Απληστία, κρίση χρέους και... ολίγος Μαρξ

 Απληστία, κρίση χρέους και... ολίγος Μαρξ

Ο φίλος δεν συμφωνούσε με όσα έγραψα προχτές και μου την είχε στημένη. "Ό,τι κι αν λέμε εμείς", μου δήλωσε κατηγορηματικά, "η ευθύνη για τα χάλια μας είναι δική μας, αν όχι αποκλειστικά, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της. Για να βρισκόμαστε βουλιαγμένοι στα χρέη, πάει να πει πως είχαμε δανειστεί πάνω από τις δυνάμεις μας. Κι αφού είμαστε πια υπερχρεωμένοι, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι θα την περνάμε με ψωμί κι ελιά ώσπου να ξεχρεώσουμε".

Ενδεχομένως, ο φίλος δεν συνειδητοποιεί ότι αυτή ακριβώς είναι η άποψη του Σώυμπλε. Το κακό είναι ότι την ίδια άποψη έχουν ενστερνιστεί οι περισσότεροι έλληνες, μιας και αυτή ακριβώς η άποψη πιπιλίζεται καθημερινά από όλα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, ηλεκτρονικά και μη. Έμμεσα δε, την ίδια άποψη έχουν και όλοι όσοι -υποτίθεται πως- παλεύουν είτε για κούρεμα είτε για επιμήκυνση εξόφλησης είτε για οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση του χρέους, εφ' όσον κατ' ουσία λένε στους δανειστές μας "εντάξει, κάναμε λάθη και βρεθήκαμε χρεωμένοι αλλά βοηθήστε μας να ξεχρεώσουμε".

Άλλη μια απόδειξη ότι το "ελληνικό πρόβλημα" δεν συνιστά παρά μια παρωνυχίδα στο συνολικό
πρόβλημα της Ευρώπης.     [Επεξεργασία διαγράμματος: Cogito ergo sum]

Η απάντησή μου σε όλα αυτά θα μπορούσε να ξεκινήσει με αντιστροφή αίτιου και αιτιατού. Θα μπορούσα, δηλαδή, να υποστηρίξω ότι όλα αυτά τα χρόνια δανειζόμασταν επειδή υπήρχαν κάποιοι πρόθυμοι να μας δανείσουν. Υπήρχαν πάμπολλοι -"θεσμικοί" και μη επενδυτές- που, συνεπαρμένοι από την απληστία τους, σπρώχνονταν για το ποιος θα μας πρωτοδώσει δανεικά. Κι όμως, αυτό το φαινόμενο που διάρκεσε ολόκληρες δεκαετίες, δεν το πήραν έγκαιρα χαμπάρι ούτε η Κομμισσιόν ούτε η ΕΚΤ ούτε κανένα Γιούρογκρουπ. Όλοι ξύπνησαν ξαφνικά, πέφτοντας από τα σύννεφα.

Παρένθεση. Προφανώς, από τα σύννεφα έπεσε κι ο Σώυμπλε, όταν χρειάστηκε να διαθέσει 305 δισ. ευρώ για να διασώσει τις γερμανικές τράπεζες, που φορτώνονταν ότι σκουπίδι κυκλοφορούσε στον πλανήτη. Διέθεσε ένα ποσό ίσο σχεδόν με το 11% του γερμανικού ΑΕΠ και με το σύνολο του δικού μας χρέους για να σώσει (διά της κρατικοποίησής τους) από την χρεωκοπία την Commerzbank και την Hypo Real Estate, για να ιδρύσει το Soffin (ταμείο διάσωσης) και για να εγγυηθεί τα τραπεζικά χρέη. Κι όλα αυτά τα έκανε πριν ξεσπάσει η πρόσφατη καταιγίδα με την Deutche Bank. Κλείνει η παρένθεση.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με την παρατήρηση ότι δεν είμαστε μόνο εμείς βουλιαγμένοι στα χρέη. Είναι και οι ιταλοί, είναι και οι γάλλοι, είναι και οι ισπανοί, είναι και οι πορτογάλοι, είναι και οι ιρλανδοί... Ξαφνικά, όλες σχεδόν οι τράπεζες της Ευρώπης βρέθηκαν να πνίγονται από το τσουνάμι που σήκωσε η κατάρρευση των subprime δανείων στις ΗΠΑ και, προκειμένου να γλιτώσουν από τον πνιγμό, πιάστηκαν από τις εθνικές οικονομίες κι άρχισαν να τις παρασέρνουν μαζί τους στον βυθό. Στην ουσία, δηλαδή, εμείς προσπαθούμε τώρα να ζήσουμε με ψωμί κι ελιά επειδή κάποτε κάποιοι θέλησαν να κερδοσκοπήσουν στην πλάτη μας.

Ενδεχομένως, θα μπορούσα να στηρίξω την απάντησή μου και σε ένα σοφιστικό (ή προβοκατόρικο, αν προτιμάτε) ερώτημα: αν για την κατάντια τής ελληνικής οικονομίας φταίνε οι έλληνες, για το ότι η οικονομία ολόκληρης της Ευρώπης δεν λέει να μπει σε ρυθμούς ανάπτυξης επί οκτώ τόσα χρόνια τώρα, ποιός φταίει; Μέχρι και η γερμανική ατμομηχανή πάει φρεναριστή κι ας έχουν γίνει πια κανόνας τα mini jobs και τα κακοπληρωμένα τετράωρα.

Θα μπορούσα ακόμη να ενσωματώσω στην απάντησή μου κι έναν ιστορικά τεκμηριωμένο αφορισμό: "Η τραπεζική κρίση, η κρίση του δημόσιου χρέους και η ιδιωτική (εταιρική ή προσωπική) πιστωτική κρίση είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα φαινόμενα". Αυτό ακριβώς το αλληλένδετο των επί μέρους κρίσεων συνιστά την γενεσιουργό αιτία της στασιμότητας της καπιταλιστικής παραγωγής κέρδους. Ας ακούσουμε τι έχει να μας πει επ' αυτού ο παππούς Κάρολος (*):

«Η σύγκρουση των αντιτιθέμενων μεταξύ τους παραγόντων βρίσκει κατά περιόδους διέξοδο στις κρίσεις. Οι κρίσεις είναι πάντα μόνο στιγμιαίες βίαιες λύσεις των υπαρχουσών αντιφάσεων, βίαιες εκρήξεις, που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία.

»Η αντίφαση, εκφρασμένη στην πιο γενική της μορφή, συνίσταται στο ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής περικλείνει μια τάση απόλυτης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από την αξία και από την υπεραξία που περιέχεται σ' αυτή την τελευταία, ανεξάρτητα επίσης από τις κοινωνικές σχέσεις, μέσα στις οποίες συντελείται η κεφαλαιοκρατική παραγωγή, ενώ, από την άλλη, έχει για σκοπό τη διατήρηση της υπάρχουσας κεφαλαιακής αξίας και την αξιοποίησή της στον ανώτατο βαθμό (δηλαδή, τη διαρκώς επιταχυνόμενη αύξηση αυτής της αξίας). Ο ιδιάζων στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής χαρακτήρας, τείνει στη χρησιμοποίηση της υπάρχουσας κεφαλαιακής αξίας σαν μέσου για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αξιοποίηση αυτής της άξίας. Οι μέθοδες, με τις οποίες πετυχαίνεται αυτό, συνεπάγονται: τη μείωση του ποσοστού τού κέρδους, την υποτίμηση του υπάρχοντος κεφαλαίου και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας σε βάρος των παραγμένων ήδη παραγωγικών δυνάμεων. (...)

»Η κεφαλαιοκρατική παραγωγή τείνει πάντα να ξεπεράσει αυτά τα εσωτερικά της όρια, τα ξεπερνάει, όμως, μόνο με μέσα, που της αντιτάσσουν εκ νέου και σε πιό τεράστια κλίμακα αυτά τα όρια.

»Το αληθινό όριο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο, είναι το γεγονός ότι το κεφάλαιο και η αυτοαξιοποίησή του εμφανίζονται σαν αφετηρία και τέρμα, σαν κίνητρο και σκοπός τής παραγωγής, ότι η παραγωγή είναι μόνο παραγωγή για το κεφάλαιο και όχι άντίστροφα, ότι δηλαδή τα μέσα παραγωγής είναι απλά μέσα για μια διαρκώς διευρυνόμενη διαμόρφωση του προτσές της ζωής για την κοινωνία των παραγωγών. Τα όρια, μέσα στα οποία μόνο μπορούν να κινηθούν η διατήρηση και η αξιοποίηση της κεφαλαιακής άξίας, οι οποίες βασίζονται στην απαλλοτρίωση και στην πτώχευση της μεγάλης μάζας των παραγωγών, τα όρια αυτά βρίσκονται γι' αυτό διαρκώς σε αντίφαση με τις μέθοδες παραγωγής, που είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει το κεφάλαιο για το σκοπό του και που τείνουν προς απεριόριστη αύξηση της παραγωγής, προς την παραγωγή σαν αυτοσκοπό, προς την απεριόριστη ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας.

