Ο Σολζενίτσιν αυτοαποκαλύπτεται

Κατιούσα

Σήμερα συμπληρώνονται εννιά χρόνια από το θάνατο του ακραιφνούς αντικομμουνιστή Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και η Κατιούσα δημοσιεύει ένα κείμενο που είχε γραφτεί την περίοδο του θανάτου του, το 2008, όπου ο Σολζενίτσιν και οι αντιδραστικές του θέσεις, στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και κάθε αντιδραστικού, δικτατορικού καθεστώτος, αποκαλύπτονται με εμφατικό τρόπο και ρίχνουν τη μάσκα του “μαχητή της ελευθερίας και της δημοκρατίας”.

Ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έγινε γνωστός στη Δύση για τα αντικομμουνιστικά μυθιστορήματα που έγραψε, για τα οποία έφτασε να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Απ’ τους πιο πολυδιαφημισμένους συγγραφείς, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου παρουσιάζονταν ως «δημοκράτης» ο οποίος διώκονταν άδικα στην ΕΣΣΔ επειδή πάλευε για την ελευθερία. Αποτέλεσε με βάση αυτά κέντρο της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας τις δεκαετίες του ’60 και ’70.Με το θάνατό του στις αρχές Αυγούστου τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και ισχυροί ηγέτες όπως ο πρόεδρος της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Β. Πούτιν αλλά και ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Χαβιέ Σολάνα, δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν τους… «αγώνες του για τη δημοκρατία και την ελευθερία». Δε θα επικεντρώσουμε στα τερατώδη ψεύδη του Σολζενίτσιν σχετικά με τα «θύματα του κομμουνισμού» στην ΕΣΣΔ. Το ότι έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει στα σοβαρά ότι ο αριθμός τους είναι 110 εκατομμύρια (!) αρκεί. Σύγχρονες ιστορικές έρευνες με βάση τα αρχεία που άνοιξαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έχουν δώσει πραγματικά στοιχεία και όχι φαντασιοπληξίες. Αντίθετα, σε αυτό το κείμενο θα επικεντρώσουμε σε απόψεις που ο ίδιος εξέφρασε κατά καιρούς για τα επίκαιρα ζητήματα της εποχής, στα οποία δε χωρούν πολλές υποκειμενικές κρίσεις.
Ο Σολζενίτσιν και η Ισπανία
Αφότου πέθανε ο Φράνκο το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Φράνκο, το βασιλιά Χουάν Κάρλος, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή.
Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Σολζενίτσιν εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδυ, 20 Μαρτίου 1976, σε prime time ζώνη προγράμματος (βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Σολζενίτσιν προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις!

Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια (!) Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε «τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία».
Ο Σολζενίτσιν κατηγόρησε επίσης τους «προοδευτικούς κύκλους» ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως «προοδευτικό», εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. «Το περασμένο φθινόπωρο,» έλεγε ο Σολζενίτσιν, «η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των Iσπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Φράνκο). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας». «Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;»… (όπως πάντα έγκυρες προβλέψεις).
Ο Σολζενίτσιν και η Πορτογαλία
Στις ΗΠΑ, ο Σολζενίτσιν κλήθηκε συχνά να μιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις.
Μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν!
Τα λόγια του έχουν ως εξής:
«Είναι τραγικό για μας τους άλλους Ρώσους, με την πείρα που έχουμε τώρα, να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στην Πορτογαλία. Ανησυχούμε. […] Κι όμως τι βλέπουμε; Ένα είδος κακότεχνης αντιγραφής, αυτό βλέπουμε. Όσα έγιναν τότε στη Ρωσία αντιγράφονται στην Πορτογαλία με πολύ λίγες διαφορές. Για μας όλα μοιάζουν με επανάληψη. […] Παρ’ όλα αυτά ο δυτικός τύπος μιλάει όσο πιο σοβαρά μπορεί για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Οι πανουργίες και οι ανομίες τους είναι ολοφάνερο ότι ποικίλλουν ανάλογα με τις περιστάσεις. Αλλ’ όμως σ’ όλα αυτά αναγνωρίζουμε τον κομμουνιστικό χαρακτήρα, το κομμουνιστικό καλούπι. […] Η Πορτογαλία σήμερα στην πραγματικότητα έχει εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ. Φοβάμαι ότι θα βγει αληθινή η πιο κάτω προφητεία μου, εάν προβλέψω ότι τα γεγονότα απ’ αυτή τη στιγμή και πέρα δεν θα είναι αντιστρεπτά. Η Πορτογαλία πρέπει να θεωρείται μελλοντικό μέλος του συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο. Δεν μπορούμε να κοιτάμε αδιάφορα αυτή την τραγική και ταυτόχρονα ειρηνική επανάληψη των κομμουνιστικών μεθόδων. Σε δυο άκρες της Ευρώπης και με χρονική διαφορά εξήντα ετών καταπνίγεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μέσα σε χρονικό διάστημα μερικών μηνών η δημοκρατία που μόλις γεννιόταν»…

Φυσικά η κινδυνολογία του Σολζενίτσιν για τον εκδημοκρατισμό της Πορτογαλίας μόνο ως παραλήρημα μπορεί να χαρακτηριστεί και ουδεμία σχέση δεν είχε με την εξέλιξη των πραγμάτων. Πράγμα που αναγκάσει τον Έλληνα εκδότη του βιβλίο να προσθέσει τη σημείωση«Ο λόγος αυτός εκφωνήθηκε πριν τα γεγονότα λάβουν την τροπή που παρουσιάζουν σήμερα»!
Στις ομιλίες που προαναφέρθηκαν παραπάνω ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης εξόχως αποκαλυπτικός όσον αφορά τις απόψεις του για μια σειρά ζητήματα που αναλύονται παρακάτω (στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Ανατολή και δύση», εκδόσεις Ι. Σιδέρης).
Ο Σολζενίτσιν και ο… Βλασόφ
Ως γνωστόν ο στρατηγός Βλασόφ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πρόδωσε τη Σοβιετική Ένωση και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς όταν αιχμαλωτίστηκε απ’ αυτούς. Ο Σολζενίτσιν πασχίζει να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την προδοσία του πρώην διοικητή της 2ης Στρατιάς. Γράφει:
«Η 2η Στρατιά κρούσης βρίσκεται σε βάθος 75 χιλιομέτρων μέσα στις γραμμές του γερμανικού στρατού. Και εκείνη τη στιγμή είναι που οι τυχοδιώκτες του Γενικού Επιτελείου βρέθηκαν να μη διαθέτουν καθόλου αποθέματα σε άντρες και εφόδια. Ο στρατός έμεινε χωρίς ανεφοδιασμό και, παρ’ όλα αυτά δε δόθηκε στον Βλασόφ η έγκριση να υποχωρήσει. […] Ασφαλώς, υπήρξε προδοσία απέναντι στην πατρίδα! Ασφαλώς, υπήρξε εγωιστική και δόλια εγκατάλειψη. Όμως από την πλευρά του Στάλιν»!
Για την προδοσία του Βλασόφ ευθύνεται ο Στάλιν που τον ώθησε σε αυτήν. Δεν πρόκειται για καινοτομία. Το επιχείρημα αυτό είναι το ίδιο που επιστρατεύεται σε όλες τις χώρες από όσους ιστορικούς θέλουν να δικαιολογήσουν και να δικαιώσουν ιστορικά τη συνεργασία με τον κατακτητή. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή στην Ελλάδα τα τάγματα ασφαλείας «ωθήθηκαν» στη συνεργασία με τον κατακτητή λόγω των διωγμών που υπέστησαν απ’ το ΕΑΜ…
Πόλεμος στο Βιετνάμ
Τα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ο Σολζενίτσιν δε δίστασε να ευθυγραμμιστεί με τις πιο ακραίες αντιδραστικές φωνές, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για την αποχώρησή τους και το τέλος του πολέμου!
«Παρακολουθώντας από μακριά αυτή τη φοβερή τραγωδία του Βιετνάμ, σας λέω ότι μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα εξολοθρευτούν, ενώ άλλα 4-5 εκατομμύρια (σε αναλογία με την κλίμακα του Βιετνάμ) θα βρεθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα ανοικοδομήσουν το Βιετνάμ».
(Οι αναφορές σε υποτιθέμενα εκατομμύρια θύματα δεν είναι τυχαίες. Ακριβώς ίδιες αναφορές χρησιμοποιήθηκαν από κυβερνητικούς κύκλους για να αιτιολογηθεί και να νομιμοποιηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης των ΗΠΑ η αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ. Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα μπορεί να αναζητήσει ο αναγνώστης στο αποκαλυπτικό βιβλίο των Νόαμ Τσόμσκι – Έντουαρντ Χέρμαν «Αντεπαναστατική βία: Λουτρά αίματος στα γεγονότα και στην προπαγάνδα», εκδόσεις Ηριδανός).
«…Έτσι κοίταζαν το μέλλον πριν από δυο χρόνια όταν μια παράλογη, ακατανόητη, χωρίς εγγύηση ανακωχή σκαρώθηκε στο Βιετνάμ. Ήταν και αυτή κοντόφθαλμη θεώρηση. Υπήρχε τόση βιασύνη να υπογραφεί η ανακωχή αυτή, που ξέχασαν να απελευθερώσουν ακόμα και τους δικούς σας αμερικανούς από την αιχμαλωσία.»
Ο Σολζενίτσιν και οι ΗΠΑ
Ο απεριόριστος θαυμασμός του Σολζενίτσιν για τις ΗΠΑ, «ηγέτιδα του δημοκρατικού κόσμου» δεν κρύβεται. Είναι η πιο επιθετική εποχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που στήνει πολέμους και χούντες σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η χούντα στην Ελλάδα μόλις είχε πέσει… Μετά απ’ αυτό πώς να μην κατηγορεί… όχι τις ΗΠΑ αλλά όσους τις κατηγορούν!
«Στη Δύση τώρα όλοι στρέφονται ενάντια στης Ηνωμένες Πολιτείες και τις κατηγορούν. Συχνά ακούμε στη Δύση να λένε: «Εσύ φταις Αμερική». Και σ’ αυτό πρέπει αποφασιστικά να υπερασπιστώ τις ΗΠΑ από τις κατηγορίες αυτές».
Μια άλλη κατηγορία που εξαπολύει είναι επειδή η Δύση συνεργάστηκε με τη Σοβιετική Ένωση ενάντια στο ναζισμό! Μια επίθεση πρώτα στη Γερμανία και μετά στην ΕΣΣΔ θα ήταν καλύτερη λύση… Δε σταματάει να προπαγανδίζει την αμερικάνικη επιθετικότητα ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες και γενικότερα να υπερασπίζεται τις πιο επιθετικές ενέργειες των ΗΠΑ:
«Με την πρώτη απειλή του Χιτλερισμού δώσατε το χέρι σας στον Στάλιν! Το λέτε αυτό προάσπιση της δημοκρατίας; Όχι, βέβαια!» «Ο δημοκρατικός κόσμος θα μπορούσε να έχει νικήσει το ένα ολοκληρωτικό καθεστώς μετά το άλλο, το Γερμανικό πρώτα και μετά το Σοβιετικό.» «Εσείς το 1948 σώσατε το Βερολίνο μόνο με την αποφασιστική σας θέληση και δεν έγινε καμιά παγκόσμια σύγκρουση. Στην Κορέα το 1950 αντισταθήκατε ενάντια στους κομμουνιστές και μόνο χάρη στην αποφασιστικότητά σας και παγκόσμια σύγκρουση δεν έγινε. Το 1962 απαιτήσατε να αποσυρθούν οι πύραυλοι από την Κούβα».
Ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη «στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές» καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν «τουλάχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές» ισχυρότερη.
Ο τρίτος κόσμος
Την ίδια στιγμή που όπως προαναφέρθηκε οι ΗΠΑ στήριζαν τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα σε ολόκληρο τον κόσμο ο Σολζενίτσιν έρχεται να κατηγορήσει τις χώρες του τρίτου κόσμου, οι οποίες αντί να πουν ευχαριστώ στις ΗΠΑ για τις… χούντες που του προσφέρει αντιδρούν και από πάνω!
«Οι ΗΠΑ δείχτηκαν από καιρό ότι είναι η πιο γενναιόδωρη χώρα του κόσμου. Όπου γίνονται πλημμύρες, σεισμοί, πυρκαγιές, θεομηνίες, επιδημίες, ποιος τρέχει πρώτος σε βοήθεια; Οι ΗΠΑ. Ποιος δίνει τη μεγαλύτερη βοήθεια με αφιλοκέρδια; Οι ΗΠΑ. Και τι ακούν γι’ ανταπόδοση; Επικρίσεις – κατάρες, «Γιάνκηδες πηγαίνετε σπίτια σας». Αμερικανικά πολιτιστικά κέντρα καίγονται και οι αντιπρόσωποι του τρίτου κόσμου σκαρφαλώνουν στα τραπέζια για να ψηφίσουν ενάντια στις ΗΠΑ».
Αντι-σημιτισμός
Τέλος είναι αρκετά γνωστές οι αντισημιτικές θέσεις που έχει εκφράσει. Σε ένα δίτομο έργο για την ιστορία των ρωσο-εβραϊκών σχέσεων (Two Hundred Years Together 2001, 2002)κατηγορεί με έμφαση τους Εβραίους για τις δύο ρώσικες επαναστάσεις του 1905 και του 1917. Επισημαίνει την «κυριαρχία των Εβραίων» στην μπολσεβίκικη ηγεσία παρουσιάζοντάς τους σαν αναξιόπιστους και δολοπλόκους. Επίσης κατηγορεί τους Εβραίους για δειλία στον πόλεμο και παράβαση των καθηκόντων τους.
Και ένας… συμβολισμός
«Είδα έναν άντρα πεζό, ντυμένο μ’ ένα γερμανικό παντελόνι, γυμνό από τη μέση και πάνω, όλο αίματα στο πρόσωπο, στο στήθος, στους ώμους και στην πλάτη. Μιλώντας με άψογη ρωσική προφορά, μου φώναξε να τον βοηθήσω. Ένας λοχίας τον ανάγκασε να προχωράει μαστιγώνοντάς τον. Ε, λοιπόν, φοβήθηκα να τον υπερασπίσω αυτόν τον βλασοφικό απέναντι στο λοχία των Ειδικών Δυνάμεων. […] Η εικόνα αυτή έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Γιατί είναι σχεδόν το σύμβολο του Αρχιπελάγους Γκούλαγκ, θα μπορούσε να κοσμήσει το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου».
Το σύμβολο των «εκατομμυρίων θυμάτων του κομμουνισμού» είναι ένας συνεργάτης των ναζί…
Οι θέσεις του αυτές δεν ταίριαζαν με το ψεύτικο προφίλ που καλλιεργούσαν εντέχνως μέχρι τότε οι ΗΠΑ, με αποτέλεσμα αφού τον χρησιμοποίησαν να τον πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα και να περάσει σε κάποια σχετική αφάνεια για μεγάλο διάστημα… (Σήμερα τα βιβλία του στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόνο σε κάτι φτηνές εκδόσεις βιβλίων τσέπης. Περίεργο πράμα για έναν μεγάλο νομπελίστα συγγραφέα που γνώρισε τόσες δόξες).
Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν σε όλη τη δημόσια πορεία του υπήρξε ένα προπαγανδιστικό όχημα της δύσης απέναντι στο σοσιαλισμό, στους κομμουνιστές και στην μαρξιστική ιδεολογία. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις του βρίθουν από λάσπη, τερατώδεις ανακρίβειες, υποστήριξη των πιο αντιδραστικών θέσεων κάθε φορά.
Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν όσους τίτλους μαχητή της ελευθερίας και της δημοκρατίας κι αν του αποδώσουν δεν ανήκει στους λαούς που αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, ανήκει στο στρατόπεδο της βαρβαρότητας, στο στρατόπεδο του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλισμού. Να τον χαίρονται.

