Η
ιστορία των εκατομμυρίων των ανθρώπων που ήταν σύμφωνα με ισχυρισμούς
έγκλειστοι και πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας της Σοβιετικής Ένωσης και
ως αποτέλεσμα του λιμού κατά τη διάρκεια της εποχής του Στάλιν
Από τον Χίτλερ στον Χερστ και από τον Κόνκουεστ στον Σολζενίτσιν
Του Mario Sousa, μελους του Μαρξιστικου Επαναστατικου Κομμουνιστικου Κομματος Σουηδιας, KPML(r)
Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε , ποιος μπορεί να αποφύγει τις φοβερές ιστορίες περί θανάτων και δολοφονιών στα στρατόπεδα εργασίας-γκουλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης ; Ποιος μπορεί να αποφύγει τις ιστορίες περί εκατομμυρίων που λιμοκτόνησαν εως θανάτου και των αντιπάλων που εκτελέσθηκαν στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια της εποχης του Στάλιν ; Στον καπιταλιστικό κόσμο αυτές οι ιστορίες επαναλαμβάνονται επανειλημμένως στα βιβλία, τις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και στις ταινίες, και οι μυθικοί αριθμοί περί «εκατομμυρίων θυμάτων του σοσιαλισμού» έχουν αυξηθεί αλματωδώς τα τελευταία 50 χρόνια.
Αλλά
από πού στην πραγματικότητα προέρχονται αυτές οι ιστορίες, και αυτοί οι
αριθμοί ; Ποιος είναι πίσω από όλα αυτά; Και μια άλλη ερώτηση: πόση
αλήθεια υπάρχει σε αυτές τις ιστορίες; Και ποιες πληροφορίες βρίσκονται
στα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης, μυστικές στο παρελθόν αλλά διαθέσιμες
για ιστορική έρευνα από την εποχη του Γκορμπατσωφ το 1989; Οι
μυθοπλάστες (και όσοι αναπαρήγαγαν αυτούς τους μύθους) πάντοτε
ισχυρίζονταν ότι όλες οι ιστορίες τους περι θανάτων εκατομμυρίων στη
Σοβιετική Ένωση του Στάλιν θα επιβεβαιώνονταν τη μέρα που τα αρχεία θα
ανοίγονταν . Αλλά τι συνέβη τελικά? Επιβεβαιώθηκαν στην πραγματικότητα;
Το ακόλουθο άρθρο μας παρουσιάζει από πού προέρχονται αυτές οι ιστορίες
περί εκατομμυρίων θανάτων λόγω της πείνας και των στρατόπεδων εργασίας
στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και ποιος είναι πίσω από αυτές. Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε , ποιος μπορεί να αποφύγει τις φοβερές ιστορίες περί θανάτων και δολοφονιών στα στρατόπεδα εργασίας-γκουλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης ; Ποιος μπορεί να αποφύγει τις ιστορίες περί εκατομμυρίων που λιμοκτόνησαν εως θανάτου και των αντιπάλων που εκτελέσθηκαν στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια της εποχης του Στάλιν ; Στον καπιταλιστικό κόσμο αυτές οι ιστορίες επαναλαμβάνονται επανειλημμένως στα βιβλία, τις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και στις ταινίες, και οι μυθικοί αριθμοί περί «εκατομμυρίων θυμάτων του σοσιαλισμού» έχουν αυξηθεί αλματωδώς τα τελευταία 50 χρόνια.
Ο συντάκτης του, έχοντας μελετήσει τις εκθέσεις της έρευνας που έχει γίνει στα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης, είναι σε θέση να παρέχει τις πληροφορίες υπό μορφή συγκεκριμένων στοιχείων για τον πραγματικό αριθμό φυλακισμένων, τα έτη που πέρασαν στη φυλακή και τον πραγματικό αριθμό εκείνων που πέθαναν και εκείνων που καταδικάστηκαν σε θάνατο στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική από το μύθο.
Υπάρχει μια άμεση ιστορική σύνδεση ως εξής: Από τον Χίτλερ στον Χερστ και από τον Κόνκουεστ στον Σολζενίτσιν . Το 1933 , πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία πολιτική αλλαγή που επρόκειτο να αφήσει το σημάδι της στην παγκόσμια ιστορία για πολλές δεκαετίες. Στις 30 Ιανουαρίου ο Χίτλερ έγινε πρωθυπουργός και μια νέα μορφή διακυβέρνησης, που περιλαμβάνει βία και περιφρόνηση στους νόμους, άρχισε να παίρνει μορφή. Προκειμένου να παγιωθεί η εξουσία τους ,οι Ναζί προκήρυξαν εκλογές για τις 5 Μαρτίου, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα προπαγάνδας που είχαν στον έλεγχό τους για να εξασφαλίσουν τη νίκη. Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές, στις 27 Φεβρουαρίου, οι Ναζί έβαλαν φωτιά στο Κοινοβούλιο και κατηγόρησαν τους κομμουνιστές ως υπαίτιους. Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι Ναζί εξασφάλισαν 17.3 εκ. ψήφους και 288 βουλευτές, περίπου 48% του εκλογικού σώματος (το Νοέμβριο είχαν εξασφαλίσει 11.7 εκ. Ψήφους και 196 βουλευτές). Αφού απαγορευσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα, οι Ναζί άρχισαν να διώκουν τους σοσιαλδημοκράτες και το συνδικαλιστικό κίνημα, και τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης άρχισαν να γεμίζουν με αριστερούς άνδρες και γυναίκες. Στο μεταξύ, η δύναμη του Χίτλερ στο Κοινοβούλιο συνέχισε να αυξάνεται, με τη βοήθεια της Δεξιάς. Στις 24 Μαρτίου,ο Χίτλερ υπεβαλε προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο στο Κοινοβούλιο που παρείχε σε αυτον την απόλυτη δύναμη να κυβερνήσει τη χώρα για 4 έτη χωρίς την υπαρξη Κοινοβουλίου. Από κει κι έπειτα άρχισε την ανοικτή δίωξη των Εβραίων. Αποκήρυξε τις διεθνείς συμφωνίες του 1918 που είχαν επιβάλει περιορισμούς στον εξοπλισμό και τη στρατιωτικοποίηση της Γερμανίας. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας πραγματοποιήθηκε με μεγάλη ταχύτητα. Αυτή ήταν η κατάσταση στο διεθνή πολιτικό χώρο όταν άρχισαν να τίθενται από κοινού οι μύθοι σχετικά με εκείνους που πεθαίνουν στη Σοβιετική Ένωση.
Η Ουκρανία ως γερμανική επαρχία
Στο πλευρό του Χίτλερ ήταν ο Γκαίμπελς, ο Υπουργός Προπαγάνδας, το άτομο που ήταν υπεύθυνο για να εντυπώσει το ναζιστικό όνειρο στους Γερμανούς. Το «όνειρο»αυτο είχε ως εξής : φυλετικά «καθαροί» άνθρωποι ζουν σε μια Μεγάλη Γερμανία, μια χώρα με lebensraum, ένα ευρύ χώρο να ζουν. Ένα μέρος αυτού του lebensraum, μια περιοχή στα ανατολικά της Γερμανίας που ήταν, στην πραγματικότητα, πολύ πιο μεγάλη και από την ίδια τη Γερμανία, έπρεπε να κατακτηθεί και να ενσωματωθεί στο γερμανικό έθνος. Ηδη από το 1925, στον «Αγώνα Του»ο Χίτλερ είχε υποδείξει την Ουκρανία ως αναπόσπαστο μέρος αυτού του γερμανικού «ζωτικού χώρου». Η Ουκρανία και άλλες περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης έπρεπε να ανήκουν στο γερμανικό έθνος έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά τρόπο "κατάλληλο". Σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, το «ναζιστικό ξίφος» θα «ελευθέρωνε» αυτά τα εδάφη εκ μέρους της γερμανικής φυλής. Με τη γερμανική τεχνολογία και τις γερμανικές επιχειρήσεις, η Ουκρανία θα μετασχηματιζόταν σε μια περιοχή που θα παρήγαγε δημητριακά για τη Γερμανία. Αλλά πρώτα οι Γερμανοί έπρεπε να ελευθερώσουν την Ουκρανία από τα «κατώτερα όντα»που την κατοικούσαν ,τα οποία , σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, θα τιθονταν ως εργατικό δυναμικό σκλάβων στα γερμανικά σπίτια, εργοστάσια και χωράφια – όπου απαιτούσε η γερμανική οικονομία.
