Άγριες επιθέσεις νεοναζί σε μετανάστες εργάτες στην Αθήνα

Άγριες επιθέσεις νεοναζί σε μετανάστες εργάτες στην Αθήνα 

Επίθεση σήμερα Παρασκευή 21/12 στο Κολωνό

Σήμερα Παρασκευή 21/12 στις 9πμ στο δρομολόγιο του λεωφορείου 820 ανάμεσα στο Κρατικό Νίκαιας και Περιβολάκι, νεοναζί της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε σε μετανάστη. Ο Ασίφ, μετανάστης εργάτης από  το Πακιστάν βρίσκονταν μέσα στο λεωφορείο όταν επιβιβάστηκε μία στάση μετά το Κρατικό της Νίκαιας , άτομο το οποίο τον πλησίασε και του είπε: «Εσένα σε ψάχνουμε. Έλα να κατέβουμε μαζί στην επόμενη στάση.» Τότε έδειξε την μπλούζα του της με το σήμα της Χρυσής  Αυγής. Ο κόσμος στο λεωφορείο άρχισε να φωνάζει: «είσαι φασίστας, σήκω φύγε». Ο οδηγός επίσης διαμαρτυρήθηκε. Ενώ ο κόσμος κινήθηκε για αν τον διώξει, ο χρυσαυγίτης έριξε μια γροθιά στο πρόσωπο του Ασίφ. Το λεωφορείο σταμάτησε στο Περιβολάκι όπου και βρίσκονταν  ομάδα ΔΙΑΣ της Αστυνομίας. Πέρασαν χειροπέδες με τα χέρια πίσω στον Ασίφ ενώ το πρόσωπο του είχε ματώσει και στον φασίστα χαλαρά και φιλικά τις χειροπέδες μπροστά.
Στο ΑΤ Νίκαιας όπου και μεταφέρθηκαν οι αρμόδιοι άφησαν το φασίστα να φύγει. 

http://www.alfavita.gr

Βομβα...στη Κερκυρα

Παράσταση διαμαρτυρίας για τα γκάζια στα Γουβιά από κατοίκους της περιοχής

Το θέμα των εγκαταστάσεων υγραερίου και της άμεσης απομάκρυνσής τους συζητήθηκε στη χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου παρουσία δεκάδων κάτοικοι των περιοχών Κοντοκαλίου και Γουβιών. 
Οι κάτοικοι ζητούν από το Δήμο Κέρκυρας να μην χορηγήσει άδεια συνέχισης λειτουργίας στις εγκαταστάσεις της μονάδας αποθήκευσης υγραερίου στην περιοχή. 
Οι εξωραϊστικοί σύλλογοι της περιοχής έχουν αποστείλει επιστολή σε σειρά φορέων της Αυτοδιοίκησης, τους βουλευτές και τον Εισαγγελέα κάνοντας λόγο για εγκατάσταση που δεν συμβαδίζει με τη νομοθεσία και αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για την ασφάλεια των κατοίκων της περιοχής. Το θέμα έθεσε στο σώμα προ ημερησίας διάταξης ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας Αλέκος Αυλωνίτης, ενώ ο αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών Σπύρος Μωραΐτης υπογράμμισε ότι η αδειοδότηση δεν μπορεί να είναι πολιτική απόφαση αλλά η αρμόδια υπηρεσία θα πρέπει να εξετάσει την αίτηση χορήγησης άδειας και να αποφασίσει σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου. 
Επεσήμανε, άλλωστε, ότι υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες στους φορείς της Αυτοδιοίκησης του νομού που δεν έχουν προχωρήσει στην χωροθέτηση και αδειοδότηση περιοχής για τη φιλοξενία οχλουσών χρήσεων, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται το σημερινό καθεστώς με τις διάσπαρτες ανά την Κέρκυρα ανάλογες εγκαταστάσεις σε ακατάλληλα σημεία.

Σπ. Μωραΐτης: Δεν είναι πολιτική απόφαση η αδειοδότηση, υπάρχουν νόμοι

Ο αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών Σπύρος Μωραΐτης υπογράμμισε ότι η δημοτική αρχή δεν έχει δικαίωμα να παρέμβει για την αδειοδότηση ή μη της μονάδας: «Εμείς δεν παρεμβαίνουμε πολιτικά στο να δοθεί μία άδεια ή όχι. Ισχύει μία συγκεκριμένη νομοθεσία και οι υπηρεσιακοί παράγοντες, είτε της Δημοτικής Αρχής, είτε της Περιφέρειας ή της Αποκεντρωμένης, οι υπάλληλοι είναι αυτοί οι οποίοι δίνουν τις αδειοδοτήσεις». Ο κ. Μωραΐτης έκανε λόγο για ευθύνες της Αυτοδιοίκησης οι οποίες είναι διαχρονικές αλλά σε υψηλότερο επίπεδο: «Εκείνο που είχαμε να κάνουμε τόσα χρόνια είναι το θέμα της χωροθέτησης. Δεν γίνεται από καμία υπηρεσιακή αρχή, είναι ένα θέμα που προβλέπεται να το κάνει μία σειρά εμπλεκομένων οργανισμών μετά από τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου Κέρκυρας, ο οποίος όπως έχει μόνο γνωμοδοτικό δικαίωμα. Άλλοι είναι αυτοί που αποφασίζουν, και να θυμίσω την περιβόητη μελέτη οχλουσών χρήσεων που είχε φέρει η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, την οποία εμείς ως δήμος την είχαμε επικροτήσει και στηρίξει σαν μία προσπάθεια επί της αρχής να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Εκεί είναι η κακοδαιμονία μας. Γιατί δεν προχώρησε αυτή η μελέτη; Βεβαίως και υπήρχαν αστοχίες ως προς την επιλογή κάποιων χωροθετήσεων, αυτό όμως δεν αναιρεί μία σοβαρή προσπάθεια που είχε γίνει και η οποία έπρεπε από εκεί και πέρα να είχε οδηγήσει σε συζήτηση για να προχωρήσει η χωροθέτηση οχλουσών χρήσεων».

Αυλωνίτης: Εγκατάσταση – βόμβα στα σωθικά της τοπικής κοινωνίας

«Η εγκατάσταση της Πετρογκάζ δίπλα από νοσοκομείο, δίπλα από τη Μαρίνα Γουβιών, δίπλα από άλλες εγκαταστάσεις βενζίνης, αποτελεί μια βόμβα μέσα στα σωθικά της τοπικής κοινωνίας», υπογράμμισε από την πλευρά του ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Αλέκος Αυλωνίτης, ο οποίος διαφώνησε ότι την ευθύνη έχουν οι υπάλληλοι, καθώς υπάρχει μία ιεραρχία στην κορυφή της οποίας είναι η δημοτική αρχή. «Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ότι μέσα στο πλαίσιο του ίδιου κτιρίου, παρόμοιων υπηρεσιών με συγκεκριμένες αρμοδιότητες να υπάρχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις ως προς την ερμηνεία των διατάξεων. Αυτό το θέμα λύνεται με μία κοινή συνάντηση με τον πολιτικό τους προϊστάμενο».

