντι σε δυνάμεις του καπιταλισμού.

Αν και αυτά τα ερωτήματα εκφράζουν επαναστατική διάθεση και υγεία, ωστόσο η ύπαρξή τους είναι δυνατή όταν υπάρχουν οι ανάλογες ιδεολογικές - πολιτικές προϋποθέσεις του Κόμματος ως συνόλου, βάσης και ηγεσίας, ανάλογων αποφάσεων ανώτατων κομματικών σωμάτων (συνεδρίων, συνδιασκέψεων) που κάνουν δυνατή την ανάλογη σκέψη και θέληση κομματικών μελών. Και ακριβώς αυτές οι προϋποθέσεις είναι που εκφράζονται στην ύπαρξη συνειδητού πρωτοπόρου τμήματος της εργατικής τάξης, ικανού να εκφράσει τα γενικά συμφέροντα όλης της τάξης. Με άλλα λόγια, θα λέγαμε ότι κινδυνεύουμε να αναπαράγουμε το ερώτημα «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;».

Χωρίς αμφιβολία υπάρχει διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην κομματική βάση και την καθοδήγηση, με προβάδισμα στη δεύτερη λόγω δυνατότητας γενίκευσης της πείρας, συνολικά θεωρητικής υποδομής. Το κόμμα ως σύνολο αποτελεί την οργανωμένηιδεολογική - πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δικαιώνει ή όχι αυτή την ιδιότητά του ανεξάρτητα από τον τίτλο του, επιβεβαιώνει αυτόν τον χαρακτήρα του στις πιο διαφορετικές περιόδους της ταξικής πάλης, του συσχετισμού δυνάμεων στη χώρα του και διεθνώς, είτε είναι στην εξουσία είτε όχι, ακόμη και αν εκπροσωπώντας την εργατική εξουσία κινδυνεύει να τη χάσει λόγω απότομης αλλαγής του συσχετισμού, λόγω παραγόντων έξω από τη δική του θέληση και δράση.

Κομμουνιστικό Κόμμα που επιβεβαιώνει αυτό το χαρακτήρα του σημαίνει ότι ενεργεί ως πρωτοπόρο τμήμα της μαχόμενης εργατικής τάξης, την εμπνέει και καθοδηγεί και στους πιο σκληρούς ταξικούς αγώνες, αγώνες ζωής όπως είναι και ο κίνδυνος να χάσει την εξουσία.

Αγώνα ζωής, για παράδειγμα, έδωσε το ΚΚΕ στην Ελλάδα όταν με το ΔΣΕ (1946 - 1949) συγκρούσθηκε με την αστική τάξη και τους ξένους συμμάχους της. Ηταν μάχη ζωής σε μια περίοδο που η αστική τάξη έδινε τη μάχη της για να ανατραπεί ο διαμορφωμένος συσχετισμός δυνάμεων το 1944, συσχετισμός που δε σταθεροποιήθηκε και δεν οδήγησε στην εργατική εξουσία πρώτ' απ' όλα λόγω στρατηγικών λαθών του ίδιου του ΚΚΕ (συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας και στη συνέχεια της Βάρκιζας).

Η Ιστορία επιβεβαιώνει ότι ιδιαίτερα σε φάσεις μεγάλων αποφάσεων, σε καμπές, καθοριστικός είναι ο ρόλος του κόμματος, που προσδιορίζεται από τις αποφάσεις του καθοδηγητικού οργάνου.

Οι οπορτουνιστικές εκφορές της αστικής ιδεολογίας αρέσκονται να παραμυθιάζουν για τον αποφασιστικό ρόλο της κομματικής βάσης. Η πραγματικότητα είναι ότι ο συγκεντρωτισμός στη λήψη αποφάσεων σε κρίσιμες στιγμές είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλισθεί η ενότητα θέλησης και δράσης, η αποτελεσματικότητα του πιο σκληρού ταξικού αγώνα. Συγκεντρωτισμός και πειθαρχία σε αυτόν σημαίνει οργανωτική μετουσίωση της ιδεολογικής- πολιτικής πρωτοπορίας.

Βέβαια, η πραγμάτωση της ιδεολογικής - πολιτικής πρωτοπορίας διαμορφώνεται σε προγενέστερη περίοδο, προϋποθέτει ουσιαστικές εσωκομματικές διαδικασίες, ώστε οι επιλογές να επισφραγίζονται από τη συνειδητή κάθε κομματικού μέλους συμμετοχή στην επεξεργασία, στην εξειδίκευση. Με αυτήν την έννοια προηγείται η προγραμματική ετοιμότητα κάθε ΚΚ, η ιδεολογική θωράκιση μελών και στελεχών, η κομμουνιστική άσκηση αντοχής σε νέες δοκιμασίες, διαφορετικών συνθηκών κλπ.

