2 Οκτ 2017

Fraport: η αποικιοκρατική σύμβαση


Τις προάλλες, ο Der Spiegel αποκάλυψε ότι η γερμανική εταιρεια Fraport, στην οποία έχουμε παραχωρήσει 14 περιφερειακά αεροδρόμια για τριάντα χρόνια, δικεδικεί από το ελληνικό δημόσιο αποζημίωση 70 εκατ. ευρώ επειδή διαπίστωσε ότι στα παραχωρημένα αεροδρόμια υπάρχουν μεγάλες φθορές. Μεταξύ άλλων, η Fraport σημειώνει ότι κατέγραψε 12.200 καμμένες λάμπες, 1.287 χαλασμένους πυροσβεστήρες, 81 ελαττωματικά κλιματιστικά, εκατοντάδες σπασμένες πόρτες κλπ.

Όλα αυτά ακούγονται παράδοξα στ' αφτιά οποιουδήποτε λογικού ανθρώπου. Υποτίθεται ότι εμείς βγάλαμε τα αεροδρόμια στο σφυρί, εμφανίστηκαν κάποιοι επίδοξοι αγοραστές, εξέτασαν το πωλούμενο εμπόρευμα, το αποτίμησαν, έκαναν τις προσφορές τους και, εν τέλει, το πήρε εκείνος που έδωσε τα περισσότερα. Έτσι γίνονται οι αγοραπωλησίες σε όλον τον κόσμο: ο αγοραστής εξετάζει το πωλούμενο αντικείμενο πριν συμφωνήσει να το αγοράσει. Δεν δίνει πρώτα 1,2 δισ. και μετά διεκδικεί αποζημιώσεις 70 εκατομμυρίων, δηλαδή σχεδόν μιάμιση φορά τα λεφτά που πήραμε από την πώληση των σιδηροδρόμων!

Ηρεμήστε. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια κοινή αγοραπωλησία, άρα δεν έχει χώρο η κοινή λογική. Εδώ μιλάμε για... μεταρρυθμίσεις. Οι άνθρωποι της Fraport δεν είναι ηλίθιοι. Δεν εξέτασαν το πωλούμενο αντικείμενο διότι δεν είχαν λόγο να το κάνουν! Υπέγραψαν με το ελληνικό δημόσιο μια σύμβαση 997 σελίδων (μαζί με τα παραρτήματα), βάσει της οποίας... Αλλά καλύτερα να δούμε αυτή την περίφημη σύμβαση βήμα-βήμα, ώστε να καταλάβουμε απολύτως για ποιο πράγμα μιλάμε.

Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι ναι μεν η κυβέρνηση ΣυΡιζΑ υπέγραψε την τελική παραχώρηση των δεκατεσσάρων αεροδρομίων, πλην όμως το ξεπούλημα είχε δρομολογηθεί από το 2011 και οι λεπτομέρειές του είχαν επεξεργαστεί από όλες τις κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου. Βεβαίως, δεν απαλλάσσουμε την αριστερή μας κυβέρνηση από το άγος τού ξεπουλήματος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε την εμφάνιση τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠαΣοΚ σε ρόλο τιμητών και υπερασπιστών τού δημοσίου συμφέροντος.

Ας δούμε, λοιπόν, βήμα-βήμα την περίφημη αυτή σύμβαση, την οποία μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει με τα ίδια του τα μάτια καθώς είναι δημοσιευμένη στο Scribd. Μέχρι να τελειώσουμε, είμαι σίγουρος ότι θα γίνει κατανοητό γιατί χρησιμοποιώ τον όρο "ξεπούλημα" σε τέτοιες συμβάσεις.

Αθήνα, 14/12/2015: Δημήτρης Κοπελούζος (πρόεδρος της οφσόρ Copelouzos Group), Στέργιος Πιτσιόρλας
(πρόεδρος ΤΑΙΠΕΔ), Αλεξάντερ Τσίνελ και Μάρτιν Γκλοκ (αντιπρόεδροι της Φράπορτ) υπογράφουν.

(Α) "Κατά την ημερομηνία έναρξης του κυρωτικού νόμου, ο παραχωρησιούχος (σ.σ.: Fraport) θα απαλλαγεί από κάθε υποχρέωση που απορρέει από οποιονδήποτε νόμο για την καταβολή τελών ή φόρων σε οποιαδήποτε δημοτική ή τοπική αρχή για τις υπηρεσίες κοινής ωφελείας που αποτελούν το αντικείμενο των εν λόγω τελών ή φόρων (...) συμπεριλαμβανομένων, μεταξύ άλλων, των υπηρεσιών φωτισμού, ασφαλείας, καθαρισμού, αποκομιδής απορριμάτων και αποχέτευσης (...)" [σελ. 92 § 5.2.1, εδάφιο ιβ].

Σε απλά ελληνικά: οι δήμοι θα φροντίζουν να υπάρχει επαρκής φωτισμός από και προς το κάθε αεροδρόμιο, θα μαζεύουν τα σκουπίδια του, θα διατηρούν σε καλή κατάσταση τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσής του κλπ αλλά δεν θα μπορούν να χρεώσουν ούτε δεκάρα την Fraport για αυτές τις υπηρεσίες που θα της παρέχουν. Με άλλα λόγια: η τοπική κοινωνία όχι απλώς δεν θα έχει κανένα έσοδο από το διπλανό της αεροδρόμιο αλλά θα επιβαρύνεται και με το κόστος των υπηρεσιών κοινής ωφελείας που είναι υποχρεωμένη να του παρέχει.


(Β) "Ο παραχωρησιούχος θα είναι ελεύθερος να ορίσει οποιαδήποτε Μη Αεροναυτικά Τέλη και Μη Ρυθμιζόμενα Αεροναυτικά Τέλη. Το Δημόσιο και ο Παραχωρητής (σ.σ.: ΤΑΙΠΕΔ) θα διασφαλίζουν ώστε κανένας Κρατικός Χρήστης, Κρατική Αρχή ή Αρμόδια Αρχή να μη παρεμβαίνει στην δυνατότητα του παραχωρησιούχου να ορίσει τυχόν Αεροναυτικά Τέλη η Μη Αεροναυτικά Τέλη..." [σελ. 206 § 28.5].

Ενδιαφέρον! Μέχρι τώρα, τα αεροδρόμια επέβαλαν τέλη υπέρπτησης, προσγείωσης και στάθμευσης, συν το περίφημο "σπατόσημο". Εννοείται ότι οι αεροπορικές εταιρείες ενσωμάτωναν όλα αυτά τα τέλη στα τιμολόγιά τους, μετακυλίοντάς τα στον καταναλωτή. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η Fraport είναι πλέον ελεύθερη να επιβάλει όποιο καινούργιο τέλος επιθυμεί, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε δυνατότητα παρέμβασης από οποιαδήποτε κρατική ή αρμόδια αρχή. Στην σελίδα 58 της σύμβασης αναφέρονται μερικά τέτοια καινούργια τέλη, όπως τέλη ασφαλείας, τέλη επιβατών και τέλη φωτισμού.

Εδώ αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια μικρή παρατήρηση. Η σύμβαση προβλέπει την επιβολή π.χ. τελών φωτισμού και όχι την μετακύλιση του κόστους φωτισμού στους καταναλωτές. Κατ' επέκταση, η Fraport έχει δικαίωμα να εισπράττει ως τέλη φωτισμού ποσά μεγαλύτερα του πραγματικού σχετικού κόστους της. Το ίδιο μπορεί να κάνει και με το κόστος ασφαλείας των αεροδρομίων ή με ό,τι άλλο θέλει. Για παράδειγμα, σήμερα η Fraport χρεώνει κάθε επιβάτη με 1,5 ευρώ για τον έλεγχο που κάνουν οι σεκιουριτάδες στις χειραποσκευές του, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε σεκιουριτάς βγάζει το μεροκάματό του ελέγχοντας 25 ή -το πολύ- 30 επιβάτες. Μαντέψτε πόσους επιβάτες ελέγχει κάθε σεκιουριτάς στην βάρδια του...


(Γ) "Προς αποφυγή αμφιβολιών, ο παραχωρησιούχος (...), ως μη δικαιούχος εμπράγματου δικαιώματος στις περιοχές παραχώρησης, δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του νόμου 4223/2013, όπως ισχύει, ή οποιουδήποτε άλλου νόμου με παρόμοιο αποτέλεσμα και δεν υποχρεούται φόρων ή δασμών ακίνητης περιουσίας (ειδικών ή συγκεντρωτικών) αναφορικά με οποιοδήποτε περιφερειακό αεροδρόμιο" [σελ. 279-280, § 43.1.9].

Και για όποιον δεν κατάλαβε, η Fraport απαλλάσεται από τον ΕνΦΙΑ αλλά και από οποιονδήποτε άλλο φόρο επιβάλλεται ή πρόκειται να επιβληθεί στην ακίνητη περιουσία. Η αιτιολόγηση απλή: η Fraport δεν έχει κανένα εμπράγματο δικαίωμα σε ακίνητο.

Αμέσως μετά την υπογραφή της σύμβασης. Δημήτρης και Χρήστος Κοπελούζος (άκρη δεξιά) γελούν και οι γερμανοί
χαμογελούν αλλά ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ παραμένει σκυθρωπός (πίσω του ο αντιπρόεδρος Αντώνης Λεούσης).

