ΜΑΤ: Και ελέγχους εισιτηρίων κάνουμε

 ΜΑΤ: Και ελέγχους εισιτηρίων κάνουμε

Το πρωί της Παρασκευής ΜΑΤ ανέβηκαν σε λεωφορείο προκειμένου να κατεβάσουν φοιτητή που δεν είχε εισιτήριο!. 

Σύμφωνα με καταγγελίες που ήρθαν στην «Εφ.Συν.», ο 20χρονος φοιτητής του Πολυτεχνείου βρισκόταν επί της οδού Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας, όπου και επιβιβάστηκε σε λεωφορείο της γραμμής Γαλάτσι-Ζωγράφου (608) για να πάει στη σχολή του.

Για κακή του τύχη, στην ίδια στάση επιβιβάστηκαν και δύο ελεγκτές. Του ζήτησαν εισιτήριο. Εκείνος απάντησε ότι δεν έχει. Στη συνέχεια του ζήτησαν ταυτότητα. Απάντησε πάλι ότι δεν έχει. Τότε του είπαν να κατέβει από το λεωφορείο. Εκείνος αρνήθηκε και με ήρεμη φωνή μίλησε για την πολιτική που εφαρμόζεται και η οποία χτυπάει τους ανέργους και τους φοιτητές.

Κάπου εκεί είναι που, όπως καταγγέλλει, οι ελεγκτές του είπαν «συνεργαζόμαστε με την αστυνομία» και, λες και ήθελαν να το αποδείξουν κιόλας, σταμάτησαν το λεωφορείο μπροστά στην κλούβα των ΜΑΤ στη Βουλή, στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Αμαλίας.

Όπως εξηγεί στην «Εφ.Συν.» η αρχαιολόγος Δώρα Παπαγγελοπούλου, η οποία ήταν επιβάτις, οι ελεγκτές ζήτησαν την παρέμβαση των ΜΑΤ και πράγματι ένας αστυνομικός ανέβηκε στο λεωφορείο για να κατεβάσει τον 20χρονο. Τότε ο φοιτητής ρώτησε: «Με ποιο δικαίωμα μπαίνει ΜΑΤατζής σε λεωφορείο;» για να πάρει την απάντηση από τον πάνοπλο άντρα: «Τι είναι, άσυλο το λεωφορείο;».

Το επεισόδιο έληξε με τις διαμαρτυρίες κάποιων επιβατών, οι οποίοι ζήτησαν από τον οδηγό να συνεχίσει το δρομολόγιο, όπως και τελικά έγινε. Έτσι ο φοιτητής κατέβηκε στον προορισμό του.

Όπως επισημαίνει η Δώρα Παπαγγελοπούλου, ζήτησε κατά τη διάρκεια του περιστατικού τα ονόματα των ελεγκτών, αλλά εκείνοι δεν τα έδωσαν, ενώ είχαν κρύψει και τα καρτελάκια τους.

Γ.Μπασκ. efsyn.gr

Καπιταλισμός ή βαρβαρότητα

 Καπιταλισμός ή βαρβαρότητα

Το βασικό πλεονέκτημα της αστικής δημ

οκρατίας είναι ότι σου προσφέρει πολλές δυνατότητες, σαν τις ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής, πάντα κλειστού τύπου, με προκατασκευασμένες κι ελεγχόμενες πιθανές απαντήσεις, συνήθως υπό τη μορφή διλήμματος. Μπορείς πχ να διαλέξεις ανάμεσα στους ακροδεξιούς που έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου που κρατούσαν στα νιάτα τους, αλλά ξέθαψαν για τις ανάγκες της προπαγάνδας το εμφυλιοπολεμικό κλίμα παλιότερων εποχών. Και στους.. κομμουνιστές του σύριζα που φέρνουν την πίπα της ειρήνης στο μεγάλο κεφάλαιο, με διάφορες φραστικές τέτοιες (με το συμπάθιο) για ομαλό ειρηνικό πέρασμα, όχι στο σοσιαλισμό –που είναι πασέ και ντεμοντέ- αλλά στη.. μεταμνημονιακή εποχή. Να διαλέξεις δηλ με άλλα λόγια ανάμεσα στη μία ή την άλλη μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης, τα διαφορετικά μίγματα εξόδου απ’ την κρίση και τους πολιτικούς πόλους που εκφράζουν το κάθε σχέδιο και τα διαφορετικά συμφέροντα (θα επανέλθω αργότερα με στοιχεία, μαζί με το δραγασάκη). Ή εναλλακτικά τον τρίτο (το μακρύτερο) δρόμο των υπεύθυνων δυνάμεων του δημοκρατικού κέντρου, που αρνούνται την πόλωση και τον.. εμφύλιο.

