30 Ιαν 2014

Τα λυσσασμένα παπαγαλάκια και τα Μ.Υ.ΣΥ

 Τα λυσσασμένα παπαγαλάκια και τα Μ.Υ.ΣΥ

.ΦΑ





Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε τόσο από το αστικό κράτος όσο και από τα αστικά μέσα μαζικής εξαπάτησης μια συντονισμένη και λυσσαλέα επίθεση απέναντι στον κλάδο των φαρμακοποιών που έχει σαν σκοπό της τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα.

Με την προσπάθεια αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να δώσει το δικαίωμα σε μεγάλες επιχειρήσεις όπως σούπερ μάρκετ να πουλάνε μη συνταγογραφούμενα φάρμακα. Τα συγκεκριμένα προϊόντα μέχρι σήμερα πωλούνταν μόνο σε φαρμακεία και μετά από την συναίνεση του φαρμακοποιού. Σήμερα προσπαθούν να τα πάρουν αυτά τα προϊόντα από την επιστημονική εποπτεία και να τα βάλλουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ όπως και όλα τα υπόλοιπα προϊόντα. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Ποια είναι τα οικονομικά κίνητρα που κρύβονται πίσω από αυτή την κίνηση;





Πριν πάμε όμως στα κίνητρα ας εξετάσουμε το θέμα από την επιστημονική του σκοπιά. Τα μη συνταγογραφούμενα είναι όπως και τα συνταγογραφούμενα, φάρμακα. Είναι δηλαδή και αυτά φαρμακευτικές ουσίες που απλά τις πληρώνουν εξ ολοκλήρου οι καταναλωτές όταν πάνε να τα αγοράσουν. Έτσι λοιπόν ως φάρμακα και αυτά είναι πολύ πιθανό να έχουν και παρενέργειες εκτός από ευεργετική δράση και ίσως κάποιες φορές σε κάποιες ομάδες ασθενών να προκαλέσουν και καταστροφικές επιπλοκές. Έτσι λοιπόν είναι προφανές πως και αυτά τα φάρμακα όπως και όλα τα φάρμακα θα πρέπει να χορηγούνται με ιατρική ή/και φαρμακευτική εποπτεία.



Γιατί τώρα έχει πιάσει τέτοια πρεμούρα την κυβέρνηση και τους καναλάρχες να δώσουν αυτό το προϊόν στα μεγάλα σούπερ μάρκετ; Ο λόγος είναι απλός και φυσικά όπως πάντα συμβαίνει στον καπιταλισμό είναι οικονομικός.

Τα φάρμακα είναι ένα προϊόν το οποίο παγκοσμίως έχει πολύ μεγάλο τζίρο. Για την ακρίβεια τον δεύτερο μεγαλύτερο μετά τα όπλα. Μεγάλο τμήμα αυτού του τζίρου προέρχεται από τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, αναλγητικά κτλ. Η κυβέρνηση λοιπόν στην προσπάθεια της να αναζητήσει συμμάχους μέσα στην αστική τάξη τους ‘’χαρίζει’’ αυτό το προϊόν βάζοντας σε κίνδυνο τον κόσμο με αντάλλαγμα φυσικά την οικονομική τους στήριξη. Μην ξεχνάμε πως έρχονται εκλογές, και πως για να διεξαχθούν χρειάζονται λεφτά. Από που θα τα βρουν τα αστικά κόμματα; Μήπως από τα κουπόνια που θα πουλήσουν στις εργατογειτονιές; Από τους αστούς θα τα βρουν φυσικά. Οι αστοί θα τους στηρίξουν και αυτοί με τη σειρά τους στηρίζουν τους αστούς.

Πάμε τώρα στα τηλεπαπαγαλάκια. Γιατί άραγε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ξεχυθεί με τέτοια ένταση και έχουν επιστρατεύσει όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή την προσπάθεια; Φυσικά για το δικό τους κέρδος. Όπως θα διαπιστώσατε τους τελευταίους μήνες έχει επιτραπεί η διαφήμιση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων από την τηλεόραση. Αν λοιπόν αυτά τα προϊόντα περάσουν στα χέρια των μεγάλων σούπερ μάρκετ η διαφήμιση τους θα είναι πιο εντατική άρα και τα ΜΜΕ θα έχουν μεγαλύτερα κέρδη αφού θα έχουν πλουσιότερους πελάτες.

Αυτό το ελεεινό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, το διατηρούν ζωντανό λυκοσυμαχίες που μπροστά στο κέρδος δεν διστάζουν να θυσιάσουν τα πάντα. Εμείς από αυτό το μετερίζι θα προσπαθούμε όσο μπορούμε να τους ξεμπροστιάζουμε και να υποστηρίζουμε πως όλη αυτή η αρρωστημένη κατάσταση δεν οφείλεται σε κάποιους νοσηρούς ανθρώπους αλλά σε ένα άρρωστο σύστημα που πρέπει αργά ή γρήγορα να ανατραπεί.









Ο Λένιν για την Ενωμένη Ευρώπη

 Ο Λένιν για την Ενωμένη Ευρώπη

Σχεδόν έναν αιώνα πριν, ο θείος Βλαδίμηρος -αν και αναφέρεται σε εξελίξεις των ημερών του- περιγράφει με εκπληκτική προφητική ακρίβεια το πλαίσιο δημιουργίας και λειτουργίας τής σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποστομώνοντας όσους ονειροπαρμένους επιμένουν να μιλάνε για "Ευρώπη των λαών":


Οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης στις συνθήκες τού καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον "το εθνικό εισόδημα" μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: "ανάλογα με το κεφάλαιο" (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ' όσα του αναλογούν).



Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια "δίκαιη" μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά "σύμφωνα με τη δύναμη". Η δύναμη όμως αλλάζει με την πορεία τής οικονομικής εξέλιξης. Ύστερα από το 1871 η Γερμανία δυνάμωσε 3-4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία. 

Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις τής ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισοροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική.

Φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ' αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, σαν συμφωνία τωνευρωπαίων καπιταλιστών.... με ποιό σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ' ότι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες τής Αμερικής η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες τού καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη.


[Β.Ι.Λένιν, "Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης" (απόσπασμα) - άρθρο στην εφημερίδα "Σοτσιάλ-Ντιμοκράτ", φ. 44, 23/8/1915. Αντιγραφή -με αυστηρή τήρηση ορθογραφίας και στίξης αλλά με μετατροπή σε μονοτονικό και υπογραμμίσεις δικές μου- από: "Λένιν - Άπαντα", τόμος 26, σελ. 361-362.]


ΠΗΓΗ : Cogito ergo sum

Άναρθρες κραυγές και χειρονομίες μαθαίνει για να συνεννοείται με τον Στ. Μπούκουρα η ανακρίτρια

Άναρθρες κραυγές και χειρονομίες μαθαίνει για να συνεννοείται με τον Στ. Μπούκουρα η ανακρίτρια
 
boukourasΜια ιδιότυπη γλώσσα του σώματος, αποτελούμενη εν πολλοίς από άναρθρες κραυγές, γκριμάτσες, χειρονομίες και νοήματα μαθαίνει η ανακρίτρια στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να συνεννοείται με τον κατηγορούμενο βουλευτή του κόμματος, Στάθη Μπούκουρα. Όπως μεταδίδουν πηγές από το χώρο της Δικαιοσύνης, η έμπειρη δικαστικός έχει αρχίσει ταχύρυθμα μαθήματα υπό την εποπτεία ειδικών ανθρωπολόγων-γλωσσολόγων, οι οποίοι θα την βοηθήσουν να αποκρυπτογραφήσει την άφωνη διάλεκτο που ομιλεί ο κ. Μπούκουρας και τα υπόλοιπα μέλη της Χρυσής Αυγής.
 
Σε επικοινωνία της με το «Κουλούρι», η ανακρίτρια περιγράφει το τέλμα επικοινωνίας στο οποίο οδηγήθηκε η διαδικασία της ανάκρισης του τέως μέλους του ΠΑΣΟΚ, θαυμαστή του Ανδρέα Παπανδρέου και νυν βουλευτή αλλά όχι μέλους της Χρυσής Αυγής.
 
«Ο κατηγορούμενος απαντούσε στις ερωτήσεις μας με κραυγές και χειρονομίες ενώ φαίνεται πως έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη “διάλεκτο” επικοινωνίας που αποτελείται από άναρθρες προτάσεις και δείχνει να έχει ισχυρές επιρροές από τη νοηματική» παρατηρεί, για να συνεχίσει: «Παρόμοια γλωσσική συμπεριφορά έχει παρατηρηθεί και στους υπόλοιπους συγκατηγορούμενούς του στην υπόθεση, ωστόσο είναι νωρίς ακόμη για να προσδιορίσουμε εάν εδώ υπάρχει κάποιου είδους συνωμοτικός κώδικας ή έχουμε να κάνουμε απλώς με μια φυσική εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, η ανακριτική διαδικασία πρέπει να προχωρήσει και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι να μάθω τη γλώσσα τους.»
 
Ο δρ. Ιωσήφ Ρουμπίνης, γλωσσολόγος με ειδίκευση στα πρώιμα γλωσσικά ιδιώματα ο οποίος πρόκειται να συντονίζει τα μαθήματα, είναι σε θέση να δώσει περισσότερες πληροφορίες: «Η γλώσσα της Χρυσής Αυγής αποτελεί καθώς φαίνεται μια ιδιάζουσα περίπτωση παγκοσμίως, καθώς προσομοιάζει την διάλεκτο και τους τρόπους επικοινωνίας άλλων θηλαστικών, όπως οι χιμπατζήδες και οι αυστραλοπίθηκοι, όμως ταυτόχρονα φαίνεται πως έχει επιρροές από ινδοευρωπαϊκές γλώσσες όπως τα γερμανικά, ενώ ενσωματώνει χειρονομίες και κραυγές που συναντώνται στην υποκουλτούρα του περιθωρίου των σύγχρονων δυτικών χωρών».
«Θα είναι μια τεράστια πρόκληση το να καταφέρω να διδάξω σε έναν απλό άνθρωπο μια τόσο ιδιαίτερη και δυσνόητη διάλεκτο επικοινωνίας, όμως είμαι αισιόδοξος. Άλλωστε, με καλεί η Δικαιοσύνη» συμπλήρωσε ο δρ. Ρουμπίνης.
 
Προς το παρόν, ο μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των ανακριτών και του κ. Μπούκουρα είναι ο συνήγορός του, Αλέξης Κούγιας, ο οποίος φαίνεται να κατανοεί ενστικτωδώς την διάλεκτο του πελάτη του και είναι σε θέση να μεταφράσει -έστω και μετ” εμποδίων- τα λεγόμενα του στα ελληνικά, ενώ η ικανότητά του αυτή δείχνει να αναπτύσσεται όλο και περισσότερο μέρα με την ημέρα.
 
Χαρακτηριστικό είναι πως αρχικά ο κ. Κούγιας νόμιζε πως ο βουλευτής μιλούσε ουρντού (σ.σ. γλώσσα που ομιλείται στην περιοχή του Πακιστάν και της Ινδίας) τα οποία είχε μάθει για να συνεννοείται με τους υπαλλήλους του, για να ανακαλύψει όμως στη συνέχεια ότι αφενός η άφωνη διάλεκτος του κ. Μπούκουρα δεν ήταν ουρντού και αφετέρου πως οι υπάλληλοί του ήταν Αιγύπτιοι.
 