Εδώ πρέπει να ανοίξουμε μια μεγάλη παρένθεση. Πρώτα-πρώτα, ας ρίξουμε μια ματιά στον Ν.4223/2013, στο πρώτο άρθρο του οποίου ορίζεται το αντικείμενο του ΕνΦΙΑ, δηλαδή το πού επιβάλλεται αυτός ο φόρος. Εκεί διαβάζουμε ότι "εξαιρετικά, επιβάλλεται και στο δικαίωμα νομής ή οιονεί νομής". Το ερώτημα είναι αν η Fraport έχει δικαιώματα νομής στα 14 αεροδρόμια ή όχι. Να το ψάξουμε λίγο;
- (Ι) Σύμφωνα με την 1798/2009 απόφαση του Αρείου Πάγου, "ως πράξεις νομής, όταν πρόκειται για ακίνητο, θεωρούνται, μεταξύ άλλων, η επίσκεψη, η επίβλεψη και εποπτεία τούτου και των ορίων του από τυχόν καταπατήσεις, ο καθαρισμός αυτού ως και οι καταμετρήσεις και η σύνταξη διαγραμμάτων".
- (ΙΙ) Σύμφωνα με την 3016/2010 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, "για την απόκτηση της νομής επί πράγματος απαιτείται αφενός μεν βούληση του αποκτώντος να εξουσιάζει το πράγμα ως κύριος αφετέρου δε φυσική εξουσία στο πράγμα. Η ταυτόχρονη κατά κανόνα συνύπαρξη των στοιχείων αυτών, είναι δημιουργική του μη εμπραγμάτου δικαιώματος της νομής. Η διάνοια κυρίου συνίσταται στην πρόθεση του κατέχοντος να κατέχει και εξουσιάζει το πράγμα κατά τρόπο διαρκή, απεριόριστο και αποκλειστικά. Εκδηλώνεται δε με πράξεις επί του πράγματος που αρμόζουν στον κύριο αυτού".
- (ΙΙΙ) Από την συνδυασμένη ερμηνεία των διατάξεων περί νομής του Αστικού Κώδικα (άρθρα 974 κ.ε.), ως οιονεί νομή νοείται η μερική εξουσίαση ενός πράγματος, η οποία εκτείνεται σε μερικές μόνο χρησιμότητές του, ασκείται δε από τον δικαιούχο με τον τρόπο που θα την ασκούσε αν είχε πλήρες εμπράγματο δικαίωμα.
- (ΙV) Σύμφωνα με την παράγραφο 4.1 της σύμβασης (σελ. 68), παραχωρούνται στην Fraport: (α) το αποκλειστικό δικαίωμα επιβολής και είσπραξης αερολιμενικών τελών, (β) το δικαίωμα εμπορικής εκμετάλλευσης των υπηρεσιών αεροδρομίου και (γ) κάθε άλλη δραστηριότητα που θα αποσκοπεί στην αύξηση των εσόδων από τα αεροδρόμια, αρκεί να ενημερώνεται γι' αυτές το ελληνικό δημόσιο.

Καταλήξατε σε συμπέρασμα; Είναι η Fraport νομέας ή οιονεί νομέας και, επομένως, υπόκειται σε ΕνΦΙΑ ή όχι; Επιτρέψτε μου, να μη διατυπώσω προσωπική άποψη. Οικονομικά σπούδασα και δεν θέλω να παραστήσω τον νομικό ή, έστω, κάποιον εξυπνότερο από εκείνους που δούλεψαν την εν λόγω σύμβαση σε όλες τις νομικές λεπτομέρειές της. Θα ήθελα, όμως, να ακούσω την άποψη κάποιου νομικού.

Κλείνουμε αυτή την τεράστια παρένθεση και παίρνουμε ανάσα. Θα συνεχίσουμε αύριο.

Ιστοσελίδα κατηγορεί το ΚΚΕ γιατί δεν στήριξε αντικομμουνιστική εκδήλωση!

 

Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ στο 19ο αντάμωμα της Ποντιακής νεολαίας στην Παναγία Σουμελά
Ένα περίεργο άρθρο σε βάρος του ΚΚΕ δημοσίευσε η ιστοσελίδα «e-pontos.gr», με αφορμή την στάση της Λαϊκής Συσπείρωσης του δήμου Καλλιθέας για ένα ποντιακό πολιτιστικό τριήμερο του συλλόγου «Αργώ» το οποίο συμπεριλαμβάνει και μία αντικομμουνιστική «ημερίδα» με τίτλο «100 χρόνια από τον πρώτο ολοκληρωτισμό του μπολσεβικισμού». Οι δημοτικοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης στο δήμο Καλλιθέας κατήγγειλαν ότι εξαπατήθηκαν από τη διοίκηση η οποία ζήτησε από το δημοτικό συμβούλιο να ψηφίσει την χρηματοδότηση των τριήμερων εκδηλώσεων αποκρύπτοντας την αντικομμουνιστική «ημερίδα»! Οι δημοτικοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης επανέφεραν το θέμα, ζητώντας την ακύρωση της χρηματοδότησης, κάτι το οποίο η δημοτική αρχή αρνήθηκε. Η διοίκηση ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε για τη συγκεκριμένη  «ημερίδα» και ότι σε αυτήν δεν θα παραβρεθεί εκπρόσωπός της.

Η ιστοσελίδα «e-pontos.gr» αφήνει να εννοηθεί με το «για μία ακόμα φορά» ότι το ΚΚΕ αντιτάχθηκε σε Ποντιακές εκδηλώσεις. Η ιστοσελίδα όμως δεν μας λέει που και πότε έγινε αυτό! Η ιστοσελίδα προφανώς δεν έχει πληροφορηθεί ότι το ΚΚΕ, εκτός του ότι ποτέ δεν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε Ποντιακές εκδηλώσεις, συμπεριλαμβάνει πάντα στο πρόγραμμα των μεγάλων φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή ποντιακή μουσική, τραγούδι και χορό. Η ιστοσελίδα «e-pontos.gr» προφανώς δεν πληροφορήθηκε την παρουσία και την ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, φέτος το καλοκαίρι στην Παναγία Σουμελά στην Καστανιά της Βέροιας στο 19ο αντάμωμα της Ποντιακής νεολαίας!
Όσον αφορά την συγκεκριμένη εκδήλωση στην Καλλιθέα, τι κάνει πως δεν καταλαβαίνει το «e-pontos.gr»;! Στη συγκεκριμένη εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί «ημερίδα» με θέμα «100 χρόνια από τον πρώτο ολοκληρωτισμό του μπολσεβικισμού». Εάν δεν γνωρίζει ο αρθογράφος, πράγμα που δεν το νομίζουμε, θα μπορούσε απλά να πληκτρολογήσει στο google τη λέξη «μπολσεβικισμός» και να διαπιστώσει ότι πρόκειται για το κόμμα του Λένιν, πρόκειται για το Κομμουνιστικό Κόμμα! Ακόμα όμως κι αν δεν καταλαβαίνει ο αρθογράφος την αντίθεση του ΚΚΕ όσον αφορά τον χαρακτηρισμό του Κομμουνισμού ως ολοκληρωτισμού, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει το απαράδεκτο της ταύτισης του κομμουνισμού με τον φασισμό, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει ότι αυτού του είδους η αντιμετώπιση του κομμουνισμού από την Ευρωπαϊκή Ένωση οδήγησε τους φασίστες σε τόσο υψηλά εκλογικά ποσοστά σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να ταυτίζεις τους εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής με τους Ναζί εκτελεστές τους, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεις τον Ρίτσο φασίστα και να τον ταυτίζεις με τον Χίτλερ, δεν καταλαβαίνει ούτε το ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να συμφωνήσει με μία αντικομμουνιστική εκδήλωση;! Δηλαδή το «e-pontos.gr» και ο αρθογράφος του είναι ικανοί να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές επειδή δεν θα πάρουν μέρος μελλοντικά σε μία εκδήλωση με τίτλο «έργα και ημέραι των κομμουνιστοληστοσυμμοριτών» ή «η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού»;! Δηλαδή ο αρθογράφος του «e-pontos.gr» θα κατηγορούσε και την Νέα Δημοκρατία εάν αυτή δεν έπαιρνε μέρος σε μια εκδήλωση με θέμα που θα σπίλωνε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή εάν ζητούσε να μην χρηματοδοτηθεί μια τέτοια εκδήλωση;!
Δυστυχώς ο αντικομμουνιστικός οίστρος ορισμένων είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα όρια μεταξύ της κριτικής και της αστειότητας!
Νίκος Αποστολίδης

Η καινούργια τάξη των καπιταλιστών... (Β.Ι.Λένιν)...


Η ανάπτυξη του εμπορίου, η ανάπτυξη της ανταλλαγής εμπορευμάτων οδήγησε στον 
ξεχωρισμό μιας καινούργιας τάξης - των καπιταλιστών. Το κεφάλαιο εμφανίστηκε στα 
τέλη του μεσαίωνα, όταν το παγκόσμιο εμπόριο, ύστερα από την ανακάλυψη της Αμε-
ρικής, πήρε τεράστια ανάπτυξη, όταν αυξήθηκε η ποσότητα των πολύτιμων μετάλλων, 
όταν το ασήμι και ο χρυσός έγιναν μέσο ανταλλαγής, όταν η κυκλοφορία του χρήματος 
έδωσε τη δυνατότητα να συγκεντρωθούν τεράστια πλούτη σε λίγα χέρια. Το ασήμι και 
ο χρυσός αναγνωρίζονταν σαν πλούτος σε όλο τον κόσμο. Έπεφτε η οικονομική δύναμη 
της τσιφλικάδικης τάξης και αναπτυσσόταν η δύναμη της καινούργιας τάξης - των 
εκπροσώπων του κεφαλαίου. Η ανασυγκρότηση της κοινωνίας γινόταν έτσι που όλοι 
οι πολίτες σαν να έγιναν ίσοι, σαν να εξαφανίστηκε η παλιά διαίρεση σε δουλοκτήτες 
και δούλους, σαν να θεωρούνται όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο, ανεξάρτητα από το πόσο 
κεφάλαιο έχει ο καθένας - πόση γη σαν δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας ή αν είναι γυμ-
νός με τα εργατικά του χέρια μόνο - όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Ο νόμος κατά 
τον ίδιο τρόπο προστατεύει όλους, προστατεύει την ιδιοκτησία, όποιος την έχει, από 
τις απόπειρες ενάντια στην ιδιοκτησία από μέρους της μάζας εκείνης που, επειδή δεν 
έχει ιδιοκτησία, επειδή δεν έχει τίποτε εκτός από τα χέρια της, βαθμιαία εξαθλιώνεται, 
καταστρέφεται και μετατρέπεται σε προλετάριους. Αυτή είναι η καπιταλιστική κοινωνία.

*Απόσπασμα από διάλεξη του Β.Ι.Λένιν στο πανεπιστήμιο Σβερντλόφ, στις 11 Ιούλη 1919 


Και τι έχεις να χάσεις αν συγκρουστείς κάτω από τη δική σου σημαία;!

