Φυλακές Ακροναυπλίας 19-1-1948

 Φυλακές Ακροναυπλίας 19-1-1948

Ήταν λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 1947 που το αστικό-εφμυλιακό κράτος έστελνε στο εκτελεστικό απόσπασμα έντεκα αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και ήρωες του κινήματος με μόνη ουσιαστική κατηγορία την αγάπη τους για τον ελληνικό λαό, την αγωνιστική τους δράση και τα πιστεύω τους. Ανάμεσά τους βρίσκονταν ο γνωστός αγωνιστής του ΕΛΑΣ Παναγιώτης Τσόχας (Βόλγας).

Οι έντεκα αγωνιστές κρατούνταν στο κολαστήριο των Φυλακών Ακροναυπλίας και εκτελέστηκαν στον γνωστό τόπο του Ναυπλίου που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για εκτελέσεις: Το λιοντάρι του Ναυπλίου. Χώρος ταιριαστός στην ιδιοσυγκρασία και την στάση των μελλοθανάτων.

Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες ξεχωρίζουν οι μορφές του Δημήτρη Μαυραγάνη από την Κόρινθο, του Τάκη Παπαθεοδώρου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΚΝΕ από το Καλαμάκι, ο Δημήτρης Πίτσας από το Καλαμάκι Κορινθίας και ο Σπύρος Τόγιας από το Σοφικό Κορινθίας. 

Η εκτέλεση έλαβε χώρα στις 5:30 το πρωί από μικτό απόσπασμα του Εθνικού Στρατού. 

Ακολούθως παραθέτουμε φωτογραφία των Τσόχα, Παπαθεοδώρου, Πίτσα, Τόγια και Μαυραγάνη η οποία τραβήχτηκε μερικές ημέρες πριν την εκτέλεσή τους. 

Οι έντεκα αγωνιστές οδηγήθηκαν στο απόσπασμα με πρόσχημα τη μεταγωγή τους σε άλλη φυλακή. Όμως, οι πολιτικοί κρατούμενοι της Ακροναυπλίας περίμεναν την επικείμενη εκτέλεση και είχαν τοποθετήσει σκοπούς προκειμένου να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν σε μια τέτοια πιθανότητα, ενημερώνοντας με χωνιά τον λαό του Ναυπλίου. Μια τέτοια κίνηση ορισμένες φορές είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της εκτέλεσης, όμως στην περίπτωση αυτή, αυτό δεν επετεύχθη. 

Πράγματι, οι πολιτικοί κρατούμενοι της Ακροναυπλίας αντέδρασαν έντονα φωνάζοντας από τα παράθυρα των κελιών με αυτοσχέδια χωνιά προς την πόλη του Ναυπλίου. 

Να πως περιγράφει ένας πολιτικός κρατούμενος το περιστατικό:  Άκουσα το χάραμα ένα μαζικό τραγούδι από πολύ μακριά . Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τα λόγια Δεν θυμάμαι ακριβώς πιο ήταν. Ήταν  το τραγούδι αυτών που πήγαιναν για εκτέλεση.  (Πηγή)

Έτσι γνωρίζουμε ότι πριν εκτελεστούν, οι έντεκα τραγουδούσαν...

Ο κοιμώμενος λέων του Ναυπλίου. Μνημείο του Λουδοβίκου, πατέρα του Όθωνα, για τους νεκρούς από τύφο στρατιώτες του. Κοντά του, στη μάντρα του νεκροταφείου, διενεργούνταν οι εκτελέσεις των πολιτικών κρατουμένων του Εμφυλίου.

