Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι έννοια ταξική και είναι αναγκαία

 Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι έννοια ταξική και είναι αναγκαία

Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι έννοια μαρξιστική-λενινιστική. Η λέξη δικτατορία σε αυτή τη φράση έχει ΤΑΞΙΚΟ περιεχόμενο. Κανένας κομμουνιστής αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά. Αλλιώς κινδυνεύει να καταλήξει σε θέσεις οπορτουνιστικές και να στραφεί ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γιατί αυτό είναι η εγκατάλειψη της μαρξιστικής-ταξικής ανάλυσης της κοινωνίας και του κράτους. Η εγκατάλειψη της ταξικής ανάλυσης και του ταξικού περιεχομένου των κομμουνιστικών όρων είναι η επιτομή της αντίδρασης και του οπορτουνισμού. Και αυτή είναι ακριβώς η πρακτική των κομμάτων του ευρωκομμουνισμού, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που αποπροσανατολίζουν το κίνημα.

Η ιδέα του δημοκρατικού δρόμου στο σοσιαλισμό είναι η βασική ιδέα πίσω από τα κόμματα του ευρωκομμουνισμού. Η αντιδραστική αυτή ιδέα στηρίζεται σε μία αφηρημένη αντιπαράθεση μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας με το αστικό, δηλαδή αταξικό, περιεχόμενο των όρων αυτών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως η ανωτερότητα του ιστορικού υλισμού, ως θεωρίας ανάλυσης του κόσμου και της θέσης και πράξης του ανθρώπου μέσα σε αυτόν, εκφράζεται και στο πεδίο της πολιτικής θεωρίας. Η πολιτική θεωρία είναι -ιδωμένη ιστορικά υλιστικά- θεωρία πράξης, και δη επαναστατικής πράξης. Δε χωράνε στην ανάλυση του κράτους και της κοινωνίας αφηρημένες έννοιες. Η ιστορική υλιστική ανάλυση αναδεικνύει το ταξικό περιεχόμενο, την ουσία των όρων που χρησιμοποιούνταν μέχρι τώρα από την αστική τάξη για να αφοπλίζουν το εργατικό κίνημα.

Ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, λοιπόν, πως όταν μιλάμε για τη δικτατορία του προλεταριάτου ή τη δικτατορία της αστικής τάξης, μιλάμε για τη δικτατορία μίας τάξης επάνω στην άλλη. Μιλάμε όχι για μορφή διακυβέρνησης, όχι για μορφή πολιτεύματος, αλλά για το ταξικό περιεχόμενο της εξουσίας. Για αυτό το λόγο, η έννοια δικτατορία, ιδωμένη ιστορικά υλιστικά, δεν έχει καμία σχέση ούτε πχ. με τον Ρωμαϊκό νομικό-πολιτικό θεσμό, ούτε με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Και αυτό γιατί αναφέρεται στο ποια τάξη εξουσιάζει, και όχι στο με ποιόν τρόπο το κάνει. Όπως γράφει ο Λένιν στο ‘Κράτος και Επανάσταση’:

Τα αστικά κράτη ποικίλουν σε μορφή, αλλά η ουσία τους είναι ίδια: όλα αυτά τα κράτη, ανεξάρτητα από τη μορφή τους, σε τελική ανάλυση είναι αναπόφευκτα δικτατορίες της αστικής τάξης. Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό σίγουρα θα επιφέρει μία πληθώρα και ποικιλία πολιτικών μορφών, αλλά η ουσία τους αναπόφευκτα θα είναι η ίδια: η δικτατορία του προλεταριάτου. 

Και ο ίδιος ο Λένιν καταφέρεται εναντίον της α-ταξικής χρήσης του όρου από τον αποστάτη Κάουτσκι στο κείμενο ‘Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι’, αποκαλώντας τον φιλελεύθερο:

Είναι πολύ φυσικό να μιλάει ένας φιλελεύθερος για «δημοκρατία» γενικά. Ο μαρξιστής όμως δε θα ξεχάσει ποτέ να ρωτήσει: «για ποιά τάξη;». Ο καθένας ξέρει λ.χ. –και ο «ιστορικός» Κάουτσκι το ξέρει επίσης– ότι οι εξεγέρσεις ή ακόμα τα μεγάλα κινήματα των σκλάβων της αρχαιότητας δείχνουνε πραγματικά πως βάση του αρχαίου κράτους είτανε η δικτατορία των δουλοκτητών. Μήπως αυτή η δικτατορία καταργούσε τη δημοκρατία ανάμεσα στους δουλοκτήτες, την καταργούσε γι’ αυτούς; Όλος ο κόσμος ξέρει πως όχι.