        


Τόσο ξύλο στην Καταλονία, τόσα ανοιγμένα κεφάλια, τόση βία, τόσοι λαϊκοί άνθρωποι στα νοσοκομεία χωρίς κανένα κέρδος για τους ίδιους! Μερίδα της αστικής τάξης θέλει την Καταλονία ανεξάρτητη και λαϊκοί άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για να βρεθούν με ανοιγμένα κεφάλια υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα! Κι αν έβγαιναν στο δρόμο για τα δικά τους συμφέροντα;! Αν έβγαιναν στο δρόμο για να διεκδικήσουν αντί για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία;! Κι αν αντί να συγκρουστούν κάτω από την ξένη γι’ αυτούς σημαία κάποιας μερίδας της αστικής τάξης, συγκρούονταν για τα δικά τους συμφέροντα κάτω από τη δική τους σημαία;! Αφού μπορούν και βάζουν σε κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα για τα συμφέροντα της αστικής τάξης γιατί να μην μπορούν να διακινδυνεύσουν για τα δικά τους συμφέροντα;!
Τι έχουν να χάσουν για παράδειγμα αυτοί τους οποίους το αστικό κράτος ετοιμάζεται να ξεσπιτώσει κατάσχοντας τα σπίτια τους;! Θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο τα κεφάλια τους όχι κάτω από τις σημαίες αυτονομιστικών κινημάτων αλλά και κάτω από τις σημαίες ποδοσφαιρικών ομάδων! Θα μπορούσαν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για μεγάλα ή μικρά επιχειρηματικά συμφέροντα, χωρίς οι ίδιοι να έχουν κανένα κέρδος από την έκθεση της ζωής τους σε κίνδυνο. Γιατί λοιπόν να μην προτάξουν τα στήθη τους υπερασπίζοντας την κατοικία του διπλανού πριν οι δυνάμεις καταστολής φτάσουν στη δική τους κατοικία;! Γιατί να μην αποφασίσουν να σηκώσουν τη δική τους σημαία, να συγκρουστούν όπως στην Καταλονία, αλλά όχι για καμιά απόσχιση, αλλά για να διεκδικήσουν από το να μην κατασχεθεί η λαϊκή κατοικία μέχρι το να πάρουν αυτοί στα χέρια τους την εξουσία και τον πλούτο που παράγουν;! Τίποτα δεν έχουν να χάσουν αν συγκρουστούν παρά μόνο τις αλυσίδες τους!

Νικολαΐδης Χρηστάκης

Όταν η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει τον Λάτση


Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη
Νέα κόντρα ΚΚΕ-Χ.Α. στη βουλή με αφορμή τη ρύθμιση για το «πλωτό μουσείο Νεράιδα» του Ιδρύματος Γιάννη Λάτση, που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για την περιστολή των δημοσίων δαπανών. Παράλληλα η κόντρα φέρνει στην επιφάνεια και το πραγματικό πρόσωπο της Χ.Α, αυτό της ναζιστικής οργάνωσης που ξυλοκοπεί εργάτες και υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εφοπλιστών.
Ο ειδικός αγορητής της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Παναγιώταρος, είχε αντιταχθεί στην νομοθέτηση της ίδρυσης του μουσείου ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, υπό την αιγίδα του υπουργείου Ναυτιλίας, υποστηρίζοντας πως «δωρίζεται από έναν εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων της γης - και ξέρουμε ότι οι δωρεές που γίνονται στο Δημόσιο συνήθως καταστρέφονται, γιατί το Δημόσιο δεν σέβεται τίποτα που δεν το έχει αποκτήσει με κόπο».
«Θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το μουσείο να κάνει πολύ καλή δουλειά, ευρισκόμενο στα χέρια του Ιδρύματος Λάτση» υποστήριξε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής.


Με αφορμή την τοποθέτηση του Ηλία Παναγιώταρου, ο αγορητής του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος, έκανε λόγο για «κουρτίνα που έπεσε - κουρτίνα που προσπαθούσε έντεχνα να καλλιεργήσει το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής»:

«Όταν πρόκειται για τους προστάτες, για τα αφεντικά, η Χρυσή Αυγή βγαίνει και μιλά για «δωρεά του Λάτση προς το Δημόσιο». Ποια δωρεά; Εδώ πάνε να κλέψουν το Δημόσιο για να οικονομήσουν, γιατί το μουσείο αυτό ανήκει στο «κοινωφελές» Ίδρυμα του Λάτση και όχι στο ελληνικό Δημόσιο. Μάλιστα, είναι τόσο πατριωτικό αυτό το κοινωφελές Ίδρυμα, που έχει την έδρα του στο Λιχτενστάιν! Είναι τόσο πατριωτικό που πρέπει να το χρηματοδοτήσουμε» ανέφερε ο κ. Καραθανασόπουλος.



Η πολεμική των Αναρχικών ενάντια στη Σοβιετική Εξουσία

Στο πλαίσιο του αφιερώματος στα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε ένα ακόμα απόσπασμα από το άρθρο του Κ. Μπορμπότη “η αναρχική πολεμική στην Οκτωβριανή Επανάσταση” που μπορεί να το βρει και να το διαβάσει κανείς στο τρέχον τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (5/2017). Αυτό το απόσπασμα αναφέρεται στις περιπτώσεις των αναρχικών που στράφηκαν ενάντια στη σοβιετική εξουσία και τα ίδια τα σοβιέτ ως όργανα εξουσίας.
Δείτε εδώ το προηγούμενο μέρος: Αναρχικοί που πολέμησαν στο πλευρό της Σοβιετικής Εξουσίας
Η πιο μεγάλη σύγχυση των αναρχικών και η καρδιά της χρεοκοπίας τους φανερώνεται γύρω από το ζήτημα της στάσης τους απέναντι στα Σοβιέτ. Το μεγαλύτερο κομμάτι των αναρχικών τα απέρριπτε, αφού τα θεωρούσε -και σωστά, αφού τέτοια ήταν- όργανα εξουσίας. Αφού λοιπόν η αναρχική διδασκαλία απορρίπτει κάθε εξουσία γενικά, οι αναρχικοί απέρριψαν και τα Σοβιέτ, ως όργανα που εξέφραζαν, δυνάμει, την επαναστατική εξουσία των εργατών.
Ήδη από την επανάσταση του 1905 οι αναρχικοί δεν είχαν θετική στάση απέναντι στα Σοβιέτ: “Τα Σοβιέτ του 1905 ήταν εξίσου ενοχλητικά για τους αναρχικούς, δεδομένου ότι, ως αδιαμόρφωτοι έστω αντιπροσωπευτικοί θεσμοί (παρά ως άμεσα δημοκρατικοί φορείς), έμοιαζαν με τους κρατικιστικούς θεσμούς, με ενσαρκώσεις εξουσίας και ισχύος”, λέει ο Μπούκτσιν (Η Τρίτη Επανάσταση – Λαϊκά κινήματα στην επαναστατική εποχή) και προσθέτει ότι το ίδιο συνέβη και στα 1917: “Οι αναρχικοί συνολικά δεν αναγνώρισαν ως όφειλαν τη σπάνια ευκαιρία που τους δινόταν να χρησιμοποιήσουν τα Σοβιέτ σαν μέσο για να πετύχουν τα κοινωνικά τους ιδεώδη. Το 1917, όπως και το 1905, οι περισσότεροι αναρχικοί απέφυγαν τα Σοβιέτ. Τα θεώρησαν στίβο αντιπαράθεσης των πολιτικών κομμάτων -σαν μικρά πολιτικά κοινοβούλια δηλαδή”.
Ο Βολίν χαρακτηρίζει τα Σοβιέτ ως “συγκεχυμένους, περιστασιακούς και καθαρά αντιπροσωπευτικούς οργανισμούς” και λέει: “Στην ουσία, ένα “Σοβιέτ” δεν είναι διόλου μια οργάνωση ταξικού αγώνα κι επαναστατικής δράσης […] Λόγω της δομής του κυρίως, είναι μια οργάνωση πλαδαρή, παθητική, γραφειοκρατική ή στην καλύτερη περίπτωση, διοικητικής φύσης. Ένα Σοβιέτ μπορεί να ασχολείται με ορισμένες τοπικές μικροδραστηριότητες και τίποτα περισσότερο […] Προσβάλλεται εύκολα από την “πολιτική ασθένεια” και, συνεπώς, αποτελεί ένα σίγουρο κίνδυνο για την Επανάσταση”. Η Οκτωβριανή Επανάσταση έγινε κάτω από το σύνθημα: “Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ”. Κάτω δηλαδή από τη μισητή για τους αναρχικούς λέξη “εξουσία”, αλλά και την εξίσου αντιπαθητική, όπως είδαμε, “Σοβιέτ”. Οι μπολσεβίκοι, με επεξεργασμένη πολιτική, με σταθερότητα στην αντιπαράθεση στην Προσωρινή Κυβέρνηση, αλλά κι ευελιξία για το τράβηγμα των εργατικών μαζών με βάση τις καμπές και την πορεία της ταξικής πάλης, με σκληρή διαπάλη σε όλες τις φάσεις, κατάφεραν σταδιακά να αποσπάσουν τα Σοβιέτ από την επιρροή των εσέρων και των μενσεβίκων. Το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη, με τους μπολσεβίκους να πλειοψηφούν στα βασικά Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας, το σύνθημα “όλη η εξουσία στα Σοβιέτ” (το οποίο είχε αποσυρθεί προσωρινά από το Λένιν μετά από τα γεγονότα του Ιούλη του 1917 κι επανήθλε το Σεπτέμβρη) συγκέντρωνε την υποστήριξη εκατομμυρίων εξεγερμένων εργατών, αγροτών, στρατιωτών και ισοδυναμούσε με κάλεσμα για σοσιαλιστική επανάσταση.
Οι αναρχικοί απέρριπταν το σύνθημα “Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ”. Ο Βολίν γράφει: “Όσο για τους αναρχικούς, αυτό το σύνθημα τους έβαλε σε σκέψεις, και δικαιολογημένα […] δε δέχονταν το σύνθημα χωρίς κάποιες επιφυλάξεις. Γι’ αυτό, ο όρος εξουσία καθιστούσε το σύνθημα διφορούμενο, ύποπτο, παράλογο και δημαγωγικό”. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσαν να παραβλέψουν τη συμμετοχή των επαναστατημένων μαζών στα Σοβιέτ, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε αντιφάσεις και να “σύρονται” ουσιαστικά πίσω από τα γεγονότα.
Μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτές τις αντιφάσεις γύρω από το ζήτημα της εξουσίας των Σοβιέτ στην πορεία κλιμάκωσης του ταξικού αγώνα μέσα από την αρθρογραφία βασικών αναρχικών εντύπων. Στις 25 Αυγούστου, μέσα στο στροβιλισμό των γεγονότων κι ενώ ο Κορνίλοφ ετοίμαζε αντεπαναστατικό πραξικόπημα, η αναρχοσυνδικαλιστική “Γκόλος Τρούντα” διακήρυσσε: “Δεν έχουμε ανάγκη την εξουσία”. Η απόρριψη του στόχου της εξουσίας είναι ουσιαστικά παραίτηση από την επανάσταση, παράδοση στον ταξικό αντίπαλο, είναι διακήρυξη γραμμής αφοπλισμού. Η άρνηση της διεκδίκησης της εξουσίας σε επαναστατικές συνθήκες σημαίνει και άρνηση της επανάστασης.
Λίγες μέρες πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, στο φύλλο της 20ής Οκτώβρη, η ίδια εφημερίδα έγραφε για το ενδεχόμενο κατάληψης της εξουσίας από τους μπολσεβίκους: “Η πιθανή υλοποίηση του συνθήματος: Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ -ή μάλλον η πιθανή κατάληψη της πολιτικής εξουσίας- θα είναι το τέλο; Αυτό θα είναι όλο; […] Όλα θα εξαρτηθούν απ’ την ερμηνεία που οι νικητές θα δώσουν στη λέξη “εξουσία” […] Αν η κατάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ σημαίνει, στην πραγματικότητα, υφαρπαγή της εξουσίας από ένα νέο πολιτικό κόμμα […] τότε ύστερα από ένα μεσοδιάστημα -λίγο ως πολύ μακρόχρονο- ο αγώνας αναγκαστικά θα ξαναρχίσει. Θα είναι η αρχή της τρίτης και τελευταίας φάσης της ρώσικης επανάστασης…”. Ουσιαστικά προανήγγειλε την ανάλυψη ένοπλης δράσης απέναντι στη νέα εξουσία.
Στο φύλλο της 25ης Οκτώβρη, τη μέρα δηλαδή της επανάστασης, η “Γκόλος Τρούντα” ανήγγειλε: “Μια που δίνουμε στο σύνθημα ‘όλη η εξουσία στα Σοβιέτ’ ολότελα διαφορετική έννοια […] μια που δεν πιστεύουμε στις πλατιές προοπτικές μιας επανάστασης που ξεκινάει με μια πολιτική πράξη, δηλαδή με την κατάληψη της εξουσίας, μια που κρίνουμε αρνητικά κάθε ενέργεια των επαναστατημένων μαζών για πολιτικούς σκοπούς και κάτω απ’ την αιγίδα ενός πολιτικού κόμματος […] εκτιμούμε το σημερινό κίνημα αρνητικά”.
Η σύγχυση και οι αντιφάσεις γύρω από το θέμα των Σοβιέτ φαίνονταν και στην αρθογραφία της εφημερίδας “Αναρχία” της Μόσχας. Τον Απρίλη του 1918 έγραφε: “Είμαστε από θέση αρχής ενάντια στα Σοβιέτ, επειδή είμαστε ενάντια σε κάθε μορφής κράτος. Λένε ότι έχουμε σκοπό να ανατρέψουμε τους μπολσεβίκους. Ανοησίες. Είχαμε εναντιωθεί ακόμα και στην ανατροπή των μενσεβίκων”.
Έχοντας αυτήν τη γραμμή, οι αναρχικοί ήταν αδύνατο να αναπτύξουν κάποια πρακτική πολιτική κατεύθυνση που να μπορέσει να συσπειρώσει γύρω της μάζες, πολύ περισσότερο να αναπτύξουν κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο και στόχους. Σε συνθήκες κίνησης εκατομμυρίων μαζών που αμφισβητούσαν την αστική εξουσία, ουσιαστικά δε διαμόρφωσαν καμία πρακτική γραμμή, πέρα από γενικόλογα καλέσματα ενάντια σε “κάθε εξουσία”. Από τα ίδια τα πράγματα περιθωριοποιήθηκαν χωρίς να μπορούν να επιδράσουν στην πορεία της ταξικής πάλης.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Ορόσημα



