ΣΟΥΗΔΙΑ: Προκαλούν τους εργαζόμενους οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες!

 ΣΟΥΗΔΙΑ: Προκαλούν τους εργαζόμενους οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες!

Οι ηγέτες των τριών τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων της Σουηδίας

Τις τελευταίες μέρες δύο ειδήσεις που δημοσιεύτηκαν δείχνουν τη σαπίλα που υπάρχει στις συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικάτων και στη Σουηδία.

Η πρώτη είδηση αφορά την Ομοσπονδία των εργαζομένων στην κατεργασία ξύλου και γραφικών επαγγελμάτων, GS. Η Ομοσπονδία αυτή λοιπόν είναι η πρώτη που υπέγραψε συλλογική σύμβαση μείωσης των μισθών για νέους μέχρι 25 χρονών με το 75% του κατώτερου μισθού! Η Ομοσπονδία υποστηρίζει ότι υπέγραψε αυτή τη συλλογική σύμβαση της ντροπής για να μπορέσουν οι νέοι να προσληφθούν. Το μόνο όμως που εγγυάται η σύμβαση είναι η μείωση του μισθού για ένα χρόνο και αν θέλει η εργοδοσία μπορεί να προσλάβει μετά με κανονικό μισθό τους νέους μέχρι 25 χρονών. Στην ουσία προσφέρει η Ομοσπονδία δωρεάν εργατική δύναμη, τουλάχιστον για ένα χρόνο, και έπειτα οι εργοδότες μπορούν να προσλαμβάνουν καινούριους με μειωμένους μισθούς.

Η συλλογική σύμβαση αυτή έρχεται μετά τη συμφωνία κυρίων μεταξύ της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Σουηδίας και τους εργοδότες ότι βλέπουν θετικά μια τέτοια εξέλιξη. Επίσης, η συντηρητική κυβέρνηση νομοθέτησε στο τέλος του 2013 τη δυνατότητα χρηματοδότησης των επιχειρήσεων με κρατικό ζεστό χρήμα, όταν προχωρούν σε προσλήψεις με μειωμένους μισθούς.

Αυτά βέβαια, ενώ τα κέρδη των καπιταλιστών στη Σουηδία το 2013 αυξήθηκαν για άλλη μια φορά με τα μεγαλύτερα κέρδη στο εξωτερικό εμπόριο, στις τράπεζες, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες, αλλά ακόμα και στην ένδυση (μεγάλες εταιρείες σουηδικών συμφερόντων όπως η HM).

Εργάτες και βιομήχανοι κατά του ρατσισμού και υπέρ της ΕΕ

Η δεύτερη είδηση δημοσιεύτηκε σε πολλές εφημερίδες και είναι η κοινή δήλωση ενάντια στον ρατσισμό και υπέρ της ΕΕ (!) από τον πρόεδρο των σουηδών βιομηχάνων, Urban Bäckström, και τους προέδρους των τριών τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων στη Σουηδία, LO, TCO και SACO που εκπροσωπούν όλους τους εργαζόμενους στη Σουηδία. Στη δήλωση αυτή καταδικάζεται ο ρατσισμός, όπως λένε αλλά, ουσιαστικά ανασύρουν τη θεωρία των άκρων λέγοντας ότι καταδικάζουν το ρατσισμό και τα απομονωτικά κόμματα προς την Ευρώπη. Επίσης υμνούν την ΕΕ και την πολιτική της, και κατά τ΄άλλα «καταδικάζουν» το ρατσισμό, και υποστηρίζουν ότι η ΕΕ προωθεί την  ευημερία στους λαούς, μειώνει την ανεργία και φέρνει κοντά τους λαούς μέσω των ταξιδιών(!)

Βέβαια ευημερία μόνο δε βλέπουν οι λαοί της Ευρώπης, αφού η αύξηση της ανεργίας είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Το βασικό βέβαια το γράφουν μαζί οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και των συμβιβασμένων συνδικάτων, ότι δηλαδή μέσω της ΕΕ αυξήθηκε η κινητικότητα, άνθισε το εμπόριο και κυρίως το εξαγωγικό κομμάτι του, δηλώνοντας ποια μέρη του κεφαλαίου κερδίζουν από τη συμμετοχή της Σουηδίας στην ιμπεριαλιστική ένωση.

Ξέρουν ότι ο σουηδικός λαός για διάφορους λόγους είναι εχθρικός απέναντι στην ΕΕ και προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν ιδεολογικά. Ταυτόχρονα προετοιμάζουν το λαό με λαοπλάνα και ψεύτικα λόγια, τη μεγάλη επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και στη Σουηδία που έχει ήδη αρχίσει και η οποία  το επόμενο διάστημα θα ενταθεί.

Η κοινωνική λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης με άλλα λαϊκά στρώματα, ενάντια στην ΕΕ για την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι ώριμη και στη Σουηδία. Οι ταξικές δυνάμεις στο λαϊκό κίνημα προσπαθούν σε πολύ δύσκολες συνθήκες να προσανατολίσουν το λαό για να παλέψει ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στηρίζουν απροκάλυπτα.

902gr

Αναρτήθηκε από Elva

Σκότωσαν 5χρονο γιατί τον πέρασαν για Ταλιμπάν!!!!!!!

 Σκότωσαν 5χρονο γιατί τον πέρασαν για Ταλιμπάν!!!!!!!

Τη δολοφονία ενός 5χρονου αγοριού από τα αμερικανικά στρατεύματα, τα οποία ισχυρίζονται ότι τον μπέρδεψαν με αντάρτη Ταλιμπάν, καταδίκασε η αφγανική κυβέρνηση.

Ένας αξιωματούχος δήλωσε ότι το παιδί πυροβολήθηκε κατά λάθος από αμερικανούς πεζοναύτες την Τετάρτη στη νότια επαρχία Χελμάντ.

«Οι στρατιώτες μπέρδεψαν το αγόρι με Ταλιμπάν καθώς την Τετάρτη υπήρχε πολλή σκόνη στην ατμόσφαιρα», δήλωσε ο Όμαρ Ζουάκ, ο εκπρόσωπος του κυβερνήτη της Χελμάντ.

«Το αγόρι τραυματίστηκε από τον πυροβολισμό και αργότερα την ίδια ημέρα υπέκυψε στα τραύματά του σε κοντινό νοσοκομείο», πρόσθεσε ο ίδιος.

Ο εκπρόσωπος του Αφγανού προέδρου Χαμίντ Καρζάι επίσης καταδίκασε τη δολοφονία.

«Δυστυχώς, οι επιθέσεις εναντίον αμάχων συνεχίζονται παρά το αίτημα του Αφγανιστάν να τερματιστεί η βία», δήλωσε ο Άιμαλ Φάιζι.

Η Isaf εξέφρασε «τη βαθύτατη θλίψη της και τα συλλυπητήρια της» προς την οικογένεια του αγοριού.

«Η Isaf έχει δεσμευθεί να διασφαλίσει ότι λαμβάνονται όλα τα δυνατά μέσα ώστε να αποφεύγονται οι απώλειες μεταξύ των αμάχων», σημείωσε ο εκπρόσωπος Ουίλιαμ Γκρίφιν, προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ θα ερευνήσει το συμβάν με τη βοήθεια αφγανών αξιωματούχων......

Οι ερυθρές φυλακές

 Οι ερυθρές φυλακές

Οι αναμνήσεις του καζαντζάκη από τα ταξίδια του στη σοβιετική ένωση, όπως μας τις δίνει συγκεντρωμένες στο βιβλίο του «ταξιδεύοντας στη ρουσία», είναι τόσο πλούσιες σε υλικό κι εύστοχες αξιολογικές κρίσεις, που δεν είναι εύκολο να συνοψιστούν και να παρουσιαστούν σ’ ένα μόνο κείμενο. Σε κάποια σημεία, νιώθει κανείς την ανάγκη να πάρει αυτούσια κάποια κεφάλαια και να τα τρίψει στη μούρη διάφορων «έγκυρων σοβιετολόγων» που δεν έχουν (όχι το ταλέντο και τη διεισδυτικότητα του συγγραφέα καζαντζάκη αλλά έστω) την έντιμη κριτική ματιά ενός ανθρώπου που μόνο κομμουνιστής δεν μπορεί να θεωρηθεί –παρά μόνο με μια πολύ ευρεία και χαλαρή έννοια.

Ένα τέτοιο απόσπασμα είναι και το παρακάτω κεφάλαιο, όπου ο καζαντζάκης μιλάει για τις ερυθρές φυλακές, δηλ για την εμπειρία του από το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα. Και έχει κατά τη γνώμη μου μια ιδιαίτερη αξία, όχι μόνο επειδή μας δίνει τις βασικές αρχές του συστήματος και σημαντικές πληροφορίες για ένα θέμα στο οποίο οι «γνώσεις» των περισσότερων εξαντλούνται στη λέξη γκούλαγκ, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να μάθουν κάτι πέραν αυτού· αλλά ακόμα και για το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει στην τελευταία πρότασή του –που είναι από τους βασικούς ‘νόμους’ που ακολουθεί κάθε επαναστατικό εγχείρημα. Καλή ανάγνωση. 

 Ο Παναγής Σκουριώτης της Σοβιετικής Ρουσίας είναι, όπως κι ο δικός μας, ένας ισχυρός οργανισμός, όλος φλόγα, αφιερωμένος με φανατισμό στο σκοπό που έθεσε στη ζωή του: ν’ αναμορφώσει τις φυλακές. Ξανθός, γαλάζια μάτια, ξεχειλισμένος από χαρά, σαν τους ανθρώπους που, κυριεμένοι από ένα μεγάλο πάθος, το ικανοποιούν και χαίρουνται. Χαρούμενος, γοργοκίνητος, με άρπαξε στο αυτοκίνητό του και μ’ έφερε στις μεγάλες φυλακές έξω από τη Μόσχα.

