30 Ιουλ 2019

Ο σύννομος βίος

Πόση περιέργεια έχω αλήθεια για το τι περιείχε ο σύννομος βίος ενός εκτελεστή.
Γεννήθηκε, μεγάλωσε σε κάποια γειτονιά, έπαιξε με άλλα παιδάκια και είχε την τύχη στα 15 του να τη σκαπουλάρει από σφαίρα “ευσυνείδητου” ειδικού φρουρού. Βλέπεις αυτός -ο φρουρός- από μικρός σύχναζε αλλού κι εκπαιδευόταν για μεγάλα πράματα. Στο σινεμά στα καουμπόικα δεν ήταν ποτέ με τους κακούς ινδιάνους. Ήταν πάντα με το δίκιο και το νόμο του δυνατού, ασφαλής και σίγουρος για τις επιλογές του σύννομου βίου του. Ενός βίου που τον απαλλάσσει από τιμωρίες και τύψεις και μεταμέλειες. Στο κάτω-κάτω το θύμα πήγαινε φιρί-φιρί. Σωστά καταδικάστηκε -το θύμα- πολλάκις εις θάνατον και μετά θάνατον, από μια δικαιοσύνη στα μέτρα των σύννομων.

Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr

Συνέντευξη – Επιμέλεια: Νίκος Μόττας //
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 140 χρόνων από τη γέννηση του Ιωσήφ. Β. Στάλιν μιλήσαμε με τον Grover Furr, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Montclair του Νιού Τζέρσι, γνωστό για τις μελέτες και το συγγραφικό του έργο πάνω στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα για την περίοδο της ηγεσίας του Ι.Β.Στάλιν. Από τα πλέον γνωστά βιβλία του είναι το “Khrushchev Lied” (Ο Χρουστσόφ είπε ψέματα) ενώ έχει συγγράψει πληθώρα ερευνητικών πονημάτων, μεταξύ άλλων για τη δολοφονία του Σεργκέι Κιρόφ, τις Δίκες της Μόσχας και την υπόθεση της «σφαγής στο Κατίν». Το 2007 το όνομα του Grover Furr συγκαταλέχθηκε από συντηρητικούς κύκλους των ΗΠΑ στον κατάλογο των «101 πιο επικίνδυνων ακαδημαϊκών στην Αμερική».