»Το μέσο (απεριόριστη ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας) έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον περιορισμένο σκοπό τής αξιοποίησης του υπάρχοντος κεφαλαίου. Αν λοιπόν ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είναι ένα μέσο ιστορικής σημασίας για την ανάπτυξη της υλικής παραγωγικής δύναμης και για τη δημιουργία τής αντίστοιχης σ' αυτήν παγκόσμιας αγοράς, αποτελεί ταυτόχρονα τη μόνιμη αντίφαση ανάμεσα σ' αυτό το ιστορικό του καθήκον και στις αντίστοιχές του κοινωνικές σχέσεις παραγωγής.»

-------------------------------------------------------------
(*) Καρλ Μαρξ, "Το Κεφάλαιο", τόμος τρίτος - έκδοση: Σύγχρονη Εποχή, σελ. 315-316. Στην φωτογραφία, το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του τρίτου τόμου στα ρωσσικά.

Δικαστικό ρεπορτάζ

 Δικαστικό ρεπορτάζ

Κι ενώ ο Ερντογάν συλλαμβάνει για πλάκα μέλη του HDP -που είναι κάτι σαν τον τουρκικό Σύριζα και συνεργάζεται εκλογικά με το χοτζικό ΕΜΕΡ, που έχει πολύ καλές σχέσεις με το πανταολικό Ναρ- επειδή δε συνεργάζονται στις ανακρίσεις και βασικά επειδή κατήγγειλαν και τη δική του πλευρά για το πραξικόπημα κι όσα το ακολούθησαν...

Ενώ τα δυτικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν για την επικείμενη λύση του Κυπριακού, που είναι πιο κοντά από ποτέ, χάρη στην ομοθυμία και το πνεύμα συνεργασίας μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων...

Ενώ η φοράδα βρίσκεται πάντα στο Γενί-Τζαμί και περιμένει να μας ενημερώσει για την παραμικρή εξέλιξη σχετικά με τον ανασχηματισμό -που τον προανήγγειλαν σήμερα η Αυγή κι η ΕφΣυν- και την κυβερνητική (απο)σύνθεση...

Ενώ οι συνταξιούχοι μας βάζουν τα γυαλιά από κινηματική άποψη και μας κάνουν περήφανα νιάτα (λέμε τώρα) για τα (πραγματικά) τιμημένα γερατειά...

...η κε του μπλοκ έχει ημι-αργία, καθώς σκέφτηκε να γράψει κάτι σχετικά με την πρώτη βδομάδα της δίκης των χρυσαυγιτών για τη δολοφονική ενέδρα σε ΠΑΜίτες στο Πέραμα, με κάποιες εκτιμήσεις και τα πρώτα συμπεράσματα. Αλλά δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος να επαναλάβω με διαφορετική διατύπωση όσα έγραψα σε αυτό το κείμενο και αντιγράφω-παραθέτω παρακάτω.

Τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής δεν έστησαν καρτέρι στους κομμουνιστές και τα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, επειδή είχαν πολιτικές διαφορές, γενικά και αόριστα, ή γιατί είναι αντικομμουνιστές από θέση αρχής και πολιτικής ιδεολογίας, ούτε επειδή ερεθίστηκαν από τις κόκκινες αφίσες του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Λειτούργησαν κατ’ εντολή των αφεντικών τους, για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα, να τσακίσουν κάθε οργανωμένη συλλογική αντίσταση στη Ζώνη του Περάματος. Για αυτό αναζητούσαν λυσσασμένα τον πρόεδρο του Συνδικάτου Μετάλλου, για αυτό έλεγαν δημόσια πως πρέπει να καθαρίσουν τη Ζώνη από το απόστημα του ΠΑΜΕ, για αυτό έστησαν ένα “σωματείο” που λειτουργεί σαν υπεργολαβία, εν είδει γραφείου εύρεσης εργασίας, με εξευτελιστικούς όρους -“δουλειά για όλους τους Έλληνες με 15 ευρώ μεροκάματο" ήταν ο διακηρυγμένος στόχος τους. 

Οι φασίστες δε δρουν ως οργανωμένες ομάδες περιφρούρησης, αλλά ως τάγματα εφόδου και μπράβοι της νύχτας, που χτυπάνε μαφιόζικα και φεύγουν, κατόπιν ειδοποίησης από τις αστυνομικές πλάτες που έχουν. Δεν είναι κάποιου είδους παρεκτροπή από το αστικό, συνταγματικό τόξο, αλλά ο εγκληματικός, εκτελεστικός του βραχίονας, η πιο ωμή, επιθετική έκφρασή του. Πότε ως χίτες-ταγματασφαλίτες, πότε ως βασανιστές και πρωτεργάτες της χούντας, πότε ως χρυσαυγίτες με τα σύγχρονα τάγματα εφόδου, είναι διαχρονικά το όπλο του συστήματος ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Λυσσασμένα μαντρόσκυλα, που γλείφουν τα πόδια του αφεντικού, για να τους πετάξει μερικά κοκαλάκια, και γαβγίζουν απειλητικά όποιον το απειλεί. Αλλά δαγκώνουν θρασύδειλα εκ του ασφαλούς, μόνο όταν τους παίρνει κι έχουν ευνοϊκούς συσχετισμούς. Κι ύστερα κατεβάζουν την ουρά στα σκέλια και κρύβονται στις τρύπες τους ή τους τραβάει το αφεντικό από το λουράκι, για να τους προστατεύσει. 

Ο ναζιστικός υπόκοσμος λειτουργεί συμπληρωματικά προς τον “υψηλό κόσμο” και την εξουσία του. Είναι δολοφόνοι γιατί είναι νεοναζί και τσιράκια του συστήματος που τους γέννησε, κι όχι λόγω κάποιας “εκτροπής” ή “διαστροφής” -όπως είναι δηλ η κυρίαρχη αφήγηση για τον “παρανοϊκό Χίτλερ”, τον ηττημένο του 45′ που είναι ο ιδεολογικός τους πατέρας. 

Οι οργανικές σχέσεις των νεοναζί με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής δείχνουν, από μία άποψη, και τα όρια της “ανεξάρτητης” συστημικής δικαιοσύνης, σε αυτή τη δίκη. Μπορεί τελικά να αναγκαστούν να θυσιάσουν κάποια πιόνια -πάντα έτσι λειτουργεί το παιχνίδι της “κάθαρσης”- αλλά δε θα βάλουν ποτέ στο στόχαστρο το χέρι που τους όπλισε και τους μίσθωσε ή τα όργανα της (κυρίαρχης) τάξης, που τους έκαναν τις πλάτες και τους παρέχουν υψηλή προστασία σε διάφορες περιστάσεις. Εξάλλου για το δικαστήριο, δεν υπάρχουν “χειροπιαστές αποδείξεις” για αυτή τη σχέση. Οι πιθανοί μάρτυρες φοβούνται για τη σωματική ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή τους. Και αυτό ακριβώς ήταν το βασικό μήνυμα της δολοφονικής επίθεσης στο Πέραμα. “Δες τι έπαθαν τα οργανωμένα μέλη του σωματείου και ο πρόεδρός του και φαντάσου τι θα πάθεις εσύ, μόνος κι απροστάτευτος, αν δε σκύψεις το κεφάλι, να κάνεις ό,τι σου λέμε”. 

Αυτές οι σχέσεις και η γενναία κατάθεση του Σ. Πουλικόγιαννη που τις κατέδειξε, θα υπαγορεύσουν λογικά και το περιεχόμενο της επίθεσης που θα επιχειρήσουν να του κάνουν οι φασίστες στη συνέχεια της δίκης, για να μειώσουν την αξία των όσων λέει (ήδη από τώρα έχουν δώσει δείγματα γραφής, διακόπτοντας συχνά τη ροή της διαδικασίας, με άναρθρες κραυγές). Και δε θα είναι τυχαίο ούτε έκπληξη αν τους δούμε να χρησιμοποιούν επιχειρήματα από όλο το φάσμα του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου (πχ διάφορων “αντιεξουσιαστών” για την 20ή Οκτώβρη του 11′). 

Χρειάζεται πολύ κουράγιο και δύναμη, για να μπει κανείς στο μάτι των φασισταριών και να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι σε πληρωμένους δολοφόνους και το νεοναζιστικό υπόκοσμο. Αλλά αυτή η δύναμη δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι υπεράνθρωπη, αλλά βαθιά ανθρώπινη. Είναι η δική μας δράση, η χτεσινή μαζική παρουσία έξω από το δικαστήριο, η δύναμη της εργατικής τάξης, της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής οργανωμένης πάλης. Του μόνου αγώνα που μπορεί να τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που το γεννάει, όπως έχει κάνει άλλωστε και στο παρελθόν.

Στα παραπάνω προσθέτω από το ρεπορτάζ της πρώτης μέρας, με τη μαζική ανταπόκριση από το αντιφασιστικό κάλεσμα του ΠΑΜΕ έξω από το δικαστικό μέγαρο το "επεισόδιο" με ένα φασισταριό σε ένα στενάκι κάθετο στη Λεωφόρο, που ούρλιαζε εκ του ασφαλούς πίσω από μια αλυσίδα μπάτσων: "εσάς προστατεύουν ρε, εσάς..."