Χαραλάμπους: Το Δημοτικό Συμβούλιο οφείλει να προστατεύει τη ζωή των πολιτών

Ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Μπάμπης Χαραλάμπους τόνισε ότι ο στόχος του Δημοτικού Συμβουλίου είναι μεταξύ άλλων να προστατεύει τη ζωή και να βελτιώνει το βιωτικό επίπεδο των κατοίκων: «Όλα τα άλλα περισσεύουν. Είμαστε το ανώτατο πολιτικό όργανο και αν εμείς αποφασίσουμε ότι η ζωή πολλών συμπολιτών μας είναι υπό καθημερινό και άμεσο κίνδυνο, δεν θα περιμένουμε να βγάλουν κάποιοι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά».

Εκπρόσωποι κατοίκων: Γιατί δεν μας έδωσε ο Ρίγγας το λόγο;

Πάντως, οι εκπρόσωποι των κατοίκων της περιοχής διαμαρτυρήθηκαν μετά την ολοκλήρωση συζήτησης του θέματος, καθώς δεν τους δόθηκε από τον πρόεδρο του σώματος Γιάννη Ρίγγα ο λόγος να παρουσιάσουν τις θέσεις τους, παρά το γεγονός ότι πολλοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης ζήτησαν από το προεδρείο να τους δοθεί ο λόγος.
Οι εκπρόσωποι των εξωραϊστικών συλλόγων Γουβιών και Κοντοκαλίου κατέθεσαν στο δημοτικό συμβούλιο την απόφαση παράτασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων που εξέδωσε η Αποκεντρωμένη Δοίκηση στην επιχείρηση, μέχρι τις 30 Απριλίου του 2013, προκειμένου να εγκατασταθεί σε νέα θέση. Ωστόσο, κατά τους κατοίκους, δεν υπάρχει καμία πρόθεση της εταιρίας ούτε εξεύρεση χώρων για τη μετεγκατάσταση, παρά τις επανειλλημένες υποσχέσεις της εταιρίας εδώ και πολλά χρόνια.

Ετοιμάζουν μηνύσεις και αγωγές!

Μάλιστα, σήμερα το πρωί, ο πρόεδρος του Εξωραϊστικού Συλλόγου Γουβιών Αλέκος Πάλλης δήλωσε στην ΕΡΑ Κέρκυρας και το δημοσιογράφο Γιάννη Ανδριώτη ότι οι δύο σύλλογοι κατοίκων της περιοχής έχουν ήδη συγκεντρώσει χρηματικό πόσό προκειμένου να προσλάβουν νομικό εκπρόσωπο από την Αθήνα ο οποίος και θα προχωρήσει στην υποβολή μηνύσεων κάθε υπηρεσιακού ή πολιτικού παράγοντα βάζει την υπογραφή του σε παράνομες αποφάσεις και αδειοδοτήσεις.
     

Οι...Maya και άλλες ιστορίες!

Οι...Maya και άλλες ιστορίες!

Tελικα αυτη η περιφημη «προφητεία των Μaya», που ενω πολλοι βρηκαμε σαν πρωτης ταξεως ευκαιρια για ..πειραγματα, εκατομμυρια αλλοι στον κοσμο, φαινεται οτι την ..πιστεψαν, αφου, οπως διαβαζουμε, προκληθηκε μεχρι και πανικος σε πολλες χωρες!

Παντως αυτο που συνειδητοποιει κανεις, ειναι οτι πολλοι ευχονται να βγουν...αληθινες οι προβλεψεις και να καταστραφει μια και καλη ο σημερινος κοσμος!

Ειναι αποκαρδιωτικο το οτι ολο και περισσοτεροι συνειδητοποιουν, πια, οτι εχουμε φτασει σ ενα κορεσμο, μια αποτελματωση, σ ενα σαπισμα αξιων και τωρα παρακαλαμε να τελειωνουμε ....μια ωρα νωριτερα!

Οι Γιορτες φτανουν, αλλα οι περισσοτεροι ξερουμε καλα οτι δεν τις βιωνουμε, πια, οπως ισως καναμε παλιοτερα. Παραδεχομαστε συγκαταβατικα σε γνωστους και φιλους οτι «οι γιορτες ειναι για τα παιδια», αλλα κι απ αυτα, δυστυχως καθε χρονο ολο και λιγοτερα, βιωνουν τη θαλπωρη και τα πολλα δωρα, που ισως ειχαν ως δεδομένα, καποια χρονια πριν!

Λεμε «φταιει η κριση» και φυσικα φταιει σ ενα μεγαλο βαθμο για το ξηλωμα του οποιου κοινωνικου κρατους υπηρχε, αλλα και πριν τη κριση, ποσοι πραγματικα συμπαθουσαμε την «γιορτινη» αποθεωση του κιτς σε βιτρινες και παιδοτοπους, οπως και τον εξαναγκασμο σε απροσωπες συγγενικες συνεστιασεις, οπου συχνα οι πολιτικες διαφορες ηταν (και παραμενουν) απο τους κυριοτερους λογους για να τις ...αποφευγει κανεις;

Πότε αραγε καταλαβαμε οτι αυτα που πραγματικα μας λειπουν δεν ειναι αυτα που μας προσφερει το συστημα, αλλα αυτα που ποτέ δεν μας προσφερε! Ανθρωπια, δικαιοσυνη, ανιδιοτελεια, αλληλεγγυη, προνοια, κρατος..Λενε αυτα τιποτα σ εμας, ή ειναι κουφιες λεξεις που χρησιμοποιουνται στο μαθημα της..«Έκθεσης Ιδεών»; Ποτε καταλαβαμε οτι δεν θα αντεχαμε αλλη μια χρονια να κοροϊδεψουμε τον εαυτο μας; Ποτε νοιωσαμε ντροπη γι αυτο που επιτρεψαμε να συμβει στη χωρα μας; 

Μονο απαντωντας σε τετοια ερωτηματα θα ανακαλυψουμε τι και ποιοι μας εξοντωνουν καθημερινα. Ετσι ισως καταφερουμε να αποκτησουμε τη δυναμη και το κουραγιο να επαναδιεκδικησουμε οσα μας στερησαν.

Τελικα ολη αυτη η ιστορια με τους...Μaya, ισως μας κανει να μην αναβαλλουμε μεχρι την επομενη....προφητεια, ο τι πραγματικα θα θελαμε να διεκδικησουμε. Και αντι να φοβομαστε οτι ισως ...καταστραφει ο κοσμος που ξερουμε, ας φροντισουμε επιτελους να τελειωνουμε μια και καλη με τον αδικο, τον «πρακτικα ναρκωμενο», αλλα και τυπου«επαναστατη-χωρις-αιτια» κοσμο, που καποιοι αργα και μεθοδικα επιφυλασσουν για μας!