Μέσα στην πυκνήν ομίχλη, το πρωί εκείνο, τα σπίτια κι οι εκκλησιές γυάλιζαν αχνά, εξαϋλωμένα, σα χτίρια ξωτικά καμωμένα από καπνούς κι υγρασία. Τα ηλεχτρικά ήταν αναμμένα κι έφεγγαν θαμπά τους δρόμους και τις παγωμένες βιτρίνες. Κοράκια περνούσαν σιωπηλά και κάθιζαν στα κρυσταλλωμένα δέντρα, τα σπίτια όλο και λιγόστευαν, είχαμε πια βγει στο μοσχοβίτικο κάμπο, φτάναμε στις φυλακές.

Σε όλο το δρόμο ο νέος σύντροφός μου μου ξηγούσε ότι η Σοβιετική Ρουσία αντικρίζει και το δύσκολο πρόβλημα φυλακών και φυλακισμένων:

-Δύο είναι οι βασικές αρχές μας: α) η μόρφωση του κατάδικου β) η εργασία

α) Κάθε φυλακή έχει: το σκολειό της για τους αναλφάβητους· όλοι, όταν θα βγουν από τη φυλακή, πρέπει να ξέρουν ανάγνωση και γραφή· έχει τη λέσχη της, το θέατρό της, τον κινηματογράφο της, τη βιβλιοθήκη της· στη λέσχη συζητούν, γίνουνται ομιλίες, θεατρικές παραστάσεις, διαβάζουν και μορφώνουνται. Κάθε φυλακή έχει τη δική της «εφημερίδα του τοίχου», όπου οι ίδιοι οι φυλακισμένοι γράφουν με απόλυτη ελευτερία για όλα τα θέματα που αφορούν την υλική ή πνευματική ζωή τους. Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε διάφορες ομάδες και καθεμιά αναλαβαίνει ορισμένο κλάδο: υπάρχουν ομάδες για τη μόρφωση, για την πολιτική, τα οικονομικά, την υγιεινή, άλλες αναλαβαίνουν τη φιλολογία, τη μουσική, τις γιορτές. Όλες οι ομάδες αποτελούνται από φυλακισμένους και μονάχα ο πρόεδρός τους είναι κρατικός υπάλληλος. Μεγάλη προσοχή συνάμα δίνουμε στο κορμί: καθαριότητα, ηλιοθεραπεία, αεροθεραπεία, γυμναστική, εκδρομές.

β) Σύμφωνα με τη δεύτερή μας αρχή, όσοι κατάδικοι μπορούν, πρέπει να εργάζουνται. Η εργασία δεν έχει σκοπό την τιμωρία του φυλακισμένου, παρά την ανθρωπιστική κι επαγγελματική του μόρφωση· γι’ αυτό η εργασία πρέπει να ‘ναι ανάλογη με την κλίση και τις ικανότητες του κάθε ατόμου. Σωματική ή ψυχική ποινή απαγορεύεται, όχι μονάχα γιατί αντιστρατεύεται στις σοβιετικές μας αρχές παρά και γιατί εξαγριώνει τον άνθρωπο και του γεννάει μίσος για την κοινωνία. Η πείρα μας απόδειξε πως τίποτα δεν επιδράει τόσο ευεργετικά στο φυλακισμένο, όσο ο σεβασμός στην ατομικότητά του.

Ευτύς ως ο κατάδικος μπει στη φυλακή, πάνε και τον βλέπουν ο διευθυντής κι οι προϊστάμενοι στο μορφωτικό ή εργατικό τμήμα. Κουβεντιάζουν μαζί του, μελετούν το χαραχτήρα και τη μόρφωσή του, τις επαγγελματικές του ικανότητες. Την άλλη μέρα του δίνουνε το βιβλιάριο, όπου αναγράφουνται τα δικαιώματα και τα χρέη του.

Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε τρεις τάξες: Κατώτατη, μέση κι ανώτατη. Κάθε φυλακισμένος παραμένει υποχρεωτικά ορισμένο χρονικό διάστημα στην τάξη όπου κατατάχτηκε, ωσότου η διεύθυνση του επιτρέψει να μετατοπιστεί στην αμέσως ανώτερη. Η παραμονή του στην ίδια τάξη ή η μετάθεση σε άλλη εξαρτάται από την πρόοδο του φυλακισμένου στην εργασία του και στη συμπεριφορά του, και γενικά από την επίδραση που είχε απάνω του το σωφρονιστικό σύστημα.

Η προαγωγή σε ανώτερη τάξη συνεπάγεται ορισμένα προνόμια: Αλαφρώνουν οι όροι του κανονισμού, μπορεί ν’ απολυθεί ο κατάδικος προτού λήξει ο χρόνος της ποινής κτλ. Όσοι ανήκουν στην κατώτατη τάξη δικαιούνται να δέχουνται επίσκεψες και να ‘χουν αλληλογραφία κάθε 15 μέρες· όσοι στην ανώτατη, κάθε μέρα. Όσο ανεβαίνουν σε ανώτερη τάξη αποχτούν και μεγαλύτερη ελευτερία να διαχειρίζουνται τα χρηματικά ποσά που κερδίζουν και ν’ αγοράζουν τρόφιμα, φορέματα, βιβλία. Όσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη δικαιούνται εφτά μέρες άδεια το χρόνο· όσοι στην ανώτατη δεκατέσσερεις. Επίσης μπορεί να χορηγηθεί στους αγρότες που έδειξαν καλή διαγωγή άδεια απουσίας τρεις τέσσερεις μήνες, να πάνε στα χωριά τους και να βοηθήσουν στο θερισμό. Οι μήνες αυτοί υπολογίζουνται ως φυλακή.

Έχουμε διάφορους τύπους φυλακές, ανάλογα με τα διάφορα μέτρα της κοινωνικής προστασίας:

α) Σωφρονιστικές· αυτές υποδιαιρούνται: σε οίκους φυλακής· σωφρονιστικούς οίκους προστασίας· παροικίες αγροτικές, επαγγελματικές, βιομηχανικές· ειδικά απομονωτήρια· μεταβατικούς, σωφρονιστικούς οίκους.

β) Γιατροπαιδαγωγικές· υποδιαιρούνται σε οίκους εργασίας για ανηλίκους· σε οίκους εργασίας για εγκληματίες προερχόμενους από αγροτοεργατική νεολαία.

γ) θεραπευτικές· υποδιαιρούνται: σε ιδρύματα για ψυχικά ανισόρροπους και σωματικά άρρωστους· σε ινστιτούτα ψυχιατρικής θεραπείας, νοσοκομεία κτλ.

Το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα θέσπισε ακόμα μια σημαντική καινοτομία: Ως σήμερα, επικρατούσε η Ιδέα πως το δικαστήριο είναι ο μόνος ρυθμιστής της ποινής· σ’ εμάς όμως η δικαστική κι η σωφρονιστική εξουσία είναι δυο ισότιμοι παράγοντες της ενιαίας ποινικής πολιτικής του Κράτους. Το έργο της σωφρονιστικής εξουσίας δεν έχει σε μας μηχανικό χαραχτήρα· έγινε καθαρά δημιουργικό.

Από τη στιγμή που, ευτύς μετά τη δίκη, το κέντρο του βάρους μεταφέρεται στη σωφρονιστική εξουσία, τα εχτελεστικά σωφρονιστικά όργανα επιδίδουνται στη μελέτη –ψυχική, σωματική, πνευματική- των καταδίκων. Τους ταξινομούν, ορίζουν ειδικούς κανονισμούς, χρησιμοποιούν διάφορα, ανάλογα με την κάθε κατηγορία, μέσα σωφρονισμού και μόρφωσης.

Και το σπουδαιότερο: μπορούν όχι μονάχα ν’ αλλάξουν τους όρους της εχτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων, παρά και να συντομέψουν το χρόνο της ποινής που όρισε το δικαστήριο και να μεταβάλουν ριζικά τα μέτρα της κοινωνικής προστασίας. Η Σοβιετική Ρουσία κλόνισε την αρχή πως οι δικαστικές ετυμηγορίες είναι απαραβίαστες· τα εχτελεστικά όργανα μπορούν, ανάλογα με τη διαγωγή του κατάδικου, να τροποποιήσουν ριζικά την ποινή.

Με τα μέσα αυτά προσπαθούμε όχι να τιμωρήσουμε τον κατάδικο παρά να τον κάμουμε ικανό να συνεργαστεί κι αυτός μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία: του μαθαίνουμε γράμματα, του θεραπεύουμε την ψυχή και το σώμα, του διδάσκουμε μιαν τέχνη για να μπορεί να ζήσει και να φανεί χρήσιμος στο σύνολο.

Κάνουμε ό,τι μπορούμε να νικήσουμε το σκοτάδι του μυαλού και της ψυχής του ανθρώπου.

Μέσα από την πυκνήν ομίχλη έβλεπα τα υπερβόρεια μάτια του συντρόφου μου να λάμπουν σα δυο φλόγες. Μπαίναμε στη μεγάλη αυλή της φυλακής.

Το χτίριο είναι παλιό, απέραντο και ξεμοναχεμένο στην πεδιάδα. Κάμποσοι φυλακισμένοι έκοβαν ξύλα, άλλοι κουβαλούσαν κάρβουνα· ο διευθυντής χαιρέτησε τους «συντρόφους φυλακισμένους» μ’ εγκαρδιότητα. Μπήκαμε σ’ ένα μακρύ, φωτισμένο διάδρομο· ευτύς εξαρχής σου γεννιέται η εντύπωση πως δε βρίσκεσαι σε φυλακή παρά σε σιωπηλό, πειθαρχημένο εργοστάσιο.