Χωρίς υπερβολή, θα λέγαμε ότι η επιτυχημένη ή όχι δράση του ΚΚ σε μια περίοδο, ο ρόλος της καθοδήγησής του σε αυτήν, κρίνεται σε προηγούμενη περίοδο και με αυτή την έννοια αφορά όλη την κομματική βάση.

Φυσικά, από χώρα σε χώρα, διαφέρει η κατάσταση μέσα σ' ένα ΚΚ, η ιστορία, οι παρακαταθήκες του, η φάση συγκρότησης, ανασυγκρότησης ή ανάπτυξής του, καθώς και ο συσχετισμός δυνάμεων στη χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, προβάλλει αναγκαία η εξασφάλιση της ιστορικής συνέχειας του ΚΚ με ανανέωση των δυνάμεών του, με διαμόρφωση ισχυρής κομμουνιστικής συνείδησης και αντοχής όλων των δυνάμεών του, ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιών.

Είναι σίγουρο ότι αυτές οι ηλικίες θα ανταποκριθούν αν κατευθυνθούν προς αυτό. Με άλλα λόγια, είναι καθοδηγητική ευθύνη η αγωνιστική διάθεση νέων κομμουνιστών να γίνει ατσάλινη συνείδηση, με γνώση της ιδεολογίας, της ιστορίας του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με συμμετοχή στη διαδικασία επεξεργασίας πολιτικών θέσεων του Κόμματος, με συμβολή στην πάλη με τον οπορτουνισμό, με ανάλογα κριτήρια αξιολόγησης - ελέγχου - ανάδειξης των καθοδηγητικών οργάνων. Ετσι, η καθοδήγηση θα θερίσει ό,τι καλλιεργήσει, αλλά και η κομματική βάση θα δώσει τα νέα βλαστάρια της καθοδήγησης.

Πριν από δύο μήνες, σε Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 90 χρόνια από την πρώτη έκδοση της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» ξανατέθηκε το σύνθημα: «Κανείς κομμουνιστής, κανένα μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας χωρίς την ΚΟΜΕΠ».

Το ερώτημα είναι: Πόσα καθοδηγητικά όργανα, με στόχο πόσες ΚΟΒ και ΟΒ, ώθησαν σε ανάλογη συζήτηση - στάση;

Το ίδιο θα λέγαμε για τις εκδόσεις ιδεολογικού - πολιτικού - ιστορικού βιβλίου.

Με αφορμή τα 190 χρόνια από τη γέννηση του Ενγκελς κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή» έκδοση με έργα του, πολλά από τα οποία για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα. Πρόκειται για έργα που στην κυριολεξία μιλάνε για το σήμερα, για το διεθνές εμπόριο, για την καπιταλιστική οικονομική κρίση κλπ.

Τα κομματικά μέλη οφείλουν να κρίνουν τους καθοδηγητές τους για το αν και πώς καλλιέργησαν κλίμα διάδοσης της ΚΟΜΕΠ, του «Ριζοσπάστη», του βιβλίου, αν και πώς συνέδεσαν αυτό το καθήκον με το καθήκον της πρωτοπόρας δουλειάς για την οργάνωση των αγώνων, της ιδεολογικής - πολιτικής παρέμβασης μέσα στους αγώνες, κλαδικούς, τοπικούς, κατά επιχείρηση, γενικευμένους όπως της απεργίας στις 23 Φλεβάρη.

Από το επίπεδο της καθοδήγησης εξαρτάται το επίπεδο κρίσης της κομματικής βάσης, αλλά και από το επίπεδο κρίσης των κομματικών μελών εξαρτάται το επίπεδο της καθοδήγησης, που τελικά ως σύνολο διαμορφώνουν ένα ενιαίο επίπεδο κομμουνιστικών χαρακτηριστικών στο Κόμμα.

Κόμμα - Κομμουνιστική Νεολαία

Από το επίπεδο του Κόμματος εξαρτάται το επίπεδο της ιδιαίτερης κομμουνιστικής οργάνωσης νεολαίας, στη χώρα μας της ΚΝΕ.

Και αυτή η σχέση είναι αδήριτη. Σε κάθε περίοδο η κατάσταση στην ΚΝΕ αντικατοπτρίζει προγενέστερα αλλά και μελλοντικά προβλήματα ή αντίθετα κατακτήσεις του Κόμματος.

