Ρε σεις, δε σας χαλάει να λέτε τα ίδια με Σώτη, Ψαριανό και Καθημερινή;

Σφυροδρέπανος

Κράτος εν κράτει το ΠΑΜΕ που καταπατά τους νόμους, σου λένε οι μεν.
Συνέχεια του κράτους το ΚΚΕ και οι παρελάσεις του, σου λένε οι δε.
Εξετάσεις προς το κράτος και τήρηση της νομιμότητας, λένε οι προχωρημένοι…
Πιονγκ Γιανγκ και Κιμ, θύμισε η διαδήλωση στο Σύνταγμα σου λένε οι μεν.
Βόρεια Κορέα και στρατιωτικοποίηση θύμισε η διαδήλωση στο Σύνταγμα σου λένε οι δε.
Τι φοβερός συντονισμός. Θυμίζει Πιονγκ Γιανγκ και ΛΔ Κορέας, θα έλεγε κανείς…
Λοιπόν, το βασικό πρόβλημα με εκείνο το κομμάτι από το αριστεροχώρι και την αναρχία που λένε για μιλιταρισμό και τα ρέστα, δεν είναι απλό, αλλά έχει πολλά στρώματα, μέχρι να φτάσουμε στον πυρήνα του.
Δεν είναι τόσο που θεωρούν πως η έφοδος στον ουρανό θα είναι γκάβλα και επανάσταση, τρέχοντας προς το ηλιοβασίλεμα και στα λιβάδια με ξέπλεκες κοτσίδες. Χωρίς πόνο, χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, αλλά ένα διονυσιακό πανηγύρι, ένας θρίαμβος της επιθυμίας που τώρα βράζει και μένει καταπιεσμένη κάτω από το καπάκι, μέχρι να το τινάξει στον τοίχο.
Δεν είναι μόνο η αντίληψη πως η πορεία είναι ένα χαρούμενο σκορποχώρι, χωρίς οργάνωση και περιφρούρηση, χωρίς καν σταθερή ώρα έναρξης, για να μη χαθεί το σασπένς και να μη γίνουμε οι “μπάτσοι του κινήματος”. Κι αν αρχίσει ποτέ η πορεία στην ώρα της, οι μισοί και παραπάνω θα αιφνιδιαστούν και δε θα έχουν φτάσει καν.
Δεν είναι μόνο που θεωρούν το σχέδιο και την οργάνωση τυφλή πειθαρχία, την πειθαρχία συνώνυμη με τον στρατό, και αυτόν ταυτόσημο του ολοκληρωτισμού. Ούτε πως την ελευθεριακή τους φύση δεν την προβληματίζει το ερώτημα πώς μπορεί να κερδηθεί ένας πόλεμος. σαν την πάλη των τάξεων, αν δεν έχεις φτιάξει δικό σου στρατό.
Δεν είναι ούτε καν η ακατανίκητη κλίση τους προς τον ετεροπροσδιορισμό για ό,τι κάνουν και λένε οι κομμουνιστές. Ότι κάποια μπλοκ τους μπήκαν στο Σύνταγμα πατώντας στα αυτοκόλλητα, για τα οποία χλεύαζαν τον… στρατό του ΠΑΜΕ. Ότι λειτουργούν ενίοτε σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ, με εξαρτημένα αντανακλαστικά. Ότι αν έβλεπαν τις ίδιες ακριβώς εικόνες στο εξωτερικό, μπορεί να τους έκαναν άκρως θετική εντύπωση, αφού θα έφευγαν οι παρωπίδες.
Το βασικό είναι το είδος της κριτικής που κάνουν, ως απόρροια των παραπάνω. Λένε πως αν σκάψεις λίγο πίσω από τη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα με τη συμμετρία και τις αποστάσεις, θα βρεις την ιδεολογία και τον μιλιταρισμό του αστικού κράτους. Στην πράξη, αν σκάψεις λίγο πίσω από τα λεγόμενά τους, θα βρεις τον πολιτικό λόγο της Σώτης, του Ψαριανού, του Μπογδάνου και της Καθημερινής. Αυτό κι αν είναι εσωτερίκευση της ιδεολογίας του αντιπάλου…
Αν έχεις στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο, μπορείς να καταλάβεις πως όταν το σύστημα βάζει τους παπαγάλους του να κράξουν τη διαδήλωση στο Σύνταγμα, το κάνει γιατί ενοχλήθηκε και όχι γιατί την θεωρεί συνέχειά του. Ακόμα και ο Γουότσον θα το καταλάβαινε, αγαπητέ Σέρλοκ. Εσύ γιατί όχι;
Θα αρκούσε κάτι τόσο απλό, για να καταλάβουν τι κάνουν λάθος. Ή τέλος πάντων να βρουν κάτι άλλο αν θέλουν να κάνουν κριτική, χωρίς να δανείζονται λάθος επιχειρήματα, νομίζοντας μάλιστα ότι είναι δικά τους.
Όπως λάθος μπορεί να είναι και αυτό το κείμενο. Γιατί οι περισσότεροι από αυτόν τον χώρο κατάλαβαν αυτό που έπρεπε και χάρηκαν και το ένιωσαν δικό τους και το παραδέχτηκαν. Και είναι κρίμα να ασχολούμαστε με τους υπόλοιπους, επειδή κάνουν επικοινωνιακή φασαρία, για να δώσουν αυτοί τον τόνο.

