Κάθε 10 λεπτά πεθαίνει ένα παιδί! – Συγκλονίζουν τα στοιχεία για την Υεμένη

05-12-2017

Συγκλονίζουν τα στοιχεία για τις συνέπειες από τις συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις και του αποκλεισμού που έχουν επιβάλει η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της κατά της Υεμένης.

Κατιούσα

Συγκλονίζουν τα στοιχεία του ΟΗΕ που παραθέτει σε ανακοίνωσή της η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία των Εκπαιδευτικών FISE, μέλος της ΠΣΟ, που καταδικάζει τις συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις και του αποκλεισμού που έχουν επιβάλει η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της κατά της Υεμένης, σ’ ένα πόλεμο που έχει ξεσπάσει στο πλαίσιο του ανταγωνισμού για την κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή, με την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ, έχει ξεκινήσει από το Μάρτη του 2017 και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με καταστροφικές συνέπειες για το λαό και κυρίως για τα παιδιά της Υεμένης.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, που αναφέρονται στην ανακοίνωση, ο πόλεμος «έχει στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 8.750 ανθρώπους, ενώ οι τραυματίες ανέρχονται σε 50.600. Χιλιάδες σχολεία και κέντρα Υγείας έχουν υποστεί ζημιές ή καταστραφεί πλήρως. Δύο εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό και περισσότερα από 11 εκατομμύρια παιδιά έχουν απελπιστική ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας. Υπολογίζεται ότι κάθε 10 λεπτά ένα παιδί πεθαίνει από ασθένειες που μπορούν να αποφευχθούν, υπάρχουν όμως φόβοι ότι μπορεί να εκδηλωθεί στην Υεμένη “ο μεγαλύτερος λιμός” των τελευταίων δεκαετιών. Οι συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις και το μερικό αλλά εξίσου καταστροφικό αεροπορικό, χερσαίο και θαλάσσιο εμπάργκο που επέβαλε στο λαό της Υεμένης η Σαουδική Αραβία με τους σύμμαχους της, δυσχεραίνουν την αποστολή κάθε ανθρωπιστικής βοήθειας.
Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία των Εκπαιδευτικών FISE καλεί τα Συνδικάτα σε όλο τον κόσμο να δυναμώσουν την αντιιμπεριαλιστική πάλη και τον αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων. Σήμερα είναι η Υεμένη και αύριο άλλες χώρες με γεωπολιτική και στρατηγική σημασία. Απευθύνεται στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, ΠΣΟ, να αγκαλιάσει την καμπάνια στήριξης των παιδιών στην Υεμένη. Ορίζει την 20η Δεκέμβρη 2017 ως μέρα στην οποία από κοινού Συνδικάτα των εργαζομένων και Συνδικάτα εκπαιδευτικών θα καταθέσουν ψηφίσματα καταδίκης στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας ή σε αντίστοιχες υπηρεσίες στη χώρα τους.
Απαιτούμε τον τερματισμό των δολοφονικών επιθέσεων. Την άρση των αποκλεισμών. Την ειρήνη στην περιοχή τόσο της Υεμένης όσο και των γύρω περιοχών».

Το ΠΑΜΕ, η ταξική δράση, η κινηματική (διαταξική) δράση

 

Σε μεγάλο βαθμό τόσο η σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά (αλλά και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) όσο και ο αναρχοφιλελεύθερος χώρος (αντιεξουσιαστές κ.ά.) δίνουν προτεραιότητα στη σφαίρα της πολιτικής, στη σφαίρα της εξουσίας αφήνοντας στην άκρη το τραχύ πεδίο της ταξικής αντιπαράθεσης, εκεί που παράγεται και γίνεται αντικείμενο ιδιοποίησης ο κοινωνικός πλούτος.


