“Μπλε κύμα” κατώτερο των προσδοκιών στις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ – Για “τεράστια νίκη” κομπάζει ο Τραμπ

Κατιούσα

Ενώ  η καταμέτρηση συνεχίζεται για τις ενδιάμεσες αμερικανικές εκλογές στο Κογκρέσο και τη Γερουσία, η γενική εικόνα, που δεν αναμένεται να αλλάξει δραματικά, επιβεβαιώνει εν μέρει τα προγνωστικά, με εξαίρεση την έκταση της νίκης των Δημοκρατικών. Έτσι λοιπόν με τα ως τώρα δεδομένα, το «μπλε κύμα» δεν επιβεβαιώνεται, με τους Δημοκρατικούς να επικρατούν μεν στον Κογκρέσο, αλλά όχι απλά να χάνουν την έτσι κι αλλιώς ρεπουμπλικανική γερουσία, μα να σημειώνουν απώλειες, πιθανά τριών εδρών προς όφελος των υποψηφίων του Τραμπ.
Επικοινωνιακή ήττα για τους Δημοκρατικούς είναι το γεγονός πως σε τρεις πολιτείες –κλειδιά, πολυδιαφημισμένοι τους υποψήφιοι είδαν την πλάτη των Ρεπουμπλικάνων, όπως στο Τέξας, όπου επανεκλέχθηκε άνετα ο “μάστορας της απαλεψιάς” (όπως λέει το Λαϊκό Στρώμα στο must read αφιέρωμά του στις χθεσινές εκλογές) Τεντ Κρουζ, αλλά και στη Φλόριντα, που παραδοσιακά θεωρείται “swing state” (δηλαδή εναλλασόμενο μεταξύ των δυο βασικών κομμάτων), όπου ο ΝτεΣάντις, (αυτός που διάβαζε παραμύθια με τον Τραμπ στα παιδιά του) επικράτησε έναντι του δημοκρατικού Αφροαμερικανού υποψηφίου Άντριου Γκίλαμ.
Δύσκολα δείχνουν τα πράγματα και για την επίδοξη πρώτη μαύρη κυβερνήτη των ΗΠΑ, Στέισι Άμπραμς στη Τζόρτζια, που φαίνεται να χάνει με 2% και καταμετρημένο το 99% των ψήφων από τον τραμπικό Μπράιαν Κεμπ, ευελπιστώντας να κάνει την έκπληξη μέσω των επιστολικών ψήφων.
Με βάση τα ως τώρα στοιχεία, 219 έδρες στο Κογκρέσο πηγαίνουν στους Δημοκρατικούς και 193 στους Ρεπουμπλικανούς, ενώ υπολείπονται ακόμα αποτελέσματα για 23 περιφέρειες. Στη γερουσία, με καταμετρημένες 96 από τις 100 έδρες, οι Δημοκρατικοί κατέλαβαν 43 έδρες και οι Ρεπουμπλικάνοι 51, ενώ υπάρχουν και δυο ανεξάρτητοι υποψήφιοι.
Πλέον το νομοθετικό έργο του Τραμπ δυσκολεύει, αφού οι Δημοκρατικοί στη Βουλή των Αντιπροσώπων θα μπορούν να θέτουν βέτο σε νομοσχέδια που επιχειρεί να περάσει η κυβέρνηση, όπως και να διεξάγουν εξεταστικές επιτροπές σε βάρος της. Ήδη εξάλλου ο Αμερικανός πρόεδρος προειδοποίησε τους αντιπάλους του πως “Αν οι Δημοκρατικοί νομίζουν πως θα σπαταλήσουν τα λεφτά των φορολογουμένων για να κάνουν έρευνες εναντίον μας στο Κογκρέσο, θα πρέπει κι εμείς παρομοίως να αναγκαστούμε να σκεφτούμε να τους ερευνήσουμε για όλες τις διαρροές απόρρητων πληροφοριών, και πολλά ακόμα, σε επίπεδο Γερουσίας. Κι οι δυο μπορούμε να παίξουμε αυτό το παιχνίδι”.  Από την άλλη, η επιτυχία των Ρεπουμπλικανών στη γερουσία δείχνει ότι ο Τραμπ εξακολουθεί να διαθέτει σημαντική συσπείρωση μεταξύ των οπαδών του.
Ο ίδιος πανηγύρισε με τη γνωστή του μετριοφροσύνη το αποτέλεσμα, κάνοντας λόγο για “τεράστια νίκη” και τουιτάροντας πως “Δέχτηκα τόσα συγχαρητήρια από τόσους πολλούς για τη μεγάλη μας νίκη χθες βράδυ, ανάμεσά τους από ξένα έθνη (φίλους) που με περίμεναν και ελπίζουν σε εμπορικές συμφωνίες. Τώρα μπορούμε όλοι να γυρίσουμε στη δουλειά και να τα φέρουμε σε πέρας!”.
Από την πλευρά τους, οι δημοκρατικοί χρησιμοποιούν ως επικοινωνιακό ατού την εκλογή του πρώτου δηλωμένα γκέι κυβερνήτη στο Κολοράντο, της πρώτης λεσβίας Ινδιάνας βουλευτή στο Κάνσας,  όπως και την εκλογή του βασικού πουλέν της οργάνωσης του Μπέρνι Σάντερς “Δημοκρατικοί σοσιαλιστές”, της νεαρότερης πια βουλευτή του κογκρέσου, Αλεξάντρα Οκάζιο – Κορτέζ. Υπό την αιγίδα των “Δημοκρατικών σοσιαλιστών” εκλέχθηκε και η πρώτη μουσουλμάνα βουλευτής, η παλαιστινιακής καταγωγής Ρασίντα Τλαΐμπ στο Μίσιγκαν.

Για την αντισοβιετική “Αριστερά”!

Οι αυτοαποκαλούμενες «αντικαπιταλιστικές»-«αριστερές» δυνάμεις που απορρίπτουν συλλήβδην το σοβιετικό καθεστώς, που αρνούνται τα τεράστια κοινωνικά επιτεύγματά του –συνυφασμένα με τις νέες μορφές ιδιοκτησίας και σχέσεις παραγωγής που εγκαθιδρύθηκαν– τον κρίσιμο ρόλο του στους μεγάλους απελευθερωτικούς αγώνες (αντι-φασιστικούς, αντι-αποικιακούς, αντι-ιμπεριαλιστικούς, αντι-καπιταλιστικούς) των εργαζομένων ανά τον κόσμο, που δεν αναγνωρίζουν καμία βάση υπεράσπισής του (με όποια στοιχεία αναγκαίας –αυστηρής, σφοδρής– κριτικής στις αντιφάσεις του, στις παλινωδίες και υποχωρήσεις των ηγεσιών του), διαστρεβλώνουν με άθλιο τρόπο τις βασικές ταξικές διαχωριστικές γραμμές και μέτωπα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα, απαξιώνουν την τεράστια κοινωνική πρόοδο που επιτεύχθηκε χάρη, οπωσδήποτε, και στην αποφασιστική συμβολή της ΕΣΣΔ, και εν τέλει de facto υπηρετούν την προωθούμενη από όλο τον συρφετό των αστικών δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. πολιτική ταύτισης του σοβιετικού σοσιαλισμού με το φασισμό. Πολιτική η οποία κάτω από το κάλυμμα του ιδεολογήματος περί ολοκληρωτισμού, αποσκοπεί στην ταύτιση της αναγκαίας (αναπόφευκτα εκτενούς στις συνθήκες του σοβιετικού εγχειρήματος) επαναστατικής βίας για την αλλαγή των σχέσεων ιδιοκτησίας προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας-του εργαζόμενου λαού με τη βία του φασισμού, δια της οποίας η κοινωνική μειοψηφία-η τάξη των εκμεταλλευτών επέβαλε την εξουσία της στους εργαζόμενους, στρατεύοντάς τους σε ληστρικούς, κατακτητικούς πολέμους εναντίον άλλων λαών.