Ο κόσμος, η εργασία κι η ανεργία στον 21ο αιώνα

 Ο κόσμος, η εργασία κι η ανεργία στον 21ο αιώνα




Οι Έλληνες είναι σταθερά (με εξαίρεση το 2008) στην πρώτη πεντάδα σε ώρες εργασίας το χρόνο















Η εξέλιξη του ετήσιου εργασιακού χρόνου (ώρες/χρόνο). Από το 2000-08 ο χρόνος μειωνόταν κατά μέσο όρο 1% το χρόνο και από το 2008-12 αυξανόταν κατά 1% το χρόνο.


Ανεργία 2000 vs. 2012. Παγκόσμιοι δευταραθλητές με αύξηση 215% . Οι πάλαι ποτέ σύμμαχοι τα πήγαν καλύτερα απ΄ όλους.


Πηγή: OECD

Ταξική Διάρθρωση της Σύγχρονης Ελληνικής Κοινωνίας (pdf)

 Ταξική Διάρθρωση της Σύγχρονης Ελληνικής Κοινωνίας (pdf)

Η ταξική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αντικείμενο της πιο οξυμένης ταξικής πάλης. Στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες δημοσιεύεται πάνω στο θέμα των τάξεων μεγάλος αριθμός βιβλίων και άρθρων. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο στους ιδεολόγους της αστικής τάξης. Είμαστε υποχρεωμένοι όχι απλώς να απαντάμε αλλά και να επεξεργαζόμαστε τα ζητήματα αυτά όσο το δυνατό πληρέστερα.
Πέρα από αυτό, η ανάλυση της ταξικής διάρθρωσης αποτελεί τη βάση για τη χάραξη της σωστής στρατηγικής και τακτικής του επαναστατικού κινήματος, τον καθορισμό των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης και τη διαμόρφωση της οργανωτικής πολιτικής ενός κομμουνιστικού κόμματος.
[...]
Ωστόσο, η ανάλυση των τάξεων και στρωμάτων της κοινωνίας δεν ενδιαφέρει, δεν πρέπει να απασχολεί μόνο τους κομμουνιστές. Καθένας που επιδιώκει να είναι σε θέση να κατανοεί το πολιτικό γίγνεσθαι, είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά και το ρόλο των τάξεων και στρωμάτων, την αριθμητική τους δύναμη και τις τάσεις ανάπτυξής τους.
Με βάση τις σκέψεις αυτές, μελέτησα το θέμα των τάξεων και στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Την πρώτη επεξεργασία του θέματος έκανα το 1983-86 με βάση την απογραφή του 1981, που παρουσιάστηκε στο βιβλίο, Κοινωνικοπολιτικά ζητήματα του εργατικού κινήματος. Το θέμα επεξεργάστηκα εκ νέου το 1994 με βάση την απογραφή του 1991
Από την πρώτη επεξεργασία και μέχρι σήμερα είχαμε σοβαρές εξελίξεις και διεθνώς και στην Ελλάδα.
[...]
Η μελέτη αυτή έγινε με νέα στοιχεία: τα αποτελέσματα της απογραφής του πληθυσμού του 2001, της απογραφής των καταστημάτων του 2002, με βάση τα αρχεία του Ι.Κ.Α. και της έρευνας των γεωργικών εκμεταλλεύσεων του 1997.
Στην εργασία αυτή δίνεται ιδιαίτερο βάρος στη μελέτη του ρόλου της εργατικής τάξης ως επαναστατικού υποκείμενου της εποχής, με στόχο να επιβεβαιωθεί η θέση ότι η εργατική τάξη είναι «τάξη για τον εαυτό της».
Τέλος, στεκόμαστε ιδιαίτερα στις αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις για τις τάξεις και τα στρώματα της κοινωνίας, γιατί πιστεύουμε ότι οι αντιλήψεις αυτές πρέπει να ανασκευάζονται ουσιαστικά, όσο το δυνατό, πληρέστερα. Δεν είναι σωστό να υποτιμούμε τις απόψεις των ιδεολογικών μας αντιπάλων και να τις απορρίπτουμε χωρίς συστηματική μελέτη.

Από την Εισαγωγή του Κώστα Κάππου

Ακολουθεί το βιβλίο σε pdf:

Δικαιοσύνη και αυταπάτες...

