Όσο με πληγώνεις...

 Όσο με πληγώνεις...

Ας κλείσουμε πρώτα με τα ελαφρά θέματα -πχ την "Ελαφριά Ταξιαρχία" που εκκρεμούν, για να πιάσουμε αργότερα τα πιο σοβαρά -πχ τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες" και τους υποστηρικτές τους.

ΠΡΩΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ

Η συντριβή της Μπαρτσελόνα από την Παρί την ημέρα του Βαλεντίνου ήταν το καλύτερο δώρο για αρκετούς, που βρήκαν πάτημα να ξεσαλώσουν, εκδηλώνοντας την αντεστραμμένη αγάπη τους (δηλ μίσος) για τους μπλαουγκράνα.

-Δεν ήξερα μέχρι χτες πως υπάρχουν τόσο πολλοί μη δεξιοί, που να είναι φόλα αντι-Μπάρτσα,
μου είπε ένας σφος τουιτεράς, κι είχε απόλυτο δίκιο.
Ο αντι-μπαρτσελονισμός είναι η νέα εναλλακτική μόδα, που ξεκινά από ένα υγιές αντανακλαστικό κόντρα σε κάτι που γίνεται κυρίαρχο, (άρα) κατεστημένο, αλλά βασικά στηρίζεται στον -όχι και τόσο υγιή- ετεροπροσδιορισμό, όχι από το φαινόμενο αυτό καθαυτό αλλά από την κουβέντα και τον ντόρο που στήνεται γύρω από αυτό, την ατμόσφαιρα και τις υπερβολές που το συνοδεύουν.

Όταν βλέπεις πχ το Μέσι να κάνει μια απλώς καλή ενέργεια κι ο εκφωνητής ουρλιάζει μες στα αυτιά σου, σαν να είδε μόλις την ντρίπλα του αιώνα, σου 'ρχεται αυθόρμητα ένα "δε γαμιέσαι κι εσύ και ο Μέσι" -και η Μπάρτσα κι η μόδα της, προφανώς. Αυτό είναι θεμιτό και ανήκει στην "ιδεολογία" του ποδοσφαίρου, που είναι κομμάτι της γοητείας του, το αλατοπίπερο της πραγματικότητας, που συχνά όμως αλλοιώνει τη γεύση και την εικόνα της. Η απέχθεια για τον (κάθε) Μπακόπουλο και τις υστερικές τους αντιδράσεις καταλήγει να σκεπάζει την ουσία και το θέαμα, όπως η απέχθεια για τη μόδα της Μπαρτσελόνα και τους όψιμους "οπαδούς" της -που αύριο θα υποστηρίζουν κάτι άλλο- καταλήγει να αποκρύπτει την "εναλλακτική" αντι-Μπάρτσα μόδα, που είναι εξίσου ρηχή κι ανώριμη στάση. Κι έτσι στο τέλος χάνεται η αγνή, πρωτογενής χαρά που μπορεί να προσφέρει το παιχνίδι και ομάδες που το φτάνουν στα ανώτατα όριά του, ανάγοντάς το σε τέχνη, όπως η Μπαρτσελόνα των τελευταίων χρόνων (πιθανότατα ό,τι καλύτερο έχει δει ο μέσος φίλαθλος στον αιώνα που διανύουμε).

Μια ενδιάμεση, παρεμφερής στάση είναι η συζήτηση για τα αίτια της παρακμής και πότε άρχισε να στραβώνει το πράγμα, που περιλαμβάνει απογοητευμένους οπαδούς, που θυμίζουν πότε λιγόψυχους ριψάσπιδες που κρύβονται στα δύσκολα και πότε κοψοχέρηδες, που όλο σιχτιρίζουν και όλο το ίδιο στηρίζουν (ΠαΣοΚ, Σύριζα, Μπάρτσα. Τι, θες να νικήσει ο Κούλης και η Ρεάλ;).

Πιο πολύ όμως αυτή η κουβέντα θυμίζει εκείνο το είδος της ιδεολογικής καθαρότητας που γίνεται εν είδει πλειοδοσίας, για να νικήσει ο πιο σκληροπυρηνικός που θα βρει τη ρίζα του κακού στο απόγειο της παρακμής ή ακόμα πιο πριν, στα πρώρα, αρχικά στάδια -όταν κανείς άλλος δεν ήταν διορατικός για να το καταλάβει, όπως αυτός.
Η Οχτωβριανή Επανάσταση πχ δε στράβωσε το 56' με το εικοστό συνέδριο ούτε το 28' που έφυγαν τον Τρότσκι, ούτε σε κάποιο άλλο πολλαπλάσιο του 14' -που το φορούσε ο Κρόιφ (τίποτα δεν είναι τυχαίο) αλλά την ενδέκατη μέρα (11η, εντεκάδα, ΤΥΧΑΙΟ;), αμέσως μετά τις δέκα που συγκλόνισαν τον κόσμο.
Σαν τις συζητήσεις στις παρέες παλιών ροκάδων-μεταλλάδων για τα συγκροτήματα που ξεπουλήθηκαν αμέσως μετά τον πρώτο τους ελπιδοφόρο δίσκο -πού είσαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος.

Μια άλλη κατηγορία είναι οι βαρύγδουπες κρίσεις για τον κύκλο που έκλεισε, που επαναλαμβάνονται σαν φαύλος κύκλος μετά από κάθε αποτυχία κι είναι σαν τις συζητήσεις στα καθ' ημάς και τους διανοούμενους-φωστήρες που ανακαλύπτουν κάθε τόσο ένα καινούριο στάδιο στον καπιταλισμό -μετά τον ιμπεριαλισμό- που τόσα χρόνια μετά από την πρώτη ανακάλυψή του, λογικά έχει παλιώσει τόσο που θα έπρεπε να αντικατασταθεί από κάτι ακόμα νεότερο (αλλά αυτό δεν μας το έχουν πει ακόμα, μέχρι να δικαιωθεί η πρώτη ανακάλυψη).

Σε κάθε περίπτωση, η εξέλιξη ποτέ δεν είναι κυκλική -ούτε καν στη φύση- και προχωρά με ζιγκ-ζαγκ και διαλεκτικές σπείρες -που συνωμοτούν ενάντια στις απλοϊκές ερμηνείες και τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Κι αν ψάχνουμε να βρούμε οπωσδήποτε στάδια, αυτά είναι δυο: το παλιό "Λες Κορτς", που δε χωρούσε τα πλήθη που συνέρρεαν να θαυμάσουν την ομάδα των πέντε Κυπέλλων και το νέο Καμπ Νου που φτιάχτηκε για αυτό ακριβώς και σημαίνει αυτό ακριβώς στα καταλανικά: νέο γήπεδο. Δηλαδή νέο στάδιο. Μόνο που δε μας λέει η μετάφραση αν είναι απλά νέο ή το ανώτατο...

Ναι αλλά ποια είναι τα αίτια της κρίσης;
Αν ο Ροναλντίνιο ήταν ένα είδος προφήτη και προοίμιο, σαν την επανάσταση του 1905 που ετοίμασε τον κόκκινο Οχτώβρη, κι η περίοδος του Γκουαρντιόλα ήταν πραγματική επανάσταση για το άθλημα, η Μπάρτσα έκτοτε πορεύεται με αυτόματο πιλότο, αναμασώντας περασμένα μεγαλεία και δάφνες του παρελθόντος, που την κάνουν να ζαλίζεται και να παραπατά (χωρίς να δίνει χρησμούς), όπως και προχτές κακή ώρα, που έχασε από μια ομάδα χωρίς ηγέτη -που τρέχει μόνη της στη Γαλλία αλλά κινδυνεύει να βγει τρίτη- και έναν προπονητή που την είχε νικήσει μόνο άλλη μια φορά στη ζωή του.

Είναι ουσιαστικά το ίδιο πρόβλημα που είχαν μεταπολεμικά κι οι Σοβιετικοί με το επιζητούμενο πέρασμα από την εκτατική στην εντατική ανάπτυξη. Η Μπάρτσα έχει σταματήσει να παράγει καλούς παίκτες από τα σπλάχνα της στην ακαδημία (επιστημών της ΕΣΣΔ και) της Masia. Ενώ οι αποτυχίες του Γκουαρντιόλα στο εξωτερικό δείχνουν πως δεν μπορείς να κάνεις μηχανική εξαγωγή των αρχών της επανάστασης σε άλλες χώρες, αν δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες.

Το βασικό όμς είναι ότι η Μπάρτσα παίζει πια ένα παιχνίδι χωρίς αρχή και τέλος και βασικά χωρίς αρχές (όπως λέει κι ο μικρός Καίσαρης) με το οποίο μπορεί να έχανε ή να φραξιόνιζε (φραξιονισμός χωρίς αρχές, όπως τη διετία 1929-31 στο κόμμα) αλλά τουλάχιστον το υπηρετούσε πιστά, ζούσε και πέθαινε με αυτό. Τώρα ο κεντρικός σχεδιασμός υποχωρεί και δίνει χώρο στο "απόψε αυτοσχεδιάζουμε" της τριάδας των κλασικών μπροστά, Μέσι, Σουάρες και Νέιμαρ (που είναι λίγο ποζεράς σαν τον Τρότσκι, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του) και σε οπορτουνιστικούς τακτικισμούς, με σαφές στρατηγικό έλλειμμα. Στο τέλος μάλλον θα βαλσαμώσουμε το Μέσι (που φτάνει πλέον στα 30) σε ένα μαυσωλείο στην πλατεία (έτσι κι αλλιώς η Ράμπλας θα γίνει κόκκινη) για να μας ξελασπώνει από το βούρκο στον οποίο θέλουν να μας ρίξουν οι δεξιοί και το αντιδραστικό προτσές της απο-Κροϊφοποίησης.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η Μπάρτσα έβαλε στοιχεία Ρεαλ-ισμού στο παιχνίδι της, για να γίνει πιο αποτελεσματική, δανείστηκε συνταγές από το αντίπαλο, ταξικό στρατόπεδο -που προφανώς δεν μπορεί να το ανταγωνιστεί με τέτοιους όρους- και ξεπούλησε την ψυχή της στο διάβολο της σκοπιμότητας. Ουσιαστικά δηλαδή έχει πεθάνει προ πολλού, παρά κάποιες πρόσκαιρες επιτυχίες που μας ξεγελάνε (το Τσου-Λου του 15', η βόλτα του Γκαγκάριν στο διάστημα, κτλ) και ίσως να φτάνει στο σημείο που η περίοδος της στασιμότητας θα οδηγήσει σε ιστορικά πισωγυρίσματα, χειρότερα κι από τις τεσσάρες που σηματοδοτούν το τέλος ενός κύκλου ή μάλλον μιας διαλεκτικής σπείρας (πχ η τεσσάρα από τη Μίλαν στην Αθήνα κι από την Μπάγερν το 13').

Για να παραφράσω ένα γνωστό τσιτάτο, η επανάσταση της Μπάρτσα ή θα είναι ολοκληρωτική -σαν total football και total socilism- ή δε θα υπάρχει και θα εκφυλιστεί.
Η Μπάρτσα απέχει πολύ βέβαια από το να είναι ΚΚΕ, Σοβιετία ή επανάσταση -και "όλοι" ξέρουμε πως βασικά ξεπουλήθηκε μετά τους πρώτους δίσκους της.
Αλλά για να παραφράσω και τον Κάππο, ο χυδαίος αντι-μπαρτσελονισμός είναι κάτι σαν ντροπαλός αντικομμουνισμός.

Ο οποίος Κάππος ήταν λέει Απολλωνιστής, κι αυτή είναι η "μεταβατική" γέφυρα για το δεύτερο ημίχρονο (μετά κι από κάποια ανάπαυλα ίσως)

Γιοχάνα Αλτβάτερ...

 Γιοχάνα Αλτβάτερ...

Τη δεκαετία του ’30, η περιοχή της Βεστφαλίας στη Γερμανία δεν παρείχε πολλές ευκαιρίες για ένα λαμπρό μέλλον στους νεαρούς κατοίκους της. Υπήρχε χώρος μόνο για τους συντηρητικούς, θρησκόληπτους και κοινωνικά καταπιεσμένους. Οι φιλόδοξοι έπρεπε να βρουν κάποια άλλη διέξοδο για τα όνειρά τους. Μία τέτοια φιλόδοξη κοπέλα ήταν η Γιοχάνα Αλτβάτερ. Ο πατέρας δούλευε σε εργοστάσιο και η νεαρή Γιοχάνα ένιωθε εγκλωβισμένη στην εργατική τάξη. Φοίτησε στο τοπικό δημοτικό σχολείο, αλλά όλα έδειχναν πως θα έμενε για πάντα στην περιοχή όπου γεννήθηκε. Μέχρι που άνοιξε κι εκεί ένα τοπικό παράρτημα της χιτλερικής νεολαίας. Η Αλτβάτερ έγινε μέλος πριν ακόμα ψηφιστεί ο νόμος της υποχρεωτικής συμμετοχής, το 1935. Η νεαρή σύντομα ξεχώρισε για το πάθος και την αφοσίωσή της στη χώρα. Ψηλή, γεροδεμένη και αθλητική, η Αλτβάτερ συναγωνιζόταν τους άντρες σε δύναμη, ενέργεια, αλλά και επιθετικότητα. Από το 1935 έως το 1938, εργαζόταν ως γραμματέας, αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια από τον εργοδότη της. Κατάφερε να ανελιχθεί επαγγελματικά, βρίσκοντας δουλειά στο δημαρχείο της πόλης Μίντεν, όπου έμενε. Τα όνειρά της όμως δεν είχαν εκπληρωθεί. Ήθελε να ταξιδέψει, να γνωρίσει κόσμο και εξωτικά μέρη. Γι’ αυτό, όταν της δόθηκε η ευκαιρία, έκανε αίτηση στο ναζιστικό κόμμα να μεταφερθεί στις κατακτημένες περιοχές της ανατολής. Η Αλτβάτερ ήταν νέα χωρίς οικογένεια και παιδιά και αφοσιωμένη στο ναζιστικό κόμμα. Ήταν η ιδανική εργαζόμενη για τους Ναζί.... 