* * *  

-Εξήντα-πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, το όνομα του παραμένει στο επίκεντρο του αντικομμουνισμού. Η αστική ιστοριογραφία και οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης συνεχίζουν την συκοφάντηση του, αποκαλώντας τον «δικτάτορα» και «αιμοσταγή τύραννο» που- όπως ισχυρίζονται- «σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους». Γιατί οι αντικομμουνιστές εστιάζουν ακόμη και σήμερα τις επιθέσεις τους στον Στάλιν και ποιες είναι οι κύριες πηγές των ισχυρισμών τους;
Ο Grover Furr.
Ο καθηγητής Grover Furr.
Οι υπερασπιστές του καπιταλισμού χρειάζεται να παρουσιάσουν τον κομμουνισμό ως κάτι απαίσιο! Γι’ αυτό, εκτός απ’ το να κρύβουν την φρίκη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, χρειάζονται έναν «μπαμπούλα» στον οποίο να εστιάζουν, χρησιμοποιώντας τον σαν την επιτομή των «κακών» του κομμουνισμού. Ο Στάλιν υπήρξε ο ηγέτης της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά την περίοδο των μεγαλύτερων τους θριάμβων και επομένως κατά την περίοδο της μεγαλύτερης απειλής ενάντια στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, ο Στάλιν είναι φυσικό να αποτελεί στόχο σε κάθε περίπτωση.
Υπάρχουν, όμως, τουλάχιστον άλλοι δύο λόγοι. Ο πρώτος είναι ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος είπε ψέματα για τον Στάλιν σε όλα όσα έγραψε από το 1928 έως τη δολοφονία του το 1940. Τα γραπτά του Τρότσκι, από το 1929 και έπειτα, αποτέλεσαν την πρώτη βασική πηγή ψεμάτων και συκοφαντιών ενάντια στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Ο δεύτερος είναι ο Νικίτα Χρουστσόφ. Η «μυστική ομιλία» του στις 25 Φλεβάρη 1956 στο 20ο Συνέδριο [του ΚΚΣΕ] ήταν ένα ολέθριο πλήγμα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Αποτέλεσε δε ένα ανεκτίμητο δώρο για τους αντικομμουνιστές όλου του κόσμου!
Έπειτα από το 22ο Συνέδριο του Κόμματος τον Οκτώβρη του 1961, όταν ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του επιτέθηκαν ακόμη πιο άγρια στον Στάλιν, με ακόμη περισσότερα ψέματα, ο Χρουστσόφ και το ΚΚΣΕ στήριξαν την έκδοση εκατοντάδων βιβλίων και άρθρων που επιτίθονταν και ψευδολογούσαν ενάντια στον Στάλιν. Επίσης, υπό την αιγίδα του Χρουστσόφ, εκδόθηκαν εκατοντάδες βιβλία και άρθρα με επιθέσεις και ψέματα ενάντια στο Λαβρέντι Μπέρια, τη δολοφονία του οποίου οργάνωσε ο ίδιος ο Χρουστσόφ στις 26 Ιούνη 1953. Ο Μπέρια δεν είναι τόσο σημαντική φυσιογνωμία στην σοβιετική ιστορία όσο ο Στάλιν. Αλλά ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του συκοφάντησαν τον Μπέρια το ίδιο αγρίως- αν όχι και περισσότερο- όπως έπραξαν με τον Στάλιν. Και αυτοί που είχαν υπάρξει πιο κοντά στον Στάλιν – οι Μόλοτοφ, Μαλένκοφ, Καγκανόβιτς- υποστήριξαν τον Χρουστσόφ σε αυτήν την αδίστακτη επίθεση εναντίον του, όπως και στην δολοφονία του Μπέρια.
Άμεσο αποτέλεσμα της αντισταλινικής εκστρατείας του Χρουστσόφ ήταν ο μισός περίπου αριθμός των κομμουνιστών διεθνώς- εκτός του σοσιαλιστικού μπλοκ – να εγκαταλείψουν τα κόμματα τους. Κάποιοι εξ’ αυτών πέρασαν κυριολεκτικά στο απέναντι πεζοδρόμιο και έγιναν μέλη τροτσκιστικών κομμάτων! Σε ότι αφορά τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την Σοβιετική ιστορία, πρέπει να θυμόμαστε πως, την εποχή εκείνη, ελάχιστοι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πραγματικά πως ήταν ψέματα. Κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν ψέματα, μιας και ο Χρουστσόφ ουδέποτε δημοσίευσε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ούτε ο Χρουστσόφ, ούτε οι διάδοχοι του, επέτρεψαν την πρόσβαση – ακόμη και σε ιστορικούς του Κόμματος- σε βασικά ντοκουμέντα των αρχείων.
Οι ψευδολογίες του Χρουστσόφ και των εκατοντάδων γραφιάδων του έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από αντικομμουνιστές της Δύσης και αναδείχθηκαν σε βασική πηγή αντισταλινικών ψεμάτων για όλους τους αντικομμουνιστές συγγραφείς και «ακαδημαϊκούς» που ακολούθησαν, μέχρι και σήμερα. Κάποια απ’ τα σοβιετικά αντικομμουνιστικά έργα της εποχής του Χρουστσόφ δημοσιεύθηκαν στο δυτικό κόσμο και γνώρισαν ευρεία δημοσιότητα από τους καπιταλιστές. Ανάμεσα σε αυτούς τους συγγραφείς περιλαμβάνονται οι Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, Ρόι Μεντβέντεφ και Αλεξάντρ Νέκριτς.
Πολλά έργα δυτικών «ειδημόνων» περί της ΕΣΣΔ βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στις ψευδολογίες της χρουστσοφικής περιόδου. Σημαντικά παραδείγματα αυτών είναι τα έργα του Ρόμπερτ Κόνκουεστ και η βιογραφία του Μπουχάριν από τον αμερικανό ιστορικό Στίβεν Κοέν. Κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Μπρέζνιεφ και των διαδόχων του, του Αντρόποφ και Τσερνιένκο, τα αντισταλινικά πονήματα και άρθρα σχεδόν εξαλείφθηκαν. Ο Μπρέζνιεφ και οι άλλοι σοβιετικοί ηγέτες αντιλήφθηκαν τη μεγάλη ζημιά που ο Χρουστσόφ – και τα εμπνευσμένα από τον Χρουστσόφ έργα – προκαλούσαν στην Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Είναι, όμως, σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτοί οι μετα-χρουστσοφικοί ηγέτες ουδέποτε αποκήρυξαν τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο. Θα μπορούσαν να το έχουν πράξει. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ερευνητές τους, είχαν πρόσβαση σε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, σε όλο το αρχειακό υλικό. Ήξεραν, ασφαλώς, ότι ο Χρουστσόφ είχε πει ψέματα. Όμως δεν απέρριψαν κανένα από αυτά τα ψέματα.
Προκύπτει, λοιπόν, ένα ερώτημα: Γιατί ο Χρουστσόφ έκανε ότι έκανε; Ανάμεσα στους λόγους είναι σίγουρα το γεγονός ότι ο Χρουστσόφ και η υπόλοιπη ηγεσία του Κόμματος είχε εγκαταλείψει την ιδέα του κομμουνισμού. Ήθελαν μια Σοβιετική Ένωση που να ήταν ισχυρή οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Δεν ήθελαν όμως να προχωρήσει η ΕΣΣΔ προς την κατεύθυνση μιας αληθινά κομμουνιστικής κοινωνίας. Ο Στάλιν το ήθελε! Το πέρασμα στο επόμενο στάδιο [της σοσιαλιστικής οικοδόμησης] προς τον κομμουνισμό ήταν το θέμα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος το 1952. Πρόκειται για το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομματικό συνέδριο στην ιστορία της ΕΣΣΔ τα πρακτικά του οποίου ουδέποτε δημοσιεύθηκαν. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να ειπωθούν για την προώθηση, εκ μέρους του Στάλιν, της κομμουνιστικής προοπτικής, όπως και για τις αποτυχημένες απόπειρες περαιτέρω εκδημοκρατισμού της Σοβιετικής Ένωσης, όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο μιας συνέντευξης.
Ένα χρόνο και πλέον από τότε που έγινε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ξεκίνησε μια εκστρατεία ψεμάτων και συκοφαντιών για τον Στάλιν και ευρύτερα για την σοβιετική ιστορία που έκανε ακόμη και την αντίστοιχη καμπάνια του 1962-1964 επί Χρουστσόφ να μοιάζει μετριοπαθής! Για άλλη μια φορά, εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα γράφτηκαν, επιτιθέμενα στον Στάλιν, παρουσιάζοντας την ΕΣΣΔ της σταλινικής περιόδου ως πεδίο τερατωδών εγκλημάτων και τον ίδιο τον Στάλιν ως αρχιεγκληματία. Και πάλι δεν υπήρχαν αποδείξεις, μονάχα επανάληψη των ψεμάτων της περιόδου του Χρουστσόφ αλλά και ανακάλυψη κι’ άλλων ψευδολογιών. Αυτή η αντισταλινική, αντικομμουνιστική επίθεση βοήθησε ιδεολογικά στο να στρωθεί ο δρόμος για την επιστροφή στον καπιταλισμό και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Διότι, άπαξ και έχεις εγκαταλείψει τον προλεταριακό διεθνισμό, σε τι χρειάζεται ένα πολυεθνικό, πολυφυλετικό κράτος όπως η ΕΣΣΔ;
Τα ψέματα επί εποχής Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ αναφορικά με τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο αποτελούν τη βασική πηγή της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ψευδολογίες πολύ χρήσιμες για τους καπιταλιστές και τους αντικομμουνιστές για την συκοφάντηση του κομμουνισμού. Τόσο χρήσιμες που είναι αδύνατο για έναν ιστορικό να βρει δουλειά ως καθηγητής σοβιετικής ιστορίας εάν δεν αποδέχεται ως αλήθειες τα αντικομμουνιστικά ψέματα της περιόδου του Χρουστσόφ και του Γκορμπατσόφ. Για παράδειγμα, είναι απαγορευμένο να δηλώνεις ότι ο Χρουστσόφ είπε ψέματα στη «μυστική ομιλία» του, παρ’ ότι οι ακαδημαϊκοί ερευνητές της σοβιετικής ιστορίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Χρουστσόφ ψεύδονταν. Αλλά το να το παραδεχτείς ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του είπαν ψέματα – όπως είπαν ο Γκορμπατσόφ και οι δικοί του συνεργάτες – είναι σα να γκρεμίζεις και να απορρίπτεις όλη την αντικομμουνιστική ιστοριογραφία τουλάχιστον τριών γενεών «ακαδημαϊκών». Αυτό απαγορεύεται. Αυτά τα ψέματα ήταν και συνεχίζουν να είναι εξαιρετικά χρήσιμα για τους αντικομμουνιστές και τους καπιταλιστές ώστε να τα εγκαταλείψουν!