Δικαιοσύνη και αυταπάτες...
Οι συναντήσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα, με τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας και την εισαγγελέα Διαφθοράς, τροφοδότησαν ξανά μια φιλολογία για το ρόλο που μπορεί να παίξει η αστική Δικαιοσύνη στην κάθαρση της διαφθοράς του αστικού πολιτικού συστήματος.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει πως η κυβέρνησή του θα προχωρήσει σε θεσμικές αλλαγές για να... «φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο», θα «συμβάλει στην εξυγίανση του δημόσιου βίου και της πολιτικής ζωής του τόπου». Δεν είναι η πρώτη φορά που δημιουργούν συνειρμούς ότι για την κρίση φταίνε η διαφθορά και τα σκάνδαλα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνδέουν την - απολύτως απαραίτητη - διαλεύκανση υποθέσεων διαφθοράς, μιζών και σκανδάλων με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.
Αυτό, άλλωστε, κάνει και η κυβέρνηση, όταν λέει ότι θα φτιάξει ταμείο από τα κλεμμένα, με τα οποία θα χρηματοδοτήσει πολιτικές στήριξης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ετσι, ενοχοποιούνται ένα τμήμα του κεφαλαίου και ένα τμήμα του αστικού πολιτικού συστήματος, αυτά που αποκαλύπτεται ότι «τα παίρνουν», ότι «διαπλέκονται», ότι παραβιάζουν, δηλαδή, τους κανόνες της νόμιμης κλοπής του εργατικού - λαϊκού πλούτου.
* * *
Βέβαια, όλα τα αστικά κόμματα, κατά καιρούς, έχουν μιλήσει για ...μαχαίρια και για κόκαλα, για «θεσμική ενίσχυση της Δικαιοσύνης», για Δικαιοσύνη που μπορεί και πρέπει να συμβάλλει στην «κάθαρση», να μην κάνει διακρίσεις, να τιμωρεί τα λαμόγια πολιτικούς... Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος σοβαρά, πως εκεί βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης για το λαό; Σαφώς και όχι. Στην Ιταλία, η υπόθεση «καθαρά χέρια» οδήγησε στη διάλυση παραδοσιακών κομμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος, μια σειρά επιχειρηματίες πήγαν φυλακή και αναδείχτηκαν νέες δυνάμεις σε πολιτικό και επιχειρηματικό πεδίο με προεξάρχουσα τη μορφή του Μπερλουσκόνι. Κέρδισαν τίποτα οι εργαζόμενοι; Τέλειωσαν τα σκάνδαλα; Κέρδισαν, ακόμα, τίποτα οι εργαζόμενοι από τις αποκαλύψεις για σκάνδαλα τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα; Πόσες φορές έγινε κάθαρση στο πολιτικό σύστημα; Είναι καθαρό ότι αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις συνέβαλαν στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, όποτε αυτό χρειάστηκε, στην άνοδο και πτώση πολιτικών δυνάμεων, αλλά και οικονομικών παραγόντων. Στο ίδιο φαίνεται να ελπίζει και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη - διεκδικητής της διακυβέρνησης. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ σπέρνει αυταπάτες ότι η Δικαιοσύνη ως «διακριτή εξουσία» από τη νομοθετική και την εκτελεστική μπορεί να δράσει αυτοτελώς σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, να εμποδίσει αντιλαϊκή πολιτική. Συγκεκριμένες περιπτώσεις δικαστών, που, με τη στάση τους, έβαλαν εμπόδια στις προσπάθειες καταστολής εργατικών - λαϊκών αγώνων, ή προσπάθησαν, με συνέπεια, να πέσει φως σε σκάνδαλα, δε σημαίνουν ότι αυτονομείται η Δικαιοσύνη από την αστική εξουσία, δε σημαίνουν αλλαγή του χαρακτήρα της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, υποστηρίζει ότι, με αυτόν στη διακυβέρνηση και ορισμένες θεσμικές αλλαγές στη Δικαιοσύνη και σε άλλους κρατικούς θεσμούς, θα μεταμορφωθεί το σημερινό κράτος σε φιλολαϊκό... παρ' όλο που θα εγγυάται την καπιταλιστική ανάκαμψη και τον ευρωμονόδρομο.
* * *
Επαναλαμβάνουμε: Το ΚΚΕ πάγια και σταθερά απαιτεί την αποκάλυψη και διαλεύκανση όλων των σκανδάλων, χωρίς επιλεκτικότητα και αμνησίες (αλήθεια, τι έγινε η λίστα Λαγκάρντ;), όμως το ΚΚΕ ποτέ δε δημιούργησε αυταπάτες ούτε εξυγίανσης, όσοι και αν μπουν φυλακή, ούτε εξάλειψης της διαφθοράς μέσω της Δικαιοσύνης.
Οι αιτίες που γεννούν διαρκώς τα σκάνδαλα και τη διαφθορά είναι η μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός των μονοπωλίων για απόκτηση πλεονεκτικής θέσης και η πολιτική που υπηρετεί το κέρδος. Είναι οι ίδιες αιτίες που καταδικάζουν το λαό στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην άγρια εκμετάλλευση. Χωρίς να ξεριζωθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το κράτος που την υπηρετεί και τη θωρακίζει δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκό κράτος, με τα μονοπώλια να έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας. Αυτό για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι ένα το κρατούμενο. Γιατί, είναι άλλο πράγμα η λαϊκή απαίτηση για άμεση και μέχρι τέλους διαλεύκανση των σκανδάλων που έρχονται στην επιφάνεια και άλλο να προσπαθούν κάποιοι, συστηματικά, να κοροϊδέψουν το λαό ότι αυτό αποτελεί όρο για τη βελτίωση της ζωής του...

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο, δεν έχει ελπίδες ο λαός

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο, δεν έχει ελπίδες ο λαός




Eurokinissi
Με τις ψήφους της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ «πέρασε» χτες από την Ολομέλεια της Βουλής (με 151 ψήφους υπέρ και 122 κατά) το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, δηλαδή της τεράστιας υποδομής των δικτύων μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας, εξασφαλίζοντας έτσι φτηνότερη ενέργεια για τα μονοπώλια και καταδικάζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια το λαό. Στο ίδιο νομοσχέδιο περιλαμβάνεται η τροπολογία που προδιαγράφει το κλείσιμο των «Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων».
Ο εισηγητής του ΚΚΕ Χρ. Κατσώτης, αφού τόνισε ότι το νομοσχέδιο φέρει τη σφραγίδα συγκεκριμένης οδηγίας της ΕΕ, επισήμανε ότι είναι ενταγμένο «στη στρατηγική επιλογή των κομμάτων που αποδέχονται ως μονόδρομο την ΕΕ» και ως «ανάπτυξη» την κερδοφορία των μονοπωλίων. Γι' αυτό τόνισε ότι και οι διαφωνίες που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ για το νομοσχέδιο οφείλονται στο ότι είναι αντίθετος επί της ουσίας με τη μορφή της «απελευθέρωσης» και όχι με την ίδια την «απελευθέρωση» της ενέργειας. Ξεκαθάρισε ότι «όσο τα μέσα παραγωγής θ' ανήκουν στα μονοπώλια, όσο αυτά σχεδιάζουν την ενέργεια, τόσο αυτός ο σχεδιασμός θα υπηρετεί την κερδοφορία τους με θύματα τους εργαζομένους, τα λαϊκά στρώματα, το λαό».
Ακολουθεί ολόκληρη η παρέμβαση της προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, κατά τη χτεσινή συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή.

