Η συμβολή των εδαφικών ΚΟΒ στους χώρους δουλειάς και στους εργάτες που μένουν στις λαϊκές γειτονιές

 Η συμβολή των εδαφικών ΚΟΒ στους χώρους δουλειάς και στους εργάτες που μένουν στις λαϊκές γειτονιές

Μ

ε το 19ο Συνέδριο αποφασίσαμε πως το κύριο ζήτημα όπου θα κριθούμε όλοι, ξεκινώντας από την Κεντρική Επιτροπή μέχρι τις ΚΟΒ, είναι η σαφής πρόοδος στους στόχους κομματικής οικοδόμησης στους κρίσιμους και στρατηγικής σημασίας εργασιακούς χώρους, με τα ταυτόχρονα βήματα που πρέπει να γίνουν στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Με βάση αυτήν την απόφαση, έχουμε ιεραρχήσει ότι το βάρος, οι πιο ζωντανές κομματικές δυνάμεις, δηλαδή η προτεραιότητα που πρέπει να διαπεράσει όλες μας τις ενέργειες, πρέπει να πέσει στις κλαδικές κομματικές Οργανώσεις, ώστε να βελτιώνεται και να καθοδηγείται άμεσα το πώς δουλεύουν οι κομμουνιστές «από μέσα», να μπορεί δηλαδή το Κόμμα να οργανώνει, να διαφωτίζει, να προπαγανδίζει τη στρατηγική του εκεί που πραγματοποιείται η παραγωγική διαδικασία, εκεί που παράγεται ο πλούτος, εκεί που η εκμετάλλευση γίνεται άμεσα αντιληπτή. Οφείλουμε, επιπλέον, να σημειώσουμε πως η πείρα του ΚΚΕ, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι υπερπολύτιμη, καταγράφει ότι και σε συνθήκες ανάτασης, ανεβασμένων διαθέσεων, αλλά και σε συνθήκες υποχώρησης, έβλαψε την πορεία, τον προσανατολισμό, την αποφασιστική στόχευση, η διάχυση των δυνάμεων με «εκλογικά» κριτήρια, ο κατατεμαχισμός με βάση όχι την ταξική ιδιότητα, αλλά το χώρο κατοικίας. Αντίθετα, οι μπολσεβίκοι κατάφεραν, την κρίσιμη στιγμή, να έχουν συγκεντρωμένες τις πιο αξιόμαχες δυνάμεις στα μεγάλα εργοστάσια των πιο σημαντικών πόλεων και αυτό ήταν ένα από τα καθοριστικά σημεία που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ της επικράτησης της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Ο ρόλος της εδαφικής ΚΟΒ

Κ

αι προκύπτει το ερώτημα: Τι κάνει η εδαφική ΚΟΒ; Στις εδαφικές ΚΟΒ συνεχίζει και συγκεντρώνεται σημαντικό κομμάτι του κομματικού δυναμικού. Ανεργοι, μισοάνεργοι, εργαζόμενοι σε μικρότερους χώρους, νέοι που τελείωσαν τις σπουδές τους, συνταξιούχοι, νοικοκυρές, αυτοαπασχολούμενοι, στελεχώνουν τις εδαφικές Οργανώσεις. Μάλιστα, μπορούμε να καταγράψουμε μια ορισμένη βελτίωση στην ηλικιακή σύνθεση αυτών των Οργανώσεων τα τελευταία χρόνια, καθώς, λόγω της ανεργίας, πολλά νεότερα κομματικά μέλη δεν εργάζονται κάπου σταθερά, από τα πράγματα δηλαδή δεν έχουν κατασταλάξει κάπου εργασιακά, άρα ανήκουν σε εδαφικές ΚΟΒ. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η παραπάνω τάση θα συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια, άρα οφείλουμε να μελετήσουμε καλύτερα τον προσανατολισμό, τους στόχους και κυρίως τις μεθόδους δουλειάς που μπορεί να αξιοποιεί μια ΚΟΒ που είναι συγκροτημένη σε εδαφική βάση. Οπωσδήποτε, τα τελευταία χρόνια, έχουμε μια πιο συγκεκριμένη πείρα που πρέπει να τη γενικεύσουμε.

Ποιο είναι το κύριο ζήτημα, η καταρχήν προϋπόθεση για να προχωρήσουμε: Οτι οι στόχοι οικοδόμησης του Κόμματος και ανασύνταξης του εργατικού κινήματος είναι κοινοί και για τις κλαδικές και τις εδαφικές Οργανώσεις. Οτι όσον αφορά τον προσανατολισμό και την ιεράρχηση της δουλειάς, πρέπει να «πέσουν τα τείχη» μεταξύ κλάδου και εδάφους. Αυτό κυρίως για την εδαφική ΚΟΒ απαιτεί αναμφίβολα πιο στοχευμένη και επίμονη καθοδηγητική δουλειά, δημιουργικά μέτρα, για να αποφεύγεται η άγονη ροπή στο «χύμα», το «μπούγιο», η γενική δραστηριότητα του τύπου «να φανούμε στη γειτονιά» χωρίς κοινωνικοταξική πυξίδα, χωρίς τελικά να επικεντρώνουμε στο τι θα μείνει από αυτό που κάνουμε. Να φροντίσουμε, δηλαδή, με την καλύτερη καθοδήγηση να μη γίνεται σπατάλη δυνάμεων. Να μη μας παρασέρνει η αταξική προσέγγιση, αλλά να μπορούμε μέσα στους τόπους κατοικίας να δουλεύουμε με όρους μαζών (δηλαδή πλατιά), αλλά και στοχευμένα, καθώς σε κάθε γειτονιά κατοικούν εργάτες, άνεργοι, νέοι, συνταξιούχοι, φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι και αυτοί είναι η δική μας έγνοια. Σε περιοχές, μάλιστα, όπως αυτές της Δυτικής Αθήνας η πλειοψηφία που κατοικεί είναι εργατική - λαϊκή, άρα η δουλειά μας αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Αξιοποιώντας την πείρα

Π

οια στοιχεία θα μπορούσαμε να καταγράψουμε ως συμπύκνωση της πείρας που έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε: Μία εδαφική ΚΟΒ οφείλει να έχει πλήρη «ακτινογραφία» του χώρου ευθύνης της. Να ξέρει, καταρχήν, ποια εργοστάσια βρίσκονται στην περιοχή και σε ποιον κλάδο ανήκουν, πόσους εργάτες απασχολούν, τι συνθήκες επικρατούν εκεί. Η καταγραφή πρέπει να είναι ολοκληρωμένη: Αλλοι μεγάλοι εργασιακοί χώροι, νοσοκομεία, τράπεζες, ξενοδοχεία, σχολεία, εργάτες δήμου, σούπερ μάρκετ, εμπορικά. Παράλληλα: Τι πούλμαν ποιων εργοστασίων φεύγουν και από ποιο σημείο, σε ποιες στάσεις του μετρό, των λεωφορείων συγκεντρώνονται το πρωί εργάτες για να πάνε για δουλειά. Με βάση τα μητρώα των σωματείων από ποιους κλάδους, ποιους χώρους κατοικούν εργάτες στην περιοχή. Η εδαφική ΚΟΒ αναλαμβάνει ευθύνη παρέμβασης σε αυτούς τους χώρους και σε αυτούς τους εργάτες. Δεν λέει «είναι αλλουνού ευθύνη».Φροντίζει για την καλή συνεργασία με τις αντίστοιχες κλαδικές Οργανώσεις, κάτι που διασφαλίζει την κοινή στόχευση στην πράξη και όχι στα λόγια. Στους χώρους δουλειάς που παραμένουν μέσα στις πόλεις (παρά την υπαρκτή τάση να απομακρύνονται όλο και περισσότερο προς πιο «περιφερειακές» περιοχές), συγκροτεί ομάδες δουλειάς κατάλληλων συντρόφων που αναλαμβάνουν να παρεμβαίνουν στο εργοστάσιο, στο νοσοκομείο, στο σούπερ μάρκετ. Παρέμβαση με όλους τους τρόπους: Εξόρμηση, περιοδεία, σύσκεψη, καμπάνια εγγραφών στο σωματείο, ζωντανή προπαγάνδα με ταμπλό, εφημερίδες τοίχου, ντουντούκα. Ταυτόχρονα: Παρεμβαίνει και για ζητήματα πέρα από τα στενά «κλαδικά», δηλαδή για το γειτονικό παιδικό σταθμό που κλείνει και τα υπέρογκα τροφεία, το τοπικό Κέντρο Υγείας που συρρικνώνεται ή βάζει λουκέτο, τα μαθήματα αλληλεγγύης που κάνει η Λαϊκή Επιτροπή. Ολα, δηλαδή, που απασχολούν τον εργάτη, βεβαίως με μία αντικειμενική ιεράρχηση που δεν πρέπει να μας ξεφεύγει. Αν με τέτοιο πνεύμα οργανώσουμε τη δουλειά, αν δηλαδή έχουμε «όλο το γήπεδο» μπροστά μας, παύουν να ισχύουν και επιφυλάξεις που λένε πως «αυτή η δουλειά καλή είναι, αλλά δεν είναι τόσο μαζική». Τι πιο μαζικό από μια δουλειά που οργανωμένα και συστηματικά απευθύνεται σε εκατοντάδες εργάτες με πρόγραμμα μετρήσιμο και ελέγξιμο; Στη βιομηχανική ζώνη του Περιστερίου, για παράδειγμα, ή παραπλεύρως της Εθνικής Οδού, παρά το κλείσιμο δεκάδων εργοστασίων ή τη μεταφορά τους σε άλλες περιοχές, παραμένουν τελικά χιλιάδες εργάτες όλων των βιομηχανικών κλάδων που κάθε μέρα βγάζουν εκεί το ψωμί τους. Δεν είναι περίπου αυταπόδεικτο πως οι συγκεκριμένες εδαφικές Οργανώσεις πρέπει να συγκεντρώσουν σημαντικό κομμάτι της προσπάθειάς τους σε αυτόν το χώρο; Ταυτόχρονα, αν προσθέσουμε τους χιλιάδες εργάτες και άλλους μισθωτούς που εργάζονται στους υπόλοιπους κλάδους και χώρους δουλειάς, στην κυριολεξία δε φτάνουν οι υπάρχουσες δυνάμεις για να δουλέψουν. Εδώ όμως θα στρατεύσουμε όποια διαθέσιμη εφεδρεία: Οπαδούς του Κόμματος, την ΚΝΕ, παλιούς αγωνιστές που έχουν πείρα και μπορούν να βοηθήσουν. Οργανώνουμε τη δουλειά και θα προκύψουν και νέες δυνάμεις, δεν περιμένουμε δηλαδή να λυθούν όλα εξ αρχής. Γνωρίζουμε τελικά ότι και στη γειτονιά θα αλλάξει το κλίμα αν καταφέρουμε να δημιουργηθούν κομματικοί και ταξικοί πυρήνες στα εργοστάσια, στους άλλους χώρους. Θα επιδράσει αναμφίβολα θετικά και σε κάθε άλλη δραστηριότητα που αναπτύσσουμε σε τοπικό επίπεδο. Αυτός ο προσανατολισμός ήδη καταγράφει σημαντικά αποτελέσματα, δηλαδή στρατολογίες, εγγραφές σε συνδικάτα, επαφές κ.λπ. Την προσπάθεια αυτή χρειάζεται να την «προστατεύουμε», δηλαδή να την ενισχύσουμε συζητώντας τα αποτελέσματα, τα συμπεράσματα αλλά και τις δυσκολίες στις ΚΟΒ, στις κομματικές ομάδες. Ετσι γίνεται αντιληπτή η κατάσταση, οι απαιτήσεις, ορίζονται νέοι στόχοι, γίνονται διορθωτικές κινήσεις.