Τον Ιανουάριο του 1941, η 22χρονη Γιοχάνα Αλτβάτερ εγκαταστάθηκε στην πόλη Βολοντίμιρ-Βολίνσκι στα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας. Οι εχθροπραξίες των Γερμανών εναντίον του εβραϊκού πληθυσμού είχαν ήδη ξεκινήσει, μερικούς μήνες πριν από την άφιξη της Αλτβάτερ. Οι αξιωματικοί των SS διέταξαν τους Εβραίους να σχηματίσουν ένα συμβούλιο, τα μέλη του οποίου τα έθαψαν ζωντανά. Στις 30 Σεπτεμβρίου, την ημέρα του Γιομ Κιπούρ, σφαγιάστηκαν ορισμένοι απ’ τους Εβραίους σε ένα πρώτο κύμα εκτελέσεων. Την ίδια περίοδο με την Αλτβάτερ έφτασε και ο τοπικόε επίτροπος Βίλχελμ Βεστερχάιντε, ο οποίος εγκαινίασε τη θητεία του με ασκήσεις “σκοποβολής”. Οι στόχοι φυσικά ήταν οι Εβραίοι που φόρτωναν βαρέλια με καύσιμα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Τον Απρίλιο του 1942 το εβραϊκό γκέτο σφραγίστηκε με συρματόπλεγμα και οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να παραδώσουν τις περιουσίες και ό,τι άλλο πολύτιμο είχαν στην κατοχή τους. Το καλοκαίρι του 1942 ξεκίνησαν επισήμως οι μαζικές εκτελέσεις. Μέσα σε λίγους μήνες, ο εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής μειώθηκε από τους 20 χιλιάδες σε περίπου 500 ανθρώπους. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη αυτή την περίοδο είχε η ξανθιά γυναίκα, που ο κόσμος αποκαλούσε “Δεσποινίς Χάνα”.... 

Η Αλτβάτερ συνόδευε συχνά τον προϊστάμενό της σε αποστολές στο εβραϊκό γκέτο. Αφοσιωμένη όπως πάντα, η “Δεσποινίς Χάνα” εκτελούσε με μεγάλη προθυμία τα καθήκοντά της. Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1942, η Αλτβάτερ επισκέφτηκε το γκέτο και πλησίασε δύο μικρά παιδιά. Γονάτισε και με γλυκόλογα έπεισε το μικρότερο παιδί, ένα 2χρονο νήπιο, να την πλησιάσει. Η Αλτβάτερ το αγκάλιασε, αρχικά ήρεμα, αλλά στη συνέχεια το έσφιξε με όλη της τη δύναμη. Το παιδί ούρλιαξε απ’ τον πόνο και η αφοσιωμένη “Δεσποινίς Χάνα” το άρπαξε από τα πόδια, το γύρισε ανάποδα και κοπάνησε το κεφάλι του στον τοίχο του γκέτο. Πέταξε το άψυχο σώμα του παιδιού στα πόδια του πατέρα του, που στεκόταν λίγα μέτρα πιο δίπλα. Ο πατέρας παρακολουθούσε παγωμένος τη φρικιαστική εικόνα. Αργότερα σχολίασε ότι δεν είχε δει ποτέ τόσο σαδιστική συμπεριφορά από γυναίκα. Δεν υπήρχε κανείς άλλος Γερμανός τριγύρω. 

Η Αλτβάτερ δεν εκτελούσε διαταγές ανωτέρων, αλλά παρασύρθηκε απ’ την “κακιά της συνήθεια”, όπως χαρακτήρισαν ορισμένοι επιζώντες τη δολοφονική της μανία. Στοχοποιούσε πάντα τους πιο αδύναμους και αβοήθητους, δηλαδή τα παιδιά. Μία άλλη μέρα, μπήκε στο κτίριο που είχε μετατραπεί σε αυτοσχέδιο νοσοκομείο του γκέτο. Προχώρησε μέχρι την παιδική πτέρυγα και εκεί άρχισε να πηγαίνει από κρεβάτι σε κρεβάτι. Μελετούσε προσεκτικά κάθε παιδί, μέχρι που κάποια στιγμή φάνηκε να βρίσκει αυτό που έψαχνε. Άρπαξε ένα παιδί και με δυο βήματα, πήγε στο μπαλκόνι και το πέταξε κάτω. Επέστρεψε στο δωμάτιο και έκανε το ίδιο, με άλλο παιδί. Τα μεγαλύτερα παιδιά τα ανάγκασε να περπατήσουν μέχρι το μπαλκόνι και να πηδήξουν μόνα τους. Η πτώση απ’ τον τρίτο όροφο σκότωσε τα περισσότερα. Όσα επέζησαν, είχαν τραυματιστεί πολύ σοβαρά. Ένα αγαπημένο κόλπο της Αλτβάτερ ήταν να προσελκύει παιδιά, αφού υποσχόταν ότι θα τους δώσει γλυκά. Όταν τα παιδιά την πλησίαζαν, τους έλεγε να ανοίξουν το στόμα τους για να τους δώσει το γλυκό. Αντί για καραμέλα, η Αλτβάτερ τοποθετούσε στο στόμα τους το μικρό της πιστόλι και πατούσε τη σκανδάλη.... 

Οι Γερμανοί οργάνωναν γιορτές κοντά στο λιβάδι Πιατίντνι, όπου πραγματοποιούνταν οι περισσότερες εκτελέσεις Εβραίων. Πολλοί συνήθιζαν να φεύγουν στη μέση του γλεντιού, εκτελούσαν λίγους ανθρώπους και επέστρεφαν για να συνεχίσουν το πάρτι. Ανάμεσα στους γλεντζέδες ήταν ασφαλώς η “Δεσποινίς Χάνα”, η οποία συνέχισε τη σαρωτική της δράση μέχρι και το τέλος του 1943, όταν μετακινήθηκε απ’ την Ουκρανία για πειθαρχικούς λόγους. Ασφαλώς η μετάθεσή της δεν αφορούσε τις σφαγές νηπίων, αλλά ένα χιουμοριστικό και σχετικά άκακο περιστατικό, όπου οδήγησε μια αγελάδα στο γκέτο. Επέστρεψε στη Γερμανία και με το τέλος του πολέμου, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα όνειρά της για αυτό που η ίδια όριζε ως «λαμπρή καριέρα» στο εξωτερικό. Η Αλτβάτερ έγινε υπάλληλος στο τμήμα πρόνοιας νεολαίας και το 1953, παντρεύτηκε έναν άντρα με το επίθετο “Zelle”, που στα γερμανικά σημαίνει “κελί”.... 

Η Αλτβάτερ ήταν μία απ’ τις λίγες γυναίκες εργαζόμενες του Τρίτου Ράιχ που δικάστηκαν για τα εγκλήματα τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι καταδικάστηκε. Μέχρι τη δεκαετία του ’70, είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες μαρτυρίες επιζώντων που περιέγραφαν τη δράση της “Δεσποινίδος Χάνα” και του προϊσταμένου της, Βίλχελμ Βεστερχάιντε. Το φθινόπωρο του 1978 άρχισαν οι διαδικασίες εκδίκασης της υπόθεσής τους.... 

Η Αλτβάτερ και ο Βεστερχάιντε φάνταζαν παντελώς ατάραχοι στο δικαστήριο. Χαμογελούσαν και πόζαραν για τις κάμερες, σαν να μην κάθονταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Όταν ήρθε η ώρα να απολογηθεί, ο Βεστερχάιντε έφτασε να εκθειάζει το ναζιστικό καθεστώς σε σημείο που ο δικαστής χρειάστηκε να του υπενθυμίσει ότι δεν βρισκόταν πια στη ναζιστική περίοδο. Η Αλτβάτερ αντιθέτως παρουσίασε τον εαυτό της ως μία άβουλη, αθώα γυναίκα που αποστρεφόταν τη βία και απλώς εκτελούσε εντολές ανωτέρων της. Δήλωσε ότι είχε μόνο ακουστά ότι γίνονταν εκτελέσεις Εβραίων και σίγουρα δεν συμμετείχε ποτέ η ίδια. Το Νοέμβριο του 1979, ο δικαστής Πάουλ Πίπερ απάλλαξε και τους δύο από τις κατηγορίες, επικαλούμενος “ελλιπή αποδεικτικά στοιχεία”. Αμέσως ξέσπασαν διαμαρτυρίες από την Ένωση Θυμάτων του Ναζισμού. Περισσότερα από 8 χιλιάδες άτομα πλημμύρισαν τους δρόμους για να εναντιωθούν στην αθώωση τους.... 

Την επόμενη δεκαετία, ο φάκελος της υπόθεσης άνοιξε εκ νέου. Αυτή τη φορά, οι γερμανικές αρχές συνεργάστηκαν με την ισραηλινή αστυνομία για να εξασφαλίσουν περισσότερα στοιχεία εναντίον των Αλτβάτερ και Βεστερχάιντε. Τον Δεκέμβριο του 1982 οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν για δεύτερη φορά. Ο ίδιος ο εισαγγελέας, Χέρμαν Βάισινγκ, αμφισβήτησε την εγκυρότητα των μαρτυριών: “Παρά τις ισχυρές ενδείξεις τέλεσης εγκληματικών πράξεων, η αληθοφάνεια των επιζώντων θυμάτων τίθεται εν αμφιβόλω. Οι αφηγήσεις των επιζώντων είναι αληθινές, αλλά οι καταθέσεις τους δεν αποτελούν αντικειμενικά στοιχεία”. Η “Δεσποινίς Χάνα”, η ξανθιά δολοφόνος νηπίων, πέθανε το 2003, περίπου μία εβδομάδα πριν από τα ογδοηκοστά της γενέθλια.... 

Πηγή: εδώ

Έλληνες ακολουθείστε των ανταρτών τη φωνή!

 Έλληνες ακολουθείστε των ανταρτών τη φωνή!

"Αποφασισμένοι για όλα" - φωτο: Σπ. Μελετζής, από το ιστορικό του λεύκωμα "Με τους αντάρτες στα βουνά"

Υπάρχουν "ημερομηνίες-σύμβολα" που θα θυμίζουν για πάντα ότι όταν αυτός ο λαός διάλεγε σωστά, τότε φωταγωγούσε τους δρόμους της τιμής και της λεβεντιάς με τρόπο μοναδικό και αξιοθαύμαστο! Μία από αυτές τις αλησμόνητες ημερομηνίες είναι και η 16η Φλεβάρη 1942, όταν κυκλοφόρησε πλατιά η ιδρυτική διακήρυξη του ένδοξου ΕΛΑΣ, του ένοπλου βραχίονα του ΕΑΜ.

Η ανταρτομάνα Ευρυτανία μας, "πρώτη στ’ άρματα" και "πρώτη στον ξεσηκωμό" (διαβάστε εδώ για την έναρξη του ένοπλου αγώνα στη Δομνίστα), θα βρεθεί στις επάλξεις της απελευθερωτικής λαϊκής εξέγερσης, προσφέροντας άφθονο αίμα μα και “ψυχή βαθιά” στο μεγάλο αγώνα για λευτεριά και λαοκρατία.

Στη μνήμη των συμπατριωτών μας που έπεσαν για τα ύψιστα ιδανικά, δημοσιεύουμε σήμερα ένα σπουδαίο όσο και σπάνιο αντάρτικο παιάνα που τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στ’ Άγραφα και τα περήφανα "Βελουχιώτικα βουνά μας" από εκείνους τους απροσκύνητους, άντρες και γυναίκες, που αποτέλεσαν τον ανθό του λαού μας!

Ιδού:

Έλληνες ακολουθείστε

των ανταρτών τη φωνή,

να ζείτε τι ωφελείστε

μεσ’ στη σκλαβιά τη σκληρή;

Πάψτε να προσκυνάτε

του φασισμού τη σκλαβιά,

Έλληνες επαναστάτες

διώξτε αυτά τα σκυλιά.

Όποιος θέλει να φάει

τίμιο ψωμί για να ζει,

ας μας σταθεί εις το πλάι

ν’ αγωνιστούμε μαζί.

Φτάνει που ρούφηξαν αίμα

τίμιο Ελλήνων ιδρώ,

έχοντας όπλο το ψέμα

βία και μίσος φρικτό.

Στους κάμπους βροντάει το κανόνι

και στα βουνά κεραυνοί,

τρίζουν γκρεμίζονται θρόνοι

νέα ζωή προχωρεί.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Αναρτήθηκε από ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ

    Το Ισλάμ και ο Δίκαιος Πόλεμος

Αν προσπαθούσε κανείς να προσδιορίσει την κατ’ εξοχήν διαφορά που διαχωρίζει τον κόσμο της Αραβικής Ανατολής από την Δύση είναι ότι η δεύτερη απαιτεί η πρώτη ενεργειακή ύλη, το πετρέλαιο να βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της. Η σημερινή βαθειά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, χωρίς ακόμα να δείχνει με ποιο τρόπο μπορεί να ξεπεραστεί, αυξάνει τον ρόλο του πετρελαίου στην παγκόσμια οικονομία καθώς και τον αναπόφευκτο ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας-Κίνας μα και περιφερειακών δυνάμεων: Τουρκία, Ισραήλ, Ινδία.

Ωστόσο στην οδυνηρή και βάρβαρη ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας η λεγόμενη Δύση, τον Ύστερο Μεσαίωνα, άνοιξε τον δρόμο της προς την πρόοδο και τον πολιτισμό, με το κοσμοθεωρητικό στερεότυπο Δύση-Ανατολή. Η «Ευρώπη» απέκτησε αρχικά συνειδητή οντότητα μέσα από την σύγκρουση της  με την  Ανατολή!

Στην Ανατολή τοποθετούσαν βέβαια τους μωαμεθανούς Άραβες, τους Ιουδαίους μα και τους ορθοδόξους Έλληνες και Σλάβους.

Ο απόλυτος ηγεμονισμός της καθολικής εκκλησίας είχε επιβάλει μια ολοκληρωτική ιδεολογία η οποία πρέσβευε πως η Ανατολή ήταν κόσμος αντίχριστων και άθεων. Από αυτήν την θρησκευτική γελοιότητα πηγάζει η έννοια του «δίκαιου» πολέμου του «Bellum iustum», αναγκαίο παρεπόμενο μιας ιδεολογίας που χαρακτηρίζει από τότε τη Δύση.

Ο πρώτος «δίκαιος πόλεμος» ήταν οι  Σταυροφορίες μεταξύ 1095 και 1270, στο όνομα του Θεού της αγίας ρωμαϊκής και καθολικής Εκκλησιάς και με τελικό στόχο την «απελευθέρωση» του τόπου γέννησης του Χριστού, της Παλαιστίνης, από τους «απίστους».

Οι παπάδες υποσχέθηκαν σε όσους έπεφταν πολεμώντας τους απίστους άμεση είσοδο στον παράδεισο. Με τα τέσσερα  ευαγγέλια ανά χείρας (οι πιστοί χριστιανοί πιστεύουν ότι είναι 12!!) οι σταυροφόροι ξεχύθηκαν…Ήταν θέλημα Θεού ο πόλεμος και γι αυτό ιερός και δίκαιος.