Είναι καθήκον της κομματικής καθοδήγησης, της ΚΟΒ, η εύστοχη σε προγραμματισμό, η πλούσια σε περιεχόμενο, η ευέλικτη σε μορφές επικοινωνία της ΚΝΕ με τους μαθητές και τις μαθήτριες, ιδιαίτερα στις εργατικές - λαϊκές γειτονιές, στα ΕΠΑΛ και στις επαγγελματικές σχολές.

Είναι επίσης κομματικό καθήκον η ανάπτυξη της ικανότητας των νέων κομμουνιστών, που περνούν από τα θρανία στην εργασία και την πιο πολύμορφη κοινωνική δράση, να ασκηθούν στη δουλειά με λαϊκές δυνάμεις με ανερχόμενες διαθέσεις αντίδρασης αλλά ισχυρές αστικές και οπορτουνιστικές επιρροές.

Είναι κομμουνιστικό καθήκον να διδαχθούν αυτή τη σχέση, σήμερα μάλιστα που η εργασιακή εμπειρία των νέων δε βοηθά ιδιαίτερα στη συλλογικότητα, γιατί συχνά δουλεύουν αποκομμένοι ως διακινητές εμπορευμάτων, σε φασονατζίδικη δουλειά ηλεκτρονικών υπηρεσιών, σε τεχνικές - λογιστικές - νομικές και άλλες υπηρεσίες που διατηρούν την απομόνωση από τους συναδέλφους, την ψευδαίσθηση της αυτοαπασχόλησης, του «ανώτερου στρώματος» λόγω του ότι διαθέτουν πανεπιστημιακό πτυχίο, κλπ.

Για όλους αυτούς τους λόγους η δουλειά με τους νέους και τις νέες, τους έφηβους, ακόμα και με τα παιδιά είναι δουλειά υποδομής, είναι δουλειά στην εργατική τάξη, τη σημερινή και τη μελλοντική, δουλειά που πραγματώνεται από κομματικά μέλη και καθοδήγηση ενιαία, σχεδιασμένα, μελετημένα, υπεύθυνα.

Η ιστορική αλήθεια όπλο μας στους ταξικούς αγώνες

Η ιστορική αλήθεια όπλο μας στους ταξικούς αγώνες

Χρέος να οξύνουμε την ιδεολογική διαπάλη στα σχολεία. Εχουμε ιδεολογική υπεροχή

Πριν από λίγες μέρες, στις πανελλήνιες εξετάσεις, χιλιάδες υποψήφιοι έπρεπε να απαντήσουν στο εξής θέμα: «Να δικαιολογήσετε γιατί η συνεργασία Κεμάλ Ατατούρκ - Μπολσεβίκων λειτούργησε ως ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος»!

Το θέμα τέθηκε κατηγορηματικά! Ο υποψήφιος δεν είχε καμία δυνατότητα να απορρίψει το ψέμα, εκτός αν αποφάσιζε να πατώσει. Η «αλήθεια» δε σήκωνε την παραμικρή αμφισβήτηση. Πρόβαλλε άτεγκτη, σε πείσμα των ιστορικών γεγονότων, σε πείσμα και των μαρτυριών προσωπικοτήτων που κάθε άλλο παρά κομμουνιστές ήσαν, όπως ο τότε μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος, που αργότερα έγινε αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Να τι είπε ο Χρύσανθος: «Η νέα σοβιετική εξουσία δεν εγκατέλειψε τον ελληνισμό του Πόντου στο έλεος των τσέτηδων. Τον βοήθησε και πάλι να αμυνθεί. Οι άθεοι κομμουνιστές εφάνησαν περισσότερον χριστιανοί από τους "χριστιανούς" Αγγλογάλλους».

Το παράδειγμα της παραπάνω έκθεσης δεν είναι το μοναδικό, ούτε είναι το σχολείο ο μόνος χώρος όπου πλαστογραφούν την Ιστορία. Πριν από λίγο καιρό, ανεκδιήγητος βουλευτής της ΝΔ βγήκε σε κανάλι για να καταγγείλει προβοκατόρικα το KKE για το «Σύμφωνο του Πετριτσίου», που δήθεν υπέγραψε με το ΚΚ Βουλγαρίας το 1943, με το οποίο δεσμευόταν να παραχωρήσει στους Βούλγαρους τη Μακεδονία!

Την ίδια δουλειά, του ψεύδους, της πλαστογραφίας της Ιστορίας, κάνουν εργολαβικά καθηγητές, δημοσιογράφοι, ιστοριογράφοι. Από αυτούς τους κυρίους, το ΚΚΕ χαρακτηρίζεται επιπλέον ως κόμμα εθνικιστικό, που έχει εγκαταλείψει τον προλεταριακό διεθνισμό! Βλέπετε, όποτε τους βολεύει εξηγούν τα ιστορικά γεγονότα στη βάση του έθνους. Και όποτε τους συμφέρει, τα εξηγούν στη βάση της υπερεθνικότητας. Συνεπείς: Ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός πηγαίνουν χέρι χέρι.