Θα αναφερθούμε σε επόμενη ανάρτηση, όπως έχουμε επισημάνει και προηγούμενα, στη σχέση δικτατορίας του προλεταριάτου και εξασφάλισης της πλειοψηφίας. Ξεκινούμε, όμως, από εδώ παρουσιάζοντας το ερώτημα που θέτει ο ευρωκομμουνισμός για να δικαιολογήσει τον δημοκρατικό δρόμο στο σοσιαλισμό: Τί χρειάζεται η δικτατορία, τη στιγμή, που μπορεί να εξασφαλιστεί η πλειοψηφία; O Λένιν στην απάντησή του στον Κάουτσκι απαντά στο ίδιο ερώτημα με αναφορά στον Μαρξ και τον Ένγκελς:

Για να τσακίσουμε την αντίσταση της αστικής τάξης.

Για να τρομοκρατήσουμε τους αντιδραστικούς.

Για να διατηρήσουμε τη δύναμη του οπλισμένου λαού ενάντια στην αστική τάξη.

Για να μπορέσει το προλεταριάτο να καταστείλει με τη βία τους αντιπάλους του.

Για τον Λένιν ο Κάουτσκι είναι τόσο ‘συνεπαρμένος από την «καθαρή δημοκρατία» που δε βλέπει τον αστικό της χαρακτήρα, και υποστηρίζει με μιαν «ωραία λογική» πως η πλειοψηφία δεν έχει ανάγκη να τσακίσει την αντίσταση της μειοψηφίας, να την χτυπήσει με τη βία, της φτάνει να περιορίσει τις απομονωμένες περιπτώσεις παραβίασης της δημοκρατίας’. Ο Κάουτσκι, εν ολίγοις, μέσω της προσκόλλησής του στην αφηρημένη και α-ταξική έννοια της δημοκρατίας και της απόρριψης της δικτατορίας του προλεταριάτου, καταλήγει στην βασική παγίδα που έχει στήσει η αστική ιδεολογία: παίρνει για πραγματική ισότητα την τυπική ισότητα, που δεν είναι παρά ψέμα και υποκρισία κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς. Ξεχνά πως ο εκμεταλλευτής δε μπορεί να είναι ίσος με τον εκμεταλλευόμενο. Πως δε μπορεί να υπάρχει αληθινή, πραγματική ισότητα, αν δεν εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας τάξης από μιαν άλλη.

Θα κλείσουμε την εισαγωγική αυτή ανάρτηση στο θέμα της δικτατορίας του προλεταριάτου με ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του Λουί Αλτουσέρ στο βιβλίο του Ετιέν Μπαλιμπάρ ‘Για τη δικτατορία του προλεταριάτου’. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε με αφορμή το 22^ο Συνέδριο του Γαλλικού ΚΚ και τη ρεφορμιστική στροφή του κόμματος προς το αερολόγημα του ‘δημοκρατικοὐ δρόμου για το σοσιαλισμό’ και την εγκατάλειψη του στόχου της δικτατορίας του προλεταριάτου -ουσιαστικά την εγκατάλειψη της μαρξιστικής ανάλυσης της κοινωνίας μέσω της πάλης των τάξεων.^[1]

Κανείς και τίποτα, ούτε το Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, δεν μπορεί να καταργήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου […]. Ο λόγος είναι πως η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι μία πολιτική ή στρατηγική που περιλαμβάνει την εγκαθίδρυση μίας συγκεκριμένης μορφής κυβέρνησης ή θεσμικών οργάνων αλλά, αντιθέτως, μία ιστορική πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα, είναι μία πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στον ίδιο τον καπιταλισμό, και η οποία καλύπτει ολόκληρη τη μεταβατική περίοδο προς τον κομμουνισμό, ‘η πραγματικότητα μιας ιστορικής τάσης’, μιας τάσης η οποία ξεκινά να αναπτύσσεται μέσα στον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, στη διαπάλη εναντίον του. Δεν είναι ένα από τα πιθανά μονοπάτια της μετάβασης στο σοσιαλισμό, ένα μονοπάτι που μπορεί ή πρέπει να επιλεχθεί κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες (όπως, για παράδειγμα, στην ‘υποανάπτυκτη’ Ρωσία του 1917) αλλά μπορεί κάλλιστα να απορριφθεί για μια άλλη, διαφορετική ‘επιλογή’ για το ‘δημοκρατικό’ δρόμο, στην πολιτικά και βιομηχανικά ‘ανεπτυγμένη’ Δυτική Ευρώπη. Δεν είναι ζήτημα επιλογής, ζήτημα πολιτικής. Και γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να ‘εγκαταλειφθεί’, όπως δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί η ταξική πάλη, παρά στα λόγια και με κόστος την απέραντη σύγχυση [του κινήματος].^[2]