10 νεκροί σε δεύτερο περιστατικό με πυροβολισμούς στο Οχάιο

Δέκα άνθρωποι σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων και ο δράστης, και τουλάχιστον 16 τραυματίστηκαν σε περιστατικό με πυροβολισμούς στην πόλη Ντέιτον του Οχάιο, σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας.

Δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε 24 ώρες από το μακελειό στο Ελ Πάσο του Τέξας και τα αμερικανικά μέσα αναφέρουν ότι υπάρχουν και δεύτερο περιστατικό επίθεσης ενόπλου, αυτή τη φορά στο Οχάιο.

Όπως μεταδίδουν τα τοπικά μέσα άγνωστος άνοιξε πυρ στην East 5th Street σε ένα μπαρ που ονομάζεται «Ned Pepper». 

Στο σημείο βρίσκονται ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και ασθενοφόρα με τις πρώτες πληροφορίες των Αμερικανικών ΜΜΕ να κάνουν λόγο για τουλάχιστον 7 νεκρού και 24 τραυματίες.

Ήδη σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες κάποιοι από τους τραυματίες έχουν μεταφερθεί σε κοντινά νοσοκομεία.Chad Baker@ChadBlue83

Here's a three-part Facebook video from the scene of a shooting that happened in the Dayton, Ohio Oregon district. Video taken by Dougie 

Τέξας: Τουλάχιστον 20 νεκροί σε επίθεση στο Ελ Πάσο

Τουλάχιστον 20 άτομα έχασαν την ζωή τους και άλλα 26 τραυματίστηκαν αργά το απόγευμα του Σαββάτου (τοπική ώρα) στο Ελ Πάσο του Τέξας, όταν ένας νεαρός 21 ετών, οπλισμένος με Καλάσνικοφ, εισέβαλε σε ένα κατάστημα της αλυσσίδας Walmart και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως.

Ο δράστης, Πάτρικ Κρούσιους, από την πόλη Αλεν του Τέξας, η οποία βρίσκεται κοντά στο Ντάλλας και απέχει 650 μίλια από το Ελ Πάσο, παραδώθηκε στην Αστυνομία μετά την επίθεση και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, το κίνητρό του ήταν ”η Ισπανική εισβολή στο Τέξας”.

Λουκέτο στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στα Τρίκαλα

Κατιούσα

Αναδημοσιεύουμε την ευχάριστη είδηση για το κλείσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής στην οδό Ασκληπιού. Είναι άξιο να αναφέρουμε ότι η Χρυσή Αυγή σχημάτισε ψηφοδέλτιο στις τελευταίες δημοτικές εκλογές στον δήμο Τρικάλων, αλλά απέτυχε να εκλέξει δημοτικό σύμβουλο.
(Κείμενο: trikkipress, 2/8/2019)
Λουκέτο στα γραφεία του κόμματος επί της οδού Ασκληπιού έβαλε η τοπική Χρυσή Αυγή μετά την εκλογική αποτυχία και τις σοβαρές δικαστικές εξελίξεις που αναμένονται το προσεχές διάστημα. Η δραματική μείωση των εσόδων του κόμματος οδήγησε στην αδυναμία συντήρησης των γραφείων. Ήδη αναζητούνται άλλα κτίρια, σαφώς μικρότερα και φθηνότερα, που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν το κόμμα στην περιοχή των Τρικάλων. Η μετακόμιση έγινε την περασμένη Κυριακή.

Πάνω από 20 οι νεκροί στο Τέξας, ρατσιστικό το κίνητρο αλλά ο Τραμπ χαρακτηρίζει Τρομοκράτες τους Αντιφασίστες!

Πάνω από 20 οι νεκροί στο Τέξας, ρατσιστικό το κίνητρο[ ARTI news]

Οι τελευταίες πληροφορίες της επίθεσης στο εμπορικό κέντρο στο Ελ Πάσο του Τέξας σοκάρουν. Μιλάνε για τουλάχιστον 20 νεκρούς και 26 τραυματίες. Στα χέρια της αστυνομίας ο 21χρονος μακελάρης. Σε μανιφέστο του παραπέμπει στη σφαγή της Νέας Ζηλανδίας. "Ο Θεός μαζί σας" έγραψε ο Ντόναλντ Τραμπ στο Twitter.

Ρατσιστικά ήταν τα κίνητρα του δολοφόνου, όπως μετέδιδαν τα τηλεοπτικά δίκτυα NBC και CNN, επικαλούμενα τις αστυνομικές αρχές.

Σε τετρασέλιδο μανιφέστο του – το οποίο ήδη αναλύει το FBI – ο 21χρονος Patrick Crusius από το Ντάλας δηλώνει ότι εμπνεύστηκε από τον μακελάρη στα τεμένη της πόλης Christchurch της Νέας Ζηλανδίας τον περασμένο Μάρτιο, όταν περισσότεροι από 50 άνθρωποι έπεσαν νεκροί από τα πυρά του.

Στο μανιφέστο του ο Crusius χαρακτηρίζει την ενέργειά του στο Walmart ως «απάντηση στην ισπανόφωνη εισβολή στο Τέξας».

Επικαλούμενος την αστυνομία, ο τοπικός τηλεοπτικός σταθμός ΚTSM μετέδωσε φωτογραφίες του υπόπτου που ελήφθησαν από κάμερες ασφαλείας, ενώ εισέβαλε στο WalMart.

Εμφανίζουν τον 21χρονο Crusius με χακί παντελόνι και σκούρο μπλουζάκι να κραδαίνει ένα τουφέκι. Μοιάζει δε να φορά ακουστικά, ή προστατευτικά σκοποβολής για την ακοή.

«Μίλησα με τον κυβερνήτη για να του εκφράσω την πλήρη υποστήριξη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ο Θεός να είναι μαζί σας«, αρκέστηκε να σημειώσει ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ σε μήνυμα στο τουίτερ.

Ποιος όμως όπλισε το χέρι του ρατσιστή δολοφόνου; Ποιος σπέρνει συνεχώς το φόβο για τους ισπανόφωνους μετανάστες; Ο Ντόναλντ Τραμπ με τον ακραία ρατσιστικό λόγο του σπέρνει ανέμους και θερίζει θύελλες…

Τρομοκρατική οργάνωση για τον Τραμπ το κίνημα «Antifa»

ΗΠΑ 2018: 50 δολοφονίες από φασίστες, ρατσιστές και αντιπάλους αμβλώσεων ...