Και φυσικά, είτε και οι δύο μαζί, είτε καθένας χώρια, πηγαίνουν χέρι χέρι με την καταγγελία της ταξικής πάλης και την επίθεση στο ΚΚΕ.

Εχει αποδειχθεί και ας το σημειώσει για επιβεβαίωση όποιος συμμαθητής ή συμμαθήτριά σας αμφιβάλλει: Επιτίθενται στο ΚΚΕ, επειδή φοβούνται τη μεγάλη ανάταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Εκεί στοχεύουν και όχι μόνο στο Κόμμα μας. Και αντίστροφα: Χτυπούν τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, επειδή γνωρίζουν ότι μέσα από την πείρα τους θα συνειδητοποιηθούν ο εργάτης και η εργάτρια για την ανάγκη να στραφούν συνολικά κατά της αστικής τάξης και της εξουσίας της.

Στην κατεύθυνση αυτή, αξιοποιείται και εντάσσεται ο οπορτουνισμός και οι φορείς του. Το επιβεβαίωσαν: Η συμφωνία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τη φιλοσοφία του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ` Δημοτικού. Η προβολή από πληθώρα αστικών εντύπων της 12ης Ολομέλειας (1968) και της λεγόμενης «ανανέωσης» κατά του ...δογματικού ΚΚΕ! Η δήλωση μετανοίας (για πολλοστή φορά) του Κύρκου για «τα εγκλήματα του ΚΚΕ» (!) Οι εκδηλώσεις για τον Φαράκο που πληθαίνουν (μία τέτοια αποφάσισε να καλύψει και ο Δήμος Ναυπλίου, πληρώνοντας τα έξοδα της διήμερης παραμονής όσων θα πάνε στη σχετική διημερίδα). Το επιβεβαιώνουν οι δήθεν μελέτες των αντικομμουνιστών επιστημόνων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, της κεντροαριστεράς και το ενδιαφέρον τους για τις διασπάσεις του ΚΚΕ...

Μεγάλος είναι ο καημός τους, που το ΚΚΕ στάθηκε όρθιο μέσα στη θύελλα της αντεπανάστασης. Μεγάλη η ενόχληση, που το ΚΚΕ δεν μπαίνει στα αστικά σενάρια, αλλά εφαρμόζει αυτοτελή πολιτική. Και πιο μεγάλη γίνεται, όταν γνωρίζουν (και πολλοί γνωρίζουν) ότι η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού απορρέει από το γεγονός ότι οι υλικές προϋποθέσεις του είναι ώριμες και ένα πράγμα «φωνάζουν»: Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δε χωράει στις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής. Αυτές πρέπει να σπάσουν και να αντικατασταθούν με νέες, τις σοσιαλιστικές. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται. Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία.

Σημαίνουσα θέση στη διαστρέβλωση της Ιστορίας κατέχει η αντισταλινική προπαγάνδα. Ολοι αυτοί, που χαρακτήρισαν την αντεπανάσταση ως κοσμογονική εξέλιξη, συνεχίζουν και επαυξάνουν στην επίθεση λάσπης κατά του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα. Στο επίκεντρο, όπως πάντα, ο βρώμικος πόλεμος κατά της ηγεσίας των Μπολσεβίκων. Υπολογίζουν ότι μέσω της άγνοιας και με το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας θα εμπεδωθεί στις συνειδήσεις η εξίσωση ανάμεσα σε ένα προϊόν του καπιταλισμού, τον Χίτλερ, και σε έναν ηγέτη σαν τον Στάλιν, γέννημα θρέμμα ό,τι πιο πρωτοποριακού γνώρισε η ανθρωπότητα, του Μπολσεβικισμού. Θέλουν με αυτόν τον τρόπο να σβήσουν συνολικά την πρώτη ηρωική απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, τις επιτυχίες του, την παγκόσμια προσφορά του, τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του φασισμού.

Στο βιβλίο της Ιστορίας Γενικής Παιδείας της Γ` Λυκείου παρατίθεται εναντίον του Στάλιν ένα γελοίο απόσπασμα από βιβλίο του Σολζενίτσιν. Από αυτό, τα παιδιά της Γ` Λυκείου, 17 και 18 χρόνων, «πληροφορούνται» ότι ο διευθυντής εργοστασίου συνελήφθη, επειδή μετά από έντεκα λεπτά χειροκροτήματος προς τον Στάλιν, σταμάτησε πρώτος να χειροκροτεί, με αποτέλεσμα να σταματήσουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι! Τον είχαν εντοπίσει τα άγρυπνα βλέμματα της μυστικής αστυνομίας!..

