Ο εθνάρχης Ζαχαριάδης

 Ο εθνάρχης Ζαχαριάδης

Μες στο 16' συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από το θάνατο του Βενιζέλου και 20 από αυτόν του Ανδρέα Παπανδρέου. Που το 86' είχε στήσει μια μικρή, κοινοβουλευτική καμπάνια, όπου παρουσίαζε το... Λευτεράκη -που λέει και το τραγούδι- ως εθνάρχη, και τον ίδιο ως συνεχιστή του έργου του. Κάτι που ήταν αληθές, κατά μία έννοια. Γιατί ο Βενιζέλος της αναθεωρητικής (και όχι Συντακτικής, όπως ζητούσε ο λαός) συνέλευσης του 1910, της μεγαλοϊδεατικής, Μικρασιατικής καταστροφής, του Ιδιώνυμου και των ζητωκραυγών (από τα βάθη της ψυχής του) για το βασιλιά, το 36', είχε -ακριβώς όπως κι ο Ανδρέας- το όνομα του ριζοσπάστη-δημοκράτη και την αντίστοιχη διεισδυτικότητα στα λαϊκά στρώματα, χωρίς να αποκτήσει ποτέ τη χάρη. Κι αμφότεροι οδήγησαν την αστική τάξη, σε κρίσιμες κι επικίνδυνες συγκυρίες για αυτήν, στην εδραίωση κι επιβολή της εξουσίας της.

Ο παπατζής ο Β' δεν το έκανε αυτό μόνο για να επισφραγίσει το τέλος της Αλλαγής, που αποδείχτηκε απλή τυπική εναλλαγή σε επίπεδο διακυβέρνησης και αστική παραλλαγή για να ξεγελάσει τους... μη προνομιούχους, που ένιωσαν πως βρήκαν τον πολιτικό τους εκφραστή. Αλλά και για να διασφαλίσει ψήφους παλιών βενιζελικών, που μπορεί να στραβοκοίταζαν προς τη ΝΔ του Μητσοτάκη, που ήταν κι αυτός Κρητικός (Χανιώτης) και (νεο)φιλελεύθερος, χωρίς να αποστατήσει ποτέ από τα καθήκοντα της υπεράσπισης του συστήματος. Ό,τι είχε κάνει δηλ και με τη βάση του ΕΑΜ, όπου βέβαια εκτός από τις αφηρημένες επικλήσεις-κορώνες, την κουτσουρεμένη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και το δεδομένο ιστορικό φορτίο που επηρέαζε τα πολιτικά πράγματα, η εκλογική της λεηλασία βασίστηκε σε εντελώς εμπράγματα και φτηνά δεδομένα, όπως οι αντιστασιακές συντάξεις για την εξαγορά ψήφων.

Αν ο Παπανδρέου (ως ηγέτης του έθνους των μικροαστών, που στις μέρες μας οδηγήθηκαν στην οδυνηρή μικροαστική καταστροφή) ήταν σοσιαλδημοκράτης κι ο Μητσοτάκης νεοφιλελεύθερος (οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που προβάλλονταν σε κλίμα πολιτικής όξυνσης και νέου "εθνικού διχασμού"), ο Τσίπρας είναι νεο-σοσιαλδημοκράτης -η νομοτελειακή κατάληξη κάθε νεο-αριστερού ρεύματος (που δεν είναι μπηχτή για το ΝΑΡ, χωρίς να το αποκλείει κιόλας). Με άλλα λόγια, ο παπατζής ο Δ' (κατ' αριθμητική συμφωνία με το τέταρτο μνημόνιο που έρχεται) κι άξιος συνεχιστής του Παπανδρέου, έστω και σε μικροκλίμακα (αν και κάθε εποχή έχει τον παπατζή και το ΠαΣοΚ που της αξίζει).