ΣΧΟΛΙΟ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ:

Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι εδώ.

Και στρέφεται εναντίον του εχθρού λαού και των κοινωνικών κινημάτων.

Την ίδια περίοδο που οξύνεται ο πόλεμος εναντίον των Προσφύγων και Μεταναστών.

Όλα αυτά από τον Τράμπ. προνομιακό σύμμαχο των ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που ηγείται του αμερικανικού καπιταλισμού με τους μεγαλύτερους ιδιωτικού στρατούς και τους περισσότερους Παραστρατιωτικούς, των συνεχών εισβολών και επιθέσεων, καταστρέφοντας λαούς, αρπάζοντας πλουτοπαραγωγικές πηγές και προκαλώντας ποτάμια προσφυγιάς. 

Αυτός, ο ηγέτης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού στην πιο εκμεταλλευτική, καταπιεστική, αδίστακτη εκδοχή της διαδίδει τα Ακροδεξιά δόγματα του Λευκού Αμερικανού εξετάζει να εντάξει το κίνημα Antifa στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων. 

Τα συμπεράσματα δικά σας...

«Εξετάζεται να κηρυχθούν οι ANTIFA, αυτοί οι δειλοί ακροαριστεροί παλαβοί που τριγυρνούν και χτυπούν ανθρώπους στο κεφάλι με ρόπαλα του μπέιζμπολ, μια Τρομοκρατική Οργάνωση (μαζί με την MS-13 και άλλους»), τόνισε ο Τραμπ με tweet του και πρόσθεσε: «Θα διευκολύνει την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της».

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει επιτεθεί επανειλημμένα στο ακροαριστερό κίνημα, χαρακτηρίζοντας πρόσφατα τα μέλη του «άρρωστους, κακούς ανθρώπους» κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε μια προεκλογική του συγκέντρωση στη Βόρεια Καρολίνα. 

Οι Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές Τεντ Κρουζ και Μπιλ Κάσιντι εισήγαγαν ένα ψήφισμα στα μέσα Ιουλίου ζητώντας να συμπεριληφθούν οι Antifa στον αμερικανικό κατάλογο τρομοκρατικών οργανώσεων. Οι γερουσιαστές χαρακτηρίζουν τα μέλη του κινήματος «τρομοκράτες, βίαιους κουκουλοφόρους τραμπούκους που «μάχονται τον φασισμό» με πραγματικό φασισμό».

Στο ψήφισμα αναφέρονται σε μια επίθεση εναντίον του συντηρητικού δημοσιογράφου Νγκο κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, στα τέλη Ιουνίου, ενώ εκείνος παρακολουθούσε συγκρούσεις μεταξύ των ακροαριστερών και ακροδεξιών διαδηλωτών.

Ο Αμερικανός πρόεδρος είχε προκαλέσει οργισμένες αντιδράσεις όταν είπε ότι «υπήρχαν καλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές» έπειτα από μια συγκέντρωση υπέρμαχων της λευκής φυλής στην πόλη Σάρλοτσβιλ το 2017, όπου μια γυναίκα σκοτώθηκε από τον 22χρονο Τζέιμς Φιλντς, έναν αυτοχαρακτηριζόμενο «νεοναζί» που οδήγησε το αυτοκίνητό του πάνω σε ένα πλήθος διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν εναντίον της συγκέντρωσης. 

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Η μάχη με το χρόνο των ... άλλων

Μάχη με το χρόνο δίνει, λέει, η αυτοδύναμη κυβέρνηση που προκρίθηκε απ' το λαό έναντι μιας αριστεράς που κυβέρνησε μαζί με την άκρα δεξιά και ευτέλισε την έννοια της αντικαπιταλιστικής αντίστασης τόσο όσο χρειάστηκε για να αποπειραθεί τη μετάβασή της σε ένα σοσιαλδημοκρατικό συνονθύλευμα συμπλεγματικής πασοκικής διαδοχής.

 

Αυτή η μάχη με το χρόνο είναι, κατακαλόκαιρο, κυριολεκτικά θεριστική. Γιατί με νόμους τερατωδώς ασαφείς και λεπτομερώς επικοινωνιακά προσεγμένους πασχίζει να αποκτήσει κοντρόλ όχι απλώς του κράτους, ρηχού ή βαθέος αδιάφορο, αλλά ακόμα και της ανάσας των πολιτών, που πρέπει με το νόμο και την τάξη να μετρηθεί, να αξιολογηθεί, να τιμολογηθεί και να μπει σε ένα απ' τα δύο κατάστιχα, δηλαδή των χρήσιμων ή των άχρηστων υπηκόων μιας αυτοκρατορικής κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας. Πρέπει ταχύτατα να εκπαιδευτούμε, πριν κουρευτούμε έχοντας πάει για μαλλί, να μη βελάζουμε απλώς ως πρόβατα, αλλά ως αρμονική χορωδία προβάτων.

Σ' αυτήν τη μάχη με το χρόνο, που αρχίζει από το άσυλο και καταλήγει στη μανδαρίνικου τύπου διαφάνεια, αφού προηγουμένως έχουν διαμοιραστεί κρατικές δομές, δίκην οραμάτων που υλοποιούνται, σε αρματολίκια πλουσίων με καρδιά χορηγού, δε χωράνε μήτε καθημερινοί άνθρωποι μήτε καθημερινοί επιστήμονες μήτε καθημερινοί εργαζόμενοι που πετάνε πετάλες, όταν τους αποκαλούν νοικοκυραίους για να μην τους πουν μυρμήγκια έτοιμα να πατηθούν για το γενικό καλό της κυρίαρχης αστικής τάξης.

 

Πού να χωρέσει, για παράδειγμα, η μάχη με το χρόνο που δίνει μια γυναίκα 52 ετών με βάση την υποψία των γιατρών ότι έχει καρκίνο στο πάγκρεας, στο χρόνο που της προσφέρεται για να κάνει σε κρατικό νοσοκομείο επειγόντως ένα ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα ελέγχου. Στο ένα νοσοκομείο και στο δεύτερο τα μηχανήματα ήταν χαλασμένα... Στο τρίτο που κατέφυγε, το κοντινότερο ραντεβού ήταν για τον Νοέμβριο. Η λύση σ' αυτήν τη μάχη με το χρόνο τη δικιά της, από θέση αδύναμη και καθόλου αυτοδύναμη ήταν ο ιδιωτικός τομέας. Με λεφτά. Κι όπου ήταν ανοιχτά, λόγω διακοπών. Καρκίνος - χρόνος - διάγνωση, ήττα χωρίς μάχη από οικονομικώς άοπλη νοικοκύρισσα, που πρέπει να λέει κι ευχαριστώ που δεν της είπαν ότι δεν μπορεί να ζητάει άσυλο αντί για δάνειο ή χορηγό.

Σ' αυτήν τη μάχη με το χρόνο ευκρινέστατη και διαφανέστατη, ποιος νομικός πολιτισμός και ποιο πολιτικό σύστημα που δέχεται την Υγεία ως προϊόν κι εμπόρευμα μπορεί να τολμήσει, έστω και να ισχυριστεί ότι έχει και λύση και νόμο και τάξη. Εντάξει;

 

Καλό Αύγουστο κι από φθινόπωρο τα σπουδαία της διαπραγμάτευσης του χρόνου της ζωής των άλλων.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Γιάννης Πρετεντέρης – Το δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ

Κατιούσα

Ο Γιάννης Πρετεντέρης γεννήθηκε σαν σήμερα το 1954, μια μέρα πριν από την… εθνοσωτήριο επέτειο της 4ης Αυγούστου που ίσως του ταίριαζε καλύτερα από σημειολογική άποψη. Το πλήρες όνομά του είναι Ιωάννης Βαπτιστής (!) και ήταν γιος του γνωστού και πετυχημένου σεναριογράφου Κώστα Πρετεντέρη (Δεσποινίς Διευθυντής, Εκείνες και Εγώ, Τι 30 τι 40 τι 50 και πολλές άλλες).
Ανήκει τυπικά στη γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά έμεινε μακριά από τα γεγονότα και το πολιτικό τους κλίμα αφού σπούδασε στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, είχε εξασφαλισμένη μια θέση στο Δημοσιογραφικό Όμιλο Λαμπράκη, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα, σε διευθυντική πόστο.
Τη δεκαετία του 90′ με την εμφάνιση και ανάπτυξη της ιδιωτικής τηλεόρασης, αποκτά τη δική του εκπομπή στον ΑΝΤ-1 και αργότερα και το δικό του σύνθημα. “Η ανατροπή δεν είναι εκπομπή…” Το 00′ όμως μετακινειται στο Μέγκα και συνδέεται όσο κανένα άλλο πρόσωπο με τη μνημονιακή γραμμή του καναλιού, την πολιτική του προπαγάνδα αλλά και τη χρεοκοπία του σταθμού.
Ως σχολιαστής στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων βγάζει καθημερινή βάση τηλεοπτικά κηρύγματα, κουνάει το δάχτυλο στο μέσο Έλληνα για την “άνετη ζωή” που έκανε και τις αποδείξεις που δεν έκοβε στην τυρόπιτα, κοιτά επιτιμητικά τους συνομιλητές του με ρουφηγμένα μάγουλα και το συνοφρυωμένο βλέμμα της Μαρίας Αντουανέτας που φρίττει με την πλέμπα των ξεβράκωτων. Μισεί παθιασμένα κάθε μαζική λαϊκή κινητοποίηση και υπερασπίζεται με ζήλο τα συμφέροντα της τάξης του.
Καταδικάζει με στόμφο τη βία από όπου κι αν προέρχεται εκτός από την κρατική καταστολή και φυσικά τη δική του, όπως σε έναν αγώνα μπάσκετ όπου τον έπιασε επ’ αυτοφόρω η κάμερα να πετάει από τα επίσημα ένα πλαστικό μπουκάλι νερό στο παρκέ γιατί δεν του άρεσε το αποτέλεσμα κι οι αποφάσεις των διαιτητών.
Μέμφεται τους Έλληνες που έχουν μάθει να ζουν με δανεικά, πάνω από τις δυνατότητές τους, ενώ είναι βασικό στέλεχος στο Μέγκα που βουλιάζει στα χρέη για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Ξεπλένει ακροδεξιά στελέχη και τη φασιστική βία -που την παρουσιάζει ως μονοπώλιο της αριστεράς- και ο Βορίδης είχε σχεδόν μόνιμο στασίδι στο πάνελ του όπου ο πιο αριστερός συνήθως ήταν ο… Κουναλάκης!
Θρυλείται επίσης πως συμμετείχε ακόμα και στον πρωινό καφέ του Μαξίμου επί κυβέρνησης Σημίτη. Από ένα σημείο κι έπειτα όμως τα κανάλια και ο ίδιος ως μία από τις πιο προβεβλημένες “ασώματες κεφαλές”  των ειδήσεων, άρχισαν να στρέφουν τον κόσμο εναντίον τους και να πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, κατι που φάνηκε καθαρά στο δημοψήφισμα του 15′ και την εντυπωσιακή επικράτηση του Όχι, παρά το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιέργησαν συστηματικά τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Ο Πρετεντέρης παρέμεινε βασικό στέλεχος του ΔΟΛ που παραλίγο να ακολουθήσει τη μοίρα του Μέγκα, ιδίως από τη στιγμή που δεννειχε συνέχεια η συνάντηση με την περιβόητη γάτα Ιμαλαΐων και η τοποθέτηση κυβερνητικού επιτρόπου (!) στο συγκρότημα!
Ο Πρετεντέρης δε χρειάστηκε να κάνει και αυτός κωλοτούμπα αλλάζοντας τροπάρι, αφού ο ΔΟΛ περιήλθε στα χέρια του Μαρινάκη, σηκώνοντας το λάβαρο της αντιπολίτευσης και του ανένδοτου για να φύγει η κυβέρνηση. Η… φλογερή του αρθρογραφία, τα βιβλία και γενικώς τα γραπτά του, που γίνονται συχνά χυδαία ή γραφικά, είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Σύριζα και ένα από τα λίγα επιχειρήματα όσων σκέφτονται να τον ξαναψηφίσουν.