Η ταύτιση της βίας που άσκησε το σοβιετικό καθεστώς (στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων εναντίον των εκμεταλλευτικών ταξικών δυνάμεων στο εσωτερικό και εξωτερικό, καθώς και εναντίον των ποικίλων πολιτικών-ιδεολογικών υπηρετών τους και κοινωνικών συμμάχων τους) με τη βία του φασισμού αποτελεί σε κάθε περίπτωση εγχείρημα απονομιμοποίησης της επαναστατικής βίας των καταπιεσμένων εναντίον των αφεντικών τους και, εν τέλει, των αγώνων τους για κοινωνική χειραφέτηση.
Δεδομένου μάλιστα ότι τα τυπικά χαρακτηριστικά και οι αντιφάσεις του σοβιετικού σοσιαλισμού δεν ήταν αποτέλεσμα απλώς κάποιων τυχαίων-προσωπικών επιλογών των ηγεσιών του, αλλά εξέφραζαν κατ’ ουσίαν τις αναπόφευκτες αντιφάσεις των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών κοινωνικών σχέσεων σε συνθήκες αναπόδραστης διατήρησης του υποδουλωτικού καταμερισμού εργασίας, η συλλήβδην άρνηση του σοβιετικού καθεστώτος (της κοινωνικής προόδου που επέτυχε στο πλαίσιο των δεδομένων αντιφάσεών του) κλείνει το δρόμο στην κατανόηση των αντικειμενικών δυσκολιών και προβλημάτων που χαρακτηρίζουν τη διαδικασία σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού μετασχηματισμού της εργασίας, στην ανίχνευση των προϋποθέσεων και δυνατοτήτων που επιτρέπουν την υπέρβασή τους. Μια τέτοια στάση μετατρέπει τελικά τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική θεωρία σε ασκήσεις επαναστατικού βερμπαλισμού (των οποίων βρίθουν δυστυχώς τα ποικίλα τμήματα του αντικαπιταλιστικού κινήματος), που συχνά δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από ουτοπικές ονειροπολήσεις.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ

Μάκης Παπαδόπουλος – Έρχεται νέα παγκόσμια κρίση!

 (vid)

Στην αιτία των σκανδάλων και πώς αυτά αξιοποιούνται αναφέρθηκε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην σημερινή εκπομπή του Κώστα Αρβανίτη στην ΕΡΤ1, τονίζοντας ότι:

«Ο προβολέας πρέπει να φωτίσει, πέρα από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, την αντικειμενική βάση που επιτρέπει αυτό το «δούναι και λαβείν» πάνω και κάτω από το τραπέζι, που δεν είναι άλλη από μια αγορά από εταιρείες που διαφθείρουν καθώς κονταροχτυπιούνται για το μεγαλύτερο κέρδος και ποσοστό στην αγορά και ένα κράτος που ορκίζεται σε αυτήν την αγορά».

Ανέφερε ότι η σκανδαλολογία, με υπαρκτά και μη σκάνδαλα και προσωπικές ευθύνες, έχει αξιοποιηθεί για να αλλάζει το πολιτικό προσωπικό για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική και έφερε το παράδειγμα της Ιταλίας όπου η υπόθεση «καθαρά χέρια» έφερε στο προσκήνιο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Ανέδειξε και τη γεωπολιτική διάσταση του όλου θέματος, λέγοντας οι υποθέσεις με μίζες αφορούν γερμανικές εταιρείες και δεν βλέπουμε μίζες για αμερικανικές εταιρείες.

Ανέφερε ακόμα ότι υπάρχει και η τεχνητή πόλωση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ καθώς το ένα κόμμα αξιοποιεί τις ευθύνες για το Μάτι και τη Μάνδρα και το άλλο κόμμα τα σκάνδαλα στην Υγεία.

Σχολιάζοντας το επιχείρημα ότι η χώρα πτώχευσε λόγω των σκανδάλων, σημείωσε πως η αιτία της κρίσης είναι υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που δεν μπορεί να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

Πρόσθεσε ότι έρχεται νέα συντονισμένη διεθνή κρίση σε Γερμανία, ΗΠΑ και Ευρωζώνη.

Για την άνοδο των ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη, τόνισε ότι η πολιτική της δικτατορίας του κεφαλαίου ενισχύσει την άνοδο της ακροδεξιάς.

Όπως είπε, η ΕΕ εντείνει συνεχώς την επίθεση στους εργαζόμενους, έχει επίσημη πολιτική τον αντικομμουνισμό και στο Προσφυγικό τα hot spots και η στρατιωτικοποίηση είναι επίσης επίσημη πολιτική της.

Επομένως, πρόσθεσε, η ακροδεξιά είναι μια εκδοχή στην ίδια κατεύθυνση για τη θωράκιση της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Για τη συνταγματική αναθεώρηση ανέφερε ότι το ΚΚΕ θα πάρει πρωτοβουλίες για την κατοχύρωση πολύ καλύτερα του δικαιώματος στην απεργία και για την κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων με την απομάκρυνση των βάσεων και τη μη υπερίσχυση του κοινοτικού δικαιώματος έναντι του εθνικού.

Σχολιάζοντας τις προτάσεις της κυβέρνησης για τη συνταγματική αναθεώρηση σημείωσε ότι επειδή φοβούνται τη λαϊκή δυσαρέσκεια θέλουν αλλαγές έτσι ώστε κι όταν υπάρχει αστάθεια να συνεχίζεται από το κράτος η αντιλαϊκή επίθεση.

Μάκης Παπαδόπουλος – Έρχεται νέα παγκόσμια κρίση!