---

[1] Ας τονίσουμε, πως το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα -που φέρει από τότε καταχρηστικά τον τίτλο Κομμουνιστικό- είναι κεντρικός πυλώνας στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το συνονθύλευμα των οπορτουνιστών του ευρωμονόδρομου.

[2] Η μετάφραση που παρατίθεται εδώ είναι από την Επαγρύπνηση.

Τα ΜΑΤ επιστράτευσε η κυβέρνηση για να σπάσει την απεργία στο εργοστάσιο του «Παπουτσάνη»

 Τα ΜΑΤ επιστράτευσε η κυβέρνηση για να σπάσει την απεργία στο εργοστάσιο του «Παπουτσάνη»

Τα ΜΑΤ επιστράτευσε η συγκυβέρνηση για να σπάει την απεργία των εργαζομένων στον κλάδο της ελαιουργοσαπωνοποιίας και ενώ οι εργαζόμενοι πραγματοποιούσαν συγκέντρωση έξω από το εργοστάσιο του «Παπουτσάνη» στη Ριτσώνα, στο πλαίσιο 24ωρης απεργίας στα εργοστάσια του κλάδου. Κάτω από τη «βοήθεια» των ΜΑΤ και της αστυνομίας, μικρή μερίδα απεργοσπαστών μπήκε για δουλειά.

Η απόφαση της Πανελλαδικής Ένωσης Προσωπικού Ελαιουργοσαπωνοποιείων για απεργία πάρθηκε μετά από Γενικές Συνελεύσεις στα μεγαλύτερα εργοστάσια του κλάδου (ΕΛΑΪΣ, ΛΕΒΕΡ, ΜΙΝΕΡΒΑ) και στον «Παπουτσάνη».

Στο πλευρό των απεργών του «Παπουτσάνη» βρίσκονται απεργοί από τα υπόλοιπα εργοστάσια του κλάδου, εργαζόμενοι από άλλους χώρους δουλειάς και αντιπροσωπεία της ΕΓ του ΠΑΜΕ.

Κάλεσμα στους εργαζόμενους να ενωθούν και να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα απηύθυνε ο Νίκος Ξουράφης πρόεδρος της Πανελλαδικής Ένωσης Προσωπικού Ελαιουργοσαπωνοποιείων. «Μόνο έτσι θα κερδίσουμε, αλλιώς χάνουμε», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Οι εργαζόμενοι του «Παπουτσάνη» απαιτούν από τη διεύθυνση της εταιρείας να ανακαλέσει τις 6 απολύσεις που έκανε στις 20 Δεκέμβρη που στόχο έχουν όχι τη «διάσωση» της εταιρείας, αλλά να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους, να καταργήσουν τις κατακτήσεις τους και να χτυπήσουν το Σωματείο για να μπορούν άνετα να εφαρμόσουν τους νέους νόμους που ψηφίζει η κυβέρνηση.

Η Πανελλαδική Ένωση Ελαιουργοσαπωνοποιείων σημειώνει: «Η επίθεση στους εργαζόμενους του "Παπουτσάνη" είναι επίθεση συνολικά στους εργαζόμενους του κλάδου και έτσι θα την αντιμετωπίσουμε. Δεν πρόκειται να μας τρομάξουν οι απειλές της εργοδοσίας, ούτε φυσικά και οι δυνάμεις καταστολής, που, με εντολή της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, επιτέθηκαν στις 24/12/2013 στους απεργούς, κάνοντας μάλιστα 8 συλλήψεις(...) Καλούμε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου στη συγκέντρωση που θα γίνει στο εργοστάσιο του "Παπουτσάνη". Καλούμε τους εργαζόμενους και τα Σωματεία της περιοχής να στηρίξουν με κάθε τρόπο τον αγώνα των εργαζομένων».