Πήγε στην Κάρπαθο και έγινε σεισμός…

        

03-08-2019

Ο Μητσοτάκης πήγε στην Κάρπαθο και έγινε σεισμός. Από την ώρα που ορκίστηκε πρωθυπουργός και μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα έχουν γίνει τόσοι σεισμοί, όσοι γίνονται στην Ελλάδα μέσα σ’ ένα χρόνο. Πήγε στην Κάρπαθο και έγινε σεισμός. Ο αθεόφοβος όμως Μητσοτάκης παίρνει την κατάσταση στ’ αστεία και «τουιτάρει» ότι κουνήθηκαν λίγο στην Κάρπαθο! Αισθάνεται καλά που μόνο ταρακούνησε την Κάρπαθο και δεν τη βύθισε. Ο Θεός του φωνάζει να πάρει δρόμο και να φύγει κι εκείνος σπάει πλάκα. Οι Έλληνες, αν και η συντριπτική τους πλειονότητα σταυροκοπιέται και δηλώνει πίστη στο Θεό, αρνείται να εκλάβει τους σεισμούς ως θεϊκή δυσφορία απέναντι στο Μητσοτάκη. Μέχρι κούνησε την Κάρπαθο, ένα νησάκι σε μια γωνιά της Ελλάδας, την ώρα που ήταν εκεί ο έξω από δω και το θεοσεβούμενο πλήθος αντιλαμβάνεται το θεϊκό σημάδι ως τυχαίο. Προφανώς οι άπιστοι Θωμάδες περιμένουν να βουλιάξει κάποια περιοχή της Ελλάδας για να τον πάρουν στο κυνήγι. Ο Μητσοτάκης είναι τυχερός που δεν ζει στο Μεσαίωνα…

Ζήκος

Κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ η καλοκαιρινή άθλια λειτουργία της Βουλής

Ο Μητσοτάκης δεν άφησε τη Βουλή ανοιχτή καλοκαιριάτικα για καλό. 

Ο Μητσοτάκης άφησε τη Βουλή ανοιχτή καλοκαιριάτικα για να νομοθετήσει την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου ενώ τα πανεπιστήμια και τα σχολεία είναι κλειστά, για να νομοθετήσει την επιδότηση των επιχειρηματικών ομίλων ενώ ο λαός βρίσκεται στο μέσο του καλοκαιριού, για να νομοθετήσει ότι νομοθετεί που τέλος πάντων καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού.

 

Η Βουλή παραμένει ανοιχτή καλοκαιριάτικα όχι προς όφελος του Ελληνικού λαού, αλλά για να πιαστεί ο λαός στον ύπνο σε θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών Κελσίου, για να ισοπεδωθεί για ακόμη μια φορά χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.

Ποιος όμως έδειξε το δρόμο στον Μητσοτάκη για το πώς η Βουλή μπορεί να νομοθετεί τερατουργήματα με εύκολο τρόπο και χωρίς αντιδράσεις. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας που άνοιξαν τη Βουλή παραμονή δεκαπενταύγουστου του 2015 για να προβούν στο πολιτικό πραξικόπημα της ψήφισης του τρίτου μνημονίου, κόντρα στην απόφαση του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το Ποτάμι. 

Η άθλια καλοκαιρινή αντιλαϊκή λειτουργία της Βουλής είναι ένα κατόρθωμα και μια ευγενική προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ασημάκης

Night Resident – Hedge Witch (Official Video Clip)

Κατιούσα

Οι Night Resident είναι ένα νέο τριμελές σχήμα που μετράει ένα χρόνο ύπαρξης, με βασικές rock, heavy & doom ‘n gloom επιρροές στον ήχο τους. Ακούσαμε γι’ αυτούς πρώτη φορά, το Νοέμβριο του 2018 όταν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους video για το κομμάτι Moon Rapture με το οποίο θέλησαν να συστηθούν στο κοινό και αποτελούνται από τρεις καταξιωμένους και έμπειρους μουσικούς στο χώρο της Underground σκηνής με τον κάθε ένα να έχει συμμετάσχει σε σπουδαία σχήματα.
Συγκεκριμένα τους Night Resident αποτελούν οι:
Κώστας Παπασπύρου στην Κιθάρα/Φωνή με συμμετοχές στους Speedblow, Engine-V, Black Soul Horde & Thought Converter, Γιάννης Τσιακόπουλος σε Μπάσο/Φωνή με συμμετοχές στους Speedblow, Inside It Grows, Mahakala, Black Soul Horde, Thought Converter, For What Is Worth, Unbreakable Circle καθώς και Trailblazer records και Mothstudio Productions, Γιάννης Δάβαρης στα Τύμπανα με συμμετοχές στους Speedblow &Tropeto.
Οι Night Resident έρχονται σήμερα για να μας υπενθυμίσουν ότι πολύ σύντομα κάτι νέο πρόκειται να καταφτάσει, κάνοντάς μας δώρο ακόμα ένα βίντεο και ακόμα ένα κομμάτι. Αυτή τη φορά, μας συστήνουν το Hedge Witch μέσα από ένα 70’s low budget horror movie σκηνικό, βασιζόμενοι πάνω στον Σαξονικό μύθο της καλής μάγισσας που έχει τη δύναμη να ζει στο σύνορο ανάμεσα στον κόσμο των πνευμάτων και σε αυτό των ανθρώπων. Οι τρεις μουσικοί, αποτελούν τους θνητούς που ζητούν από τη μάγισσά τους να τους δείξει πώς μπορούν να σπάσουν το φράγμα κ να περάσουν το σύνορο, προκειμένου να γνωρίσουν την αληθινή μαγεία της άλλης πλευράς.
Μετά από μία εξαιρετικά δημιουργική χρονιά, το δισκογραφικό αυτό ντεμπούτο, έχει ολοκληρωθεί και αποτελείται από εννέα κομμάτια υπό τον τίτλο Night Resident το οποίο θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, σε βινύλιο και φυσικά digital. Μπορείτε από σήμερα κιόλας να προ-παραγγείλετε το νέο album μέσω του bandcamp, σε όποια από τις δύο μορφές επιθυμείτε.

Tracklist:
1. Hedge Witch
2. Moon Rapture
3. Ι Have Failed
4. Something Wrong With The Sky
5. To Be Alone
6. When Shadows Call
7. Bright Red Eyes
8. After The Fade
9. A Hundred Tomorrows
Στο ρόλο της Hedge Witch απολαύστε τη Λαμπρινή, η σκηνοθεσία και το μοντάζ έγινε από τον Γιάννη Τσιακόπουλο, το γύρισμα από τους Χρήστο Κόλλια/Γιάννη Τσιακόπουλο και η παραγωγή έγινε από το Mothstudio Productions. Η μίξη του κομματιού έγινε από τον Γιάννη Τσιακόπουλο και το mastering από τον Μάριο Μεθενίτη και τέλος την επιμέλεια του λογότυπου όπως και του album artwork cover την είχε ο Γιάννης Τσιακόπουλος.
Μπορείτε να απολαύσετε το ολοκαίνουργιο video για το κομμάτι Hedge Witch, εδώ: https://youtu.be/UaWtEoWPNFU
Night Resident album Pre Order, εδώ: https://nightresident.bandcamp.com/album/night-resident
FB Page: www.facebook.com/nightresidentband
Instagram Profile: @nightresidentband
You Tube channel: http://tiny.cc/oitq9y
Band’s E-mail: nightresidentband@gmail.com

GAME OF THRONES

Κι επειδή ταυτίζεται η εμβάθυνση της πολιτικής με την εμβάθυνση της επικοινωνίας κι επειδή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναδεικνύονται σε κύριους ιδεολογικούς μηχανισμούς κι επειδή μαζικές πολιτιστικές παραγωγές παιδαγωγούν και παράγουν ιδεολογία, το αιματοβαμμένο παιχνίδι εξουσίας  και πολιτικής, στη σειρά Game of Thrones, που η παρακολούθησή της συνένωσε σε μια online κοινότητα εκατομμύρια ανθρώπους διαφορετικούς,  έχει σημαντικό ενδιαφέρον γιατί αφορά στην ουσία το εδώ και τώρα, ενισχύοντας κι αντανακλώντας τα κοινωνικά και πολιτικά πρότυπα και αξίες του καπιταλισμού της δύσης.