Μπορείς επίσης να επιλέξεις μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών του ίδιου κόμματος-παράταξης. Θέλεις μια σοβαρή χρυσή αυγή ή τη σκληροπυρηνική εκδοχή της, που ζητάει λευτεριά για τους φυλακισμένους ηγέτες της που είναι στην μπουζού –σαν εκείνα τα κλουβιά, όπου μπαίνουν τα κατοικίδια στα ταξίδια και τις μεταβατικές περιόδους; Θέλεις τη λαϊκή καραμανλική δεξιά, που συναντιέται κρυφά με το σύριζα και σκέφτεται να ρίξει το σαμαρά, ενώ οι κατά καιρούς αντικυβερνητικές αιχμές της εφημερίδας τους (δημοκρατία) είναι συνήθως πιο καίριες από αυτές της αυγής; Ή το βορίδη που τα λέει τσεκουράτα και προαλείφεται για διάδοχος κι επόμενος καταλληλότερος –κι ίσως να είχε γίνει ήδη πρωθυπουργός αν δεν ήταν τόσο τσεκουράτος στα νιάτα του. Θέλεις τη βαρύνουσα αυταρέσκεια του νάρκισσου βενιζέλου ή την αβάσταχτη ελαφρότητα του αντιμνημονιακού αντιεξουσιαστή γιωργάκη, που θα γκρεμίσει τη δεξιά; Ή μήπως κάποια άλλη από τις 58 αποχρώσεις της ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς; Είσαι με το πασόκ της νέας εποχής ή με τον παναγιωτακόπουλο του κινήματος και το αριστερό ρεύμα στο ρόλο της φωνής μιας μουγγής συνείδησης; Με την άχνη ή με τον κουραμπιέ; Με τον κορδάτο ή με το ικεα;

Και αναρωτιέσαι παράλληλα: πόσα τρυγόνια με ένα σμπάρο (της ψήφου εμπιστοσύνης) πιάνει η αστική εξουσία; Είναι μόνο δύο (σαν τους πόλους του καινούριου δικομματισμού που χτίζει μεθοδικά) ή μήπως περισσότεροι; Ποιος πίστευε ότι θα φτάναμε κάποτε στο σημείο να κάνει ο βορίδης ουσιαστική πολιτική ανάλυση επί των θέσεων του αντιπάλου, παίζοντας με τις αντιφάσεις του, και η αξιωματική αντιπολίτευση να μην απαντά επί της ουσίας, αλλά να επιχειρεί να τον αποδομήσεί πρωτίστως σε θυμικό επίπεδο, βάση του γνωστού παρελθόντος του; Πόσες παρόμοιες παράτες πρέπει να παρακολουθήσει ακόμα ο ελληνικός λαός για να το πάρει απόφαση και να βάλει τέλος στο έργο που έχει ξαναδεί και τους πρωταγωνιστές του; Ως κι ο επικός μητσάρας δηλ αηδίασε και την έκανε.

Τα ερωτήματα όμως επεκτείνονται και σε διεθνές επίπεδο. Ο λαός μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στους τζιχαντιστές και σε αυτούς που τους εξέθρεψαν· στην αφαίρεση της κλειτορίδας από τις γυναίκες ή την τηλεοπτική λοβοτομή. Τους βάρβαρους που παίρνουν κεφάλια και τους πολιτισμένους δημοκράτες που παίρνουν κεφαλικούς φόρους, ενώ κάποτε εξέθεταν δημόσια τα κομμένα κεφάλια του άρη και του τζαβέλλα ως τεκμήρια θριάμβου της δημοκρατίας τους. Κι όπως λέει στην παράστασή του ο ζαραλίκος, να σε δω να ακούς απ’ το πρωί ως το βράδυ τις τσιριχτές αναλύσεις του άδωνη και μετά να δούμε πόσο κακοί σου φαίνονται οι τζιχαντιστές κι αν θες ή όχι από μόνος σου να κόψεις το κεφάλι σου. Έλα πάρτο σε παρακαλώ, να μην τον ακούω άλλο. Και αν τελικά δε σε καλύπτει άλλο το σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο, ε κόψε το λαιμό σου, να βρεις μόνος σου μια λύση. Εμείς είμαστε δημοκράτες κι απλά θα σου το βάλουμε στον τορβά.

Τα διλήμματα της εποχής μας είναι σαφή. Σύριζα ή μνημόνιο. Νδ ή χρεοκοπία. Τζιχαντιστές ή τα παλιά τους αφεντικά με τους καινούριους πολιτικούς υπηρέτες τους. Θεοκρατικός μεσαίωνας ή κοσμική δημοκρατία με εργασιακό μεσαίωνα. Δικτατορία της αστικής τάξης ή το ίδιο με άλλη διατύπωση. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ή το ακριβώς αντίστροφο.

Με δυο λόγια, το ψευδεπίγραφο δίλημμα που μας βάζουν, σαν κλειστού τύπου ερώτηση είναι απλό: καπιταλισμός ή βαρβαρότητα; Για να έχουμε την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής και να μη σκεφτούμε πως το ένα σκέλος προκύπτει απευθείας από το άλλο, όπως η βροχή φέρνει το νερό.

Γι’ αυτό σου λέω. Είναι γκάβλα τελικά να έχεις αστική δημοκρατία και να μπορείς να διαλέξεις αυτό που θες, ανάμεσα σε τόσες λύσεις..