Με αυτόν τον τρόπο αρχίζει μια μακρόχρονη πολεμική επιχείρηση στο όνομα της θρησκείας, ένα πρελούδιο σε μια τραγωδία που ακόμα παίζεται με οδυνηρή για τις μέρες μας πλοκή, αλλά όπως και να το κάνουμε τα κίνητρα, από τότε ως σήμερα ήταν ευγενή και είχε ιερό σκοπό. Τόσο ιερός ήταν ο σκοπός και τα κίνητρα των Δυτικών που γλωσσικά, αιώνες μετά, συχνά πυκνά τα μέτρα καταστολής και σωφρονισμού χαρακτηρίζονται ως «Σταυροφορίες». Στο σημείο αυτό αξίζει νομίζουμε να θυμηθούμε τον λεγόμενο «McCarthyism» και την ιερή με χριστιανικούς όρους «anti-communist crusade» που εξαπέλυσε…

Παρενθετικά νομίζουμε πως αξίζει να αναφέρουμε ότι η ελληνική μυθολογία συσχετίζει τον Πόλεμο με το Κράτος. Ο Κράτος εκτός του ότι ήταν ο τερατόμορφος υπηρέτης του Δία, είχε αδελφή του την Βία και ήταν γιος του δαίμονα Πάλλαντα-Πολέμου.  Ως δαίμονας εφαρμόζει την θεία θέληση ώστε οι θεοί  να παρεμβαίνουν και να δρουν στην ύλη και στην ψυχή των όντων. Δουλειά του Πάλλαντα-Πολέμου ήταν να διδάσκει στους ανθρώπους την πολεμική τέχνη.  Σκοτώθηκε από την θεά Αθηνά, εξ’ ου και Παλλάδα, η οποία τον έγδαρε και με το δέρμα του έφτιαξε φόρεμα!

Ο μύθος αυτός ως αξιοθαύμαστος λαξευτής της αλήθειας  μας διδάσκει πως ο πόλεμος και οι σφαγές είναι θέλημα θεού και γι αυτό πάντα δίκαιος και πάντα ιερός!

Μα και η υπερμεγέθη ιστορική προοπτική του χριστιανού Απόστολου Παύλου, όπως αυτή περιγράφεται στην επιστολή του «Προς Ρωμαίους» έφτασε ως τις μέρες μας. Ο απόστολος του θεού, δίκαια θα λέγαμε, αναφέρει: «Κάθε άνθρωπος ας υποτάσσεται εις εκείνους που κατέχουν ανωτέρας εξουσίας εν τη πολιτεία. Διότι το καθεστώς του Κράτους με τας εξουσίας του είναι σύμφωνον με το σχέδιον του Θεού(…)» Και για τον Καίσαρα… ή μήπως για τον Μπούς τον Ομπάμα …τον Τράμπ ίσως (;) υπογραμμίζει: «δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν, το σύμβολο της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας. Την φορεί διά να τιμωρή και διά θανάτου ακόμη κάθε άτακτον στοιχείον. Διότι είναι υπηρέτης του Θεού, εκδικητής που έχει εντολήν και δικαίωμα να επιβάλλη τιμωρίας εις κάθε κακοποιόν».

Στην αντίπερα όχθη το Ισλάμ από την γέννηση του δεν υπήρχε ως θεσμοποιημένη θρησκεία.  Ουδέποτε ταυτίστηκε με τον ιεραρχικό θεσμό της εκκλησίας και ποτέ δεν αναγνώρισε την ιδιότητα του κλήρου ως  μεσολαβητή ανάμεσα στον θεό και τον πιστό. Ακόμα και τα τζαμιά είναι μεν ιεροί τόποι αλλά μόνο όταν οι πιστοί στον θεό προσέρχονται για να προσευχηθούν.Τότε μόνο αποκτούν ιερότητα, μετά είναι απλώς κτίσματα.  

Το Ισλάμ συνδύασε την θρησκεία με μια εθνοποιό κοσμοθεωρία διαμορφώνοντας έτσι μια κοσμική θρησκεία που σκοπό είχε να ενώσει σε μια κοινωνία πολλούς λαούς που σφάζονταν μεταξύ τους για τον έλεγχο του εμπορίου από τον ινδικό ωκεανό προς την Μεσόγειο.

Η κοσμοθεωρία του Ισλάμ είναι ένα σύνολο από αντιλήψεις, πεποιθήσεις και αρχές που έρχονται να ρυθμίσουν την στάση του ατόμου μέσα στην μια κοινωνία  γι αυτό και απαιτεί την υποταγή όλων στους κανόνες. 

Ο σπουδαίος θεοποιός Μωάμεθ κατάλαβε πως θα μπορούσε να φτιάξει πιο γρήγορα ένα κράτος που θα αφομοίωνε θρησκευτικά τους λαούς παρά να τους αφομοιώσει  με την κατάκτηση. Τον πόλεμο, το «Τζιχάντ» ο Μωάμεθ το χρησιμοποίησε για να δώσει λύσεις σε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Ο πρωτο-ισλαμισμός με το «Τζιχάντ» απέβλεπε στην ένωση της Αραβίας και το ξεπέρασμα των κοινωνικών αντιθέσεων.

Ο Προφήτης των Αράβων ήθελε να  καταφέρει από μια χαοτική πανσπερμία λαών να δημιουργήσει ένα έθνος και μια θρησκεία η οποία είναι ένα κράμα απλουστευμένου χριστιανισμού με ολίγον Ιουδαϊσμό για την νοστιμιά και να συνενώσει τους Άραβες κάτω από τη σκεπή ενός νέου κράτους, του ισλαμικού.

Όμως αυτή η ουτοπία του Μωάμεθ δεν ευοδώθηκε ποτέ. Το Ισλάμ, και με το θρησκευτικό κέλυφος του, συνέχισε να διέπεται από διαμάχες, αντιθέσεις και εσωτερικούς ανταγωνισμούς.

Η αγριότητα των εμφυλίων πολέμων των Αράβων αποτελούν αδιαμφισβήτητο γεγονός όμως ήταν μικροπόλεμοι και συρράξεις μικρών στρατών που όποιος και αν ήταν ο νικητής δεν άλλαζε κάτι στο κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό  σκηνικό της Μέσης Ανατολής.

Η ανατροπή έρχεται στην περιοχή όταν τα ταμπούρλα της χριστιανοσύνης έδωσαν το σύνθημα στους σταυροφόρους να ανοίξουν την διάβαση του θανάτου στους «άπιστους» και βάρβαρους Άραβες.

Η πίστη στον όποιο θεό ποτέ δεν μείωσε στους πιστούς τού την βαρβαρότητα και την κτηνωδία. Όμως στον δυτικό κόσμο όποτε αναφέρονται στις Σταυροφορίες τις παρουσιάζουν σαν ηρωικές μάχες ανάμεσα σε δίκαιους, πολιτισμένος και ρομαντικούς χριστιανούς ιππότες και βάρβαρων κατακτητών των Αγίων Τόπων.

Το είδος της ιστορικής ανάμνησης που διατηρούμε από τις Σταυροφορίες μας το μαρτυρεί  η ετυμολογική συγγένεια της λέξης crusades και της λέξης cruise, της κρουαζιέρας δηλαδή!

Ωστόσο οι κατακτήσεις των Σταυροφόρων που έγιναν για οικονομική και εδαφική κυριαρχία των ευρωπαίων ηγεμόνων και του Πάπα προσέφεραν στους Άραβες δυο νέα στοιχεία που αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε: το φεουδαλικό μοντέλο διακυβέρνησης και οι νίκες των σταυροφόρων δίδαξαν στους Άραβες την δύναμη του «ιερού» και «δίκαιου» πολέμου!

Ο «ιερός πόλεμος» στην ανατολή, η κατάκτηση, οι σφαγές, οι δούλοι και η λεηλασία δηλαδή, αποτέλεσε το σύνδρομο μιας δυναμικής που οδήγησε την Δυτική Ευρώπη σε κοινωνική πολιτική και οικονομική ανανέωση ύστερα μια  σκοτεινή περίοδο, τον μεσαίωνα,  όπου κυριαρχούσε για την πλειοψηφία των δουλοπάροικων η οξύτατη επιθυμία, στο «όνομα του Θεού» πάντα, για ένα κομμάτι έστω και άθλιας ζωής. Μα και οι φεουδάρχες είχαν φτάσει σε μια κατάσταση όπου μπορούμε να μιλάμε για την δημιουργία μιας στρατιάς ηγεμόνων που κυριολεχτικά ψωμολυσούσαν.

Έπρεπε να βρεθεί μια διέξοδος…   

Με τον «ιερό πόλεμο» ο  παπισμός αναζητούσε κύρος, οι έμποροι να πάρουν στα χέρια τους το δρόμο του μεταξιού, οι άρχοντες να αποκτήσουν τα πλούτη της ανατολής, γη και δουλοπάροικους και οι ευρωπαίοι ηγεμόνες να ενισχύσουν την θέση τους κατακτώντας νέα εδάφη, μετατρέποντας ταυτόχρονα την βυζαντινή αυτοκρατορία σε δορυφόρο τους.   

Η απάντηση της Ανατολής στην επίθεση των πολιτισμένων χριστιανών της Δύσης θα δοθεί, στους αιώνες που ακολούθησαν, από το σκληρό χέρι των Οθωμανών οι οποίοι έφτασαν ως την Βιέννη κραδαίνοντας το λάβαρο του «ιερού πολέμου»!

Όταν οι ΗΠΑ προετοίμαζαν το έδαφος για τον πόλεμο στο Ιράκ, ο «ιερός πόλεμος», ο «δίκαιος πόλεμος», ήταν μερικοί από τους όρους που αναφέρονταν κατά κόρον. Στη γραμμή των σταυροφοριών ο Τζορτζ Μπους διακήρυττε: «Με τη δύναμη του Θεού στο πλευρό μας, θα θριαμβεύσουμε στο Ιράκ».

Επιπροσθέτως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «θεσμοθετεί» παντού το ιδεολογικό, πολιτικό οπλοστάσιο, επινοώντας ανάμεσα σε άλλα μυστικιστικά  τους «άξονες του κακού».

Από την άλλη μεριά με  επιστολή που παρουσίασε το αραβικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα ο Μπιν Λάντεν διακήρυξε: «Η σταυροφορία κατά του Ισλάμ έχει ενταθεί. Ο κόσμος έχει χωριστεί στα δύο. Μέρος του βρίσκεται υπό τον αρχηγό των απίστων, τον Μπους, και το άλλο μισό υπό το λάβαρο του Ισλάμ, να αντισταθούμε κατά αδίκου θα μας ισχυροποιήσει».

Οι πόλεμοι αν και γίνονται στο όνομα και με την βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης, οι ρίζες τους εντοπίζονται σε γήινους και ιμπεριαλιστικούς παράγοντες όπως: οικονομία, πολιτική, φυσικές πηγές, γεωστρατηγικά συμφέροντα…

Ο «ιερός πόλεμος» στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν πρόσφατα στη Συρία εντάσσονται σε ένα ευρύτερο  σχέδιο ενεργειακής παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ το οποίο προσπάθησε και προσπαθεί να υλοποιήσει με τον πιο βάναυσο τρόπο. Βραχυπρόθεσμα, το σχέδιο περιελάμβανε την πολιτική διαχείριση του Ιράκ και της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.

Ωστόσο οι αντιθέσεις και το μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα οι αγωγοί των πετρελαίων και των φυσικών αερίων, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και πρέπει οπωσδήποτε να διασφαλιστούν. Αυτά, για τον «πολιτισμένο κόσμο» είναι αξίες! Όμοιες με αυτές των σταυροφόρων που ποθούσαν την απελευθέρωση των «Αγίων Τόπων»…

Ο ισλαμικός τρομοκρατικός πόλεμος έχει να κάνει κυρίως με την πολιτική τάξη στις αραβικές χώρες και την παρουσία αμερικανικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων στα Αραβικά κράτη, παρά με την επέκταση της εδαφικής κυριαρχίας εις «το όνομα του θεού». «Εγκαινίασαν» ωστόσο ένα νέο είδος πολέμου: την αιφνίδια και άνανδρη επίθεση στο εσωτερικό των δυτικών κρατών από εκπαιδευμένους «καμικάζι» τυπικά άγνωστης προέλευσης, και με θύματα ανύποπτους και άμαχους πολίτες.

Η πρακτική αυτή των τρομοκρατών ομοιάζει με τις «παράπλευρες απώλειες» των πολιτισμένων δυτικών.  Για αυτά τα θύματα ακούσαμε πρώτη φορά το 1999, όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία. Ατάραχοι εκπρόσωποι τύπου του ΝΑΤΟ χαρακτήριζαν όσους δολοφονούσαν «παράπλευρες απώλειες».

Η φρασεολογία αυτή χρησιμοποιήθηκε  στον πόλεμο του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Αλλά ποιος νοιάζεται αν δολοφονηθούν από «έξυπνες βόμβες» 100.000 ή 500.000 ή 1.000.000 Αφγανοί, Ιρακινοί, Σύριοι ή…. αν  το Ισραήλ εφαρμόζει μια συγκαλυμμένη και αργή γενοκτόνα  πολιτική απέναντι στους Παλαιστίνιους; Ποιος θα δώσει έστω και μια δεκάρα για τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που πνίγονται στην Μεσόγειο προσπαθώντας να ξεφύγουν από την αθλιότητα και τους πολέμους;

Φυσικά δεν διαφέρει ο λόγος των Δυτικών από το λόγο των τζιχαντιστών καθώς στο όνομα της διάδοσης της «δημοκρατίας», έχουν την απαίτηση να επιβάλουν τις απόψεις τους στον Αραβικό κόσμο και σε όλο τον πλανήτη, καταπατώντας την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια των λαών, για να ικανοποιήσουν τους ξεδιάντροπους ιμπεριαλιστικούς στόχους τους!

Ωστόσο προϋπόθεση για την «ειρήνη», οι Αμερικανοί και η Δύση γενικότερα και παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις προστάσουν τη συνεργασία με τους «μετριοπαθείς μουσουλμάνους».
«Μετριοπαθές» είναι το Ισλάμ που είναι έτοιμο να εξαπολύσει έναν πόλεμο εναντίων άλλων μωαμεθανών και να συνεργαστεί με την Δύση.

