Συγκρούστηκε ποτέ η Σοβιετική Ένωση με την Ιαπωνία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Μάνος Δούκας

Οι περισσότεροι άνθρωποι, νομίζουν ότι στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου (1939 – 45), οι σοβιετικοί σε καμιά στιγμή δεν συγκρούστηκαν με τους Ιάπωνες. Αυτό είναι τεράστια ανακρίβεια. Η πρώτη (Ιούλη 1939) και η τελευταία (Αύγουστος 1945) μάχη του Β’ παγκοσμίου πολέμου ήταν μάχες ανάμεσα στα στρατεύματα της ΕΣΣΔ και της Ιαπωνίας.
Η πρώτη μάχη του πολέμου: Μογγολία (Χαλκίν Γκιολ) 1939
Οι Γιαπωνέζοι είχαν καταλάβει τη Μαντζουρία, μεγάλο μέρος της Κίνας κι είχαν βλέψεις για να καταλάβουν τη Σοσιαλιστική Μογγολία.
Οι δυνάμεις της Μογγολίας και της ΕΣΣΔ, με επικεφαλής τον άγνωστο μέχρι τότε σοβιετικό στρατηγό Γκεόργκι Ζούκωφ, έδωσαν συντριπτικό χτύπημα στους εισβολείς στο Χαλκίν Γκιολ.
Πήραν μέρος πάνω από 100.000 στρατιώτες και 1000 άρματα και αεροπλάνα. Κατά την κλιμάκωση των μαχών, 20 με 31 Αυγούστου 1939, οι Ιάπωνες κατατροπώθηκαν.  Περισσότερο από 75 τοις εκατό των επίγειων δυνάμεων των Ιαπώνων στο μέτωπο σκοτώθηκαν κατά την μάχη.
Η σύγκρουση επηρέασε καθοριστικά τις καίριες αποφάσεις του Τόκιου και της Μόσχας το 1941 που διαμόρφωσαν τη διεξαγωγή και την τελική έκβαση του πολέμου.
1. Στη μάχη αυτή ο Ζούκωφ δοκίμασε με επιτυχία την τακτική που χρησιμοποίησε στη συνέχεια σ’ όλες τις μεγάλες μάχες εναντίον των Γερμανών (Μόσχα, Στάλινγκραντ, Κουρσκ, κλπ). Μία συνδυασμένη μαζική επίθεση πεζικού και πυροβολικού, που καθήλωνε τον εχθρό στο κεντρικό μέτωπο, καθώς πανίσχυροι τεθωρακισμένοι σχηματισμοί περικύκλωναν τα εχθρικά πλευρά, περικυκλώνοντας και συντρίβοντας τον ολοκληρωτικά σε μία μάχη εκμηδένισης.
2. Το “αστέρι” που ονομάζεται Ζούκωφ, έλαμψε πρώτη φορά εκεί, δίνοντας τη δυνατότητα στο Στάλιν και τη Στάβκα να του εμπιστευτούν αργότερα την πρωτοκαθεδρία στις πιο σημαντικές μάχες, καθώς και την αρχιστρατηγία των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ.
3. Αυτή η μάχη κι η ανάμνησή της, έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο, ώστε το Ιαπωνικό επιτελείο να μην τολμήσει ποτέ επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ απ’ τα ανατολικά, όπως επιθυμούσε διακαώς ο Χίτλερ κι όπως φοβόταν ο Στάλιν.
4. Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, αυτή η μάχη ήταν η αιτία που οι Γιαπωνέζοι στράφηκαν εναντίον των ΗΠΑ (Περλ Χάρμπορ) κι όχι εναντίον της ΕΣΣΔ.
5. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη μάχη εναντίον των Γερμανών που κερδήθηκε (Μόσχα, Δεκέμβρης 1941), κερδήθηκε με κορμό τα στρατεύματα που κατάφεραν οι σοβιετικοί να φέρουν από την άπω ανατολή. Τα ίδια στρατεύματα που είχαν πάρει μέρος στη μάχη του Χαλκίν Γκιόλ.
Η τελευταία μάχη του πολέμου: Μαντζουρία – Σαχαλίνη Αύγουστος 1945.
Θα πούμε γι’ αυτό στις 8 Αυγούστου.

Νίκος Ρωμανός:”Καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη”