Επειδή όμως η κυρίαρχη ιδεολογία επέλεξε να φορτώσει όλη την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στις αμαρτίες της δεκαετίας με τις βάτες (κρατισμός, κεϊνσιανισμός, κοκ), όπου παράγαμε περισσότερα απ' όσα καταναλώνουμε -όπως ήδη από τότε λεγόταν- κι επειδή το παπανδρεϊκό κοινό είναι διασφαλισμένο για το Σύριζα, ο ηγέτης επιλέγει να διεμβολίσει άλλα ακροατήρια, αποφεύγει τις "αμαρτωλές αναφορές" και επικεντρώνει στον... εθνάρχη Τριανταφυλλίδη -όπως έγραφε άλλωστε το διαβατήριό του, μία από τις φορές που την έκανε στο εξωτερικό. Δηλ τον Καραμανλή των εκλογών της βίας και της νοθείας, της "παρα"κρατικής, μεταπολεμικής τρομοκρατίας, κτλ. Που όμως, ακόμα και αυτός, ο ηγέτης της Δεξιάς, ήταν -σχηματικά μιλώντας- πιο αριστερός από τον Τσίπρα, τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, όταν κατηγορήθηκε δηλ για σοσιαλμανία, επειδή κρατικοποιούσε κάποιες προβληματικές επιχειρήσεις.

Δεν τον βάφτισαν βέβαια εθνάρχη για αυτές, ούτε για την αναγκαστική, προσωρινή αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ -που επιλέχτηκε ως βαλβίδα ασφαλείας, για να εκτονωθούν τα έντονα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού, μετά την πτώση της δικτατορίας. Αλλά για τη νέα "μεγάλη ιδέα" του ελληνικού αστικού κόσμου, που ήταν η είσοδός της στην ενιαία, ευρωπαϊκή αγορά. Ευτυχώς είναι αρκούντως εφευρετικοί, ώστε να μην ξεμείνουμε ποτέ για πολύ από (μεγάλες) ιδέες, ως έθνος.

Αλλά μια ταξική κοινωνία είναι βαθιά διαιρεμένη και δεν μπορεί να τσουβαλιαστεί σε ένα "ενιαίο", εθνικό σύνολο, ενώ χαρακτηρίζεται από οξυμένες αντιθέσεις. Οι αποκαλούμενοι εθνάρχες στάθηκαν τέτοιοι μόνο για το "έθνος των εκμεταλλευτών" και τις στρατηγικές του επιδιώξεις, προσφέροντας πλούσιο έργο στον πλουτισμό και το αυγάτισμα των κερδών του. Κι έπαψαν να παίζουν προοδευτικό επαναστατικό ρόλο (αυτό δηλ που μπορεί να εμφανίσει μια τάξη προσωρινά ως δυναμικό εκπρόσωπο όλης της κοινωνίας και της θέλησής της τη δεδομένη στιγμή) ήδη από την εποχή του Βενιζέλου, που ηγήθηκε ενός ενωμένου αστοτσιφλικάδικου συνασπισμού (με τις επιμέρους εσωτερικές αντιθέσεις του και τους αναγκαίους συμβιβασμούς) και δε φάνηκε "συνεπής" ούτε καν από τη σκοπιά ενός ολοκληρωμένου αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού.

Επειδή λοιπόν παραπάει το αστείο να βαφτίζουμε εθνάρχες τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες της άρχουσας τάξης (ξεχνώντας ή αποσιωπώντας βολικά ιστορικά γεγονότα, όπως ο "εθνικός διχασμός", το "καραμανλικό παρακράτος", κτλ). Επειδή είναι τελείως προκλητικό να πηγαίνει αυτός ο τίτλος στο πολιτικό προσωπικό μιας τάξης, που απείχε μαζικά από την εθνική αντίσταση στον κατακτητή και στην καλύτερη περίμενε την (εθνική αλλά ποτέ κοινωνική) απελευθέρωση να πέσει ως δώρο από τον ουρανό, από τους Συμμάχους, ενώ στη χειρότερη κράτησε ανοιχτά δωσιλογική στάση, εντελώς συμβατή με τα ταξικά της συμφέροντα. Κι επειδή είναι αλήθεια πως μόνο η εργατική τάξη μπορεί να εξυψωθεί σε εκπρόσωπο όλης της κοινωνίας, καταργώντας την εκμετάλλευση, τις τάξεις και μαζί τον ίδιο της τον εαυτό...