Αυτό εχει να κάνει πρωτίστως με την κοινωνική βάση αυτών των μορφωμάτων (μικροαστικά, μεσο-αστικά στρώματα κ.ά.) αλλά και από την υιοθέτηση μιας "ηρωϊκής", "ποιητικής" αντίληψης για την εξέγερση που δεν έχει καμία σχέση με την ταξική δράση και πολλές φορές με την πραγματικότητα (εξωιστορική). Σε αντίθεση με την "δράση εδώ και τώρα" ή, του "όλα ή, τίποτε" που χαρακτηρίζει ιστορικά την δράση αυτών των στρωμάτων, η συλλογική (ταξική) δράση είναι παράγωγο της σχέσης ταξικής θέσης και ταξικής συνείδησης (κοινωνικό γίγνεσθαι/κοινωνική συνείδηση).

Αυτή η σχέση είναι που προσδίδει στην κοινωνική δράση, ταξικό χαρακτήρα. Αυτή δεν απορρέει από τα άτομα (επιθυμίες, απογοητεύσεις κ.λπ.), όπως συμβαίνει με την (αντί)δραση των μικροαστικών στρωμάτων αλλά από τη δομή (μισθωτή εργασία), γεγονός που της δίνει άλλη κοινωνική εμβέλεια, καθιστώντας την καθολική δράση. Κατά κάποιο τρόπο αυτή έρχεται να εκφράσει τον "συλλογικό εργάτη". Επομένως από τη σχέση ταξικής κατάστασης και ταξικής συνείδησης ορίζονται ιστορικά οι δυνατότητες δράσης, όπως το θέτει ο Μαρξ: η ανθρωπότητα θέτει μπροτά της τα ερωτήματα που μπορεί να απαντήσει.

Η αφέλεια των θέσεων, πως εκεί που υπάρχει εξουσία υπάρχει και αντίσταση (δηλαδή όπου δούμε αστυνομία, η, κρατική εξουσία "την πέφτουμε") υποβαθμίζει όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας/μία όχι μόνο τις μορφές δράσης αλλά εξισώνει κιόλας και τις μορφές αντίστασης. Ως δηλαδή οι αψιμαχίες του "χώρου" με την αστυνομία να ορίζουν τις μορφές δράσης αλλά και τις μορφές αντίστασης, πράγμα που δημιουργεί συγχύσεις για το που και πως συγκροτούνται τα υποκείμενα (στη σφαίρα της εξουσίας ή, στη σφαίρα της παραγωγής.

Και να που σήμερα στην Αθήνας αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας δεν διαδηλώνει η "ριζοσπαστική αριστερά", "η αριστερά της ανατροπής" ή ο "αντιεξουσιαστικός χώρος" κατά της τροπολογίας για την κήρυξη απεργίας (50+1) αλλά το ταξικό κίνημα. Το ΠΑΜΕ λοιπόν συγκρούεται σήμερα με τις δυνάμεις καταστολής στο κέντρο της Αθήνας και είναι δική του νίκη (νίκη της οργανωμένης πάλης) η απόσυρση της σχετικής τροπολογίας από την Κυβέρνηση. Εξάλλου ποιός άλλος (με την έννοια της οργανωμένης ταξικής δράσης) θα μπορούσε να ενημερώσει και να κινητοποιήσει, πριν φέξει, τους εργαζόμενους για να είναι σε "θέση μάχης";

Εδώ χωρίζουν και οι δρόμοι. Απ' ότι φαίνεται η σοσιαλφιλελεύθερη, η "ριζοσπαστική" αριστερά, ο "χώρος" προτιμά ως πεδίο δράσης τη σφαίρα της εξουσίας και την διαταξική δράση (ακτιβισμός, κινηματική δράση κ.λπ.) (ατομικά δικαιώματα, δικαιώματα του πολίτη κ.λπ.). Αντίθετα, το ταξικό κίνημα, δίνει προτεραιότητα στην αντιπαράθεση στους χώρους εργασίας, εκεί που παράγεται ο κοινωνικός πλούτος, υποστηρίζοντας εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες, μη διστάζοντας όμως να προβάλλει αντίσταση στην εξουσία και στις δυνάμεις καταστολής, όπως σήμερα στην Αθήνα για την τροπολογία για την απεργία, στο Market In στα Γιάννενα, στην Ελληνική Χαλυβουργία, στις ναυτεργατικές απεργίες κ.α. αλλά και στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας κ.ά.


