Για την Ελλάδα, ρε...!

Για την Ελλάδα, ρε...!

Της Κάλι Καρά

Το ίδιο γαϊτανάκι πλέκεται χρόνια και χρόνια σε βάρος των εργαζομένων, του ελληνικού λαού, απ' όταν ο «εθνάρχης» Καραμανλής ενέταξε τη χώρα στην ΕΟΚ και ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης στην ΟΝΕ, για να μπουν τα θεμέλια της ευημερίας, της ειρήνης και της ασφάλειας, να σωθεί η χώρα και να φάει ο λαός μας με «χρυσά κουτάλια».

Όλοι αυτοί που μιλούσαν και μιλούν για σωτηρία της Ελλάδας (με ή χωρίς γραβάτα) μέσα στην ένωση των λεόντων, εννοούν τη σωτηρία των συμφερόντων των μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, δηλαδή τη σωτηρία του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες της, που τελικά ήταν «σχήμα λόγου», ότι με ένα νόμο θα καταργήσει τη μνημονιακή βαρβαρότητα και θα σώσει τη χώρα, έχει σε εφαρμογή όλους τους μνημονιακούς νόμους, από τον ΕΝΦΙΑ, που αφορά την Ελλάδα των πολλών που είναι οι εργαζόμενοι, μέχρι τις κραυγαλέες «ρυθμίσεις» που αφορούν την Ελλάδα των λίγων κεφαλαιοκρατών.

«Προέχει το συμφέρον της χώρας», «Το συμφέρον της χώρας είναι πάνω από το κομματικό» λένε και σήμερα σε όλους τους τόνους όσοι ετοιμάζονται να στηρίξουν τη «ρεαλιστική συμφωνία», ένα νέο μνημόνιο, με «αριστερής» κοπής αντιλαϊκά μέτρα, δηλαδή την ταφόπλακα σε ό,τι απέμεινε από τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα του λαού μας.

Για το λαό, για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες με τα χέρια και το μυαλό, στην πόλη και στο χωράφι, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο αναμένοντας και ελπίζοντας από τους σωτήρες, παλιούς, νέους και επίδοξους. Η πατρίδα θα σωθεί όταν ο λαός της εμπιστευθεί τη δύναμή του. Όταν δυναμώσει η σύγκρουση με αυτές τις πολιτικές, η πάλη για την πραγματική ανακούφιση από τα οξυμένα του προβλήματα, που δεν χωράνε στο ίδιο τραπέζι με τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών. Μια ηχηρή απάντηση σε όλους όσοι εμπαίζουν τον ελληνικό λαό θα είναι η μαζική συμμετοχή στα συλλαλητήρια στις 11 του Ιούνη.   

Οι χορτάτοι της… Ζιμπάμπουε!!!!

 Οι χορτάτοι της… Ζιμπάμπουε!!!!

Οι μεν, οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τον ελληνικό λαό στα Τάρταρα της χρεοκοπίας, διατείνονται ότι αν δεν συνεχίσουμε να πληρώνουμε το ΔΝΤ και τα κάθε λογής αρπακτικά των «αγορών», τότε – όπως είπε η κυρία Μιράντα Ξαφά - θα γίνουμε «Ζιμπάμπουε»…

Οι δε, της κυβέρνησης, διατείνονται ότι συνεχίζουν τις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» αναζητώντας έναν «έντιμο συμβιβασμό», όπου σαν «έντιμη» ορίζεται μια συμφωνία βάσει της οποίας θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε το ΔΝΤ και τα ίδια αρπακτικά…

Γιατί, όμως, «πρέπει» να πληρώνουμε; Ποιους «πρέπει» να πληρώνουμε; Μέχρι πότε και πόσα «πρέπει» να πληρώσουμε;

Ως προς το τελευταίο, το μέχρι πότε και πόσα πρέπει να τους πληρώνουμε, τα τελευταία στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους είναι αποκαλυπτικά:  Η αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους που ξεπερνά τα 312,5 δισ. ευρώ, με τα έως σήμερα δεδομένα, χωρίς δηλαδή να υπολογίζεται ένας νέος δανεισμός ή κάποια νέου τύπου «αναδιάρθρωση», εκτείνεται μέχρι το 2057!

Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, η Ελλάδα έχει υποθηκευτεί για τα επόμενα 40 και πλέον χρόνια.

    Σύμφωνα με τα στοιχεία:

Από τώρα και μέχρι το τέλος του 2015 η Ελλάδα καλείται να πληρώσει σε τόκους και χρεολύσια  το τρομακτικό ποσό των 16,2 δισ. ευρώ.   

Μέχρι το 2020 το ποσό φτάνει τα 56,383 δισ. ευρώ.

Και το διάστημα από το 2021 μέχρι το 2030 τα ποσό εκτινάσσεται στα 75 δισ. ευρώ!

Συμπέρασμα πρώτο, λοιπόν: Μόνο όποιος αντιμετωπίζει τους Έλληνες σαν «ιθαγενείς» μπορεί να τους απειλεί κάνοντας αναγωγές στη Ζιμπάμπουε. Και μάλιστα τη στιγμή που ο δρόμος που τους προτείνει ένα πράγμα εγγυάται: Ότι το μαύρο παρόν οδηγεί κατευθείαν στο πιο μαύρο, στο κατάμαυρο μέλλον, ένα μέλλον που η μαυρίλα του εκτείνεται πέραν ακόμα και του δεύτερου μισού του 21ου αιώνα!

Ας δούμε τώρα ποιοι είναι αυτοί που «πρέπει» να πληρώνουμε. Θα μας τους συστήσει ο κύριος Σόρος.

Ο κ. Σόρος είναι ο επιφανής «επενδυτής» που το Σεπτέμβρη του 1992 επιτέθηκε ως γνήσιο αρπακτικό στη στερλίνα της Αγγλίας, εξοικονομώντας» για τον εαυτό του και τους κεφαλαιούχους πελάτες του μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία βεβαίως φορτώθηκαν - με τη μορφή του χρέους - πάνω στις πλάτες των Βρετανών εργαζομένων.

Στη δουλειά του κ. Σόρος βασικό προτέρημα είναι ο κυνισμός. Όταν οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου δήλωναν ότι η πρωταγωνιστική εμπλοκή του ΔΝΤ στην «αντιμετώπιση της κρίσης» στοχεύει στην οικοδόμηση ενός «καλού», «δημοκρατικού», «δικαιότερου» καπιταλισμού, ο κυνισμός του Σόρος έβαζε τα πράγματα στη θέση τους: 

«Στην περίπτωση κρίσης - έγραφε ο Σόρος στο βιβλίο του με τίτλο «Για την Παγκοσμιοποίηση» - οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει».

Όπως βλέπουμε, τύποι σαν τον Σόρος δεν μασάνε τις κουβέντες τους. Δεν χαραμίζουν τον χρόνο τους για να λένε κουραφέξαλα περί «σωτηρίας» των λαών. Το όλο θέμα, μας διαβεβαιώνει, έχει να κάνει με τη διάσωση των δανειστών και όχι των δανειζομένων.

Η απόδειξη της αλήθειας αυτής ήρθε στο φως το 2013. Ήταν τότε που η εφημερίδα «Wall Street Journal» αποκάλυψε τις συζητήσεις στο εσωτερικό του ΔΝΤ, όπου ήδη από το 2010 ήταν δεδομένο ότι η εμπλοκή του στην υπόθεση της Ελλάδας και τα δάνεια προς τη χώρα μας θα έπρεπε να εκληφθούν «όχι  ως διάσωση της Ελλάδας (…) αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».

Πέντε χρόνια αργότερα τα πράματα είναι ξεκάθαρα: Στην έκθεση που συνέταξε προς μηνός η βρετανική οργάνωση «Jubilee Debt Campaign» (Λεωνίδας Βατικιώτης, «Επίκαιρα») τονίζεται ότι:

Από τα 252 δισ. ευρώ των μνημονιακών δανείων, τα 231,9 δισ. ευρώ (δηλαδή το 92% των δανείων) επέστρεψαν στους δανειστές είτε για την αποπληρωμή παλιότερων δανείων (149,2 δισ. ευρώ), είτε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (48,2 δισ. ευρώ), είτε για την αποζημίωση των ιδιωτών κατόχων ομολόγων (34,5 δισ. ευρώ).

Συμπέρασμα δεύτερο: Μας λένε ότι πληρώνουμε τους «σωτήρες» και τους «διασώστες» μας. Η αλήθεια, όμως, όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία, είναι αυτή που τονίζεται στην έκθεση: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους. Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»… Αυτούς πληρώνουμε.

Κατόπιν αυτών το ερώτημα «γιατί πρέπει» να τους πληρώνουμε επιβάλλεται να αντικατασταθεί με το πραγματικό ερώτημα. Και το πραγματικό ερώτημα είναι το «γιατί ΔΕΝ πρέπει» να τους πληρώνουμε. Έναν από τους απολύτως προφανείς λόγος τον περιγράψαμε στη «Real News» της Κυριακής και είναι ο εξής:

Σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη, η Ελλάδα το τελευταίο τετράμηνο έχει καταβάλει στο ΔΝΤ πάνω από 6,5 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, το ποσό -για το ίδιο διάστημα- ανέρχεται στα 8 δισ. ευρώ. Όσο για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Φίλη, τα χρήματα που έχει πληρώσει η χώρα σε δανειστές και τοκογλύφους από πέρυσι ανέρχονται στα 17 δισ. ευρώ.

Τον περασμένο Οκτώβρη το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση νόμου στη Βουλή για την επαναφορά της 13ης και της 14ης σύνταξης. Όπως απάντησε το Γενικό Λογιστήριο, η ετήσια οικονομική δαπάνη για την επιστροφή της 13ης και της 14ης σύνταξης, όπως πρότεινε το ΚΚΕ, ανέρχεται στα 3 δισ. ευρώ.

Με άλλα λόγια: Αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε το ΔΝΤ, θα είχε εξασφαλίσει την επιστροφή στους γέροντες της 13ης και της 14ης σύνταξης για 2 χρόνια (σύμφωνα με τα λεγόμενα Βαρουφάκη), για σχεδόν 3 χρόνια (σύμφωνα με τα λεγόμενα Τσίπρα), για σχεδόν 6 χρόνια (σύμφωνα με τα λεγόμενα Φίλη).