Φυσικά και ο Τρότσκι είπε ψέματα. Ελάχιστοι του έδωσαν σημασία μέχρι τη «μυστική ομιλία» του Χρουστσόφ. Τότε, ο Τρότσκι έμοιαζε σαν «προφήτης», ως «ο μόνος αληθινός κομμουνιστής», όπως ο ίδιος και οι οπαδοί του πάντοτε ισχυρίζονταν. Μετά την ομιλία Χρουστσόφ ο τροτσκισμός ξαναγεννήθηκε. Ο τροτσκισμός μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει διαδίδοντας αντισταλινικά και αντικομμουνιστικά ψεύδη! Γι’ αυτό σήμερα οι τροτσκιστές προωθούν όλα τα αντισταλινικά ψέματα – αυτά του Τρότσκι, του Χρουστσόφ και των συγγραφέων της περιόδου του, των δυτικών αντικομμουνιστών όπως ο Κόνκουεστ, ο Ρόμπερτ Τάκερ και τόσων άλλων, του Γκορμπατσόφ, των μετασοβιετικών αντικομμουνιστών ψευδολόγων όπως οι Όλεγκ Χλεβνιούκ, Γιοργκ Μπαμπερόφσκι, Νίκολας Γουέρθ, Ανδρέα Γρατσιόζι και Τίμοθι Σνάϊντερ που είναι ιδιαίτερα γνωστοί στην Ευρώπη. Ο τροτσκισμός διαθέτει κάποιο κύρος σε ανθρώπους που βλέπουν μέσα από το μαρξισμό και τον κομμουνισμό την απελευθέρωση από τον καπιταλισμό, αλλά που έχουν εμποτιστεί βαθιά από τα αντισταλινικά ψέματα που προωθούνται παντού από το 1956. Επομένως, ο τροτσκισμός αποτελεί μια σημαντική δύναμη, η οποία ωστόσο βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε ψεύδη. Πρόκειται για ένα είδος «δόγματος». Καμία κριτική δεν επιτρέπεται για τον «μεγάλο ηγέτη».
Ένα εύλογο συμπέρασμα είναι ότι κανένας αντικομμουνιστής, από τον Τρότσκι και τον Χρουστσόφ μέχρι τους πιο διαβασμένους, σύγχρονους «ειδικούς» του αντικομμουνισμού, δε μπορεί να αποδείξει ούτε ένα πραγματικό έγκλημα που να διέπραξε ο Στάλιν. Διότι δεν υπήρξε κανένα! Το λέω αυτό με σιγουριά διότι, εάν υπήρχαν τέτοια εγκλήματα, οι αφοσιωμένοι αυτοί αντικομμουνιστές ακαδημαϊκοί θα τα είχαν σίγουρα αποκαλύψει και δημοσιοποιήσει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν βρει όμως κανένα αληθινό έγκλημα! Γι’ αυτό και αναγκάζονται να πουν ψέματα, να επινοήσουν πράγματα, να πλαστογραφήσουν…
Stalin 2
-Ένα από τα πλέον συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται ενάντια στον Στάλιν είναι ότι «σύναψε συμμαχία με την χιτλερική Γερμανία», με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη-επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ που υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου 1939. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί έναν από τους πυλώνες της αντιδραστικής θεωρίας «των δύο άκρων» που επιχειρεί την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό. Ποια είναι η ιστορική αλήθεια για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ;
Όλα αυτά τα αναλύω με όλα τα σχετικά ντοκουμέντα στα κεφάλαια 7 και 8 του βιβλίου μου Blood Lies”. Η ΕΣΣΔ επιχείρησε να δημιουργήσει μια συμμαχία – μια αμοιβαία αμυντική συμφωνία ενάντια στη ναζιστική Γερμανία – με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Πολωνία. Οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν τον Αύγουστο του 1939, όταν βρετανοί και γάλλοι απεσταλμένοι βρέθηκαν στη Μόσχα για συνομιλίες. Ωστόσο, οι απεσταλμένοι-εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Γαλλίας δεν είχαν δικαιοδοσία να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία. Η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε ακόμη και να σκεφτεί το ενδεχόμενο να επιτρέψει την παρουσία σοβιετικών δυνάμεων στο έδαφος της. Ήταν επομένως ξεκάθαρο στους σοβιετικούς ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία δεν ήθελαν πραγματικά μια συμφωνία συλλογικής ασφάλειας που θα τις δέσμευε να αντεπιτεθούν στη ναζιστική Γερμανία σε περίπτωση που οι γερμανοί επιτίθονταν πρώτοι σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις χώρες (η Πολωνία ήταν ο πιο προφανής στόχος της Γερμανίας). Η Βρετανία και η Γαλλία χρησιμοποιούσαν τις συνομιλίες ώστε να πιέσουν τη Γερμανία, με την οποία ήθελαν πράγματι να κάνουν κάποια συμφωνία.
Αυτή τους η στάση ήταν συνεπής με τη διπλωματία που ασκούσαν τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα με την συμφωνία του Μονάχου, με την οποία Βρετανία και Γαλλία παρέδωσαν τμήμα της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ χωρίς καν να ρωτήσουν την τσέχικη κυβέρνηση. Οι βρετανοί και οι γάλλοι ήθελαν να ενθαρρύνουν τον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό σήμαινε πως θα άφηναν τη Γερμανία να υποτάξει την Πολωνία, μιας και η Γερμανία δεν είχε σύνορα με την ΕΣΣΔ. Και αυτό ήταν που στην πραγματικότητα η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έπραξαν. Υπέγραψαν αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο με την Πολωνία αλλά αρνήθηκαν να επιτεθούν στη Γερμανία ακόμη κι’ όταν η Πολωνία είχε ηττηθεί κατά κράτος τις πρώτες μέρες μετά τη γερμανική εισβολή.
Όταν το πολωνικό κράτος κατέρρευσε, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την ανατολική Πολωνία. Όμως, η «ανατολική Πολωνία» αποτελούσε τμήμα της σοβιετικής Ρωσίας μέχρι που η ιμπεριαλιστική πολωνική κυβέρνηση το άρπαξε δια της βίας στον Ρωσο-Πολωνικό πόλεμο του 1919-1921. Οι πολωνοί ουδέποτε ήταν πλειοψηφία στην περιοχή εκείνη. Ακόμη και το μετασοσιαλιστικό αντιδραστικό καθεστώς της Πολωνίας ουδέποτε έχει διεκδικήσει τα εδάφη αυτά μέχρι σήμερα.
Το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ δεν συνιστούσε «συμμαχία». Ήταν ένα σύμφωνο μη-επίθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας. Περιελάμβανε μια απόρρητη ρήτρα στην οποία ο Χίτλερ αναγνώριζε την σοβιετική δικαιοδοσία στο ανατολικό τμήμα της Πολωνίας, τις χώρες της Βαλτικής και την Φινλανδία. Αυτή η ρήτρα κρατούσε τα γερμανικά στρατεύματα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σοβιετικά σύνορα. Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ αυτή η επιπλέον απόσταση που ο γερμανικός στρατός είχε να διασχίσει, συνέβαλε στο να αποσοβηθεί η κατάληψη και η καταστροφή της Μόσχας και του Λένινγκραντ.
Stalin children
-Είναι γνωστό ότι έχετε ερευνήσει εκτενώς την υπόθεση της «σφαγής του Κατίν» η οποία σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία ήταν ενα έγκλημα που διέπραξε η Σοβιετική Ένωση. Σε επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε τον Απρίλη του 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ εξέφρασε την «ειλικρινή της θλίψη για την τραγωδία του Κατίν», αποκαλώντας την «ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του σταλινισμού». Ένας αριθμός «αποχαρακτηρισθέντων» ρωσικών κρατικών εγγράφων έχουν παρουσιαστεί ως απόδειξη της- υποτιθέμενης- ενοχής του Στάλιν για τη μαζική σφαγή στο Κατίν. Κάνοντας μια σύνοψη των ευρημάτων της έρευνας σας, ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος για το έγκλημα στο Κατίν και ποια είναι τα σημεία-κλειδιά της υπόθεσης;
Οι γερμανοί σκότωσαν τους πολωνούς. Τα αποδεικτικά στοιχεία δεν αφήνουν περιθώριο για κανένα άλλο συμπέρασμα. Στα τέλη του 1991, ο Γκορμπατσόφ παρέδωσε στο Γέλτσιν τα έγγραφα που αναφέρατε, τα οποία είναι γνωστά ως «Κλειστό Πακέτο 1». Αυτά τα ντοκουμέντα, εάν ήταν αληθινά, θα αποδείκνυαν την σοβιετική ενοχή στην σφαγή του Κατίν. Ωστόσο, το 2010, το μέλος της Δούμα, βουλευτής του ΚΚ της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βίκτορ Ιλιούχιν παρουσίασε δημοσίως ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία τα έγγραφα του «Κλειστού Πακέτου 1» ήταν πλαστογραφημένα.
Το 2012, σε έκθεση ενός πολωνού αρχαιολόγου, όπου συνοψίζονται τα ευρήματα κοινής πολωνο-ουκρανικής ανασκαφής σε τοποθεσία μαζικών εκτελέσεων στο Βολιντίμιρ-Βολίνσκι (Ουκρανία), αναφέρεται ότι βρέθηκε σε μαζικό τάφο το διακριτικό σήμα ενός πολωνού αστυνομικού. Ο εν λόγω αστυνομικός είναι ένας απ’ τους πολωνούς που φέρονται να δολοφονήθηκαν από τους σοβιετικούς την άνοιξη του 1940 και να τάφηκαν κοντά στο Τβερ (τέως Καλίνιν), εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένα χρόνο πριν τη δημοσιοποίηση της αυτής της έκθεσης, το διακριτικό ενός άλλου πολωνού αστυνομικού – που επίσης υποτίθεται πως δολοφονήθηκε από τους σοβιετικούς στο Τβερ την άνοιξη του ’40 – είχε επίσης βρεθεί στον ίδιο μαζικό τάφο. Το θέμα συζητήθηκε στα πολωνικά και ουκρανικά ΜΜΕ, αν και η ανακάλυψη αυτή είχε παραληφθεί από το πόρισμα του πολωνού αρχαιολόγου. Η πολωνική έκθεση σημείωνε επίσης ότι τα θύματα του μαζικού τάφου είχαν αδιαμφισβήτητα δολοφονηθεί από τους γερμανούς του 1941. Ωστόσο, στο σχετικό πόρισμα των ουκρανών αρχαιολόγων δεν αναφέρονταν ούτε η εύρεση των δύο [αστυνομικών] διακριτικών που ανήκαν σε υποτιθέμενα θύματα του Κατίν, ούτε τα ευρήματα που αποδείκνυαν ότι οι άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί από τους γερμανούς. Ενας δε ουκρανός αρχαιολόγος δήλωσε πως ήταν λάθος του πολωνού συναδέλφου του να αναφέρει τα σχετικά ευρήματα, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «εγείρει αμφιβολίες» για την σφαγή στο Κατίν.