Θ.Α.

Ζυγισμένοι - στοιχισμένοι

Το βράδυ της Δευτέρας, την ώρα που κατατέθηκε στη Βουλή η τροπολογία της κυβέρνησης για το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, ήταν σε πλήρη εξέλιξη συνεδρίαση της Ολομέλειας, συζητώντας Επίκαιρη Επερώτηση της ΝΔ σχετικά με την ...έλλειψη «στρατηγικής της κυβέρνησης», στο «διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης». Παρ' όλα αυτά, μόνο το ΚΚΕ κατήγγειλε την τροπολογία, μέσω του κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου Νίκου Καραθανασόπουλου. Ολα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ενωση Κεντρώων, Ποτάμι και ναζιστική Χρυσή Αυγή, δεν έβγαλαν άχνα, ούτε για τα «μάτια του κόσμου». Την ίδια στάση κράτησαν και όταν όλη την προηγούμενη βδομάδα η κυβέρνηση είχε εξαπολύσει τις δυνάμεις καταστολής ενάντια στους απολυμένους και τους ανέργους της επιχείρησης «Καρυπίδης» (σήμερα «Market In») στα Γιάννενα, στους εστιακούς φοιτητές και εργαζόμενους των εστιών, αλλά και ενάντια σε όσους αντιδρούν στους πλειστηριασμούς. Δεν είναι τυχαίο. Γιατί καλές οι «σφοδρές» αντιπαραθέσεις, οι «υψηλοί» τόνοι και η σκανδαλολογία για ό,τι βάλει ο νους τους, αλλά όταν πάμε στο «διά ταύτα» του κεφαλαίου, εκεί είναι όλοι μαζί ζυγισμένοι - στοιχισμένοι στις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης, όπως είναι το χτύπημα της απεργίας και της συλλογικής οργάνωσης και δράσης των εργαζομένων.

ΣΥΡΙΖΑίικη αστυνομική βία και αυταρχισμός

Η κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική του «καρότου και του μαστιγίου». Ενδιαφέρεται δήθεν για τους φτωχούς, ενώ η ίδια, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, βαθαίνει με την αντιλαϊκή πολιτική τη φτώχεια και ταυτόχρονα μοιράζει ψίχουλα με το «κοινωνικό μέρισμα». Από την άλλη, εφαρμόζει αστυνομική βία και καταστολή ενάντια στους εργαζόμενους, που αγωνίζονται για τις θέσεις εργασίας, για αυξήσεις στο μεροκάματο και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των οικογενειών τους. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η διαμαρτυρία - γλέντι έξω από «Market In» στα Γιάννενα, που διοργάνωσε το Σωματείο Εργαζομένων, οι οποίοι διεκδικούν να παραμείνουν και να δουλέψουν στο κατάστημα. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι απλήρωτοι από το Φλεβάρη του 2016, δηλαδή εδώ και 18 μήνες, και έχουν δεχτεί την ολομέτωπη επίθεση της εργοδοσίας. Η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας αστυνομικές δυνάμεις και μεθόδους που θυμίζουν άλλες εποχές, βαθιά αντιδραστικές, την επόμενη μέρα από τη διαμαρτυρία, εισέβαλε και συνέλαβε εργαζόμενους στα σπίτια τους, με τις κατηγορίες «της διατάραξης εργασιακής ειρήνης», «της υποβάθμισης του περιβάλλοντος». Συνέλαβαν οικογενειάρχες μπροστά στα μάτια των παιδιών τους, ενώ νέες συλλήψεις έγιναν και στη διάρκεια της 24ωρης απεργίας στο ίδιο κατάστημα. Το «έγκλημα» των εργαζομένων και όσων τους συμπαραστέκονται ήταν η διεκδίκηση του δικαιώματος στην εργασία και των δεδουλευμένων τους.