Το ΚΚΕ προσπαθεί να διδάσκεται από τη μεγαλειώδη πορεία των 90 χρόνων του. Δίχως έπαρση, δίχως εξωραϊσμούς και διδακτισμούς, αλλά και μακριά από τη λαθολογία, το ΚΚΕ επιχειρεί να ενσωματώσει δημιουργικά στο παρόν τη θετική και αρνητική πείρα της διαδρομής του. Αναδείχνει την προσφορά του στην οργάνωση της εργατικής και της λαϊκής πάλης και στις κατακτήσεις των εργαζομένων. Προσπαθεί να βαθύνει σε προβλήματα της στρατηγικής του. Στην ίδια βάση μελετά τις αιτίες της αντεπανάστασης.

Το Κόμμα μας σας λέει κατ' αρχάς ένα πράγμα: Να γνωρίζετε τα ψέματα που σας διδάσκουν, αλλά να μαθαίνετε την αλήθεια, για να μπορείτε εξοπλισμένοι να πετάξετε στα μούτρα της αστικής τάξης και των κομμάτων της, στα μούτρα των εντεταλμένων ιστορικών της, τα βουνά του ψέματος, του αντικομμουνισμού, της αντιεπιστημονικής αντίληψης, του σκοταδισμού. Τέτοια είναι η ιστορία που διδάσκουν στα παιδιά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Οχι, δεν μπορούσε. Γιατί η εκπαίδευση, το περιεχόμενο των σπουδών, έχει ταξικό χαρακτήρα. Σε μια κοινωνία, όπου οικονομικά και πολιτικά κυριαρχεί η αστική τάξη, από τη δική της σκοπιά, με βάση τα δικά της συμφέροντα θα γράφεται και η σχολική Ιστορία, για να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οσοι από τους πρωτεργάτες της ισχυρίζονται το αντίθετο, απλώς υποκρίνονται.

Η αστική τάξη έχει πάψει προ πολλού να είναι επαναστατική δύναμη. Η σήψη χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό σε όλα τα επίπεδα. Η διαιώνιση ενός ιστορικά ξεπερασμένου συστήματος, όπως το αστικό, προϋποθέτει την ιδεολογική και πολιτική ενσωμάτωση της εργατικής τάξης, της πρωτοποριακής κοινωνικής δύναμης.

Η εργατική τάξη έχει συμφέρον από τη γνώση. Η αστική τάξη έχει συμφέρον από την παραχάραξη. Η εργατική τάξη έχει το δίκιο με το μέρος της. Η αστική έχει το άδικο. Σε αυτή τη βάση κρίνουμε και κρίνουν, αντίστοιχα, και τα ιστορικά γεγονότα.

Υποστηρίζουμε ότι η κίνηση της κοινωνίας προς τα εμπρός καθορίζεται από νόμους, που δρουν ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση. Η κινητήρια προωθητική δύναμη της κοινωνίας ήταν και είναι η ταξική πάλη, ιδιαίτερα στις κορυφαίες στιγμές της. Το δουλοκτητικό σύστημα αντικαταστάθηκε από το φεουδαρχικό. Το φεουδαρχικό ανατράπηκε από την αστική τάξη στις μεγάλες αστικές επανάστασης (Γαλλική, Αγγλική, Αμερικανική κ.ά.). Εγκαθιδρύθηκε ο καπιταλισμός, που ανατράπηκε σε σειρά χωρών, αρχίζοντας από τη Ρωσία, με την Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση, το 1917. Το πισωγύρισμα που γνώρισε η ανθρωπότητα, το 1989 - 1991, δεν ανατρέπει τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης, την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

Κρίνουμε τα ιστορικά γεγονότα στην ιστορική τους συνέχεια, στην αλληλουχία τους, κι όχι αποσπασματικά, επιφανειακά, ψευδεπίγραφα. Τίποτα δε γεννιέται στο κενό.

Η δική μας αντίληψη, η θεωρία του ιστορικού υλισμού, υποστηρίζει ότι οι λαϊκές μάζες είναι οι δημιουργοί της Ιστορίας. Δίχως να μηδενίζει το ρόλο της ηγετικής προσωπικότητας, αντίθετα βάζοντας αυτήν στις πραγματικές διαστάσεις της, στον αληθινό ρόλο που διαδραματίζει, αναδείχνει το ρόλο των μαζών στην παραγωγή και στην πολιτική εξέλιξη.

