29 Δεκ 2016

«Ένωση Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων»: Η άλλη… «ΕΣΣΔ»

«Ένωση Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων»: Η άλλη… «ΕΣΣΔ»

Η 25η Δεκέμβρη που πέρασε ήταν «επέτειος». Στις 25 Δεκέμβρη 1991 η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια. Με εκείνον τον συμβολικό όσο και δραματικό τρόπο σηματοδοτήθηκε το τέλος τηςΣοβιετικής Ένωσης, του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο.     
    Εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, άρχισαν από πρώτη εκείνη στιγμή να αναμετρώνται με τη σκέψη των απωλειών που θα μπορούσε να επέλθει από αυτή την εξέλιξη. Η πραγματικότητα που ακολούθησε ξεπέρασε ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία. 
    Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την δική τους λέσχη της… «ΕΣΣΔ»: Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων», που κάθε χρόνο τέτοια μέρα πρωτοστατεί σ’ ένα τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»…
    Τέτοιας ποιότητας ήταν και είναι οι «αναλύσεις» τους που – δικαίως – έχουν κερδίσει μια περίλαμπρη θέση στο κλαμπ του «επιστημονικού κομπογιαννιτισμού» καθώς συνιστούν χαρακτηριστικό δείγμα του υβριδίου της γελοιότητας που μπορεί να προκύψει από την σύζευξη του πρωτόγονου αντικομμουνισμού με την ιδεολογική τύφλωση.
    Οι τελάληδες του ψεύδους και της απάτης συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι ακόμα και όταν πια η ίδια η ζωή διέψευσε με τον πιο παταγώδη τρόπο τις θεωρίες τους.
    Ακόμα και δυο δεκαετίες μετά την πτώση της ΕΣΣΔ διαβάζουμε και ακούμε απίθανα επινίκια. Έχω υπόψη μου ένα άρθρο που γράφτηκε σχετικά πρόσφατα. Φέρει την υπογραφή του καθηγητή και γνωστού θεράποντα της ορθής σκέψης, τουκ.Μαραντζίδη. Δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» (26/8/2012) και για να πάρετε μια γεύση μεταφέρω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (…) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (…) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»…
    Αφού, λοιπόν, παρακάμψουμε το γεγονός της φτώχειας και της λεηλασίας που υπέστησαν αυτές οι χώρες με το πέρασμά τους στον παράδεισο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αφού κλείσουμε τα μάτια στον περικυκλωμένο από τις φλόγες του πολέμου μεταψυχροπολεμικό κόσμο της «ειρήνης», αφού προσπεράσουμε το ντελίριο δημοκρατίας που θριαμβεύει με σημαιοφόρους τους ναζί, τους φασίστες και τους ακροδεξιούς από Ουκρανία μέχρι Τσεχία κι από Ουγγαρία και Πολωνία μέχρι Βαλτικές χώρες, ας έρθουμε να δούμε τώρα, στα 25 σχεδόν χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί»πέριξ των καθεστωτικών σαλονιών.
    Μια πρόχειρη κωδικοποίηση των στοιχείων είναι αρκετή για να διαπιστώσουμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής που συντελέστηκε το 1991, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση, στη σημερινή Ρωσία.
***
    Στη Ρωσία, λοιπόν, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν και όπου – στο πλαίσιο του καπιταλιστικού παρόντος – το άθροισμα των περιουσιών των 400 πλουσιότερων «ολιγαρχών» Ρώσων φτάνει το μισό και πλέον του ΑΕΠ της χώρας, συμβαίνουν τα εξής:
*
    1) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ , ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, έχει μειώθηκε έως και 10 εκατομμύρια. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια.
    Ήταν ο ίδιος ο Πούτιν που τον Μάρτη του 2012, σε άρθρο του στην «Komsomolskaya Pravda», ενόψει των προεδρικών εκλογών ομολογούσε ότι«σήμερα ζουν στη Ρωσία 143 εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων. Αν οι παρούσες συνθήκες παραμείνουν ίδιες, το 2050 ο πληθυσμός θα είναι 107 εκατομμύρια».
    Ήδη μια δεκαετία νωρίτερα η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο… «Αργός θάνατος». Όπως σημειωνόταν «οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας».
    Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο χωρών της Αφρικής. Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία.
    Φυσικά στους παράγοντες μείωσης του πληθυσμού κεντρικό ρόλο παίζει η μετανάστευση. Πάνω από 300.000 Ρώσοι μεταναστεύουν κάθε χρόνο προς αναζήτηση εργασίας…
*
    2) Σύμφωνα με τις μελέτες που ολοκληρώθηκαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η γεννητικότητα στη Ρωσία από το 1987 μειώθηκε κατά 2 φορές, η θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 1,5 φορές, ο αριθμός των θανάτων ξεπερνούσε σταθερά τον αριθμό των γεννήσεων κατά 2,5 φορές.  
    Στη Ρωσία η μεγάλη θνησιμότητα του ικανού για εργασία πληθυσμού από αφύσικες αιτίες είναι κατά 2,5 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις προηγμένες χώρες και κατά 1,5 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις αναπτυσσόμενες χώρες.
    Σε μια σειρά περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας η διάρκεια ζωής των ανδρών δεν ξεπερνάει τα 55 – 56 χρόνια . Ο μέσος όρος ζωής για τον αντρικό πληθυσμό της χώρας είναι σήμερα τα 64 χρόνια. Δηλαδή το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στη Ρωσία έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 1961, μισό και πλέον αιώνα πίσω!