-.-.-

Ένα από τα πρώτα στοιχεία που ψάχνουν να βρουν οι κομμουνιστές, πριν προχωρήσουν στην ανάλυση της κατάστασης για μια χώρα, είναι το παρελθόν κι οι ιστορικές της καταβολές. Ποια είναι η πείρα από τις πολύχρωμες επαναστάσεις της ουκρανίας; Πώς ψαλιδίστηκαν ντε φάκτο τα όρια του παλαιστινιακού κράτους; Τι είχε γίνει με το μπάαθ και τους κομμουνιστές στη συρία και το ιρακ; Πώς φτάσαμε από τον ασιατικού τύπου σοσιαλφασισμό στη σημερινή μορφή ισλαμοφασισμού, όπως χαρακτηρίζεται αδόκιμα σε αρκετές αναλύσεις; Το πιο δύσκολο καθήκον όμως δεν είναι η ιστορική αναδρομή αλλά η συγκεκριμένη εκτίμηση της σημερινής ιστορικής συγκυρίας.

Η θέση των κομμουνιστών στο εθνικό ζήτημα ξενίζει πιθανότατα όσους παραμένουν πιστοί στο επίπεδο της τυπικής λογικής. Συμφωνία από θέση αρχής με το δικαίωμα κάθε λαού στην αυτοδιάθεση και τον εδαφικό αποχωρισμό του από ένα άλλο κράτος αλλά όχι πάντα και από θέση αρχής με τη συγκεκριμένη εφαρμογή του, σε κάθε περίπτωση. Μήπως αυτό σημαίνει να υπάρχει αφηρημένα ένα δικαίωμα, αλλά να καταργείται ουσιαστικά στην πράξη, όπως συμβαίνει στο αστικό δίκαιο; Όχι, δε σημαίνει κάτι τέτοιο. Η σημασία αυτής της θέσης μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή με το παράδειγμα του διαζυγίου, δηλ του αντίστοιχου δια-χωρισμού ενός ανδρόγυνου, όπου είμαστε από θέση αρχής υπέρ του δικαιώματος του διαζυγίου για κάθε πλευρά της σχέσης, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως θέλουμε να οδηγείται κάθε γάμος στο διαζύγιο.

Αυτός είναι χοντρικά και σε γενικές γραμμές, ο λόγος που σε κάποιες περιπτώσεις εκτιμούμε πχ πως στην καταλονία και την χώρα των βάσκων ο ορίζοντας επίλυσης του προβλήματος βρίσκεται σε μια σοσιαλιστική ισπανία, όπου οι λαοί της χώρας θα αναπτύσουν ελεύθερα τον πολιτισμό, την κουλτούρα, τη γλώσσα τους κτλ. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις ο στρατηγικός στόχος υπηρετείται καλύτερα και περνάει μέσα από τον αγώνα για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, ένα ανεξάρτητο κουρδιστάν, κτλ. Αυτό που περιπλέκει αρκετά τα πράγματα είναι η συνήθης πρόσκαιρη σύμπτωση των αρχών κάποιων λαών με τα ιμπεριαλιστικά σμυφέροντα μεγάλων δυνάμεων και ο κίνδυνος να αποκτήσουν πχ ένα κράτος, που θα καταστεί γρήγορα προτεκτοράτο –κάτι που καθιστά ακόμα πιο σύνθετη την εκτίμηση της συγκεκριμένης κατάστασης. Αλλά αυτό μπορεί να το δούμε ξεχωριστά σε κάποια άλλη ανάρτηση.

ΝΕΟΙ ΟΜΑΔΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

 ΝΕΟΙ ΟΜΑΔΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

...Ή αλλιώς, οι φασιστικές πρακτικές ανθούν στον υπόκοσμο και σε τμήματα τής αστυνομίας των αστικών κρατών. 
Καθόλου περίεργο, αφού ο καπιταλισμός αντιδραστικοποιείται και πάλι, με γοργούς ρυθμούς μάλιστα, κάτι που θυμίζει την περίοδο του μεσοπολέμου, πριν τον ιμπεριαλιστικό φασιστικό Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο...

..."Πάντως, από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει διαταχθεί η σύλληψη του δημάρχου της Ιγκουάλα και της συζύγου του Μαρία ντε λος Ανχελες Πινέντα, (αδελφή ναρκω-μαφιόζων) που έχουν εξαφανιστεί", τελειώνει το συγκεκριμένο άρθρο, 
το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ και πρέπει να το διαβάσετε, γιατί μάς αφορά όλους. Κι εμάς και τα παιδιά μας.
(Τα σχόλια στην αρχή τής ανάρτησης είναι δικά μου)

Εμείς και το ΚΜΤΟΘΕΝΣΤΚΚΕ

 Εμείς και το ΚΜΤΟΘΕΝΣΤΚΚΕ

Βλέπω το φρικτό μέλλον...βλέπω σεχταριστική άρνηση συμπόρευσης με το ΚΜΤΟΘΕΝΣΤΚΚΕ!