***

Την τακτική της καταστολής ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και σε συγκέντρωση στο υπουργείο Παιδείας, σε βάρος φοιτητών και εργαζομένων στις φοιτητικές εστίες. Ξυλοφορτώθηκαν και τραυματίστηκαν από την αστυνομία φοιτητές που διαμαρτύρονταν, μετά από κάλεσμα του Συντονιστικού των συλλόγων των φοιτητικών εστιών και με τη στήριξη του ΜΑΣ για τις πιο ζωτικές ανάγκες τους, όπως φαγητό, ζεστό νερό, θέρμανση. Η προκλητική και βάναυση επίθεση ενάντια σε νέους ανθρώπους, που διεκδικούν τα αυτονόητα, αποδεικνύει τον σταθερό προσανατολισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για ένταση της αστυνομικής βίας και καταστολής, απέναντι σε όποιον αμφισβητεί την αντιλαϊκή της πολιτική. Αυτό επιβεβαίωσε και η κάλυψη που έδωσε στις κατασταλτικές δυνάμεις κρανοφόρων ο υπουργός Νίκος Τόσκας, δηλώνοντας ότι οι αστυνομικοί «αμυνόμενοι» (!) έριξαν χημικά σε κλειστό χώρο, μέσα στο Ειρηνοδικείο της Αθήνας, ενάντια σε όσους αντιδρούν στην υφαρπαγή της λαϊκής κατοικίας με τους πλειστηριασμούς. Γνωρίζουν όλοι ότι η ρίψη χημικών σε κλειστούς χώρους είναι πιο επικίνδυνη από τη χρήση τους σε ανοιχτούς χώρους, καθώς στους κλειστούς χώρους μπορεί να σημαίνει και άμεσο θάνατο.

***

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσες μάσκες και αν χρησιμοποιεί, δεν μπορεί να κρύψει τη στήριξή της στο κεφάλαιο. Η πολιτική της είναι αντιλαϊκή και για να συνεχίσει την εφαρμογή της θα εντείνει την καταστολή για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα και να επιβάλει το δόγμα «νόμος και τάξη». Επιδίωξή της είναι η διευκόλυνση των επιχειρηματικών ομίλων που θέλουν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, με χαμηλούς και καθηλωμένους μισθούς, για να αυξάνουν την κερδοφορία τους. Ο λαός πρέπει να οργανώσει τη δική του πάλη και να δώσει τη δική του μαζική απάντηση στους δρόμους, στις κινητοποιήσεις, αντιστεκόμενος στην αστυνομοκρατία, στην καταστολή και τον κυβερνητικό αυταρχισμό. Να συμμετάσχει μαζικά με το ΠΑΜΕ στην πανεργατική απεργία στις 14 Δεκέμβρη.

Γιώργος ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ
Υποστράτηγος ε.α. της ΕΛ.ΑΣ.