Το 2013 δημοσίευσα σχετικό άρθρο για τις ανακαλύψεις αυτές που, από μόνες τις, εγείρουν σοβαρότατες αμφιβολίες για τα περί σοβιετικής ενοχής στο Κατίν. Ήξερα όμως ότι έπρεπε να ψάξω περισσότερο την υπόθεση. Μεταξύ 2015 και 2018 διεξήγαγα μεγάλης κλίμακας έρευνα για την υπόθεση Κατίν. Αποφάσισα να προσεγγίσω το Κατίν ως μυστήριο, χωρίς κάποια προκατάληψη σχετικά με το ποια πλευρά – γερμανοί ή σοβιετικοί – είναι ένοχη. Στο βιβλίο μου The Mystery of the Katyn Massacre: The Evidence, The Solution”, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλη του 2018, αναφέρω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που πιθανότατα δε μπορούν να αμφισβητηθούν. Το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερο, όσο και απρόσμενο. ΌΛΑ τα αδιαμφισβήτητα έγκυρα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν γερμανική ενοχή. ΚΑΝΕΝΑ απ’ αυτά δεν συνηγορεί ως προς την ενοχή των σοβιετικών.
Ασφαλώς, αυτό το συμπέρασμα δεν είναι «αποδεκτό», αποτελεί «ταμπού». Έχω ήδη γίνει δέκτης πάρα πολλών παρενοχλήσεων από πολωνούς εθνικιστές αλλά και από ακαδημαϊκούς ειδικούς στον τομέα της σοβιετικής ιστορίας. Θεωρείται απλώς αδιανόητο να συμπεραίνει κάποιος πως οι σοβιετικοί δεν ήταν ένοχοι και… ποιος νοιάστηκε για αποδείξεις!
Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, που υποτίθεται πως είναι το πλέον καλά τεκμηριωμένο «έγκλημα του Στάλιν» είναι ένα ψέμα!
-Αστοί ιστορικοί θεωρούν τις «Δίκες της Μόσχας» ως σκευωρίες με στόχο την ενοχοποίηση αθώων κατηγορούμενων και πως ο Στάλιν κατασκεύασε τις κατηγορίες. Ποια είναι η αλήθεια; Ήταν πράγματι οι κατηγορούμενοι (τροτσκιστές, ζινοβιεφικοί, «μπλοκ των δεξιών», κλπ) αθώοι;
Δεν έχει υπάρξει, ουδέποτε, καμία απόδειξη ότι οι Δίκες της Μόσχας, όπως και η υπόθεση Τουχατσέφσκι τον Ιούνη του 1937, ήταν «σκευωρίες» και πως οι κατηγορούμενοι βασανίστηκαν, απειλήθηκαν, κλπ, ώστε να προβούν σε ψευδείς ομολογίες. Στα πρώτα 12 κεφάλαια του βιβλίου μου Trotsky’s Amalgams (2015) εξετάζω και διασταυρώνω όσες περισσότερες δηλώσεις των κατηγορούμενων μπόρεσα. Νωρίτερα φέτος δημοσίευσα μια επικαιροποιημένη έκδοση της έρευνας αυτής ως ξεχωριστό βιβλίο (The Moscow Trials As Evidence).
Έχουμε συντριπτικές αποδείξεις ότι οι κατηγορούμενοι στις Δίκες της Μόσχας ήταν ένοχοι το λιγότερο για τα εγκλήματα που οι ίδιοι ομολόγησαν. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως επί παραδείγματι του Νικολάι Μπουχάριν, γνωρίζουμε πλέον ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι εγκλημάτων τα οποία ουδέποτε ομολόγησαν. Έχουμε επίσης πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν ότι ο Τρότσκι συνεργάστηκε πράγματι με τη ναζιστική Γερμανία και την φασιστική Ιταλία, όπως κατηγορήθηκε στις Δίκες της Μόσχας.
-Ο ιταλός μαρξιστής Ντομένικο Λοζούρντο- που πέθανε φέτος- είχε γράψει ότι «υπάρχουν δυο κρίσιμα χρονικά σημεία που διαμόρφωσαν την σύγχρονη άποψη που υπάρχει για τον Στάλιν: η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947 και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ». Συμφωνείτε με την εκτίμηση αυτήν;
Συμφωνώ με τον καθηγητή Λοζούρντο, ο θάνατος του οποίου αποτελεί μεγάλη απώλεια για όλους εμάς που ψάχνουμε την αλήθεια για την παγκόσμια ιστορία και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα. Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Παρ’ όλα αυτά, για πολλούς εντός του κομμουνιστικού κινήματος, δεν έδειχνε αναπόφευκτος. Με το που ξεκίνησε, όλη η αντισταλινική αντικομμουνιστική προπαγάνδα μπήκε πολύ γρήγορα σε εφαρμογή.
lenin_stalin
-Πως εκτιμάτε την συνολική συμβολή του Ιωσήφ Στάλιν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση;
Κάτω από την ηγεσία του Στάλιν στην Σοβιετική Ένωση οικοδομήθηκε η σοσιαλιστική κοινωνία. Ο φασισμός ηττήθηκε. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα διέδωσε τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού σε όλο τον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα στο οποίο συνέβαλαν, με την αφοσιωμένη βοήθεια τους, μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα. Ωστόσο, ο σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ δεν εξελίχθηκε σταθερά προς την κατεύθυνση του κομμουνισμού, παρά το γεγονός ότι ακριβώς αυτό ήταν που ήθελε ο Στάλιν και που πίστευε πως θα συμβεί. Αντίθετα, την περίοδο του θανάτου του, στις 5 Μάρτη 1953, ο ίδιος ήταν πολιτικά απομονωμένος στην ηγεσία του ΚΚΣΕ.
Ο δρόμος προς τον κομμουνισμό εγκαταλείφθηκε. Ο Χρουστσόφ αντικατέστησε την ιδέα ότι η επανάσταση ήταν αναγκαία για την ανατροπή του καπιταλισμού με την λανθασμένη θεωρία του «ειρηνικού ανταγωνισμού» (σ.σ: ειρηνικής συνύπαρξης) με τον καπιταλισμό. Σύμφωνα μ’ αυτήν την θεωρία ήταν οι εκλογές, αντί της επανάστασης, που θα έφερναν τη νίκη του κομμουνισμού. Αυτό σήμαινε απόρριψη της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης της ιστορίας. Όμως η εργατική τάξη ήταν και συνεχίζει να είναι ικανή να παρεμποδίσει την καπιταλιστική παραγωγή και, στο βαθμό που είναι οργανωμένη από ένα επαναστατικό κόμμα, να κάνει την επανάσταση, να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να κατακτήσει την εξουσία.
Υπό την ηγεσία του Στάλιν η Σοβιετική Ένωση έκανε πράξη τη λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η θεωρία του Λένιν και του Στάλιν για τον σοσιαλισμό δεν εμπεριείχε μοιραία λάθη. Από την έρευνα μου συμπεραίνω ότι η θεωρία των Λένιν-Στάλιν για τον σοσιαλισμό διατήρησε υπερβολικά πολλά στοιχεία της θεωρίας που αναπτύχθηκε από την Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Από τη μια πλευρά, «σοσιαλισμός» σήμαινε ένα είδος καπιταλισμού με ισχυρό εργατικό κίνημα βασισμένο στα εργατικά συνδικάτα, αρκετά ισχυρό πολιτικά ώστε να αναγκάζει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να προβαίνουν σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνεται λιγότερο ανυπόφορη η ζωή των εργαζόμενων: υψηλότερη μισθοί και μια σειρά κοινωνικές παροχές. Από την άλλη πλευρά, ο «σοσιαλισμός» έφτασε στο σημείο να σημαίνει μια πλήρως βιομηχανοποιημένη κοινωνία στην οποία ο καπιταλισμός είχε ανατραπεί και η πολιτική εξουσία είχε περιέλθει στην εργατική τάξη μέσω του κομμουνιστικού κόμματος. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είχε καταργηθεί. Τα σοβιέτ ήταν ο μηχανισμός που διοικούσε την κοινωνία προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι εργάτες και οι αγρότες- όχι οι καπιταλιστές- ήταν οι προνομιούχοι. Αυτή είναι η λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού.
Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας, οι σχέσεις παραγωγής παρέμειναν αρκετά όμοιες με τις αντίστοιχες που επικρατούσαν επί καπιταλισμού. Το χρήμα συνέχιζε να καθορίζει την κατανομή των αγαθών και των υπηρεσιών. Ήταν βέβαια αδύνατο να συσσωρεύσει κάποιος προσωπικό πλούτο και οι εργάτες μαζί με τους αγρότες απολάμβαναν πολύ περισσότερες κοινωνικές παροχές και δικαιώματα σε σχέση με οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα. Ωστόσο, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η συνεχιζόμενη διαφοροποίηση μεταξύ πόλης και υπαίθρου, η διαφορά πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, συνέχιζαν να υπάρχουν. Αυτές οι αδυναμίες αποδείχθηκαν ισχυρότερες από την πολιτική θέληση να προχωρήσει μπροστά η προοπτική της πραγμάτωσης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.
Η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο του Στάλιν είναι μια μεγάλη αποθήκη μαθημάτων, ένα «βιβλίο» το οποίο μπορούμε και πρέπει να μελετήσουμε, ώστε να αντλήσουμε μαθήματα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα. Πρέπει να διδαχθούμε από όσα σωστά και ηρωικά έκαναν οι σοβιετικοί και – υπό την ηγεσία αυτών- η Κομιντέρν, προς την κατεύθυνση της κομμουνιστικής προοπτικής. Όπως πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε όσα λάθη έγιναν τα οποία σταδιακά απομάκρυναν την Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από την ανάπτυξη του κομμουνισμού, οδηγώντας πίσω στον ληστρικό καπιταλισμό.
Χάρη στις κοσμοϊστορικές προσπάθειες των κομμουνιστών του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, μπορούμε να μελετήσουμε αυτήν την εκπληκτική κληρονομιά. Στηριζόμενοι στους ώμους γιγάντων μπορούμε να δούμε μακρύτερα απ’ όσο μπόρεσαν αυτοί, χάρη στην εμπειρία που μας παρείχαν, προς την κατεύθυνση του κομμουνιστικού μέλλοντος της ισότητας και της ελευθερίας για το οποίο η ανθρωπότητα πασχίζει.