Icon
***
Είναι αυτονόητο ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν μπορεί να συμφωνήσει και θα καταψηφίσει φυσικά κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης που αφορά τη ΔΕΗ ή τα δίκτυα μεταφοράς, όπως επίσης και την τροπολογία της κυβέρνησης για τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα.
Οσο μπόρεσα - λίγο δυστυχώς - σήμερα να παρακολουθήσω τη συζήτηση της Βουλής και από την τηλεόραση και εδώ, θα μπορούσα να πω ότι ορισμένα από τα επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν από τους αντίθετους σε αυτό το νομοσχέδιο θα μπορούσα να τα πω κι εγώ, να τα πούμε κι εμείς.
Θα έλεγα, όμως, ότι όλα αυτά αντιπροσωπεύουν κυριολεκτικά τη μισή αλήθεια. Ξέρετε, όταν μιλάμε για ζητήματα που αφορούν καθαρά το πεδίο της οικονομίας, το πρόβλημα δε λύνεται - αυτό γράφει το τάδε χαρτί, αυτό είπε στο Ζάππειο 1 ο ένας, αυτό είπε το ΠΑΣΟΚ τότε - γιατί οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς, οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας είναι πολύ πιο ισχυροί απ' ό,τι επιθυμεί να πει ο καθένας ως πολιτικό επιχείρημα.
Το «όχι» στην ιδιωτικοποίηση δεν αρκεί
Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Καταρχήν ακούστηκε ότι πουλιέται δημόσιος πλούτος, λαϊκός πλούτος. Είδα από την τηλεόραση της Βουλής ένα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι πουλιέται λαϊκός πλούτος.
Πείτε ότι η ΔΕΗ μένει 100% στο Δημόσιο και εννοείται και τα συστήματα διανομής. Πείτε ότι διασώζονται τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα και μένουν ως έχουν. Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τη δεκαετία του '50, τη δεκαετία του '70, τη δεκαετία του '80, που είχαμε κρατικές - καπιταλιστικές, λέμε εμείς - επιχειρήσεις, οι οποίες μάλιστα ήταν μονοπώλιο, δεν υπήρχε ιδιωτική επιχείρηση αντίστοιχη σε αυτόν τον τομέα, γιατί σε ορισμένους κλάδους υπήρχαν, όπως στην κλωστοϋφαντουργία που υπήρχαν κρατικοποιημένες, αλλά υπήρχαν και ιδιωτικές, εκεί που ήταν μονοπώλιο, ήταν δημόσιος πλούτος, λαϊκός πλούτος; Αισθανόμαστε, δηλαδή, ότι τώρα με την ιδιωτικοποίηση χάσαμε το λαϊκό πλούτο;
Θα μου πείτε, γιατί το λέτε αυτό; Κοιτάξτε να δείτε. Το να πει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης «όχι» σε ένα νομοσχέδιο είναι κάτι, όταν αυτό το νομοσχέδιο είναι αντιλαϊκό, ταξικό, αντιδραστικό, βάρβαρο, πείτε ό,τι θέλετε. Καλό είναι το «όχι». Και άλλωστε έχουμε ζήσει ότι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατά κανόνα - με εξαίρεση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ή για το ΝΑΤΟ - ψήφιζαν «όχι» στην πρόταση του αντίστοιχου κυβερνητικού κόμματος.
Αρκεί σήμερα να πεις «όχι» στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων μεταφοράς για να λύσεις το πρόβλημα από τη σκοπιά των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού; Για εμάς είναι καθαρό ότι υπάρχουν «όχι» και «όχι». Υπάρχουν «όχι» τα οποία βοηθάνε το «ναι» στην κυρίαρχη πολιτική. Και με αυτήν την έννοια θα ήθελα, εκ μέρους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, να θυμίσω ορισμένα πράγματα και να πούμε και τη δική μας θέση.
Πλαστή και απατηλή η γραμμή «μνημόνιο - αντιμνημόνιο»
Ας πάρουμε τον τομέα της ενέργειας. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αποτέλεσε - για τους θρησκευόμενους ίσως - την Παλαιά ή την Καινή Διαθήκη - γι' άλλους δεν ξέρω τι - που μιλάει για την απελευθέρωση της αγοράς ή, να το πούμε κι αλλιώς, όπως εμείς το εκτιμήσαμε τότε, την άρση των τελευταίων εμποδίων που υπήρχαν στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων; Καθιερώθηκε τότε ο ελεύθερος συναγωνισμός, δηλαδή ο ελεύθερος ανταγωνισμός, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο, ανάμεσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, να το πούμε κι αλλιώς;