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, πιστεύω πως πρέπει από δω και πέρα, μεταξύ πολύ σοβαρού και λιγότερο αστείου, να αποκαλούμε "εθνάρχη" το Νίκο Ζαχαριάδη. Που έδωσε το σύνθημα για το έπος της Εθνικής Αντίστασης και το πραγματικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, με τα γράμματά του από τη φυλακή -κι ας έλειπε αιχμάλωτος των ναζί στο κολαστήριο του Νταχάου, στο διάστημα της κατοχής- κι ηγήθηκε του ένοπλου αγώνα του έθνους των εργαζομένων στο δεύτερο αντάρτικο, μιας από τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στη χώρα μας.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Και αν κάποιους ξενίζει αυτό το συμπέρασμα, θα δώσω έμφαση δαλιανιδικού τύπου, με φινάλε Ρετιρέ (σε αντίθεση με τους Μικρομεσαίους, που τους εκπροσωπούν υποτίθεται οι παπατζήδες κάθε εποχής, για να τους ξεζουμίσουν στο όνομα της πάταξης των πρώτων, δηλ των ρετιρέ).

Ε ναι λοιπόν. Εθνάρχης ο Ζαχαριάδης. Αντικειμενικά μιλώντας. Εθνάρχης ο Ζαχαριάδης. Άμα πια...

Ποιες θέσεις εργασίας;

Σε άρθρο της στην «Καθημερινή», 7/8/2015, η Ράνια Αντωνοπούλου, αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, έγραφε: «Το α' μισό του 2016, η οικονομία, όπως αναμενόταν λόγω των νέων μέτρων, διολίσθησε στην ύφεση (...) με μικρή επιδείνωση σε μια σειρά από δείκτες (π.χ. βιομηχανική παραγωγή, εξαγωγές, ανεργία). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι η επίπτωση των μέτρων θα συνεχίσει και το υπόλοιπο του έτους, κάνει πολλούς να προβλέπουν ακόμη χειρότερη εξέλιξη στο β' μισό του 2016. (...) Παρερμηνεύουν, μάλιστα, ορισμένες εξελίξεις, όπως, για παράδειγμα, τη μείωση των κενών θέσεων εργασίας στη διάρκεια των 5 τελευταίων τριμήνων, την οποία εκλαμβάνουν ως απώλεια νέων ευκαιριών απασχόλησης για τους Ελληνες (...) Πρόκειται, όμως, για μία αυθαίρετη εκτίμηση (...) Γεγονός, όμως, είναι πως στη διάρκεια της εξεταζόμενης περιόδου η μισθωτή απασχόληση αυξήθηκε κατά 335.000, εξέλιξη που μάλλον υποδηλώνει κάλυψη πολλών πρωτύτερα κενών θέσεων εργασίας».

Θα περίμενε κανείς η κα υπουργός να δικαιολογήσει πώς αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας και με ποιο εργασιακό καθεστώς. Αλλωστε, η ίδια χειρίζεται τα προγράμματα ανακυκλούμενης ανεργίας, έστω κι αν από 5μηνα τα έκανε 8μηνα. Αντί γι' αυτό, αραδιάζει μια σειρά θετικούς για την ανάπτυξη παράγοντες ώθησης σε ανάκαμψη το β' εξάμηνο του 2016, άρα και σε μείωση της ανεργίας, μιλώντας επίσης για αύξηση τα 5 τελευταία τρίμηνα. Αλήθεια, πώς αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας; Μήπως γιατί, εκτός από προγράμματα ανακυκλούμενης ανεργίας, η αύξηση των θέσεων εργασίας οφείλεται σε εποχική εργασία, π.χ. προσλήψεις ορισμένου χρόνου στον τουρισμό από την άνοιξη και μετά; Μήπως η αύξηση της απασχόλησης οφείλεται επίσης σε ευέλικτες θέσεις εργασίας; Μήπως σε καθεστώς πρακτικής άσκησης; Λέμε, μήπως;

    Εκλογολογία ...

Θα γίνουν ή όχι εκλογές; Τα αστικά ΜΜΕ αναλώνονται το τελευταίο διάστημα σε μια ακατάσχετη εκλογολογία με διάφορες αφορμές, αποδίδοντας το γεγονός στην κυβέρνηση λόγω εκλογικού νόμου και στη ΝΔ ως αιχμή της στρατηγικής της.

Βεβαίως, μέσα στην εκλογολογία όλες οι αστικές δυνάμεις κάνουν λόγο για την ανάγκη σταθερών κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα, τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα εφαρμόζονται εντατικά, ενώ προετοιμάζονται νέα τέτοια μέτρα για την επόμενη «αξιολόγηση».