Δεκέμβρης του ’44: Ωμή ανάλυση της αστικής πολιτικής από τον Γ. Παπανδρέου

Δεκέμβρης του ’44: Ωμή ανάλυση της αστικής πολιτικής από τον Γ. Παπανδρέου 

Συνεχίζοντας το αφιέρωμά μας στην ηρωική μάχη του λαού της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944, τη μάχη των 33 ημερών, παραθέτουμε ένα μέρος της ιδιαίτερα αποκαλυπτικής επιστολής του Γεωργίου Παπανδρέου που είδε το φως της δημοσιότητας στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μαρτίου 1948. 

Στην επιστολή του αυτή ο «παπατζής», όπως λεγόταν τότε στην τρέχουσα πολιτική ορολογία και τα λαϊκά συνθήματα της εποχής («Παπανδρέου παπατζή- ξεσκεπάστηκες κι εσύ»*), απαντάει στην κριτική «από τα δεξιά» που του ασκούσε η Καθημερινή. 

Παρακολουθήστε πώς ξεδιπλώνει τη διαλεκτική της πολιτικής της αστικής τάξης και του αγγλικού ιμπεριαλισμού, περιγράφοντας με απίστευτο κυνισμό το στόχο να βάλει «στο τσουβάλι» το λαϊκό κίνημα με ενδιάμεσους σταθμούς τις συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας. Με τη γνωστή επιγραμματικότητα που τον διέκρινε, δηλώνει στον Τσώρτσιλ την ουσία της πολιτικής του: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ». 

«Μας ζητούν να παραδώσωμε την Ελλάδα. Αρνούμεθα!», δηλώνει με θράσος από …το Κάιρο! 

Το τελεσίγραφο της αποστράτευσης του ΕΛΑΣ στις 10 Δεκέμβρη και η σημασία του, η συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση και η νομιμοποίηση της επέμβασης του αγγλικού ιμπεριαλισμού, το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος και η αντιστροφή του συσχετισμού αναλύονται στυγνά στη μνημειώδη αυτή επιστολή. 

Οι υπογραμμίσεις δικές μας.

 «Φίλε κ. Διευθυντά,

 (…) Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: «Ο Υψιστος μάς έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; Διά να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι, θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. Σιγά σιγά θα τους παραδίδαμεν – για να μη γίνει Επανάστασις – και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα».

 Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Οχι ότι δεν υπήρξε «δώρον του Υψίστου» ο Δεκέμβρης… Αλλά ότι «θα τους τα εδίναμε όλα…». Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: «Τους τα επαίρναμε όλα…». Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν…

 (…) Θα επικαλεστώ κείμενα:

 «Την 26η Απριλίου 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν εις το Κάιρο, διεκήρυξα το σύνθημα: Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, εις Στρατός.

 Εις το Συνέδριον του Λιβάνου την 17ην Μαΐου 1944, ομιλών ενώπιον και των εκπροσώπων του ΚΚΕ είπα: «Το κύριον επίμαχον θέμα είναι το στρατιωτικόν, το θέμα της υλικής δυνάμεως.


Η ώρα είναι ιστορική και οφείλομεν να ομιλήσωμεν ευκρινώς και απεριφράστως. Εάν το ΕAM έχει την πρόθεσιν να χρησιμοποιήσει την υλικήν του δύναμιν ως όργανον εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του, και αύριον, μετά το πέρας του πολέμου, υπό το ψευδώνυμον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ως όργανον δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συνεγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν όλων των Μ. Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα και κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν…».

 Εάν όμως το ΕAM έχει λάβει απόφασιν να εγκαταλείψη τους σκοπούς της δυναμικής επικρατήσεως και να αρκεσθή εις τα πολιτικά μέσα της πειθούς και αν, κατά συνέπειαν, δέχεται την κατάργησιν του ΕΛΑΣ καθώς και των άλλων ανταρτικών σωμάτων και την δημιουργίαν Εθνικού Στρατού, ο οποίος θα ανήκει μόνον εις την Πατρίδα και θα υπάκουη εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως, τότε η συμμετοχή και του ΕΑΜ εις την Εθνικήν μας Ενωσιν θα ημπορή να θεωρήται γεγονός.

 Την 6η Ιουλίου 1944 απήντησα από το ραδιόφωνον του Καΐρου προς την Επιτροπήν των Βουνών, η οποία είχε ζητήσει επιπροσθέτως τα υπουργεία των Στρατιωτικών και των Εσωτερικών. Και είπα: «Αποδοχή των νέων όρων σημαίνει κατ” ουσία: Στρατός ΕΑΜ. Ελεγχoν της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης από το ΕAM. Και έμπνευσιν της Παιδείας μας από το ΕΑΜ. Τώρα, πλέον, ημπορεί να γίνει πλήρης εξήγησις. Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνωμεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα. Μας ζητούν να παραδώσουμε την Ελλάδα. Αρνούμεθα!».

 Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ».


(…) Και συνεπής προς την σταθεράν επαγγελίαν επηκολούθησε η εφαρμογή…

 Η κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως ανεσχηματίσθη εν Αθήναις την 23ην Οκτωβρίου. Και μετά δέκα ημέρας, την 3ην Νοεμβρίου 1944, προέβην εις τας ακολούθους ανακοινώσεις:

«Μετά την συντελεσθείσαν πλήρην Απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η Αντίστασις. Είναι επομένως φυσικόν ότι επακολουθεί η αποστράτευσις των Ανταρτικών Ομάδων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, η οποία ωρίσθη διά την 10ην Δεκεμβρίου…».

 (…) Οσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944, όταν ανέλαβαν τηνΚυβέρνησιν.

 Εις την Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών – την ΠΕΕΑ. Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πώς θα κατελύετο; Δύο ήσαν τα στάδια διά να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ.


Διά να έλθωμεν εις τας Αθήνας – ως αντίπαλοι του ΚΚΕ – δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού, και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του ΕAM. καθώς Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε βρετανικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχαν απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα, τα οποία, κατά τους κρίσιμους εκείνους μήνας – Σεπτέμβριον και Οκτώβριον 1944 – επιέζοντο σφοδρώς από τον Χίτλερ, αποβλέποντα εις τον εξαναγκασμόν χωριστής ειρήνης… Και είχε μάλιστα φθάσει εις τόσον βαθμόν η έλλειψις διαθεσίμων βρετανικών δυνάμεων, ώστε να αναγκασθώ μίαν ημέραν, εις τον πρεσβευτήν της Μεγ. Βρετανίας, ο οποίος μου ωμίλει περί αποστολής εις την Ελλάδα «εκατοντάδων» ή και «δεκάδων»ανδρών, να δώσω την απάντησιν, ότι «έχω την εντύπωσιν, ότι ομιλώ με αντιπρόσωπον του Λουξεμβούργου…».

 (…) Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα – και ευτυχώς κατωρθώθη… Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ, διά του Αρχηγού του, υπέγραψε την υποταγήν του εις το Βρετανικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρετανούς εις την Ελλάδα, καθίστα Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των…

 Αλλά υπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Διότι εφ” όσον το ΚΚΕ παρέμεινε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς «η περικεφαλαία του ΕΑΜικού Κράτους…».

