Προβοκάτορες;;; ΑντιΚΚΕ τύφλωση;;; Ή απλά, κατεβασμένα σώβρακα στο μεγάλο κεφάλαιο και «παπατζιλίκι» σε βάρος τού λαού;;;

 Προβοκάτορες;;; ΑντιΚΚΕ τύφλωση;;; Ή απλά, κατεβασμένα σώβρακα στο μεγάλο κεφάλαιο και «παπατζιλίκι» σε βάρος τού λαού;;;

Αλήθεια, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η συνεχής και εξ’ ...επαγγέλματος διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ;;;

…Και ποιοι είναι εντέλει αυτοί που έχουν το θράσος να κουνάνε το βρώμικο δάχτυλό τους στο ΚΚΕ;;;

Ε, δε θα εκπλαγείτε δα, 

αν μάθετε πως είναι αυτοί 

που το κόμμα τους έχει πάρει σβάρνα 

τα ινστιτούτα τού ιμπεριαλισμού και των ΗΠΑ,

από το Τέξας μέχρι τη Νέα Υόρκη

και δεν χάνει ευκαιρία να εκθειάζει το μοντέλο Ομπάμα και την αμερικανική διαχείριση της κρίσης…

…Και στην Ευρωπαϊκή Ένωση τρέφει έρωτα τρελό, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ελληνικό κεφάλαιο;

Ευρωπαϊκό κεφάλαιο;

Αμερικάνικο κεφάλαιο;

Κεφάλαιο να 'ναι, κι ό,τι να 'ναι!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιρατσιστικό κόμμα, 

όσον αφορά την καταγωγή τού μεγάλου κεφαλαίου.

Την στήριξη και την αγάπη του την προσφέρει στο μεγάλο κεφάλαιο, απ’ όπου κι αν προέρχεται!

Α, η αλήθεια να λέγεται.

 

Να όμως, πάρτε μ’ ένα ΚΛΙΚ ΕΔΩ,

ένα παράδειγμα μνημείου επιχείρησης 

εκ νέου παγίδευσης,

εκείνου τού πραγματικά ριζοσπαστικού τμήματος του λαού,

που λάθεψε και εμπιστεύτηκε κάποια στιγμή το ΣΥΡΙΖΑ. 

(Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας)

Περί λαβάρων, αξιών, ιδεών και συμβόλων… (του ΣΥΡΙΖΑ)

 Περί λαβάρων, αξιών, ιδεών και συμβόλων… (του ΣΥΡΙΖΑ)

Όσοι διαβάζουν συχνά το μπλοκ, ξέρουν πως δε συνηθίζω να κάνω αναδημοσιεύσεις άλλων κειμένων, που έχουν αναρτηθεί αλλού πρώτα. Θα κάνω όμως μια εξαίρεση για το κείμενο του ιστορικού Γιώργου Μαργαρίτη, που ακολουθεί και δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή πύλη του 902, γιατί δίνει μια πολύ καλή απάντηση στα ιδεολογικά λάβαρα που σηκώνει ο χώρος του σύριζα –και όχι μόνο- κι αξίζει κατά τη γνώμη μου να διαβαστεί, παρά τη μεγάλη έκτασή του. Μακάρι να βλέπουμε περισσότερα τέτοια κείμενα και κριτικές στο πόρταλ και τα κομματικά μέσα.

Στην εφημερίδα Αυγή, στα έντυπα που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στον πολιτικό λόγο των στελεχών του βλέπουμε συχνά να εμφανίζονται και να προβάλλονται συγκεκριμένες πολιτικές, φιλοσοφικές ή οικονομικές θεωρίες και οι αντίστοιχοι θεωρητικοί που τις προώθησαν ή τις εφάρμοσαν. Μερικές από τις θεωρίες και τις πολιτικές που αναφέρονται πιο συχνά ξενίζουν: η πυκνά επαναλαμβανόμενη επίκληση του “New Deal”, ή του “Σχεδίου Μάρσαλ” και μάλιστα ως “υποδειγμάτων” αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το μεν πρώτο είναι η πολιτική που εφάρμοσαν στις ΗΠΑ οι πρόεδροι Χούβερ και ειδικά ο Ρούσβελτ -που έδωσε και το όνομα New Deal στα μέτρα- για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Η πολιτική αυτή έσωσε προφανώς τον αμερικανικό καπιταλισμό, τις τράπεζες σε προτεραιότητα και επέτρεψε τη δημιουργία νέων ισχυρών μονοπωλίων (της Μπόϊνγκ για παράδειγμα). Είναι απόλυτα ψευδές, όμως, ότι οδήγησε εκτός της κρίσης και της φτώχειας τα εκατομμύρια των Αμερικανών εργαζομένων. Στα 1941, όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ποσοστό των ανέργων βρισκόταν ακόμα στο 17% !

Το Σχέδιο Μάρσαλ θα έπρεπε να το γνωρίζουμε καλά στην Ελλάδα. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον Εμφύλιο Πόλεμο τα κονδύλια του “σχεδίου” αυτού ενίσχυσαν τη νέα άρχουσα τάξη, τις οικονομικές ελίτ δηλαδή που βρίσκονταν σε κρίση και σε κίνδυνο στα χρόνια του Εμφυλίου. Από απλή μάλλον σύμπτωση οι επιχειρηματίες κάθε είδους που ενισχύθηκαν από αυτά τα κονδύλια ήσαν πάνω κάτω οι ίδιοι που είχαν θησαυρίσει (κυριολεκτούμε) στην περίοδο της Κατοχής “εργαζόμενοι” για την οικονομία πολέμου του Γ’ Ράϊχ και της Νέας Ευρώπης. Το ίδιο, σε πιο ήπιες συνθήκες έγινε και στην υπόλοιπη Ευρώπη σε τρόπο ώστε ο καπιταλισμός να αποκτήσει εκείνους τους συσχετισμούς που θα του επέτρεπαν να αντιμετωπίσει τον “εσωτερικό εχθρό”, τους εργαζόμενους, τους κομμουνιστές. Για το λόγο αυτό η εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ θεωρείται αφετηρία του Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη. Στην Ολλανδία μάλιστα δόθηκε “ειδικό συμπλήρωμα” από το Σχέδιο για να καταπνίξει στο αίμα την γενικευμένη εξέγερση του λαού της Ινδονησίας - που ήταν ως τότε αποικία της ευρωπαϊκής αυτής χώρας.

Θα ήταν εύλογο να αποφεύγουν χώροι που επικαλούνται την αριστερά και τους εργαζόμενους τέτοιου είδους πολιτικές και να μην τις χρησιμοποιούν ως λάβαρα των δικών τους πολιτικών σχεδιασμών. Παραδόξως (;) ο ΣΥΡΙΖΑ, τα έντυπά του και τα στελέχη του δεν αισθάνονται αυτήν την ανάγκη.

. . .

Καθώς όμως η δίψα που διακατέχει το ΣΥΡΙΖΑ στην αναζήτηση “νέων” θεωριών είναι ασίγαστη, ας αφήσουμε τις οικονομικές θεωρίες, στις οποίες αξίζει, λόγω “Κεϋνσιανισμού” να επανέλθουμε. Ας στραφούμε λίγο στην επικαιρότητα για να ιχνηλατήσουμε το χαοτικό θεωρητικό υπόστρωμα του αυτοπροσδιοριζόμενου ως κόμματος της αριστεράς.

Στα τέλη του Ιανουαρίου 2014, έφθασε στην Αθήνα ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Αλαίν Μπαντιού. Οι διαλέξεις του αποτέλεσαν εγερτήριο σάλπισμα για το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και εν μέρει, του αριστερισμού. Και στις τρεις διαλέξεις επικράτησε το αδιαχώρητο στις αίθουσες των εκδηλώσεων - ειδικά στην τρίτη διάλεξη, την πιο “πολιτική”. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις τη διάλεξη αυτή οργάνωσαν σύμφωνα με την ιστοσελίδα ΧΡΟΝΟΣ η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, η παράταξη ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΟΛΗ, το περιοδική ψυχανάλυσης “Αλήθεια” με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.

Στην ομιλία του ο Γάλλος φιλόσοφος ανέλυσε τα κεντρικά προβλήματα του σημερινού κόσμου. Διαπίστωσε κατ’ αρχήν ότι, ενώ έχουν περάσει είκοσι και πλέον χρόνια από την κατεδάφιση του “τείχους του Βερολίνου”, τείχη εξακολουθούν να κτίζονται λίγο πολύ παντού. Τότε το “τείχος” χώριζε τον “ανατολικό ολοκληρωτισμό” από τη “δυτική δημοκρατία”, σήμερα τα τείχη χωρίζουν τον “πλούσιο βορρά” από τον “φτωχό νότο”. Ακόμα και στο εσωτερικό των χωρών τα τείχη, διαπιστώνει, εξακολουθούν να υπάρχουν: παλαιά χώριζαν τον κόσμο σε εργατική τάξη και σε αστική τάξη, σήμερα χωρίζουν τους “ευδαιμονούντες” (αυτούς που απολαμβάνουν) από τους “στερημένους”! Στους αναγνώστες των βασικών έργων του Καρλ Μαρξ οι παραπάνω διαπιστώσεις ίσως φανούν ρηχές ή ακόμα και απλοϊκές. Η πάλη των τάξεων προφανώς προϋποθέτει διαφορές, διαχωρισμούς, εχθρότητες, συγκρούσεις, τείχη. Είναι περίεργο που ο Γάλλος φιλόσοφος που αναφέρεται στον Μαρξ επίμονα -σε κάθε τρίτη παράγραφο των κειμένων του- να απαξιώνει τόσο αφαιρετικά τις μαρξιστικές αναλύσεις.