Ό,τι πιο κοντινό έχω δει δια ζώσης στη σκηνή με το Ζήκο-μπακαλόγατο (κι άλλες πολλές που την αντέγραψαν).

Κράτα με κυρά μου, κράτα με...

Κρίμα που δεν τον άφησαν όμως να γίνει όντως της κακομοίρας (που είναι κι ο πραγματικός τίτλος της ταινίας).

Σε άλλη κατηγορία, υπό τη μορφή ανέκδοτου, μπορεί να μπει και το εξής. Πότε καταλαβαίνεις πως μια κινητοποίηση οδεύει προς το τέλος της και φεύγουμε; Όταν βλέπεις τους Σεκίτες της ΚΕΕΡΦΑ να τα μαζεύουν, πανό, εφημερίδες και πλακέτες (από μία ο καθένας, όπως και τα πανό άλλωστε). Σιγά μη μείνουν πίσω, να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τον οποιονδήποτε.

Κι είχαν άπειρη πλάκα (σε αντίθεση με το πλήθος τους) καθώς είχαν χρέωση ακόμα και στις εφημερίδες τους για να πουληθούν στο συγκεκριμένο σημείο ("Ε.Α. για δικαστήρια" έγραφε μια σακούλα) και προσπαθούσαν να τις πουλήσουν στους δικούς μας, με την ψευδαίσθηση-αυταπάτη πως κάνουν παρέμβαση στις μάζες.

Τουλάχιστον όμως αυτοί ήρθαν, όπως άλλωστε και κάποιοι αναρχικοί, σε αντίθεση με άλλους, που τους πέφτει βαρύ το πρωινό ξύπνημα.

Επίλογος στη σημερινή ανάρτηση με ένα άλλο στιγμιότυπο από το δικαστικό ρεπορτάζ, με την αθώωση των κατηγορούμενων για την υπόθεση Μαρφίν, που ήταν απολύτως αναμενόμενη, καθώς δεν υπήρχε κανένα επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον τους. Κι επειδή η εκτίμηση του ΚΚΕ (αλλά και μερικών αναρχικών ακόμα) είναι πως η πυρκαγιά στη Μαρφίν και η δολοφονία τριών υπαλλήλων -με τη συνέργεια της διοίκησης που τους απαγόρευσε να φύγουν- ήταν μια τεράστια και προμελετημένη προβοκάτσια εις βάρος του λαϊκού κινήματος, αλλά κάποιοι (κανάλια, δημοσιολόγοι και το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης) φροντίζουν επιμελώς να την αγνοούν, για να αξιοποιήσουν αλλιώς την υπόθεση, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να τους αντιστρέψουμε το αγαπημένο τους ερώτημα:

Ναι αλλά για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα...

 Αθλητισμός, ή … βαρβαρότητα;

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

 

Αθλητισμός, ή … βαρβαρότητα;

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν μιλούσαμε για αθλητισμό άλλα πράγματα εννοούσαμε. Μετά την επέλαση της εμπορευματοποίησης, την έναρξη της οποίας κήρυξε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) το 1984, τα πράγματα άλλαξαν.

Πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια και πιστεύω ότι κανείς δεν αμφισβητεί ότι η ΔΟΕ και όλοι οι διεθνείς αθλητικοί οργανισμοί έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα των πολυεθνικών που λυμαίνονται το χώρο.

Το ίδιο συμβαίνει με τις εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές και τις εθνικές αθλητικές ομοσπονδίες, αλλά και με τα αθλητικά σωματεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία.


Αν μιλάμε για αθλητισμό, μιλάμε, πρώτα απ όλα, για τους αθλητές. Αυτοί είναι που με τις προσπάθειες και τις επιδόσεις τους γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών, ρισκάροντας την υγεία και την ίδια τους τη ζωή, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, αλλά κυρίως μετά απ αυτήν.

Βέβαια, σε κάθε άθλημα, αυτοί που τα «κονομάνε χοντρά» είναι ελάχιστοι. Οι πολλοί απλώς επιβιώνουν, ή φυτοζωούν. Για τη δόξα, το χρήμα και τη «μεγάλη ζωή», ο αθλητής πρέπει να καταφύγει σε άλλα μέσα, μεταξύ των οποίων και οι «ενισχυτικές ουσίες», δηλαδή το ντόπινγκ. Μόνον έτσι γίνονται οι μεγάλες επιδόσεις, τα ρεκόρ, οι νίκες, αυτά δηλαδή που απαιτούν τα «αφεντικά»…

Αυτά συμβαίνουν στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού, του αθλητισμού των υψηλών επιδόσεων, ή του πρωταθλητισμού, αν προτιμάτε.

Τι γίνεται όμως με τον εργαζόμενο, το νέο, ή το παιδί, που θέλει να γυμναστεί, ή να αθληθεί στον ελεύθερο χρόνο του;
Η απάντηση είναι: Αν έχεις να πληρώσεις, τότε μπορείς!
Φθάσαμε στο σημείο η φυσική αγωγή, η γυμναστική, ο αθλητισμός, από κοινωνικά αγαθά να έχουν μετατραπεί σε είδη πολυτελείας…

Θυμάμαι, όταν σαν αθλητής επισκεπτόμουν τη Σοβιετική Ένωση, ή τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, μου έκανε εντύπωση ότι όποιος ήθελε να γυμναστεί είχε στη διάθεση του οργανωμένα γυμναστήρια, επανδρωμένα με επαγγελματίες γυμναστές, όπου βεβαίως η πρόσβαση ήταν δωρεάν. Όπως επίσης εντύπωση μου έκανε η οργάνωση και το επίπεδο του σχολικού αθλητισμού, κάτι που στη χώρα μας ήταν (και συνεχίζει να είναι) όνειρο θερινής νυκτός.

Θα μου πείτε: «Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα, μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος εξαιτίας της κρίσης»!

Σκεφθείτε όμως ότι στην κατάσταση αυτή βρισκόμαστε γιατί βλέπαμε τόσα χρόνια να μας κόβουν κομμάτι- κομμάτι, αυτά που θεωρούσαμε δικαιώματα μας, αυτά που πιστεύαμε ότι ήταν κοινωνικά αγαθά. Έτσι η υγεία, η παιδεία, η ψυχαγωγία, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, και τόσα άλλα, έγιναν εμπορεύματα και μάλιστα πολύ ακριβά. Έτσι και ο αθλητισμός.

Όμως, όλα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού που κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα για να βγει η ανθρωπότητα από το σκοτάδι της βαρβαρότητας.

Όλα τα παραπάνω μου ήρθαν στο νου όταν, πριν λίγες μέρες, ξαναδιάβασα αυτό που έγραψε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αποδίδοντας το στον Φρίντριχ Ένγκελς: «Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».

Κάτι που σήμερα δισεκατομμύρια άνθρωποι στον Πλανήτη αισθανόμαστε στο πετσί μας.

Kαι τελειώνω με κάτι που είχε πει ο Καρλ Μαρξ: «Το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες. Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου».

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΒΛΟΓΑΝΕ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΘΑΨΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ

ΒΛΟΓΑΝΕ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΘΑΨΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ

Και φέτος – όπως άλλωστε όλα τα τελευταία χρόνια – ζήσαμε την ίδια πράξη του

θεάτρου του παραλόγου που κάθε χρόνο τέτοια εποχή παίζεται στο Λαζαρέτο:

Διάφοροι «αριστεροί» κύρια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ (βουλευτές τέως και νυν,

ο δήμαρχος, οι εκπρόσωποι του περιφερειάρχη κ.ά.) μαζεύονται στον τόπο της

υπέρτατης θυσίας των αγωνιστών της Εαμικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού

Στρατού Ελλάδας, μελών του τιμημένου κόμματός τους του ΚΚΕ, υποτίθεται για να

αποτίσουν φόρο τιμής στην θυσία τους. Λέω υποτίθεται γιατί αν ειλικρινά θέλανε να

τιμήσουν τους αγώνες και τις θυσίες τους -- με υπέρτατη την θυσία της ίδιας της ζωής

τους —θα έπρεπε πρώτα και κύρια να αναγνώριζαν, αν όχι να ενστερνίζονταν, τα

ιδανικά τους, το νόημα και το σκοπό της θυσίας των. Θα έπρεπε να δεχόντουσαν το

αυτονόητο. Ότι οι αγωνιστές που εκτελέσθηκαν στο Λαζαρέτο, εκτελέσθηκαν γιατί

αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωσης αποκήρυξης του Κομμουνιστικού Κόμματος

Ελλάδας και των ιδανικών του ( Όχι στη ξενοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική

Δικαιοσύνη, Λαοκρατία, Σοσιαλισμός ).