«Οι εξελίξεις στη Γερμανία θα επηρεάσουν άμεσα την Ελλάδα», εκτιμούν μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου και προσθέτουν ότι «αν δε διευθετηθούν οι μεγάλες εκκρεμότητες έως το τέλος του έτους, ή πριν από το σχηματισμό νέας κυβέρνησης στο Βερολίνο, το μπλέξιμο και το κόστος θα είναι μεγάλα». Είναι βέβαιο ότι συστάσεις όπως αυτή απευθύνονται πρωτίστως στην κυβέρνηση, την οποία σπρώχνουν να φανεί συνεπής στις δεσμεύσεις της και να «τρέξει» γρήγορα τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, πολλές από τις οποίες περιέχονται στην 3η «αξιολόγηση». Στην πραγματικότητα, όμως, τέτοιες παραινέσεις και υποδείξεις παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες, μιας και η κυβέρνηση είναι από τους πρώτους που θέλουν να κλείσει έγκαιρα η «αξιολόγηση», όπως επιτάσσει το συμφέρον του κεφαλαίου. Επομένως, το μήνυμα «πάρτε όλα τα μέτρα πριν σχηματιστεί κυβέρνηση στη Γερμανία» έχει κι άλλον αποδέκτη. Κι αυτός είναι ο λαός, τον οποίο τρομοκρατούν πως αν δεν δεχτεί αδιαμαρτύρητα όσα σχεδιάζουν σε βάρος του το κεφάλαιο, η ΕΕ και τα κόμματά τους, θα υπάρξει μεγάλο κόστος και μπλέξιμο. Εκβιάζουν, δηλαδή, για λαϊκή συναίνεση ή ανοχή στα μέτρα, όπως έκαναν και κατά τη 2η «αξιολόγηση», όταν «ορόσημα» για την ολοκλήρωσή της ετίθεντο άλλοτε οι ολλανδικές εκλογές άλλοτε οι γαλλικές και ύστερα η έναρξη των διαπραγματεύσεων για το Brexit. Στο σχέδιο και στα «ορόσημα» του κεφαλαίου ο λαός να αντιτάξει το δικό του αγωνιστικό σχεδιασμό, την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες του. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει διέξοδος προς όφελός του.

Η θέση του ΚΚΕ για την «ταυτότητα φύλου» και οι ανορθολογικές θεωρίες της κυβέρνησης


Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης



Στη διαδικασία της συζήτησης στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής μπήκε το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». Τις επόμενες μέρες αναμένεται να πάρει το δρόμο της συζήτησης και της ψήφισης στην Ολομέλεια. Το νομοσχέδιο για την αλλαγή της ταυτότητας φύλου δεν αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό, δεν αφορά τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Αφορά τη δυνατότητα αλλαγής φύλου στα νομικά έγγραφα ενός ατόμου με βάση τη βούλησή του, τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου.
Επιστημονικά τεκμηριωμένη αντίληψη
Το ΚΚΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα στην αλλαγή του φύλου στα νομικά έγγραφα, στις περιπτώσεις που το άτομο βιώνει έντονη σύγκρουση ανάμεσα σε ορισμένα χαρακτηριστικά του φύλου του και στο φύλο που νιώθει ότι ανήκει, για βιολογικούς, κοινωνικούς και άλλους λόγους. Ομως, η νομική αναγνώριση του ατομικού δικαιώματος χρειάζεται να βασίζεται σε ορισμένα αντικειμενικά κριτήρια και σε μέτρα κοινωνικής προστασίας του ατόμου (χωρίς να προϋποθέτει τη χειρουργική επέμβαση).
Δηλαδή, η ατομική του απόφαση χρειάζεται να στηρίζεται σε μια διακριτική, τεκμηριωμένη επιστημονικά και κοινωνικά θεσμοθετημένη γνωμοδότηση, ώστε να βοηθηθεί το άτομο ουσιαστικά να επιλύσει αυτή την ασυμβατότητα και να έχει την αντίστοιχη υποστήριξη του οικογενειακού, φιλικού, συγγενικού, ευρύτερα του κοινωνικού περιβάλλοντος.
Ενδεχομένως αυτό να αφορά και περιπτώσεις μεσοφυλικών παιδιών (παιδιά που τα χρωμοσώματα ή τα γεννητικά τους όργανα παρουσιάζουν απόκλιση από τον τυπικό ορισμό του αρσενικού ή θηλυκού σώματος), αλλά με την επιστημονική, κοινωνική στήριξη, όχι μόνο με την απόφαση της οικογένειας. Γιατί η οικογένεια μπορεί να μην είναι σε θέση να γνωρίζει το σύνολο των επιστημονικών κριτηρίων για να αντιμετωπίσει το ζήτημα.
Για να μπορέσει να ασκηθεί το ατομικό δικαίωμα με ουσιαστικό και όχι τυπικό τρόπο, προϋποτίθενται ορισμένοι κοινωνικά καθορισμένοι παράγοντες. Για να είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και ουσιαστική η ατομική επιλογή στην αλλαγή της ταυτότητας φύλου, χρειάζεται να βασίζεται στη γνώση μιας σειράς παραγόντων και συνεπειών από αυτήν την επιλογή. Αυτή η γνώση μπορεί να μεταφερθεί μέσα από την επιστημονική, κοινωνική στήριξη του ατόμου. Δεν αρκεί η υποκειμενική εμπειρία.
Αυτό δεν αποτελεί «ιατρικοποίηση», «ψυχιατρικοποίηση», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά προϋπόθεση για την ουσιαστική ανάπτυξη της προσωπικότητας, βασιζόμενη στην ψυχοκοινωνική στήριξη του ατόμου. Ομως, το νομοσχέδιο δεν προσεγγίζει ούτε τις ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις για να στηριχθεί το ατομικό δικαίωμα. Αντίθετα, τις αρνείται στο όνομα του ατομικού δικαιώματος.
Τι προβλέπει το νομοσχέδιο
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η αίτηση του ατόμου στη δικαστική αρχή δεν απαιτεί ως προϋπόθεση καμιά επιστημονική γνωμάτευση. Αγνοείται η ανάγκη το άτομο να διαθέτει ολόπλευρη, επιστημονική και κοινωνική στήριξη, ως προϋπόθεση για να προχωρήσει στην αλλαγή του φύλου. Οι μοναδικές προϋποθέσεις που θέτει, είναι το άτομο να μην είναι έγγαμο όταν κάνει την αίτηση και να έχει δικαιοπρακτική ικανότητα, δηλαδή να είναι άνω των 18 ετών.
Περιλαμβάνει ακόμα στις προϋποθέσεις τη δυνατότητα να αλλάξει η ταυτότητα φύλου ενός ανήλικου ατόμου 17 ετών, με τη συναίνεση των γονιών του, επικαλούμενο ότι, αφού έχει το δικαίωμα ψήφου και μια σειρά από άλλα «πολιτικά δικαιώματα», μπορεί να έχει την πνευματική ωριμότητα να αποφασίσει.
Σύμφωνα με την τοποθέτηση του υπουργού Δικαιοσύνης, η κυβέρνηση θα κατεβάσει το ηλικιακό όριο στα 15 έτη, με την προϋπόθεση ότι το 15χρονο ή 16χρονο άτομο θα καταθέσει στο δικαστήριο και επιστημονική γνωμάτευση από κρατικό φορέα. Βέβαια, είναι απορίας άξιο με ποια επιστημονικά κριτήρια τεκμηριώνεται ότι αυτή η ανάγκη ισχύει μόνο σε περιπτώσεις ανηλίκων 15 και 16 ετών, ενώ στα 17, 18 ή 20 έτη δεν υπάρχει.
Τελικά, γιατί η κυβέρνηση προωθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο; Αυτό που έρχεται να υιοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη βούλα του νόμου, είναι ο πλήρης διαχωρισμός του «βιολογικού» και του «κοινωνικού» φύλου. Πρόκειται για τις θεωρίες, οι οποίες βασίζονται στην πλήρη απόσπαση των ανατομικών χαρακτηριστικών του φύλου, που προσδιορίζονται αντικειμενικά, από την αντίληψη που έχει το άτομο για το φύλο που ανήκει. Ομως, αυτή η αντίληψη διαμορφώνεται κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συνθήκες.
Μάλιστα, στη συζήτηση στη Βουλή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας αυτές τις ανορθολογικές θεωρίες, αμφισβήτησαν το φυλετικό διαχωρισμό άνδρας - γυναίκα ως αντικειμενικό γεγονός. Παρουσιάζουν ότι το φύλο είναι αποκλειστικά ένα «καλούπι» που προσδίδει η κοινωνία στο άτομο. Επομένως, είναι κάτι ρευστό και μεταβαλλόμενο. Και αυτή η χυδαία διαστρέβλωση της αντικειμενικής, κοινωνικής πραγματικότητας, αυτός ο ανορθολογισμός και ιδεαλισμός παρουσιάζονται ως «προοδευτισμός».
Η διαστρέβλωση εφαλτήριο της επίθεσης
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι βουλευτές, επικαλούμενοι αυτές τις ιδεαλιστικές και ανορθολογικές θεωρίες, έκαναν επίθεση στις θέσεις του ΚΚΕ, παρουσιάζοντάς τες με το κεφάλι κάτω. Με χυδαίο τρόπο διαστρέβλωσαν τη θέση του ΚΚΕ, αναπαράγοντας ξεκομμένες «ατάκες» ή γενικότερες ιδεολογικές θέσεις από την τοποθέτησή του στην Επιτροπή της Βουλής.
Περιορίστηκαν στην αναφορά του ΚΚΕ ότι «το φύλο προσδιορίζεται αντικειμενικά», από την ανάλυση που κάνει σε σχέση με το ότι οι αντιλήψεις για την κοινωνική θέση του κάθε φύλου αναπαράγονται κοινωνικά, μέσα από το οικογενειακό, σχολικό, ευρύτερα μέσα από το κοινωνικό περιβάλλον.
Και βέβαια οι αντιδραστικές απόψεις περί βιολογικής κατωτερότητας της γυναίκας που επικρατούσαν το Μεσαίωνα, αναπαράχθηκαν κοινωνικά. Και βέβαια η θέση της γυναίκας στη δουλοκτητική, στη φεουδαρχική, ακόμα και στην καπιταλιστική κοινωνία για εκατοντάδες χρόνια δεν ήταν αποτέλεσμα των βιολογικών χαρακτηριστικών του γυναικείου φύλου, αλλά αποτέλεσμα αυτού που είχε ανάγκη η εκάστοτε κοινωνία (κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας) από τη γυναίκα, ως άμεσου αναπαραγωγού του είδους (θέση στην τεκνογονία, μητρότητα).
Γι' αυτό, το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι οι αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των φύλων ακολουθούν, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, τις αλλαγές στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Για παράδειγμα, η πιο μαζική προσέλευση των γυναικών στη μισθωτή εργασία, τις τελευταίες δεκαετίες, περιόρισε εν μέρει τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό της στα πλαίσια του γάμου. Συνεπώς, η αντίληψη του ΚΚΕ διαμορφώνεται στη βάση της αλληλεπίδρασης των φυλετικών χαρακτηριστικών, βιολογικά προσδιορισμένων, και των κοινωνικών σχέσεων των φύλων.
Επίσης, κατηγόρησαν το ΚΚΕ ότι συμπεριφέρεται με την αλαζονεία της επιστημονικής αποκλειστικότητας. Πρόκειται για συνειδητή συκοφαντία, καθώς επιστημονικές οργανώσεις, που πήραν μέρος στη συζήτηση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, επίσης πρότειναν τη θεσμική κατοχύρωση της επιστημονικής γνωμοδότησης ή ανέδειξαν προβλήματα κοινωνικών σχέσεων που μπορεί να επακολουθήσουν από μια μη μελετημένη «ευκολία» στο πεδίο εφαρμογής του νόμου.
Αφετηρία οι θεωρίες για το «κοινωνικό φύλο»
Η ουσία των απόψεων του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίζεται στον τρόπο που αντιλαμβάνονται το φύλο. Βρίσκεται στην απολυτοποίηση της ατομικής εμπειρίας ως αφετηρίας και πηγής προέλευσης της γνώσης, σε βάρος της κοινωνικής εμπειρίας, σε βάρος τελικά της αντικειμενικής πραγματικότητας. Βάζει με τον τρόπο αυτό το λιθαράκι του να εμπεδώνεται στη συνείδηση και τον τρόπο ζωής η αναζήτηση «ατομικής λύσης» στα κοινωνικά προβλήματα, στα αδιέξοδα για τα οποία ευθύνεται η σημερινή κοινωνία.
Στην πραγματικότητα, στην ατομική επιλογή επιδρά το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, την επηρεάζει. Από την επίδραση αυτή δεν εξαιρείται ούτε ο «εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο», στον οποίο αναφέρεται το νομοσχέδιο.

Ευ. Χ.

Καπιταλισμός που ρυπαίνει και σκοτώνει





Αν ένα μικρό ναυάγιο τόσο κοντά στο αρμόδιο υπουργείο, προκάλεσε τελικά τέτοια καταστροφή στον Σαρωνικό, ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τι πρόκειται να συμβεί σε ένα ατύχημα μεγάλης έκτασης. Το πρόσφατο παράδειγμα του ναυαγίου «Αγία Ζώνη ΙΙ» ανέδειξε με χαρακτηριστικό τρόπο όλη την παθογένεια ενός συστήματος όπου η οικονομία λειτουργεί νόμιμα και παράνομα με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Παθογένεια η οποία αγκαλιάζει το σύνολο των τομέων της αστικής πολιτικής, όπως την πρόληψη, τον κρατικό έλεγχο, την αντιμετώπιση ατυχημάτων και της βιομηχανικής ρύπανσης, τις εργασιακές σχέσεις και τις συνθήκες εργασίας, το λαθρεμπόριο καυσίμων, το νομοθετικό πλαίσιο που αφορά στην αδειοδότηση και λειτουργία των επιχειρήσεων.
Τα σαπιοκάραβα και ο κίνδυνος ναυαγίων που απασχόλησαν ιδιαίτερα τη δημόσια συζήτηση τις τελευταίες μέρες, είναι μόνο μια απ' τις πολλές πλευρές του διαρκούς κινδύνου που αντιμετωπίζουμε. Ας σκεφτούμε μόνο τις συνέπειες από ένα πιθανό ατύχημα στην έρευνα και εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Ιόνιο και το Κρητικό Πέλαγος, τις συνέπειες απ' τη μόνιμη βιομηχανική ρύπανση σε ποτάμια όπως ο Ασωπός και πολύ περισσότερο τις ολέθριες συνέπειες για το λαό από ένα πολεμικό χτύπημα στις βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που παραμένουν στη χώρα μας.

Eurokinissi
Συνέπειες για την ίδια τη ζωή μας, την υγεία μας, αλλά και τη γεωργική παραγωγή, την κτηνοτροφία, την αλιεία, τον επισιτισμό, τον τουρισμό και τόσες άλλες πλευρές της οικονομικής ζωής, που μας ζητούν να επωμιστούμε για να ανακάμψει και να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Οποιο απ' τα πρόσφατα επίκαιρα ζητήματα και αν θυμηθούμε, απ' τις καλοκαιρινές πυρκαγιές μέχρι την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, τα αστικά κόμματα μας καλούν να διαλέξουμε ποια από τις ανάγκες μας πρέπει να θυσιάσουμε για να μη θιχτεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Μας καλούν να διαλέξουμε αν προτιμάμε τις θέσεις εργασίας ή την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.
Η κάλπικη αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ξεπερνά κάθε όριο γελοιότητας, όταν ανάλογα με το θέμα της επικαιρότητας αλληλοκατηγορούνται με εναλλασσόμενους ρόλους, πότε του «προστάτη του περιβάλλοντος» και πότε του αποτελεσματικού διαχειριστή στην «ανεμπόδιστη προσέλκυση επενδύσεων».
Δυστυχώς η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή και δεν προσφέρεται για ψυχαγωγία.
Σημαντικές οι επιπτώσεις από τη ρύπανση και τα ατυχήματα
Τα μεγάλα ατυχήματα που έχουν συμβεί διεθνώς με αποτέλεσμα διαρροή πετρελαιοειδών είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο εργαζομένων, μεγάλη οικολογική καταστροφή, κοινωνικοοικονομικές και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία των εργαζομένων και των κατοίκων, υπογραμμίζουν τη σημασία του θέματος. Αναφερόμαστε ενδεικτικά στα ατυχήματα με πυρκαγιά - έκρηξη σε πλατφόρμες εξόρυξης υδρογονανθράκων (π.χ. «Deep Water Horizon» στον Κόλπο του Μεξικού το 2010 με 11 νεκρούς, «Piper Alpha» στη Βόρεια Θάλασσα το 1988 με 167 νεκρούς) και σε ατυχήματα με πετρελαιοφόρα (π.χ. «Prestige» το 2002 στην Ισπανία, «Εxxon Valdez» στην Αλάσκα το 1989, «Sea Empress» το 1996 στο Ην. Βασίλειο, «MV Braer» το 1993 στη Σκοτία, «Erika» το 1999 στη Γαλλία, «Tasman Spirittο» 2003 στο Πακιστάν, «Hubei Spirit» στη Ν. Κορέα το 2007).