Κριτική ασκεί στον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ η Νέα Σπορά. Ουδέν συγκλονιστικόν ως εδώ. Αλλά έχει την πλάκα του το σκεπτικό της. Παραθέτει λοιπόν την απάντησή του σε ερώτηση που του έγινε στα πλαίσια συνέντευξης στη Real News:

[Δημοσιογράφος]: Να υποθέσω, πάντως, πως το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση υπό τον Αλ. Τσίπρα; Δεν συζητάτε ούτε να θέσετε όρους κ. Κουτσούμπα, για να δοκιμάσετε τον ΣΥΡΙΖΑ; 

[Κουτσούμπας]: «Οι “όροι”, τα κριτήρια, που θέτει το ΚΚΕ για τη συγκρότηση μιας κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, ως ελάχιστες προϋποθέσεις για να δώσει το ΚΚΕ το «παρών» σε διακυβέρνηση, για να βγει η Ελλάδα από την κρίση και να ζήσει καλύτερα ο λαός και η νεολαία, είναι η κοινωνικοποίηση του φυσικού και παραγόμενου πλούτου, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους που δε δημιούργησε ο λαός, η κατάργηση αμέσως όλων των εφαρμοστικών νόμων, των μνημονίων, των αντιδραστικών διατάξεων. Είναι η αντιμετώπιση άμεσα των μεγάλων και οξυμένων προβλημάτων των λαϊκών στρωμάτων, όπως η σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, οι μισθοί, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κατάργηση της επαίσχυντης φορολογίας, το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, η εξασφάλιση δημόσιας και δωρεάν υγείας, παιδείας και όλα όσα έχει προτείνει το ΚΚΕ, καταθέτοντας και συγκεκριμένες προτάσεις στη βουλή. Όλα αυτά μπορεί να εγγυηθεί μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία. Η ζωή του λαού εξαρτάται κυρίως από το συνολικό δρόμο που βαδίζει η χώρα. Αν αυτός, ο αντιλαϊκός δρόμος μένει στο απυρόβλητο, τότε μπορεί να “καταπιεί” τους όποιους επιμέρους “όρους”, όση καλή πρόθεση ή διάθεση και αν έχεις».

Και αμέσως μετά, η Νέα Σπορά σχολιάζει αυτή την απάντηση ως εξής:

Η απάντηση «άνοιξε» πάρα πολλά ζητήματα θεμελιώδους σημασίας. Πρώτα – πρώτα επιβεβαιώνει τα όσα σχολιάσαμε παραπάνω. Δηλαδή την παραπομπή της επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων στο σοσιαλισμό. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μέσα στις «ελάχιστες προϋποθέσεις» που θέτει το Κόμμα μας «για να δώσει το “παρών” σε διακυβέρνηση» είναι «η κοινωνικοποίηση του φυσικού και παραγόμενου πλούτου». Διευκρινίζουμε. Δε μιλάμε για μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε γενικά για τους πολιτικούς όρους, που η ηγεσία θέτει ως Κόμμα για τη διακυβέρνηση. Για να δώσει το «παρών».

Ο προβληματισμός λοιπόν της Νέας Σποράς, αφορά αυτό που απάντησε ο ΓΓ αλλά ταυτόχρονα δεν το αφορά. Ο ΓΓ απάντησε σε συγκεκριμένη ερώτηση για μια συγκεκριμένη συνεργασία με ένα συγκεκριμένο κόμμα το οποίο ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την Νέα Σπορά δεν την ενδιαφέρει αυτό, αλλά το "γενικό" επίπεδο της απάντησης. Δεν είναι με τη μη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει πρόβλημα, είναι "γενικά" ρε παιδί μου.

Γιατί; Επειδή το φλέγον ζήτημα της πολιτικής σήμερα είναι το ενδεχόμενο συνεργασίας του ΚΚΕ με το ΚΜΤΟΘΕΝΣΤΚΚΕ, κατά κόσμο Κόμμα Με Το Οποίο Θα Έπρεπε Να Συνεργαστεί Το ΚΚΕ. Που βεβαίως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (μπλιαχ! ας πούμε), ο οποίος έχει τις βάσιμες ελπίδες να σχηματίσει "κυβέρνηση της αριστεράς", αλλά ένα άλλο κόμμα, ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ, ένα άλλο ίδιο ρε παιδί μου, με το οποίο θα έπρεπε να είναι ανοιχτό για μετωπική συμπόρευση και ιδίως για κυβερνητική συνεργασία το ΚΚΕ όταν τέτοιο κόμμα θα υπάρξει. Οι πεζοί άνθρωποι αρκούνται στο να παρατηρήσουν ότι το κόμμα αυτό δεν υφίσταται, αλλά η Νέα Σπορά, που βλέπει μπροστά, ανησυχεί από τώρα για το τι θα γίνει αν αποκτήσει υπόσταση στο μέλλον, σε ας πούμε 34 χρόνια. Διότι ως γνωστόν, τα αντι-ιμπεριαλιστικά, αντιμονωπωλιακά κόμματα που δεν είναι το ΚΚΕ και που έχουν προοπτικές διακυβέρνησης στην Ελλάδα χτίζονται στο άψε-σβήσε και με την οκκά. Πέτρα πετάς στη Σταδίου και πετυχαίνεις τρεις τουλάχιστον ΓΓ αντι-ιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών κομμάτων στην κεφάλα με προοπτική να γίνουν πρωθυπουργοί μέσω εκλογικής διαδικασίας. Αδιαχώρητο.