Κατιούσα

Πολιτικά μπορεί να διαφωνεί κανείς σε λίγα ή και σε περισσότερα μείζονα ή ήσσονα ζητήματα με το Νίκο Ρωμανό, αυτό δεν αναιρεί το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η άποψή του σε ό,τι αφορά την υπόθεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, την αποφυλάκιση του Επαμεινώνδα Κορκονέα και την αθώωση του Βασίλη Σαραλιώτη. Κι αυτό ακόμα και αν για την ίδια την επιστολή μπορεί να έχει κανείς αρκετές επιμέρους σοβαρές ενστάσεις, όπως με τη δίκαιη, πλην μονόπλευρη εστίαση της κριτικής αποκλειστικά στη ΝΔ και τα ΜΜΕ που τη στηρίζουν και ιδίως την απόπειρα να υποβαθμιστεί παντελώς ο ρόλος του νέου Ποινικού Κώδικα στη διευκόλυνση της άμεσης αποφυλάκισης του Κορκονέα.
Ας τον διαβάσουμε με προσοχή:
“Καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη…”
Ένα σύνθημα η αφετηρία του οποίου βρίσκεται στα μητροπολιτικά κέντρα των Η.Π.Α την δεκαετία του 80′ από τις κοινότητες των αφροαμερικανών οι οποίες μέσω αυτού προσπαθούσαν να αποτυπώσουν την ασυδοσία και την ατιμωρησία των αστυνομικών δυνάμεων και των ρατσιστών στις διαρκείς δολοφονικές επιθέσεις εις βάρος τους.
Για όποιον επιδιώξει να ξεφύγει από τον πολιτικό λαϊκισμό, τις κοντόφθαλμες διαπιστώσεις και τους φτηνούς θεατρινισμούς θα δει ότι τόσο οι αστυνομικές δολοφονίες όσο και η μετέπειτα ευνοϊκή ποινική μεταχείριση των δολοφόνων δεν είναι ένα σημείο εκτροπής από την δημοκρατική ομαλότητα, αλλά αντίθετα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της, σάρκα από την σάρκα της, αποτελεί προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της κρατικής μηχανής.
Ο Κορκονέας δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση σε αυτή την συνθήκη. Mόνο στην σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία δεκάδες αστυνομικές αλλά και παρακρατικές δολοφονίες έχουν συγκαλυφθεί και οι δράστες έχουν απολαύσει την ιδιαίτερα επιλεκτική ευαισθησία της δικαστικής εξουσίας. Το ίδιο θα δει κανείς και για όποιον μελετήσει την ιστορία της αστυνομικής βίας στις Η.Π.Α και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από τις δεκάδες προκλητικές αποφάσεις υπέρ των μπάτσων – δολοφόνων για τα θύματα της κοινότητας των μαύρων στις Η.Π.Α, στον Μελίστα που δολοφόνησε τον 15χρονο αναρχικό Μιχάλη Καλτεζά και τον δολοφόνο του Κάρλο Τζουλιάνι στην Ιταλία. Μια ματωμένη πραγματικότητα κρατικής βίας, δικαστικής αυθαιρεσίας, δημοσιογραφικής διαστρέβλωσης και πολιτικής αλητείας κρύβεται κάτω από τις στολισμένες βιτρίνες, την οικονομική ανάπτυξη, τους θετικούς δείκτες των οίκων αξιολόγησης και την κατασκευασμένη πεποίθηση ότι “όλα βαίνουν καλώς” που προσφέρει ο καπιταλισμός στους υπηκόους του.
Η προκλητική ποινή των 13 ετών στον Κορκονέα και η αθώωση του Σαραλιώτη που επιφύλαξε το εφετείο της Λαμίας στους μπάτσους – δολοφόνους ήταν μια πολιτική απόφαση με όλη την σημασία της λέξης.
Μια απόφαση που επιβραβεύει την δολοφονική αστυνομική βία ακόμα και αν στρέφεται ενάντια σε νεολαίους.
Μια απόφαση που στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα προκλητικής ασυλίας στους κατασταλτικούς μηχανισμούς : “Έχετε το ελεύθερο να δολοφονήσετε όποιον δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις σας χωρίς συνέπειες”.
Μία απόφαση που ουσιαστικά οπλίζει την σφαίρα στην θαλάμη των ένοπλων φρουρών της έννομης τάξης μπροστά στις νέες κατασταλτικές σταυροφορίες που οργανώνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με στόχο το ανατρεπτικό κίνημα.
Είναι τρομακτικό το μέγεθος της υποκρισίας και της πολιτικής χυδαιότητας εκ’ μέρους της Νέας Δημοκρατίας και των εκδοτικών ομίλων που την στηρίζουν όταν υποστηρίζουν ότι για την συγκεκριμένη δικαστική απόφαση ευθύνεται ο νέος ποινικός κώδικας, όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις καμία σχέση δεν έχουν με ποινικούς κώδικες αλλά με την ουσία του κράτους.
Είναι τρομακτικό το μέγεθος της υποκρισίας όταν εδώ και δεκαετίες η δικαστική εξουσία με παλιούς και νέους ποινικούς κώδικες, δίνει προκλητική ποινική ασυλία στους ένστολους μισθοφόρους για κάθε πράξη αστυνομικής βίας, συγκαλύπτει τους διεφθαρμένους αξιωματούχους της πολιτικής ελίτ για κάθε τυχόν εμπλοκή τους σε οικονομικά σκάνδαλα, κλείνει τα μάτια όταν τα καράβια της επιχειρηματικής ελίτ περνάνε γεμάτα πρέζα από μπροστά της,
Είναι τρομακτικό το μέγεθος της υποκρισίας όταν όλο αυτό το πολιτικό και επιχειρηματικό σκυλολόι ούρλιαζε στα τηλεοπτικά παράθυρα για τις νόμιμες ανάσες ελευθερίας του Δημήτρη Κουφουντίνα ενώ παράλληλα μεθόδευσε ενάντια στους ίδιους τους νόμους τους το νέο καθεστώς εξαίρεσης που βιώνει, να μιλάει για αποφάσεις της δικαιοσύνης που πρέπει να γίνουν σεβαστές.
Είναι τρομακτικό το μέγεθος της υποκρισίας όταν χιλιάδες κρατούμενοι και οι οικογένειες τους βιώνουν καθημερινά την σιδερένια πυγμή της αστικής δικαιοσύνης η οποία επικυρώνει τα διαβιβαστικά της αστυνομίας φορτώνοντας στις κλούβες που γυρνάνε στις φυλακές σώματα γεμάτα με απελπισία και κατεστραμμένη ψυχοσύνθεση.
Στον ψηφιακό κόσμο που διαρκώς κερδίζει έδαφος πάνω στον υλικό, η παραπληροφόρηση, οι τεχνικές μαζικής χειραγώγησης, ο έλεγχος της μαζικής ψυχολογίας μέσα από διαφημίσεις, δελτία ειδήσεων, δημοσιολόγους, κυβερνήσεις, είναι η νέα πραγματικότητα με την οποία πρέπει να αναμετρηθούν οι άνθρωποι που αγωνίζονται για την ελευθερία. Είναι η φωνή του σύγχρονου καπιταλιστικού Matrix μέσα στο κεφάλι του καθενός και της καθεμίας που μέσα από εικονικούς βομβαρδισμούς διατάζει, απειλεί, σαγηνεύει, δελεάζει, αποπροσανατολίζει. Είναι η φωνή που μας θέλει υπάκουους καταναλωτές, αδιάφορους πολίτες, πειθήνιους εκτελεστές των κρατικών διαταγών, υποταγμένους θεατές στα εγκλήματα του κράτους και του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας.
Είναι από την άλλη πλευρά η δική μας φωνή που θέλουμε να γίνει δυνατή. Είναι η φωνή της ανατρεπτικής συνείδησης που θα μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας για τον κόσμο της εξουσίας και τις προθέσεις του. Που θα αναγνωρίσει στο πρόσωπο της αστικής δικαιοσύνης έναν σκληρό μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας για την αναπαραγωγή των συμφερόντων του κράτους και του κεφαλαίου ανεξάρτητα από την πολιτική τους εκπροσώπηση, που θα αναλύσει με τρόπο διεξοδικό τις αντιφάσεις της, την εξόφθαλμη υποκρισία της, την ταξική της μεροληψία, την στρατηγική της στόχευση για την ποινική καταστολή του “εσωτερικού εχθρού”, την συγκάλυψη και την ευνοϊκή αντιμετώπιση όσων βρίσκονται στο δικό της στρατόπεδο.
“Δικαιοσύνη; Θα βρεις δικαιοσύνη στον άλλο κόσμο. Σ’ αυτή τη ζωή έχουμε μόνο νόμους” (William Gaddis)
Παραφράζοντας την φράση του William Gaddis μπορούμε να πούμε ότι δικαιοσύνη δεν θα βρουν σε αυτό τον κόσμο οι οικογένειες των θυμάτων της αστυνομικής βίας, όσοι ξυλοκοπήθηκαν και βασανίστηκαν μέσα στα αστυνομικά τμήματα, όσοι αναζητούν την επιβίωση τους σε κάδους σκουπιδιών και φιλανθρωπικά συσσίτια, όσες οικογένειες είδαν τους ανθρώπους τους να βουτάνε από τις ταράτσες σπρωγμένοι από τα χέρια τραπεζιτών, πολιτικών και κάθε λογής άριστων, όσοι πρόσφυγες θαφτήκαν με ανώνυμες επιγραφές στον βυθό της Μεσογείου, όσοι περιμένουν στριμωγμένοι στις ουρές του ΟΑΕΔ, όσοι έχουν κάνει “σπίτι” τους τις υπόγειες διαβάσεις και τα πεζοδρόμια των εμπορικών δρόμων, όσοι πέθαναν σε κάποιο δολοφονικό “εργατικό ατύχημα” στον βωμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας ανάμεσα σε σκαλωσιές και τσιμέντο.
Η απόφαση του εφετείου για τον Κορκονέα και τον Σαραλιώτη με όλες τις προκλητικές σημαιολογίες που αυτή κουβαλάει, και τα μηνύματα που εκπέμπει δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα στιγμιότυπο του κοινωνικού πολέμου της εποχής μας. Μια στιγμή νόμιμης αποκατάστασης της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας, μια στιγμή επαναδιατύπωσης των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, μια στιγμή επαναφοράς της συλλογικής ιστορικής μνήμης για το ανατρεπτικό κίνημα.
Στις δύσκολες μέρες που έρχονται για τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την ισότητα και την ελευθερία η συγκεκριμένη στιγμή πρέπει και θα λειτουργήσει ως μια ακόμα απόδειξη της δικαιοπραξίας του ανατρεπτικού αγώνα.
Νίκος Ρωμανός
Υ.Γ : Έχει διατυπωθεί από διάφορα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε η άποψη ότι η απόφαση του εφετείου μου ήταν αυτή που οδήγησε στην αποφυλάκιση μου. Προς αποκατάσταση της αλήθειας λοιπόν η αποφυλάκιση μου ήταν προδιαγεγραμμένη για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έχοντας εκτίσει το σύνολο των ποινών μου χωρίς την απόφαση του συγκεκριμένου εφετείου. Ακόμα και με την συγκεκριμένη απόφαση το αποτέλεσμα δεν παύει να είναι προκλητικό αν σκεφτεί κανείς ότι καταδικάστηκα σε 14 χρόνια για τους εμπρησμούς στα προσωπικά οχήματα του Παπαντωνίου. Προφανώς τα καμμένα αμάξια του χρήζουν αυστηρότερης ποινικής αντιμετώπισης από μια κρατική δολοφονία στον μαγικό κόσμο της αστικής δημοκρατίας με τον απεριόριστο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.