Η κυβέρνηση προτάσσει ως επιτυχία της το «ματοβαμμένο» πρωτογενές πλεόνασμα από το τσάκισμα του λαού και ως δείγμα ότι έρχεται ανάκαμψη, άρα ως απόδειξη αποτελεσματικότατης διαχείρισης για την ενίσχυση του κεφαλαίου.

Με τη ΝΔ να διαγκωνίζεται στο ίδιο ζήτημα της διαχείρισης ως ικανή για καλύτερα αποτελέσματα.

Αποπροσανατολιστική προπαγάνδα, αφού με την εκλογολογία βάζουν πλαστό δίλημμα στο λαό, όταν η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχίζει με όποιο αστικό κόμμα ή κόμματα στην κυβέρνηση, ενώ πασχίζουν να τον πείσουν να αναδείχνει ισχυρές αστικές κυβερνήσεις (σταθερές), που καταστρέφουν τη ζωή του και να συναινεί στην εχθρική για τον ίδιο πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Μονόδρομος η αντεπίθεση.

   Καλοκαιρινά ερωτήματα

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο 2310net //

Από τέλη Ιουλίου μέχρι αρχές Σεπτέμβρη γίνομαι απολιτίκ. Σαν να παθαίνω μπλακ-άουτ και ξαφνικά δεν ασχολούμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, τα νέα μνημόνια, τα πραξικοπήματα, τους πολέμους, τα μέτρα.
Αυτό άλλωστε φαίνεται και στα κείμενα που γράφω τέτοιες εποχές. Είναι σαν να υπάρχει ένα αόρατο χέρι που κατευθύνει το πληκτρολόγιο μου μακριά από αναλύσεις, μακριά από σκοτούρες. Σαν να θέλει να με προστατέψει από το να γράψω ένα κείμενο που θα πάει άκλαφτο. Με 40 βαθμούς κελσίου ποιος ο λόγος να γράψεις για τον Τσίπρα; Τι να πεις για τα νέα μέτρα που ήρθαν και τα νεότερα που έρχονται;
Άσε που μεταξύ μας –και μην το πάρετε προσωπικά- σχεδόν όσες φορές έκατσα να γράψω σοβαρό άρθρο δεν ανταποκρίθηκε μαζικά το κοινό σε σχέση με τρολιές που «πουλάνε» περισσότερο.
Πέρυσι τέτοια εποχή ξενυχτούσαμε για να απολαύσουμε την σωτηρία της χώρας. Φέτος όλα εκείνα μοιάζουν τόσο μακρινά. Μεσολάβησαν εκλογές, μνημόνια, μέτρα, περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις, ΕΝΦΙΑ, ΤΑΙΠΕΔ, ΚΟΣΚΟ και ούτε καν μπορώ να απαριθμήσω τα πάντα.
Φέτος ξημεροβραδιαζόμαστε να βλέπουμε Ολυμπιακούς Αγώνες, μαθαίνουμε νέα αθλήματα, νιώθουμε εθνική υπερηφάνεια όπως εκείνη που νιώθαμε για τον έρπητα του Τσίπρα και περιμένουμε τον Σεπτέμβρη να μπούμε πάλι σε πρόγραμμα.
Βέβαια όταν λες Σεπτέμβρης και πρόγραμμα δύο πράγματα σκέφτεσαι: το πρόγραμμα του Φεστιβάλ και το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και ενώ καταφανέστατα το πρώτο είναι σημαντικότερο από το δεύτερο, εμείς θα ενημερωθούμε για τις νέες υποσχέσεις που δεν θα τηρηθούν από την κυβέρνηση, καθώς είναι σαν η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης πλέον να υπάρχει για να μπορούμε να μετράμε τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Παλιά υπήρχε και για τη μαύρη μπύρα και το λουκάνικο.
Κι έτσι μπαίνουμε σιγά-σιγά σε μια νέα σεζόν όπου τα ερωτήματα που πλανιούνται στην ατμόσφαιρα είναι αμείλικτα:
Θα έχουμε εκλογές;
Θα πει τίποτα ο Τσίπρας για το μετρό της Θεσσαλονίκης;
Θα πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ;
Να κόψω το φροντιστήριο στα παιδιά;
Θα έχουν τα σχολεία δασκάλους;
Θα πάρει φέτος πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ;
Θα γίνει επιτέλους Οικουμενική Κυβέρνηση; (εδώ πετάχτηκε οπαδός του Λεβέντη)
Το τέταρτο μνημόνιο θα είναι καλύτερο;
Οι θυσίες του λαού θα πιάσουν τόπο;
Αν δεν πάρει άδεια το Μέγκα, θα πουλήσει άραγε τα δικαιώματα του ΡΕΤΙΡΕ σε κάποιο αδειοδοτημένο κανάλι;