Η αστυνομία έσπασε με εισαγγελική εντολή μαθητικές καταλήψεις στη Δράμα

Η είδηση έρχεται από τη Δράμα, πέρασε στα ψιλά των κυρίαρχων ΜΜΕ και δε θα γινόταν ευρέως γνωστή αν δεν υπήρχε η καταγγελία από το ΣΠ της Αν. Μακεδονίας-Θράκης της ΚΝΕ.
Αστυνομικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν χτες έξω από σχολεία της Δράμας που τελούσαν υπό κατάληψη, επικαλέστηκαν εισαγγελική εντολή και προχώρησαν στο σπάσιμο των μαθητικών καταλήψεων, με τους μαθητές να αποχωρούν για να αποφύγουν τις συλλήψεις και τα μαθητοδικεία.
Μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά για μια “αριστερή κυβέρνηση” σαν τη δική μας.
Το Συμβούλιο Περιοχής της ΑΜ-Θ της ΚΝΕ καταγγέλλει το γεγονός σημειώνοντας μεταξύ άλλων τη συντονισμένη επιχείρηση με την παρουσία του προϊσταμένου της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τις ευθύνες και τον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης (που δε γίνεται να κρύβεται εσαεί πίσω από τις “ανεξάρτητες αρχές”) και το δίκαιο των μαθητών που θα αποφασίζουν μόνοι τους για τις μορφές αγώνα και που αντλούν δίκαιο από τα αιτήματά τους.
Ακολουθεί το κείμενο της σχετικής ανακοίνωσης.

«Οι μαθητές Λυκείων μπροστά στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είχαν προχωρήσει σε κινητοποιήσεις (καταλήψεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας) των σχολείων τους μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, συζητώντας και αποφασίζοντας μαζικά και συλλογικά για τον τρόπο με τον οποίο θα οργανώσουν την πάλη τους. Διεκδικούν ένα σχολείο με σύγχρονες υποδομές, με εκπαιδευτικούς, ένα σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα και δεν θα εξοντώνει.
Σε σχολεία της πόλης που ήταν υπό κατάληψη, όπως το 2ο Λύκειο, το Μουσικό και το 1ο και 2ο ΕΠΑΛ τη Δευτέρα το πρωί οι μαθητές βρήκαν απέναντί τους πολυάριθμες δυνάμεις της Αστυνομίας, οι οποίες με “εισαγγελική εντολή” όπως δήλωναν και με απειλές έσπασαν την κατάληψη.
Μάλιστα το γεγονός ότι η προσπάθεια καταστολής και τρομοκράτησης ήταν συντονισμένη “από τα πάνω” φαίνεται και από το γεγονός ότι παρόντες σε αυτή την προσπάθεια ήταν τόσο ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης όσο και αξιωματικοί της Αστυνομίας!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει τεράστιες ευθύνες για τα απαράδεκτα γεγονότα, την παρέμβαση εισαγγελέων και Αστυνομίας κόντρα στους αγώνες των μαθητών! Λίγες μέρες μετά τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας που αμφισβήτησε τη νομιμότητα των μαθητικών κινητοποιήσεων, οι εισαγγελείς και η Αστυνομία επεμβαίνουν ενάντια σε μαθητές!
“Νομιμότητα” στον αγώνα των μαθητών δίνουν τα δίκαια αιτήματά τους για σχολείο και ζωή με δικαιώματα, οι Γενικές τους Συνελεύσεις μέσα από τις οποίες αποφασίζουν και κινητοποιούνται. “Υποκινητές” των μαθητών είναι τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα σχολεία, το νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και κάνει ακόμα πιο “εξοντωτικό” εξεταστικό κέντρο το Λύκειο, τους στερεί πολύτιμες γνώσεις, τους χωρίζει ανάλογα με το πορτοφόλι τους. Όπως λέει και το σύνθημα των μαθητών: “Δεν βγαίνουνε τα όνειρα στην παρανομία… Νόμος οι ανάγκες μας και όχι η αδικία!”.
Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για τον αγώνα τους είναι οι ίδιοι οι μαθητές!
Καλούμε τους μαθητές να μη μασήσουν από κάθε προσπάθεια τρομοκρατίας και εκφοβισμού. Τα αιτήματά τους για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει, για να μείνει στα χαρτιά το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης, είναι δίκαια και οι μαθητές έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν για το πώς θα τα διεκδικήσουν.
Καλούμε τους μαθητές των άλλων σχολείων να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους συμμαθητές τους, να συντονίσουν τον αγώνα τους! Καλούμε τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να σταθούν στο πλάι των μαθητών και των διεκδικήσεών τους! Τους μαζικούς φορείς να καταδικάσουν το απαράδεκτο και πρωτοφανές για την πόλη μας κρούσμα αυταρχισμού, να ενώσουν τις φωνές τους με τον αγώνα των μαθητών για ένα σχολείο που θα στέκεται στο ύψος των σημερινών τους αναγκών».

Δεν ηξερες, δε ρώταγες; – Οι συνεργάτες του Λαφαζάνη βγάζουν στη φόρα τον αρχηγό τους…

Κατιούσα

Μπορεί να μιλάμε για την πιο σημαντική δημοσιογραφική αποκλειστικότητα της χρονιάς: οι συνεργάτες του Παναγιώτη Λαφαζάνη δίνουν διευκρινίσεις αποκλειστικά στην Ίσκρα, δηλαδή τους άλλους συνεργάτες του Παναγιώτη Λαφαζάνη, για την εμφάνιση του τελευταίου στη φασιστική εκπομπή “Σπαρτιάτες”.
Όπως βεβαιώνουν λοιπόν κύκλοι του Παναγιώτη Λαφαζάνη σε άλλους κύκλους του Παναγιώτη Λαφαζάνη, χωρίς την άμεση προσωπική ανάμειξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο ηγέτης της ΛαΕ -περί ου ο λόγος- δε γνώριζε σε ποιο μέσο και ποια εκπομπή έδινε συνέντευξη κι έτσι αναγνωρίζει ιπποτικά το λάθος του. Συμπληρώνουν με νόημα βέβαια πως είναι ευπρόσδεκτη κάθε κριτική για όσα είπε αλλά όχι για το μέσο στο οποίο τα είπε, όπως κάνουν οι εγκάθετοι της κυβέρνησης και οι “αδιέξοδες, διασπαστικές φωνές” στην Αριστερά, που αξιοποιούν αυτό το λάθος, για να επιτεθούν προσωπικά στο Λαφαζάνη.
Όσοι παρακολούθησαν βέβαια, έστω αποσπασματικά την εκπομπή, θα είδαν πχ τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να ευχαριστεί τον οικοδεσπότη για την πρόκληση και να λέει πως είναι πολύ ωραίο το όνομα της εκπομπής “Σπαρτιάτες” και πως χρειαζόμαστε πιο πολλούς στις μέρες μας.
Θα τον είδαν επίσης να αναφέρεται στα “Σκόπια”, κι ούτε καν σε “FYROM”, γνωρίζοντας πολύ καλά σε ποιο κοινό απευθύνεται. Θα είδαν τη φιλική κουβεντούλα που είχαν με τον οικοδεσπότη, σαν δυο καλοί ομοϊδεάτες. Καθώς επίσης και την αμηχανία του στην απλή ερώτηση πότε ακριβώς κατάλαβε την προδοσία του Τσίπρα και γιατί δεν έφυγε νωρίτερα από την κυβέρνηση.