    Η έντονη διαφορά στο προσδόκιμο ζωής ανάμεσα στα δύο φύλα, με το προσδόκιμο ζωής των ανδρών να είναι χαμηλότερο από των γυναικών (76,5 χρόνια) οφείλεται, σύμφωνα με κοινωνικές έρευνες στην αύξηση του φαινομένου του αλκοολισμού μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.
*
    3) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας «οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 – 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».
*
    4) Ακόμα ένας αριθμός «ελευθερίας» και «ευημερίας»: Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι! Ας κάνουμε μια σύγκριση:
    Στα 10χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια, από το αλκοόλ πέθαναν στη μετασοβιετική Ρωσία κατά 250 φορές περισσότερα άτομα από τις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν.
    Επίσης:
    Μόνο τη δεκαετία 1999 – 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%, στη σημερινή Ρωσία υπάρχουν πάνω από 1,5 εκατομμύριο χρήστες ηρωίνης και τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της…
*
    5) Τρομακτικά είναι τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων. Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους είναι έως και 2 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
    Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 12%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία είναι κατά τουλάχιστον 5 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
*
    6) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες.
    Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.
    Μια ματιά στα πλαίσια των στοιχείων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας πείθει ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες. Αυτές που αναβίωσαν στη Ρωσία ακριβώς την επόμενη μέρα από την… «απελευθέρωσή της».
*
    7) «Έξαρση της φτώχειας στη Ρωσία» ήταν ο τίτλος με τον οποίο περιγραφόταν πριν από δυο χρόνια από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.
    Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Ροστάτ», μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2011 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνούσαν το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκε κατά 2,3 εκατομμύρια.
    Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα στην τελευταία της έκθεση, η Ρωσία κινδυνεύει με «σημαντική αύξηση» της φτώχειας. Το ποσοστό των φτωχών που αφορά όσους ζουν με λιγότερα από 5 δολάρια την ημέρα, αναμένεται να μετρηθεί φέτος αυξημένο κατά 14,2% φέτος όπως και του χρόνου. Η νέα αύξηση της φτώχειας έρχεται να προστεθεί στην αύξηση κατά 11,2% που σημειώθηκε το 2014 έναντι της προηγούμενης χρονιάς.
    Σήμερα ο αριθμός των ανθρώπων που ζούνε – επισήμως – κάτω από τα όρια της φτώχειας ανέρχεται σε τουλάχιστον 20 εκατομμύρια, που αποτελούν το 1/7 του πληθυσμού της Ρωσίας , σύμφωνα με την αρμόδια αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης Όλγα Γκολοντέτς.
    Πέραν της Παγκόσμιας Τράπεζας, η φτώχεια στη Ρωσία είναι πολύ πιθανό να ενταθεί τα επόμενα χρόνια, όπως υποστηρίζουν ειδικοί, σύμφωνα και με το ρωσικό πρακτορείο TASS. Σύμφωνα δε με τις δηλώσεις του διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομίας της ρωσικής Ακαδημίας Ρουσλάν Γκρίνμπεργκ «μόνο το 20% του ρωσικού πληθυσμού ζει άνετα. Για το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού η ζωή είναι απλώς μια μάχη επιβίωσης»…
*
   8) Πάμε τώρα στην άλλη όχθη: Σύμφωνα με την αξιολόγηση και κατάταξη των πλουσιότερων ανθρώπων της Ρωσίας, που δημοσίευσε το περιοδικό«Forbesο αριθμός των Ρώσων δισεκατομμυριούχων σε σχέση με το 2004 τριπλασιάστηκε και από τους 36 πήγε στους 110.
    Το 2013 η αξία των περιουσιακών στοιχείων των 200 πλουσιότερων Ρώσων επιχειρηματιών ανέρχετο σε 488,3 δισ. δολάρια, δηλαδή κατά 42 δισ. δολάρια περισσότερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Οι, δε, 100 πλουσιότεροι εκ των πλουσίων, το 2013 διέθεταν το 25% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας…
*
    9) Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι «η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».
    Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά έφτασαν στην «μετακομμουνιστική» Ρωσία να ζει κάτω των ορίων της φτώχειας. Στις ρωσικές πόλεις να κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά να βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους. Και κάτι ακόμα:
    Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων…
*
    Πράγματι όλα αυτά είναι εντυπωσιακά. Εντούτοις, ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η «επιστημοσύνη» και η «αντικειμενικότητα» εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην… «ελευθερία». Και στην… «δημοκρατία».
Πηγή: enikos.gr

ΜΕΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 ΜΕΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ



Μέρες Χριστουγέννων και όπως χρόνια ολόκληρα γίνεται, με τη συνδρομή και τη δική μας,  η πραγματικότητα σκηνοθετείται σε μια προσπάθεια να διεγείρει  θετικά  συναισθήματα, ακόμα κι αν η προσπάθεια τελευταία χρόνο με το χρόνο μοιάζει απέλπιδα. Ψεύτικα ακούγονται τα ρητορικά προσχήματα θρησκευτικότητας που θέλουν να δώσουν νόημα στα στερεότυπα μιας κατεστημένης εμπορικής γιορτής που αρχίζει και τελειώνει στο διάκοσμο και το φαγητό, ενδείξεις του δείκτη καταναλωτικής ευχέρειας. Γιατί κάθε φορά το νόημα και η σημασία των γιορτών για την ψυχαγωγία, την επικοινωνία, την ξεκούραση κλπ. εξαρτάται από τα οικονομικοκοινωνικά συμφραζόμενα που προσδίδουν μαγεία και στις τελετουργίες τους. Κι έρχεται στο νου η επισήμανση για τα Χριστούγεννα του E. JHobsbawm «Η οικογενειακή εστία ήταν για τον αστό η πεμπτουσία του κόσμου του, γιατί εκεί, και μόνον εκεί, τα προβλήματα και οι αντιθέσεις της κοινωνίας του μπορούσαν να ξεχαστούν ή να καταργηθούν τεχνητά. Εκεί, και μόνον εκεί, η αστική  και ακόμα περισσότερο η μικροαστική οικογένεια μπορούσαν να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση μιας αρμονικής, ιεραρχικά οργανωμένης, ευτυχισμένης ζωής, περιτριγυρισμένης από τα αντικείμενα που την εγγυώνταν και την εξεικόνιζαν. Μιας ονειρεμένης ζωής, με υπέρτατη έκφραση της το οικογενειακό τελετουργικό που καλλιεργήθηκε συστηματικά  γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό: τον εορτασμό των Χριστουγέννων. Το χριστουγεννιάτικο δείπνο (που εξυμνήθηκε  από τον Ντίκενς), το χριστουγεννιάτικο δέντρο (που επινοήθηκε στη Γερμανία, αλλά εγκλιματίστηκε γρήγορα στην Αγγλία χάρη στη βασιλική  προστασία), τα χριστουγεννιάτικα άσματα –με γνωστότερο  το γερμανικό «Αγια Νύχτα»- συμβόλιζαν ταυτόχρονα την ψυχρότητα του έξω κόσμου, τη θαλπωρή του οικογενειακού  κύκλου και την αντίθεση  ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο» ( σελ. 347 από το  Η εποχή του κεφαλαίου, 1848-1875, Μ.Ι.Ε.Τ, 2003)
               Μέρες Χριστουγέννων στην Ενωμένη Ευρώπη των τρομοκρατικών επιθέσεων, της έκτακτης κατάστασης και στρατοκρατίας,  ένα τέταρτο του αιώνα μετά την παλινόρθωση των καπιταλιστικών σχέσεων στις χώρες των πρώην λαϊκών δημοκρατιών  και όσο περνάνε τα χρόνια όλο και πιο πολύ δυσκολευόμαστε να προβάλλουμε σ’ εκείνο το παλιό φόντο, που μας δασκάλεψαν για το κατάμαυρο χρώμα του,  τη σημερινή πραγματικότητα φοβισμένοι ότι κανένα φως δεν τη φωτίζει και θερμαίνει για να τη ξεχωρίσει από το φόντο. Η ιστορία χρησιμοποιείται  ως επιλεκτική μνήμη ενός κατασκευασμένου παρελθόντος, και όχι ως συστηματική και εκ των υστέρων κατανόηση και ερμηνεία του, για να αναγορεύσει σε οικουμενικές αξίες το κέρδος, την επιχειρηματικότητα, την παραγωγικότητα και ανταγωνισμό και να αποδείξει τη χρεοκοπία των ιδεών ανατροπής του καπιταλισμού για το  σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.   