Ο Μαρξ για τη «συνεταιριστική εργασία» στον καπιταλισμό

Ο Μαρξ για τη «συνεταιριστική εργασία» στον καπιταλισμό

Εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού επικαλούνται μέχρι και τον Μαρξ, σε μια προσπάθεια να προσδώσουν θεωρητικό υπόβαθρο στην υπεράσπιση της «κοινωνικής οικονομίας» και των συνεταιριστικών επιχειρήσεων στον καπιταλισμό. Ας δούμε, όμως, τι έλεγε πραγματικά ο Μαρξ και μάλιστα την εποχή που ο καπιταλισμός δεν είχε περάσει ακόμα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, όπου τα μονοπώλια παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή, όπως γίνεται σήμερα.
Γράφει, λοιπόν, ο Μαρξ στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Διεθνούς των Εργατών το 1864: «...η πείρα της περιόδου 1848-1864 απόδειξε χωρίς αμφισβήτηση ότι η συνεταιριστική εργασία, όσο θαυμάσια και αν είναι στην αρχή και χρήσιμη στην πράξη, αν περιοριστεί μέσα στον περιορισμένο κύκλο των συμπτωματικών προσπαθειών των χωριστών εργατών, δε θα μπορέσει ποτέ να σταματήσει τη γεωμετρική ανάπτυξη του μονοπωλίου και να απελευθερώσει τις μάζες, είτε ακόμα και να ελαφρύνει αισθητά το βάρος της αθλιότητάς τους.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, καλοδιάθετοι ευγενείς, φιλάνθρωποι αστοί φαφλατάδες και μια χούφτα πονηροί πολιτικοί οικονομολόγοι μετατράπηκαν μονομιάς σε εκθειαστές του ίδιου εκείνου συστήματος συνεταιριστικής εργασίας που είχαν προσπαθήσει να το πνίξουν στη γέννησή του, που το είχαν χλευάσει σαν ουτοπία ονειροπόλου, σαν αίρεση σοσιαλιστή.
Για να απελευθερώσει τις εργαζόμενες μάζες, η συνεταιριστική εργασία πρέπει να αναπτυχθεί σε εθνικές διαστάσεις και να προαχθεί με εθνικά μέσα. Ομως, οι αφέντες της γης και οι αφέντες του χρήματος θα χρησιμοποιούν πάντα τα πολιτικά τους προνόμια για την υπεράσπιση και τη διαιώνιση των οικονομικών μονοπωλίων τους. Αντί να προωθούν τη χειραφέτηση της εργασίας, θα συνεχίζουν να βάζουν στο δρόμο της κάθε δυνατό εμπόδιο (...) Γι' αυτό, το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης είναι σήμερα η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας».

Δεν αλλάζει ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του συστήματος

Δεν αλλάζει ο εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του συστήματος

Ο ισχυρισμός της συγκυβέρνησης ότι η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί ένα «διαφορετικό μοντέλο οικονομίας», είναι πέρα για πέρα έωλος. Οποιαδήποτε επιχείρηση, όποια μορφή και αν έχει, από τη στιγμή που λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, υπόκειται στις νομοτέλειές του. Το κυνήγι του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους είναι όρος επιβίωσης για οποιαδήποτε επιχείρηση στον καπιταλισμό.
Ανεξάρτητα από το αν μια επιχείρηση είναι κρατική, ιδιωτική ή συνεταιριστική, οι παραγωγικές σχέσεις παραμένουν εκμεταλλευτικές. Ετσι, και στις συνεταιριστικές επιχειρήσεις έχουμε παραγωγή αξίας και υπεραξίας, έχουμε εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης των εργαζομένων.
Βέβαια, δεν θα φτάσουν όλες οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις στο μέγεθος της «Mondragon», που περιγράφουμε στο σχετικό παράδειγμα, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, όπου οι δυνατότητες και το μέγεθος της οικονομίας της είναι πολύ μικρότερα από αυτό της Ισπανίας, τόσο στη μεταξύ τους σύγκριση, όσο και σε σχέση με τις άλλες καπιταλιστικές οικονομίες που συμμετέχουν στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.
Αλλες «συνεταιριστικές επιχειρήσεις» θα παίζουν ρόλο συμπληρωματικό στα μονοπώλια, άλλες δε θα επιβιώσουν ούτε ώρα στον ανταγωνισμό και άλλες μπορεί να αναπτυχθούν. Οι «μοίρα» τους, δηλαδή, είναι ίδια με τη μοίρα όλων των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Η ιδιαιτερότητα των συνεταιριστικών επιχειρήσεων είναι ότι σε κάποιο βαθμό οι εργαζόμενοι είναι ταυτόχρονα και εργοδότες του εαυτού τους. Ισχύει δηλαδή ό,τι ισχύει και για τον αυτοαπασχολούμενο ατομικό ιδιοκτήτη μέσων παραγωγής.
Ακόμα πιο πέρα: Ολες οι οικονομικές δραστηριότητες, που πραγματοποιούνται μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, είναι ενταγμένες στη συνολική διαδικασία της διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου και δεν αναιρούν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την τάξη των καπιταλιστών. Δηλαδή, ο χαρακτήρας του κοινωνικοοικονομικού συστήματος δεν μεταβάλλεται ανάλογα με το πόσες συνεταιριστικές επιχειρήσεις λειτουργούν στο πλαίσιο μιας οικονομίας.
Κι αυτό επειδή η λειτουργία μιας οποιασδήποτε ξεχωριστής επιχείρησης, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, προδικάζει τη συμμετοχή της στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου συνολικά, ανεξάρτητα από τη θέληση των λιγότερων ή περισσότερων ιδιοκτητών της, ανεξάρτητα από την ειδική μορφή που έχει η κάθε επιχείρηση.

Εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους

Οι εργάτες δεν «απελευθερώνονται» από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και ό,τι αυτή σημαίνει (κρίσεις, απολύσεις, συμπίεση μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων κ.ά.) μέσω της αυτοδιαχείρισης χρεοκοπημένων επιχειρήσεων, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει η κυβέρνηση. Αντίθετα, γίνονται οι ίδιοι ως εργοδότες του εαυτού τους και των άλλων πιο επιρρεπείς σε υποχωρήσεις αναφορικά με τους όρους δουλειάς και αμοιβής.
Επίσης, το εργοστάσιο του συνεταιρισμού δεν απαλλάσσεται από την έκθεσή του στον ανταγωνισμό, από την αναγκαιότητα να είναι κερδοφόρο, να είναι ανταγωνιστικό στον ενδοκλαδικό ανταγωνισμό και μάλιστα σε συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, με μεροκάματα πείνας.
Επομένως, με την προώθηση της «κοινωνικής οικονομίας», οι πολιτικοί εκπρόσωποι των κεφαλαιοκρατών προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη. Είναι βολικό για την αστική εξουσία, οι εργάτες να εγκλωβίζονται σε απομονωμένες και απέλπιδες πολλές φορές προσπάθειες επαναλειτουργίας χρεοκοπημένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με στόχο να επιβιώσουν, να βρουν μια προσωρινή διέξοδο από την ανεργία και την ακραία φτώχεια, την ώρα που στους στρατηγικούς κλάδους της παραγωγής κυριαρχούν μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Σε τελική ανάλυση, τέτοιου είδους εγχειρήματα προάγουν το συμβιβασμό με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, με την εκμετάλλευση, την άρνηση της αναγκαιότητας της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης για την κατάληψη της εξουσίας. Ευνοούν τον περιορισμό σε μια λογική αναδιανομής, που, τόσο στο παρελθόν και πολύ περισσότερο σήμερα, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε στο ελάχιστο την άμβλυνση του βαθμού εκμετάλλευσης.