Ψέμα πάνω στο ψέμα

Ψέμα πάνω στο ψέμα

«Το ΔΝΤ είναι απομονωμένο από την ίδια τη φύση των προτάσεών του, του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που το χαρακτηρίζει. Ακριβώς διότι αυτός έρχεται σε αντίθεση με το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Επομένως (...) οι απόψεις αυτές πρέπει να απομονωθούν. Και όπως απομονώθηκαν στη φάση της διαπραγμάτευσης για το Ασφαλιστικό, πιστεύω έτσι θα γίνει και τώρα (σ.σ. για τα Εργασιακά)». Αυτά έλεγε τις προάλλες σε συνέντευξή του ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος.
Κανένα ενδιαφέρον δεν θα είχε η προσπάθειά του να παρουσιάσει το ΔΝΤ σαν τον «κακό» της διαπραγμάτευσης, αν δεν αποσκοπούσε στο να αθωώσει την αντιλαϊκή ΕΕ και το κεφάλαιο για την καθοριστική συμβολή τους στην ισοπέδωση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Για να «φρεσκάρουμε», όμως, λιγάκι τη μνήμη του υπουργού, θυμίζουμε τι είπε η Ευρωπαία επίτροπος για την Απασχόληση, Μ. Τίσεν, σε συνεντεύξεις που έδωσε τον προηγούμενο μήνα αναφορικά με τη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά.
Η επίτροπος είχε διαπιστώσει ότι «η ακαμψία είναι ένας από τους λόγους των δυσκολιών της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα», προτείνοντας μεγαλύτερη ευελιξία στη διαμόρφωση των μισθών. Πρότεινε, επίσης, την πλήρη προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στις οδηγίες για τις ομαδικές απολύσεις και τάχθηκε υπέρ της αλλαγής προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου, με ευθεία επίθεση στην απεργία, για την οποία είπε ότι «μπορεί να είναι ένα σημάδι της αποτυχίας του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων».

***

Δεν ξέρουμε τι διαφορετικό λέει το ΔΝΤ για όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερο η μεγαλοεργοδοσία, που έχει ξεδιπλώσει όλη την ατζέντα της ενόψει της διαπραγμάτευσης του Σεπτέμβρη. Οι δημόσιες παρεμβάσεις του ΣΕΒ, της ΕΣΕΕ και άλλων είναι αποκαλυπτικές. Σε κάθε περίπτωση, αν η κυβέρνηση έχει σκοπό να «διασώσει» τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα με τον ίδιο τρόπο που ...έσωσε τα ασφαλιστικά, καλύτερα να λείπει το βύσσινο για τους εργαζόμενους.
Λέει κι άλλα ο υπουργός Εργασίας στην ίδια συνέντευξη, προσπαθώντας να κάνει το μαύρο άσπρο σε ό,τι αφορά την αγριότητα και τις πραγματικές ταξικές στοχεύσεις της αντιλαϊκής πολιτικής τους. Για παράδειγμα, σε σχέση με τις εισφορές που καταβάλλουν οι συνταξιούχοι για τον ΕΟΠΥΥ, ο υπουργός λέει ότι «οι συνταξιούχοι πάντα πλήρωναν 6% υπέρ του ΕΟΠΥΥ».
Η αλήθεια είναι βέβαια διαφορετική. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αύξησε την εισφορά υπέρ ΕΟΠΥΥ που προβλεπόταν για τις κύριες συντάξεις 2.650.000 δικαιούχων από το 4% στο 6% και για πρώτη φορά επέβαλε εισφορά 6% στις επικουρικές συντάξεις 1.300.000 δικαιούχων. Αλήθεια, όμως, πέρα από τις συγκεκριμένες αυξήσεις, που ισοδυναμούν με αντίστοιχη μείωση στο πραγματικό εισόδημα, γιατί θα πρέπει οι συνταξιούχοι και κατ' επέκταση όλοι οι εργαζόμενοι να πληρώνουν εισφορές για τον κλάδο της Υγείας, όταν ούτως ή άλλως φορολογούνται βαριά από το κράτος;
Η απάντηση είναι, βέβαια, ότι η φορολογία και οι ασφαλιστικές εισφορές δεν υπηρετούν την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών σε παροχές Υγείας και συντάξεις, αλλά την κερδοφορία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γι' αυτό και οι παροχές σε Υγεία - Πρόνοια γίνονται ολοένα και πιο ανταποδοτικές, στη λογική του κόστους - οφέλους με την οποία λειτουργεί και το κρατικό σύστημα της Υγείας.