Τι θα κάνει με τέτοια κόμματα το ΚΚΕ; Ε; Όχι, να μας πει ο κύριος Κουτσούμπας. Θα συνεχίσει να παραπέμπει τα καυτά ζητήματα της πραγματικής πολιτικής ζωής σε ένα καθαρά υποθετικό μελλοντικό χρονικό σημείο; 

Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα! Δεν μπορεί κύριε το ΚΚΕ να βασίζει τις θέσεις του στην αφηρημένη μελλοντολογία! Κάτω η ρητορική της δευτέρας παρουσίας! Ζήτω η συγκυβέρνηση με το ΚΜΤΟΘΕΝΣΤΚΚΕ!!

Ύμνοι στον …. «καραμανλισμό» από το ΣΥΡΙΖΑ

 Ύμνοι στον …. «καραμανλισμό» από το ΣΥΡΙΖΑ

 



Προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει την κυβερνητική καρέκλα και να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, κοντεύει να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ στον τυχοδιωκτισμό.
Και φυσικά αυτό δε θα ήταν τίποτε παραπάνω από μια ακόμη απόδειξη του σοσιαλδημοκρατικού εκφυλισμού αυτού του κόμματος, αν δε συνοδευόταν από δηλώσεις που προσπαθούν να εξωραΐσουν και να κλείσουν το μάτι σε συγκεκριμένα κέντρα του κατεστημένου.
Τελευταίο κρούσμα η ομιλία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Κοντονή, στη βουλή, ο οποίος απαντώντας στο Βορίδη, δήλωσε τα εξής:
«Διερωτώμεθα αν σε αυτήν εδώ την αίθουσα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Γεώργιος Ράλλης ή ο Παναγής Παπαληγούρας, πως θα αντιδρούσαν σε αυτό το κήρυγμα μίσους και μισαλλοδοξίας. Επειδή, όμως, αυτοί οι μεγάλοι πολιτικοί δεν είναι στη ζωή, εμείς περιμένουμε να ακούσουμε γι’ αυτό που εχθές ο κ. Βορίδης ξεστόμισε για τους καλούς και κακούς Έλληνες μια δήλωση από τον κ. Μητσοτάκη ή από τον κ. Καραμανλή».
Έλεος!
Η ΕΡΕ στην αρχή, η ΝΔ στη συνέχεια δεν ήταν πάντα κόμματα του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας; Και τα κόμματα της δεξιάς, και τα κόμματα του κέντρου, αλλά και οι συγκεκριμένοι πολιτικοί που επικαλείται ο Κοντονής δεν έχουν συνδεθεί με αντιλαϊκά μέτρα, με αυταρχισμό, αντικομουνισμό και καταστολή, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του 50 και του 60, αλλά και μετά;
Είναι άλλο πράγμα ότι το καπιταλιστικό σύστημα στηρίζει εκείνους τους αστούς πολιτικούς που μπορούν - τη δεδομένη στιγμή καλύτερα - να υπηρετήσουν τις ανάγκες του. Άλλοτε στηρίζει πιο μετριοπαθείς πολιτικούς και άλλοτε έχει ανάγκη από αστούς πολιτικούς, πιο επιθετικούς, απέναντι στο λαό και τους αγώνες του, ανάλογα με τι το συμφέρει κάθε φορά, για να ενσωματώνει και να χειραγωγεί εργατικές-λαϊκές δυνάμεις.
Ένα πράγμα δεν αλλάζει: Η εχθρότητα απέναντι στην ταξική, λαϊκή πάλη, που υπηρέτησαν με συνέπεια όλοι αυτοί οι - κατά τον Κοντονή - «μεγάλοι πολιτικοί».
Το «ψάρεμα» ψήφων και το «κλείσιμο του ματιού», ενόψει και πιθανών μετεκλογικών εξελίξεων, που εκφράζει ο Κοντονής και άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να διαχωρίσει τη ΝΔ σε «καλή» και «κακή», είναι τακτική βαθιά αποπροσανατολιστική και ζημιογόνα για το λαό.
Το θέμα είναι ότι οι λαϊκοί αγωνιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι, οι ριζοσπάστες και αριστεροί να εγκαταλείψουν και να γυρίσουν την πλάτη στο ΣΥΡΙΖΑ και τον τυχοδιωκτισμό του.
“902.gr” Παρασκευή 10 Οχτώβρη 2014

Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή

 Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή

Μπορεί με μείωση του τζίρου να αυξάνονται τα κέρδη;

Μπορεί με μείωση του τζίρου να αυξάνονται τα κέρδη;

«Μειώθηκαν οι πωλήσεις, αυξήθηκαν τα κέρδη στα σούπερ μάρκετ το 2013». Είναι τίτλος σε ρεπορτάζ στο «Βήμα», 6/10/2014. Τι αναφέρει; Οτι η μείωση του κύκλου εργασιών το 2013 χαρακτηρίζει για δεύτερη χρονιά τη συνολική εικόνα του κλάδου των σούπερ μάρκετ, όπως διαμορφώνεται με βάση τους ισολογισμούς του δείγματος της έκδοσης «Πανόραμα των Ελληνικών Σούπερ Μάρκετ 2014» (Οκτώβριος 2014). Την ίδια περίοδο, τα καθαρά κέρδη προ φόρων σημείωσαν αύξηση σε ποσοστό 4,8%, όπου εξετάζονται αναλυτικά οι ισολογισμοί 61 επιχειρήσεων σούπερ μάρκετ, που αντιπροσωπεύουν το σύνολο σχεδόν των εταιρειών του κλάδου που δημοσιεύουν ισολογισμό.
Τα στοιχεία των ισολογισμών δείχνουν μία σαφώς καλύτερη αλλά και πάλι πτωτική εικόνα των πωλήσεων. Η μείωση του κύκλου εργασιών στο σύνολο των εξεταζόμενων επιχειρήσεων ανήλθε σε 1,96% (143 εκατ. ευρώ), φτάνοντας τα 7,16 δισ. ευρώ. Μείωση των πωλήσεων είχαν όλες οι επιχειρήσεις.