Συμβαίνει ,όμως αλήθεια κάτι τέτοιο;

Έχουν, όλοι αυτοί που κάθε χρόνο μαζεύονται στο Λαζαρέτο για να τιμήσουν δήθεν την

θυσία και την μνήμη των 120 περίπου κομμουνιστών αγωνιστών, καμία σχέση με τους

αγωνιστές αυτούς και τα ιδανικά τους; Καμία!

Όσοι από αυτούς υπήρξαν κάποτε μέλη του ΚΚΕ έχουν λακίσει εδώ και πολύ καιρό και

όλοι τους, είτε με εκλεπτυσμένο αντικομουνισμό είτε με πρωτόγονο, στρέφονται

ενάντια στο ΚΚΕ ,στα ιδανικά, τις αρχές και τις αξίες του. Και δεν στρέφονται μόνο με τα

λόγια τους. Κύρια στρέφονται με τις ίδιες τους τις πράξεις. Είναι αυτοί που θεωρούν

μονόδρομο τη πορεία της χώρας μας μέσα στις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Που ξεδιάντροπα μας λένε πως «…ήταν σχήμα λόγου…» οι προεκλογικές τους

διακηρύξεις για κατάργηση των μνημονίων ….με ένα νόμο και ένα άρθρο. Είναι αυτοί

που φέρανε νέα μνημόνια, νέα αβάστακτα βάρη στα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας

…. που καταργούν πλήρως την έννοια της μόνιμης και σταθερής εργασίας … που

αναγκάζουν εκατοντάδες χιλιάδες νέους να ξενιτεύονται … που παραδίδουν το

δημόσιο πλούτο της πατρίδας μας, τα λιμάνια , τα αεροδρόμια ακόμα και το εθνικό

οδικό δίκτυο « για αξιοποίηση (!!!)» στο πολυεθνικό και ντόπιο κεφάλαιο. Είναι αυτοί,

τέλος, που αντί να διώξουν τις αμερικανονατοϊκές βάσεις του θανάτου από τη χώρα

μας φέρανε μόνιμα το νατοϊκό στόλο στο Αιγαίο και εκλιπαρούν τους Αμερικανούς για

νέες βάσεις στην Κάρπαθο.

Είναι ολοφάνερο πως όλα τα παραπάνω ,όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση αλλά

έρχονται και σε ευθεία αντίθεση με τα πάντα επίκαιρα ιδανικά των εκτελεσθέντων στο

Λαζαρέτο αγωνιστών. Ξέρουν ,όμως, πως τα ιδανικά αυτά – που οι ίδιοι με τις πράξεις

τους έχουν εδώ και καιρό εγκαταλείψει – δεν είναι μόνο τα ιδανικά των εκτελεσθέντων

αγωνιστών, δεν είναι μόνο τα ιδανικά του ΚΚΕ, είναι τα ιδανικά της συντριπτικής

πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Γι αυτό και η παρουσία τους στο Λαζαρέτο ένα

στόχο και σκοπό έχει. Προσποιούμενοι πως τιμάνε την θυσία των αγωνιστών (στα λόγια

βέβαια γιατί με τις πράξεις τους αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο ) θέλουν να

ξεγελάσουν για μια ακόμη φορά τον Ελληνικό λαό και να το πείσουν, αν είναι δυνατό,

πως αυτοί είναι οι «σύγχρονοι» συνεχιστές των οραμάτων της Εαμικής Αντίστασης και

του Δημοκρατικού Στρατού. Άκρατος καιροσκοπισμός και κυνικότητα! Γι αυτό, όπως

και ο λαός μας λέει «βλογάνε και μνημονεύουνε τους πεθαμένους για να θάψουνε

τους ζωντανούς». Τους θυμίζουμε πως και άλλοι στο πρόσφατο παρελθόν (Ανδρέας

Παπανδρέου -- -ΠΑΣΟΚ) επεχείρησαν να οικειοποιηθούν τα οράματα και τα ιδανικά της

Εθνικής Αντίστασης χωρίς βέβαια να τα ενστερνίζονται ειλικρινά. Είχαν πρόσκαιρα

οφέλη αλλά τελικά ο λαός τους πήρε χαμπάρι και τους απέδωσε «…τα του Καίσσαρος

τω Καίσσαρι..». Ήδη, βέβαια , το ίδιο άρχισε να συμβαίνει και με αυτούς. Ο λαός

καταλαβαίνει πολύ καλά τι συμβαίνει και τους γυρίζει περιφρονητικά την πλάτη. Η

ελάχιστη συμμετοχή του Κερκυραϊκού λαού στις φιέστες τους είναι μια πρώτη

απόδειξη αυτού.

Τελειώνοντας και προς άρση κάθε παρεξήγησης δηλώνω και τα εξής : Το ΚΚΕ μπορεί να

ήταν ο πρωτεργάτης και ο καθοδηγητής της εποποιίας της Εαμικής Αντίστασης και του

Δημοκρατικού Στρατού αλλά όμως δεν διεκδικεί το μονοπώλιο των ιδανικών και των

οραμάτων τους. Αυτά ανήκουν στην συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που

ειλικρινά τα ενστερνίζεται και τα έχει βαθιά φυλαγμένα στη καρδιά του. Δεν ανήκουν,

όμως, σε κανένα αποστάτη, σε κανένα καιροσκόπο που προσπαθεί με φιέστες και

παρόλες να τα οικειοποιηθεί. Σ΄ αυτούς όλους ( αποστάτες και καιροσκόπους ) μια

φράση μόνο τους ταιριάζει : ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ !!!

3/11/2016 ΜΠ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

Της Λαϊκής Συσπείρωσης 

ΜΜΕ και χειραγώγηση

 ΜΜΕ και χειραγώγηση

"Ο σκλάβος που δεν συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του είναι απλούστατα σκλάβος. Ο σκλάβος που συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του και αγωνίζεται ενάντιά της είναι επαναστάτης. Ο σκλάβος που καμαρώνει τις ομορφιές της ζωής στη σκλαβιά είναι τσιράκι και κάθαρμα, άξιος περιφρόνησης" (Β.Ι.Λένιν) 

Η κυρίαρχη ιδεολογία παράγεται από την κυριαρχία στα μέσα παραγωγής. Στα 1840 στη "Γερμανική Ιδεολογία" οι Μαρξ και Ένγκελς έγραφαν: "Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες. Με άλλα λόγια η τάξη που είναι κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική δύναμη. Η τάξη που έχει στη διάθεση της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει, συνακόλουθα, τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, σε γενικές γραμμές, οι ιδέες αυτών που στερούνται των μέσων της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σε αυτά. Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται ως ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχία της. Τα άτομα που αποτελούν την κυρίαρχη τάξη … καθορίζουν ως κυρίαρχη τάξη όλη την έκταση και τα όρια μιας ιστορικής εποχής… επομένως, μεταξύ άλλων, κυριαρχούν επίσης ως στοχαστές, ως παραγωγοί ιδεών και ρυθμίζουν την παραγωγή και διανομή των ιδεών της εποχής τους". Έθεταν έτσι το ιδεολογικό πλαίσιο που προσδιορίζει το ρόλο των ΜΜΕ, σαν ρόλο ενός κεντρικού ιδεολογικού μηχανισμού στήριξης της κυριαρχίας της αστικής τάξης.

Αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες, επιβεβαιώνουν ότι τα ΜΜΕ τα κατέχουν αυτοί που κατέχουν το μεγάλο κεφάλαιο. Αξίζει να τονίσουμε, πως τόσο η παραοικονομία όσο και η διαπλοκή, είναι καταστάσεις σύμφυτες με τον καπιταλισμό. Γίνεται αντιληπτό, ότι τα ΜΜΕ δεν παράγουν αλλά αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία και από αυτή την άποψη βοηθάνε στην εδραίωση της. Συνεπώς, η διευθέτηση του τρόπου κατοχής των τηλεοπτικών αδειών και η φιλολογία γύρω από αυτήν, όχι μόνο δεν αλλάζουν την πραγματικότητα, αλλά αντίθετα, επιχειρούν να την νομιμοποιήσουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού για "πρώτη φορά… από αριστερά".

Στις ταξικές κοινωνίες, η αλήθεια έχει ταξικό πρόσημο. Δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε πληροφόρηση πάνω από τις τάξεις και τις κοινωνίες. Τα ΜΜΕ, έντυπα ή ηλεκτρονικά, θα εκφράσουν την αλήθεια αυτού που τα κατέχει, θα πληροφορούν σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτού που τα κατέχει. Και αυτό θα γίνει, είτε αφορά στην κρατική είτε στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ θα υπηρετούν κατά κανόνα -εκτός από τις εξαιρέσεις του- την παραπάνω συνθήκη. Και αυτό θα γίνεται με όλους τους τρόπους, συνειδητά ή ασυνείδητα. Σε διαφορετική περίπτωση, απλά δε θα έχουν δουλειά. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο ή δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ή λένε συνειδητά- με το αζημίωτο, πολλές φορές, ιδίως όταν πρόκειται για μεγαλοδημοσιογράφους  που χαίρονται τις χαρές τις σκλαβιάς- ψέματα.