Τόσο άριστος;

Μάθαμε (;) από τον κύριο Κωνσταντίνο Κυρανάκη τι είναι κομμουνισμός και τι είναι Αριστερά! 
Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας έδωσε κάποιους (όχι και τόσο) δικούς του «ορισμούς». Εκτός από τα «γνωστά» («ο κομμουνισμός δεν είναι δημοκρατία», «είναι ολοκληρωτικό καθεστώς») εξήγησε (;) και τα εξής πνευματώδη: Στον κομμουνισμό, λέει, «πρέπει να είσαι ο ίδιος, να έχεις ταβάνι», «πρέπει να ακούς τα πρέπει και να τα ακολουθείς». 

Ας τον ακούσουμε: 

Μετά από τέτοια βαρύγδουπη ανάλυση νομίζουμε δεν χρειάζεται να γράψουμε και πολλά για

• τον κύριο «οι κομμουνιστές σκότωναν Έλληνες»,
• ο οποίος έχει την άποψη ότι επίδομα δικαιούνται μόνο τα «Ελληνόπουλα», τα «παιδιά που γεννιούνται από Έλληνες γονείς». 

Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, το εξής (για εκείνους που μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά):

• Η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη με (στοιχειωδώς σοβαρά) επιχειρήματα αναδεικνύει (με θετικό και αρνητικό τρόπο) τι είναι κομμουνισμός και τι είναι σοσιαλισμός (δεν είναι το ίδιο ακριβώς, κύριε Κυρανάκη – ως «αναλυτής» του κομμουνισμού θα έπρεπε να το ξέρατε), αλλά και τι είναι καπιταλισμός.  
• Τα (αντικομμουνιστικά) φληναφήματα και τα (ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερα) τσιτάτα, που ακόμα κι ένας πρωτοετής ΔΑΠιτης θα μπορούσε να παπαγαλίσει καλύτερα, είναι ανάξια σοβαρού σχολιασμού. 

Παρ’ όλα αυτά, επειδή συγκλονιστήκαμε τόσο με την ατελείωτη εμβρίθεια και αριστεία θα «τιμήσουμε» τους αντικομμουνιστές τύπου Κυρανάκη με ένα σοβαρό σχόλιο. Για την ακρίβεια θα αντιγράψουμε εκείνους τους στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ (από το «Εγκώμιο στον κομμουνισμό»):

«Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Είν’ εύκολος./ Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις./ Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι’ αυτόν./ Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό./ Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα./ Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν./ Αλλά εμείς ξέρουμε:/ Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος. Δεν είναι η παραφροσύνη, μα/ Το τέλος της παραφροσύνης./ Δεν είναι το χάος / Μα η τάξη./ Είναι το απλό /Που είναι δύσκολο να γίνει». 

“Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί…”