«Το να μην είσαι κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είσαι όμως αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο»

Από atexnos2019 atexnos2019

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Η εντυπωσιακή Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων στην πλατεία Συντάγματος ανάγκασε τους αρουραίους του αντικομμουνισμού να βγουν ξανά απ’ τις τρύπες τους.

Από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής μέχρι τη «ναυαρχίδα» του αστικού Τύπου «Καθημερινή» και από τις φυλλάδες του ακροδεξιού περιθωρίου μέχρι βουλευτές της ΝΔ (Κ. Μπογδάνος, Σ. Σιμόπουλος, κλπ), ένα ετερόκλητο τσούρμο με κοινό παρανομαστή τον αντικομμουνισμό βγήκε να διαλαλήσει την βαθιά, ανίατη ιδεολογική του απέχθεια απέναντι σε ότι θυμίζει ταξική πάλη, εργατική τάξη και σοσιαλισμό.

Επιβεβαιώθηκε, για άλλη μια φορά, πως η δράση των κομμουνιστών, του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος, καταφέρνει και ενώνει φιλελεύθερους και πατενταρισμένους Ναζί, κεντρώους και ακροδεξιούς, «έγκριτους» αστούς σχολιαστές και χουντικές σκουπιδοφυλλάδες. Μπροστά στη θέα του σφυροδρέπανου παραμερίζεται κάθε διαφορά, διότι αυτό που προέχει είναι η υπεράσπιση των «ιερών και όσιων» της αστικής εξουσίας.

Στο πλαίσιο αυτό, ο αντικομμουνισμός εμφανίζεται σε διάφορες εκδοχές:
— Υπάρχει, για παράδειγμα, ο ραφιναρισμένος αντικομμουνισμός της «Καθημερινής» και των μεγαλόσχημων αρθρογράφων της. Οι οποίοι βέβαια «μεγαλόσχημοι» (βλέπε Τ. Θεοδωρόπουλος), πάνω στον αντικομμουνιστικό τους οίστρο, αποδεικνύουν πως έχουν μαύρα μεσάνυχτα για την προέλευση του συνθήματος «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».