Ευρύ περιεχόμενο παρέμβασης

Ε

πιπρόσθετα: Μια εδαφική Οργάνωση οργανώνει και άλλες δραστηριότητες. Οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες πολιτικές, ιδεολογικές, μορφωτικές, πολιτιστικές στη λαϊκή γειτονιά για να επιδράσει και με αυτόν τον τρόπο στους εργαζόμενους της περιοχής. Εχει ιδιαίτερη μέριμνα σε μια τέτοια πρωτοβουλία πέρα από το ανοιχτό κάλεσμα, ποιοι, πόσοι εργάτες θα έρθουν, θα κάνουν ένα βήμα που πιθανόν ακόμη διστάζουν να το κάνουν στη δουλειά τους. Οργανώνει συσκέψεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, εκδηλώσεις, πολιτιστικά αφιερώματα, συνεστιάσεις και προσεγγίζει και έτσι εργάτες, συμβάλλει στη στερέωση των δεσμών του Κόμματος με αυτούς. Αναδεικνύει σημαντικά ιστορικά γεγονότα και επετείους που αφορούν την περιοχή ή και ευρύτερα και παίρνει πρωτοβουλίες με ειδική στόχευση στις νεότερες ηλικίες.

Ο προσανατολισμός αυτός, δηλαδή με όλα τα σφυριά να χτυπάμε τον ίδιο στόχο, μπορεί να έχει μια ακόμη σημαντική συμβολή όσον αφορά τις εδαφικές ΚΟΒ. Να βοηθήσει ώστε ιδίως νεότερα στελέχη να «ψηθούν» πιο άμεσα στην πιο ολοκληρωμένη κομματική δουλειά. Να «προσγειωθούν» στην πραγματικότητα των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων που γεννά η παρέμβαση στους χώρους δουλειάς. Να επικοινωνήσουν με εργάτες, να προσπαθήσουν να απαντήσουν οι ίδιοι σε ιδεολογήματα που θέτει η εργοδοσία, άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις. Αποτελεί, δηλαδή, μία πολύτιμη πείρα, που φυσικά δεν αντικαθιστά την άμεση πείρα του εργάτη κομμουνιστή που πουλώντας την εργατική του δύναμη στον καπιταλιστή ταυτόχρονα οργανώνει, συχνά κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, τη δουλειά του. Ομως, κάθε οργανωτικό μέτρο που παίρνουμε στη σωστή κατεύθυνση είναι μία πολύτιμη συμβολή στην οικοδόμηση του Κόμματος και την ανασύνταξη του κινήματος. Εδώ θα επιμείνουμε, θα γίνουμε ακόμη πιο απαιτητικοί από τη δουλειά μας, τιμώντας έτσι με τον πιο έμπρακτο και χειροπιαστό τρόπο την συμπλήρωση των 95 χρόνων ζωής και δράσης του ηρωικού ΚΚΕ, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια, ώστε η επόμενη 5ετία να μας βρει σε πολύ καλύτερη κατάσταση στους χώρους δουλειάς, γενικότερα στην πολιτική και ιδεολογική επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών μέσα στην πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας.

Πέτρος Αλέπης

Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

και του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής

Λετονία: Ο αντικομμουνισμός και η παραχάραξη της Ιστορίας στοιχεία της χειραγώγησης λαϊκών συνειδήσεων!!!!!!!!!

 Λετονία: Ο αντικομμουνισμός και η παραχάραξη της Ιστορίας στοιχεία της χειραγώγησης λαϊκών συνειδήσεων!!!!!!!!!

Μαζί με την εκμετάλλευση και εξαθλίωση του λαού, η αστική τάξη και οι απόγονοι των ναζί προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη νέα γενιά με τη μαύρη ιδεολογία

Από την 1η Γενάρη η Λετονία εντάχθηκε πλέον στην Ευρωζώνη και αποτελεί το 18ο μέλος της ΕΕ στο κοινό νόμισμα, με ισοτιμία 0,702804 λατ προς ένα ευρώ. Το παράδειγμα της μικρής αυτής Βαλτικής χώρας - που μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ έχει συρρικνωθεί πληθυσμιακά στα 2 εκατομμύρια, στα επίπεδα του 1959 - χρησιμοποιείται από τους αστούς πολιτικούς στη χώρα μας και όλο τον καπιταλιστικό κόσμο ως αυτό του πετυχημένου «μαθητή» των αυστηρών προδιαγραφών της δημοσιονομικής πειθαρχίας και σταθερότητας. 

Στη Λετονία της ...δημοκρατικής ΕΕ και τώρα της Ευρωζώνης απαγορεύεται η λειτουργία και η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως και κάθε σύμβολο και στοιχείο (οπτικό ή ηχητικό) που έχει σχέση με το σοσιαλιστικό παρελθόν. Την ίδια ώρα η αστική τάξη έχει μετατρέψει τους φασίστες και τους συνεργάτες των ναζί σε ήρωες και μάλιστα έχει βάλει εκ[ροσώπους τους στα σχολεία, για επισκέψεις, σεμινάρια, ακόμα και επίδειξη όπλων των φασιστών φονιάδων, των απογόνων των Ες-Ες, των Λετονών ταγματασφαλιτών, που βέβαια έχουν και εκπροσώπηση στο ανώτερο πολιτικό επίπεδο. Το εθνικιστικό - φασιστικό κόμμα «Visu Latvijai!» συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό της Λετονίας.

Μια χαρακτηριστική απόδειξη της αναγνώρισης των φασιστών εγκληματιών είναι ότι στις 14 Σεπτέμβρη του 2012 στην πόλη Μπάουσκα της Λετονίας εγκαινιάστηκε μνημείο υπέρ των τριών αστυνομικών ταγμάτων (23, 319 και 322), που ανήκαν στη σύνθεση των λεγόμενων λετονικών λεγεώνων Waffen SS στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο μνημείο στη Λετονία που στήνεται για τους αστυνομικούς-δολοφόνους που ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων ντόπιων κατοίκων. Ωστόσο, η επίσημη κυβερνητική εκδοχή εμφανίζει με υπερηφάνεια ότι τα τρία αυτά τάγματα αστυνομικών μαζί με τα φασιστικά στρατεύματα μάχονταν το 1944 κοντά στην πόλη Μπάουσκα ενάντια στη «σοβιετική κατοχή». Στο μνημείο είναι χαραγμένη η ακόλουθη επιγραφή: «Στους υπερασπιστές της πόλης Μπάουσκα κατά της δεύτερης σοβιετικής κατοχής».

Ο Βλαντίμιρ Σιμιντέι, διευθυντής των ερευνητικών προγραμμάτων του ιδρύματος «Ιστορική μνήμη», αξιοποιώντας τα στοιχεία των ρωσικών και λευκορωσικών αρχείων, σημειώνει ότι τα δύο από τα τρία λετονικά τάγματα των αστυνομικών συμμετείχαν από το 1942-1944 στη γενοκτονία του άμαχου πληθυσμού στα εδάφη της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Ενώ το τρίτο (το 319) τάγμα από το Νοέμβρη του 1943 έως το Μάρτη του 1944 συμμετείχε σε μαζικές σφαγές του άμαχου πληθυσμού της περιοχής Πσκοφ, καθώς και στην εκτόπιση των γυναικών και των παιδιών στη Λετονία στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Salaspils.

Επίσης στο στόχαστρο των θαυμαστών του φασισμού έχει βρεθεί και το κεντρικό αντιφασιστικό μνημείο, 79 μέτρων, στην πρωτεύουσα της χώρας. Ο υπουργός Αμυνας της Λετονίας, Αρτις Πάμπρικς, τον Αύγουστο του 2012 τάχτηκε υπέρ της καταστροφής του Μνημείου των στρατιωτών του Σοβιετικού Στρατού, που έχει τοποθετηθεί στο πάρκο της Αντιφασιστικής Νίκης από το 1985 και αποτελεί σύμβολο του ηρωικού αγώνα των Σοβιετικών στρατιωτών-απελευθερωτών της Ρίγας από τους φασίστες κατακτητές. Κάθε χρόνο στις 9 Μάη δίπλα στο μνημείο συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου (από 100 έως 300 χιλιάδες) για να αποτίσει φόρο τιμής στους Σοβιετικούς στρατιώτες.
Ο Λετονός υπουργός αναγνώρισε πως το ξήλωμα του συγκεκριμένου Μνημείου «μπορεί να προκαλέσει πάρα πολλές επικίνδυνες συνέπειες», ωστόσο, σύμφωνα με τα λόγια του, τον πειράζει πολύ ο εορτασμός της Αντιφασιστικής Νίκης στις 9 Μάη, ο τρόπος του εορτασμού στη Ρίγα και στη Λετονία. Οπως τόνισε ο Πάμπρικς, «ο στόχος των περισσότερων επισκεπτών του μνημείου δεν είναι να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά να μας κρατήσουν σε εκείνη τη γεωπολιτική σφαίρα που έπαψε να υπάρχει πριν 20 χρόνια». Σύμφωνα με τα λόγια του, τον ενοχλεί πως «το μνημείο επισκέπτονται άνθρωποι που το βλέπουν ως σύμβολο της σοβιετικής εξουσίας και οι περισσότεροι απ' αυτούς επιθυμούν να βλέπουν στο μνημείο αυτό την εναλλακτική λύση στο κράτος μας».

Το μνημείο της Αντιφασιστικής Νίκης στη Ρίγα δε βρίσκεται για πρώτη φορά στο στόχαστρο των εθνικιστικών δυνάμεων, που εφαρμόζουν σ' αυτή τη χώρα ένα σύγχρονο «απαρτχάιντ», έχοντας στερήσει από τα πολιτικά τους δικαιώματα δεκάδες χιλιάδες ρωσόφωνους, αλλά και χιλιάδες ανθρώπους που έως το τέλος παρέμειναν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις 6 Ιούνη 1997 μια νεοναζιστική ομάδα αποπειράθηκε, χωρίς επιτυχία, να ανατινάξει με εκρηκτικά το μνημείο, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ορισμένων μελών της. Αυτό που δεν κατάφεραν οι νεοναζί το 1997 προωθεί τώρα ο Λετονός υπουργός Αμυνας.