Νέο σκοταδιστικό παραλήρημα του Μητροπολίτη Μόρφου: Συνέκρινε τα θύματα του serial killer με τις… εκτρώσεις!

Σε νέο παραλήρημα προέβη ο – γνωστός το τελευταίο διάστημα για τα κηρύγματα του- Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος. 
Μιλώντας σε εκδήλωση ο ιεράρχης αναφέρθηκε στις πρόσφατες δολοφονίες του serial killer της Κύπρου και συνέδεσε το γεγονός με τις… εκτρώσεις! Ο Νεόφυτος σημείωσε πως αποτελεί υποκρισία να «μαραζώνουμε» για τα δύο παιδιά που σκότωσε ο serial killer όταν έχουν «σκοτωθεί» χιλιάδες παιδιά  όπως αποδεικνύεται από τα υψηλά ποσοστά εκτρώσεων.
«Εσύ έκανες τρεις εκτρώσεις, τα μωρά σου, και τώρα υποκριτή και φαρισαίε κατακρίνεις τον Νικόλα (σ.σ: αναφέρεται στον serial killer της Κύπρου, λοχαγό του στρατού Νίκο Μεταξά); Κι αυτό είναι σε πάρα πολλά σπίτια που έχει συμβεί, σε πάρα πολλές οικογένειες», ανέφερε χαρακτηριστικά ο ιερωμένος. 
«Μια χώρα που έχει τόσες εκτρώσεις και δολοφονούμε τα παιδιά μας, είναι δυνατόν να μην γεννήσει έναν τέτοιο δολοφόνο» υπογράμμισε ο Μητροπολίτης στο νέο του ρεσιτάλ σκοταδισμού και αντεπιστημονικότητας ενώ πρόσθεσε πως όσο αυξάνεται το ποσοστό των εκτρώσεων θα έχουμε τέτοια περιστατικά, και τότε θα αποκαλύπτεται η υποκρισία μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μητροπολίτης Μόρφου προκαλεί με τέτοιου είδους ασυνάρτητα κηρύγματα. Σε παλαιότερες δημόσιες τοποθετήσεις του, ο Νεόφυτος τα έβαλε με τους gay που, όπως σημείωσε, «έχουν την μπόχα της ομοφυλοφιλίας», ενώ από το σκοταδιστικό του ρεπερτόριο δεν ξέφυγε ούτε η… γιόγκα η οποία «είναι πράγμα του διαβόλου».
kanakis

Ο σύννομος βίος

Πόση περιέργεια έχω αλήθεια για το τι περιείχε ο σύννομος βίος ενός εκτελεστή.
Γεννήθηκε, μεγάλωσε σε κάποια γειτονιά, έπαιξε με άλλα παιδάκια και είχε την τύχη στα 15 του να τη σκαπουλάρει από σφαίρα “ευσυνείδητου” ειδικού φρουρού. Βλέπεις αυτός -ο φρουρός- από μικρός σύχναζε αλλού κι εκπαιδευόταν για μεγάλα πράματα. Στο σινεμά στα καουμπόικα δεν ήταν ποτέ με τους κακούς ινδιάνους. Ήταν πάντα με το δίκιο και το νόμο του δυνατού, ασφαλής και σίγουρος για τις επιλογές του σύννομου βίου του. Ενός βίου που τον απαλλάσσει από τιμωρίες και τύψεις και μεταμέλειες. Στο κάτω-κάτω το θύμα πήγαινε φιρί-φιρί. Σωστά καταδικάστηκε -το θύμα- πολλάκις εις θάνατον και μετά θάνατον, από μια δικαιοσύνη στα μέτρα των σύννομων.

Αλίντα Δημητρίου: «Το μήνυμά μου είναι η πίστη στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θα παλεύει πάντα για το δίκιο»

Ένα καθαρό, στο ήθος, συνεπές, στην κοινωνική του αποστολή, και ευαίσθητο, στην προσέγγιση των «ανωνύμων» αγωνιστών που την έγραψαν, κινηματογραφικό «βλέμμα», στις 30 Ιουλίου 2013 , σε ηλικία 80 ετών. Αφήνοντας τον ελληνικό κινηματογράφο σαφώς φτωχότερο, αλλά και ένα έργο απόλυτα αναγκαίο στην πάλη ενάντια στη λήθη, τη συκοφάντηση και τη διαστρέβλωση που επιχειρεί η εξουσία των μονοπωλίων εναντίον αυτών που την αμφισβητούν και παλεύουν για την ανατροπή της.
Η Αλίντα Δημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου. Εγραψε το βιβλίο «Φιλμογραφία ταινιών μικρού μήκους (1939-1979)», και το «Λεξικό ταινιών μικρού μήκους».
«Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι οι απλοί άνθρωποι, που στρατεύθηκαν, τα έδωσαν όλα και στο τέλος δεν ζήτησαν τίποτα. Οι “ανώνυμοι”. Αυτούς εκτιμώ. Και όταν θέλω να δώσω περισσότερη έμφαση, λέω οι “ξυπόλυτοι”» έλεγε στη συνέντευξή της στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» το 2009, με αφορμή τη δεύτερη ταινία της τριλογίας της για τη γυναίκα στην Αντίσταση, «Η ζωή στους βράχους», που ήταν αφιερωμένη στις γυναίκες μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Οντως έτσι ήταν. Η Αλίντα Δημητρίου από το 1977 έως το 1994 γύρισε περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. Το Θέατρο στο βουνό, Ανθρώπινα Δικαιώματα (10 ημίωρα), Γυναίκες (6 ημίωρα). Από το 1994 – 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ, κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ. Σε όλο της το έργο και ειδικά στην τριλογία της, που ξεκίνησε το 2008 με τα «Πουλιά στο βάλτο» για τις γυναίκες στην Εθνική Αντίσταση (αποσπώντας επτά βραβεία, ενώ μια κόπια της βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία της Σόφιας), συνεχίστηκε το 2009 με τη «Ζωή στους βράχους» και ολοκληρώθηκε το 2011 με τα «Τα κορίτσια της βροχής» για τις γυναίκες αγωνίστριες την περίοδο της χούντας, απουσιάζει κάθε ακαδημαϊσμός, διδακτισμός ή επιτήδευση. Αφήνει τις πρωταγωνίστριες να μιλήσουν απλά, καθάρια γι’ αυτά που είδαν, έζησαν, πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν. Διότι όταν σκοπός ενός κινηματογραφιστή είναι η ειλικρινής του πρόθεση να αναζητήσει την αλήθεια, αρκεί μία κάμερα, μία φόρμα κοντινών πλάνων στην «πηγή» και πραγματικό θάρρος να αντέξει την αλήθεια.
Το περιεχόμενο ήταν ο «μπούσουλας» του σινεμά το οποίο πίστευε και υπηρέτησε η Αλίντα Δημητρίου και γι’ αυτό θα μείνει άφθαρτο. Σε αυτό το «περιεχόμενο» υποκλίθηκε. Ελεγε στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» για τις αγωνίστριες γυναίκες: «Είμαι περήφανη που τις συνάντησα. Μου ανέβασαν τον πήχη του κόσμου πιο ψηλά. Μου ξαναμπόλιασαν την αξιοπρέπεια, το ήθος τους, το πείσμα τους, την αντοχή τους. Αλλά και τη σεμνότητά τους. Η οποία είναι φοβερή. Καμιά από αυτές δεν θέλει να παρουσιαστεί και να βγει μπροστά. Καμία δεν βγαίνει μπροστά. Μία από τις γυναίκες, στην πρώτη ταινία, μου διηγούνταν πώς τους κάνανε μαρτύρια στην οδό Ελπίδος, στην πλατεία Βικτωρίας. Ενα κολαστήριο ανάλογο της Μέρλιν. Και της λέω “για στάσου, μη μου τα λες έτσι, μου τα λες με έναν τρόπο σα να έφαγες σουβλάκια χθες το βράδυ”. Μου λέει “τι πάθος θες; Ξέρεις πόσοι ήταν εκεί μέσα; Ενα πετραδάκι ήμουν εγώ”. Αυτή η σεμνότητά τους με συγκλόνισε. Με συγκλόνισε το πείσμα τους σε αυτά που πιστεύανε. Δεν υπέγραψαν (σ.σ. “δήλωση”), όχι γιατί τους ήρθε κάποια “διαταγή” να μην υπογράψουν. Ηταν θέμα αξιοπρέπειας γι’ αυτές: “Ποιος είσαι εσύ, που μου ζητάς να υπογράψω;” (…) Το μήνυμά μου είναι η πίστη στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θα παλεύει πάντα για το δίκιο».

Στα πεντάστερα της Μυκόνου οι εργαζόμενοι ζουν σε αποθήκες!