Η κατάκτηση της Ουκρανίας και άλλων περιοχών της Σοβιετικής Ένωσης θα απαιτούσε πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, και αυτός ο πόλεμος έπρεπε να προετοιμαστεί καλά εκ των προτέρων. Για τον σκοπό αυτό, το ναζιστικό Υπουργείο Προπαγάνδας, υπό τον Γκαίμπελς, άρχισε μια εκστρατεία γύρω από μια υποτιθέμενη γενοκτονία που προκλήθηκε από τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία, μια φοβερή περίοδο καταστροφικής πείνας που προκλήθηκε σκόπιμα από το Στάλιν προκειμένου να αναγκαστεί η αγροτιά να δεχτεί τη σοσιαλιστική πολιτική. Ο σκοπός της ναζιστικής εκστρατείας ήταν να προετοιμαστεί η παγκόσμια κοινή γνώμη για την "απελευθέρωση" της Ουκρανίας ,από τα γερμανικά στρατεύματα. Παρά τις τεράστιες προσπάθειες και παρά το γεγονός ότι μερικά από τα γερμανικά κείμενα προπαγάνδας δημοσιεύθηκαν στον αγγλικό Τύπο, η ναζιστική εκστρατεία γύρω από την υποτιθέμενη "γενοκτονία" στην Ουκρανία δεν ήταν πολύ επιτυχής σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς χρειάζονταν βοήθεια στη διάδοση των δυσφημιστικών φημών τους ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Εκείνη τη βοήθεια βρήκαν στις ΗΠΑ...
Γ.Χερστ-ο δυτικός φίλος του Χίτλερ
Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ είναι το όνομα ενός πολυεκατομμυριούχου ο οποίος επιδίωξε να βοηθήσει τους Ναζί στον ψυχολογικό πόλεμό τους ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Ο Hearst ήταν ένας γνωστός ιδιοκτήτης αμερικανικών εφημερίδων ,γνωστός και ως "πατέρας" του αποκαλούμενου «κίτρινου Τύπου».Ο Hearst άρχισε τη σταδιοδρομία του ως συντάκτη εφημερίδων το 1885 όταν τον έβαλε ο πατέρας του, George Hearst, ένας εκατομμυριούχος βιομήχανος μεταλλείας, γερουσιαστής και ιδιοκτήτης εφημερίδων ο ίδιος, υπεύθυνο στην εφημερίδα San Francisco Daily Examiner.
Αυτό ήταν επίσης η έναρξη της αυτοκρατορίας Hearst, μιας αυτοκρατορίας που επηρέασε έντονα τη ζωή και τη σκέψη των αμερικανών. Αφότου πέθανε ο πατέρας του, ο William Hearst πώλησε όλες τις μετοχές βιομηχανίας μεταλλείας που κληρονόμησε και άρχισε να επενδύει το κεφάλαιο που συσσώρευσε, στο χώρο της δημοσιογραφίας. Η πρώτη αγορά του ήταν η New York Morning Journal, μια παραδοσιακή εφημερίδα που ο Hearst μετασχημάτισε εντελώς σε ένα εντυπωσιοθηρικό κουρέλι. Αγόραζε τις ιστορίες του σε οποιαδήποτε τιμή, και όταν δεν υπήρχε καμμία αγριότητα ή έγκλημα στα ρεπορτάζ, επέβαλλε στους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους του "να καλλωπίσουν" τα θέματα. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει στην πραγματικότητα τον "κίτρινο Τύπο": «ανακαλύπτει» αγριότητες και τις παρουσιάζει ως αληθινές.
Αυτά τα ψέματα του Hearst τον έκαναν εκατομμυριούχο και μια πολύ σημαντική προσωπικότητα στον κόσμο των εφημερίδων. Το 1935 ήταν ένα από τα πλουσιότερα άτομα στον κόσμο, με μια περιουσία που υπολογίστηκε σε $200 εκατομμύρια. Μετά από την αγορά της Morning Journal, ο Hearst αγόρασε και δημιούργησε ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες σε όλες τις ΗΠΑ. Στη δεκαετία του '40, ο William Hearst ήταν κάτοχος 25 ημερησίων εφημερίδων, 24 εβδομαδιαίων εφημερίδων, 12 ραδιοσταθμών, 2 παγκόσμιων πρακτορείων ειδήσεων, μιας επιχείρησης που παρείχε στοιχεία από τις ειδήσεις για να γίνουν ταινίες, της Cosmopolitan film company, και πολλών άλλων. Το 1948 αγόρασε έναν από τους πρώτους τηλεοπτικούς σταθμούς των ΗΠΑ, τον BWAL-TV στη Βαλτιμόρη. Οι εφημερίδες του Hearst πουλώντας 13 εκατομμύρια φύλλα ημερησίως είχαν σχεδόν 40 εκατομμύρια αναγνώστες. Σχεδόν το ένα τρίτο του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε τις εφημερίδες του Hearst κάθε ημέρα. Επιπλέον, πολλά εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως ενημερώνονταν από τον Όμιλο Hearst μέσω των πρακτορείων ειδήσεών του, των ταινιών και μιας σειράς άρθρων εφημερίδων που μεταφράζονταν και δημοσιεύονταν σε εφημερίδες σε όλο τον κόσμο.
Οι αριθμοί που αναφέρονται ανωτέρω καταδεικνύουν πώς η αυτοκρατορία Hearst ήταν σε θέση να επηρεάσει την αμερικανική πολιτική, και την παγκόσμια πολιτική, κατά τη διάρκεια πάρα πολλών ετών - σε ζητήματα όπως την αντίθεση στη συμμετοχή των ΗΠΑ στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και την υποστήριξη στο αντικομμουνιστικό μακαρθικό κηνύγι μαγισσών τη δεκαετία του ’50.Οι απόψεις του William Hearst ήταν ακραία συντηρητικές, εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές. Oι πολιτικές του προτίμησεις ήταν στο χώρο της ακροδεξιάς.
Το 1934 ταξίδεψε στη Γερμανία, όπου τον υποδέχτηκε ο Χίτλερ ως φίλο και φιλοξενούμενό του .Μετά από αυτό το ταξίδι, οι εφημερίδες του Hearst έγιναν ακόμη περισσότερο αντιδραστικές, έχοντας πάντα άρθρα ενάντια στο σοσιαλισμό, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και ειδικά ενάντια στο Στάλιν. Ο Hearst προσπάθησε επίσης να χρησιμοποιήσει τις εφημερίδες του για προπαγάνδα υπέρ των Ναζί, δημοσιεύοντας μια σειρά άρθρων του Γκέρινγκ (το δεξί χέρι του Χίτλερ). Οι διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών, εντούτοις, τον ανάγκασαν να σταματήσει τέτοια πράγματα .
Μετά από την επίσκεψή του στο Ηitler, oι εφημερίδες του Hearst γέμισαν με "αποκαλύψεις" για φοβερά και τρομερά που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση - δολοφονίες, γενοκτονίες, σκλαβιά, πολυτέλειες για τους κυβερνήτες και λιμός για τους ανθρώπους. Όλα αυτά ήταν τα πρώτα θέματα σχεδόν κάθε ημέρα. Το υλικό προερχόταν απο τη Gestapo, την πολιτική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων συχνά εμφανίζονταν καρικατούρες και πλαστές φωτογραφίες από την Σοβιετική Ένωση, με το Στάλιν να απεικονίζεται ως δολοφόνος που κρατά ένα στιλέτο στο χέρι του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα άρθρα διαβάζονταν κάθε ημέρα από 40 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ και εκατομμύρια άλλους παγκοσμίως!