πηγη: 902

Πέτερ Βάις: Η Ανάκριση - Νίκος Μπογιόπουλος: Μόνο έτσι!

 Πέτερ Βάις: Η Ανάκριση - Νίκος Μπογιόπουλος: Μόνο έτσι!

Η Ανάκριση

Die Ermittlung, 1965, του Πέτερ Βάις

Ορατόριο σε 11 Ωδές

Εμείς όμως που βλέπουμε ακόμη μπροστά μας αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων
μέσα στο φως των προβολέων
ανάμεσα σε βρισιές σε γαβγίσματα σκυλιών

που ζούμε ακόμη μ' εκείνες τι εικόνες.

ξέρουμε ότι και σήμερα εκατομμύρια ανθρώπων
υπομένουν βουβά παθητικά την εξόντωση τους

Κι αυτή την φορά τα μέσα της εξόντωσης
θα είναι ασύγκριτα πιο αποτελεσματικά από τα παλιά μέσα

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

ΜΑΡΤΥΣ 1

Ο εκτελεστής πλησίαζε τον πρώτο

Σε απόσταση πέντε βημάτων περίπου

Σήκωνε το όπλο στο ύψος του σβέρκου και πυροβολούσε

Ο άλλος λοξοκοίταζε

Μόλις έπεφτε ο πρώτος ερχόταν η σειρά του

ΩΔΗ  ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΤΟΙΧΟ

ΜΑΡΤΥΣ 3

Βλέπετε

Τυχαίνει κάποιες φορές κάποιος να επιζήσει

Αυτήν την φορά ήμουν εγώ

ΟΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΡΑ

ΜΑΡΤΥΣ 6

Δεν αισθάνομαι μίσος

Δεν ζητάω εκδίκηση

Ο ι κατηγορούμενοι μου είναι αδιάφοροι

Ξέρω μονάχα

Κι αυτό καταθέτω σήμερα μπροστά σας

στην σεβαστή ομήγυρη

Αυτοί δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα απ' ότι έκαναν
δίχως την υποστήριξη εκατομμυρίων άλλων

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΜΑΡΤΥΣ 2

Δε σκότωναν πια από μίσος ούτε από ιδεολογία

Σκότωναν γιατί δεν μπόρεσαν να πείσουν ότι είχαν όραμα για τον κόσμο

Κ ι αυτό τους έκανε να νιώθουν ανάξιοι λόγου

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

ΜΑΡΤΥΣ 1

 

Έπρεπε τα αίτια θανάτου να συμφωνούν με την ηλικία του αποθανόντος

Και να φροντίζουμε να μην υπάρχουν δυο νεκροί το ίδιο λεπτό

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΡΑ

ΜΑΡΤΥΣ 5

Εμείς ακούγαμε απ’ έξω μόνο τα χτυπήματα και τις φωνές

Αυτό που είδα ήταν όταν τους έβγαζαν σηκωτούς

Ήταν αδύνατο v’ αναγνωρίσεις ανθρώπινη ύπαρξη

Κομμάτια κρέας

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΡΑ

ΜΑΡΤΥΣ 5

Το βαγόνι ήταν κάπου ενάμισι μέτρο ψηλό

Πηδήξαμε στο έδαφος που ήταν στρωμένο με χοντρό χαλίκι Έπεφτες με τα γόνατα

Κι ένοιωθες ένα σεισμό στις κλειδώσεις

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΛΗΤΑ

ΜΑΡΤΥΣ 1

Γιατί είσαι με τους πεθαμένους ρώτησα

Δεν μπορώ πια να είμαι με τους ζωντανούς αποκρίθηκε

Το βράδυ είχε πεθάνει

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

ΜΑΡΤΥΣ 2 

Την έβαλαν να σταθεί δίπλα μου

Κάτω από το φουστάνι της έσταζε αίμα

Τότε μάθαμε να μιλάμε χωρίς να κουνάμε τα χείλια

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΡΑ

ΜΑΡΤΥΣ 6

Την υπέβαλαν στο μαρτύριο της εικονικής εκτέλεσης

Έκαναν πως θα την εκτελούσαν

Δινόταν το πρόσταγμα

Και μετά σιωπή

Στο τέλος έπεσε στα γόνατα

Ικέτευε να την εκτελέσουν

ΩΔΗ ΠΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΛΙΛΙ ΤΟΦΛΕΡ

ΜΑΡΤΥΣ 5

Ήταν μια παχύρευστη μάζα

Σαν τσιμέντο

Καίγονταν τα σωθικά σου

Διπλωνόσουν στα δυο

Έλεγες ότι θ’ ανοίξει η κοιλιά σου θα σκιστεί η σάρκα
και θα ξεράσεις τις φωτιές της κόλασης