***

Η μείωση των πωλήσεων, σύμφωνα με την επεξεργασία των στοιχείων, οφείλεται σε συνδυασμό παραγόντων, μείωση συνολικά της ζήτησης, επιλογή από τους καταναλωτές φθηνότερων προϊόντων, αλλαγές καταναλωτικών συνηθειών κλπ. Ολα αυτά οφείλονται στις τραγικές συνέπειες που βιώνουν οι εργαζόμενοι από τη μετακύλιση των συνεπειών της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στις πλάτες τους και σε όφελος του κεφαλαίου. Δηλαδή στις αναδιαρθρώσεις μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, με δραστική μείωση μισθών, συντάξεων και ένταση της ευελιξίας στην εργασία (μερική απασχόληση, μειωμένα ωράρια, εκ περιτροπής εργασία, κλπ.), στις δραστικές περικοπές στην παροχή από το κράτος υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας, επιβαρύνοντας έτσι τα λαϊκά στρώματα, στην τεράστια φοροληστεία κλπ. Οφείλονται, επίσης, στη μεγάλη φτώχεια, στις απολύσεις και την τεράστια ανεργία.
«Οι δείκτες κερδοφορίας των επιχειρήσεων του κλάδου», σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Βήματος», «εμφανίζουν θετική εικόνα και σε πολλές περιπτώσεις βελτιωμένη σε σχέση με το 2012, η ρευστότητα παραμένει σταθερή σε σχετικά επαρκή επίπεδα».

***

Προκύπτει εύλογα ένα ερώτημα. Είναι δυνατό με λιγότερο τζίρο να έχουν αύξηση της κερδοφορίας; Είναι δυνατό και δεν είναι η πρώτη φορά. Οι τρόποι για να αυξηθούν τα κέρδη είναι πολλοί και αυτό μπορεί να γίνεται και με μειωμένο τζίρο. Μπορεί δηλαδή και σε περιόδους οικονομικής κρίσης να υπάρχουν επιχειρηματικοί όμιλοι με κερδοφορία και μάλιστα μεγάλη. Ο κλάδος των τροφίμων είναι ένας απ' αυτούς, όπως και ο κλάδος των σούπερ μάρκετ.
Πιο πάνω αναφερθήκαμε ενδεικτικά σε καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης. Μ' αυτές αντισταθμίζεται η χασούρα σε κέρδη από τη μείωση του τζίρου και το αντιστάθμισμα μπορεί να φτάσει και σε αύξησή τους. Ταυτόχρονα, στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης οι μεγαλοεπιχειρηματίες παίρνουν και άλλα μέτρα, αυτά που οι ίδιοι ονομάζουν μείωση λειτουργικού κόστους. Κάνουν αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής ή της εργασίας, μειώνοντας το εργατικό δυναμικό και εντατικοποιώντας τη δουλειά στο εναπομείναν. Αυτά γίνονται εύκολα στα σούπερ μάρκετ, αφού η ίδια εργαζόμενη ή ο ίδιος εργαζόμενος αναλαμβάνει δυο και τρεις διαφορετικές δουλειές, όπως, π.χ., σε κενά χρονικά διαστήματα δουλειάς σε ταμείο να φορτώνει τα ράφια. Κάνουν, επίσης, συγχωνεύσεις - εξαγορές οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που, επίσης, ανοίγουν το δρόμο στη μείωση του εργατικού δυναμικού με αναδιοργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας ή στο παράδειγμά μας, της εργασίας στα σούπερ μάρκετ. Υπάρχει βεβαίως και ο παράγοντας αύξησης της διαφοράς μεταξύ τιμής αγοράς εμπορευμάτων από τα σούπερ μάρκετ και της τιμής πώλησης. Δηλαδή, λόγω κρίσης και στα πλαίσια συμφωνιών, αγοράζουν φτηνότερα εμπορεύματα, τόσο που ακόμη και με ελάχιστη μείωση των τιμών πώλησης βγάζουν μεγαλύτερο κέρδος.