Επειδή το κόστος του περιεχομένου των όσων εκπορεύονται από τα ΜΜΕ το πληρώνει ο ελληνικός λαός και τα παιδιά του, θα πρέπει να μάθουμε να αποκωδικοποιούμε τόσο τα μηνύματα όσο και τις τεχνικές χειραγώγησης των μέσων. Ο Μ.Μπρεχτ στο "Εγκώμιο στη μάθηση" επιμένει: "Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε! / Μην αφεθείς να πείθεσαι. / Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος! / Ό,τι δεν  ξέρεις ο ίδιος, / καθόλου δεν το ξέρεις. / Έλεγξε το λογαριασμό. / Εσύ θα τον πληρώσεις". 

Η δύναμη του μηνύματος δεν εξαρτάται απλά από τη δύναμη του μέσου αλλά καθορίζεται από πολλούς παράγοντες και ιδιαίτερα τους κοινωνικούς- οικονομικούς συσχετισμούς δύναμης. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί προϋποθέσεις αντίστασης και ανατροπής της οποιασδήποτε προσπάθειας χειραγώγησης.

Αν και στο παρόν άρθρο δεν θα εστιάσουμε στα μηνύματα αλλά στις τεχνικές χειραγώγησης, εν συντομία αναφέρουμε ότι τρείς ιδεολογικοί άξονες συνθέτουν το πλαίσιο παραγωγής μηνυμάτων των Μ.Μ.Ε.: (α) αταξική αντιμετώπιση του κοινωνικού γίγνεσθαι, (β) μεταφυσική αντίληψη για την κρίση και δημιουργία ψυχολογίας της κρίσης και (γ) άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Είναι μηνύματα που επιχειρούν να αποκρύψουν την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, προβάλλουν την μεταφυσική, τον ανορθολογισμό, το περιθωριακό, ως πρότυπο, οδηγούν στην βία, στο πορνό, στην εμπορευματοποίηση, των ανθρωπίνων σχέσεων, ευνοούν την επιστροφή στα ένστικτα και γεννούν το φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την εξοικείωση με τον πόλεμο. Αποκόπτουν τον άνθρωπο από το κοινωνικό, φυσικό, πολιτιστικό περιβάλλον. Πριμοδοτούν τον απομονωτισμό, την ηττοπάθεια, την μοναξιά σαν στάση ζωής,  την παραίτηση, την απαισιοδοξία, κ.λ.π. 

Διάφορες τεχνικές χειραγώγησης χρησιμοποιούνται, ώστε όλα αυτά τα μηνύματα να επηρεάζουν τον μέσο άνθρωπο. Η τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης της ψυχολογίας, των νευροεπιστημών, της ψυχοβιολογίας, χρησιμοποιούνται για αυτόν τον σκοπό. Προσανατολίζεται ο μέσος άνθρωπος, μέσω ενός καταιγισμού ασήμαντων πληροφοριών, στην σκανδαλοθηρία, στο κουτσομπολιό, στην φτηνή διασκέδαση. Μαθαίνει να ασχολείται με τους άλλους, με γεγονότα, αλλά όχι με ιδέες. Δημιουργούνται τεχνητά προβλήματα και στη συνέχεια στρέφεται η προσοχή του κόσμου σε αυτά, ώστε να αποδεχτεί μέτρα περιορισμού της ελευθερίας του. Κλασσικό παράδειγμα τα επεισόδια των ‘’γνωστών’’ ‘’αγνώστων’’ και η ψήφιση τρομονόμων  που περιορίζουν κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα. Τέτοια μέτρα δεν παίρνονται άμεσα και ξαφνικά. Πρώτα προετοιμάζεται η κοινή γνώμη και στη συνέχεια αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται σταδιακά και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Αρκετές φορές, αυτά τα μέτρα προβάλλονται ως αναγκαίο κακό για το μέλλον και όχι για το παρόν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το ασφαλιστικό.

Γίνεται έτσι μια πλύση εγκεφάλου σε ένα θέμα με σκοπό τον εθισμό των πολιτών. Απευθύνονται για αυτό το λόγο στο συναίσθημα και όχι στη λογική, δημιουργώντας φόβους, ανασφάλεια, αβεβαιότητα για μεγαλύτερη χειραγώγηση. Εύκολα χειραγωγήσιμος δεν είναι μόνο ο φοβισμένος πολίτης, αλλά και ο πολίτης που δεν έχει επαρκή μόρφωση και παιδεία. Ενισχύονται λοιπόν στρατηγικά οι ταξικές ανισότητες στην παιδεία και στον πολιτισμό και παράλληλα ενισχύεται ο εθισμός στην υποκουλτούρα, στην κουλτούρα της σήψης και της παρακμής. Όλη αυτή η προσπάθεια έχει σαν υπόβαθρο τον εθισμό στην ιδέα ότι όλοι είμαστε το ίδιο, όλοι φταίμε αφού όπως έλεγε ο Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε».

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που λένε αφορά τους πολλούς. Κατά συνέπεια, αυτοί που διαφωνούν είναι μειοψηφία. Η μειοψηφία έχει την τάση να προσαρμόζεται στην πλειοψηφία για ασφάλεια και βεβαιότητα. Έτσι, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για κοινωνική συμμόρφωση και ομαλοποίηση κοινωνικών συμπεριφορών. Οι μέθοδοι κοινωνικής επιρροής στοχεύουν στο να αναγάγουν τις μεταδιδόμενες στο κοινό γνώσεις, ιδέες και αξίες σε προσωπικές πεποιθήσεις που θα χαρακτηρίζουν τις δραστηριότητες του ατόμου και των ομάδων. Η μίμηση, η κοινωνική μάθηση παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Μεταστρέφοντας την πραγματικότητα εμφανίζουν την κυρίαρχη άποψη σαν ριζοσπαστική και ανατρεπτική. 

Ένα φάσμα αλληλοδιαπλεκόμενων τεχνικών, υποστηρίζουν αυτή την υπόθεση. Αναφέρουμε ορισμένες από αυτές:

• Απουσία κοινωνικής, πολιτικής και ιστορικής αλληλουχίας
• Παραχάραξη της ιστορίας
• Επεξεργασία των πληροφοριών
• Παραπληροφόρηση, υποπληροφόρηση
• Αποσπασματική πληροφορία και όχι ενιαία και ολόπλευρη
• Κατασκευή του πλαισίου μέσα στο οποίο τοποθετούνται τα γεγονότα
• Απουσία πλαισίου. Αναφορά σε ιστορικά γεγονότα χωρίς να αναφέρεται το πλαίσιο π.χ.Μάης του ΄36, πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία
• Κινητοποίηση του μέσου πολίτη και ευαισθητοποίηση του γενικά. Για παράδειγμα, ενάντια στη αδικία και τον πόλεμο, χωρίς συγκεκριμένες κοινωνικές, πολιτικές, ιστορικές αναφορές.
• Ευαισθητοποίηση και όχι ενημέρωση
• Συναισθηματικές αντιδράσεις και όχι κριτική σκέψη και λογικοί προβληματισμοί
• Δημιουργία κοινών συναισθημάτων που θύτες και θύματα μπορούν να νοιώσουν, αλλά απόκρυψη των νόμων που τα διέπουν. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Μ.Μπρεχτ «αποδίδουν το φλογάτο κόκκινο του ουρανού. Όχι το σπίτι που φλέγεται».
• Η ιστορία εμφανίζεται σαν μια διαδοχή απομονωμένων γεγονότων. Έτσι το χτένισμα της τηλεπερσόνας ή η ιστορία μιας σαπουνόπερας έχει μεγαλύτερη σημασία από το έπος του 1940 ή τους αγώνες των εργαζομένων.
• Προσωποποίηση της πληροφορίας. Δεν θα μιλήσουμε για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων της Ελλάδας ή της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, αλλά θα δούμε τον Έλληνα πρωθυπουργό να σφίγγει το χέρι του Τούρκου ομολόγου του.
• Αφηγηματικό σύστημα : Ένας παρουσιαστής που μιλάει, εικόνες που δεν συνδέονται πάντα με το σχόλιο, ένα γεγονός του οποίου δε γνωρίζουμε ούτε τις αιτίες, ούτε το αποτέλεσμά του.
• Δραματοποίηση της πραγματικότητας
• Το μήνυμα που εισπράττει ο τηλεθεατής είναι ότι η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη για να την καταλάβει. Επιστρατεύονται λοιπόν οι ειδικοί και τα τηλεοπτικά παράθυρα
• Για κάθε ιδέα έχουμε να κάνουμε με μια αντιπροσωπευτική τηλεοπτική προσωπικότητα που γίνεται βεντέτα
• Στα τηλεοπτικά παράθυρα, με κέρδος τις μεγάλες αμοιβές αρκετοί δημοσιογράφοι αποδέχονται να υποδυθούν ρόλους και να υπηρετήσουν χαρακτήρες του καλού, του κακού, του άσχημου, ώστε να παγιδεύσουν συναισθήματα του τηλεθεατή. Έτσι ο τηλεθεατής είναι ευαίσθητος στην προσωπικότητα του παρουσιαστή ή της τηλεοπτικής βεντέτας παρά στην αξία των συλλογισμών του
• Ψυχολογικοποίηση του αντιπάλου. Εστιάζουν σε ψυχολογικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, που τις περισσότερες φορές είναι κατασκευασμένα, παρά σε αυτά που υποστηρίζει ο αντίπαλος.
• Εθισμός του τηλεθεατή στην αντιπαλότητα ώστε να εκτιμάει τις κονταρομαχίες.

