Το καλύτερο ΠΑΣΟΚ που είχαμε ποτέ

Συνοψίζοντας τις δικαστικές αποφάσεις του τελευταίου διαστήματος (από εφετεία και Άρειο Πάγο μέχρι το δικαστήριο της ΕΕ), καταλήγουμε διαδοχικά στα εξής συμπεράσματα: η απληρωσιά και η καθυστέρηση καταβολής μισθών δε συνιστά επιβλαβή μεταβολή των όρων της σύμβασης σε βάρος του εργαζόμενου. Εδώ κανονικά θα κολλούσαν οι στίχοι από τη σύμβαση του Τσακνή, που γυρίζει πότε έτσι, πότε αλλιώς, αλλά πάντα εις βάρος του συμβασιούχου που την υπέγραψε και δεν μπορεί να της ξεφύγει. Εκτός κι αν είσαι ο Τσακνής κι έχεις τη σύμβασή σου στην ΕΡΤ, οπότε βγάζεις ένα σκασμό λεφτά και ένα εκκωφαντικό "σκασμός" στη Ραχήλ και στα αγαθά έργα της κυβέρνησης.

Κολλάει επίσης κι η άλλη δικαστική απόφαση, που δε θεωρεί επιβλαβή τη φυλάκιση για την υγεία κάποιου, ούτε για το διδακτορικό του, αφού η φυλακή είναι μεγάλο σχολείο, σου μαθαίνει πολλά και βασικά σου στρώνει χαρακτήρα -να τα λέμε κι αυτά.

Αν τώρα μένεις απλήρωτος για πολλούς μήνες και θεωρείς πως η επίσχεση εργασίας είναι μια καλή πρώτη κίνηση, μπορείς να σκεφτείς κατευθείαν τη δεύτερη, γιατί οδεύει προς κατάργηση. Σα να σου λέει η απόφαση, όποιος θέλει να αντιδράσει, ας απεργήσει, χωρίς μεσοβέζικες κινήσεις, που κάποιοι πούροι, ντούροι αγωνιστές (συνήθως εντός εισαγωγικών) τις βρίσκουν πιο βολικές από μια απεργία (διαρκείας ή μη). Πού να εκτίθεσαι τώρα, αντί να κινείσαι εκ του ασφαλούς...
Στην πραγματικότητα, η δικαιοσύνη φροντίζει για το αγωνιστικό φρόνημα του εργατικού κινήματος.

Μην ανησυχείς βέβαια, φίλε απεργοσπάστη, γιατί κι η απεργία οδεύει οσονούπω προς κατάργηση ως δικαίωμα ή μάλλον ως πρακτική δυνατότητα, με το νέο συνδικαλιστικό νόμο, που θα βάζει μια σειρά προϋποθέσεις, για να μπορέσει να γίνει συνέλευση σωματείου και να πάρει έγκυρες αποφάσεις. Γιατί πρωθυπουργός μπορείς να βγεις και με το 20% του σώματος, νομοσχέδια μπορούν να ψηφίζονται και με τριάντα βουλευτές παρόντες, διάφορα σωματεία-σφραγίδες μπορούν να έχουν αντιπροσώπους που τους ψήφισαν τα δέντρα... Αλλά η απεργία θα πρέπει να αποφασίζεται τουλάχιστον με τους μισούς (+1) παρόντες. Νόμος (και τάξη).

Αλλά κι ο συνδικαλιστικός νόμος (τώρα που είπες νόμος) δεν είναι θέσφατο, κάτι αμετακίνητο και απαραβίαστο, επειδή απλώς ισχύει -για λιγοστές εμφανίσεις ακόμα. Μπορούμε να τον δούμε κάπως ευέλικτα και να τον παρακάμψουμε κατά περιπτώσεις. Πχ κάτι αναχρονιστικές αγκυλώσεις που λένε πως δεν επιτρέπεται να απολύονται συνδικαλιστές και βάλλουν ευθέως το επιχειρηματικό συμφέρον των ευεργετών μας. Ας μην κολλάμε σε ξύλινες έννοιες, όπως "ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας στα σύγχρονα κάτεργα" και συναφή παλαιοκομμουνιστικά ρητά, παραγνωρίζοντας το μεγάλο άλμα που γίνεται προς την πραγματική ισότητα, καταργώντας τα προνόμια των διάφορων εργατοπατέρων (εδώ κανονικά κολλάει κι ένα "κομμματόσκυλα", με φωνή τέσσερα, που δείχνει θυμό κι αγανάκτηση, όπως όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης θέλει να δείξει πως τα βάζει με το σύστημα).

Τι να σου κάνει όμως κι η κυβέρνηση απέναντι στην τυφλή κι ανεξάρτητη δικαιοσύνη, που δεν παίρνει εντολές από την πολιτική ηγεσία, άσε που κατά βάθος πολεμά το Σύριζα και θέλει να τον ρίξει... Τι να σου κάνει απέναντι στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, που καταργεί την εργάσιμη εβδομάδα και την κάνει λάστιχο; Αφού είναι έτσι το ευρωπαϊκό πλαίσιο, δοσμένο. Όπως τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε, ίσως και λίγο χειρότερα...