ΩΔΗ ΠΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

ΜΑΡΤΥΣ 6

Τοποθετούσαν τα κορίτσια σε μεταλλικές καρέκλες
με μια μαύρη πλάκα στην κοιλιά
και μια άλλη στα οπίσθια

Μετά άνοιγαν το μηχάνημα ακτινοβολίας
και τις έκαιγαν μέχρι ν’ αχρηστευθούν οι ωοθήκες

ΩΔΗ ΠΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

ΜΑΡΤΥΣ 6

Μόνο έτσι! 

Νίκος Μπογιόπουλος

Καθόλου τυχαία, ο Βάις επιλέγει να κλείσει το έργο του με τα λόγια του συνηγόρου των εγκληματιών του Άουσβιτς «Αυτά τα αδικήματα θα έπρεπε να είχαν παραγραφεί»!

Πράγματι, αυτό έγινε. Τα αδικήματα των πραγματικών εγκληματιών παραγράφηκαν!

Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Κρουπ». Η πολυεθνική «Κρουπ», που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά που τα εργοστάσιά της όλως περιέργως έμεναν ανέπαφα όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Έσσεν. Ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο «κύριος» Κρουπ, έλεγε ότι «ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος)». Ο «κύριος» Κρουπ έλεγε ότι «ο Αδόλφος Χίτλερ μετέτρεψε τον εργάτη σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και σε σύντροφο των βιομηχάνων». Ο «κύριος» Κρουπ το 1940 παρέλαβε από τα χέρια του Χίτλερ το χρυσό παράσημο του ναζιστικού κράτους. Η σημερινή Κρουπ είναι αυτή στην οποία οι κυβερνήσει της Ελλάδας έχουν ξεπουλήσει τα ναυπηγεία της χώρας. Μόνο από ένα εργοστάσιο της «Κρουπ», της σημερινής «Κρουπ» με τις 670 θυγατρικές σε όλο τον κόσμο, από το εργοστάσιο που ξέχασαν να βομβαρδίσουν οι Αμερικάνοι στο Έσσεν, οι ναζί χρηματοδοτήθηκαν μέχρι το 1945 με το ιλιγγιώδη για την εποχή ποσό των 4.738.446 μάρκων.

Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Ντόιτσε Μπανκ». Η «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που έχει αναλάβει το ξεπούλημα της δημόσιας  περιουσίας ως σύμβουλος των ελληνικών κυβερνήσεων, είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ» που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Αουσβιτς.

Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Ζήμενς». Η «Ζήμενς», με την οποία έκαναν εξωδικαστικό συμβιβασμό οι ελληνικές κυβερνήσεις για τις μίζες, είναι η ίδια «Ζήμενς» που έλυνε και έδενε επί φασίστα Μεταξά. Με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της «Ζήμενς» στην Αθήνα, συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας ίο 1943.

Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι οικονομικοί στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος Μεταξά που όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα παρέδωσε τους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους στην Γκεστάπο για να μεταφερθούν στα Νταχάου και στα Άουσβιτς.

Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, αυτοί που το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων. Ήταν στις εκλογές του '33 που οι Ναζί πήραν το 44% των ψήφων.

Στο εδώλιο δεν κάθισε η ελβετική «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών». Ο πρόεδρος της, ο τραπεζίτης Σαχτ, ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ από το 1934.

Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Φάρμπεν». Το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα της «Φάρμπεν» κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Άουσβιτς. Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του. Στη «Φάρμπεν» δούλευαν 85.000 κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η «Φάρμπεν» κατασκεύασε το Κυκλώνιο Β. Ήταν το αέριο που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στα κρεματόρια. Ένα από τα ονόματα με τα οποία κυκλοφορεί σήμερα η «Φάρμπεν» είναι «Μπάγερ». Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 45 από τους μεγαλύτερους Γερμανούς βιομήχανους που στις επιχειρήσεις τους στέλνονταν για καταναγκαστική εργασία οι κρατούμενοι από το Μαουτχάουζεν.