 Αλλά πότε θα έπρεπε ν” αποφασισθή η αποστράτευσις; Θα έπρεπε ν” αποφασισθή αμέσως, ή να αναβληθή δι” αργότερον; Το ζήτημα του χρόνου ήτο κρισιμώτατον. Το ΚΚΕ εζήτει αναβολήν. Και αι γενικώτεραι συνθήκαι την ηυνόουν. Εφόσον εξηκολουθεί ο πόλεμος εναντίον του Ναζισμού, ηδύνατο να θεωρηθή παράλογος η άμεσος αποστράτευσις δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως. Και δι” αυτό ουδαμού της Ευρώπης συνέβη…


Αλλά μου ήτο σαφές, ότι ο χρόνος ειργάζετο υπέρ του ΚΚΕ.
 Και εσωτερικώς, διότι θα εξησφάλιζεν εν τω μεταξύ την πλήρη διάβρωσιν – όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν. Και εξωτερικώς, διότι τότε η Σοβιετική Ενωσις ευρίσκετο ακόμη εις την θανάσιμον εμπλοκήν με τον Ναζισμόν και επροφυλάσσετο να διατάραξη τας Συμμαχικάς σχέσεις της. Και διά τούτο ακριβώς παρέστησε, καθ” όλον τον Δεκέμβριον, τον ουδέτερον – και μάλιστα μέχρι του σημείου να μας αναγγείλη την 30ήν Δεκεμβρίου, την αποστολήν πρέσβεως, ενώ ακόμα αι μάχαι εμαίνοντο εις τας Αθήνας…

 Και διά τούτο επέμεινα ανενδότως εις την άμεσον αποστράτευσιν. Και η 10η Δεκεμβρίου έμενεν αμετακίνητος…

 Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή «δώρον του Υψίστου». Αλλά, διά να ύπαρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να μη γίνη η Στάσις – «το δώρον του Υψίστου» – έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.


 Μετ” εξαίρετου τιμής

Γ. Παπανδρέου  

1/3/48»

Μερικές παρατηρήσεις του fadomduck2:
 Το παραπάνω κείμενο του γέρο-Παπατζή, καταστρέφει αρκετούς διαδεδομένους στην εκτός-ΚΚΕ "αριστερά" μύθους:
Θεωρεί δεομένη την επαναστατική πρόθεση του ΚΚΕ, καταστρέφοντας τις πολύ όμορφες ιστορίες περί "προδοσίας του ΕΑΜικού κινήματος από την ηγεσία του", αφού χαρακτηρίζει τις μάχες του Δεκέμβρη "στάσιν" δηλαδή επανάσταση.
Παραδέχεται πως αντικειμενικά "ο χρόνος ειργάζετο υπέρ του ΚΚΕ", πράγμα που σημαίνει πως η ΕΑΜική ηγεσία είχε πολύ υλικούς λόγους να μην επιχειρήσει την άμεση κατάληψη της εξουσίας, ερχόμενη σε ρίξη με τους συμμάχους, αφού πίστευε (δικαίως κατά τον Γ.Π.) πως ο χρόνος δούλευε υπέρ της. Το πως αυτό ανατράπηκε αργότερα, είναι μία άλλη ιστορία.
Τεκμηριώνει το λογικό της στάσης της ΕΣΣΔ λέγοντας πως "η Σοβιετική Ενωσις ευρίσκετο ακόμη εις την θανάσιμον εμπλοκήν με τον Ναζισμόν και επροφυλάσσετο να διατάραξη τας Συμμαχικάς σχέσεις της.", και πετώντας στα σκουπίδια κάθε "συνωμοσεολογική" εξήγηση και για την στάση της ΕΣΣΔ κατά τα Δεκεμβριανά.
Επιβεβαιώνει τέλος, σε μία εποχή αναθεώρησης της ιστορίας, πως οι κομμουνιστές κανέναν λόγο δεν είχαν να επιχειρήσουν "πραξικοπήματα" (κάπως έτσι παρουσιάζεται πλέον ο "Δεκέμβρης" αλλά και ο αγώνας του ΔΣΕ από αρκετούς αστούς ιστορικούς), αφού όπως ο ίδιος ο Γ.Π. παραδέχεται πως: "δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού," δηλαδή πως ο αστικός κόσμος ήταν αυτός που μην έχοντας κανένα λαϊκό έρεισμα εντός της χώρας, όχι μόνο είχε κάθε λόγο να κάνει πραξικόπημα, αλλά μην έχοντας τις δυνάμεις ούτε για κάτι τέτοιο, ήρθε τελικά στην εξουσία καβάλα στα εγγλέζικα τανκς...
 ____________
 *Η προφορική παράδοση το έχει μεταφέρει στα αυτιά μας στην εκδοχή "Παπαντρέου παππατζή/ χίτης είσουνα και εσύ". Πιθανόν να είναι μεταγενέστερη ή οι δύο εκδοχές του συνθήματος να συνυπήρχαν. 
 Αναρτήθηκε από TRASH  

Η πολεμική στο ΚΚΕ ως άλλοθι στήριξης της πολιτικής διαχειριστών

Η πολεμική στο ΚΚΕ ως άλλοθι στήριξης της πολιτικής διαχειριστών

Χρόνια τώρα, το ΚΚΕ κατηγορείται, επειδή - όπως λένε οι πολιτικοί του αντίπαλοι - παραπέμπει τη λύση των λαϊκών προβλημάτων στο σοσιαλισμό. Κι από κοντά, για απομονωτισμό, άρνηση ευρύτερων πολιτικών συνεργασιών, κ.λπ. Πολεμική, η οποία κλιμακώθηκε και, ταυτόχρονα, έφτασε στο «ψητό», με αφορμή τις εξελίξεις του 2012 (εκλογές, «κατάρρευση» ΠΑΣΟΚ και αναμόρφωση αστικού πολιτικού συστήματος, κ.λπ.) και την άρνηση του ΚΚΕ, να συμμετάσχει σε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς». Τελευταία, προστέθηκαν και άλλες, ανάλογες απόψεις, υποτίθεται επιστημονικά επεξεργασμένες. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από κοινό άρθρο («Αυγή» 9/12/2012) των Ευκλείδη Τσακαλώτου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστήμιου της Αθήνας και Χρήστου Λάσκου, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας και υπεύθυνου του Τμήματος Θεωρίας του Συνασπισμού: «Μόνο που η αντίθεση εργαζόμενος λαός - μονοπώλια δεν είναι ίδια με την αντίθεση κεφάλαιο - εργασία. Αν ο αντίπαλος δεν είναι το κεφάλαιο, αλλά τα μονοπώλια, τότε όλοι πλην μονοπωλίων χωρούν στη "λαϊκή συμμαχία". Και, για να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο ύφος, πείτε το όπως θέλετε, αλλά ο στρατηγικός προσανατολισμός δεν είναι, σε αυτή την περίπτωση, αντικαπιταλιστικός, αλλά "αντιμονοπωλιακός", με αποτέλεσμα στην πορεία προς το σοσιαλισμό να παρεμβάλλονται ενδιάμεσα στάδια "προωθημένης δημοκρατίας", "νέας δημοκρατίας" κ.λπ.»