Όπως η Σαουδική Αραβία που σε συμμαχία με τις ΗΠΑ βομβαρδίζουν την Υεμένη για να «σταματήσουν τις επεμβάσεις του Ιράν στην περιοχή» σύμφωνα με τον Σαουδάραβα υπουργό Εξωτερικών Αντέλ αλ Τζουμπέιρ, ενώ ο πρίγκηπας και υπουργός Άμυνας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν δήλωσε: «Σε ταραγμένους καιρούς είναι καλό να έχεις ισχυρούς φίλους…Να γιατί η συμμαχία των ΗΠΑ με τη Σ.Αραβία είναι τόσο αξιόλογη». 
Στην επιχείρηση «Καταιγίδα Αποφασιστικότητας» εναντίον της Υεμένης  συμμετέχουν στο πλευρό της Ουάσιγκτον τα Εμιράτα, το Κατάρ, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, η Ιορδανία, το Μαρόκο και το Σουδάν.

Ωστόσο σύμφωνα  με τον Γκύντερ Μάιερ, καθηγητής και ερευνητής για τον Αραβικό Κόσμο στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς: «Η σημαντικότερη πηγή χρηματοδότησης της ISIS προέρχονταν μέχρι στιγμής από τα αραβικά κράτη, κυρίως από τη Σαουδική Αραβία, αλλά και το Κατάρ, το Κουβέιτ και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αλλά πιο σημαντική χώρα είναι σε κάθε περίπτωση η Σουηδική Αραβία». (Από άρθρο της Deutsche Welle με τίτλο  Ποιοί χρηματοδοτούν τους τζιχαντιστές;)

Είναι γνωστό πως οι Σαουδαράβες διοχετεύουν τεράστια κεφάλαια προκειμένου να δημιουργήσουν πυρήνες και να εξοπλίσουν τις πλέον ακραίες μορφές  του ισλαμισμού, τον ουαχαβισμό ή τον σαλαφισμό.  Άλλωστε η πλειοψηφία των μισθοφόρων της ISIS που έδρασαν ή δρουν σε Λιβύη και Συρία σε  είναι Σαουδάραβες. Η  Σαουδική Αραβία είναι το πιο ακραίο ισλαμικό κράτος στο κόσμο και η πιο χαϊδεμένη σύμμαχος διαχρονικά των κυβερνήσεων των ΗΠΑ.   

Έχουμε και παλαιοτέρα τονίσει πως  ο Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου,  με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.

Εν τω μεταξύ στην φτωχή Υεμένη ένα παιδί πεθαίνει κάθε 10 λεπτά εξαιτίας του υποσιτισμού, της διάρροιας ή λοιμώξεων του αναπνευστικού, ενώ η πείνα στον παιδικό πληθυσμό έχει αγγίξει το «υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών» καθώς περίπου 2,2 εκατομμύρια παιδιά χρειάζονται επειγόντως τροφή και φροντίδα. Τουλάχιστον 462.000 παιδιά πάσχουν από σοβαρό οξύ υποσιτισμό… Σύμφωνα με τη UNICEF όλα αυτά, χωρίς όμως να κάνει λόγο ούτε για το γιατί, ούτε αναδεικνύει τον υπαίτιο!

Όσο για το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει από καιρό εκφράσει τις «σοβαρές ανησυχίες για την ταχέως επιδεινούμενη κατάσταση της ασφάλειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Υεμένη»! ! !

Δεν χρειάζεται νομίζουμε να εξετάσουμε περαιτέρω τις «ανησυχίες» των Ηνωμένων Εθνών.

Ας αρκεστούμε σε δυο διαπίστωσεις, πως τα γρανάζια του οργανισμού τα κινούν δυο ισχυροί μοχλοί: το ψεύδος και η δύναμη, και πως οι δρόμοι του πετρελαίου απαιτούν την λίβρα της σάρκας που δικαιούνται!

Κώστας Λουλουδάκης (Ιουλιανός)

Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ

   Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ

• 
  

του Νίκου Αμπατιέλου

Μέσα από αυτό το άρθρο δεν επιδιώκουμε να γίνει εκτενής αναφορά στην κατάσταση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος1, αλλά κύρια να φωτίσουμε ορισμένα ζητήματα, αλλά και καθήκοντα που προκύπτουν για τις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μέσα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, έχοντας εφόδιο τις σύγχρονες στρατηγικές επεξεργασίες του Κόμματός μας, όπως και την πείρα των τελευταίων χρόνων.

Η σχεδιασμένη παρέμβαση του Κόμματος και της ΚΝΕ στους νέους και τις νέες των εργατικών, λαϊκών οικογενειών έχει στόχο να δυναμώνει το ταξικό κριτήριο της νεολαίας για την ανάπτυξη της οργάνωσης και δράσης γύρω απ’ τα οξυμμένα προβλήματα, αλλά κυρίως για την άνοδο της συμμετοχής της στην ταξική πάλη και στον αντιμονοπωλιακό-αντικαπιταλιστικό αγώνα.

Γύρω από αυτό κρίνεται και όλη η δράση, ο σχεδιασμός στο κίνημα, η ικανότητα προβολής της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, η διαπάλη με τις άλλες δυνάμεις που δρουν σε αυτό, αλλά και η κλιμάκωση της αυτοτελούς ιδεολογικής δουλειάς του Κόμματος με μορφές και τρόπους που βοηθούν να προσεγγίζονται και να πείθονται οι νέοι και οι νέες των εργατικών, λαϊκών οικογενειών.

Η υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού, λαϊκού κινήματος είναι κρίσιμη για το παρόν και το μέλλον του μεγαλύτερου μέρους της νεολαίας. Έχει απασχολήσει και χρειάζεται να απασχολήσει ακόμη περισσότερο το επόμενο διάστημα τα όργανα, τις Οργανώσεις, μέλη και φίλους της ΚΝΕ, η ανάγκη να δυναμώσει η συμβολή της ΚΝΕ ώστε περισσότερες νεανικές και πιο μαχητικές δυνάμεις να πάρουν τη θέση τους στο κίνημα της λαϊκής αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής. Αυτό να γίνει από τη σκοπιά της πείρας, από τη μέχρι σήμερα δουλειά μας, από δυσκολίες και ελλείψεις, από τις δυνατότητες που ανοίγονται και κυρίως από τη σκοπιά της ικανότητάς μας στην οργάνωση και στην καθοδήγηση των αγώνων της νεολαίας για τα δικαιώματά της με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, για τη συμμετοχή των νέων στην ταξική πάλη.

Και είναι κρίσιμος στόχος η ανατροπή αυτής της κατάστασης που υπάρχει στο κίνημα και η οποία είναι αναντίστοιχη με την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα συνολικά της εργατικής τάξης, του λαού. Γι’ αυτό και συνολικά το Κόμμα ξεχωρίζει ως βασικό καθήκον την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, που βεβαίως παίζει και τον καταλυτικό ρόλο συνολικά στο λαϊκό κίνημα και στο περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της πάλης, αλλά και στις μορφές, στις προϋποθέσεις που δημιουργούνται για την ανάπτυξη και το δυνάμωμα του αντιμονοπωλιακού αγώνα στα τμήματα-κινήματα νεολαίας.

Ταυτόχρονα, η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος και το δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό:

• Από το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης και των νέων που αύριο θα την αποτελούν και που βρίσκεται σήμερα στα σχολεία, στις σχολές κατάρτισης και στη μαθητεία, αλλά και ένα σημαντικό τμήμα στα ΤΕΙ και στα Πανεπιστήμια, νέοι και νέες που στη συντριπτική πλειοψηφία τους θα στελεχώσουν αύριο την καπιταλιστική παραγωγή ως εργατικό-επιστημονικό δυναμικό, καθώς είναι αυξημένα τα ποσοστά μισθωτής εργασίας, ιδιαίτερα στους δυναμικούς και αναπτυσσόμενους κλάδους και ειδικότητες, από απόφοιτους Πανεπιστημίων και ΤΕΙ.2

• Από το να δυναμώνει ο προσανατολισμός του αγώνα των τμημάτων της νεολαίας για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή, του αγώνα κατά των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, ενάντια στη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Από τη συνάντηση και τη συμπόρευση του μαθητικού - φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος με το εργατικό - λαϊκό.

Από αυτήν τη σκοπιά μετράμε και τη δική μας δράση και ευθύνη, τα καθήκοντα που απορρέουν στις σημερινές συνθήκες και στο φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα που είναι ιδιαίτερα σύνθετα. Για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην προσπάθεια να περάσει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα σε αντεπίθεση, να συμβάλει, με πολυμορφία και σταθερότητα, τόσο στην εναντίωση και αντίσταση απέναντι στις αναδιαρθρώσεις που προωθούνται στην τεχνική και ανώτατη εκπαίδευση, αλλά και στην πάλη για να αλλάξουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί όροι που παρεμποδίζουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της πλειοψηφίας των μαθητών - σπουδαστών - φοιτητών, των οικογενειών τους, του λαού γενικότερα.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΑΣ

Ο βαθμός ετοιμότητας του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος είναι πίσω από τις ανάγκες, καθώς εξακολουθεί να παραμένει σε βαθιά κρίση και υποχώρηση, γεγονός που εκφράζεται στην απομαζικοποίηση των συλλόγων, στη διαλυτική λειτουργία, στο λαθεμένο προσανατολισμό που κυριαρχεί στην πλειοψηφία των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων. Πανελλαδικά όργανα στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα δεν υπάρχουν από το 1995 που έγιναν για τελευταία φορά τα πανσπουδαστικά συνέδρια της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ. Από το σύνολο των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων που υπάρχουν πανελλαδικά σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, είναι αρκετοί αυτοί που ουσιαστικά δε λειτουργούν. Σε πολύ λίγους συλλόγους ξέρουν οι φοιτητές και οι σπουδαστές ακόμα και ποιοι αποτελούν το διοικητικό συμβούλιο που οι ίδιοι εξέλεξαν.

Απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση είναι όπλο του κινήματος ο ριζοσπαστικός πόλος που διαμορφώνεται, οι σύλλογοι, οι επιτροπές αγώνα, οι επιτροπές ετών, οι χιλιάδες φοιτητές που συσπειρώνονται στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ). Είναι σημαντική η συμβολή του ΜΑΣ σε όποια θετική αγωνιστική διεργασία εκφράστηκε στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ τα προηγούμενα χρόνια. Το ΜΑΣ δημιουργήθηκε ως πόλος συσπείρωσης φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, επιτροπών ετών και εξαμήνων, επιτροπών αγώνα, για να παλέψει μαζί με το λαό ενάντια στην πολιτική της ΕΕ που υλοποιείται από τις κυβερνήσεις, διεκδικώντας τις σύγχρονες ανάγκες της σπουδάζουσας νεολαίας στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή, για επιστήμη στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών και όχι του κέρδους των μονοπωλίων.

Χαρακτηριστικό των δυνατοτήτων που υπάρχουν είναι ότι, ενώ στην ιδρυτική του συνάντηση το ΜΑΣ μετρούσε συσπείρωση 17 φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων και 117 επιτροπών αγώνα, στην τελευταία Πανελλαδική του Συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε το Νοέμβρη του 2015, συμμετείχαν 54 φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι και εκπρόσωποι από 156 επιτροπές αγώνα.

Τα βήματα που έχουν γίνει και μετρούνται στην κατοχύρωση του ΜΑΣ τα 7 χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυσή του είναι σημαντικά, μην τα υποτιμήσουμε. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι σήμερα το ΜΑΣ αναγνωρίζεται από πλατιά τμήματα των φοιτητών και των σπουδαστών σε όλη τη χώρα, έχοντας συμβάλει καθοριστικά:

• Στην αποκάλυψη του αντιλαϊκού, φιλομονοπωλιακού χαρακτήρα των αλλαγών που γίνονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• Στην αποκάλυψη, στην αντιπαράθεση και σύγκρουση με τα φαινόμενα εκφυλισμού και διάλυσης του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος.

• Στη συνάντηση τμημάτων του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό, λαϊκό κίνημα, ώστε να διαμορφώνεται μια πρωτοπορία που δε συμβιβάζεται, που δεν πέφτει στην παγίδα των αυταπατών.

Όμως ακόμα υπάρχουν σημαντικά περιθώρια για βελτίωση της δουλειάς μας σε αυτήν την κατεύθυνση. Στο πώς δουλεύουμε ως στελέχη, μέλη της ΚΝΕ, συνολικά ως οργάνωση μέσα στους συλλόγους, και σ’ αυτούς που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ και βεβαίως και στους υπόλοιπους, ώστε να εξασφαλίζουμε την πρωτοπόρα δράση μέσα στο φοιτητικό σύλλογο, την ικανότητα συσπείρωσης γύρω μας ευρύτερων μαζών φοιτητών και σπουδαστών, την πιο ουσιαστική συνεργασία ώστε να χρεώνονται ευθύνες και να ανεβαίνει η κοινή δράση μαζί τους. Έχοντας στο επίκεντρο της δράσης μας το σύλλογο, την οργάνωση δράσης κατά έτος, τα μέλη της ΚΝΕ δουλεύουν με ενιαία γραμμή και καθήκοντα ώστε να διευρύνεται η συσπείρωση γύρω από τον αντιμονοπωλιακό πόλο. Η ΚΝΕ έχει πρόταση, έχει θέσεις, έχει τακτική για το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα που υλοποιούνται δημιουργικά μέσω των μελών και των στελεχών της στα όργανα του κινήματος.

Σήμερα, υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις ώστε η παρέμβασή μας στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα να πάει ένα βήμα μπρος. Είναι οι χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές που δρουν από κοινού με την ΚΝΕ, αυτοί που εκτιμούν τη δράση της, είναι οι 41 σύλλογοι στους οποίους το ψηφοδέλτιο της ΠΚΣ αναδείχτηκε σε πρώτη δύναμη, αρκετοί από τους οποίους το προηγούμενο διάστημα έκαναν βήματα στη λειτουργία και την αγωνιστική τους δράση, είναι η ύπαρξη του ΜΑΣ.

Όρος για την αποτελεσματικότητα αυτών των διεργασιών, για την υλοποίηση των στόχων που θέτουμε, είναι η πλατιά συστηματική προβολή των ιδεολογικών θέσεων και της πολιτικής πρότασης εξουσίας του ΚΚΕ, η ισχυροποίηση της ίδιας της Νεολαίας του, της ΚΝΕ. Είναι κρίσιμος ο παράγοντας της ιδεολογικής, της πολιτικής διαπάλης πάνω στο αντικείμενο, το περιεχόμενο των σπουδών. Χρειάζεται να γίνει κοινή αντίληψη των μελών και στελεχών του Κόμματος και της ΚΝΕ που βρίσκονται σε αυτούς τους χώρους ότι τα ζητήματα της οικοδόμησης, της ισχυροποίησης των δεσμών της ΚΝΕ με χιλιάδες φοιτητές, της μαζικής και μαχητικής αυτοτελούς ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης στους χώρους αυτούς αποκτούν προτεραιότητα, γιατί η πορεία ισχυροποίησης της ΚΝΕ σε κάθε έτος και τμήμα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πορεία της αγωνιστικής ανασυγκρότησης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος.