Ιδού το βίντεο, ιδού και τα άλματα λογικής με τα οποία επιχειρούν να πετύχουν επικοινωνιακό αντιπερισπασμό οι… συνεργάτες του Π.Λ.

Με δυο λόγια, στην ερώτηση αν ο Λαφαζάνης ήταν ένοχος ή βλαξ -είτε για τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση που έφερε το 3ο μνημόνιο, είτε για τη συμμετοχή του σε μια ακροδεξιά εκπομπή- οι συνεργάτες του Παναγιώτη Λαφαζάνη μας απαντούν το δεύτερο. Και κατά τα άλλα στέλνουν την μπάλα στην κερκίδα και πουλάνε τρέλα. Θα μπορούσαν μάλιστα να πάρουν και τη γραμμή του ΑΚΕΠ -την οποία φρόντισαν να προβάλουν σε πρώτο πλάνο βέβαια- που λέει πως καλώς έκανε τελικά ο Λαφαζάνης και πήγε στη συγκεκριμένη εκπομπή.
Ο λόγος για τον οποίο αναγκάστηκαν να απαντήσουν πάντως δεν ήταν ούτε οι εγκάθετοι της κυβέρνησης, ούτε οι “διασπαστικές φωνές”, αλλά οι εσωτερικές πιέσεις από τις αλγεινές εντυπώσεις που προκλήθηκαν από τον τυχοδιωκτισμό του Λαφαζάνη. Αυτή είναι η ουσία και όλα τα άλλα περισσεύου

Τελικά τη σημαία κατέβασαν Γάλλοι και όχι Αλβανοί…

Τελικά, αυτοί που κατέβασαν την ελληνική σημαία από τον ιστό στο χωριό Δαφνές του Ηρακλείου ήταν Γάλλοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ρεπορτάζ που δημοσιεύει το cretapost. Xαρακτηριστικό είναι πως με ευκολία γράφτηκε (με πρόθεση ή χωρίς άραγε;…) ότι τη σημαία είχαν κατεβάσει Αλβανοί…
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ του cretapost, προανάκριση για το θέμα διενεργεί το Αστυνομικό Τμήμα Αγίου Μύρωνα. Μέχρι τώρα οι καταθέσεις «έδειχναν» Αλβανούς, ωστόσο η έρευνα της αστυνομίας έδειξε ότι το αυτοκίνητο είχε ενοικιαστεί από Γάλλους φοιτητές οι οποίοι αναχώρησαν χθες το βράδυ από το αεροδρόμιο Ηρακλείου.
Η αστυνομία  συνεχίζει την προανάκριση προκειμένου να εξακριβωθεί εάν την ώρα που το αυτοκίνητο ήταν στην περιοχή ήταν με τους Γάλλους φοιτητές ή όχι.
Στο βίντεο που ακολουθεί δύο άνδρες  κατεβαίνουν από μια άσπρη κλούβα, ανεβαίνουν πάνω στον ιστό, κατεβάζουν την ελληνική σημαία και στην συνέχεια επιβιβάζονται στο όχημα και φεύγουν προς άγνωστη κατεύθυνση.

Πρώτη φορά Χριστιανικά – “Φεύγει” η Εκκλησία που μένει στο κράτος

Κατιούσα

Ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση του “ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία” πιάνεται σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά του, ορυόμενη για σταυρούς και φάτνες εν κομμουνιστικώ κινδύνω, ο Σύριζα προχωρά σε μια πράγματι ιστορική – όπως επανέλαβε μόνο μερικές δεκάδες φορές το ρεπορτάζ της ΕΡΤ- συμφωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος, επιβεβαιώνοντας το πνεύμα χριστιανικής συναντίληψης με την ηγεσία της τελευταίας στο οποίο μας έχει συνηθίσει σχεδόν από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησής του.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν 15 σημείων, το κράτος ούτε λίγο ούτε – ούτε πολύ αναγνωρίζει πως…χρωστάει στην εκκλησία κι ότι ως “αποζημίωση” (αντάλλαγμα λέει το κείμενο)  συνεχίζει να αναλαμβάνει τη μισθοδοσία του κλήρου. Για να έχουν όμως κάτι να διαφημίσουν και τα συριζοτρόλ, οι κληρικοί δε θα θεωρούνται πια δημόσιοι υπάλληλοι και τυχόν αύξηση του αριθμού τους δε θα σημάνει αύξηση της κρατικής επιδότησης, θυμίζοντας την αλήστου μνήμης πασοκική τακτική του “μένουν οι βάσεις που φεύγουν”. Σε άψογη πασοκική διάλεκτο είναι εξάλλου γραμμένα και τα επίμαχα αποσπάσματα της συμφωνίας, που αξίζει κανείς να διαβάσει  αυτούσια ως δείγματα παπατζήδικης καλλιέπειας:

– Το Ελληνικό Δημόσιο αναγνωρίζει ότι μέχρι το 1939 οπότε εκδόθηκε ο αναγκαστικός νόμος 1731/1939 απέκτησε εκκλησιαστική περιουσία έναντι ανταλλάγματος που υπολείπεται της αξίας της.
– Το Ελληνικό Δημόσιο αναγνωρίζει ότι ανέλαβε τη μισθοδοσία του κλήρου, ως με ευρεία έννοια, αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία που απέκτησε.
– Το Ελληνικό Δημόσιο και η Εκκλησία αναγνωρίζουν ότι οι κληρικοί δεν θα νοούνται στο εξής ως δημόσιοι υπάλληλοι και ως εκ τούτου διαγράφονται από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών.
– Το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύεται ότι θα καταβάλλει ετησίως στην Εκκλησία με μορφή επιδότησης ποσό αντίστοιχο με το σημερινό κόστος μισθοδοσίας των εν ενεργεία ιερέων, το οποίο θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις μισθολογικές μεταβολές του Ελληνικού Δημοσίου.
– Η Εκκλησία αναγνωρίζει ότι μετά τη Συμφωνία αυτή παραιτείται έναντι κάθε άλλης αξίωσης για την εν λόγω εκκλησιαστική περιουσία.
– Η ετήσια επιδότηση θα καταβάλλεται σε ειδικό ταμείο της Εκκλησίας και προορίζεται αποκλειστικά για τη μισθοδοσία των κληρικών,  με αποκλειστική ευθύνη της Εκκλησίας της Ελλάδος και σχετική εποπτεία των αρμόδιων ελεγκτικών κρατικών αρχών.
– Με τη Συμφωνία διασφαλίζεται ο σημερινός αριθμός των οργανικών θέσεων κληρικών  της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς και ο σημερινός αριθμός των λαϊκών υπαλλήλων της Εκκλησίας της Ελλάδος.
– Πιθανή επιλογή της Εκκλησίας της Ελλάδος για αύξηση του αριθμού των κληρικών δεν δημιουργεί απαίτηση αύξησης του ποσού της ετήσιας επιδότησης.