Ουσιαστικά, το ΚΚΕ κατηγορείται, επειδή έχει ριζικά διαφορετική στρατηγική και τακτική από τα υπόλοιπα σήμερα κόμματα και πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Κατηγορείται, επειδή έχει ριζικά διαφορετική ιδεολογία και ταξική αναφορά, διαφορετικές εκτιμήσεις και αναλύσεις, που το οδηγούν στην προαναφερόμενη στρατηγική και τακτική. Κι όχι μόνον κατηγορείται, αλλά καλείται να τα εγκαταλείψει και να αλλάξει. Με δυο λόγια, να γίνει «μια απ' τα ίδια».

Πράγματι, έτσι είναι, θα παραδεχτεί ο όποιος καλόπιστος αναγνώστης. Αλλά μπορεί - εξίσου καλόπιστα - να αναρωτηθεί: Γιατί να μην αλλάξει το ΚΚΕ, αν αυτό επιβάλλει το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού; Αυτό ακριβώς είναι και το πλέον κρίσιμο ζήτημα και, ταυτόχρονα, η λυδία λίθος. Ποια στρατηγική και τακτική εξυπηρετεί σήμερα το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού; Αυτή του ΚΚΕ ή αυτή, που καλείται να ακολουθήσει;

Το ζήτημα έχει πολλές πλευρές. Ας δούμε ορισμένες απ' αυτές:

Το ΚΚΕ και τα καθημερινά λαϊκά προβλήματα

Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, π.χ. την απόκρουση των σημερινών αντεργατικών πολιτικών και μέτρων. Κανείς δεν τολμά να το αμφισβητήσει αυτό. Τα προβλήματα, όμως, δε λύνονται. Αντίθετα, γίνονται περισσότερα και βαρύτερα. Φταίει το ΚΚΕ, γι' αυτό; Φταίει και το ΚΚΕ, λένε ορισμένοι επικριτές του, με δύο βασικά επιχειρήματα:

Πρώτον, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ διασπούν το εργατικό κίνημα και, επομένως, αδυνατίζουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Δεύτερον, το ΚΚΕ αρνείται να συμβάλει από θέσεις κυβερνητικής ευθύνης στη λύση των λαϊκών προβλημάτων.

Σε ό,τι αφορά στο πρώτο επιχείρημα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του λαϊκού γνωμικού «κάνουν το μαύρο άσπρο» ή της παροιμίας «δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου». Ολοι όσοι εγκαλούν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για διάσπαση του εργατικού κινήματος, τα καλούν - στην πραγματικότητα - να συμβιβαστούν και να υποταχτούν στην ενότητα των «κοινωνικών διαλόγων», του ταξικού συμβιβασμού και υποταγής, των ρεφορμιστικών αυταπατών και ψεύτικων ελπίδων, των τακτικών και πρακτικών του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, των φαινομένων συντεχνιασμού και διαφθοράς. Σε τελευταία ανάλυση, κατηγορούν το ΚΚΕ επειδή στάθηκε και στέκεται εμπόδιο στον ταξικό ευνουχισμό και αλλοτρίωση του εργατικού κινήματος, στην πλήρη επικράτηση των αντιλήψεων ταξικής συναίνεσης και υποταγής. Με άλλα λόγια, επειδή στέκεται εμπόδιο στην πλήρη αποδυνάμωση και αφοπλισμό του κινήματος. Κι από πάνω, έχουν το θράσος να μιλούν για αποτελεσματικότητα των αγώνων. Λες και δεν έχει αποδειχτεί στην πράξη, πλέον, ο καθοριστικός ρόλος του ΠΑΜΕ, ακόμη και στο ότι γίνονται κινητοποιήσεις στη χώρα μας...

Το ΚΚΕ και η κυβέρνηση

Υπάρχει δυνατότητα εφαρμογής μιας, ελάχιστης έστω, φιλολαϊκής πολιτικής, με τα μονοπώλια στη θέση τους και την Ελλάδα ενταγμένη στο λυκοσυνεταιρισμό της ΕΕ; Απολύτως καμιά, απαντά κατηγορηματικά το ΚΚΕ. Και τεκμηριώνει την εκτίμησή του με πλείστες όσες αποδείξεις και στοιχεία. Την ανάλυση του πραγματικού χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και των αναπόφευκτων συνεπειών της. Τους αντικειμενικούς και αδήριτους μονόδρομους της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης και το στρατηγικό τους χαρακτήρα. Τη σύγχρονη φιλομονοπωλιακή πολιτική, είτε του ενός, είτε του άλλου μείγματος, που ακολουθούν χρόνια τώρα συντηρητικές, σοσιαλδημοκρατικές, κεντροαριστερές και αριστερές κυβερνήσεις κ.λπ., κ.λπ. Μέχρι και στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, τις οποίες επισκέπτεται την περίοδο αυτή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και θεωρεί πρότυπα αριστερής αντιμετώπισης της κρίσης και δίκαιης ανόρθωσης της οικονομίας...

Η εφαρμογή, ακόμη και στοιχειώδους φιλολαϊκής πολιτικής έρχεται σε άμεση και ευθεία σύγκρουση με τα μονοπώλια, με τη στρατηγική και τους βασικούς κανόνες της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Βάζει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εξουσίας και τον απεγκλωβισμό της χώρας από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους. Ουσιαστικά, όσοι κατηγορούν το ΚΚΕ για τις σχετικές του θέσεις, το εγκαλούν επειδή αρνείται να προδώσει την εργατική τάξη και να κοροϊδέψει το λαό, προσθέτοντας και τη δική του φωνή σε όλες όσες μοιράζουν αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες.

Σήμερα, όμως, υπάρχει άλλη μια απόδειξη της ορθότητας των εκτιμήσεων και θέσεων του ΚΚΕ. Είναι οι θέσεις και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, του κατ' εξοχήν εκπροσώπου της «αριστερής κυβέρνησης» και κατήγορου του ΚΚΕ. Ο βασικός πυρήνας των θέσεων αυτών - σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ - είναι η επίτευξη μιας «νέας συμφωνίας», με τους «εταίρους» σε ΕΕ και ΔΝΤ και τους εγχώριους κεφαλαιοκράτες, η οποία θα εξασφαλίσει το φρενάρισμα - σταμάτημα της λιτότητας και την διαμόρφωση προϋποθέσεων για νέα ανάπτυξη. Ούτε καν όσα - στα λόγια - υπόσχονταν, έως τον προηγούμενο Μάη, για μια αποκατάσταση των αδικιών της τελευταίας τριετίας, δεν υπάρχουν πλέον στις θέσεις του (πλην του κατώτερου μεροκάματου). Ακόμη κι αν όλα όσα λέει σήμερα πραγματοποιηθούν, κάθε άλλο παρά συνιστούν φιλολαϊκή πολιτική. Αποτελούν μια καραμπινάτη πολιτική διαχείριση της κρίσης σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αλλωστε, η ανάπτυξη που υπόσχεται είναι η ανάπτυξη της λεγόμενης υγιούς επιχειρηματικότητας, αντιτάσσεται στις ιδιωτικοποιήσεις γιατί τις προβάλλει ως συμμετοχή του δημοσίου σε ιδιωτικές επενδύσεις, θέλει κρατικό χρήμα στα δημόσια ταμεία για δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές που θα δοθούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες για να αναπτυχθούν, κ.λπ. Αυτά αποτελούν μια πρόσθετη και αδιαμφισβήτητη δικαίωση των θέσεων του ΚΚΕ.