Δημήτρης Σταμούλης
Η λεγόμενη βαριά βιομηχανία του εγχώριου καπιταλισμού, ο τουρισμός, αποδεικνύεται ότι δεν… σηκώνει καν τα στοιχειώδη δικαιώματα για τους εργαζόμενους του κλάδου του, καθώς τους οποίους αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους β΄ κατηγορίας. Αποκαλυπτική μαρτυρία ξενοδοχοϋπάλληλου στο Πριν.
Όταν ακούει κανείς για το νησί της Μυκόνου, ο νους του πάει στην χλιδή, τα πεντάστερα ξενοδοχεία, το διεθνές και εγχώριο τζετ-σετ, τα ξέφρενα πάρτι όπου ρέουν οι πανάκριβες σαμπάνιες δίπλα σε… καμήλες και άλλα ιλαροτραγικά, τα οποία ωστόσο φανερώνουν πόσος πλούτος υπάρχει σε τόσους λίγους ανθρώπους. Όμως αυτή είναι η επιφανειακή όψη των πραγμάτων στο «νησί των ανέμων». Γιατί πίσω από τα πανάκριβα ξενοδοχεία και τα «πριβέ» κλαμπ υπάρχουν κάποιες χιλιάδες εργαζόμενων στη βιομηχανία του τουρισμού, που βιώνουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα στον ίδιο τόπο, ακόμα και στα ίδια ξενοδοχειακά «αστραφτερά» συγκροτήματα.
Ακριβώς αυτή την άλλη όψη των πραγμάτων αποκαλύπτει μιλώντας στο Πριν ένας εργαζόμενος σε πολυτελές ξενοδοχείο του νησιού, ο Ν.Κ., ο οποίος δηλώνει χαρακτηριστικά: «Εμείς οι εργαζόμενοι ζούμε στο περιθώριο των τουριστών»! Και τι πιο χαρακτηριστικό από το γεγονός ότι ο ξενοδόχος τους «παραχωρεί» για διαμονή έξι ολόκληρων μηνών (όσο διαρκεί η σεζόν στο νησί) τους χώρους εκείνους του ξενοδοχείου που είναι… ακατάλληλοι για τους τουρίστες!
Οι συνθήκες εργασίας αλλά κυρίως διαβίωσης εκτός του ωραρίου εργασίας αποκαλύπτουν το απίστευτο χάσμα των δύο κόσμων που συνυπάρχουν στις τουριστικές περιοχές και ειδικά αυτές που προσελκύουν τον «ακριβό» τουρισμό. Σε ένα ξενοδοχείο όπου ένα δωμάτιο κοστίζει τη νύχτα από 300 ευρώ και άνω, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να κοιμούνται σε χώρους αποθήκες-αχούρια. «Τυφλά» (χωρίς παράθυρο!) δωμάτια διαστάσεων 2Χ3 ή το πολύ 3Χ3 μέτρα για έναν ή και δύο εργαζόμενους μαζί. «Πολλοί συνάδελφοι το αποκαλούν… μπουντρούμι, είναι ένας χώρος όπου πηγαίνουμε μόνο για να κοιμηθούμε, είναι αφιλόξενος για οτιδήποτε άλλο, ξεκούραση, διάβασμα κ.α.» τονίζει ο Ν.Κ. Οι ισόγειοι αυτοί χώροι είναι μέσα στην υγρασία, δεν έχουν καμία ηχομόνωση, αφού χωρίζονται με γυψοσανίδες, οι πόρτες σε κάποια δωμάτια δεν κλείνουν, οι κοινόχρηστες τουαλέτες είναι μέσα στη μούχλα. Όλη η οικοσκευή είναι κακής ποιότητας: μικρά κρεβάτια, σκληρά στρώματα κόστους το πολύ… 30 ευρώ, ντουλάπες από… ύφασμα αξίας μόλις 20 ευρώ. «Πώς είναι δυνατό ένα τόσο ακριβό ξενοδοχείο να μην διέθεσε ένα αξιοπρεπές κονδύλι για τη στέγαση του προσωπικού που δεν είναι ντόπιο, και θα χρειαστεί να φιλοξενηθεί είναι αξιοσημείωτο», αναρωτιέται ο Ν.Κ.
Οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης αντανακλούν το απίστευτο χάσμα των δύο κόσμων που συνυπάρχουν στις τουριστικές περιοχές

Όσον αφορά τη διατροφή του προσωπικού, κι εδώ τους δίνεται κυριολεκτικά ό,τι περισσεύει από τους τουρίστες! «Για πρωινό και γεύμα τρώμε ό,τι δεν έχει καταναλωθεί από τους επισκέπτες του ξενοδοχείου, π.χ. εάν ο μπουφές έχει τελειώσει, τότε το πρωινό μας θα είναι άλλο, κατώτερης ποιότητας», μας λέει με παράπονο ο Ν.Κ. . Ωστόσο δεν είναι καλύτερη η αντιμετώπισή τους από την εργοδοσία και όταν βρίσκονται εκτός υπηρεσίας. «Δεν επιτρέπεται να περνάμε μέσα από τους χώρους του ξενοδοχείου, και όταν γίνεται περνάμε βιαστικά, να μη μας δει κάποιος πελάτης, σαν τους… κλέφτες», εξηγεί ο Ν.Κ.
Κι αν νομίζει κάποιος ότι οι ξενοδόχοι που απολαμβάνουν πλούσια κέρδη μέσα σε λίγους μήνες σεζόν είναι τυπικοί τουλάχιστον στις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τους υπαλλήλους, είναι γελασμένος. «Δεν παίρνουμε ρεπό, παρότι αυτό επισήμως δηλώνεται, στο ξενοδοχείο εργάζονται με ‘’μαύρα’’ και μετανάστες, ενώ και στο υπόλοιπο προσωπικό δεν δίνεται όλη η αμοιβή μέσω τραπέζης, αλλά το 25% ‘’στο χέρι’’» προσθέτει ο Ν.Κ., προφανώς για να καταβάλλονται πολύ λιγότερες από τις προβλεπόμενες ασφαλιστικές εισφορές. Κάποιος εργαζόμενος που προσλήφθηκε για οδηγός, υποχρεώθηκε να κάνει και νυχτερινή βάρδια ως… ρεσεψιονίστας κλείνοντας ακόμα 12ωρο. Σε ερώτησή μας για τυχόν ελέγχους από την Επιθεώρηση Εργασίας, η απάντηση ήταν ότι ουδέποτε πέρασε από το ξενοδοχείο κάποιο κλιμάκιο.
Το τραγικό είναι ότι στο νησί της τουριστικής χλιδής υπάρχουν και ακόμα χειρότερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης για τους εργαζόμενους. Σε κάποια πιο μεγάλα ξενοδοχεία, χρησιμοποιούνται και κοντέινερ κυρίως για τους μετανάστες, ενώ κάποιες φήμες μιλούν για εργαζόμενους που κοιμούνται ακόμα και κάτω από σκάλες!
Η λεγόμενη βαριά βιομηχανία του εγχώριου καπιταλισμού, ο τουρισμός, αποδεικνύεται ότι δεν… σηκώνει καν τα στοιχειώδη δικαιώματα για τους εργαζόμενους του κλάδου του, καθώς τους οποίους αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους β΄ κατηγορίας. Και όσο πιο μεγάλες πολυτέλειες προσφέρει στους τουρίστες, τόσο περισσότερο κραυγαλέο είναι το χάσμα ανάμεσα στον κόσμο του κεφαλαίου και στους εργαζόμενους της «σεζόν».

Πίσω από τη χλιδή, η μεσαιωνική δουλοπαροικία
Με δήλωσή του στο Πριν ο Μανόλης Καμηλάκης, ξενοδοχοϋπάλληλος και μέλος ΔΣ του Συνδικάτου Επισιτισμού Τουρισμού Αττικής, τονίζει: «Πίσω από τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία οι εργοδότες έχουν στήσει μια μεσαιωνική δουλοπαροικία με την ανοχή και τις ευλογίες των κυβερνήσεων. Ειδικότερα οι Κυκλάδες αποτελούν το βασίλειο της παραβατικότητας σε επίπεδο εργατικής νομοθεσίας, καθώς σε νησιά, όπως η Μύκονος, τα ξενοδοχεία αν και εμφανώς υποστελεχωμένα, πραγματικά θησαυρίζουν βασίζοντας μέρος της μεγάλης κερδοφορίας τους στην ακραία εντατικοποίηση, την πολυαπασχόληση, τη μαύρη εργασία, τις απλήρωτες υπερωρίες και στην επιβολή μισθών κάτω την κλαδική σύμβαση. Παράλληλα, η ασφάλεια και η υγιεινή αποτελούν επιπλέον κόστος, όπως και τα ανθρώπινα καταλύματα για τους εργαζόμενους, οι οποίοι συνήθως στοιβάζονται σε χώρους που περισσότερο μοιάζουν με καταυλισμούς ή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η κατάσταση αυτή ανατρέπεται μόνο μέσα από συλλογικούς εργατικούς αγώνες και την ενίσχυση ταξικών συνδικάτων».


Εντρεπρενέρ με τα λεφτά του μπαμπά


Ο μύθος του νεαρού, ασυμβίβαστου και ριψοκίνδυνου επιχειρηματία που γνωρίζει την επιτυχία χάρη στη σκληρή δουλειά και (ίσως) κάποια γενετική προδιάθεση στην ανάληψη ρίσκου, κατέρρευσε και επισήμως στο τέλος του 2017. Αν γεννηθείς φτωχός θα πεθάνεις πιθανότατα φτωχός. Και αν γεννηθείς πλούσιος θα κάνεις ό,τι θέλεις.

Ο Φίλιπ Αλστον συγκέντρωσε φρικτές εικόνες από το ταξίδι του στις ΗΠΑ. Είδε ανθρώπους με σαπισμένα δόντια, που δεν μπορούσαν να επισκεφθούν έναν οδοντίατρο. Είδε άστεγους και πολίτες που πέθαιναν από ιάσιμες ασθένειες ή απλώς… από τη μόλυνση του περιβάλλοντος.