Ανοίγαμε τις πόρτες κατά σειρά και βρισκόμασταν πάντα μπροστά σ’ ένα καινούρια αργαστήρι: Εδώ το τυπογραφείο που αναλαβαίνει, με τη φίρμα της φυλακής, να εκδίδει βιβλία, παραπέρα το βιβλιοδετείο, έπειτα το ξυλουργείο, το παπουτσίδικο, το σιδεράδικο, το ψωμάδικο. Οι ίδιοι οι φυλακισμένοι ζυμώνουν, φουρνίζουν, μαγερεύουν, πλένουν. Παντού μας υποδέχουνται χαρούμενα κι εγκάρδια· πουθενά δεν είδα φύλακες με στολή ή με όπλα· ελάχιστοι οι φύλακες και ντυμένοι πολιτικά. Οι κατάδικοι πάλι φορούν ό,τι ρούχα τους αρέσουν, τίποτα δε σου θυμίζει πως βρίσκεσαι σε φυλακή.

Πολλοί μαθαίνοντας πως είμαι ξένος, με ζυγώνουν με περιέργεια και σφοδρό ανθρώπινο ενδιαφέρον και με ρωτούν για την πατρίδα μου: «Τι γίνεται εκεί κάτω, υπάρχουν άνθρωποι να εκμεταλλεύουνται ανθρώπους, υπάρχουν σύντροφοι που να υποφέρουν; Τι ενέργεια κάνετε να φωτιστεί, να λευτερωθεί ο λαός;» Ρωτούσαν, μ’ έπιαναν από τα χέρια, με κοίταζαν, περίμεναν κι εγώ απαντούσα με αοριστία.

Στο σιδεράδικο ένα φυλακισμένος στέκουνταν σε μια γωνιά με σταυρωμένα χέρια:

-Αυτός δε θέλει να δουλέψει, μου ξήγησε ο διευθυντής χαμογελώντας· μα σε λίγες μέρες θα βαρεθεί, θα ντραπεί, θα ζουλέψει και θα πιάσει κι αυτός δουλειά. Όταν ένας κατάδικος έρθει, τον ρωτούμε αν θέλει να δουλέψει και πού· μερικοί αποκρίνουνται πως καμιά διάθεση δεν έχουν για δουλειά κι εμείς τότε τους αφήνουμε· καθένας είναι λεύτερος. Όμως φροντίζουμε να παραστέκουν άνεργοι μαζί μ’ εκείνους που δουλεύουν και πάντα, ύστερα από λίγες μέρες, έρχουνται μόνοι τους και μας παρακαλούν να τους δώσουμε εργασία.

Πήγαμε στη λέσχη. Ήταν άλλοτε εκκλησία και σώζουνται ακόμα μερικές αγιογραφικές τοιχογραφίες απάνω από το ιερό· τώρα είναι καταστόλιστη με κόκκινες σημαίες και κόκκινα ρητά· και στο βάθος, όπου μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Αγία Τράπεζα, είναι τώρα η μαρμαρένια προτομή του Λένιν δεξιά του, το ξύλινο αντίγραφο του Μνημείου του στην Κόκκινη Πλατεία· κι αριστερά, το αποτύπωμα της φτωχικιάς ίσμπας που είχε καταφύγει ο Λένιν όταν τον κυνηγούσαν τα όρνια του Τσάρου.

Ως μπήκαμε, μια ορχήστρα από φυλακισμένους έπαιξε τη Διεθνή, η αυλαία άνοιξε και φάνηκαν στη σκηνή μια τριανταριά μεσόγυμνοι αθλητές κι άρχισαν να εχτελούν διάφορα δύσκολα γυμνάσματα.

-Μια από τις μεγαλύτερες φροντίδες μας είναι και τούτη, μου κάνει ο διευθυντής: μαθαίνουμε τους συντρόφους φυλακισμένους ν’ αναπνέουν, να γυμνάζουν το σώμα τους, να το διατηρούν γερό και καθαρό· να ζουν όσο το δυνατό περισσότερο στο ύπαιθρο. Γι’ αυτό τους βλέπετε τόσο ζωηρούς και ροδοκόκκινους.

Ήταν πια μεσημέρι. Καθίσαμε και φάγαμε όλοι μαζί στους μεγάλους ξύλινους πάγκους: σούπα, κρέας με πατάτες, τσάι. Οι φυλακισμένοι έρχουνταν από τ’ αργαστήρια τους, πλένουνταν και κάθιζαν κεφάτοι κι έτρωγαν.

Έλεγα στο διευθνυτή:

-Κι εμείς στην Ελλάδα προσπαθούμε κάποτε με την εργασία να καλυτερέψουμε την ψυχή και το σώμα των φυλακισμένων κι εμείς ξέρουμε τις θεωρητικές αρχές που εφαρμόζετε και προσπαθούμε να τις πραγματοποιήσουμε. Έχω ένα φίλο που ‘χει αφιερώσει τη ζωή του για τη μεγάλη τούτη αποστολή. Τον λένε Παναγή Σκουριώτη.

Ο διευθυντής κούνησε το κεφάλι του:

-Σε όλο τον κόσμο, αποκρίθηκε, υπάρχει η προσπάθεια που λέτε· όλες οι θεωρίες είναι γνωστές και κυκλοφορούνε στον αγέρα της εποχής μας· παντού κάποιος αγνός και φλογερός ιδεολόγος θα βρεθεί, που θα θυσιάσει τη ζωή του για να τις εφαρμόσει· όμως, θαρρώ, του κάκου. Καμιά γενναία ριζική μεταβολή δεν μπορούν να πετύχουν και στο ζήτημα αυτό οι αστικές χώρες· είναι κι οι φυλακές μέρος ενός συνόλου και καμιά ριζική αναμόρφωση δεν μπορεί ποτέ να γίνει ξεκάρφωτη.

Στις αστικές χώρες, οι χαραχτηριζόμενες αξιόποινες πράξες αιτία έχουν συχνότατα όχι την ατομική διάθεση του φταίχτη παρά το σύνολο των κοινωνικών συνθηκών. Συχνότατα, στις αστικές κοινωνίες, ο εγκληματίας σπρώχνεται απ’ όλη την κοινωνία στο έγκλημα. Κι όταν τον κλείνουν στη φυλακή, έχει βαθιά του την πεποίθηση πως δεν είναι αυτός ο κακούργος παρά ολάκερη η κοινωνία· αυτός είναι το θύμα. Κι η πεποίθησή του αυτή τον γιομώνει πίκρα και μίσος. Με τέτοια ψυχολογία είναι φυσικό ν’ αντιδράει σε κάθε προσπάθεια που κάνει μια τέτοια κοινωνία για να τον καλυτερέψει.

Η αστική προσπάθεια για αναμόρφωση δεν μπορεί να ‘ναι ούτε ολοκληρωτική ούτε συνεχής. Είναι στη φύση του αστικού Κράτους να μη θέλει ποτέ –γιατί δεν το συφέρει- να ξυπνήσει εντελώς την ψυχή του λαού. Δε συφέρει να δει ο λαός πόσο κι από ποιους αδικιέται, ούτε να νιώσει πως έχει στα χέρια του όλη τη δύναμη. Γι’ αυτό, αν σε οποιοδήποτε κλάδο κρατικής ή κοινωνικής ενέργειας ξεπεταχτεί μια στιγμή μια αγνή προσπάθεια, η προσπάθεια αυτή είναι, αναγκαστικά, ξεμοναχιασμένη και μισερή, οφείλεται σε κανένα απροσάρμοστο στη γύρα του σαπίλα ιδεολόγο, βρίσκει οργανωμένη λυσσαλέα αντίδραση, φανερή ή κρυφή και γρήγορα ξεθυμαίνει.

Την άλλη μέρα, κάποιος γνώριμός μου Πολωνοεβραίος, παμπόνηρος κι αντιδραστικός, που του διηγήθηκα την επίσκεψή μου στις σοβιετικές φυλακές, καθώς κι όλα τα θαμαστά που ‘βλεπα κάθε μέρα, μου αποκρίθηκε σατανικά χαμογελώντας:

-Ο Ποτιέμκιν, όταν έβγαζε σε περιοδεία την αυτοκρατορικιά μετρέσα του, τη Μεγάλη Αικατερίνη, έστελνε μπροστά έτοιμα χωριά από καρτόνι και τα στερέωνε κοντά στα μέρη απ’ όπου θα περνούσαν. Χωριάτες και χωριάτισσες, ντυμένοι λαμπερά κοστούμια, γλεντούσαν ευτυχισμένοι κάτω από τα δέντρα, έπαιζαν μπαλαλάικα, πηδοκοπούσαν και ζητωκραύγαζαν την αυτοκρατόρισσα. Δεν ήταν χωριάτες και χωριάτισσες· ήταν ηθοποιοί που τους είχε νοικιάσει ο Ποτιέμκιν· κι η ερωτευμένη χοντρο-Κατερίνα δάκρυζε από κατάνυξη κι ευτυχία.

Όμοια κι οι μπολσεβίκοι σας περιοδεύουν στη Μόσχα –στη μεγάλη από καρτόνι, από ηθοποιούς και μπαλαλάικες βιτρίνα της Ρουσίας –και σας δείχνουν (οι Ρούσοι είναι, κατά παράδοση, περίφημοι σκηνοθέτες) μερικά καλοβαλμένα, πιτήδεια τρουκαρισμένα θεάματα: σκολειά, σανατόρια, φυλακές, δικαστήρια, οι σειρήνες των εργοστασίων όταν περνάτε σφυρίζουν, τάχατε πως δουλεύουν ακατάπαυτα, οι ίδιες πάντα γεωργικές μηχανές περνούν από τους δρόμους που είναι για να περάσετε, τάχατε έτσι, κατά τύχη… Και σεις χάσκετε, οι κουτόφραγκοι, και πέφτετε στην παγίδα Ποτιέμκιν νεότατου συστήματος –στην παγίδα «Καρλ Μαρξ».