Το 1999 στην Ελλάδα διαμορφώνεται το θεσμικό πλαίσιο πάνω στο οποίο επιτρέπεται η ιδιωτικοποίηση, που μπορεί στην αρχή σε άλλες περιπτώσεις να πήρε τη μορφή πώλησης ενός μέρους των μετοχών μιας κρατικής επιχείρησης και σε άλλη περίπτωση να πήρε τη μορφή άδειας εγκατάστασης επιχειρήσεων. Αυτό συνεχίστηκε το 2001, το 2005 - να μην αναφέρω τα συμβατικά κείμενα - δηλαδή να υπάρχουν επιχειρήσεις είτε παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας είτε πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας, που σημαίνει χονδρέμπορος που μπορεί να κάνει εισαγωγή απ' έξω. Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης - κάποτε ήταν και η Νέα Δημοκρατία αντιπολίτευση - το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ ή παλιά και νέα κόμματα, από τη στιγμή που είστε υπέρ, ας πούμε, όλα αυτά ν' ανήκουν στο λαό, όταν όμως δεχτείς την απελευθέρωση αγοράς, όταν δεχτείς την Ευρωπαϊκή Ενωση, έχει τελειώσει το πράγμα, γιατί το ένα φέρνει το άλλο.
Βεβαίως είμαστε αντίθετοι στα δίκτυα διανομής ηλεκτρικής ενέργειας και το καταψηφίζουμε σήμερα, όχι γιατί λύνουμε το πρόβλημα, αλλά γιατί δε θέλουμε τα πράγματα να γίνουν χειρότερα. Είμαστε υποχρεωμένοι κι εμείς. Η μια θέση μας είναι να μη γίνονται τα πράγματα χειρότερα, αλλά δε μένουμε εκεί. Δηλαδή, όταν είναι απελευθερωμένη η αγορά ενέργειας, ποιος μπορεί να πιστέψει το γράμμα του νόμου ότι μπορεί η παραγωγή να είναι ιδιωτική, αλλά η διανομή να είναι κρατική; Εκεί είναι το πρόβλημα;
Μάλιστα, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας προηγήθηκε κατά πολύ άλλων τομέων της οικονομίας. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί αποδεικνύεται ότι η γραμμή μνημόνιο - αντιμνημόνιο είναι πλαστή και απατηλή και είναι επικίνδυνη για το λαό. Τα πλαστά μέσα εδώ στη Βουλή ούτε πρώτη, ούτε τελευταία φορά είναι, αλλά είναι απατηλή για το λαό. Το ότι δηλαδή η κρατική επιχείρηση είναι δημόσιος πλούτος και δημόσια περιουσία είναι απάτη, διότι μέσα στην καπιταλιστική αγορά και το κρατικό μονοπώλιο θα υπηρετεί το βασικό χαρακτηριστικό της αγοράς που είναι η μετοχική επιχείρηση, που είναι το μονοπώλιο, που είναι ο μονοπωλιακός όμιλος, που είναι η μεγάλη καπιταλιστική επιχείρηση, πείτε το όπως θέλετε.
Δηλαδή, πρώτη φορά έχει γίνει συζήτηση στην Ελλάδα για τη ΔΕΗ και την ΠΕΣΙΝΕ; Το 1967 γινόταν αυτή η συζήτηση για τις συμβάσεις της ΔΕΗ. Είναι καινούργια πράγματα; Τώρα τ' ανακαλύψαμε; Δηλαδή, όλα στην Ελλάδα άρχισαν από το μνημόνιο; Βεβαίως στο μνημόνιο εντάχτηκαν όλα εκείνα τα διαρθρωτικά, ταξικά, αντιδραστικά μέτρα που δεν είχαν προχωρήσει πριν, είτε γιατί δίσταζαν οι κυβερνήσεις είτε γιατί στην Ελλάδα δεν είχε εκσυγχρονιστεί ο μηχανισμός είτε γιατί υπήρχε κι ένα κίνημα που αντιδρούσε.
Με την ευκαιρία, επειδή εμάς δε μας αρέσει να χαϊδεύουμε τ' αφτιά: Εχουν ευθύνη οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ - και όχι μόνο, γιατί η ΔΕΗ δεν αφορά μόνο τις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς - για την εξέλιξη των πραγμάτων; Βεβαίως έχουν ευθύνη. Σε καμία περίπτωση δε μοιράζουμε ίδια τις ευθύνες ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την εκάστοτε κυβέρνηση, τους καπιταλιστές και τους εργαζομένους. Βεβαίως έχουν ευθύνη, διότι η πορεία έστω ιδιωτικοποίησης έχει ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Εχουν ευθύνη αυτοί που πίστεψαν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι σωτηρία για την Ελλάδα; Εχουν. Είχαν δείγματα οι εργαζόμενοι ότι το πράγμα πάει εκεί που πάει;
Να σας πω εγώ για τη ΔΕΗ: Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του 1990 - ήταν από τις πρώτες περιοδείες που έκανα ως Γραμματέας και ως βουλευτής - όταν πήγαινα πάνω στην περιοχή του κ. Κουκουλόπουλου, στη ΔΕΗ υπήρχαν οι εργολάβοι, υπήρχε η μαύρη εργασία. Φωνάζαμε τότε εμείς, ουρλιάζαμε. Δε γίνονταν διορισμοί. Γιατί δε γίνονταν προσλήψεις; Γιατί περίσσευε το προσωπικό; Οχι. Γιατί με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που προετοιμάστηκε βέβαια από την ΕΟΚ, αλλά ας το αφήσουμε τώρα αυτό, επρόκειτο ν' ανατραπούν οι εργασιακές σχέσεις. Είχαν στόχευση οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, ήξεραν τι τους γίνεται. Ηθελαν να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα. Γιατί σταμάτησαν οι προσλήψεις στις ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο πριν την κρίση, στα νοσοκομεία και παντού; Γιατί ήξεραν ότι το πράγμα θα πάει εκεί που πάει και, αντί ν' απολύουν τώρα, για φέτος, έντεκα χιλιάδες που λένε, θα έπρεπε ν' απολύουν είκοσι. Αν και πάλι έντεκα ίσως θα ήταν, γιατί θα υπήρχε και το καθεστώς της συνταξιοδότησης.