«Μα, δεν γίνεται αλλιώς», είναι το ύστατο επιχείρημα των πολεμίων του ΚΚΕ, θυμίζοντας τα ανάλογα επιχειρήματα των Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου και τόσων άλλων. Και, βέβαια, δε γίνεται αλλιώς, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Το γεγονός αυτό, όμως, δε δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να βαφτίζει το κρέας ψάρι ή, αλλιώς, να παρουσιάζει το όποιο μείγμα φιλομονοπωλιακής πολιτικής, ως φιλολαϊκή. Αντίθετα, το «δεν γίνεται αλλιώς», έρχεται κι αυτό να δικαιώσει τις θέσεις του ΚΚΕ. Η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται στην πρόταση της Λαϊκής Συμμαχίας. Απαιτεί τη ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, την κοινωνικοποίησή τους. Την αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι μια απλή εναλλαγή κομμάτων ή προσώπων στις κυβερνητικές καρέκλες.

Ενάντια στα μονοπώλια ή το κεφάλαιο;

Το δίλημμα αυτό που βάζουν οι αρθρογράφοι είναι ψεύτικο και, ταυτόχρονα, εκ του πονηρού... Το μονοπώλιο κυριαρχεί στη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία. Οσο για τη γενικότερη λογική και τα συμπεράσματα των Τσακαλώτου - Λάσκου μπορούν να συγκριθούν μόνο με το γνωστό λογοπαίγνιο, που παίζαμε μικρά παιδιά, όταν κάναμε τον χωροφύλακα, κλαρίνο (όργανο της τάξης - μουσικό όργανο)...

Στη σύγχρονη Ελλάδα, κυριαρχούν στην οικονομία και γενικότερα στην εξουσία τα μονοπώλια και οι κεφαλαιοκράτες μέτοχοί τους. Αδιαμφισβήτητες αποδείξεις γι' αυτό είναι ο σχετικά μεγάλος βαθμός μονοπώλησης της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας των τομέων και κλάδων της οικονομίας, όπως και άλλων (π.χ. πολιτισμός), καθώς και η καθημερινή πραγματικότητα της κρίσης και ποιοι πληρώνουν τις βαριές συνέπειές της. Στην Ελλάδα, έχουμε μονοπωλιακό καπιταλισμό ή, αλλιώς, ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ανώτατο και τελευταίο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό, σύμφωνα με τον Λένιν. Ταυτόχρονα, βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι κεφαλαιοκράτες, μικρότερου μεγέθους, η λεγόμενη μη μονοπωλιακή αστική τάξη. Οπως και επιχειρηματίες, που μπορεί να ανήκουν στα μεσαία στρώματα. Ολοι αυτοί κινούνται δορυφορικά και διαπλέκονται πολύμορφα με τα μονοπώλια. Εχουν αντιθέσεις μεταξύ τους, όπως και κοινά ταξικά συμφέροντα.

Ετσι κι αλλιώς, πάντως, τα προηγούμενα δεν αναιρούν στο παραμικρό τα παρακάτω:

Οσο τα μονοπώλια κρατούν τα ηνία της οικονομίας, θα έχουν στα χέρια τους και αυτά της εξουσίας και όλα θα «σφραγίζονται» από τους νόμους της σύγχρονης καπιταλιστικής ζούγκλας, της μεγιστοποίησης του κέρδους και της εντεινόμενης συνεχώς ανταγωνιστικότητας, της αναρχίας και ανισομετρίας, των «απελευθερώσεων» και αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, της ανεργίας και της συνεχούς κινεζοποίησης των όρων και συνθηκών ζωής και εργασίας των εργαζομένων, των κρίσεων και των βαριών συνεπειών τους, των εντεινόμενων πολεμικών κινδύνων, κ.λπ.

Οι λογικές Τσακαλώτου - Λάσκου (συνήθως) ευνουχίζουν τον αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, αφαιρώντας απ' αυτόν την «καρδιά» του, την κατάργηση των μονοπωλίων και καλλιεργώντας αυταπάτες, ότι αρκούν μέτρα ελέγχου, για τον εξανθρωπισμό του συστήματος. Ακόμη κι όταν δεχτούν την ανάγκη κατάργησης ορισμένων μόνο μονοπωλίων (π.χ. κάποιων τραπεζών), δεν εννοούν την κοινωνικοποίησή τους, αλλά το «πέρασμά» τους στο καπιταλιστικό κράτος. Γεγονός, το οποίο δεν αλλάζει στο παραμικρό τη λειτουργία και τις συνέπειες της σύγχρονης καπιταλιστικής ζούγκλας. Τις περισσότερες φορές, οι τέτοιες παραδοχές και θέσεις αντανακλούν ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και σχέδια αναδιατάξεων.

Η ουσιαστική αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων απαιτεί από τον αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό να φτάσει στην κατάργηση όλων των μονοπωλίων, δηλαδή της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας στη μεγάλη πλειοψηφία των τομέων και κλάδων της ελληνικής οικονομίας. Οχι, βέβαια, για να «περάσουν» στην κατοχή της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης, για να γίνουν οι νέοι χαλίφηδες στη θέση των προηγούμενων. Ούτε, στην κατοχή ενός δήθεν «ουδέτερου» ταξικά κράτους. Τέτοιο κράτος δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει. Οπως δεν υπάρχει «ενδιάμεσο ή μεταβατικό» κοινωνικό σύστημα και εξουσία, μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Η κατάργηση των μονοπωλίων και της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας τους μπορεί να γίνει και να αντικατασταθεί αποκλειστικά και μόνον με την κοινωνικοποίησή τους, από την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία και το δικό της κράτος. Να γιατί, ο αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός αποκτά στην πράξη αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Να γιατί, η αντίθεση «μονοπώλια - λαός» κυριαρχείται και σφραγίζεται από τη βασική αντίθεση «κεφάλαιο - εργασία». Αλλωστε, δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού, η εργατική τάξη αποτελεί αντικειμενικά τον κορμό και την ηγετική δύναμη της Λαϊκής Συμμαχίας. Αλλοι, και όχι το ΚΚΕ, λογαριάζουν την εργατική τάξη ως νεροκουβαλητή και μόνο των επιδιώξεών τους. Αλλωστε, μόνον έτσι μπορεί να καταργηθεί το καπιταλιστικό κέρδος, ως κίνητρο της ανάπτυξης και να αντικατασταθεί από την ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων κοινωνικών αναγκών. Μόνον έτσι, ο κεντρικός σχεδιασμός αντικαθιστά την καπιταλιστική αναρχία και ανισομετρία. Μόνον έτσι, εξασφαλίζονται τα βασικά δικαιώματα σε όλους. Απ' αυτό της δουλειάς, με σύγχρονους όρους εργασίας και αμοιβής, μέχρι του ελεύθερου χρόνου και της δημιουργικής αξιοποίησής του.