ΔΕ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Η προσπάθεια των μελών της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος χρειάζεται να λαμβάνει υπόψη της το έδαφος πάνω στο οποίο διεξάγεται η πάλη. Στην καθημερινή μας δουλειά συναντάμε εμπόδια που πηγάζουν από τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει και επιδρά αρνητικά στη συνείδηση των νέων που σπουδάζουν, κάτι που δεν αποτυπώνεται σε όλο του το βάθος στα αποτελέσματα των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών, αλλά προκύπτει από τη συνολική εικόνα της κατάστασης που βρίσκεται το φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα. Δεν το αναφέρουμε αυτό προκειμένου να συμβιβαστούμε με αυτές τις δυσκολίες, αλλά για να γίνουμε πιο ικανοί να τις αντιπαλεύουμε, να προβλέπουμε τάσεις, διεργασίες και διαθέσεις που προκύπτουν, να τις αξιοποιούμε ακόμα και αν βρίσκονται σε ανώριμο και επιφανειακό επίπεδο, έτσι ώστε να δουλεύουμε για να δημιουργούνται και να ενισχύονται ρήγματα, να αποκρυσταλλώνονται με αλλαγή των συσχετισμών μέσα στα όργανα του κινήματος, με βήματα στην κατεύθυνση και στον προσανατολισμό του.

Ανασταλτικά στις προσπάθειές μας λειτουργούν πολλοί παράγοντες, με καθοριστικούς βέβαια εκείνους που αφορούν τη γενικότερη υποχώρηση του εργατικού, λαϊκού κινήματος. Επιδρά φυσικά συνολικότερα η δράση του αστικού κράτους, των κυβερνήσεών του, καθώς και των υπόλοιπων αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, αφού τα Πανεπιστήμια δε βρίσκονται σε «γυάλα».

Τέτοιες δυσκολίες προκύπτουν καταρχάς από τον ίδιο το χαρακτήρα του αστικού πανεπιστημίου, όπου η παραγωγή και η εκπαίδευση σχεδιάζεται ως σημαντικό μέρος της ιδεολογικής λειτουργίας του κράτους, αξιοποιώντας τις επιστημονικές και τεχνολογικές γνώσεις και εφαρμογές, έχοντας ιδιαίτερο καταμερισμό στην παραγωγή και αναπαραγωγή της κυρίαρχης αντίληψης, πολλών ειδών αστικών χρεοκοπημένων θεωριών. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως πολλές φορές το ρόλο του «κυματοθραύστη» αγωνιστικών διεργασιών αναλαμβάνουν εντός και εκτός Πανεπιστημίων, μερίδα καθηγητών που είναι ταγμένοι με το σύστημα.

Η μεγαλύτερη και ταχύτερη εφαρμογή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, των αλλαγών στα προγράμματα σπουδών, στη διαμόρφωση της έρευνας, της άμεσης παρέμβασης των επιχειρήσεων εφ’ όλης της ύλης, αλλά και την παρέμβαση πρυτάνεων, προέδρων και της πλειοψηφίας των καθηγητών είναι παράγοντες που αλληλοσυμπληρώνονται με τη δράση και την παρέμβαση των παλιών και νέων κυβερνητικών παρατάξεων, του οπορτουνιστικού χώρου και των διάφορων αποκαλούμενων «αναρχοαυτόνομων» ομάδων που δραστηριοποιούνται στις σχολές.

Πραγματοποιείται πιο ανοιχτή προσπάθεια από το κράτος και την αστική τάξη να παρέμβει και στο ίδιο το κίνημα με τη δημιουργία ή στήριξη δήθεν «νέων», «αυτόνομων» και «ανεξάρτητων» κινημάτων, ώστε να στρέψουν τους φοιτητές και σπουδαστές στη μαχητική στήριξη των αναδιαρθρώσεων, να αφομοιώνουν από μικρή ηλικία τις αξίες και τα ιδανικά του συστήματος, να μην το αμφισβητούν και να είναι πειθήνιοι σε αυτό, να υιοθετούν ξένους προς τα συμφέροντά τους στόχους, να κάνουν υπέρτατη αξία την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, την επιχειρηματικότητα κλπ.

Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται νέες μορφές και μέθοδοι ενσωμάτωσης των φοιτητών και των σπουδαστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την προσπάθεια με νομοθετική ρύθμιση να μετατραπούν οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι σε όργανα του υπουργείου,3 ακολούθησαν διάφορες ενέργειες, ακόμη και συγκρότηση ομάδων που είχαν τον ίδιο σκοπό κάτω από το σύνθημα «έξω τα κόμματα». Μόνο τυχαία και αθώα δεν είναι αυτά τα συνθήματα, καθώς απολαμβάνουν τη στήριξη επιχειρήσεων και δορυφόρων τους μέσα στις σχολές, που επιδιώκουν «σιγή νεκροταφείου». Είναι χαρακτηριστικό ότι όλο και πιο συχνά εμφανίζονται «ανεξάρτητες» παρατάξεις-ομάδες φοιτητών υποκινούμενες από καθηγητές, είτε μπροστά στην εξέλιξη ενός αγώνα προκειμένου να προσδώσουν αντιδραστικό περιεχόμενο σε αυτόν είτε ακόμη και μπροστά στις εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους. Υπάρχουν παραδείγματα όπου τέτοιες ομάδες δημιουργούνται ή παροτρύνονται ακόμη και από τους ναζί της ΧΑ. Ακόμη και σε σεμινάρια επιχειρήσεων στις σχολές γίνεται πλέον «μόνιμη καραμέλα» ότι χρειάζεται οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι να γίνουν όπως είναι στο εξωτερικό, «χωρίς χρώματα και κόμματα», στην ουσία πειθήνια όργανα προώθησης των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, των κυβερνήσεων, της ΕΕ και των επιτελείων του συστήματος, όπως είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι - «αδελφότητες» στις ΗΠΑ ή άλλες χώρες.

Αυτή η προσπάθεια επιδρά σε σημαντικά τμήματα φοιτητών και σπουδαστών, περισσότερο απ’ όσο αποτυπώνεται στο συσχετισμό που προκύπτει από τις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές. Γνωρίζουμε ότι συνολικά ο συσχετισμός είναι αρνητικός. Παρόλ’ αυτά, είναι σημαντικό γεγονός ότι στις φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, μέσα σε σύνθετες συνθήκες, η Πανσπουδαστική ΚΣ αναδείχτηκε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε 2η δύναμη πανελλαδικά με υψηλά ποσοστά, σε ΑΕΙ 20% και σε ΤΕΙ 23%.

Φυσικά πρέπει να σημειωθεί ότι παραμένει δυνατό το ρεύμα μέσα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ που δεν εκφράζεται αποκλειστικά στις ψήφους που παίρνουν παλιές και νέες κυβερνητικές παρατάξεις, άλλες οπορτουνιστικές ομάδες, αλλά επιλέγει να απέχει. Ένα σημαντικό κομμάτι φοιτητών που δείχνει ανοχή και ορισμένη αποδοχή της όλης κατάστασης και έτσι καθορίζει και τη στάση του απέναντι στη συλλογική διεκδίκηση και δράση, κάτι που αποτυπώνεται στην κατάσταση του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο τμήμα φοιτητών που μένουν απ’ έξω επηρεαζόμενοι και από φαινόμενα εκφυλισμού στους συλλόγους, αλλά παρακολουθούν τη δράση μας, τις θέσεις μας. Χρειάζεται μέσα από την προσπάθειά μας για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος να επιμένουμε και να δίνουμε τα κατάλληλα ερεθίσματα, ώστε να τραβάμε στην κοινή δράση αυτούς τους νέους και τις νέες.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, παράταξη της ΝΔ, που για χρόνια παραμένει 1η δύναμη στην πλειοψηφία των φοιτητικών συλλόγων, είναι ο βασικός εκφραστής και υποστηρικτής των αναδιαρθρώσεων για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, έχοντας για προτάσεις τους διακηρυγμένους στόχους των κυβερνήσεων, αστικών επιτελείων της ΕΕ, του ΟΟΣΑ για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, με στόχο την προσαρμογή του αυριανού επιστημονικού και εργατικού δυναμικού στις καπιταλιστικές εξελίξεις. Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση αντιπαρατίθενται με την κυβέρνηση από την σκοπιά της ικανότητάς του να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, κατηγορώντας την κυβέρνηση για μη εφαρμογή της αριστείας, για «απομόνωση από τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια». Η ΔΑΠ προσπαθεί να κάνει τους φοιτητές υπερασπιστές των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Την ίδια ώρα, επιτίθεται στο ριζοσπαστικό οργανωμένο κίνημα (όπως φανέρωσε η πρόσφατη αφίσα της με τίτλο «βουλιάξτε τους φελλούς»), ταυτίζοντας το κίνημα με ενέργειες που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό. Ενώ έχει την κύρια ευθύνη για τα φαινόμενα σήψης στο φοιτητικό κίνημα (μηχανισμοί εξαγοράς, διάλυση των συλλόγων κ.ά.), παρουσιάζει πρόταση (βλ. «σύλλογοι πέρα από κόμματα») για συλλόγους - συνομιλητές επιχειρήσεων, κυβερνήσεων και υπουργείων. Γι’ αυτόν το σκοπό ζητάει την επανίδρυση της ΕΦΕΕ ώστε να την αξιοποιήσει με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Από κοντά και η ΠΑΣΠ, παράταξη του ΠΑΣΟΚ, που με τις δυνάμεις που διατηρεί σε διάφορες σχολές υποστηρίζει με συνέπεια αλλά και σχετική ευελιξία τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ενώ ήταν όλα αυτά τα χρόνια στις σχολές βασικός υποστηρικτής της αντιλαϊκής επίθεσης από θέση κυβερνητικής παράταξης.

Πολλοί φοιτητές και σπουδαστές ήταν η εύκολη λεία της προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ, του «πρώτη φορά αριστερά» και του να ψηφίσουμε «όχι» σε ένα δημοψήφισμα που από την αρχή, στην πραγματικότητα, έλεγε «ναι». Ξέρουμε επίσης ότι συνέδραμαν το ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι συγγενικοί στο ρεφορμισμό-οπορτουνισμό πολιτικοί φορείς: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΛΑΕ και άλλες οπορτουνιστικές ομάδες που δρουν στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ της χώρας καλλιεργώντας αυταπάτες στους φοιτητές και σπουδαστές, όλη την περίοδο μέχρι την ανάληψη της κυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αυτοί νομιμοποίησαν τον εγκλωβισμό που επιχείρησε η κυβέρνηση Τσίπρα, έχουν άμεση ευθύνη για τις συνέπειες οι οποίες έχουν δημιουργηθεί σε σημαντικά τμήματα του λαού. Την ίδια ώρα, ξεχωρίζει η εχθρική τους στάση απέναντι στο ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα και η εμμονή τους το κίνημα να γίνεται ακόλουθος εντός του πλαισίου των αστικών σχεδιασμών, ενώ παράλληλα στους συλλόγους που αυτές οι δυνάμεις έχουν πλειοψηφία διαιωνίζουν την ανοργανωσιά και τον εκφυλισμό, δεν ορίζουν εκπροσώπους στα ΔΣ των συλλόγων, μετατρέπουν τις μαζικές διαδικασίες σε φαρσοκωμωδίες, απομακρύνοντας τους φοιτητές από τη συμμετοχή τους στο σύλλογο.

Σε πολλές περιπτώσεις καλύπτουν τη δράση διάφορων αναρχοαυτόνομων ομάδων (καταλήψεις σχολών χωρίς αποφάσεις συλλόγων, τραμπουκισμοί και επιθέσεις σε φοιτητές μέσα σε γενικές συνελεύσεις ή σε εκλογές, σπασίματα και καψίματα σε διαδηλώσεις, καταλήψεις αιθουσών διδασκαλίας για δημιουργία «στεκιών» κλπ.), που παίζουν σοβαρό ρόλο στο χτύπημα του κινήματος και γίνονται άλλοθι για να σπρώχνονται φοιτητές και σπουδαστές σε συντηρητικές απόψεις, να συκοφαντείται ακόμα περισσότερο το φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα και οι διαδικασίες του, στο όνομα δήθεν «συγκρουσιακών» λογικών, οι οποίες βέβαια οδηγούν μόνο σε μεγαλύτερη ενσωμάτωση.

Παράλληλα, γίνεται προσπάθεια από το ίδιο το σύστημα να οργανωθεί και να δραστηριοποιηθεί η νεολαία σε ομάδες εθελοντών, ΜΚΟ και άλλες ομάδες φοιτητών, αποπροσανατολίζοντας ή διαμορφώνοντας παθητική στάση απέναντι στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της νέας γενιάς. Καθηγητές που δρουν ως δορυφόροι μεγάλων επιχειρήσεων μέσα στις σχολές, ΜΚΟ, άλλες οργανώσεις που συνδέονται ακόμη και μέσω χρηματοδότησης με την ΕΕ, επιδρούν αντιπαραθετικά με τη συλλογική οργανωμένη διεκδίκηση. Αξιοποιώντας εκφυλιστικά φαινόμενα που υπάρχουν σε συλλόγους, καλλιεργούν την εχθρική στάση απέναντι στη συμμετοχή και την οργάνωση του αγώνα των συλλόγων, με σκοπό να αναχαιτίσουν όσα εμπόδια υψώνονται από την οργανωμένη δράση του φοιτητικού κινήματος στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων ή προνοώντας για το εγγύς μέλλον. Τέτοιο παράδειγμα ήταν πρόσφατα το κάλεσμα μιας ομάδας φοιτητών στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ, που καλούσαν σε λευκή ψήφο στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές, με σκοπό να ανέβει η συμμετοχή ώστε να μεγαλώσει η απαρτία για τις ΓΣ του συλλόγου, οπότε να δυσκολεύεται ο σύλλογος στη λήψη αποφάσεων.