Εξίσου ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως με τη συμφωνία το κράτος ρητά παραιτείται από την εν λόγω εκκλησιαστική περιουσία, με την παράλληλη δημιουργία ενός εκκλησιαστικού ΤΑΙΠΕΔ, με σχεδόν ίδιο όνομα (ΤΑΕΠ), για τη συνδιαχείριση διαμφισβητούμενων περιουσιακών στοιχείων από το 1952 ως σήμερα, αλλά και όσα τυχόν “εθελοντικά” (sic) παραχωρήσει η Εκκλησία στο ταμείο μελλοντικά. Το σαξές στόρι μετά την ¨εθελοντική εισφορά” των εφοπλιστών συνεχίζεται, με χριστιανικό φωτοστέφανο αυτή τη φορά.
Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν κατανυκτική, με τον Ιερώνυμο να είναι ένα βήμα πριν την επίσημη αγιοποίηση Τσίπρα, ευχαριστώντας τον πολλές φορές δημόσια, ιδίως μάλιστα για το ότι στην προτεινόμενη συνταγματική αναθεώρηση το προίμιο του συντάγματος – αυτό που λέει τα προοδευτικά για επικρατούσα θρησκεία – θα παραμείνει άθικτο. Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, ο αρχιεπίσκοπος άδειασε κανονικά το Βορίδη σημειώνοντας: «Ως προς τις μικρότητες οτι θα σβήσετε τα σύμβολα της Εκκλησίας και τα λοιπά, από τέτοιους πολέμους έχουμε γνωρίσει όλοι μας αλλά ξέρουμε να προχωρούμε». Άλαλα τα χείλη των ασεβών.
Υπερβαίνοντας τον εαυτό της η κυβέρνηση, αφού πρώτα ξεπέρασε τη χούντα σε φιλοαμερικανισμό και τον παλιό δικομματισμό σε υλοποίηση μνημονιακών πολιτικών, πλέον κατόρθωσε στο εκκλησιαστικό ζήτημα να κάνει να φαίνεται αριστερότερος μέχρι και ο Κώστας Σημίτης. Δέσποινα ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών.
Το μόνο που έλειπε από την όμορφη συνάντηση ήταν χορωδία βυζαντινών ψαλτών να άδει ιερή διασκευή τοτ “Εμείς” των Βίσση – Καρβέλα, που χώρισαν, αλλά παρέμειναν οι καλύτεροι φίλοι, προϊδεάζοντας σε ανύποπτο χρόνο για τον επικείμενο “διαχωρισμό” Εκκλησίας – Κράτους. Σε κάθε περίπτωση, για να κλείσουμε και πάλι μουσικά, και μαζί και μόνος, ίδιος είναι ο πόνος για την τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου. Αμήν.

“Ακροαριστερoί στο SPD” – Πόδι πήρε ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Συνταγματικής Προστασίας της Γερμανίας μετά από μήνες κατακραυγής

Κατιούσα

O Χανς – Γκέοργκ Μάασεν, μέχρι πρόσφατα επικεφαλής της υπηρεσίας συνταγματικής προστασίας στη Γερμανία απασχολεί εδώ και καιρό τα γερμανικά ΜΜΕ με τις πράξεις και τις δηλώσεις του, που αβαντάρουν ανοιχτά την ξενοφοβική ακροδεξιά στη χώρα. Αποκορύφωμα ήταν η αμφισβήτηση της γνησιότητας ενός βίντεο που έδειχνε επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες και άλλους διαφωνούντες, στη διάρκεια ξενοφοβικών διαδηλώσεων στην πόλη Κέμνιτς, μετά το μαχαίρωμα ενός 35χρονου Γερμανού που φέρεται να έγινε από Σύρους πρόσφυγες. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας, είχε δηλώσει τότε πως “Έχω ζήσει ήδη αρκετά από χειραγώγηση των γερμανικών ΜΜΕ και ρωσική παραπληροφόρηση. Αλλά το ότι πολιτικοί και μίντια εφευρίσκουν μόνοι τους “Κυνήγια μίσους” (σ.σ εννοεί τις επιθέσεις του βίντεο), ή τουλάχιστον αναμεταδίδουν χωρίς διασταύρωση αυτή την ψεύτικη είδηση, συνιστά για μένα μια νέα ποιότητα fake news στη Γερμανία. Στη συνέχεια πρόσθεσε πως σύμφωνα με τις υπηρεσίες ασφαλείας της πόλης δεν είχαν υπάρξει ακροδεξιές καταδιώξεις στο Κέμνιτες.
Παρότι η γερμανική κυβέρνηση και ειδικότερα ο συντηρητικός χριστιανοκοινωνιστής υπουργός εσωτερικών Χορστ Ζέεχοφερ είχαν δεχτεί έντονη κριτική και πίεση για απομάκρυνση του Μάασεν, η τελευταία ήρθε μόλις χθες, κι αυτό όχι για τη συγκάλυψη ακροδεξιών επιθέσεων, αλλά για δηλώσεις που φέρεται να έκανε στις 18 Οκτώβρη σε ομιλία του ενώπιον αρχηγών μυστικών υπηρεσιών στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Εκεί ο Μάασεν δήλωσε πως υπάρχουν “ακροαριστερές δυνάμεις στο  SPD” , κυβερνητικό εταίρο των χριστιανοδημοκρατών και χριστιανοκοινωνιστών, κι ότι του συμβάν τον περασμένο Αύγουστο χρησιμοποιήθηκε από αυτές τις δυνάμεις ως πρόσχημα για να προκαλέσουν ρήξη στην κυβερνητική συμμαχία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Σεπτέμβρη τα κόμματα της κυβερνητικής συμμαχίας είχαν συμφωνήσει να “τιμωρήσουν” το Μάασεν για τις δηλώσεις του με το βίντεο, μεταθέτοντάς τον από την Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος στη θέση του Κρατικού Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών. Όταν κι αυτό το κομπρεμί προκάλεσε τεράστιο θόρυβο σε ΜΜΕ κι αντιπολίτευση, αναγκάστηκαν να τον μετακινήσουν σε τμηματάρχη ευρωπαϊκών και διεθνών υποθέσεων στο ίδιο υπουργείο. Για απομάκρυνση ούτε λόγος βέβαια, αφού χρειάστηκε να “προσβληθεί” το  SPD για να απομακρυνθεί ο Μάασεν, που βέβαια και τώρα το χειρότερο που θα υποστεί είναι απλώς να…βγει στη σύνταξη.
Με πληροφορίες από welt.de

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ EINAI & ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ -ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΑΤΕ ΕΔΩ & ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ, ΛΙΓΟ - ΛΙΓΟ:

 

,,Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του.,,

Στις 31 Οκτωβρίου ένας άνθρωπος στην Θεσσαλονίκη αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι ενός εμπορικού κέντρου. Πέρα από την τραγική είδηση υπάρχει το δράμα μιας οικογένειας. Η Αναστασία Μ. αποφάσισε να σπάσει την σιωπή και να μιλήσει για τον αδερφό της που έφυγε. Με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Ακούστε την. Ο λόγος της θα βοηθήσει σίγουρα να σπάσει η σιωπή και άλλων ανθρώπων.