Τι άλλο μπορεί να κάνει πέρα από γραπτές ανακοινώσεις-διαμαρτυρίες και αναρτήσεις στα social media; Αφού άλλο είναι η κυβέρνηση κι άλλο το κράτος και η πραγματική εξουσία. Στοιχειώδης μαρξισμός είναι αυτά...
Και τότε "σφοι" μαρξιστές, όπως λέει κι ένας σφος, αφού δεν μπορείτε να παρέμβετε ως κυβέρνηση στο "βαθύ κράτος", γιατί είχατε λυσσάξει να βγείτε κυβέρνηση και λέγατε πως θα τα αλλάξετε όλα, με ένα νόμο σε ένα άρθρο (κι ένα διάταγμα για τη γη και την ειρήνη); Αν έχετε τα χέρια δεμένα και δεν μπορείτε να σκίσετε μνημόνια, παρά μόνο καλτσόν και μερικούς πόντους αξιοπρέπειας, γιατί δεν μπαίνετε μπροστά για μια επανάσταση, να γίνει αλλαγή τάξης στην εξουσία;

Και το δούλεμα πέφτει σύννεφο (σαν το νέφος που θα φύγει μαζί με τη Δεξιά). Αθάνατες πασοκικές συνταγές, για την "καλύτερη δημοκρατία" που είχαν ποτέ οι αστοί, κι ας μην έχουμε στην κυβέρνηση το καλύτερο ΠαΣοΚ που είχαμε ποτέ, παρά μόνο ένα κακέκτυπό του. Έτσι λειτουργεί η αστική τους δημοκρατία, "χωρίς κυβέρνηση", με ανεξάρτητες αρχές, έτοιμα, δοσμένα πλαίσια, όλα από μόνα τους σαν αυτοδιαχειριζόμενα, αυτοματοποιημένα, λες και δεν υπάρχει κράτος (αφού όλοι το λένε αυτό το τελευταίο).

Άσχετα που (είμαστε ή) γινόμαστε βέβαια Σοβιετία, με κομμουνιστικό κράτος (μην ακούς πως ο κομμουνισμός θα το καταργήσει και πως είναι αντίφαση εν τοις όροις, αυτά είναι διανοουμενίστικα, θολοκουλτουριάρικα) ή σαν τη Βενεζουέλα του Μαδούρο, που χορεύει το Ντεσπασίτο σε μια δική του, σοσιαλιστική εκδοχή...



Να μου φέρεις τον κομμουνισμό σιγά-σιγά, και μετά πιο βίαια και ρυθμικά...

Για όσους πάντως εξακολουθούν να φαντασιώνονται ότι ο Σύριζα είναι κάτι σαν μπολσεβίκοι που στριμώχνουν την αστική δικαιοσύνη, κρατικοποιούν τον ΟΑΣΘ (για να τον ξαναπουλήσουν μετά με κάποιο είδος ΝΕΠ) και μας κάνουν σιγά-σιγά (ντεσπασίτο) Σοβιετία, η μόνη γιατρειά είναι λίγος Μπάμπης Μπατμανίδης.

Χρησιμοποιώ το 27 από μικρό παιδί, Σταυρούπολη-Πανεπιστήμιο διότι η Σταυρούπολη είναι το πανεπιστήμιο της ζωής αλλά γενικότερα είμαι ανοιχτόμυαλος ενίοτε είμαι χρήστης και άλλων γραμμών... Ευτυχώς ο ΟΑΣΘ έχει διατηρήσει το G τα τελευταία χρόνια σε σταθερή τιμή και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό αναφέρομαι στην σταθερά της παγκόσμιας έλξης, καθώς, μη νομίζεται οι Νεύτωνες κι οι Αϊνστάινδες του κόσμου, σε μία διαδρομή λεωφορείου του ΟΑΣΘ σε ώρες αιχμής διατύπωσαν τις θεωρίες του, είχαν άπλετο χρόνο μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους...

Παρατηρώ πως οι αστικές μετακινήσεις στην πόλη μας, δεν ανταποκρίνονται τουλάχιστον συμβολικά στον ταξικό τους χαρακτήρα, καθώς περισσότερο θα τις χαρακτήριζα μικροαστικές... Από εκεί και πέρα τυγχάνει καμιά φορά το λεωφορείο να έρθει στην ώρα του και να μην προλαβαίνω να καπνίσω το κλασικό τσιγαράκι που ανάβεις στην στάση και στέλνεις τα σήματα καπνού στον οδηγό για να ξεκινήσει κι αυτό είναι πρόβλημα, γιατί τζάμπα πακέτο... Προσωπικά θα ζητούσα ποιο σταθερές καθυστερήσεις και να μπορούμε και εμείς να κάνουμε τον προγραμματισμό μας και να είμαστε συνεπείς στις αργοπορίες μας...

Πιστεύω… την Τέταρτη ψηφίστηκε η κρατικοποίηση ε; Δε το πήρα χαμπάρι μάλλον θα επρόκειτο για εμβόλιμη αγωνιστική...Νομίζω ότι η κίνηση αυτή είναι ένα βήμα πιο κοντά στην σοβιετοποίηση της χώρας μας που επιχειρεί ο «Σύριζας», ο οποίος επιχειρεί να κολεκτιβοποιήσει τα μέσα παραγωγής με απώτερο σκοπό την μελλοντική ιδιωτικοποίηση τους, όταν ο ίδιος θα καταργήσει επαναστατικά το κράτος από τα μέσα...Σατανικό!

Προτείνω μια πρόταση έναν πιο ουμανιστικό χαρακτήρα ο οποίος έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο οδηγό-ελεγκτή-υπάλληλο-μέτοχο του οργανισμού, τον οποίον και δεν πρέπει να ταλαιπωρούμε με την ωφελιμιστική απαίτησή της μετακίνησης, παράγωγο του σαθρού μεταμοντέρνου κοινωνικού οικοδομήματος...Ταυτόχρονα σε μία κρίσιμη καμπή για την επιβίωση του ίδιου του πλανήτη, την ώρα όπου τίθεται εν αμφιβόλω η συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να επαναφέρουμε τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια για τις μετακινήσεις, μειώνοντας την εκπομπή ρύπων, δίνοντας ταυτόχρονα στην πόλη μας έναν χαρακτήρα πρωτοπορίας, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο την Θεσσαλονίκη, παγκόσμια πρωτεύουσα του χιπστερισμού... Ποια Νέα Υόρκη και ποιο Moma τώρα βρε...
Και πού να ήξερε εκείνη τη διαλεκτική φράση "περισσότερο κράτος, για να μην υπάρχει κράτος"...