Υποστηρίζουμε ότι για το ίδιο ιστορικό γεγονός η αλήθεια είναι μία και όχι πολλές. Οι συγγραφείς που ισχυρίζονται το αντίθετο θέλουν να κρύψουν την αλήθεια πίσω από το λεγόμενο πλούτο των απόψεων, όπου ο καθένας μπορεί να βλέπει μία πλευρά της πραγματικότητας, να της προσδίδει όποιο νόημα εκείνος κρίνει και να εμφανίζει τη γνώμη του ως αντικειμενική.

Δεν υποστηρίζουμε ότι η επισήμανση της αλήθειας είναι ένα απλό θέμα για κάθε ιστορικό γεγονός. Για πολλά πράγματα είναι απλό. Για πολλά άλλα χρειάζεται κόπος, μελέτη, σωστή αξιολόγηση στοιχείων και πηγών. Πολλές φορές, η αλήθεια δεν αναδείχνεται αμέσως, ενώ μπορεί στην πορεία να προκύπτουν νέα στοιχεία που κάτι ανατρέπουν.

Υποστηρίζουμε, όμως, ότι η αλήθεια μπορεί να κατακτηθεί. Πιο εύκολα ή πιο δύσκολα ναι, αλλά μπορεί. Και πιστεύουμε ότι το μεθοδολογικό εργαλείο είναι η παρακολούθηση της πορείας που διέγραψε η ταξική πάλη σε κάθε εποχή ή περίοδο. Εξω από αυτά υπάρχουν μόνο ο αγνωστικισμός, η μεροληψία, η αποσπασματικότητα, η επιδίωξη να μην αποκτά η νεολαία κριτική σκέψη, αλλά να λειτουργεί με ετικέτες, με κουτάκια, έξω από τον ποταμό πλούτου που έχει συσσωρεύσει η ανθρώπινη γνώση μαζί με τη δράση.

Τα βιβλία της Ιστορίας που διδάσκονται στα σχολεία κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: Καταδίκη διαχρονικά της επαναστατικής βίας (όχι, όμως, και της εκάστοτε κρατικοκυβερνητικής). Διασυρμός όπου τους χρειάζεται και αποσιώπηση ως ανύπαρκτης της ταξικής πάλης, επίσης όπου τους χρειάζεται. Αντικομμουνισμός. Αποσιώπηση ή και δικαιολόγηση των εγκλημάτων της αστικής τάξης. Εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Ιμπεριαλιστική προπαγάνδα που πηγαίνει μαζί με την παραχάραξη. Εξαφάνιση γεγονότων από το ιστορικό γίγνεσθαι, σα να μην υπήρξαν.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι είναι δυνατόν να αλλάξουν τα βιβλία της Ιστορίας που διδάσκεται στο σημερινό σχολείο, δίχως να αλλάξει ριζικά η συνολική εκπαίδευση, η σημερινή οικονομία, τελικά η εξουσία. Βεβαίως, δεν υποτιμάμε ότι κάτω από μια ισχυρή πίεση είναι δυνατό να δεχτούν οι αρμόδιοι κάποιες επιμέρους βελτιώσεις στα σχολικά βιβλία Ιστορίας ή να αποφεύγονται κάποια ακόμα χειρότερα. Ομως, η φιλοσοφία που διέπει τα βιβλία, το περιεχόμενό τους, δε θα αλλάξει στις υπάρχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Αυτό που μπορεί και πρέπει να γίνει μέχρι να υπάρξουν ριζικές πολιτικές εξελίξεις, είναι να οξύνουμε οι κομμουνιστές την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στα σχολεία. Καθηγητές, δάσκαλοι και μαθητές, ιδιαίτερα οι Κνίτες του Λυκείου. Μέσα στο μάθημα και έξω από αυτό. Να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί τους πλαστογράφους ιθύνοντες και τα τσιράκια τους. Να βοηθήσουν και όλους τους καλοπροαίρετους καθηγητές και δασκάλους. Η Ιστορία βρίσκεται στο πλαίσιο της γενικής ταξικής πάλης και είναι όπλο στον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία.

Κανένας μαθητής από τις λαϊκές οικογένειες να μη δέχεται προσβολή της νοημοσύνης, της προσωπικότητάς του, προσβολή των αγώνων των γονιών και των παππούδων του.

Ας σταχυολογήσουμε ελάχιστα από τα πολλά παραδείγματα σκόπιμων παραλείψεων στο βιβλίο της Ιστορίας της Γ` Λυκείου, υπογραμμίζοντας ότι ο μεγάλος απών είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ στο διάστημα των τελευταίων 90 χρόνων:

• Μάταια αναζητά ο αναγνώστης να βρει στο βιβλίο το πρώτο ανοιχτό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη «προς τον ελληνικό λαό», ή έστω μία απλή αναφορά σε αυτό το γράμμα, που δημοσιοποιήθηκε στις 31 Οκτώβρη 1940, δηλαδή αμέσως μετά την επίθεση του ιταλικού στρατού (για τα άλλα δύο γράμματα που ακολούθησαν εννοείται ότι δεν μπορεί ούτε σκέψη να γίνει).