Γελούσε ο φίλος μου σαρκαστικά και με κοίταζε με τα παμπόνηρα ματάκια. Με διαπέρασε αλαφριά ανατριχίλα. Ανάμεσα στους φλογερούς στενοκέφαλους πιστούς που δουλεύουν με αγάπη και πείσμα, υπάρχουν οι πολύ μορφωμένοι, χαριτωμένοι και χαιρέκακοι άπιστοι. Τούτοι όλα τα ξέρουν, τίποτα δεν μπορεί να τους ξεγελάσει, πολύ έξυπνα αποσυνθέτουν και καταγγέλνουν τον «ιερό δόλο», που χωρίς αυτόν ποτέ δεν μπόρεσε να θεμελιωθεί μια νέα θρησκεία.

Όλα τα ξέρουν οι φίνοι τούτοι άπιστοι· μονάχα τούτο ξεχνούν: πως μονάχα επιθυμώντας, απατώμενος κι απατώντας –δηλαδή πιστεύοντας- ο άνθρωπος μπορεί ν’ αλλάξει το πρόσωπο της γης.

Δις και χρεος

ΟΣΥΡΙΖΑ για την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης

ΟΣΥΡΙΖΑ για την  προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης

«Η έμφαση δόθηκε στις πολιτικές της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Η ιδέα ήταν απλή. Η Ευρώπη είναι ένα άθροισμα εθνικών οικονομιών με διαφοροποιημένες επιδόσεις (...) Η ιδέα αυτή αποτελεί πλήρη αντιστροφή της ίδιας της ιδέας της συγκρότησης της Ευρώπης ως ενιαίας οικονομίας, όπου οι εθνικές οικονομίες αποτελούν τμήματά της αλλά η δυναμική υπερβαίνει το άθροισμά τους. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση εδράζεται στα οφέλη που θα προέκυπταν από την ενιαία αγορά και τη σύγκλιση τιμών και μισθών μέσα από την κινητικότητα των επενδύσεων και των εργαζομένων. Μπορεί αυτό να προσέκρουε σε πολιτισμικούς και άλλους φραγμούς, αλλά εδώ θα ήταν οι μηχανισμοί των Βρυξελλών για να διασφαλίζουν την αναδιανομή πόρων σε υποδομές και ανθρώπους με εξισορρόπιση ευκαιριών και διόρθωση ανισοτήτων. Επί 50 χρόνια ήταν η σύγκλιση των εθνικών οικονομιών, εν μέρει των μισθών, μετά βεβαιότητας του κοινωνικού κράτους, σε κάθε περίπτωση των οικονομικών και κοινωνικών συντεταγμένων που χαρακτήριζε το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Σήμερα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Οι ανισότητες Βορρά - Νότου μεγαλώνουν, οι κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό κάθε χώρας επίσης και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αναδιανομής βρίσκονται σε στασιμότητα (...) Σήμερα ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης τείνει να πολωθεί ανάμεσα στις δυνάμεις της οικονομικής στρατηγικής της λιτότητας και της "ευρωσκλήρυνσης" και τις δυνάμεις που αναζητούν τη διέξοδο μέσα από την ευρωπαϊκή διαχείριση της κρίσης και στις τρεις μεγάλες θεματικές, την τραπεζική ενοποίηση, τη διαχείριση του χρέους και την υιοθέτηση μιας ισχυρής αναπτυξιακής και περιβαλλοντικής ατζέντας». Αυτά γράφει ο Γ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ σε άρθρο του για την ΕΕ στο «Βήμα της Κυριακής».

Ποιες συγκλίσεις;

Από τη συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Ο. Ρεν

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Η «ιδέα» της συγκρότησης της ΕΕ, στην οποία αναφέρεται, αποτελούσε το βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο των αστών. Ετσι προπαγάνδιζαν τη μετατροπή της ΕΟΚ σε ΕΕ, με πρώτο στάδιο την «Ενιαία Ευρωπαϊκή Αγορά» το 1985, που άνοιγε το δρόμο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ως τη Συνθήκη που θα οδηγούσε στις συγκλίσεις. Δεν το πάλευαν 50 χρόνια όπως λέει, αλλά του συγχωρούμε αυτό το μικρό ιστορικό λάθος. Αν και οικονομολόγος «ξεχνά» ορισμένες βασικές πλευρές της διαμόρφωσης της ΕΟΚ - ΕΕ. Το γεγονός ότι η ΕΟΚ δημιουργήθηκε ως συνένωση των μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώπης κόντρα στα κράτη της σοσιαλιστικής εξουσίας που μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επικράτησαν σε ένα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης. Συνένωση που στηρίχτηκε βεβαίως στις μεγάλες δυνατότητες καπιταλιστικής ανάπτυξης μετά την κρίση και τις καταστροφές του πολέμου. Οι τεράστιοι τότε ρυθμοί ανάπτυξης που έφταναν και σε διψήφια νούμερα στους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ, έδιναν τη δυνατότητα, υπό την επίδραση του συσχετισμού δυνάμεων με δοσμένη την ύπαρξη του σοσιαλισμού και τους συνδικαλιστικούς αγώνες, να κάνει το κεφάλαιο παραχωρήσεις ενσωμάτωσης εργατικών μαζών. Ετσι αυξάνονταν οι μισθοί, δημιουργήθηκε το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος», διαδικασία στην οποία πρωτοστάτησαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αυτό είναι το ένα ζήτημα, το οποίο δεν το αναφέρει. Γιατί η συνέχεια βεβαίως ήταν διαφορετική. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση της δεκαετίας του '70 δημιούργησε δυσκολίες στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου και άνοιξε το δρόμο στις αντεργατικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, σημαίνοντας και την αρχή κατάργησης εργατικών κατακτήσεων που είχε παραχωρήσει το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα η αναζήτηση, από τα μονοπώλια της ΕΟΚ, παραπέρα ενίσχυσης της θέσης τους στην παγκόσμια αγορά, γεγονός που απαιτούσε την προώθηση της παραπέρα ενοποίησης και της εσωτερικής αγοράς της ΕΟΚ. Αυτή ήταν η πολιτική απόφαση, αλλά έπρεπε να στηριχτεί προπαγανδιστικά και εφευρέθηκε η «σύγκλιση».
Εδώ είναι το δεύτερο ζήτημα που συγκαλύπτει ο Γ.Σταθάκης. Το γεγονός ότι ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ανισόμετρα και βεβαίως πάνω στο έδαφος του ανταγωνισμού. Η συγκρότηση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς αλλά και η Συνθήκη του Μάαστριχτ με τις τέσσερις ελευθερίες (κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού), όπως και η Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση, δεν καταργούν ούτε τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, ούτε την ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών οικονομιών της ΕΕ. Τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι όλων των κρατών που στρατηγικά επέλεξαν τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, από τη μια ευνοούνται από την κοινή ευρωπαϊκή αγορά, από την άλλη αντικειμενικά, αυτή γίνεται πεδίο του μεταξύ τους ανταγωνισμού. Εδώ κυριαρχεί το ισχυρότερο μονοπώλιο, ο ανταγωνιστής του συνήθως γίνεται υποδεέστερος (ανισομετρία), αυτό ισχύει και σε επίπεδο οικονομιών εντός ευρωζώνης και ΕΕ. Ο συσχετισμός δεν είναι βεβαίως ποτέ στατικός, αλλάζοντας η ισχύς των μονοπωλίων, αλλάζει και ο συσχετισμός. Αρα ποια σύγκλιση; Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι τα γερμανικά μονοπώλια θα στηρίξουν τα ελληνικά για να γίνουν ισότιμα εντός της ΕΕ. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και με τους μισθούς και με τα έργα υποδομών κ.λπ. Επομένως είναι ουτοπία και τα περί αλληλεγγύης μεταξύ των καπιταλιστικών οικονομιών, δηλαδή να συμβάλουν οι ισχυρές για να ενισχυθούν οι αδύνατες. Οι επενδύσεις και οι συμπράξεις μονοπωλίων των ισχυρών με αυτά των πιο αδύνατων κρατών δεν γίνονται με σκοπό την αλληλεγγύη αλλά την εξασφάλιση της κερδοφορίας αμφοτέρων, βεβαίως με μοιρασιά στη βάση της δύναμης. Αυτό όμως δεν καταργεί ούτε την ανισομετρία ούτε τον ανταγωνισμό.

Θέλει βάθεμα της ενοποίησης με άλλο μείγμα

Αυτοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν και την πολιτική διαχείρισης της κρίσης που εκδηλώθηκε γενικευμένα στην ΕΕ ανεξάρτητα από το επίπεδο της κάθε καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και τη φάση του κύκλου. Στην όποια δυσκολία διαχείρισης σε κάθε καπιταλιστική οικονομία επιδρά και το ύψος των ελλειμμάτων και των κρατικών χρεών. Τυπικά ο Γ. Σταθάκης, μιλώντας με το γράμμα των Συνθηκών, αναζητά ευρωενωσιακή διαχείριση και της κρίσης και των χρεών. Αυτή η λογική αντικειμενικά δεν διαφέρει από τις απόψεις όσων υποστηρίζουν ότι τα προβλήματα της ΕΕ μπορούν να λυθούν στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης της ενοποίησης. Η θέση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά δεν διαφοροποιείται από αυτές τις λογικές. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και η ανισομετρία, ξεπερνούν το γράμμα των Συνθηκών και επιβάλλουν στην πράξη τα συμφέροντα των ισχυρότερων μονοπωλίων. Που σημαίνει ότι ακόμη και να προχωρήσει η ενοποίηση, τα φαινόμενα των αποκλίσεων των οικονομιών δεν θα αλλάξουν. Οπως δεν θα αλλάξουν και τα φαινόμενα αύξησης των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό των κρατών. Αλλωστε η αύξηση της κερδοφορίας απαιτεί αύξηση της εκμετάλλευσης. Οπως και αν αυτή επιτυγχάνεται, είτε με αύξηση της παραγωγικότητας, , είτε με μείωση μισθών η ουσία δεν αλλάζει, οι ταξικές ανισότητες μεγαλώνουν.
Βάθεμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως θέλει και το κυρίαρχο αστικό ρεύμα. Αλλά προβάλλει διαφορετική πολιτική διαχείρισης, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά συνολικά για την ΕΕ την οποία αντιλαμβάνεται ως ενιαία οικονομική οντότητα, ως ενιαία καπιταλιστική οικονομία, ζητώντας ευρωενωσιακή διαχείριση της κρίσης, του χρέους, ενίσχυση της τραπεζικής ένωσης και ευρωενωσιακή πολιτική καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί αυτήν τη διαχείριση να την εμφανίσει ψευδώς ως φιλολαϊκή, ότι θα εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία.
Η αλήθεια είναι ότι για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, μια διέξοδος υπάρχει. Η πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με εργατική λαϊκή εξουσία. Ετσι μόνον η οικονομία, απαλλαγμένη από την καπιταλιστική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, θα αναπτύσσεται σε όφελος του λαού, ικανοποιώντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες του.