 Μέρες Χριστουγέννων πριν 27 χρόνια και στις τηλεοράσεις μας έφταναν οι εικόνες από τη  Ρουμανία, με τα άψυχα κορμιά του ζεύγους Τσαουσέσκου, εκτελεσμένους με συνοπτικότατες διαδικασίες μετά από μια δίκη παρωδία. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα οι ανταποκρίσεις από την Τιμισοάρα, (εξωπραγματικοί αριθμοί σκοτωμένων, τρομακτικές εικόνες πτωμάτων –ξεθαμμένα από νεκροταφείο) που στόχευαν στην μεθοδευμένη παραπλάνηση,  απέδειξαν στην πράξη  τον ρόλο των ειδησεογραφικών πρακτορείων, δημοσιογράφων, ΜΜΕ ως κύριων  μηχανισμών επιβολής  της εξουσίας αυτών που τα ελέγχουν. Κι αυτοί δεν ήταν διαφορετικοί από εκείνους οι οποίοι είχαν δανείσει τον Τσαουσέσκου, με τα καπιταλιστικά του ανοίγματα,  που για να τους ξεχρεώσει στις προαποφασισμένες ημερομηνίες γονάτισε έναν λαό, που αγανακτισμένος από την οικονομική πολιτική που εφαρμοζόταν ήταν εύκολο να χειραγωγηθεί από τους αθέατους αιτίους της εξαθλίωσής του.
            Μέρα Χριστουγέννων του 1991 ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ανακοίνωνε από την τηλεόραση την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου της Σοβιετικής Ένωσης «λόγω  της κατάστασης που δημιουργήθηκε από τη σύσταση της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών». Λίγο πριν  είχε μεταβιβάσει τον έλεγχο των σοβιετικών πυρηνικών όπλων στον Μπορίς Γιέλτσιν και λίγο μετά  η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υπεστάλη από το Κρεμλίνο, μ’ έναν λαό απόντα, εκτός από ελάχιστες χιλιάδες που ως κομπάρσοι πλαισίωναν αυτές τις θεατρικές παραστάσεις με τις οποίες η αντεπανάσταση νομιμοποιούνταν.  Σ’ όλη την περίοδο ηγεσίας του Γκορμπατσωφ βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες για τα ανοίγματα  της πολιτικής του που επιδοκίμαζε η αστική δημοκρατία, γιατί παρείχαν δυνατότητες για την διακίνηση ιδεών, για περισσότερη διαφάνεια και πολιτική ελευθερία και μάλιστα οι σοσιαλδημοκράτες, πάντα ισχυριζόμενοι από τη σκοπιά του σοσιαλισμού, έβαζαν βασικό ζητούμενο της σοβιετικής κοινωνίας τον εκδημοκρατισμό της, που οδήγησε στον Γιέλτσιν για να καταλήξει με την διάλυσή της  στον Πούτιν. Χαιρέτιζαν τη φιλελευθεροποίηση στην οικονομία με ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων και τη διαφαινόμενη μετάβαση σε οικονομία της αγοράς δηλ. για τη μετατροπή της ΕΣΣΔ σε καπιταλιστική χώρα.
               Κι ακολούθησε η παλινόρθωση του καπιταλισμού  που στα χρόνια μας τροφοδοτεί την αστική  αντεπίθεση και επιζητά ακύρωση όλων των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών καταχτήσεων της εργατικής τάξης και την εξάλειψη της ιστορικής της μνήμης, σε τέτοιο σημείο σαν να  επιχειρείται μια λοβοτομή στην ψυχή και την καρδιά του εργατικού κινήματος. Θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι  η εργατική δύναμη ήταν, είναι και θα είναι ένα εμπόρευμα και  κάθε παρέκκλιση από αυτόν  τον κανόνα μας καταστρέφει, οδηγώντας σε τυραννικά καθεστώτα. Αντίθετα  αυτό που προσφέρει ο αστικός κόσμος είναι η ελευθερία  να πουλάμε το εμπόρευμα εργατική δύναμη, στην τιμή που ορίζουν οι αγοραστές μας καπιταλιστές. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Και γι’  αυτό  ήταν και είναι γεμάτο δυσκολίες το έργο του ΚΚΕ. Είναι το ΚΚΕ που θα πρέπει να προετοιμάσει το λαϊκό κίνημα ιδεολογικά και οργανωτικά. Ο επαναστατικός λόγος, η ανατρεπτική φωνή θα πρέπει να  εκφράζει τους πόθους και τους αγώνες όλων των κατατρεγμένων στην ελληνική επικράτεια, να μην μεταλλαχτεί σε συναίνεση όπως ένθεν κακείθεν άμεσα και έμμεσα προτρέπουν.