''Ο αδερφός μου ο Βύρωνας ήταν ένα πανέξυπνο, ταλαντούχο παιδί. Το έλεγαν όλοι. Το έλεγαν οι δάσκαλοί του, οι φίλοι του, και όσοι τον είχαν γνωρίσει. Το έλεγαν, αργότερα, οι συμφοιτητές του και οι καθηγητές του στη σχολή όπου φοιτούσε. Η οικογένειά του, όλοι εμείς, ξέραμε πως ήταν ένα παιδί με χιούμορ, ευφυής, ευαίσθητος, δημιουργικός. Με έκανε συχνά να γελάω. Μου άρεσε πολύ να περνάω χρόνο μαζί του. Δεν μαλώναμε ούτε τρωγόμασταν όλη την ώρα όπως κάνουν συχνά τα αδέλφια. Ήξερε να αγκαλιάζει, να χαϊδεύει, να δείχνει τρυφερότητα. Με φώναζε “ζουζούνι”. 

Ήταν ένας άνθρωπος με ικανότητες. Του άρεσε η ορειβασία, η αναρρίχηση, έπαιζε βιολί, κιθάρα, και γρατζουνούσε που και που ένα μπαγλαμαδάκι. 

Ήταν καλός στις τέχνες αλλά και στις τεχνικές… Είχε σπουδάσει στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρονικός. Είχε μάθει πολεμικές τέχνες, και κυρίως TAE KWON DO. Στο στρατό, ήταν δόκιμος αξιωματικός. 

Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας στη Θεσσαλονίκη. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα μέσα σε μια μέρα. Τον έχασα ξαφνικά, το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2018. 

Όμως ο αδερφός μου πέθαινε εδώ και πολύ καιρό, λίγο λίγο. Τον αδερφό μου άρχισα να τον χάνω όταν ο πατέρας του του έλεγε να μην είναι “τόσο ευαίσθητος” γιατί οι άντρες πρέπει να είναι σκληροί. Από τότε προσπαθούσε να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ήταν “άντρας”. 

Έχασα ακόμη ένα κομμάτι του, όταν γύρισε από το στρατό, τσακισμένος, επειδή κάποια σαδιστικά τσογλάνια που έχουν πρόβλημα με την ευαισθησία ως γνώρισμα του αντρικού φύλου, και τον κορόιδευαν γι’ αυτό, τον νάρκωσαν ένα βράδυ ρίχνοντας μια ουσία στο ποτό του που τον άφησε αναίσθητο και τον κακοποίησαν σεξουαλικά. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν άρχισε να έχει παραισθήσεις, και να ακούει φωνές, και η και η ψυχιατρική του είπε ότι είναι σχιζοφρενής, και η κοινωνία τον φόρτωσε με τύψεις για μια απλή βιοχημική ανισορροπία στο νευρικό του σύστημα, και το στίγμα του ψυχικά ασθενούς. 

Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν ο πνευματικός στον οποίο πήγε για να τον βοηθήσει του είπε ότι οι φωνές που ακούει είναι ο Σατανάς και πρέπει να κάνει μετάνοιες και να εξομολογείται συνέχεια τις αμαρτίες του, γεμίζοντάς τον ενοχές για πράγματα που δεν ήταν δική του ευθύνη. 

Αλλά ο αδερφός μου δεν ήθελε να είναι θύμα. Πάλεψε με όλα. Στην θέση του, με την ασθένειά του, κανείς δεν δουλεύει. Όμως ο αδερφός μου, εδώ και χρόνια, σηκωνόταν κάθε πρωί και πήγαινε στη δουλειά. 

Έπαιρνε τα φάρμακά του, μάζευε το κουράγιο του, το πείσμα του, την ακλόνητη θέλησή του για ζωή, και προχωρούσε. 

Στο εργασιακό του περιβάλλον, αντιμετώπισε το ίδιο bullying που είχε αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή από τους “άντρες” που ήταν “αδέρφια” του. 

Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου η λεκτική (ακόμα και η σωματική βία) ήταν αποδεκτή ως δείγμα ανδρισμού, όπου οι τσακωμοί και οι απειλές ήταν η καθημερινότητα, όπου για κάθε στραβό το οποίο προκάλεσε η οικονομική κρίση και που η συναισθηματική φόρτιση των αφεντικών του έπρεπε να εκτονωθεί πάνω στον ίδιο, κι αυτό ήταν ΟΚ, επειδή αυτό είναι ο ανδρισμός, ο αδερφός μου έχανε τον εαυτό του μέρα με την ημέρα. 

Δούλευε ασταμάτητα, χωρίς κανένα ρεπό, εφτά μέρες τη βδομάδα, ακόμη και χωρίς λεφτά. Δούλεψε μέχρι που έλιωσε, και έγινε από 80 σχεδόν 60 κιλά. 

Δούλεψε ασταμάτητα για να αποδείξει ότι δεν είναι ο σχιζοφρενής με το στίγμα του τρελού και του ανίκανου, δούλεψε για να αποδείξει ότι οι άντρες αντέχουν τα πάντα, δούλεψε για να προσφέρει ακόμη κι όταν δεν αμοιβόταν, γιατί θεωρούσε ότι η δουλειά του ήταν κοινωνικό λειτούργημα, δούλεψε κάτω από συνθήκες που οποιονδήποτε θα τον είχανε τσακίσει. 

Τον είχα παρακαλέσει άπειρες φορές να φύγει, να ξεκουραστεί, να φροντίσει τον εαυτό του. Η μητέρα μου του είπε ότι δε χρειάζεται να εργαστεί για ένα διάστημα, ότι είχε αποδείξει με χίλιους τρόπους ότι είναι ικανός, ότι μπορούσε να βρει δουλειά οπουδήποτε αλλού. Αυτός επέλεξε να μείνει σε μια εταιρεία που βούλιαζε από τα χρέη για να βοηθήσει τα αφεντικά του που τους θεωρούσε φίλους του. Και μια μέρα, ο αδερφός μου, χωρίς να πει λέξη, χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, ούτε ένα σημείωμα, πήδηξε στο κενό. 

Τον αδερφό μου δεν τον έχασα σε μια μέρα. Τον έβλεπα να καταρρέει μια ζωή και να σηκώνεται και να παλεύει ξανά και ξανά, να αρνείται να παραιτηθεί, να παλεύει για το δικαίωμα στη ζωή. 

Ο αδερφός μου αντί να αγκαλιάσει τον εαυτό του και την ευαισθησία του, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αρνηθεί, γιατί “έτσι είναι οι άντρες”¨. 

Και μια μερα, δεν άντεξε.