Με βιολιά και κόκκινα βρακιά βγαίνουμε να πάμε στην αγορά!

        

Φορέσαμε ξανά τα κόκκινα βρακιά
πιάσαμε τα νταούλια και τα βιολιά
και πανηγυρίζουμε που θα μας πουλήσει ο Αλέξης στην αγορά!

Τελικά ο ηγέτης δεν έταξε να σκίσει τα μνημόνια
αλλά είχε υποσχεθεί ν’ ανοίξει δρόμο για την αγορά
ώστε να μας πουλήσει σκλάβους στα μαύρα αφεντικά!

Παρφουμαρισμένη μας ήρθε τότε η Αριστερά
γι’ αυτό η ελπίδα της δεν σκυλοβρωμούσε από μακριά
που ήταν βουτηγμένη μες στα σκατά!

Τώρα ο δρόμος ο δικός μας οδηγεί στην αγορά
για να πουληθούμε σε μπουρδέλα και να καούμε σε κρεματόρια
κι έτσι να εκπληρώσει τον σκοπό της η Αριστερά
που ήταν εξ’ αρχής να πνίξει τον λαό στην κοπριά
για να πλουτίσουν κι άλλο τ’ αφεντικά!


Δημήτρης Πελλερέν

Ο ισραηλινός στρατός δολοφονεί

Υποκριτικό ενδιαφέρον από ΗΠΑ και ΕΕ

Copyright 2017 The Associated

Από διαμαρτυρίες Παλαιστινίων το Σάββατο κοντά στη Ραμάλα

ΤΕΛ ΑΒΙΒ- ΡΑΜΑΛΑ.--
Ο Παλαιστινιακός λαός πληρώνει για άλλη μια φορά με το αίμα του την ισραηλινή κατοχή. Μετά την ισραηλινή ανακοίνωση από την περασμένη Παρασκευή για κάμερες ασφαλείας και ανιχνευτές μετάλλου στην πλατεία των Τεμενών, την πρόσβαση άδειας επίσκεψης του Αλ Ακσα μόνο σε άνδρες άνω των 50 χρόνων και απώτερο στόχο την αλλαγή του καθεστώτος που επικρατεί στην περιοχή εδώ και δεκαετίες, από τις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού έως χτες σκοτώθηκαν τουλάχιστον τέσσερις Παλαιστίνιοι (ανάμεσά τους και ένα 17χρονος έφηβος) ενώ σε επίθεση 20χρονου Παλαιστινίου στον εποικισμό Χαλαμίς σκοτώθηκαν 3 Ισραηλινοί έποικοι.
Παράλληλα, με πρόσχημα την αναίμακτη ρίψη δύο ρουκετών από τα Παλαιστινιακά εδάφη μέσα στο Σαββατοκύριακο, ισραηλινά άρματα μάχης έριξαν χτες τα ξημερώματα βολές κατά στόχων της παλαιστινιακής ισλαμικής οργάνωσης «Χαμάς» στη νότια Λωρίδα της Γάζας, δίχως να καταφέρουν άμεσα σοβαρές ζημιές ή θύματα. Ταυτόχρονα επιχείρησαν κατεδαφίσεις σπιτιών Παλαιστινίων που εμφανίζονται ως «τρομοκράτες».
Την ίδια ώρα, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν την επιθετική προκλητικότητα του Ισραήλ, όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ, εμφανίστηκαν αυτές τις μέρες ως δήθεν μεσολαβητές για να αποκλιμακωθεί η επικίνδυνη ένταση στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, μετά την απόφαση του Ισραήλ να περιορίσει την πρόσβαση στο τέμενος Αλ Ακσα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με πρόσχημα την ασφάλεια. Πρόκειται για υποκρισία που σχετίζεται με την προώθηση των ευρύτερων σχεδιασμών τους στη γεωστρατηγικά κρίσιμη περιοχή.

Απεσταλμένος του Τραμπ στο Ισραήλ

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, που τους τελευταίους μήνες βολιδοσκοπεί και παζαρεύει τα περιθώρια επανέναρξης του ισραηλινο-παλαιστινιακού διαλόγου με «σημαδεμένα χαρτιά» υπέρ της ισραηλινής κυβέρνησης, έστειλε χτες εκτάκτως τον απεσταλμένο του για το Παλαιστινιακό, Τζέισον Γκρίνμπλατ. Ισχυρίστηκε πως προτίθεται μέσω του Γκρίνμπλατ να κατευνάσει την ένταση που κλιμακώνεται με επίκεντρο την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Παράλληλα, εκπρόσωπος της ΕΕ στις Βρυξέλλες κάλεσε το Ισραήλ και την Ιορδανία (που είναι ο τοποτηρητής των ιερών μουσουλμανικών χώρων στην Ιερουσαλήμ) «να συνεργαστούν για την εξεύρεση λύσεων για τη διατήρηση της ασφάλειας για όλους».
Αντιπρόσωποι του «Κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή» (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, ΟΗΕ) κάλεσαν όλες τις άμεσα ενδιαφερόμενες πλευρές να «επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση, να αποφύγουν προκλητικές ενέργειες και να εργαστούν για την αποκλιμάκωση» της βίας. Σημείωσαν μάλιστα τις «διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού του Ισραήλ πως το "στάτους κβο" στους ιερούς τόπους θα παραμείνει αμετάβλητο και θα τύχει σεβασμού».
Παράλληλα, αξιωματούχοι σε Ιορδανία και Τουρκία απαίτησαν από την ισραηλινή κυβέρνηση την άμεση απομάκρυνση των ανιχνευτών μετάλλου από το χώρο γύρω από το τέμενος Αλ Ακσα.
Επιπροσθέτως, αργότερα χτες προγραμματίστηκε έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με αίτημα της Γαλλίας.
Πριν από τις αντιδράσεις αυτές, χρειάστηκε (το απόγευμα της Παρασκευής) να αποφασίσει ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς τη διακοπή των σχέσεων με τις ισραηλινές αρχές, συμπεριλαμβανομένου και του συντονισμού δράσεων στον τομέα ασφαλείας.