               Ποιες παραδοχές σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά  και την πολιτική μεταδίδονται από το Game of Thrones; 
 “ Tο Μέγα Σφαγείο και τα Ουτοπικά Διλήμματα του Game of Thrones 

      Προλεγόμενα. Κυρίως Θέμα και Φούγκες
 Πριν από 8 χρόνια, όταν μόλις είχε ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος του, είχαμε χαιρετήσει το Game of Thrones ως μια συγκλονιστικά ρεαλιστική – σε βαθμό που ο ρεαλισμός του να γίνεται υπέρ-πραγματικός, προκαλώντας την αμηχανία του ανοίκειου στο θεατή – αναπαράσταση αυτού του «μεγάλου σφαγείου της εξουσίας» που κάποτε εντόπισε ο κριτικός Jan Kott στις τραγωδίες του Σαίξπηρ. 
         Το Μέγα Σφαγείο της Εξουσίας ή αλλιώς, η διαλεκτική σχέση της ενθρόνισης και της καρατόμησης. Η πορεία προς το θρόνο ως μια ανάβαση πάνω στα λείψανα των δικαίων και των αδίκων. Και ύστερα, όταν ο διεκδικητής κάθεται επιτέλους στην κρύα επιφάνεια του αντικείμενου του πόθου του, δεν μπορεί παρά να δει, πίσω από την πλάτη του θρόνου, ένα δεύτερο σωρό από κόκκαλα. Όσων πριν από αυτόν βρέθηκαν στην ίδια θέση. 
           Αυτή η ad infinitum επανάληψη του δράματος της εξουσίας έμοιαζε ήδη από τότε να αποτελεί το κυρίως θέμα του GoT και εν πολλοίς αποδείχθηκε πως όντως ήταν. Το σφαγείο τροφοδοτήθηκε καλά με τα σώματα των Robert, Stannis και Renly Baratheon, του Joffrey Lannister, του Rob Stark κ.ο.κ. Ταυτόχρονα ωστόσο, μια άλλη σειρά στοιχείων και γραμμών φυγής της κύριας ιστορίας δημιουργούσε την εντύπωση πως στην κατάληξή του ίσως το GoT να αποδεικνυόταν κάτι ακόμα περισσότερο.Μια προσπάθεια να χαρτογραφηθεί με τη μορφή του μύθου η δυνατότητα διαφυγής από το φαύλο κύκλο της σφαγής. 
          Ως τέτοια στοιχεία είχαμε εντοπίσει: 
α. το «χειμώνα που ερχόταν» (“winter is coming”) – όχι βέβαια ως μετεωρολογική ιδιοτροπία, αλλά ενδεχομένως ως σύμβολο των σαρωτικών αλλαγών που ανά περιόδους επέρχονται στο κοσμο-σύστημα, σύμφωνα με τον Immanuel Wallerstein, αναστατώνοντας τη γεωπολιτική και τα θεμέλια των κοινωνιών μας. 
β. τις έννοιες της υβριδικότητας και της οριακότητας (liminality) που το GoT έμοιαζε να λαμβάνει σοβαρά υπόψη. Την υβριδικότητα μέσω της κατηγορίας του «μπάσταρδου», αυτού που είναι-και-δεν-είναι, κατηγορία που δεν αναφερόταν αυστηρά στους νόθους, αλλά εν γένει σε όσους εξόκειλαν της κανονικότητας. Άλλωστε, όπως χαρακτηριστικά το είχε θέσει ο Tyrion, «κάθε νάνος είναι μπάσταρδος στα μάτια του πατέρα του». Ενώ την οριακότητα, μέσω του ευρήματος της Νυχτερινής Φρουράς, που καθήκον είχε τη φρούρηση, δηλαδή την τήρηση και επιτέλεση, των συνόρων. Γιατί όπως στην εποχή μας ξέρουμε (;) καλά, και μας το υπενθύμισαν και πάλι ο John Snow και η Ingrid, ο Sam και η Gilly, μάλλον το σύνορο είναι αυτό που καθορίζει την ετερότητα και όχι η ετερότητα που προκαλεί το σύνορο. Η άρση των συνόρων κατέστησε τους απειλητικούς Wildlings πολύτιμους συμμάχους.

γ. η απειλή των White Walkers που μόλις διαφαινόταν τότε. Είχαμε εικάσει πως οι νεκροί που αναίτια και έπειτα από χιλιάδες χρόνια ξυπνούσαν, ίσως να αποτελούσαν το ασυνείδητο του Westeros, τώρα που οι αριστοκρατικοί του οίκοι συγκρούονταν και η σύμβαση του πολιτισμού, που συγκρατεί τα ένστικτα του θανάτου, ξέφτιζε. 
δ. τέλος, και κυριότερα, είχαμε εικάσει – με αφορμή τον πρώτο, τότε, φόνο ιδανικού ήρωα και πρωταγωνιστή, του Ned Stark – πως ίσως το GoT θα είχε την πιο απροσδόκητη κατάληξη και επίλυση. Αν και φαινομενικά δομημένο στη φόρμουλα του ηρωικού έπους φαντασίας, το GoT από την αρχή φρόντιζε να αποστασιοποιείται από τις ειδολογικές συμβάσεις του, σκοτώνοντας τακτικά τους κύριους ήρωες, τιμωρώντας τους δίκαιους με ακόμα περισσότερα παθήματα ή συσκοτίζοντας τις αδρές γραμμές του ηθικού μανιχαϊσμού, οδηγώντας για παράδειγμα το βλέμμα του θεατή να ξαναδεί με ευμένεια τον αιμομίκτη και κατά συρροή δολοφόνο Jaime Lannister. Έτσι, είχαμε εικάσει πως ίσως εν τέλει το GoT θα ανέτρεπε το ίδιο το είδος της ηρωικής φαντασίας, επιλύοντας το δράμα με έναν κατεξοχήν μη ηρωικό τρόπο – ο πόλεμος των 7 βασιλείων θα οδηγούσε στην άνοδο των απλών ανθρώπων, των commoners, είτε ως συντεταγμένου λαού είτε ως πλήθους που παράγει νέες πολιτικές επινοήσεις.
      Οκτώ χρόνια μετά το GoT ολοκληρώθηκε, αποτελώντας πλέον πολιτισμικό φαινόμενο παγκόσμιας εμβέλειας. Και ακριβώς για αυτό το λόγο έχει σημασία η μελέτη της λύσης και της κάθαρσης που πρόσφερε. Γιατί τα σημαντικά πολιτισμικά γεγονότα εντυπώνονται στη συλλογική φαντασία, είναι μέγα-αφηγήσεις που γεννούν και επιδρούν στις άλλες, μικρότερες αφηγήσεις που ακολουθούν. Τι συνέβη λοιπόν με τις προβλέψεις μας;

II. Ένας Λαός Δίχως Πολιτικό Σώμα

          Ο απλός λαός πράγματι εμφανίστηκε – όχι όμως με το σαρωτικό τρόπο της εικασίας μας.
        Κατ’ αρχάς εμφανίστηκε ενσαρκωμένος στους μπάσταρδους (την οικονομία των ροών του γαλάζιου αίματος και σπέρματος στις αριστοκρατικές κοινωνίες) ή σε κάποιους δεύτερης τάξης πρωταγωνιστές, όπως ο Bronn ο τυχοδιώκτης, o Podrick ο ιπποκόμος και ο Gendry ο σιδεράς.
        Ωστόσο η εμφάνιση αυτή ήταν υπολειμματική. Ο John Snow και o Gendry αποδεικνύονται γνήσιοι απόγονοι βασιλέων, ενώ ο Bronn και ο Podrick εν τέλει ανέρχονται κοινωνικά, με τον Bronn να γίνεται άρχοντας και σύμβουλος του νέου βασιλιά και τον Podrick ιππότης της βασιλικής φρουράς. Δεν πρόκειται όμως για την εγκαθίδρυση κάποια γενικευμένης ταξικής κινητικότητας, αλλά για τις κατ’ εξαίρεση αίσιες περιπέτειες του ατομικού βίου.

               Ο λαός εμφανίζεται επίσης αυτοπρόσωπα και πολυάριθμος στο King’s Landing, αρχικά σε κάποια τυφλή εξέγερση για το ψωμί και έπειτα ως ακόλουθοι του Υψηλού Σπουργιτιού, αυτής της θρησκευτικής, πρωτοχριστιανικής σέκτας. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις ο λαός αναπαρίσταται ως όχλος, αναπαρίσταται δηλαδή μέσα και υπό το βλέμμα των αριστοκρατών.

Στην πληρότητά του θα εμφανιστεί μόλις στο προτελευταίο επεισόδιο.

 Η μάχη για το King’s Landing υπήρξε μια από τις ρεαλιστικότερες κινηματογραφικές αναπαραστάσεις του πολέμου από την πλευρά του άμαχου πληθυσμού που έχουν ποτέ γυριστεί. Τα πλάνα από ψηλά είναι πανοραμικά. Μας δίνουν την οπτική της Daenerys και του δράκου της, Drogon. Είναι η οπτική του στρατηγικού σχεδιασμού που βλέπει τον κόσμο ως μια γεωμετρία της στόχευσης: οι ζώνες των κτιρίων, τα δίκτυα των δρόμων.

Αντίθετα, τα πλάνα από χαμηλά είναι τυφλά, κάμερα γίνονται τα μάτια του ανώνυμου υποκείμενου που δεν βλέπει, μα βιώνει: το κτίριο που ως σπίτι στέγασε και τώρα καταρρέει ως τάφος, το δρόμο που σήμαινε την κίνηση και τη δυνατότητα και τώρα γίνεται αδιέξοδο από τα συντρίμμια.

Τα δεύτερα αυτά πλάνα, που εναλλάσσονται κατ’ εξακολούθηση με τα πρώτα, εξανθρωπίζουν το στρατηγικό στόχο, τον παρασταίνουν ιμπρεσιονιστικά καταγράφοντας τις ύστατες πράξεις των ατομικών ζωών που φονεύονται. Όμως δεν πρόκειται για κάποια γνήσια εξατομίκευση – αφορά τον καθένα και άρα τον κανένα. Ο λαός είτε ως ζωντανή ασπίδα προστασίας της Cersei είτε ως γυμνή ζωή που γίνεται παρανάλωμα του δράκου της Daenerys καθίσταται ύλη προς φόνευση, παραμένει ως τέλους μαζικός και ανώνυμος, όπως και ο θάνατός του.

Στο τέλος της μάχης δεν είναι το λευκό χιόνι αυτό που πέφτει και όλα τα ησυχάζει. Είναι οι στάχτες αυτές που πέφτουν από τον ουρανό, είναι μια αρχέγονη και αιώνια Χιροσίμα, που όπως και το αιώνιο Ολοκαύτωμα, εκτείνεται στο χώρο και το χρόνο, μπορεί να συμβαίνει επ’ άπειρον, τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον, στους χρονικούς ορίζοντες δηλαδή που ταυτόχρονα οριοθετούν τη ψευδο-μεσαιωνική χρονικότητα του Game of Thrones. (…)”

                          

Απόσπασμα από    

Δρένος Δημήτρης (2019), Το Μέγα Σφαγείο και τα Ουτοπικά Διλήμματα του Game of Thrones

               

                                                                         

Η καπιταλιστική ανάπτυξη και τα σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, πράγματα ασυμβίβαστα

«Η ανάπτυξη θα εξασφαλίσει καλύτερους μισθούς, καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας»