Αντίθετα, ο χώρος που αφιερώνεται στα του ελληνοϊταλικού πολέμου καλύπτεται με τις αναφορές στον Μεταξά και στον Παπάγο. Προφανώς, για να αποκτούν οι μαθητές ολόπλευρη γνώση εκείνων των γεγονότων...

• Κατά τους συγγραφείς του ίδιου βιβλίου, στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1950 - 1974, την οποία «πραγματεύεται» το βιβλίο, δεν υπήρξαν στρατοδικεία, εκτελέσεις κομμουνιστών, Μακρόνησος και φυλακές, νησιά εξορίας. Αν υπήρχαν, οι συγγραφείς θα τα σημείωναν...
• Κατά την άποψη του βιβλίου, φαίνεται ότι είτε δεν υπήρχαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στα χρόνια της δικτατορίας, είτε, αν υπήρχαν, καθόντουσαν στα αυγά τους! Δεν εξηγείται διαφορετικά η αναφορά των συγγραφέων ότι: «Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος αντιτάχθηκε έντονα και αντιστάθηκε στη δικτατορία, με πρωτοστάτες τον Γεώργιο Παπανδρέου(!) (η κηδεία του, το 1968, μετατράπηκε σε συλλαλητήριο κατά του καθεστώτος), τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Γεώργιο Μαύρο, τον Γεώργιο Ράλλη. Ο Καραμανλής, αυτοεξόριστος στο Παρίσι, κατήγγειλε τη δικτατορία. Στο εξωτερικό, επίσης, ανέπτυξαν αντιστασιακή δράση ο Ανδρέας Παπανδρέου (αρχηγός του ΠΑΚ)» και άλλοι. Οι χιλιάδες κομμουνιστές εξόριστοι, φυλακισμένοι και βασανισμένοι δεν υφίστανται... Πέρα από το ότι ο Κ. Καραμανλής αρχικά θεωρούσε θετικό το «να επανέλθωμεν εις την ομαλότητα (...) διά της επιτυχίας της επαναστάσεως», όπως ονόμαζε το στρατιωτικό πραξικόπημα.
• Δεν υπάρχουν επίσης στο βιβλίο (προφανώς, επειδή δεν ...υπήρξαν) οι τρεις ελληνικές κυβερνήσεις της Κατοχής, ενώ το ΕΑΜ εμφανίζεται σε μία γραμμή ουρανοκατέβατο, ως η σπουδαιότερη αντιστασιακή οργάνωση, δίπλα στον ΕΔΕΣ και στην ΕΚΚΑ, δίχως να γίνεται η παραμικρή αναφορά στο γεγονός ότι το ΚΚΕ υπήρξε ο καθοδηγητής και η βασική δύναμη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ.
• Φυσικά, οι συγγραφείς του εν λόγω βιβλίου βρίσκουν χώρο για να πουν ότι στη Μόσχα τον Οκτώβρη του 1944 ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν μοίρασαν τα Βαλκάνια. Πού το στηρίζουν αυτό; Στο γνωστό «χαρτάκι», δηλαδή πουθενά. Κατά τα άλλα, είναι αντικειμενικοί ερευνητές...

Ας σταχυολογήσουμε και ορισμένα από τα τερατώδη ψέματα που υπάρχουν στο ίδιο βιβλίο:

• Το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι ΗΠΑ, ρίχνοντας τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, οι συγγραφείς του βιβλίου το χαρακτηρίζουν αμφιλεγόμενη ενέργεια, ενώ παραθέτουν και απόσπασμα από έναν ιστορικό του ιμπεριαλισμού, τον Ρεϊμόν Καρτιέ, ο οποίος γράφει ότι «θα ζητωκραύγαζαν τη ρίψη της ατομικής βόμβας, αν αυτή έπεφτε στο Βερολίνο»!!
• Η νίκη της Σοβιετικής Ενωσης κατά των γερμανικών στρατευμάτων αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στο ρωσικό χειμώνα, ενώ ο καθοριστικός ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης στην αντιφασιστική νίκη των λαών αποκρύβεται. Ρωσικός χειμώνας τα πάνω από 20 εκατομμύρια νεκροί!

