Το οποίον, Βαγγέλα μου...

 Το οποίον, Βαγγέλα μου...

Έτσι είναι, Βαγγέλα μου. Καθ' όσον, αν και σέξυ, δεν έσκισες τον Αλέξη, πώς περίμενες να σε αβαντάρει η πλατειά λαϊκή βάση τής λαϊκής δεξιάς; Τζάμπα την σενιάρισες την μουστάκα, τζάμπα έκαψε και η λάμπα τού φωτισμένου ραφηναίου Βούδα, που χρησμοδότησε για πάρτη σου. Και πιο τζάμπα απ' όλα, η κονσούμα που στήσατε γι' απόψε με τον Χατζηνίκο, όπου βλέπω να σου ανοίγουνε πλάκα και να τρως τα λυσσακά σου γιατί δεν θα μπορείς να ρίξεις δυο αντρίκια μπινελίκια να ξεχαρμανιάσεις.

Το οποίον, Βαγγέλα μου, τί περίμενες, δηλαδής; Να κάνεις ζάφτι το Μητσοτακέικο; Κρίμας τα γαλόνια σου, ρε συ. Δεν θυμάσαι τότες, το '84, πώς καθάρισε σαν αβγό ο κόντες Μητσοτάκουλας τον δόλιο τον Στεφανόπουλο; Από μπόμπιρας με κοντοβράκια ήτανε στην δεξιά ο Κωστής αλλά ο Δρακουμέλ τον έκανε μια χαψιά. Ε, δεν το περίμενες ότι κάτι από το ενμπιέι του... το ντιντιτί του... το τέτοιο του, τέλος πάντων, θά 'χε κληροδοτήσει και στον γιόκα του;

Θα μου πεις, Βαγγέλα μου, ότι τακιμιάσανε στην κόντρα λυτοί και δεμένοι. και πώς να τους φέρεις βόλτα ολουνούς. Πάσο. Όλα τα κωλοπαίδια με τον Κούλη πήγανε. Αλλά φταις κι εσύ. Φταις κι εσύ, Βαγγέλα μου, που έκανες τον μοσκιό όταν τα μαζεύατε στο κόμμα. Κουτσοί-στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα το καταντήσατε το μαγαζί. Τον είδες τον Άδωνι; Μέχρι προχτές ήτανε φύρα αλλά τόνε μαζέψατε για να κάνετε σπάσιμο στον Καρατζαφέρη, τόνε νταντέψατε, μέχρι και υπουργό τόνε κάνατε κι ήρθε και ξετσουτσούνισε κι έβγαλε γλώσσα στους παλιούς. Αμ ο Τζίτζι; Είδες εξήγα ο Τζίτζι; Κι αυτός καρσί, Βαγγέλα μου. Σε χόρεψε καρσιλαμά, ο μπαγλαμάς. Κι αυτός στην κόντρα για την ανανέωση ντεμέκ.

Κατάλαβες, Βαγγέλα μου; Την είδανε όλοι ανανέωση. Ότι και καλά, δηλαδής, εσύ είσαι το παλιό, το σκάρτο, το ρετάλι κι αυτοί είναι το φρέσκο, το ραφινάτο, το γαμάουα, το κάτσε καλά λέμε. Χεσμένα τα έχουνε τα κενταυριλίκια μας και τα ρεϊντζεριλίκια μας. Λες και ίσαμε χτες όλοι αυτοί δεν βαράγανε παλαμάκια, να πούμε. Επροψέ λέγανε Καραμανλής και μέλωνε ο στόμας τους, εψέ κάνανε τούμπες στον Αντώνη και σήμερα πού σε είδον πού σε ξέρω. Τι τα θες τι τα γυρεύεις, Βαγγέλα μου. Έτσι είναι η κωλοζωή. Κάνει γύρες. Χτεσινοί πούστηδες, σημερινοί κωλομπαράδες και κάτσε παππούλη να σου δείξω πού τό 'χει η νόνα μου.

Όμως, ξέρεις κάτι, ρε Βαγγέλα; Τις έχεις κάνει κι εσύ τις γκέλες σου. Και μερικές απ' αυτές παραήτανε χοντρές, παναθεμά σε. Θυμάσαι, να πούμε, τότενες που ήσουνα υπουργός άμυνας και σου φέρανε να βάλεις κάτι τζίφρες για να περιλάβεις εκείνο το υποβρύχιο που πάαινε μονόμπαντα; Θυμάσαι τι είπες τότενες, Βαγγέλα μου; Όχι, είπες, δεν υπογράφω. Τους εξέρανες τους γερμανούς, Βαγγέλα μου. Κι ήπρεπε νά 'ρθει μετά ο άλλος ο Βαγγέλης, ο χοντρός, να υπογράψει και να γίνει ρόμπα εκείνος τζάμπα και βερεσέ. Πώς να τα ξεχάσουνε τέτοια κορδελάκια οι γερμανοί; Μη μου πεις ότι περίμενες να σου κάνουνε αβάντα τώρα, ενώ είχανε καρσί το δικό τους το παιδί!

Γιατί, πώς να το κάνουμε, Βαγγέλα μου; Ο Κούλης είχε φροντίσει εδώ και χρόνια να κάνει τα κονέ του με τους γερμανούς. Έτσι, στα κουτουρού νομίζεις ότι παράγγελνε τα σάτζαλα και τα μάτζαλά του από την Ζήμενς; Εσύ ούτε ένα κωλοφάξ δεν πήρες από δαύτους. Εμ, καλά δε λέω; Δούναι και λαβείν είναι όλα, Βαγγέλα μου. Νταραβέρι, που λένε. Αλισβερίσι.

Από την άλλη, όμως, αν το δεις ιστορικώς το θέμα, κάπως έτσι θα γινότανε η φτιάξη, Βαγγέλα μου. Ο Γάμα Παπατζής, να πούμε, έβγαλε πρωθύ τον γιο του. Ο Αντρέας έβγαλε τον δικό του τον γιο. Ο Κώτσος δεν είχε παιδί, έβγαλε ανήψι. Ε, δεν ήπρεπε κι ο Μητσοτάκουλας να βγάλει ένα σπλάχνο του; Δεν του βγήκε με την κόρη, του βγήκε με τον γιο. Καλά νά 'μαστε και νά 'χουμε υγεία, να δεις τι έχει να γενεί με τον Ερνέστο σε καμμιά εικοσαριά χρόνια.

Αλλά κι εσύ, ρε Βαγγέλα, παραείναι το κακό σου. Με ποιόνε πάγαινες να κάνεις παιχνίδι μωρέ; Με τον Τασούλα και τον Νικήτα; Για με την Βούλτεψη και τον Φορτσάκη; Αμ, η άλλη, η μια ζωή χαμένη, η Ντόρα; Δεν σε ψύλλιασε που η Ντόρα έκανε κόντρα στον αδερφό της; Δεν κατάλαβες ότι κάποιο λάκκο είχε η φάβα και σου την στήνανε στο λάου-λάου; Μπήτ' χαϊβάνι είσαι, ρε γαμώτο;

Με τούτα και με κείνα, στο φινάλε τον ήπιαμε, Βαγγέλα μου. Κι όχι μόνο τον ήπιαμε αλλά τώρα πρέπει να κάνουμε και τουμπεκί. Το οποίον, δεν μας παίρνει να κάνουμε πατιρντί ένεκα η παράταξις και η ενότη. Παναπεί, το κάνουμε μαστίχα το πράμα, ρίχνουμε και μια-δυο στρακαστρούκες σε στυλ απλοί στρατιώτες της παράταξης και τα τοιαύτα, μασάμε τα μουστάκια μας και ψάχνουμε φάρμακο για τη χώνεψη. Καθ' όσον το στραπάτσο που φάγαμε, να χάσουμε από ένα κωλοπαίδι που όταν βγάζει το κουστούμι ξεκινάει από το σακάκι, ήτανε πιο βαρύ κι ασήκωτο κι από αγριογούρουνο στιφάδο. Νομίζω;

Η επιστροφή του βρικόλακα

 Η επιστροφή του βρικόλακα

Η αλήθεια είναι πως τα πρόσωπα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, ιδίως στα αστικά κόμματα, άσχετα αν αυτά επιλέγουν την υπερπροβολή τους, γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να πουλήσουν ως περιτύλιγμα κι ουσιαστική διαφορά από τους υπόλοιπους. Το 10’ πχ κάποιοι μπορεί να είχαν ανακουφιστεί που δεν κέρδισε ο θηλυκός Μητσοτάκης στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ. Για να έρθει ο Σαμαράς, με την ακροδεξιά πολιτική ατζέντα, την ομάδα αλήθειας του Μουρούτη και την ταχύτατη μνημονιακή προσαρμογή, μετά τα Ζάππεια, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία για την ύπαρξη μιας «λαϊκής δεξιάς» και των περιθωρίων ουσιαστικής διαφοροποίησής της στην πράξη από το νεοφιλελεύθερο μπλοκ.