Μαρία Παρέντη

Οι διακοπές και τα ταξίδια ήταν από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε ο τροχός και το χρήμα, προνόμιο των πλουσίων, καθώς  μόνο τα μέλη των υψηλότερων κοινωνικών τάξεων είχαν την δυνατότητα να ταξιδέψουν. Η καθιέρωση των θερινών διακοπών ήρθε από τους Ρωμαίους, αφού από τον 2ο π.Χ.  αιώνα κιόλας, οι εξοχικές κατοικίες των ρωμαίων αριστοκρατών αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της «υψηλής κοινωνίας». Εκεί αποσύρονταν οι ευγενείς της εποχής για να γλιτώσουν από την ”πλέμπα”, από τις ορδές των φτωχών.
Άλλος δούλευε, άλλος παρήγαγε κι άλλος απολάμβανε τη χαρά της διακοπής από το μόχθο, δίχως ο ίδιος να έχει ουδέποτε μοχθήσει. Κρατάει αιώνες ετούτο το ανέκδοτο.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν τρόπον τινά με τη Βιομηχανική Επανάσταση.  Το 1841 ιδρύεται από τον Thomas Cook το πρώτο ταξιδιωτικό πρακτορείο που πουλά πακέτα διακοπών. Είναι η χρονιά που θα καθιερωθεί η λέξη τουρίστας, προερχόμενη από την αγγλική λέξη tour. Η αστική τάξη της εποχής λοιπόν εκδράμει στις παραλίες, για λόγους υγείας και ξεκούρασης. Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται τις διακοπές ως διασκέδαση, ενώ οι Αμερικανοί ως επιτακτική ανάπαυλα για καλύτερη επιστροφή στη δουλειά.
Μέχρι το Β’Παγκόσμιο Πόλεμο η κοινωνική ελίτ είναι εκείνη που έχει μερίδιο στην πίτα των διακοπών.  Έπειτα το σύστημα θα αισθανθεί την επιτακτική ανάγκη να δώσει στο λαό την  ψευδαίσθηση ότι συμμετέχει στον παραθερισμό.
Στη χώρα μας ο τουρισμός εμφανίζεται τη δεκαετία του ’50, με ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να έχει ήδη μεταναστεύσει για την Αμερική, την Αυστραλία και τη Γερμανία, με μια χώρα κατεστραμμένη από δύο Παγκοσμίους και μια αγροτιά που απαξιώνεται και της τάζονται ξεροκόμματα για να αξιοποιηθούν τα θέλγητρα των νησιών, που έχουν μείνει ανεκμετάλλευτα και παρθένα ως τότε.
Οι ξένοι τουρίστες έρχονται από παντού να απολαύσουν το ελληνικό καλοκαίρι κι έτσι σιγά σιγά οι Έλληνες αναπτύσσουν τις δικές τους καλοκαιρινές συνήθειες. Η παραλία γίνεται αυτονόητο δικαίωμα των Ελλήνων κάθε κοινωνικής τάξης και τα ”μπάνια του λαού” , καραμέλα στα χείλη δημαγωγών.
Η θερινή άδεια και το επίδομα των εργαζόμενων θεσπίζεται και τηρείται αυστηρώς. Η ταξικότητα των διακοπών δε χάνεται φυσικά ποτέ. Άλλες οι διακοπές του εργάτη , άλλες του αφεντικού. Μηδαμινές εκείνες του αγρότη.
Το καλοκαίρι στα χρόνια των μνημονίων έρχεται να φέρει τους εργαζόμενους χρόνια πίσω. Το επίδομα αδείας αποτελεί μακρινό παρελθόν, η ίδια η εργασία προνόμιο αντί δικαιώματος, οι φορολογικές υποχρεώσεις καθιστούν την ολιγοήμερη ανάπαυλα άπιαστη  πολυτέλεια, η εξοχική κατοικία που με κόπο αποκτήθηκε ανήκει πια σε κάποιο πιστωτικό ίδρυμα, οι όποιες καταθέσεις είναι δεσμευμένες για χρέη.
Ο Αύγουστος είναι λέει ο μήνας της ανεμελιάς , τα δικαστήρια κλείνουν, κατασχέσεις κι επιδόσεις δεν γίνονται, η πόλη αδειάζει, είναι ο μήνας που παίρνει εκδίκηση για τους υπόλοιπους 11. Η ανάγκη του ανθρώπου να ησυχάσει από όλο αυτό το χαός της χρονιάς, είναι παραπάνω από επιβεβλημένη.
Ακριβώς επειδή ο Αύγουστος είναι ο μήνας που ο λαός χαλαρώνει, οι μέρες του αποτελούν κατάλληλη ευκαιρία για τους κυβερνώντες να περάσουν μέτρα δίχως καμία αντίδραση.
Ο φετινός Άυγουστος, δεν ξέρω γιατί μας ήρθε που λέει κι ο ποιητής, με έναν στους  3 να έχει δουλειά να επιστρέψει,  και όλους μας να αισθανόμαστε ανασφαλείς για το Σεπτέμβρη που έρχεται.
Ίσως αυτός ο Αύγουστος να ήρθε για να αναλογιστούμε και να ανασυνταχθούμε. Καλή δύναμη, ειδικά σε εκείνους που δουλεύουν σεζόν μακριά από τα σπίτια τους.
Ο Σεπτέμβρης αναμένεται δύσκολος, μα αντιφασιστικός και δυναμικός κι εμείς στις επάλξεις!

Ο τίτλος του κειμένου είναι στίχος από το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, ας κλείσουμε με αυτό γιατί η μουσική λυτρώνει λένε…

Κι ο Άρειος Πάγος φοβέρα θέλει

02-08-2019

Παρά το μικρό καλάθι που πρέπει να κρατάει κανείς πάντοτε έναντι της αστικής δικαιοσύνης, η εξέλιξη αποδεικνύει πως η πίεση που μπορεί να ασκήσει ο λαός δεν είναι αμελητέα, προϊδεάζοντας για το πόσο αποτελεσματικότερη θα ήταν αν είχε ακόμα εντονότερα μαζικά και μόνιμα χαρακτηριστικά. 

Κατιούσα

 

Το κύμα οργής που ξεσήκωσε η προκλητική απόφαση της επιβολής 13 μόλις ετών κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, λόγω “πρότερου σύννομου βίου”, στον πρώην ειδικό φρουρό Επ. Κορκονέα, που πια κυκλοφορεί ελεύθερος, λόγω έκτισης της προβλεπόμενης ποινής, φαίνεται πως ίσως δρομολογήσει κάποιες εξελίξεις στο δικαστικό επίπεδο.


Πιο συγκεκριμένα, η εισαγγελία του Αρείου Πάγου ζήτησε αντίγραφο από το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Λαμίας της επίμαχης απόφασης, όταν αυτή καθαρογραφεί. Μελτώντας το σκεπτικό της απόφασης, η εισαγγελία θα κρίνει αν θα ασκήσει αναίρεση στην απόφαση ή όχι. Στη δεύτερη περίπτωση, η δίκη θα επαναληφθεί εντός των νομικών πλαισίων που θα καθορίσει η αναιρετική απόφαση.

Μπορεί η συγκεκριμένη σκέψη της εισαγγελίας να μη μεταφραστεί τελικά σε κάτι πρακτικό, ούτε είναι δεδομένο πως σε μια νέα δίκη δε θα υπάρχει μια εξίσου ή περισσότερο ευνοϊκή για το δολοφόνο του 15χρονου Αλέξη απόφαση. Είναι όμως κάτι παραπάνω από οθφαλμοφανές, πως τέτοιες σκέψεις για αναίρεση δε θα είχαν ανακύψει καν, αν δεν είχαν προηγηθεί οι αντιδράσεις στην απαράδεκτη απόφαση, όχι μόνο σε επίπεδο διαδικτυακό, αλλά κυρίως στο δρόμο. Μόλις σήμερα το πρωί εξαιρετικά δυναμική παρουσία για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην αποφυλάκιση Κορκονέα και την αθώωση του πρωτόδικα καταδικασμένου ως συνεργού Σαραλιώτη πραγματοποίησε η ΚΝΕ, τόσο στον Άρειο Πάγο, όσο και στη συνέχεια στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Επίσης, πριν από λίγες μέρες, συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπήρξε και στα Εξάρχεια, στο σημείο της δολοφονίας του μαθητή.

Παρά το μικρό καλάθι που πρέπει να κρατάει κανείς πάντοτε έναντι της αστικής δικαιοσύνης, η εξέλιξη αποδεικνύει πως η πίεση που μπορεί να ασκήσει ο λαός δεν είναι αμελητέα, προϊδεάζοντας για το πόσο αποτελεσματικότερη θα ήταν αν είχε ακόμα εντονότερα μαζικά και μόνιμα χαρακτηριστικά.