Η καίρια όμως διαπίστωση που ο Μπαντιού κτίζει πάνω σε αυτές τις πρώτες επισημάνσεις είναι η ίδια η κατάσταση του κόσμου. Διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει “ενιαίος κόσμος”. Ο διαχωρισμός και τα τείχη καταργούν αυτόν τον ενιαίο κόσμο δηλαδή, προσθέτει, την Ανθρωπότητα. Καθότι, ο κόσμος του ξέφρενου καπιταλισμού και των πλουσίων δημοκρατιών είναι “ψεύτικος κόσμος” και ξεπετά τους πολλούς σε “έναν Άλλο Κόσμο” (ομολογώ αυτό είναι πετυχημένο!). Άρα τι κάνει και τι οφείλει να κάνει η αριστερά; Είναι απλό: η αριστερά πρέπει να τοποθετήσει τη δημιουργία “ενιαίου κόσμο” ως κεντρικό πολιτικό της σύνθημα και στόχο. Να διακηρύξει ότι ο κόσμος είναι ένας - η Ανθρωπότητα!

Διαισθανόμενος, ίσως ο Γάλλος φιλόσοφος, ότι η διεκδίκηση της ενιαίας Ανθρωπότητας μπορεί να φέρει τη θεωρία του σε αντιπαράθεση με το ατομικό, έσπευσε να την ακυρώσει εν μέρει στη συνέχεια δηλώνοντας ότι “ο ενιαίος κόσμος δεν αντιμάχεται τις ταυτότητες”. Οι τελευταίες αυτές είναι μάλιστα δύο ειδών: οι έχουσες θετικό πρόσημο - εκείνες δηλαδή που διάκεινται θετικά απέναντι στον Άλλο -και στις έχουσες αρνητικό- που δηλαδή αντιμετωπίζουν εχθρικά τον Άλλο. Και καθώς το πρακτικό παράδειγμα που βρήκε για να στοιχειοθετήσει επί του συγκεκριμένου τις απόψεις του, ήταν η μετανάστευση, δήλωσε ότι η απέναντί στους μετανάστες πολιτική πρέπει να έχει σαν στόχο την “καλλιέργεια μιας δημιουργικής ταυτότητας” (developper une identite creatrice) (;!).

Δεν είμαι ιδιαίτερα πεισμένος ότι η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι παράγοντες της Αριστεράς και της Προόδου που παρακολούθησαν ξεκαθάρισαν το θεωρητικό και πολιτικό τους υπόβαθρο ακούγοντας ετούτη τη διάλεξη. Πρέπει να παραδεχθούμε όμως ότι η τελευταία βρισκόταν απόλυτα μέσα στο τρέχον πνεύμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Πολλές βαρύγδουπες κουβέντες για να περιγραφεί το τίποτα. Είναι, με παραλλαγές, ο ίδιος λόγος που διέδιδε η Σοσιαλιστική Διεθνής του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου ή, αν θέλετε, το τίποτα που διατρέχει το θεωρητικό υπόβαθρο των “μη κυβερνητικών οργανώσεων” που θεοποιήθηκαν κάποτε -και ξέρουμε πλέον όλοι μας το γιατί. Προσωπικά το μόνο που με εντυπωσίασε ήταν η επιμονή του Μπαντιού στο να καταστήσει τον Καρλ Μαρξ συνένοχο των παραπάνω ασήμαντων: στον διακηρυγμένο Διεθνισμό του Μαρξ ο Μπαντιού ισχυρίστηκε ότι βλέπει το αίτημα για ενιαίο κόσμο!

Για τα ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής ο Μπαντιού μίλησε πιο “ανοιχτά” στην συνέντευξη που έδωσε στη δημοσιογράφο της Καθημερινής Αλεξία Κεφαλά και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 2ας Φεβρουαρίου της εφημερίδας. Εκεί αφού αποκάλυψε ότι υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ (αυτό δα έλειπε…) προσδιόρισε με ακρίβεια το σημερινό πρόβλημα της Ευρώπης: “ Η Ευρώπη χρειάζεται ηγέτες όπως ο Ντε Γκώλλ (…) [Ο Ντε Γκωλλ] ήρθε στην εξουσία με τα χέρια και τις τσέπες άδειες αλλά τα κατάφερε…”. Ενθουσιασμένη η δημοσιογράφος της Καθημερινής αφού υπογράμμισε ποικιλοτρόπως ότι αυτή είναι η (σωστή) αριστερά, έβαλε το συμπέρασμα αυτό στην επικεφαλίδα του άρθρου της. Για να το εμπεδώσουν δε οι αναγνώστες της συντηρητικής εφημερίδας ο Αλέξης Παπαχελάς το επανέφερε στο φύλλο της 5ης Μαρτίου, με αφορμή την Ουκρανία - ένας Ντε Γκωλλ, μια Θάτσερ θα είχαν κάνει πόλεμο…. Όχι όπως οι σημερινοί νερόβραστοι!

. . .

Πέρα από αυτά τα οποία περιλαμβάνονταν στην επί τούτου ομιλία του Αλαίν Μπαντιού, η Αυγή ανέλαβε να προσδιορίσει τα πλέον δυσνόητα σημεία της σκέψης του. Στην Αυγή της 19ης Ιανουαρίου στο άρθρο του Δημήτρη Βεργέτη, διευθυντή του περιοδικού Αλήθεια, διαπιστώνεται στο ξεκίνημα η συνεισφορά του Μπαντιού στην αριστερή θεωρία: “Το “βελούδινο διαζύγο” της πολιτικής από τη φιλοσοφία υπήρξε μια μάστιγα στην ιστορία του μαρξισμού, τροφοδοτούμενη από το θρίαμβο του σταλινισμού και των ευπρεπισμένων μεταλλάξεών του. Ο Μπαντιού είναι ο στοχαστής που επανασύνδεσε την πολιτική με τη φιλοσοφία εισάγοντας στην πολιτική τη βαθμίδα του υποκειμένου…”.

Με βάση την παραπάνω διακήρυξη, πρόκειται οπωσδήποτε για “ολική επαναφορά” του μαρξισμού και για αποκατάσταση της φυσιολογικής -ερήμην σταλινισμού- εξέλιξης της ιστορίας του. Η ανάλυση όμως της παραπάνω θέσης προσκρούει στα δύσκολα. Προσπερνoύμε φράσεις ασύλληπτης διαύγειας -“(η) απρόβλεπτη ανάδυση της ρηξιγενούς τυπικής του συμβάντος” (sic)- για να εντοπίσουμε την ουσία της “αποκατάστασης” του μαρξισμού. Παραθέτω: “Το υποκείμενο μορφοποιείται μέσα σε πολιτικές χειραφέτησης, που έχουν ως γενέθλιο λίκνο όχι την τυπική της παραγωγής και τις συστημικές αντιθέσεις της, αλλά μια τέτοια ρήξη της οποίας η εστία δεν είναι δομικά προδιαγραμμένη. Το συμβάν δεν συντελείται στο προδιαγραμμένο σημείο συμπύκνωσης προσημασμένων ταξικών αντιθέσεων. Τουτέστιν το συμβάν δεν βρίσκεται υπό την κηδεμονία της δομής. Συνεπώς, το υποκείμενο δεν έχει ως υπόστρωμα μια ομοιογενή κοινωνική κατηγορία ή μια λειτουργική συνιστώσα των τρόπων παραγωγής”.

Για όσους δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα παραπάνω θα το πούμε απλά: στο όνομα της νέας “ανάγνωσης” του μαρξισμού πάλη των τάξεων δεν υπάρχει καθότι δεν υπάρχουν τάξεις καθότι “το υποκείμενο δεν έχει ως υπόστρωμα μια ομοιογενή κοινωνική κατηγορία”. Τα παραπάνω δε αποτελούν κατά την Αυγή: “(οι θέσεις του Μπαντιού συνιστούν) την τολμηρότερη και σημαντικότερη αναγεννητική τομή στην ιστορία της μαρξιστικής σκέψης” …. Αμ πώς! Την εβούλιαξαν αύτανδρη την τελευταία…

Συνακόλουθα δεν πρέπει να υπάρχει και δικτατορία του προλεταριάτου στην οποία ο Μπαντιού, “δίνει την χαριστική βολή” (sic). “Στην δικτατορική οργάνωση του προλεταριακού κράτους (ο Μπαντιού) αντιπαραθέτει την πολιτική ως πεδίο οργάνωσης των συνεπειών του συμβάντος και ως διαδικασία μορφοποίησης ενός συλλογικού “σώματος””. Και παρακάτω, “ο Μπαντιού αναδεικνύει την ανεξάλειπτη αντινομία ανάμεσα στην πολιτική και το κράτος “δημοκρατικό” ή “προλεταριακό””.

Και συνακόλουθα δεν χρειάζεται ούτε το κόμμα: (Ο Μπαντιού επαναλαμβάνει ότι) “το φιάσκο όλων των παραλλαγών του κόμματος - κράτους που προήλθαν από την τρίτη Διεθνή ανοίγει έναν ορίζοντα επανεξέτασης σ’ ό,τι αφορά την ουσία του πολιτικού υποκειμένου”. Λογικό - εδώ με τρεις ασυναρτησίες εξολοθρεύτηκε ο Μαρξ, ο Λένιν θα τη γλύτωνε;

Ας είναι καλά οι “πλατείες”, η “άμεση δημοκρατία”, οι “βελούδινες επαναστάσεις” και πάνω απ’ όλα η “Λακανική δημοκρατία”. Τι είναι άραγε πιο τραγικό; Αυτή η ανθρωποφάγος πολιτική που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται γύρω μας ή η στο όνομα της αριστεράς έκπτωση της πολιτικής θεωρίας -ακόμα και της αστικής- σε μια ασυνάρτητη μεταφυσική της αναζήτησης του μικροαστικού ΕΓΩ. (δηλώνουν και νεο - πλατωνικοί πολλοί εκ των λακανιστών - δεν αμφιβάλαμε!).

. . .