Ο Μύθος περί λιμού στην Ουκρανία
Μια από τις πρώτες εκστρατείες του Ομίλου Hearst ενάντια στη Σοβιετική Ένωση είχε να κάνει με το θέμα των εκατομμυρίων που υποτίθεται ότι πέθαιναν απο την πείνα στην Ουκρανία. Αυτή η εκστρατεία άρχισε στις 8 Φεβρουαρίου 1935 με ένα πρωτοσέλιδο στην Chicago American " 6 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν της πείνας στη Σοβιετική Ένωση". Χρησιμοποιώντας υλικό που του παρείχε η ναζιστική Γερμανία, ο William Hearst, ο βαρώνος του Τύπου και ο υποστηρικτής των Ναζί , άρχισε να δημοσιεύει κατασκευασμένες ιστορίες για μια γενοκτονία που υποτίθεται ότι έχει διαπραχτεί σκόπιμα από τους Μπολσεβίκους και είχε θανατώσει αρκετά εκατομμύρια στην Ουκρανία. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση στην αρχή της δεκαετίας του '30 ήταν μια μεγάλη ταξική σύγκρουση στην οποία οι φτωχοί άκληροι αγρότες εξεγέρθηκαν ενάντια στους πλούσιους γαιοκτήμονες, τους κουλάκους, και είχαν αρχίσει μια προσπάθεια για την κολεκτιβοποίηση, μια προσπάθεια να διαμορφώσουν κολχόζ.
Αυτή η μεγάλη ταξική σύγκρουση, που αφορούσε άμεσα ή έμμεσα περίπου 120 εκατομμύρια αγρότες, προκάλεσε βεβαίως αστάθεια της γεωργικής παραγωγής και ελλείψεις τροφίμων σε μερικές περιοχές. Η έλλειψη τροφίμων αποδυνάμωσε τους ανθρώπους, και οδήγησε σε μια αύξηση στον αριθμό των θυμάτων από επιδημικές ασθένειες. Αυτές οι ασθένειες ήταν εκείνη την περίοδο δυστυχώς κοινές σε όλο τον κόσμο. Μεταξύ 1918 και 1920 μια επιδημία της ισπανικής γρίπης προκάλεσε το θάνατο 20 εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά κανείς δεν κατηγόρησε τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών για δολοφονία των πολιτών τους. Το γεγονός είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα που αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει για επιδημίες αυτού του είδους .Μόνο με την ανάπτυξη της πενικιλίνης κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, στάθηκε δυνατό τέτοιες επιδημίες να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά. ‘Ομως, δεν διατέθηκε γενικά μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '40.
Τα άρθρα του Ομίλου Hearst που ισχυρίζονται ότι εκατομμύρια πέθαιναν της πείνας στην Ουκρανία - μια πείνα σκόπιμα προκληθείσα από τους κομμουνιστές – προχωρούσαν σε γραφικές και εντυπωσιοθηρικές λεπτομέρειες. Ο Όμιλος Hearst χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να κάνει τα ψέματά του να φανούν αληθινά, και πέτυχε να μεταστρέψει την κοινή γνώμη στις κεφαλαιοκρατικές χώρες αισθητά ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Αυτή ήταν η προέλευση των πρώτων κατασκευασμένων μύθων. Μπροστά στο κύμα διαμαρτυριών, ενάντια στην δήθεν προκληθείσα από τους κομμουνιστές πείνα, που ο δυτικός Τύπος εξαπέλυσε, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει τις διαψεύσεις και την κατάρριψη των μύθων του Ομίλου Hearst από τη Σοβιετική Ένωση.Αυτή η κατάσταση επικράτησε από το 1934 έως το 1987! Για περισσότερο από 50 έτη γενεές και γενεές ανθρώπων παγκοσμίως μεγάλωσαν με αυτές τις διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας για να αποκτήσουν αρνητική άποψη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση.
Η αυτοκρατορία των ΜΜΕ του Hearst το 1998
Ο William Hearst πέθανε το 1951 στο σπίτι του στο Beverly Hills, στην Καλιφόρνια, αφήνοντας μια αυτοκρατορία ΜΜΕ που ως και σήμερα συνεχίζει να διαδίδει τα αντιδραστικά μήνυματά του σε όλο τον κόσμο. Ο Όμιλος Hearst είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο, με περισσότερες από 100 επιχειρήσεις που απασχολούν 15.000 άτομα. Η αυτοκρατορία Hearst περιλαμβάνει σήμερα περιοδικά, εκδοτικούς οίκους, ραδιοσταθμούς, TV σταθμούς, καλωδιακή τηλεόραση, πρακτορεία ειδήσεων και πολυμέσα.
52 έτη προτού να προκύψει η αλήθεια
Η ναζιστική εκστρατεία παραπληροφόρησης για την Ουκρανία δεν σταμάτησε με την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ναζιστικά ψέματα αναλήφθηκαν από την CIA και MI5, και κατείχαν πάντοτε προεξέχουσα θέση στον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Το αντικομμουνιστικό κηνύγι μαγισσών του Μακάρθι μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αναπαρήγαγε τις ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών εξαιτίας του λιμού στην Ουκρανία. Το 1953 ένα βιβλίο σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ. Αυτό το βιβλίο είχε τίτλο 'Black Deeds of the Kremlin'( «Η Μαύρη Βίβλος του Κρεμλίνου» στα ελληνικά). Η έκδοσή του χρηματοδοτήθηκε από ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε πολιτικό άσυλο, παρουσιάζοντας τους στον κόσμο ως "δημοκράτες".
Όταν ο Reagan εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ και άρχισε την αντικομμουνιστική του σταυροφορία τη δεκαετία του '80, η προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που πέθαναν στην Ουκρανία αναβίωσε. Το 1984 ένας καθηγητής του Χάρβαρντ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο 'Human Life in Russia' ("Η ζωή στη Ρωσία" ) που επαναλάμβανε όλες τις ψεύτικες πληροφορίες που παρήχθησαν από τον Όμιλο Hearst το 1934. Εκεί, βρίσκαμε τα ναζιστικά ψέματα και τις παραποιήσεις της δεκαετίας του ‘30 αναγεννημένα, αλλά αυτή τη φορά με το κύρος που προσδίδει η υπογραφή ενός αμερικανικού πανεπιστημίου. Αλλά υπήρχε και συνέχεια: Το 1986 ακόμα ένα βιβλίο εμφανίστηκε για το θέμα, με τίτλο 'Harvest of Sorrow'("Συγκομιδή Θλίψης"), που γράφτηκε από ένα πρώην μέλος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, τον Robert Conquest, τώρα καθηγητή στο πανεπιστήμιο Stamford της Καλιφόρνιας. Για "την εργασία του" για το βιβλίο αυτό, ο Conquest έλαβε $80.000 από την «Εθνική Οργάνωση Ουκρανίας». Αυτή η ίδια οργάνωση πλήρωσε επίσης για μια ταινία που βγήκε το 1986 με τίτλο 'Harvest of Despair' ("Συγκομιδή Απελπισίας"), στην οποία, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιήθηκε το υλικό από το βιβλίο του Conquest. Στο μεταξύ ο αριθμός των ανθρώπων που υποστηρίχτηκε στις ΗΠΑ ότι είχαν χάσει τις ζωές τους στην Ουκρανία εξατίας του λοιμού είχε αναχθεί σε 15 εκατομμύρια!
Εντούτοις οι «πληροφορίες» αυτές του Ομίλου Hearst, που αναπαράχθηκαν σε βιβλία και ταινίες, ήταν απολύτως ψεύτικες. Ο καναδός δημοσιογράφος, Douglas Tottle, αποκάλυψε λεπτομερώς τις παραποιήσεις στο βιβλίο του 'Fraud, famine and fascism - the Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard'("Απάτη, λιμός και φασισμός - ο ουκρανικός μύθος γενοκτονίας από τον Ηitler στο Χάρβαρντ"), που εκδόθηκε στο Τορόντο το 1987. Μεταξύ άλλων, ο Tottle απέδειξε ότι το χρησιμοποιούμενο φωτογραφικό υλικό, οι τρομακτικές φωτογραφίες που έδειχναν λιμοκτονούντα παιδιά, είχαν λήφθεί από δημοσιεύματα του 1922 σε μία εποχή που εκατομμύρια ανθρώπων πέθαιναν από πείνα και τον πόλεμο επειδή οκτώ ξένοι στρατοί είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου του 1918-1921.