Συμπέρασμα τρίτο: Κυκλοφορούν ανάμεσά μας εκείνοι που ισχυρίζονται ότι αν οι κυβερνήσεις επέλεγαν να επιστρέφουν τα κλεμμένα στους γέροντες και όχι να πληρώνουν το ΔΝΤ, τότε η Ελλάδα θα είχε υποστεί πιστωτικό γεγονός και θα γινόταν… Ζιμπάμπουε. Οι συγκεκριμένοι, βουτηγμένοι καθώς είναι μέσα στον ευρωλιγουρισμό τους και χορτασμένοι καθώς είναι από το παντεσπάνι τους, προφανώς δεν έχουν ακούσει τίποτα για το πιστωτικό γεγονός που βιώνουν τα 6,5 εκατομμύρια του λαού της Ελλάδας (και όχι της Ζιμπάμπουε) που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και ανέχειας.

 Νίκος Μπογιόπουλος:

enikos.gr

   Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ 1871 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑ

Από herko

Αντιγράφουμε από το περιοδικό «Πρωτοπόροι» (φύλλο 2 – 1930) ένα ενδιαφέρον κείμενο για το πώς είδε ο ελληνικός Τύπος την Παρισινή Κομμούνα (Διατηρήθηκε η ορθογραφία):

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ 1871 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑ

Από κάθε άποψη αξίζει να δοθεί ιδιαί­τερη προσοχή στο τι έγραψεν ο ελληνικός τύ­πος για την Παρισινή επανάσταση του 1871. Ιδιαίτερα όμως από την άποψη του ότι μπορούν ν’ αποτελέσουν ντοκουμέντα και αποδεί­ξεις αδιάσειστες του χαρακτήρα της πρώτης αυτής εργατικής επανάστασης.
Στα 1871, όπως και σήμερα, στην Αθήνα βγαίναν κάμποσες εφημερίδες: ο «Αιών», η «Μέριμνα», το «Μέλλον», το «Έθνικόν Πνεύ­μα», ο «Χρόνος», ο «Έθνοφύλαξ», η «Παλιγγενεσία» κλπ. Απ’ όλες αυτές, πιο ενδιαφέ­ρουσες είναι ο «Αιών» και το «Μέλλον». Η πρώτη, «όργανον του υπουργείου», όπως την αποκαλούν οι αντιπολιτευόμενες, παρέχει την πλουσιώτερη ειδησιογραφία, και οι γνώμες της απηχούν τις αντιλήψεις της κρατούσας τάξης (φεουδαρχίας). Η δεύτερη, επιφανέστε­ρη από τις αντιπολιτευόμενες, ενδιαφέρει κυ­ρίως από την αρθρογραφική της άποψη, γιατί αντιπροσωπεύει τις προοδευτικές και επαναστατικές, ακόμη τότε, αντιλήψεις της ελληνι­κής αστικές τάξης.
*     *     *
Να πώς ο «Αιών» της 8 Μαρτίου 1871 περιγράφει την έναρξη της εξέγερσης:
«Η πόλις των Παρισίων δεν φαίνεται επανελθούσα εις την τάξιν καθ’ ολοκληρίαν. Τα άνέχαθεν ταραχοποιά προάστια τα κατοι­κούμενa παρ’ εργατών, ων ευκόλως εκμεταλ­λεύονται οι ραδιούργοι την σννείδησιν και τας ανάγκας, παριστώσι  λίαν περίεργον φαίναμενον και εις ουχί μικράς ανησυχίας εμβάλλωσι την μεγάλην πλειονοψηφία των Παρισίων. Ιδου τι συνέβη εκεί και εις τίνα ευρίσκονται κατάστασιν οι Παρίσιοι. Την προτεραίαν της εις τους Παρισίους καθόδου των Γερμανών, εθνοφύλακες τίνες της Montmarte, ενός των διαμερισμάτων των Παρισίων, κατασχόντες τα εν τη πλατεία Wagram τοποθετημένα τηλεβόλα, περί τα 250, εκ των παρ’ ιδιοκτητών χυτηρίων εν Παρισίοις κατασκευασθέντων, κατά την πολιορκίαν, όπως χρησιμεύσωσιν εις την άμυναν της πόλεως, ων δ’ ήσαν επιτετραμένοι την φύλαξιν, μετήγαγον αυτά αυτογνωμόνως εις το προάστιόν των, και τα ετοποθέτησαν εις το ύ­ψωμα, το υπερκείμενον της άλλης πόλεως, χαράξαντες πέριξ αυτών τάφρους και ανεγείρον­τας χαρακώματα. Ούτω εκτός των τηλεβόλων των πέριξ των Παρισίων φρουρίων, άτινα οι γερμανοί έστρεψαν κατά της γαλλικής πρωτευ­ούσης, και πυροβόλα γαλλικά, παρά Γάλλων εξυπηρετούμενα, μέλλοντα να πυροβολήσωσι κατά γάλλων επίσης, εστήθησαν κατά της ατυχούς μεγαλουπόλεως. Τα κανόνια αρπάσαντες και κρατούντες δημοκράται εθνοφύλακες, συνέ­στησαν εν Montmarte κυβέρνησιν ιδίαν, κηρύξαντες στασιαστάς τους ετέρους συμπολίτας των. H Κυβέρνησίς των είναι η καθαρά Δημο­κρατία, επί του παρόντος δε η εξακολούθησις της πληρωμής 30 σολδίων ήτοι ενός φράγκου και ημίσεως την ημέραν, έκαστοι των μελών της νέας Δημοκρατίας, και η δωρεάν κατοίκησις αυ­τών. Η περίστασις αυτή, ως εικός, παρέσχεν ανησυχίας και εις την Κυβέρνησιν και εις την άλλην πόλιν των Παρισίων».
Να πώς στο φύλλο της 11)3)1871 περιγράφει την κατάληψη του Παρισιού και την αδέλφωση του στρατού με τους  επαναστάτες:
«Η Γαλλική Κυβέρνησις δεν ηδύνατο ν’ ανεχθή επί πλέον την παράτασιν της τοιαύτης καταστάσεως ούτε ν΄ αφίση προίκα την εξουσίαν αυτής εκπίπτουσαν . . . Την νύκτα λοι­πόν της 6)18 προς την 7)19 Μαρτίου, ήτοι του τελευταίου Σαββάτου προς την Κυριακήν, φέρει το πρώτον τηλεγράφημα, ο στρατηγός Vinov, ηγούμενος του τακτικού στρατού, περιέζωσε το ύψωμα της Montmarte, και, επω­φελούμενος,  φαίνεται, της νυκτός, κατώρθωσε να καταλάβη τα αρπαγέντα και  κρατούμενα παρά των στασιαζόντων κανόνια. Αλλ’  ενώ έσυρε ταύτα προς την άλλην πόλιν, οι στασιασταί, ενισχυθέντες παρ’ ενόπλων σωμάων άλλων, ήρξαντο του κατά του στρατου πυρό΄ς. 0 Vinoy διέταξε τον στρατόν  ν’ αντιπυροβολήση. Kaι μέρος μεν υπήκουσεν· Αλλά μέρος αυτού άλλο, αφού αντηλλάγησαν μερικοί πυροβολισμοί, και επληγώθησαν τινές, δεν συγκατένευσε να εξακολοθήση τον πυροβολισμόν, αρνηθέν δε,  κατέλιπε τας θέσεις του, μεταβάν εις τας τάξεις των στασιαστών. Της παραλυσίας επελθούσης, συνεπεία της μερικής λιποταξίας ταύτης, το υπόλοιπον του στρατού, όσον έμεινεν εις το καθήκον του και δεν συνηνώθη μετά των στασιαστών, μη δυνάμενον ανθέξη εις το πλήθος των εναντίων, ενισχυθέντων δια πολλών ταγμάτων εθνοφυλακής, ίσως δε και ηθικώς αποσυντεθειμένον ον, υπεχώρησεν. Οι στασιασταί, ως φυσικόν, εκυρίευσαν τα απ’ αυτών πρότινος αφαιρεθέντα κανόνια, αφού ταύτα εγκατελήφθησαν παρά του στρατού… Ο Τιέρ εξέδωκε προκήρυξιν, καλών την εθνοφυλακήν να υπεραπισθή μετά του στρατού την πατρίδα και την δημοκρατίαν.
»Δυστυχώς του Τιέφ η εκκλησις δεν εισηκούσθη, ο δε αποτρόπαιος εμφύκλιος αγών εξηκολούθησεν υπό την αγριοτέραν μορφήν αυ­τού. Την Κυριακήν, 6)11) Μαρτίου, η οστάσις εξετάθη, επληρώθησαν δ΄ οδοφραγμάτων η Montmarte, η Bellevilie και το προάστιον του Αγίου Κωνσταντίνου…».
«Ει και τρεις ημέραι παρήλθον από της εκκρήξεως της στάσεως εν Παρισίοις, ουδεμία ήλθε δυσάρεστος όμοιας φύσεως είδησις εκ της Λυώνης, όπου οι Ερυθροί έχουσιν επίσης ισχυρόν κέντρον. . .».
«ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ Α”. Εις την Κυβέρνησιν διεβιβάσθη, χθες την πρωίαν, το επόμενον τηλεγράφημα:
ΒΕΡΣΑΛΙΑΙ. 8)20 Μαρτίου, ώρα 7, λεπτά 27 της εσπέρας. — Οι στασιασταίϊ εισί κύριοι των Παρισίιων. Ο στρατός και μέρος της ε­θνοφυλακής ηνώθησαν (fraternize) μετά των στασιαστών. H Εθνική συνέλενυσις συνήλθεν εις Βερσαλλίας, όπου μετηνέχθη ή Κυβέρνησις
Η Συνέλευσις εσκέφθη, περί της θλιβεράς καταστάσεως ταύτης. Η επαναστατική Κυβέρνησις έλαβε τον τίτλον του Γενικού Κομητάτου της εθνοφυλακής. (Comite general de la garde Nationale)».
Στις 26)3 δημοσιεύει την ακόλουθη εί­δηση:
«Παρίσι 24. — Έν Μασσαλία επροκηρύχθη η δεσποτεία του Δήμου. Η πόλις είναι εκπεπληγμένη αλλ’ ήσυχος· αι εργασίαι εξακολου­θούν».
Στις 2)73 η «Παλιγγενεσία» δίνει τις παρακάτω ειδήσεις:
Βερσαλλίαι   23/4 Μαρτίου. Επίσημον – Οι αντάρται   υπέστησαν  σήμερον οριστικην αποτυχίαν.
0 στρατός της  κυβερνήσεως εκυρίευσε τον προμαχώνα Chatillons κaι 2.000 αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο στρατηγός Henny oύςτινας μετεκόμισεν ενταύθα ο στρατηγός Duval. Ο στρατηγός ετήρησεν αρίστην διαγωγήν και επολέμησεν μετά πολλού θάρρονς. Εντός των Παρισίων ουδεμία μάχη. Τα πάντα προμηνύουσι ταχίστην εντε­λώς λύσιν.
Βορδώ 6)25 Απριλίου 2 ώρ. 10 εσπέρ. – Επίσημος είδησις εκ Βερσαλλιών της 5 Απρι­λίου λέγει ότι εις Λουνόζ οι κοινοκτημονισταί εδολοφόνησαν τον στρατηγόν των θωρακοφόρων…
Στο ίδιο φύλλο η «Παλιγγενεσία» δημο­σιεύει την ακόλουθη είδηση από τις Βερσαλ­λίες με τον τίτλο «η Κυβέρνησις των στα­σιαστών»:
«Πάντα σχεδόν τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής είναι απλοί εργάται· ο πρόεδρος αυτής Ασσή ήτον πέρυσιν έτι εργάτης κοινός εν τοις γνωστοίς σιδηρουργείοις του Κρεζώ, ο Βαρλέν ήτο βιβλιοδέτης, ο Βλαισέ κουρεύς. Και όμως ο αναγιγνώσκων τα πρακτικά των συναθροίσεων της Κεντρικής Επιτροπής βλέ­πει μετ’ εκπλήξεως ότι οι εργάται, ους η θριαμβεύουσα στάσις μετεμόρφωσεν εν μια ημέρα εις Κυβερνήτας των Παρισίων, συζητούσι μεθ” ικανής ευσχημοσύνης και δεν αμοιρούσιν πολιτικών τινων και οικονομολογικών γνώσεων. O Ασσή ιδίωος εκφράζει τας ιδέας του μετά περιέργου αλληλουχίας και λεπτότητος· ο δε Ααβαλέτ, καίπερ μόλις γιγνώσκων να γράφη το όνομά του, πέκτηται σπανίαν ευφράδειαν».
Και στο φύλλο της 31 Μαΐου, δημοσιεύ­εται η παρακάτω είδηση, χαραχτηριστική για την αλληλεγγύη που εκδηλώνουν προς την κρατούσα τάξη της Γαλλίας, oι ως τα χθες εχθροί της Γερμανοί φεουδάρχες, μπρος στον κοινόν εχθρό:
Βερσαλλίαι 10 Απριλίου 8 εσπέρας.- Εν τη συνελεύσει ο Ιούλιος Φάβρος κηρύττει ότι άπασαι αι ευρωπαϊκαί δυνάμεις συμπεριλαμ­βανομένων και των Γερμανικών εξεδήλωσαν τας συμπαθείας των εις την Κυβέρνησιν της εθνικής συνελεύσεως ην θεωρούσιν ως την μόνην νόμιμον και την έχουσαν εχέγγυα σπου­δαία. 0 Φάβρος ελπίζει ότι προσεχώς η τά­ξις θέλει αποκατασταθή εν Παρισίοις διά των ενεργειών και του θάρρους του γενναίου στρα­τού.
Λονδίνου 14)27 – O Θιέρς προσεκάλεσεν τας κυβερνήσεις της Γερμανίας, Βελγίου, 1σπανίας και Ελβετίας να παράσχωσιν ειίς τα σύνορα χείρα αρωγόν προς σύλληψιν των κα­κούργων.