Το μέγεθος των επιπτώσεων ενός μεγάλου ατυχήματος που περιλαμβάνει διαρροή πετρελαιοειδών εξαρτάται από το είδος και την ποσότητα του φορτίου, από τη μορφολογία της περιοχής, από τις καιρικές συνθήκες, από το πόσο γρήγορα και σε τι βαθμό λαμβάνουν χώρα διαδικασίες αντιμετώπισης του ατυχήματος, καθώς και από το ποιοι και πόσο εκτίθενται σε επικίνδυνες ουσίες. Οι συνέπειες από ένα τέτοιο ατύχημα δεν αφορούν μόνο στο οικοσύστημα και την ανθρώπινη υγεία, αλλά και τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις.
Το πετρέλαιο επιδρά στο θαλάσσιο οικοσύστημα άμεσα και μακροπρόθεσμα. Οι αρνητικές επιδράσεις αφορούν την αναπαραγωγή, την ανάπτυξη και τη συμπεριφορά των οργανισμών. Επικίνδυνες ουσίες περνούν, επίσης, μέσω της βιοσυσσώρευσης στη διατροφική αλυσίδα και τελικά στον άνθρωπο. Ο χρόνος που απαιτείται για την αποκατάσταση του θαλάσσιου οικοσυστήματος εξαρτάται από το μέγεθος του ατυχήματος. Μπορεί να απαιτηθούν δεκαετίες.
Οσον αφορά την ανθρώπινη υγεία, υπάρχουν άμεσες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, οι οποίες εξαρτώνται από το μέγεθος και το είδος του ατυχήματος. Η έκθεση σε πετρελαιοειδή μέσω της αναπνοής, του δέρματος, της κατάποσης, μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους, δερματικά εξανθήματα, ερεθισμό στα μάτια, γαστρεντερικές διαταραχές, μυοσκελετικά προβλήματα, άσθμα και άλλα αναπνευστικά προβλήματα, ηπατοτοξικά, ορμονικές διαταραχές, αιματολογικά προβλήματα και άλλες παθήσεις, ανάλογα με τον τρόπο και το μέγεθος της έκθεσης. Πιο ευάλωτα είναι τα μικρά παιδιά. Για παράδειγμα, σε μελέτη που πραγματοποιήθηκε μετά το ατύχημα του «Hubei Spirit» στη Ν. Κορέα, καταγράφηκε η εκδήλωση άσθματος σε παιδιά των κατοίκων της περιοχής που είχαν εκτεθεί στο πετρέλαιο.
Υπάρχουν διεθνείς επιστημονικές μελέτες που διερευνούν τις μακροπρόθεσμες επιδράσεις πετρελαιοκηλίδων στην υγεία των κατοίκων των περιοχών που επλήγησαν και των εργαζομένων - εθελοντών που έλαβαν μέρος στις διαδικασίες καθαρισμού. Σε ορισμένες από αυτές η μελέτη εστιάζεται στην πιθανότητα καρκινογένεσης.
Σε γνωστά μεγάλα ατυχήματα έχει διαπιστωθεί σημαντική επίδραση στη χλωρίδα και πανίδα στις ακτές που ρυπάνθηκαν. Η δημιουργία ιζήματος με παρουσία πετρελαίου στον πυθμένα των θαλασσών, με την ταυτόχρονη απουσία οξυγόνου και φωτός με αποτέλεσμα να παραμένει ανέπαφο για μεγάλο διάστημα, οδηγεί σε μακροπρόθεσμες επιδράσεις. Για παράδειγμα, έχει παρατηρηθεί σημαντική μείωση πληθυσμών διαφορών ειδών, όπως καβούρια, μύδια, στρείδια κ.λπ., για αρκετά χρόνια μετά από ατύχημα. Πολλά ψάρια πεθαίνουν ή καταστρέφονται τα αυγά και οι προνύμφες, αναπτύσσονται όγκοι και άλλες ασθένειες, ακόμη και σε χαμηλές συγκεντρώσεις τοξικών ουσιών αποκτούν οσμή και γεύση που τα κάνει μη καταναλώσιμα. Σημαντική είναι η μακροπρόθεσμη επίδραση στη δυνατότητα αναπαραγωγής, στην αντοχή των οργανισμών στις ασθένειες (π.χ. ψάρια, οστρακοειδή).
Στις επιπτώσεις μιας πετρελαιοκηλίδας περιλαμβάνεται το σύνολο αυτών που αφορούν στην οικονομία και τη ζωή των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, που δεν περιορίζεται μόνο στον τομέα της αλιείας και στην καταστροφή των ιχθυοκαλλιεργειών. Αναφερόμαστε στις επιπτώσεις στην κατοικία, την εστίαση, την αναψυχή, στον τουρισμό, σε μονάδες αφαλάτωσης, στο σύνολο των δραστηριοτήτων μιας περιοχής.
Επίσης, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι πηγές της ρύπανσης δεν περιορίζονται μόνο σε ατυχήματα. Αλλες πηγές ενδεικτικά είναι τα βιομηχανικά και αστικά απόβλητα, τα απόβλητα των πλοίων κατά την κανονική λειτουργία τους (π.χ. ρίψη αποβλήτων, λειτουργικές απορρίψεις φορτίου), η εξόρυξη πετρελαίου, οι διαρροές κατά τη μεταφορά πετρελαιοειδών με αγωγούς κ.λπ. Ολες αυτές οι δραστηριότητες, στο βαθμό που καθορίζονται με γνώμονα το κέρδος των καπιταλιστών και όχι την προστασία της υγείας και του περιβάλλοντος, εγκυμονούν πολύ σοβαρούς κινδύνους.
Πρόληψη και αντιμετώπιση κινδύνων στα χαρτιά
Η διεθνής εμπειρία από ατυχήματα με πλοία που μεταφέρουν πετρελαιοειδή ή άλλες επικίνδυνες ουσίες, ατυχήματα σε πλατφόρμες εξόρυξης υδρογονανθράκων, αλλά και γενικότερα ατυχήματα μεγάλης έκτασης σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις ή άλλες εγκαταστάσεις μεταφοράς, αναδεικνύει ότι η διαδικασία της πρόληψης των σχετικών κινδύνων δεν είναι μονοδιάστατη.
Μια ουσιαστική και ολοκληρωμένη προστασία από τέτοιου είδους κινδύνους προϋποθέτει πρώτα και κύρια την ολοκληρωμένη εκτίμηση της επικινδυνότητας, δηλαδή τη συνδυασμένη εκτίμηση της πιθανότητας να συμβεί κάποιο ατύχημα και της σοβαρότητας των συνεπειών του. Αυτή η εκτίμηση προϋποθέτει με τη σειρά της ότι λαμβάνεται υπόψη το σύνολο των παραγόντων που μπορεί να επηρεάσουν κάθε δραστηριότητα ξεχωριστά και κυρίως την αλληλεπίδρασή τους.
Το παράδειγμα της εκδήλωσης ενός μεγάλου τεχνολογικού ατυχήματος λόγω σεισμού, πλημμύρας, σαμποτάζ ή φαινομένου ντόμινο (αλυσιδωτού ατυχήματος), η αύξηση της πιθανότητας εκδήλωσης ενός ατυχήματος από την αύξηση των δραστηριοτήτων (π.χ. αύξηση μεταφορών σε μια συγκεκριμένη περιοχή), η πολυπλοκότητα ανάλογα με τις παραγωγικές και άλλες δραστηριότητες κάθε περιοχής για την αντιμετώπιση ενός ατυχήματος (π.χ. δυσκολίες για την εκκένωση πληθυσμού), η έκταση των συνεπειών από τη συνεργική επίδραση βλαπτικών παραγόντων του εργασιακού και ευρύτερου περιβάλλοντος στην ανθρώπινη υγεία και οι κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις, αποτελούν μόνο ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα που υπογραμμίζουν αυτήν την αλληλεπίδραση.
Στο σημερινό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το τι, πώς, πόσο θα παραχθεί, τι δραστηριότητες θα υπάρχουν σε μια περιοχή, πώς θα καθοριστούν οι χρήσεις γης, με τι όρους θα λειτουργεί κάθε δραστηριότητα, καθορίζονται με κριτήριο το κέρδος και όχι με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, μεταξύ των οποίων είναι και η εγγενής ασφάλεια, δηλαδή η πρόληψη των κινδύνων στην πηγή τους. Στον καπιταλισμό τα όποια μέτρα λαμβάνονται για την πρόληψη κάποιων κινδύνων περιορίζονται τόσο, όσο το να υπηρετείται το κριτήριο του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο.
Ο ρόλος του αστικού κράτους στη διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου αναδεικνύεται από την έλλειψη ουσιαστικού κρατικού ελέγχου, ο οποίος σήμερα δεν εστιάζει στην εργοδοτική ευθύνη. Φυσικά υπάρχουν και οι ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα στους αρμόδιους κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, αλλά και η ανεπάρκεια της ίδιας της νομοθεσίας, που συμβάλλει στο να μην εφαρμόζεται αποτελεσματικά και να υπηρετεί το κεφάλαιο. Αναφερόμαστε σε προδιαγραφές «ασφαλείας» και όρια επικινδυνότητας που δεν διασφαλίζουν τελικά ένα ουσιαστικό επίπεδο προστασίας, σε κενά της νομοθεσίας (π.χ. απουσία μεθοδολογιών και κριτηρίων για μια σειρά ζητήματα, εξαιρέσεις νομοθεσίας) και κυρίως σε προβλέψεις που αναθέτουν τον έλεγχο στον ιδιοκτήτη και σε ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος, που στην ουσία, ο ελεγχόμενος είναι και ελεγκτής του εαυτού του. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί για τις εργασιακές σχέσεις και τις συνθήκες εργασίας, με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση, τις μειώσεις προσωπικού, την ελαστική απασχόληση, τη δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί κ.λπ.