Ειλημμένη απόφαση η συγκέντρωση της πολεμικής βιομηχανίας
Για να πάρουμε τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα: Εδώ δεν πρόκειται για ιδιωτικοποίηση, εδώ πρόκειται για κλείσιμο. Εντάξει, η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε. Το πολύ δεκαοχτώ μήνες θα μείνει το στρατιωτικό παραγωγικό κομμάτι. Θα κλείσει. Γιατί; Διότι για μεν την ενέργεια αποφασίστηκε απελευθέρωση αγοράς ενέργειας, που μπορεί να μείνει και μια μικρή ΔΕΗ με τόσο τοις εκατό κρατική συμμετοχή - και τέτοια ποσοστά κρατικής συμμετοχής υπάρχουν σε όλες τις χώρες - αλλά όσον αφορά τα αμυντικά συστήματα, αυτά θα κλείσουν.
Διότι υπάρχει απόφαση, χρόνια πριν - άλλο ότι καθυστέρησε να προχωρήσει σ' όλη την Ευρώπη - για ενιαία παραγωγική - πολεμική λέμε εμείς, άντε να σας κάνω τη χάρη και να πω σήμερα αμυντική - βιομηχανία, η οποία θα είναι μάλιστα και συγκεντρωμένη. Χρόνια τώρα το προσπαθούν.
Γιατί έκαναν τον Ευρωστρατό; Ο Ευρωστρατός δε θα έχει το δικό του εξοπλισμό; Γιατί έγινε ο Ευρωστρατός; Είναι η προετοιμασία της Ευρωπαϊκής Ενωσης για συμμετοχή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως ετοιμάζεται τώρα να κάνει στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία όπως λέγεται, κι επομένως ο Ευρωστρατός πρέπει να έχει το δικό του εξοπλισμό. Και δυστυχώς είναι μια προετοιμασία που δεν προχωράει όσο γρήγορα θα ήθελαν, λόγω ανταγωνισμών και κρίσης, για στρατιωτικές επιχειρήσεις απέναντι σε χώρες που έχουν πρώτες ύλες κ.λπ., αλλά και για στρατιωτικές επιχειρήσεις ενδεχομένως και στο έδαφος της Ευρώπης και ανάμεσα στις ευρωπαϊκές δυνάμεις και οπωσδήποτε για στρατιωτικές επιχειρήσεις επεμβάσεων σε περίπτωση που τα λαϊκά κινήματα αποφασίσουν να επιλέξουν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, που δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό.
Ε, τι να κάνουμε; Δεν πρόκειται ν' αφήσουν παραγωγικές αμυντικές μονάδες - τις λέω αμυντικές, είναι όμως πολεμικές - σε καμία ευρωπαϊκή χώρα. Θα συγκεντρωθούν σε δυο-τρεις. Οπως είναι τα μεγάλα στρατιωτικοβιομηχανικά συμπλέγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, έτσι θα γίνει και στην Ελλάδα.
Βεβαίως εμείς, επειδή ακριβώς έχουμε υποχρέωση - παίρνοντας υπόψη τη σημερινή κατάσταση, το σημερινό συσχετισμό - ψηφίζουμε «όχι» για να μην υπάρχουν απολύσεις, γιατί στα ΕΑΣ θα υπάρχουν απολύσεις και δε θέλουμε να προστεθούν κι άλλοι απολυμένοι, παρότι δεν έχουμε αυταπάτες. Θέλουμε να κερδίσει έστω λίγο χρόνο ο λαός μέχρι να φτάσει σ' αυτό το επίπεδο επιλογής και κατανόησης που χρειάζεται σήμερα. Και γιατί να διαλυθούν οι παραγωγικές μονάδες; Δεν κερδίζουμε τίποτα, ούτε ο λαός κερδίζει με το να κλείσουν. Αντίθετα, χάνεται τεχνογνωσία, πέρα από την ανεργία.
Είμαστε επίσης ριζικά αντίθετοι στην κατάτμηση. Δε θέλουμε απολύσεις, δε θέλουμε ο κόσμος να είναι στη φτώχεια, δε θέλουμε να μπαίνουν καινούργιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα γιατί τα πράγματα χειροτερεύουν, δε θέλουμε να καταστρέφεται η παραγωγική βάση της χώρας, να χάνεται τεχνογνωσία, να χάνονται μέσα παραγωγής. Με τις καπιταλιστικές σχέσεις είμαστε αντίθετοι. Ούτε με τους ανθρώπους που δουλεύουν στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ούτε με τα μηχανήματα είμαστε αντίθετοι. Επίσης, δε θέλουμε ν' ανέβει το ρεύμα.
Το ΚΚΕ είναι υπέρ του «λαϊκού μονοπωλίου»
Οσον αφορά τα δίκτυα υποδομής, ποιος έχει την ευθύνη της συντήρησης της ποιότητάς τους; Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Μεγάλη Βρετανία γίνονται δικαστήρια ανάμεσα στους παραγωγούς και παρόχους και σ' αυτούς που έχουν τα δίκτυα διανομής, όταν δε συμπίπτουν. Στο Λίβανο, στις 8.00΄ - όποιος έχει τύχει να συνέπεσε εκείνη την ώρα - κλείνουν τα φώτα για μερικά δευτερόλεπτα, γιατί - λέει - είναι ο επόμενος πάροχος που δίνει το φως και μένεις για ένα λεπτό χωρίς φώτα. 'Η ένας πάροχος πέφτει έξω στα κέρδη του και από ένα σημείο και μετά μπορεί να μην έχεις και ρεύμα.
Τέτοια πράγματα τα έχουμε ζήσει σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα υπήρχε μια ορισμένη αντοχή, γιατί υπήρχε κι ένα κίνημα στην Ελλάδα και - να το πω, γιατί έχει και μια σημασία - κι αυτή η κάθετη θέση του ΚΚΕ εμποδίζει μερικούς που θέλουν να κάνουν κριτική να κρατάνε και λίγο τα προσχήματα.