Δολοφονία μαθητών Γυμνασίου σε διαδήλωση στο Σουδάν

        

01-08-2019

Ρέει ασταμάτητα το αίμα των διαδηλωτών στο Σουδάν με φόντο τους πρόσφατους συμβιβασμούς ορισμένων δυνάμεων της αντιπολίτευσης με τη στρατιωτική χούντα του στρατηγού Αμπντέλ Φατάχ Μπουρχάν, τρεις μήνες μετά το πραξικόπημα του περασμένου Απρίλη που εκτόπισε από την εξουσία τον πρώην Πρόεδρο Ομάρ αλ Μπασίρ.

Τη Δευτέρα, δυνάμεις «ασφαλείας» πυροβόλησαν πισώπλατα και σκότωσαν πέντε διαδηλωτές, εκ των οποίων οι τέσσερις μαθητές Γυμνασίου, ενώ συμμετείχαν σε κινητοποίηση κατά των ελλείψεων σε ψωμί και καύσιμα στην πόλη Αλ Ομπέιντ του κεντρικού Σουδάν. Η νέα δολοφονία διαδηλωτών προκάλεσε τις αντιδράσεις της Ένωσης Σουδανών Επαγγελματιών (SPA) που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με τους στρατιωτικούς, που πρότεινε την επανάληψη λαϊκών κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα καταδικάζοντας τη δολοφονία των πέντε πολιτών στο Αλ Ομπέιντ. Παράλληλα, ο στρατηγός Μπουρχάν αποδοκίμασε υποκριτικά τη δολοφονία των πέντε διαδηλωτών στο Αλ Ομπέιντ, εκφράζοντας «λύπη», γιατί «ο θάνατος κάθε Σουδανού είναι μεγάλη απώλεια για τη χώρα». «Πρέπει να βρούμε μία λύση», είπε ο στρατηγός Μπουρχάν.

Πάντως η δολοφονία των μαθητών προκάλεσε νέες κινητοποιήσεις πρώτα από όλα στην πόλη Αλ Ομπέιντ όπου σε βίντεο που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διακρίνονται μαθητές να διαδηλώνουν έξω από το κεντρικό νοσοκομείο της πόλης διαμαρτυρόμενοι για τους θανάτους και τους τραυματισμούς συμμαθητών τους. Εκατοντάδες έφηβοι, με σχολική στολή, φώναζαν «Αίμα για το αίμα, δεν θα αποδεχθούμε ματωμένα χρήματα». Αργότερα χτες το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων του Σουδάν, SUNA, μετέδωσε ότι οι αρχές της πολιτείας του Βόρειου Κορντοφάν έκλεισαν όλα τα σχολεία μέχρι νεωτέρας.

Ο Μοχάμεντ Κιντ Μοχάμεντ Χάμιντ, κυβερνήτης της πολιτείας του Β. Κορντοφάν, πρωτεύουσα του οποίου είναι η πόλη Αλ Ομπέιντ, κάλυψε το στρατό, κάνοντας τον ανήξερο για το ποιος άρχισε να πυροβολεί στη διάρκεια της μαθητικής κινητοποίησης.

Από τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις που ανέτρεψαν στη συνέχεια την πολυετή χούντα του πρώην Προέδρου Μπασίρ, έχουν σκοτωθεί εκατοντάδες διαδηλωτές από τις δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας.

Το Γκουαντάναμο “εκσυγχρονίζεται” με τη βοήθεια της Ζήμενς

Κατιούσα

Από τότε που ο Μπάρακ Ομπάμα υποσχόταν πως “θα κλείσει το Γκουαντάναμο”, κανείς δε φαίνεται να θυμάται αυτό το κολαστήριο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην αμερικανική βάση επί του παράνομα καταληφθέντος κουβανικού εδάφους. Μπορεί δυο ντουζίνες υποψήφιοι να διεκδικούν το χρίσμα των Δημοκρατικών για την προεδρία, κανείς όμως δεν έχει λάβει θέση σχετικά με το διαβόητο στρατόπεδο.
Την ίδια ώρα, ο Ντόναλντ Τραμπ, πέραν του ότι προφανώς σκοπεύει να διατηρήσει το Γκουαντάναμο, έχει στα σχέδιά του και την “αναβάθμιση” του στρατοπέδου, με μεγάλο κερδισμένο τη Ζήμενς. Το συμβόλαιο που υπογράφηκε την περασμένη βδομάδα με το γερμανικό κολοσσό είναι ύψους 829 εκ. δολαρίων και αφορά την αποτελεσματικότερη ενεργειακή τροφοδοσία της βάσης, ανάμεσά τους και το στρατόπεδο βασανισμών, στο οποίο βρίσκονται ακόμα δεκάδες άνθρωποι.
Η γερμανική κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει πρόβλημα με το γεγονός, αφού στη διάρκεια συνέντευξης τύπου, ο εκπρόσωπος του υπουργείου εξωτερικών, Κρίστοφερ Μπούργκερ, αρνήθηκε να σχολιάσει το ζήτημα για τη νομιμότητα της βάσης στην κουβανική επικράτεια.
Η βάση αποτελεί σύμβολο της ταπείνωσης του κουβανικού λαού από τις ΗΠΑ, λόγος για τον οποίο εμμένουν στη διατήρησή της, ενάντια στην εκπεφρασμένη βούληση των Κουβανών. Παράλληλα, λειτουργεί και στην ευρύτερη περιοχή ως προειδοποίηση πως οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα σκοπό να σεβαστούν το διεθνές δίκαιο.
Με πληροφορίες από jungewelt.de

Η αγέλαστος πετριά!

Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ ΚΚΕ

Στην Εβραίική παράδοση το Γκόλεμ είναι ένα κινούμενο ανθρωπόμορφο ον το οποίο έχει κατασκευαστεί με τη χρήση μαγείας αποκλειστικά από νεκρή μάζα (συνήθως πηλός ή λάσπη).[1]

…

…Περίπου σαν κάτι τέτοιο – Γκόλεμ- αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος του βαξεβανικού Documento τον Γ.Γ του Κ.Κ.Ε Δημήτρη Κουτσούμπα, αφού στο άρθρο του με τίτλο «Ο άνθρωπος από πέτρα» χρησιμοποιεί μερικές από τις παρακάτω προτάσεις για να τον περιγράψει. (ανάμεσα στα παραθέματα του άρθρου θα παρεμβάλω και δικό μου σχολιασμό)

Το ΚΚΕ γερνάει. Και, σταγόνα σταγόνα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, αιμορραγεί. Αποξηραίνεται. Στεγνώνει. Χάνει εκείνη τη μαρξιστική υγρασία που κάποτε επαγγέλθηκε την επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής ερήμου σε σοσιαλιστική κοιλάδα της αφθονίας

Η παραπάνω παράγραφος πραγματικά μου θυμίζει κάποιους καλούς μαθητές/τριες στο γυμνάσιο και στο λύκειο, που θέλοντας να εντυπωσιάσουν τον καθηγητή της έκθεσης και να πάρουν καλό βαθμό χρησιμοποιούσαν σε κάθε παράγραφο καμιά 25αριά εντυπωσιακές λέξεις. Δεν γνωρίζω ποιους προσπαθεί να εντυπωσιάσει εδώ ο κύριος Ι.Σ. Καριώτης με το εκλεπτυσμένο του ύφος, πάντως με την υγρασία τα έχει καλά, αφού έχει μάθει να σαλιαρίζει υπέροχα, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει με το περιεχόμενο του. Όσο για τον ειρωνικό του τόνο στα περί καπιταλιστικής ερήμου και την απαξίωση του σοσιαλισμού, εκεί δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, το τι είναι και τι δεν είναι ο καπιταλισμός του το απαντάει η καθημερινότητα κατάμουτρα.