Μεγάλο το βάρος της ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη

Μεγάλο το βάρος της ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη

Αποσπάσματα από την ομιλία της Λουίζας Ράζου στην εκδήλωση στην Καλαμάτα

Η Λουίζα Ράζου

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα:
«Ο ματωμένος Μάης του 1934 στην Καλαμάτα, με αφορμή την απεργία των λιμενεργατών, είναι ένας ακόμα κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα των γεγονότων που σημάδεψαν την πορεία της ταξικής πάλης στη χώρα μας . Οι 300 λιμενεργάτες της Καλαμάτας με την απεργιακή τους κινητοποίηση τάραξαν την εργοδοσία και το αστικό κράτος της εποχής Τα σιλό, στην εποχή τους, για τους λιμενεργάτες δεν ήταν το αναγκαίο εργαλείο για να ελαφρύνει η δουλειά τους, να δουλέψουν λιγότερες ώρες με καλύτερους όρους και να πάρουν καλύτερα μεροκάματα. Ηταν ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός της παραγωγής, που για τους βιομήχανους θα εξασφάλιζε περισσότερα κέρδη, οδηγώντας τους εργάτες στην ανεργία και στην εντατικοποίηση της δουλειάς τους. Γι' αυτό έπεσε πάνω τους βαρύς ο πέλεκυς της αιματηρής καταστολής.
Η εξέλιξη αυτού του αγώνα σημαδεύεται από την προσπάθεια των σοσιαλδημοκρατών και εργοδοτικών συνδικαλιστών να τον βάλουν στο χέρι, να τον οδηγήσουν στην εκτόνωση και στην ήττα. Το μέτωπο απέναντί τους σηκώνει ο "Ριζοσπάστης", που με τις αποκαλύψεις του δυσκολεύει τους σχεδιασμούς τους, συμβάλλει να διαμορφωθούν προϋποθέσεις εκδήλωσης της εργατικής αλληλεγγύης σ' όλη την Ελλάδα.
Απεργούν συνολικά 25.000 εργάτες σε διάφορες πόλεις, παρά την απαράδεκτη υπονομευτική στάση της Γενικής Συνομοσπονδίας. Ο αριθμός των απεργών για την εποχή είναι σημαντικός και γίνεται κατορθωτός με την αποφασιστική παρέμβαση των κομμουνιστών, που δρουν στους εργατικούς κλάδους κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, σε όλη την Ελλάδα.
Βαδίζουμε προς τη συμπλήρωση των 100 χρόνων του Κόμματός μας το 2018, φιλοδοξώντας να αναδείξουμε όλο τον πλούτο της ιστορικής πείρας να αναδείξουμε την ανωτερότητα του νέου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού για τον οποίο ασίγαστα παλεύουμε, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Γι' αυτό και σύνθημά μας είναι: "100 χρόνια ΚΚΕ, σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος". Γιατί το μέλλον ανήκει στην εργατική τάξη, σ' αυτήν που παράγει όλο τον πλούτο και όχι στο ξεπερασμένο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί, παρά τη βαριά ήττα που υπέστη το επαναστατικό κίνημα με την ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης πριν 25 χρόνια, το πισωγύρισμα είναι προσωρινό, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την κοινωνική εξέλιξη, η πορεία της ταξικής πάλης θα βγάλει νικητές την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Εχουμε επίγνωση του μεγάλου βάρους και της ευθύνης που φέρουμε απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό που βασανίζεται, ώστε να ανταποκριθούμε στο καθήκον της αναγέννησης του εργατικού κινήματος (...) η μελέτη και η εξαγωγή συμπερασμάτων με βάση την πείρα μας από τη σχεδόν εκατοντάχρονη πορεία του Κόμματός μας, η κριτική προσέγγισή της μας κάνει πιο δυνατούς, πιο ώριμους να ανταποκριθούμε στα στρατηγικά μας καθήκοντα
Θα υπερασπίσουμε τον πρωτοπόρο - ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, με την ανωτερότητα του σοσιαλισμού, οικοδομώντας βαθύτερους και πλατύτερους ιδεολογικούς - πολιτικούς - ταξικούς δεσμούς με ευρύτερα τμήματα του κόσμου της δουλειάς, σε όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Το καθήκον μας

Η πρόοδός μας σε αυτό το καθήκον κρίνεται καθημερινά, σε όλο το μέτωπο των διεκδικήσεων απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και της εξουσίας τους. Στη ζωή της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, επιδρούν βαριά οι συνέπειες της παρατεταμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Συνέπειες που μεθοδικά και πολύμορφα η αστική τάξη και τα επιτελεία της, πρώτα απ' όλα οι κυβερνήσεις της, παρεμβαίνουν για να συσκοτίσουν τόσο τις πραγματικές αιτίες όσο και τους υπεύθυνους. Εδιναν και δίνουν λυσσαλέα τη μάχη να καθυποτάξουν κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης, να σπρώξουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνα γι' αυτούς κανάλια.
Σε αυτή την κατεύθυνση, πολύτιμη για το σύστημα είναι η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης που σχημάτισε. Πρωτοστάτησε να προβληθούν όλα τα αστικά ιδεολογήματα για την κρίση, έριξε νερό στο μύλο της αθώωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών σχηματισμών. Καλλιέργησε ελπίδες ότι ο καπιταλισμός εξανθρωπίζεται, ότι η ΕΕ έχει απλώς παρεκκλίνει από τις αρχές της λόγω του συντηρητικού συσχετισμού στο εσωτερικό της, ότι με άλλο τρόπο διαχείρισης - την περιβόητη παραγωγική ανασυγκρότηση - μπορούν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι, οι θυσίες τους να πιάσουν τόπο. Εσπρωξε το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε αποπροσανατολιστικές μορφές πάλης, με την ψευδεπίγραφη αντιμνημονιακή γραμμή πάνω στην οποία συναντήθηκαν αστικές - οπορτουνιστικές έως αντιδραστικές - εθνικιστικές δυνάμεις στις πλατείες των "αγανακτισμένων".
Σε αυτό το έδαφος, προετοιμάστηκε και προχώρησε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό κόμμα, η δημιουργία προϋποθέσεων για συντηρητική αναδίπλωση των εργαζομένων.
Εμπόδιο στάθηκε η αποφασιστική παρέμβαση του ΚΚΕ, που δεν τους έκανε τη χάρη. Δε δίπλωσε τις σημαίες των εργατικών συμφερόντων. Δεν έγινε κομπάρσος σε σενάρια κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης. Τα μέλη του, μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς και στα συνδικάτα, κράτησαν αναμμένη τη φλόγα της αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος, με κόστος και θυσίες.
Το καθήκον μας είναι να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από την αστική πολιτική. Εχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Αυτή είναι η τάξη που, από τη θέση της στην παραγωγή και στην κοινωνική εξέλιξη, έχει την ιστορική ευθύνη να απαλλάξει τον εαυτό της και τα λαϊκά στρώματα από την καπιταλιστική εκμετάλλευση».