Στο εδώλιο δεν κάθισαν:

Η αμερικανική πολυεθνική «ΙΒΜ». Η οργάνωση των 78 ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης έγινε με τεχνολογία της «ΙΒΜ». Ο πρόεδρος της «ΙΒΜ», ο Τ. Watson, τιμήθηκε από το Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937. Ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε να αποδώσει το ναζιστικό καθεστώς σε μη Γερμανό πολίτη.

Η «Standard Oil». Η «Standard Oil», των συμφερόντων Ροκφέλερ, στη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους συμμάχους προμήθευε με καύσιμα και τον Αξονα.

Η «General Motors». Χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό κατασκευάστηκαν από την «General Motors». «Ό,τι συμφέρει την «General Motors» συμφέρει την Αμερική», έλεγε ο Αϊζενχάουερ. Το αμερικανικό κράτος αποζημίωσε με 33 εκατ. δολάρια την «General Motors» για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσια της σε Γερμανία και Αυστρία στον πόλεμο. Ήταν τα εργοστάσια που κατασκεύαζαν τανκς για τον Χίτλερ.

Η «Ford». Το 1/3 των φορτηγών της Βέρμαχτ το κατασκεύασε η αμερικανική πολυεθνική «Ford». Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν σκλάβοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο πρόεδρος της «Ford», ο «κύριος» Ford, το 1938 γιόρτασε τα 75α γενέθλιά του παραλαμβάνοντας από τους Γερμανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού. Η τράπεζα «UBC. Ήταν από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος. Πρόεδρος της ήταν ο «κύριος» Πρέσκοτ Μπους. Πατέρας και παππούς δυο αμερικανών προέδρων.

Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν τιμωρήθηκε μετά τον πόλεμο για τις σχέσεις του με τον ναζισμό. Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν. Το φρόντισε ο κύριος John McCloy. Ήταν ο Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. O McCloy ήταν από το 1947 ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της τράπεζας «Chase Manhattan».

Ο κατάλογος είναι μακρύς και το συμπέρασμα ασφαλές: Από το εδώλιο λείπουν όλοι αυτοί που είναι δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους «Χίτλερ». Λείπουν τα μονοπώλια και όλοι αυτοί που κάνουν κουμάντο σε ένα σύστημα που είτε με φασισμό είτε χωρίς φασισμό, είτε με κοινοβούλιο είτε χωρίς κοινοβούλιο, έχει πάντα το ίδιο όνομα. Λέγεται καπιταλισμός.

Γεγονός που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις: Μήπως, τελικά ο Μπρεχτ είχε δίκιο;

Ναι ο Μπρεχτ είχε δίκιο:

«... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός. Ως ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός», έλεγε ο Μπρεχτ.

Γι’ αυτό απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση ενάντια στον φασισμό. Ενάντια στην ωμότητα, τη δολιότητα, την θρασύτητα, την απανθρωπιά του φασισμού.

Αλλά ο φασισμός δεν αρκεί να πολεμηθεί. Δεν αρκεί ούτε ακόμα και να νικηθεί. Ο φασισμός πρέπει να ξεριζωθεί. Και θα ξεριζωθεί μόνο έτσι: Ως καπιταλισμός.