Ο πραγματικός αγώνας για ένα άλλο χαρακτήρα των ΜΜΕ είναι μέρος του γενικότερου λαϊκού  αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Στο πλαίσιο αυτής της πάλης, θα έρθουμε πολλές φορές αντιμέτωποι με τη "δημοκρατία" των βολεμένων που θα υπερασπίζεται τη "δημοκρατία" των πολυεθνικών. Κάθε φορά που θα συμβαίνει αυτό, εμείς θα τους  υπενθυμίζουμε τα λόγια του Λένιν: "ο σκλάβος που καμαρώνει τις ομορφιές της ζωής στη σκλαβιά είναι τσιράκι και κάθαρμα, άξιος περιφρόνησης".

--------------------------------------------------

Σημείωση:

Το παραπάνω άρθρο είναι του Dr Ψυχολογίας-Dr Γεωγραφίας Ηλία Μιχαλαρέα, επιστημονικού υπευθύνου τής μονάδας απεξάρτησης "Διάπλους" της ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου Κέρκυρας. Το αντέγραψα από τον ιστότοπο "Ημεροδρόμος", διατηρώντας τις υπογραμμίσεις του πρωτοτύπου αλλά προσθέτοντας σκίτσα και επεμβαίνοντας ελαφρά στην μορφοποίησή του. 

Όπως έχω σημειώσει στο παρελθόν, όταν το ιστολόγιο καταφεύγει στην αντιγραφή, το κάνει είτε για να διασώσει και να διαδώσει κείμενα που τα θεωρεί αξιόλογα είτε επειδή οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του ιστολόγου δεν αφήνουν χρόνο για πρωτότυπο κείμενο. Σήμερα ισχύουν και τα δυο.)

Δεν ξεχνώ

 Δεν ξεχνώ

Η φράση αυτή που έχει συνδεθεί με τον Αττίλα και το Κυπριακό, θα είναι μπούσουλας για αυτή την ανάρτηση, καθώς κάποιοι φαίνεται πως κάποιοι (νομίζουν πως) απευθύνονται σε αμνήμονες.

Εγκαταλείπει όντως το ΚΚΕ κάποια παλιά του θέση; Μα δεν ήταν πάγιος στόχος πάλης του, τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, το ενιαίο ανεξάρτητο κυπριακό κράτος; Σε ποιο βαθμό ταυτίζεται ή διαφοροποιείται αυτό το τελευταίο από τη θέση για "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία";

Το ΚΚΕ συνέδεε πάντα τον όρο "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία" με την προοπτική του ενιαίου, ανεξάρτητου κράτους.
Κατά τη δική μου κρίση κι αντίληψη, αυτό που "εγκαταλείπεται" είναι μια διατύπωση ή μια ειδική μορφή έκφρασης της γενικής αρχής, που δεν άλλαξε ποτέ. Μπορούμε συνεπώς να συζητήσουμε για αυτή τη συγκεκριμένη αλλαγή, αν μας βρίσκεις σύμφωνους κι αν υπηρετεί τη γενική μας θέση. Όταν γίνεται λόγος όμως για εγκατάλειψη αυτής της τελευταίας, είναι εκ του πονηρού, για τη δημιουργία εντυπώσεων και την ενεργοποίηση εξαρτημένων (ούτε καν ενδιάμεσων) αντανακλαστικών, που έχουν εθιστεί να αντιδρούν σε αντίστοιχα ερεθίσματα (φωνές για τροτσκισμό, προδοσία, κτλ).

Ας μιλήσουμε λοιπόν συγκεκριμένα για τον όρο δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία. Η ανακοίνωση της ΚΕ -που αν έχω καταλάβει καλά, θα συζητηθεί στα παρακάτω όργανα, για να εμπλουτιστεί και να φτάσει στην τελική της μορφή- λέει πως το τουρκικό κράτος δούλεψε συστηματικά για να περάσει αυτή τη θέση και να περιληφθεί ως συμβιβασμός στα υλικά των συνομιλιών, επιδιώκοντας τη διχοτόμηση. Αλλά αυτός ο έσχατος συμβιβασμός μετατράπηκε ακολούθως σε θεμέλιο και θέση αρχής για την επίλυση του Κυπριακού.

Ένας πιθανός αντίλογος είναι πως θέση αυτή ήταν η βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, μετά τον Αττίλα, που είχαν τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, και εξέφραζε μια συμβιβαστική λύση που διαμορφώθηκε σε ένα πιο ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον, από το σημερινό. Παρόλα αυτά, το ΑΚΕΛ ανέφερε πάντα την ομοσπονδιακή λύση ως "οδυνηρό συμβιβασμό". Και δε γνωρίζω κάποιον που να το αμφισβητεί σοβαρά -μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Το κρίσιμο ζήτημα λοιπόν, δεν είναι το δίπολο "όλα ή τίποτα" κι αν θα γίνουν συμβιβασμοί, αλλά κατά πόσο είναι συμφέροντες ή όχι.

Η ΚΕ λοιπόν εκτιμά πως στην παρούσα φάση, καλλιεργείται ένα πλαστό κλίμα ευφορίας για άμεση, δίκαιη λύση και ο όρος "δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία" αξιοποιείται σε αυτήν την κατεύθυνση, της προώθησης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για ουσιαστική νομιμοποίηση της διχοτόμησης, με δύο συνιστώντα κράτη που θα έχουν δικό τους σύνταγμα, κρατικό μηχανισμό, βουλή, σημαία και εθνικό ύμνο! Και επ' αυτού, δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει κάποιον σοβαρό, πειστικό αντίλογο.

Μήπως η πρόταση του ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό; Κάθε άλλο. Είναι πρόταση η οποία πατάει στη συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης και της συγκυρίας -για αυτό και μετατράπηκε - εξελίχθηκε άλλωστε.

Ο αντίλογος είναι πως παραγνωρίζονται οι ειδικές συνθήκες κι οι εθνικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού, που δεν μπορούν να εξαλειφθούν παρά μόνο σε κάποια φάση ανάπτυξης του ώριμου σοσιαλισμού, στα πρόθυρα του κομμουνισμού.
Τότε όμως δε θα υπάρχει πιθανότατα καν ανάγκη για συγκρότηση κράτους (ή μισοκράτους, όπως το έλεγε ο Ένγκελς), Οπότε με βάση αυτό το σκεπτικό, ο στόχος για "ενιαία ανεξάρτητη Κύπρο" αφορά εκ των πραγμάτων το απώτερο κομμουνιστικό μέλλον και δε συμβάδιζε με τη διεκδίκηση του στόχου της δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας. Κατά συνέπεια, όσοι συμμερίζονται το παραπάνω σκεπτικό διαφωνούσαν καιρό τώρα με το ΚΚΕ, αλλά είχαν αργήσει να το καταλάβουν.

Δε θέλω να στενοχωρήσω κανέναν φαντασιόπληκτο, που οραματίζεται "εδώ και τώρα" μια άμεση, δίκαιη λύση, αλλά νομίζω πως αυτό θα απαιτούσε αυτομάτως "λίγο σοσιαλισμό" ή τουλάχιστον ένα πιο ευμενές διεθνές περιβάλλον, με ευνοϊκούς συσχετισμούς -πιθανότατα πιο ευνοϊκούς από ό,τι τις δεκαετίες του 60' και του 70'. Που και αυτό ακόμα στηριζόταν στο αντίπαλο, σοσιαλιστικό δέος -δηλ στο σοσιαλισμό και την επανάσταση.
Ακόμα κι αν κάποιος φαντασιώνεται πως πιάνει τον ταύρο της συγκυρίας από τα κέρατα και βρίσκει άμεσες, υλοποιήσιμες λύσεις, υποθέτω πως δεν αναφέρεται στο δοσμένο, σύγχρονο πλαίσιο. Εκτός και αν τελικά ταυτίζεται με τις ιμπεριαλιστικές "λύσεις" τύπου Ανάν και αυτές προωθεί (συνειδητά ή ασυνείδητα).

Πώς σχολιάζουμε όμως τις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΑΚΕΛ και τους νέους "φίλους" του στην Κύπρο;
Οι σχέσεις με το ΑΚΕΛ είναι ένα σύνθετο, λεπτό ζήτημα, όχι μόνο εξαιτίας των γνωστών ιστορικών δεσμών ούτε γιατί δεν είναι φανερός ο χαρακτήρας κι ο ρόλος του, αλλά λόγω της δράσης της δικής μας ξεχωριστής κομματικής οργάνωσης που δρα στο νησί και κάποιων συνεπών δυνάμεων που είναι εγκλωβισμένες (;) στις γραμμές του ΑΚΕΛ.