Οσο για τα περί «προωθημένης δημοκρατίας» ή «νέας δημοκρατίας», παραπέμπουν σε δυο εκδοχές ονειροφαντασίας: Είτε, σ' έναν καπιταλισμό, όπου μονοπώλια, καπιταλιστικό κράτος και αριστερή κυβέρνηση, μαζί με το λαό, καταφέρνουν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, μοιράζοντας δίκαια τον παραγόμενο πλούτο και μένοντας όλοι ικανοποιημένοι... Είτε, στην εποχή του προμονοπωλιακού καπιταλισμού (ο καπιταλισμός δεν μπορεί να πισωγυρίσει ακριβώς επειδή κυριαρχούν τα μονοπώλια), πασπαλισμένη με δήθεν σύγχρονες μορφές συνεταιρισμών και αυτοδιαχείρισης... Ο καθένας μπορεί να διαλέξει... Ετσι ή αλλιώς, όμως, όλ' αυτά στοχεύουν πρωτίστως στον εγκλωβισμό των εργατικών και λαϊκών συνειδήσεων. Στην καλλιέργεια αυταπατών και ψεύτικων ελπίδων. Στην αποτροπή της ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων στην κατεύθυνση της μόνης, προς όφελός τους διεξόδου, της ρήξης και της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Γι' αυτό και η τόση πολεμική ενασχόληση με το ΚΚΕ και τη στρατηγική του. Ετσι, βρίσκει το πραγματικό του νόημα και το βασικό, τελευταία, σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το οποίο αποτελεί την μόνη σανίδα σωτηρίας της χώρας. Οι εργαζόμενοι της χώρας μας έχουν πλέον αρκετές εμπειρίες και μπορούν να καταλάβουν για τη σωτηρία ποιων και σε βάρος ποιων αναφέρεται.

Γιατί προβάλλουν τη «γεωστρατηγική σημασία» της Ελλάδας;

Γιατί προβάλλουν τη «γεωστρατηγική σημασία» της Ελλάδας;

-- Τι εννοούν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ όταν λένε ότι η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας είναι παράγοντας που μπορεί να συντελέσει στο ξεπέρασμα της κρίσης;

Μιλώντας στις Βρυξέλλες μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ο Αντ. Σαμαράς είπε μεταξύ άλλων: «Εκεί, όπως γνωρίζετε, υπάρχει αυτή τη στιγμή μια αντιπολίτευση η οποία σιγά σιγά αποκτά ταυτότητα. Ανοίγει ο δρόμος για την προώθηση μιας πολιτικής λύσης. Θεωρώ ότι η πτώση του καθεστώτος Ασαντ πλησιάζει (...) Και θα σας έλεγα, ότι ακριβώς επειδή περιοριστήκαμε τελευταία στο να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας μόνο στο θέμα της οικονομίας, το κομμάτι της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας και των δυνατοτήτων που έχουμε και από το γεγονός ότι βρισκόμαστε αγκυροβολημένοι σε αυτό το καίριο σημείο της Μεσογείου, ιδιαίτερα σε μια εποχή που υπάρχουν αραβικές εξελίξεις, "Ανοιξη", Συριακό, πρόβλημα με το Ιράν, Βαλκάνια, θέματα λαθρομετανάστευσης, αναγκαία συμμαχία μεταξύ των μεσογειακών χωρών για να την αντιμετωπίσουν». Ο ίδιος, λίγους μήνες νωρίτερα, είχε πει απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους «εταίρους»: «Κοιτάξτε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, ναι, αλλά υπάρχει και η γεωστρατηγική θέση και ο προβληματισμός γύρω από αυτόν τον περίγυρο, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η Ελλάδα. Το λέμε συνεχώς, το λέμε τώρα που φλέγεται η Μέση Ανατολή. Πάρτε το παράδειγμα της Συρίας. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι "το ισχυρό προπύργιο" της Ευρώπης στην περιοχή».

Τι δείχνουν τα παραπάνω; Οτι η ελληνική κυβέρνηση είναι χωμένη με τα μπούνια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών συμμάχων της για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατ. Μεσογείου, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στην υλοποίησή τους. Προβάλλει τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας σαν πλεονέκτημα και κυνικά ζητάει να είναι το ορμητήριο και το προπύργιο της στρατιωτικής και οικονομικής διείσδυσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στις χώρες της Β. Αφρικής και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Λέει μάλιστα ότι η γεωστρατηγική θέση της χώρας είναι παράγοντας που μπορεί να συντελέσει στο ξεπέρασμα της κρίσης. Καλεί το λαό να στοιχηθεί πίσω από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, για λογαριασμό της οποίας μιλάει η συγκυβέρνηση. Να δεχτεί δηλαδή ο λαός να συμμετέχει η χώρα σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή να αποδεχτεί τις «θυσίες» που του ζητούνται, προκειμένου να έρθουν επενδύσεις και να αποτελέσει η Ελλάδα κόμβο για εμπορεύματα και κεφάλαια προς την ΕΕ από τρίτες χώρες. Αυτή είναι η ανάπτυξη που θέλει η συγκυβέρνηση και σημαίνει κόλαση για τους εργαζόμενους και το λαό. Τη γεωστρατηγική θέση της χώρας σαν «αβαντάζ» για το ξεπέρασμα της κρίσης, προβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποφεύγει παράλληλα να πει τι θα κάνει με τις βάσεις στην Ελλάδα, αν ξεσπάσει γενικευμένος πόλεμος στην περιοχή. Το ίδιο «θολές» είναι οι θέσεις του και για τη συμμαχία με το Ισραήλ, ενώ δεν λέει «έξω από το ΝΑΤΟ», σε περίπτωση που γίνει κυβέρνηση. Αν η σημερινή κυβέρνηση λέει ανοιχτά ότι είναι ταγμένη στα σχέδια των ιμπεριαλιστών συμμάχων της ντόπιας αστικής τάξης για την περιοχή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει ότι τα αμφισβητεί ή ότι σκοπεύει σαν κυβέρνηση να τα εμποδίσει. Η στάση του είναι επιζήμια για το λαό, προμηνύει νέους κινδύνους.

Το ΚΚΕ σημειώνει στις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος: «Η διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη συγκεκριμένη περίοδο, εστιάζεται στον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς τους, των πηγών νερού, των θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, με χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Δυναμώνει ο κίνδυνος και πιο γενικευμένων περιφερειακών συγκρούσεων, ακόμα και ενός γενικότερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σε αυτά τα πλαίσια αναδιατάσσονται ιμπεριαλιστικοί άξονες για τον έλεγχο αγορών και εδαφών (...) Ο ελληνικός καπιταλισμός, επιδιώκοντας να βελτιώσει τη θέση του στην ΕΕ, στην περιοχή και γενικότερα στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, έχει ως στρατηγικούς στόχους: Την ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων από την Ασία προς την ΕΕ. Τη συνεκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών κοιτασμάτων (Αιγαίου - Ιονίου - Νότιας Κρήτης). Την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου και της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδας στην ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική συμμαχία (...) Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι στην ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και εμπλοκή της Ελλάδας». Ο λαός πρέπει να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά. Οπως σημειώνουν και οι θέσεις,«η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι αναπόσπαστη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου».