Σε αυτά προστίθενται και νέα φαινόμενα, όπως η αντικειμενική ως ένα βαθμό και λόγω της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης μετανάστευση στο εξωτερικό. Η αντικειμενική αυτή τάση γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη όταν ντύνεται με τα αστικά ιδεολογήματα για την «προοπτική ατομικής λύσης μέσω φυγής στο εξωτερικό», η αντίληψη ότι «υπάρχει διέξοδος από τα προβλήματα στα καπιταλιστικά κράτη του εξωτερικού», ζητήματα που λειτουργούν ανασταλτικά στην ανάγκη για δράση απέναντι στην υπάρχουσα επώδυνη κατάσταση. Τελευταία η τάση αυτή έχει διογκωθεί. Αυτά τα επιχειρήματα έχουν αντικειμενικό υπόβαθρο, καθώς οι δυσκολίες της κρίσης, τα αδιέξοδα για πολλούς νέους οδηγούν σε τάσεις εξεύρεσης καλύτερων όρων ζωής, σπουδών και δουλειάς στο εξωτερικό. Όμως παράλληλα αποσιωπάται ότι υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα αποφάσεων της ΕΕ που εντοπίζεται στην εξασφάλιση κινητικότητας του επιστημονικού, αλλά και τελικά του εργατικού δυναμικού μεταξύ των χωρών της Ένωσης προκειμένου να εξασφαλίζουν κάθε φορά τα καλύτερα μυαλά, φθηνό επιστημονικό και εργατικό σε όλη την Ευρώπη, για παράδειγμα νέοι γιατροί στη Μ. Βρετανία από την Ελλάδα.

Καλλιεργείται ως στάση η παραίτηση από τη διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων στις σπουδές και το μέλλον ή ακόμη η άποψη ότι το «σύγχρονο και ανταγωνιστικό» Πανεπιστήμιο του εξωτερικού είναι η διέξοδος. Στην πραγματικότητα όμως οι μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιούνται στη χώρα μας αποτελούν αλλαγές και προσαρμογές που πατάνε σε αντικειμενικές εξελίξεις στην οικονομία και την παραγωγή, στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων, σε διάφορα γνωστικά και επιστημονικά αντικείμενα, που βεβαίως συνδέονται με την ίδια την καπιταλιστική οικονομία, την «καρδιά» της, που είναι η επιδίωξη της μεγαλύτερης δυνατής κερδοφορίας από την πλευρά των κατόχων των σύγχρονων μέσων παραγωγής, των καπιταλιστών, την ανάγκη αντιστοίχησης των εργαζομένων σε αυτές τις αλλαγές, και ισχύουν σε κάθε καπιταλιστική χώρα. Το ίδιο συμβαίνει και στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, αποδεικνύοντας ότι τα αδιέξοδα που συναντά ένας νέος στις σπουδές του δεν είναι «ελληνικό φαινόμενο», αλλά έχουν τη σφραγίδα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεων. Γι’ αυτό άλλωστε η εικόνα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο εξωτερικό είναι ότι για μια μικρή μειοψηφία που έχει την οικονομική δυνατότητα υπάρχουν τα Πανεπιστήμια-«βιτρίνες», αλλά για την πλειοψηφία των παιδιών που προέρχονται από τα πιο λαϊκά στρώματα υπάρχουν από νωρίς ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση, και γρήγορη κατάρτιση για να μπουν στη δουλειά σα φθηνό εργατικό δυναμικό.

ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

Ο στόχος λοιπόν της δράσης μας είναι να απεγκλωβίσουμε νεανικές συνειδήσεις από το μονόδρομο της υποταγής, της διαχείρισης, η οποία δεν έχει κυριολεκτικά τίποτα να δώσει στο παρόν, πόσο μάλλον στο μέλλον της νεολαίας. Οι δυσκολίες, έτσι όπως αυτές καταγράφονται και στις επεξεργασίες μας, έτσι όπως τις συναντάμε στην καθημερινή πάλη, δεν μπορούν να επισκιάζουν ή και να αφήνουν σε δεύτερο πλάνο την ίδια τη μεγάλη δυνατότητα που δίνουν οι εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, οι διάφορες εξελίξεις στο διεθνή χώρο, αλλά και όπως εκφράζεται η ίδια η πορεία επιδείνωσης των όρων ζωής της νεολαίας, τα εμπόδια που συναντούν σε κάθε βήμα στην προσπάθεια να σπουδάσουν, να μορφωθούν τα παιδιά της εργατικής τάξης, να βρουν δουλειά, να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ταυτόχρονα, οι μεγάλες αντιφάσεις του συστήματος –με βασική αντίθεση και «μήτρα» όλων των υπολοίπων αυτή ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγεται– σε συνδυασμό με την ανάπτυξη νέων σύγχρονων δυνατοτήτων της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής για να ζουν οι νεότερες γενιές καλύτερα, με σύγχρονα δικαιώματα, δείχνουν και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη, τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων για να γίνουν αυτές οι δυνατότητες πραγματικότητα.

Είναι κυρίως η δυνατότητα που δίνει η επεξεργασμένη στρατηγική, το Πρόγραμμα του Κόμματος, η επιβεβαίωση καθημερινά της πολιτικής μας. Είναι οι επιπλέον δυσκολίες της αστικής τάξης για το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου παρά τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα, οι συνέπειες των οποίων φορτώνονται συνεχώς στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Είναι το γεγονός πως στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, λόγω και των συγκεκριμένων συγκυριών, είμαστε ουσιαστικά μια από τις ελάχιστες συμπαγείς και οργανωμένες δυνάμεις, μια σημαντική δύναμη για το παρόν και το μέλλον του κινήματος. Η πιο αποδεικτική και τεκμηριωμένη προβολή της πολιτικής πρότασης του Κόμματός μας, η ικανότητά μας να εξηγούμε τις αιτίες της αντεπανάστασης, αλλά και να φωτίζουμε τη μόνη ελπιδοφόρα για το λαό και τη νεολαία προοπτική, είναι όρος για να δουλέψουμε αποτελεσματικά απέναντι στις σημερινές δυσκολίες.

Το «δικό μας γήπεδο» είναι η απάντηση στις αγωνίες που ζει η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων σήμερα, η σύνδεσή τους με την ενεργή συμμετοχή στο δρόμο της αγωνιστικής ανασυγκρότησης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, της πάλης για σύγχρονα δικαιώματα στη μόρφωση, στη δουλειά, συνολικά στη ζωή. Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ απαντά στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που έρχεται με το ερώτημα χιλιάδων φοιτητών και σπουδαστών «τι με περιμένει μετά από το πτυχίο», ενώ η πρόταση πάλης για το κίνημα απαντά στο «δε βγαίνει τίποτα». Σήμερα υπάρχουν καλύτερες προϋποθέσεις να κατανοήσουν με βάση την εμπειρία αλλά και ορισμένη κατακτημένη αμφισβήτηση πλευρών του συστήματος (κοινοβούλιο, αστικό πολιτικό σύστημα, Ευρωπαϊκή Ένωση κ.ά.), ότι η συνολική εναντίωση και ρήξη, η συστράτευση με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ απαντά στις σύγχρονες ανάγκες τους, ανοίγει δρόμο στην αναβάθμιση της ζωής των ίδιων και των οικογενειών τους.

Γι’ αυτό και σήμερα απαιτείται από τις δυνάμεις της ΚΝΕ μεγαλύτερη ικανότητα στη διαφώτιση, την οργάνωση της πάλης των φοιτητών και των σπουδαστών, ιδιαίτερα σε ορισμένα κρίσιμα μέτωπα που –σε συνδυασμό με την πρωτοπόρα δράση μας– μπορούν να φωτίσουν το μοναδικό συμφέρον που έχουν οι φοιτητές και οι σπουδαστές να ακολουθήσουν το δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης. Απαιτείται να τεκμηριώνεται με πειστικό τρόπο η ανάγκη να δυναμώνει ο αγώνας που στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο και τις αιτίες που γεννούν τις κρίσεις, την ανεργία, τη φτώχεια, ο αγώνας ενάντια στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στα μονοπώλια και την εξουσία τους:

• Προβολή της αντίληψής μας για την επιστήμη και την έρευνα, για το ρόλο τους στην εξυπηρέτηση του λαού και της κοινωνίας σε αντίθεση με την αξιοποίησή τους για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτό, για να μην είναι μόνο ένα σύνθημα, απαιτεί η δουλειά μας να μετράει βήματα σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Να βοηθάμε να κατανοεί ο φοιτητής ότι το περιεχόμενο και οι συνθήκες σπουδών του σήμερα διαμορφώνονται από τις οικονομικές σχέσεις στις οποίες θα υπαχθεί η εργασία του. Να συνειδητοποιηθεί η ταξικότητα της επιστήμης, δηλαδή ότι η έρευνα και τα αποτελέσματά της κατευθύνονται για τη διατήρηση και διεύρυνση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, ακόμη και της επιστημονικά εξειδικευμένης. Να ζυγίζει το μέλλον, να σκέφτεται, να προβληματίζεται για το πώς το επάγγελμα και η επιστήμη που σήμερα μελετά θα πιάσουν τόπο και πού θα υποτάσσονται: Στα κέρδη των μονοπωλίων ή στις λαϊκές ανάγκες; Να βοηθάμε να τοποθετήσουν ο φοιτητής και η φοιτήτρια τον εαυτό τους στο σωστό «ταξικό στρατόπεδο», για τη δική τους ευημερία, αλλά και της κοινωνίας. Κόντρα στην προσπάθεια της καλλιέργειας αυταπατών για την ατομική λύση, για την καριέρα απέναντι από τη συλλογική διεκδίκηση και δράση. Ο προσανατολισμός, η απαιτητικότητά μας σε αυτό το κομβικό ζήτημα παίζει αποφασιστικό ρόλο στο να προετοιμάζουμε αυτό το τμήμα των φοιτητών να παλέψει δίπλα στην εργατική τάξη σήμερα, ως εργατική τάξη αύριο. Να προετοιμάζεται και να διαπαιδαγωγείται με τις αξίες και τα ιδανικά, τις αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης. Μπορεί να φωτιστεί καλύτερα τι πάει να πει να είσαι εργάτης, δηλαδή ο κύριος παραγωγός του πλούτου. Τι σημαίνει επιστήμη και επιστήμονας στην υπηρεσία του λαού και των αναγκών του, να θέτεις το μυαλό και τις γνώσεις σου στην εξέλιξη και πρόοδο ολόκληρης της κοινωνίας.

• Είναι λογικό να απασχολεί την πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών σήμερα το τι θα κάνει μετά τις σπουδές, όταν η ανεργία στους νέους μέχρι 25 ετών αγγίζει το 60%4. Όπως προκύπτει, το 2015, το ποσοστό για την ΕΕ των 28 ήταν 76,9%, όταν η ανεργία των πτυχιούχων φτάνει στο 32%, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης της Αρχής Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ), ενώ, ακόμα και για όσους αποφοίτους εργάζονται, η απασχόληση σε άσχετα αντικείμενα από αυτό που σπούδασαν είναι η πραγματικότητα για πολλούς από αυτούς. Είναι λοιπόν από τα κύρια ερωτήματα κάθε φοιτητή και σπουδαστή το «τι με περιμένει μετά το πτυχίο;». Σε αυτό το λογικό ερώτημα, απάντηση μπορεί να δώσει η ριζοσπαστική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, γιατί είναι η μόνη που μπορεί να απελευθερώσει τις δυνατότητες της σημερινής κοινωνίας.

Το πρόβλημα λοιπόν της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, των χαμηλών δικαιωμάτων των αποφοίτων βρίσκεται στο με ποια οικονομία, με ποια παραγωγή είναι συνδεδεμένη η ανώτατη εκπαίδευση. Ότι είναι συνδεδεμένη με την καπιταλιστική αγορά, οικονομία, παραγωγή που έχει ως μοναδικό κίνητρο την κερδοφορία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και όχι με μια οικονομία, μια παραγωγή που μοναδικό κίνητρο έχει την κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Είναι αντίφαση από τη μία να υπάρχει μεγάλη ανεργία στους αποφοίτους των σχολών υγείας και από την άλλη να μην καλύπτουν τα δημόσια νοσοκομεία και κέντρα υγείας τις ανάγκες του λαού και να υπάρχει υπερεντατικοποίηση των εργαζομένων σε αυτά. Κι αυτό, για να «εξοικονομηθούν» κρατικά κεφάλαια για την πολύμορφη στήριξη των μονοπωλίων και για να δοθεί η δυνατότητα σε επιχειρηματικούς ομίλους να επενδύσουν στην υγεία, καλύπτοντας το «κενό» εργαζόμενοι με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, με συμβάσεις μερικών μηνών. Αλλά ούτε και μπορούν πλέον κάποιοι να πουν «θα κάνω τη δική μου δουλειά», όταν γιγαντώνονται τα ιδιωτικά πολυϊατρεία και οι ιδιωτικές κλινικές που βάζουν λουκέτο σε κάθε μικρό επαγγελματία. Αυτό σημαίνει «αγορά» στον κλάδο της υγείας, αυτό σημαίνει επέκταση και κυριαρχία των μονοπωλίων στην υγεία. Απόφοιτος άνεργος ή συμβασιούχος χωρίς δικαιώματα και ασθενής πελάτης που τον κοιτάνε στην τσέπη.

Η πρόταση του ΚΚΕ είναι η μοναδική που δίνει απάντηση σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Με το λαό να έχει την πραγματική εξουσία και ιδιοκτησία στα χέρια του, έχει τα κλειδιά της οικονομίας (τους πόρους, τις επιχειρήσεις, τις υποδομές κλπ.) και μπορεί απαλλαγμένος από τους καπιταλιστές και το κυνήγι του κέρδους, απαλλαγμένος από κάθε είδους δεσμεύσεις να σχεδιάσει την παραγωγή προς όφελός του. Όπου μέσω κεντρικού σχεδιασμού τίθενται στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ό,τι έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη δραστηριότητα σε επιστήμη, τεχνολογία, πολιτισμό. Στο σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, ακριβώς γιατί έχει στον πυρήνα του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, η έρευνα μπορεί πραγματικά να εκτοξευτεί ως προς τις δυνατότητές της. Σε αυτόν το δρόμο ανάπτυξης μπορούν να έχουν μέλλον οι απόφοιτοι, είτε ως εργαζόμενοι είτε ως ερευνητές.

• Είναι κρίσιμος παράγοντας να αναδεικνύονται τα όρια αυτού του συστήματος, ο χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης ως κρίσης που είναι στο DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τις συνέπειες της οποίας πληρώνει και θα τις πληρώνει και στη συνέχεια η νεολαία και ο λαός. Ήδη η συσσωρευμένη πείρα των νέων είναι μεγαλύτερη. Υπάρχουν περισσότερες αποδείξεις για να συνειδητοποιήσουν το χαρακτήρα της περιβόητης «καπιταλιστικής ανάπτυξης», ότι αποτελεί τη μήτρα για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ΑΕΙ και ΤΕΙ με σκοπό την κερδοφορία του κεφαλαίου, με την επέκταση της εκμεταλλευτικής μισθωτής εργασιακής σχέσης στη μάζα των νέων επιστημόνων.