Ο ναζισμός κάνει καλό (σε κάποιους)

 Ο ναζισμός κάνει καλό (σε κάποιους)

απο  Cogito ergo sum

 

Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Βεσπασιανός (69-79 μ.Χ.), ψάχνοντας τρόπο να αυξήσει τα κρατικά έσοδα  σκέφτηκε να φτιάξει στις μεγάλες πόλεις δημόσια αποχωρητήρια, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν οι πολίτες έναντι ενός μικρού αντιτίμου (μέχρι σήμερα, τα δημόσια αποχωρητήρια λέγονται βεσπασιανές). Όμως, ο γυιος του Τίτος (ο οποίος και τον διαδέχθηκε στον θρόνο) θύμωσε με την ιδέα τού πατέρα του και του είπε:"Πατέρα, θα έπρεπε να ντρέπεσαι που φορολογείς τα σκατά των ανθρώπων". Τότε, ο Βεσπασιανός πήρε μια χούφτα νομίσματα και τα έβαλε κάτω από την μύτη τού γυιού του. "Μύρισε, γυιε μου", του είπε, "να δεις ότι τα λεφτά δεν βρομάνε".
Αν αυτά λέει το ιστορικό ανέκδοτο, ο λαός λέει ότι το χρήμα δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία. Απόδειξη αυτού του επιβεβαιωμένου ιστορικά αφορισμού συνιστούν οι πολλές παγκοσμίως γνωστές εταιρείες, οι οποίες πλούτισαν κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χάρη στην αγαστή συνεργασία τους με τους Ναζί. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου στα εργοστάσια τέτοιων εταιρειών δούλευαν (τζάμπα, φυσικά) κρατούμενοι των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Μετά τον πόλεμο, για να αποφύγουν την κατακραυγή, αρκετές απ' αυτές τις εταιρείες παραδέχτηκαν την αλήθεια και συνεισέφεραν πολλά εκατομμύρια δολλάρια στο ταμείο για τους επιζώντες του ολοκαυτώματος.
Ο ιστοτόπος Wonderslist ξεχώρισε τις 10 μεγαλύτερες απ' αυτές τις εταιρείες. Εμείς μεταφράζουμε και τις παρουσιάζουμε... έτσι, για να ξέρουμε τι μας γίνεται:
10. Bertelsmann
Διεθνής εταιρεία μέσων ενημέρωσης που ιδρύθηκε το 1835. Δημοσίευσε αμέτρητα άρθρα και εξέδωσε δεκαεννέα εκατομμύρια αντίτυπα βιβλίων με σαφές αντιεβραϊκό περιεχόμενο, γεγνός που την καθιστά τον επίσημο εκδοτικό οίκο των ναζί. Ο πρόεδρός της Χάινριχ Μον έκανε πλήθος δωρεών στα SS, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις ειδικές δυνάμεις των ναζί. Αν και ο Moν δεν έγινε ποτέ μέλος τού ναζιστικού κόμματος, ήταν μέλος τής λέσχης των SS. Στις εγκαταστάσεις της Bertelsmann δούλευαν ως σκλάβοι εβραίοι κρατούμενοι, προερχόμενοι κυρίως από τις χώρες της Βαλτικής.
9. Kodak
Κατά την διάρκεια του πολέμου, σύμφωνα με μεταπολεμικές έρευνες, το εργοστάσιο της Kodak στην Στουττγάρδη απασχολούσε 80 κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης ενώ το εργοστάσιο του Βερολίνου 250. Για να βοηθήσει τον Χίτλερ, η Kodak Πορτογαλίας τηρούσε τα διαθέσιμά της σε τράπεζα της Χάγης καθ' όλη την περίοδο που η Ολλανδία βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή. Για τον ίδιο λόγο, η Kodak Ισπανίας προμηθευόταν διάφορα υλικά από γερμανικές εταιρείες. Ο Βίλχελμ Κέππλερ, προσωπικός οικονομικός σύμβουλος του Χίτλερ, απεκαλείτο από τις υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ "Kodak man", λόγω των σχέσεών του με την εταιρεία. Με υπόδειξη του Κέππλερ, άλλωστε, η Kodak απέλυσε τους εβραίους εργάτες της από όλα τα εργοστάσιά της. Χάρη στην συνεργασία της με τους ναζί, κατά την διάρκεια του πολέμου η Kodak σημείωσε μεγάλη αύξηση κερδών και επέκτεινε τις δραστηριότητές της στην κατασκευή πυροκροτητών και άλλου στρατιωτικού υλικού.
8. Hugo Boss
Η συνεργασία τού Ούγκο Μπος με τους ναζί ήταν τόσο καλή ώστε κυκλοφορούσε ευρέως ο μύθος ότι ο ίδιος ο Boss είχε σχεδιάσει την στολή των SS. Μπορεί αυτό να είναι αναληθές αλλά το ότι η εταιρεία του Boss κατασκεύαζε αυτές τις στολές είναι απολύτως αληθές. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1924 και μεταξύ των πρώτων πελατών της ήταν ο Ρούντολφ Μπορν, ο οποίος ζήτησε από τον Μπος να φτιάξει την φαιά στολή των μελών τού ναζιστικού κόμματος. Το 1931, ο Μπος έγινε μέλος το κόμματος αφ' ενός μεν για οικονομικούς λόγους αφ' εέρου δε επειδή πίστευε ότι ο Χίτλερ ήταν ο μόνος που μπορούσε να σώσει την Γερμανία. Μέχρι το 1938 ο Μπος είχε γίνει πάμπλουτος χάρη στους ναζί. Εννοείται ότι κατά την διάρκεια του πολέμου η εταιρεία απασχολούσε εκατοντάδες κρατούμενους. Μετά τον πόλεμο, ο Ούγκο Μπος καταδικάστηκε ως συνεργάτης των ναζί και υποχρεώθηκε να πληρώσει πρόστιμο 100.000 μάρκα αλλά δεν μπήκε φυλακή και συνέχισε τις επιχειρήσεις του ως το 1948, όταν πέθανε αμετανόητος.
7. ΙΒΜ
Μπορεί ο Χίτλερ να ονειρευόταν την εξόντωση όλων των εβραίων αλλά είχε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στην προσπάθεια αυτή: σε μια εποχή δίχως υπολογιστές, η ανακάλυψη των διασκορπισμένων παντού εβραίων ήταν σχεδόν αδύνατη. Αυτό το πρόβλημα ήρθε να λύσει η ΙΒΜ, με την κατασκευή τής περίφημης punch card (κάρτα γροθιά), η οποία θεωρείται ο πρόδρομος των υπολογιστών. Η ΙΒΜ τοποθέτησε στην Γερμανία πάνω από 2.000 μηχανές που έφτιαχναν τέτοιες διάτρητες κάρτες, τις οποίες κατόπιν επεξεργαζόταν η εταιρεία στις εγκαταστάσεις της.  Χάρη σ' αυτές τις κάρτες, η μεν IBM γνώρισε αλματώδη άνοδο οι δε εβραίοι βρέθηκαν και κυνηγήθηκαν.
6. Bayer - IG Farben

Ο μηχανικός της IG Farben Μαξ Φάουστ
με τον αρχηγό των SS Χάινριχ Χίμμλερ

Η IG Farben ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία χημικών τής ναζιστικής Γερμανίας. Σ' αυτήν συμμετείχαν οι γνωστές μας Agfa, Basf, Hoechst κλπ, πάνω δε απ' όλες η Bayer. Από το 1933 έως το 1944, η IG Farben χρηματοδότησε τους ναζί με πάνω από 80 εκατομμύρια μάρκα. Ήταν ένα μικρό αντάλλαγμα για τα τεράστια κέρδη της ως αποκλειστικού προμηθευτή τής γερμανικής αεροπορίας με το ενισχυμένο καύσιμο που είχε πατεντάρει η ίδια. Για να ανταποκριθεί στην αυξημένη ζήτηση, η εταιρεία έχτισε ένα καινούργιο εργοστάσιο δίπλα στο στρατόπεδο του Άουσβιτς ώστε να χρησιμοποιεί απρόσκοπτα τους κρατούμενους εκεί ως σκλάβους της. Αναγνωρίζοντας την αξία του στρατοπέδου, η εταιρεία δώρισε δυο εκατομμύρια για την βελτίωση και την επεκτασή του.
5. Siemens
Η Siemens ανέλαβε από τους ναζί την κατασκευή των θαλάμων αερίων όπου εξοντώνονταν οι κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ήταν μια εξαιρετικά κερδοφόρα δουλειά για την εταιρεία, εφ' όσον στις κατασκευές της χρησιμοποιούσε τους ίδιους τους κρατούμενους, άρα είχε μηδενικό κόστος εργασίας. Προϊόν τής Siemens ήταν και το περίφημο Zyklon, το αέριο το οποίο χρησιμοποιόταν στοτυς φούρνους. Η φιλική προς τους ναζί στάση τής εταιρείας διατηρείται ως τις μέρες μας: το 2001, η Siemens επιχείρησε να βγάλει στην αγορά μια νέα σειρά φούρνων με την ονομασία Zyklon αλλά οι αντιδράσεις την υποχρέωσαν να ανασκευάσει τα πλάνα της.
4. BMW
Λίγο μετά την ανάρρηση του Χίτλερ στην εξουσία, ο ιδιοκτήτης τής BMW Γκύντερ Κουάντ έγινε μέλος τού ναζιστικού κόμματος και αμέσως άρχισαν οι συμβάσεις τής εταιρείας του με το γερμανικό κράτος. Οι δουλειές πήγαιναν κάθε χρόνο και καλύτερα αφού στο μεταξύ η BMW είχε απορροφήσει πολλές μικρές εβραϊκές επιχειρήσεις, στα πλαίσια του "εξαρειανισμού" που προωθούσαν οι ναζί. Το 1937, ο Κουαντ τιμήθηκε από τον Χίτλερ για την προσφορά του στο κόμμα και την πατρίδα. Κατά την διάρκεια του πολέμου, στα εργοστάσια της ΒΜW δούλεψαν 250.000 σκλάβοι (εντός και εκτός στρατοπέδων), όπως παραδέχτηκε ο εγγονός τού Γκύντερ, ο Γκαμπριέλε. Σε δενδροφυτευμένη έκταση έξω από το εργοστάσιο της BMW στο Αννόβερο, βρέθηκε χώρος όπου εκτελούνταν όσοι εργάτες-κρατούμενοι δυσαρεστούσαν τους υπεύθυνους του εργοστασίου.
3. Audi
Βάσει συμφωνίας της με τους ναζί, η Audi απασχόλησε κατά την διάρκεια του πολέμου πάνω από 20.000 κρατούμενους και αιχμαλώτους πολέμου. Η έρευνα κατέδειξε τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν στα εργοστάσια της εταιρείας. Όσοι δεν άντεχαν, στέλνονταν για εκτέλεση στο Φλόσσενμπουργκ και αντικαθιστούνταν από άλλους. Υπολογίζεται ότι μόνο από τους κρατούμενους του στρατοπέδου στο Τσβικάου, πέθαναν 688 άτομα. Η εταιρεία έχει αναγνωρίσει τα εγκλήματα που διέπραξε κατά την περίοδο του πολέμου και έχει καταβάλει εκατομμύρια ως αποζημιώσεις.
2. Daimler-Benz

Εργοστάσιο της Daimler στο Αμβούργο.
Με κόκκινο κύκλο σημαίνεται η σβάστικα στην κεντρική είσοδο.

Από το 1937, η Daimler κατασκεύαζε (εκτός από τις Mercedes) κινητήρες αεροσκαφών και οχήματα του στρατού. Το 1942, η παραγωγή της κατευθύνεται αποκλειστικά σε στρατιωτικό υλικό. Αυτές οι κατασκευές αλλά και οι επισκευές υλικού απαιτούσαν πολλά εργατικά χέρια. Στην αρχή, η εταιρεία προσέλαβε γυναίκες για να τα βγάλει πέρα αλλά και πάλι οι ανάγκες της δεν καλύφθηκαν. Έτσι, κατέφυγε στην δοκιμασμένη λύση των κρατουμένων. Η έρευνα που έγινε μετά τον πόλεμο, κατέγραψε 63.610 κρατούμενους, οι οποίοι δούλεψαν ως σκλάβοι στα εργοστάσια της Daimler. 
1. Deutsche Bank
Σύμφωνα με το πόρισμα έρευνας διεθνούς επιτροπής, κατά την διάρκεια του πολέμου η Deutsche Bank αγόρασε από την Ράιχσμπανκ (κεντρική τράπεζα της Γερμανίας) σχεδόν 4,5 τόννους χρυσού σε εξευτελιστική τιμή. Αν και σχετικές αποδείξεις βρέθηκαν για μέρος αυτού του χρυσού, εικάζεται ότι όλη αυτή η ποσότητα ήταν "χρυσός Μέλμερ" (ο Μπρούνο Μέλμερ ήταν αξιωματικός των SS, επιφορτισμένος να μαζεύει τον χρυσό των εβραίων που συλλαμβάνονταν και να τον χύνει σε ράβδους). Επίσης, η Deutsche Bank κατηγορείται για το δάνειο το οποίο έδωσε στους ναζί προκειμένου να φτιαχτεί το στρατόπεδο του Άουσβιτς. Το 1998, η τράπεζα απεδέχθη τα "ηθικά παραπτώματά" της, έκανε λόγο για "τα μελανότερα κεφάλαια της ιστορίας της" και εξέφρασε "την λύπη της για τις αδικίες".

Γερμανική διαφήμιση της Fanta κατά την διάρκεια του πολέμου

Κάπου εδώ τελειώνει το άρθρο του Wonderslist. Όμως, εμείς θα σημειώσουμε ότι η παραπάνω δεκάδα θα έπρεπε να είναι ενδεκάδα για να χωρέσει το όνομα της Coca Cola. Το εργοστάσιο της εταιρείας στην Γερμανία δούλευε κανονικά μέχρι το 1941, οπότε και ξέμεινε από το "μυστικό σιρόπι", επειδή οι Η.Π.Α. είχαν κηρύξει εμπάργκο στους ναζί. Η εταιρεία δεν απογοητεύτηκε: αφού δεν μπορούσε πλέον να φτιάξει το γνωστό αναψυκτικό, θα έφτιαχνε ένα άλλο. Έτσι, λίγο καιρό αργότερα κυκλοφόρησε στην γερμανική αγορά η Fanta. Ο Χίτλερ ενθουσιάστηκε με την καινούργια γεύση και, για να "πικάρει" την Ουάσιγκτον, αναγόρευσε την Fanta σε επίσημο αναψυκτικό τού γερμανικού στρατού.

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

   ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

• Σε προηγούμενο τεύχος της ΚΟΜΕΠ δημοσιεύτηκε άρθρο της ΤΟ Βιομηχανίας, σε μια προσπάθεια να παρακολουθηθούν και να κωδικοποιηθούν ορισμένες βασικές αντιλήψεις των άλλων δυνάμεων και της εργοδοσίας και η επίδρασή τους στους εργαζoμένους, καθώς και στοιχεία της δράσης των άλλων δυνάμεων στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους. Παρουσιάστηκαν, μέσα από τη ζωντανή εμπειρία της Οργάνωσης στους κλάδους και στους εργασιακούς χώρους, αντιλήψεις και ιδεολογήματα που εμποδίζουν την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης στους εργαζομένους, όπως η δήθεν «αναποτελεσματικότητα» των αγώνων και η ουτοπία της «ατομικής λύσης», το φόβητρο της ανεργίας ως όπλο επιβολής της ταξικής συνεργασίας, η «συνυπευθυνότητα» των εργαζομένων, η αυταπάτη για τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού και το «ανέφικτο» της πρότασης του Κόμματος, η εξομοίωση του ΚΚΕ με όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Παρουσιάστηκαν, ακόμα, ορισμένα στοιχεία που αφορούν τον τρόπο δράσης των άλλων δυνάμεων στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους.

Η ιδεολογικοπολιτική δουλειά αυτού του είδους και η ζωντανή ιδεολογικοπολιτική συζήτηση που αυτή προκαλεί μέσα στην ΚΟΒ αποτελεί αναγκαιότητα. Αυτό, άλλωστε, αναδείχτηκε και από τη συζήτηση των ιδεολογημάτων στις ΚΟΒ, αλλά και με στενούς οπαδούς, που έγινε το προηγούμενο διάστημα. Είναι μια δουλειά που ατσαλώνει τις κομματικές δυνάμεις, βοηθά στην αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος, να μπαίνει στην πράξη η πολιτική μας γραμμή με την καθημερινή δράση των δυνάμεών μας σε κάθε χώρο δουλειάς στους κλάδους. Βοηθά την Κομματική Οργάνωση στη συγκέντρωση πολύτιμης πείρας και στη μεταφορά της, για να γίνει συλλογική πείρα που η επεξεργασία της είναι χρήσιμη όχι μόνο για την ίδια την Οργάνωση, αλλά για ολόκληρο το Κόμμα.

Επομένως, η προσπάθεια παρακολούθησης των αντιλήψεων, των ιδεολογημάτων, της παρέμβασης του ταξικού αντίπαλου και των δυνάμεών του από την Κομματική Οργάνωση χρειάζεται να έχει συνέχεια και να εξελίσσεται. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και η σημερινή προσπάθεια συγκέντρωσης και κωδικοποίησης στοιχείων της παρέμβασης της εργοδοσίας και της επίδρασης των αστικών ιδεολογημάτων στους εργαζομένους.

Η παρέμβαση της εργοδοσίας στους εργαζομένους με όλους τους μηχανισμούς που διαθέτει είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Η Κομματική Οργάνωση πρέπει να παρακολουθεί συνεχώς και ολοκληρωμένα την εξέλιξή της, προκειμένου να έχει πραγματική εικόνα για το χώρο ευθύνης της και να επεξεργάζεται ανάλογα και συγκεκριμένα την παρέμβασή της. Έτσι θα μπορούμε να δουλεύουμε ουσιαστικά με τη στρατηγική του Κόμματος, για τη ρεαλιστικότητα της οικονομικής και πολιτικής πρότασης του Κόμματος, όχι μόνο ως σύνθημα, αλλά με αφετηρία τα τρέχοντα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα όπως εκδηλώνονται στο χώρο εργασίας, στον κλάδο κλπ.

Συνήθως δεν παρακολουθούμε όσο πρέπει αυτήν την πλευρά της δράσης της εργοδοσίας, όσο παρακολουθούμε την επίθεσή της σε σχέση με τα μισθολογικά, τα εργασιακά, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τους αγώνες. Πρόκειται για πολύμορφη ιδεολογική δουλειά, με την οποία στηρίζει την προώθηση της αντεργατικής πολιτικής της, τη συκοφαντία και το χτύπημα των αγώνων. Αν ψάξει κανείς στις ιστοσελίδες και στα έντυπα μεγάλων επιχειρήσεων και ομίλων που δραστηριοποιούνται σε διάφορους βιομηχανικούς κλάδους, θα διαπιστώσει ότι έχουν στρατηγικό σχέδιο για την ιδεολογικοπολιτική τους παρέμβαση –όχι μόνο στους εργαζομένους τους, αλλά και ευρύτερα στους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα, στις περιοχές που δρουν– που το επεξεργάζονται και το εξελίσσουν διαρκώς. Ο στόχος είναι να «ξεπλύνουν» στη συνείδηση των εργαζομένων και του λαού την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να προβάλουν μια ψευδεπίγραφη, απολύτως πλασματική αντιπαράθεση του τύπου «οι καλές, δημιουργικές και παραγωγικές, ευαισθητοποιημένες επιχειρήσεις και η κακή ανάλγητη κυβέρνηση ή κράτος». Να πείσουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι αναντικατάστατο και μπορεί να εξελίσσεται, να λύνει τα προβλήματα, να εξασφαλίζει την πρόοδο και να δίνει αισιόδοξη προοπτική. Ότι γι’ αυτό απαιτείται να υπάρχει «κλίμα συνεννόησης και συνεργασίας ανάμεσα στους εργαζομένους και την εργοδοσία». Στην καθημερινή μας δουλειά με τους εργαζομένους, όλα αυτά τα συναντάμε. Αν δε συζητάμε το πώς θα τα αντιμετωπίσουμε, το πώς θα τα ξεριζώσουμε από το μυαλό των εργαζομένων, δύσκολα μπορεί να οργανωθεί η πάλη με σωστό προσανατολισμό και στόχο.

Η ιδεολογική παρέμβαση της εργοδοσίας έχει καταρχάς υλική βάση και γίνεται σε δύο επίπεδα: α. Στους εργαζομένους της ίδιας της επιχείρησης και β. στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον στο πλαίσιο της λεγόμενης «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» (ΕΚΕ).

ΟΙ ΥΛΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ

Α. ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ

Πολλές εταιρίες, μεγάλοι όμιλοι, φροντίζουν για την επιμόρφωση των εργαζομένων, εκπονούν προγράμματα για εκπαίδευση, σεμινάρια, επιδοτούν μεταπτυχιακά. Διαβάζουμε στις ιστοσελίδες ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: «Ιδιαίτερη σημασία δίνεται από την εταιρία στο μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων της, καθώς αυτό αποτελεί βασικό προτέρημα έναντι του ανταγωνισμού», «η συνεχής παροχή ευκαιριών εκπαίδευσης και ανάπτυξης στους εργαζομένους της αποτελεί θεμελιώδη δέσμευση της εταιρίας», «συνεχής ανάπτυξη των δεξιοτήτων και των γνώσεων των εργαζομένων μέσω ενδοεπιχειρησιακών προγραμμάτων εκπαίδευσης και ανάπτυξης», «επισημαίνεται ότι η εταιρία επιδοτεί την επιμόρφωση των στελεχών της από διεθνώς αναγνωρισμένα εκπαιδευτικά κέντρα». Αντίστοιχα ισχύουν και σε ΑΜΣΤΕΛ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΟΚΑ - ΚΟΛΑ, ΓΙΩΤΗΣ.

Όλες οι παραπάνω εταιρίες κάνουν επιπλέον παροχές για τους εργαζομένους και τις οικογένειές τους, όπως ασφαλιστικά προγράμματα, προγράμματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και προληπτικής ιατρικής, κατασκηνώσεις για τα παιδιά των εργαζομένων, βραβεύσεις παιδιών εργαζομένων που πέτυχαν στις πανελλαδικές, πριμ παραγωγικότητας, επιπλέον άδειες μητρότητας και πατρότητας κ.ά. Η ΠΕΠΣΙΚΟ προσφέρει κάθε χρόνο 250 υποτροφίες για τα παιδιά των πλήρους απασχόλησης εργαζομένων της σε όλο τον κόσμο. Η ΑΡΓΩ πρόσφερε έγκαιρα όλα τα σχολικά βιβλία στα παιδιά του προσωπικού της για τη σχολική χρονιά 2011-2012. Η ΜΠΕΡΙΝΓΚΕΡ και η ΦΑΡΜΑΤΕΝ οργανώνουν κατά καιρούς ψυχαγωγικές εκδηλώσεις και αθλοπαιδιές για τους εργαζομένους. Η ΒΙΒΕΧΡΩΜ διοργάνωσε για τους εργαζομένους της ημερίδα με θέμα τις «διαπροσωπικές σχέσεις», με απώτερο στόχο «την αποτελεσματική ενδοεταιρική επικοινωνία και την υψηλή εργασιακή τους απόδοση». Για το ξεκίνημα του νέου διυλιστηρίου της στα ΕΛΠΕ Ελευσίνας, η εταιρία έδωσε πριμ μικτά 1200€ στους εργαζομένους παραγωγής Ελευσίνας, 1000€ στους εργαζομένους παραγωγής Ασπροπύργου και 500€ στους εργαζομένους στις υπόλοιπες υπηρεσίες.

Στην υλική βάση των παροχών στηρίζουν την κολακευτική προς τους εργαζομένους φρασεολογία που χρησιμοποιούν κατά κόρο. Στον κλάδο της Ενέργειας, στα έντυπα και στις ιστοσελίδες των μεγάλων ομίλων (ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ) υπάρχει ξεχωριστή αναφορά στους εργαζομένους των επιχειρήσεων, με φράσεις: «Οι άνθρωποί μας», «το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί […] καθοριστικό παράγοντα», «επενδύοντας στους ανθρώπους μας», «για τους ανθρώπους μας», «σε αυτούς οφείλει την επιτυχημένη πορεία», «η εταιρική κουλτούρα είναι το στοιχείο που διασφαλίζει συνοχή και σύμπνοια στην πορεία ανάπτυξης μιας εταιρίας», «πιστεύουμε ότι η επίτευξη των επιχειρηματικών μας στόχων και το μέλλον της εταιρίας εξαρτώνται από τους ανθρώπους μας οι οποίοι αποτελούν την κινητήριο δύναμή μας», «οι δεξιότητές τους, αλλά και η προσωπική δέσμευσή τους συνιστούν ένα κρίσιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα […] ιδιαίτερα σε έναν κλάδο που χαρακτηρίζεται τόσο από υψηλή τεχνολογία όσο και από υψηλή ανταγωνιστικότητα», «το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί για τη ΜΕΤΚΑ (βλ. όμιλος ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ) καθοριστικό παράγοντα της επιτυχίας των επιχειρησιακών στόχων και στρατηγικών της».

Αντίστοιχες αναφορές γίνονται και σε άλλους κλάδους, όπως χημική βιομηχανία (ΒΙΒΕΧΡΩΜ ΦΛΕΞΟΠΑΚ), φάρμακο (ΒΙΑΝΕΞ, ΦΑΡΜΑΤΕΝ, ΜΠΕΡΙΝΓΚΕΡ), τρόφιμα (TASTY). Σε τριμηνιαίο περιοδικό της, η TASTY προβάλλει συγκεκριμένους υπαλλήλους και τους «ευχαριστεί» για την προσφορά τους. Αρκετές τέτοιες εταιρίες (TASTY, ΤΖΕΝΕΣΙΣ ΦΑΡΜ, ΑΜΣΤΕΛ κ.ά.) βραβεύονται για το «καλό εργασιακό περιβάλλον», για τη «φροντίδα στο ανθρώπινο δυναμικό τους».

Β. ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Στο πλαίσιο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (ΕΚΕ), διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι αναπτύσσουν πλούσια δραστηριότητα, η οποία μάλιστα συνοψίζεται και διαφημίζεται σε ετήσιο επίπεδο σε ευπαρουσίαστα πολυσέλιδα έντυπα. Ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα:

ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ προσφέρουν οικονομικές παροχές σε ετήσια βάση σε όμορους δήμους, σε αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους, όπως: Άμεση χρηματική δωρεά στους δήμους για κάλυψη αναγκών. Χρηματοδότηση έργων (π.χ., για παιδικές χαρές). Χορηγίες για πολιτιστικά - αθλητικά δρώμενα. Χρηματοδότηση και υποστήριξη πρωταθλητών. Κάλυψη δαπανών θέρμανσης σε σχολεία, ΚΑΠΗ, νοσοκομεία, ανέργους και ιδρύματα. Υποστήριξη ιδρυμάτων, οικονομική βοήθεια σε άπορους φοιτητές. Εφαρμογή του κριτήριου της εντοπιότητας για τις προσλήψεις προσωπικού. Ενίσχυση των τοπικών επιχειρηματιών, με ανάθεση εργολαβιών και προμήθεια από αυτούς. Κάλυψη δαπανών συντήρησης οχημάτων πυροσβεστικής. Απευθείας χρηματοδότηση των εργατικών σωματείων.

Η ΒΙΒΕΧΡΩΜ έχει στο ενεργητικό της το βάψιμο του Γενικού Λύκειου Μάνδρας και του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ελευσίνας, τη στήριξη συλλόγου ατόμων με αναπηρία Δυτικής Αττικής, την εθελοντική αιμοδοσία σε συνεργασία με το Θριάσιο Νοσοκομείο, τη συλλογή παιχνιδιών, τροφίμων και παιδικών ρούχων για τα Χριστούγεννα.

Η ΚΡΑΦΤ συνεργάζεται όλο το χρόνο με κεντρικούς και τοπικούς φορείς για την υλοποίηση δράσεων «κοινωνικής ευαισθησίας», με χορηγίες σε νοσοκομεία, γηροκομεία, σχολεία, φυλακές κ.ά.

Η ΑΡΓΩ πρόσφερε στον τοπικό σταθμό πυροσβεστικής του Κορωπίου ηλεκτρονικό εξοπλισμό και αναλώσιμο υλικό.

Η TASTY προσλαμβάνει, έστω και για μικρά χρονικά διαστήματα, παιδιά από το χωριό SOS μετά από το 18ο έτος της ηλικίας τους για απόκτηση γνώσης και προϋπηρεσίας σε πολυεθνική.

Η ΜΠΕΡΙΝΓΚΕΡ οργάνωσε το Πάσχα διανομή τροφίμων σε οικογένειες του Κορωπίου.

Η ΒΙΑΝΕΞ χρηματοδοτεί επιστημονικά σεμινάρια και διαθέτει βραβεία και υποτροφίες κάθε χρόνο.

Η ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ στηρίζει το κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου Ασπροπύργου και χρηματοδοτεί σχολεία σε καπνοπαραγωγικές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας για αγορά πετρελαίου.

Αντίστοιχες δραστηριότητες επιδεικνύουν και άλλες εταιρίες, π.χ. ΦΑΓΕ, ΝΕΣΤΛΕ, ΓΙΩΤΗΣ.

Έντονη δραστηριότητα και παρεμβάσεις αναπτύσσουν όλες αυτές οι εταιρίες στο ζήτημα της «προστασίας του περιβάλλοντος» και της «οικολογικής συνείδησης». Οργανώνουν δράσεις εθελοντισμού μαζί με τους εργαζομένους για την προστασία του περιβάλλοντος (καθαρισμούς, δεντροφυτεύσεις), ενώ εφαρμόζουν μια σειρά μέτρα και καινοτομίες για τη μείωση της ρύπανσης του περιβάλλοντος.

Αυτή η πολύ καλά μελετημένη και σχεδιασμένη παρέμβαση της μεγαλοεργοδοσίας στους κλάδους της βιομηχανίας επιδρά σημαντικά στη συνείδηση των εργαζομένων.

Κρύβει το πραγματικό, βάρβαρο κι εκμεταλλευτικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Πίσω από τα ιλουστρασιόν υλικά για την προστασία του περιβάλλοντος βρίσκεται το δηλητηριασμένο περιβάλλον του Θριασίου. Πίσω από τις εκδηλώσεις για την υγιεινή και ασφάλεια βρίσκονται οι δεκάδες νεκροί και οι εκατοντάδες ανάπηροι μέσα στους τόπους δουλειάς λόγω της έλλειψης μέτρων ασφαλείας και της εντατικοποίησης, βρίσκονται οι θάνατοι από καρκίνο και άλλες επαγγελματικές ασθένειες. Πίσω από τις εκδηλώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών βρίσκονται οι συνθήκες στρατοπέδων που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους, τα εμπόδια στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση, η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές και οι απολύσεις σε όποιον διεκδικήσει το δίκιο του.

Συσκοτίζει τις ταξικές ανειρήνευτες αντιθέσεις, ενισχύει τη λογική της σύμπλευσης των συμφερόντων της εταιρίας με αυτά των εργαζομένων, τη δημιουργία κλίματος ταξικής συνεργασίας και «ειρήνης». Δημιουργεί αναστολές κι εχθρικό κλίμα απέναντι στην ανάγκη της οργάνωσης και του αγώνα, στα ταξικά συνδικάτα. Διασπά την ενότητα της εργατικής τάξης. Δυναμώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων για το ποιος θα έχει «καλύτερη επίδοση στη δουλειά», με σύστημα βαθμολόγησης και προαγωγών, ποιος θα δώσει «το καλό παράδειγμα». Τους σπρώχνει στο να παίρνουν ενεργά μέρος στον ανταγωνισμό με τις ανταγωνίστριες επιχειρήσεις, να ταυτίζονται με τον εργοδότη τους, σε όλα όσα συνοψίζονται στο «η επιχείρησή μας». Ν’ αποδέχονται παθητικά τα διάφορα μέτρα που παίρνει ο επιχειρηματίας για την επιχείρησή του και η κυβέρνηση για όλες τις επιχειρήσεις. Επίσης, καλλιεργεί την αντίληψη του «τυχερού εργαζομένου» που διατηρεί τη θέση εργασίας του μέσα στις δύσκολες και αρνητικές σημερινές συνθήκες. Αποσυνδέει την πολιτική από την οικονομία, αποκρύπτει τ’ αδιέξοδα του καπιταλισμού και δημιουργεί αυταπάτες περί δυνατοτήτων ανάπτυξης ή και καλύτερης διαχείρισης, διεξόδου, πάντα στο πλαίσιο του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος.

Δημιουργεί την εντύπωση ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και αδιαμφισβήτητος, το μόνο σύστημα που μπορεί να εγγυηθεί την πρόοδο και την εξέλιξη, άρα το ζητούμενο είναι η βελτίωσή του, η αναζήτηση λύσεων στο πλαίσιό του. Διαμορφώνει ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος για να ριζώνει στο μυαλό των εργαζομένων είτε η σημερινή κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάπτυξης» και «νέου ξεκινήματος» είτε η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ περί «αριστερής κυβέρνησης» και «φιλολαϊκής διαχείρισης», περί «παραγωγικών, υγιών και μη» επιχειρήσεων και τομέων, ουσιαστικά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Οι παρεμβάσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη από το κύριο πρόβλημα της εκμετάλλευσης, πλασάρουν τον εθελοντισμό που εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το μεγάλο κεφάλαιο και μεταφέρει στις πλάτες της την ευθύνη των καπιταλιστών και του κράτους τους. Με τον εθελοντισμό, τις ΜΚΟ, τα κοινωνικά παντοπωλεία κ.ά. προσπαθούν να παρέμβουν στη δομή του εργατικού κινήματος και να την αλλοιώσουν, να περάσουν την αντίληψη δηλαδή ότι το ζήτημα της αλληλεγγύης δεν αποτελεί υπόθεση της οργανωμένης δράσης των εργαζομένων μέσα από τα εργατικά συνδικάτα, με οργανωμένες δραστηριότητες και πρωτοβουλίες, με μαχητικό, διεκδικητικό, ταξικό περιεχόμενο, αλλά μπορούν οι εργαζόμενοι να το εναποθέσουν στη «φιλανθρωπία» των επιχειρήσεων, των ΜΚΟ κλπ. Όλα αυτά υπηρετεί η λογική της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε όλα τα ζητήματα και πεδία, σε αντιδιαστολή με την ευθύνη του κράτους.

Φυσικά δεν πρόκειται για πρωτόγνωρες παρεμβάσεις του κεφαλαίου, αλλά για εκσυγχρονισμένες μορφές παλιότερων, όπως οι δωρεές, οι φιλανθρωπίες.

Στη βάση αυτή αναπτύσσονται ιδεολογήματα. Η πείρα της Οργάνωσης από την παρέμβαση σε κινητοποιήσεις που ξέσπασαν στους χώρους δουλειάς το τελευταίο διάστημα, καθώς και από το άνοιγμα με την πολιτική πρόταση του Κόμματος που συζητιέται σε συσκέψεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες, κατέγραψε τα σημαντικότερα συνθήματα - στόχους του κεφαλαίου και το βαθμό επίδρασής τους στους εργαζομένους.

ΣΤΟΧΟΙ - ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Η κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάπτυξης», «νέας Ελλάδας της εξωστρέφειας, των επενδύσεων», «πάταξης της διαφθοράς».

Η εμβέλεια αυτών των αστικών στόχων στους εργαζομένους εξαρτάται κατά πολύ από την κατάσταση που υπάρχει στον κλάδο ή στην επιχείρηση που δουλεύουν και από το τι προβάλλει η εργοδοσία. Εκεί που υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα, π.χ., σε φαρμακευτικές επιχειρήσεις, σε τομείς της Ενέργειας, τα περί «ανάπτυξης» λειτουργούν καθησυχαστικά προς τους εργαζομένους. Σε κλάδους όπως τα τρόφιμα ή τα πετρέλαια είναι ενισχυμένο το αίσθημα του ανταγωνισμού, ότι η «ανάπτυξη» θα έρθει για τον καλύτερο και οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι πρέπει να συμβάλλουν σε αυτό.

Η δική μας δουλειά πρέπει ν’ αναδείξει ότι οι πραγματικές απώλειες των μισθωτών δεν προέρχονται μόνο από το ύψος των μισθών, αλλά και από τη μείωση της αγοραστικής δύναμής τους λόγω της εκτεταμένης εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, των αρνητικών αλλαγών στην Πρόνοια, στις συντάξεις, τάση που δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, ανεξάρτητα από τη φάση στον κύκλο της καπιταλιστικής οικονομίας, στον ανταγωνισμό και τη δυναμική όχι κάθε επιχείρησης και κλάδου, αλλά ολόκληρης της οικονομίας. Σε αυτήν τη βάση οι ανάγκες των εργαζομένων και η ενότητά τους δεν κρίνεται από την πορεία της κάθε επιχείρησης, του κάθε κλάδου. Μόνο με τη βαθύτερη ιδεολογική παρέμβαση μπορεί να κατανοηθεί τουλάχιστον από μια πρωτοπορία ότι οι πρόσθετες θυσίες των εργαζομένων δεν είναι ο παράγοντας σωτηρίας μιας επιχείρησης από τους ανταγωνιστές της ή από την κρίση όταν έχει κάνει τον κύκλο της. Γι’ αυτό τελικά το πρόβλημα της ανεργίας αφορά όλους, όπως και η προοπτική της εξασφάλισης της εργασίας με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό σχεδιασμό. Αυτή είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στην ανεργία, ο σοσιαλισμός.

Η κυβερνητική προπαγάνδα για τους «βολεμένους και τα διάφορα σκάνδαλα».

Επηρεάζει αρκετούς εργαζομένους σε όλους τους κλάδους. Εκδηλώνεται ιδιαίτερα με την αντιπαράθεση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα κι επεκτείνεται στα φαινόμενα διαφθοράς.

Στηρίζεται στο ότι οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά αντιμετωπίζονται ξεκομμένα και δεν κατανοούνται ως φαινόμενα βαθιά συνδεδεμένα με τον καπιταλισμό και τους πολιτικούς διαχειριστές του. Ότι το ίδιο το σύστημα που τα γεννά τα χρησιμοποιεί μετά ως όχημα για να υποσκάπτει την ενότητα των εργαζομένων και να περνά μέτρα σε βάρος τους. Οι εργαζόμενοι ενιαία πρέπει να υπερασπίζουν τις κατακτήσεις, τα δικαιώματά τους, το δικαίωμα στη δουλειά, να διεκδικούν την ικανοποίηση των αναγκών τους.

Το ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή γενικότερα «αριστερής» κυβέρνησης.

Η σχετική συζήτηση στους χώρους δουλειάς γίνεται με τρόπο αντιφατικό. Από τη μια πλευρά φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι δεν περιμένουν ότι θ’ αλλάξει τίποτα, «θα είναι μία από τα ίδια», και από την άλλη λένε «χειρότερα δε θα είναι, κάτι καλύτερο θα κάνει», παραδέχονται ότι κάνει παλινωδίες, αλλά «δεν υπάρχει άλλη λύση για να υπάρξει ανακούφιση», «να δοκιμάσουμε και, αν κάνει τα ίδια, δεν τον ξαναψηφίζουμε». Την ίδια στιγμή εκφράζεται και η απορία ότι, «αφού υπάρχει πλούτος σε αυτήν τη χώρα, γιατί δεν αξιοποιείται ώστε να πάρει κάτι και ο λαός;», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι κάποια «άλλη» κυβέρνηση θα μπορέσει πιθανώς ν’ αξιοποιήσει τον πλούτο υπέρ του λαού.

Η ίδια η πραγματικότητα και οι μορφές διαχείρισης που έχουν εφαρμοστεί κι εναλλαχτεί στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο κι έχουν καταλήξει σε απώλειες για τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα δείχνουν το μέγεθος της αυταπάτης.

Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίσει κάποιον άλλο νέο αντεργατικό νόμο, τα πράγματα θα χειροτερεύουν και μόνο από την εφαρμογή των νόμων που έχουν ψηφιστεί και τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει ότι θα καταργήσει. Ίσα-ίσα, λέει όλο και πιο συχνά ότι, «λόγω της πολιτικής που ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση του μνημονίου, θα είναι δύσκολο ν’ αντιμετωπιστεί αύριο η κατάσταση». Επαναλαμβάνει, δηλαδή, με διαφορετικό τρόπο «το παραλάβαμε καμένη γη» του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο για χρόνια εξαπατούνταν οι εργαζόμενοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ μπορεί να έχουν ιστορικές και ιδεολογικές διαφορές, να διαφοροποιούνται στο «μίγμα διαχείρισης», ταυτίζονται όμως στο στρατηγικό στόχο, στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Και οι δυνάμεις που απαρτίζουν σήμερα το ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν το Μάαστριχτ, έβαλαν πλάτη στην εφαρμογή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, στην απελευθέρωση των αγορών, συνέπεια της οποίας είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Στηρίζουν την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα οι οποίες είναι ασυμβίβαστες με τα λαϊκά συμφέροντα, με την όποια «φιλολαϊκή» πολιτική. Η αστική τάξη το γνωρίζει αυτό κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την ανησυχεί, ενώ διάφορα τμήματά της ήδη τον στηρίζουν ανοιχτά.

Για το ΚΚΕ: «Σωστά τα λέει, αλλά γιατί δεν το ακολουθεί ο κόσμος;», «κάτι πρέπει ν’ αλλάξει», «να γίνει πιο δυναμικό».

Πρόκειται για ένα ζήτημα που μπαίνει με πολλές παραλλαγές από εργαζομένους στη συζήτηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα συγκερασμό της ίδιας της εμπειρίας των εργαζομένων (ότι το ΚΚΕ σωστά τα λέει) και της επίδρασης της αστικής προπαγάνδας («γιατί δεν το ακολουθεί ο κόσμος;» κλπ.). Αυτή η σύγχυση πατά πάνω στην έλλειψη ετοιμότητας των μαζών για πραγματικές συγκρούσεις, γι’ ανατροπές. Πατά πάνω σε ορισμένες εμπειρίες του παρελθόντος που καλλιεργούν τις αυταπάτες για κάποιο εύκολο δρόμο για ν’ αντιμετωπιστούν τα προβλήματα και να βελτιωθεί η ζωή χωρίς συγκρούσεις και χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Πατά πάνω στην αρνητική πείρα της ήττας, των ανατροπών. Στην καρδιά αυτής της αντίληψης βρίσκεται η σταθερή επιδίωξη των δυνάμεων που την καλλιεργούν να πιέσουν το ΚΚΕ για ν’ αλλάξει πολιτική, ν’ ακολουθήσει και αυτό το δρόμο της διαχείρισης, της ενσωμάτωσης.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι δυνάμεις που «εμπιστεύεται» μέχρι σήμερα η πλειοψηφία του λαού δεν είναι ούτε πιο κατανοητές, ούτε πιο ξεκάθαρες, ούτε πιο μαχητικές από το ΚΚΕ. Η ιδιαίτερη μαστοριά τους στην πειθώ των μαζών είναι στοιχείο της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας τους, του πειθαναγκασμού.

Η ζωή απέδειξε ότι το κίνημα δε βγήκε πιο ωφελημένο, πιο ισχυρό όταν το ΚΚΕ επιχείρησε να φτιάξει ένα «φιλολαϊκό σκαλοπάτι» ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην εργατική εξουσία, συχνά πιεζόμενο από τις διαθέσεις των μαζών. Σήμερα το ΚΚΕ είναι πιο ώριμο πολιτικά, προγραμματικά και παλεύει αυτά τα συμπεράσματα να γίνουν υπόθεση των εργατικών και λαϊκών μαζών, να γίνουν δύναμη ανατροπής. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί η συσπειρωμένη στο ΚΚΕ πρωτοπορία που το αναγνωρίζει όχι μόνο ως αναμφισβήτητη δύναμη υπεράσπισης των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων και αγώνων, αλλά ως κόμμα-καθοδηγητή για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, για το σοσιαλισμό.

Διάφορες άλλες απόψεις του οπορτουνισμού διαχέονται κι επιδρούν στους εργαζομένους, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Τέτοια είναι το «όλοι μαζί», που παραπέμπει και σε «κυβέρνηση της Αριστεράς». Ή αντιλήψεις όπως «πού είναι το 1,5 εκατ. άνεργοι και δε βγαίνουν στο δρόμο;», «στην Ισπανία και στην Πορτογαλία γίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις, εδώ γιατί όχι;», δηλαδή ότι το πρόβλημα στην κινητοποίηση είναι μόνο αριθμητικό και όχι ο προσανατολισμός, ο βαθμός της σύγκρουσης με την εργοδοσία. Αυτή η λογική δημιουργεί στην πορεία μεγαλύτερη απογοήτευση κι ενισχύει την αναποτελεσματικότητα. Η εξέλιξη των εξεγέρσεων σε Αίγυπτο - Τουρκία, πάνω στις οποίες υπερθεμάτιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και οι πρόσφατες αιματηρές εξελίξεις στην Ουκρανία, είναι ζωντανό παράδειγμα της σημασίας που έχει η χειραφέτηση των εργαζομένων και της πάλης τους, ν’ αγωνίζονται για τα συμφέροντα της τάξης τους και όχι κάτω από ξένες σημαίες.

Η ΔΙΑΠΑΛΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

Τη δουλειά της εργοδοσίας και τη διαμόρφωση τέτοιων αντιλήψεων και ιδεολογημάτων υποβοηθά ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός. Όχι μόνο στηρίζει και προβάλλει αυτές τις αντιλήψεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις συμμετέχει ενεργά «ως συνδιοργανωτής». Στηρίζεται και αλληλοτροφοδοτείται με την ιδεολογική παρέμβαση των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων.

Η κατεύθυνση των σωματείων, ταξική ή ενσωμάτωσης, φαίνεται ότι έχει σοβαρή επίδραση στη διαμόρφωση αντιλήψεων στους εργαζομένους.

Οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης δρουν συνειδητά στο συνδικαλιστικό κίνημα και μπολιάζουν στους εργαζομένους τις εργοδοτικές και κυβερνητικές λογικές της διάκρισης των εργαζομένων σε κατηγορίες, της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της διαχείρισης, της κυβερνητικής εναλλαγής. Προσανατολίζουν την πάλη των εργαζομένων σε αιτήματα της εργοδοσίας, όπως η επιδότηση του εργοδότη, η ενίσχυση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, το φθηνό ρεύμα στις χαλυβουργίες. Επηρεάζουν εργαζόμενους συνδικαλιστές που είναι άπειροι στην ταξική πάλη. Εκμεταλλεύονται τα όποια κενά ή αδυναμίες εμφανίζει η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων.

Ακολουθούν τις προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος με τη δημιουργία «νέων» συνδικαλιστικών σχημάτων με τα ίδια παλιά κι επικίνδυνα για τους εργαζομένους υλικά. Τέτοια προσπάθεια αναμόρφωσης του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελεί η ίδρυση του ΜΕΤΑ.

Όλα αυτά αξιοποιούνται στο έπακρο από την εργοδοσία.

Στον αντίποδα, οι ταξικές δυνάμεις, οι κομμουνιστές, με την αταλάντευτη, σταθερή και οργανωμένη δράση τους, με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων και μόνο, συμβάλλουν στην οργάνωση αγώνων με ταξικό προσανατολισμό, στο ξεπέρασμα εμποδίων και δυσκολιών και στο ατσάλωμα σημαντικού τμήματος εργαζομένων. Πρόκειται για ένα τμήμα εργαζομένων που δοκιμάζονται σε αγώνες, παλεύουν με σταθερή ταξική αντίληψη. Απέναντί τους έχουμε μεγάλη ευθύνη ως κομμουνιστές.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Η ολοκληρωμένη παρακολούθηση, αποκάλυψη των μεθόδων εξαγοράς των εργαζομένων από την εργοδοσία, καθώς και των ιδεολογημάτων που διαμορφώνει για τον εγκλωβισμό τους στους στόχους της αποτελεί προϋπόθεση για την αποτελεσματική ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική δουλειά του Κόμματος με αυτούς για την προώθηση της στρατηγικής του.

Στα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος αναδεικνύεται το ζήτημα αυτό. Αναδεικνύεται ως ανάγκη ν’ αποκτήσουμε, καθοδηγητικά πρώτ’ απ’ όλα, ικανότητα εξειδίκευσης, να μην την υποτιμούμε στο όνομα της σωστά επεξεργασμένης στρατηγικής, ούτε όμως και στο όνομα της επεξεργασίας να διασπάμε την τρέχουσα πολιτική από τη στρατηγική. Να δουλεύουμε και να προωθούμε την πολιτική του ΚΚΕ πατώντας «στην πείρα, στα ερωτήματα, στις συγχύσεις και στις προκαταλήψεις που υιοθετούν οι εργαζόμενοι από την κυρίαρχη προπαγάνδα». Να βοηθάμε στον απεγκλωβισμό εργαζομένων και λαϊκών μαζών από διλήμματα και συγχύσεις που καλλιεργούνται σχεδιασμένα από την εργοδοσία και τις άλλες δυνάμεις και τους παραπλανούν, ν’ αποσπάμε από αυτές τις δυνάμεις και να κερδίζουμε με την πολιτική του Κόμματος εργαζομένους και λαϊκές μάζες άπειρες και πολιτικά και από ταξική πάλη, που όμως μπαίνουν στον αγώνα κάτω από την πίεση των εξελίξεων.

Χρειάζεται να μελετάμε καλύτερα την εργατική τάξη και τη σύνθεσή της προκειμένου να γνωρίζουμε τους παράγοντες και τα στοιχεία που διαφοροποιούν τους εργαζομένους, αλλά και αυτά που αμβλύνουν τις διαφοροποιήσεις, προκειμένου να δουλεύουμε πιο αποτελεσματικά στο ζήτημα «ενότητα της εργατικής τάξης». Να γνωρίζουμε και ν’ αξιολογούμε καλύτερα την κατάσταση σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, ώστε να παρεμβαίνουμε με πιο επεξεργασμένο σχέδιο για τη συσπείρωση και τη συστράτευση στην αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή του αγώνα και για την κομματική οικοδόμηση.

Στην Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου αναφέρεται: «…έχει μεγάλη σημασία στην καθοδηγητική δουλειά έως τις ΚΟΒ η επεξεργασία ζητημάτων που σχετίζονται με την τακτική ως μέρος της στρατηγικής […] Η αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις να είναι εύστοχη, ώστε η γραμμή μας να συσπειρώνει, να ενισχύεται η προοπτική της ανατροπής. Να εξασφαλίζεται ότι η συμμαχία θα έχει γραμμή ρήξης. Η προπαγάνδα […] να είναι κατανοητή, αιχμηρή, αποκαλυπτική, να συσπειρώνει, να μαχητικοποιεί».

Από αυτήν την ανάγκη, που τα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου αναδεικνύουν, προκύπτουν σοβαρά καθήκοντα –καθοδηγητικά πρώτ’ απ’ όλα– αλλά ταυτόχρονα προβάλλουν και οι μεγάλες δυνατότητες που έχουμε ως Κόμμα να θωρακίσουμε δυνάμεις από τους μηχανισμούς εξαγοράς, ν’ απαντήσουμε στα ιδεολογήματα και τις αντιλήψεις που σπέρνει και καλλιεργεί ο ταξικός αντίπαλος, ν’ αντιμετωπίσουμε την παρέμβαση και την επίδρασή του και ν’ αντιστρέψουμε το κλίμα που δημιουργεί στους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα.

Οι δυνατότητες αυτές δε βρίσκονται μόνο στην αφομοίωση της κοσμοθεωρίας μας, που υπερέχει και της σωστής πολιτικής γραμμής που έχουμε χαράξει, δε βρίσκονται μόνο στην επεξεργασία κι ενίσχυση της επιχειρηματολογίας μας, αλλά και στην υλοποίηση των αποφάσεων του Κόμματος για την ανασύνταξη του κινήματος και την ισχυροποίηση. Όσο η εργατική τάξη οργανώνεται, όσο δυναμώνουν τα συνδικάτα της, όσο προχωράνε οι ταξικοί αγώνες και όσο παίρνει σάρκα και οστά η κομματική οικοδόμηση με πρωτοπόρους εργάτες τόσο χάνει έδαφος ο ταξικός αντίπαλος και οι αντιλήψεις του, τόσο αδυνατίζει η επίδρασή του.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να παίξει η ΚΟΒ το ρόλο της στον κλάδο και στον εργασιακό χώρο. Να δουλεύει, δηλαδή, ως πρωτοπόρα δύναμη οργάνωσης και διαφώτισης, με σχέδιο καλά επεξεργασμένο κι εξειδικευμένο, να προωθεί τη στρατηγική του Κόμματος στο χώρο ευθύνης της. Αυτό απαιτεί την κατάκτηση της ιδεολογικοπολιτικής συζήτησης μέσα στην ΚΟΒ, όχι αποσπασματικά, αλλά με συνέχεια και με τρόπο ζωντανό, ο σχεδιασμός της δράσης να καταλήγει μέσα από μια τέτοια συζήτηση και όχι να μπαίνει καθηκοντολογικά. Είναι μεγάλη καθοδηγητική ευθύνη να βοηθηθούν και να προσανατολιστούν οι ΚΟΒ σε αυτόν τον τρόπο συζήτησης και σχεδιασμού.

Η αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ στην κατεύθυνση αυτή λειτουργεί καταλυτικά. Υπάρχουν άρθρα που αφορούν εξελίξεις σε κλάδους ή χώρους δουλειάς που η συζήτησή τους στις αντίστοιχες ΚΟΒ ενισχύει την επιχειρηματολογία των συντρόφων, ξεκαθαρίζει ζητήματα, προσθέτει πείρα, απαντά σε αντιλήψεις, βοηθά την ΚΟΒ να σχεδιάσει και να παρέμβει με μεγαλύτερη ακρίβεια και αυτοπεποίθηση. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να βοηθήσει και η συζήτηση άρθρων που αφορούν γενικότερες πολιτικές εξελίξεις. Η αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ, το πολιτικό και ιστορικό βιβλίο της «Σύγχρονης Εποχής» μπορούν και πρέπει ν’ αξιοποιούνται όχι μόνο μέσα στην ΚΟΒ, αλλά και στη συζήτηση με τους οπαδούς και τον περίγυρο, μπορούν ν’ αποτελέσουν το θέμα μιας σύσκεψης ή το υλικό για μια εξόρμηση, να προκαλέσουν συζήτηση μ’ εργαζομένους. Είναι ζήτημα καθοδηγητικό, πρώτ’ απ’ όλα, ν’ ασκηθούμε στη μελέτη, αξιοποίηση της αρθρογραφίας του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, του πολιτικού - ιστορικού, ακόμη και λογοτεχνικού βιβλίου, και να τροφοδοτούνται οι ΚΟΒ από αυτή.

Στην ΤΟ Βιομηχανίας υπάρχει θετική πείρα από την προσπάθεια αξιοποίησης του «Ριζοσπάστη» με τον παραπάνω τρόπο: Ταξινόμηση άρθρων κατά κλάδο, συζήτησή τους, με βάση αυτά διαμόρφωση ανακοινώσεων για εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς (π.χ., για τις εξελίξεις στο Φάρμακο, στο Μέταλλο).

Τα βήματα που έχουν γίνει στην κατεύθυνση αυτή μάς έχουν φέρει μικρά αποτελέσματα και πολλαπλάσια πείρα, εφόδια ικανά για ν’ ανταποκριθούμε στη σκληρή και απαιτητική δουλειά που έχουμε μπροστά μας, ώστε ν’ ανεβαίνει καθημερινά το επίπεδο και να κατακτιούνται οι στόχοι της Οργάνωσης.

Βήματα πρέπει να επιχειρηθούν και με τα άλλα έντυπα και βιβλία μας.