Ο Tottle παρουσιάζει τα γεγονότα σχετικά με την πείνα του 1934 και εκθέτει τα αναμεμειγμένα ψέματα που δημοσιεύονταν στον Όμιλο Hearst. Ένας δημοσιογράφος που είχε στείλει κατά τη διάρκεια μιας μακράς χρονικής περιόδου ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις περιοχές της υποτιθέμενης πείνας ήταν ο Thomas Walter, ένα άτομο που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία και μόνο στη Μόσχα δεν είχε περάσει παρά πέντε μόλις ημέρες. Αυτό το γεγονός αποκαλύφθηκε από το δημοσιογράφο Louis Fisher, ανταποκριτή της Μόσχας της The Nation, μιας αμερικανικής εφημερίδας. Ο Fisher επίσης αποκάλυψε ότι ο δημοσιογράφος M. Parrott, ο πραγματικός ανταποκριτής του ομίλου Hearst στη Μόσχα, είχε στείλει ρεπορτάζ σχετικά με την άριστη συγκομιδή που επιτεύχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1933 και την πρόοδο της Ουκρανίας που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Ο Tottle αποδεικνύει επίσης ότι ο δημοσιογράφος που έγραψε τις εκθέσεις σχετικά με την υποτιθέμενη ουκρανική πείνα, ο "Thomas Walker", ονομαζόταν στην πραγματικότητα Robert Green ,ένας κατάδικος ο οποιος είχε δραπετεύσει από μια πολιτειακή φυλακή στο Κολοράντο! Αυτός ο Walker, ή Green, συνελήφθη όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ και όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, παραδέχθηκε ότι δεν ήταν ποτέ στην Ουκρανία. Όλα τα ψέματα όμως σχετικά με τους νεκρούς εκατομμυρίων του λιμού στην Ουκρανία στη δεκαετία του '30, για μια πείνα που δήθεν προκλήθηκε από το Στάλιν αποκαλύφθηκαν μόλις το 1987! Ο Hearst, οι Ναζί, ο πράκτορας Conquest και άλλοι είχαν «ποτίσει» εκατομμύρια ανθρώπων με τα ψέματα και τα πλαστά ρεπορτάζ τους. Ακόμη και σήμερα οι ιστορίες του ναζιστή Hearst επαναλαμβάνονται ακόμα στα προσφάτως δημοσιευμένα βιβλία που γράφονται επ’ αμοιβή δεξιών συμφερόντων.
Ο Όμιλος Hearst, έχοντας μονοπωλιακή θέση σε πολιτείες των ΗΠΑ, και έχοντας τις πρακτορεία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο, ήταν το μεγάλο φερέφωνο της Gestapo. Σε έναν κόσμο υπό την εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ήταν δυνατό για τον Όμιλο Hearst να μετασχηματίσει τα ψέματα της Gestapo σε «αλήθειες» που αναπαράγονται από ντουζίνες εφημερίδων, των ραδιοσταθμών και, αργότερα, των τηλεοπτικών καναλιών, παγκοσμίως. Όταν η Gestapo εξαφανίστηκε, αυτός ο βρώμικος πόλεμος προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό και τη Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται, με την CIA ως νέο προστάτη του. Οι αντικομμουνιστικές εκστρατείες του αμερικανικού Τύπου δεν μειώθηκαν στο ελάχιστο. Η επιχείρηση συνεχίστηκε όπως πριν, πρώτα υπό την αιγίδα της Gestapo και έπειτα υπό την αιγίδα της CIA.
Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ στην καρδιά των μύθων
Αυτό το άτομο, που τόσο ευρέως αναφέρεται στον αστικό Τύπο, αξίζει κάποια συγκεκριμένη προσοχή σε αυτό το σημείο. Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ είναι ένας από τους δύο συντάκτες που έχουν γράψει τα περισσότερα σχετικά με τα εκατομμύρια νεκρών στη Σοβιετική Ένωση. Είναι στ’ αλήθεια ο δημιουργός όλων των μύθων που έχουν διαδοθεί σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Κόνκουεστ είναι πρώτιστα γνωστος για τα βιβλία του The Great Terror («Ο μεγάλος τρόμος- 1969) και Harvest of Sorrow ( «Η συγκομιδή της θλίψης»- 1986). Ο Κόνκουεστ γράφει για εκατομμύρια νεκρών από λιμό στην Ουκρανία, στα στρατόπεδα εργασίας gulag και κατά τη διάρκεια των δικών του 1936-38, χρησιμοποιώντας ως πηγές πληροφοριών αυτοεξόριστους Ουκρανούς που ζουν στις ΗΠΑ και που ανήκουν σε δεξιά κόμματα, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Πολλοί από τους ήρωες του Κόνκουεστ ήταν γνωστοί ως εγκληματίες πολέμου που οδήγησαν και συμμετείχαν στη γενοκτονία του εβραϊκού πληθυσμού της Ουκρανίας το 1942. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Mykola Lebed, που καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Lebed ήταν προϊστάμενος ασφάλειας στο Lvov κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής και διήυθυνε τις φοβερές διώξεις των Εβραίων που πραγματοποιήθηκαν το 1942. Το 1949 η CIA φυγάδευσε τον Lebed στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου εργάστηκε ως πηγή παραπληροφόρησης.
Το ύφος των βιβλίων του Κόνκουεστ είναι ένα ύφος βίαιου και φανατικού αντι-κομμουνισμού. Στο βιβλίο του The Great Terror ο Κόνκουεστ μας λέει ότι εκείνοι που πέθαναν εξαιτίας λιμού στη Σοβιετική Ένωση μεταξύ του 1932-1933 ήταν 5 - 6 εκατομμύρια ,οι μισοί δε από τους στην Ουκρανία. Αλλά το 1983, κατά τη διάρκεια της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας του Reagan, ο Κόνκουεστ είχε επεκτείνει χρονικά την πείνα στο 1937 και είχε αυξήσει τον αριθμό των θυμάτων σε 14 εκατομμύρια! Τέτοιοι ισχυρισμοί έμελε να ανταμειφθούν καλά: το 1986 προσελήφθη από το Reagan για να γράψει το υλικό για την προεδρική καμπάνια που στόχευε στην προετοιμασία των αμερικανών για μια σοβιετική εισβολή(!). Το εν λόγω κείμενο είχε τίτλο "τι να κάνετε όταν έρθουν οι Ρώσοι –Οδηγός Επιβίωσης"! Παράξενες κινήσεις από καθηγητή Ιστορίας...
Το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε όλα αυτά, από τη στιγμή που προέρχονται από ένα άτομο που έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του ζώντας από τα ψέματα και τα κατασκευάσματα για τη Σοβιετική Ένωση και το Στάλιν - πρώτα ως μυστικός πράκτορας υπηρεσιών και έπειτα ως συγγραφέας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Stamford στην Καλιφόρνια. Το παρελθόν του Κόνκουεστ αποκαλύφθηκε από τον the Guardian της 27ης Ιανουαρίου 1978 σε ένα άρθρο που τον προσδιόριζε ως πρώην πράκτορα στο τμήμα παραπληροφόρησης της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας,δηλαδή το ερευνητικό τμήμα πληροφοριών (IRD). Η IRD ήταν ένα τμήμα που οργανώθηκε το 1947 (αρχικά ονομαζόταν «Κομμουνιστικό Γραφείο Πληροφοριών») του οποίου κύριος στόχος ήταν να καταπολεμηθεί η κομμουνιστική επιρροή σε όλο τον κόσμο με την «εμφύτευση» τετοιων ιστοριών μεταξύ των πολιτικών, των δημοσιογράφων και άλλων που ήταν σε θέση να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Οι δραστηριότητες της IRD ήταν πολύ εκτεταμένες, τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στο εξωτερικό. Όταν την IRD έπρεπε να διαλυθεί τυπικά το 1977, ως αποτέλεσμα της αποκάλυψης των σχέσεών της με την ακροδεξιά, ανακαλύφθηκε ότι στη Μεγάλη Βρετανία περισσότεροι από 100 μεταξύ των πιο γνωστών δημοσιογράφων είχαν σύνδεσμο με την IRD που τους παρείχε τακτικά το υλικό για τα άρθρα τους. Αυτό ήταν κανόνας για διάφορες σημαντικές βρετανικές εφημερίδες, όπως οι TheFinancial Times, The Times, Economist, Daily Mail, Daily Mirror, The Express, The Guardian και άλλες. Τα γεγονότα που εκτίθενται από το Guardian επομένως μας δίνουν μια ένδειξη ως προς τον τρόπο με τον οποίο οι μυστικές υπηρεσίες είναι σε θέση να χειριστούν τις ειδήσεις που φθάνουν στο ευρύ κοινό.