Οι «λομπίστες» και το πραγματικό πρόβλημα

Οι «λομπίστες» και το πραγματικό πρόβλημα

Την περασμένη βδομάδα, οι ευρωβουλευτές κλήθηκαν να τοποθετηθούν για την «τροπολογία 315», στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Κανονισμού του Κοινοβουλίου, σύμφωνα με την οποία «οι βουλευτές θα πρέπει να δημοσιοποιούν ηλεκτρονικά όλες τις προγραμματισμένες συναντήσεις με εκπροσώπους συμφερόντων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Μητρώου Διαφάνειας. Tο προεδρείο παρέχει την απαιτούμενη υποδομή στην ιστοσελίδα του Κοινοβουλίου». Η τροπολογία αυτή παρουσιάστηκε, δε, με τα γνωστά περί «διαφάνειας» και «κάθαρσης».

Η τροπολογία συγκέντρωσε 319 ψήφους υπέρ, έναντι 274, αλλά όχι την απαιτούμενη απόλυτη πλειοψηφία και συνεπώς απορρίφθηκε. Πώς ψήφισαν οι Ελληνες ευρωβουλευτές; Το ΚΚΕ υπερψήφισε, αναδεικνύοντας παράλληλα με την τοποθέτηση των ευρωβουλευτών του όλο το αντιδραστικό περιεχόμενο της αναθεώρησης του κανονισμού του Ευρωκοινοβουλίου. Αποχή έκανε ο Νίκος Ανδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ). Καταψήφισαν οι ευρωβουλευτές της ΝΔ και της αυτοπαρουσιαζόμενης «αντισυστημικής» Χρυσής Αυγής...

Για να γίνει αντιληπτό περί τίνος πρόκειται, να σημειώσουμε ότι εντός της ΕΕ και των οργάνων της δραστηριοποιούνται και τα λεγόμενα «λόμπι». Πρόκειται για δίκτυα επιθετικής παρέμβασης του κεφαλαίου στους ευρωενωσιακούς, αλλά και σε κρατικούς μηχανισμούς, για την άσκηση «πίεσης», ώστε τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων να αποτυπώνονται άμεσα και στη νομοθεσία της ΕΕ (κανονισμοί, οδηγίες, αποφάσεις κ.λπ.). Τα «λόμπι» διαθέτουν υποδομές, πολυάριθμο και παχυλά αμειβόμενο προσωπικό, που κρατάει επαφές με στελέχη των γραφείων των επιτρόπων, των υπουργικών γραφείων, τους ίδιους τους επιτρόπους και υπουργούς, με στελέχη πολιτικών ομάδων και κομμάτων, ευρωβουλευτές, τους πάντες δηλαδή που συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο και ιδιότητα στη διαμόρφωση νομοθεσίας, παρεμβαίνοντας ώστε να υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, συνδιαμορφώνοντας την ευρωενωσιακή νομοθεσία.