Αν ήθελε κανείς να προσδώσει στο σημερινό ΚΚΕ το πρόσωπο ενός ανθρώπου, θα διάλεγε ασφαλώς τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Οχι γιατί είναι ο γραμματέας και αναμφισβήτητος ηγέτης αυτού του κόμματος. Αλλά γιατί ως φυσιογνωμία, λόγος, χαμόγελο, στήσιμο, αντανακλαστικά, ο καθένας έτσι φαντάζεται το ΚΚΕ. Οικονομία στα χαμόγελα, σκληρές καταγγελίες, δεδομένη και διαρκής απέχθεια για όλα τα άλλα πολιτικά ρεύματα και κόμματα, με ιδιαίτερη προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ, και διακόσιες ταξικές λέξεις που απαντούν σε όλα τα σύγχρονα προβλήματα – από το σύμφωνο συμβίωσης και την ταυτότητα φύλου μέχρι τα ναρκωτικά και την Ευρώπη. Με τη σιγουριά που μόνο στις αγορές του καλβινισμού και στα παζάρια του ισλαμισμού διατίθεται για τους πιστούς.

Φαίνεται στον αρθρογράφο δεν αρέσει να ακούει λέξεις και φράσεις όπως «ανεργία», «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», «ιμπεριαλιστικός πόλεμος», «ταξικοί ανταγωνισμοί», «εργασιακά δικαιώματα», κ.α. Λέξεις δηλαδή, που περιγράφουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, αλλά που οφείλουμε να τις κρύβουμε κάτω από το χαλάκι για να μην γινόμαστε κουραστικοί. Ο αρθρογράφος βλέπετε, ονειρεύεται ένα κόσμο στον οποίο ο κάθε άνθρωπος θα μπορεί –στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης του σώματος του- να παίρνει ότι ναρκωτικά θέλει, να είναι ότι δηλώνει και να νιώθει ελεύθερος και ωραίος. Τώρα αν έχει σπίτι, αν έχει δουλειά, αν έχει παιδεία, νοσοκομεία, ή έστω αν έχει να φάει αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το παν είναι να επιβιώνει η ονείρωξη της απόλυτης ελευθερίας, αυτής δηλαδή που δυνάμει όλοι αύριο μεθαύριο μπορεί να έχουμε 40 μέτρα κότερο, άλλο αν για τους περισσότερους είναι ζητούμενο το να μπορέσουν να πάνε διακοπές να κάνουν κανένα μπανάκι.

Τώρα το Σύμφωνο Συμβίωσης (που κατ’ εμέ κακώς δεν το ψήφισε το ΚΚΕ), αποτέλεσε μια πολιτική, στα πλαίσια του αστικού εκσυγχρονισμού, που καμία επίπτωση ή επιβάρυνση δεν έχει για την καπιταλιστική οικονομία, ούτε αλλάζει τις ταξικές ισορροπίες, για αυτό και προωθήθηκε.

Και για την αποκατάσταση της ιστορικής πραγματικότητας, καλό είναι να διαβάσει ο συγγραφέας το έργο του Μαξ Βέμπερ για την Προτεσταντική Ηθική και την θρησκευτική Μεταρρύθμιση έτσι ωστε να διαπιστώσει ότι το οικονομικό σύστημα που βοήθησε ο καλβινισμός να αναδειχθεί ήταν το καπιταλίστικό και όχι το κομμουνιστικό.

Ομως ο Κουτσούμπας μεγαλώνει. Το ΚΚΕ γερνάει. Και, σταγόνα σταγόνα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, αιμορραγεί. Αποξηραίνεται. Στεγνώνει. Χάνει εκείνη τη μαρξιστική υγρασία που κάποτε επαγγέλθηκε την επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής ερήμου σε σοσιαλιστική κοιλάδα της αφθονίας. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν τον μύθο της Μέδουσας, που όποιος την αντίκριζε κατάματα πέτρωνε. Κάπως έτσι, αντικρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα της επικράτησης του καπιταλισμού, έτσι που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση και να εκδηλώνεται με τρόπο χυδαίο σε κάθε έκφραση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, το ΚΚΕ πετρώνει. Και ο γραμματέας του γίνεται μπροστά στα μάτια μας ο άνθρωπος από πέτρα.

Ενώ αντίθετα, ο καπιταλισμός, που δεν είναι δα και έρημος βρε αδερφέ, είναι ένα σύστημα νέο, που μας έχει ταράξει στην φρεσκάδα και έχει καρδιά απο κρέμα… Τι και αν οι θεμελιωτές της θεωρίας αυτής, όπως ο Άνταμ Σμίθ, έρχονται από τον 18^οαιώνα, ενώ του μαρξισμού ξεκινούν το 19^ο. Στο άρθρο βέβαια ο Ι.Σ. Καριώτης δεν κάνει τον κόπο να μας πει που σφάλει η κριτική του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό, αντίθετα, αρκείται στο να μας επαναλαμβάνει αυτά τα περί υγρασίας και ξηρασίας σε κάθε ευκαιρία. Ο Κουτσούμπας λοιπόν, πετρώνει στη θέα του επικρατούντα καπιταλισμού, ενώ ας πούμε ο Σύριζα, στο όνομα του οποίου πίνει νερό το Documento, ελίσσεται και εξελίσσεται γίνεται ένα με αυτόν και του χαλάει τη σούπα… και νταούλια και ζουρνάδες και go back κυρία Μέρκελ και διαβολικά καλός Τρρρραμπ και δε συμμαζεύεται. Αναμείνατε στο ακουστικό σας και όλα θα φτιάξουν, όχι σαν εκείνους τους χαζούς του ΠΑΜΕ που τρέχουν στους δρόμους, στις βροχές και στις ζέστες σαν τα κορόιδα. Αλήθεια (όπως λέει και ο Παφ.), ποιος είναι ο μαρμαρωμένος και ποιος ο αμαρμάρωτος, ποιος ο σαμαρωμένος και ποιος ο ασαμάρωτος, εκείνος που είναι πρώτη μούρη στους λαϊκούς αγώνες και κινητοποιήσεις ή εκείνος που είναι πρώτη μούρη στον ΣΕΒ και στις ΝΑΤΟΙΚΕΣ ασκήσεις;