• Ακόμα και με βάση τις εξελίξεις στην όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων που εκφράζεται με τις ανακατατάξεις στις συμμαχίες ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και με ένταση τοπικών και περιφερειακών συγκρούσεων και ότι δυναμώνει το ενδεχόμενο για πιο γενικευμένες συρράξεις, στις οποίες θα κληθεί ο λαός και η νεολαία να χύσουν το αίμα τους για ξένα από τα δικά τους συμφέροντα.

• Να φανούν οι δυνατότητες σήμερα ο λαός μας να απαντήσει με τη δική του συμμαχία απέναντι στην καπιταλιστική, ευρωενωσιακή. Τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, με τη συμμετοχή φοιτητών, σπουδαστών, γυναικών των λαϊκών οικογενειών, με αντιμονοπωλιακούς στόχους και αιτήματα να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση.

Να γκρεμίσουμε αυταπάτες με τις οποίες δεν έχουμε ξεμπερδέψει, ότι μπορεί μια άλλη κυβέρνηση, με ένα άλλο πρόσημο με κάποιες άλλες συμμαχίες μέσα στον καπιταλισμό, μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να κάνει κάτι καλύτερο. Αυτό το παραμύθι το είδαμε 1,5 χρόνο και έχουμε να δούμε κι άλλα. Με αυτήν την επιλογή δεν αντιμετωπίζεις τα χειρότερα.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΗΣ ΚΝΕ

Η ανασύνταξη του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος σε αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση παραμένει επιτακτική ανάγκη και θα εκφραστεί με την ενίσχυση του ΜΑΣ, κυρίως με την ισχυροποίηση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ μέσα στους χώρους σπουδών.

Βασική προϋπόθεση είναι η ενίσχυση της ιδεολογικής-πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς της ΚΝΕ, όλων των καθοδηγητικών οργάνων, από το ΚΣ μέχρι και τα Τομεακά Συμβούλια, τους γραμματείς και τα γραφεία των ΟΒ. Η γενίκευση της πείρας, η ιδεολογική θωράκιση, η μελετημένη οργάνωση και ο σχεδιασμός της δουλειάς, μακριά από προχειρότητες και ανοργανωσιά, με σωστή δημοκρατική και συλλογική λειτουργία όλων των οργάνων στη βάση των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ο ρόλος των μελών και στελεχών της ΚΝΕ μέσα στο κίνημα είναι ο καθοριστικός.

Η αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος περνά σε μεγάλο βαθμό μέσα από την πορεία αλλαγής του συσχετισμού, μέσα από την προσπάθεια συνεχούς διεύρυνσης του ΜΑΣ με νέους συλλόγους, νέες επιτροπές αγώνα σε τμήματα, έτη και εργαστήρια, του ριζοσπαστικού αντιμονοπωλιακού πόλου στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.

Τα καθήκοντα για τη δράση των μελών της ΚΝΕ για την οργάνωση, τη λειτουργία και το σχεδιασμό μας στους συλλόγους, τις επιτροπές ετών και τις επιτροπές αγώνα, δεν μπορούν να αποκόβονται από το εξής: Παρά το ξεχωριστό σημαντικό πρόβλημα της ανυπαρξίας οργανωμένης δομής στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, το κύριο πρόβλημα είναι η γραμμή που επικρατεί, γραμμή συμβιβασμού και συναίνεσης με την κυρίαρχη πολιτική.

Άρα είναι στο επίκεντρο της δουλειάς μας η αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, που σημαίνει κυρίως να κερδίσει έδαφος η αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης. Να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στη στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου στην Ανώτατη Εκπαίδευση και γενικότερα στο μέλλον της νεολαίας, να διαμορφώνονται εστίες δράσης για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της:

• Για επαρκή χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

• Για να σπουδάζουν όλοι οι φοιτητές δωρεάν και να μην είναι οι ίδιοι και οι οικογένειές τους «πελάτες».

• Για επιστημονική μόρφωση και ειδίκευση υψηλού επιπέδου ενάντια στην υποβάθμιση, για ν’ αποτελεί το πτυχίο τη μοναδική προϋπόθεση για δουλειά χωρίς να χρειάζονται τα πανάκριβα μεταπτυχιακά και πιστοποιητικά.

• Για σταθερή δουλειά για όλους με αξιοπρεπή μισθό κι εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο.

• Για έρευνα στην υπηρεσία των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών και όχι των μονοπωλίων.

• Με κοινή δράση με το ταξικό εργατικό κίνημα, με τα σωματεία μισθωτών επιστημόνων.

Αυτή η δουλειά δεν είναι μονόπρακτο έργο, δεν είναι απλά μια πάλη διακηρύξεων. Είναι «αγώνας διαρκείας», συνεχής διαπάλη από τα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ, για το βάθεμα της πολιτικοποίησης της πάλης παίρνοντας υπόψη το επίπεδο του κινήματος σε κάθε φάση, για την προσπάθεια οργάνωσης και κινητοποίησης των φοιτητών-σπουδαστών γύρω από στόχους πάλης και αιτήματα που συσπειρώνουν κατά σχολή, κατά ίδρυμα, σε πανελλαδικό επίπεδο, με την επεξεργασία αντιμονοπωλιακών αιτημάτων-κρίκων πάλης σε κάθε φάση που ενώνουν αγωνιστικά την πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών. Θα έχει μπρος και πίσω. Μπορεί να γίνονται βήματα εκεί που είσαι μειοψηφία και να γίνονται πισωγυρίσματα εκεί που είμαστε πλειοψηφία.

Κρίνεται στη σταθερή προσπάθειά μας να έχουμε γερούς πυρήνες με μέλη και φίλους της ΚΝΕ μέσα στα έτη, στα εργαστήρια, στην καλή επεξεργασία στόχων και μορφών πάλης, στην ικανότητα να δράσουμε μαζί με άλλους νέους που δε θα έχουν πείρα από αγώνες, ούτε συμφωνία και σαφήνεια στον προσανατολισμό. Να πρωτοστατούμε και να είμαστε μέσα σε δραστηριότητες και αγωνιστικές εστίες που αναπτύσσονται, να τις φουντώνουμε.

Να είναι καθαρό ότι το ΜΑΣ δεν είναι η παράταξη της ΚΝΕ, δεν είναι μια ταμπέλα που βάζουμε όταν θέλουμε να οργανώσουμε αγώνες στο φοιτητικό κίνημα. Είναι συσπείρωση φοιτητικών-σπουδαστικών φορέων που η δράση της ΚΝΕ την κάνει δυνατή, ώστε η συσπείρωση αυτή να έχει στόχους και αιτήματα που συγκρούονται με την πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, της ΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι παίρνουμε υπόψη μας το επίπεδο συνείδησης των νέων που συσπειρώνονται.

Σημαίνει δράση, ζύμωση, γύρω από αιτήματα και πλαίσιο πάλης που βοηθά στην κατανόηση του προσανατολισμού της πάλης. Να δυναμώνει έτσι, μέσα από αυτήν την κοπιαστική προσπάθεια των μελών της ΚΝΕ μέσα στους φορείς του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, αυτός ο προσανατολισμός, αυτός ο χαρακτήρας που έχει η συσπείρωση.

Σημαίνει, επίσης, καμιά υποκατάσταση των συλλόγων και επιτροπών αγώνα που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ. Αντίθετα, ζωντανή, πλούσια, διεκδικητική, δημιουργική λειτουργία των συλλόγων, των επιτροπών αγώνα, με μπροστάρηδες τα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ.

Μαζί με τη σταθερή προσπάθεια για ανάπτυξη αγώνων απαιτείται και σταθερή προσπάθεια για να κατανοείται η ανάγκη για συλλογικότητα, για συμμετοχή, αφού σήμερα έχει χτυπηθεί η ίδια η έννοια της συλλογικής δράσης. Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι φοιτητές και σπουδαστές που δε γνωρίζουν καν ότι ανήκουν σε ένα σύλλογο, από την εγγραφή τους κιόλας στη σχολή. Ακόμη και αν το ξέρουν, δείχνουν απαθείς γιατί το βλέπουν ως κάτι ξένο από τα προβλήματά τους. Ενώ στην πραγματικότητα ο σύλλογος είναι οι σύγχρονες ανάγκες, οι αγωνίες, οι διεκδικήσεις των φοιτητών. Είναι η δράση όλων των φοιτητών μαζί για να μπορέσουν να παλέψουν όσο θα είναι φοιτητές για την ουσιαστική μόρφωση και τη διεκδίκηση κάλυψης των αναγκών τους την περίοδο αυτή. Είναι η οργάνωσή τους για να υπερασπιστούν τον κόπο, τις θυσίες των ίδιων και των γονιών τους, να περιφρουρήσουν δικαιώματα και κατακτήσεις που τα βρήκαν από την πάλη των προηγούμενων φοιτητών, να αγωνιστούν για το μέλλον και τα όνειρά τους μέσα από τη συλλογική τους δράση.

Είναι σημαντική η πείρα από τα συλλαλητήρια που οργάνωσαν την 5η Νοέμβρη 2015 δεκάδες φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι. Έχει ξεχωριστή σημασία ότι αυτές οι κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν περίπου ένα μήνα μόλις μετά την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος και τη διαμόρφωση νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν στην προεκλογική περίοδο οι αυταπάτες, η λογική του μικρότερου κακού έδιναν και έπαιρναν. Αποδεικνύοντας ότι η συμμετοχή στη συλλογική δράση, στη διεκδίκηση των αναγκών μας, είναι ο δρόμος που μπορεί να σπάει αυταπάτες, να γεμίζει με αντοχές και θάρρος.

Έχει αξία να αναδειχτεί η πορεία οργάνωσης αυτών των πανελλαδικών συλλαλητηρίων. Ήταν σημαντικό στοιχείο ότι από νωρίς ορίστηκε ημερομηνία από τους πρωτοπόρους φοιτητικούς συλλόγους, που εξέδωσαν κοινό κάλεσμα καλώντας και τους υπόλοιπους να πραγματοποιήσουν συνελεύσεις και να το υιοθετήσουν. Ήταν σημαντικό ότι καθορίστηκαν έγκαιρα οι βασικές αιχμές (που ήταν η υποχρηματοδότηση, καθώς είχε ήδη δει το φως της δημοσιότητας η πρόθεση της κυβέρνησης να μειώσει ένα μήνα μετά εκ νέου τη χρηματοδότηση για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση), εντάχτηκαν αιτήματα που αφορούσαν ελλείψεις σε καθηγητές των ΤΕΙ, ελλείψεις σε αναλώσιμα, προβλήματα εστιακών φοιτητών και μετεγγραφέντων φοιτητών. Με αυτόν τον τρόπο, μέσα από το πλαίσιο αιτημάτων δόθηκε η δυνατότητα σε εκατοντάδες φοιτητές –που αν και γενικά ένιωθαν τον αγώνα ως κάτι «ξένο»– να ακουμπήσουν σε αυτόν και είδαν στις διεκδικήσεις και δικές τους αγωνίες.

Σημαντικό στοιχείο ήταν ο κοινός συντονισμός των φοιτητικών συλλόγων που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ, που έθεσαν πλαίσιο-κάλεσμα προς τους υπόλοιπους συλλόγους αποδεικνύοντας στην πράξη ότι το ΜΑΣ δεν είναι μια «ταμπέλα», αλλά πόλος για να δυναμώνει η αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση αγώνα και δράσης που επιδιώκει να διευρύνει τη συσπείρωση νέων φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, επιτροπών, χιλιάδων φοιτητών. Αυτό σημαίνει όταν λέμε ότι το ΜΑΣ δεν είναι παράταξη, δε χωρίζει τα αμφιθέατρα ανάλογα με το τι ψηφίζουν, αλλά θέλει να ενώσει σε κοινό αγώνα όλους όσοι πλήττονται απέναντι στον κοινό μας εχθρό, που είναι τα μονοπώλια και η εξουσία τους. Από αυτήν την άποψη ήταν θετικό ότι μπροστά σε αυτό το συλλαλητήριο μετρήσαμε συλλόγους που συμπορεύτηκαν παρά τον αρνητικό συσχετισμό, ήταν επίσης θετικό ότι μετρήσαμε συνδικαλιστές που, έστω και προσωρινά, συμπορεύτηκαν με το ριζοσπαστικό πόλο. Επίσης σημαντικό ήταν ότι υπήρξε επιμονή για την πραγματοποίηση μαζικών διαδικασιών στην πλειοψηφία των συλλόγων, συζήτησαν οργανωμένα φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι που είχαν να το κάνουν περισσότερο από 3 χρόνια, πιέστηκαν συνδικαλιστές άλλων δυνάμεων, με αποτέλεσμα να βρίσκονται στο δρόμο μετά από τις κινητοποιήσεις για το νόμο-πλαίσιο για πρώτη φορά στην Αθήνα περισσότεροι από 30 φοιτητικοί-σπουδαστικοί σύλλογοι.

Ένας ακόμη αγώνας πολύτιμος για συμπεράσματα είναι η περίπου εξάμηνη δράση ενάντια στο νέο Ασφαλιστικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μπροστά σε αυτόν τον αγώνα, σωστά οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ καθόρισαν εξαρχής ως πρώτο στόχο να κατανοηθεί από την πλειοψηφία του αμφιθεάτρου ότι οι αλλαγές αυτές αφορούν το παρόν και το μέλλον της νέας γενιάς εργαζομένων. Έγιναν προσπάθειες μέσα από ανακοινώσεις, βγήκαν κοινές ανακοινώσεις συλλόγων σωματείων, έγιναν περιοδείες και εκδηλώσεις σωματείων για την ενημέρωση των αυριανών συναδέλφων. Με αυτόν τον τρόπο γρήγορα το νομοσχέδιο απονομιμοποιήθηκε στο μυαλό πολλών φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα δόθηκε η δυνατότητα ενημέρωσης πλατιάς και πρώτης επαφής με το αυριανό συνδικάτο και σωματείο. Αυτός ο αγώνας μπορεί να καθυστέρησε για περίπου 6 μήνες την ψήφιση ενός νομοσχεδίου που ήταν πρώτο στην ατζέντα της κυβέρνησης, δεν κατάφερε όμως να εμποδίσει την τελική ψήφισή του.