Ετσι, η εξαθλίωση του λαού πάει χέρι - χέρι με την ιδεολογικοπολιτική του χειραγώγηση, ώστε αυτός να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ακίνδυνος για την εξουσία του κεφαλαίου και κυρίως να ξεχάσει το πρωτοπόρο βήμα που έκαναν οι παλιότερες γενιές με το σοσιαλισμό. Στο στόχαστρο είναι ειδικά οι νεότερες γενιές που επιχειρείται να χειραγωγηθούν με την παραχάραξη της Ιστορίας ώστε να μη βγάλουν συμπεράσματα, να θεωρήσουν ότι η καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι μονόδρομος. Ομως οι αστοί και οι εκμεταλλευτές των εργαζομένων, όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, παρά την προσωρινή τους κυριαρχία, δεν μπορούν να γυρίσουν το ποτάμι της εξέλιξης πίσω. Ο σοσιαλισμός, με όλες τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παραβιάσεις αρχών που έγιναν και στην περίπτωση της Λετονίας, απέδειξε την ανωτερότητά του.

Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο (15/01/1919)

Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο (15/01/1919)

Ο Βίκτωρ Σερζ για τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο 

(15/01/1919).

Σαν σήμερα, στις 05 Ιανουαρίου του 1919 ξεκίνησε στη Γερμανία η εξέγερση της Ένωσης των Σπαρτακιστών (1) ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου. Ήταν μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε εμφύλια ένοπλη σύρραξη, η οποία θεωρείται ως το σημείο λήξης της Γερμανικής Επανάστασης (1918-1919). Ως ελάχιστος φόρος τιμής στην επαναστατημένη γερμανική εργατική τάξη που συμμετείχε στην εξέγερση, δημοσιεύεται ένα απόσπασμα από τις "Αναμνήσεις ενός επαναστάτη" του Βίκτορ Σέρζ (2) που φωτίζει τα γεγονότα της στυγνής δολοφονίας των ηγετών της Ένωσης των Σπαρτακιστών, Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ στις 15 Ιανουαρίου του 1919 στο Βερολίνο μετά την καταστολή της εξέγερσης. 

***

Η 15η Ιανουαρίου αποτελεί από το 1919 ημέρα πένθους για όλους τους επαναστάτες σ' ολόκληρο τον κόσμο. Στις 15 Ιανουαρίου 1919, η νεαρή Γερμανική επανάσταση αποκεφαλίστηκε και η μοίρα της Ευρωπαϊκής Επανάστασης σφραγίστηκε με το διπλό φόνο του Κάρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Τίποτα από κείνη τη μέρα δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Πρέπει να θυμόμαστε τι έκανε ο εχθρός, τι είναι ακόμα ικανός να κάνει. Εδώ είναι οι αποδείξεις: Ένα αρχείο της καθημερινής εφημερίδας του SPD Vorwats, επίσης ανακοινώσεις… Θα πρέπει να τις ξαναδιαβάζουμε σύντροφοι, τη στιγμή της κατοχής της Ρουρ, ενώ η πείνα κυριαρχεί στα σπίτια 30 εκατομμυρίων Γερμανών εργατών.

Στις 13 και 14 Ιανουαρίου του 1919, οι Σπαρτακιστές, οι Γερμανοί Κομμουνιστές της τιμημένης ομάδας Σπάρτακος, που, όχι πολύ πριν, ήταν η μόνη που αψήφησε τον Κάιζερ, και τον Λούντερντολφ πολεμούσαν στους δρόμους τους Βερολίνου κατά των στρατευμάτων της σοσιαλιστικής Κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είχε προκαλέσει την εξέγερση απομακρύνοντας τον αρχηγό της κόκκινης αστυνομίας του Βερολίνου, τον σύντροφό μας Αϊχορν.

Η εργατική τάξη ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την εξουσία στην πρωτεύουσα. Πέρασαν από την άμυνα στην επίθεση και η πάλη για την εξουσία ξεκίνησε. Στις 14 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση του SPD, φανερά αναστατωμένη, έκανε έκκληση στο λαό: «Πρέπει να υπερασπιστούμε τα σύνορά μας, εναντίον του νέου στρατιωτικού δεσποτισμού στη Ρωσία», αυτό γράφτηκε το 1919, σε μια εποχή που αρκετά ιστορικά θαύματα φαίνονταν αναγκαία για να σώσουν την Κομμουνιστική Ρωσία, περικυκλωμένη και πεινασμένη, υπό επίθεση από τον Κόλτσακ, Ντενίκιν και Γουντένιτς.

«Ο Μπολσεβικισμός, είναι συνώνυμος με το θάνατο της Ειρήνης, της ελευθερίας, του σοσιαλισμού…», έγραφαν οι ίδιοι άνθρωποι που, δυο μέρες αργότερα, θα άνοιγαν τρύπες στα κεφάλια του Καρλ και της Ρόζας! «Η σημερινή κυβέρνηση αποτελείται από σοσιαλδημοκράτες {…} εκπροσώπους της εργατικής τάξης {…}. Η σημερινή κυβέρνηση υπερασπίζεται τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό…». Η έκκληση έχει τις υπογραφές: Εμπερτ, Σάϊντεμαν, Λάντσμπεργκ, Νόσκε, Βάϊσελ.

Στις 15 Ιανουαρίου, η νίκη της σοσιαλιστικής τάξης επιβεβαιώθηκε. Ο Λίμπκνεχτ, τον οποίο αναγνώρισαν και κατέδωσαν, συνελήφθη σ’ ένα προάστιο του Βερολίνου, στην Mannheimerstrasse 43, στο Βίλμερσντορφ. Η Vorwats πανηγύρισε. Την ίδια ημέρα η εφημερίδα είχε επιστρέψει στα παλιά γραφεία της από όπου η αστυνομία του Νόσκε είχε εκδιώξει τους Σπαρτακιστές ληστές. Ύστερα υπήρξε μία ημέρα σιγής. Αυτό είναι τάξη.

Στις 17 Ιανουαρίου την αυγή, οι εργάτες του Βερολίνου έμαθαν από τις εφημερίδες τους την τρομερή τραγωδία που δεν τους έλεγαν για 48 ώρες. Για 48 ώρες ο Καρλ και η Ρόζα ήταν νεκροί «θύματα του εμφύλιου πολέμου που οι ίδιοι ξεκίνησαν» έγραψε το ανώνυμο μέλος της συντακτικής επιτροπής του Vorwats που ορίστηκε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά το φόνο. Η επίσημη ανακοίνωση από το αρχηγείο της αστυνομίας – την ονόμασαν Polizeiprasidium – περιέγραψε το έγκλημα με όρους τέτοιας διοικητικής τρέλας που ντρέπεσαι για τους δολοφόνους. Απλά διαβάστε:

 

 «Αφού συνελήφθη κατά τη διάρκεια της νύχτας στο Βίλμπερσντορφ, ο Καρλ Λίμπκνεχτ μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο ‘Εντεν όπου ήταν τα αρχηγεία της ‘Εφιππης Φρουράς. Από εκεί, επρόκειτο να μεταφερθεί στη φυλακή Moabit. Στις 9 π.μ. πλήθος μπλόκαρε τις εξόδους προς το ξενοδοχείο. Ο Λίμπκνεχτ φυγαδεύτηκε από μια πίσω πόρτα και μεταφέρθηκε σ’ ένα αυτοκίνητο. Τον προειδοποίησαν πως αν προσπαθούσε να διαφύγει, οι φρουροί θα χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους» (Το κείμενο δίνει έμφαση σ’ αυτή την αδέξια ομολογία του εκ προμελέτης φόνου). «Το πλήθος περικύκλωσε το αμάξι. Κάποιοι άγνωστοι χτύπησαν με βία τον Λίμπκνεχτ στο κεφάλι. Αιμορραγούσε ακατάσχετα. Ο οδηγός επιτάχυνε. Για να αποφύγει τον όχλο αποφάσισε να παρακάμψει μέσα από το ζωολογικό κήπο. Κοντά στη Νέα Λίμνη το αυτοκίνητο σταμάτησε. Η μηχανή είχε χαλάσει εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητας. Και έπρεπε να επισκευαστεί. Ρώτησαν τον Λίμπκνεχτ αν ένιωθε αρκετά καλά να περπατήσει ως την Charlottenburget Chaussee όπου ήλπιζαν πως θα βρουν ταξί. Ο κρατούμενος απάντησε καταφατικά. Δεν ήταν όμως ούτε 30 μέτρα μακριά από το αυτοκίνητο όταν ο Λίμπκνεχτ προσπάθησε να ξεφύγει από τη συνοδεία του και άρχισε να τρέχει. Κάποιος που προσπάθησε να τον σταματήσει, έφαγε μαχαιριά στο δεξί χέρι» (πάλι το πρωτότυπο κείμενο δίνει έμφαση σ’ αυτό εδώ). «Καθώς ο Λίμπκνεχτ δεν σταμάτησε να τρέχει, παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις τον πυροβόλησαν αρκετές φορές. Έπεσε νεκρός επί τόπου».

Ο ζωολογικός κήπος του Βερολίνου είναι ένα τεράστιο πάρκο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και εγκαταλείπεται το βράδυ. Ο Λίμπκνεχτ μεταφέρθηκε εκεί για «να αποφύγει τον όχλο». Ο Λίμπκνεχτ δεν σκέφτηκε να πέσει στους θαμνώνες που υπάρχουν από τις δύο πλευρές όλων των μονοπατιών. Έτρεξε ευθεία γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα τον πυροβολήσουν. Τον είχαν προειδοποιήσει ότι θα τον σκότωναν αλλά δεν του είχαν περάσει χειροπέδες. Στα αρχηγεία της φρουράς τον είχαν αφήσει με μαχαίρι. Ευσυνεί-δητοι, οι στρατιώτες του Νόσκε επανέλαβαν τις προειδοποιήσεις τους πριν τον πυροβολήσουν και τον σκοτώσουν επί τόπου, έναν άντρα που τρέχει σ’ ένα κατασκότεινο δάσος στις 11 το βράδυ!

Για να σκαρώσουν αυτήν την αδέξια αφήγηση οι αρχές δεν χρειάστηκαν πάνω από 48 ώρες. Έπρεπε να βρουν κάποια εξήγηση, γιατί, αφού συνελήφθη χωρίς να προβάλλει το παραμικρό ίχνος αντίστασης στις 9.30 μ.μ., ο Λίμπκνεχτ σκοτώθηκε σ’ ένα έρημο μέρος δύο ώρες μετά!