Ο Conquest εργάστηκε για την IRD από όταν ιδρύθηκε έως το 1956. "Εργασία" του Conquest ήταν να συμβάλει στην κατασκευή της "Μαύρης Ιστορίας" της Σοβιετικής Ένωσης που παρουσιάστηκε ως πραγματικότητα και που διανεμήθηκε μεταξύ των δημοσιογράφων και άλλους ικανούς να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Αφότου είχε αφήσει τυπικά την IRD, ο Conquest συνέχισε να γράφει τα βιβλία που προτάθηκαν από την IRD, με τη μυστική υποστήριξη υπηρεσιών. Το βιβλίο του " The Great Terror", ένα κείμενο από την «οπτική γωνία» της Δεξιάς σχετικά με το θέμα της ταξικής σύγκρουσης που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1937, ήταν στην πραγματικότητα μια συλλογή κειμένων που είχε γράψει κατά τη διάρκεια της θητείας του στις μυστικές υπηρεσίες. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Το ένα τρίτο των βιβλίων αγοράστηκε από τις εκδόσεις Praeger, που έγιναν γνωστές για τη δημοσίευση κειμένων προερχόμενων από τις πηγές της CIA. Το βιβλίο του Conquest προορίστηκε για τους "χρήσιμους ανόητους", όπως οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και οι άνθρωποι που εργάζονται στον Τύπο, το ραδιόφωνο και την TV, που εξασφαλίζουν ώστε τα ψέματα του Conquest και της Άκρας Δεξιάς να συνεχίζονται να διαδίδονται σε μεγάλες μάζες πληθυσμού.Ως και σημερα ο Conquest παραμένει για τους δεξιούς ιστορικούς μια από τις σημαντικότερες πηγές υλικού στη Σοβιετική Ένωση.
Alexander Solzhenitsyn
Ένα άλλο πρόσωπο που συνδέεται πάντα με βιβλία και άρθρα σχετικά με τα υποτιθέμενα εκατομμύρια που έχασαν τις ζωές ή την ελευθερία τους στη Σοβιετική Ένωση είναι ο ρώσος συγγραφέας Alexander Solzhenitsyn. Ο Solzhenitsyn έγινε διάσημος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο προς το τέλος του 1960 με το βιβλίο του, «το Αρχιπέλαγος Gulag». Ο ίδιος είχε καταδικασθεί το 1946 σε 8 έτη διαμονής σε στρατόπεδο εργασίας για αντεπαναστατική δραστηριότητα υπό μορφή διανομής αντι-σοβιετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με τον Solzhenitsyn, η πάλη ενάντια στη ναζιστική Γερμανία στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η σοβιετική κυβέρνηση είχε φθάσει σε έναν συμβιβασμό με τον Ηitler. Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τη σοβιετική κυβέρνηση και το Στάλιν ότι ήταν χειρότεροι από το Ηitler από την άποψη, των φοβερών αποτελεσμάτων του πολέμου στους πληθυσμούς της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Solzhenitsyn δεν έκρυψε τις ναζιστικές συμπάθειές του. Καταδικάστηκε ως προδότης.
Ο Solzhenitsyn άρχισε το 1962 να δημοσιεύει βιβλία στη Σοβιετική Ένωση με τη συγκατάθεση και τη βοήθεια του Nikita Khrushchev. Το πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε ήταν το «Μια ημέρα στη ζωή του Ivan Denisovich», σχετικά με τη ζωή ενός φυλακισμένου. Ο Khrushchev χρησιμοποίησε τα κείμενα του Solzhenitsyn για να δυσφημίσει τη σοσιαλιστική κληρονομιά του Στάλιν. Το 1970 ο Solzhenitsyn κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με το βιβλίο του «το Αρχιπέλαγος Gulag». Τα βιβλία του άρχισαν έπειτα να δημοσιεύονται σε μεγάλες ποσότητες στις καπιταλιστικές χώρες, και ο συγγραφέας τους είχε γίνει ένα από τα πολυτιμότερα όργανα του ιμπεριαλισμού στην καταπολέμηση του σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ένωσης. Τα κείμενά του για τα στρατόπεδα εργασίας προστέθηκαν στην προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που υποτίθεται ότι είχαν πεθάνει στη Σοβιετική Ένωση και παρουσιάστηκαν από τα αστικά ΜΜΕ ως αληθινά. Το 1974, ο Solzhenitsyn αποκήρυξε τη σοβιετική υπηκοότητά του και μετανάστευσε στην Ελβετία και έπειτα τις ΗΠΑ. Εκείνη την περίοδο θεωρήθηκε από τον αστικό Τύπο ο «μέγιστος μαχητής για την ελευθερία και τη δημοκρατία». Οι ναζιστικές συμπάθειες του θάφτηκαν ώστε να μην παρεμποδίσουν τον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό.
Στις ΗΠΑ, ο Solzhenitsyn κλήθηκε συχνά να ομιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO(μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις. Μεταξύ άλλων υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ, μετά από τη νίκη του επί των ΗΠΑ. Και επιπλέον : μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Solzhenitsyn ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτον, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν! Στις διαλέξεις του, ο Solzhenitsyn διαφωνούσε με την την απελευθέρωση των αφρικανικών αποικιών της Πορτογαλίας(!).
Αλλά είναι σαφές ότι ο κύριος σκοπός των λόγων του Solzhenitsyn ήταν πάντα ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στο σοσιαλισμό - από την υποτιθέμενη εκτέλεση αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων στη Σοβιετική Ένωση στις δεκάδες χιλιάδων Αμερικανών που δήθεν φυλακίστηκαν και υποδουλώθηκαν, σύμφωνα με το Solzhenitsyn, στο βόρειο Βιετνάμ! Αυτή η ιδέα του Solzhenitsyn αποτέλεσε την πηγή για τις ταινίες Rambo σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που τόλμησαν να γράφουν υπέρ της ειρήνης μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης κατηγορήθηκαν από το Solzhenitsyn στις ομιλίες του ως πιθανοί προδότες.Ο Solzhenitsyn ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας ενάντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη "στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές" καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν "τουλαχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές" ισχυρότερη. Οι διαλέξεις του Solzhenitsyn σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση αντιπροσώπευσαν τη φωνή της Άκρας Δεξιάς. Αλλά ο ίδιος ξεπερνούσε και την ίδια την Άκρα Δεξιά ,όσον αφορά τη δημόσια υποστήριξη στο Φασισμό.
Yποστήριξη στον φασισμό του Φράνκο
Αφότου πέθανε ο Franco το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Franco, το βασιλιά Juan Carlos, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή
Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Solzhenitsyn εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδι, 20 Μαρτίου 1976,σε prime time ζώνη προγράμματος(βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Ο Solzhenitsyn, αφού του είχαν παρασχεθεί οι ερωτήσεις εκ των προτέρων, χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να κάνει όλα τα είδη αντιδραστικών δηλώσεων. Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα,ο Solzhenitsyn προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε "τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία". Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τους "προοδευτικούς κύκλους" ως «ουτοπιστές»,επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως"προοδευτικό", εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο,τους φιλελεύθερους,τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. "Το περασμένο φθινόπωρο," έλεγε ο Solzhenitsyn, "η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Franco). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας ". "Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;". Στις παρατηρήσεις των δημοσιογράφων ως προς το εάν τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως υποστήριξη για τα καθεστώτα στις χώρες όπου δεν υπήρξε καμία ελευθερία, ο Solzhenitsyn απάντησε: «Ξέρω μόνο ένα μέρος όπου δεν υπάρχει καμία ελευθερία και αυτό είναι η Ρωσία».