Ι.

    

ΠΟΕΜ και ΓΣΕΕ στο πλευρό των βιομηχάνων

Τη θέση - αξίωση των βιομηχάνων της χαλυβουργίας για φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα, ώστε οι επιχειρήσεις τους να γίνουν πιο «ανταγωνιστικές», διατύπωσαν χτες σε κοινή συνέντευξη Τύπου οι πλειοψηφίες της ΠΟΕΜ και της ΓΣΕΕ.

Μιλώντας επί της ουσίας ως εκπρόσωποι των βιομηχάνων του κλάδου και με το πρόσχημα ότι έτσι θα διατηρηθούν οι 1.500 θέσεις εργασίας που έχουν απομείνει στα πέντε μεγάλα χαλυβουργεία, οι εκπρόσωποι της ΠΟΕΜ και της ΓΣΕΕ ζήτησαν από την κυβέρνηση να παρέμβει στην Κομισιόν και να εξασφαλίσει στους εγχώριους καπιταλιστές τους ίδιους όρους για το κόστος Ενέργειας που ισχύουν για τους καπιταλιστές σε άλλες χώρες της ΕΕ.
«Να συγκλίνουμε μαζί με τους εργοδότες και μαζί με την κυβέρνηση για να δώσουμε στη χαλυβουργία φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα για να γίνει ανταγωνιστική» ήταν η προτροπή του Δ. Καραγεωργόπουλου, εκ μέρους της ΓΣΕΕ. «Το φθηνό κόστος Ενέργειας είναι η σωτηρία της χαλυβουργίας», ήταν η βασική θέση που προέβαλε ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ, Γ. Στεφανόπουλος. Τα ίδια είχε πει και όταν μίλησε σε ημερίδα της Ενωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας, τον περασμένο Οκτώβρη, στη Θεσσαλονίκη.
Η αποδοχή της καπιταλιστικής «ανταγωνιστικότητας» από το συνδικαλιστικό κίνημα, σαν κριτήριο για να διαμορφώνει τα αιτήματά του, το φέρνει εξ αντικειμένου στην απέναντι όχθη απ' αυτή που στέκονται οι εργαζόμενοι. Με την επίκληση της «ανταγωνιστικότητας», είτε αυτή εξαρτάται από το φτηνότερο ρεύμα, είτε (κυρίως) από την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, οι μεγαλοεπιχειρηματίες τσακίζουν μισθούς και δικαιώματα, επεκτείνουν τον απλήρωτο χρόνο της εργασίας, απολύουν εργάτες.

Το παράδειγμα της χαλυβουργίας του Μάνεση στο Βόλο είναι ενδεικτικό. Ζήτησε εκ περιτροπής εργασία και μείωση μισθών για να μην κάνει απολύσεις, και μόλις πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε να «σχολάει» εργαζόμενους, ξεκινώντας από τους συμβασιούχους. Ολα αυτά στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της επιχείρησης. Αποδεικνύεται ότι ο συμβιβασμός των εργαζομένων με τη λογική του «ρεαλισμού» που προπαγανδίζουν εργοδότες και εργατοπατέρες, οδηγεί σε υποχωρήσεις δίχως τέλος.

Για τους απολυμένους του κλάδου, δεν βρήκαν τίποτα να πουν οι κατά τα άλλα λαλίστατοι συνδικαλιστές στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου. Απλά κατέγραψαν τη μείωση των θέσεων εργασίας κατά 50% περίπου στα χρόνια της κρίσης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι αυτές τις απολύσεις τις έκαναν οι επιχειρήσεις για τις οποίες οι ίδιοι κόπτονται. Η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ ισχυρίστηκε ακόμα ότι μέσα στο 2014 ενδέχεται να κλείσουν δύο από τις πέντε μονάδες χαλυβουργίας στη χώρα μας, και γι' αυτό ζητά να τους δοθούν νέα προνόμια.
Αντί μπροστά σε αυτό το πιθανό ενδεχόμενο να σηκώσει τους εργαζομένους του κλάδου στο πόδι, η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ στέκεται αρωγός στο αίτημα των βιομηχάνων για ακόμα πιο φθηνό ρεύμα και φυσικό αέριο. Αλλά μήπως και στον κλάδο της Ενέργειας οι καπιταλιστές δεν επικαλούνται το δικό τους «κόστος», την κρίση και τη μείωση της κατανάλωσης Ενέργειας για να προβαίνουν και αυτοί σε απολύσεις και μειώσεις μισθών;
Μια ματιά στο τι συμβαίνει σε βάρος των εργαζομένων στη ΔΕΗ, είναι αρκετή. Ετσι, η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ, στο όνομα δήθεν της υπεράσπισης των εργαζομένων του κλάδου, σέρνει τους εργαζομένους στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, από τους οποίους έχασαν και χάνουν τόσο οι χαλυβουργοί, όσο και οι εργαζόμενοι στην Ενέργεια.

Σε μιά πάντως πληροφορία που δόθηκε στη συνέντευξη, αξίζει να σταθούν και να σκεφθούν οι εργαζόμενοι. Και αυτή δεν είναι άλλη από την αναφορά των εκπροσώπων της ΠΟΕΜ, ότι ο κλάδος, με τις υπάρχουσες παραγωγικές δυνατότητες, θα μπορούσε σήμερα να διπλασιάσει μέχρι και να τετραπλασιάσει την παραγωγή χάλυβα στη χώρα μας. Αυτό που δεν είπαν φυσικά οι εργατοπατέρες, είναι ότι ακόμα κι αν αυξηθεί η παραγωγή, το κίνητρο θα παραμείνει το καπιταλιστικό κέρδος, και όχι βέβαια οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.

Σε κάθε περίπτωση, εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και στον κλάδο του Μετάλλου είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η αναρχία στην παραγωγή, η ίδια η «ανταγωνιστικότητα» του κάθε ξεχωριστού καπιταλιστή και του κάθε κλάδου απέναντι στους ανταγωνιστές του. Σ' αυτή την «ανταγωνιστικότητα» έχει στρατευτεί και η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ, η οποία επιπλέον, για λογαριασμό των εργοδοτών, επιτίθεται και πολεμάει το ΠΑΜΕ.
Για να δουν άσπρη μέρα οι μεταλλουργοί, πρέπει να πετάξουν από το σβέρκο τους εργατοπατέρες, όπως αυτοί στην πλειοψηφία της ΠΟΕΜ και της ΓΣΕΕ. Να πρωτοστατήσουν με τις ταξικές δυνάμεις για να οργανωθούν ενιαίοι αγώνες, για την απόκρουση της επίθεσης των βιομηχάνων. Να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ώστε τα χαλυβουργεία, όπως και όλα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να είναι στα χέρια των εργατών και όχι ιδιοκτησία των καπιταλιστών.

Δημήτρης Τατάκης: «Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!»

 Δημήτρης Τατάκης: «Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!»

Στις 10 Γενάρη του 1950 δολοφονείται στη Μακρόνησο, έπειτα από άγρια βασανιστήρια που κράτησαν 33 ολόκληρες μέρες, ο κομμουνιστής Δημήτρης Τατάκης, Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, της θρυλικής ΟΕΝΟ.  Οι δήμιοί του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να λυγίσουν τον Τατάκη, ώστε να αποτελέσει παράδειγμα για τους υπόλοιπους Μακρονησιώτες. Δεν τα κατάφεραν όμως. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν υπέγραφε την περιβόητη «δήλωση μετανοίας», ώστε να θέσει τέρμα στο μαρτύριό του, εκείνος απάντησε: «Το έκαμα για να αποδείξω πως όλα τα πλάνα της ανθρώπινης αντοχής, οι αγωνιστές τα ξεπερνάνε, όταν πιστεύουν και θέλουν. Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!». Στα πλαίσια του διηγηματικού αφιερώματός του στα 60χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε την Κυριακή 17/12/2006 το παρακάτω διήγημα για τον κομμουνιστή ήρωα:

Γ. Σ.: «Δημήτρης Τατάκης»

«Ω μητέρα μου εσύ σεβαστή, κι ω εσύ που με φως γεμίζεις αιθέρα το παν, ω, για δέστε με πόσο άδικα πάσχω!»

(Από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου)

«Πέρσι τέτοια μέρα, 16 του Δεκέμβρη, πέθαινε στις φυλακές του Μακρονησιού ο Δημήτρης Τατάκης. Ετσι ξαφνικά ήρθε το μεγάλο κακό, δεν το περίμενε κανένας, δεν το πίστευε κανένας. Και πώς μπορούσε να πεθάνει ο Τατάκης; Ενάμιση χρόνο στεκόταν όρθιος, πάνω στο βράχο, ακίνητος, με το πρόσωπο αντίκρυ στην Ανατολή, με τη σκέψη και την καρδιά του δοσμένη σ' όλον τον κόσμο - και να τον δέρνει ο άνεμος και να τον μουσκέβει η βροχή, και να κρουσταλιάζει η παγωνιά το βασανισμένο κορμί του.