Την ίδια στιγμή, οι συγγραφείς μας «πληροφορούν» ότι ο Χίτλερ «ενισχύθηκε στην επιλογή του υπέρ του πολέμου και από το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ»! Ας είναι παραδεκτό και από αστούς ιστοριογράφους, ότι οι ΗΠΑ - Αγγλία - Γαλλία - Βατικανό ενίσχυαν τον Χίτλερ, του παραχώρησαν χώρες (π.χ. Τσεχοσλοβακία) και προσπαθούσαν να τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης, ενώ αρνούνταν τη σύναψη Συμφώνου μαζί της για την αντιμετώπιση του Αξονα (Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία).

• Η Οκτωβριανή Επανάσταση (πέρα από το ότι οι συγγραφείς δεν την ονομάζουν σοσιαλιστική, αλλά ρωσική) παρουσιάζεται περίπου ως πραξικόπημα, η Συνθήκη του Μπρεστ- Λιτόφσκ με το υπονοούμενο της εθνικής προδοσίας εκ μέρους των Μπολσεβίκων, ενώ η Ιστορία πλαστογραφείται και στα εξής: «Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν οι ηγέτες της Ρωσικής Επανάστασης (...) δε σημείωσαν την επιθυμητή επιτυχία. Η επαναστατική ηγεσία είχε υποσχεθεί την ειρήνη, τη διανομή των γαιών και την αυτοδιάθεση των λαών της προεπαναστατικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας»! Και «προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν - η Ρωσία έγινε πεδίο εμφύλιων συγκρούσεων και εξωτερικών επεμβάσεων από τους πρώην συμμάχους της - το επαναστατικό καθεστώς σκλήρυνε τη στάση του».Παράλληλα, «...το Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε και αυτό υπό την πολιτική κηδεμονία της κομμουνιστικής επαναστατικής ηγεσίας»!!!

Δηλαδή, δεν ήταν οι στρατοί 14 χωρών που εισέβαλαν στο έδαφος της επαναστατημένης Ρωσίας, ούτε οι Ρώσοι αστοί και ο στρατός τους που αιματοκύλησαν το ρωσικό λαό για να ανατρέψουν τη σοβιετική εξουσία. Αυτή η ανάλυση βρίσκεται έξω από το προπαγανδιστικό πεδίο των συγγραφέων του βιβλίου Ιστορίας που διδάσκεται στη Γ` Λυκείου και στη Δ` τάξη του Εσπερινού Λυκείου. Τη Σοβιετική Ενωση διηύθυνε μια ηγεσία που είχε υπό την κηδεμονία της και το ΚΚ.

• Την ίδια ώρα, οι συγγραφείς διαπιστώνουν ότι το 1945-1946 γίνονταν στην Ελλάδα«πράξεις αντεκδικήσεως, ιδίως στην ύπαιθρο, όπου η παρουσία του κράτους ήταν εξαρχής σκιώδης»!

Το γεγονός ότι χιλιάδες αγωνιστές αναγκάστηκαν να καταφύγουν και να αμύνονται στα βουνά κυνηγημένοι από το αστικό κράτος, το ονομάζουν πράξεις αντεκδικήσεως και από τις δύο μεριές! Ενώ αποσιωπούν ότι το κράτος, που ονομάζουν σκιώδες, και οι συμμορίες του ανέπτυξαν την παρακάτω εγκληματική δράση σε βάρος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, με τη συνδρομή του εγγλέζικου στρατού, μέσα σε ένα χρόνο από τη «Συμφωνία της Βάρκιζας»:

Νεκροί 1.289, τραυματίες 6.671, βασανισθέντες 31.632, συλληφθέντες 84.931, βιασμένες γυναίκες 165, ληστείες 6.567, επιδρομές σε τυπογραφεία 572, καταδιωκόμενοι 100.000, κρατικές συμμορίες 206.

Είναι επόμενο να γράφονται τέτοια πράγματα και άλλα να μην γράφονται. Γιατί αυτό το βιβλίο, όπως και τα άλλα του είδους του, είναι υμνητικό και προπαγανδιστικό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Εκθειάζει τη δημοκρατία των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού.

Κομμουνιστές γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές και μαθήτριες, αναδείξτε το ρόλο της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, του οργανωτή της εργατικής και λαϊκής πάλης επί 90 χρόνια. Αναδείξτε στο σχολείο τις κορυφαίες ανατάσεις των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα και διεθνώς, τον ηρωισμό του ΚΚΕ και την αντοχή του σε όλες τις συνθήκες. Κάνετε πράξη το σύνθημα των 90χρονων του Κόμματός μας και των 40χρονων της ΚΝΕ «Πρωτοπόρα θεωρία - Πρωτοπόρα δράση». Δείξετε ότι ο αγώνας δεν πήγε χαμένος. Εχουμε ιδεολογικήυπεροχή, πρέπει και να το επιβεβαιώνουμε κάθε μέρα.

•