Ο Αλαίν Μπαντιού ανήκει στη δεύτερη γενιά μιας “ειδικής ομάδας” θεωρητικών της πολιτικής της οποίας οι απαρχές ανάγονται στην αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Στην πρώτη γενιά ο επιφανέστερος εκπρόσωπος αυτών των σχολών υπήρξε ο ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν και σε αυτόν συχνά-πυκνά παραπέμπουν οι σημερινοί θιασώτες αυτών των απόψεων. Ο Ζακ Λακάν, είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση στην οποία μάλλον θα χρειαστεί να επανέλθουμε. Έχοντας “σκοτεινές” ρίζες – σκοτεινές με την έννοια ότι οι σημερινές βιογραφίες του δείχνουν αναξιόπιστες καθώς οφθαλμοφανώς μεριμνούν για την απόκρυψη των “νεανικών σφαλμάτων” του φιλοσόφου, δηλαδή την πρόσδεσή του στην μοναρχική-φασιστική οργάνωση “Action Francaise” (που πρωταγωνίστησε στην απόπειρα φασιστικού πραξικοπήματος στην Γαλλία το 1934), τις σχέσεις του με τον Σαρλ Μωρράς (θεωρητικό του φασισμού και του ρατσισμού) ή ακόμα τη γοητεία που άσκησε πάνω του ο φιλόσοφος Χάϊντέγγερ, τα χρόνια ακριβώς που ο τελευταίος έδειχνε βαθιά γοητευμένος από την ναζιστική στροφή της Γερμανίας. Αντίθετα – και παράξενα – οι ίδιες αυτές βιογραφίες περιορίζονται στο να τονίσουν στις σχέσεις του Λακάν με τους σουρεαλιστές στον ιδεολογικά ολισθηρό μεσοπόλεμο. Οπωσδήποτε το γεγονός ότι έκανε παιδί με την γυναίκα του εκ των σουρεαλιστών Ζωρζ Μπατάϊγ συνηγορεί σε τούτη την βελτιωτική “αναθεώρηση” της προπολεμικής βιογραφίας του παρουσιαζόμενου σήμερα ως ήρωα της αριστεράς και της προόδου….

Στη δεκαετία του 1950, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, πολλές από τις “χαμένες ψυχές” της ευρωπαϊκής διανόησης του μεσοπολέμου “αποκαταστάθηκαν” ζητώντας ή μη συγγνώμη για την προγενέστερη συμπεριφορά τους. Οι αποκαταστάσεις έγιναν μέσω της Γαλλίας και μάλιστα του “πνευματικού” Παρισιού. Εκεί, λόγου χάρη βρήκαν απρόσμενη αίγλη οι παλαιοί θεωρητικοί της Λεγεώνας του Αγίου Μιχαήλ και της Σιδηράς Φρουράς του Ρουμανικού φασισμού: ο Εμίλ Τσιοράν (αυτοπροσδιοριζόμενος ως χιτλεριστής), ο Μιρσέα Ελιάντ και πολλοί άλλοι (ο σοσιαλιστικών προδιαγραφών κατά τους βιογράφους του Ευγένιος Ιονέσκο βρέθηκε στον πόλεμο μορφωτικός ακόλουθος της διπλωματικής αποστολής της Βασιλικής Ρουμανικής Κυβέρνησης στο Βισύ, στην κυβέρνηση Πεταίν….). Το ίδιο γενικό ρεύμα έφερε στα παρασκήνια της πολιτικής τον Ζακ Λακάν και μέσα σε αυτό άρχισε να διαμορφώνει τις θεωρίες του.

Ο μεγάλος όμως σταθμός στην αναβάθμιση αυτών των ρευμάτων υπήρξε ο Μάϊος του 1968. Οι αποκατεστημένες πλέον “χαμένες ψυχές” του μεσοπολέμου απέκτησαν πλέον αριστερά -ή μάλλον αριστερίστικα- χαρακτηριστικά αναβαθμιζόμενοι πλέον στο Καρτιέ Λατέν και στο περίφημο “πανεπιστήμιο” της Βενσέν (Παρίσι VIII). Ο Λακάν κλήθηκε να διδάξει εκεί δια της ψυχανάλυσης το “νέο πνεύμα του Μάη” ενώ ο Αλαίν Μπαντιού ηγήθηκε μιας “μαοϊκής” οργάνωσης, της Ένωσης Γάλλων Κομμουνιστών (μ-λ) (UCF m-l) της οποίας η “επικίνδυνη” (αποφεύγω τον όρο προβοκατόρικη) δράση είναι γνωστή σε όσους έζησαν στη Γαλλία την εποχή εκείνη.

Υλικά από αυτά τα πνευματικά κινήματα χρησιμοποιήθηκαν έκτοτε είτε για την επένδυση όλων των αντεργατικών, αντικομουνιστικών κινημάτων με “αριστερό” προφίλ, είτε για την ιδεολογική συσκότιση και σύγχυση των απελευθερωτικών, επαναστατικών κινημάτων που ξεσπούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Σημαντικές επιτυχίες είχαν ετούτες οι θεωρίες στη λατινική Αμερική. Περιττό να σημειώσουμε ότι από τα ίδια υλικά κτίζονται και οι “βελούδινες επαναστάσεις” που τα τελευταία χρόνια διαμορφώνουν τον κόσμο σύμφωνα με τις επιθυμίες των ισχυρών κέντρων του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Η ιστορική αυτή αναδρομή, υποχρεωτικά ελλιπής και επιγραμματική, ήταν απαραίτητη για να κατανοήσουμε την ποιότητα των ιδεολογικών λαβάρων που ξεδιπλώνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η σοσιαλδημοκρατία. Επιπλέον όμως δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ερωτηματικά το γεγονός, ότι, ενώ αυτές οι θεωρίες έδειχναν ότι ολοκλήρωσαν τον ιστορικό τους κύκλο και ότι εξάντλησαν την πολιτική δυναμική τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980 -1990, τα τελευταία χρόνια δείχνουν να επανέρχονται στο προσκήνιο σε χώρες όπως η Αργεντινή ή, πιο πρόσφατα η Ελλάδα. Στην τελευταία, βασικός πλέον φορέας ετούτης της νεκρανάστασης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας επιστρέψουμε όμως στο περιεχόμενο αυτών των θεωριών όπως τις προβάλλει κατ’ εξακολούθηση η Αυγή.

. . .

Στις 7 Ιουνίου του 2013 η Αυγή έσπευδε να χαιρετήσει την άφιξη στην Αθήνα της Κάρμεν Γκαγιάνο, Ισπανίδας ψυχαναλύτριας, η οποία και θα ανάλυε τις θεωρίες της σε εκδηλώσεις που οργάνωνε το “Φόρουμ του Λακανικού Πεδίου”. Το άρθρο συνέγραψε η κα Ευαγγελία Κομματά, μέλος της Σχολής των Φόρουμ του Λακανικού Πεδίου και φυσικά μέλος του αντίστοιχου Φόρουμ της Αθήνας.

Η Γκαγιάνο στάθηκε από την αρχή στο πλευρό του ισπανικού “κινήματος των αγανακτισμένων” και μετέφερε σε αυτό την Λακανική αντίληψη για την τρέχουσα κρίση. Η παράθεση των απόψεών της, όπως τις προβάλει η Αυγή, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η Ισπανίδα οπαδός του Λακάν υιοθέτησε τη διατύπωση του Αργεντίνου διανοουμένου Daniel Feirestein, για τη σημερινή κρίση: κατ’ αυτόν πρόκειται για “σύγχρονη κοινωνική γενοκτονία”.

Η φαινομενική βαρύτητα του όρου -η δραματοποίησή του- χρησιμεύει στην “αποδέσμευση” της κρίσης από την καπιταλιστική λειτουργία του σημερινού κόσμου και τις συνακόλουθες σχέσεις παραγωγής. Η “γενοκτονία” αυτή δεν οφείλεται “στις επιπτώσεις μιας οποιασδήποτε κρίσης σύμφυτης με τον καπιταλισμό σαν αυτής του 2008 ή (…) σαν αυτής που εγκαινιάστηκε με το μεγάλο κραχ του μεσοπολέμου”. Εφόσον λοιπόν η τρέχουσα κρίση δεν είναι καπιταλιστική θα πρέπει να προσδιοριστεί τι είναι. Συνεχίζει λοιπόν η Ισπανίδα και η Αυγή: “Πρόκειται για την εφαρμογή μιας νεοφιλελεύθερης επιλογής, την οποία, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ευρώπης, έχοντας ως άλλοθι την οικονομική κρίση, επιχειρούν να επιβάλουν στους λαούς τους”.

Ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να εκληφθεί ως “στρέβλωση” και “ασθένεια” του καπιταλισμού ενώ, οπωσδήποτε, οι αναφερόμενες ελίτ δεν αποτελούν από μόνες τους κοινωνικές τάξεις. Είναι απλά μέρη ενός συστήματος διακυβέρνησης το οποίο περνά μια κάποια ιδεολογική διαταραχή. Η υποψία ότι οι ελίτ αυτές δεν είναι παρά οι διαμεσολαβητές και οι εκφραστές των ταξικών συμφερόντων, των μονοπωλιακών συμφερόντων του σημερινού καπιταλισμού, δεν διασταυρώνεται με την λακανο - ψυχαναλυτική θεώρηση του κόσμου. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι δεν χρειάζεται ανατροπή του ισχύοντος συστήματος, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής δηλαδή, αλλά μια κάποια “επιδιόρθωσή” του στην κορυφή: θα λέγαμε μια “κυβέρνηση της αριστεράς”, αλλά θα μπορούσαν να μας προσάψουν την κατηγορία ότι “προτρέχουμε”.