Ή τέλος πάντων, σχεδόν κάθε αμφιβολία, γιατί οι ψευδαισθήσεις παραμένουν παντοδύναμες για όσους θέλουν να τρέφονται με αυτές ή να τις καλλιεργούν, εφόσον μιλάμε για δημοσιογράφους όπως ο Δελαστίκ –που είχε δει πχ με πολύ καλό μάτι την ίδρυση των Ανελ ως αντιμνημονιακής δεξιάς- και ο Λυγερός, που ανέλυε χτες στην ΕΡΤ ότι ο Μητσοτάκης κι ο Μεϊμαράκης δεν εκφράζουν ακριβώς το ίδιο. Έτσι έμειναν εδραιωμένοι πχ οι λαϊκοί μύθοι για το τοτέμ της δεξιάς παράταξης, το Βούδα της Ραφήνας και βασιλιά ήλιο, που επισήμως παρέμεινε ουδέτερος, αλλά ουσιαστικά και off the record στήριξε το Βαγγέλα και το μουστάκι του. Και δεν είναι τυχαία φυσικά η ανακοίνωση των Ανελ που έσπευσαν να κατοχυρώσουν την καραμανλική παράδοση και να παρουσιαστούν ως οι μοναδικοί της συνεχιστές, μετά την εκλογή Μητσοτάκη.

Η εφημερίδα της κυβερνήσεως (κατά κόσμο των Συντακτών) εντόπισε πολύ εύστοχα την ουσία του πράγματος στο προχτεσινό πρωτοσέλιδό της: Καραμανλήδες κατά Μητσοτάκηδων, έξι δεκαετίες κρυφών και φανερών συγκρούσεων. Αυτή ήταν μια καθαρή ήττα του Καραμανλή, και κατά άλλους του Σύριζα, που βάση ενός αρκετά πιθανού σεναρίου, είχε έρθει σε συνεννόηση με τους καραμανλικούς και είχε επενδύσει στο ενδεχόμενο ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού, εφόσον τα βρει σκούρα –πχ με το ασφαλιστικό- και χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Γι’ αυτό κάποιοι πανελίστες πανηγύριζαν το χτεσινό αποτέλεσμα σα να ήταν η «πρώτη φορά δεξιά», και το ξόρκισμα των αλλεπάλληλων εκλογικών ηττών από το Σύριζα, που είχε εμπεδωθεί ως γενική ηττοπάθεια και συμπυκνώθηκε πολύ εύστοχα στο καλαμπούρι πως στις προβληματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου της ΝΔ (που πέρασαν από σαράντα κύματα) νικητής θα έβγαινε ο Τσίπρας, που τους έχει πάρει τον αέρα την τελευταία διετία και τους κερδίζει, όπου τους βρει. Αφού λοιπόν το νέο ΠαΣοΚ (που ούτε καν αυτό δεν είναι) είχε βρει ως επικεφαλής το νέο Παπανδρέου, ή μάλλον το κακέκτυπο του Ανδρέα, κι η ΝΔ χρειαζόταν το νέο Μητσοτάκη, αυτόν που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Ανδρέα ως αντίπαλο δέος και να το νικήσει –το ίδιο ακριβώς σκεπτικό δηλ με το οποίο είχε αναδειχθεί πρόεδρος της ΝΔ ο πατέρας Μητσοτάκης απέναντι στο Στεφανόπουλο, 32 χρόνια πριν, στο οργουελικό 1984.

Μεταξύ σοβαρού κι αστείου πάντως είναι εντυπωσιακό το μπλοκ που συμμάχησε άτυπα κι εργάστηκε ή πανηγύριζε για τη νίκη του Κυριάκου και των… μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Η Λυμπεράκη από το Ποτάμι (η οποία φροντίζει προφανώς και για το προσωπικό, πολιτικό της μέλλον, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη γνήσια, μεταρρυθμιστική της χαρά), το άρθρο γραμμής του Σημίτη, που ανασύρθηκε από τη ναφθαλίνη για να δώσει το στίγμα, οι συγκρατημένοι (;) πανηγυρισμοί στο κανάλι του Αλαφούζου, ο Άδωνης, και γενικώς όλοι οι άξιοι εκπρόσωποι του μαύρου μνημονιακού μπλοκ που συνασπίζονται ενάντια στον αριστερό λαϊκισμό (όπως λέει και ο Σημίτης στο άρθρο του). Ενώ εξίσου εντυπωσιακή ήταν η καμπάνια να ξεπλυθεί με κάθε τρόπο το όνομα του Κυριάκου, ακόμα και στις μεσημεριανές εκπομπές τύπου Στεφανίδου, για να αποκαταστήσει το προφίλ του καλού οικογενειάρχη, που μετρά για κάθε παραδοσιακό δεξιό ψηφοφόρο, ή σε γλοιώδη «νεανικά σόου», που του έχτιζαν την εικόνα του cool, σύγχρονου πολιτικού ηγέτη, που επικοινωνεί ακομπλεξάριστα, με το λαό.

Τα πρόσωπα δεν έχουν τόση σημασία. Αλλά ένας Μητσοτάκης είναι πάντα Μητσοτάκης. Ο φυσικός εκφραστής του μαύρου μπλοκ, που δε θα «συρθεί» (τραβάτε με κι ας κλαίω) σε ένα μνημόνιο, αλλά θα το εφαρμόσει χαρούμενα, επειδή το πιστεύει. Ο συνεχιστής της αντιλαϊκής πολιτικής του πατέρα του και των πιο βάρβαρων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ο πρέσβης του αντιλαϊκού λαϊκισμού, που βαφτίζει λαϊκίστικα λαϊκισμό και στρέβλωση κάθε λαϊκή κατάκτηση ή διεκδίκηση, κάθε ψήγμα κοινωνικού κράτους που έχει απομείνει, την παραμικρή διαφοροποίηση απ’ το κυρίαρχο στρατηγικό σχέδιο της αστικής τάξης. Που μιλάει αφ’ υψηλού για διαφθορά, σπάταλο κράτος, οικογενειοκρατία, αλλά έχει χτίσει την καριέρα του στο όνομά του (στο οποίο οφείλει αποκλειστικά την εκλογή του) κι έχει στο ενεργητικό του την υπόθεση Siemens, τις απολύσεις στο δημόσιο, αλλά και μια προσωρινή εξαίρεση για τους Χανιώτες ψηφοφόρος τους, ως γνήσιος πολέμιος του πελατειακού κράτους.

Τα πρόσωπα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία –όπως δεν έχει σημασία και ποιο αστικό κόμμα θα κληθεί να διαχειριστεί από κυβερνητικές θέσεις την απρόσκοπτη συνέχεια της διευρυμένης καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αλλά είναι προβληματικό να βλέπεις συνταξιούχους και λαϊκά στρώματα να ψηφίζουν ανοιχτά και να επιβραβεύουν τους δήμιούς τους, στη λογική «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», χωρίς να διατηρεί καν το δικαίωμα στην ελπίδα και την αυταπάτη. Όπως είναι άκρως προβληματικό πως βρέθηκαν τόσες χιλιάδες κόσμου να δώσει το τρίευρο και να συμμετάσχει στη διαδικασία εκλογής, αν και η πορεία είναι σταθερά φθίνουσα, συγκριτικά και με τις εκλογές του 10’. Όσο φαιδρό και αν είναι να λέει ο Μητσοτάκης για τα 400 χιλιάδες μέλη της ΝΔ, είναι σχεδόν σίγουρο πως σε μερικά χρόνια πολλά απ’ αυτά δε θα έχουν καν βιολογική υπόσταση για να λογίζονται τυπικά ως μέλη.

Ένας Μητσοτάκης είναι πάντα Μητσοτάκης. Κι είναι εύλογο και θεμιτό η λαϊκή θυμοσοφία να επιστρατεύει το χιούμορ για τα γουρλωμένα μάτια του γουρλή Κούλη, την κλασική ατάκα του Στάθη Ψάλτη στην Κούλα για τον (πολύ κωλόπαιδο) Κυριάκο, τα σατιρικά τιτιβίσματα για τον πατέρα Μητσοτάκη, που είχε βρικολακιάσει μέχρι να δει κάποιο παιδί του αρχηγό της ΝΔ –εκτός κι αν η κατάρα θα λυθεί μόνο όταν γίνει πρωθυπουργός. Όπως είναι λογική η καζούρα στη Ντόρα, που βαδίζει από σφαλιάρα σε σφαλιάρα, ως προς τις προσωπικές της φιλοδοξίες και το απωθημένο της, που βλέπει να το πραγματοποιεί ο μικρός της αδερφός· και στο Μεϊμαράκη, που έχει κλείσει ως καλεσμένος στον αποψινό Ενικό, κι είναι ζήτημα αν θα εμφανιστεί τελικά ή θα εξαφανιστεί όπως χτες το βράδυ, αφήνοντας μόνο τα πλάνα του με τον τσολιά της Ελληνοφρένειας, ως γλυκιά ανάμνηση, να παίζουν.