Οι δηλώσεις Solzhenitsyn στην ισπανική τηλεόραση ήταν μια άμεση υποστήριξη στον ισπανικό φασισμό, μια ιδεολογία που υποστηρίζει ως σήμερα. Αυτό είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Solzhenitsyn άρχισε να εξαφανίζεται από τα δημόσια πράγματα στα 18 έτη παραμονής του στις ΗΠΑ, και ένας από τους λόγους που άρχισε να υποστηρίζεται όλο και λιγότερο από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Για τους κεφαλαιοκράτες ήταν ένα δώρο από τον ουρανό που ήταν σε θέση να χρησιμοποιηθεί στο βρώμικο πόλεμό τους ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη της Δύσης για τις πολιτικές ομάδες είναι μόνο η δυνατότητα να κάνει καλές business με υψηλά κέρδη κάτω από την προστασία τέτοιων ομάδων. Ο φασισμός ως εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς για τη Ρωσία δεν θεωρείται καλός για business. Για αυτό το λόγο τα πολιτικά σχέδια του Solzhenitsyn για τη Ρωσία είναι ένα νεκρό γράμμα όσον αφορά τη Δυτική υποστήριξη. Αυτό που ο Solzhenitsyn θέλει για το πολιτικό μέλλον της Ρωσίας είναι μια επιστροφή στο αυταρχικό καθεστώς των Τσάρων, χέρι –χέρι με την ρωσική ορθόδοξη εκκλησία! Ούτε οι πιό αλαζονικοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για την υποστήριξη της πολιτικής ηλιθιότητας αυτού του μεγέθους. Για να βρεί καποιος υποστηρικτές του Solzhenitsyn στη Δύση πλέον πρέπει να ψάξει στην Άκρα Δεξιά..
Ναζί, μυστικές υπηρεσίες και φασίστες
Αυτοί λοιπόν είναι οι δημιουργοί των μύθων των αστών σχετικά με τα εκατομμύρια που δήθεν έχουν πεθάνει και έχουν φυλακιστεί στη Σοβιετική Ένωση: ο ναζιστής William Hearst, ο μυστικός πράκτορας Robert Conquest και ο φασίστας Solzhenitsyn. Ο Conquest διαδραμάτισε τον κύριο ρόλο, δεδομένου ότι ήταν οι πληροφορίες του που χρησιμοποιήθηκαν από τα κεφαλαιοκρατικά ΜΜΕ ανά τον κόσμο και αποτέλεσε τη βάση ακόμα και για ολόκληρες σχολές σε ορισμένα πανεπιστήμια. Η εργασία του Conquest είναι χωρίς μια αμφιβολία ένα πρώτης τάξεως δείγμα ασφαλίτικης παραπληροφόρησης. Στη δεκαετία του '70, ο Conquest έλαβε πολλή βοήθεια από τον Solzhenitsyn και μια σειρά δευτεροκλασάτων χαρακτήρων όπως ο Andrei Sakharov και ο Roy Medvedev. Επιπλέον εμφανίστηκαν εδώ και εκεί σε όλο τον κόσμο διάφοροι άνθρωποι που αναλώθηκαν σε συζητήσεις για τον αριθμό νεκρών και κρατουμένων που πληρώνονταν αδρά από τον αστικό Τύπο Αλλά η αλήθεια επί του θέματος αποκαλύφθηκε τελικά και έχει αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο αυτών των παραχαρακτών της ιστορίας. Οι διαταγές του Gorbachev να ανοιχτούν τα μυστικά αρχεία του Κόμματος για ιστορική έρευνα είχαν τις συνέπειες που κανείς τους δεν μπόρεσε να προβλέψει.
Τα αρχεία καταδεικνύουν τα ψέματα της προπαγάνδας
Οι μύθοι για τα εκατομμύρια που πέθαναν στη Σοβιετική Ένωση είναι μέρος του βρώμικου πολέμου προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και για αυτόν τον ίδιο τον λόγο οι αρνήσεις και οι εξηγήσεις που δόθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ σοβαρά και δεν βρήκαν ποτέ οποιοδήποτε χώρο στα αστικά ΜΜΕ. Το αντίθετο φυσικά συνέβη με τους καθε λογής «ειδικούς» και τις μυθιστοριογραφίες τους. Και τι μυθιστοριογραφίες! Αυτό που τα εκατομμύρια των νεκρών και φυλακισμένων σύμφωνα με τον Conquest και άλλους "κριτικούς" είχαν κοινό ήταν ότι ήταν το αποτέλεσμα των ψεύτικων στατιστικών προσεγγίσεων και των μεθόδων αξιολόγησης που στερούνται οποιασδήποτε επιστημονικής βάσης.
Ψευδείς στατιστικές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών
Ο Conquest, ο Solzhenitsyn, ο Medvedev και άλλοι χρησιμοποιήσαν στατιστικές που δημοσιεύονται από τη Σοβιετική Ένωση, παραδείγματος χάριν, εθνικές απογραφές πληθυσμών, στις οποίες πρόσθεσαν μια υποτιθέμενη αύξηση πληθυσμών χωρίς να λάβουν υπόψη την κατάσταση στη χώρα. Κατ' αυτό τον τρόπο συνήγαγαν τα συμπεράσματά τους ως προς πόσους ανθρώπους οφείλει να έχει η χώρα στο τέλος των δεδομένων ετών! Οι άνθρωποι που «έλειπαν» θεωρήθηκαν ότι έχουν πεθάνει ή ήταν έγκλειστοι λόγω του σοσιαλισμού. Η μέθοδος είναι απλή αλλά και απολύτως λανθασμένη. Αυτός ο τύπος "αποκάλυψης" τέτοιων σημαντικών πολιτικών γεγονότων δεν θα είχε γίνει αποδεκτός ποτέ εάν η εν λόγω "αποκάλυψη" αφορούσε το δυτικό κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση είναι σίγουρο ότι οι καθηγητές και οι ιστορικοί θα είχαν διαμαρτυρηθεί ενάντια σε τέτοια κατασκευάσματα . Αλλά δεδομένου ότι ήταν η Σοβιετική Ένωση που ήταν το αντικείμενο «μελέτης», ήταν αποδεκτά. Ένας από τους λόγους είναι βεβαίως ότι οι καθηγητές και οι ιστορικοί τοποθετούν την επαγγελματική τους ανέλιξη πάνω από την επιστημονική ακεραιότητά τους.
Σε αριθμούς, ποια ήταν τα τελικά συμπεράσματα των "κριτικών"; Σύμφωνα με τον Robert Conquest (σε μια «εκτίμηση» που έκανε το 1961),6 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν της πείνας στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του '30. Αυτόν τον αριθμό αύξησε ο Conquest σε 14 εκατομμύρια το 1986. Όσον αφορά τα στρατόπεδα εργασίας gulag, και τους κρατούμενους εκεί, σύμφωνα με τον Conquest, 5 εκατομμύρια φυλακισμένοι υπήρχαν το 1937 προτού αρχίσουν οι εκκαθαρίσεις του Κόμματος , του στρατού και των κρατικών μηχανισμών. Μετά από την έναρξη των εκκαθαρίσεων, σύμφωνα με τον Conquest, κατά τη διάρκεια του 1937-38, προστέθηκαν άλλα 7 εκατομμύρια, που κάνουν τους συνολικούς φυλακισμένους στα στρατόπεδα εργασίας το 1939 12 εκατομμύρια! Και αυτοί οι 12 εκατομμύρια για τον Conquest ήταν μόνο οι πολιτικοί κρατούμενοι. Στα στρατόπεδα εργασίας υπήρχαν επίσης κοινοί εγκληματίες, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Conquest, ήταν μακράν περισσότεροι των πολιτικών κρατουμένων. Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τον Conquest, ότι υπήρχαν 25-30 εκατομμύρια φυλακισμένοι στα στρατόπεδα εργασίας της Σοβιετικής Ένωσης.