Ομολογώ ότι δεν είμαι εξειδικευμένος ψυχαναλυτής αλλά έχω ποικιλότροπα την αίσθηση ότι το άρθρο “κραυγάζει” την μικροαστική αντίληψη για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Τι προκαλεί, κατά την Γκαγιάνο και την Αυγή η “νεοφιλελεύθερη επιλογή”; Παραθέτω: “απώλεια ατομικής αξιοπρέπειας και αυτονομίας”, “αίσθημα ανασφάλειας”, “επικράτηση της αντίληψης ο σώζων εαυτόν σωθήτω” και το συμπέρασμα, προκαλεί “αναπότρεπτες αλλοιώσεις στην υποκειμενικότητα των συγχρόνων ατόμων”. Η ιδέα ότι πιθανά ριζοσπαστικοποιεί την εκμετάλλευση της εργασίας, την “εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο”, δεν αναφέρεται για προφανείς λόγους. Οι μικροαστοί αρέσκονται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και η μόνη τους ένσταση είναι ότι δεν απολαμβάνουν στο βαθμό που τους πρέπει -ως σύμμαχοι και στηρίγματα των μεγαλοϊδιοκτητών των μέσων παραγωγής- τους καρπούς αυτής της ταξικής εκμετάλλευσης.

Για να βοηθήσουμε την περιήγηση του αναγνώστη στην άβυσσο του μικροαστικού ιδεολογικού “αχταρμά” επιτρέψτε μας να παραθέσουμε πρόσθετα διαφωτιστικά στοιχεία από το άρθρο της Αυγής:

“ Για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του Λακάν, ο οποίος σε μία συνέντευξή του είχε προβλέψει την εκ νέου αναζωπύρωση του ρατσισμού στην Ευρώπη, θεωρώντας το μέλλον ζοφερό, πρόκειται για τις επιπτώσεις των κυρίαρχων σημαινόντων του νεοφιλελευθερισμού, στην ίδια τη σχέση των υποκειμένων με την απόλαυση και την επιθυμία, όχι όμως απλά και μόνο, ως σύστημα οικονομικής διαχείρισης αλλά προπάντων, ως πολιτική και οικονομική κοσμοθεωρία.

“ Έτσι τα υποκείμενα που ζουν σήμερα στο σύγχρονο κόσμο, βρίσκονται αντιμέτωπα τόσο με το προσωπικό τους σύμπτωμα, το οποίο ούτως ή άλλως συνάδει με την ίδια τη συγκρότηση κάθε ομιλούντος όντος, όσο και με έναν κοινωνικό, πολιτικό ή οικονομικό Άλλο, χωρίς πρόσωπο και συγκεκριμένη ταυτότητα ο οποίος καταφεύγοντας στα πιο βίαια ιδεολογικά και οικονομικά μέσα, τα όπλα της σύγχρονης εποχής, αποβλέπει στην κατασκευή ενός σύγχρονου ατόμου. Αυτού που θα είναι απόλυτα υποταγμένος στην ανταγωνιστική λογική του πιο άγριου καπιταλισμού”.

Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο η παράθεση ενός τόσο αναλυτικού αποσπάσματος βοήθησε τον αναγνώστη να κατανοήσει το πρόβλημα της εποχής μας. Το θετικό πάντως είναι ότι το όλο κατέληξε στην καπιταλισμό, στον πιο άγριο έστω. Το αρνητικό είναι ότι και εδώ, μέσα σε τόσο λίγες αράδες, ακυρώθηκαν όλα όσα οι κοινωνικές επιστήμες είχαν κατακτήσει από τον καιρό του Μαρξ ως σήμερα. Εξάλλου η κα Γκαγιάνο ξεκαθάρισε πολλά από τα ζητήματα στις εκδηλώσεις που οργανώθηκαν προς τιμή της: Η ψυχανάλυση (προφανώς η λακανική) στέκεται “απέναντι στην τρομακτική όψη ενός τέτοιου πραγματικού έτσι όπως αυτό ξεδιπλώνεται από τον καπιταλιστικό λόγο ο οποίος δεν διστάζει να εκχωρήσει κάθε μορφή πρωτοκαθεδρίας στο κέρδος και στην μετατροπή των ανθρώπων σε αντικείμενα υπεραπόλαυσης”. Προφανώς η δομική λειτουργία του καπιταλισμού δεν παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα - ο καπιταλιστικός λόγος ενοχλεί. Εάν με την βοήθεια της λακανικής θεωρίας τον εξημερώσουμε τότε ανοίγει μάλλον ο δρόμος για την ευδαιμονία. Εντάξει… την μικροαστική ευδαιμονία καθότι -παραφράζοντας τον Μαρξ- η απελευθέρωση του μικροαστικού ΕΓΩ αποτελεί το θεμέλιο λίθο για την απελευθέρωση της Ανθρωπότητας.
...Ο καθείς και τα λάβαρά του. Στην περίπτωση όμως του ΣΥΡΙΖΑ ετούτα τα λάβαρα δείχνουν μαύρα, πολύ μαύρα και εξαιρετικά απειλητικά για τους λαούς.

902

Τα «μπουμπούκια»...

Τα «μπουμπούκια»...

«Ακτινογραφώντας» τη σημερινή κυβέρνηση της Ουκρανίας, βλέπει κανείς τα εξής: Ενώ η «Πατρίδα», το κόμμα του Γιατσενιούκ, ελέγχει την πλειοψηφία των χαρτοφυλακίων και ο Oleh Tyahnybok, ηγέτης του νεοναζιστικού Σβόμποντα, δεν πήρε κάποιο σημαντικό αξίωμα στο Υπουργικό Συμβούλιο, τα μέλη του Σβόμποντα και του «Δεξιού Τομέα» καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στους τομείς της άμυνας, της κρατικής ασφάλειας, της Παιδείας, της Δικαιοσύνης και των Οικονομικών Υποθέσεων.
Ο Andriy Parubiy, συνιδρυτής του νεοναζιστικού Εθνικού Κόμματος της Ουκρανίας (που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Σβόμποντα), διορίστηκε Γραμματέας της Εθνικής Ασφάλειας και της Εθνικής Επιτροπής Αμυνας (RNBOU). Πρόκειται για θέση - κλειδί στον κρατικό μηχανισμό, καθώς επιβλέπει το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, τις Ενοπλες Δυνάμεις, την επιβολή του νόμου, καθώς και την υπηρεσία Ασφάλειας και Πληροφοριών. Πρόκειται, δηλαδή, για κεντρικό κρατικό όργανο λήψης αποφάσεων.
Ο Parubiy ήταν ένας από τους βασικούς ηγέτες πίσω από τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004 και αναφέρεται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως «kommandant» του «κινήματος ευρω-Μαϊντάν». Τόσο ο ίδιος, όσο και ο αρχηγός του κόμματος, Oleh Tyahnybok, είναι εκφρασμένοι οπαδοί του Bandera. Διεξάγουν μάλιστα και εκστρατεία για να μετονομαστεί σε «Bandera» το αεροδρόμιο της πόλης Lviv, προπύργιο των νεοφασιστών της Ουκρανίας...

***

Αναπληρωτής Γραμματέας του RNBOU έχει οριστεί ο Dmytro Yarosh, επικεφαλής της αντιπροσωπείας του «Δεξιού Τομέα» στο Κοινοβούλιο. Ο Yarosh ήταν ο ηγέτης της νεοναζιστικής παραστρατιωτικής κίνησης «Brown Shirt» κατά τη διάρκεια της Euro-Maidan. Το κόμμα των νεοναζί ελέγχει επίσης τη Δικαιοσύνη, με το διορισμό του Oleh Makhnitsky του κόμματος Σβόμποντα στη θέση του Γενικού Εισαγγελέα της Ουκρανίας.
Θέσεις στο Υπουργικό Συμβούλιο δόθηκαν ακόμα σε πρώην μέλη της περιθωριακής νεοναζιστικής οργάνωσης «Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Ουκρανική Εθνική Αυτοάμυνα» (UNA - UNSO).
Η Tetyana Chernovol, που παρουσιάζεται στο δυτικό Τύπο ως «σταυροφόρος» ερευνητής δημοσιογράφος, χωρίς να γίνεται αναφορά στη συμμετοχή της στην UNA - UNSO, χρίστηκε πρόεδρος της κυβερνητικής επιτροπής κατά της διαφθοράς. Πριν από λίγους μήνες, παρουσιαζόταν από τα δυτικά ΜΜΕ να έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού από το καθεστώς Γιανουκόβιτς, επειδή αποκάλυψε υποθέσεις διαφθοράς στελεχών της κυβέρνησης.
Υπουργός Νεολαίας και Αθλητισμού διορίστηκε ο Dmytro Bulatov. Προβάλλεται σαν «ακτιβιστής» και έγινε γνωστός από φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν τον προηγούμενο μήνα, με παραμορφωμένο το πρόσωπο και το σώμα του από το ξύλο. Ο ίδιος κατήγγειλε ότι τον απήγαγαν άτομα με ρωσική προφορά, τον κράτησαν όμηρο, τον κακοποίησαν και τελικά τον άφησαν να φύγει. Οι διασυνδέσεις του με την UNA - UNSO έχουν διαρρεύσει στον Τύπο.
Τέλος, ο Yegor Sobolev, επικεφαλής μιας ομάδας στο Μαϊντάν και πολιτικά κοντά στον Γιατσενιούκ, διορίστηκε πρόεδρος της Επιτροπής Κάθαρσης, με την εντολή να εκκαθαρίσει τους οπαδούς του Γιανουκόβιτς από την κυβέρνηση και τη δημόσια ζωή.