***

Πράγματι, σύμφωνα με τη μελέτη, οι στρατηγικές αλλαγές που έγιναν για να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες κρίσης ήταν οι προσπάθειες δραστικής μείωσης του λειτουργικού κόστους και η εξαγορά επιχειρήσεων. Πολλές εξαγορές έγιναν μέσα στο 2013. Ετσι, όμως, λειτουργεί ο καπιταλισμός και πάντα και ολοένα σε μεγαλύτερο βαθμό τη νύφη την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Ολα τα παραπάνω είναι μορφές έντασης της εκμετάλλευσης. Ενίοτε και σε βάρος της υγείας των εργαζομένων, αφού η ένταση της δουλειάς και τα ωράρια είναι τέτοια που, σε συνδυασμό με τον ελάχιστο μισθό, δεν καλύπτονται όλες οι ανάγκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι δε χάνουν όλοι από την κρίση, όπως άλλωστε δε θα κερδίσουν όλοι από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Γι' αυτό, για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα διέξοδος υπάρχει στο δρόμο της πάλης, της συγκρότησης της δικής τους Κοινωνικής Συμμαχίας, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στην ενίσχυση της δικιάς τους δύναμης, που παλεύει σήμερα σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, ανοίγοντας την προοπτική για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία, το σοσιαλισμό.

Ο «αριστερός» της «αριστεράς»

Ο «αριστερός» της «αριστεράς»

Με πολυσέλιδη δήλωσή του, ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Νταλακογιώργος, στις 2 Οκτώβρη, εμφανίζεται να καταγγέλλει μεν την κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και με υστερόγραφο να προειδοποιεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Εάν υπάρχουν στην ηγεσία της αριστεράς και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά πρόσωπα που συνδιαλέγονται, μυστικά ή όχι, με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και επιδιώκουν έναν "ιστορικό συμβιβασμό μαζί τους, προκειμένου να συνεχισθεί η ασύδοτη επιχειρηματική δράση τους ή να επιτευχθεί μια συμφωνία μαζί τους χωρίς να θίγονται τα συνταγματικά κατοχυρωμένα σκανδαλώδη και προκλητικά προνόμιά τους (απασχόληση - φορολογία κ.λπ.) θα αντιμετωπίσουν την καθολική κατακραυγή του συνόλου της κοινωνίας, του εργατικού κινήματος και του Ναυτεργατικού κόσμου της χώρας μας. Ο δρόμος και η πορεία που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ πιστεύουμε ότι πρέπει να δείξει και να διδάξει και τον πλέον αφελή παράγοντα της αριστεράς ότι ο δρόμος του συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης και τελικά της επικυριαρχίας του κεφαλαίου είναι δρόμος ολισθηρός, επικίνδυνος και θα οδηγήσει με απόλυτη βεβαιότητα αργά ή γρήγορα στη σύγκρουση και τη ρήξη με τους εργαζόμενους, το λαό και την κοινωνία. Οσοι φλερτάρουν και ερωτοτροπούν με τέτοιες ιδέες και απόψεις θα βρεθούν μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις».
Τα τυχόν εσωτερικά τους προβλήματα δε μας ενδιαφέρουν. Μας ενδιαφέρει όμως το «ξέπλυμα» που επιχειρεί.
Τι δεν αναφέρει:

1. Δεν κάνει καμία αναφορά στο ν. 2687/1953 και τον όρο 8 των εγκριτικών πράξεων νηολόγησης των πλοίων που επιτρέπει στους εφοπλιστές να μην εφαρμόζουν τις Συλλογικές Συμβάσεις και να απασχολούν ένα μεγάλο μέρος των ναυτεργατών με μισθούς της χώρας καταγωγής τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σήμερα να είναι το 25% των ναυτεργατών στα πλοία με ελληνική σημαία, με ΣΣΕ - Κοινωνική Ασφάλιση και το 75% να είναι με «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία. Παράλληλα, στα ανασφάλιστα πλοία, οι εφοπλιστές δεν έχουν καμία υποχρέωση να έχουν ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα.

Ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλούν για διαπραγματεύσεις αναφέρονται σε ορισμένους μόνο ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα κι αφήνουν απέξω τη μεγάλη μάζα των ναυτεργατών. Γι' αυτό στις ανακοινώσεις του σωματείου τους καθώς και σε ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή γράφουν για τροποποίηση του όρου 8 των εγκριτικών πράξεων νηολόγησης και όχι για κατάργησή του. Αφήνουν, δηλαδή, τους εφοπλιστές να αλωνίζουν πάνω στα εργατικά δικαιώματα του συνόλου των ναυτεργατών. Αυτό δεν το κάνουν με μυστικές συναντήσεις ορισμένοι, το κάνουν όλοι μαζί φόρα παρτίδα μέρα μεσημέρι.

2. Ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένθερμοι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Συνθήκης του Μάαστριχτ, και της άρσης του cabotage, γι' αυτό υπονόμευσαν και υπονομεύουν συστηματικά μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τους αγώνες των ναυτεργατών. Γνωστές οι υπονομευτικές δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα για την απεργία των ναυτεργατών ως «εξαλλοσύνη» και τις δηλώσεις του προέδρου της ΠΕΝΕΝ στα κανάλια που εκλιπαρούσε για ορισμένες θέσεις εργασίας, καταγγέλλοντας την κ. Κατσέλη ότι μας εξαπάτησε.

3. Για το ποιος έκανε και κάνει παρασκηνιακές συναλλαγές με το εφοπλιστικό κεφάλαιο, για να υπηρετεί τα συμφέροντα τους, αναγνωρίζοντας στους εφοπλιστές την προσφορά τους, είναι μακρύς ο κατάλογος μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΠ (ΜΕΤΑ), κι αυτό είναι γνωστό σε όλους τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ».