INTIME NEWS

Πρόκειται για ψέμα ολκής. Αν είναι έτσι που τα λένε, ας απαντήσουν: Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στις φαρμακευτικές, στις τηλεπικοινωνίες και σε μια σειρά άλλους κλάδους, όπου οι επιχειρηματικοί όμιλοι συνέχισαν να κερδοφορούν ακόμα και μέσα στην καπιταλιστική κρίση, γιατί δεν είδαν τους μισθούς τους να αυξάνονται, αλλά αντίθετα τους είδαν να υποχωρούν παραπέρα; Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη με κίνητρο το καπιταλιστικό κέρδος είναι η διασφάλιση της κερδοφορίας των καπιταλιστών, το να έχουν οι επενδύσεις ικανοποιητικό κέρδος, αλλά και να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους ανταγωνιστές τους. Αυτό επιτυγχάνεται με μια σειρά προϋποθέσεις όπως π.χ. η χαμηλή φορολογία, η φθηνή γη, οι φτηνές πρώτες ύλες, μηδενικό ενεργειακό κόστος, διευκολύνσεις από το αστικό κράτος. Πάνω απ' όλα όμως προϋποθέτει την πολύμορφη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Πώς επιτυγχάνεται αυτό;
α) Με τη μείωση ή καθήλωση των μισθών σε χαμηλά επίπεδα. Μπορεί να σηκώθηκε μεγάλος ντόρος, από τον ΣΥΡΙΖΑ παλιότερα, αλλά και την ΝΔ σήμερα, αξιοποιώντας την ελάχιστη αύξηση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του υποκατώτατου. Ομως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι για αυτές τις εξελίξεις οι καπιταλιστές έχουν πάρει γερά δωράκια όπως π.χ. η επιδότηση των εισφορών για νέους εργαζόμενους από το κράτος, δηλαδή σε τελική ανάλυση από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Το κύριο ζήτημα είναι ότι από το 2009 μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιηθεί μια σημαντική βύθιση του κατώτερου μισθού που παγιώθηκε και κατοχυρώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια και αυτό το χαμηλό επίπεδο αποτελεί τη βάση για όλη τη μισθολογική κλίμακα. Ας σκεφτούμε ότι το 2009 μιλάγαμε για τη γενιά των 700 ευρώ και σήμερα για τη γενιά των 400 και 300. Κρύβουν επίσης πως προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι ο χαμηλός μέσος μισθός, αυτός που καθορίζει και τα περιθώρια κέρδους των καπιταλιστών. Γι' αυτό και ο μέσος μισθός μειώθηκε και συνεχίζει να μειώνεται δραματικά όλα αυτά τα χρόνια, με την πλειοψηφία των μισθωτών, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, να έχει «κατέβει» εισοδηματική κατηγορία. Το ζήτημα δηλαδή είναι η συνολική συμπίεση των μισθών - και πρώτα απ' όλα του μέσου μισθού - προς τα κάτω.

β) Η ένταση της εκμετάλλευσης που συνδέεται με την απόλυτη ή σχετική μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων υπηρετείται με πολλούς δρόμους, αξιοποιώντας όλο το θεσμικό πλαίσιο και την πρακτική με τα οποία λειτουργούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η κατάργηση των τριετιών, οι «ευέλικτες εργασιακές σχέσεις», η λεγόμενη μείωση του μη «μισθολογικού κόστους», που αφορά ουσιαστικά ιδιαίτερα τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, τα πολύμορφα κίνητρα αντικατάστασης παλιότερων εργαζομένων με νεότερους, με λιγότερα δικαιώματα, η εντατικοποίηση της εργασίας, η κατάργηση μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, είναι πλευρές που συμβάλλουν αθροιστικά στην ένταση της εκμετάλλευσης, είτε οδηγούν άμεσα ή έμμεσα στη μείωση των μισθών των εργαζομένων. Είναι εξάλλου μέσα σε αυτά τα πλαίσια που η κυβέρνηση της ΝΔ προαναγγέλλει, μέσα και από το λεγόμενο λευκό μητρώο για τις επιχειρήσεις, νέα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους που απλά θα αξοποιούν όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν στα χέρια τους ή που θα αντικαθιστούν επί της ουσίας μέρος του μισθού με άλλες «παροχές».
γ) Σε κλάδους αιχμής με μεγάλα ποσοστά κέρδους, όπου οι μισθοί παραμένουν σε υψηλότερα επίπεδα, γιατί αφορούν και υψηλότερης ειδίκευσης μισθωτή εργασία, δεν πρέπει να χάνεται μια «κρυφή» κλοπή που πραγματοποιείται και που βεβαίως δεν είναι τόσο εύληπτη. Την ίδια ώρα που οι μισθοί διατηρούνται στα ίδια επίπεδα ή αυξάνονται ελάχιστα, τα κέρδη των καπιταλιστών επενδυτών εκτινάσσονται, μεγαλώνοντας χρόνο το χρόνο. Η αύξηση δηλαδή της παραγωγικότητας της εργασίας (με νέες μεθόδους οργάνωσης της παραγωγής, με εκσυγχρονισμό της κ.λπ.) αξιοποιείται για να μεγαλώνει η ψαλίδα ανάμεσα στα κέρδη και τους μισθούς, ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και στο μέρος του πλούτου στο οποίο έχουν πρόσβαση. Δηλαδή, και με σχετικά υψηλότερους μισθούς μειώνεται το κομμάτι του πλούτου που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι, την ίδια στιγμή που ο πλούτος συνολικά αυξάνεται. Και, βέβαια, η απειλή της ανεργίας, το συνολικό περιβάλλον του εργασιακού μεσαίωνα καθηλώνουν τους μισθούς και σε τέτοιους κλάδους...

«Θα εξασφαλίσουμε καλύτερες και σταθερές δουλειές»

Σε μια σειρά κλάδους η «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» είναι μια βασική μέθοδος για την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ο εργαζόμενος βρίσκεται στη διάθεση του εργοδότη 24 ώρες τη μέρα και όλες τις μέρες του χρόνου. Πληρώνεται συνήθως με βάση το μηνιαίο εργάσιμο χρόνο που «απασχολείται», ή ακόμα και για μεγαλύτερες περιόδους, όμως άλλες φορές δουλεύει 4 ώρες τη μέρα και άλλες φορές 7, 12, 1 ή καμία. Ετσι ουσιαστικά πληρώνεται λιγότερο απ' ό,τι θα πληρωνόταν αν είχε σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ημερήσιο ωράριο, με σταθερό μισθό, αν πληρωνόταν υπερωρίες, ενώ είναι σημαντική και η καταπόνηση στον οργανισμό του. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από αυτές τις αυξομειώσεις στον ημερήσιο χρόνο εργασίας πετυχαίνεται μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Στην ίδια κατεύθυνση αξιοποιούνται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, οι εργολαβικές σχέσεις κλπ.
Αυτό το καθεστώς που έχτισαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και που εξήγγειλε πως θα συνεχίσει η σημερινή της ΝΔ, υλοποιώντας άλλωστε κατευθύνσεις της ΕΕ, είναι προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη και γι' αυτό το λόγο θα διατηρηθεί και θα επεκταθεί:

• Η γενικευμένη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας αφορά πλέον 6 στις 10 νέες θέσεις απασχόλησης, με την αναλογία να συνεχίζει να αλλάζει και στις συνθήκες της αναιμικής ανάκαμψης, με τη συνεχή αντικατάσταση μόνιμων θέσεων με δικαιώματα, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και με κουτσουρεμένα δικαιώματα.
• Τα 14 διαφορετικά είδη συμβάσεων, μεταξύ των οποίων και συμβάσεις μιας μέρας π.χ. στον Τουρισμό, που κατά τα άλλα σπάει το ένα πίσω από το άλλο τα ρεκόρ κερδοφορίας, τα δουλεμπορικά που πολλαπλασιάζονται.
• Οι αποφάσεις που ενσωματώνουν και τις αντίστοιχες κατευθύνσεις της ΕΕ για τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, ακόμα και την 9ήμερη και 11ήμερη συνεχόμενη εργασία, π.χ. στους γιατρούς και τους σιδηροδρομικούς που επικύρωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το παραπέρα χτύπημα της Κυριακής αργίας στο Εμπόριο κ.ά.
• Τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» ως αποτέλεσμα της εντατικοποίησης, των ελλιπών μέτρων ασφάλειας, με τα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» να ανεβαίνουν συνεχώς από το 2014, φτάνοντας το 2017 (οπότε και τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία) η εργατική τάξη να θρηνεί 76 νεκρούς και συνολικά σχεδόν 7.500 σακατεμένους στα γκέτο της εργοδοσίας.
• Η διατήρηση όλου του μνημονιακού πλαισίου σε ό,τι αφορά τις προσλήψεις στο Δημόσιο, και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως π.χ. στους ΟΤΑ κ.α., οι 8μηνες συμβάσεις που είναι καθεστώς, η απαγόρευση επί της ουσίας της μόνιμης και σταθερής δουλειάς για χιλιάδες εργαζόμενους που καλύπτουν μάλιστα πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Ας δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα σε μια σειρά χώρους:
-- Το παράδειγμα του ΟΛΠ και της COSCO είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά. Την ίδια ώρα που η διακίνηση των εμπορευματοκιβωτίων στις τρεις προβλήτες για το 2018 έσπαγε όλα τα ρεκόρ και ο ΟΛΠ πετύχαινε την υψηλότερη ιστορικά επίδοση σε κερδοφορία, εμφανίζοντας κέρδη 100% (!) προ φόρων:
Οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, από το 2009 είναι εργολαβικοί, χωρίς ΣΣΕ και εκτός ΒΑΕ, με εκ περιτροπής εργασία, ατομικές συμβάσεις εργασίας, άθλιες συνθήκες δουλειάς με σακαταμένους εργάτες από την εντατικοποίηση, εργατικά «ατυχήματα» που αποκρύβονται.
Για τους υποτίθεται «μόνιμους» υπαλλήλους του ΟΛΠ, με τη βοήθεια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, η COSCO εν μέσω κερδοφορίας έβαλε τσεκούρι στις αποδοχές πάνω από το 40%, επιμήκυνε τον εργάσιμο χρόνο, κατάργησε το σταθερό πενθήμερο (Δευτέρα - Παρασκευή) και καθιέρωσε τη δουλειά 7 μέρες τη βδομάδα χωρίς υπερωριακή αμοιβή, επέβαλε σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, εισήγαγε τον ενεργό και ανενεργό χρόνο εργασίας, σύστημα αξιολόγησης με κριτήριο την παραγωγικότητα, «απλοποίησε» την απόλυση κ.ά.
-- Στα μεγάλα οδικά έργα, τους οδικούς άξονες, για τη μετατροπή της χώρας σε «διαμετακομιστικό κόμβο», οι οικοδόμοι που γρήγορα πετάχτηκαν στην ανεργία, μετά την ολοκλήρωση των έργων, ανά περιπτώσεις κατήγγειλαν ακόμα και τη δουλειά με 3 ευρώ την ώρα, ενώ δεκάδες είναι τα εργατικά «ατυχήματα», ακόμα και θανατηφόρα.

-- Στα μεγάλα ενεργειακά έργα, η εικόνα είναι ίδια: Στον πολυδιαφημισμένο ΤΑΠ, οι εργαζόμενοι δούλεψαν με μηνιαίες συμβάσεις ή και δύο εβδομάδων, ενώ σε όσους συμπληρώθηκαν τρεις ανανεώσεις των συμβάσεων, τους ανακοίνωσαν ότι θα τους απολύσουν για τουλάχιστον 45 μέρες και θα τους ξαναπροσλάβουν μετά, για να μη γίνουν οι συμβάσεις τους αορίστου χρόνου. Ελάχιστες, προσωρινές και με άθλιους όρους ήταν οι θέσεις εργασίας που δημιούργησε και η εγκατάσταση των ΑΠΕ σε μια σειρά περιοχές.
-- Για τη λεγόμενη επανεκκίνηση της ναυπηγικής βιομηχανίας, χαρακτηριστική είναι η εικόνα από τα Ναυπηγεία της Σύρου, που μετά από χρόνια απαξίωσης ανέλαβε η αμερικανική «ONEX», «μετά βαΐων και κλάδων» και με προκλητικά προνόμια: Το πρώτο που απαίτησε ο όμιλος ήταν οι εργαζόμενοι να υπογράψουν τις απολύσεις τους και μάλιστα μεταχρονολογημένες, προκειμένου να γλιτώσει την καταβολή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων! Αυτήν τη στιγμή στο ναυπηγείο από τους περίπου 120 εργαζόμενους δουλεύουν οι 60 και αυτοί σε εργολάβο, οι οποίοι αμείβονται με 10 ευρώ την ώρα (!), δηλαδή χωρίς υπερωρίες, άδειες, αργίες, επιδόματα, παίρνουν 16 ένσημα όσο και αν δουλέψουν, ενώ είναι άγνωστο αν τηρούνται και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς.
Να, λοιπόν, ποιες είναι οι «καλές και ποιοτικές θέσεις εργασίας» που δημιουργεί η ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου.