Πετρώνει συνειδητά, όμως, σε αντίθεση με τα θύματα της Μέδουσας. Αν η πραγματικότητα δεν τον βολεύει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτή. Ας περάσει, ας κάνει ό,τι θέλει, ας πλημμυρίσει τον κόσμο με καπιταλιστική ασχήμια. Τον Δημήτρη Κουτσούμπα, εικόνα και ομοίωση του σημερινού ΚΚΕ, δεν πρόκειται να τον επηρεάσει, να τον αγγίξει, να τον υποχρεώσει να σκύψει πάνω της ή να λερώσει τα χέρια του στα υγρά της. Αυτός προτιμά να τη θωρεί και να μας θωρεί ακίνητος, από το ύψος της αλήθειας του – της μοναδικής και απόλυτης φυσικά. Και να περιγράφει με μελανά χρώματα το παρόν που όλοι βλέπουμε, δείχνοντας με πέτρινο δάχτυλο ένα μέλλον που μόνο αυτός και όσοι πιστοί τού έχουν απομείνει βλέπουν: λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία, δικτατορία του προλεταριάτου και το 1917 πετρωμένο μέσα στην πέτρα τους.

Εντάξει εδώ θα μας τρελάνει… Από τη μια λέει πως το ΚΚΕ βλέπει λαϊκή εξουσία, από την άλλη λέει πως το ΚΚΕ δεν το επηρεάζει η καπιταλιστική πραγματικότητα και δεν αντιδρά, δεν αγγίζει λέει τα υγρά (άντε πάλι η υγρασία). Τώρα αν με το δεν αγγίζει τα υγρά εννοεί ότι δεν βάφει τα χέρια του με αίμα, όπως κάνουν οι φιλονατοϊκές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), τότε ναι έχει δίκιο, δεν το κάνει αυτό. Αντ’ αυτού το ΚΚΕ και όλα του τα στελέχη είναι καθημερινά σκυμένα στη βάση της κοινωνίας, τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομαγαζάτορες, από τέτοιους αποτελείται έτσι και αλλιώς και από τέτοιους περιβάλλεται το κόμμα. Είναι δίπλα σε όλους αυτούς σε κάθε τους διεκδίκηση, στους αγώνες που γίνονται στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς και στο κοινοβούλιο με προτάσεις νόμου οι οποίες βέβαια χλευάζονται από τα αστικά κόμματα ή στην καλύτερη περίπτωση αγνοούνται.

Ο κομμουνιστής Μπρεχτ έγραψε για τον κύριο Κόινερ που φώναξε «ωχ» και χλώμιασε όταν ένας φίλος του τον συνάντησε και του είπε ότι στον έναν χρόνο που είχε να τον δει δεν άλλαξε καθόλου. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας όμως χλωμιάζει ακόμη και στην ιδέα να αλλάξει κάτι στον εαυτό του και στο κόμμα του, για να μπορέσει κάτι να αλλάξει από τη σημερινή πραγματικότητα. Αν υποτεθεί ότι ένας άνθρωπος από πέτρα μπορεί να χλωμιάσει…

Πραγματικά δεν γνωρίζω τι πετριά έχει φάει ο αρθρογράφος για να το πηγαίνει σε προσωπικό επίπεδο και να παρουσιάζει τον Κουτσούμπα σαν αγαλματάκι ακούνητο αμίλητο και αγέλαστο. Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός περιγράφει τον Κούτσι στον ίδιο βαθμό που θα τον περιέγραφε και ο χαρακτηρισμός ότι είναι αδύνατος. Ίσως φταίει που παίζει και o Ι.Σ. Καριώτης την ίδια κασέτα του αθάνατου αντικομμουνιστικού λαϊκισμού που παίζεται τωρα 50 χρόνια (να μου πείς εδώ οι άλλοι χρειάστηκε να ξεθάψουν το Τσέρνομπιλ αφού ο ψυχροπολεμικός αντικομμουνισμός φαίνεται ότι έχει μεγαλύτερη ημιζωή και από την ραδιενέργεια). Κατ’ εμέ, σαν  προσωπικότητα είναι από τους πιο πρόσχαρους, τους πιο γλεντζέδες και τους πιο ζουμπουρλούδικους που έχουν εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια, και δεν νομίζω ότι αυτή μου η άποψη είναι υποκειμενική. Πραγματικά, εγώ αν ήμουν βρωμόσκυλο της άρχουσας τάξης και ήθελα να κάνω αντι-κκε προπαγάνδα θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο «δείτε τον Κουτσούμπα που χορεύει και γελά ενώ ο λαός υποφέρει…», άντε, εμείς θα σας τα λέμε;

[1] Ορισμός από Wikipedia

Παράρτημα

Και ενα φωτογραφικό ρεπορτάζ για αυτόν τον πέτρινο (πήρε προαγωγή από ξύλινος) άνθρωπο Δημήτρη -The Rock- Κουτσούμπα:

Αγέλαστος

Δείτε πόσο υποκριτικά χαμογελάει προσέχοντας μη φανούν τα δόντια του τα οποία έχουν πέτρα γιατί ως γνήσιος κομμουνιστής ποτέ δεν κάνει καθαρισμό!!!

Μη σας ξεγελάει το χαμόγελο καλού θειούλη που θέλει να κάτσει με την νεολαία, στην πραγματικότητα η καρδιά του είναι πιο πέτρινη και απο το πέτρινο αγαλματίδιο που βαστάει.

Με γροθιά σαν πέτρα…

Θέατρο Πέτρα με τον κομμουνιστή δήμαρχο Πετρούπολης, τυχαίο, δεν νομίζω…

Ακούνητος

Εδω τον πιάσαμε να χορεύει «το άγαλμα» του Πουλόπουλου

Και εδώ τραγουδάει το «άνοιξε πέτρα»…

Τόσο ακούνητος, ακόμη και όταν χορεύει, που τον πέρασαν για έπιπλο και του έβαλαν σεμεδάκι.

Σκληρός με τις γυναίκες

Ζωή ευτυχώς που δεν είσαι πια στη Ζωή γιατί αυτός ήταν ικανός μέχρι ΚΚΕ να σε βάλει να ψηφίσεις.

Παρατηρείστε την αμηχανία στο πρόσωπο της Βανδή, μπορεί να φαίνεται ότι είναι χαρούμενη αλλά στην πραγματικότητα υποφέρει υποφέρει υποφέρει πολύ…

Λέχου, υπό την απειλή όπλου (πίσω από την πλάτη της ο ΓΓ κρατάει το περίστροφο του Μπελογιάννη) έκανε πέτρα την καρδιά της και βγήκε φώτο.