 Δεν γνωρίζω τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του τη μέρα εκείνη που βούτηξε στο κενό. Πονάω στη σκέψη ότι στις τελευταίες του στιγμές μπορεί να πανικοβλήθηκε, να πόνεσε, να υπέφερε. Αλλά αυτό που με πονάει περισσότερο, είναι ότι τον έβλεπα να χάνεται, κομμάτι – κομμάτι τη φορά, και κανείς, μα κανείς, δεν βρήκε τον τρόπο να τον βοηθήσει.

 Ούτε οι γιατροί, ούτε τα φάρμακα… Ούτε κι εγώ. Οι κοντινοί μου άνθρωποι νιώθουν ενοχές γιατί δεν κατάφεραν να σταματήσουν αυτό που του συνέβη. Σε κανέναν όμως δεν είχε πει ότι είχε σκοπό να το κάνει. Δεν φταίνε αυτοί. Είναι ανήμποροι μπροστά στη λαίλαπα της πατριαρχίας. Είναι ανήμποροι μέσα σε ένα σύστημα που μαθαίνει τους άντρες ότι όχι μόνο δεν είναι μεμπτό, αλλά είναι αποδεκτό να χρησιμοποιούν βία για να υπάρχουν. Ότι πρέπει να ασκούν βία, για να έχουν την εξουσία. Ότι αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής τους. Η δύναμη. 

Αυτός είναι ο ανδρισμός. 

Δεν επιτρέπεται κανείς να είναι αδύναμος, άρρωστος, ευαίσθητος, δεν επιτρέπεται να μην εργάζεται, γιατί είναι άχρηστος αν δεν το κάνει. 

Στον καπιταλισμό είσαι άχρηστος όταν δεν είσαι παραγωγικός. Αν δεν είχε ασκηθεί τόση βία πάνω στο γλυκό του σώμα, ο αδερφός μου θα ζούσε. 

Θα ζούσε γιατί η οικογένειά του δεν του φέρθηκε σαν “ψυχικά ασθενή”, δεν τον απέρριψε, δεν τον έκλεισε στο τρελοκομείο, δεν τον έδεσε σε ένα κρεβάτι ψυχιατρείου και δεν τον χαπάκωσε μέχρι θανάτου, να τον ξεφορτωθεί και να τον παρατήσει. 

Η οικογένειά μου τον αγάπησε και τον στήριξε ακόμη κι όταν δεν συμφωνούσε με την απόφασή του να εργάζεται μέχρι να διαλυθεί. 

Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. 

Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή. 

Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή. Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του. Δεν είστε άντρες. Είστε κλέφτες, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, και αν υπάρχει δικαιοσύνη, σε αυτό τον κόσμο, ελπίζω να πάρετε αυτό που σας αξίζει.''

Αλιεύτηκε από Εδώ: http://parallaximag.gr/…/ton-aderfo-mou-ton-echana-mera-pet…

Για να μην επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο...

Οι θάνατοι 32 ανθρώπων στην Ιταλία από τις πρόσφατες πλημμύρες ανέσυραν και πάλι - όπως άλλωστε και στη χώρα μας, μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα και την πυρκαγιά στο Μάτι - το «βολικό» επιχείρημα της «κλιματικής αλλαγής, που ξεπερνάει τον κρατικό μηχανισμό σε πολλές χώρες». Ετσι, λίγο - πολύ, το καπιταλιστικό κράτος «βγαίνει λάδι» και προσπαθεί να συνηθίσει το λαό στην ιδέα ότι θα πνίγεται στις ισχυρές βροχές, θα καίγεται στις φωτιές και θα σκοτώνεται όταν καταρρέουν γέφυρες, όπως έγινε φέτος το καλοκαίρι, με την περιβόητη γέφυρα «Μοράντι» στη Γένοβα της Ιταλίας. Κατά τον ίδιο τρόπο, γίνεται προσπάθεια να μετατοπιστεί όλο το βάρος για τις καταστροφές στην ατομική ευθύνη, άλλοτε για την αυθαίρετη δόμηση, άλλοτε για τη μη προσοχή όταν συμβαίνουν έντονα καιρικά φαινόμενα. Αυτό που επιχειρείται να κρυφτεί πάση θυσία είναι ότι σε κάθε καπιταλιστική χώρα, το κυνήγι του κέρδους συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες για ασφαλείς πόλεις και υποδομές, με ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική, αντιπυρική και αντισεισμική προστασία και σχεδιασμό.

* * *

Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά, ακόμα και στις ισχυρότερες οικονομίες, όπως η ιταλική, η τρίτη στην Ευρωζώνη. Οι τελευταίες καταστροφές, από τα υπερχειλισμένα ποτάμια και τους δρόμους στην κοσμοπολίτικη Βενετία, έως το νότο του Παλέρμο, όπου μια 9μελής οικογένεια ξεκληρίστηκε μέσα στο σπίτι της, φανερώνουν την ανυπαρξία υποδομών για την ουσιαστική προστασία του λαού. Και μπορεί η συγκεκριμένη κατοικία να ήταν πράγματι αυθαίρετη και να είχε χτιστεί πάνω σε ρέμα, αυτό όμως δεν μπορεί να γίνεται άλλοθι για το κράτος και τις ευθύνες του, που είναι μεγάλες. Πρώτα απ' όλα επειδή στην Ιταλία και παντού, το κράτος υπηρετεί την πολιτική εμπορευματοποίησης της γης, που είναι το υπόστρωμα κάθε αυθαιρεσίας, είτε μιλάμε για οικιστική ανάπτυξη, είτε για επιχειρηματική δραστηριότητα. Αλλωστε, με νόμους του κράτους δίνονται προς επιχειρηματική αξιοποίηση παραλίες και δάση, ενώ η όποια αυθαιρεσία τσουβαλιάζει τις βίλες και τις μεγαλοεπιχειρήσεις με τη λαϊκή κατοικία και γίνεται αντικείμενο φοροληστείας από το κράτος, στο όνομα της «τακτοποίησης», όπως είδαμε στην Ελλάδα.

* * *

Αντίστοιχο παράδειγμα, επίσης από την Ιταλία, είναι η γέφυρα στη Γένοβα, κατασκευής του 1967, που κατέρρευσε φέτος τον Αύγουστο, σκοτώνοντας 42 ανθρώπους. Η γέφυρα αυτή θα έπρεπε να είχε κατεδαφιστεί εδώ και χρόνια, γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες είχε περάσει το όριο ζωής της. Αυτό όμως δεν έγινε, επειδή ήταν από τους πιο κερδοφόρους σε διόδια δρόμους τον οποίο εκμεταλλευόταν μια μεγάλη ιδιωτική εταιρεία, η οποία ελέγχει περίπου το 1/3 των οδικών αξόνων της Ιταλίας. Ούτε βέβαια η συντήρηση της γέφυρας ήταν η απαιτούμενη, εξαιτίας του κόστους που συνεπαγόταν αυτό για τη διαχειρίστρια εταιρεία. Αντίστοιχα παραδείγματα από άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες είναι ο κυκλώνας «Κατρίνα» στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2005, με τουλάχιστον 1.836 νεκρούς και άγνωστο αριθμό αγνοουμένων μετά την κατάρρευση των ασυντήρητων και ανεπαρκών φραγμάτων. Το ίδιο και στη Βρετανία το 2017, όπου σε πυρκαγιά στον πύργο εργατικών κατοικιών Γκρένφελ στο Λονδίνο, που ήταν στην ευθύνη του δήμου, κάηκαν ζωντανοί 80 άνθρωποι, γιατί σε πρόσφατη ανακαίνισή του είχαν χρησιμοποιηθεί φτηνά αλλά ακατάλληλα, εύφλεκτα υλικά. Αλλά και στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, το 2011, η διαρροή ραδιενέργειας προήλθε από την εισροή υδάτων στο πυρηνικό εργοστάσιο, επειδή τα φράγματα ήταν ανεπαρκή, πράγμα απαράδεκτο και εγκληματικό σε μια χώρα όπου συμβαίνουν διαρκώς ισχυροί σεισμοί και τσουνάμι.