Επίθεση έξω από την ισραηλινή πρεσβεία στο Αμμάν

Το απόγευμα της Κυριακής σημειώθηκε υπό ασαφείς συνθήκες φονικό στο Αμμάν, έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ στην Ιορδανία, με πρωταγωνιστή Ισραηλινό φρουρό ασφαλείας. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες και ιορδανικές πηγές, ο Ισραηλινός φρουρός πυροβόλησε και σκότωσε για προσωπικούς λόγους δύο νεαρούς εργάτες, εκ των οποίων ο ένας ήταν 17χρονος παλαιστινιακής καταγωγής, και τραυμάτισε άλλα δύο άτομα, εκ των οποίων ο ένας Ισραηλινός. Ιορδανικές και παλαιστινιακές πηγές αναφέρουν πως ο Ισραηλινός φρουρός χρωστούσε χρήματα για την αγορά επίπλων και πως διαφώνησε ή αρνήθηκε να τα καταβάλει στους νεαρούς εργάτες που τα διεκδίκησαν.
Ισραηλινά ΜΜΕ, επικαλούμενα πληροφορίες από την ισραηλινή πρεσβεία στο δυτικό Αμάν, ισχυρίζονται ότι ο Ισραηλινός φρουρός πυροβόλησε σε αυτοάμυνα, επειδή φέρεται πως δέχθηκε «δολοφονική» επίθεση με κατσαβίδι από τον νεαρό παλαιστινιακής καταγωγής.
Αργότερα ανακοινώθηκε ότι οι ιορδανικές αρχές μπλοκάρισαν τις εισόδους και εξόδους ατόμων στην ισραηλινή πρεσβεία, απαιτώντας να ανακρίνουν τον Ισραηλινό φρουρό ασφαλείας.

Αποφασίζουν βάρδιες και ζωή - «λάστιχο» για τους εργάτες

Το Δικαστήριο της ΕΕ ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει τη δυνατότητα της εργοδοσίας να υποχρεώνει τους εργαζόμενους μέχρι και σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό!

Ακόμα ένα χτύπημα στα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα επιχειρεί να καταφέρει η ΕΕ, μέσω του Δικαστηρίου της, αυτή τη φορά με την κατάργηση του σταθερού χρόνου εβδομαδιαίας εργασίας.
Ο αντεργατικός ρόλος του Δικαστηρίου της ΕΕ είναι γνωστός, όπως π.χ. με τις αποφάσεις του ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, όταν αποφάσισε ότι εμποδίζει την «ελευθερία κίνησης των επιχειρήσεων», τις αποφάσεις του για τον χαρακτηριζόμενο «ανενεργό» και επομένως μη αμειβόμενο χρόνο δουλειάς. Γνωστή είναι και η απόφασή του υπέρ των ομαδικών απολύσεων στην υπόθεση των «Τσιμέντων Χαλκίδας», πάνω στην οποία «πάτησε» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και κατ' απαίτηση του κεφαλαίου γενίκευσε την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, με το νόμο του 4ου μνημονίου.

Το νέο αντεργατικό χτύπημα που προστίθεται στις «βέλτιστες πρακτικές»

Στο ετοιμαζόμενο νέο χτύπημα, το Δικαστήριο της ΕΕ κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήματα του Πορτογαλικού Εφετείου του Πόρτο - μετά από προσφυγή εργαζόμενου - σχετικά με την ερμηνεία της αντεργατικής Οδηγίας 2003/88 της ΕΕ για «την οργάνωση του χρόνου εργασίας». Τα όσα ρωτάει το πορτογαλικό δικαστήριο συνοψίζονται ουσιαστικά στο ερώτημα αν ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να παρέχει στον εργαζόμενο ανά βδομάδα μια μέρα ανάπαυσης (ρεπό) έπειτα από έξι συνεχόμενες μέρες δουλειάς, ή είναι ελεύθερος να καθορίζει αυτός πότε αρχίζει η βδομάδα και πότε θα δώσει ρεπό στους εργαζόμενους. Το ζήτημα αφορά όλους τους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις που λειτουργούν εφτά μέρες τη βδομάδα, είτε σε βιομηχανικούς κλάδους, είτε στους κλάδους παροχής υπηρεσιών και του Εμπορίου.