(Ας ενημέρωσει κάποιος τον αρθρογράφο της «Καθημερινής» ότι το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αποδόθηκε από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στον Φρ. Ένγκελς («Μπροσούρα Τζούνιους», 1915). Σε άλλες περιπτώσεις αποδίδεται στο θεωρητικό της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας Κ.Καουτσκι. Σε κάθε περίπτωση, το σύνθημα προϋπήρχε αρκετές δεκαετίες πριν το καπηλευτεί ο Καστοριάδης και η ομάδα του στο Παρίσι).
— Υπάρχει, επίσης, ο αντικομμουνισμός «με το κονσερβοκούτι», ο υστερικός αντικομμουνισμός των εγκληματιών Ναζί της Χρυσής Αυγής, του Λαγού, των «Βελόπουλων», των «Τζήμερων», των φασιστοφυλλάδων τύπου Μακελειό, Στόχος, κλπ.
— Υπάρχει ασφαλώς και ο αντικομμουνισμός των ηλιθίων, όπως του γνωστού παλαίμαχου ποδοσφαιριστή ή, παλαιότερα, της ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ που διαλαλούσε πως οι «κομμουνιστές» της είχαν σκοτώσει τον παππού.

Όλους αυτούς δεν τους πήρε ο πόνος για τα «μέτρα προστασίας», ούτε για το αν τηρήθηκε ή μη η νομιμότητα στην περίπτωση της Πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης. Τους ενόχλησε ο συμβολισμός της εκδήλωσης. Ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ, τηρώντας πλήρως όλα τα μέτρα προστασίας, κατάφερε να τιμήσει την Εργατική Πρωτομαγιά θυμίζοντας πως τα δικαιώματα των εργαζόμενων δεν πρόκειται να μπουν σε «καραντίνα».
Το πρόβλημα, λοιπόν, όλων όσων έσταξαν αντικομμουνιστική χολή με αφορμή την συγκέντρωση της 1η Μάη είναι το μίσος τους για τους εργατικούς-ταξικούς αγώνες. Το ότι παθαίνουν αναφυλαξία και βγάζουν «φλύκταινες» όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, των εργαζόμενων που αμφισβητούν το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Τίθεται, ωστόσο, ένα εύλογο ερώτημα: Αφού, όπως ισχυρίζονται, ο μαρξισμός-λενινισμός «έχει χρεοκοπήσει», αφού το ΚΚΕ είναι φορέας «ταριχευμένων ιδεών» που δεν έχουν μέλλον, αφού ο καπιταλισμός είναι ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος, τότε γιατί σπαταλούν τόσο μελάνι, γιατί χύνουν τόσο δηλητήριο, απέναντι σε κάτι που είναι ξεπερασμένο και ακίνδυνο; Τι φοβούνται;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Πυροβολούν το παρελθόν και το παρόν, στοχεύοντας το μέλλον. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι την ιστορία τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί. Ξέρουν ότι ο τροχός της ιστορίας γυρίζει και πως το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που υπερασπίζονται – αυτό που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση, το φασισμό, τους πολέμους – δεν έχει κανένα μέλλον.
Πέρασαν 172 χρόνια από τότε που οι Μαρξ και Ένγκελς κατήγγειλαν, μέσα από το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, την συστράτευση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων σε ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Σήμερα, ο «ιερός πόλεμος» της αστικής τάξης συνεχίζεται με ακόμη μεγαλύτερη μανία. Μόνο που πλέον οι εργαζόμενοι, οι λαοί, έχουν μπόλικη πείρα ώστε να γνωρίζουν την απανθρωπιά, την σαπίλα και τη βαρβαρότητα που κρύβει μέσα του ο αντικομμουνισμός.
Ή, όπως το έθεσε μοναδικά ο Α. Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Οι επιβάτες του φεγγαριού»: «Το να μην είναι κανείς κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είναι όμως κανείς αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο».