Στικούδη, κρατούμενη στα υπόγεια του Περισσού, ας τολμούσε να μη γελάσει.

Μποφίλιου, αυτή έχει ανοσία, είναι βγαλμένη από τον κομματικό σωλήνα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

Κοινή πολιτική, κοινές προσβολές

Οι απαράδεκτες δηλώσεις του υπουργού Μεταφορών, Κ. Καραμανλή, ότι αυτός που δεν πληρώνει εισιτήριο στα μέσα μεταφοράς πρέπει να νιώθει «απόβρασμα της κοινωνίας», σε συνδυασμό με τη συμφωνία του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη ότι οι «τζαμπατζήδες» είναι «αναγκαίο» να μειωθούν, δείχνουν ότι η κοινή πολιτική των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί στην ίδια κατεύθυνση.
Ασχέτως του πόσο υβριστικά θα αποφασίσουν τελικά τα στελέχη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ να αποκαλούν όλους αυτούς που η δική τους αντιλαϊκή πολιτική φτωχοποίησε ακόμα περισσότερο, οι ευθύνες για την τραγική κατάσταση στις συγκοινωνίες ανήκουν στις κυβερνήσεις τους. Οι υποβαθμισμένες υπηρεσίες, η εντατικοποίηση της δουλειάς των εργαζομένων στις συγκοινωνίες - που προκαλεί κινδύνους ακόμα και για την ασφάλεια των επιβατών - και το πετσόκομμα της κρατικής χρηματοδότησης των οργανισμών έχουν κοινή αιτία.
Αυτή δεν είναι άλλη από τις κατευθύνσεις της ΕΕ για «απελευθέρωση» των μεταφορών, πλευρά της οποίας είναι και η ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών ή η λειτουργία τους με καθαρά επιχειρηματικά κριτήρια, με τη λογική κόστους - οφέλους, με την προσφορά νέων πεδίων επενδύσεων στους επιχειρηματικούς ομίλους.

***

Αυτά προσπαθούν να κρύψουν, φορτώνοντας στο λαό και σε όσους δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα απαγορευτικά ακριβά εισιτήρια την ευθύνη για τα χάλια που επικρατούν στις συγκοινωνίες. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου τα λιγότερα από τα μισά λεωφορεία των απαρχαιωμένων στόλων βρίσκονται σε κίνηση, με αποτέλεσμα να διεξάγονται ελάχιστα δρομολόγια. Η φράση «συχνότητα δρομολογίων» έχει γίνει ανέκδοτο για το λαό που χρησιμοποιεί τις μαζικές μεταφορές για να καλύψει τις ανάγκες του.
Μέσα σε αυτήν την προσπάθεια στήνονται εναντίον τους και οι επιχειρήσεις «κοινωνικού αυτοματισμού», όπως η «μεγάλη διαφημιστική καμπάνια» που ετοιμάζει το υπουργείο, στην οποία θα αποπειραθεί ο αποπροσανατολισμός από την υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των οργανισμών συγκοινωνίας με την ανάδειξη της «λαθρεπιβίβασης» ως βασικού υπαίτιου της άθλιας κατάστασης.
Φυσικά, η ανάδειξη των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ως υπαίτιων είναι μόνο το πρώτο βήμα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, το οποίο ακολουθούν σημαντικές αλλαγές στον τρόπο τιμολόγησης των εισιτηρίων (βλέπε αυξήσεις τιμών) καθώς και η ένταση του «κυνηγητού» για μεγαλύτερα πρόστιμα σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν τις πανάκριβες μεταφορές. Την «επικήρυξη» αυτή, όπως προαναγγέλθηκε και από τον υφυπουργό, αρμόδιο για θέματα Μεταφορών, Γ. Κεφαλογιάννη, αναμένεται να συνδράμει και η Αστυνομία.

***

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, που τώρα κάνει ότι «σοκάρεται» από τις προκλητικές δηλώσεις, συνέχισε τη «σοκαριστική» για τα λαϊκά στρώματα πολιτική της «απελευθέρωσης», η οποία οδήγησε, για παράδειγμα, στη γνωστή «αποϊδιωτικοποίηση» του ΟΑΣΘ. Αυτοί που βρέθηκαν στο στόχαστρο του «αποϊδιωτικοποιημένου» ΟΑΣΘ, όπως και του προηγούμενου ιδιωτικού καθεστώτος λειτουργίας, ήταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που βίωσαν την επίθεση στα εργασιακά και μισθολογικά τους δικαιώματα, καθώς και ο εργαζόμενος λαός, που συνέχισε να ακριβοπληρώνει για διαρκώς χειρότερες συγκοινωνίες.
Αντίστοιχα ήταν τα αποτελέσματα στον ΟΣΕ και το Μετρό. Το «φιλέτο» του ΟΣΕ που πουλήθηκε στην ιταλική εταιρεία έφερε περισσότερα κέρδη με τις αυξήσεις εισιτηρίων, ενώ το ηλεκτρονικό εισιτήριο στην Αθήνα χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για την υλοποίηση μέτρων όπως η περαιτέρω αύξηση του κόστους μετακίνησης για τα λαϊκά στρώματα, η κατάργηση γραμμών και η περικοπή δρομολογίων λόγω του ότι δεν θα έχουν «μεταφορικό φόρτο».
Γι' αυτό εξάλλου και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και σήμερα η ΝΔ, επιστράτευσε στην περίπτωση του ΟΑΣΘ αντίστοιχες δηλώσεις περί «λαθρεπιβίβασης», ή επικέντρωνε σε δευτερεύουσες πλευρές, όπως τα σκάνδαλα, για να κρύψει το βασικό σκάνδαλο: Οτι σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό οι αστικές συγκοινωνίες, που φτιάχτηκαν από το χρήμα και τον κόπο του λαού, πλέον, είτε ανήκουν στο κράτος είτε σε ιδιώτη, θα αποτελούν εργαλείο κερδοφορίας.
Εχοντας λοιπόν μελετήσει την πολύτιμη πείρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που «κουνούσε το δάχτυλο» στους ταλαιπωρημένους επιβάτες, η νέα ηγεσία του υπουργείου προσβλέπει σε «βελτίωση» αυτής της τακτικής.

***

Το βασικό εμπόδιο για τις φτηνές, ποιοτικές και ασφαλείς μεταφορές που έχει σήμερα ανάγκη ο λαός, είναι πάνω απ' όλα το καπιταλιστικό κέρδος, το οποίο θέτουν στο επίκεντρό τους η στρατηγική της ΕΕ και η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων που την εξειδικεύουν. Γι' αυτό και απαιτείται σήμερα η οργανωμένη σύγκρουση εργατών και υπόλοιπων λαϊκών με αυτήν την ταξική πολιτική, που αφήνει στην άκρη τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες για να πάρει θέση η καπιταλιστική κερδοφορία.