Αλίμονο όμως αν μείνουμε μόνο στη σάτιρα, που είναι ένας τρόπος άμυνας, αλλά μεταφράζεται σε αδυναμία, εφόσον δεν περνάμε και στην αντεπίθεση. Αλίμονο αν αντιμετωπίσουμε το Μητσοτάκη, που μπορεί να είναι και ο επόμενος πρωθυπουργός (μόνο ο Αβέρωφ, ο Έβερτ και ο μεταβατικός Βαγγέλας δεν έχουν καταφέρει να εκλεγούν) ως ένα γραφικό Μητσοτάκη, το γουρλή γουρλομάτη με τη ρετσινιά του γκαντέμη πατέρα του, κι όχι ως την επιθετική αιχμή του ταξικού μας εχθρού, που θα κληθεί να παίξει και ρόλο λαγού στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Και δεν είναι ίσως τυχαίο ότι στην Αμερική οι βρικόλακες είναι εξαιρετικά δημοφιλείς και μια ολάκερη τηλεοπτική βιομηχανία βασίζεται πάνω στη σχετική μυθοπλασία. Ο ελληνικός λαός έχει εξάλλου αμαρτωλό παρελθόν ως προς το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα ερωτεύεται το βιαστή του…

Υστερόγραφο (σχετικό και με τις ιδιωτικοποιήσεις, ως προς το ρεφρέν)

Κανένας εφησυχασμός, οργάνωση της αντεπίθεσης

Κανένας εφησυχασμός, οργάνωση της αντεπίθεσης

Κανονικά και με το δεξί μπήκε για την αστική τάξη το 2016. Το χειροκρότημα του ΣΕΒ για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που εμφανίζεται ως Μεσσίας για τα συμφέροντα του κεφαλαίου αντηχεί ακόμα. Το γιορτινό κλίμα χάλασαν στο τέλος της βδομάδας τα συνθήματα των διαδηλωτών του ΠΑΜΕ που έφτασαν ως το Μέγαρο Μαξίμου κάνοντας καθαρό πως η εργατική τάξη δε σκοπεύει να δηλώσει «σφάξε μ' αγά μου ν' αγιάσω».
Από την πλευρά της η κυβέρνηση -δια του υπουργού Εργασίας- χωρίς να κρατά ούτε τα προσχήματα βάφτισε ως υπεύθυνη στάση τη στάση της μεγαλοεργοδοσίας, δηλαδή αυτών που έχουν φορτώσει την κρίση στις πλάτες του λαού, που έχουν καταληστέψει τα Ταμεία, αυτών που σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία έχουν αφήσει απλήρωτους πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενους, που έχουν μαύρη ανασφάλιστη εργασία πάνω από 25%, που έχουν τσακίσει τους μισθούς και τους έχουν καθηλωμένους στα άθλια επίπεδα των 300 και των 400 ευρώ, αυτών που ακονίζουν τα νύχια τους πάνω στα αποκαΐδια του Ασφαλιστικού.
Η κυβερνητική στάση δεν προκαλεί έκπληξη. Εχει ήδη κάνει καθαρό με τον πιο τρανταχτό τρόπο για ποιους νομοθετεί και ποιους εξυπηρετεί, όπως με το νέο Ασφαλιστικό. Εχει κάνει καθαρό ότι όποια ανάπτυξη προσμένουν έχει ως στόχο μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο και γι' αυτό θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων.

Απόλυτη ταύτιση

Η κυβερνητική πολιτική ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τις αξιώσεις των βιομηχάνων που δήλωσαν ήδη ότι η αποκατάσταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου θα απαιτήσει σειρά νέων αντιλαϊκών παρεμβάσεων, νέα μόνιμα μέτρα, «μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση ενθάρρυνσης των επενδύσεων», «προσέλκυση ξένων επενδύσεων», η οποία θα πρέπει βέβαια να «στοχεύει στην οριζόντια ενθάρρυνση των οικονομικά αποδοτικών επενδύσεων», αυτών δηλαδή που υπόσχονται την ανάκαμψη και διεύρυνση της μάζας των επιχειρηματικών κερδών, την ανάπτυξη τομέων της οικονομίας με μεγάλη προστιθέμενη αξία, όπως λένε, μεγάλη παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια, δηλαδή δυνατότητα εξαγωγών.

Αιτία πολέμου

Σ' αυτό το πλαίσιο αναδιαρθρώσεων εντάσσονται οι προοπτικές για τη διεύρυνση των επαγγελματικών Ταμείων και της ιδιωτικής Ασφάλισης που θα προκύψουν περίπου σαν φυσική εξέλιξη, αφού το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει και τα κοράκια καραδοκούν. Το κυβερνητικό σχέδιο - αιτία πολέμου για την εργατική τάξη, προβλέπει ήδη: Νέα μείωση των συντάξεων, μέσω του υπολογισμού τους με ακόμα πιο δυσμενείς όρους. Επέκταση των μειώσεων και στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, μέσω του επανυπολογισμού τους με τους ίδιους όρους. Κατακόρυφη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για αγρότες και ελευθεροεπαγγελματίες. Αύξηση των εισφορών των εργαζομένων και για τις επικουρικές συντάξεις. Νέες ενοποιήσεις Ταμείων, με παραπέρα συρρίκνωση των παροχών για όλους. Κατάργηση του ΕΚΑΣ, εξαΰλωση των εφάπαξ που απέμειναν. Κι αυτά, σύμφωνα με τις κυβερνητικές δηλώσεις, είναι μόνο η αρχή, ένα μέρος της «δομικής μεταρρύθμισης» όπως λένε, σχεδιάζουν για τα επόμενα χρόνια, που σημαίνει ότι παραμένει ορθάνοιχτος ο δρόμος για παραπέρα ανατροπές.
Δια της σαλαμοποίησης η κυβέρνηση επιδιώκει να καθησυχάσει τους μισούς απέναντι στους υπόλοιπους. Ομως το αντιασφαλιστικό σχέδιό της πλήττει παλιούς και νέους συνταξιούχους. Με τον επανυπολογισμό των συντάξεων και την εφαρμογή ενιαίων κριτηρίων για όλους, θα μειωθούν κι άλλο οι αποδοχές των συνταξιούχων, πρόσθετα στις τεράστιες μειώσεις που έχουν ήδη υποστεί. Αυτή είναι, άλλωστε, και μια από τις μεγαλύτερες προσφορές του ΣΥΡΙΖΑ στην εργοδοσία και το σύστημα: Με τη μεταρρύθμιση που προωθεί, νομιμοποιεί τις περικοπές που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια και κλείνει κάθε συζήτηση από τη σκοπιά του κεφαλαίου και του κράτους για ανάκτηση των αιματηρών απωλειών που είχαν οι συνταξιούχοι από το 2009.
Συντριπτικό είναι το χτύπημα και για τους αγρότες, καθώς το κυβερνητικό σχέδιο προβλέπει δραματική αύξηση των εισφορών τους που φτάνει μέχρι και στον τριπλασιασμό, σταδιακά μέχρι το 2019. Τα νέα χαράτσια στο Ασφαλιστικό, συνδυαστικά με αυτά που αφορούν τη φορολογία, επιταχύνουν το ξεκλήρισμά τους. Αυτονόητος ο επείγον χαρακτήρας που παίρνει η αντίδρασή τους: Συντονίζονται πανελλαδικά για μπλόκα στο δεύτερο δεκαήμερο του Γενάρη (ήδη στην Καρδίτσα έβγαλαν τα τρακτέρ στις πλατείες, τέτοια απόφαση έχουν στα Φάρσαλα, στα Τρίκαλα, ενώ ανάλογες αποφάσεις αναμένονται και σε μια σειρά άλλες περιοχές της χώρας.

Κάλπικη αντιπαράθεση

Αυτοί που «δεν παίζονται» είναι όσοι από τις πολιτικές δυνάμεις έχουν ήδη ψηφίσει τα μνημόνια και προσπαθούν σήμερα να εμφανιστούν ως αντιπολίτευση. Για να αντιπαρατεθούν στην κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπερασπίζονται τα δικά τους «μεταρρυθμιστικά» σχέδια. Η ΝΔ «ξεθάβει» το λεγόμενο «mail Χαρδούβελη», με τον ισχυρισμό ότι προέβλεπε μειώσεις μόνο στις επικουρικές συντάξεις μέσα από τη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος». Αντίστοιχα, το ΠΑΣΟΚ υπερασπίζεται το νόμο Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, ο οποίος, όπως λέει, αν εφαρμοζόταν, θα οδηγούσε σε μικρότερες μειώσεις των συντάξεων από αυτές που φέρνει τώρα το σχέδιο της κυβέρνησης, αν βέβαια μείνει ως έχει μετά τη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο. Ομως κυβέρνηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχει ο καθένας το δικό του μερίδιο στην εξολόθρευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η τωρινή τους αντιπαράθεση δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν το λαό, να τον μπερδέψουν και, τελικά, να τον βάλουν να σκεφτεί με τη λογική του μικρότερου κακού, που διευκολύνει αντικειμενικά τη νομιμοποίηση όλων των προηγούμενων μέτρων, όσο και την αποδοχή των επόμενων.