Οι «επιτυχίες» της κυβέρνησης είναι θηλιά για το λαό

Στον προκλητικό εξωραϊσμό της τεχνικής συμφωνίας που συνομολόγησε με τους «θεσμούς» για την ολοκλήρωση της 3ης «αξιολόγησης» επιμένει η κυβέρνηση. Μάλιστα, ο εκπρόσωπός της, Δ. Τζανακόπουλος, δήλωσε χτες ότι «η έγκαιρη ολοκλήρωση της τεχνικής συμφωνίας και μάλιστα χωρίς πρόσθετα μέτρα αποτελεί αναμφισβήτητα μια επιτυχία για την ελληνική κυβέρνηση»! Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προσπέρασε ως ασήμαντη λεπτομέρεια ότι το τίμημα της «επιτυχίας» είναι βαρύ για το λαό και συνίσταται στην ολόπλευρη εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που έχουν παρθεί όλη την προηγούμενη περίοδο, ταυτόχρονα με τα μέτρα για την «ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις», τη στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου. Μέτρα που περιλαμβάνουν και τους πλειστηριασμούς, για τους οποίους η κυβέρνηση επιμένει στην άθλια προπαγάνδα ότι δεν αφορούν στη λαϊκή κατοικία. Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά αυτήν την επιχειρηματολογία που κυριολεκτικά είναι προκλητική για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Λέει λοιπόν η κυβέρνηση:

1. «Διασφαλίστηκαν οι συντάξεις χηρείας, με κατώτατο πλαφόν στο ύψος της εθνικής σύνταξης, δηλαδή τα 384 ευρώ».
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το «πλαφόν» στην κατακρεούργηση των συντάξεων χηρείας, που εκτός από απαράδεκτα χαμηλές, θα συνεχίσουν να χορηγούνται για μόλις τρία χρόνια σε όσους χηρέψουν σε ηλικία μικρότερη των 52 ετών! Επιπλέον, τσιμουδιά για σειρά άλλων αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων, όπως για την εξάλειψη του ΕΚΑΣ, για τις νέες περικοπές από 1/1/2019 κ.ά.
2. «Συμφωνήθηκε να θεσμοθετηθεί προνόμιο υπέρ εργατικών απαιτήσεων, οι οποίες θα ικανοποιούνται πριν από οποιονδήποτε άλλο πιστωτή κατά τη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης ή πτώχευσης της επιχείρησης». Το προνόμιο θα αφορά σε οφειλόμενους μισθούς έως έξι μηνών και το ανώτατο ποσό ικανοποίησης για κάθε μήνα οφειλόμενου μισθού θα είναι 2,75 φορές επί τον κατώτατο μισθό.
Επί της ουσίας, οι εργαζόμενοι θα προηγούνται στο «ξεσκαρτάρισμα», ώστε με ένα ξεροκόμματο να βγαίνουν απ' τη μέση. Μένει βέβαια να φανεί το περιεχόμενο της τροποποίησης του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, καθώς είναι πολύ ισχυρό το ενδεχόμενο να περιλαμβάνει νέες διατάξεις στήριξης των τραπεζών κατά τη διαδικασία των πλειστηριασμών, αναβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο τη θέση τους έναντι άλλων, όπως οι εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, οι οφειλές προς εργαζόμενους κ.ά.