Ως ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για την Ακραία Φτώχεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είχε καθήκον να καταγράψει ότι τουλάχιστον ένας στους οκτώ κατοίκους της πλουσιότερης χώρας του κόσμου ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και να παρουσιάσει μερικά παραδείγματα, που θα έκαναν την έκθεσή του λίγο πιο «θελκτική» για τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Ο Αλστον όμως συμπεριέλαβε και μια φράση που αποτελεί τη χαριστική βολή για το ημιθανές σώμα του αμερικανικού ονείρου: «Αν θέλετε να μιλήσετε για το αμερικανικό όνειρο», είπε, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι «ένα παιδί που γεννιέται φτωχό στις ΗΠΑ δεν έχει στατιστικά σχεδόν καμία πιθανότητα να ξεφύγει από τη φτώχεια».

Το συμπέρασμά του αμφισβητούσε τον πυρήνα του μύθου της αριστείας, που υποστηρίζει ότι η σκληρή δουλειά είναι το μόνο που απαιτείται για να εξασφαλίσει κάποιος την επιτυχία στη φιλελεύθερη Αμερική… ή ακόμη και στη μνημονιακή Ελλάδα.

Ερχεται μάλιστα να συμπληρώσει πρόσφατη έρευνα, που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Child Development και αναφέρει ότι τα φτωχά παιδιά, που πιστεύουν σε έννοιες όπως η «αξιοκρατία», η «αριστεία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», καταλήγουν να απογοητεύονται και οδηγούνται συχνά σε επικίνδυνες και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές «καθώς αρχίζουν να αμφισβητούν τον εαυτό τους, για προβλήματα τα οποία δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν».
Αντίθετα, εξηγούσε η επικεφαλής της έρευνας Εριν Γκόντφρεϊ, «όταν ανήκεις σε προνομιούχα στρώματα και πιστεύεις ότι το σύστημα είναι δίκαιο και συνεπώς θα πας μπροστά αν προσπαθήσεις αρκετά σκληρά, δεν δημιουργούνται εσωτερικές συγκρούσεις… απλώς αισθάνεσαι ικανοποιημένος με τον εαυτό σου που τα κατάφερε».
Να ψάχνουμε τα ΕΣΠΑ στα σκουπίδια. Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες – Αγνωστος Ελλην εντρεπρενέρ
Οι παρατηρήσεις του Αλστον και της Γκόντφρεϊ καταρρίπτουν όμως και ακόμη έναν μύθο που τα τελευταία χρόνια εξαπλώνεται σαν μυστικιστική αίρεση στην καρδιά του σύγχρονου καπιταλισμού: ότι οι περίφημοι entrepreneurs (τα χείλη πρέπει να σχηματίζουν κύκλο στο τέλος της λέξης για να σας καταλαβαίνουν στο Κολωνάκι και την Εκάλη) οφείλουν συχνά την επιτυχία τους όχι μόνο στην αριστεία αλλά και σε μια γενετική προδιάθεση.

Σύμφωνα με τη σχετική θεωρία, η ανάληψη ρίσκου από τους νεαρούς επιχειρηματίες, που ξεκινούν τις δικές τους εταιρείες, αποτελεί κληρονομικό χάρισμα. Προφανώς, επειδή το συγκεκριμένο επιχείρημα έρχεται σε σύγκρουση ακόμη και με τις αρχές του καπιταλισμού και μας φέρνει πίσω στα χρόνια της πεφωτισμένης αριστοκρατίας, οι θιασώτες του τονίζουν ότι δεν αρκεί να έχεις το γονίδιο του εντρεπρενέρ εάν δεν το συνδυάσεις με σκληρή δουλειά που θα σε διακρίνει από τους υπόλοιπους (αριστεία).

Τα εκατοντάδες κείμενα που προωθούν τη συγκεκριμένη γενετική θεωρία έχουν μοναδική πηγή ένα βιβλίο του Σκοτ Σέιν, ο οποίος διδάσκει entrepreneurship (;) στο Πανεπιστήμιο του Case Western Reserve στις ΗΠΑ – πρόκειται δηλαδή για έναν άνθρωπο χωρίς καμία γνώση γενετικής.

Αντίθετα δεκάδες πρόσφατες επιστημονικές έρευνες αποδεικνύουν ότι η αυξημένη τάση προς την ανάληψη υψηλού ρίσκου, που (ομολογουμένως) παρουσιάζουν αρκετοί επιτυχημένοι εντρεπρενέρ, σχετίζεται συνήθως… με τα λεφτά του μπαμπά ή της μαμάς.

Ηδη από το 1998 οι ερευνητές Ντέιβιντ Μπλαντσφλάουερ και Αντριου Οσβαλντ, από το Πανεπιστήμιο του Γουόρικ, απέδειξαν ότι η ανάληψη ρίσκου είναι «κληρονομική» μόνο με την έννοια ότι οι επιτυχημένοι εντρεπρενέρ κληρονόμησαν κάποιο σημαντικό ποσό από συγγενείς τους, το οποίο χρησιμοποίησαν σαν αρχικό κεφάλαιο στην επιχείρησή τους. Σε έρευνα του 2013 οι οικονομολόγοι Ρος Λέβιν και Ρόνα Ρούμπινσταϊν, από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, ανέφεραν ότι «εάν κάποιος δεν διαθέτει χρήματα από την οικογένειά του οι πιθανότητες να ανοίξει τη δική του επιχείρηση μειώνονται».

Οι ερευνητές συνήθως δεν επιχειρούν να αποδείξουν ότι οι εντρεπρενέρ χρησιμοποιούν τα λεφτά του μπαμπά για να ανοίξουν την επιχείρησή τους (αν και συνήθως αυτό συμβαίνει), αλλά ότι η οικογενειακή περιουσία αποτελεί ένα αόρατο δίχτυ ασφαλείας που τους επιτρέπει να λαμβάνουν πιο ριψοκίνδυνες επιχειρηματικές αποφάσεις.

Αυτό που κληρονόμησαν δηλαδή δεν είναι κάποιο γονίδιο, αλλά η άνεση να «φάνε τα μούτρα» τους με ασφάλεια και (στην περίπτωση που η επένδυση αποδώσει καρπούς) το θράσος να παρουσιάζονται σαν ριψοκίνδυνοι, επιτυχημένοι επιχειρηματίες.
Πηγή: Info-war

Μπορεί αυτός που προκαλεί το πρόβλημα να το λύσει;


Τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή την εμφάνιση ακραίων καιρικών φαινομένων στην Ελλάδα και γενικότερα την Ευρώπη, έχει επανέλθει στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης, το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της κλιματικής αλλαγής.
Η συζήτηση βέβαια προσπαθεί να κρύψει τους κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες που επιδρούν στην εξέλιξη του φαινομένου «κλιματική αλλαγή» και στο πού βρίσκεται η πραγματική αντιμετώπισή τους.
***
Για παράδειγμα, οι «ανησυχίες» των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, της ΕΕ, των κομμάτων του κεφαλαίου, των αστικών επιτελείων, ανάμεσά τους και οι ΜΚΟ περιορίζονται μόνο στο ζήτημα του «ενεργειακού μείγματος». Αυτή η επιλεκτική επικέντρωση δεν είναι τυχαία, αφού «κουμπώνει» με την ατζέντα που βάζουν μπροστά οι επιχειρηματικοί όμιλοι και από κοντά η ΕΕ και τα αστικά κόμματα, με βάση τα συμφέροντά τους, τους σχεδιασμούς που έχουν ιεραρχήσει.
Η κλιματική αλλαγή αξιοποιείται για την ενίσχυση των καπιταλιστικών επενδύσεων, ώστε το κεφάλαιο να βγάλει και κέρδος και απ' τα προβλήματα που το ίδιο προκαλεί. Οι «πράσινες» τεχνολογίες και η λεγόμενη «πράσινη οικονομία» που προωθούνται στο όνομα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, αποσκοπούν στο να ανοίξουν νέα επενδυτικά πεδία στα μονοπώλια με μεγάλα και γρήγορα κέρδη.
Αλλωστε, ως βασικός μηχανισμός για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη στην ΕΕ παρουσιάζεται το «σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων», ένα αισχρό «χρηματιστήριο εκπομπών ρύπων», όπου βιομηχανίες που εκπέμπουν αέρια θερμοκηπίου χαμηλότερα από το πλαφόν που τους έχει τεθεί, μπορούν να πωλούν, για την ποσότητα που δεν κάλυψαν «δικαιώματα ρύπανσης». Από την άλλη, όμιλοι με ενεργοβόρες εγκαταστάσεις μπορούν να αγοράσουν το «περίσσευμα» αυτό, αποκτώντας το «δικαίωμα» να ρυπαίνουν κατά το δοκούν. Πρόκειται δηλαδή για ένα μηχανισμό επικερδούς αγοραπωλησίας της ίδιας της ρύπανσης που προκαλούν οι καπιταλιστές, που όχι απλώς δεν προστατεύει, αλλά αποδεδειγμένα έχει εντείνει την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Χαρακτηριστικό ακόμη είναι ότι υπάρχουν και επιχειρηματικοί όμιλοι που δεν βλέπουν με κακό μάτι κάποιες μεταβολές που θα φέρει η υπερθέρμανση του πλανήτη, όπως το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική. Για παράδειγμα, τμήματα του κεφαλαίου όπως ο κατασκευαστικός τομέας, προσβλέπουν ως «επιχειρηματική ευκαιρία» την αντιμετώπιση των συνεπειών στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, που θα πλήξει παράκτιες πόλεις. Αλλά και ενεργειακοί κολοσσοί «πιάνουν θέση» στο ζήτημα της εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου που υπάρχει κάτω από το Βόρειο Πόλο.
***
Σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής γίνεται με τους γνωστούς όρους «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο. Γι' αυτό και το πραγματικό «ακραίο» σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, όπως και στην Ελλάδα, είναι η έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών έργων και μέσων που να υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες, να προστατεύουν τα λαϊκά στρώματα από τις συνέπειες των οξυμένων φαινομένων, με έργα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας κλπ. Αλλά και όπου αυτά γίνονται, είναι και πάλι με τους όρους που επιβάλλει η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Γι' αυτό εξάλλου από τη συζήτηση αυτή, σταθερή είναι η προσπάθεια να περάσει ως αντίληψη στους εργαζόμενους το ζήτημα της «ατομικής ευθύνης», ενώ την ίδια αποπροσανατολιστική κατεύθυνση υπηρετούν και συνθήματα όπως π.χ. για την «ευθύνη των γενεών».
Πρόκειται για προκλητική επιχείρηση μετατόπισης της ευθύνης από τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους στα λαϊκά στρώματα, όταν σύμφωνα με έρευνες «100 εταιρείες αποτελούν την πηγή άνω του 70% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου από το 1988».
Σε αυτό τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, σημαντικό ρόλο παίζουν διάφορες ΜΚΟ που επί της ουσίας ακυρώνουν τους διακηρυγμένους σκοπούς τους για την προστασία του περιβάλλοντος, αφού συμπλέουν τελικά με τις στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου, αποδέχονται τη φιλοσοφία της αντιλαϊκής, βαθιά ταξικής αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει», πιέζουν για το παραπέρα χαράτσωμα των εργαζομένων μέσα από την προώθηση των περιβαλλοντικών φόρων, αποδέχονται στο όνομα του εφικτού, αντιπεριβαλλοντικές κατά βάση συνθήκες και αναγνωρίζουν χώρο φιλοπεριβαλλοντικής δράσης στο κεφάλαιο.
***
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων, ΕΕ και κυβερνήσεις, αυτοί που ανεβοκατεβάζουν τα όρια των εκπομπών ρύπων ανάλογα με τα συμφέροντα των βιομηχανιών, να εμφανίζονται ως προστάτες του περιβάλλοντος.
Η μείωση των εκπομπών ρύπων που επιδρούν αρνητικά στην ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον είναι αναγκαία. Για να επιτευχθεί, απαιτείται να λαμβάνονται μέτρα πρόληψης του κινδύνου στην πηγή, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που δίνει η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας. Τέτοια μέτρα όμως, στο βαθμό που έρχονται σε αντίθεση με το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, δεν μπορούν να εφαρμοστούν γενικευμένα στη βάση ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού.
Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, το ΚΚΕ προβάλλει τη θέση ότι η προστασία του περιβάλλοντος, προς όφελος του λαού, προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Ο πλανήτης κινδυνεύει από την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη ως σύνολο και γι' αυτό η αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος είναι αδύνατη κάτω από τις συνθήκες κυριαρχίας των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής. Γι' αυτό και η προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των εργαζομένων πρέπει να γίνει στοιχείο της πάλης του λαού για την εργατική εξουσία, την ανατροπή των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων που τα υπηρετούν.

Η... συνολική κατάσταση




Η δήλωση του Αμερικανού Προέδρου, αργά το βράδυ της Παρασκευής, ότι «κοιτάμε τη συνολική κατάσταση της Τουρκίας... Δεν κατηγορώ την Τουρκία, γιατί πρόκειται για πολλές περιστάσεις και για πολλά προβλήματα που προέκυψαν κατά τη διαχείριση Ομπάμα», δείχνει πολύ γλαφυρά τη «μεγάλη εικόνα» του ιμπεριαλιστικού παζαριού ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία και το πόσο επικίνδυνος είναι ο εφησυχασμός, που καλλιεργείται από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, ότι η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι τάχα «παράγοντας σταθερότητας» απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας.
Εξάλλου, στη «συνολική κατάσταση» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στην οποία η κυβέρνηση της ΝΔ βάζει βαθύτερα το λαό παίρνοντας τη σκυτάλη από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, μπαίνουν τις μέρες αυτές μια σειρά από νέα επικίνδυνα στοιχεία.
Ξεχωρίζει αναμφίβολα η παραπέρα κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή απέναντι στο Ιράν, κλιμάκωση που σε κάθε περίπτωση έχει το βλέμμα της στη συμμαχία του Ιράν με τη Ρωσία. Ο υπό συγκρότηση «διεθνής συνασπισμός» με πρόσχημα την «ελεύθερη ναυσιπλοΐα στα Στενά του Ορμούζ» για την παραπέρα ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή, η δοκιμή μέσα στο Σαββατοκύριακο από Ισραήλ και ΗΠΑ ενός νέου συστήματος αεράμυνας μεγάλου βεληνεκούς, σύστημα που ευθέως «κοιτάζει» προς τη μεριά του Ιράν, σύμφωνα και με τις δηλώσεις Νετανιάχου, αποτελούν στοιχεία αυτής της παραπέρα κλιμάκωσης.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η προαναγγελία ότι μέσα στο φθινόπωρο επίκεινται στο πλαίσιο του «Στρατηγικού Διαλόγου» της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ η «διεύρυνση και ανανέωση» της διμερούς στρατιωτικής συμφωνίας, ώστε να περιλαμβάνει και όλες τις υπόλοιπες βάσεις και διευκολύνσεις που δόθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, όπως και οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Εξωτερικών από το Ισραήλ ότι οι σχέσεις με το κράτος - δολοφόνο «είναι εξαιρετικές» σε όλους τους τομείς, μόνο ανησυχία γεννάνε.
Το ίδιο και η παρουσίαση ως «σταθεροποιητικού παράγοντα στην περιοχή» αξόνων υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ, όπως αυτό της τριμερούς Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου, με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, που θα φιλοξενηθεί εκ νέου σε λίγες μέρες στην Ελλάδα.
Η πραγματικότητα βεβαίως είναι πως οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή αποτελούν παράγοντα όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αλλά και κλιμάκωσης της τουρκικής επιθετικότητας.
Το «ξεπάγωμα» των συνομιλιών για το Κυπριακό, για παράδειγμα, με πρώτο βήμα τη συνάντηση Ακιντζί - Αναστασιάδη σε λίγες μέρες, συντελείται επί των διχοτομικών σχεδίων που είναι στο τραπέζι, ενώ σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ από τα τουρκικά γεωτρύπανα.
Μάλιστα ο πρωθυπουργός επιχείρησε χτες από την Κύπρο να εντάξει εκ νέου την «προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου» στα παζάρια της ΕΕ με την Τουρκία, λέγοντας πως η αντίδραση απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα «δεν αφορά μόνο τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους - μέλους της, αλλά και την ίδια την ενεργειακή πολιτική της ΕΕ ως προς την ανάγκη να διαφοροποιήσει τις πηγές Ενέργειας στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου»!
Βάζοντας δηλαδή το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, λίγες μέρες απ' όταν η ΕΕ έπαιρνε μία ακόμα απόφαση - «χάδι» απέναντι στον «στρατηγικό της εταίρο», την Τουρκία, την ώρα που η δεύτερη συστηματοποιεί όχι μόνο τις παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ αλλά και την αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Μάλιστα, δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών προαναγγέλλουν ακόμα και απόπειρα γεώτρησης εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (!) γύρω από το Καστελόριζο το επόμενο διάστημα, και μιλάνε λίγο - πολύ για «ελεγχόμενο» «θερμό επεισόδιο», που - όπως υπονοείται - θα λειτουργήσει ως «πάτημα» για τη «διαμεσολάβηση» των ΗΠΑ και τις επόμενες «διευθετήσεις» που δρομολογούνται, με σίγουρους χαμένους τους λαούς της περιοχής.
Η «συνολική κατάσταση», λοιπόν, κάθε άλλο παρά προσφέρεται για εφησυχασμό. Επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο για το λαό μας: Οτι απαιτούνται επαγρύπνηση και δράση απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της χώρας σε αυτούς.

TOP READ