«Θα αντιμετωπιστεί η μαζική ανεργία»

Είναι προφανές ότι το πέρασμα στην καπιταλιστική ανάπτυξη φέρνει και μείωση της ανεργίας, που σε περίοδο κρίσης πλησίασε στο 30%, παίρνοντας πολύ μαζικά χαρακτηριστικά ιδιαίτερα σε νεότερους ηλικιακά εργαζόμενους. Ενα ζήτημα είναι σε τι καθεστώς και με τι όρους είναι οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται, και αφορά και την κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω. Ομως η ουσία είναι ότι όσο και να μοιράζουν μια θέση εργασίας σε δύο, όσο και να κουκουλώνουν την ανεργία με 3μηνα, 5μηνα και 6μηνα, όσο και να προσπαθούν με στατιστικά κόλπα να κρύψουν το μέγεθός της, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μαζικά την ανεργία που θα παραμένει σε υψηλά επίπεδα.
Τα στοιχεία από την αύξηση του αριθμού των νέων συμβάσεων στην πραγματικότητα είναι ένας ακόμα δείκτης που δείχνει τη μεγάλη ανακύκλωση του εργατικού δυναμικού, το διαρκές πέρασμα από την εργασία στην ανεργία: Σύμφωνα με το σύστημα «Εργάνη», σε κάθε 100 προσλήψεις αντιστοιχούν περίπου 95 απολύσεις! Είναι χαρακτηριστικό ότι για το 2018 ο απόλυτος αριθμός τόσο των προσλήψεων όσο και των απολύσεων ξεπερνά τον απόλυτο αριθμό του εργατικού δυναμικού. Που σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος προσλήφθηκε και απολύθηκε μέσα στον ίδιο χρόνο πάνω από μια φορά.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη αξιοποιεί την τεχνολογική ανάπτυξη, την εισαγωγή σύγχρονων μέσων παραγωγής, νέες μεθόδους οργάνωσης της εργασίας όχι για να εξασφαλίσει λιγότερη δουλειά για όλους, αλλά για να εντείνει την εκμετάλλευση. Σε αυτό το «σχήμα» χωρούν λιγότεροι εργαζόμενοι απ' ό,τι πριν. Επίσης οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις επενδύουν με κριτήριο όχι τις κοινωνικές ανάγκες, τη σχεδιασμένη αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά το κέρδος, άρα θα επενδύουν εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν φθηνότερη εργατική δύναμη με κάθε τρόπο. Γι' αυτό το κεφάλαιο δεν διστάζει να κλείνει τις επιχειρήσεις και να τις ανοίγει αλλού, με γνώμονα το βαθμό εκμετάλλευσης στην παραγωγή, τα φορολογικά και ασφαλιστικά προνόμια, τη δυνατότητα φθηνού δανεισμού, τα κέρδη στο χρηματιστήριο κάθε χώρας και πάει λέγοντας.
Αλλωστε το παραμύθι αυτό δεν έχουν παρά να δοκιμάσουν να το πούνε στους εργαζόμενους του εργοστασίου της «ΔΕΛΤΑ» στο Πλατύ Ημαθίας και της «Frigoglass» στην Αχαΐα, που σε αντίθεση με τα κυβερνητικά παραμύθια αποτελούσαν όχι μόνο κερδοφόρες επιχειρήσεις, αλλά και εκ των πρωταγωνιστών του κλάδου τους:
-- Οι 90 εργαζόμενοι της «ΔΕΛΤΑ» πετάχτηκαν στο δρόμο μετά από χρόνια δουλειάς, ακριβώς επειδή το μονοπώλιο που ελέγχει την επιχείρηση («VIVARTIA»), αφού επιδοτήθηκε με τεράστιες κρατικές επιχορηγήσεις με τα διάφορα «προγράμματα για την ανάπτυξη των επενδύσεων», αποφάσισε να μεταφέρει την παραγωγή στη Γαλλία, προκειμένου να διασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Κάπως έτσι, οι δεκάδες εργαζόμενοι του εργοστασίου βρέθηκαν να ...«γιορτάζουν» τη «μεταμνημονιακή» περίοδο.
-- Αντίστοιχο είναι το παράδειγμα του εργοστασίου της «Frigoglass». Οι κάθε είδους «διευκολύνσεις» στην επιχείρηση, μεταξύ άλλων με «κούρεμα» των χρεών από τις τράπεζες κατά 50%, οι επενδύσεις σε μια σειρά χώρες και ηπείρους, «έτρεχαν» τα προηγούμενα χρόνια παράλληλα με διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία και προγράμματα «εθελούσιας εξόδου», ενώ, τέλος, η εργοδοσία ανακοίνωσε πως θα βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο για την «ενίσχυση της μακροπρόθεσμης ανταγωνιστικότητάς της», πετώντας και εδώ στο δρόμο 91 εργαζόμενους.
Το κυνήγι της αύξησης του ποσοστού κερδοφορίας των επιχειρήσεων είναι μια διαδικασία που όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα της ανεργίας, αλλά αντίθετα την εμπεριέχει. Γι' αυτό εξάλλου το αστικό κράτος, ανεξάρτητα από διαχειριστές στο τιμόνι του, έχει ως μόνιμο στοιχείο τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, ανάλογα και με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, πλάι στη διευκόλυνση των υπόλοιπων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

«Θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας»

Πράγματι η χώρα μας έχει πολύ μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτές αξιοποιούνται με τους όρους που επιβάλλει το κεφάλαιο, με βάση δηλαδή το πού προσδοκά τα μεγαλύτερα κέρδη. Το καθοριστικό αυτό κριτήριο υπονομεύει αυτές τις πολύ μεγάλες δυνατότητες και βέβαια δεν τις βάζει στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών αλλά απέναντί τους.
Αλλωστε και ο ίδιος ο όρος περί «συγκριτικών πλεονεκτημάτων» αυτό υπονοεί, αφού ξεκάθαρο είναι ότι το κριτήριο δεν είναι πώς θα καλυφτούν οι λαϊκές ανάγκες, αλλά το τι δίνει «πλεονέκτημα» στον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κέρδη τους απέναντι στους ανταγωνιστές τους.
Ορισμένα παραδείγματα από τα όσα παρουσιάζουν ως τέτοια πλεονεκτήματα μπορούν να δείξουν του λόγου το αληθές:
-- Οι μεγάλες δυνατότητες για αγροδιατροφικά προϊόντα υψηλής ποιότητας, που θα μπορούν να καλύψουν πλήρως τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και με βάση τις αστικές προτεραιότητες π.χ. για μεγιστοποίηση των εξαγωγών, αναδιάρθρωση των καλλιεργειών κ.ο.κ. μένουν αναξιοποίητες, ενώ οι ακολουθούμενες πρακτικές οδηγούν σε ακόμα πιο γρήγορο ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, σε συγκέντρωση της παραγωγής σε μεγάλες αγροδιατροφικές βιομηχανίες όπου οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν «συμμετέχουν στην αναδιανομή των κερδών», αλλά αντίθετα βλέπουν τους μισθούς και τα δικαιώματά τους να χτυπιούνται παραπέρα, την εντατικοποίηση να σπάει κόκαλα, τη δουλειά τους να γίνεται λάστιχο. Η χώρα εξάγει μαζικά προϊόντα που για να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες υποχρεώνεται να τα εισάγει από αλλού, γιατί αυτό συμφέρει καλύτερα τους μεγαλεμπόρους και τους μεγαλοαγρότες, τους μεγαλοβιομήχανους του κλάδου, και την ίδια ώρα τα τρόφιμα που φτάνουν στο τραπέζι της λαϊκής οικογένειας είναι ακριβά, ενώ ταυτόχρονα οι τιμές που πουλάει ο αγρότης - παραγωγός είναι εξευτελιστικές.
-- Οι μεγάλες δυνατότητες, λόγω των κλιματικών και άλλων συνθηκών για την αξιοποίηση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που θα μπορούσαν να αξιοποιούνται συνδυασμένα με τις υπόλοιπες διαθέσιμες εγχώριες πηγές, όπως το λιγνίτη, για να διασφαλίζουν ταυτόχρονα την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της λαϊκής οικογένειας, την προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των κατοίκων, τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, σταθερές θέσεις ασφαλούς εργασίας για τους εργαζόμενους του κλάδου, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης μετατρέπονται σε «κατάρα»: Η άναρχη εγκατάστασή τους, με αποκλειστικό κριτήριο το υψηλό ποσοστό κέρδους για τους ομίλους, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση, σε πανάκριβο ρεύμα - «εμπόρευμα» για το λαό, σε περιβαλλοντικές καταστροφές σε ορεινούς όγκους και δάση κ.ο.κ.
-- Το κατά γενική ομολογία ικανό, έμπειρο και μορφωμένο εργατικό δυναμικό, επειδή ακριβώς η αξιοποίησή του δεν γίνεται στο πλαίσιο μιας κεντρικά επιστημονικά σχεδιασμένης οικονομίας, όπου τα μέσα παραγωγής θα τα έχει στα χέρια της η εργατική τάξη για να παράγει για τις δικές της σύγχρονες ανάγκες, αλλά με βάση τα εφήμερα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων και το κυνήγι της κερδοφορίας, όταν δεν είναι στα «αζήτητα» της ανεργίας, όταν δεν μεταναστεύει για κάποιους σχετικά καλύτερους όρους δουλειάς, μπαίνει στην παραγωγή με ακόμα χειρότερους όρους, με όρους ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης, με την ψαλίδα ανάμεσα στην παραγωγικότητα και στα όσα απολαμβάνει διαρκώς να μεγαλώνει, απαξιώνοντας έτσι και αυτή την ικανότητά του.