Σήμερα, σε επιστημονικό - τεχνικό επίπεδο, υπάρχουν μια σειρά μέτρα για την πρόληψη κινδύνων από ατυχήματα με πετρελαιοειδή και γενικότερα για την πρόληψη της εργασιακής και δημόσιας υγείας και ασφάλειας και προστασίας του περιβάλλοντος. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά δεν εφαρμόζονται από τους ιδιοκτήτες των πλοίων ή των εργοστασίων και άλλων επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, η πρόληψη ναυτικών ατυχημάτων προϋποθέτει ότι έχει διασφαλιστεί η στεγανότητα του πλοίου, ότι το σύνολο του εξοπλισμού και των εγκαταστάσεων διαθέτουν τις προδιαγραφές και τα συστήματα ασφαλείας, ότι έχει γίνει προληπτική συντήρηση, ότι υπάρχει επαρκές και κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, ότι οι εργασίες πραγματοποιούνται με βάση διαδικασίες ασφάλειας ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται κάποια καθυστέρηση κ.λπ. Αντίστοιχα, η ετοιμότητα αντιμετώπισης ατυχημάτων προϋποθέτει τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό, λαμβάνοντας υπόψη την επικινδυνότητα συνολικά μιας περιοχής, την πρακτική προετοιμασία, το συντονισμό των εμπλεκομένων, την επάρκεια εξοπλισμού, μέσων και εκπαιδευμένου προσωπικού.
Από τα χαρτιά στην πράξη
Για μια σειρά ζητήματα υπάρχει σχετική νομοθεσία, όπως ενδεικτικά οι κανονισμοί για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος (ΠΔ 55/1988), την εφαρμογή προτύπων ασφαλείας (ΠΔ 88/1997), η Διεθνής Σύμβαση MARPOL για την πρόληψη της ρύπανσης (ν. 1269/1982 και μετέπειτα τροποποιήσεις), τα σχέδια έκτακτης ανάγκης (ΠΔ 11/2002, Αποφ. 611.15/13/2722/2013), η Διεθνής Σύμβαση για τον έλεγχο και διαχείριση του έρματος και των ιζημάτων που προέρχονται από τα πλοία (Ν. 4470/2017), η πυρασφάλεια των πλοίων (ΠΔ 379/1996), οι κανονισμοί λιμένων και φόρτωσης - εκφόρτωσης επικίνδυνων φορτίων (Αριθμ. 3131.1/01/99, ΠΔ 405/1995 και τροποποιήσεις τους) κ.ά.
Πώς ελέγχεται όμως στην πράξη η εφαρμογή της νομοθεσίας; Υπάρχει επαρκές προσωπικό στους αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους με κατάλληλη εκπαίδευση; Πραγματοποιούνται όλοι οι αναγκαίοι έλεγχοι; Υπάρχουν ο αναγκαίος εξοπλισμός και τα μέσα για να πραγματοποιηθούν οι έλεγχοι; Το γεγονός ότι το «Αγία Ζώνη ΙΙ» είχε την ώρα του ατυχήματος μόνο 2 άτομα πλήρωμα, με σοβαρά προβλήματα ασφάλειας που έχουν καταγγελθεί, είναι ενδεικτικά παραδείγματα της ελλιπούς εφαρμογής ακόμα και της υπάρχουσας νομοθεσίας.
Η πρόθεση της κυβέρνησης να αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο τον κρατικό έλεγχο, παραδίδοντας την ελεγκτική δραστηριότητα των πλοίων στους νηογνώμονες, δηλαδή σε ιδιωτικούς φορείς, θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τη σημερινή κατάσταση.
Αντίστοιχα, αναδεικνύονται ερωτήματα σχετικά με το αν τα σχέδια έκτακτης ανάγκης που, στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχουν στα χαρτιά, λαμβάνουν υπόψη το σύνολο των κινδύνων, αν υπάρχει επαρκές προσωπικό με κατάλληλη εκπαίδευση, αν υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία για τον αποτελεσματικό συντονισμό πολλών και διαφορετικών φορέων, αν προβλέπονται οι κατάλληλες διαδικασίες αντιμετώπισης, αν τα σχέδια έχουν δοκιμαστεί με ασκήσεις ετοιμότητας, αν υπάρχει και μπορεί γρήγορα να αξιοποιηθεί ο αναγκαίος σύγχρονος εξοπλισμός και τα μέσα (π.χ. κατάλληλα φράγματα, μέσα συλλογής πετρελαίου, απορρυπαντικά σκάφη, μέσα παρακολούθησης της ρύπανσης, μέσα επικοινωνίας κ.ά.), αν έχουν προβλεφτεί συγκεκριμένες διαδικασίες και μέσα προστασίας της υγείας και ασφάλειας του προσωπικού έκτακτης ανάγκης κ.λπ. Η ολέθρια καθυστέρηση στην αντιμετώπιση του ναυαγίου του «Αγία Ζώνη ΙΙ» έφερε στη δημοσιότητα τις τραγικές ελλείψεις στον τομέα αυτόν.
Το νομοθετικό πλαίσιο θέτει ότι ο ιδιοκτήτης του πλοίου είναι αυτός που έχει την ευθύνη για την αντιμετώπισή του αρχικά, δίνοντας τη δυνατότητα ανάθεσης σε ιδιωτικές εταιρείες για την απορρύπανση. Τίθενται ερωτήματα όπως: Πώς διασφαλίζεται μέσα από αυτό το πλαίσιο ότι θα ληφθούν έγκαιρα και αποτελεσματικά όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των ανθρώπων και του περιβάλλοντος σε περίπτωση ατυχήματος; Πώς ελέγχεται ο κάθε ιδιοκτήτης πλοίου ότι έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους περιστατικά; Πώς διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητα επέμβασης, όταν αυτή πραγματοποιείται από ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούν με κίνητρο την κερδοφορία τους; Εξάλλου, είναι ενδεικτικό ότι ακόμη δεν έχει εκδοθεί ούτε καν η Υπουργική Απόφαση που αναφέρεται στο ΠΔ 55/1998, που θα προσδιόριζε τις προδιαγραφές λειτουργίας εξοπλισμού και την ικανότητα να αντιμετωπίζουν περιστατικά ρύπανσης οι συγκεκριμένες εταιρείες!
Το σύνολο των εμπλεκόμενων φορέων και των παραμέτρων που αλληλεπιδρούν σε περίπτωση ενός μεγάλου ατυχήματος σε μια περιοχή (π.χ. δήμοι, διαφορετικές κρατικές υπηρεσίες αντιμετώπισης, πολλές και διαφορετικές επιχειρήσεις και άλλες δραστηριότητες η καθεμιά με διαφορετικό κατακτημένο επίπεδο ασφάλειας και διαφορετικούς κινδύνους) υπογραμμίζει την πολυπλοκότητα του θέματος, που δεν αντιμετωπίζεται απλά με το να υπάρχουν ή να επικαιροποιηθούν στα χαρτιά κάποια σχέδια αντιμετώπισης. Υπάρχουν πολλές πηγές αβεβαιότητας, που δυσκολεύουν αντικειμενικά την εκτίμηση της επικινδυνότητας. Αυτές μπορεί να σχετίζονται π.χ. με τη δυσκολία γνώσης σε πραγματικό χρόνο παραμέτρων του ατυχήματος και του συνόλου των δραστηριοτήτων και των κοινωνικών ομάδων που μπορεί να πληγούν, με τις καιρικές συνθήκες, με μεθοδολογικά ζητήματα και με διάφορους αστάθμητους παράγοντες. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η εκτίμηση της έκτασης του προβλήματος, που με τη σειρά της θα οδηγήσει στη λήψη αποφάσεων για την κατάλληλη στρατηγική αντιμετώπισης ενός ατυχήματος (π.χ. ποιο επίπεδο σχεδιασμού θα ενεργοποιηθεί, ποιο είδος προστατευτικών ενεργειών θα επιλεγεί για τον πληθυσμό κ.ά.), αποτελεί μια πολύπλοκη διαδικασία. Αναδεικνύεται ότι στην πραγματικότητα απουσιάζει σήμερα ένα πλαίσιο ουσιαστικής αντιμετώπισης που θα λαμβάνει υπόψη την ολοκληρωμένη εκτίμηση της επικινδυνότητας με βάση και την αλληλεπίδραση διαφόρων δραστηριοτήτων.