Ολοι τόνε ξέρανε πια στο νησί τον Δημήτρη Τατάκη. Κοντά του όμως λίγοι μπορούσαν να φτάσουν: Εκείνοι που είχαν τη δική του παλικαριά - ήταν μεγάλος ο δρόμος ίσαμε το βράχο... - κι εκείνοι που ερχόντουσαν να τον βασανίσουν. Οι άλλοι τόνε βλέπανε από μακριά, όρθιο πάντα, όλες τις ώρες.

- Ποιος είναι; ρωτούσαν.

- Ο Τατάκης.

Περνούσε η νύχτα μέσα στα βογγητά και το αίμα. Ο άνεμος ήταν άγριος. Η θάλασσα χτυπούσε δυνατά το νησί κι έφευγε σφυρίζοντας αναδιπλωμένη, στο σκοτάδι. Κάτι φωνές. Ποδοβολητά. Οι σκηνές των φυλακισμένων αγρυπνούσαν. Ψυχή δεν ξεμυτούσε. Ο θάνατος παραμόνευε. Πότε θα τελειώσει τούτη η νύχτα; Πριν χαράξει έπαυαν τα βογγητά, η θάλασσα ημέρευε, ο άνεμος έπεφτε - τραγουδούσε η σάλπιγγα εγερτήριο.

Εβγαιναν απ' τις σκηνές οι φυλακισμένοι. Ολοι κοιτούσαν προς τα κει. Στην "απομόνωση". Να, ένας ίσκιος - μόλις που τον αγγίζει ο Αυγερινός. Ορθιος πάλι. Δεν έπεσε. Στέκεται ακίνητος. Νίκησε. Αυτός μοναχός, μες στη νύχτα. Ο Τατάκης. Εφευγε ο χειμώνας, έφευγε το καλοκαίρι, ερχόταν δεύτερος χειμώνας, εκεί ο Τατάκης, εκεί κι ο βράχος.

Γρηγοριάδης Κώστας

Μια φορά είχε πάει ο γιατρός της φυλακής να τον δει. Ακουσε πως είχε μείνει τριανταδυό μέρες και τριανταδυό νύχτες άγρυπνος, γυμνός, χειμώνα καιρό να σπρώχνεται στην παγωμένη θάλασσα, να στεγνώνει με τον άνεμο, να βασανίζεται, να ματώνει, χωρίς μια στιγμή να πει "αφήστε με", χωρίς να πλαγιάσει. Δεν τον πίστευε ο γιατρός. Πήγε κοντά του. Είδε ένα νέο άντρα, να χαμογελάει...

- Εσύ ανέτρεψες την επιστήμη, του είπε.

Ο Τατάκης όλο χαμογελούσε. Οχι τώρα. Κι όταν βασανιζόταν ακόμα. Δεν μπορούσε να κάνει εξαίρεση στο γιατρό. Λίγο - λίγο άρχισαν να τον παραδέχονται κι οι βασανιστές του. Καταλάβαιναν πια πως δεν μπορούσαν να τον κάνουν να λυγίσει. Αυτό βέβαια δε σήμαινε πως θα σταματούσε ο παιδεμός. Η διαταγή, διαταγή. Αλλά να, τις άλλες ώρες, έρχονταν να του προσφέρουν δειλά ένα τσιγάρο, να τον ρωτήσουν "πώς παν τα κέφια", "πώς τα περνάει".

- Καλά, καλά, τους απαντούσε ο Τατάκης με το ίδιο, τ' ακίνητο χαμόγελό του. Καμιά πίκρα δεν είχε στα μάτια. Κανένα παράπονο στα χείλη. Ξέρει πως έτσι έπρεπε να σταθεί. Δε γινόταν αλλιώς. Ηταν κάτι πολύ φυσικό γι' αυτόν νάναι ο Ανθρωπος, δυνατότερος κι απ' την πιο ανελέητη βία.

Είχε τη θάλασσα συντροφιά του όλη τη μέρα και τη νύχτα. Κάποτε δούλευε στη θάλασσα: Δεύτερος πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Γιατί τον φέρανε στο Μακρόνησο; Αν είχε καμιά "κατηγορία" δε θα τον κρατούσαν τόσον καιρό υπόδικο στις φυλακές. Θα δικαζόταν όπως χιλιάδες άλλοι. Για να τον βαστάνε λοιπόν έτσι, θα πει ότι δεν υπάρχει "υπόθεση". Μπορούσε και να τον άφηναν "ελεύθερο", φτάνει νάλεγε μόνο πως τα βασανιστήρια, οι σκοτωμοί, η τυραννία, που δοκίμαζαν τα παιδιά του λαού, το αίμα, η φωτιά, ήταν σωστά πράγματα - πως το θηρίο που τον παίδευε είχε μεγαλύτερη ανθρωπιά απ' τον ίδιο που μαρτυρούσε.

Ο Δημήτρης Τατάκης, ο καπετάνιος, είπε δε γίνεται αυτό. Μέτρησε τη ζωή, μέτρησε το θάνατο - θα ζούσε για να πεθάνει. Δε θα πέθαινε για να ζήσει. Από κει και πέρα, ό,τι και να ερχόταν, το περίμενε όπως η γη το νερό. Και στεκόταν όρθιος πάνω στο Βράχο. Πότε τον φόρτωναν και με πέτρες. Πότε του λέγανε να σηκώνει το ένα του πόδι.

- Από τέτοια, παιδιά, έννοια σας. Μη στενοχωριόσαστε...

Χαμογελούσε. Κι αγνάντευε τη θάλασσα. Ενα καράβι στον ορίζοντα. Κατά πού να πέφτει το σπίτι του; τι να συλλογιέται τάχα η μητέρα; Η γειτονιά του θάναι ήσυχη τούτη την ώρα; Τα μεγάφωνα του Μακρονησιού έπαιζαν τραγούδια. Κάθε τόσο, τάκοβε ο σπήκερ. "Η Μακρόνησος είναι ο φάρος της ελευθερίας". Φάνηκε μπροστά του ο βασανιστής.

- Απόψε θα υπογράψεις Τατάκη, του είπε. Πρέπει να τη διαλύσουμε την απομόνωση. Κι όταν υπογράψεις εσύ θα τη διαλύσουμε...

Πάλι το χαμόγελο.

- Βάζουμε στοίχημα πως θα υπογράψεις;

- Θα το χάσεις το στοίχημα.

- Ρε βάζεις στοίχημα;

- Θα το χάσεις.

Επεσε πάνω του ο βασανιστής. Τόνε χτυπούσε με το "μπαμπού", με τις αρβύλες, με τις γροθιές, τον γκρέμιζε στους βράχους, του έσφιγγε το λαιμό. Απόκαμε το θηρίο. Ανάσαινε βαριά. Εσταζε ιδρώτα. Ο άλλος χαμογελούσε πάντα μέσα στα αίματα. Τότε χυμάει ο βασανιστής μ' ένα ουρλιαχτό, του δαγκώνει τ' αφτί, να το κόψει. Σηκώνεται αφρισμένος. Πνίγεται. Τρέμει. Δεν μπορεί πια να μη φωνάζει:

- Τη μάνα μου να μου λέγανε, την πατρίδα μου να μου λέγανε, το θεό να μου λέγανε, θα τους πρόδινα για να γλιτώσω...

Φεύγει σκουντουφλώντας με σκυμένο το κεφάλι. Κι ο Τατάκης, ο καπετάνιος, καθώς είναι πεσμένος μπρούμητα στο σκληρό χώμα του Μακρονησιού, με τις πληγές και με τη χαρά της νίκης στο πρόσωπο, του φωνάζει ήρεμα.

- Ψιτ. Τόχασες το στοίχημα...

Ενάμιση χρόνο στάθηκε ο νέος Προμηθέας στο Βράχο του. Οι Αγγελιοφόροι του Δία των φυλακών, του φέρνανε κάθε τόσο μηνύματα. Εστελνε κι αυτός το δικό του. "Θα μείνω εδώ, πέστε του". Και πλήθαινε η απομόνωση και μ' άλλα παλικάρια. Τον χαιρετούσαν μ' εμπιστοσύνη, "Μαζί σου κι εμείς".

Πέρσι, τέτοια μέρα, 16 Δεκεμβρίου, η Διοίκηση των φυλακών πήρε τη μεγάλη απόφαση. Με κάθε τρόπο θάσβυνε η Απομόνωση. Εφταναν οι εκλογές. Το μεγάλο κακό θα σταματούσε. Δεν έπρεπε να γλιτώσει έτσι ο Τατάκης κι η συντροφιά του. Είχαν γίνει πολλοί.

Οδήγησε λοιπόν σε συγκέντρωση τους φυλακισμένους. Θα έβγαζε λόγο κάποιος του "Γραφείου Ηθικής Αγωγής". Ολα ήταν προμελετημένα. Χασισοπότες απ' τις Στρατιωτικές Φυλακές βρίσκονταν εκεί, εφοδιασμένοι με σύρματα, με κοτρόνια, με πέτρες. Δίνεται το σύνθημα. Ορμούν πάνω στα παιδιά της Απομόνωσης. Ποτέ δεν ξανάγινε σ' εκείνη τη σκληρή γη, την αιματοποτισμένη, αυτός ο χαλασμός. Γκρέμιζαν παλικάρια από ψηλούς βράχους στη θάλασσα. Χτυπούσαν όπου βρίσκανε. Γδέρνανε οι αρβύλες τα στήθια των παλικαριών. Γέμισε βογγητό πάλι ο τόπος.

Οι άλλοι φυλακισμένοι σάστισαν μπροστά στο κακό. Ακούστηκε μια φωνή άγρια: "Οι πολίτες να τραβήξουν πάνω στις σκηνές τους! Γρήγορα"! Σε λίγο οι βασανιστές μάζευαν τα πληγιασμένα κορμιά από τους βράχους, από τη θάλασσα, και τα πήγαν στην Απομόνωση. Ρίξανε το καθένα στ' ατομικό του αντίσκηνο. Η νύχτα σκέπασε το Μακρονήσι. Μια φωνή ακουγόταν, εκεί γύρω. "Πεθαίνω... πεθαίνω...".