3. «Από τη συμφωνία προκύπτει η αύξηση του προϋπολογισμού για τα οικογενειακά επιδόματα κατά 260.000.000 ευρώ (...) δηλαδή μια αύξηση του κοινωνικού προϋπολογισμού του ύψους του 40%. Διευρύνονται οι εισοδηματικές κλίμακες για τα πλέον αδύναμα στρώματα, πράγμα που σημαίνει ότι οι οικογένειες με 1 και 2 παιδιά, θα λάβουν οικογενειακά επιδόματα αυξημένα από 57% έως και 110%».
Εδώ πρόκειται για λαθροχειρία ολκής. Η κυβέρνηση κοκορεύεται για την αύξηση στα οικογενειακά επιδόματα, την ώρα που φορτώνει τη λαϊκή οικογένεια με νέους φόρους μέσα από την καρατόμηση του αφορολόγητου ορίου, τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης κ.ά., που θα εξανεμίσουν τα όποια ψίχουλα προστεθούν ως οικογενειακό επίδομα στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της κοροϊδίας, παραθέτουμε ένα παράδειγμα: Μισθωτός με ετήσιο εισόδημα 10.000 ευρώ (754 ευρώ το μήνα) και με ένα προστατευόμενο παιδί, από 1.1.2016 πληρώνει φόρο εισοδήματος 900 (!) ευρώ, από 250 ευρώ. Κι αυτό γιατί το αφορολόγητο θα πέσει στα 5.905 ευρώ από 8.864 που είναι σήμερα. Ετσι, πλέον, θα έχει επιβάρυνση που φτάνει ακόμα και τα 650 ευρώ!
Επιπλέον, προσπερνά ότι η συμφωνία προβλέπει τσεκούρι σε οικογενειακά επιδόματα για κατηγορίες τρίτεκνων και πολύτεκνων και σε αναπηρικά επιδόματα από 1.1.2018.
4. «Η ΔΕΗ διατηρεί τον αδιαμφισβήτητο δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της (...) Σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς της προηγούμενης κυβέρνησης για τη "μικρή ΔΕΗ", συμφωνήθηκε μια παρέμβαση πλήρως συμβατή τόσο με την απόφαση του Ευρωδικαστηρίου, όσο και με τον στρατηγικό σχεδιασμό της Επιχείρησης. Η παραγωγική βάση της ΔΕΗ μένει ανέπαφη, με μοναδική εξαίρεση ένα τμήμα των λιγνιτικών μονάδων, στο οποίο, έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει σταδιακά να υπάρξει αποεπένδυση, στο πλαίσιο του στρατηγικού σχεδίου της Επιχείρησης για στροφή προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας».
Συστατικό στοιχείο της συμφωνίας αποτελεί και η δέσμη με τις δεκάδες παρεμβάσεις για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων και την προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων. Σε αυτό το πλαίσιο και σε υλοποίηση της ευρωενωσιακής στρατηγικής «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρισμού, προβλέπονται η εκχώρηση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ (η συμφωνία προβλέπει την πώληση της μονάδας Μελίτη Ι, Φλώρινα, των μονάδων Μεγαλόπολη 3 & Μεγαλόπολη 4, συν την άδεια για την κατασκευή και λειτουργία της Μελίτη ΙΙ, Φλώρινα, ενώ το market test ξεκινάει άμεσα και θα έχει διάρκεια ένα μήνα), οι «απελευθερώσεις» στην αγορά φυσικού αερίου κ.ά.