πηγη Μποτίλια Στον Άνεμο

Προκλητική εμφάνιση χρυσαυγιτών στο Κερατσίνι

Προκλητική εμφάνιση χρυσαυγιτών στο Κερατσίνι

Ανακοίνωση της ΚΟ Πειραιά του ΚΚΕ

Στις εργατογειτονιές του Κερατσινίου επανεμφανίστηκαν το Σάββατο 25 Γενάρη οι χρυσαυγίτες. Εκαναν παρέλαση με στρατιωτικό βηματισμό και σχετική περιβολή, φώναξαν φασιστικά συνθήματα στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Π. Φύσσας και κατέβασαν το πανό που είχε αναρτηθεί στη μνήμη του. Ομάδα απ' αυτούς, συνεχίζοντας την παρέλασή τους, πετροβόλησαν το στέκι «Ρεσάλτο» που είναι κοντά στην πλατεία Λαού στο Κερατσίνι και προκάλεσαν ζημιές σε παρακείμενο σπίτι.
Σε ανακοίνωσή της, η Κομματική Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ σημειώνει: «Καταγγέλλουμε την τρομοκρατική εμφάνιση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι. Η ναζιστική συμμορία των δολοφόνων, με προκλητικό τρόπο, εμφανίστηκε στις εργατογειτονιές του Κερατσινίου, τραμπούκισε περαστικούς, εργαζόμενους και επαγγελματίες που δυσανασχετούσαν για την παρουσία τους, ενώ βεβήλωσε και το χώρο που δολοφονήθηκε από τα χέρια τους ο Παύλος Φύσσας.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία του Πειραιά πρέπει με αποφασιστικότητα να απομονώσουν τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Να μην μπορούν να στέκονται σε κανένα χώρο δουλειάς, σε καμιά λαϊκή γειτονιά. Η οργάνωση της πάλης του λαού είναι αυτή που θα δώσει αποφασιστική απάντηση στους απογόνους των ναζί».
Το βράδυ της Κυριακής, τα ναζιστικά αποβράσματα χτύπησαν και τα γραφεία της ΚΟΒ Περάματος του ΚΚΕ. Οπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΚΟΒ, οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής βεβήλωσαν ξανά τα γραφεία του Κόμματος, γράφοντας σύνθημα στην πρόσοψη του κτιρίου, ενώ συνθήματα φασιστικού περιεχομένου έχουν γράψει και σε διάφορα σημεία της πόλης.
Στην ανακοίνωση της ΚΟΒ Περάματος σημειώνεται μεταξύ άλλων: «Οι κομμουνιστές δεν τρομοκρατούνται από τους θρασύδειλους της Χρυσής Αυγής. Θα συνεχίσουν αταλάντευτα την πάλη τους για το δίκιο και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου και σε κάθε δύναμη που υπηρετεί τα αφεντικά.
Καλούμε το λαό, τη νεολαία του Περάματος, τα σωματεία, τους συλλόγους στο μαζικό κίνημα, να τους απομονώσουν, να μην μπορούν να σταθούν σε καμιά γειτονιά, σε κανένα χώρο δουλειάς, γιατί ο μόνος που μπορεί και πρέπει πραγματικά να αντιμετωπίσει, με τον οργανωμένο αγώνα, την ιδεολογία και πρακτική των φασιστοειδών της ΧΑ, είναι το ίδιο το εργατικό λαϊκό κίνημα. Το ναζισμό και το φασισμό θα τον τσακίσει και θα τον απομονώσει το ίδιο το κίνημα».

Φόρουμ του Νταβός: Ολα τα μέτωπα ανοιχτά!

Φόρουμ του Νταβός: Ολα τα μέτωπα ανοιχτά!

Ολα τα γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος μέτωπα (άρα και των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα) είναι ανοιχτά. Αυτό επιβεβαίωσαν οι συνομιλίες στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Καταγράφοντας ταυτόχρονα και μετατοπίσεις και αλλαγές ιεραρχήσεων σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σε σχέση με το ποια περιοχή εντείνουν τη δραστηριότητά τους.
Στα σημαντικά που καταγράφει ο οικονομικός Τύπος σε σχέση με το Φόρουμ, είναι η ευδιάκριτη στροφή («pivot») του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, γεγονός που αντανακλάται και στις σχέσεις τους με χώρες που παραδοσιακά κατατάσσονταν στον «άξονα του κακού», όπως το Ιράν.
Καθόλου τυχαία, στη Σύνοδο συμμετείχε και μίλησε για πρώτη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια ο Ιρανός πρόεδρος, ο οποίος παρουσίασε τις επενδυτικές ευκαιρίες στη χώρα του και υπέδειξε τη δυνατότητα «να γεφυρωθούν ρήγματα που μένουν ανοικτά στη Δυτική Ασία εδώ και τριάντα χρόνια», όπως αναφέρουν ανταποκρίσεις από την ελβετική πόλη. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι ο Σιμόν Πέρες, πρόεδρος του Ισραήλ, είπε στη Σύνοδο ότι το Ιράν και το Ισραήλ δεν είναι «ιστορικοί εχθροί».