Η «προειδοποίησή» του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι άσφαιρα πυρά, που μπορούν να έχουν διάφορους στόχους ως προς τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά δεν μπορεί να ξεπλύνει κανέναν που έχει καταχωρηθεί στη συνείδηση των ναυτεργατών σαν υπηρέτης των εφοπλιστικών συμφερόντων.
Πολύ περισσότερο, που ταυτόχρονα, ενώ καλλιεργεί συγχύσεις και αυταπάτες στο συνδικαλιστικό κίνημα, εχθρεύεται την ανάπτυξη αγώνων, καταγγέλλει στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά ως εκπρόσωπος της ΑΠ, μαζί με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, το ΠΑΜΕ και την πρότασή του για συμμετοχή στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, ενώ ο Γραμματέας της ΠΕΝΕΝ συμφώνησε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ της ΠΝΟ, στην πρόταση των σωματείων ΠΕΜΕΝ - «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» - ΠΕΕΜΑΓΕΝ για συμμετοχή των ναυτεργατών στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο.

ΕΥΑΓΓΕΛΑΚΗΣ Αθανάσιος
Α' Γραμματέας της ΠΕΜΕΝ, Μέλος της Διοίκησης του ΕΚΠ

ΗΠΑ Κινητοποιήσεις στο Σεντ Λιούις μετά τη νέα δολοφονία εφήβου

ΗΠΑ

Κινητοποιήσεις στο Σεντ Λιούις μετά τη νέα δολοφονία εφήβου

Από διαδηλώσεις στο Μιζούρι στις 9/10/2014 για τη νέα δολοφονία εφήβου από αστυνομικό

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ - ΣΕΝΤ ΛΙΟΥΙΣ.--
Αναβρασμός επικρατεί στο Σεντ Λιούις του Μιζούρι των ΗΠΑ μετά την τρίτη δολοφονία Αφροαμερικανού από λευκό αστυνομικό, μέσα σε δύο μήνες. Το θύμα, αυτή τη φορά ήταν ο 18χρονος Βοντεριτ Ντ. Μάιερς που έπεσε νεκρός το βράδυ της Τετάρτης από τις 17(!) σφαίρες που έριξε εναντίον του 32χρονος αστυνομικός που ήταν εκτός υπηρεσίας αλλά τον καταδίωξε γιατί τον θεώρησε «ύποπτο»...
Οι γονείς του 18χρονου νεαρού υποστήριξαν ότι ο γιος τους ήταν άοπλος όταν δέχτηκε την επίθεση του 32χρονου αστυνομικού και ότι αυτό που κρατούσε στο χέρι δεν ήταν πιστόλι, όπως ισχυρίστηκε η αστυνομία, αλλά ένα σάντουιτς... Ακτιβιστές και πολιτικοί παράγοντες Αφροαμερικανών στην περιοχή καταγγέλλουν την περίπτωση ως ένα ακόμη κρούσμα ρατσιστικής αστυνομικής βίας, ανακοινώνοντας την πραγματοποίηση πολύπλευρων κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων διαμαρτυρίας μέσα στο τρέχον Σαββατοκύριακο. Διαμαρτυρία στη μνήμη του 18χρονου Μάικλ Μπράουν που πυροβολήθηκε, ενώ ήταν άοπλος στις 9 Αυγούστου από το λευκό αστυνομικό Ντάρεν Γουίλσον και στη μνήμη του συνομίληκού του, επίσης Αφροαμερικανού, Βόντεριτ Ντ. Μάιερς, που δολοφονήθηκε υπό παρόμοιες συνθήκες την περασμένη Τετάρτη, 8 Οκτώβρη.
Οι πρώτες πληροφορίες ανέφεραν ότι ο αστυνομικός καταδίωξε στην αρχή τρεις Αφροαμερικανούς νεαρούς γιατί συμπεριφέρονταν «ύποπτα» κοντά στους Βοτανικούς Κήπους του Σεντ Λιούς και ότι έριξε 17 σφαίρες έναντι του 18χρονου Βόντεριτ Ντ. Μάιερς επειδή, κατά τους ισχυρισμούς των αρχών, πυροβόλησε τρεις φορές με όπλο που είχε κλαπεί πριν από μερικές βδομάδες. Τουλάχιστον μία από τις σφαίρες βρήκε τον 19χρονο Μάιερς στο κεφάλι, σύμφωνα με τις δηλώσεις τοπικού ιατροδικαστή.
Οι πρώτες διαμαρτυρίες για τον αδικοχαμένο νεαρό ξεκίνησαν αργά το βράδυ της Πέμπτης έξω από την αστυνομική διεύθυνση του Σεντ Λιούις, όπου δεκάδες πολίτες φώναζαν συνθήματα όπως «Ψηλά τα χέρια. Μην πυροβολείτε», αλλά και υβριστικές φράσεις σε βάρος των αστυνομικών.
Ο δράστης του θανάτου του Μάιερς τέθηκε σε αναγκαστική άδεια επί πληρωμή και το όνομά του δεν έγινε άμεσα γνωστό.