Πάλι σύμφωνα με τον Conquest, 1 εκατομμύριο πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέσθηκαν μεταξύ 1937 και 1939, και άλλα 2 εκατομμύρια πέθαναν της πείνας. Ο τελικός απολογισμός του Conquest, ως αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του 1937-39, ήταν 9 εκατομμύρια, των οποίων 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στη φυλακή. Αυτοί οι αριθμοί υποβλήθηκαν αμέσως σε "στατιστικές ρυθμίσεις" από τον Conquest για να επιτρέψουν σε αυτον να συνάγει το συμπέρασμα ότι οι Μπολσεβίκοι είχαν σκοτώσει πάνω από 12 εκατομμύρια πολιτικούς κρατουμένους μεταξύ 1930 και 1953. Προσθέτοντας αυτούς τους αριθμούς στους αριθμούς που ειπώθηκαν ότι έχουν πεθάνει από την πείνα την δεκαετία του '30, ο Conquest έφθασε στο συμπέρασμα ότι οι Μπολσεβίκοι σκότωσαν 26 εκατομμύρια ανθρώπους. Σε μια από τις τελευταίες «στατιστικές» του , ο Conquest υποστήριξε ότι το 1950 υπήρχαν 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Solzhenitsyn χρησιμοποίησε λίγο πολύ τις ίδιες στατιστικές μεθόδους με τον Conquest. Αλλά με τη χρησιμοποίηση αυτών των ψευδο-επιστημονικών μεθόδων βάσει διαφορετικών υποθέσεων , έφθασε σε ακόμη πιο ακραία συμπεράσματα. Ο Solzhenitsyn δέχτηκε την εκτίμηση του Conquest περί 6 εκατομμυρίων θανάτων από πείνα το 1932-33. Εντούτοις, όσον αφορά στις εκκαθαρίσεις του 1936-39, εθεώρησε ότι τουλάχιστον 1 εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν κάθε έτος. Ο Solzhenitsyn συνοψίζει λέγοντάς μας ότι από την εποχή της κολλεκτιβοποίησης ως το θάνατο του Στάλιν το 1953, οι κομμουνιστές σκότωσαν 66 εκατομμύρια ανθρώπους στη Σοβιετική Ένωση. Συν τοις άλλοις θεωρεί τη σοβιετική κυβέρνηση υπεύθυνη για το θάνατο 44 εκατομμυρίων Ρώσων που όπως λέει σκοτώθηκαν στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο. Το συμπέρασμα του Solzhenitsyn είναι ότι '110 εκατομμύρια Ρώσοι έπεσαν θύματα του σοσιαλισμού ". Όσον αφορούσε στους φυλακισμένους, ο Solzhenitsyn μας λέει ότι ο αριθμός των ανθρώπων που εβρίσκονταν στα στρατόπεδα εργασίας το 1953 ήταν 25 εκατομμύρια.
Ο Γκορμπατσώφ ανοίγει τα αρχεία
Οι παραπάνω φανταστικοί αριθμοί, προϊόν της εξαιρετικά καλά πληρωμένης επεξεργασίας, εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο στη δεκαετία του '60, και παρουσιάζονταν πάντοτε ως αληθινά γεγονότα που εξακριβώθηκαν μέσω της εφαρμογής της επιστημονικής μεθόδου.Πίσω από αυτά τα κατασκευάσματα κρύβονται δυτικές μυστικές υπηρεσίες, κυρίως η CIA και MI5. Ο αντίκτυπος των ΜΜΕ στην κοινή γνώμη είναι τόσο μεγάλος που οι αριθμοί ακόμη και σήμερα θεωρούνται αληθινοί από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού των δυτικών χωρών.
Αυτή η επαίσχυντη κατάσταση έχει επιδεινωθεί.Στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση, όπου ο Solzhenitsyn και άλλοι γνωστοί "κριτικοί" όπως ο Andrei Sakharov και ο Roy Medvedev δεν μπόρεσαν να βρούν κανένα να υποστηρίξει τις φαντασίες τους, μια σημαντική αλλαγή πραγματοποιήθηκε το 1990. Στο νέο "ελεύθερο Τύπο" που ανοίχτηκε από το Gorbachev, όλα όσα εναντιώνονταν στο σοσιαλισμό χαιρετήθηκαν ως θετικά, με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Πρωτοφανής αριθμός γραπτών άρχισε εμφανίζεται όσον αφορά τους αριθμούς εκείνων που δήθεν πέθαναν ή φυλακίστηκαν εξαιτίας του σοσιαλισμού.
Η υστερία του νέου «ελεύθερου Τύπου» του Gorbachev έφερε στο προσκήνιο τα ψέματα του Conquest και του Solzhenitsyn. Συγχρόνως ο Gorbachev διέθεσε τα αρχεία της κεντρικής Επιτροπής στην ιστορική έρευνα, μια απαίτηση του «ελεύθερου» Τύπου. Το άνοιγμα των αρχείων της κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι πραγματικά το κεντρικό ζήτημα σε αυτήν την μπλεγμένη ιστορία, αυτό για δύο λόγους: εν μέρει επειδή στα αρχεία μπορεί να βρεθούν τα γεγονότα που μπορούν να ρίξουν το φως στην αλήθεια. Αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι όλοι εκείνοι οι «κριτικοί» και οι «στατιστικοί» ισχυρίζονταν πως τα «στοιχεία» τους θα επιβεβαιώνονταν την ημέρα που θα άνοιγαν τα αρχεία. Αλλά όταν τα αρχεία ανοίχτηκαν και οι ερευνητικές που ήταν βασισμένες στα πραγματικά έγγραφα άρχισαν να δημοσιεύονται ένα πολύ παράξενο πράγμα συνέβη. Ξαφνικά και ο «ελεύθερος» Τύπος του Gorbachev και οι «κριτικοί» και οι «στατιστικολόγοι» έχασαν το ενδιαφέρον τους για τα αρχεία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας που διεξήχθη για τα αρχεία της κεντρικής Επιτροπής από τους ρωσικούς ιστορικούς Zemskov, Dougin και Xlevnjuk, άρχισαν να δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά από το 1990. Οι εκθέσεις που περιέχουν τα αποτελέσματα αυτής της ιστορικής έρευνας πήγαιναν εντελώς ενάντια στο πληθωριστικό ρεύμα όσον αφορά στους αριθμούς που θεωρούνταν από το "ελεύθερο Τύπο" ότι έχουν πεθάνει ή ήταν έγκλειστοι. Επομένως το περιεχόμενό τους κρύφτηκε. Οι εκθέσεις δημοσιεύθηκαν σε επιστημονικά περιοδικά χαμηλής κυκλοφορίας , σχεδόν άγνωστα στο ευρύ κοινό. Οι εκθέσεις των αποτελεσμάτων της επιστημονικής έρευνας δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την υστερία του «ελεύθερου»Τύπου, έτσι τα ψέματα του Conquest και του Solzhenitsyn συνέχισαν να κερδίζουν την υποστήριξη μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Στη Δύση επίσης, οι εκθέσεις των ρώσων ερευνητών σχετικά με το ποινικό σύστημα της εποχής του Στάλιν αγνοήθηκαν προκλητικά από τα ΜΜΕ. Γιατί;
Τι αποκαλύπτει η έρευνα
Η έρευνα για το σοβιετικό ποινικό σύστημα καθορίζεται σε μια έκθεση σχεδόν 9.000 σελίδων. Οι συντάκτες αυτής της έκθεσης είναι πολλοί, αλλά οι πιό γνωστοι είναι οι ρωσοι ιστορικοί Β.Ν. Zemskov, Α.Ν. Dougin και O.V. Xlevnjuk. Η εργασία τους άρχισε να δημοσιεύεται το 1990 και μέχρι το 1993 είχε δημοσιευθεί ολόκληρη. Οι εκθέσεις έγιναν γνωστες στη Δυση ως αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ ερευνητών των διαφορετικών δυτικών χωρών. Οι δύο εργασίες στις οποίες ο παρών συντάκτης εντρύφησε είναι: μια που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό l'Histoire τον Σεπτέμβριο του 1993, που γράφτηκε από Nicholas Werth, τον κύριο ερευνητή του γαλλικού επιστημονικού ερευνητικού κέντρου, CNRS (κέντρο National de Ia Recherche Scientifique), και την εργασία που δημοσιεύθηκε στην American Historical Review από το J. Arch Getty, καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, Riverside, σε συνεργασία με το G.Τ. Rettersporn, ερευνητή του CNRS, και το ρώσο ερευνητή, Β.Α.Ν. Zemskov, από το Ίδρυμα Ρωσικής Ιστορίας (τμήμα της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών). Σήμερα , βιβλία έχουν εμφανιστεί επί του θέματος από τους προαναφερθέντες ερευνητές ή από άλλους από την ίδια ερευνητική ομάδα. Πριν προχωρήσουμε, θέλω να καταστήσω σαφές, έτσι ώστε καμία σύγχυση να μην προκύψει , ότι κανένας από τους επιστήμονες που συμμετέχουν σε αυτήν την έρευνα δεν είναι σοσιαλιστής. Αντίθετα η κοσμοθεωρία πολλών είναι αστική και αντισοσιαλιστική. Αυτό το αναφέρω ώστε να μη θεωρηθούν τα κατωτέρω ως προϊον «κομμουνιστικής συνομωσίας». Αυτό που συμβαίνει όμως είναι ότι οι προαναφερθέντες ερευνητές έχουν αποκαλύψει λεπτομερώς τα ψέματα του Conquest, του Solzhenitsyn, του Medvedev και άλλων,κατι το οποιο έχουν κάνει καθαρά λόγω του γεγονότος ότι τοποθετούν την επιστημονική ακεραιότητά τους πάνω απ’όλα και δεν επετρεψαν να εξαγοραστούν για λόγους προπαγάνδας.