Μαύρα μαντάτα για την καπιταλιστική οικονομία

Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση υπόσχεται ανάκαμψη με ένταση των αντεργατικών μέτρων, διάφοροι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί υποβαθμίζουν τις εκτιμήσεις τους συνολικά ως προς τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάκαμψης για το 2016. Η Παγκόσμια Τράπεζα υποβάθμισε τις προβλέψεις της για την παγκόσμια ανάπτυξη το 2016, με αφορμή τις «απογοητευτικές» επιδόσεις των ισχυρών «αναδυόμενων χωρών», όπως η Κίνα και η Βραζιλία. Εκτιμά ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ θα καταγράψει άνοδο μόλις 2,9%, από 3,3% που εκτιμούσε σε προηγούμενη πρόβλεψη. Μέγα θέμα, φαίνεται να είναι η περίπτωση της Κίνας όπου η πτώση στα χρηματιστήριά της συμπαρέσυρε και τα χρηματιστήρια άλλων χωρών, αντανακλώντας τη συνολική εικόνα της καπιταλιστικής οικονομίας και τις δυσκολίες να ανακάμψει από τη συγχρονισμένη κρίση που διαρκεί ήδη 7 χρόνια σε πολλούς κλάδους και βεβαίως εμπεριέχει και κινήσεις τακτικής και «μετρήματος» αντιδράσεων στην έναρξη μιας νέας χρονιάς. Από τη μια η κατώτερη του προβλεπόμενου ανάπτυξη του 6,7% στην Κίνα (η χαμηλότερη από το 1990, καθώς «έτρεχε» με διψήφιο ρυθμό ανάπτυξης), αναιμική ανάπτυξη του 1,7% στην Ευρωζώνη (που σημαίνει βεβαίως μεγάλη ανισομετρία και σε πολλές περιπτώσεις ύφεση και στασιμότητα), επίσης οι αρνητικοί ρυθμοί ανάπτυξης σε μεγάλες χώρες όπως η Ρωσία -4,5% και Βραζιλία στο -2,5%, ενώ και οι ΗΠΑ, που βρίσκονται σε ανάκαμψη, καταγράφουν σχετικά χαμηλό ρυθμό 2,4%.

Επικίνδυνες εξελίξεις στη γειτονιά μας

Στη γειτονιά μας κλιμακώνεται η προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο, με την επιδίωξή της για «γκριζάρισμά» του να γίνεται όλο και πιο φανερή, με τις «πλάτες» μάλιστα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σε συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή. Από την πλευρά της η ελληνική κυβέρνηση μένει έκθετη καθώς συνεχίζει να προβάλλει την απατηλή εικόνα της Ελλάδας ως «όασης σταθερότητας», την ίδια ώρα που συνυπογράφει τις αποφάσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ που αναβαθμίζουν τη θέση της τουρκικής αστικής τάξης, την ίδια ώρα που εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των λυκοσυμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και στους εντεινόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και αλλού.
Το ΚΚΕ εξέφρασε - στη διάρκεια συνάντησης του Δ. Κουτσούμπα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλο - την ανησυχία του Κόμματος για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, το Αιγαίο και τους κινδύνους μεγαλύτερης εμπλοκής της χώρας μας στις συγκρούσεις στη Συρία, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Ιδιαίτερα, επεσήμανε την ανησυχία που δημιουργεί η τουρκική επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο, με την παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων, με αφορμή τη ΝΟΤΑΜ της προηγούμενης εβδομάδας, για ουσιαστικά περιορισμό της κυριαρχίας σε όλο το Αιγαίο, από το Βορρά μέχρι το Νότο για ένα χρόνο, πράγμα που εξάλλου το έχει κάνει και στο παρελθόν, αλλά μέσα σε αυτές τις συνθήκες της όξυνσης των προβλημάτων και των ανταγωνισμών στην περιοχή, δημιουργεί μεγαλύτερους κινδύνους. Εξέφρασε επίσης την ανησυχία για το Κυπριακό με τις διαπραγματεύσεις και τα προβλήματα που δημιουργεί η πολιτική, όχι μόνο της Τουρκίας αλλά γενικότερα και άλλων μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή, με την προσπάθεια δημιουργίας ενός ουσιαστικά νέου σχεδίου Ανάν, σε ακόμα χειρότερη κατεύθυνση.

***

Για την εργατική τάξη το σύνολο των εξελίξεων δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού κι απ' αυτήν την άποψη είναι στοιχείο αισιοδοξίας οι αποφάσεις που ήδη παίρνονται για την επόμενη απεργιακή κινητοποίηση. Οπως στοιχείο αισιοδοξίας είναι το γεγονός ότι οι αγώνες που οργανώνονται δεν μένουν μόνο στον άμεσο στόχο. Δείχνουν να έχουν και στόχευση το σύνολο του εκμεταλλευτικού συστήματος που δημιουργεί συνεχώς κρίσεις, φτώχεια, ανεργία και πολέμους.

Καπιταλιστική ανάκαμψη με όχημα την αντιλαϊκή πολιτική

Καπιταλιστική ανάκαμψη με όχημα την αντιλαϊκή πολιτική

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, με τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα: Η κυβέρνηση προωθεί κατά γράμμα την πολιτική ενίσχυσης των καπιταλιστών σύμφωνα με τις απαιτήσεις τους

Eurokinissi

Με όρο και προϋπόθεση τη μονιμότητα και την επέκταση των αντιλαϊκών μέτρων, την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών που προβλέπεται γι' αυτή τη φάση, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από κοινού με τα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου βάζουν στην προμετωπίδα της πολιτικής τους το σχέδιο της «παραγωγικής ανασυγκρότησης». Πρόκειται για το ένα και μοναδικό παράλληλο πρόγραμμα, που κρίνεται αναγκαίο για την τόνωση των νέων κερδοφόρων επενδύσεων, για τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή τη δημιουργία συνθηκών διευρυμένης αναπαραγωγής των κερδών. Το πρόκριμα για τα παραπάνω αποτελεί η πλήρης εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, ως ασφαλές «εφαλτήριο» και «τελευταία ευκαιρία» για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, όπως σταθερά επισημαίνει η πλευρά του ΣΕΒ.