Ηταν η φωνή του Τατάκη. Την άκουσε μέσα στον πονεμένο της ύπνο η συντροφιά του. Υστερα έσβυσε. Ενα σούσουρο ακολούθησε. Ποδοβολητό. Σα να κουβαλούσανε κάποιον. Δεν μπορούσε κανένας να δει. Την άλλη μέρα τ' αντίσκηνο του Τατάκη ήταν άδειο, με το μπογαλάκι του και το παγούρι πεταμένο σε μιαν άκρη. Τον πήραν και τον θάψανε στο Λαύριο - οι δικοί του το έμαθαν αργότερα, μ' ένα "συλλυπητήριο" τηλεγράφημα του διοικητή της Σ.Φ.Α.

Ετσι πέθανε ο νέος Προμηθέας του Μακρονησιού. Ομως στο βράχο, στάθηκαν άλλα παλικάρια, με το πρόσωπο αντίκρυ στην Ανατολή, ν' αγναντεύουν τη θάλασσα και να χαμογελούν σ' όλον τον κόσμο, καθώς ο Τατάκης, ο Δημήτρης Τατάκης - ο Καπετάνιος».

Γ.Σ.

* Σύμφωνα με κείμενα - μαρτυρίες των συγκρατουμένων στη Μακρόνησο συντρόφων του Διονύση Γεωργάτου και του αξέχαστου Γιάννη Παλαβού (βλέπε «Ρ» 26/1/2003), ο ηρωϊκός Δημήτρης (Μήτσος) Τατάκης, μετά από βασανιστήρια 33 ημερών, υπέκυψε στις 9 προς 10 Γενάρη 1950, ενώ ο υπογράφων με τα αρχικά Γ. Σ. συγγραφέας του διηγήματος χρονολογεί το θάνατο του «προμηθεϊκού» κομμουνιστή Δ. Τατάκη, στις 16/12/1949. Οι προσπάθειές μας να μάθουμε από επιζώντες συγγραφείς - αγωνιστές του ΔΣΕ, ποιος μπορεί να υπέγραφε με τα αρχικά Γ. Σ. δεν είχαν αποτέλεσμα. Μόνον υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε: Μήπως πρόκειται για τα αρχικά του Γιαννακόπουλου Σταμάτη («Πέτρος Ανταίος»); Μήπως, για κάποιον, επίσης μακρονησιώτη, συγκρατούμενο του Τατάκη; Μήπως τα αρχικά «Γ. Σ.», όπως και το «Γρηγόρης» και άλλα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσε στην ΕΠΟΝίτικη «Νέα Γενιά» και άλλα ΕΑΜογενή έντυπα, ο αγωνιστής, γνωστός πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας Γεράσιμος (Μεμάς) Σταύρου; Μήπως, τα αρχικά παραπέμπουν στον αλησμόνητο, συγγραφέα, δραματουργό, σκηνοθέτη, μεταφραστή, επικεφαλής του κινηματογραφικού συνεργείου του ΔΣΕ, και μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ μέλος της πρώτης εκδοτικής επιτροπής των εκδόσεων «Νέα Ελλάδα» στο Βουκουρέστι, Γιώργο Σεβαστίκογλου; Σημειώνουμε, τέλος, ότι το διήγημα αυτό περιλήφθηκε στη συλλογή «Πεζογράφοι της Αντίστασης», που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις «Νέα Ελλάδα», το 1952.

Καταστρώνουν σχέδια επεμβάσεων

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ

Καταστρώνουν σχέδια επεμβάσεων

Συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών, Ευ. Βενιζέλου, με τον πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, E. Brok

Σχέδια επεμβάσεων σε μια ευρεία γεωγραφική ζώνη που φτάνει πολύ πέρα από τα σύνορα της ΕΕ καταστρώνουν τα επιτελεία της λυκοσυμμαχίας και η Ελληνική Προεδρία προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στις συγκρούσεις με τα μονοπώλια άλλων δυνάμεων, π.χ. για τον απρόσκοπτο ενεργειακό ανεφοδιασμό των κρατών μελών. Σε αυτό το πλαίσιο αποφάσεων κινήθηκε και η συνάντηση, χθες το πρωί, του υπουργού Εξωτερικών και αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλου, με τον Γερμανό πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου E. Brok.
Στη συνάντηση συζήτησαν μεταξύ άλλων σχετικά με τις προτεραιότητες της Ελληνικής Προεδρίας, ιδίως σε ό,τι αφορά τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, της πολιτικής διεύρυνσης και της πολιτικής «Γειτονίας» της ΕΕ.
Μετά τη συνάντηση, ο Ευ. Βενιζέλος σημείωσε χαρακτηριστικά: «Μιλήσαμε για τα μεγάλα προβλήματα της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, για την κατάσταση στη Μεσόγειο, για πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρουμε σε σχέση με τη Συρία, με το Λίβανο, με την Αίγυπτο, με τη Λιβύη, για τη συνεργασία των μεσογειακών χωρών, ιδίως στον ενεργειακό τομέα». Ζητήματα και προτεραιότητες δηλαδή που θέτει η ΕΕ, ώστε σε εφαρμογή και της «Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας», του στρατιωτικού - πολεμικού βραχίονα της ΕΕ, να απλώνει την ιμπεριαλιστική της δράση σε κάθε σημείο του κόσμου, πολύ πέρα ακόμα και από τη ζώνη που περιλαμβάνεται στα πλαίσια της «Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας».
Ο Brok από την πλευρά του χαρακτήρισε την περιοχή του Νότου, «επικίνδυνη περιοχή, όπου εκκρεμούν αρκετά θέματα (...) Θα αναφέρω και συγκεκριμένα παραδείγματα, την κατάσταση στη Συρία και το Λίβανο».
«Συζητήσαμε», συμπλήρωσε, «και νομίζω συμφωνήσαμε και για θέματα κοιτασμάτων αερίου, τα οποία υπάρχουν στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Σε αυτόν τον τομέα, ας μην ξεχνάμε, ότι μπορούν να δημιουργηθούν περιπλοκές. Υπάρχει αλληλοσύνδεση συμφερόντων στον τομέα αυτόν, άρα, δηλαδή, είναι σαφές ότι και γι' αυτά τα θέματα πρέπει να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες». Σαφής η αναφορά στις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες για το ποια μονοπώλια ποιων κρατών θα βάλουν στο χέρι τον ορυκτό πλούτο των λαών. Κόντρες που ανάβουν φιτίλια τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένες συρράξεις.
Ο Ε. Brok εξήγγειλε επίσης ότι η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πριν τις ευρωεκλογές του Μάη, θα διοργανώσει μια ακρόαση όπου θα συζητηθούν «θέματα Δικαίου της θάλασσας» (βλ. χάραξη ΑΟΖ). «Εχουμε κράτη - μέλη στην ΕΕ, τα οποία έχουν συζητήσει και καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις για το θέμα αυτό, αναφέρομαι στην Αίγυπτο και την Ελλάδα, υπάρχουν βέβαια και κάποιες εκκρεμότητες με την Τουρκία, την Κύπρο, όλες τις όμορες χώρες αυτής της περιοχής, και νομίζω ότι μια τέτοια ακρόαση ενδείκνυται», ανέφερε.

    

ΑΣΚΗΣΗ ΜΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΟΜΑΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ

Βαθαίνει η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

Κοινές ασκήσεις με τις Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ, κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΕΕΘΑ

Πληθαίνουν οι «επισκέψεις» Αμερικανών στρατιωτικών στην Ελλάδα, για να διεξάγουν κοινές ασκήσεις με τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, δείγμα κι αυτό του πόσο βαθαίνει η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, προκειμένου να προωθηθούν τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, από τις 5 Γενάρη και έως τις 19 του μήνα, διεξάγεται από το ΓΕΑ «Διμερής Ασκηση Ελλάδος - ΗΠΑ», συγκεκριμένα μεταξύ τμημάτων Ειδικών Επιχειρήσεων και των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων (μονάδες της Διακλαδικής Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων που ανήκει στο ΓΕΕΘΑ) και τμημάτων της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ (κομάντος και μέσα της σμηναρχίας 352nd Special Operations Group).
Οι δραστηριότητες της άσκησης απλώνονται στον όρμο της Ελευσίνας, στην περιοχή των Μεγάρων και στο πεδίο βολής «Καράβια». Αντικείμενα εκπαίδευσης είναι η εκτέλεση αλμάτων μέρα και νύχτα, η συσκευασία και ρίψη ελαστικής λέμβου μέρα και νύχτα, η συσκευασία και ρίψη φόρτου διαφορετικών τύπων μέρα και νύχτα.
Κατά πληροφορίες, η συνεκπαίδευση των Ελλήνων και των Αμερικανών κομάντος περιλαμβάνει διάσωση πιλότων σε εχθρική περιοχή μετά από πτώση μαχητικού αεροσκάφους, παροχή πρώτων βοηθειών στο πεδίο της μάχης, εκτέλεση καταρρίχησης «fast rope» και εκτέλεση αλμάτων στατικού ιμάντα, αλλά και ελεύθερης πτώσης. Τα άλματα θα πραγματοποιηθούν μέρα και νύχτα, πιθανότατα στον Ασπρόπυργο, ενώ κατά τη διάρκεια της μέρας θα γίνουν και καταδύσεις με σενάριο άσκησης τη διείσδυση σε εχθρικά εδάφη, αλλά και την «εξουδετέρωση απειλής».
Από ελληνικής πλευράς φέρονται να συμμετάσχουν στελέχη από το Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών (ΕΤΑ), τη Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών (ΔΥΚ), τη Ζ΄ Μοίρα Αμφιβίων Καταδρομών (Ζ΄ ΜΑΚ), την 31η Μοίρα Επιχειρήσεων Ερευνας - Διάσωσης (31η ΜΕΕΔ), τη 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών (2 ΜΑΛ), το 575 Τάγμα Πεζοναυτών (575 Τ/ΠΝ), τη Σχολή Αλεξιπτωτιστών (ΣΧΑΛ) και το 865 Τάγμα Εναέριου Ανεφοδιασμού (865 ΤΕΝΕΦ).
Απ' την πλευρά των Αμερικανών, η 352η σμηναρχία Ειδικών Επιχειρήσεων είναι ειδική μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, εξοπλισμένη με ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει για την πραγματοποίηση τέτοιων ειδικών επιχειρήσεων. Εχει λάβει μέρος στην υποστήριξη επιχειρήσεων στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία και αλλού. Λέγεται ότι στελέχη της είχαν πραγματοποιήσει συνεκπαίδευση με τις ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις και το Μάη του 2013.