Τα αποτελέσματα της ρωσικής έρευνας απαντούν σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό ερωτήσεων για το σοβιετικό ποινικό σύστημα. Για μας είναι η εποχή του Στάλιν που είναι μέγιστου ενδιαφέροντος, και είναι εκεί που βρίσκουμε την αιτία για τη σχετική συζήτηση. Θα θέσουμε διάφορες πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις και θα αναζητήσουμε τις απαντήσεις μας στα περιοδικά l'Histoire και την American Historical Review.Αυτό θα είναι ο καλύτερος τρόπος στη συζήτηση για μερικές από τις σημαντικότερες πτυχές του σοβιετικού ποινικού συστήματος. Οι ερωτήσεις είναι οι ακόλουθες:
1.Από τι αποτελείτο το σοβιετικό ποινικό σύστημα;
2.Πόσοι κρατούμενοι υπήρξαν - πολιτικοι και ποινικοι;
3.Πόσοι άνθρωποι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας;
4.Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο στα έτη πριν από το 1953, ειδικά στις εκκαθαρίσεις του 1937-38;
5.Πόσος ήταν ο μέσος όρος εγκλεισμού στις φυλακές;
Αφού απαντήσουμε σε αυτές τις πέντε ερωτήσεις, θα συζητήσουμε για τις τιμωρίες που επιβάλλονταν στις δύο ομάδες που πολύ συχνά αναφέρονται σχετικά με τους φυλακισμένους και τους θανάτους στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή τους κουλάκους που καταδικάζονται το 1930 και αντεπαναστάτες που καταδικάζονται το 1936-38.
Στρατόπεδα εργασίας στο ποινικό σύστημα
Ας αρχίσουμε με το θέμα της φύσης του σοβιετικού ποινικού συστήματος. Μετά το 1930 το σοβιετικό ποινικό σύστημα περιελάμβανε τις φυλακές, τα στρατόπεδα εργασίας, τις «αποικίες εργασίας» gulag, τις ειδικές ανοικτές ζώνες και την υποχρέωση καταβολής προστίμων. Οποιος κρινόταν προφυλακιστέος στελνόταν γενικά σε μια κανονική φυλακή ενώ έρευνες πραγματοποιούνταν για να διαπιστωθεί εάν να είναι αθώος, οπότε θα μπορούσε να απελευθερωθεί, ή εάν πρέπει να δικαστεί. Ένα κατηγορούμενο πρόσωπο στη δίκη θα μπορούσε είτε να βρεθεί αθώο (και να αφεθεί ελεύθερο) είτε ένοχο. Εάν βρεθεί ένοχο θα μπορούσε να καταδικαστεί να πληρώσει ένα πρόστιμο, ή να φυλακιστεί ή, κατά πιο ασυνήθιστο τρόπο, να αντιμετωπίσει την εκτέλεση. Ένα πρόστιμο θα μπορούσε να είναι ένα δεδομένο ποσοστό επί των αμοιβών του για μια δεδομένη χρονική περίοδο. Εκείνοι που καταδικάζονταν σε φυλάκιση θα μπορούσαν να τεθούν στα διαφορετικά είδη φυλακής ανάλογα με την παράβαση .
Στις «αποικίες εργασίας» gulag στα στρατόπεδα στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ....) καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων. Αλλοι εγκληματίες που καταδικάστηκαν σε κάθειρξη μεγαλύτερη των 3 ετών θα μπορούσαν επίσης να σταλούν στα στρατόπεδα εργασίας.Αφού περνούσε κάποιο χρόνο σε ένα στρατόπεδο εργασίας, ένας φυλακισμένος μπορούσε να μεταφερθεί σε μια αποικία εργασίας ή σε μια ειδική ανοικτή ζώνη.
Τα στρατόπεδα εργασίας ήταν πολύ μεγάλες περιοχές όπου οι φυλακισμένοι ζούσαν και εργάζονταν υπό στενή επίβλεψη. Το να εργάζονται και να μην είναι ένα βάρος στην κοινωνία ήταν προφανώς απαραίτητο. Κάθε υγιής άνθρωπος εργαζόταν. Είναι δυνατό αυτές τις μέρες οι άνθρωποι να σκεφτούν ότι αυτό ήταν ένα φοβερό πράγμα, αλλά έτσι είχαν τα πράγματα. Ο αριθμός στρατόπεδων εργασίας το 1940 ήταν 53.
Υπήρχαν 425 αποικίες εργασίας gulag. Αυτές ήταν πολύ μικρότερες μονάδες από τα στρατόπεδα εργασίας, με ένα πιό ελεύθερο καθεστώς και λιγότερη επίβλεψη. Εκεί στέλνονταν ανθρωποι με τις μικρότερες ποινές , που είχαν σημειώσει τις λιγότερο σοβαρές εγκληματικές ή πολιτικές παρατυπίες. Εργάζονταν ελεύθερα στα εργοστάσια ή στους αγρούς και αποτελούσαν μέρος της κοινωνίας των πολιτών. Στις περισσότερες περιπτώσεις το σύνολο των αμοιβών που κέρδιζε από την εργασία του παρέμενε στο φυλακισμένο, ο οποίος από αυτή την άποψη αντιμετωπιζόταν όπως οποιοδήποτε άλλος εργαζόμενος
Οι ειδικές ανοικτές ζώνες ήταν γενικά γεωργικές περιοχές για εκείνους που εξορίζονταν , όπως οι κουλάκοι που είχαν πάει εκεί κατά τη διάρκεια της κολεκτιβοποίησης. Αλλοι άνθρωποι που βρέθηκαν ένοχοι δευτερευουσών εγκληματικών ή πολιτικών παραβάσεων επίσης εξέτιαν τις ποινές τους σε αυτές τις περιοχές.
454.000 δεν είναι 9 εκατομμύρια
Η δεύτερη ερώτηση αφορούσε πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι υπήρξαν, και πόσοι κοινοί εγκληματίες. Αυτή η ερώτηση περιλαμβάνει εκείνους που φυλακίζονται στα στρατόπεδα εργασίας, τις gulag αποικίες εργασίας και τις φυλακές (αν και πρέπει να αναφερθεί ότι στις αποικίες εργασίας υπήρξε, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, μόνο μερική απώλεια ελευθερίας). Ο πίνακας παρουσιάζει κατωτέρω τα στοιχεία που εμφανίστηκαν στην American Historical Review, στοιχεία που καλύπτουν μια περίοδο 20 ετών που αρχίζουν το 1934, όταν ενοποιήθηκε το ποινικό σύστημα κάτω από μια κεντρική διοίκηση, έως το 1953, το έτος που ο Στάλιν πέθανε.
Table - The American Historical Review
USSR Custodial Population 1934-1953