Για τη βρώμικη δουλειά

Για να προχωρήσει η βρώμικη δουλειά του κεφαλαίου, στην προκειμένη περίπτωση το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, εκτός από άθλιες μεθοδεύσεις απαιτείται εξίσου άθλιο «περιτύλιγμα». Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά ότι «διακρίνεται» και στα δύο πεδία της αθλιότητας...
Μια μέρα αφότου κατέθεσε σαν τον κλέφτη - και στη συνέχεια απέσυρε μόνο προσωρινά - την τροπολογία για το ξήλωμα της απεργίας, η κυβέρνηση με την επιχειρηματολογία της απογειώνει την πρόκληση.
Ισχυρίζονται ότι το νέο χτύπημα είναι «απαίτηση των θεσμών» και «όχι δικιά μας επιλογή», όταν το ξήλωμα της απεργίας αποτελεί πάγια απαίτηση του κεφαλαίου, κομβικό κρίκο σε όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που εμπλουτίζει διαρκώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για να διασφαλίσει στο μεγάλο κεφάλαιο «καθαρό διάδρομο» από τα δικαιώματα των εργαζομένων, από τη συλλογική οργάνωση και πάλη.
Κυβερνητικά στελέχη φτάνουν να ισχυρίζονται ότι νομοθετούν τον υπερδιπλασιασμό του αριθμού των εργαζομένων που απαιτούνται για την προκήρυξη απεργίας από ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, επειδή... «είναι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας»!
Αυτοί που απογειώνουν την εργοδοτική ασυδοσία με τους αντεργατικούς τους νόμους, αυτοί που στέλνουν τα ΜΑΤ να χτυπήσουν απεργούς, που στέλνουν εισαγγελείς και αστυνομία για να συλλάβουν αγωνιστές εργαζόμενους στα σπίτια τους, πουλάνε... «δημοκρατιλίκι» βάζοντας νέα εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας!
Πέρα, βέβαια, από τη γνωστή απάτη που συνοδεύει όλη την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ότι τάχα της «την επιβάλλουν άλλοι», η αναφορά της υπουργού Εργασίας ότι η νομοθετική ρύθμιση ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα «ήταν μια απαίτηση των θεσμών από το 2010», αποτυπώνει και μια πραγματικότητα: Οτι το ξήλωμα της απεργίας αποτελεί διαχρονική αξίωση του κεφαλαίου και ότι εκεί που... «κώλωσαν» οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έρχεται ξανά να κάνει τη βρώμικη δουλειά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Πριν καν περάσει ένας μήνας από την ημερίδα του ΣΕΒ για το... «μέλλον της εργασίας», κατά την οποία οι βιομήχανοι απαίτησαν ανοιχτά την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στα «χαμηλά ποσοστά συμμετοχής εργαζομένων στις αποφάσεις για την κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων» (ανησυχεί φαίνεται και ο ΣΕΒ για... την «άμεση δημοκρατία») και σε «συχνές περιπτώσεις παράνομης παρεμπόδισης εισόδου», η κυβέρνηση σπεύδει να κάνει πράξη τις απαιτήσεις τους.
Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι η κατάθεση της τροπολογίας ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα ήρθε λίγες μέρες μετά το βίαιο αστυνομικό χτύπημα της περιφρούρησης της απεργίας στα «Market In» στα Γιάννενα...
Ούτε είναι τυχαίος ο συντονισμός όλων των αστικών επιτελείων: Μετά το σμπαράλιασμα του ωραρίου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών που ψήφισαν παρέα στη Βουλή όλα τα κόμματα του κεφαλαίου, η ΝΔ χαρακτηρίζει ήδη «αυτονόητη μεταρρύθμιση» το χτύπημα της απεργίας και δηλώνει ανοιχτά ότι θα την ψηφίσει, ενώ αστικές εφημερίδες με πρωτοσέλιδους τίτλους συγχαίρουν την κυβέρνηση επειδή «σπάει τα ταμπού του συνδικαλιστικού νόμου»...
Το νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα εστιάζει στο πρωτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης των εργαζομένων, μέσα στην επιχείρηση, εκεί ακριβώς που εκφράζονται πιο έντονα η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές, οι πιέσεις. Από εκεί επιχειρείται να ξεκινήσει το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, ενώ σκόπιμες ασάφειες στην κυβερνητική τροπολογία αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο εφαρμογής της και στα κλαδικά συνδικάτα, με μεγάλο αριθμό εργαζομένων, από πολλές επιχειρήσεις κ.ο.κ.
Είναι ένα χτύπημα που «κουμπώνει» με όλο το αντεργατικό πλαίσιο για τη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, με την ουσιαστική κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, την πολύμορφη διευκόλυνση των απολύσεων, τη γενίκευση της «ευελιξίας», με το ήδη ισχύον νομικό πλαίσιο που βγάζει και σήμερα 9 στις 10 απεργίες παράνομες, καταχρηστικές ή και τα δύο.
Το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα έδωσαν χτες με τις κινητοποιήσεις τους άμεση απάντηση στην επιχείρηση ξηλώματος του απεργιακού δικαιώματος. Τις μέρες που ακολουθούν, θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους, στις εργατικές - λαϊκές γειτονιές, για την κλιμάκωση της πάλης με μαζική συμμετοχή στην πανεργατική απεργία στις 14 Δεκέμβρη, για να ακουστεί δυνατά το μήνυμα: Το δικαίωμα στην απεργία είναι αδιαπραγμάτευτο και η όποια αντεργατική νομοθεσία θα ακυρωθεί από τους εργαζόμενους στην πράξη!