***

Πέφτουν από τα σύννεφα ορισμένοι επειδή η ΕΕ στηρίζει ανοιχτά τέτοιου είδους «μπουμπούκια». Γιατί άραγε; Μήπως δεν ήταν η ΕΕ που ανακήρυξε ως επίσημη ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό; Ξέχασε κανείς μήπως το αντικομμουνιστικό μνημόνιο; Μήπως σε μια σειρά βαλτικά κράτη - μέλη της ΕΕ, δεν θεωρούνται ήρωες οι συνεργάτες των ναζί και από την άλλη διώκονται κομμουνιστές, τα σύμβολα του κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ; Μήπως η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ δεν στήριξαν όλα τα εθνικιστικά κινήματα που οδήγησαν στη διάλυση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας αργότερα; Και αν ακόμα σήμερα ορισμένοι επιδιώξουν να στηρίξουν την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος της Ουκρανίας με πιο «κοινοβουλευτικούς» παράγοντες αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι δυνάμεις που ήδη αξιοποιήθηκαν δεν θα αξιοποιηθούν και στο μέλλον τόσο στις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις όσο και στο τσάκισμα του εργατικού κινήματος. Γιατί ο φασισμός και ο ναζισμός είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού.

Η «Ανατολική Εταιρική Σχέση» και η Ουκρανία

Η «Ανατολική Εταιρική Σχέση» και η Ουκρανία

H ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, στην Ουκρανία, εν μέσω σφοδρής αντιπαράθεσης με την καπιταλιστική Ρωσία, δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Αποτελεί στρατηγικό σχεδιασμό των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και της διακρατικής συμμαχίας τους, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που χρονολογείται από την εποχή της επικράτησης της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης. Οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες μπήκαν αμέσως στο ιμπεριαλιστικό στόχαστρο της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και ανερχόμενων καπιταλιστικών χωρών, εξαιτίας των πλουτοπαραγωγικών (ιδίως ενεργειακών) πηγών που διαθέτουν, των αναπτυγμένων βιομηχανικών υποδομών τους (έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ) και του γεωστρατηγικού τους ρόλου, σε μια περιοχή που ξεκινάει από τα ανατολικά σύνορα της ΕΕ και εκτείνεται στην Κεντρική Ασία. Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της ΕΕ ενισχύθηκε και απέκτησε ακόμη πιο αντιδραστικά και επικίνδυνα για τους λαούς χαρακτηριστικά με την ιδρυτική της συνθήκη, τη Συνθήκη του Μαάστριχτ, το 1992, και τη Συνθήκη της Λισαβόνας, το μετονομασμένο ευρωσύνταγμα. Η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) και ο στρατιωτικός βραχίονάς της, η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ) αποτελούν τα μέσα για το σχεδιασμό και την πραγματοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων της ΕΕ, σε στενή συνεργασία και διασύνδεση με το ΝΑΤΟ, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης (ΕΥΕΔ) της ΕΕ, που θεσμοθετήθηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, εφοδίασε την ευρωένωση με δική της αυτοτελή πολιτικο-διπλωματική υπηρεσία, ανεξάρτητη από τις αντίστοιχες των κρατών - μελών της, αυξάνοντας τις δυνατότητες άμεσης παρέμβασης της ΕΕ σε όλες τις χώρες. Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΠΓ) της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποτελεί το σχήμα της ΚΕΠΠΑ-ΚΠΑΑ για την επέμβασή της στις χώρες της άμεσης και ευρύτερης γειτονιάς της. Το πρώτο τμήμα της ΕΠΓ αποτέλεσε το Νότιο σκέλος, που στοχεύει στις χώρες της ΝΑ Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. Το 2009 η ΕΕ στο πλαίσιο της ΕΠΓ συγκροτεί την «Ανατολική Εταιρική Σχέση» (ΑΕΣ), το όχημα για τη διείσδυση της ΕΕ στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και του Καυκάσου (Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Γεωργία, Μολδαβία και Ουκρανία), με πρωτοβουλία της Πολωνίας και της Σουηδίας. Διείσδυση, που σχεδιάζεται σε βάρος των ανάλογων σχεδίων που εκπονούν τα ρωσικά μονοπώλια και η αστική Ρωσία.

Η «Ανατολική Εταιρική Σχέση»

Η 1η Σύνοδος Κορυφής της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης συνήλθε στην Πράγα, στις 7.5.2009. Υιοθετήθηκε Κοινή Δήλωση, με βάση την οποία στόχος της ΑΕΣ είναι η «πολιτική συνεργασία και η σταδιακή οικονομική ενσωμάτωση των έξι εταίρων, μέσω της προώθησης πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων».
Η 2η Σύνοδος Κορυφής της ΑΕΣ πραγματοποιήθηκε στις 29.9.2011 στη Βαρσοβία, όπου αποφασίστηκαν η συμμετοχή των «εταίρων» σε ευρωπαϊκά προγράμματα και υπηρεσίες, η ίδρυση και λειτουργία Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης (EURONEST), το Επιχειρηματικό Forum και η Συμφωνία Ενεργειακής Κοινότητας (Energy Community Treaty). Ακανθώδες παρέμεινε το ζήτημα της Λευκορωσίας, στα εσωτερικά της οποίας σταθερά επιδιώκει να παρέμβει η ΕΕ, με τις ευρωενωσιακές απειλές, πιέσεις και εκβιασμούς να μη φέρνουν τα επιθυμητά για τους ιμπεριαλιστές αποτελέσματα.
Η 3η Σύνοδος διεξήχθη στις 28-29.11.2013, στο Βίλνιους της Λιθουανίας, η οποία, παρά την υπογραφή Συμφωνιών Σύνδεσης και Ζωνών Ελεύθερου Εμπορίου με τη Γεωργία και τη Μολδαβία, σημαδεύτηκε από την άρνηση της Ουκρανίας και της Αρμενίας να υπογράψουν αντίστοιχες συμφωνίες, λόγω της συμμετοχής της Αρμενίας στην Τελωνειακή Ενωση (ΤΕ) Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζαχστάν, αλλά και της πρόσκλησης που απηύθυνε η Ρωσία στην Ουκρανία να μπει στην ΤΕ, κάτι που δίχασε την ουκρανική αστική τάξη. Δύο είναι τα οχήματα για τη διείσδυση των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων και τη στερέωση πολιτικής επιρροής της ΕΕ στην Ουκρανία και τις υπόλοιπες χώρες:

Οπως προκύπτει από τον παραπάνω πίνακα η ΕΕ έχει στενούς οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία , η οποία έχει το 40% περίπου των αποθεματικών της σε ευρώ. Η ΕΕ κατατάσσεται ως υπ' αριθμόν 1 εμπορικός εταίρος της Ρωσίας αντιπροσωπεύοντας σχεδόν το 41% του συνόλου των συναλλαγών

α) Οι Συμφωνίες Σύνδεσης και οι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με αυτές Περιεκτικές και Προωθημένες Συμφωνίες Ελευθέρου Εμπορίου (DCFTAs), που απελευθερώνουν τις αγορές των χωρών αυτών και δίνουν ανεμπόδιστη πρόσβαση στα μονοπώλια των χωρών της ΕΕ. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως η Ρωσία διευκρίνισε πως η υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ θα οδηγήσει στην άρση του ειδικού τελωνειακού καθεστώτος που απολαμβάνουν στη Ρωσία τα ουκρανικά προϊόντα, για λόγους προστασίας της ρωσικής αγοράς από τα ευρω-αμερικανικά προϊόντα που θα κατακλύσουν την Ουκρανία.
β) Ο Οδικός Χάρτης για την Ανατολική Εταιρική Σχέση, που εκπονήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ΕΥΕΔ στις 15.2.2012 και περιλαμβάνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που πρέπει να προωθήσουν οι χώρες αυτές, ώστε να προσαρμοστούν οι αγορές και η οικονομία τους στις επιδιώξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου της ΕΕ, καθώς και τον τρόπο ελέγχου από την ΕΕ της συμμόρφωσής τους.
Σημαντικά εργαλεία για την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ στην Ουκρανία και τις άλλες χώρες αποτελούν τα διάφορα «Χρηματοδοτικά Μέσα» της ΚΕΠΠΑ-ΚΠΑΑ (Μέσο Προενταξιακής Βοήθειας, Μέσο για την Ανάπτυξη κ.λπ.) και ιδίως το «Χρηματοδοτικό Μέσο για την προαγωγή της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Χαρακτηριστικά στοιχεία του Ταμείου αυτού είναι η «ανεξαρτησία δράσης του», δηλαδή η χρησιμοποίησή του ανεξάρτητα από τη συναίνεση των κυβερνήσεων των τρίτων χωρών για τις οποίες προορίζεται. Θέτει στόχους του την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «εκεί που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο», την αλληλεγγύη «σε θύματα καταπίεσης» και «αγωνιστές της ελευθερίας», την «ενίσχυση του ρόλου της κοινωνίας των πολιτών» και την «προαγωγή της δημοκρατικής μεταρρύθμισης» σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πεδίο εφαρμογής του είναι η χρηματοδότηση της «κοινωνίας των πολιτών», «υπερασπιστών των δικαιωμάτων του ανθρώπου», δηλαδή σ' εκείνες τις ποικιλώνυμες ΜΚΟ, οργανώσεις, πολιτικές ομάδες, σε «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (φασιστικές - ναζιστικές οργανώσεις σύμμαχοι της Χρυσής Αυγής, όπως ο «Δεξιός Τομέας» ή το κόμμα Σβόμποντα), που αποτελούν το «μακρύ χέρι» των ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστών, ώστε να στηρίζει τη δράση τους για... «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», δηλαδή για ανατροπή κυβερνήσεων και αντικατάστασή τους από «φίλους» της ΕΕ. Στις μορφές χρηματοδότησης των οργανώσεων αυτών περιλαμβάνονται ακόμη και «μέτρα κατάρτισης και εκπαίδευσης για εταίρους από την κοινωνία των πολιτών», με άλλα λόγια η εκπαίδευση πολιτικού προσωπικού υποτακτικού στους ιμπεριαλιστές και τις επιδιώξεις τους. Λειτουργεί με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο που καθορίζεται από πριν με βάση έγγραφα στρατηγικής και ετήσια προγράμματα δράσης, σε συνεννόηση, για τον καθορισμό των προτεραιοτήτων του, με την «κοινωνία των πολιτών». Οι δραστηριότητες που χρηματοδοτεί συγχρηματοδοτούνται και από τρίτες χώρες «χορηγούς» (!), αλλά και από «εταιρείες, επιχειρήσεις και άλλες ιδιωτικές οργανώσεις και επιχειρήσεις». Ο προϋπολογισμός του για το 2007-2013 ανήλθε σε 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ! Από αυτό το ευρωενωσιακό Ταμείο χρηματοδοτήθηκαν οι διάφορες «πολύχρωμες επαναστάσεις», η «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία, που έφερε στην κυβέρνηση την δισεκατομμυριούχο από τη λεηλασία του λαού Γ. Τιμοσένκο. Αυτό το Ταμείο χρηματοδότησε και τώρα τις αντιδραστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης της Ουκρανίας, τις ναζιστικές ομάδες, τους εγκληματίες απογόνους των Ες-Ες, που συμμετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση της Ουκρανίας.
Το ΚΚΕ έγκαιρα, από την αρχή, το 2006, είχε αποκαλύψει το ρόλο και το σκοπό αυτού του Ταμείου της ΕΕ. Η ψηφοφορία όμως στο Ευρωκοινοβούλιο για τη σύσταση και τον κανονισμό αυτού του Ταμείου ανέδειξε τον επικίνδυνο ρόλο των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα του ΚΕΑ υπερψήφισαν τη σύσταση και τον κανονισμό του Ταμείου αυτού, αναγορεύοντας, κάτω από το μανδύα του αστικού κοινοβουλευτισμού, την ΕΕ ως υπερασπιστή των λαϊκών ελευθεριών, αποδεικνύοντας ακόμη μια φορά ότι αποτελούν αντικειμενικά «ουρά» και στήριγμα των επιδιώξεων της αστικής τάξης, της επιθετικότητας των μονοπωλίων και της ΕΕ.