«Φόρουμ» για την ενίσχυση των βιομηχάνων

Αποφασιστικό κρίκο σε αυτή τη διαδικασία αποτελεί η συγκρότηση και λειτουργία του «Φόρουμ για τη βιομηχανία», στο οποίο μετέχουν η κυβέρνηση και αρμόδιοι κρατικοί φορείς, ο ΣΕΒ, οι τραπεζίτες, αλλά και εκπρόσωποι του λεγόμενου «κοινωνικού εταιρισμού».
Το Φόρουμ στοχεύει να αποτελέσει «το κύριο όργανο διαβούλευσης με σκοπό τη διαμόρφωση προτάσεων άμεσης εφαρμογής για την ανάταξη του σημαντικότερου πυλώνα της οικονομίας, που είναι η βιομηχανία» τόνισε χτες, κατά την πρώτη συνεδρίαση του νέου «θεσμού», η υφυπουργός Οικονομίας, Θεοδώρα Τζάκρη, χαρακτηρίζοντας ως «εθνικό στόχο» την «ανάπτυξη της βιομηχανίας», δηλαδή την πολιτική πολύπλευρης ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και της προσέλκυσης νέων κερδοφόρων επενδύσεων. Οπως χαρακτηριστικά τόνισε, «τώρα που ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι μας στον ευρωπαϊκό χώρο, τώρα που ξέρουμε χωρίς αμφιβολία ότι είναι ένας χώρος ακραίων εθνικών οικονομικών ανταγωνισμών, με έξυπνες πολιτικές ενίσχυσης και προστασίας των εθνικών μας παραγωγικών μηχανών, στο πλαίσιο πάντα των αρχών της ΕΕ και τηρώντας τους κανόνες των εταίρων μας, θα χτίσουμε πετραδάκι - πετραδάκι τέτοιες πολιτικές, που θα εκμεταλλεύονται στο έπακρο το ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά θα δίνουν παραγωγική και αναπτυξιακή πνοή στη δική μας χώρα».
Ουσιαστικά, η λειτουργία του «Φόρουμ» αποτελεί μια ακόμη κυβερνητική πρωτοβουλία υλοποίησης των σχετικών προτάσεων του ΣΕΒ, με κύριο αντικείμενο την κατάθεση προτάσεων για την αντιμετώπιση κρίσιμων θεμάτων της εγχώριας βιομηχανίας και την κατάστρωση σχεδίου άμεσων ενεργειών για την ανάπτυξή της, όπως αυτό θα προκύψει από τα πορίσματα των 6 τεχνικών ομάδων εργασίας που θα το πλαισιώνουν.
Στις «τεχνικές ομάδες εργασίας» περιλαμβάνονται:
-- Η ομάδα προσδιορισμού δυναμικών κλάδων της βιομηχανίας που μπορούν να δημιουργήσουν «σταθερές θέσεις εργασίας» και να αντέχουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Τα κριτήρια ιεράρχησης θα περιλαμβάνουν τις δυνατότητες ανάπτυξης, τα υφιστάμενα «προβλήματα» και τις διεθνείς συνθήκες ανταγωνισμού σε κάθε κλάδο, τον εξαγωγικό προσανατολισμό, τη διαμόρφωση «οικονομιών κλίμακας», που σηματοδοτούν τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών, προκειμένου να επιτευχθεί η συμπίεση του «κόστους» των βιομηχάνων.
-- Η ομάδα διασύνδεσης καινοτομίας - βιομηχανίας. Μεταξύ άλλων, θα προχωρήσει με προτάσεις για την άρση των υφιστάμενων «εμποδίων», ενώ φανερή είναι η προσπάθεια μεγαλύτερης διασύνδεσης των ερευνητικών κέντρων, άλλων ιδρυμάτων που ασχολούνται με την έρευνα όπως τα ΑΕΙ και άλλων επίσης φορέων με τις ανάγκες των βιομηχάνων ή ακόμη και με τις ίδιες τις επιχειρήσεις τους.
-- Η ομάδα ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Να σημειωθεί ότι σε αυτές συγκαταλέγονται ισχυρές επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι και 250 εργαζόμενους, με τζίρο μέχρι 50 εκατ. ευρώ το χρόνο. Προβλέπεται ο προσδιορισμός δράσεων οργανωτικής και τεχνολογικής υποστήριξης, ιδιαίτερα γι' αυτές με εξαγωγικό προσανατολισμό και με συγκριτικά πλεονεκτήματα.
-- Η ομάδα εξοικονόμησης ενέργειας, που θα προσδιορίσει άμεσες δράσεις και εργαλεία για τη μείωση του κόστους ενέργειας, που επίσης αποτελεί πάγιο αίτημα των βιομηχάνων.
-- Η ομάδα χρηματοδοτικών εργαλείων - προσέλκυσης άμεσων ξένων επενδύσεων, που θα επεξεργαστεί εργαλεία πέραν του ΕΣΠΑ, σε συνεργασία με την Ενωση Ελληνικών Τραπεζών, για την υποστήριξη της μεταποίησης.
-- Η ομάδα επιχειρηματικού περιβάλλοντος, έργο της οποίας είναι ο εντοπισμός και η άρση διοικητικών εμποδίων για επενδύσεις, η «βελτίωση» στις διαδικασίες αδειοδότησης, ζητήματα που αφορούν την εφοδιαστική αλυσίδα, τα βιομηχανικά πάρκα, τη χωροταξία κ.ά.
Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, κάθε ομάδα εργασίας θα καταθέσει μέχρι το τέλος Φλεβάρη τα σχετικά πορίσματα, από τα οποία θα προκύψει το συνολικό «Σχέδιο Αμεσων Ενεργειών για τη Βιομηχανία».
Να σημειωθεί ότι το Μάρτη (σύμφωνα με τα ορόσημα του τρίτου μνημονίου) προβλέπονται οι ανακοινώσεις σχετικά με το «πρότυπο της παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Στα σκαριά και ο νέος «αναπτυξιακός νόμος»

Την ίδια ώρα, πτυχές τού υπό διαμόρφωση «αναπτυξιακού νόμου» παρουσίασε ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Σταθάκης, σύμφωνα με τον οποίο:
-- Θα δίνει κίνητρα για επενδύσεις από το εξωτερικό, με δημιουργία σταθερού φορολογικού καθεστώτος για επτά χρόνια, μέχρι την ολοκλήρωση της απόσβεσης.
-- Θα δίνει έμφαση σε κλάδους με συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως οι ειδικές κατηγορίες τουρισμού, η υψηλή τεχνολογία κ.τ.λ.
-- Θα παρέχει όλα τα κίνητρα - πέραν της «κλασικής» χρηματοδότης μέσω επιδοτήσεων - με δυνατότητα δανειοδότησης από χρηματοδοτικά εργαλεία και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις στην ΕΕ

Από την πλευρά του, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρας, σε παρέμβασή του μέσω της «Καθημερινής», επισημαίνει πως «η ελληνική οικονομία στην αρχή του 2016 βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι», «έχει μπροστά της την πρώτη αξιολόγηση του νέου χρηματοδοτικού προγράμματος, η οποία περιέχει δύο πολύ σημαντικές και ευαίσθητες προαπαιτούμενες δράσεις. Την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος και την ευθυγράμμιση της φορολογίας του αγροτικού εισοδήματος».
Ενδεικτική για τις οξυμένες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις στην ΕΕ είναι, εξάλλου, η αναφορά του Γ. Στουρνάρα ότι «ευρωπαϊκοί παράγοντες που γνωρίζουν άριστα τα ζητήματα αυτά, υποστηρίζουν ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, τα ασύμμετρα προβλήματα που δημιουργεί το προσφυγικό ζήτημα, η απειλή εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ και οι ανοιχτές πλέον διαφοροποιήσεις της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τη μια πλευρά και ορισμένων κρατών - μελών από την άλλη, όσον αφορά σημαντικές πτυχές της τραπεζικής ένωσης, καθιστούν άκρως επικίνδυνη μια ενδεχόμενη αποτυχία των διαπραγματεύσεων στο Eurogroup και μεταφορά τους σε Συμβούλιο Κορυφής».
Η «άκρως επικίνδυνη αποτυχία» στην οποία αναφέρεται ο Γ. Στουρνάρας έχει σχέση με την «αξιολόγηση», δηλαδή με τον έλεγχο της πορείας διαμόρφωσης στην Ελλάδα όλων των προϋποθέσεων για την καπιταλιστική ανάκαμψη, για επενδύσεις μια πορεία που στρέφεται αποκλειστικά σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων που ακόμη τρεμοπαίζουν στα πόδια τους. Μια διαδικασία που πραγματοποιείται εν μέσω οξύτατων αντιθέσεων στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ τόσο στο εσωτερικό τους όσο και σε σχέση με το ΔΝΤ που βεβαίως σχετίζονται και με τις δυσκολίες ανάκαμψης στην ΕΕ. Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας δεν είναι βεβαίως ανεξάρτητα από την όποια έκβαση θα έχουν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στα κράτη και τις κυβερνήσεις (π.χ. ΗΠΑ - Ευρωζώνη ή ΗΠΑ - Γερμανία, αλλά και Γερμανία - Γαλλία ή Γερμανία - Νότος ΕΕ), ούτε βέβαια και από την επιλογή «συμμαχιών» σε αυτό το πλέγμα. Ενδεικτική είναι και η δήλωση του υπουργού Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτου, σύμφωνα με τον οποίο η διαμάχη σχετικά με τη συμμετοχή του ΔΝΤ στη δανειακή σύμβαση «ξεπερνά το ελληνικό πρόγραμμα».
Ο Γ. Στουρνάρας, αναφερόμενος στην ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων ανάμεσα στα κόμματα της αστικής διαχείρισης, θεωρώντας ότι αυτό θα ενισχύσει τη «διαπραγματευτική δύναμη» της κυβέρνησης, επισημαίνει: «Η Βουλή των Ελλήνων, η οποία από το 2010 μέχρι σήμερα στήριξε την προσπάθεια προσαρμογής και συνεπώς τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να συμβάλει στην ολοκλήρωση του νομοθετικού έργου που υλοποιεί τη Σύμβαση».