Την ίδια στιγμή επίσης πέθαινε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. «Το απειλητικό πλήθος που περικύκλωνε το ξενοδοχείο Έντιν είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να πιάσει την κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Οι φρουροί της κατάφεραν να την μεταφέρουν σχεδόν ως το αμάξι που είχαν ετοιμάσει γι’ αυτήν. Εκείνη τη στιγμή υπήρξε συμπλοκή. Η κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ διαχωρίστηκε από τη συνοδεία της και όταν την άρπαξαν ξανά από το πλήθος είχε χάσει τις αισθήσεις της. Την έβαλαν στην μπροστινή θέση του αμαξιού. Καθώς το αυτοκίνητο κινούνταν, ένας άγνωστος άντρας πήδηξε και πυροβόλησε εξ επαφής την αναίσθητη κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το αυτοκίνητο κινήθηκε κατά μήκος του Kurfurstendamm προς το κέντρο του Βερολίνου. Όταν έφθασε στο κανάλι, άγνωστοι φώναξαν «Στοπ!». Ο οδηγός πιστεύοντας ότι ήταν περίπολος υπάκουσε. Το πλήθος περικύκλωσε το αυτοκίνητο φωνάζοντας: «Είναι η Ρόζα!». Το πτώμα της κυρίας Ρόζας Λούξεμπουργκ το άρπαξαν και το έσυραν στο σκοτάδι». Τα υπολείμματα της δολοφονημένης γυναίκας τα έριξαν στο κανάλι.

Σε όλη τη σύγχρονη ιστορία, η οποία είναι γεμάτη ποικίλες φρικαλαιότητες, υπάρχουν λίγες στιγμές τόσο φρικιαστικές όπως αυτή, αυτού του πλήθους των αστών, που είναι αποφασισμένοι να λιντσάρουν μία κρατούμενη, μία γυναίκα με γκριζαρισμένα μαλλιά που έχει λιποθυμίσει και που ήταν ένα από τα πιο δυνατά μυαλά του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Θα πρέπει να επιστρέψουμε στην Παρισινή Κομμούνα για να βρούμε κάτι το συγκρίσιμο. Οι γυναίκες των Βερσαλλιών χρησιμοποιούσαν τις μύτες των ομπρελών τους – αναμφίβολα με μεγάλη αηδία – για να ακουμπήσουν εκείνα τα πτώματα των φρικτών Κομμουνάρων. Οι Βερολινέζοι του 1919 έσυραν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ που ακόμη ζούσε κατά μήκος του πεζοδρομίου του καναλιού

Την επόμενη μέρα η Vorwarts έγραφε: «Η σοσιαλδημοκρατία παρʼ όλες τις παρεκτροπές της δεξιάς και της αριστεράς, υπερασπίζεται την τάξη, την ανθρώπινη ζωή, την κυριαρχία της τάξης πάνω στη βία. Γι’ αυτό πολεμά! Κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να αφοπλιστεί! Στο ίδιο τεύχος μπορούμε να δούμε τους ακόλουθους τίτλους και υπότιτλους: «Το τέλος του Μπολσεβικισμού», «Η Πετρούπολη μπροστά στο θάνατο» – «Αντεπανάσταση στη Ρωσία», «Φημολογείται ότι ο Γκόργκι το έσκασε για το Λονδίνο».

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Ο κύριος δολοφόνος του Λίμπκνεχτ πέθανε τυχαία. Οι δολοφόνοι της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι γνωστοί αλλά δεν έχουν διωχθεί. Ένας από αυτούς, ο Runge ομολόγησε. Μπήκε 6 μήνες φυλακή επειδή ήταν αδιάκριτος. Ο δεσμοφύλακας Tanschick από τη φυλακή Moabit, που σκότωσε το Λέο Τίκο και έπειτα τον Dorrenbach, πήρε προαγωγή. Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει. Τώρα έχουμε γευτεί τους καρπούς της νίκης που η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία κέρδισε μ’ αυτό το κόστος. Εξαιτίας της, η προλεταριακή επανάσταση που μπορούσε να πετύχει στην Κεντρική Γερμανία, δεν νίκησε. Οι όμοιοι του Stinners, Thussen, οι εκατομμυριούχοι και πολλές βιομηχανίες ευημερούσαν. Ο κύριος Κούνο της γραμμής Αμβούργου – Αμερική είναι στην εξουσία.

Η Γερμανία των εργατών που το SPD απείλησε με πείνα και αποκλεισμό στα 1919 αν τόλμαγε να κάνει επανάσταση, δεν έκανε την επανάσταση και παρόλα αυτά πεινά. Η Γερμανία των εργατών που οι Σάϊντεμαν και σία απείλησε με συμμαχική επέμβαση ίσως αυτή τη στιγμή βλέπει τους Σενεγαλέζους να εισβάλουν στη Ρουρ. Ο φασισμός προβάλει. Οι Erzberger και Rathenau, επιφανείς αστοί με κάπως ριζοσπαστικές απόψεις δολοφονήθηκαν. Τον Λούντεντρολφ τον έχουν αφήσει στην ηρεμία και ο συνταγματάρχης Χίτλερ με ηρεμία οργανώνει τα αντεπαναστατικά του στρατεύματα στη Βαυαρία. «Τάξη, σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, κυριαρχία του νόμου, σοσιαλισμός» ήταν τα κύρια θέματα των σοσιαλδημοκρατών όταν ο Καρλ και η Ρόζα πέθαιναν. Η πραγματικότητα έχει άλλα ονόματα: πείνα, αποικιοποίηση της Γερμανίας από το ξένο κεφάλαιο, θρίαμβος της κερδοσκοπίας μεγάλης κλίμακας, κυριαρχία των κερδοσκόπων, επίθεση των εργοδοτών, εξοπλισμός των αντιδραστικών δυνάμεων.

 

 Ως κομμουνιστές δεν εξετάζουμε την ιστορία μοιρολατρικά. Στην ταξική πάλη δεν υπάρχουν αναπόφευκτες ήττες ή νίκες. Υλικές, πνευματικές και ηθικές δυνάμεις συγκρούονται και οι ισχυρότεροι νικούν τις πιο αδύναμες. Τον Ιανουάριο του 1919, αν και σε θανάσιμο κίνδυνο η Ρωσική Επανάσταση στην πάλη της με την αντίδραση έφτασε το απόγειο της δυναμικής της να επεκτείνεται και να δημιουργεί. Η Ουγγαρία, οδηγούνταν προς τη σοβιετική κυριαρχία. Το επαναστατικό κίνημα ήταν σε άνοδο στην Ιταλία. Στα νικηφόρα κράτη είχε πραγματοποιηθεί αποστράτευση: ένοπλοι εργάτες επέστρεφαν από τα χαρακώματα και με βία περιόριζαν την πανίσχυρη οργή τους, παντού η φοβισμένη, δειλή μπουρζουαζία που είχε μείνει πίσω υποχώρησε μπροστά τους. Η προλεταριακή Γερμανία επιθυμούσε να πραγματοποιήσει το πρόγραμμα της κοινής ιδιοκτησίας, να ακολουθήσει το μεγάλο Ρώσικο παράδειγμα. Είχε ακόμα τέσσερα αξιομνημόνευτα μυαλά: το Φράνς Μέρινγκ, ένα διανοούμενο και ένα τολμηρό στοχαστή που αποτελούσε την καρδιά της ομάδας Σπάρτακος, το Λέο Τίκο (Γκοχίγκες), τον καλύτερο υπό τους οργανωτές, τους πιο ικανούς συνωμότες, τον Καρλ και τη Ρόζα. Η προλεταριακή Γερμανία μπορούσε να είχε νικήσει. 

Η αστική και η σοσιαλιστική αντεπανάσταση χτύπησε τους τρεις από αυτούς τους διανοούμενους. Τότε ο γέρος Φράνς Μέρινγκ πέθανε στο ξαφνικό μαύρο απελπιστικό λυκόφως της ήττας. Η σοσιαλδημοκρατία κατάλαβε πολύ καλά ότι η τάξη που είχε αποκεφαλιστεί οδεύει προς την ήττα. Οι δολοφόνοι της ολοκλήρωσαν το έργο της εξαχρείωσης που είχε αρχίσει με την προδοσία του SPD. Αν αντί γι’ αυτό είχε πραγματοποιήσει το πιο θεμελιώδες σοσιαλιστικό καθήκον της, τί μέλλον θα άνοιγε για την εργατική τάξη της Ευρώπης, σίγουρα μετά από σκληρή πάλη. Το ζοφερό παρόν όμως λειτουργεί για να επιβραδύνει και να παρατείνει! Αν σκεφτούμε αυτό την ημέρα του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Πρέπει να θυμόμαστε τι είναι ικανός ο εχθρός να κάνει. Στο έγκλημα της 15ης Ιανουαρίου του 1919, υπάρχει ένα μεγάλο ιστορικό μάθημα.

Υποσημειώσεις: 

(1) Η Ένωση Σπάρτακος (γερμ., Spartakusbund, Σπάρτακουσμπουντ), γνωστή και ως Σπαρτακιστική Ομοσπονδία, ή απλά Σπαρτακιστές ήταν ένα αριστερό Μαρξιστικό επαναστατικό κίνημα που δημιουργήθηκε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Το κίνημα ονομάστηκε έτσι από τον Σπάρτακο, ηγέτη της μεγαλύτερης εξέγερσης δούλων της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ιδρύθηκε από τον Καρλ Λίμπκνεχτ, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, την Κλάρα Ζέτκιν, και άλλους. 

(2) Ο Βικτόρ Σερζ (30 Δεκεμβρίου 1890 - 17 Νοεμβρίου 1947), ψευδώνυμο του Βίκτορ Λβόβιτς Κιμπάλτσιτς (ρωσ.: Ви́ктор Льво́вич Киба́льчич), ήταν Ρώσος επαναστάτης και γαλλόφωνος συγγραφέας και ιστορικός. Στην αρχή αναρχικός, έγινε μέλος του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος μετά την άφιξή του στην Πετρούπολη τον Ιανουάριο του 1919 και εργάστηκε για τη νεοσύστατη Κομιντέρν ως δημοσιογράφος, εκδότης/επιμελητής, μεταφραστής αλλά και ως πράκτορας. Έγραψε αφθονότατα πολιτικά άρθρα αλλά θα μείνουν τα μυθιστορήματά του. Και οι «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη», ένα σχεδίασμα αυτοβιογραφίας που άρχισε να το επεξεργάζεται δέκα χρόνια πριν πεθάνει αλλά δεν πρόφτασε να το τελειώσει, είναι μια συναρπαστική αφήγηση, όχι μόνο χάρη στο λογοτεχνικό ταλέντο του συγγραφέα αλλά και επειδή το υλικό είναι πολύτιμο.