Εν πάση όμως περιπτώσει, για να το ξεκαθαρίσουμε: Εμείς όταν λέμε «στο Δημόσιο», εννοούμε λαϊκή περιουσία. Δεύτερο, δεν εννοούμε να συνυπάρχουν στην αγορά και άλλοι.
Δεν υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός. Είμαστε υπέρ - να το πω - του λαϊκού μονοπωλίου. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η θέση μας. Αυτό δε σημαίνει ότι θ' αδιαφορήσουμε για το σήμερα και ότι δε θα παρεμβαίνουμε στο σήμερα όσο μπορούμε για να παρεμποδίσουμε τα χειρότερα. Δεν κατανοούμε, όμως, τη θέση που θέλει να έχουμε μια δημόσια ΔΕΗ και να την κάνουμε μετά «νικήτρια» μαζί με τους παραγωγούς ή τους παρόχους που θα έρχονται εδώ.
Ας μην πούμε και για μια σειρά από άλλα πράγματα. Τι έγινε με το φυσικό αέριο; Η ΔΕΗ περιορίστηκε. Το φυσικό αέριο το πήραν άλλοι. Και εν πάση περιπτώσει, τώρα θυμηθήκατε ότι το μνημόνιο είναι αυτό που τα έκανε όλα; Το μνημόνιο ήταν η ολοκλήρωση μιας βαρβαρότητας που ξεκίνησε μέσα από διάφορες βαθμίδες. Και αυτή η βαρβαρότητα θα συνεχιστεί και χωρίς μνημόνιο. Δεν υπάρχει θέμα.
Με συγχωρείτε, όταν είχαμε την κρατική ΔΕΗ - και αναφέρομαι ιδιαίτερα στο ΣΥΡΙΖΑ - ποιος έκανε τις έρευνες για το αν έχουμε άλλα ενεργειακά αποθέματα - πετρέλαιο, φυσικό αέριο - σε επτά περιοχές της Ελλάδας; Δεν τις έκαναν οι ιδιώτες; Η κρατική ΔΕΗ έκανε τις έρευνες και τώρα που ιδιωτικοποιείται είναι το πρόβλημα;
Ξαναλέω ότι εμείς δε θέλουμε την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Κι ένα κομμάτι να μείνει στη ΔΕΗ, δε θα ψηφίσουμε να φύγει και αυτό στον ιδιωτικό τομέα. Δε λέω «ή όλα ή τίποτα», αλλά εν πάση περιπτώσει δεν έχει νόημα να λέμε «είπε η Νέα Δημοκρατία αυτό».
Η Νέα Δημοκρατία τι θα πει; Η Νέα Δημοκρατία, ανάλογα με τις εκλογές, όπως κάνουν όλα τα κόμματα που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία, θα πει ότι «εγώ, ξέρετε, αυτό δε θα το κάνω», και μετά θα βρει δέκα χιλιάδες δικαιολογίες για να το κάνει. Θα πει για την καμένη γη, θα πει εκείνο, θα πει το άλλο.
Η οικονομία καθορίζει την πολιτική
Δεν μπορεί, εμείς τουλάχιστον, να κάνουμε την αντιπαράθεση στη βάση του τι ειπώθηκε προεκλογικά. Και δε θα το κάνουμε αυτό ούτε με την επόμενη κυβέρνηση. Εμείς αποκαλύπτουμε αυτό που λένε ότι θα κάνουν. Δεν παίρνουμε ως δεδομένο την προεκλογική υπόσχεση. Εμείς προτιμάμε ν' αποκαλύψουμε ότι αυτό που λέει προεκλογικά ένα κόμμα, όποιο κι αν είναι αυτό, από τη φύση του δεν αντιστοιχεί στα συμφέροντα του λαού, ανεξαρτήτως των προθέσεων κάθε κόμματος ή του κάθε αρχηγού. Αυτό μας ενδιαφέρει και όχι να λέμε μετά «είπες-ξείπες». Γιατί όλη η αντιπαράθεση αυτή είναι.
Ομως δεν πάει έτσι. Υπάρχει μια κύρια γραμμή και αυτή η κύρια γραμμή καθορίζεται από τα συμφέροντα στο πεδίο της οικονομίας. Ο,τι, λοιπόν, πολιτικές υποσχέσεις και ν' ακούσουμε - εγώ σας λέω καλοπροαίρετες, ουτοπικές, ρομαντικές ή δεν ξέρω τι - κοιτάμε σε ποια οικονομία της Ελλάδας και της Ευρώπης θα λειτουργήσουν αυτές οι υποσχέσεις.
Επομένως, εμάς μας ενδιαφέρει προεκλογικά να λέμε στο λαό «μην το πιστεύεις αυτό, όχι γιατί δε θα το κάνει το κόμμα, αλλά γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό που σου λέει και σε κοροϊδεύει κιόλας» και όχι να κυνηγάμε μετά την κυβέρνηση γι' αυτά που είπε και δεν έκανε. Μ' αυτή την έννοια, η Νέα Δημοκρατία έχει πει πολλά. Για κατώτατους μισθούς έχει πει, και τι δεν έχει πει! Δεν της κάνουμε αυτήν την αντιπολίτευση. Ηταν προδιαγεγραμμένο τι θα κάνει η Νέα Δημοκρατία, αλλά και το ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, για να ολοκληρώσω, εμείς θα το καταψηφίσουμε το νομοσχέδιο. Και αυτό που νομίζουμε ότι πρέπει να γίνει είναι ο λαός να βγάλει τα συμπεράσματά του. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και με τα μονοπώλια και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους να κάνουν κουμάντο στην οικονομία, είτε είναι ελληνική είτε είναι ξένη, σοβαρές ελπίδες δεν έχει ο λαός. Και όταν λέω ότι δεν έχει ελπίδες, δεν εννοώ για να βελτιωθεί η θέση του, αλλά ούτε καν για ν' ανακτήσει ένα μικρό κομμάτι των κεκτημένων του, που για την εποχή μας, δηλαδή για τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα - με συγχωρείτε - είναι αρκετά ξεπερασμένα.

TOP READ