Της
Εύης ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ*
*Η Εύη Γεωργιάδου είναι μέλος της Ομάδας Περιβάλλοντος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Η προετοιμασία τους για τη νέα επίθεση και η απάντησή μας





Περίοδος «ακονίσματος» των μαχαιριών για τη νέα αντιλαϊκή επίθεση είναι αυτή που διανύουμε κι αυτό γίνεται φανερό από κάθε τοποθέτηση τόσο της κυβέρνησης, όσο και της ΝΔ, αλλά και εκπροσώπων του κεφαλαίου, όπως τραπεζιτών, του ΣΕΒ, της ΕΕ και άλλων αστικών επιτελείων.
Οι ποικίλες επισκέψεις και οι παρεμβάσεις αξιωματούχων της ΕΕ και της Ευρωζώνης, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, ακόμα και ο απόηχος των γερμανικών εκλογών δίνουν το στίγμα της πολύπλευρης προετοιμασίας για τον νέο γύρο επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, κάτι που άλλωστε αποτελεί και το βασικό «προαπαιτούμενο» για την πολυπόθητη καπιταλιστική ανάκαμψη. Η «προετοιμασία» αυτή περιλαμβάνει κάθε είδους εκβιασμό, αλλά και το παραμύθι της «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης που επαναλαμβάνει η κυβέρνηση.
Εκβιασμοί διαρκείας...
Στους εκβιασμούς αυτούς, το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών αξιοποιείται τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης σαν «σκιάχτρο» για να επιταχυνθεί το αντιλαϊκό έργο πριν συγκροτηθεί η νέα γερμανική κυβέρνηση, που πιθανόν να βάλει εμπόδια στην «καθαρή έξοδο» στις αγορές.
Βεβαίως, το αποτέλεσμα που έβγαλαν οι γερμανικές εκλογές αντικειμενικά τροφοδοτεί τη συζήτηση και για το μέλλον της ΕΕ, μια συζήτηση που αντανακλά αντιθέσεις, αμφιβολίες και διαφορετικές προσεγγίσεις για την πορεία της «εμβάθυνσης». Αντανακλά, επίσης, έντονα τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια του γερμανικού λαού, που δεν βλέπει διέξοδο στα προβλήματά του από την καπιταλιστική ανάκαμψη, από τη διόγκωση των επενδύσεων και των εξαγωγών και μάλιστα στην οικονομία που αποτελεί την ατμομηχανή της ΕΕ. Ο γερμανικός λαός αξιολογεί τους θετικούς ρυθμούς της καπιταλιστικής οικονομίας με τη δική του πείρα, που περιλαμβάνει βάρβαρα μέτρα, τον ωκεανό των «mini jobs», τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις για 10 εκατομμύρια εργαζόμενους, τη γενίκευση των δουλεμπορικών, τους συνταξιούχους πάνω από 70 ετών που ακόμα εργάζονται κ.λπ. Σε αυτό το έδαφος ενισχύθηκε και το εθνικιστικό ακροδεξιό AFD, που βεβαίως πρόκειται για κόμμα απευθείας δημιουργημένο από καπιταλιστές βιομηχάνους της Γερμανίας με έντονες ανησυχίες μερίδας της αστικής τάξης για θωράκιση της ανταγωνιστικότητας, αποτελώντας βασική έκφραση του ρεύματος του «ευρωσκεπτικισμού».
Οι εκλογές στη Γερμανία δίνουν άλλη μια απάντηση στα φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ, πως «η ΕΕ αλλάζει με καταλύτη τη δική του διακυβέρνηση», αποδεικνύοντας ότι αυτή γίνεται όλο και πιο αντιδραστική απέναντι στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Οτι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να την κάνει πιο φιλολαϊκή, αφού είναι ένωση του κεφαλαίου, με αποστολή την ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών αξιοποιείται πολλαπλώς από την κυβέρνηση, για να υποδείξουν στο λαό να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τις νέες θυσίες, τα δεκάδες «προαπαιτούμενα» της τρίτης «αξιολόγησης», αφού σε αντίθετη περίπτωση, όπως λένε, τον περιμένουν χειρότερα και «εκπλήξεις»...
Πρόκειται για επανάληψη του έργου που έχει χιλιοπαιχτεί από όλες τις κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και χρεοκόπησε την εργατική τάξη, φορτώνοντάς της 4 μνημόνια, πάντα στο όνομα της αποφυγής των χειρότερων. Ο λαός πρέπει να θυμηθεί ότι τα ίδια έλεγαν και στη δεύτερη «αξιολόγηση», όταν αναμένονταν οι γαλλικές και οι ολλανδικές εκλογές. Το ίδιο «παιχνίδι», με τα γνωστά αποτελέσματα παίζεται ξανά και ξανά, με εναλλασσόμενους πρωταγωνιστές πότε το ΔΝΤ, πότε την ΕΚΤ, πότε τους «ακραίους κύκλους» της ΕΕ κ.ο.κ. Μόνιμος στόχος των εκβιασμών είναι να αποδεχτεί ο λαός τα μέτρα πότε με το φόβο ότι αν αντιδράσει θα πάθει χειρότερα και πότε με την προσδοκία πως έχει κάτι να περιμένει από την καπιταλιστική ανάπτυξη, την έξοδο στις αγορές κ.λπ.
...για την επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου
Σε κάθε περίπτωση, η επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου επιβάλλεται από την ίδια την προσπάθεια του κεφαλαίου να θωρακίσει και να αυξήσει την κερδοφορία του. Αυτό είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που κάνει η κυβέρνηση (όπως έκαναν και οι προηγούμενες), αναζητώντας «δημοσιονομικό χώρο» για την πολύπλευρη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων.
Στο γνώριμο σκηνικό εκβιασμών απέναντι στα εργατικά - λαϊκά στρώματα εντάσσεται και το ζήτημα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και η διελκυστίνδα ανάμεσα σε Ευρωζώνη και ΔΝΤ για τη βιωσιμότητά του, δηλαδή για το αν και πώς οι τράπεζες διαθέτουν κεφαλαιακή επάρκεια, για να στηρίξουν με αποτελεσματικότητα το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ετσι ο μπαμπούλας των «κόκκινων» δανείων πάει χέρι - χέρι με τα σενάρια περί νέας ανακεφαλαιοποίησης, ακόμα και περί «κουρέματος» καταθέσεων. Στο όνομα αυτής της «βιωσιμότητας», που αφορά στους επιχειρηματικούς ομίλους, καλείται ο λαός να αποδεχτεί παραπέρα χαλάρωση της νομοθεσίας για την προστασία της κατοικίας του από τους πλειστηριασμούς, ενώ και στο παρελθόν κάθε ανακεφαλαιοποίηση συνοδευόταν πάντα από νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Ολα τα παραπάνω, μαζί με τον αντιλαϊκό προγραμματισμό που «τρέχει» (τόσο στο πλαίσιο της 3ης «αξιολόγησης» με τα 95 προαπαιτούμενα, όσο και στην κατάρτιση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2018) και περιλαμβάνει την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, το τσεκούρι στα προνοιακά επιδόματα και στις συντάξεις, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς κ.λπ., είναι όσα συνθέτουν την προετοιμασία της κυβέρνησης για αυτό που ονομάζει «καθαρή έξοδο» τον Αύγουστο του 2018. Βεβαίως, για το λαό η έξοδος θα είναι «καθαρή» από όσα δικαιώματα και κατακτήσεις τού έχουν απομείνει.
Κάλπικη αντιπαράθεση με στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού
Αυτήν την «καθαρή έξοδο» η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «λύτρωση» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα κι ας τους έχει φορτώσει με δεκάδες νέα μέτρα που επεκτείνονται στο διηνεκές, στο όνομα των ματωμένων πλεονασμάτων.
Σε αυτό το φόντο ξεδιπλώνεται ο δικομματικός καβγάς, που μόνιμα έχει στο επίκεντρό του το ποιος είναι πιο ικανός να προσελκύσει επενδύσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ, ή η ΝΔ. Την περασμένη βδομάδα, η κάλπικη αυτή αντιπαράθεση κορυφώθηκε με τις γνωστές παράτες στη Βουλή γύρω από τη διαφθορά, με αφορμή τη συζήτηση για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την εμπλοκή του Π. Καμμένου σε εκκρεμή δικαστική υπόθεση.
Και στη συζήτηση αυτή αποδείχτηκε, για ακόμα μια φορά, ότι όσο περισσότερο συγκλίνει η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ στη στρατηγική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, τόσο σηκώνουν και τους τόνους για τη διαχείριση των σκανδάλων. Η κούρσα για το ποια δύναμη μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα τα «θέλω» του κεφαλαίου, δηλαδή να τσακίσει την εργατική δύναμη, πάει μαζί με την προσπάθεια αποπροσανατολισμού, όπως με τα σκάνδαλα και τον δικομματικό καβγά.
Στον καβγά αυτό η κυβέρνηση αξιοποιεί ως χαρτί την ψήφο εμπιστοσύνης από τους εκπροσώπους της ΕΕ και παίρνει ως απάντηση από τη ΝΔ ότι πρέπει να γίνει ακόμα πιο αποφασιστική. Π.χ. οι έπαινοι Ντάισελμπλουμ στην ελληνική κυβέρνηση για τις επιδόσεις της απαντήθηκαν από τη ΝΔ με υπόσχεση πλειοδοσίας μέτρων που έχει ανάγκη των κεφάλαιο. Αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι δίνει το άλλοθι στον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ως το «μικρότερο κακό» σε σχέση με την αντιδραστική ρητορική της ΝΔ.
Ομως, ο λαός μπορεί να αξιολογήσει τόσο την κυβερνητική πολιτική, όσο και την αντιπολίτευση της ΝΔ με βάση αυτά που το κεφάλαιο διεκδικεί. Π.χ. η Eurobank, σε αρμονία με τον ΣΕΒ, με πρόσφατη έκθεσή της εντοπίζει τους άξονες των «ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων» του εγχώριου κεφαλαίου στην προσπάθεια προσέλκυσης κερδοφόρων επενδύσεων. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει το «ανταγωνιστικό κόστος εργασίας», τη δημοσιονομική σταθερότητα, ενώ ως αρνητικός παράγοντας καταγράφεται ότι «το 55% των πολιτών εξαιρούνται πλήρως της φορολογίας εισοδήματος». Δίνεται, λοιπόν, το σήμα της νέας επίθεσης για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας: Χαμηλοί μισθοί και νέα φοροαφαίμαξη.
Οι εργαζόμενοι με το δικό τους σχέδιο
Οσο, λοιπόν, προχωράει η προετοιμασία του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού για τον νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, άλλο τόσο πρέπει να προχωρήσει και η προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα για να αναμετρηθεί με αυτήν την πολιτική.
Το επόμενο διάστημα θα είναι πολύ κρίσιμο για την οργάνωση της λαϊκής πάλης, καθώς τα όποια βήματά της θα έχουν να αναμετρηθούν τόσο με τους εκβιασμούς όσο και με τα παραμύθια περί «επιστροφής στην κανονικότητα» και στροφής στην «υγιή επιχειρηματικότητα».
Γι' αυτό χρειάζεται πλούσια δράση σε κάθε σωματείο, να ζωντανέψει η συζήτηση μέσα στους τόπους δουλειάς, να ανέβει η διεκδίκηση με άξονα το διεκδικητικό πλαίσιο που παρουσίασε το ΠΑΜΕ στις κινητοποιήσεις της ΔΕΘ. Στο επίκεντρο να βρεθεί η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Η δραστηριότητα των σωματείων να βοηθάει ώστε να διαλύονται οι όποιες αυταπάτες καλλιεργούνται από την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Π.χ. η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ ενάντια στο έγκλημα που συντελείται στο Σαρωνικό, που αποτέλεσε την κορύφωση μιας πλούσιας δράσης και διεκδίκησης σωματείων και άλλων μαζικών φορέων, φώτισε την ουσία του προβλήματος, αφού, όπως έλεγε και το σύνθημα της συγκέντρωσης «η ανάπτυξή τους μαυρίζει τη ζωή μας...».
Ταυτόχρονα, απαιτείται η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της εργοδοσίας και τους συνδικαλιστές της, όπως γίνεται τις τελευταίες μέρες με το κύμα καταδίκης της συνδικαλιστικής σαπίλας, που είναι μαζεμένη μαζί με διευθυντές και επιχειρηματικά στελέχη στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχαιρεσίες της «Ενωσης Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ Αθηνών».
Στην «ομοβροντία» κυβέρνησης, αστικών κομμάτων, κεφαλαίου, εργοδοτικών συνδικαλιστών οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες χρειάζεται να αντιτάξουν την ενίσχυση της συμμαχίας τους, ενάντια σε παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα. Κάθε μικρή και μεγάλη μάχη να αποτελεί συμβολή στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για να περάσει στην αντεπίθεση.
Σε αυτήν τη μάχη, στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι κομμουνιστές μαζί με πρωτοπόρους αγωνιστές σε κάθε τόπο δουλειάς και κλάδο. Στον απόηχο του επιτυχημένου 43ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», με την ογκώδη και μαχητική συμμετοχή εργαζομένων και νεολαίας, πρέπει να κλιμακωθεί η προσπάθεια για διάδοση της πολιτικής πρότασης του Κόμματος στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Η επέτειος των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ο πλούτος πολύμορφων εκδηλώσεων που είναι σε εξέλιξη από τις Κομματικές Οργανώσεις αποτελεί μοναδική ευκαιρία για να φτάσει σε χώρους δουλειάς, κλάδους και συνοικίες το μήνυμα της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

TOP READ