Μάλιστα, αποτελεί συνηθισμένη πρακτική, νομοθετικά κείμενα - οδηγίες και συγκεκριμένες διατυπώσεις γραμμένες ολόκληρες από τα διάφορα «λόμπι» να υπογράφονται και να κατατίθενται αυτολεξεί σαν τροπολογίες στο Ευρωκοινοβούλιο από δεκάδες ευρωβουλευτές. Σε αυτό το έδαφος, σαν φυσικό επακόλουθο, καλλιεργούνται και οι κάθε είδους συναλλαγές και η διαπλοκή, που υποτίθεται θα περιόριζε κάπως η συγκεκριμένη τροπολογία.
Αλλωστε, όπως έχει δείξει η αντίδραση της ΕΕ και σε άλλες υποθέσεις που ξέβρασε στη δημοσιότητα ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός το προηγούμενο διάστημα, οι κινήσεις αυτές στην πραγματικότητα έχουν πέρα από τον προπαγανδιστικό χαρακτήρα και βαθύτερες στοχεύσεις. Για παράδειγμα, το πολυδιαφημισμένο «Μητρώο της Διαφάνειας», η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την υποχρεωτική εγγραφή των «λόμπι» σε ένα «υποχρεωτικό Μητρώο Διαφάνειας», δήθεν για την «καταπολέμηση της διαφθοράς», όχι μόνο δεν εμπόδισε τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αλλά αντίθετα οι «λομπίστες» των ομίλων απέκτησαν το «θεσμοθετημένο» δικαίωμα να αλωνίζουν ανενόχλητοι και «με τη βούλα του Μητρώου» στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου και των άλλων οργάνων της ΕΕ.

Το πρόβλημα των εργαζομένων δεν είναι να ξέρουν αν, πότε, με ποιους και πόσες φορές συναντιούνται οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων με το πολιτικό τους προσωπικό, αλλά ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, στην ΕΕ και στα κράτη - μέλη της, είναι ταγμένο να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και γι' αυτό ακριβώς τσακίζει τη ζωή και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Το πρόβλημα είναι αυτό που αποσκοπούν να αποκρύψουν τέτοιες προτάσεις, δηλαδή τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της αστικής διαχείρισης στα κράτη - μέλη της.