Πεδίο οξυμένης διαπάλης

Η Ανατολική Εταιρική Σχέση αποτέλεσε από την αρχή πεδίο έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, κυρίως ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, με το σχηματισμό αξόνων και αντιαξόνων. Η Γερμανία, αξιοποιώντας και τις Βαλτικές χώρες, επιδιώκει πρωταγωνιστικό ρόλο και έχει διαφορετική προσέγγιση στις σχέσεις της ίδιας, αλλά και συνολικά της ΕΕ με τη Ρωσία, ιδίως εξαιτίας της ενεργειακής εξάρτησής της από το ρωσικό φυσικό αέριο. Στον αντίποδα, ρόλο διεκδικεί η Πολωνία, για λογαριασμό του αμερικανοβρετανικού άξονα, σε στενή διασύνδεση με το ΝΑΤΟ και τις επιδιώξεις ένταξης χωρών της περιοχής στην εγκληματική συμμαχία. Δεν είναι τυχαίος άλλωστε ο ενεργός ρόλος του Πολωνού ΥΠΕΞ τόσο στη συμφωνία της 21 Φλεβάρη ανάμεσα στον Γιανουκόβιτς και την αντιπολίτευση, όσο και στην πρωτοβουλία για κατεπείγουσες διαβουλεύσεις του ΝΑΤΟ, με την επίκληση του άρθρου 4 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (απειλή επίθεσης κατά κράτους - μέλους του ΝΑΤΟ). Χώρο, τέλος, διεκδικούν και η Γαλλία και η Σουηδία, που φαίνεται να χάνουν έδαφος στις εξελίξεις.
Η χρηματοδότηση της Ουκρανίας από την ΕΕ με 11 δισ. ευρώ - σύμφωνα με τον πίνακα κατανομής της, που περιλαμβάνεται στην Ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (5 Μάρτη 2014) - επικεντρώνεται στην ενίσχυση - σταθεροποίηση της αστικής τάξης που βρίσκεται στους κυβερνητικούς θώκους της Ουκρανίας και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων για τη δημιουργία Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών ΕΕ - Ουκρανίας και τον εκσυγχρονισμό του Ουκρανικού Συστήματος Μεταφοράς αερίου.
Στην κεκλεισμένων των θυρών ενημέρωση της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων (AFET) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ουκρανία από στέλεχος της ΕΥΕΔ, στις 3 Μάρτη 2014, το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων με πολεμικές κραυγές ζήτησε την άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας, φωνάζοντας: «Κλείστε τα Δαρδανέλια για το ρωσικό στόλο», «η Τουρκία να προστατέψει τους συγγενείς της Τατάρους στην Κριμαία», «η Κίνα δεν είναι ξεκάθαρη με τη στάση της...».
Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες στις 6 Μάρτη 2014 υιοθέτησε πλήρως τη στρατηγική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, επικαιροποιώντας ταυτόχρονα τις διεκδικήσεις των ευρωενωσιακών μονοπωλίων - όπως περιλαμβάνεται και στα συμπεράσματα του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ σχετικά με την Ουκρανία στις 3 Μάρτη 2013 - «για μια Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ - Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης και μιας σε βάθος Ολοκληρωμένης Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών», σημειώνοντας ότι «η συμφωνία δεν αποτελεί τον τελικό στόχο στη συνεργασία ΕΕ - Ουκρανίας», που σηματοδοτεί την ένταση της επιθετικότητας των ιμπεριαλιστών ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ για τη διείσδυση των μονοπωλίων σε νέες αγορές.
Οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με τις χώρες που συγκροτούν την Ευρωασιατική Συνεργασία - καπιταλιστική ένωση - Ρωσίας, Καζαχστάν Λευκορωσίας περνούν σε νέο επίπεδο, όξυνσης των ανταγωνισμών, για τον έλεγχο της Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της, την εκμετάλλευση των λαών στην ευρύτερη περιοχή.

Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, εκφράζοντας τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, συμμετείχαν ενεργά στην ιμπεριαλιστική στρατηγική και τις επεμβάσεις της ΕΕ, επιδιώκοντας κομμάτι από τη λεία της αρπαγής και της εκμετάλλευσης των λαών τους. Η έντονη ανάμειξη και κινητικότητα του Ελληνα ΥΠΕΞ, Ε. Βενιζέλου, αξιοποιώντας την Ελληνική Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, δείχνει ότι η ντόπια πλουτοκρατία είναι αποφασισμένη να επιδιώξει μεγαλύτερη εμπλοκή της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με τις ΗΠΑ και τους ΝΑΤΟικούς συμμάχους τους στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία, αυξάνοντας τους κινδύνους για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία αποδεικνύουν ξεκάθαρα πόσο μεγάλα είναι τα ψέματα των απολογητών της ΕΕ, των κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, ότι η ΕΕ αποτελεί «παράγοντα σταθερότητας» και «εγγυητή της ειρήνης». Εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον ΣΥΡΙΖΑ που εξωραΐζει την ιμπεριαλιστική αυτή συμμαχία, εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις στον ευρωμονόδρομο.
Ο λαός μας πρέπει να εκφράσει την αλληλεγγύη του στον εργαζόμενο λαό και τους κομμουνιστές της Ουκρανίας. Να εναντιωθεί στην ιμπεριαλιστική επέμβαση ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, στη διαμάχη τους με την ιμπεριαλιστική Ρωσία, που οδηγούν στο αιματοκύλισμα του ουκρανικού λαού για τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκπροσωπούν. Να απαιτήσει να μην έχει η χώρα μας καμία εμπλοκή στο νέο αυτό έγκλημα της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστών. Να συμπαραταχθεί και να ενισχύσει το ΚΚΕ για το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, που μπορεί να λυτρώσει το λαό από τα δεσμά της ΕΕ, να ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή ευημερία με εργατική - λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Του Γιώργου ΤΟΥΣΣΑ*
*Ο Γιώργος Τούσσας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος

Από τις αναδιαρθρώσεις στο κράτος κερδίζουν οι ιδιώτες

Από τις αναδιαρθρώσεις στο κράτος κερδίζουν οι ιδιώτες

Αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, με την οποία ολοκληρώθηκε η εκδήλωση