***

Τέλος, για μια ακόμη φορά, ο υπουργός Εργασίας αναφέρεται στο ΕΚΑΣ, για το οποίο ισχυρίζεται ότι «δεν ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση, διότι είχε ψηφιστεί η κατάργησή του ήδη από τον Ιούλιο με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Δεν μπορέσαμε να το σώσουμε». Προσθέτει πως «τώρα, προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε λίγο αυτούς που θα χάσουν το ΕΚΑΣ μέχρι να έρθει το τέλος του 2018, οπότε θα επανυπολογιστούν οι συντάξεις τους, και με την εθνική σύνταξη η κατάσταση θα ισορροπήσει».
Αφήνει, επίσης, να εννοηθεί ότι το 2017, οπότε προβλέπεται η περικοπή του ΕΚΑΣ στην επόμενη φουρνιά των δικαιούχων, η κυβέρνηση μελετάει «αντί να προχωρήσουμε σε περικοπές, να πάψουν να το λαμβάνουν εντελώς οι δικαιούχοι που εξακολουθούν και το παίρνουν, σκεφτόμαστε ως εναλλακτική λύση τη μείωση του ύψους του επιδόματος έτσι ώστε η ζημιά να είναι μικρότερη». Δηλαδή, «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι»...
Ποια είναι η αλήθεια; Οτι με την κατάργηση του ΕΚΑΣ αφαιρεί από τους χαμηλοσυνταξιούχους 2,4 δισ. ευρώ και για «αντιστάθμισμα» τους δίνει μόνο για τους επόμενους 5 μήνες 50 περίπου εκατ. ευρώ σε παροχές αμφίβολης αποτελεσματικότητας, εφόσον βέβαια υπάρξει συμφωνία και από το κουαρτέτο. Επίσης, η κυβέρνηση κάνει λαθροχειρία όταν λέει ότι με τον επανυπολογισμό των συντάξεων μετά το 2018 θα «ισορροπήσει» το σύστημα, επειδή η «ισορροπία» αυτή θα είναι προς τα κάτω και θα αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών συνταξιούχων και όχι μόνο αυτών που λάμβαναν το ΕΚΑΣ.
Είπαμε, η κυβέρνηση έχει αναγάγει την εξαπάτηση σε επιστήμη, αλλά ο λαός έχει πλέον πείρα για να ακυρώσει την προπαγάνδα της, να εμποδίσει την επίθεση, να περάσει οργανωμένα στην αντεπίθεση.