Πηγη

Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από yiok-yiok

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο

 Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο

Η σημερινή ανάρτηση κινείται στο ράθυμο, χαλαρό κλίμα του τριημέρου, με έντονα προλεκάλτ στοιχεία, που χρήζουν περαιτέρω εξήγησης στον επίλογο. Αλλά ας δούμε πρώτα το κυρίως πιάτο, με έναν υποθετικό δραματοποιημένο διάλογο λίγο πριν την επιστροφή του επαναστάτη λένιν στη ρωσία, όπου έχει πέσει η τσαρική εξουσία.

-.-.-.-

Καθώς το τρένο διασχίζει τη γερμανία με το πολύτιμο φορτίο του, σε κάθε σταθμό μια διμοιρία στρατιωτών τρέχει κάθε φορά να περικυκλώσει το σφραγισμένο βαγόνι που φέρει την επιγραφή: «προσοχή δυναμίτης». Το περιεχόμενο του βαγονιού ήταν βέβαια πιο επικίνδυνο και από δυναμίτη, αλλά ποιος μπορούσε να το φαντασθεί…

Επικεφαλής των στρατιωτών, που συνοδεύουν το βαγόνι είναι ένας ταγματάρχης, ένας λοχαγός, ένας νεαρός ανθυπολοχαγός. Ο μονότονος θόρυβος των τροχών του τρένου που τρέχει μέσα στη νύχτα ακούγεται ρυθμικά και ο νεαρός ανθυπολοχαγός της συνοδείας των… «εκρηκτικών», πρίτβιτς, ρωτάει το λοχαγό του:

«Με συγχωρείτε κύριε λοχαγέ, αλλά ποιος είναι αυτός που συνοδεύουμε με τόση επιφυλακτικότητα αλλά κι επισημότητα»;

Ο λοχαγός, ένας έφεδρος καθηγητής αραβικών γλωσσών, απαντά στο νεαρό ανθυπολοχαγό:

«Δεν το γνωρίζετε κύριε συνάδελφε; Πρόκειται για το λένιν και τριάντα ακόμη επαγγελματίες επαναστάτες οι οποίοι επιστρέφουν από την εξορία, προκειμένου να ηγηθούν των ριζοσπαστών επαναστατών μπολσεβίκων, όπως έχει επικρατήσει ν’ αποκαλούνται στη ρωσία οι σοσιαλδημοκράτες».

Ο ανθυπολοχαγός, ύστερα από μια βαθιά ρουφηξιά του τσιγάρου του, απαντά με μια ερώτηση: «Ποιος θα το περίμενε στην απέραντη αυτή χώρα των τσάρων. Έως τώρα πιστεύαμε ότι οι ρώσοι αγρότες, σαν άκρως συντηρητικοί, ήσαν βαθιά αφοσιωμένοι στον τσάρο τους. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν στην αγροτική αυτή χώρα να εκραγεί μια επανάσταση με υπομόχλιο τους αγρότες, εκτός από τους εργάτες βέβαια και να ρίξει τον τσάρο μέσα σε μόλις λίγες ώρες;»

Προτού ο λοχαγός προλάβει ν’ απαντήσει, παίρνει το λόγο ο ταγματάρχης και απαντά:

«όποιος παρακολουθούσε τα γεγονότα και ήταν ενήμερος, θα έπρεπε να προείδει την επικείμενη καταστροφή. Η επανάσταση αυτή δεν είναι παρά μια εξόφληση του γραμματίου που είχε εκδοθεί εναντίον του τσάρου στο επαναστατικό ρεύμα του 1905. Εδώ και σαράντα χρόνια η ρωσική αστική τάξη προσβλέπει προς φιλελεύθερες και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της αστικής τάξης με τους οραματισμούς για πολιτικές και κοινωνικές μεταβολές στη ζωή της χώρας των εργατών και αγροτών. (σσ: Αυτό βέβαια θα οδηγήσει στην «έμφυτη» φοβία της αστικής τάξης μήπως αναμιχθεί με το προλεταριάτο και υποβιβασθεί στην τάξη αυτή, γεγονός που θα εκμεταλλευθούν κατάλληλα ο φασισμός του μουσολίνι και ο ναζισμός του χίτλερ).

Ο λοχαγός παρεμβαίνει λέγοντας: «Τα αίτια βρίσκονται βαθύτερα», αλλά με μια κίνηση, ο ταγματάρχης του έκανε νόημα να σωπάσει και συνέχισε:

«Και μετά ήρθε ο πόλεμος. Αλλά αντί για λίγη δόξα, που περίμενε να καρπωθεί ο τσάρος και να ρίξει έτσι στάχτη στα μάτια του λαού, τα πράγματα του ήρθαν εντελώς ανάποδα. Οι ήττες ακολουθούν η μία την άλλη. Πρώτα η ήττα στο τάνενμπεργκ, ύστερα η αποτυχία στη γαλικία και την πολωνία και τέλος και αυτή η αποτυχημένη επίθεση του μπρουάλοφ, το περασμένο φθινόπωρο. Ήμουν εκεί! Μπορείτε να σκεφτείτε 2.000.000 ρώσους στρατιώτες από τους οποίους μόνο ένας στους τρεις να έχει όπλο… και αυτό με μόνο λίγες σφαίρες. Και ολόκληρη αυτή η μάζα χωρίς επιτελικά και στρατηγικά σχέδια να επιτίθεται σαν μπουλούκι, κι εμείς να τους υποδεχόμαστε με τα πολυβόλα. Και όποιος ρώσος στρατιώτης δεν τολμούσε να προχωρήσει εμπρός πυροβολείτο από τους κοζάκους. Τη νύχτα όσοι επιζούν πηγαίνουν να πάρουν τα όπλα τους στις γραμμές του εχθρού, αυτών που έχουν σκοτωθεί, για να τα χρησιμοποιήσουν την επομένη αυτοί οι ίδιοι. Ο τσάρος γκρεμίστηκε από τον ανεπαρκή ανεφοδιασμό του επιτελείου του που οδήγησε το στράτευμά του στην τελική ήττα».

Ο λοχαγός κούνησε δύσπιστα το κεφάλι του: «Ασφαλώς έχετε δίκαιο κύριε ταγματάρχα. Όλα αυτά οδήγησαν στις ταραχές που άρχισαν να κινούν από τα θεμέλια το ρωσικό κράτος, ενώ η αστική τάξη και η ιντελιγκέντσια καταφέρονταν κατά του αστυνομικού κράτους και της γραφειοκρατίας του τσάρου».

«Ακόμα δεν έλειψαν οι δωροδοκίες των πολιτικών και οι αυθαιρεσίες που επικρατούν στην ιεραρχία της δημόσιας διοίκησης. Αλλά επιμένω, τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα. Ο τσάρος αλέξανδρος β’, το 1861 εξάλειψε τον απάνθρωπο θεσμό των δουλοπάροικων, τα κτήματα όμως εξακολουθούν να παραμένουν στην ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων. Παρόλο που οι δουλοπάροικοι είναι τώρα ελεύθεροι, πρέπει να πληρώνουν μισθώματα για τα αγροκτήματα που καλλιεργούν. Με τον τρόπο αυτό ο πρωθυπουργός στολύπιν το 1910 έδωσε στους εύπορους γαιοκτήμονες την ευκαιρία να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο.

Οι νιχιλιστές επιτίθενται με βόμβες και όπλα κατά της κυβέρνησης του τσάρου, οι εργάτες με απεργίες στις φάμπρικες και οι αγρότες επέφεραν αναταραχή στην ύπαιθρο. Όταν ο πρωθυπουργός στολύπιν, με τους «μαύρους εκατόνταρχους» και τους οπλοφόρους της κυβέρνησης, προσπαθεί να επιβληθεί και ν’ ανατρέψει τους κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους του λαού αυτοί τον δολοφονούν, μέσα στην όπερα του κιέβου, παρουσία κι αυτού του τσάρου. Αντί ν’ αντιτάξουν τη σιδερένια γροθιά, ο τσάρος, οι ευγενείς και οι αξιωματικοί, τα άφησαν όλα να φουσκώνουν».

-.-.-.-

Σε τι να πρωτοσταθεί κανείς αλήθεια; Στην κουβέντα που είναι πιο ζωντανή κι από.. πλάγιο λόγο; Στη συμπληρωματική σημείωση που παρεμβάλλει ο συγγραφέας σε μια τέτοια άμεση κι αυθεντική στιχομυθία; Στα φωσκολικά δραματικά στοιχεία του κειμένου (απάντησε με ερώτηση, ύστερα από μια ρουφηξιά του τσιγάρου του); Στους εκλαϊκευτικούς όρους (πχ νιχιλιστές) που χρησιμοποιούν οι καθημερινοί αξιωματικοί της ιστορίας στις μεταξύ τους συζητήσεις; Ή στους διαλόγους που είναι βγαλμένοι από τη ζωή, πχ στο σημείο όπου οι συνομιλητές εξηγούν ο ένας στον άλλο τη σημασία του όρου «μπολσεβίκος»;

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο «στάλιν, έργα κι ημέρες» (εκδόσεις εντός) του νίκου καρβέλη. Ο οποίος κατορθώνει στις σελίδες του να αναπαραγάγει αστικά, τροτσκιστικά και μενσεβίκικα κλισέ για το σφο με το μουστάκι μαζί με μια δόση κριτικής υπεράσπισης της σοβιετίας σε σχέση με την καπιταλιστική δύση –όλα μαζί σε ένα. Κι η ανάρτηση αυτή έχει το νόημα να δώσει στο βιβλιόφιλο κοινό το πιο ενδιαφέρον προλεκάλτ απόσπασμα της μελέτης χωρίς να χρειαστεί να την αγοράσει –εκτός και αν το βρει σε προσιτή τιμή στο παζάρι βιβλίου, όποτε γίνει. Ίσως και το νόημα μιας προειδοποίησης, που θα ήθελα να έχω εγώ υπόψη μου, πριν το πάρω.

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται σε έναν καλό σφο αναγνώστη, που μου είχε γράψει κάποτε πως κατά την προσωπική του γνώμη, η τακτική είναι το ευέλικτο κομμάτι της στρατηγικής. Και με είχε κάνει να γελάσω αυθόρμητα και καλοπροαίρετα. Γιατί όταν θέλει ένας σφος μπορεί να γίνει πολύ αυθόρμητα ξύλινος. Και το ξύλο εξάλλου, βγαλμένο από τη ζωή είναι. Για την ακρίβεια από τον παράδεισο…

17 λάθη, βούτυρο στο ψωμί του φασίστα

 17 λάθη, βούτυρο στο ψωμί του φασίστα

Ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής και φωτογραφίες με οπίσθια απλώνονται αυτές τις μέρες στις οθόνες μας βαθυστόχαστες αναλύσεις για το ναζισμό, το φασισμό, τη Χρυσή Αυγή και τις συλλήψεις στελεχών της.