Δυναμώνει η φοροληστεία του λαού

Δυναμώνει η φοροληστεία του λαού
Με τις δόσεις για τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ στη λαϊκή στέγη και τη μικρή ακίνητη περιουσία, καθώς και με τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, «κλείνει» ο κρατικός προϋπολογισμός του 2016, στη διάρκεια του οποίου η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχώρησε σε σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων με κατεύθυνση την περαιτέρω ενίσχυση της φοροληστείας απέναντι στο λαϊκό εισόδημα.
«Τα έργα και οι ημέρες» της σημερινής κυβέρνησης περιλαμβάνουν τη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς - συνταξιούχους, την αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ (24% από 23%) και μάλιστα σε συνδυασμό με τις μετατάξεις εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή, την εκτίναξη του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης της λαϊκής οικογένειας και μια σειρά από άλλες αντιλαϊκές παρεμβάσεις στο μέτωπο της φοροληστείας. Σε αυτό το πλαίσιο, τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού για το 2016 αναμένεται να «φουσκώσουν» τις επόμενες μέρες κατά περίπου 1,1 δισ. ευρώ από τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, κατά 700 εκατ. ευρώ από την προτελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ κ.ά.
Η απόδοση των συγκεκριμένων μέτρων για το κρατικό ταμείο φτάνει στα 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση και είναι ισόποσα μοιρασμένη (από 1,8 δισ.) σε άμεσους και έμμεσους φόρους και άλλα χαράτσια. Αποτελεί τμήμα της αντιλαϊκής επίθεσης, σε συνέχεια των μέτρων που προηγήθηκαν στο πλαίσιο και των τριών μνημονίων, αλλά και ενόψει της φουρνιάς που θα ακολουθήσει, είτε σε περίπτωση «επιτυχίας» των αντιλαϊκών στόχων είτε και σε περίπτωση «αποκλίσεων» ή άλλων «αστοχιών». Είναι καθαρό πως πρόκειται για παρεμβάσεις μόνιμου χαρακτήρα, τόσο στο έδαφος του 3ου μνημονίου, όσο και πέραν αυτού, με στόχο τη μόνιμη «παραγωγή» των αιματοβαμμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, στο 3,5% του ΑΕΠ και μάλιστα σε μακροπρόθεσμη περίοδο.
***
Η αντιλαϊκή επίθεση έχει και συνέχεια, αρχής γενομένης από την 1η Γενάρη 2017. Μεταξύ άλλων, διογκώνονται οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης ή επιβάλλονται νέοι σε εμπορεύματα μαζικής κατανάλωσης, όπως στις βενζίνες και τα καύσιμα κίνησης, στη σταθερή τηλεφωνία, στον καφέ, στα τσιγάρα κ.α.
Την ίδια ώρα, σφίγγει ακόμη περισσότερο η «θηλιά» γύρω από τις ληξιπρόθεσμες «οφειλές» λαϊκών νοικοκυριών προς τον κρατικό φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Σε αυτό το πλαίσιο, από την 1η Γενάρη 2017 η ρύθμιση των 100 μηνιαίων δόσεων για την αποπληρωμή θα χάνεται σε περίπτωση οποιασδήποτε καθυστέρησης εξόφλησης νέων οφειλών, εάν δεν έχει παρέλθει εξάμηνο από την προηγούμενη καθυστέρηση εξόφλησης. Ουσιαστικά, από την Πρωτοχρονιά, η διορία των 15 ημερών που ισχύει σήμερα, μηδενίζεται και πλέον τα λαϊκά νοικοκυριά - «οφειλέτες» σε περίπτωση «καθυστέρησης», ακόμη και για μία μέρα, θα χάνουν τη ρύθμιση των «100 δόσεων», ενώ το σύνολο της υπολειπόμενης οφειλής θα γίνεται ληξιπρόθεσμο και απαιτητό...
Σε αυτό το φόντο, οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, οι πλειστηριασμοί και άλλα μέτρα «αναγκαστικής εκτέλεσης» θα πάρουν το επόμενο διάστημα ακόμη μαζικότερες διαστάσεις. Και βέβαια, για να βελτιώσει την «εισπραξιμότητα» το κράτος, στοχεύει στη συγκέντρωση νέων και ληξιπρόθεσμων «οφειλών» από τα λαϊκά νοικοκυριά και όχι βέβαια στην πάταξη της επίσημης φοροδιαφυγής, στην οποία επιδίδεται αδιάλειπτα το εγχώριο κεφάλαιο. Μάλιστα, με νομοθετική ρύθμιση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει προβλεφθεί η καρατόμηση του ακατάσχετου ορίου μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων, από τα 1.500 στα 1.000 ευρώ.
***
Το μέτωπο της φοροληστείας του λαού συνδυάζεται με τη διαρκή συμπίεση των κρατικών κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη ακόμη και στοιχειωδών αναγκών της λαϊκής οικογένειας, με γνώμονα την εμφάνιση των λεγόμενων «πρωτογενών πλεονασμάτων».
Ολα τα παραπάνω αποτυπώνουν την εκτεταμένη αναδιανομή εισοδημάτων σε βάρος της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, με κατεύθυνση τις προτεραιότητες και τις ανάγκες του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα, όπως ρητά και κατηγορηματικά διαβεβαιώνεται με την επιστολή Τσακαλώτου προς τους «θεσμούς» της Ευρωζώνης, το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων και των τριών μνημονίων θα έχουν μόνιμο χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενη απόδοση.
Επιπλέον, πρόβλεψη του κρατικού προϋπολογισμού για ρυθμό ανάκαμψης 2,7% το 2017 συνοδεύεται από το διπλασιασμό του ύψους των αντιλαϊκών μέτρων, με την περαιτέρω απογείωση των φόρων και των άλλων χαρατσιών σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ταυτόχρονα βέβαια με το νέο μπαράζ δραστικών περικοπών στα κονδύλια για την κάλυψη ζωτικών λαϊκών αναγκών, όπως για συντάξεις, Πρόνοια κ.ά.
Η φοροληστεία του λαϊκού εισοδήματος είναι έκφραση της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Συνοδεύει τα μέτρα μείωσης των μισθών και των συντάξεων, αλλά και τις ρυθμίσεις που συνεχίζουν να περνάνε σωρηδόν απ' τη Βουλή για διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης, παράλληλα με τα χρηματοδοτικά εργαλεία που προσφέρει το κράτος στους ομίλους για τα επενδυτικά τους σχέδια. Σε τελική ανάλυση, η φοροαφαίμαξη του λαού είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, επαληθεύοντας ότι αυτή δεν ωφελεί τα λαϊκά στρώματα, αλλά αντίθετα προϋποθέτει την παραπέρα φτωχοποίησή τους.