Μεγαθήρια σε συσκευασία ... «συνεταιρισμού»

Μεγαθήρια σε συσκευασία ... «συνεταιρισμού»

Αποκαλυπτικό το παράδειγμα του ισπανικού επιχειρηματικού κολοσσού «Mondragon Corporation»

«Συνεταιριστής» - εργαζόμενος σε εταιρεία του ομίλου της «Mondragon» που κατασκευάζει ποδήλατα

Οσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει τις «συνεταιριστικές επιχειρήσεις» σαν οικονομική δραστηριότητα που αναπτύσσεται παράλληλα και έξω από τη συνολική λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η διεθνής εμπειρία επιβεβαιώνει πλέον και με παραδείγματα τη θεωρητική ανάλυση που λέει ότι η εξέλιξη αυτών των επιχειρήσεων είναι η μετατροπή τους σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η μετατροπή της συλλογικής ιδιοκτησίας σε μετοχική, σε συγκέντρωση της ιδιοκτησίας σε ορισμένους μεγαλομετόχους.
Η εξέλιξη αυτή είναι αναπόφευκτη, ανεξάρτητα από τον πραγματικό τρόπο που θα συμβεί και ο οποίος σχετίζεται είτε με την αναγκαία σε κάποια φάση εισροή κεφαλαίου, είτε με την παγιοποίηση και τη σταδιακή μετατροπή του διευθυντικού μηχανισμού σε ιδιοκτήτες της επιχείρησης, είτε με την πτώχευση και διάλυσή τους.

Τεράστιοι επιχειρηματικοί όμιλοι

Κλασικό παράδειγμα είναι η εταιρεία «Mondragon Corporation». Είναι ένας τεράστιος όμιλος επιχειρήσεων, η 7η μεγαλύτερη εταιρεία στην Ισπανία. Πρόκειται για μια «συνομοσπονδία» εργατικών συνεταιρισμών, που ξεκίνησε από μια βιοτεχνία ειδών θέρμανσης το 1956. Σήμερα απασχολεί δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, περιλαμβάνει 289 επιχειρήσεις (οι 110 συνεταιριστικές) και δραστηριοποιείται στους τομείς της βιομηχανίας, της διανομής, στο χρηματοπιστωτικό και στην εκπαίδευση.
Οι εργαζόμενοι που είναι και συνεταιριστικά μέλη του ομίλου, είναι λιγότεροι από το ένα τρίτο του συνόλου των εργαζομένων. Δηλαδή, περισσότερα από τα 2/3 των εργαζομένων είναι μισθωτοί, όπως σε οποιαδήποτε άλλη καπιταλιστική επιχείρηση. Ωστόσο, σε όλους τους εργαζόμενους της εταιρείας καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι συνιδιοκτήτες και ότι γι' αυτό η συνδικαλιστική δράση είναι αχρείαστη.
Να τι γράφεται στο επίσημο site της «Mondragon»: «Στους συνεταιρισμούς μας, οι εργαζόμενοι μπορεί να είναι μέλη ενός συγκεκριμένου συνδικάτου σε ατομική βάση, αλλά δεν υπάρχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση στο σύνολο της εταιρείας (σ.σ. σε ελεύθερη μετάφραση δεν υπάρχουν σωματεία σε επίπεδο επιχείρησης), καθώς οι εργάτες είναι και ιδιοκτήτες. Ο ρόλος που παίζουν τα συνδικάτα στις συμβατικές επιχειρήσεις καθίσταται περιττός».
Για να γίνει κάποιος συνεταιριστικό μέλος στη «Mondragon», θα πρέπει να έχει τα επαγγελματικά προσόντα που απαιτούνται για τη θέση εργασίας που ζητάει και η προσχώρησή του να εγκριθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται να καταβάλει ένα ποσό για την εγγραφή του, το οποίο το 2009 άγγιζε τις 13.000 ευρώ! Η λειτουργία αυτή ελάχιστα διαφέρει από την αγορά μετοχών μιας «καθωσπρέπει» καπιταλιστικής επιχείρισης.
Το 1992, η εταιρεία απασχολούσε 25.322 εργαζόμενους και 92.773 το 2008. Μέχρι το 2009, πάνω από 7.000 εργαζόμενοι είχαν χάσει τη δουλειά τους, ενώ σήμερα η «Mondragon» απασχολεί 74.117 εργαζόμενους. Δηλαδή, μέσα σε έξι χρόνια έχασαν τη δουλειά τους 18.656 εργαζόμενοι και το προσωπικό μειώθηκε κατά 20%. Είναι προφανές ότι οι αυξομοιώσεις στο προσωπικό δεν μπορούν να σχετίζονται παρά μόνο με τις αυξομοιώσεις στην παραγωγή ή με την αναδιάρθρωση του ομίλου προκειμένου να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά του. Ο,τι, δηλαδή, συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, ιδιαίτερα αυτού του μεγέθους.