Πολλές από αυτές είναι τόσο ρηχές που οι συνταγές δίπλα τους φαντάζουν εμβριθείς και τα οπίσθια περισσότερο καλογραμμένα. Απόψεις αστόχαστες σε ένα χυλό που μέσα του ανακατεύονται, σαν να είναι ισότιμα συστατικά, το αίμα και οι τρίχες.
Ακόμα χειρότερα, ικανή ποσότητα από αυτά τα τραγικά και ανιστόρητα λάθη δεν είναι καν λάθη αλλά μια προπαγάνδα, μια ηθική και νοητική μηχανή του κιμά, με σκοπούς αλλότριους από την αντιμετώπιση του φασισμού.

Λάθος 1ο: “Φασισμός είναι... (συμπληρώστε)”.
Εδώ κάθε “comme il faut” σχολιογράφος βάζει ότι ενοχλεί την πολιτική / κοινωνική / αισθητική του θεωρία. Από την απεργία έως την τσίχλα στο πεζοδρόμιο. Ε, όχι! Ο φασισμός είναι ένα συγκεκριμένο αηδιαστικό πολιτικό μοντέλο, που βασίζεται σε ασύστολη κι αντιεπιστημονική ψευδολογία, διακρίνεται από θανατηφόρα εξουσιολαγνεία και έχει ένα μόνο κοινωνικό αποτέλεσμα: την ισοπέδωση του λαού προς όφελος ολίγων. Αυτό το λάθος, όταν δεν προέρχεται από πολιτική άγνοια (ή άνοια) είναι εσκεμμένη αλητεία. Οταν για παράδειγμα εξισώνονται τα τάγματα εφόδου με τη διαμαρτυρία.

Λάθος 2ο: “Ο ναζισμός είναι άποψη”.
Ε, όχι! Δεν είναι άποψη η βίαια υποταγή στον φύρερ. Δεν είναι άποψη το εργαλείο που σκοτώνει τις απόψεις. Είναι το τέλος των απόψεων. Να εξισώνεις οποιαδήποτε άλλη πολιτική θεώρηση, όσο λάθος και αν είναι αυτή, με μια μπότα στο πρόσωπο, είναι σαν να καταργείς οποιαδήποτε λογική επεξεργασία έγινε σε χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, υπέρ ενός ρόπαλου στα χέρια ενός Νεάτερνταλ.

Λάθος 3ο: “Εχουν και μερικά δίκια...”.
Κανένα! Ακόμη κι αν ο φασίστας ασπαστεί μιαν αλήθεια το κάνει για να παραπλανήσει. Ο φασισμός κι ο ναζισμός βασίζονται σε μια σειρά ψέματα που συστηματικά διασπείρονται από τα μέσα προπαγάνδας τους και αποτελούν τον κύριο κορμό στην “ιδεολογική διαπαιδαγώγηση” που κάνει η Χρυσή Αυγή στα μέλη της. Μερικά από αυτά ψέματα είναι:

α) “Το Ολοκαύτωμα δεν έγινε”. Δηλαδή δεν εκτελέστηκαν με φρικτούς τρόπους εκατομμύρια άνθρωποι, Εβραίοι, κομμουνιστές, Σλάβοι, Ρομά και ανάπηροι στη διάρκεια της εξουσίας του Χίτλερ. Αυτό είναι τόσο προφανές ψέμα που μόνο αν ο εγκέφαλος κάποιου έχει στραβώσει εντελώς από άλλα ή είναι εντελώς ανιστόρητος μπορεί να το καταπιεί. Υπάρχουν μαρτυρίες, φωτογραφίες, ντοκιμαντέρ της εποχής, τα ίδια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι ίδιοι οι νεοναζί απορρίπτουν το ψέμα τους όταν φωτογραφίζονται στο Αουσβιτς ή τραγουδάνε γι αυτό. Και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες μαρτυρικά χωριά που πυρπολήθηκαν από τους Ναζί και οι κάτοικοί τους θανατώθηκαν.

β) “Δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο”. Δεν έχει σημασία τι λένε οι μαρτυρίες, τι αποδείχθηκε στη δίκη της Χούντας, το τανκ που έριξε την πύλη του Πολυτεχνείου, ο κατάλογος με τα ονόματα των νεκρών... Ο φασίστας θα πει “δεν υπήρχαν” επειδή βασικό στοιχείο της προπαγάνδας του είναι ότι “μια χούντα χρειάζεται¨.

γ) “Η καθαρότητα της φυλής”. Κεντρικό στοιχείο της ναζιστικής προπαγάνδας είναι ο φυλετικός διαχωρισμός. Αυτό το θεμελιώδες ψέμα προϋποθέτει κάθε αντιεπιστημονική θεώρηση της βιολογίας, της ιστορίας, της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας και καμιά δεκαριά άλλων επιστημονικών κλάδων. Ο νεοναζί είναι βέβαιος ότι η προ-προ-προ-προγιαγιά του δεν είχε ερωτική σχέση με Τούρκο, για να δώσω ένα φαιδρό παράδειγμα.

δ) “Δεν είμαστε ναζί”. Ενα ψέμα που επαναλαμβάνουν οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής μπροστά στον ανακριτή. Εντελώς τυχαία, οι ίδιοι πότε υμνούν τον Χίτλερ και πότε λένε ότι “δεν τον έχει κρίνει η ιστορία”. Αντιγράφουν τη ρητορική και τις τακτικές του, μεταφράζουν τη σβάστικα σε “μαίανδρο” και τον ναζιστικό χαιρετισμό σε “αρχαιοελληνικό” κ.λπ. Ο μόνος αρχαιοελληνικός χαιρετισμός που τους χρειάζεται είναι η μούτζα. Ναζί είναι. Και θρασύδειλοι ψεύτες, επίσης.

ε) “Αίμα-τιμή”. Ξεπατικωμένο κι αυτό, ακριβής μετάφραση του χιτλερικού Blut und Ehre. Αλλά αν και πηγμένο στο αίμα το μοτίβο τους, καμιά άλλη τιμή δεν έχει από εκείνη του τραμπούκου επί πληρωμή. Με τιμοκατάλογο. Σπασμένο χέρι 300 ευρώ. Οσοι περίμεναν ότι οι φυλακισμένοι θα υπερασπιστούν τις ιδέες τους έχασαν. Επειδή η μόνη “ιδέα” που έχει αξία για αυτούς είναι το τομάρι τους.

Λάθος 4ο: “Είναι παραπλανημένοι”.
Καθόλου! Υπάρχουν πολλά ακόμη ψέματα, αλλά το πιο βασικό είναι ότι οι ίδιοι οι ηγέτες των νεοναζί ξέρουν ότι λένε ψέματα. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Αλλωστε η λέξη “γκεμπελισμός” προέρχεται από τον συνεργάτη του Χίτλερ, τον Γκέμπελς. “Λέγε, λέγε, όλο και κάτι θα μείνει”, είναι μια φράση που του αποδίδεται. Λένε ψέματα επειδή δεν υπάρχει λογικό υπόβαθρο για το ρόπαλο που κρατάνε. Εξ ου και το σόου της δύναμης. Ομοιόμορφο μιλιταριστικό στιλ, δαυλοί και στρατιωτικά παραγγέλματα τύπου “εγέρθητου” αντικαθιστούν τη λεκτική επικοινωνία. Δεν τους ενδιαφέρει να αναλύσουν τον κόσμο και να συνθέσουν πολιτική πρόταση. Τους αρκεί με ψέμα, βία, έγκλημα να κερδίσουν όση περισσότερη εξουσία μπορούν. Οση τους επιτρέψουμε, δηλαδή.

Λάθος 5ο: “Αφήστε τη Δικαιοσύνη να τους αντιμετωπίσει”.
Ο φασισμός δεν νικιέται στα δικαστήρια. Η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της στην αντιμετώπιση των εγκλημάτων αλλά ο φασισμός δεν θα ξεριζωθεί έτσι. Θέλει Παιδεία, διάλογο, κριτική σκέψη, αντίσταση στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας.

Λάθος 6ο: “Με τη φυλάκιση των ηγετών τελειώσανε”.
Οχι. Με τη φυλάκιση των ηγετών μπορεί να διαλύσεις τη συγκεκριμένη οργάνωση, τη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός θα βρει άλλη έκφραση αν δεν ξεριζωθεί.

Λάθος 7ο: “Η Χρυσή Αυγή είναι αντιμνημονιακή/αντισυστημική...”
Πόσο αντιμνημονιακή και αντισυστημική είναι φαίνεται από τους στόχους της: Μετανάστες, αριστεροί, Εβραίοι, Ρομά... Μέσα στη ρητορική του ψεύδους που χρησιμοποιεί συνεχώς μπορεί να προβάλει “πατριωτισμό” και να ψηφίζει υπέρ της πώλησης νησίδων με την ίδια ευκολία. Να κόπτεται για τα “λαϊκά συμφέροντα” και να χτυπάει εργάτες. Να αγορεύει κατά του καπιταλισμού και να ψηφίζει νόμους υπέρ εφοπλιστών. Κανένα πρόβλημα για τους απόγονους του Γκέμπελς.

Λάθος 8ο: “Η Χρυσή Αυγή είναι αποτέλεσμα της κρίσης”.
Οχι. Η Χρυσή Αυγή και οι νεοναζί προϋπήρχαν της κρίσης και αναδύθηκαν σε δύναμη εξαιτίας συγκεκριμένης στήριξης που δέχτηκαν από ΜΜΕ και κρυφούς χρηματοδότες. Οταν μια προσφάτως συλληφθείσα χρυσαυγίτισσα παρουσιαζόταν ως “κάτοικος” στα κανάλια, όταν κάθε φασιστική, ρατσιστική και ανοιχτά νεοναζί “άποψη” παρουσιαζόταν ομότιμα με κάθε άλλη, στρώθηκε στο έδαφος της κρίσης η παράλογη υπόθεση ότι ο ναζισμός είναι μία κάποια “λύση”.