Η Αλέκα Παπαρήγα στο βήμα της εκδήλωσης

Η τροπολογία συνδέεται με συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Θα τα αναπτύξουμε, θα μιλήσουμε, θα κάνουμε μια προσπάθεια - φαντάζομαι - για ονομαστική ψηφοφορία, γιατί δεν έχουμε τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, αλλά θα προκαλέσουμε άλλα κόμματα που μπορούν να το κάνουν. Βλέπετε, όταν μειώθηκαν οι βουλευτές του ΚΚΕ, δεν σκέφτηκαν κάποιοι ότι μειώνονται και κάποιες κοινοβουλευτικές δυνατότητες, εν πάση περιπτώσει.
Πάντως, θα κάνουμε μία προσπάθεια να μην είναι μία συζήτηση που θα περάσει έτσι. Θα σας ειδοποιήσουμε. Μακάρι να ψηφιστεί κι απ' τα άλλα κόμματα, έχει αξία να προκαλέσουμε και ονομαστική ψηφοφορία. Ολα αυτά τα πράγματα ανεβάζουν εν πάση περιπτώσει την πίεση και καλό θα ήταν να συνδυαστεί με κάποια κινητοποίηση, θα δούμε πώς μπορεί καλύτερα να γίνει.
Εδώ, με αυτά που είπατε, βάλατε ένα ζήτημα. Τι κερδίζει η κυβέρνηση, το κράτος; Μην ταυτίζετε το κράτος με την κυβέρνηση. Το κράτος υπάρχει, αλλάζει το πολιτικό του προσωπικό, η κυβέρνηση. Εν πάση περιπτώσει, τι κερδίζει οικονομικά, αφού η ιδιωτικοποίηση αυξάνει το κόστος; Κερδίζει αυτό, την ιδιωτικοποίηση.
Κοιτάξτε να δείτε, το κράτος είναι κράτος, να το πω λαϊκά, των ιδιωτών. Βεβαίως, ζήσαμε η γενιά μου ένα κράτος, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλο, σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη και στην Ελλάδα, με επιχειρηματικές δραστηριότητες, με μηχανισμούς, διοικητικές υπηρεσίες κ.λπ. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τις καταστροφές.
Και μην ξεχνάτε, έπεσε πολύ χρήμα. Οι ΗΠΑ, με το σχέδιο Μάρσαλ, έβαλαν μπόλικο χρήμα εδώ για να υπάρχει μια γρήγορη ανάπτυξη καπιταλιστική απέναντι στο σοσιαλιστικό σύστημα που γέννησε πιο οργανωμένα ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Αλλά μια σειρά καπιταλιστικές επιχειρήσεις είχαν καταστραφεί, άλλοι καπιταλιστές δεν μπορούσαν να σταθούν. Ποιος έπρεπε να ήταν ο φορέας που θα εγγυόταν την ανάπτυξη; Το κράτος. Οι καπιταλιστές δεν είχαν τέτοιες δυνατότητες. Είχαν καταστραφεί οι ιδιωτικές βιομηχανίες. Ποιος θα άνοιγε το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης; Το κράτος.
Τελείωσε όμως αυτή η ιστορία. Οι ιδιωτικοποιήσεις άρχισαν, θα έλεγα, με επίκεντρο την κρίση την καπιταλιστική του 1973, που τότε την είπαν «του πετρελαίου». Εκεί αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση με το εξής χαρακτηριστικό: Μείωση του κρατικού επιχειρηματικού τομέα και αφού μειώνεται ο κρατικός επιχειρηματικός τομέας θα μειωθούν αναγκαστικά και οι κρατικοί υπάλληλοι, και αρχίζει η επιστροφή των κατακτήσεων.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχαν κατακτήσεις. Μην ξεχνάτε, οι λαοί βγήκαν μέσα από ένοπλη πάλη, πάλεψαν με τα όπλα στο χέρι, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, εξοπλισμένοι λαοί ήταν. Υπήρχαν κατακτήσεις συν παραχωρήσεις. Αρχισε, λοιπόν, η καταστροφή των κατακτήσεων που είχε παραχωρήσει το ίδιο το σύστημα. Σε άλλη χώρα ξεκίνησαν οι ιδιωτικοποιήσεις πιο νωρίς, στην Ελλάδα πιο αργά.

Ο εργαζόμενος δεν είναι κόστος

Επομένως κερδίζουν, γιατί κερδίζουν οι ιδιώτες, ένα αυτό. Δεύτερο, εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τον εργαζόμενο ως κόστος. Τη λέξη «εργασιακό κόστος» δεν τη χρησιμοποιούμε. Βεβαίως, ξεκινάμε με μια άλλη αντίληψη, ιδεολογία κ.λπ. που έχουμε, αλλά θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού και να θεωρούμε ότι ο εργαζόμενος κοστίζει.
Ο εργαζόμενος παράγει και προσφέρει. Ακόμα και ο πιο υψηλόμισθος μισθωτός γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αρα, δεν μπορεί να δεχτούμε κόστος και να πούμε αυτός κοστίζει λιγότερο, εκείνος περισσότερο, άρα να τον αντικαταστήσεις. Γιατί άμα πάμε με τη λογική ότι κοστίζει ο εργαζόμενος, τότε θα δεχτούμε τα μέτρα τους, τις μειώσεις των μισθών.
Αλλη μια πλευρά: Δεν είναι σωστό - εμείς το παλεύουμε με μεγάλη συνέπεια ως Κόμμα - αυτό που λέγεται ότι ο λαός πληρώνει τους κρατικούς φορείς, το κράτος, ότι δηλαδή ο λαός χάνει απ' την ύπαρξη μεγάλου κρατικού τομέα. Ο λαός χάνει κι απ' τους ιδιώτες. Βεβαίως, το κράτος είναι καπιταλιστικό. Το πληρώνει ο λαός, αλλά πληρώνει και τους ιδιώτες. Κι εδώ είναι ένα φοβερό πράγμα, να ιδιωτικοποιήσουμε αυτό τον τομέα για να μην πληρώνει ο λαός... Γιατί, δηλαδή, τους καπιταλιστές δεν τους πληρώνει ο λαός;
Αυτή είναι πολύ διαδεδομένη αντίληψη. Καμιά φορά και άνθρωποι προοδευτικοί, ριζοσπαστικοί σου λένε «δεν πάει να ιδιωτικοποιηθεί η "Ολυμπιακή", το ΙΓΜΕ, εγώ τα πληρώνω». Θεωρούν ότι τον καπιταλιστή δεν τον πληρώνει ο λαός.
Επίσης, υπάρχουν σήμερα κλάδοι που οι μισθοί δεν έχουν μειωθεί, σε κλάδους με υψηλή κερδοφορία που είναι μονοπωλημένοι. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης αυτός που δουλεύει εκεί. Εχει ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία, το ποσοστό της εκμετάλλευσης είναι ακόμα πιο μεγάλο, κι ο μισθός που του δίνει είναι ακόμα λιγότερος. Ούτε μπορείς να κρίνεις τον ονομαστικό μισθό, όπως αυτά που λένε, ότι στην Ελλάδα έχουμε χαμηλούς μισθούς, στη Γερμανία υψηλούς. Ο βαθμός εκμετάλλευσης στη Γερμανία είναι πολύ υψηλότερος, γιατί έχει μεγαλύτερη παραγωγικότητα της εργασίας.
Δεύτερο: Βεβαίως, έχουμε πλήρη συνείδηση ότι υπάρχει μαζικότερη εξαθλίωση, φτώχεια και σχετικά κι απόλυτα υπάρχει επιδείνωση της ζωής. Αθελά μας όλοι μας ξέρουμε ότι ζούσαμε καλύτερα πριν απ' ό,τι τώρα. Εδώ υπάρχει ένα θέμα. Να συγκρατήσουμε την κατάσταση και να πούμε να μη χειροτερεύσει άλλο; 'Η να αναδείξουμε τι δυνατότητες υπάρχουν αντικειμενικές μέσα στη χώρα να ζήσουμε καλύτερα;
Σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι νέες τεχνολογίες μειώνουν τη ζωντανή ανθρώπινη εργασία στην παραγωγική σφαίρα. Ξέρετε, όμως, ότι αντικειμενικά αυξάνονται ταυτόχρονα οι ανάγκες για θέσεις εργασίας στον κοινωνικό τομέα, στη σφαίρα του πολιτισμού, της πνευματικής ζωής κ.λπ. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος κανονικά πρέπει να δουλεύει λιγότερες ώρες, να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος αντικειμενικά πρέπει να διογκώσει τη σφαίρα των υπηρεσιών. Δεν είναι κατ' ανάγκη αντιπαραγωγικό να διογκώνεται η σφαίρα των υπηρεσιών. Στις υπηρεσίες θα βάλεις μέσα ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής, τις πνευματικές ανάγκες, τις πολιτιστικές, τον ελεύθερο χρόνο.

Θέλουν κίνημα διασπασμένο

Πραγματικά, όσο μένει το εργατικό κίνημα διασπασμένο, όχι οργανωτικά, αλλά επί της ουσίας, αυτή η πολιτική θα περνάει. Στον ιδιωτικό τομέα οι περισσότεροι - οι κομμουνιστές τα έχουν λυμένα αυτά - δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος των εργατών βλέπει τον δημόσιο υπάλληλο ανταγωνιστικά. Ξέρετε πόση προσπάθεια κάνουμε και ορισμένοι μάλιστα μας λένε «μα με αυτούς τους χαρτογιακάδες», επειδή πιστεύουν ότι όταν λέμε εργατική τάξη εννοούμε μόνο τους εργάτες των εργοστασίων. Είναι άλλο πράγμα, βεβαίως, ο εργάτης στην παραγωγική σφαίρα. Είναι αυτός που πιο άμεσα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον βλέπεις αντίθετα, αντίπερα του δημοσίου υπαλλήλου. Είναι πολύ δύσκολο κι αυτή η νοοτροπία έχει καλλιεργηθεί απ' όλα τα κόμματα ή δεν έχει χτυπηθεί.
Μου έλεγε μια κοπέλα προχτές, «γιατί ο άλλος παίρνει 800 ευρώ κι εγώ 400;». Βρε παιδάκι μου, σου πήρε τα λεφτά; Δεν το καταλάβαινε με τίποτα. «Και γιατί αυτός να δουλεύει μόνιμα και εγώ όχι, και καλά κάνουν να τους διώξουν όλους». Ο άντρας της άνεργος, αυτή κάτι δουλειές του ποδαριού κάνει, δύο παιδιά, κι εκεί της είχε κολλήσει. Εμείς το παλεύουμε πολλά χρόνια αυτό.

Επίλεκτοι Αμερικανοί πεζοναύτες στη Μαγνησία

Επίλεκτοι Αμερικανοί πεζοναύτες στη Μαγνησία

Διαρκείς «συνεκπαιδεύσεις» ελληνικών και αμερικανικών μονάδων σε γη, θάλασσα και αέρα. Μεγάλη συγκέντρωση αμερικανικών δυνάμεων το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα

ΓΕΣ

Στο πλαίσιο του περιλάλητου Προγράμματος Στρατιωτικής Συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ για το 2014, πραγματοποιείται («προγραμματισμένη» κατά το ΓΕΣ) εκπαιδευτική δραστηριότητα στο διάστημα 8 ως 10 Μάρτη στο Πεδίο Ασκήσεων Γλαφυρών στην περιοχή της Μαγνησίας. Συμμετέχουν προσωπικό και μέσα της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών, της 1ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού και της 22ης Marine Expenditionary Unit.