Πρωτογενή ... ελλείμματα για το λαό

Πρωτογενή ... ελλείμματα για το λαό

Η καταγραφή των δημοσιονομικών του κράτους, ως βασικός δείκτης για την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, αναφέρεται στα αποτελέσματα εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού. Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, αυτή η καταγραφή στο 7μηνο Γενάρη - Ιούλη 2016 έδειξε πρωτογενές πλεόνασμα 3,57 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί είναι τετραπλάσιο από το στόχο που είχε βάλει. Αυτό όμως που ενδιαφέρει τα λαϊκά στρώματα είναι ότι τα χρήματα αυτά προήλθαν από την αφαίμαξη των εισοδημάτων τους, κυρίως μέσω της φορολογίας, και από την περιστολή των κρατικών δαπανών, που δεν αφορούν μόνο τα χρέη προς ιδιώτες, όπως κυρίως προβάλλουν τα αστικά ΜΜΕ, αλλά και τα κονδύλια για τις συντάξεις, για τον τομέα Υγείας, για κοινωνικά επιδόματα, όσα ακόμα έχουν απομείνει, ενώ το κράτος έχει χρέη, π.χ. προς τον ΕΟΠΥΥ, άλλους κρατικούς οργανισμούς, με συνέπεια ακόμη και απλήρωτους εργαζόμενους κ.λπ. Επομένως, τα πρωτογενή πλεονάσματα της κυβέρνησης είναι πρώτα και κύρια «ελλείμματα» της λαϊκής οικογένειας, που βλέπει τον δικό της προϋπολογισμό να μη βγαίνει. Πολύ περισσότερο που το επόμενο τετράμηνο και μέχρι το Δεκέμβρη, ο στόχος της κυβέρνησης είναι να μαζέψει από φόρους και χαράτσια (ΕΝΦΙΑ, φόρος εισοδήματος, τέλη κυκλοφορίας κ.ά.) επιπλέον 23 δισ. ευρώ, με την απειλή ότι αν οι εισπράξεις δεν πάνε καλά, τότε μας περιμένει ο «κόφτης».
Βέβαια, στοιχεία όπως αυτά που δημοσιοποιήθηκαν προχτές για τον προϋπολογισμό, αξιοποιούνται και για την κατασκευή ενός κλίματος «ευφορίας» στα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να γίνει ευκολότερη η συστράτευσή τους στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για τον οποίο συνεργάζονται η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης.
Στην πραγματικότητα, λένε στο λαό: Ορίστε, οι θυσίες σου πιάνουν τόπο, η πολιτική μας αποδίδει. Μπορεί να έχασες το ΕΚΑΣ, μπορεί να μην καταργήσαμε τον ΕΝΦΙΑ, όπως είχαμε υποσχεθεί, μπορεί στα νοσοκομεία να μην έχει ούτε γάζες, αλλά τα οικονομικά πάνε καλά, οι στόχοι πιάνονται και ξεπερνιούνται, υπάρχει ελπίδα και προοπτική για ανάκαμψη.
Καλούν το λαό, λοιπόν, να καταπιεί τη μίζερη ζωή στην οποία τον καταδικάζουν, με τη φρούδα ελπίδα ότι από τη δημοσιονομική προσαρμογή, που είναι προαπαιτούμενο για να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, έχει να κερδίσει και ο ίδιος, με τη λεγόμενη δίκαιη ανακατανομή και μέτρα ανακούφισης και ότι σ' αυτό το στόχο αξίζει να καταθέσει θυσίες δίχως τέλος. Βεβαίως, τη διαχείριση της εξαθλίωσης εννοούν, αν τα καταφέρουν - αφού ετοιμάζουν και νέες περικοπές - και όχι κάλυψη απωλειών των εργατικών, των λαϊκών οικογενειών.
Δεν θέλουν το λαό απλά να ανέχεται την πολιτική που τον συντρίβει. Τον θέλουν ενεργό υπερασπιστή της, εγκλωβισμένο στα ψευτοδιλήμματα που του σερβίρουν όλοι μαζί, ανεξάρτητα από τις επιμέρους αντιπολιτευτικές διαφοροποιήσεις. Η τακτική τους αυτή δεν αφορά, βέβαια, μόνο τη φορολογία και την κατακρήμνιση των κρατικών δαπανών που αφορούν σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, συντάξεις, αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζουν για λογαριασμό του κεφαλαίου το αμέσως επόμενο διάστημα, όπως αυτή στα Εργασιακά.
Θυμίζουμε, επίσης, ότι στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής και με το ...δαμόκλειο κόφτη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι των λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση σκοπεύει την επόμενη μόνο τριετία να αφαιρέσει 8 δισ. ευρώ από το ασφαλιστικό σύστημα, σε συνέχεια της πολιτικής που εφάρμοσαν οι προηγούμενοι, και άλλα 900 εκατ. ευρώ το χρόνο από την Πρόνοια.
Ετσι χτίζονται τα πρωτογενή πλεονάσματα. Στα θεμέλια της ανάκαμψης του κεφαλαίου, που είναι ούτως ή άλλως αμφίβολη ή/και αναιμική, «σφάζουν» τα λαϊκά εισοδήματα και τα δικαιώματα που έχουν απομείνει.
Η ευφορία τους για την πορεία των οικονομιών είναι μνημόσυνο για τα λαϊκά δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες, γι' αυτό κανένας εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος και φτωχός αγρότης δεν πρέπει να τη συμμεριστεί. Η ανασύνταξη του κινήματος και το δυνάμωμα της συμμαχίας για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής είναι ο μόνος στόχος για τον οποίο αξίζει ο λαός να κάνει κάθε θυσία.