    

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΥΠΕΞ

Με άξονα τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

Για «μακρύ ακόμα δρόμο που πρέπει να διανυθεί» έκανε λόγο ο Φ. Β. Σταϊνμάγερ

Στην Αθήνα βρίσκεται από χτες ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ, για πρώτη φορά μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, για να στηρίξει το αντιλαϊκό έργο της συγκυβέρνησης, να παράσχει πολιτική στήριξη στις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη και το ντόπιο κεφάλαιο, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων. Σε αυτό το πλαίσιο συναντήθηκε με τον Ελληνα ομόλογό του και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Ε. Βενιζέλο, ενώ αναμένονται συναντήσεις του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Βουλής και τον πρωθυπουργό, όπως και με επιχειρηματίες.
Ο Γερμανός ΥΠΕΞ κατέστησε σαφές ότι το «πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων», τα σκληρά μέτρα πρέπει να συνεχιστούν. Ηδη πριν τη συνάντηση, μιλώντας στην ηλεκτρονική έκδοση του «Der Spiegel», ξεκαθάρισε ότι η ελληνική κυβέρνηση «έχει αναλάβει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων» και ότι «είναι ακόμη μακρύς ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί».
Σε άλλη συνέντευξη, στην εφημερίδα «Τα Νέα», επιχείρησε να δείξει ότι θα υπάρξει φως στο τούνελ, υποστηρίζοντας ότι βλέπει «αχτίδα φωτός» στην Ελλάδα και ότι υπάρχουν «ενδείξεις» για επιστροφή στην ανάπτυξη. Βέβαια, το μήνυμα αυτό αφορά τους μονοπωλιακούς ομίλους που προσδοκούν ανάκαμψη των κερδών τους πάνω στα συντρίμμια του λαού. Ερωτηθείς δε για το θέμα της μείωσης του ελληνικού χρέους, περιορίστηκε να αναφέρει ότι τους επόμενους μήνες θα γίνει συζήτηση στο Γιούρογκρουπ.
Σε δηλώσεις του μετά τη συνάντησή του με τον Ε. Βενιζέλο, ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός ΥΠΕΞ ανέφερε ότι «στην τρόικα εκπροσωπούνται οι σωστοί θεσμοί» και χαρακτήρισε απαραίτητη τη συμμετοχή του ΔΝΤ σε αυτήν «παρά την κριτική που ασκείται από την Ελλάδα και άλλες χώρες».
Προτροπές προς την κυβέρνηση να συνεχίσει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το ευρωενωσιακό μεγάλο κεφάλαιο είχαμε χτες και από τον επίσης Γερμανό πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, E. Brok, ο οποίος μετά τη συνάντησή του χτες το πρωί με τον Ε. Βενιζέλο δήλωσε χαρακτηριστικά: «Το σημαντικότερο που αυτή τη στιγμή τίθεται επί τάπητος είναι οι μεταρρυθμίσεις (...) Εμείς θα στηρίξουμε την ελληνική κυβέρνηση σε αυτή της την προσπάθεια, των μεταρρυθμίσεων και της εφαρμογής τους».
Ο E. Brok μετέφερε και το περιεχόμενο της συζήτησής του με τον Κλάους Ρέγκλινγκ, πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), ο οποίος, όπως ανέφερε, «μας διαβεβαίωσε ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και ετέθη και το θέμα της παράτασης του ύψους των επιτοκίων, της μεγαλύτερης διάρκειας ισχύος των επιτοκίων που έχουν αποφασιστεί. Αυτό νομίζω είναι μία ενδιαφέρουσα πρόταση και νομίζω ότι αυτή την ενστερνίζεται και η Γερμανία και αυτό ας πούμε θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση του προβλήματος στην αντιμετώπιση του χρέους».

    

Συνάντηση βιομηχάνων για το Κυπριακό

Εκπρόσωποι του κεφαλαίου της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου, με κοινή διακήρυξή τους, εκφράζουν την απόλυτη στήριξή τους στις προσπάθειες για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Συγκεκριμένα, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, η Τουρκική Ενωση Βιομηχάνων «Tusiad», η Ελληνοκυπριακή Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων και η τουρκοκυπριακή ISAD, με μέλη των διοικήσεών τους, συναντήθηκαν την Τετάρτη, στην Πράσινη Γραμμή, στο ξενοδοχείο «Λήδρα Πάλας» και έδωσαν στη δημοσιότητα κοινή διακήρυξή τους.
Εγνοια των βιομηχάνων είναι να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις για να διευκολυνθούν οι μπίζνες τους, πράγμα που επιδιώκουν και οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, που περιλαμβάνουν και την Κύπρο και στους οποίους συμμετέχει και η σημερινή κυβέρνηση του Ν. Αναστασιάδη. Το νέο «σχέδιο Ανάν», ντε φάκτο διχοτόμησης του νησιού, που προωθείται βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα και στις δύο κοινότητες του νησιού, εξυπηρετεί όμως τα μονοπωλιακά συμφέροντα που ορέγονται τον πλούτο της περιοχής.
Η πρόθεση των εκπροσώπων του κεφαλαίου αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στη διακήρυξή τους. Σημειώνουν, μεταξύ άλλων, «οι τέσσερις οργανώσεις υπογραμμίζουν ότι μία λύση στο κυπριακό πρόβλημα θα δημιουργήσει μια υψηλού επιπέδου οικονομική συνεργασία μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων μερών».

    

Σελ. /24     

ΗΠΑ Ενας στους τρεις ζει στη φτώχεια

ΗΠΑ

Ενας στους τρεις ζει στη φτώχεια

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Τη διεύρυνση της φτώχειας στις ΗΠΑ καταγράφουν τα στοιχεία που έδωσε προχτές στη δημοσιότητα η ομοσπονδιακή υπηρεσία απογραφής των ΗΠΑ (US Census Bureau). Σύμφωνα με αυτά, ένας στους τρεις Αμερικανούς, δηλαδή μιλάμε για περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους, «έπεσαν» κάτω από το όριο της φτώχειας (ορίζεται για 1 άτομο στα 11.500 δολάρια και για τετραμελή οικογένεια στα 23.000 δολάρια) για τουλάχιστον δύο μήνες κατά τη διάρκεια της πρόσφατης καπιταλιστικής κρίσης μεταξύ 2009 και 2011.
Σύμφωνα με αυτήν την έρευνα, το 31,6% των Αμερικανών «περιέπεσε σε κατάσταση φτώχειας για τουλάχιστον δύο μήνες» κατά τη διετία 2009 - 2011, δηλαδή κατά 4,5% περισσότεροι από ό,τι την περίοδο από το 2005 έως το 2007. Κατά τη διάρκεια της ύφεσης, οι Αμερικανοί περιήλθαν σε κατάσταση ένδειας για μια περίοδο, η οποία κατά μέσον όρο ανήλθε σε 6,6 μήνες, από 5,7 μήνες κατά μέσο όρο την προηγούμενη περίοδο.
Τα στοιχεία της συγκεκριμένης υπηρεσίας κάνουν λόγο για φτώχεια που διαρκεί κάποιους μήνες, καθώς και για ανθρώπους που «μπαίνουν» και «βγαίνουν» από τις συνθήκες φτώχειας. Δεν είναι ξεκάθαρο πώς τεκμηριώνεται ότι βγαίνουν. Βασικό κριτήριο είναι το εισόδημα και το εάν έχουν ανάγκη από κάποια υπηρεσία Πρόνοιας, συσσίτιο κ.λπ. Ωστόσο, αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι η εναλλαγή από την ανεργία στην εργασία και τη μισοδουλειά - μισοζωή της «παρτ -τάιμ» απασχόλησης σπρώχνει στην εξαθλίωση όλο και περισσότερους ανθρώπους και πολλαπλασιάζει τους απόκληρους και τους άστεγους. Ιδιαίτερα δύσκολη γίνεται η ζωή αυτών των λαϊκών στρωμάτων σε περιόδους φυσικών καταστροφών, κυκλώνες όπως π.χ. ο «Κατρίνα» το 2005 ή τώρα που μεγάλο τμήμα των ΗΠΑ βρίσκεται στην «κατάψυξη» με το παρατεταμένο κύμα κακοκαιρίας.
Σε ό,τι αφορά την «ακτινογραφία» της φτώχειας, αυτή πλήττει περισσότερο του Αφροαμερικανούς, τους Ισπανόφωνους, του ηλικιωμένους άνω των 65 ετών, τις ανύπαντρες μητέρες, τα παιδιά. Αυτήν τη βαρβαρότητα φέρνει στο λαό το κατά τα άλλα «προοδευτικό μείγμα» διαχείρισης της κρίσης, που πρεσβεύει η κυβέρνηση Ομπάμα, και που στη χώρα μας προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως «εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό και την πολιτική λιτότητας στην ΕΕ». Η πραγματικότητα είναι ότι, ενώ τα λαϊκά στρώματα παράγουν τον κοινωνικό πλούτο υποφέρουν, γιατί αυτόν τον καρπώνονται τα μονοπώλια, οι καπιταλιστές. Αυτή είναι η αιτία των δεινών τους και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.