Με τις προδιαγραφές του ΣΕΒ

«Χρειάζεται ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, όχι όμως τόσο σταθερό που να μην επιτρέπει αλλαγές για πράγματα που δεν μπορούν να προβλεφθούν». Αυτό υποστηρίζει ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, σχετικά με την πρόταση του ΣΕΒ που αφορά στη διαμόρφωση σταθερού φορολογικού συστήματος για 10 χρόνια, με χαμηλό συντελεστή για τις μεγάλες επενδύσεις πάνω από 100 εκατ. ευρώ. Οπως χαρακτηριστικά τόνισε, «πρέπει να βρεθεί ένα σωστό μείγμα που τείνει προς τη σταθερότητα». Αυτό με τη σειρά του προσδιορίζεται από κυβερνητικούς παράγοντες στα 7 χρόνια.
Σε ό,τι αφορά το ύψος του φορολογικού συντελεστή επί των επιχειρηματικών κερδών, ο Ευ. Τσακαλώτος επισημαίνει πως δεν αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα που «εμποδίζει τις μεγάλες επενδύσεις». Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, η χαμηλή φορολόγηση αποτελεί «επικουρικό εργαλείο και πιο σημαντικό είναι ότι και οι επενδυτές το θεωρούν επικουρικό».
Σε αυτό το πλαίσιο, σε συνδυασμό βέβαια και με μια ορισμένη μείωση της φορολογίας των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, επικεντρώνει στις αναδιαρθρώσεις που κρίνονται αναγκαίες για την καπιταλιστική ανάκαμψη και επισημαίνει: «Να ξέρεις τους τομείς που θέλεις να επενδύσεις και να υπάρχει και ιδιωτικό και δημόσιο χρήμα, που με τα νέα εργαλεία που φτιάχνουμε και τις συμμαχίες που θα κάνουμε με το EIB (Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων) και με το EBRD (Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη) είναι πολύ πιο σημαντικό». Πράγματι, η χρηματοδότηση του κεφαλαίου για επενδύσεις θα συμβάλλει στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι κρίσιμο ζήτημα για την κυβέρνηση, γι' αυτό πασχίζει μαζί με τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις απελευθερώσεις κ.λπ.

Με το «κλειδί στο χέρι»

«Θα τις παρουσιάσουμε με το κλειδί στο χέρι ως καινούργια σχέδια επενδυτικά, μέσα από μια διαδικασία διαφάνειας, δηλαδή νέοι επενδυτές να πάρουν έτοιμες βιομηχανίες».
Αυτό τονίζει η υφυπουργός Οικονομίας, αρμόδια για Θέματα Βιομηχανίας, Θ. Τζάκρη, σχετικά με παρατημένα εργοστάσια σε περιοχές της χώρας, που ρημάζουν λόγω και της καπιταλιστικής κρίσης. Σύμφωνα με την ίδια, τα εργοστάσια αυτά «θα πρέπει να διαθέτουν επαρκή κτιριακή υποδομή και μηχανολογικό εξοπλισμό, δεν μιλάμε για ερείπια».
Οπως υπογράμμισε, οι περισσότερες από τις βιομηχανίες που έκλεισαν για διαφορετικούς λόγους τα τελευταία χρόνια και στην πλειοψηφία τους βρίσκονται στα χέρια τραπεζών, μπορούν να επαναλειτουργήσουν χωρίς να κρατικοποιηθούν και οι νέοι ιδιοκτήτες θα προκύψουν μέσα από διαγωνισμούς και σε συνεννόηση με τις τράπεζες. Είναι φανερό δηλαδή ότι παράλληλα και ως ένα βαθμό, επιχειρείται η διευθέτηση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, η απαλλαγή των τραπεζών από τα βαρίδια και η λειτουργία επιχειρήσεων κάτω από νέα ιδιοκτησιακά σχήματα και βέβαια με την παροχή κάθε είδους κρατικών ενισχύσεων.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι φανερό ότι ετοιμάζονται και νέα «επιχειρηματικά τζάκια», τα οποία με κρατικό χρήμα και ενισχύσεις θα αναλάβουν τη διαχείριση «προβληματικών» επιχειρήσεων, αλλά με «ανταγωνιστική» προοπτική. Την ίδια ώρα, στους σχεδιασμούς που ξεδιπλώνει η συγκυβέρνηση περιλαμβάνεται και η προκήρυξη συγχρηματοδοτούμενου προγράμματος (ΕΣΠΑ - Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων), που αφορά στην αναδιάρθρωση επιχειρήσεων που είναι εγκατεστημένες σε Βιομηχανικές Περιοχές (ΒΙΠΕ).

Η «πλημμυρίδα» και ένα ακόμα παραμύθι περί διεξόδου από την κρίση

Η «πλημμυρίδα» και ένα ακόμα παραμύθι περί διεξόδου από την κρίση

Πριν μερικές μέρες, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, με άρθρο του σε εφημερίδα, προανήγγειλε πως τον ερχόμενο Φλεβάρη θα ξεκινήσει η «δημιουργία για πρώτη φορά ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα έχει έναν απλό (αλλά και συνάμα ριζοσπαστικό) στόχο: τον εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Μόλις την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, διέρρευσε πως ο τίτλος του νέου σχήματος θα είναι «euDorA25» και σημαίνει στα Ελληνικά: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα εκδημοκρατισθεί ή θα καταργηθεί - Ορίζοντας το 2025». Η επίσημη παρουσίαση θα γίνει στις 9 Φλεβάρη στο Βερολίνο. Στόχος; «Να σταματήσει η κρίση», να «αποφύγει η Ευρώπη την αποδόμηση», όπως λέει ο Βαρουφάκης στο άρθρο του, ενώ το πολιτικό «ζουμί» της παρέμβασής του συμπληρώνεται από την εξής διαπίστωση: «Αν δεν υπάρξει μια πανευρωπαϊκή πλημμυρίδα που να απειλήσει απ' άκρου εις άκρον της Ευρώπης την εξουσία πολιτικών και γραφειοκρατών που αναπαράγουν καταστροφικές πολιτικές, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα παραμείνει στο έλεος του συνδυασμού της υφεσιακής λιτότητας και των μη βιώσιμων δανείων».

Ετσι, λοιπόν, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, ο άνθρωπος που θεωρεί ότι από τα πρώτα δύο μνημόνια το 70% των μέτρων είναι σωστά, ανάμεσα βέβαια σε αυτά και όλες οι περικοπές μισθών, συντάξεων, δικαιωμάτων. Εκείνος που ως υπουργός μιας κυβέρνησης εισήγαγε τη λογική του «λιτού βίου» και θεωρούσε πως το δημιούργημά του, η συμφωνία δηλαδή του Φλεβάρη του 2015 που προετοίμαζε για την αντιλαϊκή επίθεση, ήταν μια καλή συμφωνία, εμφανίζεται με μία εναλλακτική πολιτική πρόταση που - όπως υπονοεί - θα ωφελήσει τον ελληνικό και άλλους λαούς της Ευρώπης.
Οτι σε επίπεδο Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ενωσης, από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2008 μέχρι και σήμερα, μαίνεται ένας πόλεμος οικονομικών συμφερόντων και κέντρων, τμημάτων του κεφαλαίου, είναι πλέον γνωστό και φανερό. Αλλωστε, είναι τέτοια η κατάσταση που δεν επιτρέπει ούτε καν να τηρούνται κάποια προσχήματα. Τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου, τμήματα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα της Ευρωζώνης, γνωρίζουν πως η επικράτησή τους σε βάρος άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, η ανάκαμψη των κερδών τους, η ενίσχυση της κερδοφορίας τους, είναι υπόθεση ζωτικής σημασίας. Αλλωστε, αυτός είναι και ο βασικός λόγος που κατά καιρούς εμφανίζονται διαφορετικά αστικά μείγματα πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης ως προτάσεις διεξόδου. Αυτές οι προτάσεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη συνταγή που διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, θεωρούν ότι θα τους ωφελήσουν περισσότερο για να ωφεληθούν περισσότερο. Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να δει κάποιος και την πρόταση Βαρουφάκη...
Αυτό το άλλο «μείγμα» που προτείνει η πλευρά Βαρουφάκη δεν είναι άγνωστο στο λαό. Δεν εννοούμε μόνο πως η ρητορική του μοιάζει αρκετά με όσα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση και ήταν ωμά ψέματα και εξαπάτηση των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών. Η ρητορική αυτή έχει αναπτυχθεί και παρουσιαστεί κατά καιρούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο ίδιος, μάλιστα, ο Βαρουφάκης έχει πρωτοστατήσει και έχει συμμετάσχει σε διεθνείς συναντήσεις και συνέδρια όπου το θέμα ήταν ακριβώς αυτό.

Πώς ξεδιπλώνεται το νήμα...

Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά:
-- Τον περασμένο Απρίλη διεξήχθη στο Παρίσι το ετήσιο συνέδριο του «Ινστιτούτου για τη Νέα Οικονομική Σκέψη» (Institute for New Economic Thinking), στο οποίο συμμετείχε και ο Βαρουφάκης. Το συγκεκριμένο ινστιτούτο αποτελεί ένα από τα «δημιουργήματα» του Αμερικανού μεγαλοεπενδυτή, τζογαδόρου των χρηματαγορών, Τζορτζ Σόρος, ο οποίος μάλιστα είχε ποντάρει και στο ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Η ιστοσελίδα του Ινστιτούτου ανέφερε τότε πως στο συνέδριο θα κυριαρχήσουν τα ζητήματα της ανισότητας, της οικονομικής αστάθειας και της διδασκαλίας των οικονομικών. Και πως «ο καθηγητής Οικονομικών Τ. Πικετί, οι νομπελίστες Τζ. Στίγκλιτς και Τζ. Χέκμαν, ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης και ο συνιδρυτής του Ινστιτούτου, Τζ. Σόρος, θα αναζητήσουν μαζί με εκατοντάδες ακαδημαϊκούς πώς η νέα οικονομική σκέψη μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα την κοινωνία»... Δε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε κάποιες από τις δράσεις του Τζ. Σόρος, όπως το χοντρό τζογάρισμα με την αγγλική στερλίνα και τα αστρονομικά κέρδη που αποκόμισε στις αρχές της δεκαετίας του '90, τις παρεμβάσεις του, ειδικά στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης, μέσω διαφόρων «φιλανθρωπικών δικτύων», των χρηματοδοτήσεων που χορηγεί σε διάφορα «ερευνητικά» ιδρύματα του κεφαλαίου, με διακλαδώσεις στην ευρύτερη περιοχή. Είναι γνωστά και αποκαλυπτικά...
-- Το Μάρτη του 2015, ο Γ. Βαρουφάκης συμμετείχε στο ετήσιο οικονομικό φόρουμ που διοργανώθηκε στο Κόμο της Ιταλίας από το ίδρυμα «The European House: Ambrossetti» (γνωστό και ως «ευρωπαϊκή λέσχη Μπίλντερμπεργκ»). Λίγες μέρες μετά, ήταν στο πάνελ των ομιλητών που διοργάνωσε στις Βρυξέλλες το «Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ των ΗΠΑ» (German Marshall Fund of the United States). Το εν λόγω ίδρυμα στοχεύει στην ενίσχυση της διατλαντικής συνεργασίας σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, στο «πνεύμα του σχεδίου Μάρσαλ», όπως πληροφορεί η ιστοσελίδα του «Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού», που συμβάλλει στην έρευνα και την ανάλυση για τα ζητήματα της διατλαντικής συνεργασίας. Ανάμεσα σε άλλα, στηρίζει τα δίκτυα συνεργασίας στα Βαλκάνια («φιλανθρωπικά ιδρύματα», π.χ. «Σόρος») και τις περιοχές της Μαύρης Θάλασσας.
-- Στις 12 Σεπτέμβρη στη Γαλλία, όλοι οι εκφραστές ενός άλλου μείγματος αστικής διαχείρισης συναντήθηκαν στο φεστιβάλ της εφημερίδας «Ουμανιτέ». Βρέθηκαν λοιπόν όλοι μαζί οι: Γιάννης Βαρουφάκης, Ζωή Κωνσταντοπούλου, Ζαν Λικ Μελανσόν, Οσκαρ Λαφοντέν και Στέφανο Φασίνα. Και συνυπέγραψαν ένα κείμενο που προβλήθηκε ως «Διακήρυξη» για τη σύγκληση «Διεθνούς Συνόδου για ένα σχέδιο Β' για την Ευρώπη». Σε αυτό το κείμενο, οι προτάσεις τους αποτυπώνουν την προσπάθεια των «ριγμένων» τμημάτων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου να βρουν τρόπους διασφάλισης των συμφερόντων τους. Δεν αποτελούν παρά «εναλλακτικές» λύσεις για την αποτελεσματικότερη και πιο «συναινετική» διαμόρφωση αντιλαϊκών προγραμμάτων. Γι' αυτό και δε διστάζουν να καταφύγουν και σε αντικομμουνισμό (χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων υπονομεύουν τα αληθινά λαϊκά συμφέροντα).
Παραθέσαμε ορισμένα στιγμιότυπα από την πλούσια πορεία της «εναλλακτικής πρότασης» που αναμένεται να παρουσιαστεί τον επόμενο Φλεβάρη στο Βερολίνο, όπως γράφει ο Γ. Βαρουφάκης. Και η «πανευρωπαϊκή πλημμυρίδα» που προαναγγέλλει, είναι βέβαιο ότι θα παρασύρει κι άλλα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και θα δίνει νέα ορμή και ώθηση σε συγκεκριμένα τμήματα του κεφαλαίου που επιδιώκουν την εφαρμογή ενός διαφορετικού μείγματος αστικής πολιτικής. Από τις ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις ξεπηδούν αντιλαϊκά εκτρώματα που εμφανίζονται ως η διέξοδος από την κρίση, απ' τα οποία ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα. Πολύ απλά γιατί η προοπτική δε βρίσκεται στο να στρατευτεί στο πλευρό του ενός ή του άλλου τμήματος του κεφαλαίου, αλλά στο δικό του οργανωμένο αγώνα ενάντια στις αιτίες που γεννούν τη δυστυχία του... Και σε αυτόν τον αγώνα είναι όλοι τους εχθροί του.

Κ. Πασ.

Διεργασίες με στόχο την εξασφάλιση συναίνεσης και κυβερνητικής εναλλαγής

Διεργασίες με στόχο την εξασφάλιση συναίνεσης και κυβερνητικής εναλλαγής

Icon

Παράλληλα με την ένταση της επιθετικότητας από πλευράς του κεφαλαίου και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απέναντι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα προχωράνε και τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Είναι πασιφανής η προσπάθεια των αστικών επιτελείων, μετά τη «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ, διαδικασία βέβαια που συνεχίζει και «τρέχει», να αναστυλώσουν και τον κεντροδεξιό πυλώνα του συστήματος ως εναλλακτική. Ταυτόχρονα, αξιοποιούν κάθε αντιδραστική και συντηρητική εφεδρεία, είτε για κυβέρνηση συνεργασίας, είτε ως αντιπολίτευση απ' τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Σε αυτό το σκηνικό έρχονται να ενταχθούν τα σενάρια που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διαρρέει για ενδεχόμενη διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, προκειμένου να εξασφαλίσει τη σταθερότητα της κυβέρνησής του, που καλείται να προχωρήσει με αποφασιστικότητα μέτρα με βάση τη στρατηγική του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιεί ανοίγματα στην ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, με στόχο να εκφράσει τη λεγόμενη «μη νεοφιλελεύθερη κεντροαριστερά», ένα ζήτημα που προφανώς θα απασχολήσει μπροστά στο συνέδριό του τους επόμενους μήνες.
Ταυτόχρονα, με αφορμή το Ασφαλιστικό, μια σειρά δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο διαμήνυαν ότι κέντρα των Βρυξελλών ασκούν πιέσεις σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι για συναίνεση και στήριξη της κυβέρνησης.
Στο ίδιο σκηνικό περιλαμβάνονται: Οι εσωκομματικές διεργασίες, οι κόντρες και οι διαμάχες στη ΝΔ. Η προσπάθεια αναβάπτισης του ΠΑΣΟΚ και η εμφάνισή του ως ο «προοδευτικός πόλος», επιδιώκοντας να ανακτήσει μερίδιο από τη σοσιαλδημοκρατία που του «άρπαξε» ο ΣΥΡΙΖΑ. Η θέση που έχει εκφράσει η ναζιστική εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή για συμμετοχή σε κυβέρνηση «εθνικού σκοπού», αξιώνοντας ταυτόχρονα μερδικό από τη «δεξιά». Η Ενωση Κεντρώων, που έχει αναλάβει το ρόλο του «λαγού» των αστικών επιτελείων, προαναγγέλλοντας και προετοιμάζοντας το έδαφος για τα όσα επίκεινται, αλλά και το Ποτάμι, το οποίο αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου, ενώ «ακούραστα» επισημαίνει κάθε φορά ότι ως «υπεύθυνη δύναμη» δε θα διστάσει να στηρίξει μέτρα για το καλό της χώρας, όπως ψήφισε για παράδειγμα το μνημόνιο.