Λάθος 9ο: “Ο φασισμός που υπάρχει στον Ελληνα...”.
Κανένας φασισμός δεν προϋπάρχει σε κανέναν άνθρωπο. Επίκτητο ελλάτωμα είναι. Το έλλειμμα δημοκρατικής Παιδείας και Δικαιοσύνης, η ατιμωρησία των ταγματασφαλιτών, των χουντικών, των πολιτικών και αστυνομικών που παρανόμησαν, έστρωσε επί δεκαετίες το έδαφος για αντικοινωνικές συμπεριφορές, κορυφαία των οποίων είναι ο φασισμός. Ο φασίστας μισεί το συνάνθρωπό του, θέλει να τον υποτάξει κάτω από τη μπότα του. Και ταυτόχρονα παραδίδει την ίδια του τη θέληση σε έναν ανώτερο αρχηγό. Αλλά όλο αυτό το κατασκεύασμα είναι σαθρό. Γι αυτό όταν η κοινωνία αμύνεται κρύβεται. Σβήνει σελίδες στο φέισμπουκ, “διορθώνει ακόμη και τα ορθογραφικά του λάθη”, όπως έγραψε ειρωνικά κάποιος. Επειδή ο φασίστας είναι θρασύδειλος. Οταν χάσει το κύριο όπλο του, που είναι η ατιμώρητη βία εναντίον συνανθρώπων του, τελειώνει.

Λάθος 10ο: “Αλλο ο φασισμός, άλλο ναζισμός, άλλο ο εθνικισμός”.
Αυτό δεν είναι ακριβώς λάθος αλλά επειδή χρησιμοποιείται παραπλανητικά, όπως στη μόνιμη επωδό των Χρυσαυγιτών “δεν είμαστε ναζί αλλά εθνικιστές”, το σημειώνω εδώ. Η ανθρωπότητα έζησε διάφορα ήδη φασισμού. Από τον hard core ναζισμό έως τις light χούντες. Πού θα φτάσει κάθε φορά ο κάθε μισότρελος εξουσιαστής και πόσα θα είναι τα θύματά του - γιατί θύματα υπάρχουν πάντα- εξαρτάται από την ασταθή ισορροπία εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων σε κάθε χώρα. Ο Χίτλερ δεν δολοφονούσε από την πρώτη μέρα. Η ίδια η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε ως μια περιθωριακή ομάδα νεοναζί και κατέληξε με τάγματα εφόδου. Η κοινωνία το επέτρεψε. Θα μεταμφιέζεται με όποια στολή παραλλαγής ή κοστούμι έχει εύκαιρο κάθε φορά. Με στόχο την κατάληψη όσης περισσότερης εξουσίας μπορεί να καταλάβει.

Λάθος 11ο: “Ο εθνικισμός είναι μορφή πατριωτισμού”.
Τούμπανα. Πατριωτισμός είναι να αγαπάς τη χώρα σου. Ο εθνικισμός είναι μια διαστροφή που στηρίζεται στην ίδια αρχή με το φασισμό, στη φυλετική καθαρότητα και ανωτερότητα, που έγραψα νωρίτερα, στην παράλογη ιδέα ότι όλα τα άλλα έθνη είναι κατώτερα από εκείνο του εθνικιστή. Την ίδια ακριβώς ιδέα έχουν όλοι οι εθνικιστές του κόσμου, οπότε είτε όλα τα έθνη είναι “ανώτερα”, πράγμα που δεν μπορεί να συμβαίνει, είτε όλοι οι εθνικιστές του κόσμου κάνουν λάθος. Πόσο “πατριώτες” είναι αυτοί που υμνούν τους ταγματασφαλίτες, που έδιναν όρκο στον Χίτλερ και εκτελούσαν όποιον έκανε Αντίσταση; Ο εθνικισμός τους στηρίζεται στην ιστορική αφασία, σαν τους δωσίλογους που μετά την Κατοχή μασκαρεύτηκαν με ένα ρητορικό “πατριωτισμό” ενώ είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές της χώρας τους.
Παράδειγμα διαστροφής: Ενας διεθνής διανοούμενος και ένας Ελληνας εθνικιστής θαυμάζουν την Αρχαία Ελλάδα. Ο πρώτος επειδή εκεί γεννήθηκαν επιστήμες μέσω της διατύπωσης διαφορετικών, και αντιφατικών ακόμη, θεωριών κι ο δεύτερος επειδή εκεί που γεννήθηκαν επιστήμες γεννήθηκε μετά από 2000 χρόνια και ο ίδιος! Η σύγκρουση των ιδεών στην Αρχαία Ελλάδα, ή στο σύγχρονο κόσμο, δεν αφορά τον εθνικιστή, η διαλεκτική είναι άγνωστη λέξη. Αυτός είναι βέβαιος ότι, επειδή στον ίδιο τόπο που μιλούσε ο Πλάτωνας τώρα μουγκρίζει ο ίδιος, κάτι κοινό θα έχουν...

Λάθος 12ο: “Το σύστημα δεν θα τους επιτρέψει...”.
Μωρέ μια χαρά τους επιτρέπει όταν θέλει. Από τους αστυνομικούς που έσπρωχναν πολίτες να απευθυνθούν στη Χρυσή Αυγή, τα ΜΜΕ που πρόβαλλαν ψεύτικες ιστορίες, τους κρυφούς και φανερούς χρηματοδότες, ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί το φασισμό κατά το δοκούν. Δεν είναι τυχαίο ότι στα διαγράμματα με την πρόθεση ψήφου η Χρυσή Αυγή έκανε δύο άλματα. Το πρώτο ταυτόχρονα με την αποχώρηση του ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση Παπαδήμου τον Φεβουάριο 2012 και το δεύτερο πριν από τις εκλογές του 2012. Είναι οι εποχές που το σύστημα... συστηματικά πρόβαλλε τη ΧΑ ως αντισυστημική.

Λάθος 13ο: “Εχουν δικαίωμα να πιστεύουν/λένε/εφαρμόζουν ό,τι θέλουν, δημοκρατία έχουμε”.
Δημοκρατία έχουμε αλλά δεν αφήνουμε παιδεραστές να λένε ό,τι θέλουν. Ετσι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε και στους φασίστες να δηλητηριάζουν παιδικά μυαλά επειδή “δημοκρατία έχουμε”. Και οι καταγγελίες για συστηματική προπαγάνδα στα σχολεία είναι πολλές για να τις αγνοήσουμε. Μια κύρια αρχή της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός στις μειονότητες κάθε είδους, γιατί αν το σκεφτείς όλοι μειονότητες είμαστε. Αν αύριο ένας φύρερ αποφασίσει ότι σπόρος του κακού είναι οι δημοσιογράφοι με 45 νούμερο παπούτσι, στόχος είμαι εγώ. Αν αποφασίσει ότι οι αναγνώστες αυτού του κειμένου είναι μιάσματα στόχος είσαι εσύ, που δεν σε γνωρίζω μεν, αλλά με αφορά εξίσου, επειδή κανένας δεν μπορεί να είναι μόνος απέναντι στο φασισμό. Ρατσιστικές, σεξιστικές, εθνικιστικές ρητορείες, ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές, κάνουν θραύση επειδή δεν έχουμε πει “ως εδώ”.

Λάθος 14ο: “Και τι να κάνουμε; Ετσι είναι”.
Οχι. Ολοι μπορούν να κάνουν κάτι. Από τις αντιφασιστικές ομάδες στο δρόμο ως τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου όλοι έχουμε ένα ρόλο να παίξουμε στην αντιμετώπιση του φασισμού. Μιλάμε με τους ανθρώπους στην οικογένεια, στο σχολείο, στο χώρο εργασίας, στη γειτονιά. Αποκαλύπτουμε τα θεμελιώδη ψέματα του φασισμού, υπερασπιζόμαστε τα θύματά του και βέβαια δεν τους ψηφίζουμε. Ούτε αυτούς ούτε όσους τους καλύπτουν για να μαζέψουν μετά τα ψηφαλάκια τους.

Λάθος 16ο: “Αντιφασιστικός είναι ο Χ χώρος, όχι ο Ψ”.
Ιστορικό λάθος. Η μεγαλύτερη νίκη κατά του φασισμού επιτεύχθηκε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογίες και λαοί ολόκληροι, με διαφορετικά πολιτικά συστήματα, ενώθηκαν στον κοινό αγώνα. Οποιαδήποτε νίκη κατά του φασισμού είναι αυτό: Νίκη κατά του φασισμού. Δέκα νεοναζί στη φυλακή είναι μια καλή αρχή. Είκοσι ακόμη καλύτερα. Κι εκείνοι που τους κάλυπταν και τους χρηματοδοτούσαν μέχρι χθες μπορούν να στραφούν εναντίον τους αν το ποτάμι τους απειλήσει.

Λάθος 17ο: “Οχι στη βία, απ' όπου κι αν προέρχεται”.
Η καραμέλα του πασιφιστή είναι κατανοητή ως ηθική στάση, αλλά συχνά μπαίνει σε λάθος πλαίσιο. Η βία είναι απεχθής, αλλά βία ήταν και ο αμυντικός πόλεμος στην εισβολή της φασιστικής Ιταλίας. “Η βία είναι το μήνυμα, όχι το μέσο” έγραψε στο πόρισμα για τη Χρυσή Αυγή και ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Σε αυτό το τόσο σαφές μήνυμα η απάντηση δεν μπορεί να είναι χαριτωμενιές. Στο κάτω κάτω οι φασίστες θεωρούν τη βία προνομιακό τους πεδίο. Οταν τούς γυρίζει μπούμερανγκ μαζεύονται επειδή το κυρίαρχο δόγμα τους καταρρέει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Λονδρέζοι είναι περήφανοι για τη μάχη της Cable Street όπου κάτοικοι της περιοχής και συγκεντρωμένοι αντιφασίστες διέλυσαν μια φασιστική παρέλαση το 1936. Ηταν η αρχή του τέλους για τη “Βρετανική Ενωση Φασιστών” του Οσβαλντ Μόσλι, που έως τότε κέρδιζε δύναμη.

Αυτή η απαρίθμηση λαθών θα μπορούσε να συνεχιστεί για χιλιάδες λέξεις ακόμη. Και έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία που τα γράφουν καλύτερα. Σημασία έχει να καταλάβει κανείς ότι “το αυγό του φιδιού” δεν επωάστηκε στον αέρα. Υπήρξε μια φωλιά χτισμένη με ατιμωρησία, κατευθυνόμενη προπαγάνδα, αντιεπιστημονική ρητορεία, απύθμενη συνομωσιολογία και χαζοχαρούμενη άγνοια που το φιλοξένησε. Τώρα το φίδι κυκλοφορεί και δαγκώνει. Ούτε ο φόβος μας, ούτε η αποστροφή του βλέμματος θα το εξαφανίσουν. Ο ποιητής το είπε σοφά: “Τον φασισμό βαθειά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον!”