Το ΚΚΕ κάνει πολύ προσεκτικές κριτικές διαπιστώσεις πχ για την πείρα της διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ, χωρίς πολιτικές εκπτώσεις, αλλά χωρίς να οξύνει τα πνεύματα. Η χτεσινή απάντηση του ΑΚΕΛ κινείται σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος, αναπαράγοντας ουσιαστικά ακόμα και τον άθλιο διαχωρισμό μεταξύ ηγεσίας-βάσης: (Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ διαπράττει σοβαρό λάθος...)

Όπως και να έχει, είναι αρκετά αποκαλυπτική η στάση όσων υιοθετούν την κριτική του ΑΚΕΛ, πάνω στο ζήλο τους να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε εναντίον του ΚΚΕ. Κι έτσι είναι πρόθυμοι να δώσουν δίκιο στους πάντες και σε οποιονδήποτε βρεθεί απέναντί του για ένα ζήτημα: απ' τους παρακρατικούς "αγανακτισμένους" της 20ής Οκτώβρη, μέχρι το κυπριακό ΠΑΣΟΚ. Όλοι με το ΑΚΕΛ (todo aquel).



Και δε μιλάμε γενικά για τις θέσεις και την πολιτική του, αλλά για τη συγκεκριμένη στάση του στο Κυπριακό, όταν ακόμα και το 04' πχ είχε συρθεί στην καταψήφιση του σχεδίου Ανάν κάτω από την πίεση μεγάλου μέρους της βάσης του.

Αν κάποιοι πιάνονται από αυτό, για να δείξουν πως το ΚΚΕ απομονώνεται από τους παραδοσιακούς του συμμάχους, υποθέτω πως απευθύνονται στο ευρύ ροζ-πασοκικό κοινό, που τείνει ευήκοα ώτα σε τέτοιες αναλύσεις, γιατί δε θα βρουν πολλούς κομμουνιστές που να έχουν χωνέψει τις παλινωδίες του ΑΚΕΛ. Κι αν ζούσαν έναν αιώνα πριν, θα ήταν πιθανότατα σε αυτούς που θα καταλόγιζαν τις ίδιες κατηγορίες στους μπολσεβίκους, που συνεργάζονταν με μια σειρά αμελητέες γκρούπες στα πλαίσια της Κομιντέρν. Αυτό προφανώς δεν καθιστά εμάς μπολσεβίκους. Αλλά τους ρίχνει οπωσδήποτε στο επίπεδο της κίτρινης ξεπουλημένης δεύτερης διεθνούς.

Όσο για τα χαριτωμένα σχόλια περί ταύτισης του ΚΚΕ με τους ακροδεξιούς της Κύπρου και τους επαίνους που του επιδαψιλεύουν, το έργο είναι παμπάλαιο και χιλιοπαιγμένο, ήδη από το 2004. με το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Αν κάποιοι τότε ήταν ή δήλωναν ΚΚΕ, αλλά τώρα χρησιμοποιούν την ίδια φαιά προπαγάνδα, αυτό δε δείχνει τίποτα άλλο παρά το δικό τους πολιτικό ξεπεσμό και την οριστική τους χρεοκοπία.

Αυτά ως ένα γενικό πλαίσιο, χωρίς την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι εξαντλούμε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα.

Δυο γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα

Ο τίτλος είναι λίγο κλισέ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ το ‘χουν τερματίσει με τις σκιαμαχίες τους, σε κάθε φάση των πολιτικών εξελίξεων. Όπως αλήθεια είναι ότι όσο το επίπεδο οργάνωσης και συνειδητοποίησης των λαϊκών μαζών που υποφέρουν είναι χαμηλό, τόσο θα υπάρχουν καρικατούρες από προσωπικότητες του εξωτερικού που έχουνε μέχρι και το ίδιο hairstyle και αντιπαράθεση made in USA ή μάλλον από… τα LIDL.

Κι εξηγούμαι:

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχθεί χωρίς αμφιβολία στο καλύτερο σχέδιο της αστικής τάξης τα τελευταία χρόνια. Άλωσε τους ψηφοφόρους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και τους έκλεισε στο σπίτι, να περιμένουν την έλευση του μεσσία Αλέξη. Έδωσε χρόνο στη ΝΔ να ανασυνταχθεί,να δημιουργήσει πολιτικές συμμαχίες, να είναι σε θέση να αναλάβει την κυβέρνηση όταν χρειαστεί και πέρασε μέτρα που οι αστοί δε θα μπορούσαν να απαιτήσουν από κανένα άλλο πολιτικό σχήμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν έχει υποστεί ήττα. Απλώς οργάνωσε τη νίκη της τάξης που υπηρετεί! Ταυτόχρονα με την επικοινωνιακή του τακτική και με το χειρισμό όλων των εξελίξεων του 2015 έκανε κάθε εναλλακτικό σχέδιο εκτός μνημονίου-ΕΥΡΩ-ΕΕ-καπιταλισμού να μοιάζει παρωχημένο ή επικίνδυνο. Αυτό είναι σαρωτική νίκη της αστικής τάξης. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα.

 Από την άλλη οι δήθεν αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν “φουλ επίθεση” χωρίς επιθετικό, γιατί ο κόουτς τους έχει πει να μη βάλουν ποτέ γκολ! Υπογράφουν το χειρότερο μνημόνιο και ψηφίζουν κάθε κρίσιμο μέτρο ενάντια στο λαό, αλλά την ίδια στιγμή χρεώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ… μπολσεβικισμό. Οι μειώσεις, το ΝΑΤΟ, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξύλο στα περήφανα γηρατειά, η πλήρης συμφωνία με κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, ακόμα και ο εγκλωβισμός των μεταναστών βαφτίζονται κομμουνισμός από την αντιπολίτευση. Τι έχουν να αντιπαραθέσουν στον… μπολσεβίκο Αλέξη όμως; Πλήρη απελευθέρωση και ξεπούλημα όποιου περιουσιακού στοιχείου του Δημοσίου, απελευθέρωση των απολύσεων και κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και της απεργίας, με την υπόσχεση ότι μόνο έτσι θα ζήσουμε καλύτερα.

Επειδή αυτοί το τερματίζουν δεν είναι καιρός να τους βάλουμε ένα STOP πριν τερματίσουν κι εμάς; Δεν είναι ανάγκη να ‘σαι δεξιός ή αριστερός για να θες να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ και να μη σου πάρουν το σπίτι οι τράπεζες. Η επερχόμενη Απεργία στις 24/11 μας δίνει μια ευκαιρία, για να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες.

Υ.Γ. Ο Ομπάμα έρχεται να στηρίξει τον Αλέξη και να μας ζητήσει και άλλο αίμα με τυράκι το χρέος αν και απερχόμενος πρόεδρος ΗΠΑ. Έρχεται την έναρξη του τριήμερου εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου…

Επικίνδυνοι «δίαυλοι»...

Επικίνδυνοι «δίαυλοι»...