* * *

Αυτό που συνδέει όλες αυτές τις καταστροφές είναι ότι θα μπορούσαν να περιοριστούν οι ζημιές και οι απώλειες, ή και να αποφευχθούν, αν προτεραιότητα στο σχεδιασμό, επομένως και κριτήριο της ανάπτυξης, δεν ήταν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων αλλά οι ανάγκες των εργαζομένων. Σήμερα, με βάση την εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τεχνικής, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, τον περιορισμό των συνεπειών από τα φυσικά φαινόμενα. Αυτό πρέπει να καθορίζει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, στον αγώνα για ουσιαστική πρόληψη και προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού από τις φυσικές και άλλες καταστροφές, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που βάζουν στο ζύγι την καπιταλιστική κερδοφορία σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Ουσιαστικές και μόνιμες λύσεις για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του λαού μπορούν να υπάρξουν στο δρόμο για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Μόνο εκεί, στην εργατική - λαϊκή εξουσία, μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός για την εξυπηρέτηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

«Μνημείο» στήριξης του κεφαλαίου

Μια ατελείωτη λίστα δεκάδων σελίδων, με τα «έργα και τις ημέρες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δόθηκε τη Δευτέρα στη δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομίας, εν είδει «απολογισμού» για το πώς «η αναπτυξιακή στρατηγική γίνεται πράξη».
Πρόκειται για μια λίστα - αληθινό «μνημείο» για τα όσα η κυβέρνηση αυτή έχει καταφέρει για λογαριασμό του κεφαλαίου, υιοθετώντας ένα προς ένα όλα τα μέτρα που έχουν καταδείξει οι επιχειρηματικοί όμιλοι, ως απαραίτητα για τη θωράκιση της κερδοφορίας τους και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Στις σελίδες αυτού του «απολογισμού» μπορεί να βρει κανείς κάθε πιθανό και απίθανο πεδίο όπου το αστικό κράτος γίνεται «αρωγός» στην επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Από τα πακέτα των δισεκατομμυρίων, τα ταμεία και τα «χρηματοδοτικά εργαλεία», με τα οποία η κυβέρνηση «ταΐζει» την καπιταλιστική κερδοφορία, μέχρι την «άρση των εμποδίων» για τη σύσταση επιχειρήσεων, ώστε το κεφάλαιο να μη «δίνει λογαριασμό» για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων και την προστασία του περιβάλλοντος.
Και από τον «αναπτυξιακό νόμο», το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, τις φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ΣΔΙΤ, τις υποδομές για κλάδους όπως της Ενέργειας και των Μεταφορών, τα μέτρα για τη στήριξη του «εξαγωγικού προσανατολισμού» και τις παρεμβάσεις σε Ερευνα και Παιδεία.
Ακόμα και όσα με θράσος η κυβέρνηση παρουσιάζει περίπου ως «φιλολαϊκές» παρεμβάσεις, στην ουσία τους δεν αφορούν τίποτα παραπάνω από στόχους του κεφαλαίου.
Για παράδειγμα, στην ενότητα περί «προστασίας των καταναλωτών», πέρα από τις γνωστές αστειότητες περί «παρατηρητηρίων τιμών» (παρατηρούν προφανώς το πώς η αντιλαϊκή πολιτική εκτοξεύει τις τιμές για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες), περιλαμβάνονται κατά βάση μέτρα για την αντιμετώπιση του λεγόμενου «παρεμπορίου», όπως και «ρυθμίσεις» που γονατίζουν επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, μέσα από απελευθερώσεις τομέων της οικονομίας και μέτρα για την παραπέρα συγκέντρωση.
Ενώ για τα «υπερχρεωμένα νοικοκυριά», ως μέτρο ανακούφισης προβάλλονται τα διάφορα γραφεία που έχει στήσει η κυβέρνηση, ως «μεσάζοντες» για να προσέλθουν οι οφειλέτες στα γκισέ των τραπεζών.
Στον ίδιο απολογισμό αποτυπώνεται επίσης με συγκεκριμένο τρόπο το πώς η πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου διαπερνά ενιαία την «εσωτερική» και την εξωτερική πολιτική.
Ετσι, ανάμεσα στα άλλα καταγράφονται οι πρωτοβουλίες που παίρνει η κυβέρνηση ώστε οι επιχειρηματικοί όμιλοι να βρουν νέα πεδία κερδοφορίας σε Μέση και Απω Ανατολή και στην Αφρική. Αλλά και τα σχήματα που στήνει με άλλα καπιταλιστικά κράτη στα Βαλκάνια (τετραμερείς, «Οργανισμός Ανάπτυξης και Ενίσχυσης της Συνεργασίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης» κ.ά.), προωθώντας τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.
Τα σχέδια αυτά, που θυμίζουν ανάλογες προτάσεις από αστικά επιτελεία των ΗΠΑ και της ΕΕ για μια «περιφερειακή ένωση», στην πορεία προς την ένταξη όλων των χωρών της περιοχής σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, δείχνουν πως τα επιχειρηματικά σχέδια πάνε χέρι - χέρι με την επικίνδυνη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.
Ολα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στα αντιλαϊκά «κατορθώματα» της κυβέρνησης, στα αντεργατικά μέτρα που ψήφισε και ήρθαν να «κατοχυρώσουν» νομοθετικά την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, δηλαδή τον «νούμερο 1» παράγοντα για τη θωράκιση της κερδοφορίας και την «προσέλκυση επενδυτών».
Η σχετική λίστα επιβεβαιώνει και με το παραπάνω το ταξικό - προς όφελος του κεφαλαίου - «πρόσημο» της κυβερνητικής πολιτικής. Απέναντι σ' αυτήν την αντιλαϊκή στρατηγική, που υπηρετούν κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, οι εργαζόμενοι χρειάζονται να προβάλουν και να διεκδικήσουν τη δική τους «ατζέντα»: Αυτή για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν στα χρόνια της κρίσης, για τη διεκδίκηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών.