Καν’ το όπως στο Μπρίστολ: Διαδηλωτές πέταξαν στη θάλασσα άγαλμα δουλεμπόρου

Από atexnos2019 atexnos2019

Στον πάτο της θάλασσας κατέληξε το άγαλμα του Έντουαρτ Κόλστον, ενός από τους θεωρούμενους ως «ευεργέτες» της πόλης του Μπρίστολ στη Βρετανία. Κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ οργισμένοι διαδηλωτές γκρέμισαν τον χάλκινο ανδριάντα του Κόλστον και το πέταξαν στη θάλασσα εν μέσω χειροκροτημάτων.
Γεννημένος το 1636 ο Εντ. Κόλστον, έμπορος στο επάγγελμα και μέλος του Κοινοβουλίου, καταγράφηκε στη βρετανική ιστορία ως «φιλάνθρωπος» και «εθνικός ευεργέτης». Αυτό διότι χρηματοδότησε και συνέβαλε στη δημιουργία σχολείων, νοσοκομείων, εκκλησιών και άλλων ιδρυμάτων στο Μπρίστολ αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας. Η δε αστική τάξη της Βρετανίας φρόντισε να τον τιμήσει τοποθετώντας το 1895 τον χάλκινο ανδριάντα του στο κέντρο της ιδιαίτερής του πατρίδας, το Μπρίστολ.
Ωστόσο, πίσω από τον «εθνικό ευεργέτη» Κόλστον κρύβονταν ένας αδίστακτος δουλέμπορος. Μεγάλο μέρος της περιουσίας του οφείλονταν στο δουλεμπόριο το οποίο στην εποχή του άνθιζε. Η Βρετανία κατήργησε επισήμως το εμπόριο δούλων με απόφαση του Κοινοβουλίου το 1807, όμως αυτό συνεχίζονταν στις βρετανικές αποικίες τουλάχιστον μέχρι το 1834.
Ο Εντ. Κόλστον δεν ήταν άλλος ένας δουλέμπορος της εποχής του. Κατείχε ηγετική θέση στην περίφημη «Royal Africa Company», μια απ’ τις γνωστότερες δουλεμπορικές εταιρείες της Βρετανίας. Σύμφωνα με το BBC, μεταξύ 1672 και 1689, η εν λόγω εταιρεία μετέφερε περισσότερους από 100.000 σκλάβους από τη Δυτική Αφρική στην Καραϊβική και την Αμερική.
Τις τελευταίες δεκαετίες, όταν άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστή η πραγματική ιστορία του Εντ. Κόλστον, αυξήθηκαν οι φωνές για την απομάκρυνση του αγάλματος. Για τον σκοπό αυτό συγκεντρώθηκαν υπογραφές που ξεπέρασαν τις 11.000, ενώ οι τοπικές αρχές υποχρεώθηκαν να αφαιρέσουν την αναθηματική πλακέτα στο άγαλμά του που αναφέρονταν στη φιλανθρωπική του δράση.
Χθες, με την οργή του λαού να ξεχειλίζει, το άγαλμα της ντροπής – όπως το χαρακτήριζαν πολλοί στο Μπρίστολ – αποκαθηλώθηκε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο.

Φιλαδέλφεια: Αποκαθηλώθηκε το άγαλμα του ρατσιστή δημάρχου Frank L. Rizzo

Υπό το βάρος των αντιρατσιστικών διαδηλώσεων, οι αρχές της πόλης της Φιλαδέλφειας στις ΗΠΑ προχώρησαν πριν λίγες ημέρες στην αποκαθήλωση του ανδριάντα του πρώην δημάρχου και πρώην αρχηγού της τοπικής αστυνομίας Frank L. Rizzo.
Ο ανδριάντας του Rizzo είχε τοποθετηθεί πλησίον του δημαρχείου της πόλης το 1998 και υπήρξε για χρόνια στόχος ακτιβιστών που το θεωρούσαν σύμβολο ρατσιστικού μίσους και αστυνομικής βαρβαρότητας. Δικαίως, καθώς ο Rizzo είχε υπάρξει φανατικός υποστηρικτής των φυλετικών διακρίσεων ενώ η θητεία του ως επικεφαλής της αστυνομίας σημαδεύτηκε από εκατοντάδες περιστατικά αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας και διακρίσεων απέναντι σε αφροαμερικανούς.
Στις πρόσφατες λαϊκές διαδηλώσεις, το μισητό άγαλμα έγινε στόχος του πλήθους το οποίο επιχείρησε να το κάψει και να το γκρεμίσει.

Στην Αθήνα, ο δολοφόνος Τρούμαν στέκει ακόμη…

Ενώ στο Μπρίστολ, την Φιλαδέλφεια και άλλες πόλεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας αποκαθηλώνονται αγάλματα του μίσους, ο ανδριάντας του εγκληματία πολέμου, προέδρου των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν στέκει ακόμη στην συμβολή των οδών Βασ. Κωνσταντίνου και Βασ. Γεωργίου Β’ στην Αθήνα…
Τι κι’ αν ο Τρούμαν ευθύνεται για τα πυρηνικά ολοκαυτώματα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι; Τι κι’ αν στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζεται η κτηνωδία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού; Οι ελληνικές κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) φροντίζουν να προστατεύουν τον ορειχάλκινο ανδριάντα του αρχιιμπεριαλιστή φονιά σαν «κόρη οφθαλμού».
Ενίοτε δε, ως καλοί και πρόθυμοι σύμμαχοι των ΗΠΑ, στέλνουν τα ΜΑΤ να τον φυλάνε…

Το καλοκαίρι των πληγών

Αν το δέκα τοις εκατό της συναισθηματικής έκρηξης, του φυσικού αποτροπιασμού και της χειμαρρώδους σχολιογραφίας για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ καταφέρναμε να διατεθεί στην παραγωγή σκέψης και πολιτικής στην Αμερική κι όλο τον κόσμο σήμερα, με στόχο την ανατροπή του εκφυλισμένου συστήματος που το αναπαράγει ως έγκλημα καθημερινά και συντριπτικά απαρατήρητο, τότε ίσως μπορούσαμε να ανασάνουμε.

 

Κι επειδή η πλέον βαθυστόχαστη πρόταση αρχίζει από την παιδεία (τι κόσμιος συγχρονισμός με το ελληνικό κοινοβούλιο...), αναρωτιέμαι ρητορικά πώς γίνεται σχεδόν εκατόν πενήντα χρόνια μετά την καλύβα του μπαρμπα-Θωμά, τόσοι δυτικοί έφηβοι να σηκώνουν αυτές τις μέρες βιντεάκια και φωτό στο διαδίκτυο, τύπου πρόκληση Φλόιντ, παίζοντας τους μπάτσους που πατάνε τον σβέρκο των ομήλικων φίλων τους, κλίνοντας συμπιεστικά το γόνυ τους, στην εκφυλισμένη εικονογράφηση του ρατσισμού και της βίας, βασικών εργαλείων του σύγχρονου καπιταλισμού, και σήμερα, και αύριο.


Κι επειδή παραφράζοντας τον τραγουδοποιό που λέει πως σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει - έτσι κι ο καπιταλισμός - και με βαθιά πεποίθηση πως η ταξική βία διδάσκεται από τα νήπια στις ...δημοκρατίες, εξίσου ρητορικά αναρωτιέμαι πόσοι ανατρίχιασαν κι εξεγέρθηκαν, ας πούμε στο Πακιστάν, όπου μια οικογένεια δολοφόνησε την οχτάχρονη υπηρέτριά της (!) επειδή απελευθέρωσε επίτηδες ή ξεχνώντας την πόρτα του κλουβιού, τον κατοικίδιο παπαγάλο του κανακάρη της οικογένειας. Μην σοκαριστείτε από την ηλικία της υπηρέτριας. Εκεί είναι σύνηθες. Αλλωστε, δεν είχε βαριά καθήκοντα. Κρατούσε παρέα κι υπηρετούσε τον μοναχογιό, κάτι σαν πληρωμένη αδερφούλα - σύντροφος.

Πήρε εκατό χρόνια κι αμέτρητες δολοφονίες, εξανδραποδισμούς, ταινίες, σίριαλ και αστυνομικά δελτία από τα μέσα του 20ού αιώνα και δώθε, για να ολοκληρωθεί η κατάργηση της δουλείας στις ΗΠΑ, τυπικά στα χαρτιά και τους νόμους. Το περίφημο timing, στα Ελληνικά η ακριβέστερη προσέγγιση είναι ο συγχρονισμός, είναι η εξήγηση για το μέγεθος της αντίδρασης - εξέγερσης, που για μία ακόμα φορά δεν πρόκειται ούτε να έχει, ούτε να πάρει αντικειμενικά τη μορφή της επανάστασης. Ηδη στην προεκλογική Αμερική γεννιέται μέσα σε λίγες μέρες το αντι-Φλόιντ κίνημα, είτε με απεχθείς εμφυλιοπολεμικές διαδικτυακές κραυγές, είτε με καθόλου ποινικά κολάσιμες «φεμινιστικές» ακροδεξιούρες, σαν την ρεπουμπλικάνα γερουσιαστή, ντυμένη στα κατακόκκινα του κόμματός της, που κραδαίνει σε viral βιντεάκι ένα βαρύ αυτόματο, ανακράζοντας περίπου μολών λαβέ αμερικανιστί. Ο συνδυασμός Τραμπ και κορονοϊού, οι γεωστρατηγικές - ενεργειακές ανακατατάξεις και ο σινο-αμερικανικός εμπορικός πόλεμος συμπίπτουν με 45 εκατομμύρια ανέργους και χιλιάδες νεκρούς, στην πλειονότητά τους φτωχούς, μαύρους, άσπρους και αλλόχρωμους Αμερικανούς, παιδιά όλα του ενός και μοναδικού ταξικά κατώτερου Θεού.

 

Αλλά κι εδώ η Ελλάδα είναι πρώτη. Εχει τόσες πολλές καλύβες του μπαρμπα-Θωμά, εντός εκτός hot spot, και τόσες ρατσιστικές αποχρώσεις κοινωνικού ρατσισμού, που ξεπλένουν με τους δικούς της συγχρονισμούς, βοηθούντος και του κορονοϊού, τη διαβολικά καλή συμμαχία, για να παραφράσω και τον τέως Αλέξη, με το ΝΑΤΟ, τη Δύση και τον πολιτισμένο καπιταλιστικό παράδεισο, τον οποίο ανοίξαμε και περιμένουμε να μας στείλει συμμαχικούς πελάτες σε ένα επίπεδο, λίγο πάνω απ' το συρτάκι, το τζατζίκι και το πάλαι ποτέ καμάκι...

Θεωρούμε για παράδειγμα ευπρόσδεκτους τους υγειονομικώς επαρκείς Αυστριακούς, που βγήκαν κατά χιλιάδες στη Βιέννη να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία Φλόιντ, κραυγάζοντας ότι οι μαύρες ζωές μετράνε, φτάνει να μην είναι στα πόδια των χωρών του Βίσεγκραντ και μισομελαμψοί από χώρες της ημισελήνου.

Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει να έχει τις εφτά πληγές του Φαραώ, αλλά και φαραωνικές ευκαιρίες να εμπεδώσει η χώρα μια δικιά μας ιστορία καλοκαιρινής νύχτας, που θέλει να κάνουν διακοπές, εργάτες κι αφεντικά μαζί, μια αγία οικογένεια με μαγιό.

 

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

Άστεγος ξυλοκοπείται ανελέητα και απρόκλητα από αστυνομικούς

Ένας βοηθός σερίφη κομητείας του Όρεγκον τέθηκε σε «προσωρινή διαθεσιμότητα», όπως λέει το ανακοινωθέν της αστυνομίας, όταν το βίντεο που αναδύθηκε παρείχε αδιάσειστα στοιχεία για την αντισυνταγματική του δράση.

Να ξυλοκοπεί βάναυσα έναν ακινητοποιημένο και καθηλωμένο στο έδαφος άστεγο άντρα δηλαδή, χωρίς προφανή αιτία, καθώς όπως βλέπουμε στο υλικό ούτε αντίσταση προβάλει ούτε καν κινείται. Και πώς να κινηθεί με πέντε αστυνομικούς πάνω του;

Οι αστυνομικοί τον βρήκαν με μια «μεγάλη λεπίδα», η οποία ήταν ωστόσο πάντα ασφαλισμένη στη ζώνη του, ακόμα και κατά τη διάρκεια της βιαιοπραγίας. Ο Jake Thompson, βοηθός σερίφη στην κομητεία Marion του Όρεγκον, το μόνο που έπαθε για την ώρα ήταν να τον βγάλουν από τις πεζές περιπολίες, «μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα».

Το υλικό παρουσιάζει τη δράση των πέντε οργάνων του νόμου απέναντι στον άτυχο 28χρονο Kevin Straw, τον οποίο συνέλαβαν παρεμπιπτόντως για αντίσταση κατά της αρχής. Την οποία είδαν οι αστυνομικοί ως πρόσχημα για τις μπουνιές στο κεφάλι του υπάκουου, όπως θα δείτε, άντρα. «Σας παρακαλώ, σταματήστε» ακούγεται να λέει ακόμα και όταν τον κοπανούν, «δεν αντιστέκομαι», φωνάζει και ξαναφωνάζει όσο οι μανιασμένες μπουνιές πέφτουν βροχή.

Η κοινή γνώμη του Όρεγκον περιμένει για την ώρα να δει πού θα καταλήξει η έρευνα για το ανατριχιαστικό περιστατικό…

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Εδώ και πάνω από 10 μέρες, η δολοφονία ενός άοπλου μαύρου, του Τζώρτζ Φλόιντ,  από αστυνομικό πυροδοτεί ταραχές σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, δίνοντας την ευκαιρία στην αστυνομία να επιδείξει όλες τις μορφές βίας και αυθαιρεσίας και να αποκαλυφθεί το μέγεθος του ρατσισμού στην κοινωνία. Οι εικόνες από τις συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών μονοπωλούν την ειδησεογραφία και αυξάνουν τους προβληματισμούς για την πολιτικοκοινωνική  κατάσταση της  υπερδύναμης.

     Και ανά τον κόσμο, ενώ είναι πολλές οι διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ μπροστά στις πρεσβείες των ΗΠΑ, δεν λείπουν όμως ούτε οι απαγορεύσεις, όπως στη Γαλλία, για τις διαδηλώσεις με πρόσχημα τους κινδύνους για την υγεία και την πρόκληση  κοινωνικής αναταραχής, ούτε κι αυτοί που όπως ο Πάπας μπορεί να καταδικάζουν οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού, αλλά φροντίζουν να καταδικάζουν και τις βίαιες αντιδράσεις, εστιάζοντας σε βιαιότητες διαδηλωτών. Και στα καθ’ ημάς, δεν λείπουν αυτοί που με  συλλογισμούς περίτεχνους που φαντάζουν αντικειμενικοί προσπαθούν στην ουσία να δικαιολογήσουν τη ρατσιστική πολιτική των ΗΠΑ χρησιμοποιώντας τον ορθό πολιτικό λόγο. Όπως η Σώτη Τριανταφύλλου, μιλώντας στο ΘΕΜΑ FM επιστρατεύει την Ψυχολογία και μιλά για θυματοποίηση των αφροαμερικανών ή ο Στ. Καλύβας που σε δελτίο του ΑΝΤΕΝΑ μιλά για μέλη μιας κοινότητας που  στο υποσυνείδητο των αμερικανών έχουν ταυτιστεί με την εγκληματικότητα και τον κίνδυνο.  

       Στο προσκήνιο ήλθε πάλι το ρατσιστικό ζήτημα, αν και η συσχέτιση του με τη φτώχεια μένει στο ημίφως, παρά τα στατιστικά στοιχεία και τις  εμπειρίες ζωής που επιβεβαιώνουν τη σύνδεση. Έτσι, για παράδειγμα σύμφωνα με έρευνα του Economic Policy Institute, όπως μας πληροφορεί η ειδησεογραφία, στο έτος 2018 "το μέσο εισόδημα των λευκών νοικοκυριών ήταν κατά 70% πιο αυξημένο σε σχέση με των μαύρων”, ενώ σύμφωνα με τον Guardian, η ανεργία στους μαύρους και στους ισπανόφωνους συνήθως είναι διπλάσια του αντίστοιχου ποσοστού των λευκών.

Αποδεικνύεται  λοιπόν πως δεν αρκεί η νομοθεσία για να εξαλειφθεί ο ρατσισμός, από τη στιγμή που λειτουργεί σε ένα ευρύ και περίπλοκο φάσμα το οποίο δεν περιορίζεται στην προκατάληψη, αλλά και σε  πιο θεμελιώδη χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με τον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής. Η φυλετική ανισότητα, ο ρατσισμός, είναι αναπόσπαστο μέρος του καπιταλισμού και δεν αντιμετωπίζεται απλώς  με πολιτιστικούς όρους. Από τη στιγμή  που διαφορετικές φυλετικές ή εθνοτικές ομάδες υφίστανται διαφορετικές εκμεταλλευτικές πρακτικές,   έχουν και διαφορετικά επίπεδα πρόσβασης στην εξουσία και την οικονομική ευκαιρία, και δεν είναι η προκατάληψη η αιτία γι’  αυτό, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα. Είναι που το εμπόριο σκλάβων επέτρεψε τη μαζική συσσώρευση πλούτου στην Ευρώπη και την Αμερική. Αιώνες λοιπόν κλοπής μισθών, διαπραγμάτευσης ανθρώπινων δεσμών, ασφαλιστικές αξιώσεις για χαμένα φορτία σκλάβων, αποζημιώσεις για ιδιοκτήτες σκλάβων μετά τη χειραφέτηση παγίδευσαν τους σκλάβους σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα με ανισότητες βασισμένες στη φυλή ακόμα και μετά την απελευθέρωσή τους, που εξέθρεψαν τις προκαταλήψεις.

Και είναι αυτός ο εγγενής διαρθρωτικός ρατσισμός που λειτουργεί ως δύναμη  διαιώνισης της υπάρχουσας κατάστασης και χρησιμεύει ως αντίδραση σε κάθε αλλαγή στην κατανομή του πλούτου. Αυτή η κατανομή έχει ευνοήσει τους λευκούς  μέσω της εκμετάλλευσης της μαύρης εργασίας και ακόμα μέσω της άνισης πρόσβασης στην οικονομική ευκαιρία. Το θέμα είναι πως οι αιτίες του ρατσιστικού ζητήματος με τον καιρό έχουν κρυφτεί βαθιά, έχουν γίνει ακόμα και αόρατες ενσωματωμένες στον σύγχρονο πολιτισμό και τους θεσμούς. Έτσι οι προκύπτουσες  φυλετικές και εθνοτικές ανισότητες καταλήγουν να διαιωνίζονται και καθώς το status quo προκύπτει από μια ρατσιστική ιστορία συστηματοποιεί το ρατσισμό στο διηνεκές.

           Διατηρώντας την ίδια κατάσταση πραγμάτων θεωρείται πως η λύση είναι να αντιμετωπίζονται όλοι το ίδιο ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής, αγνοώντας την πραγματικότητα του ήδη παγιωμένου πλεονεκτήματος και μειονεκτήματος που μετατρέπει ακόμα και  την νομική ίση μεταχείριση σε ανισότητα, αφού στην πράξη δεν εξασφαλίζει κοινωνική ισότητα στην παραγωγική διαδικασία. Εύκολα λοιπόν αυτά τα άνισα αποτελέσματα μιας νομικής ισότητας χρησιμοποιούνται σαν απόδειξη πως τα προβλήματα ανισότητας προκαλούνται από τις προσωπικότητες των ανθρώπων και όχι από το σύστημα

            Εξάλλου, αυτός ο συστημικός ρατσισμός μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από το εάν τα εμπλεκόμενα άτομα έχουν ρητές ή υποσυνείδητες ρατσιστικές συμπεριφορές και μπορεί να επιδεινωθεί από την προσωπική προκατάληψη, αλλά δεν απαιτεί συνειδητή προκατάληψη. Απαιτεί μόνο εφησυχασμό με ένα σύστημα που παράγει ρατσιστικά αποτελέσματα. Το κλειδί για αυτή την κατανόηση είναι ότι το πιο εμφανές χαρακτηριστικό του ρατσισμού δεν είναι κίνητρο, αλλά μάλλον συνέπεια. Για τους μαύρους δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες, οι πιθανότητες βελτίωσης ζωής είναι περιορισμένες, γιατί είναι η φτώχεια που ορίζει τη ζωή τους.

Ο ρατσισμός λοιπόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει γιατί οι μαύροι στην Αμερική αποτυγχάνουν να πάρουν ένα κομμάτι του «Αμερικανικού ονείρου» η μια γενιά μετά την άλλη, αποδεικνύοντας πως είναι αναπόσπαστος και  απαραίτητος για την καλή λειτουργία της καπιταλιστικής κοινωνίας, έχοντας ουσιαστική ιδεολογική λειτουργία για να παραβλεφθούν οι υλικές βάσεις αυτής της ανισότητας.

Η αστική τάξη ανέβηκε στην εξουσία κάτω από τη σημαία «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα». Ωστόσο, η καθημερινή πραγματικότητα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στην παγκόσμια καπιταλιστική τάξη είναι η δυστυχία, η καταπίεση και η φτώχεια. Οι ρατσιστές δεν επιβαρύνονται με την υποχρέωση να αποδείξουν ότι η καπιταλιστική κοινωνία είναι ισότιμη. Αντ’ αυτού, ισχυρίζονται ανοιχτά, κι έτσι τις δικαιολογούν, ότι οι ανισότητες της ταξικής κοινωνίας βασίζονται σε φυσικές διακρίσεις αναλλοίωτες.

Ο ρατσισμός λοιπόν με τις διάφορες μορφές του παραμένει σημαντικό ιδεολογικό στήριγμα για τις καπιταλιστικές εξουσίες, παρέχοντας ένα σκεπτικό για τη βάρβαρη καταπίεση των μειονοτήτων, όπως αποδεικνύεται και με τον ρατσισμό στη χώρα μας.

Μιλώντας Μαλβινέζικα

Ματριόσκα Η Κόκκινη

Σαν σήμερα έφυγε η Μαλβίνα. Σκέτο χωρίς επώνυμο. Είναι αδύνατον κάποιος να μην γνωρίζει για ποια γράφω. Υπάρχουν άνθρωποι που μας μένουν με το μικρό τους όνομα, ακόμα και αν υπάρχουν άλλοι 10-20-30 με το ίδιο. Είναι σαν το ‘χουν σημαδέψει.
Υπήρχαν πολλά πράγματα που μ’ άρεσαν σε εκείνη και άλλα τόσα που έβρισκα λάθος. Μ’ άρεσαν τα κότσια της. Μ’ άρεσε το πόσο γνώστρια της ελληνικής και της γαλλικής γλώσσας ήταν, ώστε να μπορεί να πλάθει τις λέξεις στα μέτρα της και να τις υποτάσσει στην πένα και στο προφορικό της λόγο. Μ’ άρεσε το στυλ της. Ανδρόγυνο στυλ αλλά συνάμα ό,τι πιο θηλυκό και αισθησιακό είχα δει ως παιδί. Μ’ άρεσε πώς αφηνόταν στον έρωτα και στην απελπισία που έρχεται χεράκι-χεράκι με αυτόν. Μ’ άρεσε η τρέλα της να αλλάζει στυλ και να ζει σε μια δική της εποχή. Να τριγυρνά με παντελόνια την μια φορά και ινδικά ρούχα από την άλλη.
Δεν μ’ άρεσαν οι υπερβολές της. Δεν μ’ άρεσε που ενώ ήταν δυνατή έχανε το κέντρο βάρους της και άφηνε τον κάθε βλάκα να την κομματιάζει. Όχι με τον σωστό τρόπο αλλά με τον λάθος τρόπο κομματιάσματος. Που δεν ήξερε να προστατεύει αποτελεσματικά τον εαυτό της. Δεν μιλώ μόνο για την προσωπική της ζωή, μιλώ και για την δουλειά της. Ίσως είναι το τίμημα που πληρώνεις όταν λες την γνώμη σου ελεύθερα και εκτίθεσαι, να χάνεις δυστυχώς την ισορροπία σου και να ”σπάζεσαι” με τους χαζούς που δεν καταλαβαίνουν και δεν νιώθουν.
Είναι κλισέ να πούμε πως η Μαλβίνα ήταν μπροστά από την εποχή της. Δεν υπάρχει εποχή που να αντέχει ξεχωριστές προσωπικότητες. Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον στεριώνουν αυτές. Είναι καταραμένες να τριγυρνούν ανάμεσα σε ”τυφλούς”, ”κουφούς”, κούφιους, άνοστους, χαζούς ανθρώπους περιμένοντας να φύγουν από την ζωή μπας και γίνουν ”κατανοητοί”. Ψέμα. Δεν αγαπούν πάντα την Μαλβίνα όσοι γράφουν σήμερα για εκείνη. Αγαπούν ότι είναι νεκρή και μπορούν να εκμεταλλευτούν τα αποφθέγματά της. Να τα γράψουν στον τοίχο τους για ηλίθιους έρωτες. Για τον Πετράκη, τον Θανασάκη, τον Δημητράκη.
Έρωτες φλατ χωρίς καμιά ουσιαστική φλόγα. Έρωτες του εγωισμού, του εφήμερου, του πηδήματος, της επιφανειακής έλξης. Έρωτες που θα σβήσουν σε 6 μήνες, 1 χρόνο ή 2 χρόνια, χωρίς κανείς να θέλει να θυμάται κανέναν. Ή έρωτες λείψανα που έχουν βουλιάξει χρόνια σε ένα καναπέ, που το κρεβάτι τους έχει γίνει έρημος Σαχάρα αλλά μένουν μαζί με την ανάμνηση του “κάποιου πάθους” που ένιωθαν και που για χάρη του υπομένουν την ανία τους, από τον φόβο μην μείνουν μόνοι ή τι θα πει ο κόσμος ή ”έτσι συμβαίνει πάντα στην τελική”.
Αυτοί δεν είναι οι έρωτες που τους οποίους έγραφε η Μαλβίνα.
Ο πρωταρχικός ερωτικός πόθος χάνεται αλλά αν ο άλλος δεν είναι το πάθος σου, αυτός που βλέπεις απέναντί σου και νιώθεις το αίμα σου να κυλά με ορμή μέσα στις φλέβες σου, δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθείς να χώσεις τις λέξεις της στα μικρά σου συναισθήματα.
Επιδερμικοί σαρκικοί έρωτες ή άνευρες αγάπες δεν ήταν εκείνο το οποίο επιθυμούσε η ίδια για την ζωή της και ούτε για τις ζωές των άλλων. Ήθελε μεγάλα πάθη που οδηγούσαν σε μεγάλα λάθη.
Αν δεν πέφτεις με τα μούτρα πάνω στον άλλον θέλοντας να ”φας” τα πάντα του, και δεν εννοώ μόνο το σώμα του αλλά όλο του το είναι, την ύπαρξη του όλακερη, και εσύ δεν ρίχνεις όλες τις άμυνες σου ώστε να σε κατασπαράξει και αυτός, ε, τότε για ποιο πράγμα μιλάμε;
Και ας πληγωθείς και ας φας τα μούτρα σου ή ας σπάσει τα δικά του/της σε περίπτωση που κάνεις λάθος επιλογή και σου τελειώσει γρήγορα το όποιο πάθος.
Αυτά τα παιχνίδια του στυλ ”Θα δώσω τόσα για να πάρω τόσα και αν δεν μου στείλει, δεν θα του στείλω και αν δω πως δεν γουστάρει, θα κάνω αυτό για να να με θέλει και έχω πληγωθεί στο παρελθόν και δεν θέλω να το ξαναπεράσω” κάτσε σπίτι σου και κλάψε την μοίρα σου. Ο έρωτας είναι για τους τρελούς, τους ονειροπόλους, εκείνους που δεν φοβούνται να εκτεθούν, να χάσουν την γη κάτω από τα πόδια τους, τον ουρανό πάνω από το κεφάλι τους ξανά και ξανά και ξανά. Αυτό αποζητούσε στους έρωτες της η Μαλβίνα, αυτό ήθελε και για μας εκείνη όταν έγραφε αυτά που έγραφε. Να ζούμε, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε πάλι και πάλι. Όπως έκανε και η ίδια.
Έπειτα από κάθε δύσκολη ιστορία και είχε πολλές ακόμα και με ξύλο από τους συντρόφους της, έβγαινε πιο δυνατή αλλά ταυτόχρονα και πιο έτοιμη να πέσει στα δίκτυα του επόμενου που την άλωνε, όπως έλεγε.
Έφυγε στα 52 της χρόνια από καρκίνο αν είχε ζήσει στο σήμερα, θα την απολαμβάναμε να γράφει για όλα τα τραγελαφικά που συμβαίνουν. Μας λείπει η ματιά της, το γράψιμο της, η οξυδέρκειά της, το βιτριολικό της χιούμορ, τα ελληνο-γαλλικά της αλλά περισσότερο για εκείνο που στεναχωριέμαι είναι πόσους έρωτες δεν πρόλαβε να ζήσει ξανά και ξανά η ίδια με όλο της το είναι και πώς το μυαλό, η καρδιά, η ψυχή της και το σώμα της από πολύ νωρίς έμεινε δίχως το τσίγκλισμα του έρωτα, το κάψιμο στο στομάχι, το φιλί, το χάδι και την αγκαλιά.
Δαιμονίζομαι όταν ακούω φίλους και φίλες να λένε ”πληγώθηκα και κρατάω πισινή”. Πέσε με τα μούτρα! Ποτέ δεν ξέρεις ποιος έρωτας θα ‘ναι ο τελευταίος σου! Ποιο θα είναι το τελευταίο χέρι που θα σφίξεις, το τελευταίο στόμα που θα φιλήσεις, ο τελευταίος οργασμός που θα αισθανθείς. Ποιος θα ‘ναι το τελευταίο σου χαμόγελο ή το δάκρυ σου. Μην μένεις ξερό κούτσουρο, κουμπωμένο σακάκι, παρατηρητής των άλλων μέχρι να φύγεις από την ζωή, ούτε συμβιβασμένος μίζερος χαμένος σε καναπέδες και ήσυχα κρεβάτια που δεν τρίζουν πια. Αν θες να μνημονεύεις ανθρώπους σαν την Μαλβίνα πρέπει να τολμάς και σαν εκείνη.