Ο γενικός εισαγγελέας του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ) δημοσίευσε πρόσφατα την πρότασή του, προδικάζοντας και την απόφαση. Η πρόταση αποφαίνεται ότι: α) Η διατύπωση της ευρωενωσιακής Οδηγίας μιλάει για ανάπαυση «εντός περιόδου επτά ημερών» κι απ' αυτό συμπεραίνει πρακτικά ότι ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να δίνει ρεπό στον εργαζόμενο την 7η μέρα μετά από 6 συνεχόμενες μέρες δουλειάς, αλλά είναι ελεύθερος να καθορίζει, κατά την αυθαίρετη κρίση του, ποια μέρα θα δώσει ρεπό στον εργαζόμενο και ποιες είναι αυτές οι 7 μέρες της εργάσιμης βδομάδας, γεγονός που καθορίζει και τη σημαντικότερη συνέπεια, ότι δηλαδή β) ο εργαζόμενος μπορεί να υποχρεωθεί να δουλεύει επί 12 συνεχόμενες μέρες χωρίς ρεπό (!), στην περίπτωση που πάρει ένα ρεπό στην αρχή της μιας βδομάδας και ένα ρεπό στο τέλος της επόμενης (π.χ. ένα ρεπό τη Δευτέρα της πρώτης βδομάδας και ένα ρεπό την Κυριακή της επόμενης)...

Πολλαπλές οδυνηρές συνέπειες σε βάρος των εργαζομένων

Οι συνέπειες της πρότασης αυτής και της αναμενόμενης απόφασης του Δικαστηρίου της ΕΕ πρόκειται να είναι οδυνηρές τόσο για την υγεία των εργαζομένων, την ασφάλειά τους στους τόπους δουλειάς, τους μισθούς τους, όσο και συνολικότερα τη ζωή τους:

1. Καταργείται κάθε έννοια σταθερού χρόνου δουλειάς. Η εργάσιμη βδομάδα δεν ταυτίζεται πλέον με την ημερολογιακή βδομάδα. Για τον εργαζόμενο δεν υπάρχει η βδομάδα που ξεκινά την Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή. Την έννοια της βδομάδας την καθορίζει ο καπιταλιστής. Αυτός ορίζει πότε ξεκινάει και πότε τελειώνει, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Οι μέρες σταματάνε να έχουν ονόματα, έχουν μόνο αριθμούς: Ημέρα Νο 1, Ημέρα Νο 2, Ημέρα Νο 3 κ.ο.κ. Εκτός από το προϊόν της δουλειάς του μισθωτού εργάτη και την υπεραξία της που ιδιοποιείται ο καπιταλιστής, τώρα του ανήκει ακόμα και ο χρόνος. Ο χρόνος, η βδομάδα, οι μέρες γίνονται κτήμα του, αυτός ορίζει τη δική του βδομάδα, τη «βδομάδα του εργοδότη». Η μόνη υποχρέωση του εργοδότη είναι μέσα σε αυτές τις 7 μέρες να δώσει στον εργαζόμενο ένα ρεπό. Οποια μέρα από τις 7 δικές του εκείνος διαλέξει, ανάλογα με τις ανάγκες του.

Οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ νομιμοποιούν μέχρι και 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό, αν αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα της εργοδοσίας...

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητό:
Ο εργοδότης διαλέγει να αρχίσει η βδομάδα δουλειάς του εργαζόμενου την Τρίτη και επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της επιχείρησής του επιλέγει εκείνη ακριβώς τη μέρα (την Τρίτη) να δώσει και ρεπό στον εργαζόμενο.
Η βδομάδα λοιπόν που έτσι διάλεξε ο εργοδότης τελειώνει την ερχόμενη Δευτέρα. Αφού όμως έδωσε το ρεπό στον εργαζόμενο την 1η μέρα της προηγούμενης βδομάδας (δηλαδή την προηγούμενη Τρίτη), «έβγαλε την υποχρέωση» για ένα ρεπό ανά 7 ημέρες. Την Τρίτη λοιπόν, που ξεκινάει νέο 7ήμερο, ο εργαζόμενος (αφού πήρε το ρεπό του για το προηγούμενο 7ήμερο), πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει για τις επόμενες 7 μέρες, δικαιούμενος ένα ρεπό για το 7ήμερο που τρέχει. Αν τώρα ο εργοδότης θέλει να τον βάλει να δουλέψει συνεχόμενα άλλες 6 μέρες (από την Τρίτη έως και την Κυριακή), μπορεί να του δώσει ρεπό την 7η μέρα, δηλαδή την επόμενη Δευτέρα. Ετσι, ο εργαζόμενος στο παράδειγμά μας θα δουλέψει 12 συνεχόμενες μέρες (από Τετάρτη της προηγούμενης βδομάδας μέχρι και την Κυριακή της επόμενης βδομάδας), ανάμεσα στις οποίες και τα 2 Σάββατα και τις Κυριακές των δύο αυτών βδομάδων. Το ίδιο θα συνεχιστεί και τις επόμενες βδομάδες ή μάλλον για την ακρίβεια... 7ήμερα. Εάν δε ο εργοδότης με κατάλληλο υπολογισμό δίνει ρεπό σε συγκεκριμένες μέρες στο 7ήμερο, ο εργαζόμενος αυτός θα κάνει μήνες να δει ρεπό Σάββατο ή Κυριακή. Στο παράδειγμα που χρησιμοποιήσαμε, υποθέσαμε εργαζόμενο με 6ήμερη βδομάδα εργασίας, όμως τα πράγματα ουσιαστικά δεν αλλάζουν και για όσους δουλεύουν με 5ήμερο, με τη μόνη διαφορά ότι αντί για 12 θα δουλεύουν 10 συνεχόμενες μέρες.

2. Βλέποντας τη «μεγάλη εικόνα», δηλαδή το σύνολο των ανατροπών κάθε εργατικού δικαιώματος σε όλη την Ευρώπη από την ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις, η αναμενόμενη απόφαση θα σημάνει νέες μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων, μεγαλύτερα κέρδη για τους καπιταλιστές. Το αντεργατικό έκτρωμα, η Οδηγία 2003/88 για το χρόνο εργασίας, που καλείται να ερμηνεύσει το Ευρωδικαστήριο με τις απαντήσεις του, προβλέπει ήδη ημερήσια εργασία 13 ωρών, τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας στο 4μηνο και για πολλούς κλάδους στο 6μηνο. «Διευθέτηση» σημαίνει ότι η εβδομαδιαία εργασία μπορεί να φτάνει ακόμη και τις 60 ώρες (!), αρκεί στο 4μηνο ή 6μηνο ο μέσος όρος ωρών δουλειάς να φτάνει τις 48. Πρακτικά η «διευθέτηση» συνεπάγεται ότι στις περιόδους αιχμής οι επιχειρήσεις δεν θα προσλαμβάνουν εργάτες για τις ανάγκες παραγωγής και λειτουργίας τους, αλλά θα ξεζουμίζουν τους υπάρχοντες, χωρίς να υποχρεούνται να τους καταβάλουν πρόσθετη αμοιβή για υπερωρίες. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο διατηρεί όλο το προηγούμενο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο, αλλά επιπρόσθετα προωθεί ήδη το νομοσχέδιο για το χρόνο εργασίας των γιατρών, που προβλέπει 60 ώρες δουλειάς τη βδομάδα και ανοίγει το δρόμο στον λεγόμενο «ανενεργό» χρόνο δουλειάς.

3. Στο πλαίσιο αυτών των αντεργατικών κατευθύνσεων εντάσσεται ασφαλώς και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στον κλάδο του Εμπορίου.

Η πρόταση του εισαγγελέα και η αναμενόμενη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου ανοίγουν διάπλατα το δρόμο και για την επόμενη εξέλιξη. Να καταργηθεί ακόμη και αυτή η προσαύξηση του ημερομισθίου της Κυριακής που προβλέπεται σύμφωνα με την ελληνική εθνική νομοθεσία (αλλά και σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ). Αφού πλέον η εργάσιμη βδομάδα δεν συμπίπτει με την ημερολογιακή, Σάββατα, Κυριακές και αργίες δεν σημαίνουν τίποτε, παρά μόνο αριθμούς ημερών: 1η έως 7η. Κυριακές, γιορτές και αργίες μετατρέπονται σε απλά νούμερα... Αρα στόχος της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του είναι να μην έχουν καμία υποχρέωση οι επιχειρήσεις να πληρώνουν προσαυξημένο μεροκάματο για την Κυριακή αργία, αφού στο δικό τους ημερολόγιο, το «ημερολόγιο του εργοδότη», αυτή θα εμφανίζεται ως μια τυχαία δήθεν μέρα, που διάλεξαν οι ίδιοι.

Η δουλειά - «λάστιχο» συστατικό στοιχείο της «δίκαιης ανάπτυξης»

Η εντατικοποίηση της εργασίας όσων ακόμη έχουν σταθερή δουλειά είναι η άλλη όψη της ανεργίας, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, για να μεγαλώνει στο έπακρο η εκμετάλλευση, να «ξηλώνεται» κάθε δικαίωμα που είχε κατοχυρωθεί μέσα από την πάλη της εργατικής τάξης.
Η νέα εξέλιξη που θα σημάνει η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου επιχειρεί να διαμορφώσει νέα οδυνηρά δεδομένα για την εργατική τάξη. Αποδεικνύει τι σημαίνει «δίκαιη ανάπτυξη» για τους εργαζόμενους. Οι βάρδιες - «λάστιχο» που προωθούν οδηγούν σε μεγάλη φθορά της υγείας των εργαζομένων και την καταπόνηση του ανθρώπινου οργανισμού από τα εξοντωτικά ωράρια δουλειάς ανά εργάσιμη μέρα και βδομάδα. Τα εργαζόμενα αντρόγυνα να αδυνατούν να συναντηθούν στο ίδιο τους το σπίτι. Δευτέρα ρεπό για τον ένα, Τετάρτη για την άλλη, αντίστροφα και πάει λέγοντας. Τα παιδιά τους να τα βλέπουν με βάρδιες. Ούτε συζήτηση για κοινή ζωή, λίγες στιγμές κοινής οικογενειακής επικοινωνίας, αναψυχής, ανταμώματος έστω μια μέρα της βδομάδας, κοινωνική, συνδικαλιστική, πολιτική δραστηριότητα, ούτε καν χρόνος για να σκεφτούν.
ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις, ανάμεσα στις οποίες πρωτοστατεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού οδηγούν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε μια βαρβαρότητα δίχως τέλος, για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα μιας χούφτας καπιταλιστών που καρπώνονται τα κέρδη τους από το αίσχος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του εργαζόμενου ανθρώπου, που είναι ο παραγωγός όλου του πλούτου. Τέλος στο αίσχος της εκμετάλλευσης μπορεί να βάλει με την πάλη της μόνο η εργατική τάξη, με την αντεπίθεση του κινήματός της, με την μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της κοινωνίας στην οποία κριτήριο της παραγωγής θα είναι η κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα για «εγκλωβισμένους»