***

Δηλωτική της όξυνσης των αντιθέσεων στην περιοχή της Ασίας είναι και η αποστροφή του Ιάπωνα πρωθυπουργού ότι η χώρα του και η Κίνα μοιάζουν με τη Βρετανία και τη Γερμανία στις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς οξύνεται η διαμάχη των δυο χωρών στη θάλασσα της Ανατολικής Κίνας, με την εμπλοκή κι άλλων γειτονικών χωρών.
Επιβεβαιώνοντας τις κακές σχέσεις ανάμεσα στις δυο χώρες, ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών ανταπάντησε ότι «οι Ιάπωνες ηγέτες αρέσκονται στο ξαναγράψιμο της ιστορίας, αλλά ο κινεζικός λαός δεν ξεχνά». Ο ίδιος είπε ότι στην Απω Ανατολή δεν έχει μεταφερθεί μόνο το επίκεντρο της παγκόσμιας παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά και του κινδύνου ανεξέλεγκτων εντάσεων, παρά την οικονομική αλληλεξάρτηση.
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, από την πλευρά του, υπερασπίστηκε το ρόλο των ΗΠΑ στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, χαρακτηρίζοντας «λανθασμένη» την αντίληψη ότι η Αμερική αναδιπλώνεται. Αυτή η αντίληψη, εξήγησε, βασίζεται «στην απλουστευτική παραδοχή ότι το μόνο εργαλείο άσκησης επιρροής είναι οι ένοπλες δυνάμεις μας και ότι αν δεν έχουμε μαζική στρατιωτική παρουσία κάπου ή δεν εξαπολύουμε άμεση απειλή χρήσης βίας, έχουμε εγκαταλείψει το γήπεδο».

***

Αυτό που λέει ο Αμερικάνος υπουργός Εξωτερικών είναι ότι η διπλωματία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι η άλλη όψη της χρήσης των όπλων. Οτι δηλαδή η ιμπεριαλιστική ειρήνη είναι η άλλη όψη του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Η πραγματικότητα αυτή δίνει απάντηση και στις πολιτικές εκείνες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλούν την ΕΕ να αναπτύξει «διπλωματική δράση» σε περιοχές όπως η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, αντί να στείλει στρατό. Σαν να πρόκειται η διπλωματική δράση της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να έχει σαν στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων του λαού της αφρικάνικης χώρας και όχι των μονοπωλίων της μιας ή της άλλης δύναμης που ανταγωνίζονται για τον ορυκτό της πλούτο.
Γεγονός παραμένει πάντως ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να κλείσουν με συμβιβασμούς (προσωρινούς βεβαίως) τα ανοιχτά μέτωπα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη οι ΗΠΑ συμβιβάστηκαν με τη Ρωσία στο ζήτημα της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, ενώ έχει αλλάξει η στάση τους και απέναντι στο Ιράν.

***

Αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν το ενδιαφέρον τους για την περιοχή της Ευρασίας, της Μέσης Ανατολής, της Αν. Μεσογείου. Αντίθετα, φαίνεται πως με την παρέμβασή τους θέλουν να δυσκολέψουν τους ανταγωνιστές τους στις συγκεκριμένες περιοχές (κύρια την Κίνα και τη Ρωσία), υπηρετώντας το μακροπρόθεσμο συμφέρον των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων, που τουλάχιστον στο ζήτημα της Ενέργειας έχουν βρει εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας, όπως είναι το σχιστολιθικό αέριο και πετρέλαιο.
Αλλωστε, οι ΗΠΑ δεν αποτραβήχτηκαν ποτέ ούτε από το ευρωπαϊκό έδαφος, παρά το γεγονός ότι με τις περισσότερες χώρες της ΕΕ είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ. Η εξέλιξη της κρίσης στην Ευρωζώνη και η προσπάθεια των ΗΠΑ να παρέμβουν στη διαχείρισή της, άλλοτε μέσω της Ελλάδας και άλλοτε με παρεμβάσεις σε μέτωπα όπου υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από χώρες όπως η Γαλλία και άλλες (π.χ. Αφρική), δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά «νηνεμία» θα φέρει για τους λαούς της περιοχής η μετατόπιση ανατολικότερα του άξονα του γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, η οποία είναι βαθιά ενσωματωμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στις συμμαχίες του, έχει ενεργή συμμετοχή και σε πολλές περιπτώσεις στρατιωτική παρουσία σε ιμπεριαλιστικές αποστολές ανά τον κόσμο και το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει, είτε αυτό αφορά την ευρύτερη γειτονιά μας, είτε τα μέτωπα που οξύνονται σε άλλες περιοχές του πλανήτη...