Με το συνήθη αντικομμουνισμό προσπάθησε να ξεφύγει ο κ. Κοντζαμάνης από τις ερωτήσεις του «Ριζοσπάστη»

Από iraklis3

Αντί να απαντήσει στα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα που έθεσε ο Ριζοσπάστης, ο υφυπουργός Υγείας κ. Κοτζαμάνης, κατέφυγε στην αερολογία και στον αντικομμουνισμό.
Ενόψει των αυξημένων απαιτήσεων των νοσοκομείων στη νεα κατάσταση έτσι όπως θα διαμορφωθούν απο αύριο, η ερώτησεις ήταν:
Γιατί ενώ οι ελλείψεις στα νοσοκομεία ανέρχονται σε 30.000 η κυβέρνηση περιορίζεται στις 4.000 προσλήψεις που λέει ότι έκανε, γιατί δεν μονιμοποιεί τους χιλιάδες υγειονιομικούς, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, γιατί δεν είναι τα παογευματινά ατρεία δωρεάν, γιατί δεν προχωρά σε έναν εθνικο σχεδιασμό όπου θα εντάξει τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατρούς για να προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες στο λαό.
Σε αυτά τα ερωτήματα εν ολίγοις ο κ. Κοτζαμάνης κατέφυγε εν ολίγοις ότι αυτά παραπέμπουν σε καταδικασμένα συστήματα που σήμερα δεν υπάρχουν παρά μόνο σε τρεις τέσσερις χώρες.
Δε θα υπενθυμίσουμε στον κ. Κοτζαμάνη το διεθνώς αναγνωρισμένο επίπεδο υπηρεσιών Υγείας της Σοβιετικής Ενώσης. Θα του δείξουμε τη γειτονική (ανεπτυγμένη καπιταλιστικά) Ιταλία που ζήτησε βοήθεια από την Κούβα (μία από τις 3-4 «καταδικασμένες» χώρες). Η Κούβα που αντιμετωπίζει με μοναδικό τρόπο την επιδημία στη χώρα της και προσφέρει βοήθεια σε άλλες 23 χώρες για να αντιμετωπίσουν τον Covid-19.

Ε, αφού «άφρισαν» αυτοί, έτσι έπρεπε να γίνει!

Οτι με την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, κυριολεκτικά “άφρισαν”:

– ο Ψαριανός (τρία κόμματα σε 4 χρόνια),

– ο Σιμόπουλος (βουλευτής ΝΔ που ανήμερα του θανάτου του Μανώλη Γλέζου τον… κατάγγειλε ότι βρισκόταν στην “λάθος πλευρά της ιστορίας”),

– ο Μπογδάνος (βουλευτής και διπλωματούχος αναλυτικής φιλοσοφίας…),

– ο Πολάκης (βουλευτής και “βελουχιώτης”… των Μνημονίων)

– η Σώτη («”Καλοκαιριάτικο πρωινό στη Ζυρίχη. Κατεβήκαμε στη λίμνη και ταΐσαμε τις πάπιες. Στο παγκάκι της όχθης στρίψαμε ένα τσιγάρο: Κουρδικό χασίς”) Τριανταφύλλου,

– το αστείο ανθρωπάκι της εφημερίδας “Το ΠΟΝΤΙΚΙ” (που επέλεξε να αναμασήσει τις γνωστές… κατινιές για το Κατίν (έχουμε τοποθετηθεί εδώ: https://www.imerodromos.gr/semna-ke-filonazistika-vravio-p…/) πότε λέτε, ανήμερα της πτώσης του χιτλερισμού από τον Κόκκινο Στρατό),

– ο… Τσιάρτας (εδώ γελάνε)

– ο Τζήμερος (εδώ δεν χαλάμε ούτε σάλιο)

– τα κουκουλοφόρα τρολάκια, τα σεσημασμένα “στρατιωτάκια” και τα γλοιώδικα παπαγαλάκια του πολιτικο/μιντιακού νεοφιλελευθεριστάν

το επιβεβαιώνει πολλαπλώς:

Η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, εκτός υποδειγματικά οργανωμένη, ήταν πολιτικά και κοινωνικά ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ.

 από το Facebook του Νίκου Μπογιόπουλου