Στις 25 Ιούνη δημοσιεύτηκαν στον αστικό Τύπο ρεπορτάζ που έκαναν λόγο για «Πρόγραμμα, με πόρους του ΕΣΠΑ, για την υποστήριξη "εγκλωβισμένων" εργαζομένων» μετά από συνέντευξη στο ΑΠΕ του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας.
Ο γγ του υπουργείου εξηγούσε ότι «πρόκειται για ένα ακραίο φαινόμενο, με χιλιάδες εργαζόμενους επιχειρήσεων που είχαν σταματήσει τη δραστηριότητά τους, χωρίς να κάνουν καταγγελίες συμβάσεων, με αποτέλεσμα αυτοί να μην έχουν δικαίωμα σε επίδομα ανεργίας, χωρίς καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και απλήρωτοι για δεκάδες μήνες (...) για την υποστήριξη "εγκλωβισμένων" εργαζομένων που εργάζονται σε συνθήκες επισφάλειας, ώστε και να στηριχθούν οικονομικά και να ενισχυθούν τα προσόντα τους, για να διατηρήσουν με καλύτερο τρόπο τις θέσεις εργασίας τους».
Στη συνέχεια τα αστικά ΜΜΕ ενίσχυσαν προπαγανδιστικά την υποτιθέμενη φιλεργατικότητα του μέτρου για τους «εγκλωβισμένους» όπως τους «βάφτισε» η κυβέρνηση, δίνοντας στην κυβέρνηση διάσταση «σωτήρα». Για ένα πρόβλημα - δημιούργημα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της διαχειριστικής σε όφελος του κεφαλαίου πολιτικής αυτής της κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων.

***

Ας δούμε όμως ένα - ένα τα ζητήματα.
1. Η κυβέρνηση μιλά «για ένα ακραίο φαινόμενο». Πρόκειται όμως για απλήρωτους μισθούς στους εργαζόμενους από επιχειρήσεις που λειτουργούν ή έχουν κλείσει, και ουσιαστικά πάει να γίνει καθεστώς. Και είναι μάστιγα για τη ζωή της εργατικής οικογένειας. Είναι μαζικό και σχεδόν συνηθισμένο. Δεν οφείλεται μόνο σε κάποιους ακραίους εργοδότες, ή σε κάποιες επιχειρήσεις που έκλεισαν.
2. Η κυβέρνηση μιλά για «εγκλωβισμένους», λες και και έγινε καμιά θεομηνία, ή εγκλωβίστηκαν σε κατάσταση που δουλεύουν απλήρωτοι ή βρέθηκαν χωρίς δουλειά, απλήρωτοι και χωρίς αποζημίωση από κάποιο μοιραίο γεγονός, και όχι ότι τους έχουν οδηγήσει σε εγκλωβισμό οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις που τους στηρίζουν.
3. Η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα μέτρο ενάντια στην εργοδοσία, τους καπιταλιστές που κρατάνε τους εργαζόμενους όμηρους, κλέβοντας «νόμιμα» (υπεραξία) τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι (και εξασφαλίζοντας έτσι την κερδοφορία τους), αλλά και τους μισθούς τους, αυτό το ελάχιστο που θα έπρεπε σύμφωνα με τη λειτουργία του καπιταλισμού να δίνουν. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι κανένας καπιταλιστής δεν χάνεται, δεν πεινά δηλαδή, επειδή πτώχευσε η επιχείρησή του, δεν εξαθλιώνεται όπως οι απλήρωτοι εργάτες. Συνήθως κλείνουν τις επιχειρήσεις μεταφέροντας σε άλλο κλάδο τα κεφάλαιά τους, ή ακόμα, στη χειρότερη των περιπτώσεων, έχουν «στην καβάτζα» χρήμα και περιουσιακά στοιχεία - πηγή εισοδημάτων, για να ζουν αυτοί και οι οικογένειές τους πλουσιοπάροχα.
Οχι μόνο δεν παίρνει κανένα μέτρο η κυβέρνηση, αλλά με την πολιτική της ενισχύει το κεφάλαιο, με μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αναδιανομής του πλούτου που παράγει σε βάρος της και σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά και με συγκεκριμένα μέτρα στήριξής τους (φοροαπαλλαγές, διευκολύνσεις κ.λπ.)
4. Η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου, παρουσιάζοντας αυτό το περιβόητο «πρόγραμμα για τους εγκλωβισμένους μέσω ΕΣΠΑ», που τάχα θα τους ανακουφίσει, μιλά για πρόγραμμα χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, με την υπόμνηση ή την προτροπή να διατεθεί κονδύλι για «επίδομα» - ψίχουλα στους εργαζόμενους, ώστε να «ανακουφιστούν» και να ξεγελαστούν.
Ενώ η κυβέρνηση λέει επί της ουσίας στους εργαζόμενους να ξεχάσουν τα χρωστούμενα (μισθούς, αποζημιώσεις απόλυσης κ.λπ.), απαλλάσσοντας την εργοδοσία από αυτή την ευθύνη, εμφανίζει ως λύση για τους εργαζομένους πρόγραμμα επανακατάρτισης κ.λπ., υποτίθεται για να βγουν με ενισχυμένα προσόντα στην αγορά εργασίας...

***

Εχει όμως κι άλλη «ουρά» αυτή η κυβερνητική εξαγγελία που παρουσιάζεται ως φιλεργατική.
Πρόσφατα ο Αρειος Πάγος γνωμοδότησε ότι η απληρωσιά μισθών δεν θεωρείται βλαπτική μεταβολή της κατάστασης των εργαζομένων, άρα οι επιχειρηματίες δεν έχουν καμιά ευθύνη για την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία ωθούν τους εργαζόμενους. Γνωμοδότησε επίσης ότι η επίσχεση εργασίας ενός απλήρωτου εργαζόμενου μπορεί να θεωρηθεί «σιωπηρή» παραίτηση. Επομένως, μετά απ' αυτά, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι δύο επιλογές έχουν. 'Η θα συνεχίσουν να δουλεύουν απλήρωτοι και ο καπιταλιστής θα τους κλέβει και το μισθό, ή θα εξαναγκαστούν να φύγουν από τη δουλειά, ψάχνοντας άλλη, αλλά δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν αποζημίωση, γιατί θα θεωρείται οικειοθελής αποχώρηση. Επίσης, μετά την αποχώρηση από τη δουλειά δεν θα μπορούν να εγγραφούν στο Ταμείο Ανεργίας για να παίρνουν έστω αυτό το πενιχρό επίδομα και ό,τι άλλο δίνει ο ΟΑΕΔ, αφού δεν θεωρούνται απολυμένοι. Αποδεικνύοντας έτσι ότι η Δικαιοσύνη, ως αστικός θεσμός, αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο που έχουν φέρει οι κυβερνήσεις και έχουν ψηφίσει κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, λειτουργεί με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και παράγει νομολογία σε αυτήν την κατεύθυνση.