Προσαρμογή στις «ανάγκες της αγοράς»

Ιδιαίτερη αξία έχει να αναφέρουμε την περίπτωση της «Fagor Electrodomsticos», που κατά πολλούς αποτελούσε τη ναυαρχίδα του ομίλου «Mondragon». Η «Fagor», επιχείρηση κατασκευής ηλεκτρικών οικιακών συσκευών, πτώχευσε το Νοέμβρη του 2013 λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, συμπαρέσυρε τον κλάδο των κατασκευών και μαζί την αγορά ηλεκτρικών ειδών. Μέχρι τότε, η «Fagor» ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρικών συσκευών στην Ισπανία και η πέμπτη στην Ευρώπη!
Το σκεπτικό με το οποίο το Συνεταιριστικό Γενικό Συμβούλιο της «Mondragon» αποφάσισε ομόφωνα να κλείσει την εταιρεία, είναι αποκαλυπτικό.
Καταρχάς, επισημαίνεται πως «η εταιρεία δεν ανταποκρίνεται πλέον στις ανάγκες της αγοράς και η χρηματοδότηση που απαιτεί δε διασφαλίζει το επιχειρηματικό της μέλλον». Πιο κάτω σημειώνεται: «Ενα από τα θέματα - κλειδιά αφορούν την ικανότητα της "Fagor" να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά και να προσαρμοστεί σε όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν σε έναν τομέα ο οποίος διακρίνεται για τους νέους ανταγωνιστές και τις νέες επιχειρησιακές στρατηγικές. Αυτό ισχύει για κάθε επιχείρηση, ανεξαρτήτως του νομικού της καθεστώτος».
Τι παραπάνω από τις παραδοχές αυτές χρειάζεται για να αποδειχτεί πως για όλες τις επιχειρήσεις στον καπιταλισμό, «ανεξαρτήτως νομικού καθεστώς», ισχύουν οι ίδιοι αδήριτοι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας, από τους οποίους κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει;
Οσο για την ...αλληλεγγύη που προάγει η λεγόμενη «κοινωνική οικονομία», φτάνει να αναφέρουμε τα λόγια του Γενικού Συμβουλίου της «Mondragon», το οποίο επισημαίνει πως η «Mondragon» είναι μεν «μια ένωση ανεξάρτητων αυτοδιαχειριζόμενων συνεταιρισμών» και πως «η εταιρεία προστατεύει τα συμφερόντων όλων των συνεταιριστικών μελών της», ωστόσο «η ευθύνη για τη διαχείριση της επιχείρησής τους (σ.σ. εννοεί τα συνεταιριστικά μέλη της «Fagor») βρίσκεται στον καθένα ατομικά. Αυτό σημαίνει ότι οι συνθήκες που επηρεάζουν τη "Fagor" δεν έχουν καμία σχέση με τους άλλους συνεταιρισμούς εντός της εταιρείας»!