Ανάπτυξη με μισθούς 300 ευρώ!

Ανάπτυξη με μισθούς 300 ευρώ!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Προχτές ο Γ. Βρούτσης ανακοίνωσε περιχαρής ότι η μέση σύνταξη όλων των Ασφαλιστικών Ταμείων το 2012 ανέρχεται στα 542 ευρώ. Επετεύχθη έτσι ο στόχος που ο ίδιος και η κυβέρνηση είχαν θέσει ότι δεν μπορεί η σύνταξη να είναι πάνω από το κατώτατο μισθό των 586 ευρώ... Χθες, τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας που δημοσιοποιήθηκαν, μέσω του «Ελεύθερου Τύπου», έρχονται να αποδείξουν ότι επιτεύχθηκε και ο στόχος που αφορά τους μισθούς, που έπεσαν στα 300 ευρώ το μήνα για τους νεοδιόριστους. Τα στοιχεία είναι πράγματι συγκλονιστικά: Από τις 502.598 νέες προσλήψεις που έγιναν στον ιδιωτικό τομέα μέσα στους πρώτους 9 μήνες του 2012, οι 285.470 θέσεις εργασίας ήταν με πλήρη απασχόληση (8ωρο) και κανονικό μισθό, ενώ οι 217.126 θέσεις καλύφθηκαν από εργαζόμενους με καθεστώς μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας, δηλαδή με 4ωρη και τριήμερη απασχόληση με το μισό μισθό, δηλαδή με 300 ευρώ! Με άλλα λόγια, το 50% των νεοπροσλαμβανόμενων βρίσκονται σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας και με μισθούς πείνας. Ας σημειωθεί ότι αυτός είναι ο νόμιμος μισθός για απασχολούμενους με μερική απασχόληση, δηλαδή με τα 295 ευρώ (μικτά) μετά τις μειώσεις που έγιναν τον περασμένο Φλεβάρη με την 6η Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Πράγματι, έχει δίκιο λοιπόν η κυβέρνηση που διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι έχει «αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα» και έχουν διασφαλιστεί οι προϋποθέσεις για επενδύσεις και ανάπτυξη. Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη που επαγγέλλονται, έτσι θα κάνουν τις επενδύσεις. Ο λαός δεν πρέπει να τρέφει ψευδαισθήσεις. Ανάπτυξη προς όφελος του λαού, με γνώμονα την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, δεν μπορεί να υπάρξει δίχως να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια από μια λαϊκή εξουσία.

Οι εφοπλιστές

Οι εφοπλιστές

Στον πίνακα της «Lloyd's List» με τους 100 επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν το 2012 στη ναυτιλία με τις κινήσεις που έκαναν και τις επενδύσεις τους, φιγουράρουν τα ονόματα 14 Ελλήνων πλοιοκτητών και στελεχών της ναυτιλίας». Η «λίστα» των 14 δημοσιεύτηκε την περασμένη Τρίτη. Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν είναι αποκαλυπτικά: «Την πρωτοπορία στην παγκόσμια ναυτιλία διατηρεί η Ελλάδα σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της UNCTAD (....) η ελληνική εμπορική ναυτιλία κατέχει την πρώτη θέση με βάση τη μεταφορική ικανότητα (DWT) με δεύτερη την Ιαπωνία. Οι Ελληνες πλοιοκτήτες ελέγχουν 3.321 πλοία συνολικής μεταφορικής ικανότητας 224.051.881 DWT και κατέχουν μερίδιο 16,10% στον παγκόσμιο στόλο». Πρόκειται για στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι οι Ελληνες εφοπλιστές ακόμα και σε περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, εξακολουθούν να «βγάζουν» αμύθητα κέρδη.

Από πού προκύπτει αυτή η κερδοφορία; Με τη στήριξη της πολιτικής που χρόνια τώρα διαμορφώνουν υπέρ τους οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας όπως και η συγκυβέρνηση, οι εφοπλιστές έχουν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου πλιάτσικο σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Επί δεκαετίες, ληστεύουν τα ασφαλιστικά ταμεία των ναυτεργατών. Είναι ανυπολόγιστα τα ποσά που οφείλουν στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο. Επιπρόσθετα, το 2005 ποντοπόροι εφοπλιστές και αυτοί των κρουαζιερόπλοιων απαλλάχτηκαν από τις ασφαλιστικές εισφορές. Επιδοτούνται με «ζεστό χρήμα» από την τσέπη των εργαζομένων, για να καλύπτουν τα ελληνικά νησιά με πλοία «σκυλοπνίχτες».

Περίπου 450 πλοία ναυπηγούν αυτή την περίοδο, αλλά ούτε κουπί στα ναυπηγεία της χώρας. Οι εφοπλιστές είναι πλήρως φοροαπαλλαγμένοι, δεν πληρώνουν ΦΠΑ ούτε για τη λεκάνη της τουαλέτας τους. Οι εργατικές, λαϊκές οικογένειες δεν έχουν τη δυνατότητα να πάρουν ούτε σταγόνα πετρελαίου, όμως για τους εφοπλιστές το πετρέλαιο είναι αφορολόγητο (τράνζιτ). Τα κέρδη τους είναι ματωμένα από το αίμα των εργατών στεριάς και θάλασσας.

Από την άλλη, οι ναυτεργάτες, βιώνουν την ανεργία και την εξαθλίωση, τη στυγνή εκμετάλλευση στα καράβια. Περίπου 12.000 άνεργοι ναυτεργάτες αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Το επίδομα ανεργίας ανέρχεται στο ...ιλιγγιώδες ποσό των ...294 ευρώ για τους έγγαμους και 235 για τους άγαμους ναυτεργάτες. Ενώ οι προϋποθέσεις είναι απαγορευτικές για τη συντριπτική πλειοψηφία. Οι ναυτεργάτες βιώνουν τη σύγχρονη δουλεία, τα δουλεμπορικά κυκλώματα, τις συντάξεις - πείνας τις απανωτές μειώσεις των οργανικών συνθέσεων, την αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, τη «μαύρη εργασία», την τρομοκρατία. Ομως, οι ναυτεργάτες είναι που φτύνουν αίμα στα πλοία για να τσεπώνουν απίστευτο πλούτο οι εφοπλιστές. Οι ναυτεργάτες είναι η δύναμη που κρατά τα πλοία εν κινήσει και αργά ή γρήγορα με την οργάνωση της πάλης τους με τους εργαζόμενους της στεριάς, με τη λαϊκή συμμαχία θα διεκδικήσουν τον ιδρώτα τους, το μόχθο τους, τον πλούτο που παράγουν, πετώντας από το σβέρκο τους τα παράσιτα της κοινωνίας.