***

Επομένως το κυβερνητικό πρόγραμμα για τους «εγκλωβισμένους» είναι πρόγραμμα απαλλαγής των επιχειρηματιών, της εργοδοσίας από την υποχρέωση να πληρώσουν τα χρωστούμενα δεδουλευμένα, απαλλαγής από αποζημιώσεις των εργαζομένων και απόδοση όλων των εργασιακών τους δικαιωμάτων, αφού βρήκε τρόπο η κυβέρνηση στους εργοδότες να τους εξαναγκάζουν σε αποχώρηση από τη δουλειά, χωρίς να έχουν την παραμικρή συνέπεια. Αρα είναι πρόγραμμα ενίσχυσης του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι γίνονται παντελώς απροστάτευτοι. Επομένως, χρειάζεται πάλη ενάντια σε εργοδοσία και κυβέρνηση για κάλυψη των απωλειών, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, πλήρη προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων ως μέσο άμυνας στην εργοδοτική - κυβερνητική επίθεση, διεκδίκηση ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους.

Ψ.

Αποκαλύψεις...

Από όλη αυτήν τη συζήτηση που έχει ανοίξει τις τελευταίες μέρες με αφορμή τα όσα γράφει στο βιβλίο του ο Γιάνης Βαρουφάκης προκύπτουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα για το λαό. Και, βέβαια, αυτά δεν είναι ούτε η λογοτεχνική δεινότητα του πρώην υπουργού Οικονομικών ούτε η γλαφυρότητα των περιγραφών από τις συναντήσεις και τους διαλόγους κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης, που είναι αλήθεια ότι αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας...
Ομως, παρά τις προσπάθειες και του συγγραφέα και των αστικών Μέσων Ενημέρωσης να αναδείξουν πτυχές της περιόδου του 2015, για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες, και παρά τις προσπάθειες των άλλων αστικών κομμάτων να αξιοποιήσουν πολιτικά το ...αριστούργημα Βαρουφάκη για να ισχυριστούν ότι είναι κλάσεις ανώτεροι στην υλοποίηση του αντιλαϊκού έργου, πρέπει να δούμε κάτι άλλο. Να σταθούμε στην ουσία όσων δημοσιοποιούνται από τη σκοπιά του τι ακριβώς «μαγείρευαν και μαγειρεύουν» διάφοροι κύκλοι που έχουν σταθερά στους σχεδιασμούς τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, που προϋποθέτει το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.
Είναι σίγουρο ότι αυτή η συζήτηση έχει στόχο να εμπεδώσει στο λαό ότι το μόνο που υπάρχει είναι το πλαίσιο που καθορίζουν οι ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και συγκεκριμένα ο στόχος της ανάκαμψης, άρα η αναζήτηση οποιασδήποτε εναλλακτικής θα πρέπει να παίρνει υπόψη αυτό το πλαίσιο και να υπηρετεί αυτόν το στόχο. Η χρεοκοπία των ψευτοριζοσπαστικών διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιείται σε αυτήν την κατεύθυνση. Αρα, ρεαλισμός σημαίνει οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες να υποταχθούν σε αυτήν τη λογική και να παραιτηθούν στην πράξη από κάθε ελπίδα και διεκδίκηση όσων έχασαν και χάνουν, πολύ περισσότερο των σύγχρονων αναγκών τους.
Αν υπάρχει κάτι, λοιπόν, που σίγουρα αποκαλύπτεται και πρέπει να μείνει ως συμπέρασμα δεν είναι ούτε οι «ανατριχιαστικές λεπτομέρειες» που περιγράφει ο Βαρουφάκης ούτε οι κορόνες περί Εξεταστικής Επιτροπής ούτε, βέβαια, το γεγονός ότι για άλλη μια φορά προσπαθούν να «δουλέψουν» στο μυαλό του λαού ότι υπάρχει plan A ή plan B αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας. Γιατί όλοι τους αυτό ισχυρίζονται στην ουσία.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι το πώς οι κυρίαρχοι κύκλοι, του συστήματος και της ΕΕ, αξιοποίησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ψευδεπίγραφο ριζοσπαστισμό του για να συνεχίσουν την αντιλαϊκή πολιτική, που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και για να σπείρουν στο λαό την απογοήτευση. Επίσης, αποκαλύπτεται ότι τα ψευτοδιλήμματα που επιβλήθηκαν στο λαό με σκοπό να εγκλωβιστεί οποιαδήποτε ριζοσπαστική διάθεση και αναφορά, π.χ. Plan Α και Plan Β, μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή κ.λπ., μπορεί να εκφράζουν οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου αλλά οδηγούν στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, γι' αυτό άλλωστε οι υποστηρικτές τους εύκολα αλλάζουν στρατόπεδα προκειμένου να στηριχθεί το κύριο, δηλαδή η ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.
Και, βέβαια, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι η πραγματική φιλολαϊκή εναλλακτική δε βρίσκεται στα διάφορα σχέδια τμημάτων του κεφαλαίου που οδηγούν το λαό στη χρεοκοπία, για χάρη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αλλά σε έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος των λαϊκών αναγκών.