Δεσμευμένοι στο κεφάλαιο

Δεσμευμένοι στο κεφάλαιο


Με αφορμή τις ψευτοπαροχές της κυβέρνησης σε μερίδα των συνταξιούχων και το προσωρινό πάγωμα της αύξησης του ΦΠΑ σε νησιά που πλήττονται περισσότερο από την πολιτική εγκλωβισμού μεταναστών και προσφύγων, εντείνεται αυτές τις μέρες η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ για το ποιος είναι περισσότερο «ενδοτικός» και «υποτελής» απέναντι στους δανειστές και εταίρους.
Ο καβγάς τους είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικός και καμιά σχέση δεν έχει με την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Αλλωστε, οι εξαγγελίες της κυβέρνησης και η φασαρία που προκάλεσαν έχουν ήδη εκτελέσει τη βασική τους αποστολή, να έρθει δηλαδή στο προσκήνιο η συζήτηση που διεξαγόταν ήδη στο παρασκήνιο, για το επόμενο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων. Οπως και να κατοχυρωθεί ο λεγόμενος «κόφτης» ως το βασικό εργαλείο για κάθε μελλοντική κρατική παρέμβαση στο σκέλος των εσόδων και των περικοπών, στο όνομα του να πιαστούν οι συμφωνημένοι δημοσιονομικοί στόχοι. Αυτό μεταφράζεται σε «δαμόκλειο σπάθη» μόνιμα πάνω από μισθούς, συντάξεις και λαϊκά δικαιώματα.
Η κυβέρνηση, για να αποσπάσει συναίνεση ή έστω ανοχή στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, από την οποία ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει, λεονταρίζει απέναντι στους «θεσμούς» και ταυτόχρονα, με την επιστολή Τσακαλώτου, διαβεβαιώνει κατηγορηματικά ότι κανένα ξεστράτισμα δεν επιχειρεί από την πιστή εφαρμογή του μνημονίου.
Από την πλευρά της, η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με τις ψευτοπαροχές της δυναμιτίζει τη διαπραγμάτευση και υπόσχεται ταχύτερη εφαρμογή των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων αν γίνει κυβέρνηση.
Δεσμεύεται, επίσης, ότι θα κατευθύνει την όποια μελλοντική υπεραπόδοση από τα ματωμένα πλεονάσματα στα πεδία εκείνα που συμφωνήθηκαν με τους «θεσμούς», όπως η χρηματοδότηση του Κοινωνικού Επιδόματος Αλληλεγγύης, η πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών από το κράτος, η φοροελάφρυνση των επιχειρήσεων, η αποπληρωμή των δανείων. Σ' αυτά, όμως, συμφώνησε με την επιστολή Τσακαλώτου και η σημερινή κυβέρνηση.
Επομένως, έστω και με «αντίρροπους» ρόλους, κυβέρνηση και ΝΔ σπρώχνουν τα πράγματα προς την ίδια κατεύθυνση: Στην ταχύτερη και πληρέστερη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, στην επέκτασή τους με νέα, στην ενίσχυση του κεφαλαίου, που προϋποθέτει θυσίες δίχως τέλος από το λαό, στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας.
Μέσα στα όρια αυτής της κοινής στρατηγικής, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ανταλλάσσουν κατηγορίες περί «υποτέλειας» απέναντι στους δανειστές, για να θολώσουν τα νερά και να κρύψουν τα πραγματικά κίνητρα της πολιτικής τους, καθώς είναι και οι δυο δεσμευμένοι στο κεφάλαιο και στην υπηρέτηση των γενικών του συμφερόντων.
Ο λαός έχει πείρα από τα μνημόνια και τα μέτρα των συγκυβερνήσεων με κορμό τη ΝΔ, όπως γνώρισε τα δυο τελευταία χρόνια από πρώτο χέρι το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, με αντιλαϊκά μέτρα - συνέχεια των προηγούμενων. Εχει, όμως, πείρα και από τους ψευτοκαβγάδες τους, άλλοτε για πλευρές της δημοσιονομικής διαχείρισης, άλλοτε για τα σκάνδαλα, άλλοτε για το ποιος είναι ικανότερος να χειραγωγεί το λαό με «καρότο και μαστίγιο».
Ωστόσο, δύσκολα θα βρει έστω και μια σοβαρή διαφωνία τους πάνω σε ζητήματα όπως η βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ο προσανατολισμός στη γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας μέσα από τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από την οποία η αστική τάξη προσδοκά άμεσα και μακροπρόθεσμα οφέλη, όχι όμως και ο λαός.
Μέσα από αυτό το πρίσμα χρειάζεται να ιδωθεί και το τελευταίο επεισόδιο στη μεταξύ τους αντιπαράθεση, που πέρα απ' όλα τα άλλα, υπηρετεί τον εγκλωβισμό του λαού στη λογική της κυβερνητικής εναλλαγής, επιλέγοντας πότε τον έναν και πότε τον άλλο διαχειριστή, με κριτήρια όπως η «υποτέλεια» και η «ενδοτικότητα» στους δανειστές, που κρύβουν τον ταξικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής τους.

TOP READ