Πρόκειται για μία από τις εφτά τέτοιες μονάδες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο σώμα πεζοναυτών των ΗΠΑ. Εχει συνολική δύναμη περίπου 2.200 άτομα προσωπικό, η βάση της είναι στη Βόρεια Καρολίνα και είναι η πλέον παρασημοφορημένη τέτοια μονάδα πεζοναυτών των Αμερικανών. Εχει επιχειρήσει σε Κουβέιτ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Αλβανία, Κόσσοβο, Βοσνία, Αφγανιστάν, Πακιστάν και αλλού.
Σημειωτέον ότι η συγκέντρωση αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, εν μέσω εξελίξεων στην Ουκρανία, αυξάνεται σε βαθμό ανησυχητικό.
Θυμίζουμε ότι πριν λίγες μέρες κατέπλευσαν για ...εθιμοτυπική επίσκεψη στο φαληρικό όρμο το αμερικανικό πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο «George HW Bush» και το αμερικανικό καταδρομικό «USS Philippine Sea». Ωστόσο, όπως γνωστοποιήθηκε χθες από το ΓΕΝ, από 4 ως 7 Μάρτη έλαβε χώρα στο Μυρτώο πέλαγος συνεκπαίδευση της φρεγάτας «Αιγαίον» και της φρεγάτας «Ελλη» αντίστοιχα, με το αεροπλανοφόρο και το καταδρομικό του ΠΝ των ΗΠΑ. Το «George HW Bush» είναι το δέκατο και πλέον σύγχρονο αεροπλανοφόρο του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και ένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως. Μπορεί να μεταφέρει 90 αεροσκάφη και ελικόπτερα, ενώ υπολογίζεται ότι από το αεροπλανοφόρο έχουν δυνατότητα άμεσης προσνήωσης και απονήωσης οχτώ μοίρες μαχητικών.
Επίσης θυμίζουμε ότι μόλις την Τρίτη 4/3 ολοκληρώθηκε στην 115 Πτέρυγα Μάχης στην Αεροπορική Βάση της Σούδας, στην Κρήτη, συνεκπαίδευση της Πολεμικής Αεροπορίας με την 494th Fighter Squadron των αμερικανικών αεροπορικών δυνάμεων που εδρεύουν στην Ευρώπη (United States Air Forces in Europe, USAFE). Συμμετείχαν δώδεκα αμερικανικά αεροσκάφη «F-15E», ένα αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού «KC-135» και 258 άτομα προσωπικό, εκτελώντας μέσα σε δυο βδομάδες 270 επιχειρήσεις, στις οποίες συμμετείχαν ταυτόχρονα μέχρι και τριάντα αεροσκάφη που απογειώνονταν από τέσσερις διαφορετικές βάσεις.

ΚΑΥΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ Σοβαρές επιπτώσεις για την υγεία και το περιβάλλον

ΚΑΥΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

Σοβαρές επιπτώσεις για την υγεία και το περιβάλλον

Σε εκδήλωση της ΤΟ Β/Δ Συνοικιών Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ μίλησαν ο υποψήφιος περιφερειάρχης Κ. Μακεδονίας, Γ. Ζιώγας, και ο υποψήφιος δήμαρχος Π. Μελά, Γ. Βούρτσας

Τις συνέπειες για το λαό από τη διαχείριση των αποβλήτων προς όφελος του κεφαλαίου, αλλά και την πρόταση του ΚΚΕ ανέδειξαν ο Γ. Ζιώγας και ο Γ. Βούρτσας

Οι επιπτώσεις από την καύση απορριμμάτων στην υγεία του λαού και το περιβάλλον, αλλά και η πρόταση του ΚΚΕ για φιλοπεριβαλλοντική - φιλολαϊκή διαχείριση των απορριμμάτων, βρέθηκε στο επίκεντρο της εκδήλωσης που διοργάνωσε το βράδυ της Πέμπτης, στην Ευκαρπία, η ΤΟ Βορειοδυτικών Συνοικιών Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Αφορμή για την εκδήλωση αποτέλεσε η απόφαση της κυβέρνησης να δώσει άδεια καύσης απορριμμάτων και «εναλλακτικών καυσίμων», στην τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ, οι εγκαταστάσεις της οποίας βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τον οικισμό της Ευκαρπίας.
Στην εκδήλωση μίλησαν τα στελέχη του ΚΚΕ, Γιάννης Ζιώγας, καθηγητής Χημείας του ΑΠΘ και υποψήφιος περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας και Γιώργος Βούρτσας, δασολόγος και υποψήφιος δήμαρχος Παύλου Μελά.
Κατήγγειλαν και οι δύο ότι με την προώθηση της καύσης ουσιαστικά μπαίνει ταφόπλακα στην ανακύκλωση, καθώς υλικά που ανακτώνται στα Κέντρα Διαλογής Ανακυλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ), με βασικότερα το «Χαρτί - Χαρτόνι» και τα «Πλαστικά», αντί να αξιοποιηθούν ως πρώτη ύλη για την κατασκευή άλλων υλικών, οδηγούνται σε ενεργειακή καύση. Επιπλέον, από την καύση των αποβλήτων με τα οποία προβλέπεται να τροφοδοτείται η μονάδα (RDF και SRF) θα εκλύονται στην ατμόσφαιρα τόσο ποσότητες πτητικών βαρέων μετάλλων, υδραργύρου, μολύβδου, καδμίου, όσο και επικίνδυνων οργανικών διοξινών.
Επίσης σημείωσαν ότι η «αναβάθμιση», από την ΕΕ και την κυβέρνηση, της καύσης αποβλήτων από μέθοδο διάθεσης σε μέθοδο ενεργειακής αξιοποίησης, σε συνδυασμό με τη διαχείριση μέσω ΣΔΙΤ των σύμμεικτων αποβλήτων, θα έχει ως συνέπεια οι εργαζόμενοι να υποχρεωθούν να πληρώνουν πολλαπλάσια ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας, αλλά και να υποστούν τις βαριές συνέπειες από την επιβάρυνση του περιβάλλοντος και της υγείας τους.

Σοβαρή η ευθύνη της Τοπικής Διοίκησης

Ο Γιώργος Βούρτσας αναφέρθηκε στην ευθύνη Περιφέρειας και Δήμων που όχι απλά αποδέχτηκαν αλλά και στήριξαν ενεργητικά την πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ που έχει μετατρέψει τη διαχείριση των απορριμμάτων σε πεδίο υψηλής κερδοφορίας για το κεφάλαιο που καλείται να πληρώσει ο λαός και μέσα από τα ανταποδοτικά τέλη. Επιπλέον, στήριξαν και στηρίζουν την περιβαλλοντοκτόνα μέθοδο της καύσης, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχει στην υγεία των λαϊκών οικογενειών.
Σημείωσε πως αυτό που καθορίζει το σε όφελος ποιου σχεδιάζεται και υλοποιείται η πολιτική διαχείρισης των απορριμμάτων συνδέεται με το ποιος έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας. Για να ξεκαθαρίσει ότι είτε με καύση, είτε με φιλοπεριβαλλοντική διαχείριση, αν κουμάντο κάνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια, το μάρμαρο θα το πληρώνει ο λαός με την υγεία του, τους μισθούς πείνας, τα αυξημένα ανταποδοτικά τέλη.
Τέλος, τόνισε την αντίθεση του ΚΚΕ στην καύση των απορριμμάτων και παρουσίασε την πρόταση του Κόμματος για κεντρικό εθνικό σχεδιασμό διαχείρισης των απορριμμάτων που προβλέπει ανάκτηση των προϊόντων, διαλογή, ανακύκλωση, κομποστοποίηση των οργανικών υπολειμμάτων και υγειονομική ταφή των υπολειμμάτων που θα απομένουν.
Ο Γιάννης Ζιώγας παρουσίασε αναλυτικά τι προβλέπεται να καταναλώνεται ως καύσιμη ύλη στη μονάδα (ελαστικά στο τέλος κύκλου ζωής τους, αποξηραμένη λάσπη βιολογικού καθαρισμού αστικών λυμάτων, προαναμεμειγμένα απόβλητα που περιέχουν τουλάχιστον ένα επικίνδυνο απόβλητο, απόβλητα και μείγματα υλικών που περιέχουν επικίνδυνες ουσίες). Επιπλέον, ανέφερε ότι η ποσότητα που μπορεί να κάψει η εταιρεία είναι 300.000 μέχρι 500.000 τόνοι το χρόνο.
Σημείωσε ότι η «Πράσινη Βίβλος» της ΕΕ ομολογεί ότι η «συμβολή των αποτεφρωτών (απορριμμάτων) στις συνολικές εκπομπές διοξινών στην Κοινότητα αυξήθηκε κατά 40% περίπου, κατά την τριετία 1993 - 95» και την ίδια ώρα πανηγυρίζει για το ενδεχόμενο να καίγεται το σύνολο των απορριμάτων που οδηγείται σήμερα στους ΧΥΤΑ.
Παρουσιάζοντας τους κινδύνους για την υγεία σημείωσε ότι «από την καύση RDF σε κλιβάνους τσιμεντοβιομηχανίας είναι δυνατόν να απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα ποικίλοι ρύποι, όπως αιωρούμενα σωματίδια, πτητικές οργανικές ενώσεις, βαρέα μέταλλα». Πρόσθεσε ότι «από τις πτητικές οργανικές ενώσεις που εκπέμπονται κατά την καύση εναλλακτικών καυσίμων, το σημαντικότερο πρόβλημα συνιστούν οι διοξίνες, οι οποίες είναι από τις πλέον επικίνδυνες ενώσεις και για τις οποίες δεν έχουν προσδιοριστεί κατώτερα όρια, κάτω από τα οποία διασφαλίζεται ότι δεν υπάρχουν αρνητικές συνέπειες». Και τόνισε ότι «η υφιστάμενη τεχνολογία δεν παρέχει τη δυνατότητα συνεχούς και αδιάλειπτης παρακολούθησης των συγκεντρώσεων διοξινών στην καμινάδα εξόδου των απαερίων στην ατμόσφαιρα, όπως εφαρμόζεται για άλλους ρύπους».