Οπωσδήποτε όμως, παρά τα αναμφίβολα νέα θετικά στοιχεία που είχε αυτή η προσπάθεια της πάλης, η συμμετοχή και δράση των φοιτητών και των σπουδαστών δεν ήταν αντίστοιχη της επίθεσης που δέχονταν. Από τη μία η κυβέρνηση επιθετικά πρόβαλλε ότι τα μέτρα ήταν προς το συμφέρον της νέας γενιάς, καθώς δήθεν εξασφάλιζαν τη συνέχεια του ασφαλιστικού συστήματος. Από την άλλη οι δυνάμεις του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού έκαναν κριτική στην κυβέρνηση ότι δεν ήταν θαρραλέα μέτρα-τομές στο Ασφαλιστικό, ενώ ταυτόχρονα βοηθιούνταν από τη βρόμικη δουλειά των οπορτουνιστικών ομάδων που ήθελαν τους συλλόγους ουρά των ξεπουλημένων ηγεσιών της ΑΔΕΔΥ. Αλλά και πρώην κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν στο σημείο να σαμποτάρουν γενικές συνελεύσεις και να καταψηφίζουν τη συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Όλα αυτά ανέβασαν τη διαπάλη μέσα στους συλλόγους, τη ζύμωση του πλαισίου πάλης. Σε όποιους συλλόγους οι κομμουνιστές, τα μέλη της ΚΝΕ δεν πρωτοστάτησαν στη διαπάλη αυτή ή την υποτίμησαν, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Φυσικά δεν περνούσαν όλα από το χέρι μας, όμως σε τελική ανάλυση το συμπέρασμα είναι ότι μέσα στον αγώνα, την ίδια ώρα που εξελίσσεται η κοινή συλλογική δράση, το καθήκον του νέου κομμουνιστή στο μαζικό του φορέα είναι να ανεβάζει την πολιτικοποίηση της πάλης, να δημιουργούνται προϋποθέσεις για να υιοθετούνται όλο και πιο πλατιά τα αιτήματα και οι αντιμονοπωλιακοί στόχοι, να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από την κυρίαρχη προπαγάνδα. Αυτή η πλούσια ιδεολογική και πολιτική διαπάλη είναι το καθοριστικό στοιχείο που μπορεί να βγάζει το φοιτητικό κίνημα κάθε φορά ένα βήμα πιο μπροστά, ψηλότερο και ικανότερο στη διεξαγωγή της πάλης.

Μόνο η αλληλεπίδραση των ταξικών σωματείων με το ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα μπορεί να δίνει αντοχή και δύναμη στον αγώνα. Η κοινή πάλη όλων των πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων με τη νεολαία είναι η δύναμη που ακόμη δεν έχει δοκιμαστεί.

ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ Η ΠΚΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ

Η καταξίωση του ΜΑΣ θα προχωράει στο βαθμό που θα συγκροτούνται, θα λειτουργούν, θα παλεύουν με αυτόν τον προσανατολισμό οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι, πρώτα και κύρια αυτοί στους οποίους το ψηφοδέλτιο της Πανσπουδαστικής ΚΣ είναι 1η δύναμη. Αυτοί οι σύλλογοι πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα δράσης και λειτουργίας για τους υπόλοιπους συλλόγους Η δράση μας σε αυτούς μπορεί να καθορίσει πολλά:

• Ο πρόεδρος και τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ έχουν ξεχωριστή ευθύνη, να είναι μπροστά στη μάχη, κρατώντας τα μέλη του συλλόγου ενήμερα, είναι επιτελείο μάχης που πρωτοστατεί με ξεχωριστή ευθύνη στην ενημέρωση, τη ζύμωση, τη συσπείρωση, την κινητοποίηση των συναδέλφων τους. Επιμένει να κρατάει συνέχεια ενήμερα τα μέλη του όχι μόνο για το τι συμβαίνει μέσα στη σχολή αλλά συνολικότερα στην κοινωνία, με τη συνεχή ενημέρωση καλλιεργεί ανησυχία, αντανακλαστικά αλλά και διάθεση στα μέλη του να συμμετέχουν στη δράση. Έχει ανοιχτές κεραίες για όλα τα ζητήματα, θέση, ανακοίνωση, ανάλογη στάση και αντίδραση όπου το απαιτεί η περίσταση.

• Ο σύλλογος με τη μαχητική ζωντανή λειτουργία του παίρνει όλα τα αναγκαία μέτρα για να συμμετέχουν όλα τα μέλη του στη συζήτηση και τη λήψη των αποφάσεων, να έχουν αποφασιστικό ρόλο στη ζωή του συλλόγου και με λήψη καθηκόντων. Είναι αναγκαίο να ξεπεραστεί η διαλυτική κατάσταση όπου τα μέλη ενός συλλόγου είναι «διακοσμητικά», δεν έχουν λόγο ή είναι απόντα από κάθε διαδικασία. Με μεγαλύτερο θάρρος να χρεώνονται ευθύνες στο πλαίσιο του συλλόγου, σε ομάδες και επιτροπές που λειτουργούν στο πλαίσιό του.

• Σήμερα, με επίκεντρο το σύλλογο πρέπει να εμπλουτιστεί πολύμορφα η δουλειά της ενημέρωσης - επικοινωνίας - κοινής δράσης. Υπάρχουν παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, με τη στάση μας μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε σε μεγαλύτερο βαθμό για να ακουμπήσει πάνω τους αυτή η δουλειά. Να οργανώνει φεστιβάλ νεανικής δημιουργίας, αθλητικά τουρνουά, δραστηριότητα μέσα από την οποία θα φωτίζονται και διεκδικήσεις του συλλόγου που αφορούν τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.

• Αναπτύσσει δράση για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους φοιτητές, αλλά και τις οικογένειές τους. Με τη δράση αντιστέκεται στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - πλουτοκρατίας μέσα κι έξω από τα Ιδρύματα. Να είναι καθαρό ότι η πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών, ακόμα και των συλλόγων ή των επιτροπών που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ, δεν υιοθετούν αυτόματα την αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης που έχει. Να δίνει μάχη για να δυναμώνει αυτή η σκέψη στις συνειδήσεις των μελών του συλλόγου. Ανοίγοντας πλατιά συζήτηση για τα αιτήματα που υιοθετεί, τους στόχους πάλης. Αξιοποιώντας τις εξελίξεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση και φωτίζοντας κάθε φορά μέσα από αυτές τον πραγματικό ένοχο για όσα συναντούν στις σπουδές και τη ζωή τους τα μέλη του.

• Οργανώνει εκδηλώσεις και ημερίδες για το περιεχόμενο των σπουδών, για την προοπτική των αποφοίτων του συλλόγου με αντίστοιχα ταξικά σωματεία και συνδικάτα, για ζητήματα πάνω στις εξελίξεις, παίρνοντας θέση ενάντια σε ιδεολογήματα που δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις των φοιτητών. Να πυκνώσουν δηλαδή οι περιοδείες και οι εκδηλώσεις σωματείων στις σχολές, οι κοινές πρωτοβουλίες όπως συσκέψεις και καμπάνιες, αλλά και το αντίστροφο. Να πάει δηλαδή και το ΜΑΣ σε χώρους δουλειάς, σε νοσοκομεία, ν’ αποκαλύπτει στους γονείς τι διδάσκεται στα παιδιά τους, τους αυριανούς επιστήμονες.

• Να έχει στραμμένο το μάτι του στους φοιτητές και σπουδαστές που ζουν πιο άμεσα και πιεστικά τα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η πολιτική, οργανώνοντας άμεσα την αλληλεγγύη σε φοιτητές που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, σε εστιακούς φοιτητές που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στις εστίες τους, σε πρακτικάριους φοιτητές που δουλεύουν σε συνθήκες «μεσαίωνα».

ΑΝΕΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΜΑΣ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟ

Σε αυτούς τους συλλόγους λοιπόν η απαίτηση από την παρέμβαση των κομμουνιστών ώστε να διαμορφωθούν ρήγματα στο συσχετισμό, να μαζικοποιηθεί η συλλογική διεκδίκηση, είναι ανεβασμένη. Η πείρα μας αποδεικνύει ότι σε αυτούς τους συλλόγους πολλές φορές παρατηρείται ένας συμβιβασμός κάτω από το βάρος των συσχετισμών.

Η επιτροπή αγώνα πρέπει να είναι ζωντανό «φωτεινό» παράδειγμα στη δράση και τη λειτουργία της. Μέσα στον ίδιο το σύλλογο να ξεχωρίζει σαν την «ήρα από το στάρι», δε λειτουργεί σαν παράταξη, αλλά ως ο σύλλογος που θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε τμήμα. Γι’ αυτό χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας και τα εξής:

 • Δρα πρωτοπόρα για τα οξυμμένα προβλήματα που συναντούν οι φοιτητές στις σπουδές και τη ζωή τους συνολικά. Δρούμε αποφασιστικά, ακόμη και όπου είμαστε λίγοι, πρωτοστατούμε, κερδίζουμε την αναγνώριση και κάνουμε προσπάθεια να δημιουργηθούν επιτροπές ετών ειδικά στα μικρά έτη, ώστε η επιτροπή αγώνα να αποκτά πυρήνες, να μετράμε καθημερινά βήματα στην αλλαγή των συσχετισμών.

• Προσπαθεί να βοηθήσει τους φοιτητές μέσα από τη δική τους πείρα να βγάλουν συμπεράσματα για το ρόλο των άλλων δυνάμεων, ώστε να τεκμηριώνεται η ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών. Χρειάζεται να αποκαλύπτουμε με ανακοινώσεις των εκλεγμένων μας τη στάση τους σε ψηφίσματα στα ΔΣ, στις τμηματικές συνελεύσεις.

• Να μην υπάρχει καμία ταλάντευση στην ανάληψη δράσης που θα προετοιμάζει και θα οδηγεί στην αντικατάσταση διοικητικών συμβουλίων που ευθύνονται για τον εκφυλισμό. Να δημιουργούνται προϋποθέσεις ώστε, όπου κρίνεται αναγκαίο, να φτάνει η προσπάθεια μέχρι τη δημιουργία νέων συλλόγων.

• Τώρα πρέπει να αφήσουμε πίσω προχειρότητες στη λειτουργία των επιτροπών αγώνα. Να μην υπάρχει επιτροπή που συνεδριάζει χωρίς ουσιαστική συζήτηση, χωρίς να βάζει συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, χωρίς να χρεώνει δουλειά σε όλους τους φοιτητές που συσπειρώνει. Να διαμορφώνει πρόγραμμα δράσης εμπλουτισμένο από την κουβέντα στην επιτροπή, να επεξεργάζεται την κατεύθυνση του αγώνα, τις διεκδικήσεις, τις μορφές πάλης, τη διαπάλη. Οι αποφάσεις και οι πρωτοβουλίες να υλοποιούνται με δική της ευθύνη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σήμερα οι ευθύνες της ΚΝΕ είναι αυξημένες. Γι’ αυτό και χρειάζεται η ποιοτικά αναβαθμισμένη παρέμβασή της, με στόχο την οργανωτική συγκρότηση του κινήματος των φοιτητών και των σπουδαστών, τη μαζικοποίηση και το βαθύτερο αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό τους.

Απ’ όλα αυτά θα προκύψει η αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος, ως αποτέλεσμα της αυξημένης δράσης και επιρροής της ΚΝΕ ως νεολαιίστικης οργάνωσης του ΚΚΕ. Αυτά που έχουμε μπροστά μας είναι και πολλά και σύνθετα. Όμως αυτά θα τα υλοποιήσει η ΚΝΕ, που είναι δύναμη μέσα στη νεολαία, η δύναμη στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ που μπορεί να δημιουργήσει όρους μιας μαζικής ενδυνάμωσης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος.

Βασικό ζήτημα είναι η σχεδιασμένα μαζική ανάπτυξη των δυνάμεων της ΚΝΕ μέσα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, με πολλές νέες στρατολογίες νέων κομμουνιστών, με ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής οργανωτικής δουλειάς των ΟΒ και της ικανότητας παρέμβασης σε όλα τα πεδία: Περιεχόμενο μαθημάτων, εκπαιδευτικές διαδικασίες, αλληλεγγύη στις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, χωρίς υποτίμηση της ανάγκης του νέου και της νέας για συλλογικές και ατομικές δραστηριότητες πολιτισμού, ψυχαγωγίας, άθλησης, δημιουργικής αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου, της ανάπτυξης διαπροσωπικών, φιλικών, συντροφικών σχέσεων, το σύνολο δηλαδή των ζητημάτων που ολοκληρώνουν και διαπαιδαγωγούν ένα νέο άνθρωπο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ο Νίκος Αμπατιέλος είναι Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ.

1. Παραμένει επίκαιρο το άρθρο «Για την κατάσταση και την προοπτική του Φοιτητικού και Σπουδαστικού κινήματος», ΚΟΜΕΠ, 5/2014.

2. Έκθεση της Cedefop (Ευρωπαϊκό Κέντρο για την Ανάπτυξη της Επαγγελματικής Κατάρτισης) του 2014 παρουσιάζει τις εξής προβλέψεις για το 2025: «Οι τάσεις που καταγράφονται για την Ελλάδα ακολουθούν τις γενικές ευρωπαϊκές τάσεις. Η απασχόληση των ατόμων με προσόντα χαμηλού επιπέδου αναμένεται να μειωθεί (από 32% σε 21%), ενώ εντονότερη θα είναι η ζήτηση για θέσεις εργασίας με προσόντα μεσαίου (από 41% σε 45%) και ανώτερου επιπέδου (από 27% σε 34%)».

3. Με διάταξη στον τελευταίο νόμο-πλαίσιο 4009/2011 με αφορμή την εκλογή εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των ιδρυμάτων, παρακάμπτει τους φοιτητικούς συλλόγους, αναφέροντας πιο συγκεκριμένα: «Όπου στον παρόντα νόμο προβλέπεται εκπροσώπηση των φοιτητών σε συλλογικά όργανα του ιδρύματος, οι εκπρόσωποι των φοιτητών εκλέγονται από το σύνολο των αντίστοιχων ενεργών φοιτητών, με ενιαίο ψηφοδέλτιο και άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία».

4. Σύμφωνα με άλλη μελέτη της Eurostat (Ιούλης 2016), η Ελλάδα είναι στις πρώτες θέσεις στην ανεργία των αποφοίτων από την εκπαίδευση ηλικιών 20-34 ετών. Η έρευνα αναφέρεται σε άτομα που ολοκλήρωσαν την εκπαίδευση ή κατάρτιση ένα έως τρία χρόνια πριν. Το ποσοστό απασχόλησης αποφοίτων είναι στην Ελλάδα και 48,5%.