Με αφορμή την προχτεσινή επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών και την επικείμενη επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου - που, κατά κοινή ομολογία, δεν επισκέπτεται την Ελλάδα, απλά για να κάνει κάποιες δηλώσεις στήριξης για το ζήτημα του χρέους - τα κυβερνητικά στελέχη όπου σταθούν και όπου βρεθούν δεν παραλείπουν να διαλαλούν τη θέλησή τους να παίξουν το ρόλο του «διαύλου» και του «χρήσιμου μεσάζοντα» ανάμεσα στα αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, διαφημίζοντας ταυτόχρονα τα «γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα» όπως λένε της χώρας, τη θέση της, τη συμμετοχή στην ΕΕ - Ευρωζώνη και στο ΝΑΤΟ, τη γειτνίασή της με ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία, που την κάνουν «καταλληλότερη» για το ρόλο.
Η θέση αυτή, που ντύνεται με τη μάσκα της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» σε έναν «πολυπολικό και πολύπλοκο κόσμο», σηματοδοτεί, άλλωστε, και το διαχρονικό στόχο της αστικής τάξης για την αναβάθμιση της θέσης της στην περιοχή και σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, πηγαίνει χέρι - χέρι με το στόχο της καπιταλιστικής σταθεροποίησης και ανάκαμψης στην οικονομία, της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαία και η αρθρογραφία των τελευταίων ημερών, που, απηχώντας τις θέσεις του κεφαλαίου, ζητάει επιτακτικά απ' όλα τα αστικά κόμματα, να επιβεβαιώσουν τη δέσμευσή τους σ' αυτούς τους στόχους, εξασφαλίζοντας κλίμα σταθερότητας και συναίνεσης.
Χαρακτηριστικά απ' αυτήν την άποψη είναι τα όσα έγραφε η «Αυγή» στο χτεσινό κύριο άρθρο της για το ότι «η εξωτερική πολιτική είναι ένα συνεχές δούναι και λαβείν - και φαίνεται ότι τόσο η Μόσχα όσο και η Ουάσιγκτον βλέπουν σε αυτή τη φάση την Ελλάδα ως... πολύφερνη νύφη (...)» αλλά και για το ότι «το μόνο βέβαιο είναι ότι τους Λαβρόφ, Ομπάμα, και όχι μόνο, τους ενδιαφέρει πολύ να παραμείνει η χώρα σταθερή και ανοιχτή σε συνεργασία μαζί τους, όπως δείχνει ότι θέλει η ελληνική κυβέρνηση - και αυτοτελώς, και με τη στάση της στην ΕΕ. Μάλιστα, η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να κρατά ορθάνοιχτους τους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας με τη Ρωσία, ενώ ταυτόχρονα είναι μέλος του ΝΑΤΟ, την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα».
Βεβαίως, δεν πρόκειται απλά για μια «επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης» αλλά για μια εξωτερική πολιτική που ο προσανατολισμός και οι στόχοι της κινούνται σταθερά εντός των πλαισίων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου συμμετέχει ενεργά η Ελλάδα, αλλά και όσων οι σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα διαμορφώνουν.
Χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, είναι τα όσα είπε χτες ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, στο πλαίσιο του Ελληνορωσικού Φόρουμ, ότι το πέρασμα ρωσικού φυσικού αερίου μέσω της Ελλάδας «υπηρετεί το στρατηγικό σχεδιασμό της ΕΕ για την ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας». Αλλωστε, δεν πάει και πολύς καιρός από την πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πολωνία, για τις αποφάσεις της οποίας πανηγύρισε η ελληνική κυβέρνηση, παρότι σηματοδοτούν την κλιμάκωση της επιθετικότητας και της προσπάθειας στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας, ταυτόχρονα με τις προσπάθειες διατήρησης διαύλων επικοινωνίας. Ούτε, βέβαια, είναι τυχαίος ο αναβαθμισμένος ρόλος που συζητιέται να αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση εντός του ΝΑΤΟ αλλά και της ΕΕ, που σχετίζεται και με τους σχεδιασμούς της Τουρκίας ως μεγάλης περιφερειακής δύναμης, η αστική τάξη της οποίας διεκδικεί περισσότερα σε όλη την περιοχή, ακόμα και επανεξετάζοντας παλιές συμμαχίες και λυκοφιλίες.
Σίγουρα το πιο προκλητικό είναι η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, να παρουσιάσει τη συμμετοχή ως τα μπούνια στα ιμπεριαλιστικά παζάρια και τους ανταγωνισμούς όπως και στις κάθε είδους ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ως παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης.
Η πρόκληση γίνεται διπλή σε μια περίοδο που οι ανταγωνισμοί οξύνονται, επιβεβαιώνοντας και ότι οι όποιες συμφωνίες και συμβιβασμοί ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, όπως και οι κάθε λογής «δίαυλοι» που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν και υπάρχουν πάντα ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, είναι στην πραγματικότητα «φτερό στον άνεμο» των ανταγωνισμών.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο ελληνικός λαός χρειάζεται να δυναμώσει την ετοιμότητα, την επαγρύπνηση και την κινητοποίηση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τη συμμετοχή της χώρας σε αυτούς.

Το Ασφαλιστικό είναι πάντα «ανοιχτό»

Το Ασφαλιστικό είναι πάντα «ανοιχτό»

Η ψήφιση του νόμου - λαιμητόμου 4387 τον περασμένο Μάη δεν σηματοδοτεί το τέλος των ανατροπών στην Ασφάλιση, αλλά την αρχή μιας νέας επώδυνης περιόδου για τα 2,6 εκατομμύρια συνταξιούχους. Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε μόνο στην αρχή των συνεπειών που πυροδοτεί η εφαρμογή του νέου αντιασφαλιστικού νόμου, οι οποίες δεν θίγουν μόνο τους παλιούς και νέους συνταξιούχους, αλλά και τους σημερινούς ασφαλισμένους, σε μεγάλη μερίδα των οποίων (αγρότες, επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες) από το νέο έτος θα επιβληθούν πολύ υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Χαρακτηριστική απ' αυτή την άποψη είναι η κατάσταση που θα προκύψει με τις συντάξεις χηρείας. Αυτές που θα εκδίδονται από εδώ και πέρα, όχι μόνο περικόπτονται σε ποσοστό άνω του 30%, αλλά θα σταματούν να αποδίδονται πέραν της τριετίας όταν ο δικαιούχος είναι κάτω των 52 ετών. Μεγάλη ανησυχία προκαλεί και το καθεστώς που θα διέπει τις συντάξεις αναπηρίας, για τις οποίες εκκρεμεί η πλήρης διαμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου, με δεδομένο μάλιστα ότι η Παγκόσμια Τράπεζα, στη σχετική Εκθεσή της για τα προνοιακά επιδόματα, θέτει ζήτημα επαναξιολόγησης όλου του συστήματος παροχών αναπηρίας, εννοείται σε αντιδραστική και αντιλαϊκή κατεύθυνση.
Συνολικά, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι θα πρέπει να είναι σε διαρκή ετοιμότητα και αγωνιστική εγρήγορση, καθώς οι υπουργικές αποφάσεις, τα προεδρικά διατάγματα, οι εγκύκλιοι που απομένουν να εκδοθούν για την εφαρμογή του 4387, αλλά και ο ίδιος ο Κανονισμός Παροχών του νέου υπερ-ταμείου του ΕΦΚΑ, δεν συνιστούν κάποιες «λεπτομέρειες», αλλά στην πορεία εξειδίκευσης του τρόπου εφαρμογής του νόμου, μπορεί να αποδειχτούν - και θα αποδειχτούν - ακόμα πιο επώδυνες.

***

Γι' αυτό η δήλωση του προέδρου του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, ότι το Ασφαλιστικό αποτελεί βασικό στοιχείο της δεύτερης «αξιολόγησης», ακόμα και με την ερμηνεία που θέλει να του δώσει η κυβέρνηση, ότι πρόκειται δηλαδή απλά για την πορεία εφαρμογής του νόμου που ψηφίστηκε, καθόλου δεν πρέπει να επαναπαύει ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η εφαρμογή του τελευταίου νόμου περιέχει το σπέρμα και των επόμενων ανατροπών.
Απ' αυτή τη σκοπιά, οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργού Εργασίας ότι δήθεν το Ασφαλιστικό «έκλεισε και δεν ανοίγει ξανά», είναι πέρα και για πέρα αναληθείς και στόχο έχουν να παραπλανήσουν και να εφησυχάσουν εργαζόμενους και συνταξιούχους, ώστε να μπορέσει σε μια επόμενη φάση να δρομολογήσει ένα νέο γύρο ανατροπών στην Ασφάλιση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το έδαφος, μάλιστα, το ετοιμάζει από τώρα η κυβέρνηση και αφορά την οικονομική κατάσταση του νέου ασφαλιστικού ταμείου. Ετσι, προκειμένου να εξασφαλίσει τα γνωστά πλεονάσματα και πηγές χρηματοδότησης για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, σταθερά μειώνει την κρατική χρηματοδότηση προς τα ασφαλιστικά ταμεία, με αποτέλεσμα ο νέος ΕΦΚΑ, από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, το 2017, να ξεκινά με ταμειακά ελλείμματα που αγγίζουν τα 3 δισ. ευρώ. Κι αυτό τη στιγμή που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με την ψήφιση του νόμου εξασφαλίστηκε η ...«βιωσιμότητα» του ασφαλιστικού συστήματος!

***

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι σε συνθήκες κυριαρχίας στην οικονομία των μονοπωλιακών ομίλων, καμία «βιωσιμότητα» της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν μπορεί να εξασφαλιστεί. Αυτό αποδεικνύει και όλη η μακρά ιστορική πορεία του Ασφαλιστικού, όταν ακόμα και σε περιόδους που η σχέση ασφαλισμένων/συνταξιούχων ήταν συντριπτικά υπέρ των πρώτων, καθώς οι συνταξιούχοι ήταν ελάχιστοι, το ασφαλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε να δημιουργήσει αποθεματικά, καθώς αυτά λεηλατήθηκαν από τις αστικές κυβερνήσεις για να χρηματοδοτηθεί η μεταπολεμική «ανάπτυξη» και να δημιουργηθούν τα τότε μεταπολεμικά «τζάκια».
Απ' αυτή την άποψη, το Ασφαλιστικό παραμένει πάντα «ανοιχτό»! Καθώς σε αυτό, όπως και στο ζήτημα των μισθών, αποτυπώνονται σχέσεις κέρδους και εκμετάλλευσης. Ετσι πρέπει να το αντιμετωπίζουν συνδικάτα και συνταξιούχοι, οργανώνοντας επιθετικό αγώνα με όλη την εργατική τάξη, όχι μόνο για να μην περάσουν οι νέες ανατροπές, αλλά για να ανακτηθούν οι απώλειες από τα χρόνια της κρίσης, να αυξηθούν συντάξεις και μισθοί, να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα στα Ταμεία, να ικανοποιηθούν όλες οι σύγχρονες ανάγκες ασφαλισμένων και συνταξιούχων σε συντάξεις, φάρμακα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.