«Θα είναι ισόμετρη και βιώσιμη»

Βγαλμένη από τα ...παραμύθια είναι και η επίκληση μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης «ισόμετρης και βιώσιμης», αφού ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός οδηγεί στην αναρχία στην παραγωγή, στην καπιταλιστική ανισομετρία σε όλα τα επίπεδα, στοιχεία που βρίσκονται κυριολεκτικά στο DNA του.
Δεν έχει άλλωστε κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στα «αναπτυξιακά σχέδια» που καταρτίζουν όλες οι διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις, όπου αποτυπώνεται σε όλο της το «μεγαλείο» η καπιταλιστική ανισομετρία, ιεραρχούνται μόνο οι τομείς και οι κλάδοι όπου οι επιχειρηματικοί όμιλοι προσδοκούν το μέγιστο ποσοστό κέρδους και διεξόδους για τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους (π.χ. διαμετακόμιση, «ενεργειακός κόμβος» κλπ.), αλλά και μέσα σε αυτούς ιεραρχούνται μόνο όσα έργα στηρίζουν τους στόχους της αστικής τάξης και όχι βέβαια τις λαϊκές ανάγκες (π.χ. μόνο οι μεγάλοι οδικοί άξονες, που χρυσοπληρώνει ο λαός και όχι το δευτερεύον οδικό δίκτυο κ.ο.κ.).
Τα σχέδια π.χ. για την Αττική είναι άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα του τι σημαίνει «ισόρροπη» καπιταλιστική ανάπτυξη:

• Από τη μια, στα Νότια, τα σχέδια για την «αθηναϊκή Ριβιέρα» και το «Λας Βέγκας» της Μεσογείου, η «εμβληματική επένδυση» στο Ελληνικό, που μαζί με την ανάπλαση του Φαληρικού Δέλτα, την αναβάθμιση της Μαρίνας του Αλίμου, την παραχώρηση του «Αστέρα» Βουλιαγμένης, το σύνολο των επενδύσεων στο παράκτιο μέτωπο, προωθούν έναν από τους στρατηγικούς στόχους της άρχουσας τάξης για το μέλλον της Αττικής, δηλαδή την ενίσχυσή της ως τουριστικού προορισμού υψηλού επιπέδου, με μονάδες πολυτελείας, καζίνο, συνεδριακά κέντρα, σημείο αναφοράς για την κρουαζιέρα. Οι όμιλοι έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν, γιατί με τις συγκεκριμένες επενδύσεις θα αυξηθούν τα κέρδη τους. Ομως, αυτά τα κέρδη δεν θα πέσουν από τον ουρανό. Θα προέλθουν από το ξεζούμισμα των εργαζομένων, από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Θα αυξηθούν με τη στήριξη του αστικού κράτους, τις φοροελαφρύνσεις του κεφαλαίου, τις εκπτώσεις στην προστασία του περιβάλλοντος. Θα πηγαίνουν χέρι χέρι με το χτύπημα αυτοαπασχολούμενων και επαγγελματιών. Και βέβαια και με όλα τα υπόλοιπα «καλά» του παρασιτισμού του κεφαλαίου με τα οποία θα βρεθούν αντιμέτωπα τα λαϊκά στρώματα.
• Την ίδια ώρα που στα Νότια οι καπιταλιστές θα στήνουν τη «βιτρίνα» τους, στη Δυτική Αττική θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο μια επιβαρυμένη βιομηχανική περιοχή μεγάλης έκτασης, με τεράστιους οδικούς άξονες, με τα σχέδια για τα ηλεκτρικά δίκτυα, ενεργειακούς αγωγούς, τις χωματερές όπως της Φυλής, κέντρα logistics και διαμετακομιστικού εμπορίου, που επεκτείνονται παραπέρα, για να κάνουν τη «βιώσιμη» ανάπτυξη ακόμα περισσότερο αβίωτη για το λαό. Στο πλαίσιο αυτής της «βιώσιμής τους ανάπτυξης» δεν χωράνε μέτρα προστασίας της ζωής του λαού από τις φυσικές καταστροφές, τα μέτρα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας, αφού για το κεφάλαιο και το κράτος του είναι κατά βάση «κόστος». Και, βέβαια, η καπιταλιστική ανάπτυξη που τάζουν δεν έχει χώρο για τις υπόλοιπες ανάγκες του λαού όπως π.χ. η αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, οι δωρεάν χώροι άθλησης, πολιτισμού, αναψυχής, διακοπών.

«Θα μετατρέψει τη χώρα σε ενεργειακό κόμβο»

Ο βασικός αυτός στόχος της αστικής τάξης, τον οποίο υλοποιούν η μία πίσω από την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις, μεταξύ των άλλων υλοποιώντας και τη στρατηγική της «απελευθέρωσης» της ΕΕ και στον κλάδο της Ενέργειας, έχει ήδη δώσει «δείγματα γραφής».
Για το λαό σημαίνει:
-- Φούντωμα της ενεργειακής φτώχειας. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους: Εν έτει 2019 με τις σημερινές τεράστιες δυνατότητες, την ώρα που οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην Ενέργεια ελέω και «απελευθέρωσης» προμηθεύονται πάμφθηνο ρεύμα για να το πουλάνε πανάκριβα στο εσωτερικό και να το εξάγουν, ένα στα τρία λαϊκά νοικοκυριά, το 29% του συνολικού πληθυσμού, ζει την ενεργειακή φτώχεια, μέσα και από τις απανωτές ανατιμήσεις στα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος. Μόνο το 2018 εκτελέστηκαν 300.000 διακοπές ρεύματος σε λαϊκά σπίτια και άλλες 230.000 ανακλήθηκαν στο «παρά πέντε», αφού τα λαϊκά νοικοκυριά με το μαχαίρι στο λαιμό έφτασαν στο ταμείο για κάποια ρύθμιση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έθεσε μάλιστα πάνω από 120.000 νοικοκυριά εκτός «κοινωνικού τιμολογίου», καθώς με τα νέα κριτήρια αποκλείστηκαν οι οικογένειες των «Κροίσων» με εισοδήματα των 9.000 ευρώ.
Και την ίδια ώρα το πετρέλαιο θέρμανσης είναι απλησίαστο για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, που ξεπαγιάζουν το χειμώνα και κοιτάνε να ζεσταθούν όπως όπως, ακόμα και με μέσα προηγούμενων αιώνων.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης: Στο «σταυροδρόμι» των μεγαλεπήβολων ενεργειακών σχεδιασμών, των μεγάλων αγωγών όπως ο ΤΑΠ, ο διασυνδετήριος IGB, οι πλατφόρμες φυσικού αερίου για το αμερικάνικο LNG κ.ο.κ., ο λαός της περιοχής είναι ανάμεσα στους «πρωταθλητές» της ενεργειακής φτώχειας πανελλαδικά.
-- Ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα στα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο.
Πικρή γεύση έχουν πάρει ήδη οι εργαζόμενοι του κλάδου. Από τη δεκαετία του '90, οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ξεπερνούσαν τους 36.000, με σχέσεις πλήρους, σταθερής εργασίας, ενώ σήμερα είναι λιγότεροι από 16.000. Πρόσφατα προαναγγέλθηκε νέος γύρος απολύσεων - 4.000 - με πακέτα «εθελούσιας εξόδου», που θα κληθεί να πληρώσει τελικά ο λαός, ενώ η διάλυση της λιγνιτικής βιομηχανίας οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη ανεργία στη Δ. Μακεδονία. Παράλληλα, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των εργαζομένων που δουλεύουν με σχέσεις προσωρινής απασχόλησης, με μισθούς πείνας και απληρωσιά, όπως φανερώνει και το παράδειγμα των εργολαβικών στον ΑΗΣ Μελίτη όπου οι εργαζόμενοι παραμένουν 2 μήνες απλήρωτοι, ενώ επίσης δεν αμείβονται με βάση τις τριετίες. Την ίδια ώρα, με βάση και τις μεγάλες ελλείψεις σε τεχνικό προσωπικό, φουντώνουν η εντατικοποίηση, τα εργατικά «ατυχήματα». Π.χ. στο ΔΕΔΔΗΕ μόνο για το 2018 καταγράφονται 100 «ατυχήματα» και ένα θανατηφόρο.
-- Υποβάθμιση του περιβάλλοντος, ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για την υγεία και το βιος του λαού.
Οι έρευνες στην Ηπειρο, που αφήνουν πίσω «κρανίου τόπο», τα κουφάρια των ανεμογεννητριών στους αποψιλωμένους ορεινούς όγκους και τα υπόλοιπα «έργα και ημέρες» των αρπακτικών της «πράσινης Ενέργειας», οι τεράστιοι κίνδυνοι για το φυσικό περιβάλλον και την τοπική οικονομία της Κρήτης, σε περίπτωση ατυχήματος, από την κλοπή ενός πολύτιμου ενεργειακού πόρου στα ανοιχτά της από την κοινοπραξία «ExxonMobil» - «Total» - ΕΛΠΕ, η σπατάλη Ενέργειας από την ηλεκτροπαραγωγή από φυσικό αέριο, η παραγνώριση των μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών, που συμβάλλουν ταυτόχρονα στην ύδρευση, στην άρδευση και στην αντιπλημμυρική προστασία και η σπατάλη πόρων, που θα μπορούσαν να διατεθούν στην αξιοποίηση του εγχώριου λιγνίτη με σύγχρονη τεχνολογία, πιο φιλική στο περιβάλλον, μιλάνε από μόνα τους. Εξάλλου, τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και σε διεθνές επίπεδο για το τι σημαίνουν οι τάχα αυστηροί κανόνες της ΕΕ, που έχει για αρχή της το «ο ρυπαίνων πληρώνει» (και δεν δίνει λογαριασμό), όσο και οι «φιλοπεριβαλλοντικές» διαβεβαιώσεις των μονοπωλίων.
-- Τεράστιους κινδύνους, αφού ο λαός γίνεται κυριολεκτικά στόχος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου.
Διαδοχικά, μάλιστα, οι αστικές κυβερνήσεις προκαλούν, αφού εμφανίζουν την εμπλοκή στους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου και των δρόμων μεταφοράς τους ως τάχα «ασπίδα» απέναντι στους ανταγωνισμούς! Εμφανίζουν το πρόβλημα, δηλαδή, ως γιατρικό και λένε με θράσος ότι «όσο μεγαλύτερα είναι τα συμφέροντα» που μπλέκονται τόσο πιο ...διασφαλισμένος θα είναι ο λαός!
Κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι η παρουσία στην κυπριακή ΑΟΖ των ενεργειακών κολοσσών, ΗΠΑ, Ευρωπαίων κ.ο.κ., όχι μόνο δεν εμπόδισε σε τίποτα την τουρκική επιθετικότητα, αλλά αντίθετα αποτέλεσε παράγοντα όξυνσης. Κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι είναι οι ενεργειακοί και οι υπόλοιποι σχεδιασμοί ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ στην περιοχή, που οδηγούν ολοταχώς προς διχοτομική λύση στο Κυπριακό, που «γκριζάρουν» το Αιγαίο, την κυπριακή, αλλά και την ελληνική ΑΟΖ, υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου που μπαίνουν ως ανταλλάγματα στο ιμπεριαλιστικό παζάρι. Κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι σε όλη την περιοχή όλοι οι αντίστοιχοι «ενεργειακοί κόμβοι», από την Ουκρανία ως τη Λιβύη και τη Συρία, έγιναν «χαλίκι» από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ότι οι δρόμοι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου είναι κυριολεκτικά χαραγμένοι με το αίμα των λαών.