Γιάννης Μπογιόπουλος  
Αναδημοσίευση από thepressproject.gr

Βαρυχειμωνιά στα λαϊκά σπίτια

Βαρυχειμωνιά στα λαϊκά σπίτια

ΚΟΥΚΟΣ

Παγωνιά σε ολοένα και περισσότερα λαϊκά σπίτια φέρνουν χρόνο με το χρόνο τα ασήκωτα και συνεχώς διογκούμενα χαράτσια πάνω στο πετρέλαιο θέρμανσης και στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος. Πρόκειται για τα αποτελέσματα της εφαρμογής διαδοχικών μέτρων, τα οποία έρχονται να συμπληρώσουν την γκάμα της αντιλαϊκής πολιτικής, την τρομακτική μείωση μισθών και συντάξεων, την απογείωση της ανεργίας, την εξάπλωση της φτώχειας και την αποστέρηση του λαϊκού πληθυσμού της χώρας από βασικά αγαθά που αφορούν ακόμη και σε στοιχειώδεις ανάγκες της καθημερινότητας.Πάνω από 80%, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έχει πέσει μετά το 2009 η κατανάλωση του πετρελαίου θέρμανσης, διαδικασία που συνεχίζεται και το φετινό χειμώνα, ενώ παρά και τη συνεχιζόμενη ραγδαία υποχώρηση της λαϊκής κατανάλωσης το αστικό κράτος έχει απογειώσει τη συντελούμενη φοροληστεία μέσω του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης.
Συγκεκριμένα:

• Το έτος 2008 οι φορολογηθείσες ποσότητες πετρελαίου θέρμανσης διαμορφώθηκαν σε 3,6 εκατομμύρια χιλιόλιτρα. Για το χειμώνα του 2013 υποχώρησαν στις 868,4 χιλιάδες χιλιόλιτρα. Στην εν λόγω περίοδο η καταγραφόμενη πτώση της κατανάλωσης φτάνει στο 76,9%.
• Τα κρατικά έσοδα από τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης από 76,1 εκατ. ευρώ το έτος 2008, εκτοξεύτηκαν για το 2013 στα 286,5 εκατ. ευρώ. Δηλαδή το ποσοστό της διόγκωσης (2008-2013) φτάνει σε 276,5%!

Στάχτη στα μάτια και απροκάλυπτος εμπαιγμός είναι το διαφημιζόμενο από τη συγκυβέρνηση «επίδομα», τα ψίχουλα του οποίου ουσιαστικά αφορούν στην «επιστροφή» ενός ελάχιστου μέρους από τις απανωτές ανατιμήσεις των Ειδικών Φόρων που επιβλήθηκαν στα τελευταία χρόνια κι αυτό για μια πολύ μικρή κατηγορία δικαιούχων. Υπενθυμίζεται ότι στο πλαίσιο του αρχικού μνημονίου και του εφαρμοστικού νόμου:
-- Κυβέρνηση και τρόικα είχαν απογειώσει τους φόρους από τα 21 ευρώ στο χιλιόλιτρο (χειμώνας 2010-2011) στα 60 ευρώ/χιλιόλιτρο (χειμώνας 2011-2012).
-- Στη συνέχεια (2012-2013), στο πλαίσιο της απόλυτης εξίσωσης των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης ανάμεσα στο πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, ο φόρος απογειώθηκε στα 330 ευρώ στο χιλιόλιτρο.
-- Η φοροληστεία της λαϊκής οικογένειας έχει και συνέχεια με το ΦΠΑ (23%), ο οποίος προστίθεται πάνω στο άθροισμα της τιμής που επιβάλλει το κύκλωμα διύλισης - εμπορίας και στον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, η απογείωση των φόρων κατανάλωσης μετά το 2009 οδήγησε στη διόγκωση της φοροαφαίμαξης κατά 380,5 ευρώ στο χιλιόλιτρο.

Εμπαιγμός

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του εμπαιγμού γύρω από το παρεχόμενο «επίδομα», αρκεί ένα παράδειγμα: Για ολόκληρο το χειμώνα και εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις (εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια), για σπίτι 80 τ.μ. στην περιοχή της Αθήνας, το επίδομα αυτό θα μπορούσε να φτάσει μέχρι τα 218 ευρώ (για ολόκληρο το χειμώνα), όταν για να ζεσταθεί στοιχειωδώς ένα σπίτι απαιτεί ποσότητες πετρελαίου με πολλαπλάσιο κόστος. Απελπιστική διαμορφώνεται η κατάσταση και φέτος για τη θέρμανση σε σχολεία, νοσοκομεία, ιδρύματα, τα οποία χτυπιούνται και από τη διάλυση των προβλεπόμενων κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού.
Ο εμπαιγμός απέναντι στο λαό κλιμακώνεται φέτος με την υπό διαμόρφωση ρύθμιση που αφορά στην «επιδότηση» του ηλεκτρικού ρεύματος των νοικοκυριών στις περιοχές και για τις ημέρες έξαρσης του φαινομένου της αιθαλομίχλης. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ, οι συνέπειες του μέτρου της εξίσωσης «συνδέονται με την περιβαλλοντική επιβάρυνση στα αστικά κέντρα, λόγω της εκτεταμένης χρήσης καυσόξυλων για τη θέρμανση των κατοικιών, που είναι ιδιαίτερα πιθανό να επιφέρει σημαντικό πρόσθετο κόστος στο σύστημα Υγείας», επίσης, με την «αύξηση της ενεργειακής ένδειας και την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης, καθώς υπολογίσιμο τμήμα των πολιτών δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσει το ελάχιστα απαιτούμενο επίπεδο θέρμανσης στην κατοικία του». Στο «διά ταύτα» αυτό που τους κόφτει είναι το «κόστος» στις δαπάνες ως αποτέλεσμα της επιδείνωσης των συνθηκών υγείας που διαμορφώνουν απέναντι στο λαϊκό πληθυσμό.
Το χτύπημα της φοροδιαφυγής ήταν το σαθρό πρόσχημα της συγκυβέρνησης για την εξίσωση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης ανάμεσα στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης, μέτρο με το οποίο απογείωσαν τη φοροληστεία. Στο απυρόβλητο άφησαν το «ναυτιλιακό πετρέλαιο» των εφοπλιστών, που ήταν και παραμένει παντελώς αφορολόγητο. Οπως ήταν απόλυτα αναμενόμενο, στο ναυτιλιακό πετρέλαιο επικεντρώνεται πλέον η φοροδιαφυγή. Σε αυτό το πλαίσιο, η απογείωση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης απέναντι στα λαϊκά νοικοκυριά αποδίδει περισσότερα κίνητρα και πολύ μεγαλύτερα κέρδη στους μεγαλοεπιχειρηματίες και άλλους επιτήδειους που σχετίζονται με το κύκλωμα διύλισης και εμπορίας.

Τιμολόγια ΔΕΗ

Η πρόκληση και ο εμπαιγμός έχουν συνέχεια και με τα τιμολόγια της ΔΕΗ, τα οποία μέσα στην τελευταία πενταετία ανατιμήθηκαν σε ποσοστό 50%. Από την 1η Γενάρη του 2013 μπήκαν σε εφαρμογή οι τελευταίας κοπής ανατιμήσεις, οι οποίες σε μέσα επίπεδα, σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ) ξεπέρασαν το 18%. Νέες υπέρογκες αυξήσεις επέρχονται στα τιμολόγια της ΔΕΗ απ' το Μάρτη του 2014 για λαϊκά νοικοκυριά, αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ και μικροεπιχειρηματίες, οι οποίοι θα εξαναγκαστούν για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο να καλύψουν το έλλειμμα του Ειδικού Λογαριασμού χρηματοδότησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ). Από το σύνολο του 1,5 δισ. ευρώ που απαιτεί ο λογαριασμός ΑΠΕ, το 1,3 δισ. ευρώ θα επιβαρύνει τα οικιακά τιμολόγια (κατά 694,59 εκατ. ευρώ) και τις υπόλοιπες χρήσεις χαμηλής τάσης, δηλαδή τα μικρομάγαζα (κατά 605,58 εκατ. ευρώ), ενώ οι βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες θα συνεισφέρουν συνολικά μόλις το ποσό των 14,99 εκατ. ευρώ. Σε αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι δρομολογείται και η δεύτερη και υπό «εκκρεμότητα» ανατίμηση στο οικιακό ρεύμα σε συνέχεια της αναδρομικής αύξησης που εφαρμόστηκε στις καταναλώσεις από την 1η Γενάρη πέρσι (2013).
Παράλληλα η δραματική αύξηση των νοικοκυριών που αφήνει χωρίς ρεύμα η αντιλαϊκή πολιτική επιβεβαιώνεται από τα επίσημα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΔΕΔΔΗΕ (Διαχειριστής Εθνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας). Σύμφωνα με αυτά μόνο φέτος έχουν γίνει ήδη 350.000 διακοπές ρεύματος, έναντι 300.000 που είχαν γίνει το 2012, ενώ παλιότερα στοιχεία της ΔΕΗ δείχνουν ότι το 2009 οι διακοπές ήταν λιγότερες από 200.000.

Το ΚΚΕ

Σε ανακοίνωση για τα μέτρα της κυβέρνησης σχετικά με την αιθαλομίχλη, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει: «Η κυβέρνηση, με τα μέτρα που ανακοίνωσε σχετικά με το επικίνδυνο φαινόμενο της αιθαλομίχλης "ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού", όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά. Ανασύροντας και πάλι τη γνωστή συνταγή, που αντί να λύνει το πρόβλημα επιδιώκει να περιορίσει τις συνέπειές του, νομιμοποιεί ουσιαστικά τη βλάβη που προκαλείται στην υγεία του λαού από την αιθαλομίχλη.
Με τα μέτρα αυτά ορίζεται υπερβολικά υψηλό όριο συγκέντρωσης μικροσωματιδίων για τη λήψη έκτακτων μέτρων. Δεν συνυπολογίζεται η επίπτωση άλλων ειδών ρύπων, που προκύπτουν κατά την καύση των στερεών καυσίμων σε ξυλόσομπες, σε ανοιχτά και σε ενεργειακά τζάκια, καθώς διατηρούνται τα υπάρχοντα όρια γι' αυτά.
Το βασικότερο, όμως, είναι ότι και αυτά τα μέτρα, που ανακοινώθηκαν, ελάχιστη επίδραση μπορούν να έχουν στο μετριασμό του φαινομένου, καθώς εξαντλούνται σε "απαγορεύσεις" τις οποίες ως επί το πλείστον φορτώνονται αυτοί που δεν έχουν καμία ευθύνη, ενώ δεν αντιμετωπίζουν την αιτία του προβλήματος.
Το μόνο αποτελεσματικό μέτρο άμεσης απόδοσης και ανακούφισης των λαϊκών νοικοκυριών είναι η κατάργηση, εδώ και τώρα, των αντιλαϊκών φόρων στο πετρέλαιο θέρμανσης, η δραστική μείωση στα τιμολόγια της ΔΕΗ, σε αντίθεση με την πολιτική της κυβέρνησης που εμπαίζει το λαό με τα ψίχουλα του κοινωνικού τιμολογίου και του επιδόματος θέρμανσης».