ΣΥΡΙΖΑ: Αγωνιά για την επίτευξη των στόχων του κεφαλαίου

Εχει αξία να μετρήσει κανείς τα όσα διεμήνυσε προς ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ο Αλ. Τσίπρας με το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. «Αν κάποιοι θέλουν να στηρίξουν την εθνική προσπάθεια, είναι ευπρόσδεκτοι αλλά όχι με όρους πολιτικής συναλλαγής». «ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι δυστυχώς παραμένουν περισσότερο εγκλωβισμένοι σε μια αδιέξοδη αντικυβερνητική καταγγελία, παραγνωρίζοντας ότι εκπροσωπούν ένα χώρο που εξ ορισμού θα έπρεπε να βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με την κυβερνώσα αριστερά».
Προσθέτει, μάλιστα, με το ίδιο νόημα, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να καλλιεργήσει αυταπάτες συνολικά για την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία και κατ' επέκταση για το κόμμα του, αλλά και ότι μπορεί να αλλάξει η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, ότι «πολλά σοσιαλιστικά κόμματα μετατοπίστηκαν τον τελευταίο χρόνο σε θέσεις εναντίον της λιτότητας και της ταξικά προσανατολισμένης δημοσιονομικής προσαρμογής, αυτό από μόνο του αποτελεί ένα θετικό γεγονός που δημιουργεί έδαφος συνεννοήσεων και συμμαχιών».
Στο ίδιο μοτίβο, ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, σε πρόσφατη συνέντευξή του στα «Νέα», δήλωσε ότι «η λαϊκή εντολή αποτελεί τον ισχυρότερο παράγοντα που διασφαλίζει την κυβερνητική συνοχή και αποτρέπει ευφάνταστα σενάρια άλλων κυβερνητικών συνεργασιών» και συμπλήρωσε ότι η πρωτοβουλία για τη διαμόρφωση νέων πολιτικών συνθέσεων ανήκει στην κυβέρνηση... Πρόσθεσε δε ότι «έχει ωριμάσει η ανάγκη ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο συνέδριο να απευθυνθεί στην αντι-νεοφιλελεύθερη κεντροαριστερά και σε σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που παραμένουν πολιτικά ανένταχτες».
Χαρακτηριστικές για τις διεργασίες ήταν και οι πρόσφατες δηλώσεις του Δ. Παπαδημούλη στο ΣΚΑΪ: «Οικουμενική κυβέρνηση δεν χρειάζεται ο τόπος, γιατί σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία κάποιος πρέπει να ελέγχει την κυβέρνηση και επιπλέον δεν την επιθυμούν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ». Προσθέτοντας βέβαια: «Είμαστε ανοιχτοί στη διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας και θα παραμείνουμε σταθεροί σ' αυτή την επιδίωξη, χωρίς να παρακαλάμε κανένα (...) Αλλο συγκυβέρνηση, άλλο συνεννόηση», αφήνοντας να εννοηθεί ότι διεύρυνση κυβερνητικής πλειοψηφίας δε σημαίνει και κυβερνητική συνεργασία.

ΠΑΣΟΚ: «Είναι ώρα συνεργασίας»

Στο φουλ είναι και οι διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ. Τελευταίο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι το άρθρο της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Φ. Γεννηματά, στον «Ελεύθερο Τύπο», στο οποίο ζητά «να προχωρήσουμε μπροστά, με εθνική συνεννόηση και ενότητα. Είναι ώρα να διαμορφώσουμε και να υλοποιήσουμε ένα νέο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, με κυβέρνηση συνεργασίας όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων».
Θέλοντας να εμφανίσει το κόμμα της ως ικανό να παίξει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση της εξουσίας του κεφαλαίου, ανέφερε ότι το κάλεσμα για «ενότητα και κοινή δράση στις ευρύτερες δυνάμεις τις κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας είναι διαρκές. Οι πρωτοβουλίες μας είναι συνεχείς και πιστεύουμε πως το εγχείρημα που ξεκίνησε με επιτυχία από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τις πολιτικές κινήσεις της κεντροαριστεράς, σύντομα θα οδηγήσει στο μεγάλο και ισχυρό πολιτικό συνασπισμό δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας».
Τη δική της σημασία έχει και η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ στις 28 Δεκέμβρη, σχετικά με τις δηλώσεις του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, για τη στράτευση γυναικών: «Αριστερή κυβέρνηση με ακροδεξιούς δε γίνεται. Φαίνεται ότι κάποιοι νέρωσαν παρά πολύ το κρασί τους».
Ρόλο στις διεργασίες, ως εφεδρεία, επιδιώκει να παίξει και το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου, το οποίο, όπως αναφέρει σε πρόσφατη ανακοίνωσή του, ζητά «εθνικό διάλογο και συνεννόηση, με στόχο την εξεύρεση αξιόπιστης και ρεαλιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση», «συγκρότηση εθνικού σχεδίου για την ανασύνταξη της διεθνούς εικόνας της χώρας και τη διαμόρφωση αξιόπιστου και σταθερού πλαισίου προσέλκυσης επενδύσεων».

Το Ποτάμι: Ναι σε κυβέρνηση συνεργασίας

Ο πρόεδρος του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης, σε δηλώσεις του στις αρχές της βδομάδας μιλώντας για το Ασφαλιστικό, παραπονέθηκε για τον τρόπο που η κυβέρνηση ζητά τη στήριξή του, λέγοντας ότι «η κυβέρνηση έχει επιλέξει την εξής τακτική: αποφασίζω και ακολουθήστε με» και πρόσθεσε: «Είμαστε εδώ αν πρέπει να συζητήσουμε, είμαστε εδώ αν πρέπει να συναποφασίσουμε, είμαστε εδώ αν πρέπει ακόμα και να διαφωνήσουμε, αλλά να βρούμε μια λύση».
Να σημειωθεί ότι ο ίδιος, κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στις 14 Δεκέμβρη στο ραδιοφωνικό σταθμό «Πρακτορείο 104,9 FM», απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το αν το Ποτάμι είναι διατεθειμένο να πάρει μέρος σε κυβέρνηση συνεργασίας, είπε: «Εμείς δεν έχουμε καμία αντίρρηση και το έχουμε πει χωρίς κανένα κόμπλεξ ότι το Ποτάμι θέλει να κυβερνήσει». Πρόσθεσε, ακόμα, ότι η κυβέρνηση συνεργασίας «πρέπει να γίνει με κανόνες, αλλιώς θα το είχαμε κάνει από το Φλεβάρη, όταν είχαμε αναδειχτεί τρίτη πολιτικά δημοκρατική δύναμη και είχαμε προσκληθεί να μετέχουμε».

Και ο ...«λαγός»

Ο Βασίλης Λεβέντης, καθημερινά, παρελαύνοντας σε διάφορα ΜΜΕ, κάνει λόγο για οικουμενική κυβέρνηση και για την ακρίβεια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και Ενωσης Κεντρώων, επιβεβαιώνοντας το ρόλο του «λαγού» και επιδιώκοντας να προλειάνει το έδαφος για τέτοιο ενδεχόμενο. Συνεχίζοντας να συμβάλλει από την πλευρά του στις διεργασίες, δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση για πρόεδρο της ΝΔ στον Β. Μεϊμαράκη, επειδή, όπως εκτιμά, ως «σώφρων άνθρωπος» «θα βοηθήσει στην οικουμενική». Ενώ κάθε φορά παραθέτει τις προτάσεις του μέσα από τις οποίες εκφράζονται οι πιο σκληρές αξιώσεις του κεφαλαίου, όπως «σάπιοι συνδικαλιστές», συντάξεις με αντικειμενικά κριτήρια, απολύσεις των «αργόμισθων» δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποίηση των πάντων κ.ο.κ. Προτάσεις που η κυβέρνηση, σύμφωνα με δηλώσεις υπουργών της, όπως του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Δ. Μάρδα, βρίσκει «ενδιαφέρουσες», ενώ το «λιβάνισμα» διαφόρων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ενωση Κεντρώων πάει «σύννεφο».

Κανονικός στυλοβάτης του συστήματος η Χρυσή Αυγή

Τη δική της θέση στις διεργασίες του αστικού πολιτικού σκηνικού διεκδικεί και η Χρυσή Αυγή. Ο αρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης, σε συνέντευξή του στις 24 Δεκέμβρη στον τηλεοπτικό σταθμό ΕΞΤΡΑ, απαντώντας σε ερωτήσεις για τις εξελίξεις στη ΝΔ, ανέφερε ότι η ΝΔ «έχει ημερομηνία λήξεως (...) Θα προσπαθήσουν κάποιοι ή κάποιος μέσα από τη ΝΔ να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σχηματισμό. Ολοι έχουν άποψη τού ποιος είναι». Δείχνοντας ότι η ΧΑ φιλοδοξεί και αυτή να αποσπάσει μέρος της «δεξιάς παράταξης», σημείωσε ότι «η ΝΔ δεν υπήρξε ποτέ δεξιά παράταξη» και ότι «εμείς είμαστε οι εθνικώς δεξιοί»... Την περασμένη Πέμπτη 7 Γενάρη, στην ιστοσελίδα της, η ΧΑ ανακοίνωσε περιχαρής την προσχώρηση στις γραμμές της δημοτικής συμβούλου της ΝΔ στο Δήμο Π. Φαλήρου.
Να υπενθυμίσουμε ότι ήδη από τα τέλη Νοέμβρη και πριν ακόμα ανοίξει η συζήτηση περί οικουμενικής, με συνέντευξη του Ν. Μιχαλολιάκου στο περιοδικό CRASH, ο αρχηγός της ...«αντισυστημικής» ναζιστικής οργάνωσης δήλωσε «έτοιμος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού».

Α. Ζ.